Hindi pa rin ako okay ngayon kaya ewan ko lang kung ano mga naisulat ko. May pangako ako kaya tinupad ko lang. Good night.
IZIAH/KESHA POV...
Ilang araw nakong namamalagi sa bahay ni june. Simula ng malaman ko ang totoo ay naisipan ko munang lumayo kahit ilang araw lang.
Diko pa sila kayang harapin ngayon kailangan ko munang kontrolin ang sarili ko.
Sa totoo lang mas natatakot ako na makita ang disapointment sa mga mukha nila kapag nalaman nilang buhay talaga ako.
Ibig sabihin lang kasi non ay totoo ang mga binitawan ni june. Yun na siguro ang pinaka masakit salahat ng nalaman ko. Ang isiping pinagtaksilan ako ng mga taong pinili kong mahalin ng buo.
Pero okay lang dahil paunti-unti konang naoovercome.
"Ilang araw ka ng tulala diyan."
"Ikaw pala."
Umusog ako sa kinauupuan ko para bigyan siya ng pwesto.
Pinili ko lang na magmukmok dito sa may fountain sa gitna ng malawak niyang bakuran habang nakatingin sa ulap na sobrang dilim naman.
"Dikapaba napapagod na umupo dito at tumingin sa taas? Ikaw din baka isipin ni Lord gusto mo ng umakyat."
Alam mo yung pakiramdam na nageemote ka tapos may magjojoke sa mga kaibigan mo kaya tumatawa kanalang habang umiiyak.
"Hayaan mo mas mabuti nga siguro yon para dikona maramdaman to. Aray! Para san yon?"
"Para matauhan ka." Hinimas ko ang noo ko na pinitik niya. Napabuntong hininga siya bago iwinaksi ang kamay ko at hinimas ang noo ko.
I find her gesture sweet pero wala naman akong naramdamang kakaiba.
"Alam ko namang masakit---" pinutol ko ang sasabihin niya.
"Yung pitik mo? Oo." Medyo natawa naman siya bago muling sumeryoso ang kanyang mukha.
"Alam ko masakit pero sa kailangan nating tanggapin ang katotohanan, kung sakaliman na di nila nakita ang halaga mo baka may iba pa talagang nakalaan para sayo." Ng maramdam daman kong dina masakit ang noo ko ay pinatigil kona siya sa paghimas dito.
"Diko yata kaya yon june.." Seryosong usal ko.
"Pano yon? Hahayaan mo nalang ang sarili mo na patuloy mahalin ang mga taong humiling ng sarili mong buhay?" Umiling ako at mapait na ngumiti.
"Ang ibig kong sabihin ay diko yata kayang magmahal ng iba ulit. Medyo tanggap ko na sigurong sinaktan nila ako at pinagtaksilan. Sa tagal koring nawala parang natanggap ko narin sa sarili ko na kung may iba na sila ay ayos lang kaya dina ganon kasakit sa pakiramdam. Nasaktan lang ako sa ideyang kasabwat sila para patayin ako."
Diko lang siguro masyadong tanggap na parang ang bilis kunin ng ibang tao ang buhay ng isa pa. Life is the most precious thing on earth that was being given by God kaya sino tayo para bawiin yon sakanila.
"Isa pa they are not my priority anymore." Halata ang gulat sa mukha niya.
"What do you mean?"
Ilang araw narin akong nag-iisip at nagising nako sa katotohanan. Nagawa kong mabuhay ulit sa pangalawang pag-kakataon kaya bakit ko i-aasa ang kasiyahan ko sa iba. Ang mahalaga ngayon ay ang mga anak ko.
"Ang gusto ko lang ngayon ay ang makasama ang mga anak ko, sila nalang ang alam kong hindi ako magagawang saktan dahil galing sila sakin. Kaya june." Pagtigil ko. Tumingin ako sakanya at binigyan naman niya ako ng tanong na tingin.
"I'll reveal myself to them." Napatayo siya bigla sa kinauupan namin.
"Ha? Hindi mo ba naisip na baka may gawin nanaman sila sayo?" Medyo natatakot pa siya sakin.
"Andiyan kanaman para protektahan ako." Namula ang pisngi niya. "Ayiee crush mo parin talaga ako." Inirapan niya naman ako.
"Pwera biro june. Gusto kong ireveal ulit ang sarili ko para magkaron ng karapatan sa mga anak ko. Gusto ko silang makasama, gusto kong bumawi sakanila at masaksihan ang paglaki nila, isang bagay na diko nagawa noon. Kaya mo bakong tulungan?" Halatang nagdadalawang isip pa siya.
"Diko alam kung santo kaba o ano, dika naman ganyan noon. Dika na yata marunong magalit ngayon kung ako ang nasa katayuan mo ay maghihiganti ako sa nalaman ko." Umiling ako.
"Walang magagawa ang paghihiganti sasayangin ko lang ang pangalawang buhay ko para diyan. Masgugustuhin ko nalang gampanan ang responsibilidad ko sa mga anak ko at ng hindi nila isiping hindi sila minahal ng nanay nila." Tumango nalamang ito.
"Kung yan ang disisyon mo tutulungan kita basta ipakilala mo ko sakanila." Nakangiti niyang usal.
"Sure, sasabihin ko lola kanila." Sumama naman ang timpla ng mukha niya.
"Joke lang hahaha. Oo nga pala, may balita kaba kay ruru?"
Mag-iilang buwan nako sa syudad pero hindi ko manlang siya nakita. Walarin akong balita sakanya diko tuloy alam kung andito paba siya o nangibang bansa na.
"Hindi muna talaga siya makikita dahil mas pinili niyang magtrabaho sa dilim." Nagtaka naman ako rito.
She sighed.
