#unicode
ကူးလေးတို့မိသားစု အဖိုးကိုပြောပြီးတာတောင်
အပန်းဖြေအိမ်လေးမှာပဲ ဆက်နေဖြစ်သည်။
ဒီအတောအတွင်း မောင့်ကြောင့်ဘာပူပန်မှုမှမရှိဘဲ
ကူးတို့သားအဖလည်း အေးဆေးနေနိုင်ခဲ့သည်။
မောင်ကတော့ကူးလိုအပ်တာတွေ မျိုးစေ့လေးရဲ့
လိုအပ်တာကိုလည်း သူကိုယ်တိုင်ပဲဖြည့်ဆည်း
ပေးတာ။မောင်က သူလိုတာဖြည့်ပေးပြီးရင်မှ
'ကလေးလေး'လို့ခေါ်မိရင်လူလည်ကျပါသည်။
အပြစ်မြင်ရက်ဘူး။မောင်ကတအားချစ်ဖို့ကောင်း
တာ။
အခုတော့ ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးလေးကသားကို
အိမ်တော်ကလူကြီးတွေနဲ့ထားခဲ့ရင်း ညဘက်
ကားမောင်းသင်နေတာဖြစ်သည်။နေ့လည်ဘက်
သားကအမြဲနိုးတာမို့ အမြဲကူးကိုကပ်နေတက်လို့
မသင်ဖြစ်တာ။ညဘက်ကတော့ကူးနဲ့ထယ်ယောင်း
လွတ်လပ်နေလို့ထွက်ဖြစ်ကြတာ။
" အသက်...ဖြည်းဖြည်းလေးနဲ့အရှိန်ကိုလျှော့။
မောင်ဒီဘက်ကိုကြည့်ပေးထားတယ်။ "
ကျွီ ~
ထယ်ယောင်းသင်ပေးတဲ့အတိုင်း ကူးကိုစည်းစနစ်ကျကျလိုက်မောင်းတာမို့ ကူးလည်းကားမောင်း
တက်နေပြီဖြစ်သည်။ဒါကြောင့် ညဘက်မဟုတ်ရင်
မနက်တောင်မောင်က အစမ်းလိုက်မောင်းသင်ပေး
သည်။
ထယ်ယောင်းက လမ်းမထဲမှတစ်ဆင့်လမ်းကြား
ဘက်ကိုချိုးခိုင်းပြီးရပ်စေသည်။ကူးလည်း
သက်ပြင်းယဲ့ယဲ့ချလိုက်တော့မှ ထယ်ယောင်းက
ကူးရဲ့ပါးဖောင်းလေးကိုနမ်းပြီး ပြောသည်။
" မောင်အသက်ကတော်လိုက်တာကွာ။မောင်တို့
အိမ်ပြန်ရအောင်။မောင်ကားမောင်းမယ်။
ဒီဘက်ကို---အသက်... "
ထယ်ယောင်းကပြောရင်း မောင်းသူနေရာပြောင်းရန်ကားထဲကထွက်ဖို့ကူးဘက်စကားလှည့်လိုက်
ပေမဲ့ ကူးကထယ်ယောင်းအပေါ်ခွထိုင်လိုက်ရင်း
ကြယ်သီးသုံးလုံးချွတ်ထားသည့် ထယ်ယောင်းရဲ့
ရင်အုပ်ကိုပွတ်သပ်ရင်း စကားပြောသည်။
" ဒီလောက်အထိအခွင့်အရေးရနေတာတောင်
ကလေးလေးကအိမ်ပြန်ဖို့တွေးသေးတာလား။
ကလေးလေး...ငါတို့စိတ်ဝင်စားစရာတစ်ခုခု
လုပ်ကြမလားဟင်... "
ရင်အုပ်ကိုရော ညှင်သာနူးညံ့စွာပွတ်လိုက်ရင်း
ထယ်ယောင်းရဲ့လက်တွေကိုပါ ကူးရဲ့ခါးသေး
လေးထံပို့လိုက်တော့ ထယ်ယောင်းစိတ်တွေ
ဗလောင်ဆူနေသည်။သူ့ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့
ကူးလေးကိုသာကြည့်ပြီး လျှာပေါ်နှုတ်ခမ်းသပ်
မိသည်။
" ကလေးလေးလို့ခေါ်ပြန်ပြီ။အသက်ကတော့ကွာ
ဒီကလေးလေးက မထနိုင်အောင်လုပ်ရမလား။ "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ကူးလေးခပ်အေးအေး
ပြုံးကာ သူ့ရှုပ်အင်္ကျီကိုချွတ်ချလိုက်သည်။
ပေါ်လာသည့် လည်တိုင်ဖြူလေးနဲ့ရင်ညွှန့်လေး
နဲ့အတူ ပန်းရောင်လေးတွေကိုမြင်ပြန်တော့
ထယ်ယောင်းမနေနိုင်တော့ဘူး။လည်စလုတ်ကို
လှုပ်ရှားလိုက်မိသည်။
" ဒီနေရာမှာ ကလေးလေးနဲ့ငါနှစ်ယောက်ထည်းရှိ
တယ်လို့။ငါမထနိုင်လည်းရတယ်။ကလေးလေးကို
ချစ်လို့ အလိုလိုက်တာ။ငါ့ကားလေးမှာ အတူချစ်
ကြမလား။ခစ်ခစ်... "
" ပြောနေတာ ကြာတယ်ဗျာ။ "
ထယ်ယောင်းဘက်က ကူးနှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း
စတင်ခဲ့ကာ ကူးလည်းထယ်ယောင်းရဲ့အနမ်း
တွေနောက်လိုက်ခဲ့ရင်း ထယ်ယောင်းကကူးရဲ့
နှုတ်ခမ်းမှတစ်ဆင့်လည်တိုင်ကို နမ်းပြီး
လက်ကလည်း ကူးလေးရဲ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချ
လိုက်ကာ ပန်းရောင်အိုင်လေးထဲ လက်နှစ်ချောင်း
ဖြင့်အလုပ်ပေးနေတော့ ကူးလေးပိုညည်းမိသည်။
ရှေ့ဆက်လို့ ကူးရဲ့ဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်ပြီးနောက်
ထယ်ယောင်းလည်း ကားရဲ့ခုံကိုအနည်းငယ်လှဲစေ
လိုက်သည်။ကူးက ထယ်ယောင်းပေါ်မှအနည်းငယ်
ထရင်း ကူးလေးကထိန်းကိုင်ရင်းအထဲတိုးဝင်၏။
ထိုမှတစ်ဆင့်ကူးလေးက ထယ်ယောင်းအပေါ်မှ
တဖြည်းဖြည်းလှုပ်ရှားသည်။
" မောင်...အာ့!...ဟာ့!!! "
" မောင့်အပေါ်ကနေ ဒီလိုလှုပ်ရှားနေတဲ့အလှလေး
ကိုမြင်ရတာ မိုက်လိုက်တာကွာ။အရမ်းလှလွန်း
တယ်။ "
ထယ်ယောင်းက ကူးရဲ့ရင်ဘက်ကိုစုပ်နမ်းပြီး
အမှတ်အသားရာတွေထင်းနေအောင် မှတ်ပစ်
လိုက်သည်။ကူးလေးမှာတော့ ထယ်ယောင်းရဲ့
ပုခုံးပေါ်လှုပ်ရှားနေရင်းသာယာမှုတွေလိုက်လာပြီမို့ခေါင်းမော့ကာ အော်ညည်းနေသည်။
နှစ်ယောက်သားအတူ သာယာမှုကိုရယူနေရင်း
ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးရဲ့ဖုန်းက အတူမြည်လာသည်။
ကူးတို့နှစ်ယောက် သာယာနေရင်းကြည့်တော့
ထယ်ယောင်းဖုန်းမှာ ဒယ်ဒီကခေါ်တာဖြစ်ပြီး၊
ကူးဖုန်းမှာတော့ ထယ်ယောင်းအမေကဖုန်းခေါ်
နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
" ဟာ့!...မောင်တို့အဆင်မပြေလောက်ဘူး။
အသက်...မောင်တို့ပြန်ဆက်သွားရအောင်။
သားကို ဒယ်ဒီနဲ့မေမေထိန်းထားလိမ့်မယ်။ "
" မောင်!!ဟာ့... "
ထယ်ယောင်းကလျစ်လျူရှုပြီး ကူးကိုချီထားကာ
နေရာပြောင်းလိုက်ရင်း အပေါ်မှဆက်လှုပ်ရှား
တော့သည်။ကူးမှာတော့ ဖုန်းတွေဘက်ကိုကြည့်
လိုက်ပေမဲ့ ကူးလည်းသာယာမှုကိုမရပ်နိုင်တော့လို့
ထယ်ယောင်းကိုမတားတော့ပေ။
" ပါးပါးတောင်းပန်ပါတယ် မျိုးစေ့လေးရယ်။
ဒီညတော့ပါးပါး မင်းဒယ်ဒီနဲ့အတူပျော်ပါရစေ။ "
ကူးလေးကပြောလိုက်သလိုထယ်ယောင်းလည်း
လှုပ်ရှားနေရင်းမှကူးနဲ့တူလွန်းသည့်စကားကိုသာ
ဆိုမိသည်။
" ဒယ်ဒီ့ကိုတော့ဒီတစ်ရက်ခွင့်လွှတ်ပေးပါကွာ
သားရာ ဟာ့!! "
ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးက အတူပျော်နေကြပေမဲ့လည်း
တစ်ဖက်အိမ်တော်မှာတော့ မျိုးစေ့လေးက
ညဘက်အော်ငိုနေတာမို့ အဖိုးနဲ့အဖွားရော၊
အဖိုးပါအငြိမ်မနေရဘဲ လိုက်ထိန်းနေရတာ။
" အူငဲ...အူငဲ...အူငဲ....ငဲ... "
" အိုအို...ဖွားမြေးလေးရေ။မငိုပါနဲ့ကွယ်။မြေးရဲ့
ပါးပါးနဲ့ဒယ်ဒီက ကားမောင်းသင်ရင်းဘယ်ရောက်
သွားတာလဲမသိဘူး။အကိုရေ...မြေးအတွက်
နို့ဘူးယူလာပေးပါဦး။မြေးလေးနို့ဆာနေမှာ။ "
မျိုးစေ့လေးငိုနေတာမို့ အဖွားကချော့မြူနေရ၏။
အဖွားကထိန်းရတဲ့တာဝန်ကိုယူပြီး အဖိုးကတော့
နို့ဘူးအပြေးဖျော်နေရသည်လေ။အဖိုးဆိုလည်း
သူ့မြစ်လေးငိုနေတာမို့ အိပ်မရတော့ဘဲအရုပ်တွေနဲ့
မနည်းချော့ရတော့သည်။
ထိုညကတော့ ထယ်ယောင်းတို့နှစ်ယောက်ကပျော်
နေရပေမဲ့ ကင်မ်အိမ်တော်ကဒယ်ဒီနဲ့မေမေရယ်၊
အဖိုးရယ်ကတော့ ငိုနေသည့်မျိုးစေ့လေးကိုဝိုင်း
ထိန်းနေရသည်။အိမ်တော်ထိန်းဆိုလည်းမနေနိုင်လို့ဝင်ချော့ရသည်။ထိုညက ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးကအိပ်ရေးပျက်သလို ကင်မ်အိမ်တော်ကသူတွေပါ
အိပ်ရေးပျက်ခဲ့ရသည်။
- - - - -
ထယ်ယောင်းရဲ့အချစ်တွေကြောင့် ကူးလေးပိုပျော်
ပြီး ကူးကိုလည်း လိုအပ်တာတွေမရှိအောင်ပဲ
မောင်ကလိုက်လုပ်ပေးထားသေးပါသည်။ကူးကမောင့်အချစ်တွေကြား လှလှလေးဖြစ်ပြီးကိုပျော်နေရပါသည်။အခုဆိုရင်တော့မျိုးစေ့လေးဆို သုံးလသားအရွယ်လေးတောင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။
သုံးလသားအရွယ်လေးက ကူးနဲ့အတော့်ကိုတူပြီး
သူ့ဒယ်ဒီနဲ့ပါးပါးကူးရဲ့ အနှစ်တုံးလေးဖြစ်နေ၏။
အဖိုးနဲ့အဖွားကလည်း သူတို့မြေးကိုချစ်တာမှလွန်
နေရောပဲ။ကူးတို့ကိုအမြဲအိမ်မှာလာအိပ်ခိုင်းသေး
သည်လေ။မျိုးစေ့လေးကတော့ မရဘူး။စိတ်ကို
ကျဥ်းကြပ်စေတာမို့ရယ်၊သူ့ပါးပါးကိုယ်ငွေ့မရှိရင်
အိပ်လို့ကိုမရဘူး။ကူးအမေချီရင်လည်း ငိုတက်
သေးလို့အမေကတောင်စပါသေးသည်။အရမ်း
သူ့ဒယ်ဒီ့လိုပဲတဲ့ပါးပါးကိုသိပ်ချစ်ပြနေတာပါဟု
ပြောသည်။
အခုတော့ကူးတို့မိသားစု အဖေတို့ကအိမ်မှာတစ်
ရက်လောက်လာနေပါဆိုလို့ အိမ်တော်ကိုရောက်
နေတာဖြစ်သည်။မနက်ရောက်တော့ မောင်က
အလုပ်သွားလို့သူ့သားကိုခေါ်သွားတာ။
ကူးကတော့အိမ်မှာ စတော်ဘယ်ရီဖျော်ရည်
သောက်ရင်း ကွက်ကီးလေးတွေစားလို့မျိုးစေ့လေး
အတွက် လေ့လာစရာရှိသေးတာမို့စာအုပ်တွေဖြင့်
သေချာမှတ်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
ကူးစာရေးနေရင်း အံဇွဲပေါ်ကဖုန်းမှအသံမြည်လာလို့ ရေးလက်စကိုလက်စသတ်ရင်းထသွားကာ
ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။အမြဲခေါ်တိုင်း မောင်ဆိုသည့်
နာမ်စားလေးက Phone Contactမှာထင်းနေ၏။
" ဟယ်လို...မောင် "
' အသက်...သားငိုနေပြီ။ကုမ္ပဏီကိုလာခဲ့ပါလား။
အသက်လာရင်တောင် မောင်တို့ကMallကိုသွား
ကြည့်စရာလေးရှိလို့ မောင်ခေါ်သွားလိုက်မယ်။
အသက်က မောင့်အခန်းထဲမှာစောင့်နေလိုက်ပါ။ '
' ငဲ...အင့်...အူဝါး..ပ...ပ... '
ဖုန်းကိုင်ထားတော့ မောင်ကပြောနေရင်းမှဘေးက
သားရဲ့ငိုသံစူးစူးလေးကိုကြားရသည်။ကူးလေး
ပြုံးပြီးသက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ကူးမရှိတာနဲ့
သားကသတိရလာရင် နို့ဘူးတောင်မစို့တော့ဘဲ
ငိုတော့သည်။
