#unicode
ထယ်ယောင်းဒဏ်ရာဖြစ်သည့်ညထည်းက ကူးက
အတော့်ကိုဂရုစိုက်ပေးသည်။ညဘက်တောင်မှ
ကင်မ်ထယ်ယောင်းက သူ့အသက်ကိုဖက်မအိပ်ရ
ရင်တောင်အိပ်မပျော်တာကို အနာထိမှာဆိုးပြီး
လက်မောင်းပေါ်လာမအိပ်သည်မို့ ဟိုဆော့က
ကူညီပေးတာတောင် မှားပြီးလာလို့ထင်ရသည်။
မနက်ရောက်ပြန်တော့ ကူးလေးကကိုယ်ဝန်ကြောင့်
ဗိုက်ဆာသည်မို့ စောစောထသည်။ဘေးဘက်မှနှစ်ခြိုက်စွာအိပ်နေတဲ့ ထယ်ယောင်းကိုတော့
ကူးလေးမနှိုးနေတော့ဘူး။သူလည်း ကူးနဲ့ကလေးလေးကိုအမြဲဂရုစိုက်ပေးထားလို့ ပင်ပန်းနေမှာ။
" မောင့်ကိုမနှိုးတော့ဘဲ ထသွားတော့မလို့လား "
ကူးလေးကအိပ်နေသည်ထင်ပြီး ဗိုက်ပူလေးကို
ထိန်းကိုင်ကာထထွက်သွားပေမဲ့ ဘယ်ထည်းက
နိုးနေမှန်းမသိသည့် ထယ်ယောင်းကအသံပေး
လာတော့ ကူးလေးမျက်ဝန်းဝိုင်းတွေဖြင့်ကြည့်ကာ
မေးလိုက်သည်။
" ဘယ်ထည်းကနိုးနေတာလဲ ကင်မ်ထယ်ယောင်း "
ကူးလေးက ကူးအိပ်ထားသည့်ခေါင်းအုံးကိုသေချာပြန့်အောင် ဖြန့်လိုက်ရင်းမှမေးတော့
ထယ်ယောင်းကလည်း သူ့ခေါင်းအုံးကိုပြန့်အောင်
ဖြန့်ဖို့လုပ်သည်။ဒါကကူးလေးရောက်မှပြောင်းလဲ
သွားတဲ့ထယ်ယောင်းရဲ့အကျင့်တွေဖြစ်သည်။
" လက်နာနေတယ်မလား..မလုပ်ပါနဲ့၊ငါကပဲ
လုပ်ပေးပါ့မယ် ကင်မ်ထယ်ယောင်းရယ် "
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းအိပ်သည့်ထောင့်နားကို
လျှောက်လာပြီး ခေါင်းအုံးကိုသေချာဖြန့်ပေးပြီး
ပြန့်အောင်လက်ဖြင့်ခပ်ဖွဖွလေး တိုက်ပေးသည်။
ထယ်ယောင်းက အမူအရာလေးကိုသဘောကျပြီး
ပြုံးနေသေး၏။တကယ်ချစ်စရာကောင်းတာဗျ။
" ကိုကိုအလှလေးက မောင်ပေးထားတဲ့နာမည်နဲ့
လိုက်တယ်နော်၊မောင့်အတွက်အလှလေးဖြစ်နေ
တာ၊သီးသန့်မောင့်တစ်ယောက်ထည်းအတွက် "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရဲ့မျက်နှာလှလှလေးကို
ကြည့်ရင်းပြောတော့ ကူးလေးရဲ့မျက်နှာပန်းရောင်
သန်းသွားပြီး ရှက်သည့်အမူအရာလေးဖြစ်နေ၏။
ထယ်ယောင်းက သဘောကျလို့ကူးလက်လေးမှဆွဲ
ကာကုတင်ပေါ်ထိုင်စေပြီး ဗိုက်ပူလေးပေါ်သို့လက်တင်ကာ စကားဆိုနေတော့သည်။
" ဒယ်ဒီ့မျိုးစေ့လေး ဒယ်ဒီမင်းနဲ့ဒီနေ့မှစကားတွေ
ပြောဖြစ်တာကွာ၊အရင်နေ့က ဒယ်ဒီပြစ်ထားမိတာ၊
တကယ်ဒယ်ဒီကပြစ်ထားတာမဟုတ်ဘူးကွ၊မင်းရဲ့
ပါးပါးလေးလေ ဒယ်ဒီ့ကိုမခေါ်တာကွ! "