"Nakita ko siya last month. Ang laki ng pinagbago niya masyadong madilim ang awra niya para bang di niya parin matanggap ang pagkawala mo. Madalas na mabalitaan ko na masyado niyang inuubos ang oras niya sa pagttrabaho kaya pumasok sa isip ko na kaya siya naging ganon dahil sinisisi niya parin ang sarili niya sa nangyari."
Nasasaktan ako para sa kaibigan ko. Diko alam na ganon pala ang naging epekto ng pagkawala ko sakanya.
"Hindi ko siya masisisi sa bagay nayon dahil tingin ko ay talagang naguilty siya sa nangyari dahil wala siyang nagawa para iligtas ka."
Pero wala naman siyang kasalanan. Si vincent ang may gawa ng lahat ng yon.
"Si vincent talaga bang patay na siya?" Tumgin siya sakin. " Gusto ko lang makasigurado."
Ilang taon nakong nawala kaya sana naman matahimik na talaga ang buhay ko ng tuluyan.
"Yes, patay na siya. Ako mismo ang nagpatest sa nasunog niyang labi para narin mapanatag ang kalooban ng tatay mo."
Nakahinga na ako ng maluwag sa nalaman ko.
"Sina mom and dad may balita kapaba sakanila?" Umiling siya.
"Pinull out na nila lahat ng business nila sa bansa kahit ang partnership namin kaya wala na akong balita sakanila." Nanlumo ako dahil diko na alam kung nasan naba ang mga magulang ko.
I hope they're doing fine.
--
Kinagabihan ay tumawag sakin si Ejhay tinatanong kung nasan daw ba ako dahil hinahanap ako ni inang ang sabi ko ay pansamantalaga muna akong mawawala. Dinaman titigil ang pagsusustento ko sakanila dahil nag apply narin ako bilang PA ni june.
Yep, bumalik ako sa pagiging PA niya ipapadala ko narin ang resignation letter ko sa kumpanya nina Sav para hindi na nila ako hanapin pa.
* 1 month later*
"Ready kanaba?" Tumango lamang ako dito.
Ngayon ang araw kung saan sasailalim ako sa isang plastic surgery.
Ibabalik kona si Iziah, ibabalik ko ang dating ako.
"Don't worry, I will be here when it's done."
"Dapat lang dahil wala akong pambayad." Ang tawa niya ang huli kong narinig bago ako tuluyang ipasok sa isang silid.
This is the perfect choice right? Matagal narin akong nagtatago at kung gusto kong makuha ang mga bata ay dapat kolang na gawin ito.
*few weeks later*
"How are you?" Pagmulat na pagmulat ko palang ng aking mata ay siya ang bumungad sakin.
"Doing fine." Sagot ko.
Isang lingo narin ako dito at ang sabi ay ngayon narin nila aalisin ang benda ko sa mukha.
Pumasok ang doctor kaya nagsimula ng dagain ang dibdib ko.
What if it's not successful? Paano kung hindi kuna talaga maibabalik ang mukha ko noon? What will I do to get my children?
"Give her the mirror." Agad namang tumalima ang nurse at binigyan ako ng salamin.
Nanginginig ang kamay ko while holding the mirror. I leveled the mirror into my face, and I saw the old me. I saw my real face...
"Your so beautiful.." Uminit ang mukha ko sa papuri ni june.
Nagpaalam na ang doctor saamin and any moment ay pwde narin kaming umuwi.
Ang laking pasasalamat ko kay june dahil andito siya throughout the process of my surgery.
"Tomorrow, I will announce to the media that you are my girlfriend." Nagulat ako sa naging pahayag nito.
Andito na kami sa kwarto ko sa bahay ni june.
Umupo siya sa gilid ng kama at inabot ang kamay ko.
I saw the admiration on her face and love in her eyes. Umiwas ako ng tingin.
Hindi ako manhid para hindi maramdaman kung ano ang nararamdaman niya kaya yon ang mas ikinatatakot ko dahil alam niyang wala akong nararamdaman para sakanya.
I'll help you get your children, but in order to do that, we need to pretend to be a couple. Mas malakas ang laban mo kung makikita ng courte that we are capable in taking care of the kids."
Do we really need to do that? I mean, maybe I can talk to them and set everything up." Binitawan nito ang kamay ko at tumalikod nalang bigla.
"You should rest. If you need anything just call me."
Pagsara niya ng kwarto ay doon palang ako nakahinga ng maluwag.
What should I do? Ayokong umabot kami sa courte, ayokong ipagkait sakanila ang mga bata ang gusto ko lang ay hayaan nila akong maging ina sa mga anak ko.
*the next day*
"Calm down, babe everything will be fine."
Andito kami sa conference room ng kumpanya niya. She's really serious about announcing our relationship. I feel nervous because this is a big step for me.
Nagsidatingan ang mga media at halata ang gulat sakanilang mukha.
Hindi ba si Iziah Feliciano yan? The girl who died in a ship explosion a few years ago?
Yes, she's alive?
Is that really her?
Tumayo si june papunta sa harapan kung saan nakatutok ang mga camera at nakatalatag ang napakaraming mikropono.
"Thank you for accepting my invitation. I invited you all here because I have an announcement. Everyone who's in here with me." Sabay tingin sa media.
"And to the people who's watching on their houses, I am June Iryle Domingo, the CEO of ********, and I would like to announce that me and my girlfriend." Nagulat ako ng lahat ng camera ay tumutok sakin. Medyo nasilaw pako dahil sa flash ng camera ng iba.
"Are officially engaged" Napasinghap ang lahat sa loob ng conference room.
Maging ako ay hindi makapaniwala sa inanunsiyo nito.
Tumayo ako sa aking kinauupuan at tumakbo palabas ng conference room.
What the fuck!? Akala ko ba, she will just announce our fake relationship, but may engagement na agad!
"Iziah wait!"
