#unicode
ကုမ္ပဏီရှေ့ဖြစ်ပျက်သွားသည့် ကိစ္စကြီးကြောင့်
လူတွေအားလုံး အံ့အားသင့်သွားခဲ့ကြသည်။
ဂျွန်ဆော့က ပုခုံးရိုးထိသွားတာကြောင့်ထမနိုင်
အောင် နာကျင်နေသည်။မျိုးစေ့လေးကတော့
လန့်သွားတာကြောင့် ပြန်သတိလစ်သွားတာမို့
ဂျွန်ဆော့ရင်ဘက်ပေါ်မှာဖြစ်သည်။
" အပင်ပေါက်လေး...ဦးဂီ...ခေါ်နေတယ်လေ။
ဦးဂီရဲ့အပင်ပေါက်လေး။ "
" အပင်ပေါက်လေး ထပါဦးကွာ။အပင်ပေါက်... "
ယွန်းဂီနဲ့နမ်ဂျွန်က ဂျွန်ဆော့တို့အနားပြေးလာကာထိုင်ချပြီး ဂျွန်ဆော့ရင်ဘက်ပေါ်က မျိုးစေ့လေးကိုပွေ့ပိုက်လိုက်ရင်း ခေါ်သည်။မျိုးစေ့လေးကမူ
သူ့ဦးလေးခေါ်သံကိုတောင်မကြားဘဲ လန့်ပြီး
မေ့လဲသွားတာဖြစ်သည်။ယွန်းဂီနဲ့နမ်ဂျွန်မှာတော့
စိတ်ပူပြီး မျက်ရည်တွေတောင်ကျနေပြီဖြစ်၏။
" အစ်ကိုဂျွန်ဆော့...ခဏလေးပဲတောင့်ထားနော်။
ဟိုဆော့ကလူနာတင်ယာဥ်ခေါ်ထားတာမို့ ခဏပဲ
သည်းခံတောင့်ထားပါဦး။ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
မျိုးစေ့လေးကိုကယ်ပေးတာမို့ကျေးဇူးပါ။ "
ဂျီမင်ကပါအနားကိုရောက်လာပြီး ဂျွန်ဆော့ကိုမေးရင်း သူတိုတူပေါက်လေးသတိမေ့နေတာကြောင့်
မျက်ရည်တွေကျနေပြီဖြစ်သည်။
သူတို့အားလုံးကဂျွန်ဆော့နဲ့မျိုးစေ့လေးကို စိတ်ပူ
နေပေးကြပေမဲ့ လမ်းမပေါ်မှာရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်
ဖြစ်နေသည့်လီယမ်ကိုတော့ ဘယ်သူမှလာမကြည့်
ခဲ့ကြဘူး။ယွန်းဂီကတော့ သူ့တူမျိုစေ့လေးကိုပွေ့
ထားရင်းမှ လမ်းမပေါ်ရှိလီယမ့်နားကိုထသွား၏။
" သေစမ်း!သေစမ်း!မင်းက သေမှအေးမဲ့ကောင်။
ထယ်ယောင်းကိုမရတာနဲ့ ငါတို့မျိုးစေ့လေးကို
သတ်တာ။မင်းသေမှကောင်းမယ်။ "
" မင်..မလုပ်ပါနဲ့။ "
ယွန်းဂီက မျိုးစေ့လေးကိုပွေ့ထားရင်းသွေးအိုင်ထဲ
လဲကျနေသည့် လီယမ့်ကိုခြေထောက်နဲ့ဆောင့်
ကန်တော့သည်။ဂျီမင်နဲ့နမ်ဂျွန်ကဆွဲပြီးတားလည်း
ရုန်းထွက်ပြီး အဆက်မပြတ်ကန်နေတာဖြစ်၏။
" ယွန်းဂီတော်တော့။ငါတို့အရင်ဆုံးဆေးရုံသွား
ရမယ်။မျိုးစေ့လေးက ကြာရင်တစ်ခုခုဖြစ်လိမ့်
မယ်။လာခဲ့...ငါတို့နောက်ကျလို့မရဘူး။ "
ဟိုဆော့က Ambulanceခေါ်ထားလိုက်တာမို့
ရောက်သည်နှင့် ထယ်ယောင်းကကူးလေးကိုပွေ့ပြီးကားပေါ်တက်သွားကြသည်။ဟိုဆော့ကတော့
မျိုးစေ့လေးကိုလာခေါ်တာမို့ ဒေါသတကြီးဖြစ်
နေသည့် ယွန်းဂီကိုတွေ့ပြီးတားနေရတာ။
ဟိုဆော့နဲ့နမ်ဂျွန်က ယွန်းဂီကိုတားပြီးမျိုးစေ့လေးကိုပွေ့ချီစေကာ ကားပေါ်အမြန်တက်ခိုင်းရင်းဖြင့်
အမြန်သွားစေသည်။ယွန်းဂီတို့ကားပေါ်ကိုတက်
သွားကြတော့ ဟိုဆော့ကဂျွန်ဆော့ကိုတင်ဖို့ကူ
ညီပေးရင်း လှည်းပေါ်ကမမေ့သေးဘဲမျက်လုံးဖွင့်
စရှိနေသည့် လီယမ့်ကိုကြည့်ရင်းသက်ပြင်းချပြီး
ထွက်သွားသည်။
လီယမ်ကတော့ မမေ့လဲသေးဘူး။သူကြားပါ၏။
ကံတရားက သူကြံစဥ်သလိုတွေမဖြစ်လာတဲ့အပြင်
ယွန်းဂီကပါ သူ့ကိုပါကန်လာသည်မို့နာကျင်မှုကို
ပိုအံတုနေရမိသည်။နာသည်လေ။
ကားထဲ ဂျွန်ဆော့ကိုလည်းထည့်ရင်းလီယမ့်ကို
ဘေးကားတစ်စီးမှာတင်ရင်းဖြင့် ထွက်လာကြ၏။
ဆေးရုံကိုရောက်တော့ ထယ်ယောင်းကသူ့ကူးကို
ပွေ့ချီသွားကာ လှည်းပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီးယွန်းဂီဆို သူ့တူမျိုးစေ့လေးကိုတင်ပေးလိုက်ရင်း
အနောက်မှပြေးလိုက်သည်။
ကူးကလန့်ပြီးမေ့လဲသွားတာမို့ နေရာသက်သက်ခွဲ
ထုတ်သွားရကာ မျိုးစေ့လေးကအနည်းနဲ့အများ
ထိခိုက်မိတာလေးတွေရှိတာမို့ ဂျွန်ဆော့လိုပင်
ခွဲစိတ်ခန်းထဲဝင်သွားရသည်။
နောက်မှာပါလာတာက လီယမ့်လှည်းဖြစ်တာမို့
ထယ်ယောင်းကတားလိုက်တာကြောင့် သူနာပြုကောင်လေးက ကြောင်တောင်တောင်လေးဖြစ်
သွားပေမဲ့ ကြောက်ရင်းမှတားရသည်။
" ဖယ်ပေးပါဦးခင်ဗျ။လူနာက သွေးထွက်လွန်ရင်
အသက်ဆုံးရှုံးနိုင်တာမို့ အမြန်ဝင်ရမှာပါ။ "
" သေပါစေ။အဲ့ကောင်ကိုတော့ ကြီးလွန်းတဲ့အပြစ်
ပေးရမှာ။ဒီကောင်က ဒါနဲ့ပဲထိုက်တန်တာ။ "
သူနာပြုကောင်လေးကတားတာကိုလက်မခံတာမို့ပြောတော့ ထယ်ယောင်းသဘောမတွေ့ပါဘဲ
ပြန်ပြောသည်။ကိုကိုအလှလေးနဲ့သူ့သားကို
ဒုက္ခပေးတဲ့ကောင်က သေတာနဲ့ပဲထိုက်တန်တာ။
" ထယ်ယောင်း!မင်းအဲ့လိုတွေလုပ်မနေနဲ့တော့။
အခုကဆေးရုံရောက်နေပြီ။ဆေးရုံရောက်နေတာမို့
အပြင်ကိစ္စတွေလာမလုပ်နဲ့။ "
ဟိုဆော့ကခွဲစိတ်ခန်းဝတ်စုံဝတ်ရင်း ထယ်ယောင်းကိုပြောလာသည်။ထယ်ယောင်းကတော့ လှည်းပေါ်သေလုမြောပါးလဲနေသည့် လီယမ့်ကိုကြည့်လို့
လက်သီးခပ်တင်းတင်းဆုပ်ရင်း ပြောသည်။
" မရဘူး။ဟိုဆော့ မင်းသူ့ကိုသတ်ပစ်လိုက်။
မင်းမသတ်ရင် အဲ့ကောင်ကိုငါသတ်မှာ။ "
" ထယ်ယောင်း!မင်းကြိုက်သလိုပြောခွင့်ရှိတယ်။
ဒါပေမဲ့ငါ့ကိုတော့ အဲ့စကားမပြောနဲ့မကြိုက်ဘူး။
သူနာပြုယွန်း သူ့ကိုခွဲခန်းထဲခေါ်သွားတော့။
ကျွန်တော်လိုက်ခဲ့မယ်။ "
ဟိုဆော့က ထယ်ယောင်းကိုစကားပြောနေရင်း
လီယမ့်အခြေအနေကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ သူ့ဘေး
ရပ်နေသည့် လက်ထောက်သူနာပြုအားတစ်ချက်
ကြည့်လို့ပြောလိုက်သည်။သည်တော့ လီယမ်ကို
တင်ထားသည့်လှည်းအား သူနာပြုကောင်လေးက
တွန်းသွားကာ ခွဲခန်းထဲဝင်သွားသည်။
" ဟိုဆော့!မင်းမို့လို့!အဲ့ကောင်က မျိုးစေ့လေးနဲ့အစ်ကိုကူးကို ဒုက္ခပေးနေတာကိုမှမင်းကအသက်
ကယ်ပေးဦးမယ်ပေါ့။ "
ယွန်းဂီကလည်း သူ့တူလေးအစားနာကျင်တာမို့
ထယ်ယောင်းဘေးမှရပ်လို့ စကားဆိုသည်။
ဟိုဆော့ကတော့ သက်ပြင်းရှည်ချပြီးယွန်းဂီနဲ့
ထယ်ယောင်းကိုကြည့်ကာ စကားဆိုသည်။
" မင်းတို့ဘာတွေပဲပြောပြော ငါကတော့ကယ်ရမှာ။
ဘယ်လောက်ပဲအပြင်မှာ ငါတို့ရဲ့ရန်သူဖြစ်နေပါစေ။ငါကဆရာဝန်။ငါ့ရဲ့အလုပ်ကလူနာတွေရဲ့
အသက်ကိုကယ်ဖို့။သတ်ဖို့မဟုတ်ဘူး။ "
ဟိုဆော့က စိတ်တိုသွားသည်ဖြင့်စကားကိုခပ်
ပြတ်ပြတ်ဆိုရင်း ခွဲစိတ်ခန်းထဲဝင်သွားသည်။
ဟိုဆော့အခန်းထဲဝင်သွားတော့မှ နမ်ဂျွန်က
ယွန်းဂီနဲ့ထယ်ယောင်းအား ပုခုံးဖက်လိုက်ရင်းမှ
စကားဆိုသည်။
" ဟိုဆော့ပြောတာမှန်တယ်။ဘယ်လောက်ပဲငါတို့နဲ့
ရန်သူဖြစ်ပါစေ၊သူ့အလုပ်က ဆရာဝန်ဆိုတော့
ရောက်လာသမျှလူတိုင်းရဲ့ အသက်တွေကိုကယ်ဖို့။
ငါတို့အဲ့ကောင်အဆင်ပြေလာမှ ဥပဒေအရလုပ်ကြ
တာပေါ့ကွာ။ "
နမ်ဂျွန့်စကားကြောင့် ယွန်းဂီရောထယ်ယောင်းပါ
ငြိမ်ကြသွားပြီး မျိုးစေ့လေးရဲ့ခွဲခန်းရှေ့မှာရပ်
စောင့်နေကြသည်။ယွန်းဟယ်နဲ့ဂျောင်ဟွန်းရယ်
ဂျီမင်ရယ်က ဂျွန်ဆော့ကိုစောင့်ပေးကြသည်။
လူကြီးတွေကိုတော့ အကြောင်းမကြားချင်ပေမဲ့
ကုမ္ပဏီရှေ့ဖြစ်သွားသည့်အကြောင်းမို့ သိတာ
မြန်မယ်လို့တော့ထင်သည်။
အတန်ကြာတော့ ခွဲစိတ်ခန်းထဲမှဆရာဝန်ထွက်
လာသည်။မျိုးစေ့လေးကိုကြည့်ပေးသူက
ဆရာဝန်လေး ယူရှင်းဟွန်းဖြစ်သည်။
" ငါ့သား...အခြေအနေဘယ်လိုနေလဲ။ "
ထယ်ယောင်းအမေးကြောင့် ရှင်းဟွန်းက
လက်ကာပြပြီး သူတပ်ထားသည့်နှာခေါင်းစည်းကို
ချွတ်လိုက်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်းဖြေသည်။
" တော်သေးတာက ဆေးရုံအရောက်မြန်တာရယ်၊
ကလေးရဲ့နဂိုအခံလေးက သတိရစဖြစ်နေတော့
အဆင်ပြေသွားတာ။ခွဲခန်းထဲကပုခုံးထိထားတဲ့
အစ်ကိုပြေတာတော့ ကလေးကပါးစပ်ထဲအဝတ်စ
ထည့်ပြီး အသက်ရှုကြပ်သလိုဖြစ်ထားတာဆိုတော့
ကျွန်တော်တို့ သေချာကြည့်ပေးရင်းကလေးက
လန့်လို့ပြန်မေ့လဲသွားတာ။အခုတော့ပြန်အဆင် ပြေသွားပါပြီ။မျိုးစေ့လေးကစိတ်ပူစရာမလိုတော့ဘူး။ "
ရှင်းဟွန်းစကားကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်း
သက်ပြင်းကောင်းကောင်းချနိုင်သလို ယွန်းဂီနဲ့
နမ်ဂျွန်ဆိုလည်း ပြုံးနိုင်တော့သည်။ယွန်းဂီဆို
ပိုပြုံးနေပါသည်။သူတို့အပင်ပေါက်လေးဘာမှ
မဖြစ်သွားတာကံကောင်းလို့။
" ဂျွန်ဆော့က ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။သူ့ကိုတော့
သေချာကုပေးပါ။လိုအပ်တာတွေဆိုလည်း
ငါတို့ကိုမတင်ပြဘဲ အပြည့်ဖြည့်ပေးလိုက်ပါ။ "
ထယ်ယောင်းက သူ့သားဘာမှမဖြစ်တာကြောင့်
ကူညီပေးသည့်ဂျွန်ဆော့ကိုလည်း ကျေးဇူးရှင်မို့
လိုအပ်တာတွေအစလုပ်ပေးရမည်။သူသာမကယ်
ခဲ့လျှင် မျိုးစေ့လေးကလီယမ့်လက်ထဲပါသွားပြီး
တစ်ခုခုဖြစ်မှာပါလေ။
" သူကတော့ ပုခုံးထိသွားတာမို့ခွဲလိုက်ရတယ်။
အနားယူဖို့က ၃လအနားယူရမှာ။ပုခုံးဒဏ်ကပြင်း
သွားတော့ လိုအပ်တာတွေတော့ပြောမနေဘဲ
အကုန်ဖြည့်ထားလိုက်ပါတယ်။သူလည်းအဆင်ပြေသွားတာမို့ စိတ်ပူစရာမရှိတော့ပါဘူး။
ကျွန်တော်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရတော့မှာမို့ သွားခွင့်
ပြုပါဦးနော်။ "
ဆရာဝန်လေးရှင်းဟွန်းက သေချာလေးတိကျစွာ
ပြောသွားပေးပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန်ထွက်သွား
တော့သည်။သည်တော့မှ ထယ်ယောင်းတို့လည်း
ကူးလေးရှိလျှောက်လာကြသည်။ယွန်းဂီနဲ့ဂျီမင်က
မျိုးစေ့လေးကိုကြည့်ဖို့သွားသည်။နမ်ဂျွန်ကတော့
လီယမ့်အခြေအနေကိုသိချင်တာမို့ ဟိုဆော့တို့
ခွဲစိတ်ခန်းရှေ့ သွားရပ်စောင့်နေသည်။
- - - - -
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရှိရာအခန်းထဲသို့ရောက်
လာပြီး ကူးလေးရဲ့ကုတင်ဘေးကခုံတန်းလေးမှာ
ထိုင်လိုက်သည်။ကူးလေးရဲ့ လက်လေးကိုဆွဲယူ
နမ်းရှိူက်ရင်း သူ့ပါးပြင်ပေါ်တင်ကာမျက်ရည်တွေ
ကျလို့စကားဆိုသည်။
" မောင်က အသုံးမကျလိုက်တာကွာ။အသက်က
သားလေးကိုမွေးတုန်းကလည်း တစ်ခုခုဖြစ်တယ်။
အခုလည်းထပ်ဖြစ်ပြန်တယ်။အလုပ်တွေကြောင့်
အသက်တို့ကိုမောင်က ပစ်ထားလိုက်သလိုဖြစ်သွားတာ။မောင်တောင်းပန်ပါတယ်။ "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရဲ့လက်ဖမိုးလေးကို
တဖွဖွနမ်းရင်းဖြင့် ပြောနေသည်။ကူးလေးမှာ
သူရှေ့တည့်တည့်မှာပင် ကားတိုက်သလိုအသိကို
မြင်လိုက်ရတာကြောင့် သူ့သားဖြစ်တယ်ထင်ပြီး
ငိုကာလဲကျသွားသည်။
" သား...ပါးပါးသားလေး။ပါးပါးသားလေးဘာမှ
မဖြစ်ရဘူး။အင့်...သား..မျိုးစေ့လေး။ "
ထယ်ယောင်းစောင့်ပေးနေရင်း ကူးလေးကသတိရလာပြီဖြစ်တာကြောင့် မျိုးစေ့လေးကိုလည်းနှုတ်မှ
တလို့ခေါ်နေတာဖြစ်သည်။ဒါကြောင့်ပင်ထယ်
ယောင်းက ကိုယ်ငယ်လေးကိုဖက်ထားရင်းချော့
ပြောရသည်။
" မောင့်အသက် သားဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။သားက
အခုအဆင်ပြေနေတယ်။သားကလည်းလန့်ပြီးမေ့
လဲသွားတာမို့ သတိမရသေးတာလွဲရင်ကျန်တာ
ဘာမှမဖြစ်သွားဘူး။ "
" သေချာရဲ့လားမောင်ရယ်။သားက ဟင့်...ကူးရဲ့
သားလေးက ငိုနေဦးမယ်။သားရှိသွားရအောင်။
မောင်...ငါသွားချင်တယ်။ "
ကူးလေးက မျိုးစေ့လေးကိုတအားတွေ့ချင်နေ၏။
အပြောနဲ့လည်းမယုံတက်ပါ။ကိုယ်တိုင်တွေ့မှသာ
ကူးလေးစိတ်ချမ်းသာရမည်ဆိုတာကြောင့်
ထယ်ယောင်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။သည်တော့
ကူးလေးက ကုတင်ပေါ်မှထရပ်လာသည်။
" အသက်...မောင်တောင်းပန်ပါတယ်။မောင်က
အသုံးမကျခဲ့တာမို့ ဒီလိုတွေဖြစ်သွားခဲ့တာ။ "
ကူးလေးက တံခါးနားပြေးသွားသည့်ခြေလှမ်းတွေ
ရပ်တန့်သွားရသည်။မောင်က သူ့အပြစ်မဟုတ်ဘဲ
ဘာတွေတောင်းပန်နေရတာလဲလို့ ကူးလေးကတွေး
မိပါသေးသည်။အခုဖြစ်တာက မောင့်အမှားတစ်ခုမှမပါဘူးလေ။
" ကလေးလေးက ငါ့ကိုဘာတွေတောင်းပန်နေတာလဲ။ကလေးလေးက ဘာအမှားမှမလုပ်တာ။ "
" မောင့်ကြောင့်ဖြစ်သွားတာလေ။မောင်က အသက်နဲ့သားဘေးနား ရှိမနေဘဲအဝေးရောက်နေတော့ ဒီလိုဖြစ်သွားတာ။အစောင့်တွေကိုတောင်
အသက်တို့ကိုစောင့်ဖို့ မထားမိခဲ့တာ။မောင်က-- "
ထယ်ယောင်းကပြောရင်း ငိုလာတာမို့ကူးလေးက
စိတ်မကောင်းဖြစ်ကာ ထယ်ယောင်းအနားကို
