One week later...
Nakapangalumbaba ako habang nakatanaw sa labas ng bintana sa salas namin. Kakauwi lang namin kanina galing sa ospital dahil na discharge na rin naman ako kaagad. Isang linggo lang ako namalagi doon dahil need pa daw obserbahan ang paghilom ng dalawang bali kong ribs pero ng maging medyo okay-okay naman na ay pinalabas na nila ako roon.
Hindi pa ako gaanong magaling dahil hindi naman ganoon kadaling maghilom ang ribs ng isang tao. Medyo pahilom pa lang pero ang mas mainam naman ay hindi na iyon gaanong masakit at pwede na akong nakagalaw-galaw man lang kahit maliliit na movements lang.
Ngayon ay isang linggo nanaman akong mananatili sa bahay para dito naman mapagaling. Pagkatapos ng isang linggo na ito ay maaari naman na akong bumalik sa school. Sakto rin naman na pagbabalik ko ay ang simula naman ng 4th quarter exam namin.
Pagkatapos niyon ay isang linggo na lang ulit ang bibilangin at graduation day na. My journey in High school will end and my journey in college will soon begins too.
Kapag nagsimula ang buhay ko sa kolehiyo ay kailangan na talagang magseryoso dahil doon na nakasalalay ang future namin ng mama ko.
I can't get distracted by then kaya gusto kong hanggat maaga ay resolbahin ko na ang mga nangyari sa pagitan naming ni Nadia at Seven. I don't want to have any regrets when I started college.
Pero mukang malabo iyon dahil kahit isang linggo akong namalagi sa ospital ay ni isang beses hindi ko nakitang dumalaw sa akin si Seven. Hindi rin naman nababanggit sa akin ni mama kung dumalaw ba siya o hindi kasi naramdaman niya siguro na iiyak lang ulit ako kapag nabanggit ang pangalan niya.
I was still hurt, bitter even. Totoo pala yung sinasabi nila na kahit gaano pa katagal ang pinagsamahan niyo ng isang tao, kapag nakahanap iyan ng magugustuhan niya higpit pa sa kung anong meron kayo ay ma-i-itchapwera ka sa huli.
That day when Nadia confesses to me that she also like— no, love Seven. Gumuho ang mundo ko. Iyong matagal ko ng ikinakatakot ay biglang sinampal ako sa muka.
How pathetic of me to think she will not fall for him habang bumubuo pa ako ng lakas ng loob umamin kay Seven? Every girls in our school fell for him, ano pa ang ipinagkaiba ni Nadia?
It was dumb on my part to think that she wouldn't. Ngayon tingnan mo ang nangyari.
“Duwag ka kasi.” mahinang bulong ko sa aking sarili bago mayayakap na lang sa aking tuhod habang nakatanaw pa rin sa bintana.
Nakatanaw lang ako roon habang pinapanood maglaglagan ang mangilan-ngilang maliliit na butil ng ulan kasunod ng sunod-sunod nitong pagbaksak. Sa una ay kakaunti lang pero sa mga sumunod na minuto ay kumalas na ito.
Kasunod ng pag-ulan na iyon ay ang pag-ihip ng malamig na hangin na tumama sa muka ko.
Malungkot din ba ang kalangitan kagaya ko?
“ Kanina ka pa nakatanaw sa labas ng bintana, amethyst. Ano ba ang iniisip mo?” rinig kong tanong ng boses ni mama kapag-kuwan.
Nawala ang tingin ko sa labas ng bintana at napatingin sa kung saan ko narinig ang boses ni mama.
Nakatayo siya hindi kalayuan sa akin at may hawak na isang tasa bago siya maglakad papalapit sa akin at ilapag iyon sa harap ko.
The smell of a warm milk entered my nose na siya namang ikina-ngiti ko kay mama.
She playfully ruffles my hair bago siya maupo sa harapan ko.
“Ang sabi ng doktor mapagaling ka. Hindi baliwin ang isip mo sa kung ano mang bumabagabag sayo.” malumanay na sambit nito matapos maka-upo saka ako tiningnan na bahagyang ikina-iwas ng tingin ko sa kaniya.