Mas binilisan ko pa ang lakad ko. Pinindot ko ng paulit ulit ang button ng elevator ng bumukas ito ay agad akong pumasok at pinindot ang button sa loob.
"Hurry up! F*ck!" Ilang beses kong pinindot ang button para sumara ang elevator at ng pasara na ito at bigla muli itong bumukas.
Fuck, she's here.
She came inside and embraced me. I can't move my body, dahil masyado akong nanghihina sa mga nangyayari ngayon.
This is too much for me. I want to rest.
"I'm sorry. I know you were shocked by my announcement, but that is the only idea that came into my mind to help you." Sa sobrang bigat na yata ng damdamin ko ay diko na napigilan pang hindi umiyak.
"Shhh, I'm sorry, babe, please don't cry."
"You should have told me your plan for June. You know that my only goal now is to get my children. I want to focus on them, nothing more."
Ramdam ko ang paninigas niya bago niya muling haplusin ang buhok ko.
"I know... This is all fake, so you don't have to worry about me. I will not demand anything from you. I know you've been through a lot, so let me help you by being on your side." Tumango nalamang ako.
----------------
AUTUMN POV...
I am at the restaurant with my potential investor. We were talking about the next design na ilalabas ng kumpanya next month when suddenly a big news flashed on the big screen near the cashier.
June Iryle Domingo is engaged to her girlfriend, Iziah De Castro Feliciano. It was announced early this morning in the *****
Diko na natapos pa ang pagbabasa at mabilis na tumayo at nagpaalam sa kausap ko.
Fuck! Iziah's alive!
Pinaharurot ko ang kotse ko papunta sa kumpanya. Nagulat pa sakin ang secretary ni Sav dahil nagmamadali ako habang naglalakad papasok sa office niya.
"Ma'am wala po si Miss Savannah diyan nasa conference room po."
Pagkasabi niya non ay agad akong tumakbo papunta sa conference room, diko manlang alintana ang taas ng takong na suot ko.
"What the he'll Autumn I'm in the middle of a meeting."
Lahat ng tao sa loob ay napatingin sakin. Mga empleyado namin ang kausap niya. I roam around to see if kesh is here but she's not, but that's not our problem today.
This is urgent; let's talk in your office." Napabuntong hininga siya bago tuluyang idismissed ang meeting.
"What's with the sudden rush of autumn?" Pero hindi ko siya sinagot. Pagdating sa office ay nanginginig ang kamay ko habang kumukuha ng tubig sa dispenser.
"What the heck is happening with you?" May pagkairitang tono sa boses niya.
Ibinaba ko ang tubig at nagulat siya ng makita ang kalagayan ko. Lumambot ang expression ng mukha niya, pero yung pagtatanong ay diparin naalis.
"Z-zi s-shes a-alive"
"WHAT? H-how? W-where? Did you see her with your own eyes?" Sunod sunod na tanong niya. I shook my head.
"No, not in person, but I saw her name on the screen, and it says that she's engaged with D-domingo."
"What?! Are you sure about that?" May pagkahysterical nito.
"Yeah, I know what I saw, Sav. It's her name."
"Maybe you're just hallucinating Autumn; maybe she has the same name as our Zi." Paulit ulit akong umiling.
"It's her full name, Sav; that's way more impossible, kung kapangalan niya lang yon." Napahilot siya sa noo niya. She grabbed her phone at Chineck, kung tama nga ba ang nakita ko.
"Fuck, this can't be." Hindi makapaniwalang sabi niya.
Kagaya ng reaction ko kanina ay nanghina din siya agad ko siyang dinaluhan at pinaupo sa swivel chair niya. I get her water at Pinainom Sakanya.
"How did this happen? We saw her burned body...so how?" Maging ako ay hindi ko alam kung paano siya nabuhay dahil nakita din mismo ng mga mata ko ang sunod niyang bangkay.
Si tito mismo ang nagpacrimate, sakanya dinala panga nila ang abo niya, kaya paano nangyaring buhay siya.
"We need to talk to the others. They need to know we need to do something before it's too late." Tumango ako rito. Biglang tumunog ang phone ko, kaya agad ko itong sinagot.
"Hello."
May garalgal parin sa tono ng boses ko.
"Good afternoon, Ms. White. This is **** the principal of *****. We need you here at school; it's about your daughter."
"What happened to my daughter?!" Sunod sunod ang tambol ng puso ko.
"Mas mabuti pong pumunta nalang kayo."
"I'm on my way."
Mabilis kong binaba ang tawag at humarap kay Sav.
"I need to go. Let's see each other on our house." Alam na niya kung saan yon, kaya lumabas nako.
Hindi maalis alis ang kaba at nginig sa buo kong katawan. Kinakabahan ako dahil baka may nangyaring masama sa anak ko.
"Where's my daughter?" Wala ng katok katok pa diretsahan akong pumasok sa pintuan ng principal.
"Mommy!" Mahigpit kong niyakap ang anak ko.
"Ghad, I'm glad you're fine, baby." Hinalikan ko ito bago tumingin sa principal.
"What happen?"
"Maupo muna kayo Ms.White." I nod my head at naupo na sa available chair. Diko napansin na may ibang tao pala sa loob maliban samin.
"So what now?" Walang pasensiya kong usal.
Bumuntong hininga ang principal bago magsalita. "We don't tolerate violence in this school, Ms. White." Tumaas naman ang kilay ko.
"Okay?"
"Nakarating sakin ang ginawa ng anak niyo. Kaya ko kayo pinatawag dito dahil gusto kong magkausap kayo ng mga magulang ng batang sinaktan niya."
"Sinaktan?" Tumango naman ito. Tumingin ako sa harapan ko kung saan nakaupo ang mag-asawa na sinasabi niya.
"What happened really?" I asked.