လျှောက်လာခဲ့ပြီး ခြေဖျားလေးထောက်ကာဖြင့်
ငိုနေသည့်ထယ်ယောင်း၏ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို
လက်ဖြူလေးကအုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း နမ်းသည်။
မောင်ကငိုနေတာမို့ ကူးစိတ်မကောင်းဘူး။
ဒါကြောင့်မောင့်အတွက် Safe Placeဖြစ်သည့်
ကူးကပင် မောင့်ကိုအနမ်းဖြင့်ချော့ရသည်။ပြီးမှ
နှုတ်ဖြင့်စကားဆိုရင်း ချော့မှာမို့အရင်ဆုံးအနမ်းတွေဖြင့် ခြေဖျားထောက်နမ်းပြီးချော့သည်။
မောင်က ကူးယိုင်ကျမှာဆိုးလို့ ခါးသေးလေးကိုတော့ဖက်တွယ်ထားပါသေး၏။
" ပြွတ်စ်!ကူးရဲ့ကလေးလေးကို အရမ်းချစ်တယ်။
မငိုနဲ့တော့နော်။ဒယ်ဒီကြီးကငိုနေတော့ အဲ့ဒယ်ဒီ
ကြီးကိုအားကိုးနေရတဲ့ ပါးပါးကူးလေးနဲ့သားသား
မျိုးစေ့လေးကရော ဘယ်လိုနေရမလဲလို့။ "
ကူးလေးက နမ်းရင်းမှထယ်ယောင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းကို
ပြွတ်စ်ခနဲအသံမြည်အောင်နမ်းလိုက်ပြီး ချော့တော့သည်။သည်တော့မောင်က မျက်ရည်တွေ
ကျရင်းမှ လေးထောင့်ဆန်ဆန်အပြုံးဖြင့်ထုတ်ပြုံး
လာပါသေးသည်။
" ဟားဟား...ဒီပါးပါးကူးလေးက အများကြီးကို
ချော့တက်တာပဲ။မောင့်ကိုချော့ဖို့များ ဘယ်လိုတွေ
ဦးနှောက်ကနေ ထွက်လာရတာလဲမောင့်အသက်။ "
ဩရှရှအသံပိုင်ရှင်ကရယ်ရင်းဖြင့် ပြောလာတော့
ကူးလေးက ရယ်ပြီးထယ်ယောင်းရဲ့ကပိုကရိုဖြစ်
နေသည့် နက်ကတိုင်ကိုပြင်ဝတ်ပေးရင်းမှဖြေလိုက်သည်။
" အင်း...ဘယ်လိုပြောရမလဲ။အချစ်ကပေးတဲ့
အရာတွေကြောင့်ထင်တယ်။ဘယ်လိုချော့ရမလဲဆိုတာ စကားတွေစီနေစရာမလိုဘဲ နှလုံးသားထဲက
အလိုလိုထွက်ကျလာခဲ့တာ။ဒါကလည်းဟောဒီက
ကူးရဲ့ကလေးလေးအတွက်မို့နော် ခစ်ခစ်။ "
" ကြည့်!မောင့်အသက်က အတက်လေးကွာ။ "
ထယ်ယောင်းရဲ့ရင်ထဲ တိုက်ရိုက်ထိစေသည့်
စကားလေးဖြင့်ပြောလိုက်တော့ ထယ်ယောင်းက
အသည်းတွေယားပြီး ပါးဖောင်းလေးကိုနမ်းတော့
သည်။ပိုနမ်းလေ၊ပါးဖောင်းလေးတွေကရဲတက်
လာလေမို့ အလွတ်တောင်မပေးချင်ပါလေ။
" ချစ်တယ်...မောင်။ဖြစ်သွားတဲ့အရာတွေအတွက်
မောင့်အပြစ်လို့မသတ်မှတ်ပါနဲ့။ဒါမျိုးတွေဆိုတာ
မထင်မှတ်ပဲဖြစ်သွားတာလေနော်။ "
" နားလည်ပေးလို့ မောင်ကကျေးဇူးတင်တယ်ဗျ။
မောင်လည်း မောင့်အသက်ကိုအများကြီးချစ်လို့
မောင်ထပ်ပြီးမတွေးတော့ဘဲ မောင့်အသက်ကို
အများကြီးချစ်မယ်။ဒီလိုလေးရောညကြရင်ရော
ပေါ့...အဟမ်း။ "
အခုမှရယ်စရှိလာသည့်မောင်က ကူးရဲ့ခါးကို
ရွှတ်နောက်နောက်ဟာသလေးတွေပြောသည်။
ဒီလိုပါပဲ။ကူးလေးက မောင်နဲ့မျိုးစေ့လေးအတွက်
Safe Placeလေးဆိုတာ မှန်ပါသည်လေ။
ကူးတို့ သည်အခန်းထဲဆက်မနေတော့ဘဲသားကို
တွေ့ချင်တာမို့ သားရှိရာအခန်းဘက်ကိုလာခဲ့ကြ
သည်။သားရှိကိုလာချင်တာနဲ့ကူးလည်းမေ့ပြီး
ရေတောင်မသောက်ခဲ့ရဘူး။
သားဇောကြောင့်ကူးကို မောင်ကပင်မျက်နှာသစ်
ပေးပြီး ရေသောက်စေသည်။ကူးလည်းငိုရလို့
ပင်ပန်းသွားသလို ထိတ်လန့်စရာမြင်လိုက်တာမို့
လန့်သွားတာလည်းပါသည်။
- - - - -
သားအခန်းကိုရောက်တော့ သူ့ဦးလေးယွန်းဂီက
ကုတင်ပေါ်အိပ်နေသည့်သားရဲ့ လက်သေးလေးကို
ဆုပ်ကိုင်ထားနေသည်။ဂျီမင်ဆိုလည်း သားရဲ့ပွကြဲ
နေသည့် အနက်ရောင်ဆံပင်ကောက်လေးတွေကို
သပ်တင်ပေးရင်းရှိနေသည်။
" ပါးပါးသားလေးရယ်...ဖြစ်ရလေကွယ်။ "
သားလေးအိပ်နေသည့်အနားသွားလို့ ကုတင်ပေါ်
တက်ပြီး သားရဲ့မျက်နှာလေးကိုထိတွေ့မိသည်။
မောင်က ကူးထိုင်နေသည့်ဘက်အခြမ်းကခုံ၌
ထိုင်ရင်း သားကိုငေးကြည့်နေသည်။မောင်လည်း
စိတ်မကောင်းနေဘူးဆိုတာသိသည်။
" အစ်ကိုကူး အဆင်ပြေရဲ့လား။တောင်းပန်ပါတယ်။ကျွန်တော်နောက်ကျသွားပါသေးတယ်။ "
ယွန်းဂီက မျိုးစေ့လေးရဲ့လက်ကိုကိုင်ထားရာမှ
လွှတ်ပေးလိုက်ကာ ကူးလေးကိုကြည့်ရင်းမေး
သည်။ကူးလေးက မျိုးစေ့လေးကိုကြည့်ရင်းမှ
ခေါင်းအသာလေးငြိမ့်ပြကာဖြေသည်။
" အစ်ကိုအဆင်ပြေပါတယ်။သားလေးနဲ့အစ်ကို့ကို
ကယ်ပေးတဲ့အတွက် အစ်ကိုကလည်းအများကြီး
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်။ "
" ရား...ဂျောင်ကူး။မျိုးစေ့လေးကိုကယ်တာ ယွန်းဂီမဟုတ်ပါဘူးဆို။အစ်ကိုဂျွန်ဆော့ကကယ်လိုက်လို့
တော်သေးတာ။ "
ကူးလေးရဲ့စကားကို ဂျီမင်ဖြတ်ဖြေလာတာမို့
ကူးလေးပြုံးလိုက်မိသည်။ပြီးမှသားရဲ့လက်
သေးသေးလေးကိုကိုင်ထားရင်းဖြေသည်။
" ငါသိပါတယ် ဂျီဂျီရဲ့။သားအခန်းကိုလာတဲ့လမ်း
မှာမောင်က ပြောပြလာတယ်။အစ်ကိုဂျွန်ဆော့ကို
ခဏနေသွားတွေ့ရမယ်။သားကိုကယ်ပေးတာမို့
အများကြီးကျေးဇူးတင်စကားဆိုရမယ်။ "
" ပ...ပ...အင့်...အင့်...အင့်...ပ.. "
ကူးလေးကစကားပြောနေတာမို့ အသံကိုကြားတော့ သားကမျက်လုံးလေးဖွင့်မလာဘဲကူးကို
ခေါ်နေတာဖြစ်သည်။ယွန်းဂီဆိုအော်ထည်းက
ဆရာဝန်ခေါ်ဖို့ထွက်သွားပြီး ကူးလေးကသာ
လှိမ်နေသည့် သားကျောပြင်လေးကိုပွတ်ပေးလို့
စိတ်ကိုငြိမ်အောင် သီချင်းတောင်ဆိုပေးသည်။
" ပ...ပ..ပ..အင့်... "
" သား...ဒယ်ဒီရှိတယ်။သားပါးပါးလည်းရှိတယ်။
ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး။ကြောက်စရာတွေမရှိဘူး။ "
ကူးလေးကသီချင်းဆိုပေးနေလို့ မျိုးစေ့လေးမှာ
မျက်လုံးလေးကိုတင်းတင်းမှိတ်ပြီး သူ့ပါးပါးကို
လိုက်ရှာနေတာ။ကြည့်ရတာ ဘယ်လောက်တောင်
လန့်နေလိုက်မလဲ။မျက်လုံးတောင်တင်းတင်းပိတ်
ထားတာဆိုတော့ ကူးလေးစိုးရိမ်မိလို့ငိုမိသည်။
" သား...ပါးပါးသားလေး။ပါးပါးရှိတယ်လေ။
မျက်လုံးလေးဖွင့်ပါတော့။မွ...မွ...ပါးပါးသားလေး
မကြောက်နဲ့တော့နော်။ပါးပါးက အဲ့ကြောက်စရာ
တွေဖယ်ထုတ်ပေးမယ်။ "
ကူးလေးက မျိုးစေ့လေးရဲ့ပါးဖောင်းလေးကိုနမ်း
လိုက်တော့မှ မျိုးစေ့လေးကမျက်လုံးလေးတွေကို
တင်းတင်းမှိတ်ထားပြီး ကိုယ်ငယ်လေးလှိမ့်နေတဲ့
မျိုးစေ့လေးက ငြိမ်ကြသွားကာမျက်လုံးလေးများ
ဖွင့်လာပြီးကြည့်သည်။ပြီးမှ သူ့ပါးပါးမှန်းသိရော
မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လာပြီး ငိုချသည်။
" အင့်...ပ...ပ..အူဝါး...ဝါး...ဝါး..ဝါး... "
" အင့်...ပါးပါးသားလား။ဟင့်...ပါးပါးကတောင်း
ပန်ပါတယ်နော်။ပါးပါးက...ဟင့်... "
မျိုးစေ့လေးက မျက်လုံးလေးဖွင့်လာတော့ကူးကို
မြင်ရော လှဲနေရင်းမှလက်လေးဆန့်တန်းပေးတော့
ကူးမှာမျက်ရည်တွေမထိန်းနိုင်တော့ဘဲသားကိုချီလို့ဖက်ကာငိုမိတော့သည်။
ထယ်ယောင်းမှာတော့ အသက်လေးနှစ်ယောက်ကိုအသည်းယားပြီး ကိုယ်ငယ်လေးတွေကိုတစ်ကိုယ်လုံးသိမ်းကြုံးဖက်ထားမိကာ ကူးလေးရဲ့ဆံပင်
လေးကိုနမ်းလိုက်သလို၊သားရဲ့ခေါင်းလုံးလုံးကို
လည်းနမ်းလိုက်ပါသေးသည်။
ခဏကြာတော့ ဆရာဝန်ရှင်းဟွန်းရောက်လာပြီး
သားလေးရဲ့ကျန်းမာရေးကို စစ်ပေးနေသည်။
ကျန်းမာရေးစစ်ပေးနေတာတောင် မျိုးစေ့လေးက
သူ့ပါးပါးပေါ်ကမဆင်းတော့ပေ။သူ့ပါးပါးရဲ့
အင်္ကျီစလေးကိုတောင် အားဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း
ရှင်းဟွန်းစစ်သမျှကို တအဲအဲနဲ့လိုက်ကြည့်နေ၏။
" အမလေး...ပါးပါးကိုပဲကပ်တော့တာလား။
ပါးပါးဘွိုင်းလေးကို ကိုကိုရှင်းကအပ်ကြီးကြီးနဲ့
ဆေးထိုးပေးရမလားနော်။ "
" ပ..ပ..ဟင့်... "
ရှင်းဟွန်းက သူနာပြုလက်ထဲပစ္စည်းတစ်ချို့ထည့်
ပေးရင်းစနောက်တော့ မျိုးစေ့လေးကသူ့ပါးပါးကို
ပြန်တိုင်တော့သည်။ချစ်စရာကောင်းပုံလေးကို
သူ့ဒယ်ဒီကတော့ အသည်းယားနေသည်။
" သား...ဒယ်ဒီ့ရှိလာမလား။ဒယ်ဒီချီပြီးသားတွက်
လမ်းလျှောက်ပေးမယ်လေကွာ။ "
" ခစ်....ဒယ်ဒီ...ဒယ်...ခစ်ခစ် "
ထယ်ယောင်းက ချီပေးမယ်လို့ပြောလိုက်ရော
သူ့ပါးပါးလက်ထဲမှ သူ့ဒယ်ဒီကိုလက်ကမ်းပေး
သေးသည်။သူ့ဒယ်ဒီကချီပြီး လမ်းလျှောက်တော့
ရယ်သံလေးတွေထွက်လာပြီးဖြစ်သည်။အခုမှ
မျိုးစေ့လေးက အဖေနှစ်ယောက်ကြားပြန်ရောက်
လာလို့ နွေးထွေးသွားသလိုမျိုး။
" တော်သေးတာပေါ့။အခုမှရယ်တော့တယ်။ဘာမှ
စိတ်ပူစရာမလိုတော့ဘူး အစ်ကိုကူး။မျိုးစေ့လေး
ကောင်းသွားပြီ။ကလေးမို့လန့်သွားတာပါ။ "
သူ့ဒယ်ဒီပေါ်မှာရယ်နေသည့် မျိုးစေ့လေးကိုရှင်းဟွန်းကကြည့်ရင်းပြောသည်။ဘေးမှာလည်းသူ့ဦးဂီက လိုက်မြူနေရသေးသည်။တည်ငြိမ်တက်တဲ့
ဦးဂီတောင် မျိုးစေ့လေးကိုတအားချစ်တာ။
ထို့အတူကူးလေးဆိုမျိုးစေ့လေးပြုံးလာမှ စကားအေးဆေးပြောနိုင်ပါသေးသည်။ဂျီဂျီကလည်း
ယွန်းဂီ မျိုးစေ့လေးချော့နေပုံကိုကြည့်လို့ပြုံးနေပါ
သေးသည်။
" ကျေးဇူးပါနော်။သားလေး အဆင်ပြေသွားတာ
တကယ်တော်ပါသေးတယ်။ "
ကူးလေးကပြောလိုက်ပြီး သူ့ဒယ်ဒီပေါ်မှာမရပ်နိုင်
အောင်ရယ်မောနေသည့်မျိုးစေ့လေးကိုကြည့်လို့
ပြုံးနေတော့သည်။အတန်ကြာတော့ သားကိုခေါ်
သွားပြီး အစ်ကိုဂျွန်ဆော့ကိုသွားကြည့်ကြသည်။
ထယ်ယောင်းတို့အကုန်လုံး ဂျွန်ဆော့နားရာအခန်းကိုရောက်လာခဲ့ကြသည်။လှဲအိပ်နေဖို့အဆင်မပြေ
ပေမဲ့ ခေါင်းအုံးကိုကုတင်မှာထောင်ကာ မှီနေသေး
တာဖြစ်ပြီး အစ်မယွန်းဟယ်နဲ့အစ်ကိုဂျောင်ဟွန်း
တို့နဲ့စကားပြောနေတာဖြစ်သည်။
" အာ...ဂျောင်ကူးတို့ပါလား။မျိုးစေ့လေးလည်း
ပါတာပဲ။မျိုးစေ့လေးနိုးလာပြီလားခင်ဗျ။ "
ကူးလေးတို့ဝင်လာတာတွေ့ရော ဂျွန်ဆော့ကမျိုးစေ့လေးကိုမြင်တော့ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လို့
နှုတ်ဆက်လာသည်။မျိုးစေ့လေးကတော့ အပြုံးချိုချိုလေးဖြင့် တအဲအဲအသံပေးနှုတ်ဆက်၏။
" အဲ...အဲ...ဂူး... "
" အစ်ကိုဂျွန်ဆော့ သက်သာတယ်မလားဟင်။
ဒဏ်ရာအတွက်ကူးလေးက အားနာပေမဲ့လည်း
သားလေးကိုကယ်ပေးတာကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ "
မျိုးစေ့လေးက နှုတ်ဆက်တော့ဂျွန်ဆော့သဘော
ကျစွာပြုံးနေသည်။ကူးလေးမှာလည်း သူ့သားကို
ချီထားရင်းမှ အစ်ကိုဂျွန်ဆော့ကိုအားနာစကား
ဆိုသည်။
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သုံးယောက်လုံးကို။ဒီက
အစ်ကိုတို့ကယ်လို့သာ ကျွန်တော့်သားနဲ့အသက်က
အဆင်ပြေသွားခဲ့တာပါ။တကယ်ကျေးဇူးပါ။ "
" ဥက္ကဌကင်မ်အဲ့လိုတွေမလုပ်ပါနဲ့။ပြန်ထပါ။
ဒူးမထောက်ပါနဲ့။ "
ထယ်ယောင်းက ဂျွန်ဆော့ရှေ့ဒူးထောက်လိုက်တာမို့ဂျွန်ဆော့မှာ ထရပ်ခိုင်းရသည်။ဒါတောင်ဂျောင်
ဟွန်းက ပြန်ထရပ်ခိုင်းလိုက်တာမို့ထယ်ယောင်းမှာ
ရပ်လိုက်ရသည်။သူ့အသက်တွေကိုကယ်ထားတာမို့ကျေးဇူးရှင်လိုမျိုးထက်ပိုသည်။
" ဒယ်ဒီ...ဒယ်ဒီ...အဲ... "
" ဟုတ်ပြီ။ဒယ်ဒီချီမယ်။ "
မျိုးစေ့လေးက သူ့ဒယ်ဒီဝမ်းနည်းနေမှန်းသိလို့
ထယ်ယောင်းထံလက်လှမ်းနေသည်။ထယ်ယောင်း
ချီလိုက်တော့ ထယ်ယောင်းပါးပြင်လက်သေးလေး
ကအုပ်ရင်း စကားဆိုနေတာ။
" အဲ...ဂူး...အဲ...ဒယ်ဒီ... "
ကူးလေးကတော့ပြုံးကြည့်နေမိသည်။မျိုးစေ့လေးကသူ့ဒယ်ဒီငိုနေလို့ ချော့နေသည်တဲ့။အရမ်းကိုချစ်
ဖို့ကောင်းနေတော့တာပဲ။
" အလည်လေးပဲ မျိုးစေ့လေးက။အကုန်လုံးကိုနား
လည်နေတော့တာပဲကွာ။ချစ်စရာလေး။ "
ဂျွန်ဆော့ကပြောလိုက်တာမို့ ကူးလေးတို့အားလုံး
ပိုပြုံးမိတော့သည်။မျိုးစေ့လေးက တအားလည်း
လည်ပါသည်။သူ့ဒယ်ဒီငိုလို့ ချော့နေကြတာတဲ့။
" ဆရာ...ဆရာတို့ဒီရောက်နေတာပဲ။ဟိုကောင်
ခွဲခန်းထဲကထွက်လာပြီ။ခေါင်းလည်းထိသွားပြီး၊အောက်ပိုင်းအဆင်မပြေတော့ဘူးလို့ အစ်ကိုဟိုဆော့ရှိကကြားလာတယ် ဆရာ။ "
အခန်းထဲအပြေးဝင်လာသည့် ယောင်းဝူက လီယမ့်ရဲ့အကြောင်းကိုပြောလာသည်။လီယမ့်ဖြစ်သွား
တာကြောင့် ကူးဆိုသည်လည်းမနေနိုင်ဘဲစိတ်
မကောင်းဖြစ်နေပါသေးသည်။ကူးတို့ကိုထိတွေ့
တာကနည်းနည်း၊သူ့အလှည့်ကြအတော့်ကိုခံစား
သွားရသည်လေ။စိတ်မကောင်းပါဘူး။
" တကယ်တော့ သေသွားရမှာအဲ့ကောင်က။ငါက