" မောင်...Speakerဖွင့်ပေးလို့ရမလား။သားကို
အသံကြားအောင်လုပ်ပေးလိုက်ပါဦး။ "
" အင်း..အသက်။သားရေ ပါးပါးကသားကို
စကားပြောမယ်တဲ့။ "
ကူးကပြောတော့ ထယ်ယောင်းကSpeakerဖွင့်
လိုက်ပြီးသူ့သားကိုချီရင်း စကားပြောစေသည်။
မျိုးစေ့လေးက ပါးပါးအသံမကြားရသေးလို့
ငိုသံတွေပိုပိုစူးစူးလာသည်။တအားငိုရင်ရှိုက်တက်
တာမို့ ထယ်ယောင်းကပဲစိတ်ပူရသည်။
' အင့်...ငဲ...အဟင့်ဟင့်... '
သားကပိုငိုနေပြန်တော့ ကူးလေးစိတ်ပိုပူသွားကာ
သူလာဖို့အတွက် ကားသော့ကိုယူကာချက်ချင်း
လှေကားမှဆင်းလာရင်း ဖုန်းစကားပြောသည်။
" သားရေ...ပါးပါးလာခဲ့မယ်လေနော်။ဒယ်ဒီ့ကို
အလုပ်ရှုပ်အောင် မငိုရတော့ဘူးလေ။ပါးပါးက
လာပြီနော်။Twinkle twinkle little star. "
' အင့်...ဟင့်..ပ..အဲ... '
" ဟုတ်တယ်...ပါးပါးလေ။ပါးပါးလာပြီနော်။
သားသားက မငိုရတော့ဘူးလေနော်။ "
ကူးလေးကတစ်ဖက်ဖုန်းကနေ အသံကျယ်ကျယ်
ပြောပေးပြီးချော့မြူနေတော့ မျိုးစေ့လေးက
သူ့ပါးပါးအသံကြောင့် ငိုနေရာမှတိတ်သွားကာ
ရှိုက်သံလေးပြန်ပေးလာသည်။
' အဲ...အဲ...အ... '
ကူးလေးမှာ ကားပေါ်ရောက်ပြီးခါးပတ်ပတ်ထားရင်းမှ စကားပြောနေကာမျိုးစေ့လေးပြန်ပြီးတော့
စကားတွေပြောမှ သက်ပြင်းချနိုင်သည်။
' အသက်...မောင်တို့ခဏMallသွားလိုက်ဦးမယ်။
အသက်က မောင့်အခန်းထဲမှာစောင့်နှင့်ကွာ။
မောင်ဘာဝယ်ခဲ့ရဦးမလဲ။ယောင်းဝူပါလာတာမို့
သူ့ကိုသယ်ခိုင်းလို့ရတယ်။ '
" နေပါ။အပြန်မှပဲ မောင်တို့နဲ့အတူစားမယ်။မောင်
ကတိပေးထားတာမှတ်မိတယ်မလား။ကူးစားတဲ့
အစားစာတွေလိုက်စားပေးမယ်ဆိုတာ။အဲ့ကြမှ
စားတော့မယ်။မောင်..ငါကားမောင်းတော့မှာဖုန်း
ချတော့မယ်။ချစ်တယ်...ကလေးလေး။ "
' မောင်ရောပဲချစ်တယ်...ကိုကိုအလှလေး။ '
ကူးလေးက ကားမောင်းဖို့ဖုန်းချလိုက်သည်။ကူးက
ဘယ်လောက်ထိအရေးကြီးသည့် ကိစ္စရှိနေလည်း
ကားမောင်းဖို့ဆို ဂရုတစိုက်ရှိသည်။မောင်ကပါ
ကားမောင်းရင် ဖုန်းပြောဖို့ကိုရှောင်ခိုင်းပြီးအရေး
ကြီးနေရင်တောင်မှ ဘေးမှာကပ်ရပ်ဖို့ပြောသည်။
မောင်ကတော့အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး။ကားမောင်းတာနဲ့
လျှင်မြန်တဲ့အရှိန်ထည့်ပြီး ကားမောင်းရင်တောင်
သူကိုယ်တိုင်ကြတော့ သည်ပုံစံတွေကိုမပြင်ဘဲ
ကူးကိုဂရုစိုက်သည်။တစ်ရက်လောက်တော့ကူးက
မောင့်ကို အကျင့်ပြင်ပေးရမည်လေ။
" လူဆိုးလေးတွေက ငါမပါရင်တကယ့်ကို
မဖြစ်တာပဲ။သူ့ဒယ်ဒီနဲ့လိုက်သွားရင်တောင်မှ
ပါးပါးဆိုတာချည်း။သူ့ဒယ်ဒီနဲ့အတူတူပဲ။ "
ကူးလေးက မျိုးစေ့လေးနဲ့မောင့်ကိုစိတ်မဆိုးဘူး။
ကူးကိုအဲ့လိုမျိုးလေး အားကိုးတကြီးရှိနေပေးတာ
သဘောကျတာမို့ နှစ်ယောက်လုံးကိုချစ်ပေးပြီးလို့
ဂရုစိုက်ပေးပါသည်။
ကူးလေးဆက်မတွေးတော့ဘဲ ကားကိုဖြည်းဖြည်း
မှန်မှန်မောင်းရင်း မျိုးစေ့လေးတို့ရှိလာရသည်။
တော်ကြာလသားလေး အမောင်မျိုးစေ့လေးက
ပါးပါးကိုမတွေ့ရင် သူ့ဦးလေးယောင်းဝူပါဆံပင်
ဆွဲခံရမှာဖြစ်လို့။
- - - - -
လူတွေရဲ့မျက်လုံးထဲလှပစွာအဖြစ်ရှိသည့်
လူငယ်လေးက တစ်စုံတစ်ယောက်မျက်ဝန်းထဲ
လှနေသည်မဟုတ်ပါ။ထယ်ယောင်းအခန်းရှေ့သို့
ခြေစုံရပ်ရင်း အသင့်ဝတ်လာသည့်မျက်မှန်ကို
ချွတ်လိုက်ကာ အခန်းကိုကြည့်ပြီးပြုံးသည်။
" ဟင်း...လီယမ်ပြန်ရောက်လာပြီနော်။လီယမ်က
ဒီတစ်ခါတော့အကိုရဲ့ရှယ်ယာရှင်အနေနဲ့ပဲပေါ့။အစ်ကိုထယ်လက်ခံလိုက်တော့ လီယမ်တော်သား။
အစောထည်းက တစ်ဖက်လှည့်နဲ့လာပါတယ်။ "
လီယမ်က ခပ်ကျယ်ကျယ်ပြုံးပြီးစကားဆို၏။
သူနဲ့အလုပ်တွဲလုပ်ဖို့ လက်မခံသည့်အစ်ကိုထယ်ကို
လက်ခံအောင်ဖြင့် လီယမ်၏အတွင်းရေးမှူးမအား
သူဌေးနေရာခဏဝင်စေရင်း ယောင်းဝူနဲ့တွေ့ပြီး
စကားပြောရာမှ အစ်ကိုထယ့်ဘက်ကရှယ်ယာရှင်
အဖြစ်လက်ခံခဲ့သည်လေ။
အစ်ကိုထယ်နဲ့လာတွေ့ပြီး ပြန်နှင်လွှတ်ရင်တောင်
ပြဖို့အတွက် စာရင်းကိုတောင်ယူထားလာသည်။
လီယမ်ကအကြံပိုင်ပြီဖြစ်သည်။
ဒေါက်! ဒေါက်!
လီယမ်တံခါးခေါက်လိုက်ပေမဲ့ အသံမပေးလာလို့
ကြောင်သွားရင်းမှ အထဲကိုဝင်ကြည့်လိုက်သည်။
အထဲမှာတစ်ယောက်မှရှိမနေဘူး။မှန်စားပွဲနဲ့
ဆိုဖာပေါ်မှာတော့ ကလေးအသုံးဆောင်ပစ္စည်း
တွေချည်းရှိသည်။
အစ်ကိုထယ်ရဲ့ခုံနေရာကိုကြည့်တော့ ခုံနေရာမှာ
ကုတ်အင်္ကျီအနက်ကို ချိတ်ထားတာမို့ပြုံးကာ
လက်ထဲကစာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်ချလိုက်ရင်းမှ
စားပွဲအနားကပ်လျှောက်သည်။
ထယ်ယောင်းရဲ့ခုံပေါ် လီယမ်ကထိုင်လိုက်ရင်း နေရာကိုခပ်လျောလျောမှီထိုင်ကာ ခုံနေရာကို
နမ်းရှိုက်ရင်းစကားဆိုသည်။
" အင်း...အစ်ကိုထယ်ရဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့ကမွှေးနေ
တာပဲလား။သဘောကျလိုက်တာ။ဒီတစ်ယောက်ကို
ငါပိုင်သင့်တယ်ဆိုတာ ဟိုကောင့်ကိုသိစေချင်တာ။
သူပေါ်လာတော့ အကုန်မှားကုန်တာ။ "
လီယမ်ပြောရင်း စားပွဲပေါ်ကိုကြည့်မိတော့
ဓာတ်ပုံနှစ်ပုံကိုတွေ့သည်။တစ်ပုံကဟိုကောင်ရဲ့
ပုံဖြစ်ပြီး၊နောက်တစ်ပုံက သူမနှိမ်နင်းလိုက်ရတဲ့
မကောင်းဆိုးဝါးလေးဖြစ်သည်။ထိုနေ့ကသူသာ
ရှိနေရင် ဒေါ်လေးနဲ့အတူအဲ့ကလေးကိုရှင်းလို့ပြီး
သွားမှာဖြစ်သည်။
" ငါ့ယောက်ျားရဲ့ခုံမှာဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ။ "
စားပွဲပေါ်ကပုံတွေကို ခပ်စူးစူးကြည့်နေတုန်း
အခန်းတစ်ခန်းမှအသံထွက်လာသည်။လီယမ်
အံ့ဩသွားကာ အသံလာရာကိုကြည့်တော့
ဟိုတစ်ယောက်သာဖြစ်သည်။
" အစ်ကိုထယ့်ရှိ ရှယ်ယာကိစ္စအတွက်စကားလာ
ပြောတာ။ "
လီယမ်ခုံပေါ်မှထလိုက်ရင်းဖြေလိုက်သည်။ကူးက
ခပ်မဲ့မဲ့ပြုံးကာ တစ်ရှူးဖြင့်လက်ကိုသုတ်ရင်းမှ
သူ့အနားကိုလျှောက်လာသည်။
မောင်တို့သားအဖ Mallဘက်ကိုသွားတယ်ဆိုတာ
သိတာမို့ ကူးတစ်ယောက်ထည်းအခန်းထဲစာထိုင်
ဖတ်နေတာဖြစ်သည်။သို့ပေမဲ့ သန့်စင်ခန်းသွား
ချင်လာတာမို့ထသွားပြီး ပြန်ထွက်လာတော့
သူက မောင့်ရဲ့ခုံပေါ်ထိုင်ကာ ကူးတို့ပုံတွေကို
ခပ်စူးစူးကြည့်နေတာဖြစ်သည်။
" အလုပ်ကိစ္စအတွက်လာတဲ့သူက အရှေ့က
Waiting chairsမှာမထိုင်ဘဲ သူများအခန်းထဲ
ဝင်လာပြီးခွေးတစ်ကောင်လို အနံ့ခံနေတာလား။ "
" မင်း! "
ကူးရဲ့စကားဟာ လီယမ့်ရဲ့အရှိုက်ကိုတည့်တည့်
ထိသွားထင်၏။စကားကြောင့် ဒေါသထွက်လာပြီး
ကူးကိုစူးရဲစွာကြည့်သည်။ကူးကတော့ ခပ်မဲ့မဲ့
ပြုံးလိုက်ကာ စကားဆိုသည်။
" ပြောတာမှားလို့လား။လူမရှိဘူးဆိုလည်း အရှေ့
နေရာမှာစောင့်နေပါလား။ဘာကိစ္စနဲ့အထဲကိုဝင်
လာရတာလဲ။ဝင်လာတော့လည်း မငြိမ်မနေဘူး။
ငါပြောတာလွန်တယ်လို့ထင်နေလား။ "
ကူးရဲ့စကားအပြောမှာ လီယမ်ဒေါသထွက်လာပြီး
လက်သီးကိုခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကာ ကူးအနားကို
လျှောက်လာပြီး ဒေါသတကြီးအံကြိတ်သံဖြင့်
စကားပြောတော့သည်။
" စကားကိုကြည့်ပြောစမ်း။အောက်ခြေမှာနေတဲ့
သူက အထက်တန်းစားကိုအဲ့လိုပဲပြောရလား။ "
" ဟုတ်တာပေါ့။ငါကအရင်ကအဲ့လိုနေရပေမဲ့
အခုတော့ အထက်တန်းကကင်မ်အိမ်တော်က
လူကြီးတွေနဲ့၊ကင်မ်အိမ်တော်ရဲ့တစ်ဦးထည်းသောသားက ငါ့ကိုသိပ်ချစ်တာလေ။ငါ့သားဆိုငါ့ကို
ပိုလို့တောင်ချစ်သေး သိရဲ့လား။အင်းလေ...
ဘယ်သိပါ့မလဲ။မင်းကအချစ်မှမခံရတာ။ "
ကူးကလက်ပိုက်ကာ လီယမ့်ကိုခပ်စူးစူးကြည့်လို့
ပြောလိုက်တော့ လီယမ့်တစ်ကိုယ်လုံးပန်းရောင်
အလားရဲတွက်လာသည်။လီယမ်က ကူးရဲ့နီးပါး
အသားဖြူတာမို့ ဒေါသထွက်နေမှန်းသိသာကာ
နီရဲတွက်လာသည်။
" မင်း!အတော်လွန်နေပြီနော်။ "
" အာ...ကင်မ်ဂျောင်ဂုကတော့လုပ်ပြီ။အချစ်မခံ
ရတဲ့သူရှေ့မှာမှ အားကျအောင်တွေပြောပြတော့
တင်းနေပြီပေါ့။ဆောရီးနော်...မောင်ကငါ့ကိုချစ်
ကြောင်းသာသိရင် နားထောင်ပြီးမေ့လဲမှာဆိုးလို့
ထပ်မပြောတော့တာ။ "
ကူးစကားတွေကြောင့် လီယမ်ဟာတအားကို
စိတ်တိုလာပြီး ကူးအနားကိုပိုကပ်လာသည်။
ကူးကကြောက်ဟန်တစ်စိုးတစ်စိမျှမရှိနေဘူး။
" တကယ်တော့ မင်းကငါ့နေရာကိုရောက်လာပြီး
ငါရမဲ့အရာတွေကို လုယူသွားတာလေ။မင်းကသာ
ငါ့ကိုအဲ့လိုလာပြောနေတာမလား ဂျောင်ဂု။ "
" အို...ငါကလုယူတာမဟုတ်ပါဘူး။မောင်ကသာ
ငါ့ကိုတအားချစ်တာပါ။ဘာလဲ...မောင်ကငါ့ကို
ချစ်ပြီးစွဲလမ်းနေတာလေ။တကယ်တော့ မင်းလည်းမောင့်ရဲ့အနား,နားမှာနေပြီးအခွင့်အရေး
ရပါတယ်။မင်းကိုသာမောင်ကကြိုက်ကိုမကြိုက်တာလေ။ငါလည်းဘယ်တက်နိုင်ပါ့မလဲနော်။ "
ကူးကမဲ့ပြုံးပြုံးပြီး ခပ်ရွဲ့ရွဲ့စကားဆိုတော့
လီယမ်က ကူးပြောသည့်စကားတွေကြောင့်
ပြန်မဖြေနိုင်တာမို့ဖြစ်နေသည်။
" တောက်!မင်းရော မင်းသားရောကတကယ့်
မကောင်းဆိုးဝါးတွေသိလား။မင်းကလေးမွေး
တဲ့နေ့။အဲ့နေ့ကသာငါရှိခဲ့ရင်လေ မင်းရဲ့သားကို
လမ်းဘေးမှာထားပြီး ကားနဲ့တိုက်--- "
ဖြောင်း!
