" ဒါလင္ "
ေခါ္သံဟာ နူးညံ့ြခင္းလည္းမရွိသလို မာန္ပါြခင္းလည္းမရွိ။
" .... "
company ကေနျပန္လာသည့္တိုင္ အိမ္ကိုတန္းဝင္လာခဲ့တာြဖစ္၏။နည္းနည္းေတာ့ ေနာက္က်ေနျပီဆိုေပမယ့္တစ္ေအာင့္ေန ဂိုဏ္းကိုျပန္သြားရအုန္းမွာပင္။ဒီလိုခနေလးအတြင္းေတာင္ဦးေဒဝတို့ကိုသူ့ခန့္မွန္းလို့မရသည့္အတြက္အိမ္ျပန္ျပီး Bodyguard ေတြကို အစီတက်ထားခဲ့မလို့ြဖစ္၏။ဒါမယ့္အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ြခင္းအေမာမေျပမိပုဆီမွြကားရသည့္စကားက ' အစ္ကိုေလး တစ္ေန့လုံးအစာမစားပါဘူးတဲ့ေလ ' အခ်ိန္ကိုြကည့္ေတာ့လည္း ေန့ခင္းသုံးနာရီတိတိရွိ ေလျပီြဖစ္သည္။ဒီအခ်ိန္ ဗိုက္မဆာတာေတာ့မြဖစ္နိုင္။မနက္ကတစ္ခုခုစားထားလို့လားဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ျပန္တစ္မနက္လုံးအခန္းတြင္းေအာင္းေနတာပါတဲ့။
က်စ္!သူကိုယ္တိုင္လည္းေရာက္ေရာက္ြခင္းမနား အိမ္မွာလုပ္စရာကိုအျမန္လုပ္ျပီးတန္းျပန္ရမွာဒါကိုဘာေတြစိတ္အလိုမက်ြဖစ္ေနသည့္ေခါက္ဆြဲေြခာက္ကတစ္မ်ိုး။ဒီတိုင္းမသိသလိုပစ္ထားခဲ့လည္းမြဖစ္ျပန္သူကအိမ္ေတာ့ျပန္လာျပီးသူ့ကိုနည္းနည္းေလးေတာင္မေတြ့သြားဘူးလားဆိုမေကာင္းြဖစ္အုန္းမည္စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာသြဖင့္မနက္ကတည္းကဝတ္ဆင္ထားသည့္နက္စ္ကတ္ိုင္ကိုအနည္းငယ္မ်ွေြဖေလ်ွာ့ကာအခန္းသို့သာတန္းတန္းမတ္မတ္ တတ္လာခဲ့ေတာ့သည္။။မိပုကိုလည္းထမင္းဝိုင္းျပင္ဖို့မွာထားခဲ့ဖို့မေမ့။
" ဒါလင္ေစာင္ထဲကထြက္ခဲ့ကြာ။ဘာြဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ဒီကေကာင္ကိုေျပာမွေပါ့ "
ခ်န္ဒလာကြခုံထားသည့္ေစာင္ကိုဆြဲေလယိမ္းယိုင္ကလည္း ေအာက္ကေနကိုယ္လုံးေအာက္ေစာင္ကိုပတ္ပတ္လည္ဖိကာအတင္းဆြဲထားျပန္၏။ခ်န္ဒလာကဆြဲလိုက္ယိမ္းယိုင္က ျပန္ဆြဲခ်လိုက္နွင့္ေစာင္ကအလည္ကေနထက္ပိုင္းျပဲေတာ့မည္။တကယ္ဆို ခ်န္ဒလာအားပါပါဆြဲမယ္ဆို ဒီေစာင္ဟာသူ့လက္ထဲပါမလာစရာအေြကာင္းမရွိ။သို့ေသာ္ သူ့လက္ထဲေစာင္ပါလာတာနဲ့ ယိမ္းယိုင္ကလည္းကုတင္ေပါ္ကေနေခြးက်ဝက္က်ျပုတ္က်မည္ြဖစ္သည္။
" ေစာက္စိတ္ကရွည္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ခုထ! "
ခ်န္ဒလာရဲ့အသံကစိတ္မရွည္ေတာ့က်ယ္လာ၏။ဒါေတာင္ယိမ္းယိုင္ကလုံးဝကို တင္းခံေနတုန္း။ဒါမ်ိုးက် ယိမ္းယိုင္မွိုင္းတို့မ်ားေစာက္ေြကာတင္းခ်က္ သူသာတစ္ခ်က္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ သူ့လက္ထဲဒီေစာင္ပါလာတာြကာေပါ့။ေဟာေစာင့္ဆြဲျပီးဖယ္လိုက္ျပီထား ဟိုအေြကာတင္းကျပုတ္က်အုန္းမယ္အဲ့ခါက် အာျပဲြကီးနဲ့ေအာ္မယ္အဘစံတို့ကြကားမယ္တတ္လာျပီးသူ့ကို ' ဘာလို့လုပ္ရတာလဲ ဘာြဖစ္လို့လဲ ' ေျပာမယ္ေဟာသူ့အလြန္ပါေပါ့။ေကာင္းလိုက္တဲ့ ခ်န္ဒလာ။
" ထြက္သြား! "
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အသံဩဩေလးတစ္ခ်က္ထြက္လာ၏။ဒါမယ့္ ေစာင္ကိုေတာ့လုံးဝမလွန္ေပးေသး။
" ဘာြဖစ္သလဲဆိုတာ အရင္ေျပာ။က်ုပ္မွာ အလုပ္ကိစ္စေတြ က်န္ေသးတယ္ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲနဲ့ျပီးသြားလို့မရဘူး "
" အဲ့တာဆိုလည္း ထြက္သြားပါလား။မင္းကိုငါကေခါ္ေနလို့လား "
က်စ္!