"Your daughter punched my son! What a terrible environment she's living in, kaya siguro lumaking walang modo ang anak mo dahil dimo pinapangaralan."
"Excuse me? And who are you to question my parenting style?" Nanggagalaiting sigaw ko dito.
Calm down, autumn. Wag kang magpaapekto.
Inhale
Exhale
"Sinuntok ng anak mo ang anak ko, kaya sinong dapat sisihin ako ba? Hindi ba ikaw na dapat nagbibigay ng tamang disiplina sa bata."
I was about to answer ng sumabat ang anak ko.
"Excuse me, miss, but what I did is just right." Sumama naman ang mukha ng babae at parang gusto ng saktan ang anak ko.
Subukan niya lang kung ayaw niyang makita ang sarili niyang wala ng buhay.
"Sweetie." My authoritarian voice is on.
I don't tolerate violence either, at alam kong hindi gagawa ng ganon ang anak ko ng walang dahilan.
"But it's not my fault, mommy. He was the one who hurt me first he told me that Mama left us because she doesn't love us. He insulted my Mama! He said that Mama deserves to die."
Kumulo ng todo ang dugo ko. Kung kanina ay nanggagalaiti akong saktan ang eskandalosang babaeng ito ay ngayon iba na ang gusto kong gawin.
"You know that bullying is a major crime miss, maybe you were the one who should teach your son about manners. Oww, kung sabagay mukhang, it's runs in the blood, so I won't be surprised."
"What did you say?!"
"I said you look exactly like a devil bitch." After I said that, ay sinapal ko siya sa pisngi. Lahat sila nagulat, pero nginisian ko lang siya.
"Ms.White y----"
"I will pull out my child from this school. If you can't secure my child's good environment, how will you ensure her safety?"
Tuluyan nakaming lumabas. I didn't expect what I'd done, para akong nabuhayan ng dugo. Parang may dragon na matagal na ikinulong at ngayon ay nakawala.
"Your so cool, mommy!" Natawa naman ako rito at tinap ang ulo niya.
"You just did the right thing too, sweetie." Proud ako sa anak ko hindi dahil sa pagiging biolente ang ginawa niya kundi dahil ipinagtanggol niya ang ala-ala ng nanay niya.
"Of course, mom. I will protect mama from all the bad people who are mounting on her. They don't know my mama, they have no right to say bad things to her."
Pasimple naman akong napangiti.
"Yes, Anak, no one knows how good your mama is."
"Mommy."
"Hmm?" I was still in the middle of the road. Mas malayo ang bahay na pupuntahan namin kesa sa bahay na binili ko.
"Can we invite Tita Kesh for dinner?" Napasulyap ako dito. Halatang gusto niyang makita si Akesha, but how can I invite her if I have no idea where she is?
"Let's invite Tita Kesh next time, sweetie but for now we will be meeting your siblings."
Siguradong nakarating na sa dalawa ang balita at alam korin na andon na sila sa bahay.
"Really?! Yes! I can't wait to play with them."
Kahit papaano ay nawala ang bigat sa puso ko, ng dahil sa anak ko ay nararamdaman kong wala akong dapat ikatakot o ipag-alala.
"Kally!" Nakangiting bungad ng mga kapatid niya. Nagyakapan silang apat habang nagbeso naman kaming mga ina nila.
Diko inakalang babalik ulit ako dito at kasama pa ang mga bata.
"Kids, you can play around the house, but don't break anything, okay?" As long as kaya namin ay ayaw naming mawala ang mga bagay na nagpapaalala samin sa nakaraan, kung saan kasama namin siya.
"Yes, mommy!" Sabay sabay na sigaw nila.
Napapangiti nalang kami habang pinagmamasdan ang mga nagtatakbuhan naming mga anak.
They may have come from different mothers, but they were connected by blood and love.
"I checked the news about the engagement of Domingo and Feliciano." Panimula ni Sav. Ang kaninang masiglang atmosphere ay napalitan ng seryoso.
"Is she really a live? Zi?" Hindi makapaniwalang tanong ni Light. Umupo ako sa tabi niya sabay himas sa likod niya.
Higit sa lahat ay siguradong isa siya sa nagulat. May kinakaharap pa siyang problema kay Jeff tapos ito naman ang susunod.
"Yes. I confirmed the news and saw her face in the live interview. It was her, our Zi."
Diko alam kung anong mararamdaman ko. Kung matutuwa bakong buhay siya o malulungkot dahil sa balitang ikakasal na siya sa iba.
"Anong gagawin natin?" Pillow asked, habang walang tigil sa paglalaro ng mga daliri niya.
She's thence maybe with the idea na buhay si Zi at hindi talaga siya yung taong nakita namin noon.
Higit salahat ay siya ang nagmatigas noong nawawala si Zi, kaya alam kong nilalamon parin siya ng guilt.
"We need to still confirm if she's the real one; she may have the face and name of Zi, but we are still not sure about her true identity."
"Sav is right, kailangan muna nating makumpirma talaga kung si Zi nga yon, marami ng paraan para magaya ang mukha ng isang tao. Siguradong may dahilan ang babaeng yon kaya niya ipinakilalang siya si Zi."
May kutob ako na si Zi ngayon, pero kailangan parin naming kumpirmahin dahil sa pagsulpot niya ngayon ay napakaraming bagay ang maaapektuhan.
"Pano ang mga bata?" Usal ni Light na halatang nag-aalala.
"Wala munang magbabanggit ng kung ano ano hangga't hindi pa tayo nakakasigurado. I'll call the best investigator para malaman natin ang totoo." Tumango kaming lahat kay Sav.
We're not doubting her we just want to confirm if Zi is really back.
---------------------
IZIAH POV...
Nagsimula nakong magtrabaho sa kumpanya ni june. Ilang lingo narin simula ng maging secretarya niyako.
