Καρδιά μου,
Ανάσα και ζωή μου, να ξέρες πόσες φορές διάβασα το γράμμα σου,πόσες νύχτες πλαγιασα το πλάι του.Τα λόγια σου είναι η μόνη παρηγοριά και παρέα που έχω.Τα χείλη μου δεν έχουν ούτε τη ζεστασιά που σου προσφέρει το τσιγάρο,ούτε τη ζεστασιά των χειλιών σου.Λαχταρω και θερποπαρακαλω αυτός ο Ναπολέων να γυρίσει στη Γαλλία του και συ σε μένα.
Όσο για την Μάνη ήταν το σπιτικό μου πρωτού σε στεφανωθω και σε ακολουθήσω.Μη ζητάς συχωρεση, ίσως αν ήμουν εκεί να υπέφερα περισσότερο γιατί η απόσταση που θα μας χώριζε θα ταν μεγαλύτερη.Εσυ είσαι η πατρίδα μου πια,Αντρέι.Το χώμα που πατάς και η γη που λατρεύεις,η αγκαλιά και το φιλί σου,αυτά είναι πατρίδα μου.
Στη Μάνη θα πάμε μαζί,όταν γυρίζεις ζωντανός.Θα πάμε και θα γλεντήσουμε τη νίκη του στρατού,θα τρέξουμε στα πεσμένα φύλλα που θα χουν σκεπάσει τους δρόμους, θα πέσουμε ξανά στα χορτάρια και θα νιώσουμε τον ήλιο και τη γλυκιά βροχή στο δέρμα μας.
Δε φαντάζεσαι πόσο μου λείπεις.Θα περιμένω το επόμενο γράμμα σου
Η καρδιά σου,
Θεοφανώ
Η Θεοφανώ άφησε την πένα να πέσει από το χέρι της.Τυλιξε και το χαρτί και το βούλωσε με κερί
"Κυρά"
"Θεοφανώ,τι κάνεις?Γιατι σηκώθηκες?"
"Καλά είμαι, αφήστε με"
"Εσύ έχεις ιδρώσει ολόκληρη,καις"
Η Θεοφανώ σηκώθηκε να προτού κάνει βήμα σωριάστηκε στην αγκαλιά της Νατάλια
Ο καημός της για τον Αντρει μαζί με τον σκληρό χειμώνα της Ρωσίας την είχαν κρεβατωσει με υψηλό πυρετό.
"Στείλτε το στον Αντρει,θα περιμένει απόκριση"
Η Νατάλια έβρεξε το πανί και σκούπισε γρήγορα τον ιδρώτα πού την έλουζε από το μέτωπο της ως το λαιμό της
"Εάν δε συμμορφωθείς δε θα το στείλουμε"
"Δε του λέω για την αρρώστια,δε θα τον ανησυχούσα"
Αποκρίθηκε η Θεοφανώ
"Στείλτο και φέρε ξανά το γιατρό"
Πρόσταξε η Νατάλια
"Πρέπει να γίνεις καλά,Θεοφανώ.Για εκείνον"
"Θα γίνω,θα γίνω"
Είπε ξεψυχα η Θεοφανώ μέσα από τα ξεραμένα χείλη της
~~~
Ο Αντρέι πηγαινοερχόταν στη σκηνή.
Η Νατάλια του είχε προλάβει τα νέα για την ασθένεια της Θεοφανώς πάνω στην τρομάρα της μη τη χάσουν,όταν για δύο μέρες δεν είχε καμία επαφή με το περιβάλλον
"Δεν έχει επαφή με το περιβάλλον. Αντρέι,δε μπορώ να εγγυηθώ τι νέα θα σου γράφω στο επόμενο γράμμα μου"
Ο Αντρέι έπιασε το κεφάλι του
"Την τύχη μου μέσα.Εγω κυνηγάω τον μαλακα τον Ναπολέων στις λάσπες και η γυναίκα μου πεθαίνει.Γαμωτο!"