Coat အင္္က်ီကိုအားပါပါေဆာင့္ခ်ြတ္ခ်ကာြကမ္းျပင္ေပါ္သို့ဘုန္းကနဲျမည္ေအာင္ပစ္ေပါက္ခ်လိုက္၏။ထို့ေနာက္ ေလပူတစ္ခ်က္မွုတ္ကာ နဖူးေပါ္သို့အနည္းငယ္ျပိုက်ေနသည့္ဆံပင္စေတြကိုတစ္ခ်က္သပ္တင္လိုက္ကာကုတင္ေပါ္သို့ေဘးတစ္ေစာင္းဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
" ခင္ဗ်ားမ်က္နွာေလး အေမာေျပြကည့္ခ်င္တယ္ "
" ... "
" ပင္ပန္းလာသမ်ွက ခင္ဗ်ားမ်က္နွာေလးျမင္လိုက္ရရင္စုပ္ယူခံလိုက္ရသလိုပဲ အကုန္ေပ်ာက္သြားေစတယ္ "
" လ်ွာရိုးမရွိတိုင္း ေလ်ွာက္ေျပာမေနနဲ့! "
ဒါမ်ိုးက်ခ်က္ခ်င္းကိုေစာင္ပုံထဲကထြက္ကာရန္ေတြ့ေတာ့တာြဖစ္သည္။ေခါင္းအုံးနွင့္ပစ္ေပါက္ကာတရွူးရွူးတဒိုင္းဒိုင္းနဲ့ ေဒါသထြက္ေနသူ၏နွာေခါင္းကိုခုမွေသခ်ာြကည့္မိသည္။နွာေခါင္းထိပ္တည့္တည့္ဟာ နီရဲေနကာအနည္းငယ္ေဖာင္းတတ္ေနသည္။ယိမ္းယိုင္ကိုယ္တိုင္ကလည္းအသားြဖူတဲ့အထဲတြင္ပါတာမို့ နွာထိပ္နီရဲေနတာကိုအတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။မသိရင္နွာပြြကီးလို။
" နွာေခါင္းက .. "
သူ့ရဲ့နွာေခါင္းထိပ္ကို လွမ္းထိဖို့ လက္လွမ္းလိုက္သည္နွင့္တစ္ဖက္လူ၏ရိုက္ခတ္ြခင္းကိုခံလိုက္ရ၏။
" မင္းေြကာင့္! မင္းေြကာင့္ မနက္ကစေတာ္ဘယ္ရီထုပ္နဲ့ပစ္ေပါက္လိုက္တာ ဒီမွာြကည့္ "
ေမြ့ယာေပါ္ ဒူးေထာက္ကာသူ့ကိုရန္ေတြ့ကာျပန္ေျပာေနသူကို ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ခ်န္ဒလာဘာမွလက္တုံ့မျပန္မိ။ဦးရိုးရာမင္းရဲ့မ်ိုးဆက္ေလးဟာျမင္တာနဲ့ကိုနွလုံးခုန္ျမန္လာေစျပီး အသက္ရွူေတြပါြကပ္လာေစသည့္အဆိပ္တစ္ခုလို။ျမင္တာနဲ့ကို ေသေစနိုင္တာေတာ့အမွန္။
" မင္းလုပ္တာလို့ ျမင္လား! "
ယိမ္းယိုင္ရဲ့အသံကိုြကားေတာ့သူ့ရဲ့အသိတို့ျပန္ကပ္လာ၏။ဒါဆို မနက္ကကိစ္စဘာမဟုတ္တာေလးနဲ့ခုလိုြဖစ္ျပေနတာေပါ့ေလ။သဘာဝအရေျပာမယ္ဆို စိတ္ေကာက္ြခင္း၊စိတ္ဆိုးြခင္းေပါ့ေစာက္ေရးမပါတာေတြ သက္သက္ဒုက္ခေပးတာ။
" ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစ္စေလးနဲ့ လူြကီးေတြကိုဒုက္ခေပးေနတာလား။ေယာက်ာ္းမဟုတ္ဘူးလား ဒါေလးေတာင္မခံနိုင္ဘူးလား အဲ့ေလာက္ထိနုယြျပမေနနဲ့ေယာက်ာ္းဆိုေယာက်ာ္းလိုေန! "
" ေအးေယာက်ာ္းလိုေနေနတဲ့ေကာင္ကို မင္းပဲမင္းေအာက္မွာအတင္းခံခိုင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား "
" ခင္ဗ်ားလည္းြကိုက္ခဲ့တာပဲေလ! ခုမွက်ုပ္တစ္ေယာက္ထဲအျပစ္ရွိေနသလို မလုပ္နဲ့ေပါ့ "
" ... "
" ခုခ်က္ခ်င္း ထမင္းဆင္းစား! "
" မစားဘူး "
" ခင္ဗ်ားမွာ က်ုပ္ကိုျငင္းပိုင္ခြင့္မရွိဘူး က်ုပ္ကထဆိုထလိုက္ သြားဆိုသြားလိုက္ "
ယိမ္းယိုင္ အံကိုတစ္ခ်က္ြကိတ္လိုက္၏။
" ဟုတ္တယ္ မင္းကဒီအိမ္ြကီးရွင္ ဒါေြကာင့္မင္းစကားကိုနားေထာင္မယ္ဟုတ္ပလား "
မ်က္နွာတည့္တည့္ကို ေသခ်ာစိုက္ြကည့္ေျပာကာ ထြက္သြားေလ၏။သူလိုခ်င္တာ ဒီလိုအေြခအေနမဟုတ္ေပမယ့္ သူက္ိုယ္တိုင္ကဒီအေြခအေနကိုဖန္တီးခဲ့တာ။ပါးစပ္ကသာညာလို့ရမယ္ မ်က္ဝန္းကေတာ့ညာလို့မရဘူးဆိုတာအမွန္။ဘယ္ေလာက္ပဲယိမ္းယိုင္အရြဲ့တိုက္ျပီးျပန္ေျပာပါေစ ဒီလိုအေြခအတင္ြဖစ္တိုင္းမ်က္ရည္ြကည္ေတြေဝ့ေဝ့တတ္လာတာ ပုံမွန္လိုေတာင္ြဖစ္ေန၏။ဒါကိုလည္းသူအြကိမ္ြကိမ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာြဖစ္၏။
အျမဲတမ္းစကားတစ္ခုကိုအေလးနက္ထားေျပာတတ္သည့္လူက တစ္ခါတစ္ေလ ဟုတ္တာမဟုတ္တာေတြ ပါးစပ္ဖ်ားက ထြက္တတ္ေနျပီြဖစ္သည္။
~•~•~•~•~•~•~•~•
" အစ္ကိုေလးဟယ္ရီ! "
" အိုလစ္! "
နာမည္နွစ္ခု၏ေခါ္သံက တစ္ျပိုင္ထဲအခန္းတစ္ခုအတြင္း၌ေပါ္ထြက္လာခဲ့သည္။အိုလစ္က ဟယ္ရီ့ကိုေအာ္ေခါ္ကာ မတ္စ္ကေတာ့အိုလစ္ကိုေအာ္ေခါ္လိုက္ြခင္းပင္။ဒီေကာင္ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာအရိပ္အေြခအလိုက္ကန္းဆိုးလုံးဝမသိေပ။ဟိုကြဖင့္ Company ကျပန္လာျပီးကတည္းကတမွိုင္မွိုင္တစ္ေထြေထြြဖင့္ဘယ္သူ့ကိုမွရွိတယ္မထင္ေတာ့။ဘာမွမရွိတဲ့နံရံကိုေပါက္ထြက္မတတ္ြကည့္ကာလမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လို။ဟယ္ရီ့ပုံစံဟာလုံးဝကိုအခ်စ္မွာနစ္သြားသည့္နွယ္။ဒါေပမယ့္လည္းဟယ္ရီ့ကိုသူတို့အျပစ္ေျပာလို့မရ။အခ်စ္ပူမိရင္ဘယ္ေလာက္ခံစားရလည္းဆိုတာ သူတို့လည္းမခံစားရဖူးေပမယ့္သိသင့္သေလာက္ေတာ့သိပါတယ္။
" အိုလစ္ သြားမေခါ္နဲ့! ေခါ္လည္းဟိုကမင္းကိုဂရုမစိုက္ဘူး။သူ့ဘာသာသူ ခုမွအသဲကြဲဖူးသလိုလုပ္ေနတာ "
" ဒါေပမယ့္သူ ထမင္းမစားရေသးဘူးေလ "
" က်စ္ သခင္ေလးသာျပန္လာရင္ ဟယ္ရီဒီလိုေနလို့ရမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။ဟိုကတတ္ေတာင္ပြတ္လိမ့္မယ္ "
" ဒါမယ့္ "
" လာစမ္းပါကြာ မင္းေစာက္လုပ္ပဲျပီးေအာင္လုပ္စမ္းပါ "
" ေဟး နာတယ္ .. မတ္စ္ လြွတ္! နာတယ္ "
အေပါက္ဝနားရပ္ေနသည့္သူ့ကို လည္ပင္းကေနသိုင္းဖက္ကာေနာက္သို့တစ္ရြတ္တိုက္ဆြဲသြားျပန္သည္။လက္ကိုရိုက္ကာတားေနလည္းမရ မလြွတ္ေပးေတာ့သူ့ကိုဆို ဘယ္ေတာ့မဆိုအြကမ္းပတမ္း။အကုန္လုံးထဲသူကအငယ္ဆုံးမို့ပိုဆိုးသည္။အငယ္ဆိုတိုင္းလုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို့ရေကာလားနည္းနည္းပါးပါးအငယ္ဆိုျပီးေကာညွာေကာညွာြကရဲ့လား။ခန္ဓာခ်င္းသိပ္မမ်ွလို့သာ ကိုင္ေပါက္ခ်င္တာလက္ကိုယားလို့။
ေနာက္ပါးဆီက စကားသံတို့ကိုဟယ္ရီအတိုင္းသားြကားေနရေသာ္လည္း နည္းနည္းေလးေတာင္ျပန္ မေျပာမိ။ခုသူ့ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးတင္းက်ပ္ေနကာေပါက္ထြက္မတတ္။ြဖစ္နိုင္ရင္ ဒီလိုခံစားေနရတာထက္ေသသြားတာမွပိုေကာင္းေနေပအုန္းမည္။မမွီနိုင္တဲ့ပန္းကိုမွ လက္လွမ္းခူးယူခ်င္ခဲ့မွေတာ့ ျပန္က်တဲ့အခါမွာအထိနာယုံေပါ့။ဒါမယ့္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ထိုနာက်င္မွုေတြြကား ကိုကိုဆိုတဲ့အရာကြဖစ္တည္လာတဲ့အတြက္နာက်င္ရရင္ေတာင္လက္ဝယ္ထားရွိဖို့အတြက္ လုံေလာက္သည္။
" က်ြန္ေတာ္ကိုကို့ကို ခ်စ္ပါတယ္ ဒါမယ့္ကိုကိုနွလုံးသားကေတာ့တစ္ြခားလူကိုရင္ခုန္ေနခဲ့တာ။ "
ပုံမွန္လူေတြအတြက္ေကာ ဒီလိုပဲအျမဲခံစားေနြကရတာလား။ဒုတိယလူြဖစ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးလိုက္လဲ။ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္တဲ့အရာကိုေငးြကည့္ေနရတယ္။က်ြန္ေတာ္က ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိတဲ့အရာေတြကိုသိပ္သေဘာက်တာ ဥပမာ လ၊ြကယ္၊တိမ္၊ေနာက္ျပီးေတာ့ ကိုကို....