Iba ang turing sakin ng lahat kumpara sa turing sakin sa dati kong pinagtatrabahuhan sa kumpanya nina Autumn.
Ayokong isipin na kaya friendly sakin ang lahat dahil sa ideyang engaged kami ni June. Kahit kailan ay ayokong ituring ako ng mabuti dahil sa kapangyarihan ng iba.
Kinausap ko si june tungkol sa engagement at sinabi niya na dinaman daw namin yon itutuloy kung ayaw ko, at hindi rin naman daw legal ang kasal namin kung sakaling ikakasal nga kami gagamitin lang namin yon kung kakailanganin namin kapag humarap kami sa courte tungkol sa issue sa mga bata.
Ilang beses kong sinabi sakanya na ayokong umabot pa sa courte ang lahat pero sinabi niya na what if hindi pumayag ang apat anong magiging laban ko? Kaya wala akong magagawa kundi sumang ayon sakanya kung ganon nga ang mangyayari.
*beeep*
*beeep*
*beeep*
Isa pa tong soc med, simula ng mag log in ako sa mga account ko ay napakarami ng nagmemention sakin at nagmemessage.
Ang iba nag cocongratulate, ang iba naman hindi makapaniwala na buhay pako kasama narin don ang mga kaold school mates ko.
Wala naman akong nirereplyan ni isa sakanila. Dikorin kasi alam kung anong sasabihin ko. Magulong magulong ang buhay ko kaya ayoko ng mas gumulo pa.
"Babe."
Hindi ako lumingon sa kung sino man ang tumatawag. Malay ko ba kung ibang tao pala yung tinagawag nakakahiya namang mag assume na ako yon.
"Iziah."
"Huh?" Paglingon ko ay mukha ni june ang bumungad sakin. Nakasuot siya ng black skirt, white longsleeve at pinatungan niya ng blazer ang sarili niya sa may braso.
Ang mature niya tignan sa outfit niya.
"Are you hungry?" Tinuro ko ang sarili ko at tatawa tawa naman siyang tumango.
Who else Iziah malamang ikaw.
"Hindi pa naman." Kamiryenda ko lang kaya medyo busog pako.
"Hm..please chat me if your hungry, I'll be going somewhere kaya mawawala lang ako saglit."
"San ka punta?" Gusto kong hampasin bibig ko para kasing girlfriend ako kung magtanong.
Sumilay naman ang mapaglarong ngiti sa labi niya.
"Diyan lang babalik din ako agad para dimoko mamiss." Ngumiwi ang mukha ko kaya lalu itong nagpakawala ng tawa.
Lumapit ito sakin at hinalikan ako sa ulo. Madalas niya ng ginagawa yan diko naman masabing tigilan niya dahil baka maoffend siya.
Wala namang malisya para sakin ang ginagawa niya. Iniisip ko lang na kaibigan ko si june kaya normal lang ang ginagawa niya.
Maya maya ay bigla nalamang tumunog ang messenger ko.
Kinabahan ako ng makita ko ang pangalan ng nasa screen.
Nagdadalawang isip ako kung sasagutin ko yon pero sinagot ko nalang.
"H-hello?"
Yung puso ko mas lalong kumabog. Shit para akong aatakihin.
"Fuck you babe! Bakit hindi mo sinabing buhay ka! Putangina mo gago ka!"
Gusto kong matawa sa lutong ng tawa niya pero mas nanaig sakin yung pagiging sabik na makita ulit siya.
"S-sorry r-ruru."
Yun lang ang tanging nasabi ko. Rinig ko ang hikbi niya sa kabilang linya kaya nasasaktan din ako.
"Let's meet later @******** I'll wait you there, don't you ever think to ditch me dahil papatayin ulit kita!"
Napangiwi ako sa banta niya.
"Darating ako."
She ended up the call.
Napabuga nalang ako ng hangin at napayapos sa buhok ko.
----
"Are you okay? Parang wala ka sa sarili." Nag-aalalang tanong ni june.
Kasalukuyan kami ngayong naglulunch. Wala talaga ako sa sarili dahil kinakabahan ako sa pagkikita namin ni ruru.
"Uhm..yeah okay lang, medyo masakit lang puson ko."
"Baka malapit na dalaw mo."
"Maybe." Kibit balikat kong sagot bago bumalik sa pagkain.
"Napag-isipan mo naba kung kailan mo ipapadala ang sulat sakanila?" Muli akong nag-angat ng tingin.
Ang sulat na tinutukoy niya ay naglalaman ng paanyaya sa apat para makausap ko sila tungkol sa mga bata.
Ayokong idaan sa sulat dahil parang hindi ako sincere sa nais kong mangyari pero yun ang suggestion ni june dahil ayaw niya raw akong harapin mag-isa ang apat.
Natatakot daw siya na baka kung anong gawin nila sakin. Ang sabi ko dinaman need kasi kaya ko naman pero ayaw niya talaga kaya imbis na magtalo pakami ay sinunod ko nalang.
"Not yet." Diko pa talaga alam kung kailan. Humuhugot pako ng lakas ng loob lalu na kapag nakaharap kona sila ulit.
Nasa isip ko na di nako magiging apektado pero itong puso ko alam ko magiging taksil nanaman kaya ayokong magpadalos dalos.
Kailangan ko nga palang umalis mamaya kaya mag-papaalam narin ako.
"June."
"Yes babe?" Tingin niya sakin.
"Pwde bakong umalis mamaya?" Naging seryoso bigla ang mukha niya.
"San ka pupunta?" Napakamot ako sa pisngi ko.
"Kikitain ko lang yung kaibigan ko."
"Sinong kaibigan?" Para naman akong kinikilatis sa mga sagot ko.
"Si ruru yung babaeng kasama ko noong nag apply ako sayo noon." Mukhang naalala niya na kung sino ang tinutukoy ko.
