ဆိုဖာပေါ်တွင် နှစ်ဦးသားမလွတ်တမ်းတင်းတင်းပွေ့ဖက်ထားကြသည်။
သူဇာက ကိုမျိုးလွင် ရင်အုပ်ပေါ်တွင်မေးတင်ကာ သူ့ရင်အုပ်ကို လက်နှင့် အသာအယာပွတ်သပ်နေသည်။
သူမ ချစ်ရသောအမျိုးသားရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ သူမမှေးစက်နေရပြီ။
သူရဲ့ ရင်အုပ်တွေကိုချစ်သည်။
သူ့ရဲ့ ရင်ဖတ်မွှေးတွေကိုလည်းချစ်သည်။
သူ့မျက်နှာလေးကိုလည်း ချစ်သည်။
မှုတ်ဆိပ်မွှေးလေးကိုပါချစ်သည်။
သူ့ရဲ့ သန်မာမှု၊ ကြမ်းတမ်းမှုတွေကိုလည်း ချစ်သည်။
သူဖြစ်တည်နေတာကိုပင် ချစ်နေရပါသည်။
"အေးလာသလိုပဲ....မောင်"
"အေးမှာပေါ့...သူဇာရဲ့......အခုမောင်တို့နေကြတဲ့ပုံစံကိုကြည့်အုံး....အဟတ်.....ဟတ်"
"ခစ်.....ခစ်.....ခစ်"
သူဇာလက်ဖျံတွေမှာ အအေးဓာတ်ကြောင့် ကြက်သီးမွေးညင်းတွေထနေသည်။
အဝတ်အစားဆိုလို ဘာမှမရှိ။
တုံးလုံးလေးတွေနဲ့ ဆိုဖာပေါ် အမောဖြေနေကြသည်။
"လာ......လာ......မောင်တို့အပေါ်ကအခန်းထဲသွားရအောင်။ ဒီမှာဆိုအေးတယ်"
ကိုမျိုးလွင် သူဇာကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ချီကာ အပေါ်ထပ်ရှိ သူ့အခန်းဆီတက်လာကြသည်။
နှစ်ယောက်စလုံးက ကမ္ဘာဦးက သက်ရှိလူသား(၂)ဦးလို ဘာအဝတ်အစားမှ မကပ်။
"အမယ်လေး...........မောတာဗျာ။"
"ခစ်........ခစ်......ခစ်"
သူဇာ ယီလေးခိုပြီး ကိုမျိုးလွင်ခေါ်ဆောင်ရာနောက် လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
"ကဲ.........ရောက်ပါပြီခင်ဗျာ။"
"သူဇာကို အပေါ်ထပ်ထိ ပွေ့ချီလာရလို့ မောင်မောသွားပြီဗျာ။"
အိပ်ခန်းတစ်ခုလုံးက သူ့ပစ္စည်းသူ အစီအရီဖြင့် သပ်ရပ်သန့်ရှင်းနေသည်။
အိပ်ခန်းတစ်ခုလုံးကို အပြာ၊ မီးခိုး၊ အဖြူရောင်ကကို အဓိကသုံးထာသည်။
အိပ်ခန်းနံရံတွေက အဖြူနဲ့ မီးခိုး။
ကုတင်ပေါ်က မွေ့ရာ၊ ဖက်လုံး၊ ခေါင်းအုံးတွေ အကုန်လုံးကိုက အပြာနုရောင်သုံးထားသည်။
"သပ်ရပ်နေရောပဲ....မောင်ရေ"
"ဝင့်ဝါလက်ရာလေ......သူပဲအမြဲရှင်းပေးတာ။"
"မောင်နော်.......သူဇာသိချင်လို့မေးအုံးမယ်......မောင်ဝင့်ဝါကို အတည်လက်မထပ်တော့ဘူးလား"
ကိုမျိုးလွင် တချက်ငိုင်သွားသည်။
"ဘာလို့မေးတာလဲ သူဇာရယ်"