" က်ြန္ေတာ္တို့နွစ္ေယာက္ေဝးသြားျပီလို့ေျပာရေအာင္လည္း ဘယ္တုန္းကနီးစပ္ခဲ့လို့လည္းဆိုတဲ့အေတြးက က်ြန္ေတာ့္ကိုအြကိမ္ြကိမ္က်ိုးေြကေစပတယ္ "
ဘယ္ဘက္မ်က္ဝန္းမွ ဦးစြာက်ဆင္းလာသည့္မ်က္ရည္စတို့ကို သူမသုတ္မိေတာ့လြတ္လပ္စြာက်ဆင္းပါေစေတာ့။သူ့ရဲ့ေခါင္းတစ္ခုလုံးဟာ အေတြးေတြနဲ့ပဲျပည့္နွက္ေနေလ၏။ခုခ်ိန္မွာ သူအလုပ္ခ်င္ဆုံးအရာတစ္ခုသာရွိသည္ ကိုကို့ရဲ့လက္ကေလးကိုတစ္ခါေလာက္ဆုတ္ကိုင္ဖူးခ်င္ယုံပါ။က်ြန္ေတာ္မေပးလိုက္ရတဲ့ခ်စ္ြခင္းေမတ္တာေတြကိုကိုခ်စ္တဲ့လူဆီကအျပည့္အဝရပါေစ။ဒီဆန္ဒဟာ ခုခ်ိန္မွာက်ြန္ေတာ္အျပည့္ခ်င္ဆုံးဆန္ဒတစ္ခုပါပဲ။
က်ြန္ေတာ္စကားတစ္ခုြကားဖူးတယ္။
" သူမ်ားက မခ်စ္ဘူးဆိုအတင္းအခ်စ္ခံဖို့မြကိုးစားရဘူးတဲ့ "
•~•~•~•~•~•~
ဝီးေရာ္...ဝီးေရာ္...ဝီးေရာ္
အဆက္မျပတ္ထြက္ေပါ္လာေနသည့္ အခ်က္ေပးသံေြကာင့္ ဂိုဏ္းသားအားလုံးေဟာခန္းမြကီးထဲသို့ေျပးဆင္းလာြက၏။ေအာက္ကေဘာင္းဘီအမဲေပါင္လည္ေလာက္မွာ ဓါးတိုထည့္သည့္အိတ္ေတြဆြဲထားြကကာ ရင္ဘတ္၌လည္း ေသနတ္ထည့္ဝတ္လို့ရသည့္ Vest ကိုဝတ္ဆင္ထား၏။ဒီမွာေနလ်ွင္စည္းကမ္းေတြက မေရတြက္နိုင္ေအာင္မ်ားသည္။တစ္ခါတစ္ေလ သန္မာလွပါတယ္ဆိုတဲ့ေယာက်ာ္းေလးေတြေတာင္ ဘယ္လိုမွမလုပ္နိုင္တဲ့အရာေတြ။အကုန္လုံးေဟာခန္းထဲေရာက္သည္နွင့္ သုံးေပြခားအကြာေနကာ လက္ကိုေနာက္ပစ္လ်ွက္ ေရွ့တည့္တည့္ကိုသာစိုက္ြကည့္ေနြကသည္။ဒီလိုအခ်ိန္၌ ြခင္လာကိုက္လ်ွင္ေတာင္ သူတို့မွာ လွုပ္ခြင့္မရွိေတာ့။
ဟယ္ရီလည္း သူ့မွာအခန္းထဲနားေနရင္းကာမွမ်က္ရည္စေတြကိုသုတ္ကာ အသည္းအသန္အျပင္ထြက္ဖို့ျပင္ဆင္ရသည္။ခုလိုပုံစံကို တစ္ြခားသူေတြကိုမျမင္ေစခ်င္။15 မိနစ္အတြင္းလည္းေရာက္သြားရအုန္းမည္။ထိုအခ်ိန္အတြင္းေရာက္ေအာင္မသြားမိလ်ွင္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲေက်ာက္ခဲထည့္ကာတစ္ေန့လုံးသခင္ေလးေက်နပ္သည္အထိထြက္ေျပးရမွာြဖစ္သည္။အခ်ိန္တိက်တာြကိုက္သည့္လူအတြက္ နည္းနည္းေလးေတာင္ မွားယြင္းလို့မရေပ။
ေဟာခန္းထဲေရာက္သည့္အခါအကုန္လုံးလူစုံေနေလျပီ။ေနာက္က်တာသူတစ္ေယာက္ထဲေပါ့။သူလည္းေရွ့ဆုံးတန္းအိုလစ္နားခပ္ျမန္ျမန္သြားကာဝင္ရပ္လိုက္သည္။စိတ္ေတြကမြကည္တဲ့အခါျမင္ျမင္သမ်ွဟာေဒါသထြက္စရာ။အိုလစ္ကအငယ္ဆုံးဆိုေတာ့တစ္ခါတစ္ေလကေလးဆန္တတ္သည္။ခုလည္းေဟာခန္းထဲေရာက္ေနတာေတာင္ မတ္စ္နွင့္တိတ္တိတ္ေလးဗိုလ္ြကားေသနတ္ဆြဲေနေသးတယ္။ရွုံးတဲ့လူကနိုင္တဲ့လူခိုင္းသမ်ွကိုမညည္းမညူလုပ္ေပးရတာြဖစ္သည္။မတ္စ္ကလည္းအေခါက္တိုင္းအေလ်ာ့ေပးကာအိုလစ္ခိုင္းသမ်ွကိုလုပ္ေပးရွာသည္။သခင္ေလးသာျမင္ြကည့္လက္ကိုြဖတ္ခုတ္ခံရအုန္းမယ္။
" အစ္ကိုေလးဟယ္ရီ တစ္ခါေလာက္ေဆာ့မလား "
အိုလစ္ကသူ့ြကည့္ေနတာသတိထားမိေတာ့ခ်က္ခ်င္းသူ့ဘက္လွည့္ြကည့္ကာေမးလာသည္။
" မေဆာ့ခ်င္ဘူး "
" လုပ္ပါတစ္ခါထဲ "
ဟယ္ရီေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပလိုက္၏။ ၁၈ နွစ္သားအိုလစ္ကိုအြကီးတန္းေတြကအလိုလိုက္ခ်င္ြကတာမ်ားသည္။အဲ့ထဲမွာသူေကာမတ္စ္ေကာအပါအဝင္ြဖစ္၏။အိုလစ္က ြဖတ္ထိုးဉာဏ္သိပ္ေကာင္းသည့္ေကာင္ေလး။ဒါေြကာင့္လည္း အဖြဲ့ C ရဲ့ေခါင္းေဆာင္ြဖစ္ေနတာမဆန္း။ထို့ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္လက္ဆြဲကာ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုဗိုလ္ြကားေသနတ္ထဆြဲေတာ့သည္။