ထယ်ယောင်းကကူးလေးရဲ့ဗိုက်ပူလေးကိုပွတ်သပ်ရင်းဖြင့်ပြောသည်။ကူးကတော့ ကူးအကြောင်းကို
ကလေးကိုတိုင်ပြောနေတဲ့ ထယ်ယောင်းဘက်သို့
မျက်စောင်းထိုးရင်းပြောတော့သည်။
" ကလေးကိုနော် ဘာတွေပြောပြနေတာလဲ "
" မောင်ကမှန်တာပြောတာပါ၊မကြာခင်ဒီဗိုက်ပူက
ပိုပိုပူလာပြီး မောင်တို့မျိုးစေ့လေးကနားလည်လာ
တော့မှာ၊မောင်တို့အဲ့ကြမျိုးစေ့လေးကိုစကားတွေအများကြီးပြောရတော့မှာ၊မျိုးစေ့လေးက မောင်တို့ပြောတာတွေနားလည်ရင် ခြေဟန်လက်ဟန်
ပြမယ်၊မောင်တို့ကဒါလေးကြည့်ပြီး မျိုးစေ့လေးကောင်းကောင်းမွန်မွန်ရှင်သန်နေတာလားလို့
သိတော့မှာ မောင့်အသက်ရဲ့... "
ထယ်ယောင်းက ကူးဗိုက်ပူလေးကိုနမ်းရင်းပြောတဲ့စကားကြောင့် ကူးလေးကပြုံးသည်။မျိုးစေ့လေး
အရမ်းကံကောင်းတာပဲ။မျိုးစေ့လေးကအချစ်ခံ
လေးဖြစ်သည်။မမွေးခင်ထည်းက သူ့ဒယ်ဒီက
သည်းသည်းလှုပ်တာကိုခံရတာပဲဖြစ်သည်။
" ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ... "
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းကိုကြည့်ရင်းမတော်တဆပြောထွက်မိသွားသည်။ကူးလေးရဲ့
စကားကြောင့် ထယ်ယောင်းကကြည့်လိုက်တော့ကူးလေးကမျက်နှာဖယ်ပြီး သတိရကာဗိုက်ကိုကိုင်လိုက်တော့ ထယ်ယောင်းလက်ကိုသွားထိမိသည်။
" မောင့်ကိုပြောတာလား မောင့်အသက်... "
ထယ်ယောင်းကတော့ သဘောကျလို့ပြုံးကာဖြင့်
ကူးလေးရဲ့လက်ဖြူလေးကိုနမ်းပြီးမေးလိုက်၏။
ကူးလေးကတော့ ရှက်သွားပြီးမျက်နှာကိုတစ်ဖက်
လှည့်သွားတာမို့ ထယ်ယောင်းပြန်ဆွဲလှည့်စေပြီး
ကူးနှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းတော့သည်။ညကတောင်
နမ်းခဲ့တာပေမဲ့လည်း သူ့အသက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းက
သူ့အတွက်တကယ့်ကိုစွဲလမ်းရာဖြစ်သည်။မရုန်း
ထွက်နိုင်တဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးသာဖြစ်သည်။
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုအလွတ်
မပေးဘဲပိုနမ်းပြန်တော့ ကူးလေးကလည်း
မေ့လျော့ကာ ထယ်ယောင်းရဲ့အနမ်းတွေနောက်
လိုက်မိ၏။ထယ်ယောင်းကတော့ သတိထားမိလို့
ပြုံးပါသည်။နည်းနည်းကြာတော့မှ ကူးလေးက
သတိထားမိပြီး ထယ်ယောင်းရဲအနမ်းတွေကို
မခံနိုင်တော့ဘဲ ရင်အုပ်ကိုထုရိုက်တော့သည်။
" ပြွတ်စ်!တော်တော့လို့ ကင်မ်ထယ်ယောင်း...