"ဟုတ်တယ်လေ.....မိန်းမတယောက်ကို အတည်လက်မထပ်ရသေးဘဲ ပေါင်းသင်းနေတာက သူများနိုင်ငံမှာဆို ရပေမဲ့ ဒီနိုင်ငံမှာကျ အဆင်မပြေဘူးရှင့်။ မိန်းမသားချင်း ကိုယ်ချင်းစာလို့ရတယ်။"
"ဒါဆို....မောင်မေးမယ်။ သူဇာအမှန်တိုင်းဖြေ။"
"ဝင့်ဝါနဲ့ မောင် အတည်တကျ လက်ထပ်ယူစေချင်လား.........။"
"ဒါ........ဒါ......ဒါကတော့"
"ပြောလေ။ သူဇာက လက်ထပ်လို့ပြောရင် မောင်လက်ထပ်လိုက်မယ်။"
"တကယ်လား။"
"အင်း...။"
"ကောင်းပြီလေ။ မောင် လက်ထပ်ယူလိုက်ပါ ဝင့်ဝါကို။"
"မောင်လက်ထပ်ပြီးသွားရင်ရော.......မောင်တို့ ဒီလိုဆုံခွင့်ရှိပါ့အုံးမလား။"
"ရှိလာမှာပါ။ သူဇာကတော့ မောင့်ကို အရင်ကလို မပစ်ထားတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။"
"တကယ်ပြောတာလား။"
"အင်းပေါ့။"
"ဟား.....ဟား.....ဟား။"
"ခဏက စကားကိုပြန်ဆက်ပြီး မောင့်ကို ထပ်မေးပါအုံးမယ်။"
"မေးကွာ....မေး......သူဇာမေးပြီးရင် မောင်အလှည့်မှ မအော်ကြေး။"
"လူဆိုးကြီး....ဒီအခန်းထဲမှာ မောင်နဲ့ ဝင့်ဝါ အတူတူအိပ်ကြဆိုတော့ ဒီကုတင်ပေါ် ညတိုင်း အတူတူ လိုးနေကြမှာပေါ့နော်။"
"အရင်ကတော့ ညတိုင်း လိုးဖြစ်တယ်.....ဒီနေရာ.....ဒီနေရာ.....ဒီနေရာရောပဲ။"
ကိုမျိုးလွင် အခန်းထဲရှိ ကုတင်၊ တွဲလျက်ရေချိုးခန်း၊ ဘေးက ခုံ အကုန်လက်ညှိုးထိုးပြနေသည်။
"ဝင့်ဝါကို မနာလိုလိုက်တာ။"
"ဒါပေမဲ့လေ သူဇာသိလိုက်တယ်မလား။ ကိုယ်တို့ ချေင်းသားသွားနေတုန်း ဝင့်ဝါအမေဆုံးသွားတာလေ"
"အင်း"
"သူ နယ်က ပြန်လာကတည်းက မောင် အားနာလို့ မောင်တိူ့ အချစ်စခန်းမဖွင့်ရတာတောင်ကြာပြီ။"
"အခုဆို ဝင့်ဝါလေး John လက်ချက်အောက် အရမ်းကောင်းနေမလားပဲ။"
"John က အကြီးကြီး.....ဝင့်ဝါခံနိုင်ပါ့မလား။"
"ဟိ.....ဟိ ခံနိုင်မှာပါ။ နေပါအုံး ဒါဆို ဒီနေ့မောင် အရမ်းကြမ်းနေတာက မောင်မလိုးရတာကြာလို့ပေါ့။"
"မဟုတ်ပါဘူးကွာ.....မောင်က ချစ်လို့ပါကွာ။"
"တခြား သူစိမ်းဆို မောင်အဲလိုတွေ ချစ်နေမိမှာမဟုတ်ဘူး။ သူဇာမို့လို့....သိလား။"
"ဟုတ်ပါပြီ....လူတတ်ကြီးရေ။"
"ဒါဆို မောင်တို့ ပြန်စကြမလား။"
"ဟင့်အင်း......ဒီအခါ သူဇာအလှည့်။"