" ဗိုလ္ြကားေသနတ္ သူြကိုက္တာဟယ္ရီ မဟုတ္! "
အိုလစ္ကစသည္။အသဲကြဲေနတဲ့လူကိုစရတဲ့အရသာဟာဘာနဲ့မွမလဲနိုင္။
" ဘာကြ "
သက္သက္မဲ့အေျပာခံလိုက္ရသလိုပဲ။စိတ္ကမြကည္ရတဲ့ြကားထဲသက္သက္မဲ့လုပ္ြကံျပီးအေျပာခံလိုက္ရတာမို့ေဒါသကေထာင္းခနဲ။ေစာက္အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ေကာင္။တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ဒင္းကိုေစာက္ခြက္ပိတ္ရိုက္လိုက္မွေက်နပ္နိုင္မည္။ျပန္လုပ္ရန္ဟန္ျပင္လိုက္သည္နွင့္ခ်န္ဒလာရဲ့အသံနက္နက္ကေပါ္ထြက္လာခဲ့၏။အေရးထဲကြာ ေစာက္ခြက္ကိုနွစ္ခ်က္ေလာက္ဆင့္ထိုးလိုက္ရမွာ။ေစာက္ရမ္းကံေကာင္းေနတဲ့ေကာင္။
" လူစုံျပီလား! "
" အကုန္စုံပါျပီ "
" အဖြဲ့ ABC ခုခ်က္ခ်င္းခြဲ! "
အစကတည္းက သူ့ရဲ့အဖြဲ့သားေတြကို ABC ခြဲအပ္ထားျပီးသားြဖစ္၏။အေရးေပါ္ြဖစ္ကာမွ ခြဲခ်လိုက္တာမ်ိုးမဟုတ္ပဲ သူနဲ့သင့္ေတာ္တဲ့အဖြဲ့မွာထည့္ထားတာမ်ိုးြဖစ္၏။သူ့ေနရာသူေသခ်ာစီစစ္ထားကာအခ်ိန္ခြဲကာသူ့ Targetနဲ့သူေလ့က်င့္ရတာမ်ိုးလည္းြဖစ္၏။အဖြဲ့ AB ကစနိုက္ပါသမားေတြြဖစ္ကာ အဖြဲ့ C ကညြွန္ြကားေရးသမားေတြနွင့္လက္တန္းသမားသာြဖစ္၏။အဖြဲ့ A ကာမတ္စ္ ဦးေဆာင္သည္။အဖြဲ့ B ကဂ်ြန္ဦးေဆာင္ကာ အဖြဲ့ C ကအိုလစ္ဦးေဆာင္တာြဖစ္၏။
" အဖြဲ့ A လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လုံးမင္းတို့အသက္နဲ့ရင္းျပီးကာကြယ္ရမယ့္လူက မင္းတို့အစ္ကိုေလးပဲ "
" အဖြဲ့ C အဖြဲ့ A ရဲ့လမ္းေြကာေတြကို အခ်ိန္နဲ့တစ္ေျပးညီ ညြွန္ြကားေန! မင္းတို့စိတ္ထဲမွု စြဲစြဲျမဲျမဲမွတ္ထား ယိမ္းယိုင္မွိုင္းတစ္ခုခုြဖစ္တာနဲ့ မင္းတို့ရဲ့အရိုးေတာင္ျပန္ေကာက္လို့မရဘူးြဖစ္သြားလိမ့္မယ္! "
" အဖြဲ့ B မင္းတို့တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာလုပ္ပါ! "
" yes sir "
ခ်န္ဒလာ၏အသံကားျပတ္သားလြန္းေနသည္။ဘာပဲြဖစ္ြဖစ္ ဘယ္ေတာ့မွသူ့ရဲ့ဆုံးြဖတ္ခ်က္တိုင္းကို ျပင္သည့္လူလည္းမဟုတ္။တိက်သည္။ေလးနက္သည္။သူတို့သခင္ရဲ့ညြွန္ြကားခ်က္အတိုင္းတစ္ေသြမသိမ္းလုပ္ကိုင္ရမွာ သူတို့တာဝန္။သခင္ကို အသက္ေသဆုံးခါနီးထိကာကြယ္သြားရမွာသူတို့ ေရ့ခ်က္စ္ ဂိုဏ္းသားေတြရဲ့ မဟာတာဝန္ြကီးပင္။
ခ်န္ဒလာသူ့ေရွ့တည့္တည့္ရွိ အဖြဲ့A ၏ေခါင္းေဆာင္မတ္စ္နားထိတိုးကပ္သြားကာပုခုံးကိုတစ္ခ်က္ညစ္လိုက္၏။ထို့ေနာက္စကားတစ္ခုကိုေျပာဖို့အြကိမ္ြကိမ္သက္ျပင္းခ်မိျပန္သည္။တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုအကူအညီေတာင္းဖူးတာမ်ိုးမရွိတာေြကာင့္လည္းပါမည္။သူ့ဘဝမွာဘယ္အရာမဆိုတစ္ခါမွဒီလိုေတြေဝမေနဘူးခဲ့။ဒီစကားကိုသူေျပာရတာဟာ သူမကာကြယ္ြခင္းနိုင္ြခင္းေြကာင့္မဟုတ္ေပ။
သူ့စိတ္ထဲြကီးစိုးေနတာက ယိမ္းယိုင္ကိုအန္တရာယ္ကင္းကင္းနဲ့ မွည့္တစ္ေပါက္မစြန္းေအာင္တစ္ဖက္ကိုေရာက္သြားေစခ်င္တာြဖစ္သည္။
" ငါဘာြဖစ္ြဖစ္မင္းလွည့္မြကည့္နဲ့ ယိမ္းကိုေတာ့ကေနဒါထိေရာက္ေအာင္ပို့ေပး "
" သခင္ေလး! "
သခင္ေလးကဒီလိုစကားေျပာသည္တဲ့လား။ဟင့္အင္းမြဖစ္။သူတို့သခင္ေလးဒါမ်ိုးဘယ္ေတာ့မွ အေြကာင္းမရွိပဲမွာ,မွာလည္းမဟုတ္။ဘယ္လိုအေြခအေန၊ဘယ္လိုအခိုက္အတန့္ပဲေရာက္ေရာက္သူတို့အတြက္ေတာ့ အစ္ကိုေလးထက္သခင္ေလးကိုပိုျပီးကာကြယ္ရမည့္လူ။
"ဦးေဒဝကငါ့ကိုဒီနိုင္ငံထဲကေပးထြက္မွာမဟုတ္ဘူး!"