ငါတို့ရေသွားချိုးပြီး မနက်စာစားရအောင် "
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းရှိမှရုန်းထွက်သွားပြီး
ဗိုက်ကိုကိုင်ကာထထွက်သွားတာမို့ ရယ်လိုက်ကာ
ထယ်ယောင်းကူးလေးနောက်လိုက်ရသည်။
ရေချိုးခန်းထဲ ဗိုက်ပူလေးကိုတစ်ယောက်ထည်း
မပို့လိုက်သင့်ဘူး။
" ဟော...မောင့်အသက်လေးကရှက်သွားတာပဲ "
သူပြောရင်း ထလိုက်သွားသည်။ရေချိုးခန်းထဲ
ရောက်တော့ သူ့အသက်ကသူ့အတွက်သွားတိုက်
တံနဲ့၊သွားတိုက်ဆေးကိုပါအသင့်ပြင်ပေးနေ၏။
ဟိုဆော့ကျေးဇူးကြောင့် အရာရာတိုင်းကလေးလို
ဂရုစိုက်ခံနေရတာဖြစ်သည်။
" မင်းညာဘက်လက်မသုံးတက်ဘူးမလား၊ငါတိုက်
ပေးမယ်နော်၊ရေချိုးပြီးရင်တော့ ပတ်တီးလဲဖို့
ဟိုဆော့ကိုခေါ်လိုက်ကြမယ်နော်... "
ထယ်ယောင်းပြုံးကြည့်ရင်း ခေါင်းသာငြိမ့်ပြ၏။
ကူးလေးကပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းကို
သွားတိုက်ဆေးသေချာလုပ်စေကာ ပါးစပ်ဟဖို့
ပြောသည်။ထယ်ယောင်းပါးစပ်လေးဟပေးရော
သေချာလေးကို နူးညံ့ညံ့လေးသွားတိုက်ပေး၏။
သူ့ကိုအိမ်ကကလေးတစ်ယောက်လိုပြုမူခံရတာကို
ထယ်ယောင်းသဘောမကျပေမဲ့ သူ့အသက်က
ကလေးလိုသဘောထားရင် သူသဘောကျ၏။
အရမ်းချစ်လို့လည်း သူ့အသက်ရဲ့အချစ်ရဆုံး
ဖြစ်ချင်တာ။
သွားတိုက်လို့ပြီးရောကူးလေးက ထယ်ယောင်း
ပလုတ်ကျင်းဖို့ရေခွက်ကမ်းပေးတော့ သူသောက်
လိုက်ပြီးပလုတ်ကျင်းလိုက်သည်။ပြီးတော့ ကိုကို
အလှလေးက မျက်နှာသစ်ပေးဖို့လုပ်သည်။
ထယ်ယောင်းတားလိုက်မိသည်။ကိုကိုအလှလေးနဲ့
ရေအတူချိုးချင်မိတာမို့။
" မောင့်ကိုပြီးမှလုပ်ပေးတော့၊အရင်ဆုံးမျက်နှာ
သစ်လိုက်ပါလား၊မောင်တို့ရေအတူချိုးကြမယ် "
" ဖြစ်ပါ့မလား၊ရေအတူချိုးရတာကြီးက--- "
ကူးလေးကရှက်သွားပြီး အသံသေးလေးတွေဖြင့်
ပြောတော့ ထယ်ယောင်းကရယ်လိုက်သည်။
ပြီးမှ 'ရတယ်..အဆင်ပြေတယ်'လို့ပြောတော့
ကူးလေးလက်ခံလိုက်သည်။သည်တော့ကူးက
သွားတိုက်တော့၏။
ကူးကိုတော့ထယ်ယောင်းကဘေးကနေရပ်ကြည့်နေသည်။ကူးကတော့သွားတိုက်ပြီး ပလုတ်ကျင်းပြီးမျက်နှာသစ်တော့ ကူးလေးကဘေးမှကြည့်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကိုမြင်တော့ ပြုံးပြသေးသည်။
ကိုကိုအလှလေး အပြုံးတွေပေးနေတာများပြီ။
ထယ်ယောင်းအသည်းတွေယားလာပြီ။
" တကယ်ဖြစ်တယ်နော်၊ငါရေစပ်လိုက်မယ် "