လီယမ့်ရဲ့စကားတွေမှာ ကူးလေးကဒေါသထွက်
လာသည်အထိဖြစ်ရသည်။ကူးနာမည်ကိုတော့
ပြောတာထားပါ လက်ခံသေးသည်။အခုက
ဘာမှမသိနားမလည်တဲ့ ကူးရဲ့သားကိုရောထိပါး
လာတာမို့ သည်းမခံနိုင်စွာပါးရိုက်ချလိုက်တော့
အားပါသွားသည်။နှုတ်ခမ်းထောင့်မှသွေးထွက်
လာသည်။
" အာ့!မင်း!ငါ့ကိုလက်ပါတယ်။အာ့!ငါ့လက်ကိုလွှတ်စမ်း! "
" မလွှတ်နိုင်ဘူး။မင်းက ငါ့သားကိုပြောတာလေ။
မင်းကငါပြောတာတောင် လက်မခံတဲ့အပြင်
ငါ့သားကိုတောင် ချိန်းခြောက်စကားဆိုသေးတယ်။ "
ကူးဒေါသထွက်ပြီး လီယမ့်ရဲ့လက်ကိုဆွဲထားကာ
ပြောသည်။ကူးအတော့်ကို ဒေါသထွက်နေတာမို့
ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘူး။စိတ်လည်းတိုသည်။
ကိုယ့်ကိုတောင် အနှောက်အယှက်ပေးတာတောင်
လောက်ငှမနေဘဲ ကူးရဲ့သားကိုအပြစ်ပုံချသည်။
" ငါမလွန်ဘူး။ငါရမဲ့အရာတွေကိုမင်းတို့ကသာ
ရယူသွားတာ။မင်းတို့သားအဖကမုန်းစရာ! "
လီယမ့်လက်ကိုရုန်းပြီး ကူးပါးကိုချဖို့ပြင်သည်။
ကူးက လီယမ့်လက်ကိုဆွဲထားလိုက်ရင်း ပါးကို
အနားကပ်ပြတော့သည်။
" ရိုက်စမ်းပါ။ရိုက်လိုက်စမ်းပါ။ငါ့ပါးမှာဒဏ်ရာ
တစ်ခုရှိတာနဲ့ မောင်ကမင်းကိုအရှင်မထားဘူး။
ငါကဒီကိစ္စတွေပြောပြလိုက်ရင်တောင် မောင်က
ငါ့ကိုထိရင် ငြိမ်နေမှာမဟုတ်ဘူး။ "
ကူးက လီယမ့်လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရင်းရိုက်စေ
သည်။လီယမ်က သူ့ကိုအစ်ကိုထယ်မျက်နှာတွေ
စုတ်ပြတ်အောင် လုပ်ထားခဲ့တာကိုတွေးမိတာမို့
အမူအရာပြောင်းသွားပြီဖြစ်သည်။သို့ပေမဲ့လို့
ကူးကိုရန်မူနေတဲ့အပြုအမူတွေကပြောင်းမသွား
ခဲ့ဘူး။
" ကြည့်နေစမ်းပါ။ဟန်လီယမ်က ဂျွန်ဂျောင်ဂုရှိမှာ
အရှုံးမခံချင်တာမို့ ထပ်လုပ်ပြမှာ။ "
လီယမ့်စကားကြောင့် ကူးလေးပြုံးလိုက်သည်။
အပြုံးလေးကဖြူစင်နေပေမဲ့ လီယမ်ရှေ့တွင်တော့
မုန်းစရာလိုဖြစ်နေတာမို့ ခပ်စူးစူးကြည့်လိုက်၏။
" မင်းကို ငါ့သားကိုယ်ဝန်ရှိတုန်းက ငြိမ်ခံတယ်ဆို
တာက ငါ့သားလေးမကောင်းတာတွေကြားမှာဆိုး
လို့။အခုတော့ပြောလို့ရပြီ။ဟန်လီယမ်ရှီး..မင်းက
လုံးဝမမှတ်ဘူးပဲ။ပထမကမင်းနဲ့ငါရုံးခန်းမှာတွေ့
တော့လည်း ငါမင်းကိုစကားနဲ့ချေပတယ်။ငါက
မောင့်ရဲ့သက်ဆိုင်သူအိမ်သားဖြစ်လာတော့လည်း
အပြုံးနဲ့ချေခဲ့တာလေ။အခုကြ မင်းကိုငါကလက်နဲ့
ချေပမှာ မှတ်ထား။ "
ဖြောင်း!
ကူးကသူ့စကားနောက် လီယမ့်ကိုထပ်ချလိုက်ပြန်
တော့သည်။ဒီတစ်ခါပိုအားပြင်းတာမို့ လီယမ်က
လဲကျသွားပြီး ကူးကိုထပ်ကြည့်ပြန်သည်။
" မင်း!!!! "
" မင်းမေ့နေလို့ပြောပြတာ။ငါ့နာမည်၊ငါ့မျိုးရိုးက
ကင်မ်ဂျောင်ဂု။မှတ်ထားပြီး မင်းရဲ့စာအုပ်ယူပြီး
အခုထွက်သွားစမ်း။ "
လီယမ်ရန်ထပ်ပြီးမဖြစ်ချင်တာမို့ စားပွဲပေါ်က
စာအုပ်ကိုယူသွားကာ ကူးကိုခပ်စူးစူးကြည့်လို့
ထွက်သွားသည်။အကြည့်တွေမှာလည်း သူ့ထက်
သားကိုပိုရန်စလိုနေတယ်လို့ထင်မိသည်။မရဘူး။
ကူးရဲ့သားကိုတော့ သေးသေးလေးတောင်မထိရ
ဘူး။မောင်နဲ့ကူးက သားလေးမျိုးစေ့လေးကိုကာ
ကွယ်ပေးရဦးမှာ။
ကူးလေးဆက်ပြီးအတွေးတွေများပြန်သည်။
လီယမ်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက ကူးထက်တောင်
ငယ်သေးသည်။သူဘာလို့အဲ့လောက်ထိကူးကို
အနိုင်ထပ်ယူချင်သေးတာလဲ။သူ့ပုံစံကြည့်ရတာ
ကူးကိုအနိုင်ထပ်လိုချင်နေတာ။ပူလောင်လိုက်တာ။
သူ့အကြည့်ကလည်း ကူးထက်သားကိုပါရောလို့
အန္တရာယ်ပေးချင်နေတာမျိုး။
- - - - -
Mallကိုရောက်နေကြသည့် ထယ်ယောင်းတို့က
ယောင်းဝူကိုခိုင်းစားနေကြသည်။လုပ်ငန်းရှင်နဲ့
စကားပြောပြီး သူတို့အပိုင်Fashion shopsတွေ
လိုက်ကြည့်ရင်း သားကိုလည်းမငိုတော့အောင်
အရုပ်တွေလိုက်ပြပေးတော့ သားကရတာအကုန်
ဆွဲသည်။
သားအဖနှစ်ယောက်လုံးက GUCCIဆိုင်ထဲဝင်လို့
ထယ်ယောင်းကလည်း အဝတ်အစားဝယ်ရင်း၊
GUCCIဆိုင်ထဲက ကလေးအတန်းနားမှာလည်း
သူ့သားလက်ညိုးထိုးပြီး ဆွဲထားသမျှကိုဝယ်ပေး
နေတာဖြစ်သည်။ပြီးရင်အထုတ်ကို ယောင်းဝူကို
ဆွဲခိုင်းတာမို့ လက်နှစ်ဖက်မှာအထုတ်တွေပြည့်၏။
" ဆရာ...ဘာတွေထပ်ဝယ်ဦးမှာလဲလို့။ဆရာဗျာ။
ဆရာသားက ငယ်ငယ်လေးပဲရှိသေးတာ။သူလက်
ညိုးထိုးသမျှဝယ်နေတော့ မဟုတ်သေးဘူးလေ။ "
" ဟေ့ကောင်!မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီးအထုတ်ကို
အေးဆေးသယ်လာခဲ့။ငါသားထပ်ငိုရင်မင်းကို
ထိုးမှာ။ "
ဘာမှဆက်မပြောနိုင်ဘူး။ထုတ်ဆွဲနေရတဲ့တာဝန်မို့ စာရင်းတွေကိုအထုတ်အိတ်တစ်ခုထဲထည့်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုအထုတ်အပြည့်သယ်နေရတာဖြစ်သည်။ဆရာတို့သားအဖကတော့ ရယ်ရင်းမျိုးစေ့လေးကလည်းသူ့အဖေချီထားရာကနေစကားတွေပြောပြီးရယ်နေတာဖြစ်သည်။
ကြည့်နေပါ။ကုမ္ပဏီကိုပြန်ရောက်လို့ကတော့
မင်ယောင်းဝူက ဆရာ့အပိုင်နဲ့ကိုတိုင်ဦးမှာ။
ဟားဟား...My Time has come!!!
မကြာမီကိုရောက်လာတောမှာ။
" ဟေ့ကောင်!မင်းဘာတွေတွေးနေတာလဲ။မြန်မြန်
လာစမ်း။နှေးတိနှေးတုံ့မလုပ်နဲ့။ "
" အ..အဲ...အဲ... "
သူ့ဒယ်ဒီက ယောင်းဝူဘက်ကိုလှည့်ကြည့်ကာ
ဆူနေတော့ လက်ထဲကချီထားသည့်မျိုစေ့လေးက
လိုက်အော်သည်။တကယ့်ချစ်စရာလေး။
" ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘုရင်လေးရယ်။ဘုရင်လေးကအရမ်း
တွေအနိုင်ကျင့်လာတာနော်။ခမည်းတော်ကလည်း
အရမ်းနိုင်တာ။ဘုရင်လေးကတော့ပိုဆိုး။ "
ယောင်းဝူကအထုတ်တွေနဲ့ ဆရာ့နောက်ကိုပြေး
လိုက်ရင်း ခပ်တိုးတိုးဆိုလိုက်သည်။ဆရာကတော့
မကြားလိုက်ဘူး။ကြားလိုက်ရင်လည်း ရိုက်ခံရမှာ
သေချာသည်။
" အဲ...အ...ခစ်...ခစ်..အ... "
ထယ်ယောင်းလက်ထဲက မျိုးစေ့လေးကခွေးလေး
တွေရောင်းသည့် နေရာကိုရောက်တော့မှန်ဘောင်
အနားကနေရာမှာထားသည့် ဆော့ကစားနေသည့်
ခွေးလေးမျိုးစုံကိုတွေ့တော့ အသံပေးလာသည်။
" သားကလိုချင်လို့လား။လာ..ဒယ်ဒီနဲ့အတူတူ
ကြည့်ရအောင်။ဘယ်ခွေးလေးကိုယူချင်သလဲ။ "
ခွေးလေးတွေမျိုးစုံရှိသည်မို့ ထယ်ယောင်းက
သူ့သားကြည့်နေသည့်နေရာကို လိုက်ကြည့်၏။
ခွေးပေါက်လေးတွေတစ်ချို့က အသီးသီးသာ
ဆော့ကစားနေကြတာမို့ ကြည့်မနေဘူး။
တစ်ကောင်ထည်းသော အညိုနဲ့အနက်စပ်ထားတဲ့
ခွေးပေါက်လေးကတော့ ထယ်ယောင်းတို့ကိုကြည့်
လာပြီး အမှီးလေးနှံ့ပြကာအနားကိုတိုးလာလို့
မှန်ကိုရှေ့ခြေနှစ်ဖက်ထောက်ကာ မျိုးစေ့လေး
လက်ထောက်ရာနေရာကို လာထိသည်။
" အဲ...ခစ်...ခစ်...တ... "
မျိုးစေ့လေးက ထယ်ယောင်းကိုလည်းကြည့်ရင်း
ရှေ့ကခွေးပေါက်လေးကိုကြည့်ကာ ပြုံးပျော်နေ
သည်။သူ့ပါးပါးလို သူ့ဒယ်ဒီကိုအပြုံးတွေနဲ့
အချိုသပ်နေတာ။
" သားကသဘောကျတာလား။ဒယ်ဒီတို့သားတွက်ဝယ်ပေးမယ်ဗျာ။မွ...မွ...ဒယ်ဒီ့သားပြုံးနေတာမြင်
တော့ ဒယ်ဒီပြုံးမိနေပြီကွာ။ "
မျိုးစေ့လေးက ခွေးပေါက်လေးနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်
လုပ်ပြီးရယ်နေတာမို့ ထယ်ယောင်းပြုံးနေသည်။
ထို့အတူကိုကိုအလှလေးကလည်း ခွေးချစ်တာကို
သိတာမို့ ဝယ်ပေးရန်သင့်တာမို့သားကိုချီထားရင်း
ဆိုင်ထဲဝင်သွားသည်။
" မန်နေဂျာလား။တောက်တိုမယ်ရလား။ငါ့ကိုယ်ငါ
မသဲကွဲတော့ဘူး။ဆိုးရွားလိုက်တာ။ "
ယောင်းဝူလည်းဆိုင်ထဲလိုက်ဝင်လို့ ခပ်တိုးတိုးဆိုလိုက်သည်။အရင်က ဆရာတစ်ယောက်ထည်းကိုပဲ
မန်နေဂျာလုပ်ရတာ။ဆရာ့အပိုင်ကိုတွေ့တာတောင်
ဆရာ့အပိုင်ရဲ့ကိုယ်ရံတော်။သူ့သားမွေးပြန်တော့
လည်း လိုက်စောင့်ရှောက်ရတာမို့အဆင်မပြေဘူး။
ကောင်တာနားကိုကပ်သွားတော့ ဆရာ့လက်ထဲက
ဘုရင်လေးက ယောင်းဝူကိုစကားတွေပြောလာပြီး
ရယ်ပြနေသည်။ယောင်းဝူကတော့ ဘုရင်လေးက
သူ့အပေါ်အနိုင်ကျင့်ကျင့် ချစ်သည်။ဒါကြောင့်ပင်
ဘုရင်လေးဘာလုပ်လုပ်ပြုံးနေရတာ။
" အ...အဲ...အဲ... "
" ဟုတ်ကဲ့။ဘုရင်လေးရဲ့ခမည်းတော်က ခွေးလေး
ဝယ်ပေးနေတာပါ။ဟုတ်ကဲ့...ကျွန်တော်နားမလည်
တဲ့ဘာသာစကားတွေနဲ့ထပ်မပြောပါနဲ့တော့။ "
" ခစ်...ခစ်... "
ယောင်းဝူက မနိုင်စွာအထုတ်တွေသယ်ထားတာကို
မျိုးစေ့လေးကကြည့်ရင်းရယ်သည်။ထယ်ယောင်းကဆိုင်ရှင်နဲ့စကားပြောရင်း ခွေးလေးအတွက်လိုတာဝယ်နေတာဖြစ်သည်။စကားပြောပြီးတော့မှ
ထယ်ယောင်းက ယောင်းဝူဘက်လှည့်ကာစကား
ဆိုလာသည်။
" ယောင်းဝူ။ကိုကိုအလှလေးနဲ့သားအတွက်
ခွေးလေးမွေးထားတယ်။ငါတို့သားအဖကို
ကုမ္ပဏီကိုလိုက်ပို့ပြီး ဒါတွေအပန်းဖြေအိမ်မှာ
ပို့ထားလိုက်။ငါတို့အိမ်ကိုရောက်ရင် အိမ်တော်ထိန်းရှိ ခွေးပေါက်လေးကိုသေချာအပ်လိုက်။ "
" ဟုတ်ကဲ့ဆရာ။ကျွန်တော်လုပ်လိုက်ပါ့မယ်။ "
ယောင်းဝူကစကားဆိုတော့ ထယ်ယောင်းက
ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး သူ့သားကိုချီခေါ်ကာပြန်ထွက်
သွားရသည်။ကုမ္ပဏီမှာ ကိုကိုအလှလေးရောက်
နေတော့မှာမို့ အမြန်သွားရတော့သည်။
- - - - -
ထယ်ယောင်းတို့သားအဖ ကုမ္ပဏီကိုရောက်တော့
ဝန်ထမ်းတွေက နှုတ်ဆက်ကြပြီးမျိုးစေ့လေးကို
ပိုနှုတ်ဆက်ကြတော့ လူရှုပ်တာကိုမကြိုက်သည့်
မျိုးစေ့လေးက မကြိုက်တာမို့သူ့ဒယ်ဒီလိုမျက်
မှောင်ကြီးကြုံ့လို့ရှိသည်။
ရုံးခန်းနားမရောက်ခင် ကိုယ်စားလှယ်ဌာနထဲက
မင်ဂယူတို့အဖွဲ့ထွက်လာတော့ ထယ်ယောင်းကဥက္ကဌမို့ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှတ်ကာနှုတ်ဆက်ပြီး
ထွက်သွားကြသည်။
" ဟေး...ကင်မ်မင်ဂယူ။ကျွန်တော်က မိတ်ဆက်ပေးချင်လို့ ဒီဘက်ကိုခဏလှည့်လိုက်ပါလား။
ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ ထမင်းစားဖို့နားကြပေါ့။ "
ကျန်တဲ့သူတွေကဂယူ့ကိုကြည့်ပြီး ထွက်သွားတော့
ထယ်ယောင်းကခပ်မဲ့မဲ့ပြုံးကာ ဂယူရှေ့သားကိုချီ
ထားရင်း ပြောသည်။
" သားကိုသိပ်မတွေ့ရလို့ မိတ်ဆက်ပေးမလို့လေ။
ဒယ်ဒီကင်မ်ထယ်ယောင်းနဲ့ပါးပါးကင်မ်ဂျောင်ဂုရဲ့
သားမျိုးစေ့လေးတဲ့ဗျာ။သားရေ မင်းပါးပါးရဲ့
သူငယ်ချင်းကိုနှုတ်ဆက်လိုက်ပါဦး။ "
ထယ်ယောင်းက သူ့သားကိုချီထားရင်းပြုံးကာ
မိတ်ဆက်ပေးသည်။မျိုးစေ့လေးကတော့ ထိုနည်း
မတူစွာဖြင့် မင်ဂယူအားသူ့ပါးပါးလိုမျက်နှာချိုပြီး
ပြုံးပြကာစကားပြောရင်း မင်ဂယူ့ဘက်သို့လက်
လှမ်းနေသည်။
" အဲ...အ..ဂ..အ.. "
" သားမသွားရဘူး။ဒယ်ဒီ့ပေါ်မှာပဲနေ။ဒယ်ဒီမင်းကို
ချီထားရတာလေကွာ။ "
သူ့သားကဂယူ့ကိုတောင် ပြုံးရယ်ပြနေပြီးတော့
လက်လှမ်းနေတာဖြစ်သည်။ထယ်ယောင်းက
ဆွဲထားတာတောင် သွားမည်ဆိုတာချည်းပဲ။
" ဂယူ!ဂယူ... "
ထယ်ယောင်းတို့စကားပြောနေရင်း ထွက်လာတဲ့
ကူးက ဂယူ့ကိုတွေ့တော့ ထယ်ယောင်းရှေ့
ပြေးဖက်ပြီး စကားဆိုသည်။ထယ်ယောင်းက
သဝန်တိုနေတာမို့ မျက်မှောင်ကြုံ့မိသည်။
" ကူး.... "
" ဂယူအလုပ်ကိစ္စ ခရီးထွက်ရသေးတယ်ဆို။အဆင်ပြေသွားတယ်မလား။ကူးထင်နေတဲ့အတိုင်း
ပြောစရာမလိုအောင်ပြေတယ်ပေါ။ "
ကူးစကားကြောင့် မင်ဂယူကခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
ကူးကတော့ပြုံးပြီး လက်သီးစုပ်သေးသေးလေးကို
ခပ်ဖွဖွဆုပ်ကာ 'ဖိုက်တင်း'ဆိုသည့်အမူအရာလေး
လုပ်ပြတော့ပိုပြုံးမိသည်။ကလေးအဖေလေးက
အခုထက်ထိချစ်စရာကောင်းနေတုန်း။
" အ...ပ..ပ...အဲ... "
ကူးနဲ့ဂယူစကားပြောနေရင်း ထယ်ယောင်းချီထား
တဲ့မျိုးစေ့လေးက သူ့ပါးပါးကိုစကားပြောသည်။
သည်တော့ကူးက သူ့ဒယ်ဒီလက်ထဲကနေယူချီ
လိုက်ပြီး ဂယူ့ရှေ့မှာမိတ်ဆက်ပေးနေသည်။
" ဪ...ပါးပါးသားလေး။အိုက်ဂူး...လာပါဦး။
ဦးဦးဂယူကိုနှုတ်ဆက်လိုက်ပါဦး။ "
" အသက်...စကားပြောနေတယ်မလား။မောင်နဲ့
သားကအထဲသွားနှင့်တော့မယ်။သားလာ...ဒယ်ဒီတို့ရုံးခန်းထဲသွားရအောင်။မင်းပါးပါးစကားအေးဆေးပြောပါစေ။ "
ကူးကိုသဝန်တိုနေတာမို့ ထယ်ယောင်းမျက်မှာငယ်
သွားပြီး ကူးလက်ထဲကသားကိုချီယူပြီး ထွက်သွား
တော့ ကူးလေးပြုံးလိုက်ပါသည်။ဘယ်လောက်ထိ
ချစ်တယ်ပြောပြော ကူးရဲ့ကလေးလေးကတအား
သဝန်တိုတက်ပါသည်။
" ဂယူတို့ထမင်းစားတော့မှာမလား။သွားစားတော့
လေ။နောက်ကျနေမယ်။ကူးတို့လည်း ယောင်းဝူကို
နေ့လယ်စာမှာထားသေးတာ။ခဏနေကြစားတော့
မှာမို့။အခုတော့ကလေးကြီးကိုသွားချော့ဦးမယ်။ "
ကူးကပြောပြီးထွက်သွားတော့ ဂယူလိုက်ကြည့်မိ
သည်။ကူးကတကယ့်ပဲ ကင်မ်ထယ်ယောင်းကို
အတော်ချစ်သွားတာဖြစ်သည်။သူနဲ့တုန်းကပုံစံ
ထက်တောင် ကင်မ်ထယ်ယောင်းမျက်နှာသေး
သေးလေးပျက်တာတောင် မနေနိုင်တာမျိုး။
သူပျော်ပါသည်။ကူးလည်းပျော်နေတာပဲကို။
" မင်းပါးပါးကကွာ...ဒယ်ဒီ့ကိုပစ်ထားခဲ့တာ။
ဒယ်ဒီ့ကိုဆို မေ့သွားတာသားတွေ့တယ်မလား။
ဒယ်ဒီတို့ပြန်စိတ်ဆိုးကြရင်ကောင်းတယ်မလား။ "
" အ..ဒ..အဲ...အု.. "
" ဟုတ်တာပေါ့။ဒယ်ဒီတို့အဲ့လိုလုပ်ရအောင်။ "
ထယ်ယောင်းက သားကိုချီထားရင်းအိပ်ဖို့အတွက်
ကုတင်ပေါ်မှာ အခင်းပြန်ခင်းပေးနေသည်။ပြီးမှ
အမောင်မျိုးစေ့လေးကို နို့ဘူးလေးတေ့ပေးထားပြီးစကားဆိုနေသည်။မျိုးစေ့လေးကလည်း
သူ့ဒယ်ဒီကိုပြုံးပြရင်း စကားတွေပြောနေတာ။
" ပါးပါးသားလေး အိပ်တော့မှာလား။ပါးပါးရဲ့
မျိုးစေ့လေးရေ။ "
" အ..ပ..ပ.. "
ကူးလေးကအခန်းထဲဝင်လာပြီး ထယ်ယောင်းရဲ့
ဘေးနားထိုင်ကာ လက်ထဲကနို့ဘူးကိုယူလိုက်ရင်း
မျိုးစေ့လေးကိုနို့ဘူးတေ့ပေးပြီး သောက်စေ၏။
မျိုးစေ့လေးက နေ့လယ်စာဖို့နို့သောက်ပြီးရင်
အိပ်ရတော့မှာမို့ဖြစ်သည်။
" ပါးပါးကိုစကားတွေပြောမနေတော့ဘဲ သားအိပ်
တော့ကွာ။ဒယ်ဒီချော့သိပ်ရမှာလား။ "
" မောင်ကလည်း ငါသိပ်နေပါတယ်ဆို။ "
ထယ်ယောင်းက ကူးစကားကိုပြန်မဖြေတော့ဘဲ
သားဘေးနားမှာ လှဲအိပ်လိုက်တာမို့ကူးလေး
ခေါင်းသာခါမိသည်။စိတ်ဆိုးလို့လည်းမပြီးနိုင်ဘူး။တကယ့်ကူးကို အရမ်းချစ်ပြီးသဝန်တိုနေ
တော့တာပဲ လူဆိုးလေးတွေ။
အတန်ကြာတော့ မျိုးစေ့လေးကအိပ်သွားပြီမို့
ကူးလေးနို့ဘူးကိုဖယ်ပေးပြီး လင်းပိုင်အရုပ်လေး
ဖက်စေလိုက်သည်။မောင့်ဘက်ကိုကြည့်တော့
စူပုတ်ပုတ်အနေအထားနဲ့အိပ်နေတာမို့ မအိပ်သေး
မှန်းသိလိုက်သည်။
" ပါးပါးသားလေး မွ... "
ကူးက မျိုးစေ့လေးကိုနမ်းလိုက်ပြီးဘေးဘက်က
အိပ်နေသည့်ထယ်ယောင်းရဲ့ ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာ
ထယ်ယောင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းပြီးစကားဆိုသည်။
" ကူးကူးရဲ့ကလေးလေးကိုလည်း မွ..ချစ်တယ်။
အများကြီးထက်ပိုပြီးချစ်လို့ ကလေးလေးက
နောက်ဆိုစိတ်မဆိုးနဲ့တော့နော်။မွ... "
ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ပြီးရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လိုက်ပြီးဖက်
အိပ်နေသည်။ထယ်ယောင်းကတော့ မအိပ်သေး
တာမို့ကူးလေးရဲ့စကားကိုကြားပြီး မျက်လုံးတွေ
မှိတ်ထားရင်းမှပြုံးလိုက်သည်။
ကိုကိုအလှလေးကလည်သည်။သူ့ကိုသဝန်တိုလို့
စိတ်ဆိုးပြီဆို ဘယ်လိုချော့ရမလဲဆိုတာလည်း
သိသည်။ဒါကြောင့်မို့ ကင်မ်ဂျောင်ဂုကချစ်စရာ
ကောင်းလွန်းလို့ ဘယ်သူ့မှမပြချင်သည်အထိ
အာခံတွင်းထဲငုံထားချင်မိသည်။
ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးလေးက ဖက်အိပ်နေကြပေမဲ့
သားဖြစ်တဲ့မျိုးစေ့လေးကတော့ လင်းပိုင်လေးကိအဖော်ပြုပြီးသာအိပ်နေကြသည်က အေးချမ်းရာ
လေးဖြစ်နေသည်လေ။
To be continued ~
နောက်ကျသွားတဲ့အတွက် အားနာပါတယ်ဗျ။
25ရက်နေ့ကြ ကျွန်တော့်ရဲ့မွေးနေ့မို့လက်ဆောင်
အသစ်သစ်လေးတစ်ခုပေးချင်ပါတယ်။
> >
#zawgyi
ကူးေလးတို႔မိသားစု အဖိုးကိုေျပာၿပီးတာေတာင္
အပန္းေျဖအိမ္ေလးမွာပဲ ဆက္ေနျဖစ္သည္။
ဒီအေတာအတြင္း ေမာင့္ေၾကာင့္ဘာပူပန္မႈမွမရွိဘဲ
ကူးတို႔သားအဖလည္း ေအးေဆးေနႏိုင္ခဲ့သည္။
ေမာင္ကေတာ့ကူးလိုအပ္တာေတြ မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕
လိုအပ္တာကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ပဲျဖည့္ဆည္း
ေပးတာ။ေမာင္က သူလိုတာျဖည့္ေပးၿပီးရင္မွ
'ကေလးေလး'လို႔ေခၚမိရင္လူလည္က်ပါသည္။
အျပစ္ျမင္ရက္ဘူး။ေမာင္ကတအားခ်စ္ဖို႔ေကာင္း
တာ။
အခုေတာ့ ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးေလးကသားကို
အိမ္ေတာ္ကလူႀကီးေတြနဲ႔ထားခဲ့ရင္း ညဘက္
ကားေမာင္းသင္ေနတာျဖစ္သည္။ေန႔လည္ဘက္
သားကအၿမဲႏိုးတာမို႔ အၿမဲကူးကိုကပ္ေနတက္လို႔
မသင္ျဖစ္တာ။ညဘက္ကေတာ့ကူးနဲ႔ထယ္ေယာင္း
လြတ္လပ္ေနလို႔ထြက္ျဖစ္ၾကတာ။
" အသက္...ျဖည္းျဖည္းေလးနဲ႔အရွိန္ကိုေလွ်ာ့။
ေမာင္ဒီဘက္ကိုၾကည့္ေပးထားတယ္။ "
ကြၽီ ~
ထယ္ေယာင္းသင္ေပးတဲ့အတိုင္း ကူးကိုစည္းစနစ္က်က်လိုက္ေမာင္းတာမို႔ ကူးလည္းကားေမာင္း
တက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္ ညဘက္မဟုတ္ရင္
မနက္ေတာင္ေမာင္က အစမ္းလိုက္ေမာင္းသင္ေပး
သည္။
ထယ္ေယာင္းက လမ္းမထဲမွတစ္ဆင့္လမ္းၾကား
ဘက္ကိုခ်ိဳးခိုင္းၿပီးရပ္ေစသည္။ကူးလည္း
သက္ျပင္းယဲ့ယဲ့ခ်လိုက္ေတာ့မွ ထယ္ေယာင္းက
ကူးရဲ႕ပါးေဖာင္းေလးကိုနမ္းၿပီး ေျပာသည္။
" ေမာင္အသက္ကေတာ္လိုက္တာကြာ။ေမာင္တို႔
အိမ္ျပန္ရေအာင္။ေမာင္ကားေမာင္းမယ္။
ဒီဘက္ကို---အသက္... "
ထယ္ေယာင္းကေျပာရင္း ေမာင္းသူေနရာေျပာင္းရန္ကားထဲကထြက္ဖို႔ကူးဘက္စကားလွည့္လိုက္
ေပမဲ့ ကူးကထယ္ေယာင္းအေပၚခြထိုင္လိုက္ရင္း
ၾကယ္သီးသုံးလုံးခြၽတ္ထားသည့္ ထယ္ေယာင္းရဲ႕