"Where?"
"Sa ano ******" napaisip siya.
"Okay. I'll come with you." She said bago muling bumalik sa pagkain.
"Ha wag na kaya ko naman eh. Tyaka babalik din ako agad."
"No, I'll come with you." Matigas na turan nito.
Di ako agad nakasagot dahil parang di niya gusto ang ideyang aalis ako.
Babalik din naman ako para namang mawawala ako tsk.
"Wag na nga, saglit lang naman ako don dinaman ako aalis sayo padin akk uuwi." Pagbanat ko na ikinatigil niya. Maya maya lang ay napayuko na siya.
"Ayiee kinilig yan haha."
"S-stop! Gosh, why is it so damn hot in here? " Lalu ko siyang tinawanan.
Ipekto ng crush mo yan haha.
"So ano payag kana?" Natigil siya at tumitig sakin ng diretso bago unti-unting tumango.
"Wah thank you june!" Bigla ko nalang kinuha ang kamay niya dala ng kasiyahan ko.
Halatang nagulat siya pero kalaunan ay ngumiti nalang din.
"Take care okay? If something happen dont hesitate to call me."
"Oo na nga. Gagi to si ruru lang yon haha." Ang kulit kasi niya kanina pa niya sinasabing tawagan ko raw siya kapag may nangyari. Ano namang mangyayari eh kaibigan ko lang naman kikitain ko.
"Sorry, nag-aalala lang ako sayo." Sumilay ang ngiti sa labi ko.
Inilagay ko ang mga palad ko sa pisngi niya at pinisil ito.
"Ako ng bahala sa sarili ko wag ka ng mag-alala pa:) aalis nako at ng makapagpahinga kana. Bye june:*" hinalikan ko siya sa noo na ikinagulat niya.
Siya lang ang madalas humalik samin kaya alam kong dinya talaga yon inaasahan.
Kumaway ako sakanya bago sumakay sa backseat. May driver na ibinigay sakin si june para daw di siya mag-alala na mag-isa lang ako.
Oa din talaga ng batang yon eh mas matanda nga ako sakanya kaya kayang kaya kong alagaan ang sarili ko.
Tumunog ang phone ko kaya agad ko naman yong sinagot.
"Babe! Nasan kanaba? Kanina pakita hinihintay dito!"
Nailayo ko ang phone sa tenga ko.
Tinanaw ko ang daan medyo malapit narin kami.
"Andiyan na konting kembot nalang."
"Basta bilisan mo dahil malapit nakong palayasin dito."
"Ba't kasi dikapa nag order baka isipin nila nakikiseat in kalang haha." Narinig ko naman ang pag hmp niya.
"Duh baka bilhin ko pa tong resto nato para sakanila."
"Sige na sige na malapit nako baba ko nato see you!"
"See you babe!"
ARAY PUTEK!
Napatingin ako sa labas. Nanlaki ang mata ko ng may itim na van ang humarang samin.
Nakaramdam ako ng takot. Kung ano ano na ang pumapasok sa isip ko. Mauulit nanaman ba ang dati? Ito naba ang katapusan ko?
"BABA!"
"M-manong w-wag niyo pong buksan." Nanginginig na turan ko. Maging si manong ay hindi rin alam ang gagawin ramdam korin ang takot at kaba sakanya.
"I SAID GET DOWN OR I'LL SHOOT!"
Mas lalo kaming natakot ng may ilabas itong baril at tinutok kay manong. Walang nagawa si manong kundi i-unlock ang pinto.
Pinababa niya si manong at pinadapa sa semento habang ako ay naiwang takot na takot sa backseat.
Fuck! I'm shaking gusto kong tumakbo palabas pero natatakot ako na baka barilin niya ako.
"Get out!"
"W-wait." Pilit ako nitong hinila pababa. Pagtapak ko palang sa sahig ay nanlambot na ang mga tuhod ko.
I was traumatized sa insedente noon kaya ngayon na nangyayari nanaman ay parang bumalik nanaman ako sa bangungot nayon.
"Fuck!" Rinig kong hayag niya. Sakanya ako nakakapit kaya siya ang bumubuhat ng bigat ko.
"Help me here!"
Ang susyal naman ng kidnapper nato umi-english.
"W-wait tangina saglit wag diyan puta." Pagpigil ko sa kamay niya.
May kiliti ako diyan wag diyan.
Nagawa pang magbiro kinikidnap na nga.
Mas lalo tuloy akong di makatayo.
"Bahala kayo diyan mga bwisit! Sabi wag sa bewang." Inis na turan ko at mas lalo pang nagpabigat.
Nakikiliti ako sa hawak niya parang may maliliit na kitikiting dumadalok sa dugo ko.
"Hurry up!"
"Ito na nga gosh!"
Tangina may kidnappers bang nakaheels?
Isinakay nila ako sa van at pinaharurot na ito paalis.
Tinitigan ko ang mga kidnappers ko. May takip sila sa mukha kaya diko sila makilala pero gago lang dahil talagang nakaheels pa ang isa sakanila.
"Babae kayo?! Aggrh."
And everything went black.
"Ugh."
Sapo sapo ko ang batok ko. Ito yung masakit sakin ngayon dahil sa ginawa sakin ng isa sa mga kidnappers.
Pagdilat ko ng aking mata imbis na abandonadong kwarto ang bumungad sakin ay isang malinis, mabango at comportableng kwarto.
Lah susyal ng mga kidnappers may pa king size bed pa.
Bumaba ako ng kama at naglakad papunta sa pintuan.
Impossible namang nakabukas to, walang kidnappers ang mag iiwang hindi lock ang p--click puta bumukas!
Inuna kong nilabas ang ulo ko at nagmasid sa labas bago unti-unting nag tiptoe pababa ng hagdan.