" မလုပ်နဲ့၊မောင်လုပ်လိုက်မယ်၊ထိုင်နေအသက် "
ထယ်ယောင်းက ရေပူရေအေးစပ်ဖို့ထိုင်ချပြီး
သူ့အသက်ကိုတော့ ထိုင်ကြည့်နေစေသည်။
ကူးလေးကပြုံးပြီးကြည့်၏။ကင်မ်ထယ်ယောင်း
တအား လိမ္မာနေတာပဲလို့တွေးလိုက်မိသည်။
ကင်မ်ထယ်ယောင်းက ရေနွေးရရောဖြင့်အဝတ်ကို
ချွတ်ဖို့လုပ်သည်။ကူးလေးကထလာပြီး သူ့အဝတ်
တွေကိုချွတ်ပေးသည်။အောက်ပိုင်းကိုရောက်တော့
လက်တွန့်သွား၏။ထယ်ယောင်းက'ရတယ်'ဆိုပြီး
သူကိုယ်တိုင်လက်တစ်ဖက်ထည်း သုံးကာချွတ်
လိုက်ပြီးတော့ ကူးလေးကတစ်ဖက်သ်ို့လှည့်ကာ
အင်္ကျီချွတ်နေသည်။ပြီးမှသူ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး
ရေချိုးကန်ထဲဝင်ဖို့လုပ်တော့ ထယ်ယောင်းက
ပြုံးကြည့်နေသေးတာ။
" ဘာ...ဘာကြည့်နေတာလဲ၊ဟိုဘက်လှည့်ထား.. "
" မလှည့်နိုင်လောက်ဘူး၊ဗိုက်ပူလေးရဲ့အလှထဲ
မြောနေတာ၊မြန်မြန်လာတော့ဗျာ...အေးလိမ့်မယ် "
ထယ်ယောင်းကခေါ်တော့ ကူးလေးကရေချိုးကန်
ထဲဆင်းလိုက်သည်။ကူးလေးကဆင်းတော့
ထယ်ယောင်းက ကူးကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်မထိုင်
စေဘဲ သူ့ပေါ်တက်ထိုင်စေသည်အထိ။
ကူးလည်းမပြောချင်တော့တာမို့ ထယ်ယောင်းရဲ့
အလိုကျလုပ်ပေးလိုက်ပြီးထိုင်လိုက်တော့သည်။
ထယ်ယောင်းကကူးလေးရဲ့ လည်ဂုတ်လေးတွေကို
လိုက်နမ်းနေသည်။ကူးကတော့ သန့်ရှင်းပေးဖို့
အမွှဖောင်းလေးယူကာ ဆပ်ပြာရည်ထည့်ပြီး
သန့်ရှင်းပေးဖို့လုပ်ရင်း ထယ်ယောင်းကြောင့်
ပြောရသေးသည်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း...ငါ့ကိုအောက်..အောက်မှာ
ထောက်နေတယ်လို့... "
" ဟဲဟဲ...မောင်ကတောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ "
ထယ်ယောင်းကစပ်ဖြဲဖြဲနဲ့တောင်းပန်တော့ ကူးက
မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်သည်။ပြီးတော့မှ ဘေး
နည်းနည်းစောင်းထိုင်လိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းကို
သန့်ရှင်းပေးသေးသည်။ထယ်ယောင်းကကန်ကို
မှီပြီးတောင် မှိန်းနေသေးသည်။
ကူးကတော့ရင်ခွင်ထဲကနေသန့်ရှင်းပေးရင်း
ထယ်ယောင်းရဲ့ရေစိုခံလို့်မရတဲ့ဘယ်ဘက်လက်မှာ
အမာရွတ်ရာတစ်ခုကိုတွေ့သည်။ထိုအရာကကူး
ပေးထားဖူးတဲ့ အရာမဟုတ်လား။
ထိုနေ့ကကက်ကြေးဖြင့်ထိုးထားသည့်အရာကြောင့်