ရင္အုပ္ကိုပြတ္သပ္ရင္း စကားေျပာသည္။
" ဒီေလာက္အထိအခြင့္အေရးရေနတာေတာင္
ကေလးေလးကအိမ္ျပန္ဖို႔ေတြးေသးတာလား။
ကေလးေလး...ငါတို႔စိတ္ဝင္စားစရာတစ္ခုခု
လုပ္ၾကမလားဟင္... "
ရင္အုပ္ကိုေရာ ညႇင္သာႏူးညံ့စြာပြတ္လိုက္ရင္း
ထယ္ေယာင္းရဲ႕လက္ေတြကိုပါ ကူးရဲ႕ခါးေသး
ေလးထံပို႔လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းစိတ္ေတြ
ဗေလာင္ဆူေနသည္။သူ႔ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့
ကူးေလးကိုသာၾကည့္ၿပီး လွ်ာေပၚႏႈတ္ခမ္းသပ္
မိသည္။
" ကေလးေလးလို႔ေခၚျပန္ၿပီ။အသက္ကေတာ့ကြာ
ဒီကေလးေလးက မထႏိုင္ေအာင္လုပ္ရမလား။ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ကူးေလးခပ္ေအးေအး
ၿပဳံးကာ သူ႔ရႈပ္အက်ႌကိုခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။
ေပၚလာသည့္ လည္တိုင္ျဖဴေလးနဲ႔ရင္ၫႊန္႔ေလး
နဲ႔အတူ ပန္းေရာင္ေလးေတြကိုျမင္ျပန္ေတာ့
ထယ္ေယာင္းမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။လည္စလုတ္ကို
လႈပ္ရွားလိုက္မိသည္။
" ဒီေနရာမွာ ကေလးေလးနဲ႔ငါႏွစ္ေယာက္ထည္းရွိ
တယ္လို႔။ငါမထႏိုင္လည္းရတယ္။ကေလးေလးကို
ခ်စ္လို႔ အလိုလိုက္တာ။ငါ့ကားေလးမွာ အတူခ်စ္
ၾကမလား။ခစ္ခစ္... "
" ေျပာေနတာ ၾကာတယ္ဗ်ာ။ "
ထယ္ေယာင္းဘက္က ကူးႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းရင္း
စတင္ခဲ့ကာ ကူးလည္းထယ္ေယာင္းရဲ႕အနမ္း
ေတြေနာက္လိုက္ခဲ့ရင္း ထယ္ေယာင္းကကူးရဲ႕
ႏႈတ္ခမ္းမွတစ္ဆင့္လည္တိုင္ကို နမ္းၿပီး
လက္ကလည္း ကူးေလးရဲ႕ေဘာင္းဘီကိုခြၽတ္ခ်
လိုက္ကာ ပန္းေရာင္အိုင္ေလးထဲ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း
ျဖင့္အလုပ္ေပးေနေတာ့ ကူးေလးပိုညည္းမိသည္။
ေရွ႕ဆက္လို႔ ကူးရဲ႕ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခြၽတ္ၿပီးေနာက္
ထယ္ေယာင္းလည္း ကားရဲ႕ခုံကိုအနည္းငယ္လွဲေစ
လိုက္သည္။ကူးက ထယ္ေယာင္းေပၚမွအနည္းငယ္
ထရင္း ကူးေလးကထိန္းကိုင္ရင္းအထဲတိုးဝင္၏။
ထိုမွတစ္ဆင့္ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းအေပၚမွ
တျဖည္းျဖည္းလႈပ္ရွားသည္။
" ေမာင္...အာ့!...ဟာ့!!! "
" ေမာင့္အေပၚကေန ဒီလိုလႈပ္ရွားေနတဲ့အလွေလး
ကိုျမင္ရတာ မိုက္လိုက္တာကြာ။အရမ္းလွလြန္း
တယ္။ "
ထယ္ေယာင္းက ကူးရဲ႕ရင္ဘက္ကိုစုပ္နမ္းၿပီး
အမွတ္အသားရာေတြထင္းေနေအာင္ မွတ္ပစ္
လိုက္သည္။ကူးေလးမွာေတာ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕
ပုခုံးေပၚလႈပ္ရွားေနရင္းသာယာမႈေတြလိုက္လာၿပီမို႔ေခါင္းေမာ့ကာ ေအာ္ညည္းေနသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားအတူ သာယာမႈကိုရယူေနရင္း
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးရဲ႕ဖုန္းက အတူျမည္လာသည္။
ကူးတို႔ႏွစ္ေယာက္ သာယာေနရင္းၾကည့္ေတာ့
ထယ္ေယာင္းဖုန္းမွာ ဒယ္ဒီကေခၚတာျဖစ္ၿပီး၊
ကူးဖုန္းမွာေတာ့ ထယ္ေယာင္းအေမကဖုန္းေခၚ
ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
" ဟာ့!...ေမာင္တို႔အဆင္မေျပေလာက္ဘူး။
အသက္...ေမာင္တို႔ျပန္ဆက္သြားရေအာင္။
သားကို ဒယ္ဒီနဲ႔ေမေမထိန္းထားလိမ့္မယ္။ "
" ေမာင္!!ဟာ့... "
ထယ္ေယာင္းကလ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ကူးကိုခ်ီထားကာ
ေနရာေျပာင္းလိုက္ရင္း အေပၚမွဆက္လႈပ္ရွား
ေတာ့သည္။ကူးမွာေတာ့ ဖုန္းေတြဘက္ကိုၾကည့္
လိုက္ေပမဲ့ ကူးလည္းသာယာမႈကိုမရပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔
ထယ္ေယာင္းကိုမတားေတာ့ေပ။
" ပါးပါးေတာင္းပန္ပါတယ္ မ်ိဳးေစ့ေလးရယ္။
ဒီညေတာ့ပါးပါး မင္းဒယ္ဒီနဲ႔အတူေပ်ာ္ပါရေစ။ "
ကူးေလးကေျပာလိုက္သလိုထယ္ေယာင္းလည္း
လႈပ္ရွားေနရင္းမွကူးနဲ႔တူလြန္းသည့္စကားကိုသာ
ဆိုမိသည္။
" ဒယ္ဒီ့ကိုေတာ့ဒီတစ္ရက္ခြင့္လႊတ္ေပးပါကြာ
သားရာ ဟာ့!! "
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးက အတူေပ်ာ္ေနၾကေပမဲ့လည္း
တစ္ဖက္အိမ္ေတာ္မွာေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးက
ညဘက္ေအာ္ငိုေနတာမို႔ အဖိုးနဲ႔အဖြားေရာ၊
အဖိုးပါအၿငိမ္မေနရဘဲ လိုက္ထိန္းေနရတာ။
" အူငဲ...အူငဲ...အူငဲ....ငဲ... "
" အိုအို...ဖြားေျမးေလးေရ။မငိုပါနဲ႔ကြယ္။ေျမးရဲ႕
ပါးပါးနဲ႔ဒယ္ဒီက ကားေမာင္းသင္ရင္းဘယ္ေရာက္
သြားတာလဲမသိဘူး။အကိုေရ...ေျမးအတြက္
ႏို႔ဘူးယူလာေပးပါဦး။ေျမးေလးႏို႔ဆာေနမွာ။ "
မ်ိဳးေစ့ေလးငိုေနတာမို႔ အဖြားကေခ်ာ့ျမဴေနရ၏။
အဖြားကထိန္းရတဲ့တာဝန္ကိုယူၿပီး အဖိုးကေတာ့
ႏို႔ဘူးအေျပးေဖ်ာ္ေနရသည္ေလ။အဖိုးဆိုလည္း
သူ႔ျမစ္ေလးငိုေနတာမို႔ အိပ္မရေတာ့ဘဲအ႐ုပ္ေတြနဲ႔
မနည္းေခ်ာ့ရေတာ့သည္။
ထိုညကေတာ့ ထယ္ေယာင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေပ်ာ္
ေနရေပမဲ့ ကင္မ္အိမ္ေတာ္ကဒယ္ဒီနဲ႔ေမေမရယ္၊
အဖိုးရယ္ကေတာ့ ငိုေနသည့္မ်ိဳးေစ့ေလးကိုဝိုင္း
ထိန္းေနရသည္။အိမ္ေတာ္ထိန္းဆိုလည္းမေနႏိုင္လို႔ဝင္ေခ်ာ့ရသည္။ထိုညက ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးကအိပ္ေရးပ်က္သလို ကင္မ္အိမ္ေတာ္ကသူေတြပါ
အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရသည္။
- - - - -
ထယ္ေယာင္းရဲ႕အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ ကူးေလးပိုေပ်ာ္
ၿပီး ကူးကိုလည္း လိုအပ္တာေတြမရွိေအာင္ပဲ
ေမာင္ကလိုက္လုပ္ေပးထားေသးပါသည္။ကူးကေမာင့္အခ်စ္ေတြၾကား လွလွေလးျဖစ္ၿပီးကိုေပ်ာ္ေနရပါသည္။အခုဆိုရင္ေတာ့မ်ိဳးေစ့ေလးဆို သုံးလသားအ႐ြယ္ေလးေတာင္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
သုံးလသားအ႐ြယ္ေလးက ကူးနဲ႔အေတာ့္ကိုတူၿပီး
သူ႔ဒယ္ဒီနဲ႔ပါးပါးကူးရဲ႕ အႏွစ္တုံးေလးျဖစ္ေန၏။
အဖိုးနဲ႔အဖြားကလည္း သူတို႔ေျမးကိုခ်စ္တာမွလြန္
ေနေရာပဲ။ကူးတို႔ကိုအၿမဲအိမ္မွာလာအိပ္ခိုင္းေသး
သည္ေလ။မ်ိဳးေစ့ေလးကေတာ့ မရဘူး။စိတ္ကို
က်ဥ္းၾကပ္ေစတာမို႔ရယ္၊သူ႔ပါးပါးကိုယ္ေငြ႕မရွိရင္
အိပ္လို႔ကိုမရဘူး။ကူးအေမခ်ီရင္လည္း ငိုတက္
ေသးလို႔အေမကေတာင္စပါေသးသည္။အရမ္း
သူ႔ဒယ္ဒီ့လိုပဲတဲ့ပါးပါးကိုသိပ္ခ်စ္ျပေနတာပါဟု
ေျပာသည္။
အခုေတာ့ကူးတို႔မိသားစု အေဖတို႔ကအိမ္မွာတစ္
ရက္ေလာက္လာေနပါဆိုလို႔ အိမ္ေတာ္ကိုေရာက္
ေနတာျဖစ္သည္။မနက္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္က
အလုပ္သြားလို႔သူ႔သားကိုေခၚသြားတာ။
ကူးကေတာ့အိမ္မွာ စေတာ္ဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္
ေသာက္ရင္း ကြက္ကီးေလးေတြစားလို႔မ်ိဳးေစ့ေလး
အတြက္ ေလ့လာစရာရွိေသးတာမို႔စာအုပ္ေတြျဖင့္
ေသခ်ာမွတ္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
ကူးစာေရးေနရင္း အံဇြဲေပၚကဖုန္းမွအသံျမည္လာလို႔ ေရးလက္စကိုလက္စသတ္ရင္းထသြားကာ
ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။အၿမဲေခၚတိုင္း ေမာင္ဆိုသည့္
နာမ္စားေလးက Phone Contactမွာထင္းေန၏။
" ဟယ္လို...ေမာင္ "
' အသက္...သားငိုေနၿပီ။ကုမၸဏီကိုလာခဲ့ပါလား။
အသက္လာရင္ေတာင္ ေမာင္တို႔ကMallကိုသြား
ၾကည့္စရာေလးရွိလို႔ ေမာင္ေခၚသြားလိုက္မယ္။
အသက္က ေမာင့္အခန္းထဲမွာေစာင့္ေနလိုက္ပါ။ '
' ငဲ...အင့္...အူဝါး..ပ...ပ... '
ဖုန္းကိုင္ထားေတာ့ ေမာင္ကေျပာေနရင္းမွေဘးက
သားရဲ႕ငိုသံစူးစူးေလးကိုၾကားရသည္။ကူးေလး
ၿပဳံးၿပီးသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ကူးမရွိတာနဲ႔
သားကသတိရလာရင္ ႏို႔ဘူးေတာင္မစို႔ေတာ့ဘဲ
ငိုေတာ့သည္။
" ေမာင္...Speakerဖြင့္ေပးလို႔ရမလား။သားကို
အသံၾကားေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ပါဦး။ "
" အင္း..အသက္။သားေရ ပါးပါးကသားကို
စကားေျပာမယ္တဲ့။ "
ကူးကေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကSpeakerဖြင့္
လိုက္ၿပီးသူ႔သားကိုခ်ီရင္း စကားေျပာေစသည္။
မ်ိဳးေစ့ေလးက ပါးပါးအသံမၾကားရေသးလို႔
ငိုသံေတြပိုပိုစူးစူးလာသည္။တအားငိုရင္ရႈိက္တက္
တာမို႔ ထယ္ေယာင္းကပဲစိတ္ပူရသည္။
' အင့္...ငဲ...အဟင့္ဟင့္... '
သားကပိုငိုေနျပန္ေတာ့ ကူးေလးစိတ္ပိုပူသြားကာ
သူလာဖို႔အတြက္ ကားေသာ့ကိုယူကာခ်က္ခ်င္း
ေလွကားမွဆင္းလာရင္း ဖုန္းစကားေျပာသည္။
" သားေရ...ပါးပါးလာခဲ့မယ္ေလေနာ္။ဒယ္ဒီ့ကို
အလုပ္ရႈပ္ေအာင္ မငိုရေတာ့ဘူးေလ။ပါးပါးက
လာၿပီေနာ္။Twinkle twinkle little star. "
