08.04.2024
Yirminci bölüme hoş geldiniz.
Keyifli okumalar
Bölüm şarkısı:
Son Feci Bisiklet-Rahatsız Vals
🎀
"Zahir Etka Varel"
27 Ekim 2023
İstanbul, Türkiye
Ben Peyda.
Yıllar önce ailesinden koparılıp bir çiçek gibi susuz, ışıksız kaldıkça yavaşça solan bir kızım.
Bir kişinin bile yanında durup destek vermediği o kişiyim.
Hasta yatağında ateşler içinde kalan ama su uzatan kimsesi olmayan o kızım.
Nazlı Hanım'ın yardımıyla yattığım yatağımdan şafak vakti ani bir dürtüyle uyanmıştım. Bu ani dürtü beni korkutmamış aksine tadınıklık hissiyle bakışlarımı odada gezdirmeme sebep olmuştu.
Odadaki koku bana tanıdıklık hissinin sebebini açıklıyordu. Zalim gelmişti. Hayır. Cüneyt gelmişti.
Neden geldiğini anlamak için odada gezen bakışlarım yatağımın yanındaki komodinde durdu. Üzerinde bir zarf vardı.
Zarfı heyecanla elime aldım. Yediğim serumdan dolayı daha iyi olsam da yine de üzerimde hâlâ hüküm süren bir kırgınlık ve uykusuzluğun sebep olduğu bir baş ağrısı vardı.
Zarfı açtığımda karşıma iki şey çıktı. Biri küçük bir kart diğeri de mektup olduğunu düşündüğüm bir kağıt.
Kartın ön yüzünü çevirdiğimde bir tarafında yazı bir tarafında da bir fotoğraf olduğunu gördüm.
Zahir Etka Varel
Yaş 19
İstanbul, Türkiye
Gördüğüm yüz ile nutkum tutulurken diğer elimde tuttuğum mektubu okumaya başladım.
📜
Peyda, kızım.
Hayatında olamadığım, varlığımı hissettiremediğim ve seni incittiğim her saniye için özür dilerim.
Seni sesimden dahi mahrum bıraktığım için özür dilerim kızım.
Hiç konuşamadım sana karşı. Tek kelime çıkmadı ağzımdan çünkü seni gördüğüm zaman boğazım düğümleniyor, konuşamıyorum.
Seni gördüğüm zaman pişmanlıklarım, boyumu da yaşımı da geçiyor.
Annen öldü, ardından beni de peşinden çağırıyor. Senin için pes etmeyeceğim, Peyda.
Hayatına bir darbe daha vurmayacağım, kızım.
Ama seni varlığımla daha fazla kıramam, cezalandıramam. Yanındayken sana düşman olamam.
Sana birini gönderdim. O geldiğinde onu geri tepme, kızım.
Ona güven, çünkü bu hayatta bana bile güvenemezsin.
Kader elbet bir gün sizi karşılaştıracak ve o gün geldiğinde birbirinizi bırakmayın.
O seni bırakmayacak, sen de ona ayak uydur, Peyda'm.
Seni seviyorum.
Bunu benden hiçbir zaman sesli olarak duyamayacaksın belki ama seni seviyorum kızım.
Sevmemek için direndiğim, kendimi kandırdığım her günün hatrına seviyorum.
Ama keşke sevmeseydim. Senin için, seni sevmeseydim.
Bir daha seni gördüğümde kocaman gülümsüyor ol, ama Zalim'e değil.
Bana, babana...
📜
Göz yaşları içerisinde elimdeki mektubun her bir satırını okumuştum. Birazdan gün doğacaktı, başım çatlıyordu ama ben mektubu her seferinde yeniden okuyor ve bir şeyleri anlamaya çalışıyordum.
Babam bana veda etmiyordu, babam benden özür diliyordu. Olan ve olacak her şey için.
Ve babam ilk defa birine güvenebileceğimi söylüyordu.
Bu kişi Zahir'di.
Onunla elbet bir gün karşı karşıya gelecektik ve karşı karşıya geldiğimiz gün birbirimizin miladı olacaktık.
Bunu fotoğrafına baktığım ilk an anlamıştım.
Ama o gün Zahir'in kalbimin de aklımın da miladı olacağını bilmiyordum.