ခ်န္ဒလာကေလးေလးနက္နက္ေျပာသည္။မ်က္ဝန္းေတြကလည္းခန့္မွန္းမရေအာင္တည္ြကည္ေန၏။အျမဲတမ္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုယုံြကည္ခ်က္အျပည့္အဝရွိေနတဲ့လူကဘာကိုစိတ္ပူေနရတာလဲ။အေြဖရွာေသာ္လည္းမရ။ဘယ္လိုြဖစ္ေနပါေစ သူတို့သခင္သည္ယိမ္းယိုင္းမွိုင္းမဟုတ္၊ခ်န္ဒလာသာြဖစ္ေပသည္။
" က်ြန္ေတာ္ ဒီ Mission ကိုေတာ့စြမ္းေဆာင္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး "
" မင္းသူ့ကို ကယ္တင္လိုက္တာ! ငါ့ရဲ့အသက္ကိုကယ္တင္လိုက္တာနဲ့အတူတူပဲ "
" သခင္ေလး "
ေဘးကလူေတြကလည္း ရုပ္တည္ေတြေနေနေသာ္ညားသူတို့ေျပာစကားကိုေတာ့ အနည္းအက်ဉ္းြကားမွာပင္။ကိုယ့္နဲ့မဆိုင္လ်ွင္၊ကိုယ့္ကိုမေျပာလ်ွင္ြကားေနရလ်ွင္ေတာင္နားေထာင္ပိုင္ခြင့္မရွိ။သခင္ ေလးကသူ့ကိုယုံြကည္လို့အမိန့္ေပးတာဆိုေပမယ့္သူ့ဖို့မလြယ္အက်ပ္ရိုက္လွသည္။သခင့္စကားကိုဘယ္ေလာက္ပဲနားေထာင္ရမယ္ဆို,ဆိုသခင္ေလးကိုပယ္ျပီးတစ္ြခားသူကိုေရြးခ်ယ္ရတာမ်ိုးသူမလုပ္နိုင္။ေနာက္ျပီးဟယ္ရီကလိုက္ပို့ရုံသာဒီမွာက်န္ခဲ့မွာြဖစ္၏ ေနာက္မွသူကသက္သက္လိုက္လာမွာပင္။အိုလစ္ကလည္းအတိုက္အခိုက္ကိုရေပမယ့္ ဂ်ြန္ေလာက္ေတာင္မေတာ္ေပ။သူဘယ္လိုစိတ္ခ်ရပါ့မလဲ။
ထိပ္ဆုံးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနြကသူေတြြကား မတ္စ္တစ္ေယာက္ဗ်ာမ်ားေနမိ၏။အားကိုးရျငားသူ့ေဘးနားရွိအိုလစ္ကို လွမ္းြကည့္မိေတာ့အိုလစ္ကသူ့ကိုတစ္စိုက္မတ္မတ္ြကည့္ကာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပလာသည္။အိုလစ္ဘာကိုဆိုလိုတာဆိုတာလည္း သူသေဘာေပါက္သည္။
ထို့ေနာက္သူ့ေရွ့တည့္တည့္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနသူကို ဒူးေထာက္လ်ွက္ေခါင္းငုံ့အရိုအေသေပးလိုက္ကာ
" သခင္ေလးေပးတဲ့ mission ကို ေရ့ခ်က္စ္အဖြဲ့ A ေခါင္းေဆာင္မတ္စ္ လက္ခံရရွိပါတယ္! "
•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~
တီ! တီ! တီ!
Alarm ေပးထားသည့္နာရီမွ အသံြကားသည္နွင့္ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။သူ့ေရွ့ရွိ ေကာ္ဖီခြက္ကလည္းအခ်ိန္ြကာျမင့္လာေတာ့ေအးစက္ေနျပီြဖစ္သည္။ဒါမယ့္သူထိုေကာ္ဖီကို အကုန္ေျပာင္စင္ေအာင္ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ေကာ္ဖီြကိုက္တဲ့လူေတြဟာဒီလိုပါပဲပူရာကေနေနြး ေနြးရာကေနေအးသြားရင္ေတာင္သြန္ပစ္တဲ့လူဟာမရွိပါဘူး။ဒါဟာေကာ္ဖီြကိုက္တတ္တဲ့လူေတြထားရွိတဲ့ သစ္စာ တရား။
စားပြဲခုံကို လက္ြဖင့္တစ္ေတာက္ေတာက္ေခါက္လ်ွက္ ညအေမွာင္ထဲထိန္ထိန္သာလင္းေနသည့္လမင္းထံ၌သူအြကည့္မလြွဲနိုင္။သူထမင္းစားျပီး ညေနေလးနာရီကတည္းကစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ့ထိုင္ေနတာြဖစ္သည္။ေနာက္ျပီးည ၈ နာရီဆိုတာကလည္းခ်န္ဒလာအျမဲျပန္လာေနြကအခ်ိန္ြဖစ္၏။ခုေတာ့လူမေျပာနဲ့ကားအလင္းေရာင္ေတာင္မျမင္ရေသး။ေနာက္ျပီး ပုံမွန္ဆိုသူြခံထဲဆင္းမွာဆိုေပမယ့္ဒီေနေတာ့မဆင္းြဖစ္။ြခံထဲ၌ all black အျပည့္နွင့္ Bodyguard ေတြကသူ့ကိုစိတ္ရွုပ္ေစသည္။တစ္ခါမွဒီလိုမထားဖူးသည့္လူကခုခ်ိန္မွဘာေတြစိတ္ကူးေပါက္ေနလည္းမသိေပ။
" အစ္ကိုေလး! "
" ဟင္ "
အသိမေပးဘာမေပးေခါ္သံေြကာင့္ ယိမ္းယိုင္မွာအလန့္တြကား။လူကလည္းလစ္ခနဲ ဆိုသလိုသူ့အနားအေျပးငုတ္တုတ္လာထိုင္ေန၏။
" မိပုနဲ့ ြခံထဲဆင္းရေအာင္ "
" မဆင္းခ်င္ဘူး။ "
" မိပု ပန္းခူးခ်င္လို့ပါ လုပ္ပါအစ္ကိုေလးကလည္း ေနာ္ ေနာ္ ခနအေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးေလေနာ္ "
ေဘးကေန လက္ကိုယမ္းကာေျပာေနတဲ့မိပုက လြွတ္ေပးမည့္ပုံလည္းမေပါ္။သူတမင္တကာရစ္ခ်င္လို့သာေပကပ္ေနေနတာြဖစ္၏။တစ္ခါတစ္ေလမိပုက အရမ္းစလို့ေကာင္းသည္။ခုလဲြကည့္ သူမလိုက္ဘူးထင္၍ အသည္းအသန္ခ်ြဲျပီးေျပာေနတာ။မိပုရဲ့ အခုပုံစံကမလိုက္ဖက္။ဒါမယ့္ခ်စ္ဖို့ေကာင္းတယ္လို့ ေတာ့ေျပာလို့ရမည္။မိပုက အခုမွအသက္၂၈ ပဲရွိကာြကမ္းြကမ္းတမ္းတမ္းမိန္းမသားြကီးေပါ့။ေယာက်ာ္းလည္းရမယ့္ပုံမေပါ္ပါဘူးေလ။
" ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ပြင့္ေနျပီေနာက္ြခံမွာအစက ဒီတိုင္းေနမလို့ပဲ ဒါမယ့္မိပုေနာက္ေဖးမွာေနရင္းေလတစ္ခ်က္ေဝ့တိုင္းသူ့အနံ့ေလးက မိပုကိုဆြဲေဆာင္ေနလို့ပါ။မိပု ဒီညကံ့ေကာ္ပန္းမခူးရရင္မအိပ္ဘူး "
" ညဘက္ အပင္ေတြမခူးရဘူးေလ။အပင္ေတြအိပ္ခ်ိန္ေလမိပုအသက္ြဖင့္ေသခါနီးြဖစ္ေနျပီ ဒါေတာင္မသိဘူး "
" ၈ နာရီပဲရွိပါေသးတယ္အစ္ကိုေလးရယ္ မိပုတို့ေတာင္မအိပ္ေသးတာ သူတို့လည္းအိပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး ေနာ္ ေနာ္ လိုက္ခဲ့လို့ေနာ္ "
" ဒါဆိုလည္း ထထ ျမန္ျမန္! "
" ဒါမွ မိပုအစ္ကိုေလး .. "
ဒါမ်ိုးက် မိပုတို့မ်ားတတ္ြကြေနလိုက္တာဆိုတာ။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကလိုခ်င္ေနသလဲမသိ။ဝတ္ဆင္ထားသည့္ေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ကို တစ္ခ်က္ခါထုတ္လိုက္ကာ မိပုေနာက္ကိုသူ့မွာလိုက္ရျပန္သည္။
ေအာက္ထပ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း မိပုမွာတစ္ဖက္က Bodyguard ေတြြဖင့္ရန္ြဖစ္ေနျပန္၏။ြကည့္ရတာ ထိုလူေတြက အျပင္ထြက္ခြင့္ျပုပုံမေပါ္။
" မနက္က်မွ ခူးပါအမ။သခင္ေလးကညဘက္အျပင္မထြက္ဖို့မွာခိုင္းထားလို့ပါ "
" ခနေလးပါဆိုဟယ္ နင္တို့သြားခူးေပးဟယ္ဒါဆိုလည္း "
မိပုကသူ့ခန္ဓာကိုယ္ေသးေသးေလးမွအားမနာ ေရွ့ရွိခပ္ထြားထြားလူကို ျပန္ကာရန္ေတြ့ေန၏။ထိုလူကလည္း မိန္းကေလးမို့ဘာမွမလုပ္ပဲေလေျပေအးနဲ့ေျပာေနတဲ့ပုံ။ဟိုဘက္ကေလ်ာ့ေတာ့ မိပုတို့ကအေပါ္စီးကေနခပ္စြာစြာေပါ့။မိန္းမေတြ မိန္းမေတြ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္အနိုင္စားရမယ္ဆိုတာနဲ့တကယ့္အေပါ္စီးက မလြယ္ေြကာေတြ။
" ငါတို့လည္းြခံထဲတင္ေလ မင္းတို့လည္းအေနာက္ကလိုက္လို့ရေနတာပဲ။တစ္ခုခုဆို မင္းတို့လည္းသိမွာပါ "
" ဒါမယ့္ သခင္ေလးက .. "
" ခ်န္ဒလာက မင္းတို့ကိုမဆူေစရဘူးလို့ ငါအာမခံပါတယ္ "
ထိုလူက ခ်က္ခ်င္းအြဖျပန္မေပးပဲေတြေဝေန၏။သူလည္းနားလည္ပါသည္ ခ်န္ဒလာ့စကားထက္သူ့စကားက ဘယ္လိုလုပ္အရမ္းြကီးအရာေရာက္ပါ့မလဲ။ခ်န္ဒလာကလည္း ဘာေတြအရူးထမွန္းမသိ မနက္ြဖန္ပဲကေနဒါသြားေတာ့မွာကို ခုခ်က္ခ်င္းအိမ္ပတ္လည္၌ အေစာင့္ေတြထားထား၏။ခ်န္ဒလာနဲ့ အေနနီးေသာ္လည္း ခ်န္ဒလာ့စိတ္ကိုသူနားမလည္ခဲ့ဘူးကို။နားလည္ေအာင္ြကိုးစား၍လည္း ဘယ္ေတာ့မွမရပါဘူးေလ။
" ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ အစ္ကိုေလး "
" အင္း! "
အေစာင့္ကို ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပကာနွစ္ေယာက္စလုံးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။မိပုကေတာ့မေြကာက္မရြံ့ ထိုလူ့ကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ လုပ္ျပေနလိုက္ေသး၏။ဟိုကျပန္လုပ္ရင္တစ္ကိုင္စာ ျပီးရင္မလုပ္ရဲတာလည္းမဟုတ္။မိန္းမေတြ အာေခ်ာင္ခ်က္။
ေနာက္ေဖးဘက္တစ္ေြဖးေြဖးထြက္လာေတာ့ အဝါေရာင္မီးေလးကလြဲဘာမွထပ္မရွိ။ြခံကလည္းက်ယ္ေသာေြကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ေက်ာခ်မ္းစရာ။သူကဒီဘက္ြခမ္းကို ေယာင္လို့ေတာင္လွည့္လာတာမဟုတ္ေတာ့ပိုဆိုးသည္။သူတို့အိမ္ေနာက္၌ ြခံလြတ္ြကီးတစ္ခုသာရွိသည္။သူေရာက္ကတည္းကေျပာရမည္ပိုင္ရွင္ဟူ၍ေပါ္မလာေသး။ဒါမယ့္ ထိုြခံထဲ၌ေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္၊အင္ြကင္းပင္ေတြက ြခံကိုပတ္လည္ေပါက္ေနတတ္သည္။မိပုမို့မေြကာက္မရြံ့ဒီဘက္ြခမ္းလာခ်င္ေနတယ္။ဟိုအေစာင့္ထဲကတစ္ေယာက္ထဲကိုေခါ္ခဲ့ရမွာ ခုေတာ့ေက်ာေတာင္ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္နဲ့။
" မိပု ျမန္ျမန္ခူးျပီး ျပန္ရေအာင္ "
" အင္းပါ မိပုဟိုဘက္ကအပင္သြားခူးအုန္းမယ္ "
ယိမ္းယိုင္ မိပု၏တီရွပ္အြဖူကို လွမ္းဆြဲလိုက္ကာ
" ဒီနားမွာပဲခူးေလ ဘာလို့ဟိုဘက္မွာသြားခူးမွာလည္း "
" ဒီမွာလည္းြကည့္အုန္း အင္ြကင္းပင္ြကီးပဲရွိတယ္။မဟုတ္မွအစ္ကိုေလးေြကာက္ေနတာလား "
ေမးလည္းေမးတတ္တယ္ ဒီလိုေမွာင္ေမွာင္ထဲဘယ္သူကမေြကာင္ပဲေနမလည္း။ေယာက်ာ္းဆိုတိုင္းလည္း တစ္ခ်ို့ေနရာေတြက ဟီးရိုးဆန္ေနစရာလည္းမလိုဘူးထငိတယ္။
" မိုးခ်ုပ္ေနျပီ မိပုကိုမသြားေစခ်င္လို့ "
" ေြကာက္ရင္ေြကာက္တယ္ေပါ့။ဒီအလင္းေအာက္မွာပဲေန ဘယ္မွမေရြ့နဲ့ "