' အင့္...ဟင့္..ပ..အဲ... '
" ဟုတ္တယ္...ပါးပါးေလ။ပါးပါးလာၿပီေနာ္။
သားသားက မငိုရေတာ့ဘူးေလေနာ္။ "
ကူးေလးကတစ္ဖက္ဖုန္းကေန အသံက်ယ္က်ယ္
ေျပာေပးၿပီးေခ်ာ့ျမဴေနေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးက
သူ႔ပါးပါးအသံေၾကာင့္ ငိုေနရာမွတိတ္သြားကာ
ရႈိက္သံေလးျပန္ေပးလာသည္။
' အဲ...အဲ...အ... '
ကူးေလးမွာ ကားေပၚေရာက္ၿပီးခါးပတ္ပတ္ထားရင္းမွ စကားေျပာေနကာမ်ိဳးေစ့ေလးျပန္ၿပီးေတာ့
စကားေတြေျပာမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သည္။
' အသက္...ေမာင္တို႔ခဏMallသြားလိုက္ဦးမယ္။
အသက္က ေမာင့္အခန္းထဲမွာေစာင့္ႏွင့္ကြာ။
ေမာင္ဘာဝယ္ခဲ့ရဦးမလဲ။ေယာင္းဝူပါလာတာမို႔
သူ႔ကိုသယ္ခိုင္းလို႔ရတယ္။ '
" ေနပါ။အျပန္မွပဲ ေမာင္တို႔နဲ႔အတူစားမယ္။ေမာင္
ကတိေပးထားတာမွတ္မိတယ္မလား။ကူးစားတဲ့
အစားစာေတြလိုက္စားေပးမယ္ဆိုတာ။အဲ့ၾကမွ
စားေတာ့မယ္။ေမာင္..ငါကားေမာင္းေတာ့မွာဖုန္း
ခ်ေတာ့မယ္။ခ်စ္တယ္...ကေလးေလး။ "
' ေမာင္ေရာပဲခ်စ္တယ္...ကိုကိုအလွေလး။ '
ကူးေလးက ကားေမာင္းဖို႔ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ကူးက
ဘယ္ေလာက္ထိအေရးႀကီးသည့္ ကိစၥရွိေနလည္း
ကားေမာင္းဖို႔ဆို ဂ႐ုတစိုက္ရွိသည္။ေမာင္ကပါ
ကားေမာင္းရင္ ဖုန္းေျပာဖို႔ကိုေရွာင္ခိုင္းၿပီးအေရး
ႀကီးေနရင္ေတာင္မွ ေဘးမွာကပ္ရပ္ဖို႔ေျပာသည္။
ေမာင္ကေတာ့အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး။ကားေမာင္းတာနဲ႔
လွ်င္ျမန္တဲ့အရွိန္ထည့္ၿပီး ကားေမာင္းရင္ေတာင္
သူကိုယ္တိုင္ၾကေတာ့ သည္ပုံစံေတြကိုမျပင္ဘဲ
ကူးကိုဂ႐ုစိုက္သည္။တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ကူးက
ေမာင့္ကို အက်င့္ျပင္ေပးရမည္ေလ။
" လူဆိုးေလးေတြက ငါမပါရင္တကယ့္ကို
မျဖစ္တာပဲ။သူ႔ဒယ္ဒီနဲ႔လိုက္သြားရင္ေတာင္မွ
ပါးပါးဆိုတာခ်ည္း။သူ႔ဒယ္ဒီနဲ႔အတူတူပဲ။ "
ကူးေလးက မ်ိဳးေစ့ေလးနဲ႔ေမာင့္ကိုစိတ္မဆိုးဘူး။
ကူးကိုအဲ့လိုမ်ိဳးေလး အားကိုးတႀကီးရွိေနေပးတာ
သေဘာက်တာမို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးကိုခ်စ္ေပးၿပီးလို႔
ဂ႐ုစိုက္ေပးပါသည္။
ကူးေလးဆက္မေတြးေတာ့ဘဲ ကားကိုျဖည္းျဖည္း
မွန္မွန္ေမာင္းရင္း မ်ိဳးေစ့ေလးတို႔ရွိလာရသည္။
ေတာ္ၾကာလသားေလး အေမာင္မ်ိဳးေစ့ေလးက
ပါးပါးကိုမေတြ႕ရင္ သူ႔ဦးေလးေယာင္းဝူပါဆံပင္
ဆြဲခံရမွာျဖစ္လို႔။
- - - - -
လူေတြရဲ႕မ်က္လုံးထဲလွပစြာအျဖစ္ရွိသည့္
လူငယ္ေလးက တစ္စုံတစ္ေယာက္မ်က္ဝန္းထဲ
လွေနသည္မဟုတ္ပါ။ထယ္ေယာင္းအခန္းေရွ႕သို႔
ေျခစုံရပ္ရင္း အသင့္ဝတ္လာသည့္မ်က္မွန္ကို
ခြၽတ္လိုက္ကာ အခန္းကိုၾကည့္ၿပီးၿပဳံးသည္။
" ဟင္း...လီယမ္ျပန္ေရာက္လာၿပီေနာ္။လီယမ္က
ဒီတစ္ခါေတာ့အကိုရဲ႕ရွယ္ယာရွင္အေနနဲ႔ပဲေပါ့။အစ္ကိုထယ္လက္ခံလိုက္ေတာ့ လီယမ္ေတာ္သား။
အေစာထည္းက တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔လာပါတယ္။ "
လီယမ္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ၿပဳံးၿပီးစကားဆို၏။
သူနဲ႔အလုပ္တြဲလုပ္ဖို႔ လက္မခံသည့္အစ္ကိုထယ္ကို
လက္ခံေအာင္ျဖင့္ လီယမ္၏အတြင္းေရးမႉးမအား
သူေဌးေနရာခဏဝင္ေစရင္း ေယာင္းဝူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး
စကားေျပာရာမွ အစ္ကိုထယ့္ဘက္ကရွယ္ယာရွင္
အျဖစ္လက္ခံခဲ့သည္ေလ။
အစ္ကိုထယ္နဲ႔လာေတြ႕ၿပီး ျပန္ႏွင္လႊတ္ရင္ေတာင္
ျပဖို႔အတြက္ စာရင္းကိုေတာင္ယူထားလာသည္။
လီယမ္ကအႀကံပိုင္ၿပီျဖစ္သည္။
ေဒါက္! ေဒါက္!
လီယမ္တံခါးေခါက္လိုက္ေပမဲ့ အသံမေပးလာလို႔
ေၾကာင္သြားရင္းမွ အထဲကိုဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။
အထဲမွာတစ္ေယာက္မွရွိမေနဘူး။မွန္စားပြဲနဲ႔
ဆိုဖာေပၚမွာေတာ့ ကေလးအသုံးေဆာင္ပစၥည္း
ေတြခ်ည္းရွိသည္။
အစ္ကိုထယ္ရဲ႕ခုံေနရာကိုၾကည့္ေတာ့ ခုံေနရာမွာ
ကုတ္အက်ႌအနက္ကို ခ်ိတ္ထားတာမို႔ၿပဳံးကာ
လက္ထဲကစာအုပ္ကို စားပြဲေပၚခ်လိုက္ရင္းမွ
စားပြဲအနားကပ္ေလွ်ာက္သည္။
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ခုံေပၚ လီယမ္ကထိုင္လိုက္ရင္း ေနရာကိုခပ္ေလ်ာေလ်ာမွီထိုင္ကာ ခုံေနရာကို
နမ္းရႈိက္ရင္းစကားဆိုသည္။
" အင္း...အစ္ကိုထယ္ရဲ႕ကိုယ္သင္းရနံ႔ကေမႊးေန
တာပဲလား။သေဘာက်လိုက္တာ။ဒီတစ္ေယာက္ကို
ငါပိုင္သင့္တယ္ဆိုတာ ဟိုေကာင့္ကိုသိေစခ်င္တာ။
သူေပၚလာေတာ့ အကုန္မွားကုန္တာ။ "
လီယမ္ေျပာရင္း စားပြဲေပၚကိုၾကည့္မိေတာ့
ဓာတ္ပုံႏွစ္ပုံကိုေတြ႕သည္။တစ္ပုံကဟိုေကာင္ရဲ႕
ပုံျဖစ္ၿပီး၊ေနာက္တစ္ပုံက သူမႏွိမ္နင္းလိုက္ရတဲ့
မေကာင္းဆိုးဝါးေလးျဖစ္သည္။ထိုေန႔ကသူသာ
ရွိေနရင္ ေဒၚေလးနဲ႔အတူအဲ့ကေလးကိုရွင္းလို႔ၿပီး
သြားမွာျဖစ္သည္။
" ငါ့ေယာက္်ားရဲ႕ခုံမွာဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ။ "
စားပြဲေပၚကပုံေတြကို ခပ္စူးစူးၾကည့္ေနတုန္း
အခန္းတစ္ခန္းမွအသံထြက္လာသည္။လီယမ္
အံ့ဩသြားကာ အသံလာရာကိုၾကည့္ေတာ့
ဟိုတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။
" အစ္ကိုထယ့္ရွိ ရွယ္ယာကိစၥအတြက္စကားလာ
ေျပာတာ။ "
လီယမ္ခုံေပၚမွထလိုက္ရင္းေျဖလိုက္သည္။ကူးက
ခပ္မဲ့မဲ့ၿပဳံးကာ တစ္ရႉးျဖင့္လက္ကိုသုတ္ရင္းမွ
သူ႔အနားကိုေလွ်ာက္လာသည္။
ေမာင္တို႔သားအဖ Mallဘက္ကိုသြားတယ္ဆိုတာ
သိတာမို႔ ကူးတစ္ေယာက္ထည္းအခန္းထဲစာထိုင္
ဖတ္ေနတာျဖစ္သည္။သို႔ေပမဲ့ သန္႔စင္ခန္းသြား
ခ်င္လာတာမို႔ထသြားၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့
သူက ေမာင့္ရဲ႕ခုံေပၚထိုင္ကာ ကူးတို႔ပုံေတြကို
ခပ္စူးစူးၾကည့္ေနတာျဖစ္သည္။
" အလုပ္ကိစၥအတြက္လာတဲ့သူက အေရွ႕က
Waiting chairsမွာမထိုင္ဘဲ သူမ်ားအခန္းထဲ
ဝင္လာၿပီးေခြးတစ္ေကာင္လို အနံ႔ခံေနတာလား။ "
" မင္း! "
ကူးရဲ႕စကားဟာ လီယမ့္ရဲ႕အရႈိက္ကိုတည့္တည့္
ထိသြားထင္၏။စကားေၾကာင့္ ေဒါသထြက္လာၿပီး
ကူးကိုစူးရဲစြာၾကည့္သည္။ကူးကေတာ့ ခပ္မဲ့မဲ့
ၿပဳံးလိုက္ကာ စကားဆိုသည္။
" ေျပာတာမွားလို႔လား။လူမရွိဘူးဆိုလည္း အေရွ႕
ေနရာမွာေစာင့္ေနပါလား။ဘာကိစၥနဲ႔အထဲကိုဝင္
လာရတာလဲ။ဝင္လာေတာ့လည္း မၿငိမ္မေနဘူး။
ငါေျပာတာလြန္တယ္လို႔ထင္ေနလား။ "
ကူးရဲ႕စကားအေျပာမွာ လီယမ္ေဒါသထြက္လာၿပီး
လက္သီးကိုခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကာ ကူးအနားကို
ေလွ်ာက္လာၿပီး ေဒါသတႀကီးအံႀကိတ္သံျဖင့္
စကားေျပာေတာ့သည္။
" စကားကိုၾကည့္ေျပာစမ္း။ေအာက္ေျခမွာေနတဲ့
သူက အထက္တန္းစားကိုအဲ့လိုပဲေျပာရလား။ "
" ဟုတ္တာေပါ့။ငါကအရင္ကအဲ့လိုေနရေပမဲ့
အခုေတာ့ အထက္တန္းကကင္မ္အိမ္ေတာ္က
လူႀကီးေတြနဲ႔၊ကင္မ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕တစ္ဦးထည္းေသာသားက ငါ့ကိုသိပ္ခ်စ္တာေလ။ငါ့သားဆိုငါ့ကို
ပိုလို႔ေတာင္ခ်စ္ေသး သိရဲ႕လား။အင္းေလ...
ဘယ္သိပါ့မလဲ။မင္းကအခ်စ္မွမခံရတာ။ "
ကူးကလက္ပိုက္ကာ လီယမ့္ကိုခပ္စူးစူးၾကည့္လို႔
ေျပာလိုက္ေတာ့ လီယမ့္တစ္ကိုယ္လုံးပန္းေရာင္
အလားရဲတြက္လာသည္။လီယမ္က ကူးရဲ႕နီးပါး
အသားျဖဴတာမို႔ ေဒါသထြက္ေနမွန္းသိသာကာ
နီရဲတြက္လာသည္။
" မင္း!အေတာ္လြန္ေနၿပီေနာ္။ "
" အာ...ကင္မ္ေဂ်ာင္ဂုကေတာ့လုပ္ၿပီ။အခ်စ္မခံ
ရတဲ့သူေရွ႕မွာမွ အားက်ေအာင္ေတြေျပာျပေတာ့
တင္းေနၿပီေပါ့။ေဆာရီးေနာ္...ေမာင္ကငါ့ကိုခ်စ္
ေၾကာင္းသာသိရင္ နားေထာင္ၿပီးေမ့လဲမွာဆိုးလို႔
ထပ္မေျပာေတာ့တာ။ "
ကူးစကားေတြေၾကာင့္ လီယမ္ဟာတအားကို
စိတ္တိုလာၿပီး ကူးအနားကိုပိုကပ္လာသည္။
ကူးကေၾကာက္ဟန္တစ္စိုးတစ္စိမွ်မရွိေနဘူး။
" တကယ္ေတာ့ မင္းကငါ့ေနရာကိုေရာက္လာၿပီး
ငါရမဲ့အရာေတြကို လုယူသြားတာေလ။မင္းကသာ
ငါ့ကိုအဲ့လိုလာေျပာေနတာမလား ေဂ်ာင္ဂု။ "
" အို...ငါကလုယူတာမဟုတ္ပါဘူး။ေမာင္ကသာ
ငါ့ကိုတအားခ်စ္တာပါ။ဘာလဲ...ေမာင္ကငါ့ကို
ခ်စ္ၿပီးစြဲလမ္းေနတာေလ။တကယ္ေတာ့ မင္းလည္းေမာင့္ရဲ႕အနား,နားမွာေနၿပီးအခြင့္အေရး
ရပါတယ္။မင္းကိုသာေမာင္ကႀကိဳက္ကိုမႀကိဳက္တာေလ။ငါလည္းဘယ္တက္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။ "
ကူးကမဲ့ၿပဳံးၿပဳံးၿပီး ခပ္႐ြဲ႕႐ြဲ႕စကားဆိုေတာ့
လီယမ္က ကူးေျပာသည့္စကားေတြေၾကာင့္
ျပန္မေျဖႏိုင္တာမို႔ျဖစ္ေနသည္။
" ေတာက္!မင္းေရာ မင္းသားေရာကတကယ့္
မေကာင္းဆိုးဝါးေတြသိလား။မင္းကေလးေမြး
တဲ့ေန႔။အဲ့ေန႔ကသာငါရွိခဲ့ရင္ေလ မင္းရဲ႕သားကို
လမ္းေဘးမွာထားၿပီး ကားနဲ႔တိုက္--- "
ေျဖာင္း!