🎀
28 Ekim 2023
İstanbul, Türkiye
Elbet bir gün kaderlerimiz onunla bir noktada birleşecek ve belki de yoldaş olacaktık fakat bunun bu kadar çabuk olmasını ve de bu mekanda olmasını beklemiyordum.
Zahir aynı fotoğraftaki gibi karşımda dikiliyor beni inceliyordu. ikimizin de anlık boşluğuna geldiğinde şaşırmıştık fakat bu kimse tarafından fark edilmediği gibi yüz ifademizi de anında normale döndürmüş çıkan kavgayı izliyorduk.
Dans pistinin bir tarafında Zahir ve birkaç çocuk, diğer tarafında ise biyolojik kardeşlerim ve Ceyda vardı.
Ceyda elimi bırakıp ikizinin arkasına saklandığında bakışların hedefi olmuştum çünkü şu an tam olarak iki tarafın arasında, biraz uzakta duruyordum.
İçimden gelen şey Zahir'in yanına koşup babamın mektubundan bahsetmek olsa da sakince yavaş adımlarla geriye çekildim yalnızca.
İki tarafın da arasında kalmak istemiyordum.
"Peyda, buraya gel!" Alparslan'ın emir verici sesine karşılık bakışlarım ona döndü.
Sert bakışlarının hedefi ben değildim, karşıdakilerdi fakat onun tüm kızgınlığı banaymış gibi yutkunmuş ve ardından sessizce onun yanına geçmiştim.
Şu an burada gerip şeyler döndüğü aşikârdı ve ben de zorluk çıkarmak istemezdim. Beni burada bırakıp gidebilirlerdi. Benim nazımı çekecek kimse yoktu.
Onlardan biraz uzakta da dursam tarafım belliymiş gibi Alparslan'ın tarafında duruyordum.
"Alparslan, sen önce kendi yaptığın pisliğe bak!" Karşıdaki yaşı diğerlerinden daha büyük duran adamın konuşmasıyla birlikte bakışlarım Alparslan'a döndü. Kaşları çatılmıştı ve sinirli olduğu her halinden belliydi.
"Ne yapmışım, Tuğkan? Uzatma da söyle!" Aniden çıkan kudretli sesi beni yerimde sıçratmıştı. O sırada onunla göz göze geldik. Zahir'le...
Bana bakarken iki gözünü de aynı anda kırptı ve başını hafifçe önce yukarıya sonra aşağıya salladı.
Biliyor musun?
Ben de gözlerimi kırpıp kafamı onun aksine hafifçe önce aşağıya sonra yukarıya salladığımda sadece tamam dercesine sıkıca gözlerini yummuştu.
Evet, biliyorum.
"Taylan'ı yaralamak ne demek, Alparslan? Bilmez misin bu kurallara aykırıdır?" Kendinden emin ve net konuşuyordu. "Zalim öğrense halimiz nicedir, haberiniz olsun!" Zalim'in adının geçmesiyle bakışlarım anlık bir heyecanla onlara dönmüştü.
Evet, bunlar aradığım kişilerdi.
Zalim'in askerleri, Cüneyt'in manevi çocukları.
"Sen neyden bahsediyorsun, biz Taylan'a bir şey yapmadık." Alparslan'ın sesi bu sefer daha ılımlı geliyordu.
"Taylan üzerinde bir notla Narin'in önüne bırakılmış, yüzü gözü fena halde paralanmış, notta da senin yazın var." Tuğkan da sakinleşmişti. Sanırım birbirlerine güveniyorlardı çünkü ne söylerlerse inanıyorlardı.
"Biz yapmadık da yapanı bulabiliriz." İkisi de uzlaşmış gibi dururken birden araya atılan Zahir'in sağındaki çocuk ortamın ateşini tekrar harlamıştı.
"Sizin yardımınıza mı ihtiyacımız var bizim?" Çocuğun fevri hareketleri ve sinirli tavrı Tarık'ı da sinirlendirmiş olacak ki Tarık sinirle ne dediğini bilmeden konuşmaya başladı.
"Kes sesini lan! Zalim'in p*çlerine yardım da yaramıyor!" İşte bu cümle kavganın fitilini ateşledi çünkü karşıdaki konuşan çocuk ani bir hareketle öne atıldı ve Tarık'a saldırdı, Tarık da ona karşılık verdiğinde onları ayırmaya gelen Kağan ve Zahir'in solundaki, Kağan ile yaşıt olduğunu düşündüğüm çocuk da bir iki laf atışmasından sonra dövüşmeye başladılar.