ငါ့လက်နဲ့ကို သတ်-- "
" ကလေးလေး...မပြောရဘူး။မျိုးစေ့လေးရှေ့မှာ
မဟုတ်တာတွေမပြောရဘူးလေ။ "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ကူးလေးမှာကြားကနေ
ဟန့်တားလာလေသည်။ဘယ်လောက်ပဲကိုယ်တွေနဲ့
ရန်သူဖြစ်ပါစေ တစ်ခြားသူအပေါ်တော့နှုတ်နဲ့မို့
မစော်ကားသင့်ဘူး။မောင်လွန်ပါသည်။
ကူးလေးကဆိုတော့ ထယ်ယောင်းကတိတ်သွားလို့
ငြိမ်ကြသွားသည်။ပြီးမှမျိုးစေ့လေးကိုဆက်ချီ
ထားရင်းလမ်းလျှာက်နေသေးသည်။လီယမ့်ကို
ဘာပဲဖြစ်နေနေ သွားကြည့်ချင်တာကြောင့်
ထဖို့လုပ်တော့ မောင်ကလက်ကိုဆွဲထားလို့
တားပြီးခေါင်းခါပြသည်။
" မသွားရဘူး။အဲ့ကောင်ကို ဂရုစိုက်မနေနဲ့။ပြီးရင်
သူ့မိဘတွေလာလိမ့်မယ်။ "
ထယ်ယောင်းက ခပ်ပြတ်ပြတ်သာပြောတော့
ကူးမသွားတော့ဘူး။သည်လိုနဲ့ကူးတို့က ဂျွန်ဆော့နဲ့စကားတွေဆက်ပြောနေကြရင်း ရယ်စရာတွေပြောလို့ရယ်နေ၏။မျိုးစေ့လေးဆို နားလည်းမလည်ပါဘဲသူပါဝင်ရယ်နေသေးသည်။အတက်လေးပဲ။
ယောင်းဝူဆိုလည်း အစ်ကိုဂျီမင်ရဲ့ဘေးမှတစ်ဆင့် ရပ်ကြည့်နေပေမဲ့ မျက်လုံးတွေလှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းဖြင့် သူ့ကိုတစ်စုံတစ်ယောက်ကြည့်မိတာကို
မလုံမလဲသတိထားမိလိုက်သည်။သူမရဲတရဲလေး
ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ယွန်းဟယ်ဘေးမှာရပ်နေတဲ့
ဂျောင်ဟွန်းက ယောင်းဝူကိုစိုက်ကြည့်နေတာဖြစ်
သည်။
ယောင်းဝူကမျက်ဝန်းစူးစူးနဲ့ပြန်ကြည့်တာတောင်မှ
ဂျောင်ဟွန်းက မျက်တောင်မခပ်ဘဲကြည့်နေတာမျိုးဖြစ်တာကြောင့် ယောင်းဝူဆိုsuitအောက်မှ
လက်မောင်းပေါ်ရှိ လက်မွှေးတောင်ချွေးပြန်သွား
သည်အထိဖြစ်သည်။
- - - - -
ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေအများကြီး ဖြစ်တာကြောင့်
လူကြီးတွေအားလုံးလည်း လန့်သွားခဲ့ကြသည်။
လီယမ်ကတော့ ဒဏ်ရာတွေအများကြီးရတာမို့
အိပ်ယာကနေမထနိုင်သလို ခေါင်းပိုထိထားတဲ့
ဒဏ်ကပျင်းတာမို့ ကိုမာဝင်သွားခဲ့သည်။ကူးဆို
အဲ့နေ့က ငိုခဲ့ပါသေးသည်။သူများမကောင်းကြံလို့
ဖြစ်သွားခဲ့ပေမဲ့လည်း တကယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်
ရသည်။
ကူးကတော့ အားနာတာကြောင့်လီယမ့်မိဘတွေနဲ့
တွေ့ပြီးစကားပြောရင်း တောင်းပန်လာခဲ့သည်။ကူးကတော့ခွင့်လွှတ််ပေမဲ့မောင်ကတော့ လာလည်းမကြည့်သလို မခွင့်လွှတ်ပေးဘူးဆိုတာချည်းမို့
ကူးပြောမရတော့လို့ လွှတ်ပေးထားသည်။
၁နှစ်ကျော်ကြာမှ ကိုမာဖြစ်ရာမှသတိရလာတော့
ဦးနှောက်ထိသည့်ဒဏ်ကများတာကြောင့် နာကျင်
စရာတွေအားလုံးကိုမေ့ပြီး ယဥ်ယဥ်လေးရူးသွား
တာ။ဥပဒေအရတော့ လီယမ်ကမလွတ်တာမို့
ကျန်းမာရေးစင်တာမှာနေပြီး ကုသမှုခံယူကာဖြင့်
တစ်သက်လုံးနေနေခဲ့ရတော့သည်။
သည်လိုဖြင့် ၅နှစ်ကျော်ကာလလုံးလုံးကိုဖြတ်သန်း
လာခဲ့ပြီးနောက်မှာ မျိုးစေ့လေးတောင်၄နှစ်သား
အရွယ်ရောက်လာခဲ့သည်။ဒယ်ဒီနဲ့ပါးပါးရဲ့ချစ်
သောလေးဖြစ်နေသလို၊ဖိုး၊ဖွား၊ဦးလေးတွေရဲ့
အချစ်တွေကိုအများကြီးရထားတာဖြစ်သည်။
သို့ပေမဲ့လို့ ပါးပါးကိုတော့ အရမ်းကပ်သည်။
အိမ်ထောင်သက်အကြာကြီး ကျော်ဖြတ်လာခဲ့တာ
တောင် ကူးလေးနဲ့ထယ်ယောင်းကအချစ်တွေပိုပို
ပြီးချစ်ခဲ့ကြသည်။သို့ပေမဲ့မောင့်ရဲ့သဝန်တိုမှုတွေ
လုံးဝပျောက်မသွားခဲ့ဘူး။မောင်တစ်ယောက်ထဲ
မဟုတ်ပါ။နောက်ထပ်မျိုးစေ့လေးပါအစစ်ပါ၏။
ခေါ်တာတောင် သူ့ဒယ်ဒီခေါ်သလိုမျိုးခေါ်တာ။
" ဒယ်ဒီရေ...ဖိုးရေ၊ဖွားရေ၊ဖိုးဖိုးကြီးရေ..
သားအသက်ပျောက်နေတယ်။ရှာပေးပါဦး။
သားအသက်ပျောက်နေလို့ ရှာပေးပါ။ "
တိတ်ဆိတ်နေသည့် ကင်မ်အိမ်တော်ကြီးထဲမှာ
မျိုးစေ့လေးမှာ အပေါ်ထပ်ကလှေကားမှတစ်ဆင့်
Yeontanနဲ့အတူ လှေကားတစ်ထစ်ချင်းစီကိုဖြည်းဖြည်းလေးဆင်းလာပြီးပါးပါးပျောက်လို့
ရှာနေတာဖြစ်သည်။
၄နှစ်သားအရွယ်လေးက အပန်းဖြေအိမ်တော်မှာ
မနေတော့ဘဲ ကင်မ်အိမ်တော်ကြီးမှာနေချင်တယ်
ပြောလို့ပြန်ပြောင်းနေရသည်။ဘာလို့ဆိုအိမ်ကြီး
ကြီးမို့လို့တဲ့။
" မြေးလေးရေ အခန်းထဲမှာဆက်မဆော့တော့ဘူးလား။အာ..Yeontanလေးပါရောက်နေတာပဲ။လာ...ဖွားမြေးလေးကို စတော်ဘယ်ရီကျွေးမယ်။ "
ထမင်းစားခန်းမှထွက်လာသည့် ထယ်ယောင်းရဲ့
အမေက သူ့မြေးအသံကြားတော့ စတော်ဘယ်ရီ
အသီးလေးတွေကိုစိပ်ထားသည့်ပန်းကန်ကိုယူ
လာပေးတာဖြစ်သည်။ဘုရင်လေးအတွက်ထိပ်ဆုံး
နေရာပေးတာမျိုး။
" မစားချင်ဘူး ဖွား။သားအသက်ဘယ်မှာလဲလို့။
သားအသက်ကိုတွေ့ချင်တယ်။ပြီးတော့ ဒယ်ဒီကို
ရှာပြီးပြောရဦးမယ်ဖွား။ "
မြေးအတက်လေးစကားကြောင့် အဖွားဖြစ်သူမှာ
ရယ်လိုက်ပြီး ပါးဖောင်းလေးကိုနမ်းလိုက်သည်။
ရုပ်ရည်လေးက သားကူးလေးနဲ့သာတူပြီးအကျင့်
တွေကသူ့သားငယ်ငယ်ကအတိုင်းပင် တစ်ပုံစံမို့
ကင်မ်မျိုးနွယ်တွေ အချစ်ပိုနေရတာအမှန်ပင်။
" မြေးရဲ့ဒယ်ဒီက မြေးဖိုးဖိုးရဲ့စာကြည့်ခန်းထဲမှာ
ရှိတယ်။သွားမယ်ဆိုသွားလေ။ဖွားကပန်းကန်ယူလာပေးမယ်။ "
" ဟုတ်ကဲ့ ဖွား။ "
သူ့ဖွားဖွားကို စကားခပ်အေးအေးဆိုလိုက်ပြီး
သူ့ဒယ်ဒီရှိနေရာ စာကြည့်ခန်းထဲဝင်သွားသည်။
အဖွားထည့်ပေးတဲ့ စတော်ဘယ်ရီပန်းကန်ကိုယူလို့
သူ့ဒယ်ဒီအလုပ်လုပ်နေသည့်အခန်းကိုသွားသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ ထယ်ယောင်းကစာကြည့်ခန်းကဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ရင်းအလုပ်လုပ်နေတာ။
စားပွဲပေါ်မှာလည်း စာရွက်ဖြူတွေပြန့်ကျဲလို့။
ကူးလေးသာဆိုဆူနေလောက်ပါပြီ။
မျိုးစေ့လေးက သူ့ဒယ်ဒီအလုပ်လုပ်နေတာသိလို့
ခြေသံဖွဖွလေးလျှောက်ပြီး သူ့ဒယ်ဒီထိုင်နေသည့်
ဘေးကိုအားယူပြီးတက်ထိုင်လို့ အသံတိုးတိုးဖြင့်
စကားဆိုလာသည်။
" ဒယ်ဒီ...ဒယ်ဒီ။ဒယ်ဒီ့အသက်၊သားအသက်ပျောက်နေတာကို ဒယ်ဒီလိုက်မရှာဘူးလား။ "
Macbookပေါ်ရှိ Keyboardပေါ်ပြေးလွှားနေတဲ့
ထယ်ယောင်းလက်တို့ဟာ ရပ်တန့်သွားပြီးပြုံးလို့
Macbookကိုဘေးချပြီး မျက်မှန်ကိုချွတ်လို့
သူ့သားကြည့်လို့ ပြန်ဖြေသည်။
" ဒယ်ဒီ့အသက်က သူ့မေမေနဲ့ဘူဆန်လိုက်သွားတာလေ။ဒယ်ဒီကိုတောင်မှာသွားသေးတယ်။
ဟောဒီက မျိုးစေ့လေးကိုထမင်းသေချာကျွေးဖို့ "
" သားအသက်မရောက်သေးရင် ထမင်းမစားဘူး။
သားအသက်ကိုစောင့်နေမှာ။ "
ထယ်ယောင်းရဲ့သားက ထယ်ယောင်းအတိုင်းပင်။
အရာရာတိုင်း ကိုကိုအလှလေးပါမှလုပ်တက်သည့်
ထယ်ယောင်းအကျင့်လို၊သူ့သားဆိုသည်လည်း
အရာရာတိုင်း သားအသက်ပါမှဆိုတာချည်း။
" ဒီညကြ ဒယ်ဒီတို့အစီစဥ်တစ်ခုရှိတယ်။သားကို
ပြောပြချင်လို့ ဒယ်ဒီကဒယ်ဒီ့အသက်ကိုသူ့အမေနဲ့
ဘူဆန်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တာ။ "
" သားကိုပြော ဒယ်ဒီ။သားလည်းသိချင်တယ်။ "
ထယ်ယောင်းကမြှောက်ပေးလိုက်တော့ မျိုးစေ့လေးက မျက်လုံးလေးတွေလက်လာပြီးမေးတော့
သည်။ကြည့်ရတာ သားလည်းမေ့နေပုံပါပင်။
ဒါကြောင့်မို့ သားကိုယ်ငယ်လေးကိုပွေ့ယူလာပြီး
သူ့ပေါင်ပေါ်တင်ကာ နား,နားကပ်လို့တိုးတိုးလေး
ပြောလိုက်တော့ မျက်လုံးလေးတွေလက်လာရင်း
ထယ်ယောင်းလည်တိုင်ကိုဖက်ပြီး လက်ခံသည်။
" ဟုတ်ဟုတ်...ဒယ်ဒီ။ "
" ဒါဆိုဗျာ...ဒယ်ဒီတို့ ဦးဂျွန်းရဲ့Hotelကိုထမင်းစားဖို့သွားကြရင်း တိုင်ပင်ကြမယ်။
ဘယ်လိုလဲ။သဘောတူလား ဒယ်ဒီနဲ့အတူ။ "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ မျိုးစေ့လေးက
လက်မလေးထောင်ပြသည်။အကြောင်းကတော့
သူ့ဒယ်ဒီဘာလုပ်လုပ် အနောက်ကနေလိုက်လုပ်
မည်ဆိုတာကြီးပဲ။
မျိုးစေ့လေးရှိက လက်ခံသည့်ခွင့်ပြုချက်ကို
ရတော့ထယ်ယောင်းမှာ သူ့သားကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီး
စာကြည့်ခန်းထဲမှထွက်ကာ ရေအတူချိုးလို့
ပြင်ဆင်ကြရင်း နမ်ဂျွန့်Hotelသို့ထွက်လာခဲ့
ကြသည်။
- - - - -
ကူးလေးဘက်မှာတော့ အမေနဲ့အတူမွေးရပ်မြေ
ဘူဆန်သို့အလည်လိုက်သွားသည်။မေမေတို့
သူငယ်ချင်းတွေက လတိုင်းတွေ့ဆုံပွဲလုပ်တာမို့
ကူးကိုတွေ့ချင်တယ်လို့ပြောတာမို့ လက်ခံ၏။
လူကြီးတွေနဲ့စကားမပြောချင်ပေမဲ့ အားနာနာနဲ့
ပြောနေရပါတော့သည်။
" ဒါဆိုသားကူးလေးရဲ့ ခင်ပွန်းကအတော့်ကို
အားကိုးရတာပဲနော်။ "
" ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ။မောင်ကအဲ့လိုပါပဲ။ "
မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေဆိုလည်း တအားစပ်စု၏။
မောင်နဲ့သားအကြောင်းကို မေးလိုက်တာလည်း
များနေရောပဲ။ကူးလေးမှာ မဖြေချင်ပေမဲ့လည်း
မေမေ့မျက်နှာကြောင့် အားနာနေရသည်။
" သားကူးလေး ထမင်းလာမစားဘူးလား။မေမေ
အသင့်ပြင်ပေးထားတယ်နော်။ "
ကူးလေးတို့စကားပြောနေရင်း မေမေကအနား
ရောက်လာပြီး ကူးလက်လေးကိုကိုင်လို့ပြော၏။
ကူးလေးကတော့ မေမေ့စကားကိုမငြင်းနိုင်ပါ။
ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဗိုက်ဆာနေသလို၊မေမေ့ရဲ့
သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားထပ်မပြောချင်တာမို့
ထမင်းစားဖို့လက်ခံလိုက်ပြီး မောင်တို့ကိုဖုန်း
ဆက်ရန် ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
" ဟုတ်ကဲ့...မေမေ။ကူးထမင်းသွားမစားခင်
မောင်တို့ကိုဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်။ "
ကူးလေးက မေမေနဲ့မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေကို
နှုတ်ဆက်ပြီး မောင်တို့ထံသို့ဖုန်းဆက်ရန်နေရာ
တစ်ခုစီသို့ ထွက်လာပြီးဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။
ဖုန်းနှစ်ကြိမ်ခေါ်သော်လည်း နှစ်ကြိမ်လုံးမှာက
မောင့်ဖုန်းကစက်ပိတ်ထားလို့ကူးမှာ သက်ပြင်း
ရှည်ချရင်း အမေတို့ကိုဖုန်းခေါ်ရသည်။
" မေမေ...မောင်တို့ဖုန်းလည်းမကိုင်ကြလို့ဘာလုပ်
နေကြတာလဲဟင်။ "
' သားအဖနှစ်ယောက် ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီးအပြင်
ထွက်သွားကြတာ။နေ့လယ်စာကိုတောင်နမ်ဂျွန့်ရဲ့
Hotelမှာစားကြတယ်ထင်တယ်။ '
ကူးလေးသိလိုက်ပါပြီ။သူတို့သားအဖပျော်နေရင်
ကူးကိုတောင်မေ့လို့ဖြစ်နေတာမျိုး။ပြန်လာရင်
သားအဖနှစ်ယောက်လုံးကို ဆူမှရတော့မည်။
" ဒါဆိုလည်းကူးဖုန်းချလိုက်တော့မယ် အမေ။
ကူးလည်းနေ့လယ်စာစားတော့မှာမို့ အမေလည်း
စားတော့နော်။နောက်ကျတော့မယ်။ညနေကူး
ပြန်လာရင် ဘူဆန်ကဂင်ချီတွေယူလာခဲ့မယ်။ "
' ဟုတ်ပြီရှင်။နေပူတာမို့ အေးဆေးမှပြန်လာခဲ့။ '
" ဟုတ်ကဲ့ အမေ။ "
တီ ~
ကူးလေးနဲ့အမေဖုန်းပြောပြီးတာနဲ့ ကူးလေးကဖုန်း
ချလိုက်ကာ ထမင်းသွားစားတော့သည်။မေမေနဲ့
ညနေမှအတူပြန်မှာမို့ ကားမောင်းရတာကြာမည်
ဆိုပေမဲ့လည်း အပူရှိန်နဲ့မိုးတွင်းပိုင်းဖြစ်တာမို့
ကူးတို့သတိထားရတာဖြစ်သည်။
ကူးထမင်းသွားစားပြီး မေမေသူငယ်ချင်းတွေက
စကားပြန်လာဆက်သည်ကိုနားထောင်ရင်းမှ
မောင်တို့ဖုန်းခေါ်အလာကို စောင့်နေသေးသည်။
ဖုန်းအသံမလာတာမို့ ကူးတကယ်စိတ်ဆိုးမိ၏။
ညနေကြတော့ မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေကြောင့်
မေမေက အချိန်အတော်နောက်ကျမှပြန်သည်။
၆နာရီကျော်ပြီမို့ ကူးလည်းကားကိုသေချာထိန်း
မောင်းရင်း ဖုန်းလာတာမို့ကြည့်တော့ကူးကို
ဂျီမင်ကခေါ်တာဖြစ်သည်။
" အင်း...ဂျီဂျီပြော။ "
ကူးလေးကဖုန်းကိုင်လိုက်တော့ ဂျီမင်ကအော်သံ
ဆူညံသံတွေကြားထဲမှာမှ စကားပြောသည်။
' မျိုစေ့လေးရောပါတယ်။မင်းရဲ့ထယ်ယောင်းလေ၊
နမ်ဂျွန်ရဲ့Hotelလာပြီးသောင်းကျန်းနေကြတာ။မနက်ပိုင်းသောက်နေကြတာအကောင်းကြီး။ခုနမှhotelကBarမှာသောက်ရင်း--- '
ခွမ်း! ခွမ်း! ခွမ်း!