Ο Αντρέι κλωστουσε τις λάσπες και ασκοφυσουσε.Τι σημασία είχε να σώσει την πατρίδα αν ήταν να χάσει εκείνη?
"Αντρέι,έλα έξω.Δεν είναι ώρα για αυτά"
"Μπορεί να πεθάνει Λεβ,τι θα κάνω? Εγώ την έφερα εδώ,στη Μάνη δε θα αρρώσταινε"
Ο Αντρέι έπεσε στα γόνατα
"Γράψε στη Νατάλια και στείλτο επείγον.
Να μάθεις,να μάθεις"
"Αντρέι, είμαστε κοντά στη νίκη.Αν θες να γυρίσεις και να τη δεις,πρέπει να συγκεντρωθείς"
Ο Αντρέι προσπάθησε να μαζευτεί.Ο Λεβ είχε δίκιο,ήταν κοντά στη νίκη.
"Έχεις δίκιο"
~~~
~Δεκεμβριος~
Ένας μήνας είχε περάσει και η Θεοφανώ είχε αρχίσει να συνέρχεται μα όχι τελείως.Πνευμονία είχε πει ο γιατρός,που κατάφερε να αντιμετωπίσει χάρη στα νιάτα και την καλή κατάσταση του οργανισμού της
"Νατάλια,είχες κάποιο νέο?"
"Κερδίζουν,Θεοφανώ"
"Δόξα το Θεό"
"Και συ κόρη μου καλύτερα φαίνεσαι, έφτιαξε το χρώμα σου"
"Μανα, ελπίζω να μη το πάτε "
Η Νατάλια κοίταξε τη Χαριτινη και κούνησε αρνητικά το κεφάλι της
"Μην ανησυχείς"
Η Χαριτινη είχε φτάσει δύο εβδομάδες αφότου ενημερώθηκε για την ασθένεια της νύφης της και της κρατούσε συντροφιά
"Θέλω να μην ανησυχεί,είμαι ήδη *γκουχ* καλύτερα"
"Θα γυρίσει σύντομα,ο Διογένης λέει είναι θέμα ημερών"
Η Θεοφανώ χαμογελασε
"Δόξα τω θεώ"
"Τώρα ξεκουράσου και θα έρθουμε σε λίγο "
Είπε η Χαριτινη και βγήκε μαζί με την Νατάλια
"Ο Αντρέι είναι τρελαμενος,ο Λεβ με τα βίας τον συνέφερε "
"Δεν έπρεπε να του το πεις "
"Κόντευε να πεθάνει,Χαριτινη.Τοτε που σε ενημέρωσα και σένα,το ξέχασες?Τρεις μέρες δίχως επαφή με το περιβάλλον και κατάλευκη σα το πανί,τι να κάνα?Αν πέθαινε τι θα λέγαμε στον Αντρει?"
"Έχεις δίκιο, τουλάχιστον τώρα ξέρει πως είναι καλά?"
"Ναι,από τότε έστειλα αλλά δύο,το τελευταίο χθες"
"Ευτυχώς"
~23 Δεκεμβρίου 1812~
Ο πόλεμος είχε λήξει με νικητή τον ρωσικό τσαρικό στρατό ο οποίος όμως είχε πάρει στο κατόπι τον στρατό του Ναπολέοντα.
"Καρδιά μου,
Νικήσαμε,τους διώξαμε από τα χώματα της πατρίδας και τώρα τραβούμε για τα δικά τους.Ειναι θέμα μηνών προτού γυρίσω στην αγκαλιά σου ζωντανός και θριαμβευτής και δε θα ξαναβγω ποτέ ξανά.
Μου λείπεις αφόρητα και ανησυχώ κάθε φορά που ακούω για γράμμα μην γράφει κάτι κακό για την πορεία της υγείας σου.Εμαθα από τον Λεβ,πως είσαι καλύτερα.Κοντεψα να τρελαθώ από την αγωνία μου και ίσως σου θυμώνω λίγο που δε μου το γραψες η ίδια και μάλιστα ζήτησες να μου το κρύψουν.Δε γίνεται να μη ξέρω πως είσαι,πως αισθάνεσαι.Τι σημασία έχει να πολεμώ εάν είναι να χάσω εσένα?