" မိပု မသြားနဲ့ေလ မိပု "
ယိမ္းယိုင္ေအာ္ေခါ္လည္းမမွီေတာ့ အမေတာ္မိပုကေျပးထြက္သြားတာလုံးကနဲ။သူလည္းတစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဟိုြကည့္ဒီြကည့္နဲ့လူကဂနာမျငိမ္ေတာ့။လက္နွစ္ဖက္ကို ပိုက္ကာလက္ေမာင္းေတြကိုပြတ္သပ္ေနမိသည္။အေတြးလြန္ဆန္စြာသူ့အေတြးထဲ၌ေတာ့ သရဲမ်ားေပါ္လာမလား၊ေနာက္ကေနလက္နဲ့လွမ္းတို့မလားရင္တစ္ထိတ္ထိတ္။
" ဘာလို့လိုက္လာမိတာလဲ စိတ္ညစ္လိုက္တာ "
ဟိုြကည့္ ဒီြကည့္ေနရင္းနဲ့မွ သူ့တစ္ကိုယ္လုံးေလေအးြဖတ္တိုက္သလိုခ်မ္းစိမ့္လာကာခန္ဓာကိုယ္ဟာလည္းေတာင့္ခနဲြဖစ္သြားရ၏။ေနာက္ျပီးသူ့မ်က္ဝန္းေထာင့္မွြဖတ္ခနဲေျပးသြားသည့္အရိပ္တစ္ခုကိုလည္းျမင္လိုက္ရသည္။တစ္ကိုယ္လုံးေသြးေတြေျပာင္းျပန္စီးလာကာ လက္တို့ကိုပါးစပ္နွင့္ကိုက္ေနမိသည္။ေယာက်ာ္းေလးပဲဆိုဆို သရဲေတာ့ေြကာက္တာအမွန္။
" မိပု မိပုျပန္လာေတာ့ေလ ဘယ္မွာလဲ "
ညဘက္ေတြအသံက်ယ္ြကီးနဲ့ေအာ္မေခါ္ရတတ္ဘူးဆိုတာသူေမ့ေနတာလား။
ပါးစပ္မွလည္းတစ္ဆာဆာေအာ္ေခါ္ကာ မိပုရွိေလာက္မည့္ေနရာသို့ တစ္ေြဖးေြဖးတိုးကပ္သြားလိုက္သည္။ေဘးြကည့္ေတာင္ြကည့္နဲ့ ေြခလက္တို့ဟာလည္းတစ္ယိမ္းတစ္ယိုင္။မိပုပဲစတာြဖစ္ေနပါေစလို့ သူဆုေတာင္းမိေနတာေတာ့အမွန္။
" မိပု မေြခာက္နဲ့ေနာ္! "
တစ္ေြဖးေြဖးမိပုြဖတ္သြားသည့္ဘက္သို့လိုက္ေသာ္လည္း မိပုကိုေတာ့မေတြ့ ထို့အစားပုဆိုးေတြနွင့္ အေပါ္ကတီရွပ္အြဖူဝတ္ဆင္ထားသည့္လူရယ္ေနာက္တစ္ေယာက္က ဦးထုပ္ကိုခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းကာ အေပါ္ကေန ဂ်ာကင္ကိုထပ္ဝတ္ထား၏။ဂ်ာကင္ဝတ္ထားသည့္လူ၏ပုံစံကိုေသခ်ာမခန့္မွန္းနိုင္ေပမယ့္အြဖူေရာင္တီရွပ္ဝတ္ဆင္ထားသည့္ လူ၏အသက္အရြယ္ကိုေတာ့ခန့္မွန္းလို့ရသည္။အဘစံတို့နွင့္ရြယ္တူေလာက္ြဖစ္မည္။ဒါမယ့္ထိုလူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ္အခ်ိုးအစားကိုြကည့္ရုံနဲ့ ဒါဟာအဘစံဆိုတာေသခ်ာသည္။လြဲလည္းမလြဲနိုင္ ဘာလို့ဆိုသူနွင့္တစ္အိမ္ထဲတူတူေနေနရသည့္ လူကိုခ်က္ခ်င္းအျမင္လြဲနိုင္ပါ့မလား။
' အဘစံကဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဒီေရာက္ေနရတာလဲေနာက္ျပီးဂ်ာကင္နဲ့လူကေကာဘယ္သူလဲ '
သူ့မွာေရွ့တိုးျပီးပဲအဘစံနားသြားရမလားေနာက္ပဲဆုတ္ရမလား ေဝခြဲမရေတာ့။အဘစံကတစ္မနက္လုံးေနမေကာင္းေတာင္ြဖစ္ေနတာေလ။ဒါနဲ့ဘယ္လိုလုပ္မ်ား။သူအေတြးလြန္ေနခိုက္ ဂ်ာကင္နဲ့လူဟာတစ္ခုခုကိုသိသြားသလိုသူ့ဘက္ကိုလွည့္ြကည့္လာသည္။ဒီေနရာမွာ ပုန္းစရာေနရာေတာင္ေနရာမရွိ။တစ္ဖန္ေရွ့တည့္တည့္ကို ျပန္ြကည့္လိုက္သည္နွင့္ယိမ္းယိုင္ရဲ့မ်က္ဝန္းတို့ဟာျပူးက်ယ္လာကာ အသက္ရွုမဝေတြပါြဖစ္လာသည္။အဝါေရာင္မီးက်န့္ေအာက္မွာ ဦးထုပ္ကိုခ်ြတ္ကာသူ့ကိုြကည့္ေနသည့္လူရဲ့မ်က္နွာဟာအက်ည္းတန္လွသည္။ဒီေလာက္ရုပ္ဆိုးတဲ့လူမ်ိုးသူ့ဘဝမွာမေတြ့ဘူး မ်က္လုံးတစ္ဖက္မရွိကာ ဘယ္ဘက္မ်က္နွာတစ္ြခမ္းဟာဆုတ္ျပတ္သတ္ေနသည္။အြကိမ္ြကိမ္ဖိနွိပ္ရိုက္ခံထားရသည့္ဒဏ္မ်ိုး။အသား ေတြတြန့္ေနကာတစ္ဖက္ြခမ္းမ်က္နွာကိုပါကူးစက္ ေန၏။ပါးစပ္နားမွာဆိုလ်ွင္ အခြဲေြကာင္းြကီးြဖစ္ကာခ်ုပ္ထားရသည့္နွယ့္။ဘယ္လိုဒုက္ခေြကာင့္ဒီလိုြဖစ္ျပီး။
အဘစံကလည္းသူ့ကိုလွမ္းြကည့္ေနသည္။အံ့ဩသြားဟန္ြဖစ္သြားရုံေလာက္ကလြဲ ဘာမွြဖစ္သြားပုံမရသူ့နားကိုလည္းမလာခဲ့။ထူးဆန္းတာကသူ့ကိုြကည့္ရုံနဲ့ ရင္းနွီးခဲ့သလိုခံစားေနရတာလည္း။ဘာလို့မ်ားရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးေအာင့္တတ္လာရတာလည္း။ေနာက္ျပီးဘာလို့မ်ားသူ့မ်က္ဝန္းေတြကေနမ်က္ရည္စေတြစီးဆင္းလာေနရတာလဲ။
" ေမာတယ္! ေမာတယ္ ... "
မြကည့္ပါနဲ့ေတာ့။ထိုလူကသူရွိရာဘက္သို့ေြခတစ္လွမ္းတိုးကပ္လာခဲ့သည္။မလာပါနဲ့ ဒီလိုအက်ည္းတန္တဲ့မ်က္နွာကိုေြကာက္လြန္းလို့ပါမလာပါနဲ့။ေြခတစ္လွမ္းတိုးလာေလ ယိမ္းယိုင္မွာေနာက္ျပန္ေတာင္မဆုတ္မိထိုေနရာ၌ပင္ရင္ဘတ္နားကအင္္က်ီစကိုဆုတ္ေခ်ကာ ေြကာင္ြကည့္ေနမိသည္။ထြက္ေျပးလိုက္ခ်င္သည္ဒါမယ့္,ဒါမယ့္ သူေြခေထာက္ေတြက စိတ္အလိုမလိုက္။ဒါကိုတစ္ဖက္လူကလည္းသ္ိလို့ပိုတိုးကပ္လာေလသလား။ထိုလူ့ရဲ့မ်က္နွာဟာ သူ့တစ္သတ္နဲ့တစ္ကိုယ္အေြကာက္ဆုံးအရြံ့ဆုံးမ်က္နွာတစ္ခု။