ဂျီမင်နဲ့စကားပြောနေရင်းမှ ပုလင်းကွဲသံတွေ၊
ဖန်ခွက်ကျကွဲသံတွေကြားရတာမို့ ကူးလေးလန့်
သွားသည်။ထို့အတူ သားရဲ့ငိုသံကျယ်ကြီးက
ထွက်လာတာမို့ ကူးလေးလန့်သွားသည်။
' အီးဟီး...ဒယ်ဒီ...သားအသက်ရေ သားသား
ကြောက်နေပြီ။ဒယ်ဒီ...လုပ်ပါနဲ့။အင့်...အီးဟီး.. '
" ပါးပါးသားလေး... "
ကူးလေးက သားငိုသံကြားလိုက်တာမို့ အမြန်ပင်
ကားကိုအရှိန်တင်ရင်း သေချာမောင်းလာသည်။
ဘေးမှမေမေကတော့ ကူးလေးအားလက်တို့လို့
မေးတော့သည်။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ သားကူးလေး။ "
" မေမေ့သမက်ကင်မ်ထယ်ယောင်းပေါ့။သားရှေ့
ဘာတွေသောင်းကျန်းနေလဲမသိဘူး။သားကပါ
ငိုနေပြီ။မေမေ ကူးတို့အမြန်နမ်ဂျွန့်Hotelကိုသွား
ရမယ်။မေမေပါလိုက်ခဲ့တော့နော်။ကူးမနက်မှ
အိမ်ပြန်ပို့ပေးတော့မယ်။ "
မေမေကပါ ကူးလေးစကားကြောင့်အလန့်တကြား
ဖြစ်ပြီး သူမြေးတို့ကိုစိတ်ပူနေတာမျိုးဖြစ်သွား၏။
ကူးကားကို ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်သတိထားပြီးမောင်း
ရင်း နည်းနည်းတော့နောက်ကျပေမဲ့ Hotelဝန်းထဲ
ကားတွေအပြည့်ဖြစ်နေတာမို့ လူကြီးတွေတောင်
ရောက်လာပြီလို့ထင်ကာ အမြန်ဝင်လာသည်။
မေမေကတော့ အနောက်မှာပါလာ၏။
" ဒီမှာဗျ။ဥက္ကဌနမ်ဂျွန်တို့ သူငယ်ချင်းအုပ်စု--- "
" အာအာ...အရမ်းရန်ဖြစ်နေတာမို့ဝင်တားလို့လည်းမရလို့ ကျွန်တော်တို့အထဲပြန်ဝင်ရတာ။
အကုန်လုံးက ဝန်းထဲကပန်းခြံထဲရှိနေပြီးသောက်
ကြတာမို့ ဒီဘက်မှာရှိပါတယ်နော်။ဟိုဘက်ကနေ
ပြန်ထွက်သွားကြည့်လိုက်ပါဗျ။ "
" ကျေးဇူးပါနော်။ "
Hotelထဲဝင်လာတော့ ဘာအသံမှမကြားရပေမဲ့
Receptionကကောင်လေးတွေကိုမေးကြည့်တော့
ကူးကို ပန်းခြံဘက်လမ်းညွှန်လိုက်တာမို့ကျေးဇူး
တင်းစကားဆိုပြီး အမြန်ပင်ထွက်ရှာလာရသည်။
သားငိုနေသည့်အသံကြောင့် ပိုပူလောင်တာမို့ကူး
တကယ်မနေတက်တော့ဘူး။ခုနကြားရထည်းက
မောင်တို့ကိုစိတ်ပူနေတာ။အားလုံးရဲ့တားသံတွေ
ကြားရပေမဲ့လည်း ကူးနဲ့မှရဖို့အတွက်မတားတာ
ဖြစ်မည်လေ။
ကူးခြံဝန်းဘက်ထဲဝင်လာတော့ အရာအားလုံးမဲ
မှောင်သွားသည်။Hotelဘက်ကိုကြည့်တော့လည်း
မဲမှောင်သွားတာမို့ ကူးလန့်သွားကာဖုန်းမီးကိုဖွင့်
ရတော့သည်။
" မောင်ရေ၊ကလေးလေးရေ။ပါးပါးသားရေ
ပါးပါးလာပြီလေ။ဘယ်ရောက်နေကြတာလဲ။ "
ကူးလေးတစ်ခုခုကိုစိတ်ထဲ မသင်္ကာပေမဲ့လည်း
Hotelဘက်ကိုပြန်မသွားတော့ဘဲ ဖုန်းမီးဖြင့်သာ
ဖွင့်ပြီး သားတို့ကိုလိုက်ရှာသည်။ဘေးမှာဆိုလည်း
ဘာမှမရှိတာမို့ ချွေးတောင်ပျံလာသည်။
ထိုအချိန်ကူးလေးရှေ့ဆက်သွားရင်း ဟိုတယ်မှ
မီးအရင်စဖွင့်လာတာကြောင့် ကူးလှည့်ကြည့်ရင်း
နောက်ပိုင်းမှမီးလိုင်းလေးတွေက တစ်ဆင့်ခြင်းစီ
လင်းထိန်လာတာမို့ ကူးဆက်ကြည့်နေရင်းနောက်
ဆူံးအထိမီးလင်းသွားတာနဲအတူ အသံအားလုံးကို
ကြားလိုက်ရသည်။
" Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday, dear KimJungKook. Happy birthday to you.... "
မောင်က သားကိုချီထားပြီးသားကဖယောင်းတိုင်
လှလှလေးတွေစီနေသည့် Chocolate Cakeကို
ကိုင်ထားပြီး မွေးနေ့သီချင်းဆိုပေးနေတာမို့
ကူးလေးတောင် အံ့အားသင့်သွားသည်။သည်နေ့ကကူးမွေးနေ့တဲ့လား။
ကူးထိုသားအဖနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးရင်း
မျက်ရည်ကျဆင်းနေမိသည်။ကူးကမအားလပ်တဲ့
အလုပ်တွေကြောင့် ကိုယ့်မွေးနေ့ကိုမေ့နေပေမဲ့
ချစ်ရသူနှစ်ယောက်နဲ့အားလုံးကမှတ်မိနေတာမို့
ကူးလေးပျော်ကာ မျက်ရည်ကျမိသည်။
" Happy birthday သားအသက်... "
" Happy birthday မောင့်အသက်... "
သားနဲ့မောင်ကပြုံးရင်း ကူးလေးအနားကိုရောက်
လာကာ မွေးနေ့ဆုတောင်းစကားဆိုပေးသည်။
ထို့အတူဘေးမှ မောင့်မိဘတွေရယ်၊အဖိုးရယ်၊
ကူးမေမေရယ်၊မောင့်သူငယ်ချင်းနဲ့ဂျီမင်တိုရယ်၊
ကူးရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေအားလုံးကရှိကြပြီး
ဆုတောင်းပေးကြတာမို့ ကူးခေါင်းငြိမ့်လို့အသိ
မှတ်ပြုလိုက်သည်။
" Happy birthday မောင့်အသက်။Surprise ဖြစ်သွားမယ်လို့ထင်ပါတယ်။မောင့်အသက်က
မွေနေ့ကိုမေ့နေတာမို့ မောင်တို့ကပဲစီစဥ်လိုက်တာ။
မွေးနေ့ဆုတောင်းလေးလုပ်ပြီး ဖယောင်းတိုင်မီး
မှုတ်လိုက်ပါဦး မောင့်အသက်။ "
မောင့်စကားကြောင့် သားလေးကသူ့လက်ထဲရှိ
ကိတ်မုန့်ကို ကူးရှေ့ကမ်းပေးသည်။ကူးက
Chocolate cakeကြိုက်တာကိုသိတာရော
အလှဆင်သည်အနေဖြင့် စတော်ဘယ်ရီလေးတွေ
အစိပ်စိပ်လှီးကာ အလှဆင်ထားသည့်ပုံရိပ်မို့
ပြီးနောက် စာတန်းလှလှလေးရေးထားပါသည်။
' 2Kim's Life ' တဲ့လေ။အသည်းယားစရာမို့
ကူးလေးမျက်ရည်တွေကျရင်းမှပြုံးလိုက်ပြီး
စကားဆိုသည်။
" အတူတူဆုတောင်းပြီး အတူတူဖယောင်းတိုင်
မီးမှုတ်ကြမယ်နော်။ "
ကူးလေးကပြောတော့ မောင်ကပြုံးလိုက်ပြီး
မျက်လုံးမှိတ်ရင်း ထယ်ယောင်းဆိုလည်း
ကူးစကားအတိုင်း မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ
သားလည်းအတူတူလိုက်မှိတ်သည်။အားလုံးက
ကင်မ်မိသားစုပုံရိပ်လေးကိုသဘောကျလို့။
ယောင်းဝူကတော့ မှတ်တမ်းတင်နေရသည်။
' တစ်သက်လုံးပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ကူးရဲ့မောင်နဲ့
သားလေးနဲ့အတူ အမှတ်တရကောင်းတွေဖန်တီးပြီးပျော်ရွှင်ပါစေ။ '
' ကင်မ်ထယ်ယောင်းရဲ့အသက်လေးတွေကိုသာ
တစ်သက်လုံးချစ်ရင်း ပျော်စရာတွေအများကြီး
လုပ်ရင်း ပျော်ရွှင်ပါစေ။ '
ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးလေးက စိတ်ထဲကနေပြုံးပြီး
ဆုတောင်းကြသည်။သားကတော့ ကလေးပီပီ
နှုတ်ကနေဆုတောင်းရင်းပျော်သည်။
" ဒယ်ဒီနဲ့သားအသက်နဲ့အတူ ပျော်စရာတွေအများ
ကြီးလုပ်ပြီး အမြဲတမ်းပျော်ရပါစေ။ "
သားဆုတောင်းပြီးတာနဲ့ ကူးလေးတို့သုံးယောက်
ဖယောင်းတိုင်မီးကိုအတူတူမီးမှုတ်လိုက်ကြ၏။
သည်တော့အားလုံးကလည်း လက်ခုပ်သံအကျယ်
ကြံးသံပြိုင်တီးရင်း ကူးလေးကိုမွေးနေ့ဆုတောင်း
ပေးကြသည်။
" မွ...သားအသက်ရေ...ဒယ်ဒီကသားအသက်ကို
မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးမယ်တဲ့။ဘာလိုချင်လဲ။ "
" ဟုတ်တယ်။မောင့်အသက် ဘာလိုချင်လဲ။ "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရဲ့ပါးဖောင်းလေးကိုနမ်း
တော့ မျိုးစေ့လေးကလည်းသူ့ပါးပါးရဲ့ပါးဖောင်း
ကိုနမ်းပြီး စကားဆိုပါသေးသည်။မောင်က chocolate cakeကိုဘေးဘက်ကစားပွဲပေါ်
ချပေးရင်းမေးလာသည်။သည်တော့
ပါးပါးကူးလေးကပြုံးရင်း ပြောသည်။
" ကူးအတွက် မောင်နဲ့မျိုးစေ့လေးရှိရင်ရပါပြီ။ "
ထိုစကားအဆုံး ကူးလေးကခြေဖျားထောက်လို့
မောင့်မျက်နှာကိုလက်ဖြူလေးတွေဖြင့်အုပ်ရင်း
နှုတ်ခမ်းကိုအနမ်းပေးတော့ မျိုးစေ့လေးမှာ
သူ့မျက်လုံးလေးကိုမမြင်အောင် လက်သေးလေး
တွေအုပ်ထားသည်။
" ချစ်တယ်...မောင်။မောင့်ကိုရော သားကိုရော
နှစ်ယောက်လုံးကို ကူးကအများကြီးချစ်တယ်။ "
" မောင်လည်းနှစ်ယောက်လုံးကိုချစ်တယ်။
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။မောင့်ဘဝကိုပျော်ရွှင်
အောင်လုပ်ပေးလို့။ "
ကူးကနမ်းပြီးတာနဲ့ မောင့်ရင်ခွင်ထဲဝင်ကာ
ဖက်ထားတော့ မောင်ကလည်းကူးကိုဖက်ကာဖြင့်
ပြောသည်။ထို့အတူ မျိုးစေ့လေးကလည်း
ကူးနဲ့မောင့်ကိုဖက်ကာစကားဆိုသည်။
" သားလည်း ဒယ်ဒီနဲ့သားအသက်ကိုချစ်တယ်။ "
သားစကားကြောင့် ကူးလေးတို့အတူတူဖက်ရင်း
ပျော်နေမိသည်။ကူးလေးရဲ့ စက်တင်ဘာလမွေး
နေ့ဟာ အရင်နေ့တွေကထက်ပိုပြီး ချစ်ရသူတွေနဲ့
ပျော်စရာဖြတ်သန်းရတာမို့ ကူးပျော်ခဲ့ရသည်။
To be continued ~
ကိုကိုအလှလေးတို့Updateလေးတင်ပေးတာမို့
ကျွန်တော်tryချင်တဲ့အရာလေးကိုလည်း မျှော်
နေပေးပါလို့ အားနာနာနဲ့တောင်းဆိုပါတယ်ဗျ။
> >
#zawgyi
ကုမၸဏီေရွ႕ျဖစ္ပ်က္သြားသည့္ ကိစၥႀကီးေၾကာင့္
လူေတြအားလုံး အံ့အားသင့္သြားခဲ့ၾကသည္။
ဂြၽန္ေဆာ့က ပုခုံး႐ိုးထိသြားတာေၾကာင့္ထမႏိုင္
ေအာင္ နာက်င္ေနသည္။မ်ိဳးေစ့ေလးကေတာ့
လန္႔သြားတာေၾကာင့္ ျပန္သတိလစ္သြားတာမို႔
ဂြၽန္ေဆာ့ရင္ဘက္ေပၚမွာျဖစ္သည္။
" အပင္ေပါက္ေလး...ဦးဂီ...ေခၚေနတယ္ေလ။
ဦးဂီရဲ႕အပင္ေပါက္ေလး။ "
" အပင္ေပါက္ေလး ထပါဦးကြာ။အပင္ေပါက္... "
ယြန္းဂီနဲ႔နမ္ဂြၽန္က ဂြၽန္ေဆာ့တို႔အနားေျပးလာကာထိုင္ခ်ၿပီး ဂြၽန္ေဆာ့ရင္ဘက္ေပၚက မ်ိဳးေစ့ေလးကိုေပြ႕ပိုက္လိုက္ရင္း ေခၚသည္။မ်ိဳးေစ့ေလးကမူ
သူ႔ဦးေလးေခၚသံကိုေတာင္မၾကားဘဲ လန္႔ၿပီး
ေမ့လဲသြားတာျဖစ္သည္။ယြန္းဂီနဲ႔နမ္ဂြၽန္မွာေတာ့
စိတ္ပူၿပီး မ်က္ရည္ေတြေတာင္က်ေနၿပီျဖစ္၏။
" အစ္ကိုဂြၽန္ေဆာ့...ခဏေလးပဲေတာင့္ထားေနာ္။
ဟိုေဆာ့ကလူနာတင္ယာဥ္ေခၚထားတာမို႔ ခဏပဲ
သည္းခံေတာင့္ထားပါဦး။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မ်ိဳးေစ့ေလးကိုကယ္ေပးတာမို႔ေက်းဇူးပါ။ "
ဂ်ီမင္ကပါအနားကိုေရာက္လာၿပီး ဂြၽန္ေဆာ့ကိုေမးရင္း သူတိုတူေပါက္ေလးသတိေမ့ေနတာေၾကာင့္
မ်က္ရည္ေတြက်ေနၿပီျဖစ္သည္။
သူတို႔အားလုံးကဂြၽန္ေဆာ့နဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးကို စိတ္ပူ
ေနေပးၾကေပမဲ့ လမ္းမေပၚမွာ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္
ျဖစ္ေနသည့္လီယမ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွလာမၾကည့္
ခဲ့ၾကဘူး။ယြန္းဂီကေတာ့ သူ႔တူမ်ိဳေစ့ေလးကိုေပြ႕
ထားရင္းမွ လမ္းမေပၚရွိလီယမ့္နားကိုထသြား၏။
" ေသစမ္း!ေသစမ္း!မင္းက ေသမွေအးမဲ့ေကာင္။
ထယ္ေယာင္းကိုမရတာနဲ႔ ငါတို႔မ်ိဳးေစ့ေလးကို
သတ္တာ။မင္းေသမွေကာင္းမယ္။ "
" မင္..မလုပ္ပါနဲ႔။ "
ယြန္းဂီက မ်ိဳးေစ့ေလးကိုေပြ႕ထားရင္းေသြးအိုင္ထဲ
လဲက်ေနသည့္ လီယမ့္ကိုေျခေထာက္နဲ႔ေဆာင့္
ကန္ေတာ့သည္။ဂ်ီမင္နဲ႔နမ္ဂြၽန္ကဆြဲၿပီးတားလည္း
႐ုန္းထြက္ၿပီး အဆက္မျပတ္ကန္ေနတာျဖစ္၏။
" ယြန္းဂီေတာ္ေတာ့။ငါတို႔အရင္ဆုံးေဆး႐ုံသြား
ရမယ္။မ်ိဳးေစ့ေလးက ၾကာရင္တစ္ခုခုျဖစ္လိမ့္
မယ္။လာခဲ့...ငါတို႔ေနာက္က်လို႔မရဘူး။ "
ဟိုေဆာ့က Ambulanceေခၚထားလိုက္တာမို႔
ေရာက္သည္ႏွင့္ ထယ္ေယာင္းကကူးေလးကိုေပြ႕ၿပီးကားေပၚတက္သြားၾကသည္။ဟိုေဆာ့ကေတာ့
မ်ိဳးေစ့ေလးကိုလာေခၚတာမို႔ ေဒါသတႀကီးျဖစ္
ေနသည့္ ယြန္းဂီကိုေတြ႕ၿပီးတားေနရတာ။
ဟိုေဆာ့နဲ႔နမ္ဂြၽန္က ယြန္းဂီကိုတားၿပီးမ်ိဳးေစ့ေလးကိုေပြ႕ခ်ီေစကာ ကားေပၚအျမန္တက္ခိုင္းရင္းျဖင့္
အျမန္သြားေစသည္။ယြန္းဂီတို႔ကားေပၚကိုတက္
သြားၾကေတာ့ ဟိုေဆာ့ကဂြၽန္ေဆာ့ကိုတင္ဖို႔ကူ
ညီေပးရင္း လွည္းေပၚကမေမ့ေသးဘဲမ်က္လုံးဖြင့္
စရွိေနသည့္ လီယမ့္ကိုၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းခ်ၿပီး
ထြက္သြားသည္။
လီယမ္ကေတာ့ မေမ့လဲေသးဘူး။သူၾကားပါ၏။
ကံတရားက သူႀကံစဥ္သလိုေတြမျဖစ္လာတဲ့အျပင္
ယြန္းဂီကပါ သူ႔ကိုပါကန္လာသည္မို႔နာက်င္မႈကို
ပိုအံတုေနရမိသည္။နာသည္ေလ။
ကားထဲ ဂြၽန္ေဆာ့ကိုလည္းထည့္ရင္းလီယမ့္ကို
ေဘးကားတစ္စီးမွာတင္ရင္းျဖင့္ ထြက္လာၾက၏။
ေဆး႐ုံကိုေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကသူ႔ကူးကို
ေပြ႕ခ်ီသြားကာ လွည္းေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီးယြန္းဂီဆို သူ႔တူမ်ိဳးေစ့ေလးကိုတင္ေပးလိုက္ရင္း
အေနာက္မွေျပးလိုက္သည္။
ကူးကလန္႔ၿပီးေမ့လဲသြားတာမို႔ ေနရာသက္သက္ခြဲ
ထုတ္သြားရကာ မ်ိဳးေစ့ေလးကအနည္းနဲ႔အမ်ား
ထိခိုက္မိတာေလးေတြရွိတာမို႔ ဂြၽန္ေဆာ့လိုပင္
ခြဲစိတ္ခန္းထဲဝင္သြားရသည္။