ကူးကိုတောင် စိတ်ပျက်သွားခြင်းမရှိဘဲပိုလို့ကို
ချစ်ပြနေပြီး ဂရုစိုက်ပေးသည်။ဒါတောင်မကဘဲ
သူ့အသက်ကိုတောင်မငဲ့ဘဲ ကူးကိုတောင်အသက်
ပေးပြီးကယ်သည်။ကူးဘယ်လိုတောင်ပြောရမလဲ
မသိပေမဲ့ အားနာမိပါသည်။
ထယ်ယောင်းကတော့ ကူးပုံစံလေးဘာဖြစ်မလဲ
ဆိုတာကိုနားလည်သည်မို့ ကူးရဲ့မျက်လုံးလေးကို
အုပ်ပေးလိုက်ကာစကားဆိုသည်။
" အဲ့အရာကဘာမှမပြောလောက်ဘူး၊ကြည့်နေပြီး
ဝမ်းမနည်းနေနဲ့၊ဒဏ်ရာကပျောက်တောင်ပျောက်
နေပြီလေ အသက်ရာ... "
" ငါ့ကြောင့်နဲ့မို့ပါ၊တကယ်ငါကအပြင်ထွက်တာ
ပြဿနာလိုက်ရှာနေသလိုဖြစ်နေတယ်... "
ကူးကဝမ်းနည်းသည့်ပုံစံလေးဖြင့် ပြောတော့
ထယ်ယောင်းကခေါင်းလေးကနေဆွဲသွင်းလို့
သူ့ရင်ခွင်ထဲထည့်စေသည်။နွေးထွေးစေချင်၏။
ကိုကိုအလှလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲနေစေချင်ပြီး
အရာရာကိုအားကိုးစေချင်တာ။အသက်လေး
သန်မာတာသိပေမဲ့ သူ့ကိုအားကိုးစေချင်သည်။
" မောင်ကခင်ဗျားလေးကို သိပ်ချစ်တာဗျာ၊
ဒါကြောင့်ဝမ်းနည်းစရာအကြောင်းတွေမတွေးဘဲ
မောင့်အချစ်တွေနဲ့လှလှပပလေးနေလိုက်၊မောင်က
အသက်လေးနဲ့မျိုးစေ့လေးကိုအရမ်းချစ်တာ "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ကူးလေးကိုပိုအားနာပြီးဖက်ငိုတော့၏။ထယ်ယောင်းကတော့ ခေါင်းလုံးလုံးလေးကိုနမ်းပေးပြီး ချော့နေရသည်။
ကူးဘက်ကတော့အချစ်တွေမပေါ်လာသေးပေမဲ့
အခုဆိုရင်ထယ်ယောင်းရဲ့နူးညံ့မှုတွေကြောင့်
ချစ်လာဖို့အတွက် အစပျိုးနေပြီလောက်ပြီထင်ရဲ့။
- - - - -
နှစ်ယောက်အတူရေချိုးပြီးတော့ ထယ်ယောင်းကို
ကူးလေးက ခေါင်းလျှော်ပေးထားတာမို့အခုဆို
ခေါင်းခြောက်အောင်အရင်သုတ်ပေးနေသည်။
ထယ်ယောင်းက ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရင်းကူးလေးက
ခေါင်းသုတ်ပေးနေတာကို ဇိမ်ခံငြိမ်နေမိသည်။
ကူးလေးကလည်း နူးညံ့ညံ့လေးကိုခေါင်းခြောက်ဖို့
ရေသုတ်ပေးနေတာဖြစ်သည်။
ကူးက ထယ်ယောင်းခေါင်းကိုရေသုတ်ပေးနေရင်း
အတူတွဲထားထားသည့် ဖုန်းနှစ်လုံးမှကူးလေးရဲ့
ဖုန်းသံလေးဟာမြည်လာသည်ဖြစ်၏။ကူးနဲ့
ထယ်ယောင်းအသံကြားလို့ ကြည့်လိုက်ကြတော့
ကူးဘက်ကဖုန်းမို့ ထယ်ယောင်းကိုကြည့်လိုက်၏။
" ဖုန်းလာလို့ သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်၊ခဏလေး...