လီယမ့္ရဲ႕စကားေတြမွာ ကူးေလးကေဒါသထြက္
လာသည္အထိျဖစ္ရသည္။ကူးနာမည္ကိုေတာ့
ေျပာတာထားပါ လက္ခံေသးသည္။အခုက
ဘာမွမသိနားမလည္တဲ့ ကူးရဲ႕သားကိုေရာထိပါး
လာတာမို႔ သည္းမခံႏိုင္စြာပါး႐ိုက္ခ်လိုက္ေတာ့
အားပါသြားသည္။ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွေသြးထြက္
လာသည္။
" အာ့!မင္း!ငါ့ကိုလက္ပါတယ္။အာ့!ငါ့လက္ကိုလႊတ္စမ္း! "
" မလႊတ္ႏိုင္ဘူး။မင္းက ငါ့သားကိုေျပာတာေလ။
မင္းကငါေျပာတာေတာင္ လက္မခံတဲ့အျပင္
ငါ့သားကိုေတာင္ ခ်ိန္းေျခာက္စကားဆိုေသးတယ္။ "
ကူးေဒါသထြက္ၿပီး လီယမ့္ရဲ႕လက္ကိုဆြဲထားကာ
ေျပာသည္။ကူးအေတာ့္ကို ေဒါသထြက္ေနတာမို႔
ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။စိတ္လည္းတိုသည္။
ကိုယ့္ကိုေတာင္ အေႏွာက္အယွက္ေပးတာေတာင္
ေလာက္ငွမေနဘဲ ကူးရဲ႕သားကိုအျပစ္ပုံခ်သည္။
" ငါမလြန္ဘူး။ငါရမဲ့အရာေတြကိုမင္းတို႔ကသာ
ရယူသြားတာ။မင္းတို႔သားအဖကမုန္းစရာ! "
လီယမ့္လက္ကို႐ုန္းၿပီး ကူးပါးကိုခ်ဖို႔ျပင္သည္။
ကူးက လီယမ့္လက္ကိုဆြဲထားလိုက္ရင္း ပါးကို
အနားကပ္ျပေတာ့သည္။
" ႐ိုက္စမ္းပါ။႐ိုက္လိုက္စမ္းပါ။ငါ့ပါးမွာဒဏ္ရာ
တစ္ခုရွိတာနဲ႔ ေမာင္ကမင္းကိုအရွင္မထားဘူး။
ငါကဒီကိစၥေတြေျပာျပလိုက္ရင္ေတာင္ ေမာင္က
ငါ့ကိုထိရင္ ၿငိမ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး။ "
ကူးက လီယမ့္လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ရင္း႐ိုက္ေစ
သည္။လီယမ္က သူ႔ကိုအစ္ကိုထယ္မ်က္ႏွာေတြ
စုတ္ျပတ္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့တာကိုေတြးမိတာမို႔
အမူအရာေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။သို႔ေပမဲ့လို႔
ကူးကိုရန္မူေနတဲ့အျပဳအမူေတြကေျပာင္းမသြား
ခဲ့ဘူး။
" ၾကည့္ေနစမ္းပါ။ဟန္လီယမ္က ဂြၽန္ေဂ်ာင္ဂုရွိမွာ
အရႈံးမခံခ်င္တာမို႔ ထပ္လုပ္ျပမွာ။ "
လီယမ့္စကားေၾကာင့္ ကူးေလးၿပဳံးလိုက္သည္။
အၿပဳံးေလးကျဖဴစင္ေနေပမဲ့ လီယမ္ေရွ႕တြင္ေတာ့
မုန္းစရာလိုျဖစ္ေနတာမို႔ ခပ္စူးစူးၾကည့္လိုက္၏။
" မင္းကို ငါ့သားကိုယ္ဝန္ရွိတုန္းက ၿငိမ္ခံတယ္ဆို
တာက ငါ့သားေလးမေကာင္းတာေတြၾကားမွာဆိုး
လို႔။အခုေတာ့ေျပာလို႔ရၿပီ။ဟန္လီယမ္ရွီး..မင္းက
လုံးဝမမွတ္ဘူးပဲ။ပထမကမင္းနဲ႔ငါ႐ုံးခန္းမွာေတြ႕
ေတာ့လည္း ငါမင္းကိုစကားနဲ႔ေခ်ပတယ္။ငါက
ေမာင့္ရဲ႕သက္ဆိုင္သူအိမ္သားျဖစ္လာေတာ့လည္း
အၿပဳံးနဲ႔ေခ်ခဲ့တာေလ။အခုၾက မင္းကိုငါကလက္နဲ႔
ေခ်ပမွာ မွတ္ထား။ "
ေျဖာင္း!
ကူးကသူ႔စကားေနာက္ လီယမ့္ကိုထပ္ခ်လိုက္ျပန္
ေတာ့သည္။ဒီတစ္ခါပိုအားျပင္းတာမို႔ လီယမ္က
လဲက်သြားၿပီး ကူးကိုထပ္ၾကည့္ျပန္သည္။
" မင္း!!!! "
" မင္းေမ့ေနလို႔ေျပာျပတာ။ငါ့နာမည္၊ငါ့မ်ိဳး႐ိုးက
ကင္မ္ေဂ်ာင္ဂု။မွတ္ထားၿပီး မင္းရဲ႕စာအုပ္ယူၿပီး
အခုထြက္သြားစမ္း။ "
လီယမ္ရန္ထပ္ၿပီးမျဖစ္ခ်င္တာမို႔ စားပြဲေပၚက
စာအုပ္ကိုယူသြားကာ ကူးကိုခပ္စူးစူးၾကည့္လို႔
ထြက္သြားသည္။အၾကည့္ေတြမွာလည္း သူ႔ထက္
သားကိုပိုရန္စလိုေနတယ္လို႔ထင္မိသည္။မရဘူး။
ကူးရဲ႕သားကိုေတာ့ ေသးေသးေလးေတာင္မထိရ
ဘူး။ေမာင္နဲ႔ကူးက သားေလးမ်ိဳးေစ့ေလးကိုကာ
ကြယ္ေပးရဦးမွာ။
ကူးေလးဆက္ၿပီးအေတြးေတြမ်ားျပန္သည္။
လီယမ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ကူးထက္ေတာင္
ငယ္ေသးသည္။သူဘာလို႔အဲ့ေလာက္ထိကူးကို
အႏိုင္ထပ္ယူခ်င္ေသးတာလဲ။သူ႔ပုံစံၾကည့္ရတာ
ကူးကိုအႏိုင္ထပ္လိုခ်င္ေနတာ။ပူေလာင္လိုက္တာ။
သူ႔အၾကည့္ကလည္း ကူးထက္သားကိုပါေရာလို႔
အႏၲရာယ္ေပးခ်င္ေနတာမ်ိဳး။
- - - - -
Mallကိုေရာက္ေနၾကသည့္ ထယ္ေယာင္းတို႔က
ေယာင္းဝူကိုခိုင္းစားေနၾကသည္။လုပ္ငန္းရွင္နဲ႔
စကားေျပာၿပီး သူတို႔အပိုင္Fashion shopsေတြ
လိုက္ၾကည့္ရင္း သားကိုလည္းမငိုေတာ့ေအာင္
အ႐ုပ္ေတြလိုက္ျပေပးေတာ့ သားကရတာအကုန္
ဆြဲသည္။
သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံးက GUCCIဆိုင္ထဲဝင္လို႔
ထယ္ေယာင္းကလည္း အဝတ္အစားဝယ္ရင္း၊
GUCCIဆိုင္ထဲက ကေလးအတန္းနားမွာလည္း
သူ႔သားလက္ညိဳးထိုးၿပီး ဆြဲထားသမွ်ကိုဝယ္ေပး
ေနတာျဖစ္သည္။ၿပီးရင္အထုတ္ကို ေယာင္းဝူကို
ဆြဲခိုင္းတာမို႔ လက္ႏွစ္ဖက္မွာအထုတ္ေတြျပည့္၏။
" ဆရာ...ဘာေတြထပ္ဝယ္ဦးမွာလဲလို႔။ဆရာဗ်ာ။
ဆရာသားက ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတာ။သူလက္
ညိဳးထိုးသမွ်ဝယ္ေနေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ "
" ေဟ့ေကာင္!မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ၿပီးအထုတ္ကို
ေအးေဆးသယ္လာခဲ့။ငါသားထပ္ငိုရင္မင္းကို
ထိုးမွာ။ "
ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ဘူး။ထုတ္ဆြဲေနရတဲ့တာဝန္မို႔ စာရင္းေတြကိုအထုတ္အိတ္တစ္ခုထဲထည့္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကိုအထုတ္အျပည့္သယ္ေနရတာျဖစ္သည္။ဆရာတို႔သားအဖကေတာ့ ရယ္ရင္းမ်ိဳးေစ့ေလးကလည္းသူ႔အေဖခ်ီထားရာကေနစကားေတြေျပာၿပီးရယ္ေနတာျဖစ္သည္။
ၾကည့္ေနပါ။ကုမၸဏီကိုျပန္ေရာက္လို႔ကေတာ့
မင္ေယာင္းဝူက ဆရာ့အပိုင္နဲ႔ကိုတိုင္ဦးမွာ။
ဟားဟား...My Time has come!!!
မၾကာမီကိုေရာက္လာေတာမွာ။
" ေဟ့ေကာင္!မင္းဘာေတြေတြးေနတာလဲ။ျမန္ျမန္
လာစမ္း။ေႏွးတိေႏွးတုံ႔မလုပ္နဲ႔။ "
" အ..အဲ...အဲ... "
သူ႔ဒယ္ဒီက ေယာင္းဝူဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ကာ
ဆူေနေတာ့ လက္ထဲကခ်ီထားသည့္မ်ိဳေစ့ေလးက
လိုက္ေအာ္သည္။တကယ့္ခ်စ္စရာေလး။
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ဘုရင္ေလးရယ္။ဘုရင္ေလးကအရမ္း
ေတြအႏိုင္က်င့္လာတာေနာ္။ခမည္းေတာ္ကလည္း
အရမ္းႏိုင္တာ။ဘုရင္ေလးကေတာ့ပိုဆိုး။ "
ေယာင္းဝူကအထုတ္ေတြနဲ႔ ဆရာ့ေနာက္ကိုေျပး
လိုက္ရင္း ခပ္တိုးတိုးဆိုလိုက္သည္။ဆရာကေတာ့
မၾကားလိုက္ဘူး။ၾကားလိုက္ရင္လည္း ႐ိုက္ခံရမွာ
ေသခ်ာသည္။
" အဲ...အ...ခစ္...ခစ္..အ... "
ထယ္ေယာင္းလက္ထဲက မ်ိဳးေစ့ေလးကေခြးေလး
ေတြေရာင္းသည့္ ေနရာကိုေရာက္ေတာ့မွန္ေဘာင္
အနားကေနရာမွာထားသည့္ ေဆာ့ကစားေနသည့္
ေခြးေလးမ်ိဳးစုံကိုေတြ႕ေတာ့ အသံေပးလာသည္။
" သားကလိုခ်င္လို႔လား။လာ..ဒယ္ဒီနဲ႔အတူတူ
ၾကည့္ရေအာင္။ဘယ္ေခြးေလးကိုယူခ်င္သလဲ။ "
ေခြးေလးေတြမ်ိဳးစုံရွိသည္မို႔ ထယ္ေယာင္းက
သူ႔သားၾကည့္ေနသည့္ေနရာကို လိုက္ၾကည့္၏။
ေခြးေပါက္ေလးေတြတစ္ခ်ိဳ႕က အသီးသီးသာ
ေဆာ့ကစားေနၾကတာမို႔ ၾကည့္မေနဘူး။
တစ္ေကာင္ထည္းေသာ အညိဳနဲ႔အနက္စပ္ထားတဲ့
ေခြးေပါက္ေလးကေတာ့ ထယ္ေယာင္းတို႔ကိုၾကည့္
လာၿပီး အမွီးေလးႏွံ႔ျပကာအနားကိုတိုးလာလို႔
မွန္ကိုေရွ႕ေျခႏွစ္ဖက္ေထာက္ကာ မ်ိဳးေစ့ေလး
လက္ေထာက္ရာေနရာကို လာထိသည္။
" အဲ...ခစ္...ခစ္...တ... "
မ်ိဳးေစ့ေလးက ထယ္ေယာင္းကိုလည္းၾကည့္ရင္း
ေရွ႕ကေခြးေပါက္ေလးကိုၾကည့္ကာ ၿပဳံးေပ်ာ္ေန
သည္။သူ႔ပါးပါးလို သူ႔ဒယ္ဒီကိုအၿပဳံးေတြနဲ႔
အခ်ိဳသပ္ေနတာ။
" သားကသေဘာက်တာလား။ဒယ္ဒီတို႔သားတြက္ဝယ္ေပးမယ္ဗ်ာ။မြ...မြ...ဒယ္ဒီ့သားၿပဳံးေနတာျမင္
ေတာ့ ဒယ္ဒီၿပဳံးမိေနၿပီကြာ။ "
မ်ိဳးေစ့ေလးက ေခြးေပါက္ေလးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
လုပ္ၿပီးရယ္ေနတာမို႔ ထယ္ေယာင္းၿပဳံးေနသည္။
ထို႔အတူကိုကိုအလွေလးကလည္း ေခြးခ်စ္တာကို
သိတာမို႔ ဝယ္ေပးရန္သင့္တာမို႔သားကိုခ်ီထားရင္း
ဆိုင္ထဲဝင္သြားသည္။
" မန္ေနဂ်ာလား။ေတာက္တိုမယ္ရလား။ငါ့ကိုယ္ငါ
မသဲကြဲေတာ့ဘူး။ဆိုး႐ြားလိုက္တာ။ "
ေယာင္းဝူလည္းဆိုင္ထဲလိုက္ဝင္လို႔ ခပ္တိုးတိုးဆိုလိုက္သည္။အရင္က ဆရာတစ္ေယာက္ထည္းကိုပဲ
မန္ေနဂ်ာလုပ္ရတာ။ဆရာ့အပိုင္ကိုေတြ႕တာေတာင္
ဆရာ့အပိုင္ရဲ႕ကိုယ္ရံေတာ္။သူ႔သားေမြးျပန္ေတာ့
လည္း လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ရတာမို႔အဆင္မေျပဘူး။
ေကာင္တာနားကိုကပ္သြားေတာ့ ဆရာ့လက္ထဲက
ဘုရင္ေလးက ေယာင္းဝူကိုစကားေတြေျပာလာၿပီး
ရယ္ျပေနသည္။ေယာင္းဝူကေတာ့ ဘုရင္ေလးက
သူ႔အေပၚအႏိုင္က်င့္က်င့္ ခ်စ္သည္။ဒါေၾကာင့္ပင္
ဘုရင္ေလးဘာလုပ္လုပ္ၿပဳံးေနရတာ။
" အ...အဲ...အဲ... "
" ဟုတ္ကဲ့။ဘုရင္ေလးရဲ႕ခမည္းေတာ္က ေခြးေလး
ဝယ္ေပးေနတာပါ။ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္နားမလည္