ေနာက္မွာပါလာတာက လီယမ့္လွည္းျဖစ္တာမို႔
ထယ္ေယာင္းကတားလိုက္တာေၾကာင့္ သူနာျပဳေကာင္ေလးက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖစ္
သြားေပမဲ့ ေၾကာက္ရင္းမွတားရသည္။
" ဖယ္ေပးပါဦးခင္ဗ်။လူနာက ေသြးထြက္လြန္ရင္
အသက္ဆုံးရႈံးႏိုင္တာမို႔ အျမန္ဝင္ရမွာပါ။ "
" ေသပါေစ။အဲ့ေကာင္ကိုေတာ့ ႀကီးလြန္းတဲ့အျပစ္
ေပးရမွာ။ဒီေကာင္က ဒါနဲ႔ပဲထိုက္တန္တာ။ "
သူနာျပဳေကာင္ေလးကတားတာကိုလက္မခံတာမို႔ေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းသေဘာမေတြ႕ပါဘဲ
ျပန္ေျပာသည္။ကိုကိုအလွေလးနဲ႔သူ႔သားကို
ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္က ေသတာနဲ႔ပဲထိုက္တန္တာ။
" ထယ္ေယာင္း!မင္းအဲ့လိုေတြလုပ္မေနနဲ႔ေတာ့။
အခုကေဆး႐ုံေရာက္ေနၿပီ။ေဆး႐ုံေရာက္ေနတာမို႔
အျပင္ကိစၥေတြလာမလုပ္နဲ႔။ "
ဟိုေဆာ့ကခြဲစိတ္ခန္းဝတ္စုံဝတ္ရင္း ထယ္ေယာင္းကိုေျပာလာသည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ လွည္းေပၚေသလုေျမာပါးလဲေနသည့္ လီယမ့္ကိုၾကည့္လို႔
လက္သီးခပ္တင္းတင္းဆုပ္ရင္း ေျပာသည္။
" မရဘူး။ဟိုေဆာ့ မင္းသူ႔ကိုသတ္ပစ္လိုက္။
မင္းမသတ္ရင္ အဲ့ေကာင္ကိုငါသတ္မွာ။ "
" ထယ္ေယာင္း!မင္းႀကိဳက္သလိုေျပာခြင့္ရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ငါ့ကိုေတာ့ အဲ့စကားမေျပာနဲ႔မႀကိဳက္ဘူး။
သူနာျပဳယြန္း သူ႔ကိုခြဲခန္းထဲေခၚသြားေတာ့။
ကြၽန္ေတာ္လိုက္ခဲ့မယ္။ "
ဟိုေဆာ့က ထယ္ေယာင္းကိုစကားေျပာေနရင္း
လီယမ့္အေျခအေနကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ သူ႔ေဘး
ရပ္ေနသည့္ လက္ေထာက္သူနာျပဳအားတစ္ခ်က္
ၾကည့္လို႔ေျပာလိုက္သည္။သည္ေတာ့ လီယမ္ကို
တင္ထားသည့္လွည္းအား သူနာျပဳေကာင္ေလးက
တြန္းသြားကာ ခြဲခန္းထဲဝင္သြားသည္။
" ဟိုေဆာ့!မင္းမို႔လို႔!အဲ့ေကာင္က မ်ိဳးေစ့ေလးနဲ႔အစ္ကိုကူးကို ဒုကၡေပးေနတာကိုမွမင္းကအသက္
ကယ္ေပးဦးမယ္ေပါ့။ "
ယြန္းဂီကလည္း သူ႔တူေလးအစားနာက်င္တာမို႔
ထယ္ေယာင္းေဘးမွရပ္လို႔ စကားဆိုသည္။
ဟိုေဆာ့ကေတာ့ သက္ျပင္းရွည္ခ်ၿပီးယြန္းဂီနဲ႔
ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ကာ စကားဆိုသည္။
" မင္းတို႔ဘာေတြပဲေျပာေျပာ ငါကေတာ့ကယ္ရမွာ။
ဘယ္ေလာက္ပဲအျပင္မွာ ငါတို႔ရဲ႕ရန္သူျဖစ္ေနပါေစ။ငါကဆရာဝန္။ငါ့ရဲ႕အလုပ္ကလူနာေတြရဲ႕
အသက္ကိုကယ္ဖို႔။သတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ "
ဟိုေဆာ့က စိတ္တိုသြားသည္ျဖင့္စကားကိုခပ္
ျပတ္ျပတ္ဆိုရင္း ခြဲစိတ္ခန္းထဲဝင္သြားသည္။
ဟိုေဆာ့အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့မွ နမ္ဂြၽန္က
ယြန္းဂီနဲ႔ထယ္ေယာင္းအား ပုခုံးဖက္လိုက္ရင္းမွ
စကားဆိုသည္။
" ဟိုေဆာ့ေျပာတာမွန္တယ္။ဘယ္ေလာက္ပဲငါတို႔နဲ႔
ရန္သူျဖစ္ပါေစ၊သူ႔အလုပ္က ဆရာဝန္ဆိုေတာ့
ေရာက္လာသမွ်လူတိုင္းရဲ႕ အသက္ေတြကိုကယ္ဖို႔။
ငါတို႔အဲ့ေကာင္အဆင္ေျပလာမွ ဥပေဒအရလုပ္ၾက
တာေပါ့ကြာ။ "
နမ္ဂြၽန္႔စကားေၾကာင့္ ယြန္းဂီေရာထယ္ေယာင္းပါ
ၿငိမ္ၾကသြားၿပီး မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕ခြဲခန္းေရွ႕မွာရပ္
ေစာင့္ေနၾကသည္။ယြန္းဟယ္နဲ႔ေဂ်ာင္ဟြန္းရယ္
ဂ်ီမင္ရယ္က ဂြၽန္ေဆာ့ကိုေစာင့္ေပးၾကသည္။
လူႀကီးေတြကိုေတာ့ အေၾကာင္းမၾကားခ်င္ေပမဲ့
ကုမၸဏီေရွ႕ျဖစ္သြားသည့္အေၾကာင္းမို႔ သိတာ
ျမန္မယ္လို႔ေတာ့ထင္သည္။
အတန္ၾကာေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွဆရာဝန္ထြက္
လာသည္။မ်ိဳးေစ့ေလးကိုၾကည့္ေပးသူက
ဆရာဝန္ေလး ယူရွင္းဟြန္းျဖစ္သည္။
" ငါ့သား...အေျခအေနဘယ္လိုေနလဲ။ "
ထယ္ေယာင္းအေမးေၾကာင့္ ရွင္းဟြန္းက
လက္ကာျပၿပီး သူတပ္ထားသည့္ႏွာေခါင္းစည္းကို
ခြၽတ္လိုက္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္းေျဖသည္။
" ေတာ္ေသးတာက ေဆး႐ုံအေရာက္ျမန္တာရယ္၊
ကေလးရဲ႕နဂိုအခံေလးက သတိရစျဖစ္ေနေတာ့
အဆင္ေျပသြားတာ။ခြဲခန္းထဲကပုခုံးထိထားတဲ့
အစ္ကိုေျပတာေတာ့ ကေလးကပါးစပ္ထဲအဝတ္စ
ထည့္ၿပီး အသက္ရႈၾကပ္သလိုျဖစ္ထားတာဆိုေတာ့
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာၾကည့္ေပးရင္းကေလးက
လန္႔လို႔ျပန္ေမ့လဲသြားတာ။အခုေတာ့ျပန္အဆင္ ေျပသြားပါၿပီ။မ်ိဳးေစ့ေလးကစိတ္ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ "
ရွင္းဟြန္းစကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္း
သက္ျပင္းေကာင္းေကာင္းခ်ႏိုင္သလို ယြန္းဂီနဲ႔
နမ္ဂြၽန္ဆိုလည္း ၿပဳံးႏိုင္ေတာ့သည္။ယြန္းဂီဆို
ပိုၿပဳံးေနပါသည္။သူတို႔အပင္ေပါက္ေလးဘာမွ
မျဖစ္သြားတာကံေကာင္းလို႔။
" ဂြၽန္ေဆာ့က ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။သူ႔ကိုေတာ့
ေသခ်ာကုေပးပါ။လိုအပ္တာေတြဆိုလည္း
ငါတို႔ကိုမတင္ျပဘဲ အျပည့္ျဖည့္ေပးလိုက္ပါ။ "
ထယ္ေယာင္းက သူ႔သားဘာမွမျဖစ္တာေၾကာင့္
ကူညီေပးသည့္ဂြၽန္ေဆာ့ကိုလည္း ေက်းဇူးရွင္မို႔
လိုအပ္တာေတြအစလုပ္ေပးရမည္။သူသာမကယ္
ခဲ့လွ်င္ မ်ိဳးေစ့ေလးကလီယမ့္လက္ထဲပါသြားၿပီး
တစ္ခုခုျဖစ္မွာပါေလ။
" သူကေတာ့ ပုခုံးထိသြားတာမို႔ခြဲလိုက္ရတယ္။
အနားယူဖို႔က ၃လအနားယူရမွာ။ပုခုံးဒဏ္ကျပင္း
သြားေတာ့ လိုအပ္တာေတြေတာ့ေျပာမေနဘဲ
အကုန္ျဖည့္ထားလိုက္ပါတယ္။သူလည္းအဆင္ေျပသြားတာမို႔ စိတ္ပူစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရေတာ့မွာမို႔ သြားခြင့္
ျပဳပါဦးေနာ္။ "
ဆရာဝန္ေလးရွင္းဟြန္းက ေသခ်ာေလးတိက်စြာ
ေျပာသြားေပးၿပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ထြက္သြား
ေတာ့သည္။သည္ေတာ့မွ ထယ္ေယာင္းတို႔လည္း
ကူးေလးရွိေလွ်ာက္လာၾကသည္။ယြန္းဂီနဲ႔ဂ်ီမင္က
မ်ိဳးေစ့ေလးကိုၾကည့္ဖို႔သြားသည္။နမ္ဂြၽန္ကေတာ့
လီယမ့္အေျခအေနကိုသိခ်င္တာမို႔ ဟိုေဆာ့တို႔
ခြဲစိတ္ခန္းေရွ႕ သြားရပ္ေစာင့္ေနသည္။
- - - - -
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရွိရာအခန္းထဲသို႔ေရာက္
လာၿပီး ကူးေလးရဲ႕ကုတင္ေဘးကခုံတန္းေလးမွာ
ထိုင္လိုက္သည္။ကူးေလးရဲ႕ လက္ေလးကိုဆြဲယူ
နမ္းရွိူက္ရင္း သူ႔ပါးျပင္ေပၚတင္ကာမ်က္ရည္ေတြ
က်လို႔စကားဆိုသည္။
" ေမာင္က အသုံးမက်လိုက္တာကြာ။အသက္က
သားေလးကိုေမြးတုန္းကလည္း တစ္ခုခုျဖစ္တယ္။
အခုလည္းထပ္ျဖစ္ျပန္တယ္။အလုပ္ေတြေၾကာင့္
အသက္တို႔ကိုေမာင္က ပစ္ထားလိုက္သလိုျဖစ္သြားတာ။ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရဲ႕လက္ဖမိုးေလးကို
တဖြဖြနမ္းရင္းျဖင့္ ေျပာေနသည္။ကူးေလးမွာ
သူေရွ႕တည့္တည့္မွာပင္ ကားတိုက္သလိုအသိကို
ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ႔သားျဖစ္တယ္ထင္ၿပီး
ငိုကာလဲက်သြားသည္။
" သား...ပါးပါးသားေလး။ပါးပါးသားေလးဘာမွ
မျဖစ္ရဘူး။အင့္...သား..မ်ိဳးေစ့ေလး။ "
ထယ္ေယာင္းေစာင့္ေပးေနရင္း ကူးေလးကသတိရလာၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ မ်ိဳးေစ့ေလးကိုလည္းႏႈတ္မွ
တလို႔ေခၚေနတာျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္ပင္ထယ္
ေယာင္းက ကိုယ္ငယ္ေလးကိုဖက္ထားရင္းေခ်ာ့
ေျပာရသည္။
" ေမာင့္အသက္ သားဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။သားက
အခုအဆင္ေျပေနတယ္။သားကလည္းလန္႔ၿပီးေမ့
လဲသြားတာမို႔ သတိမရေသးတာလြဲရင္က်န္တာ
ဘာမွမျဖစ္သြားဘူး။ "
" ေသခ်ာရဲ႕လားေမာင္ရယ္။သားက ဟင့္...ကူးရဲ႕
သားေလးက ငိုေနဦးမယ္။သားရွိသြားရေအာင္။
ေမာင္...ငါသြားခ်င္တယ္။ "
ကူးေလးက မ်ိဳးေစ့ေလးကိုတအားေတြ႕ခ်င္ေန၏။
အေျပာနဲ႔လည္းမယုံတက္ပါ။ကိုယ္တိုင္ေတြ႕မွသာ
ကူးေလးစိတ္ခ်မ္းသာရမည္ဆိုတာေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္း ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။သည္ေတာ့
ကူးေလးက ကုတင္ေပၚမွထရပ္လာသည္။
" အသက္...ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ေမာင္က
အသုံးမက်ခဲ့တာမို႔ ဒီလိုေတြျဖစ္သြားခဲ့တာ။ "
ကူးေလးက တံခါးနားေျပးသြားသည့္ေျခလွမ္းေတြ
ရပ္တန္႔သြားရသည္။ေမာင္က သူ႔အျပစ္မဟုတ္ဘဲ
ဘာေတြေတာင္းပန္ေနရတာလဲလို႔ ကူးေလးကေတြး
မိပါေသးသည္။အခုျဖစ္တာက ေမာင့္အမွားတစ္ခုမွမပါဘူးေလ။
" ကေလးေလးက ငါ့ကိုဘာေတြေတာင္းပန္ေနတာလဲ။ကေလးေလးက ဘာအမွားမွမလုပ္တာ။ "
" ေမာင့္ေၾကာင့္ျဖစ္သြားတာေလ။ေမာင္က အသက္နဲ႔သားေဘးနား ရွိမေနဘဲအေဝးေရာက္ေနေတာ့ ဒီလိုျဖစ္သြားတာ။အေစာင့္ေတြကိုေတာင္
အသက္တို႔ကိုေစာင့္ဖို႔ မထားမိခဲ့တာ။ေမာင္က-- "
ထယ္ေယာင္းကေျပာရင္း ငိုလာတာမို႔ကူးေလးက
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ထယ္ေယာင္းအနားကို
ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး ေျခဖ်ားေလးေထာက္ကာျဖင့္
ငိုေနသည့္ထယ္ေယာင္း၏ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို
လက္ျဖဴေလးကအုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း နမ္းသည္။
ေမာင္ကငိုေနတာမို႔ ကူးစိတ္မေကာင္းဘူး။
ဒါေၾကာင့္ေမာင့္အတြက္ Safe Placeျဖစ္သည့္
ကူးကပင္ ေမာင့္ကိုအနမ္းျဖင့္ေခ်ာ့ရသည္။ၿပီးမွ
ႏႈတ္ျဖင့္စကားဆိုရင္း ေခ်ာ့မွာမို႔အရင္ဆုံးအနမ္းေတြျဖင့္ ေျခဖ်ားေထာက္နမ္းၿပီးေခ်ာ့သည္။
ေမာင္က ကူးယိုင္က်မွာဆိုးလို႔ ခါးေသးေလးကိုေတာ့ဖက္တြယ္ထားပါေသး၏။
" ႁပြတ္စ္!ကူးရဲ႕ကေလးေလးကို အရမ္းခ်စ္တယ္။
မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ဒယ္ဒီႀကီးကငိုေနေတာ့ အဲ့ဒယ္ဒီ
ႀကီးကိုအားကိုးေနရတဲ့ ပါးပါးကူးေလးနဲ႔သားသား
မ်ိဳးေစ့ေလးကေရာ ဘယ္လိုေနရမလဲလို႔။ "
ကူးေလးက နမ္းရင္းမွထယ္ေယာင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကို
ႁပြတ္စ္ခနဲအသံျမည္ေအာင္နမ္းလိုက္ၿပီး ေခ်ာ့ေတာ့သည္။သည္ေတာ့ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြ
က်ရင္းမွ ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္အၿပဳံးျဖင့္ထုတ္ၿပဳံး
လာပါေသးသည္။
" ဟားဟား...ဒီပါးပါးကူးေလးက အမ်ားႀကီးကို
ေခ်ာ့တက္တာပဲ။ေမာင့္ကိုေခ်ာ့ဖို႔မ်ား ဘယ္လိုေတြ
ဦးေႏွာက္ကေန ထြက္လာရတာလဲေမာင့္အသက္။ "
ဩရွရွအသံပိုင္ရွင္ကရယ္ရင္းျဖင့္ ေျပာလာေတာ့
ကူးေလးက ရယ္ၿပီးထယ္ေယာင္းရဲ႕ကပိုက႐ိုျဖစ္
ေနသည့္ နက္ကတိုင္ကိုျပင္ဝတ္ေပးရင္းမွေျဖလိုက္သည္။
" အင္း...ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။အခ်စ္ကေပးတဲ့
အရာေတြေၾကာင့္ထင္တယ္။ဘယ္လိုေခ်ာ့ရမလဲဆိုတာ စကားေတြစီေနစရာမလိုဘဲ ႏွလုံးသားထဲက
အလိုလိုထြက္က်လာခဲ့တာ။ဒါကလည္းေဟာဒီက
ကူးရဲ႕ကေလးေလးအတြက္မို႔ေနာ္ ခစ္ခစ္။ "
" ၾကည့္!ေမာင့္အသက္က အတက္ေလးကြာ။ "
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ရင္ထဲ တိုက္႐ိုက္ထိေစသည့္
စကားေလးျဖင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းက
အသည္းေတြယားၿပီး ပါးေဖာင္းေလးကိုနမ္းေတာ့
သည္။ပိုနမ္းေလ၊ပါးေဖာင္းေလးေတြကရဲတက္
လာေလမို႔ အလြတ္ေတာင္မေပးခ်င္ပါေလ။
" ခ်စ္တယ္...ေမာင္။ျဖစ္သြားတဲ့အရာေတြအတြက္
ေမာင့္အျပစ္လို႔မသတ္မွတ္ပါနဲ႔။ဒါမ်ိဳးေတြဆိုတာ
မထင္မွတ္ပဲျဖစ္သြားတာေလေနာ္။ "
" နားလည္ေပးလို႔ ေမာင္ကေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်။
ေမာင္လည္း ေမာင့္အသက္ကိုအမ်ားႀကီးခ်စ္လို႔
ေမာင္ထပ္ၿပီးမေတြးေတာ့ဘဲ ေမာင့္အသက္ကို