Bunun üzerine ben ne yapacağımı bilemezken Mert, Ceyda'yı da alıp büyük ihtimalle arabaya götürdü.
Dört kişinin kavgasını sessiz ve gergin bir şekilde izlerken kolumda hissettiğim el ile irkilerek sağıma döndüm.
Yakınımda gördüğüm yüz ile nutkum tutulmuş gibi kalmıştım.
Elini rahatsız olduğumu düşünerek hemen kolumdan çekerken bunca sesin arasında zar zor duyduğum "Gel benimle." lafıyla onun peşine takılıyordum ki birden kolumu nazikçe tutup beni ardından ilerletmeye başladı.
Bakışlarım gayri ihtiyari bir şekilde Alparslan'a takıldığında Tuğkan ile birlikte yan yana kavgayı izliyor ve bir şeyler konuşuyorlardı.
Beni gören daha doğrusu umursayan kimse yokken Zahir beni daha yeni geldiğim koridora getirmiş ve çıkış kapısına doğru yürütmüştü.
Beraber çıkış kapısına geldiğimizde ise kapının önünde duran motora binene kadar sesimi çıkamamıştım çünkü amacını anlamıştım. Beni oradan kaçırıyor gib bir izlenim vermişti. Beni zor durumda bırakmamak için yapmıştı büyük ihtimalle. Cüneyt'in en önemli kurallarından biriydi bu.
Asla bir kadını zor durumda bırakmayın, eğer zor durumda kalacaksa gerekirse kendinizi öne atın.
"Motorlardan korkmuyorsundur sanırım." dedi sorar gibi.
"Zalim'in kızı olduğumu, korkusuzluğumu biliyorsundur umarım." dedim onu taklit edercesine. Aramızda geçen ilk konuşma da bu oldu. Motor kasklarından birini bana verdi, diğerini ise çoktan kendi kafasına geçirmişti bile.
Ben de kaskı taktığımda onun çoktan motora bindiğini fark ettim.
Eliyle arka koltuğa iki defa vurarak "Hadi gel, yemez seni." demesi sinirlerimi bozsa da sadece güldüm.
"Emin misin, böyle motorlar onlarca insanı yiyorlar." Motorlardan korkmadığını gerçeği tamamen doğru değildi. Hatta hiç doğru değildi fakat burada Zalim'in kızı olarak geçtiğim için Zalim'in kızı olarak hareket etmeliydim.
O hâlâ bana bakarken ben de içimden bildiğim tüm duaları sıralayıp motorun arkasına binmiştim. İki elimi koltuğa koyduğumda "İstersen belime sarılabilirsin, öyle daha rahat edersin." dedi fakat ben bunu yapmadım. Daha birkaç dakika önce gördüğüm adamın motoruna binmemiş gibi, onunla bir nevi kaçmamış gibi onun belini tutmadım. Fazla geldi.
"Yok, böyle iyi." Kafasını salladı ve bir şey demeden motoru harekete geçirdi.
Motor harekete geçtiği an söylediğimi çiğneyip onun beline sarılsam da bunu dillendirip beni utandırmadı. Hatta aksine korktuğumu anladığı için motorun hızını indirmeye çalıştı.
Beraber nereye gittiğimizi bilmediğim bir yolculuğun içerisinde hiç bilmediğim bir kişiyleydim.
Babama güvenmiştim, bu güven belki sonum belki de başlangıcım olacaktı.
🎀
Peyda 20. Bölümün sonu.
Bölümü beğendiniz mi?
Bugünkü bölüm şarkısı aslında çok da bölümle uymuyor fakat genel olarak Zahir ve Peyda'ya uydurdum. (Bu da biraz spoiler gibi oldu sldldşdleı)
Bu arada söylemeden geçmek istemedim, oylarınız ve özellikle yorumlarınız beni çok motive ediyor, tepkilerinizi okumaya bayılıyorum.
Hepinize çok teşekkür ederim 💗
⭐ Yıldızı parlatmayı, düşüncelerinizi paylaşmayı ve bölümlerden haberdar olmak için everybodylies39 beni takip etmeyi unutmayın lütfen:)
Bir sonraki bölümde görüşürüz <3
Hayırlı Ramazanlar 🤍