ဒီလိုငြိမ်ငြိမ်လေးနေနော်... "
ကူးကခေါင်းပေါ်သဘတ်တင်ပေးပြီး ဖုန်းကြည့်ရန်
သွားတော့ ထယ်ယောင်းခေါင်းငြိမ့်ပြသေးသည်။
ကူးလည်းဖုန်းကိုယူကြည့်လိုက်တော့ Contactမှာ
ပေါ်နေသည်က ဂျီမင်မဟုတ်သည့်ဂယူပါလေ။
ဂျီမင်လို့ထင်လိုက်ပေမဲ့လည်း ဂယူဖြစ်နေတာ။
ကိုင်ဖို့ဖြစ်ပါ့မလားလို့တွေးလိုက်ပေမဲ့လည်း
ကင်မ်ထယ်ယောင်းကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး
ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။သူနဲ့ကူးကဆိုင်သူတွေမှ
မဟုတ်တော့ဘဲ ကူးအနေနဲ့ကိုယ့်ဘက်ကတော့
စိတ်ရှင်းနေတာဖြစ်သည်။
" အင်း...မင်ဂယူပြောလေ... "
ကူးဘက်ကအရင် နာမည်ကိုတစိမ်းဆန်သည့်
နာမည်သုံးလိုက်သည်။တစ်ဖက်ကလူရဲ့ပုံစံကို
မတွေးမိချင်တော့ဘူး။ထယ်ယောင်းကတော့
မင်ဂယူဆိုထည်းက ပိုလို့ကြည့်လာသည်။
ကူးကတော့မမြင်ဘူး။
' ကိုယ်မနေ့က မေမေနဲ့ဆေးရုံမှာမေမေ့အတွက်လာပြတော့ ကူးကငိုပြီးဆေးရုံရောက်လာတာကိုကိုယ်တို့တွေ့လိုက်တာ၊ဘာများဖြစ်တာလဲလို့
ကိုယ်စိတ်ပူပြီး ဖုန်းဆက်ဖြစ်တာ... '
မင်ဂယူဘယ်လောက်တောင်ချစ်လဲဆို ကူးဘက်မှ
လက်ထပ်ပြီးတာတောင် သက်ဆိုင်နေသူလိုလိုဖြင့်
စိတ်ပူပြီးမေးလာသည်။
" အဲ့နေ့က ကူးရဲ့ယောက်ျားထိခိုက်မိလို့ပါ၊ကူးက
သူ့ကိုတအားစိတ်ပူပြီးငိုမိသွားတာ... '
ကူးဘက်ကပြောလိုက်ပေမဲ့လည်း တဖက်က
မင်ဂယူမှာမျက်နှာပျက်သွားမှာသေချာသည်။
သို့ပေမဲ့နားထောင်နေတဲ့ထယ်ယောင်းကပြုံး
နေတာဖြစ်သည်။
' ကိုယ်ကကူးနဲ့ကလေးလေးဖြစ်တယ်ထင်တာ၊
ကူးနဲ့ကလေးလေးဘာမှမဖြစ်ရင်ရပါပြီကွာ '
ဂယူကထိုကဲ့သို့သာဖြေလိုက်သည်။နှစ်ယောက်သားကဘာမှမသက်ဆိုင်တော့လို့သာမင်ဂယူထပ်ပြီးမပြောတော့ချင်ပါ။ဒါကြောင့်လည်း စိတ်ပူတဲ့
ကလေးနဲ့ကူးအကြောင်းသာပြောမိသည်။ချစ်ပြီး၊
စိတ်ပူမိတာကတော့ သူ့ချစ်ရတဲ့ကူးကိုပေါ့။
" မေးပေးတာ ကျေးဇူးပါနော်မင်ဂယူ... အင့်! "
" မောင့်အသက်...မောင့်ကိုအဝတ်အစားလဲ
ပေးဦးလေကွာ၊မောင့်ချမ်းလာပြီအသက်ရဲ့ "
ကူးလေးရဲ့ကိုယ်ငယ်လေးကို နောက်ကနေသိုင်း
ဖက်လာပြီး ထယ်ယောင်းကပြောလာသည်။
စကားပြောတာကြာနေတာမို့ ထယ်ယောင်းက
သဝန်တိုပါသည်။သူတအားချစ်လို့လေ။စိတ်တိုဖို့