အမ်ားႀကီးခ်စ္မယ္။ဒီလိုေလးေရာညၾကရင္ေရာ
ေပါ့...အဟမ္း။ "
အခုမွရယ္စရွိလာသည့္ေမာင္က ကူးရဲ႕ခါးကို
႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ဟာသေလးေတြေျပာသည္။
ဒီလိုပါပဲ။ကူးေလးက ေမာင္နဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးအတြက္
Safe Placeေလးဆိုတာ မွန္ပါသည္ေလ။
ကူးတို႔ သည္အခန္းထဲဆက္မေနေတာ့ဘဲသားကို
ေတြ႕ခ်င္တာမို႔ သားရွိရာအခန္းဘက္ကိုလာခဲ့ၾက
သည္။သားရွိကိုလာခ်င္တာနဲ႔ကူးလည္းေမ့ၿပီး
ေရေတာင္မေသာက္ခဲ့ရဘူး။
သားေဇာေၾကာင့္ကူးကို ေမာင္ကပင္မ်က္ႏွာသစ္
ေပးၿပီး ေရေသာက္ေစသည္။ကူးလည္းငိုရလို႔
ပင္ပန္းသြားသလို ထိတ္လန္႔စရာျမင္လိုက္တာမို႔
လန္႔သြားတာလည္းပါသည္။
- - - - -
သားအခန္းကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ဦးေလးယြန္းဂီက
ကုတင္ေပၚအိပ္ေနသည့္သားရဲ႕ လက္ေသးေလးကို
ဆုပ္ကိုင္ထားေနသည္။ဂ်ီမင္ဆိုလည္း သားရဲ႕ပြႀကဲ
ေနသည့္ အနက္ေရာင္ဆံပင္ေကာက္ေလးေတြကို
သပ္တင္ေပးရင္းရွိေနသည္။
" ပါးပါးသားေလးရယ္...ျဖစ္ရေလကြယ္။ "
သားေလးအိပ္ေနသည့္အနားသြားလို႔ ကုတင္ေပၚ
တက္ၿပီး သားရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုထိေတြ႕မိသည္။
ေမာင္က ကူးထိုင္ေနသည့္ဘက္အျခမ္းကခုံ၌
ထိုင္ရင္း သားကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ေမာင္လည္း
စိတ္မေကာင္းေနဘူးဆိုတာသိသည္။
" အစ္ကိုကူး အဆင္ေျပရဲ႕လား။ေတာင္းပန္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ေနာက္က်သြားပါေသးတယ္။ "
ယြန္းဂီက မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕လက္ကိုကိုင္ထားရာမွ
လႊတ္ေပးလိုက္ကာ ကူးေလးကိုၾကည့္ရင္းေမး
သည္။ကူးေလးက မ်ိဳးေစ့ေလးကိုၾကည့္ရင္းမွ
ေခါင္းအသာေလးၿငိမ့္ျပကာေျဖသည္။
" အစ္ကိုအဆင္ေျပပါတယ္။သားေလးနဲ႔အစ္ကို႔ကို
ကယ္ေပးတဲ့အတြက္ အစ္ကိုကလည္းအမ်ားႀကီး
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။ "
" ရား...ေဂ်ာင္ကူး။မ်ိဳးေစ့ေလးကိုကယ္တာ ယြန္းဂီမဟုတ္ပါဘူးဆို။အစ္ကိုဂြၽန္ေဆာ့ကကယ္လိုက္လို႔
ေတာ္ေသးတာ။ "
ကူးေလးရဲ႕စကားကို ဂ်ီမင္ျဖတ္ေျဖလာတာမို႔
ကူးေလးၿပဳံးလိုက္မိသည္။ၿပီးမွသားရဲ႕လက္
ေသးေသးေလးကိုကိုင္ထားရင္းေျဖသည္။
" ငါသိပါတယ္ ဂ်ီဂ်ီရဲ႕။သားအခန္းကိုလာတဲ့လမ္း
မွာေမာင္က ေျပာျပလာတယ္။အစ္ကိုဂြၽန္ေဆာ့ကို
ခဏေနသြားေတြ႕ရမယ္။သားကိုကယ္ေပးတာမို႔
အမ်ားႀကီးေက်းဇူးတင္စကားဆိုရမယ္။ "
" ပ...ပ...အင့္...အင့္...အင့္...ပ.. "
ကူးေလးကစကားေျပာေနတာမို႔ အသံကိုၾကားေတာ့ သားကမ်က္လုံးေလးဖြင့္မလာဘဲကူးကို
ေခၚေနတာျဖစ္သည္။ယြန္းဂီဆိုေအာ္ထည္းက
ဆရာဝန္ေခၚဖို႔ထြက္သြားၿပီး ကူးေလးကသာ
လွိမ္ေနသည့္ သားေက်ာျပင္ေလးကိုပြတ္ေပးလို႔
စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ သီခ်င္းေတာင္ဆိုေပးသည္။
" ပ...ပ..ပ..အင့္... "
" သား...ဒယ္ဒီရွိတယ္။သားပါးပါးလည္းရွိတယ္။
ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ေၾကာက္စရာေတြမရွိဘူး။ "
ကူးေလးကသီခ်င္းဆိုေပးေနလို႔ မ်ိဳးေစ့ေလးမွာ
မ်က္လုံးေလးကိုတင္းတင္းမွိတ္ၿပီး သူ႔ပါးပါးကို
လိုက္ရွာေနတာ။ၾကည့္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
လန္႔ေနလိုက္မလဲ။မ်က္လုံးေတာင္တင္းတင္းပိတ္
ထားတာဆိုေတာ့ ကူးေလးစိုးရိမ္မိလို႔ငိုမိသည္။
" သား...ပါးပါးသားေလး။ပါးပါးရွိတယ္ေလ။
မ်က္လုံးေလးဖြင့္ပါေတာ့။မြ...မြ...ပါးပါးသားေလး
မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္။ပါးပါးက အဲ့ေၾကာက္စရာ
ေတြဖယ္ထုတ္ေပးမယ္။ "
ကူးေလးက မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕ပါးေဖာင္းေလးကိုနမ္း
လိုက္ေတာ့မွ မ်ိဳးေစ့ေလးကမ်က္လုံးေလးေတြကို
တင္းတင္းမွိတ္ထားၿပီး ကိုယ္ငယ္ေလးလွိမ့္ေနတဲ့
မ်ိဳးေစ့ေလးက ၿငိမ္ၾကသြားကာမ်က္လုံးေလးမ်ား
ဖြင့္လာၿပီးၾကည့္သည္။ၿပီးမွ သူ႔ပါးပါးမွန္းသိေရာ
မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့လာၿပီး ငိုခ်သည္။
" အင့္...ပ...ပ..အူဝါး...ဝါး...ဝါး..ဝါး... "
" အင့္...ပါးပါးသားလား။ဟင့္...ပါးပါးကေတာင္း
ပန္ပါတယ္ေနာ္။ပါးပါးက...ဟင့္... "
မ်ိဳးေစ့ေလးက မ်က္လုံးေလးဖြင့္လာေတာ့ကူးကို
ျမင္ေရာ လွဲေနရင္းမွလက္ေလးဆန္႔တန္းေပးေတာ့
ကူးမွာမ်က္ရည္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲသားကိုခ်ီလို႔ဖက္ကာငိုမိေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းမွာေတာ့ အသက္ေလးႏွစ္ေယာက္ကိုအသည္းယားၿပီး ကိုယ္ငယ္ေလးေတြကိုတစ္ကိုယ္လုံးသိမ္းႀကဳံးဖက္ထားမိကာ ကူးေလးရဲ႕ဆံပင္
ေလးကိုနမ္းလိုက္သလို၊သားရဲ႕ေခါင္းလုံးလုံးကို
လည္းနမ္းလိုက္ပါေသးသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ရွင္းဟြန္းေရာက္လာၿပီး
သားေလးရဲ႕က်န္းမာေရးကို စစ္ေပးေနသည္။
က်န္းမာေရးစစ္ေပးေနတာေတာင္ မ်ိဳးေစ့ေလးက
သူ႔ပါးပါးေပၚကမဆင္းေတာ့ေပ။သူ႔ပါးပါးရဲ႕
အက်ႌစေလးကိုေတာင္ အားျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
ရွင္းဟြန္းစစ္သမွ်ကို တအဲအဲနဲ႔လိုက္ၾကည့္ေန၏။
" အမေလး...ပါးပါးကိုပဲကပ္ေတာ့တာလား။
ပါးပါးဘြိဳင္းေလးကို ကိုကိုရွင္းကအပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔
ေဆးထိုးေပးရမလားေနာ္။ "
" ပ..ပ..ဟင့္... "
ရွင္းဟြန္းက သူနာျပဳလက္ထဲပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ထည့္
ေပးရင္းစေနာက္ေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးကသူ႔ပါးပါးကို
ျပန္တိုင္ေတာ့သည္။ခ်စ္စရာေကာင္းပုံေလးကို
သူ႔ဒယ္ဒီကေတာ့ အသည္းယားေနသည္။
" သား...ဒယ္ဒီ့ရွိလာမလား။ဒယ္ဒီခ်ီၿပီးသားတြက္
လမ္းေလွ်ာက္ေပးမယ္ေလကြာ။ "
" ခစ္....ဒယ္ဒီ...ဒယ္...ခစ္ခစ္ "
ထယ္ေယာင္းက ခ်ီေပးမယ္လို႔ေျပာလိုက္ေရာ
သူ႔ပါးပါးလက္ထဲမွ သူ႔ဒယ္ဒီကိုလက္ကမ္းေပး
ေသးသည္။သူ႔ဒယ္ဒီကခ်ီၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့
ရယ္သံေလးေတြထြက္လာၿပီးျဖစ္သည္။အခုမွ
မ်ိဳးေစ့ေလးက အေဖႏွစ္ေယာက္ၾကားျပန္ေရာက္
လာလို႔ ေႏြးေထြးသြားသလိုမ်ိဳး။
" ေတာ္ေသးတာေပါ့။အခုမွရယ္ေတာ့တယ္။ဘာမွ
စိတ္ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး အစ္ကိုကူး။မ်ိဳးေစ့ေလး
ေကာင္းသြားၿပီ။ကေလးမို႔လန္႔သြားတာပါ။ "
သူ႔ဒယ္ဒီေပၚမွာရယ္ေနသည့္ မ်ိဳးေစ့ေလးကိုရွင္းဟြန္းကၾကည့္ရင္းေျပာသည္။ေဘးမွာလည္းသူ႔ဦးဂီက လိုက္ျမဴေနရေသးသည္။တည္ၿငိမ္တက္တဲ့
ဦးဂီေတာင္ မ်ိဳးေစ့ေလးကိုတအားခ်စ္တာ။
ထို႔အတူကူးေလးဆိုမ်ိဳးေစ့ေလးၿပဳံးလာမွ စကားေအးေဆးေျပာႏိုင္ပါေသးသည္။ဂ်ီဂ်ီကလည္း
ယြန္းဂီ မ်ိဳးေစ့ေလးေခ်ာ့ေနပုံကိုၾကည့္လို႔ၿပဳံးေနပါ
ေသးသည္။
" ေက်းဇူးပါေနာ္။သားေလး အဆင္ေျပသြားတာ
တကယ္ေတာ္ပါေသးတယ္။ "
ကူးေလးကေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔ဒယ္ဒီေပၚမွာမရပ္ႏိုင္
ေအာင္ရယ္ေမာေနသည့္မ်ိဳးေစ့ေလးကိုၾကည့္လို႔
ၿပဳံးေနေတာ့သည္။အတန္ၾကာေတာ့ သားကိုေခၚ
သြားၿပီး အစ္ကိုဂြၽန္ေဆာ့ကိုသြားၾကည့္ၾကသည္။
ထယ္ေယာင္းတို႔အကုန္လုံး ဂြၽန္ေဆာ့နားရာအခန္းကိုေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။လွဲအိပ္ေနဖို႔အဆင္မေျပ
ေပမဲ့ ေခါင္းအုံးကိုကုတင္မွာေထာင္ကာ မွီေနေသး
တာျဖစ္ၿပီး အစ္မယြန္းဟယ္နဲ႔အစ္ကိုေဂ်ာင္ဟြန္း
တို႔နဲ႔စကားေျပာေနတာျဖစ္သည္။
" အာ...ေဂ်ာင္ကူးတို႔ပါလား။မ်ိဳးေစ့ေလးလည္း
ပါတာပဲ။မ်ိဳးေစ့ေလးႏိုးလာၿပီလားခင္ဗ်။ "
ကူးေလးတို႔ဝင္လာတာေတြ႕ေရာ ဂြၽန္ေဆာ့ကမ်ိဳးေစ့ေလးကိုျမင္ေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လို႔
ႏႈတ္ဆက္လာသည္။မ်ိဳးေစ့ေလးကေတာ့ အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးျဖင့္ တအဲအဲအသံေပးႏႈတ္ဆက္၏။
" အဲ...အဲ...ဂူး... "
" အစ္ကိုဂြၽန္ေဆာ့ သက္သာတယ္မလားဟင္။
ဒဏ္ရာအတြက္ကူးေလးက အားနာေပမဲ့လည္း
သားေလးကိုကယ္ေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ "
မ်ိဳးေစ့ေလးက ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ဂြၽန္ေဆာ့သေဘာ
က်စြာၿပဳံးေနသည္။ကူးေလးမွာလည္း သူ႔သားကို
ခ်ီထားရင္းမွ အစ္ကိုဂြၽန္ေဆာ့ကိုအားနာစကား
ဆိုသည္။
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သုံးေယာက္လုံးကို။ဒီက
အစ္ကိုတို႔ကယ္လို႔သာ ကြၽန္ေတာ့္သားနဲ႔အသက္က
အဆင္ေျပသြားခဲ့တာပါ။တကယ္ေက်းဇူးပါ။ "
" ဥကၠဌကင္မ္အဲ့လိုေတြမလုပ္ပါနဲ႔။ျပန္ထပါ။
ဒူးမေထာက္ပါနဲ႔။ "
ထယ္ေယာင္းက ဂြၽန္ေဆာ့ေရွ႕ဒူးေထာက္လိုက္တာမို႔ဂြၽန္ေဆာ့မွာ ထရပ္ခိုင္းရသည္။ဒါေတာင္ေဂ်ာင္
ဟြန္းက ျပန္ထရပ္ခိုင္းလိုက္တာမို႔ထယ္ေယာင္းမွာ
ရပ္လိုက္ရသည္။သူ႔အသက္ေတြကိုကယ္ထားတာမို႔ေက်းဇူးရွင္လိုမ်ိဳးထက္ပိုသည္။
" ဒယ္ဒီ...ဒယ္ဒီ...အဲ... "
" ဟုတ္ၿပီ။ဒယ္ဒီခ်ီမယ္။ "
မ်ိဳးေစ့ေလးက သူ႔ဒယ္ဒီဝမ္းနည္းေနမွန္းသိလို႔
ထယ္ေယာင္းထံလက္လွမ္းေနသည္။ထယ္ေယာင္း
ခ်ီလိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းပါးျပင္လက္ေသးေလး
ကအုပ္ရင္း စကားဆိုေနတာ။
" အဲ...ဂူး...အဲ...ဒယ္ဒီ... "
ကူးေလးကေတာ့ၿပဳံးၾကည့္ေနမိသည္။မ်ိဳးေစ့ေလးကသူ႔ဒယ္ဒီငိုေနလို႔ ေခ်ာ့ေနသည္တဲ့။အရမ္းကိုခ်စ္
ဖို႔ေကာင္းေနေတာ့တာပဲ။
" အလည္ေလးပဲ မ်ိဳးေစ့ေလးက။အကုန္လုံးကိုနား
လည္ေနေတာ့တာပဲကြာ။ခ်စ္စရာေလး။ "
ဂြၽန္ေဆာ့ကေျပာလိုက္တာမို႔ ကူးေလးတို႔အားလုံး
ပိုၿပဳံးမိေတာ့သည္။မ်ိဳးေစ့ေလးက တအားလည္း
လည္ပါသည္။သူ႔ဒယ္ဒီငိုလို႔ ေခ်ာ့ေနၾကတာတဲ့။
" ဆရာ...ဆရာတို႔ဒီေရာက္ေနတာပဲ။ဟိုေကာင္
ခြဲခန္းထဲကထြက္လာၿပီ။ေခါင္းလည္းထိသြားၿပီး၊ေအာက္ပိုင္းအဆင္မေျပေတာ့ဘူးလို႔ အစ္ကိုဟိုေဆာ့ရွိကၾကားလာတယ္ ဆရာ။ "
အခန္းထဲအေျပးဝင္လာသည့္ ေယာင္းဝူက လီယမ့္ရဲ႕အေၾကာင္းကိုေျပာလာသည္။လီယမ့္ျဖစ္သြား
တာေၾကာင့္ ကူးဆိုသည္လည္းမေနႏိုင္ဘဲစိတ္
မေကာင္းျဖစ္ေနပါေသးသည္။ကူးတို႔ကိုထိေတြ႕
တာကနည္းနည္း၊သူ႔အလွည့္ၾကအေတာ့္ကိုခံစား
သြားရသည္ေလ။စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
" တကယ္ေတာ့ ေသသြားရမွာအဲ့ေကာင္က။ငါက
ငါ့လက္နဲ႔ကို သတ္-- "
" ကေလးေလး...မေျပာရဘူး။မ်ိဳးေစ့ေလးေရွ႕မွာ
မဟုတ္တာေတြမေျပာရဘူးေလ။ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ကူးေလးမွာၾကားကေန
ဟန္႔တားလာေလသည္။ဘယ္ေလာက္ပဲကိုယ္ေတြနဲ႔
ရန္သူျဖစ္ပါေစ တစ္ျခားသူအေပၚေတာ့ႏႈတ္နဲ႔မို႔
မေစာ္ကားသင့္ဘူး။ေမာင္လြန္ပါသည္။
ကူးေလးကဆိုေတာ့ ထယ္ေယာင္းကတိတ္သြားလို႔
ၿငိမ္ၾကသြားသည္။ၿပီးမွမ်ိဳးေစ့ေလးကိုဆက္ခ်ီ
ထားရင္းလမ္းလွ်ာက္ေနေသးသည္။လီယမ့္ကို
ဘာပဲျဖစ္ေနေန သြားၾကည့္ခ်င္တာေၾကာင့္
ထဖို႔လုပ္ေတာ့ ေမာင္ကလက္ကိုဆြဲထားလို႔
တားၿပီးေခါင္းခါျပသည္။
" မသြားရဘူး။အဲ့ေကာင္ကို ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔။ၿပီးရင္
သူ႔မိဘေတြလာလိမ့္မယ္။ "
ထယ္ေယာင္းက ခပ္ျပတ္ျပတ္သာေျပာေတာ့
ကူးမသြားေတာ့ဘူး။သည္လိုနဲ႔ကူးတို႔က ဂြၽန္ေဆာ့နဲ႔စကားေတြဆက္ေျပာေနၾကရင္း ရယ္စရာေတြေျပာလို႔ရယ္ေန၏။မ်ိဳးေစ့ေလးဆို နားလည္းမလည္ပါဘဲသူပါဝင္ရယ္ေနေသးသည္။အတက္ေလးပဲ။
