"Are you okay, Amethyst?"
Napatigil ako sa pag-aayos ng gamit matapos tanungin iyon ni Nadia.
Nag-angat ako ng tingin pagkasara ko sa bag ko at saka siya tipid na nginitian ng may mapupungay na mga mata.
"Yeah, ayos lang." halos walang ganang ani ko sa mapaklang boses bago iskinit ang bag ko.
"Sigurado ka?" tanong pa niya at bakas ang pag-aalala sa boses.
"Hmm." tango ko sa kaniya dahil wala na akong gana pang magsalita.
I was bitter not because of them but because of myself. Nag-aalala sa akin si Nadia but all I did was to show her my ugly side wherein when I'm upset or something, I would talk less no matter rude it is.
We walk silently side by side. Hindi na siya magtanong pa dahil nakaramdam siguro siya na wala ako sa mood magsalita. I was upset earlier pero dumagdag pa na maraming kailangang gawin at ipasa ngayong quarter. Hindi ko alam kung anong uunahin ko.
Sa tingin ko ay hindi ko ma-e-enjoy ang foundation day ngayon.
"Una na ako, amethyst ha? Ingat!"
Basag ni Nadia sa pag-iisip ko bago kumaway sa akin. Tinanguan ko lang siya at nakatingin sa lupang naglakad ng hindi siya tinitingnan. I wave my hands on her though.
"Bye, sev! Kita tayo bukas."
"Bye! See you tomorrow. I sa pag-uwi, Nadia."
I froze in my place after hearing that friendly interaction. There's an ugly feeling that keeps on creeping up my chest.
Nag-angat ako ng tingin at Nakita kung paano kawayan at ngiting nila ang isa't-isa bago tuluyang umalis si Nadia.
Seven keep his eyes on her until she disappear from his sight. He faced me, still having those wide smile of him while he's looking at her retreating figure.
My heart throb at the sight of his smiling face when he faced me. Kinawayan niya ako habang malawak pa rin ang ngiti niya sa labi.
"Ami, dito!"
Masayang tawag niya sa akin habang kumakaway. Na doon pa rin sa labi niya ang malawak na ngiti. Kahit walang gana ang katawan ko ay pinilit ko pa ring ngumiti at salubungin ang tingin niya. I wave my hands a little too bagoa ko maglakad papalapit sa kaniya.
"Sev, hi." may maliit na ngiting bati ko matapos makalapit sa kaniya.
I don't have much energy left. Pakiramdam ko gusto ko na lang umuwi na at mahiga sa malambot kong kama upang magpahinga.
What happened earlier bothers me until now. Ayoko namang i-open up kay Seven iyon dahil gusto kong siya mismo ang magsimula ng usapan tungkol don.
"Uwi na tayo?" nakangiting aya nito na ikinabuka ng bibig ko upang sumagot pero walang lumabas roon kaya tumango na lang ako at nag-iwas ng tingin at nagsimula ng maglakad paalis.
I'm not in the mood to keep up with him, right now. Kung dati nagagaw ako iyon kahit wala ako sa mood ngayon ay hindi ko magawa. I'm really drain.
"Are you okay, Ami?" nag-aalalang tanong nito matapos nakasabay sa akin sa paglalakad na ikinatango ko.
"Yeah." tango ko bago bumuntong-hininga at tipid siyang nginitian.
Kinunotan niya ako ng noo at mukang Hindi kumbinsido sa sinabi ko.
"Are you sure? May lagnat ka ba-
I instinctly step away from him when he tried to touch my forehead. Kita ko ang paglaki ng mga mata niya sa gulat at ang pagbalandra ng lungkot sa mga mata niya.
Maski ako ay nagulat sa ikinilos ko. Iniwasan ko ang kamay niya na titingnan ang temperature sa noo ko dahil sa hindi ko malamang dahilan.
My body just move on it's own.
Bagsak ang balikat niyang ibinaba ang kamay na tumangkang humawak sa akin habang ako ay napakagat sa ibabang labi at napa-iwas ng tingin. Napahinto na rin kami sa paglalakad.
"S-sorry. I'm not sure what's wrong with me today. Pasensiya na." buntonghininga ko bago siya harapin.
"D-did... Did I do something wrong, Ami?" kunot noong tanong niya sa mababang boses na ikina-awang ng labi ko bahagya.
Did he? May ginawa ba siyang mali? Of course kahit meron hindi mo iisiping mali iyon, amethyst! You're naive right? Uto-uto ka pa.
Mapakla akong napatawa sa isipan bago umiling Kay Seven.
Mukang Hindi niya rin naman naaalala na sinabi niyang susunduin niya ako kaninang lunch.
It's better to let it go before it upset me further.