I built up a courage to asked her the question I've been trying to asked simce last week.
“'ma.... ” tawag ko sa kaniya habang nakatingin sa tuktok ng tuhod ko. “D-dumalaw po ba sa akin si Seven... kahit isang beses lang po noong nasa ospital pa ako?” tanong ko pa pagkatapos kong nag-angat ng tingin sa kaniya.
Imbis na magulat sa tanong ko ay normal lang ang naging reaksiyon niya sa naging tanong ko.
“Iyon ba ang bumabagabag sa isipan mo? Kung dinalaw ka ni Seven sa ospital?” napapabuntong tanong nito na ikinatango ko naman bilang pagkumpirma.
“O-opo, h-hindi ko po kasi siya nakita roon, e.” medyo nauutal na sagot ko naman.
“Hayan. Sinagot mo na rin ang tanong mo.” kasuwal na anito na bahagyang ikinalaki ng mata ko bago parang robot na mapatango.
“A-ah...” tanging lumabas lang sa bibig ko bago mapahigpit ang yakap sa tuhod ko.
What did I expect? Noong nabugbog nga ako si Nadia ang mas inuna niya. Ano pa'ng pinagkaiba ngayon? I bet he didn't even know that I was hospitalized or did he?
“K-kahit noong tulog po ako... H-hindi po siya nagpakita man lang?” umaasang tanong ko na ikinabuntong hininga naman ni mama.
“Hindi. May buhay din naman si Seven, anak. Hindi sa lahat ng oras ikaw ang iintindihin niya.” prangkang sambit ni mama na ikinalaki ng mata ko.
Hindi dahil sa gulat kung hindi dahil sa sampal ng katotohanan. Right, he also has his own life and he is not allowed to prioritize me over that. May sarili siyang buhay na kailangan niyang pagtuunan ng pansin but still... Am I asking for too much?
Mali ba kung hilingin ko na kahit isang beses man lang sana ay nabisita niya ako sa ospital kahit na marami siyang ginagawa? Am I not that important for him anymore?
“Malapit na ang graduation niyo, 'di ba?” biglang tanong ni mama na nakabasag sa pag-iisip ko.
Napa-angat tuloy ang tingin ko sa kaniya at naabutan siyang nakatingin sa akin habang may blankong emosiyon sa muka.
“Opo.” pagkumpirma ko na ikinatango niya naman.
“Inumin mo muna yung gatas mo bago pa iyan lumamig. ” anito sabay turo sa tasa ng gatas na tinimpla niya kanina para sa akin na kaagad ko namang sinunod.
Inabot ko iyon at saka umihip ng kaunti bago sumimsim ng kaunti roon. Kahit papaano ay gumaan ang loob ko dahil sa mainit na inuming ito.
“Saan mo ba balak mag-kolehiyo, amethyst?” tanong sa akin ni mama kaagad pagkatapos kong maibaba ang tasang hawak ko.
Napatingin ako sa kaniya saglit bago mapa-isip.
“H-hindi ko pa po alam. ” bulong ko bago napasulyap sa kaniya.
“Ganoon ba?” tanong nito na ikina-iwas ko ng tingin bago magsalita ulit.
“P-pero mag-a-apply naman po ako sa mga universities. Kung saan na lang po ako makakapasa doon na lang po ako mag-aaral.” sagot ko na ikina-tango-tango naman niya.
“Fashion Designer, tama ba ako? Iyon ang gusto mong kuhanin sa kolehiyo 'di ba?” tanong nito sa akin na bahagyang ikinaliwanag ng mga mata ko bago agarang mapatango.
“Opo!” excited na sagot ko na bahagya niya namang ikinatawa.
“Sabagay, mayroon ka namang talento roon. Simula pa lang naman kasi noong bata ka ikaw na ang nananahi ng mga manikang gusto mo dahil wala tayong pambili.” nakangiting ani mama na siya ring maglagay ng ngiti sa mga labi ko.