တဲ့ဘာသာစကားေတြနဲ႔ထပ္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ "
" ခစ္...ခစ္... "
ေယာင္းဝူက မႏိုင္စြာအထုတ္ေတြသယ္ထားတာကို
မ်ိဳးေစ့ေလးကၾကည့္ရင္းရယ္သည္။ထယ္ေယာင္းကဆိုင္ရွင္နဲ႔စကားေျပာရင္း ေခြးေလးအတြက္လိုတာဝယ္ေနတာျဖစ္သည္။စကားေျပာၿပီးေတာ့မွ
ထယ္ေယာင္းက ေယာင္းဝူဘက္လွည့္ကာစကား
ဆိုလာသည္။
" ေယာင္းဝူ။ကိုကိုအလွေလးနဲ႔သားအတြက္
ေခြးေလးေမြးထားတယ္။ငါတို႔သားအဖကို
ကုမၸဏီကိုလိုက္ပို႔ၿပီး ဒါေတြအပန္းေျဖအိမ္မွာ
ပို႔ထားလိုက္။ငါတို႔အိမ္ကိုေရာက္ရင္ အိမ္ေတာ္ထိန္းရွိ ေခြးေပါက္ေလးကိုေသခ်ာအပ္လိုက္။ "
" ဟုတ္ကဲ့ဆရာ။ကြၽန္ေတာ္လုပ္လိုက္ပါ့မယ္။ "
ေယာင္းဝူကစကားဆိုေတာ့ ထယ္ေယာင္းက
ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး သူ႔သားကိုခ်ီေခၚကာျပန္ထြက္
သြားရသည္။ကုမၸဏီမွာ ကိုကိုအလွေလးေရာက္
ေနေတာ့မွာမို႔ အျမန္သြားရေတာ့သည္။
- - - - -
ထယ္ေယာင္းတို႔သားအဖ ကုမၸဏီကိုေရာက္ေတာ့
ဝန္ထမ္းေတြက ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီးမ်ိဳးေစ့ေလးကို
ပိုႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ လူရႈပ္တာကိုမႀကိဳက္သည့္
မ်ိဳးေစ့ေလးက မႀကိဳက္တာမို႔သူ႔ဒယ္ဒီလိုမ်က္
ေမွာင္ႀကီးႀကဳံ႕လို႔ရွိသည္။
႐ုံးခန္းနားမေရာက္ခင္ ကိုယ္စားလွယ္ဌာနထဲက
မင္ဂယူတို႔အဖြဲ႕ထြက္လာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကဥကၠဌမို႔ကိုယ္ကိုကိုင္းၫႊတ္ကာႏႈတ္ဆက္ၿပီး
ထြက္သြားၾကသည္။
" ေဟး...ကင္မ္မင္ဂယူ။ကြၽန္ေတာ္က မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ ဒီဘက္ကိုခဏလွည့္လိုက္ပါလား။
က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ထမင္းစားဖို႔နားၾကေပါ့။ "
က်န္တဲ့သူေတြကဂယူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့
ထယ္ေယာင္းကခပ္မဲ့မဲ့ၿပဳံးကာ ဂယူေရွ႕သားကိုခ်ီ
ထားရင္း ေျပာသည္။
" သားကိုသိပ္မေတြ႕ရလို႔ မိတ္ဆက္ေပးမလို႔ေလ။
ဒယ္ဒီကင္မ္ထယ္ေယာင္းနဲ႔ပါးပါးကင္မ္ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕
သားမ်ိဳးေစ့ေလးတဲ့ဗ်ာ။သားေရ မင္းပါးပါးရဲ႕
သူငယ္ခ်င္းကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါဦး။ "
ထယ္ေယာင္းက သူ႔သားကိုခ်ီထားရင္းၿပဳံးကာ
မိတ္ဆက္ေပးသည္။မ်ိဳးေစ့ေလးကေတာ့ ထိုနည္း
မတူစြာျဖင့္ မင္ဂယူအားသူ႔ပါးပါးလိုမ်က္ႏွာခ်ိဳၿပီး
ၿပဳံးျပကာစကားေျပာရင္း မင္ဂယူ႔ဘက္သို႔လက္
လွမ္းေနသည္။
" အဲ...အ..ဂ..အ.. "
" သားမသြားရဘူး။ဒယ္ဒီ့ေပၚမွာပဲေန။ဒယ္ဒီမင္းကို
ခ်ီထားရတာေလကြာ။ "
သူ႔သားကဂယူ႔ကိုေတာင္ ၿပဳံးရယ္ျပေနၿပီးေတာ့
လက္လွမ္းေနတာျဖစ္သည္။ထယ္ေယာင္းက
ဆြဲထားတာေတာင္ သြားမည္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။
" ဂယူ!ဂယူ... "
ထယ္ေယာင္းတို႔စကားေျပာေနရင္း ထြက္လာတဲ့
ကူးက ဂယူ႔ကိုေတြ႕ေတာ့ ထယ္ေယာင္းေရွ႕
ေျပးဖက္ၿပီး စကားဆိုသည္။ထယ္ေယာင္းက
သဝန္တိုေနတာမို႔ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕မိသည္။
" ကူး.... "
" ဂယူအလုပ္ကိစၥ ခရီးထြက္ရေသးတယ္ဆို။အဆင္ေျပသြားတယ္မလား။ကူးထင္ေနတဲ့အတိုင္း
ေျပာစရာမလိုေအာင္ေျပတယ္ေပါ။ "
ကူးစကားေၾကာင့္ မင္ဂယူကေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
ကူးကေတာ့ၿပဳံးၿပီး လက္သီးစုပ္ေသးေသးေလးကို
ခပ္ဖြဖြဆုပ္ကာ 'ဖိုက္တင္း'ဆိုသည့္အမူအရာေလး
လုပ္ျပေတာ့ပိုၿပဳံးမိသည္။ကေလးအေဖေလးက
အခုထက္ထိခ်စ္စရာေကာင္းေနတုန္း။
" အ...ပ..ပ...အဲ... "
ကူးနဲ႔ဂယူစကားေျပာေနရင္း ထယ္ေယာင္းခ်ီထား
တဲ့မ်ိဳးေစ့ေလးက သူ႔ပါးပါးကိုစကားေျပာသည္။
သည္ေတာ့ကူးက သူ႔ဒယ္ဒီလက္ထဲကေနယူခ်ီ
လိုက္ၿပီး ဂယူ႔ေရွ႕မွာမိတ္ဆက္ေပးေနသည္။
" ဪ...ပါးပါးသားေလး။အိုက္ဂူး...လာပါဦး။
ဦးဦးဂယူကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါဦး။ "
" အသက္...စကားေျပာေနတယ္မလား။ေမာင္နဲ႔
သားကအထဲသြားႏွင့္ေတာ့မယ္။သားလာ...ဒယ္ဒီတို႔႐ုံးခန္းထဲသြားရေအာင္။မင္းပါးပါးစကားေအးေဆးေျပာပါေစ။ "
ကူးကိုသဝန္တိုေနတာမို႔ ထယ္ေယာင္းမ်က္မွာငယ္
သြားၿပီး ကူးလက္ထဲကသားကိုခ်ီယူၿပီး ထြက္သြား
ေတာ့ ကူးေလးၿပဳံးလိုက္ပါသည္။ဘယ္ေလာက္ထိ
ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ ကူးရဲ႕ကေလးေလးကတအား
သဝန္တိုတက္ပါသည္။
" ဂယူတို႔ထမင္းစားေတာ့မွာမလား။သြားစားေတာ့
ေလ။ေနာက္က်ေနမယ္။ကူးတို႔လည္း ေယာင္းဝူကို
ေန႔လယ္စာမွာထားေသးတာ။ခဏေနၾကစားေတာ့
မွာမို႔။အခုေတာ့ကေလးႀကီးကိုသြားေခ်ာ့ဦးမယ္။ "
ကူးကေျပာၿပီးထြက္သြားေတာ့ ဂယူလိုက္ၾကည့္မိ
သည္။ကူးကတကယ့္ပဲ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကို
အေတာ္ခ်စ္သြားတာျဖစ္သည္။သူနဲ႔တုန္းကပုံစံ
ထက္ေတာင္ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းမ်က္ႏွာေသး
ေသးေလးပ်က္တာေတာင္ မေနႏိုင္တာမ်ိဳး။
သူေပ်ာ္ပါသည္။ကူးလည္းေပ်ာ္ေနတာပဲကို။
" မင္းပါးပါးကကြာ...ဒယ္ဒီ့ကိုပစ္ထားခဲ့တာ။
ဒယ္ဒီ့ကိုဆို ေမ့သြားတာသားေတြ႕တယ္မလား။
ဒယ္ဒီတို႔ျပန္စိတ္ဆိုးၾကရင္ေကာင္းတယ္မလား။ "
" အ..ဒ..အဲ...အု.. "
" ဟုတ္တာေပါ့။ဒယ္ဒီတို႔အဲ့လိုလုပ္ရေအာင္။ "
ထယ္ေယာင္းက သားကိုခ်ီထားရင္းအိပ္ဖို႔အတြက္
ကုတင္ေပၚမွာ အခင္းျပန္ခင္းေပးေနသည္။ၿပီးမွ
အေမာင္မ်ိဳးေစ့ေလးကို ႏို႔ဘူးေလးေတ့ေပးထားၿပီးစကားဆိုေနသည္။မ်ိဳးေစ့ေလးကလည္း
သူ႔ဒယ္ဒီကိုၿပဳံးျပရင္း စကားေတြေျပာေနတာ။
" ပါးပါးသားေလး အိပ္ေတာ့မွာလား။ပါးပါးရဲ႕
မ်ိဳးေစ့ေလးေရ။ "
" အ..ပ..ပ.. "
ကူးေလးကအခန္းထဲဝင္လာၿပီး ထယ္ေယာင္းရဲ႕
ေဘးနားထိုင္ကာ လက္ထဲကႏို႔ဘူးကိုယူလိုက္ရင္း
မ်ိဳးေစ့ေလးကိုႏို႔ဘူးေတ့ေပးၿပီး ေသာက္ေစ၏။
မ်ိဳးေစ့ေလးက ေန႔လယ္စာဖို႔ႏို႔ေသာက္ၿပီးရင္
အိပ္ရေတာ့မွာမို႔ျဖစ္သည္။
" ပါးပါးကိုစကားေတြေျပာမေနေတာ့ဘဲ သားအိပ္
ေတာ့ကြာ။ဒယ္ဒီေခ်ာ့သိပ္ရမွာလား။ "
" ေမာင္ကလည္း ငါသိပ္ေနပါတယ္ဆို။ "
ထယ္ေယာင္းက ကူးစကားကိုျပန္မေျဖေတာ့ဘဲ
သားေဘးနားမွာ လွဲအိပ္လိုက္တာမို႔ကူးေလး
ေခါင္းသာခါမိသည္။စိတ္ဆိုးလို႔လည္းမၿပီးႏိုင္ဘူး။တကယ့္ကူးကို အရမ္းခ်စ္ၿပီးသဝန္တိုေန
ေတာ့တာပဲ လူဆိုးေလးေတြ။
အတန္ၾကာေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးကအိပ္သြားၿပီမို႔
ကူးေလးႏို႔ဘူးကိုဖယ္ေပးၿပီး လင္းပိုင္အ႐ုပ္ေလး
ဖက္ေစလိုက္သည္။ေမာင့္ဘက္ကိုၾကည့္ေတာ့
စူပုတ္ပုတ္အေနအထားနဲ႔အိပ္ေနတာမို႔ မအိပ္ေသး
မွန္းသိလိုက္သည္။
" ပါးပါးသားေလး မြ... "
ကူးက မ်ိဳးေစ့ေလးကိုနမ္းလိုက္ၿပီးေဘးဘက္က
အိပ္ေနသည့္ထယ္ေယာင္းရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ကာ
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းၿပီးစကားဆိုသည္။
" ကူးကူးရဲ႕ကေလးေလးကိုလည္း မြ..ခ်စ္တယ္။
အမ်ားႀကီးထက္ပိုၿပီးခ်စ္လို႔ ကေလးေလးက
ေနာက္ဆိုစိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္။မြ... "
ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္ၿပီးရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လိုက္ၿပီးဖက္
အိပ္ေနသည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ မအိပ္ေသး
တာမို႔ကူးေလးရဲ႕စကားကိုၾကားၿပီး မ်က္လုံးေတြ
မွိတ္ထားရင္းမွၿပဳံးလိုက္သည္။
ကိုကိုအလွေလးကလည္သည္။သူ႔ကိုသဝန္တိုလို႔
စိတ္ဆိုးၿပီဆို ဘယ္လိုေခ်ာ့ရမလဲဆိုတာလည္း
သိသည္။ဒါေၾကာင့္မို႔ ကင္မ္ေဂ်ာင္ဂုကခ်စ္စရာ
ေကာင္းလြန္းလို႔ ဘယ္သူ႔မွမျပခ်င္သည္အထိ
အာခံတြင္းထဲငုံထားခ်င္မိသည္။
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးေလးက ဖက္အိပ္ေနၾကေပမဲ့
သားျဖစ္တဲ့မ်ိဳးေစ့ေလးကေတာ့ လင္းပိုင္ေလးကိအေဖာ္ျပဳၿပီးသာအိပ္ေနၾကသည္က ေအးခ်မ္းရာ
ေလးျဖစ္ေနသည္ေလ။
To be continued ~
ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ အားနာပါတယ္ဗ်။
25ရက္ေန႔ၾက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေမြးေန႔မို႔လက္ေဆာင္
အသစ္သစ္ေလးတစ္ခုေပးခ်င္ပါတယ္။
> >