ေယာင္းဝူဆိုလည္း အစ္ကိုဂ်ီမင္ရဲ႕ေဘးမွတစ္ဆင့္ ရပ္ၾကည့္ေနေပမဲ့ မ်က္လုံးေတြလွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္းျဖင့္ သူ႔ကိုတစ္စုံတစ္ေယာက္ၾကည့္မိတာကို
မလုံမလဲသတိထားမိလိုက္သည္။သူမရဲတရဲေလး
ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယြန္းဟယ္ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့
ေဂ်ာင္ဟြန္းက ေယာင္းဝူကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာျဖစ္
သည္။
ေယာင္းဝူကမ်က္ဝန္းစူးစူးနဲ႔ျပန္ၾကည့္တာေတာင္မွ
ေဂ်ာင္ဟြန္းက မ်က္ေတာင္မခပ္ဘဲၾကည့္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေယာင္းဝူဆိုsuitေအာက္မွ
လက္ေမာင္းေပၚရွိ လက္ေမႊးေတာင္ေခြၽးျပန္သြား
သည္အထိျဖစ္သည္။
- - - - -
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္
လူႀကီးေတြအားလုံးလည္း လန္႔သြားခဲ့ၾကသည္။
လီယမ္ကေတာ့ ဒဏ္ရာေတြအမ်ားႀကီးရတာမို႔
အိပ္ယာကေနမထႏိုင္သလို ေခါင္းပိုထိထားတဲ့
ဒဏ္ကပ်င္းတာမို႔ ကိုမာဝင္သြားခဲ့သည္။ကူးဆို
အဲ့ေန႔က ငိုခဲ့ပါေသးသည္။သူမ်ားမေကာင္းႀကံလို႔
ျဖစ္သြားခဲ့ေပမဲ့လည္း တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္
ရသည္။
ကူးကေတာ့ အားနာတာေၾကာင့္လီယမ့္မိဘေတြနဲ႔
ေတြ႕ၿပီးစကားေျပာရင္း ေတာင္းပန္လာခဲ့သည္။ကူးကေတာ့ခြင့္လႊတ္္ေပမဲ့ေမာင္ကေတာ့ လာလည္းမၾကည့္သလို မခြင့္လႊတ္ေပးဘူးဆိုတာခ်ည္းမို႔
ကူးေျပာမရေတာ့လို႔ လႊတ္ေပးထားသည္။
၁ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ ကိုမာျဖစ္ရာမွသတိရလာေတာ့
ဦးေႏွာက္ထိသည့္ဒဏ္ကမ်ားတာေၾကာင့္ နာက်င္
စရာေတြအားလုံးကိုေမ့ၿပီး ယဥ္ယဥ္ေလး႐ူးသြား
တာ။ဥပေဒအရေတာ့ လီယမ္ကမလြတ္တာမို႔
က်န္းမာေရးစင္တာမွာေနၿပီး ကုသမႈခံယူကာျဖင့္
တစ္သက္လုံးေနေနခဲ့ရေတာ့သည္။
သည္လိုျဖင့္ ၅ႏွစ္ေက်ာ္ကာလလုံးလုံးကိုျဖတ္သန္း
လာခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ မ်ိဳးေစ့ေလးေတာင္၄ႏွစ္သား
အ႐ြယ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ဒယ္ဒီနဲ႔ပါးပါးရဲ႕ခ်စ္
ေသာေလးျဖစ္ေနသလို၊ဖိုး၊ဖြား၊ဦးေလးေတြရဲ႕
အခ်စ္ေတြကိုအမ်ားႀကီးရထားတာျဖစ္သည္။
သို႔ေပမဲ့လို႔ ပါးပါးကိုေတာ့ အရမ္းကပ္သည္။
အိမ္ေထာင္သက္အၾကာႀကီး ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တာ
ေတာင္ ကူးေလးနဲ႔ထယ္ေယာင္းကအခ်စ္ေတြပိုပို
ၿပီးခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။သို႔ေပမဲ့ေမာင့္ရဲ႕သဝန္တိုမႈေတြ
လုံးဝေပ်ာက္မသြားခဲ့ဘူး။ေမာင္တစ္ေယာက္ထဲ
မဟုတ္ပါ။ေနာက္ထပ္မ်ိဳးေစ့ေလးပါအစစ္ပါ၏။
ေခၚတာေတာင္ သူ႔ဒယ္ဒီေခၚသလိုမ်ိဳးေခၚတာ။
" ဒယ္ဒီေရ...ဖိုးေရ၊ဖြားေရ၊ဖိုးဖိုးႀကီးေရ..
သားအသက္ေပ်ာက္ေနတယ္။ရွာေပးပါဦး။
သားအသက္ေပ်ာက္ေနလို႔ ရွာေပးပါ။ "
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ကင္မ္အိမ္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ
မ်ိဳးေစ့ေလးမွာ အေပၚထပ္ကေလွကားမွတစ္ဆင့္
Yeontanနဲ႔အတူ ေလွကားတစ္ထစ္ခ်င္းစီကိုျဖည္းျဖည္းေလးဆင္းလာၿပီးပါးပါးေပ်ာက္လို႔
ရွာေနတာျဖစ္သည္။
၄ႏွစ္သားအ႐ြယ္ေလးက အပန္းေျဖအိမ္ေတာ္မွာ
မေနေတာ့ဘဲ ကင္မ္အိမ္ေတာ္ႀကီးမွာေနခ်င္တယ္
ေျပာလို႔ျပန္ေျပာင္းေနရသည္။ဘာလို႔ဆိုအိမ္ႀကီး
ႀကီးမို႔လို႔တဲ့။
" ေျမးေလးေရ အခန္းထဲမွာဆက္မေဆာ့ေတာ့ဘူးလား။အာ..Yeontanေလးပါေရာက္ေနတာပဲ။လာ...ဖြားေျမးေလးကို စေတာ္ဘယ္ရီေကြၽးမယ္။ "
ထမင္းစားခန္းမွထြက္လာသည့္ ထယ္ေယာင္းရဲ႕
အေမက သူ႔ေျမးအသံၾကားေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီ
အသီးေလးေတြကိုစိပ္ထားသည့္ပန္းကန္ကိုယူ
လာေပးတာျဖစ္သည္။ဘုရင္ေလးအတြက္ထိပ္ဆုံး
ေနရာေပးတာမ်ိဳး။
" မစားခ်င္ဘူး ဖြား။သားအသက္ဘယ္မွာလဲလို႔။
သားအသက္ကိုေတြ႕ခ်င္တယ္။ၿပီးေတာ့ ဒယ္ဒီကို
ရွာၿပီးေျပာရဦးမယ္ဖြား။ "
ေျမးအတက္ေလးစကားေၾကာင့္ အဖြားျဖစ္သူမွာ
ရယ္လိုက္ၿပီး ပါးေဖာင္းေလးကိုနမ္းလိုက္သည္။
႐ုပ္ရည္ေလးက သားကူးေလးနဲ႔သာတူၿပီးအက်င့္
ေတြကသူ႔သားငယ္ငယ္ကအတိုင္းပင္ တစ္ပုံစံမို႔
ကင္မ္မ်ိဳးႏြယ္ေတြ အခ်စ္ပိုေနရတာအမွန္ပင္။
" ေျမးရဲ႕ဒယ္ဒီက ေျမးဖိုးဖိုးရဲ႕စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ
ရွိတယ္။သြားမယ္ဆိုသြားေလ။ဖြားကပန္းကန္ယူလာေပးမယ္။ "
" ဟုတ္ကဲ့ ဖြား။ "
သူ႔ဖြားဖြားကို စကားခပ္ေအးေအးဆိုလိုက္ၿပီး
သူ႔ဒယ္ဒီရွိေနရာ စာၾကည့္ခန္းထဲဝင္သြားသည္။
အဖြားထည့္ေပးတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီပန္းကန္ကိုယူလို႔
သူ႔ဒယ္ဒီအလုပ္လုပ္ေနသည့္အခန္းကိုသြားသည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကစာၾကည့္ခန္းကဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ရင္းအလုပ္လုပ္ေနတာ။
စားပြဲေပၚမွာလည္း စာ႐ြက္ျဖဴေတြျပန္႔က်ဲလို႔။
ကူးေလးသာဆိုဆူေနေလာက္ပါၿပီ။
မ်ိဳးေစ့ေလးက သူ႔ဒယ္ဒီအလုပ္လုပ္ေနတာသိလို႔
ေျခသံဖြဖြေလးေလွ်ာက္ၿပီး သူ႔ဒယ္ဒီထိုင္ေနသည့္
ေဘးကိုအားယူၿပီးတက္ထိုင္လို႔ အသံတိုးတိုးျဖင့္
စကားဆိုလာသည္။
" ဒယ္ဒီ...ဒယ္ဒီ။ဒယ္ဒီ့အသက္၊သားအသက္ေပ်ာက္ေနတာကို ဒယ္ဒီလိုက္မရွာဘူးလား။ "
Macbookေပၚရွိ Keyboardေပၚေျပးလႊားေနတဲ့
ထယ္ေယာင္းလက္တို႔ဟာ ရပ္တန္႔သြားၿပီးၿပဳံးလို႔
Macbookကိုေဘးခ်ၿပီး မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္လို႔
သူ႔သားၾကည့္လို႔ ျပန္ေျဖသည္။
" ဒယ္ဒီ့အသက္က သူ႔ေမေမနဲ႔ဘူဆန္လိုက္သြားတာေလ။ဒယ္ဒီကိုေတာင္မွာသြားေသးတယ္။
ေဟာဒီက မ်ိဳးေစ့ေလးကိုထမင္းေသခ်ာေကြၽးဖို႔ "
" သားအသက္မေရာက္ေသးရင္ ထမင္းမစားဘူး။
သားအသက္ကိုေစာင့္ေနမွာ။ "
ထယ္ေယာင္းရဲ႕သားက ထယ္ေယာင္းအတိုင္းပင္။
အရာရာတိုင္း ကိုကိုအလွေလးပါမွလုပ္တက္သည့္
ထယ္ေယာင္းအက်င့္လို၊သူ႔သားဆိုသည္လည္း
အရာရာတိုင္း သားအသက္ပါမွဆိုတာခ်ည္း။
" ဒီညၾက ဒယ္ဒီတို႔အစီစဥ္တစ္ခုရွိတယ္။သားကို
ေျပာျပခ်င္လို႔ ဒယ္ဒီကဒယ္ဒီ့အသက္ကိုသူ႔အေမနဲ႔
ဘူဆန္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္တာ။ "
" သားကိုေျပာ ဒယ္ဒီ။သားလည္းသိခ်င္တယ္။ "
ထယ္ေယာင္းကေျမႇာက္ေပးလိုက္ေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးက မ်က္လုံးေလးေတြလက္လာၿပီးေမးေတာ့
သည္။ၾကည့္ရတာ သားလည္းေမ့ေနပုံပါပင္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ သားကိုယ္ငယ္ေလးကိုေပြ႕ယူလာၿပီး
သူ႔ေပါင္ေပၚတင္ကာ နား,နားကပ္လို႔တိုးတိုးေလး
ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြလက္လာရင္း
ထယ္ေယာင္းလည္တိုင္ကိုဖက္ၿပီး လက္ခံသည္။
" ဟုတ္ဟုတ္...ဒယ္ဒီ။ "
" ဒါဆိုဗ်ာ...ဒယ္ဒီတို႔ ဦးဂြၽန္းရဲ႕Hotelကိုထမင္းစားဖို႔သြားၾကရင္း တိုင္ပင္ၾကမယ္။
ဘယ္လိုလဲ။သေဘာတူလား ဒယ္ဒီနဲ႔အတူ။ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးက
လက္မေလးေထာင္ျပသည္။အေၾကာင္းကေတာ့
သူ႔ဒယ္ဒီဘာလုပ္လုပ္ အေနာက္ကေနလိုက္လုပ္
မည္ဆိုတာႀကီးပဲ။
မ်ိဳးေစ့ေလးရွိက လက္ခံသည့္ခြင့္ျပဳခ်က္ကို
ရေတာ့ထယ္ေယာင္းမွာ သူ႔သားကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး
စာၾကည့္ခန္းထဲမွထြက္ကာ ေရအတူခ်ိဳးလို႔
ျပင္ဆင္ၾကရင္း နမ္ဂြၽန႔္Hotelသို႔ထြက္လာခဲ့
ၾကသည္။
- - - - -
ကူးေလးဘက္မွာေတာ့ အေမနဲ႔အတူေမြးရပ္ေျမ
ဘူဆန္သို႔အလည္လိုက္သြားသည္။ေမေမတို႔
သူငယ္ခ်င္းေတြက လတိုင္းေတြ႕ဆုံပြဲလုပ္တာမို႔
ကူးကိုေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတာမို႔ လက္ခံ၏။
လူႀကီးေတြနဲ႔စကားမေျပာခ်င္ေပမဲ့ အားနာနာနဲ႔
ေျပာေနရပါေတာ့သည္။
" ဒါဆိုသားကူးေလးရဲ႕ ခင္ပြန္းကအေတာ့္ကို
အားကိုးရတာပဲေနာ္။ "
" ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ။ေမာင္ကအဲ့လိုပါပဲ။ "
ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုလည္း တအားစပ္စု၏။
ေမာင္နဲ႔သားအေၾကာင္းကို ေမးလိုက္တာလည္း
မ်ားေနေရာပဲ။ကူးေလးမွာ မေျဖခ်င္ေပမဲ့လည္း
ေမေမ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ အားနာေနရသည္။
" သားကူးေလး ထမင္းလာမစားဘူးလား။ေမေမ
အသင့္ျပင္ေပးထားတယ္ေနာ္။ "
ကူးေလးတို႔စကားေျပာေနရင္း ေမေမကအနား
ေရာက္လာၿပီး ကူးလက္ေလးကိုကိုင္လို႔ေျပာ၏။
ကူးေလးကေတာ့ ေမေမ့စကားကိုမျငင္းႏိုင္ပါ။
ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဗိုက္ဆာေနသလို၊ေမေမ့ရဲ႕
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားထပ္မေျပာခ်င္တာမို႔
ထမင္းစားဖို႔လက္ခံလိုက္ၿပီး ေမာင္တို႔ကိုဖုန္း
ဆက္ရန္ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
" ဟုတ္ကဲ့...ေမေမ။ကူးထမင္းသြားမစားခင္
ေမာင္တို႔ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္။ "
ကူးေလးက ေမေမနဲ႔ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေမာင္တို႔ထံသို႔ဖုန္းဆက္ရန္ေနရာ
တစ္ခုစီသို႔ ထြက္လာၿပီးဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
ဖုန္းႏွစ္ႀကိမ္ေခၚေသာ္လည္း ႏွစ္ႀကိမ္လုံးမွာက
ေမာင့္ဖုန္းကစက္ပိတ္ထားလို႔ကူးမွာ သက္ျပင္း
ရွည္ခ်ရင္း အေမတို႔ကိုဖုန္းေခၚရသည္။
" ေမေမ...ေမာင္တို႔ဖုန္းလည္းမကိုင္ၾကလို႔ဘာလုပ္
ေနၾကတာလဲဟင္။ "
' သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးျပင္ဆင္ၿပီးအျပင္
ထြက္သြားၾကတာ။ေန႔လယ္စာကိုေတာင္နမ္ဂြၽန္႔ရဲ႕
Hotelမွာစားၾကတယ္ထင္တယ္။ '
ကူးေလးသိလိုက္ပါၿပီ။သူတို႔သားအဖေပ်ာ္ေနရင္
ကူးကိုေတာင္ေမ့လို႔ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ျပန္လာရင္
သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဆူမွရေတာ့မည္။
" ဒါဆိုလည္းကူးဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ အေမ။
ကူးလည္းေန႔လယ္စာစားေတာ့မွာမို႔ အေမလည္း
စားေတာ့ေနာ္။ေနာက္က်ေတာ့မယ္။ညေနကူး
ျပန္လာရင္ ဘူဆန္ကဂင္ခ်ီေတြယူလာခဲ့မယ္။ "
' ဟုတ္ၿပီရွင္။ေနပူတာမို႔ ေအးေဆးမွျပန္လာခဲ့။ '
" ဟုတ္ကဲ့ အေမ။ "
တီ ~
ကူးေလးနဲ႔အေမဖုန္းေျပာၿပီးတာနဲ႔ ကူးေလးကဖုန္း
ခ်လိုက္ကာ ထမင္းသြားစားေတာ့သည္။ေမေမနဲ႔
ညေနမွအတူျပန္မွာမို႔ ကားေမာင္းရတာၾကာမည္
ဆိုေပမဲ့လည္း အပူရွိန္နဲ႔မိုးတြင္းပိုင္းျဖစ္တာမို႔
ကူးတို႔သတိထားရတာျဖစ္သည္။
ကူးထမင္းသြားစားၿပီး ေမေမသူငယ္ခ်င္းေတြက
စကားျပန္လာဆက္သည္ကိုနားေထာင္ရင္းမွ
ေမာင္တို႔ဖုန္းေခၚအလာကို ေစာင့္ေနေသးသည္။
ဖုန္းအသံမလာတာမို႔ ကူးတကယ္စိတ္ဆိုးမိ၏။
ညေနၾကေတာ့ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္
ေမေမက အခ်ိန္အေတာ္ေနာက္က်မွျပန္သည္။
၆နာရီေက်ာ္ၿပီမို႔ ကူးလည္းကားကိုေသခ်ာထိန္း
ေမာင္းရင္း ဖုန္းလာတာမို႔ၾကည့္ေတာ့ကူးကို
ဂ်ီမင္ကေခၚတာျဖစ္သည္။
" အင္း...ဂ်ီဂ်ီေျပာ။ "
ကူးေလးကဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ဂ်ီမင္ကေအာ္သံ
ဆူညံသံေတြၾကားထဲမွာမွ စကားေျပာသည္။
' မ်ိဳေစ့ေလးေရာပါတယ္။မင္းရဲ႕ထယ္ေယာင္းေလ၊
နမ္ဂြၽန္ရဲ႕Hotelလာၿပီးေသာင္းက်န္းေနၾကတာ။မနက္ပိုင္းေသာက္ေနၾကတာအေကာင္းႀကီး။ခုနမွhotelကBarမွာေသာက္ရင္း--- '
ခြမ္း! ခြမ္း! ခြမ္း!