I smiled adoringly when the memories of me suing a doll out of a disposable clothes flashes in my head.
Sa sobrang gusto ko kasi ng mga manika noong bata pa ako ay ako na mismo ang gumawa ng paraan upang magkaroon niyon. Noong mawala kasi si papa doon naman ako nahilig sa mga manika. Pero dahil wala kaming pambili ni mama naisipan kong ako na lang ang gumawa.
Nagkaroon ako ng ideya na ganoon dahil napadaan ako sa isang patahian. Namangha ako sa paraan nila ng pagtatahi. May mano-mano roon at ang iba naman ay may gamit ng makina.
Seing them suing sometging out of a plain fabric spike an interest in me. Simula noon ay nahilig ako sa pagtatahi. At simula din noon hindi ko na kailangang maiingit sa mga kaedaran ko na mayroong manika dahil kaya ko namang gumawa niyon sa sarili ko.
“K-kung bibigyan ka ba ng pagkakataon na mag-aral sa ibang bansa ng kursong gusto mo... Papayag ka ba?” biglang tanong ni mama na ikina-baling ko sa kaniya.
“P-po?” naguguluhang tanong ko sa kaniya na maliit naman nitong ikinangiti sa akin. “B-bakit niyo naman po naitanong?” tanong ko pa na ikina-buntong hininga naman niya.
“Mayroon kang talento Amethyst at iyon ang magdadala sa iyo sa marangyang buhay sa hinaharap.” paninimula nito na maagap ko namang pinakikinggan. “Harapin na natin ang katotohanan at maging praktikal. Hindi mo magagawa iyon habang nandito ka sa Pinas. Nasa ibang bansa ang mga unibersidad na may magandang sistema ng pagtuturo ng kursong gusto mo.” mahabang dagdag pa nito na ikinakaglah ng puso ko.
Nakaramdam na ako na hindi ko magugustohan ang patutunguhan ng uspaang ito.
“A-ano po'ng ibig niyong sabihin 'ma?” kinakabahang tanong ko na ikinabuntong hininga naman nito bago tumingin sa bintana.
A distant look resides on her face at pagkatapos niyon ay blangko na.
“H-hindi ko minamaliit ang kakayahan ng bansa natin pag-dating sa pagtuturo ng kursong gusto mo pero kasi mas mahahasa ang kakayahan mo kung sa elite na unibersidad ka mag-aaral, anak.” pananalita nito na ikinapag-isip ko naman.
Totoo naman iyon at may punto naman ang sinabi ni mama. Napag-isipan ko naman na iyon dati pa. Kung may bansa man na gusto kong puntahan para doon mag-aral ay iyon ang France. Doon kasi maraming matagumpay na Fashion Designer at sigurado naman ako na mas elite ang mga universities doon.
Pero wala naman kaming Pera para mangyari iyon. Mas mabuting dito na lang ako sa Pilipinas mag-aral kung uutangin lang naman namin ang gagastusin ko papunta sa France kung iyon man ang ipinapahiwatig ni mama.
At saka isa pa, may mga kaibigan ako dito at hindi ko pwedeng iwanan si mama. Medyo may dead na siya at kailangan na ng tulong. Wala naman kaming banker kung sa kali man—?!
Napalaki naman ng mata ko matapos may mag-click sa utak ko kung bakit ganoon na lang bigla umasta si mama.
“Tumawag sa akin ang Tita hope mo kahapon lang.” paninimula niya na ikinalaki ng mata ko at kinasimula ng pagtatambol ng dibdib ko sa kaba.
D-don't tell me...
“Willing siyang sustentuhan ang pag-aaral mo. Libre lahat, kailangan mo lang mag part-time job sa kompaniya niya kapag may oras ka.” pahayag nito na ikinalaki naman ng mata ko.
“Kukunin ka niya upang pag-aralin sa France kung papayag ka.”
Nawala lahat ng dugo ko sa muka matapos marinig iyon.
I knew it! T-tama pala ang kutob ko.
_
Moonillegirl🌷
A/N: Few more chapters left. Ano kayang mangyayari? Hmmm..🤔