"Your awake." Nanigas ang buong katawan ko. Nabuhayan ako ng diwa ng dahil sakanya.
Sino batong kidnappers ko? Pinaasa lang yata ako na makakatakas pero ang totoo nasa baba lahat sila.
"H-hi p-po." Mas lalo akong nagulantang ng tumambad sakin ang pamilyar na mukha.
Nagtataka ako kung bakit andito siya.
"Are you hungry? Dinner is ready, come on lets eat." Napaso ang kamay ko sa hawak niya kaya mabilis kong binawi ang kamay ko na ikinadismaya niya.
"B-bakit ako nandito? Tyaka nasan ako?" Nilibot ko ang paningin ko sa buong bahay. Dalawang palapag na may maaliwalas na kulay ng walls at mga nakadisplay na mga artifacts.
"Your home."
"Ha?"
Wala naman akong bahay na binibili kaya pano ko naging bahay to.
"Ang sabi ko your home. Welcome to your home." Diko parin gets kaya dinalang ako nagtanong.
Nag growl ang tyan ko kaya medyo napahiya ako don.
"Haha let's go? Everyone is waiting." Sabay lahad niya ng kanyang kamay.
Everyone? Don't tell me..
"I can walk alone." Walang emosyon kong sabi na ikinagulat niya pagkatapos ay nag nod nalang din bago maglakad.
Si Pillow ang babaeng kausap ko.
Kaya nga ba't di ako makapaniwala na umi-english ang mga kidnappers dahil high class kidnappers pala ang kumidnap sakin. Mas mayaman pa nga sakin ang mga to eh.
Diko maiwasang hindi pagmasdan ang buo niyang likuran. Kung paano mag sway ang balakang niya. Tapos yung pwet niya tangina ang lake!
Ang sarap siguro ulit nitong hawakan NO! Manahimik ka iziah!
"Were here." Nakuha niya ang atensyon ng tatlo na abala sa pag-aayos ng mesa.
Hindi sila kaagad nakakibo bagkus ay nakatingin lang sakin.
Mukha bakong tv?
Nakakunot ang noo akong umiling at umupo sa upuan.
Salahat ng nakidnap ako yung maswerte dahil yung pagkain ko pang five star hotel.
Isama mo pa ang mga server na pang miss universe ang ganda.
"Ako na." Pagpigil ko sa kamay ni pillow. Pagkaagaw ko ng sandok ay naglagay nako sa plato ko.
Hindi ibig sabihin na kinakausap ko sila ay okay ang lahat samin, basic communication lang naman ang sinasabi ko para dina nila ko pagsilbihan pa kagaya ng ginagawa nila.
"Titingin nalang ba kayo sakin?" Taas kilay kong usal sakanila ng makita kong tinititigan nila ako sa bawat galaw na ginagawa ko.
Para silang mga criminal na nahuli sa akto. Ang pinagkaiba lang, hindi ako yung pulis.
Pagkatapos kumain ay sila na ang nagpresinta na maglinis ng lahat.
Aba dapat lang alangan namang ako pa. Ako ba kumidnap sa sarili ko.
Sa kalagitnaan ng pagmumunimuni ko sa loob ng kwartong pinagdalhan nila sakin ay bigla nalang lumitaw si Light sa may pinto.
May pag-aalangan at pag-aalala sa mukha niya, kung makikita niyo lang siya ngayon ay manlalambot din ang puso niyo.
Pero hindi ako dapat magpadala sa nakikita ko. Hindi lahat ng may maamong mukha ay may magandang kalooban.
Hindi ko siya kinibo bagkus ay sinundan ko lang siya ng tingin papunta sa kama ko kung saan niya ipinatong ang tingin ko'y susuotin ko ngayong gabi.
"S-sorry kung pumasok nako uhm heto nga p-pala ang damit mo k-kapag may kailangan ka tumawag kalang." Akmang aalis na siya ng higitin ko ang braso niya.
Pesteng yawa ayaw na ayaw ko talagang nararamdaman yang kuryente sa katawan ko kapag nagkakadikit ang mga balat namin.
Mabilis korin siyang binitawan halata ngang nagulat siya.
Ang lamlam ng mata niya. Nakakatulog paba siya ng maayos? Mukha siyang stress, kung sabagay sino ba namang hindi masstress kung nalaman mo na may kabit ang asawa mo.
"Bakit niyo ginagawa to? Anong purpose niyo sa pagkuha sakin? Mas lalu niyo lang pinapahirapan ang sarili niyo." Sunod sunod kong litanya.
"H-hindi ko mas-sasagot y-yan." Medyo nainis ako sa naging sagot niya.
"Tangina paanong hindi! Eh kayo ang gumawa nito sakin. Ano ba talaga ang gusto niyong mangyari?! Hindi paba kayo napapagod?! Hindi paba enough yung pagsasakripisyo ko noon para lang tigilan niyo nako! Puta naman pagod na pagod nako Light gusto koring lumagay sa tahimik..pagod na pagod na ko...give me a break please.."
Napaluha nako dala narin ng pagod diko narin namalayan na nawalan pala ako ng malay.
--
Paggising ko ay wala ng tao sa kwarto. Iba narin ang damit ko kaya alam kona kung anong nangyari.
Bumangon ako na sana ay diko na ginawa dahil taena yung ulo ko parang dinaanan ng truck.
"Don't move yet." Si Sav naman ngayon ang nasa may pintuan. "You were over fatigue, kaya ka nawalan ng malay here, have some tea first para guminhawa ang pakiramdam mo."
"I don't need a tea, so are you? I don't need you here, Sav. Please get out." Hindi ko alam kung nasaktan ba siya sa sinabi ko dahil hindi nako tumingin pa sakanya habang sinasabi yon.
Narinig ko ang pagbuntong hininga niya bago ko narinig ang pagdantay ng kung ano sa side table.