ဂ်ီမင္နဲ႔စကားေျပာေနရင္းမွ ပုလင္းကြဲသံေတြ၊
ဖန္ခြက္က်ကြဲသံေတြၾကားရတာမို႔ ကူးေလးလန္႔
သြားသည္။ထို႔အတူ သားရဲ႕ငိုသံက်ယ္ႀကီးက
ထြက္လာတာမို႔ ကူးေလးလန္႔သြားသည္။
' အီးဟီး...ဒယ္ဒီ...သားအသက္ေရ သားသား
ေၾကာက္ေနၿပီ။ဒယ္ဒီ...လုပ္ပါနဲ႔။အင့္...အီးဟီး.. '
" ပါးပါးသားေလး... "
ကူးေလးက သားငိုသံၾကားလိုက္တာမို႔ အျမန္ပင္
ကားကိုအရွိန္တင္ရင္း ေသခ်ာေမာင္းလာသည္။
ေဘးမွေမေမကေတာ့ ကူးေလးအားလက္တို႔လို႔
ေမးေတာ့သည္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားကူးေလး။ "
" ေမေမ့သမက္ကင္မ္ထယ္ေယာင္းေပါ့။သားေရွ႕
ဘာေတြေသာင္းက်န္းေနလဲမသိဘူး။သားကပါ
ငိုေနၿပီ။ေမေမ ကူးတို႔အျမန္နမ္ဂြၽန္႔Hotelကိုသြား
ရမယ္။ေမေမပါလိုက္ခဲ့ေတာ့ေနာ္။ကူးမနက္မွ
အိမ္ျပန္ပို႔ေပးေတာ့မယ္။ "
ေမေမကပါ ကူးေလးစကားေၾကာင့္အလန္႔တၾကား
ျဖစ္ၿပီး သူေျမးတို႔ကိုစိတ္ပူေနတာမ်ိဳးျဖစ္သြား၏။
ကူးကားကို ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္သတိထားၿပီးေမာင္း
ရင္း နည္းနည္းေတာ့ေနာက္က်ေပမဲ့ Hotelဝန္းထဲ
ကားေတြအျပည့္ျဖစ္ေနတာမို႔ လူႀကီးေတြေတာင္
ေရာက္လာၿပီလို႔ထင္ကာ အျမန္ဝင္လာသည္။
ေမေမကေတာ့ အေနာက္မွာပါလာ၏။
" ဒီမွာဗ်။ဥကၠဌနမ္ဂြၽန္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စု--- "
" အာအာ...အရမ္းရန္ျဖစ္ေနတာမို႔ဝင္တားလို႔လည္းမရလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အထဲျပန္ဝင္ရတာ။
အကုန္လုံးက ဝန္းထဲကပန္းၿခံထဲရွိေနၿပီးေသာက္
ၾကတာမို႔ ဒီဘက္မွာရွိပါတယ္ေနာ္။ဟိုဘက္ကေန
ျပန္ထြက္သြားၾကည့္လိုက္ပါဗ်။ "
" ေက်းဇူးပါေနာ္။ "
Hotelထဲဝင္လာေတာ့ ဘာအသံမွမၾကားရေပမဲ့
Receptionကေကာင္ေလးေတြကိုေမးၾကည့္ေတာ့
ကူးကို ပန္းၿခံဘက္လမ္းၫႊန္လိုက္တာမို႔ေက်းဇူး
တင္းစကားဆိုၿပီး အျမန္ပင္ထြက္ရွာလာရသည္။
သားငိုေနသည့္အသံေၾကာင့္ ပိုပူေလာင္တာမို႔ကူး
တကယ္မေနတက္ေတာ့ဘူး။ခုနၾကားရထည္းက
ေမာင္တို႔ကိုစိတ္ပူေနတာ။အားလုံးရဲ႕တားသံေတြ
ၾကားရေပမဲ့လည္း ကူးနဲ႔မွရဖို႔အတြက္မတားတာ
ျဖစ္မည္ေလ။
ကူးၿခံဝန္းဘက္ထဲဝင္လာေတာ့ အရာအားလုံးမဲ
ေမွာင္သြားသည္။Hotelဘက္ကိုၾကည့္ေတာ့လည္း
မဲေမွာင္သြားတာမို႔ ကူးလန္႔သြားကာဖုန္းမီးကိုဖြင့္
ရေတာ့သည္။
" ေမာင္ေရ၊ကေလးေလးေရ။ပါးပါးသားေရ
ပါးပါးလာၿပီေလ။ဘယ္ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ "
ကူးေလးတစ္ခုခုကိုစိတ္ထဲ မသကၤာေပမဲ့လည္း
Hotelဘက္ကိုျပန္မသြားေတာ့ဘဲ ဖုန္းမီးျဖင့္သာ
ဖြင့္ၿပီး သားတို႔ကိုလိုက္ရွာသည္။ေဘးမွာဆိုလည္း
ဘာမွမရွိတာမို႔ ေခြၽးေတာင္ပ်ံလာသည္။
ထိုအခ်ိန္ကူးေလးေရွ႕ဆက္သြားရင္း ဟိုတယ္မွ
မီးအရင္စဖြင့္လာတာေၾကာင့္ ကူးလွည့္ၾကည့္ရင္း
ေနာက္ပိုင္းမွမီးလိုင္းေလးေတြက တစ္ဆင့္ျခင္းစီ
လင္းထိန္လာတာမို႔ ကူးဆက္ၾကည့္ေနရင္းေနာက္
ဆူံးအထိမီးလင္းသြားတာနဲအတူ အသံအားလုံးကို
ၾကားလိုက္ရသည္။
" Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday, dear KimJungKook. Happy birthday to you.... "
ေမာင္က သားကိုခ်ီထားၿပီးသားကဖေယာင္းတိုင္
လွလွေလးေတြစီေနသည့္ Chocolate Cakeကို
ကိုင္ထားၿပီး ေမြးေန႔သီခ်င္းဆိုေပးေနတာမို႔
ကူးေလးေတာင္ အံ့အားသင့္သြားသည္။သည္ေန႔ကကူးေမြးေန႔တဲ့လား။
ကူးထိုသားအဖႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးရင္း
မ်က္ရည္က်ဆင္းေနမိသည္။ကူးကမအားလပ္တဲ့
အလုပ္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကိုေမ့ေနေပမဲ့
ခ်စ္ရသူႏွစ္ေယာက္နဲ႔အားလုံးကမွတ္မိေနတာမို႔
ကူးေလးေပ်ာ္ကာ မ်က္ရည္က်မိသည္။
" Happy birthday သားအသက္... "
" Happy birthday ေမာင့္အသက္... "
သားနဲ႔ေမာင္ကၿပဳံးရင္း ကူးေလးအနားကိုေရာက္
လာကာ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းစကားဆိုေပးသည္။
ထို႔အတူေဘးမွ ေမာင့္မိဘေတြရယ္၊အဖိုးရယ္၊
ကူးေမေမရယ္၊ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ဂ်ီမင္တိုရယ္၊
ကူးရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအားလုံးကရွိၾကၿပီး
ဆုေတာင္းေပးၾကတာမို႔ ကူးေခါင္းၿငိမ့္လို႔အသိ
မွတ္ျပဳလိုက္သည္။
" Happy birthday ေမာင့္အသက္။Surprise ျဖစ္သြားမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ေမာင့္အသက္က
ေမြေန႔ကိုေမ့ေနတာမို႔ ေမာင္တို႔ကပဲစီစဥ္လိုက္တာ။
ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေလးလုပ္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္မီး
မႈတ္လိုက္ပါဦး ေမာင့္အသက္။ "
ေမာင့္စကားေၾကာင့္ သားေလးကသူ႔လက္ထဲရွိ
ကိတ္မုန္႔ကို ကူးေရွ႕ကမ္းေပးသည္။ကူးက
Chocolate cakeႀကိဳက္တာကိုသိတာေရာ
အလွဆင္သည္အေနျဖင့္ စေတာ္ဘယ္ရီေလးေတြ
အစိပ္စိပ္လွီးကာ အလွဆင္ထားသည့္ပုံရိပ္မို႔
ၿပီးေနာက္ စာတန္းလွလွေလးေရးထားပါသည္။
' 2Kim's Life ' တဲ့ေလ။အသည္းယားစရာမို႔
ကူးေလးမ်က္ရည္ေတြက်ရင္းမွၿပဳံးလိုက္ၿပီး
စကားဆိုသည္။
" အတူတူဆုေတာင္းၿပီး အတူတူဖေယာင္းတိုင္
မီးမႈတ္ၾကမယ္ေနာ္။ "
ကူးေလးကေျပာေတာ့ ေမာင္ကၿပဳံးလိုက္ၿပီး
မ်က္လုံးမွိတ္ရင္း ထယ္ေယာင္းဆိုလည္း
ကူးစကားအတိုင္း မ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာ
သားလည္းအတူတူလိုက္မွိတ္သည္။အားလုံးက
ကင္မ္မိသားစုပုံရိပ္ေလးကိုသေဘာက်လို႔။
ေယာင္းဝူကေတာ့ မွတ္တမ္းတင္ေနရသည္။
' တစ္သက္လုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ကူးရဲ႕ေမာင္နဲ႔
သားေလးနဲ႔အတူ အမွတ္တရေကာင္းေတြဖန္တီးၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ။ '
' ကင္မ္ထယ္ေယာင္းရဲ႕အသက္ေလးေတြကိုသာ
တစ္သက္လုံးခ်စ္ရင္း ေပ်ာ္စရာေတြအမ်ားႀကီး
လုပ္ရင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ။ '
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးေလးက စိတ္ထဲကေနၿပဳံးၿပီး
ဆုေတာင္းၾကသည္။သားကေတာ့ ကေလးပီပီ
ႏႈတ္ကေနဆုေတာင္းရင္းေပ်ာ္သည္။
" ဒယ္ဒီနဲ႔သားအသက္နဲ႔အတူ ေပ်ာ္စရာေတြအမ်ား
ႀကီးလုပ္ၿပီး အၿမဲတမ္းေပ်ာ္ရပါေစ။ "
သားဆုေတာင္းၿပီးတာနဲ႔ ကူးေလးတို႔သုံးေယာက္
ဖေယာင္းတိုင္မီးကိုအတူတူမီးမႈတ္လိုက္ၾက၏။
သည္ေတာ့အားလုံးကလည္း လက္ခုပ္သံအက်ယ္
ႀကံးသံၿပိဳင္တီးရင္း ကူးေလးကိုေမြးေန႔ဆုေတာင္း
ေပးၾကသည္။
" မြ...သားအသက္ေရ...ဒယ္ဒီကသားအသက္ကို
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့။ဘာလိုခ်င္လဲ။ "
" ဟုတ္တယ္။ေမာင့္အသက္ ဘာလိုခ်င္လဲ။ "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရဲ႕ပါးေဖာင္းေလးကိုနမ္း
ေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးကလည္းသူ႔ပါးပါးရဲ႕ပါးေဖာင္း
ကိုနမ္းၿပီး စကားဆိုပါေသးသည္။ေမာင္က chocolate cakeကိုေဘးဘက္ကစားပြဲေပၚ
ခ်ေပးရင္းေမးလာသည္။သည္ေတာ့
ပါးပါးကူးေလးကၿပဳံးရင္း ေျပာသည္။
" ကူးအတြက္ ေမာင္နဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးရွိရင္ရပါၿပီ။ "
ထိုစကားအဆုံး ကူးေလးကေျခဖ်ားေထာက္လို႔
ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖဴေလးေတြျဖင့္အုပ္ရင္း
ႏႈတ္ခမ္းကိုအနမ္းေပးေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးမွာ
သူ႔မ်က္လုံးေလးကိုမျမင္ေအာင္ လက္ေသးေလး
ေတြအုပ္ထားသည္။
" ခ်စ္တယ္...ေမာင္။ေမာင့္ကိုေရာ သားကိုေရာ
ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ကူးကအမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္။ "
" ေမာင္လည္းႏွစ္ေယာက္လုံးကိုခ်စ္တယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ေမာင့္ဘဝကိုေပ်ာ္႐ႊင္
ေအာင္လုပ္ေပးလို႔။ "
ကူးကနမ္းၿပီးတာနဲ႔ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲဝင္ကာ
ဖက္ထားေတာ့ ေမာင္ကလည္းကူးကိုဖက္ကာျဖင့္
ေျပာသည္။ထို႔အတူ မ်ိဳးေစ့ေလးကလည္း
ကူးနဲ႔ေမာင့္ကိုဖက္ကာစကားဆိုသည္။
" သားလည္း ဒယ္ဒီနဲ႔သားအသက္ကိုခ်စ္တယ္။ "
သားစကားေၾကာင့္ ကူးေလးတို႔အတူတူဖက္ရင္း
ေပ်ာ္ေနမိသည္။ကူးေလးရဲ႕ စက္တင္ဘာလေမြး
ေန႔ဟာ အရင္ေန႔ေတြကထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ရသူေတြနဲ႔
ေပ်ာ္စရာျဖတ္သန္းရတာမို႔ ကူးေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။
To be continued ~
ကိုကိုအလွေလးတို႔Updateေလးတင္ေပးတာမို႔
ကြၽန္ေတာ္tryခ်င္တဲ့အရာေလးကိုလည္း ေမွ်ာ္
ေနေပးပါလို႔ အားနာနာနဲ႔ေတာင္းဆိုပါတယ္ဗ်။
> >