' ဟင့္အင္းမလာနဲ့ ရြံ့တယ္ '
" အားးးး! "
နားကိုအုပ္ မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ကာယိမ္းယိုင္အားကုန္ေအာ္ခ်လိုက္မိသည္။ယိမ္းယိုင္ရဲ့အသံခပ္စူးစူးအသံကိုြကားသည္နွင့္ အဘစံကဂ်ာကင္နဲ့လူရဲ့လက္ကိုလွမ္းဆြဲကာထြက္သြားဖို့ ဟန့္တားလိုက္သည္။
" ေကာင္းြကြယ္သြားေတာ့ ခ်န္ဒလာ ျပန္လာေလာက္ျပီ! "
" ငါ ... ငါ သခင္...ေလးကို.. ျမင္.. ျမင္ခ်င္ "
" သြားေတာ့! "
အဘစံက တစ္ဖန္ထပ္ေအာ္သည္။ြကည့္ရတာထိုလူနဲ့ခ်န္ဒလာ့ကိုေတြ့ေစခ်င္ပုံမရ။ထိုလူ့ရဲ့ပါးစပ္တစ္ြခမ္းကဆြဲဆုတ္ျပီးခ်ုပ္ထားရတာမို့ စကားသံတို့ဟာမပီ။စကားတစ္ခြန္းကိုေတာင္မနည္းအားယူကာေျပာေနရသည္။ယိမ္းယိုင္ ထိုလူ့ကိုျပန္ေမာ့ြကည့္လိုက္သည့္အခါ ထိုလူကအြကည့္စူးစူးတစ္ခ်က္ပို့ကာအေမွာင္ထဲ့သို့ခပ္ျမန္ျမန္တိုးဝင္သြားသည္။အဘစံကလည္း သူ့အနားအျမန္ေျပးလာကာ
" ဒီေန့ညေတြ့ခဲ့သမ်ွ အစ္ကိုေလးေခါင္းထဲကေနထုတ္လိုက္ပါ "
သူအဘစံရဲ့စကားကိုြကားေသာ္လည္းဘာမွမတုံ့ျပန္မိ။ထိုလူ့မ်က္နွာြကီးကသာျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။အဘစံကသူ့ကိုယ္ကို အနည္းငယ္တို့ထိသြားရင္ေတာင္သူခန္ဓာကိုယ္ဟာျပန္လွုပ္လို့ရမည္ြဖစ္သည္။ထို့ေနာက္အဘစံဟာအိမ္ဘက္ြကီးသို့တစ္ဖက္လမ္းမွထြက္သြားေလ၏။အခုဒီေနရာမွာက်န္ေနခဲ့သူဟာသူတစ္ေယာက္ထဲ။ခုခ်ိန္ထိသူ့ရဲ့ေြခေထာက္ေတြဟာလွုပ္ရွား၍မရ။ဟိုလူဝင္သြားသည့္အေမွာင္ဘက္ြခမ္းကိုသာမ်က္ေတာင္မခတ္ြကည့္ေနမိျပန္သည္။ျပန္လာျပီးသူ့ကိုြကည့္ေနရင္းတစ္ခုခုလုပ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။မျမင္ခ်င္ဘူးေြကာက္တယ္။ေနာက္ျပီးရင္ဘတ္ထဲကလည္းတင္းက်ပ္ေနကာေပါက္ထြက္မတတ္။
" ယိမ္းယိုင္မွိုင္း! "
နာမည္ေခါ္သံေြကာင့္ မ်က္ရည္စေတြနွင့္ေနာက္သို့လွည့္ြကည့္လိုက္သည္နွင့္ခ်န္ဒလာက ဒူးနွစ္ဖက္ေပါ္လက္တင္ကာအေမာေြဖေနသည္။ြကည့္ရတာေျပးလာသည့္ပုံ။သူ့မွာခ်န္ဒလာ့ကိုေျပးဖက္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ သူ့ရဲ့ေြခေထာက္ေတြက ခုခ်ိန္ထိ,ခုခ်ိန္ထိေတာင္လွုပ္ရွားဖို့မစြမ္းသာခဲ့...မုန္းလိုက္တာ။
အင့္!
သူ့ရဲ့ေြခေထာက္ ေတြကိုျပန္ငုံ့ြကည့္ရင္းနွုတ္ခမ္းပါးမွရွိုက္သံတစ္ခ်ို့တို့ကေပါ္ထြက္လာခဲ့သည္။အံကိုြကိတ္ကာတင္းခံေနခဲ့ပါေသးသည္ဒါေပမယ့္လည္း မုန္းလိုက္တာတစ္ခုခုဆိုသူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ္ဟာရွိသမ်ွအေြကာေတြေသသြားသလိုြဖစ္သြားတာကိုမုန္းလိုက္တာ ခ်န္ဒလာ့နားအေျပးသြားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္စိတ္သြားကိုယ္မပါ။
မြကာလိုက္ ယိမ္းယိုင္ရဲ့ခန္ဓာကိုယ္တစ္ခုလုံးဟာခပ္ေနြးေနြးအထိအေတြ့ေတြနဲ့လုံြခုံမွုအျပည့္အဝေပးစြမ္းနိုင္သည့္ရင္ခြင္ထဲသို့သက္ဆင္းသြားရသည္။က္ိုယ္သင္းနံ့တစ္ခ်ို့ေရာေနသည့္ ထိုလူ့ရဲ့ရင္ခြင္ဟာဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ေနြးေထြးမွုေတြအျပည့္ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့သည္။ လြတ္မထြက္သြားေအာင္ဖက္တြယ္ထားသည့္လက္ေမာင္းြကီးေတြြကားသူဟာစုန္းစုန္းျမုပ္ေနခဲ့၏။ေက်ာျပင္ကိုတစ္ဖတ္ဖတ္ပုတ္ေနသည့္လက္ြကမ္းြကီးတို့ဟာလည္း သူရွိပါတယ္ ဆိုျပီးေျပာျပေနသလို။ျပိုက်ေတာ့မည့္မိုးလိုြဖစ္ေနသည့္ယိမ္းယိုင္ဟာခုမွအားကိုးရသြားသည့္နွယ့္ ခ်န္ဒလာ၏အင္္က်ီစေတြကိုလက္နုနုေလးေတြနဲ့မလြွတ္တမ္းဆုတ္ကိုင္ထားလိုက္၏။ထို့ေနာက္ရင္ဘတ္ြကားမ်က္နွာအပ္ထားလ်ွက္ထိန္းထားသမ်ွလြွတ္ခ်ပစ္ကာငိုခ်မိေတာ့၏။
" ေမာင္ "
က်ြန္ေတာ့္ရင္ကို ေနြးေထြးေစတဲ့တစ္ခုေသာနာမ္စားဟာ ေမာင္ တဲ့။သူစိမ္း ဒီအမ်ိုးသားဟာ က်ြန္ေတာ္ြကိုက္တဲ့စာအုပ္ေတြကိုသိတဲ့ သူစိမ္း။က်ြန္ေတာ့္အက်င့္ေတြကိုသိတဲ့ သူစိမ္း။က်ြန္ေတာ္နဲ့ျပသနာမြဖစ္ြဖစ္ေအာင္ေျပာတတ္တဲ့ သူစိမ္း။က်ြန္ေတာ့္ကို အေလ်ာ့ေပးတတ္တဲ့သူစိမ္း။ေနာက္ျပီးလိုအပ္ခ်ိန္တိုင္း က်ြန္ေတာ့္နားအေျပးေရာက္လာနိုင္တဲ့ တစ္ေယာက္ထဲေသာသူစိမ္း။
" ဒါလင္က ကိုယ့္ဆီမလွမ္းလာခဲ့ရင္ကိုယ္ကဒါလင့္ဆီလွမ္းလာခဲ့ပါ့မယ္ "
•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~
3 • 4 • 2024 •
Kiran