"No, you didn't. Wala lang ako sa mood ngayon at pagod lang siguro. Sorry." pahayag ko pa at nagsimula na ulit maglakad.
He didn't speak again after that. Nararamdaman ko langa ng pasulyap-sulyap niya sa akin pero hindisniya nag-abalang magsalita. He really forget what he said to me. Hindi man lang siya nag-open tungkol don and he didn't talk about what happened to his day either na palagi niyang ginagawa.
Hindi ko alam kung pinakiramdaman niya langa ng mood ko kaya hindi siya nagsasalita o wala kang talaga siyang balak sabihin sa akin na mag-lunch sila ni Nadia when it was supposed to be us.
F*ck! Am I jealous?! Really? Kalokohan! Ano 'to, amethyst? Selos, really? Seryoso ka ba? Sa simpleng bagay lang na ganon magseselos ka? They're both your friends for heaven sake!
Napakuyom ang kamao ko dahil sa isiping iyon. Ramdam ko ang pagbaon ng kuko ko sa aking palad dahil sa diin ng pagkakakuyom ng kamao ko upang pigilin ang pagtaas ng emosiyon ko.
I'm making no sense at all. Am I being emotional dahil lang nakalimutan nila akong isabay kumain ng tanghalian?
"Nandito na tayo."
Basag ni Seven sa pag-iisip ko kaya wala sa sarili akong napa-angat ng tingin at bumungad sa akin ang bahay gate ng bahay namin.
"Oh," bulalas ko matapos matanaw ang bahay namin.
"Ingat. Pasok na ako sa loob." paalam ko bago siya talikuran at buksan ng gate ng bahay namin bago pumasok roon at isara rin kaagad.
Nagmartiya ako papunta sa pinto ng bahay namin at saka binuksan iyom at pumasok roon.
Sumandala ko sa likod niyon matapos kong makapasok bago pinadausdos ang katawan pababa saka sinapo ang muka gamit ang dalawang palad ko.
Ramdam ko ang pag-init ng mata ko kasunod ng pagpatak ng makinig na likido mula roon. My chest heave up and down uncomfortably kasunod ng mahina Kong paghikbi.
Guilt, sadness and pain. I experience it all at once right now. Alam Kong mababaw ang rason ko but I can't help it.
Idagdag mo pa na parang nakalimutan nga talaga ni Seven na nangako siya na sabay kaming mag-lu-lunch mamaya. He even said that he would fetch me.
I waited for him pero kumakain na pala siya kasama si Nadia. Nagpagutom lang ako dahil sa wala.
Napatawa ako ng mapait at sinabunutan ang sarili. Kakauwi ko lang pero pag-iyak na kaagad ang inatupag ko. Ni hindi pa man lang ako nag-abalang magbukas ng ilaw.
Wala mang lakas ang katawan at nanghihina man ang tuhod ay pinilit kong itayo ang sarili upang magbihis na at maging comportable.
It just me being emotional because for the first time, Seven forgot about me. I should be happy right? Head finally getting out of his shell and interacting more with girls he's comfortable with.
This feeling will passed. Sigurado naman akong ngayong araw ko lang ito mararamdaman. Besides, Seven won't do things that will intentionally upsets me. Hindi gagawin ni Seven sa akin iyon knowing how sensitive and softhearted I am.
I trust him. Matagal ko na iyong kaibigan, e.
I went upstairs and go straight to my room. Binuksan koa ng ilaw sa kwarto ko at saka ililapag ang bag ko sa aking kama bago dumeretsyo sa durabox ko upang kumuha ng pantulog na damit.
Pagkatapos kong kumuha ng damit ay dumeretsyo kaagad ako sa banyo upang maligo sagli. Pagkatapos kong maglinis ng katawan ay nagbihis na rin kaagad ako ng baniyo.
Sakto namang pagkalabas ko ng baniyo ay biglang tumunog ang tiyan ko at ngayon ko lang naramdaman ang pagkagutom. Awtomatikong napadpad naman ng mata ko sa lunch box na katabi ng bag ko.
My eyes lit up slightly ng naalala kong hindi ko nga pala nakain kanina ang red velvet cupcake na ini-abot sa akin ni Daphnie at Daniel kanina.
I walk towards it and grabbed the lunch box before walking out of my room to go downstairs.
Ito na lang ang kakainin ko at paparesan ko na lang ng gatas.
I'm really thankful to the person who give me this. Kailangan na kailangan ko talaga ng comfort food ngayon.
Perfect timing na red velvet cupcake ang ibinigay niya sa akin ngayon. I don't know him yet but he already manage to comfort me with just giving me foods.
Kahit papaano ay nawawalan sa isip ko ang mga nanagyari dahil dito.
I wish to meet him someday and thank him for always comforting me with this simple gesture.
_
Moonillegirl🌷