"Light is right, you became a bitch now." Masama ko siyang tinapunan ng tingin.
Ako pa ngayon ang bitch ha.
"Maybe I am just reciprocating what others did to me." Umarko naman ang kilay niya.
"Really? So you're acting like a bitch now because we kidnapped you." Hindi makapaniwalang usal nito.
Pumasok sa ala-ala ko ang mga naikwento sakin ni June. Mga bagay na kung hindi ko pa nalaman ay nananatili parin sana ako sa mala Disney na mundo.
"Tsk! Nawala kalang ng ilang taon naging ganyan kana."
Pumintig talaga ang tenga ko sa sinabi niya.
"Excuse me? Ginusto ko ba na mawala ako? Ako ba ang humiling non? Hindi mo alam kung anong pinagdaanan ko sa loob ng ilang taon kaya wala kang karapatang magsalita."
Kahit sila ang may kasalanan ay ako pa ang nagawa niyang sisihin. Just wow!
"H-hindi yon ang ibig kong sabihin." Mas naging kalmado na siya ngayon dahil narin siguro sa inaasal ko.
"Kung tapos kana sa mga gusto mong sabihin iwan munako mas gusto ko nalang matulog at wag magising kesa makipag-usap sa isang gaya mo."
Alam kong masakit ang binitawan kong salita, pero nasasaktan din naman ako.
Ako ang pinakatalo sa laro naming to dahil kahit ano pang ginawa nila saking kamalian ay hindi ko parin sila maalis sa puso ko.
Pagkarinig ko ng pagsarado ng pinto ay doon na nagsimulang tumagas ang luha sa mga mata ko.
Akala ko ba dina masakit iziah bat ka umiiyak diyan para kang timang, pa strong girl pero deep inside weak naman.
****
Lumipas ang ilang araw na pamamalagi ko sa bahay, kasama nila ay malamig parin ang pakikitungo ko sa bawat isa.
Never ko silang kinausap ng mahaba.
Simple: Oo o hindi lang ang karaniwag sagot ko kapag may itinatanong sila.
Hindi narin sila pumapasok sa kwarto ko dahil pinagbawalan kuna sila.
Mas mabuting itulak sila palayo kesa hayaan ko nanaman ang sarili kong pumitas na matinik na bulaklak.
Ngayon pababa nako ng dining para kumain himala nga dahil wala akong naabutan sa sala pati sa mismong dining.
Wag nilang sabihin na iniwan nila ako dito ng mag-isa!
Ay tanga tamang pagkakataon ko to para tumakas! Tungaw ka talaga iziah.
Mabilis akong naglakad papunta sa front door pipihitin ko palang ang doorknob ng kusa itong bumukas. Wow, automatic pala tao ay putcha mali may nagbukas lang pala.
"MAMA!" Talagang nanlaki ang mga mata ko ng makita ang mga anak ko.
F*ck sa unang pagkakataon ay tinawag nila akong mama at nayakap ko sila ng mahigpit.
"My babies."
Walang paglagyan ng tuwa ang puso ko para akong nakamarijuana habang sumisinghot ng mabahong medyas ng jowa mo char.
Nag-iyakan kaming lima sa harapan ng pinto, which is not good for my image, diko naman masisisi ang sarili ko kung mga anak ko ang dahilan ng pagiging malambot ko.
Tumingin ako sa mga ina nila na ngayon ay nakangiti akala yata nila magpapasalamat ako sakanila kaya imbis na ngiti o thank you ay inirapan ko lang sila.
"Let's go to my room, kids. Let's play there."
"Yeah, mama is going to play with us!"
Sobra sobrang saya ang nararamdaman ko ngayon nawala na nga sa isip ko ang pagtakas.
May tamang oras naman para don. Wag muna ngayon.
"Wait, kids, how did you know that I am your mama?"
"Silly mama, of course we have your picture with us." Wika ng anak kong si kally sabay pakita ng maliit niyang pouch kung saan may mini keychain don at mukha naming tatlo ni autumn ang nakalagay.
Pinakita din ng mga anak ko ang kanila at mukhang customize yon dahil pare-pareho sila ng itsura.
Okay fine. Babawasan ko ng 0.1% ang pagsusungit ko sa mga ina nila.
"Oh, thats why.. I thought you saw the most gorgeous lady in the world, and thats how you found out that I am your mother."
Kita mo tong mga to humagikhik lang.
"Your laughing at me, huh?" Kiniliti ko silang apat kaya para silang mga kitikiti sa floor.
Ang saya.
Ganito pala ang feeling ng may anak.
Pakiramdam mo wala ng kulang sa buhay mo kasi napunan na.
Kahit na wala ako noong lumalaki sila ay hindi ko naramdaman na nagkulang ako dahil hindi nila pinaparamdam yon sakin.
"Kids it's time to eat." Lahat kami ay napatingin sa pinto ng sumulpot ang apat.
Tumingin ako sa wall clock 6pm na pala diko manlang naramdaman.
Nagsitayuan na sila kaya niligpit ko narin muna ang nilalaro naming boardgames.
Akala ko ay wala na silang lahat pero naiwan pala si Sav.
Lumabas ako ng pinto at dinaanan siya.
Shutek boltaheng kuryente nanaman. Kitang kita ang kalandian sa dalawang babae Iziah.
"Sorry for what I said yesterday."
"Not now, Savannah. I don't want to ruin my day, so please save your sorry." At pagkatapos, non ay iniwan ko na siya.
Okay lang yan Zi, nagiging totoo kalang.
Ikaw naman ang unang nasaktan kaya kung nararanasan nila ngayon ay sila rin ang may kasalanan dahil sila ang nagpupumilit na lumapit.
Wag kang makonsensiya ginagawa mi lang ang tama.
---------------
Keep waiting...