Μείνε δυνατή και γερή.Ραψε φουστάνια από το καλύτερο μεταξύ γιατί σου ορκίζομαι πως δε θα αργήσω, λίγοι μήνες μόνο και θα ανταμώσουμε ξανά
Σε φιλώ,
Αντρέι
"Είναι καλά"
Είπε η Θεοφανώ κλείνοντας το γράμμα
"Ο Διογένης με ενημέρωσε πως συνεχίζουνε και στην Ευρώπη"
Είπε η Χαριτινη
"Είθε να έρθει νικητής "
"Για χρόνια έλειπε σε μάχες εναντίον των Οθωμανών,στη Βεσσαραβια,ξέρει από πόλεμο και έχει πολύ σημαντικό λόγο να γυρίσει"
Είπε η Χαριτινη προσπαθόντας να την ηρεμήσει, γνωρίζοντας ότι δεν ήταν η μόνη της έγνοια.
"Μου λείπει.."
Είπε η Θεοφανώ ξεροκαταπινωντας
"Και σε εκείνον λείπεις,Θεοφανω.Ετσι είναι η ζωή του στρατιωτικού"
"Το ξέρω,το γνώριζα"
Η Χαριτινη πήρε το χέρι της στο δικό της
"Δουλειά σου είναι να είσαι καλά,να σε βρει γερή σαν γυρίσει"
"Είμαι ήδη πολύ καλύτερα και αν μου επιτρέπετε θα ήθελα να ξεκουραστώ λίγο"
"Φυσικά, παιδί μου"
Η Χαριτινη βγήκε έξω και άφησε τη Θεοφανώ μόνη.
"Καρδιά μου,μόνο να ξέρες"
Ειχε συνηθίσει την Οδησσό,είχε μάθει να γράφει και να διαβάζει τα ρώσικα και τα μιλούσε αρκετά καλά.Ειχε χτίσει μια ρουτίνα μακριά από εκείνον και αυτό την τρόμαζε.Δεν ήθελε να τον συνηθίσει μακριά, ήθελε γρήγορα να επιστρέψει και δει πόσο καλά είχε μάθει τα ρωσικά,τρόπους και συνήθειες.
Είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τη Σκευω,που περνούσε περισσότερο χρόνο με εκείνη παρά με το Θράσο που βολοδερνε στα μπαρκα.
Αντρέι μου,
Το ξέρω πως συμφώνησα γνωρίζοντας τι με περίμενε,αυτό όμως δε σημαίνει πως η απουσία σου με πονά λιγότερο.Με σπαραζει,με αρρωσταίνει.Οσο γενναία και να μοιάζω,όσο κι αν πιστεύω πως είμαι σαν πέσει η νύχτα και η συντροφιες φεύγουν αφήνοντας με μόνη στον οντά μας,η μόνη παρηγοριά στην άδεια σου πλευρά είναι οι λέξεις που βιαστικά μου γράφεις από τα πεδία των μαχών.
Δεν είναι ζωή αυτή μακριά σου,τρεις μήνες όλη η ζωή μας και ύστερα χώρια πριν καν συνηθίσω τη μυρωδιά σου,πριν το κορμί μου σε χορτάσει.Κορμι είναι, σώμα από χώμα και νερό και διψά για χάδια,όχι γράμματα.
Δε λέω πως φταις,το δικό σου κορμί λαχταρά το ίδιο και όχι βόλια και λόγχες.
Εκείνους κατηγορώ,που μας βλέπουν σαν πουλιες,που παρατούν τα δικά τους σπίτια και κλέβουν και σας από τα δικά σας.Για μια σπιθαμή γης,ζωή μου είμαστε εμείς χώρια.Χαραμι να τους γίνει,των αρναουτηδων.Καταρες ρίχνω στον αποκορομενο τον Βοναπάρτη,που να τον παρει και να τον σηκώσει γερακας
Γύρνα σε μένα, καρδιά μου