မရှိဘူး။သူကိုကိုအလှလေးကိုကတိပေးထား၏။
" မင်ဂယူ...ကူးဖုန်းချတော့မယ်၊ကျေးဇူးပါ "
' ကိုယ်လည်းအလုပ်သွားတော့မှာ၊ကလေးနဲ့ကူး
ဂရုစိုက်ပါ... '
ကူးဘက်ကဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက် ထယ်ယောင်း
ဘက်ကိုလှည့်လာသည်။ပြောရရင်တော့ ကူးက
ထယ်ယောင်းကိုပြောပြချင်နေတာ။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း... "
" မောင်သိတယ်၊မောင့်အသက်ကိုယုံတယ် "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ကူးလေးခေါင်းငြိမ့်ကာ ထယ်ယောင်းကိုအဝတ်စားတွေလဲပေးတော့သည်။
ထယ်ယောင်းယုံတာပေါ့။ကိုကိုအလှလေးကတော့
သူ့ကို မင်ဂယူရှေ့မှာတင်'ယောက်ျား'ဟုသုံးနှုန်း
လိုက်တော့ တကယ်ပျော်မိသွားသည်။သူ့ကိုတော့
ကိုကိုအလှလေးက ချစ်လာနေပြီလို့ယုံကြည်၏။
" မောင်တို့ထမင်းသွားစားရအောင်လေ... "
" အင်း... "
ကူးကထယ်ယောင်းရဲ့အဝတ်အစားကိုသာဝတ်ပြီး
ထယ်ယောင်းက အိမ်မှာနေတာမို့တီရှပ်လက်တိုနဲ့
ဘောင်းဘီတိုသာဝတ်ထားသည်။သွားစရာမရှိလို့
တစ်ခြားမဝတ်တော့ဘူး။
ကူးနဲ့ထယ်ယောင်းမနက်စာစားဖို့ဆင်းဖို့ရှိသေး
ထယ်ယောင်းဖုန်းကမြည်လာလေသည်။
" မောင်ဖုန်းကိုင်လိုက်ဦးမယ်၊အရှေ့မှာခဏနေ
မောင့်အသက်.... "
" အင်းအင်း... "
ကူးကထွက်သွားပေးပြီး ထယ်ယောင်းကဖုန်းကို
ကြည့်လိုက်တော့ သူငယ်ချင်းမင်ယွန်းဂီထံမှ
ဖြစ်သည်။သူဖုန်းကိုင်တော့ တစ်ဖက်ကကား
မောင်းနေသည့်ကြားမှပြောလာသည်။
' ငါနဲ့နမ်ဂျွန်မင်းအိမ်ကိုလာနေပြီ၊ပြီးရင်သွားရအောင်လေ '
" ကောင်းပြီ၊ငါအသက်နဲ့မနက်စာစားပြီရင်
သွားတာပေါ့၊ဒီတိုင်းအဆင်သင့်ပြင်ထားမယ် "
တီ ~
ထယ်ယောင်းပြောလိုက်ပြီး ဖုန်းကိုအိပ်ကပ်ထဲ
ထည့်ရင်း သုံးထပ်မြောက်အံဇွဲကနေရာကိုဆွဲဖွင့်
လိုက်ကာသူပြုံးလိုက်သည်။ပြီးမှထိုပစ္စည်းကို
ယူလိုက်သည်လေ။
အခန်းပြင်မှာ သူ့အသက်စောင့်နေမည်ဆိုးလို့
ထမင်းစားဖို့အထိလိုက်စောင့်ပေးမှာဖြစ်သည်။
ပြီးမှသွားစရာရှိတာသွားမည်ဖြစ်၏။
- - - - -
အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာကြတော့ ကူးလေးက
ထယ်ယောင်းရဲ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကိုကူတွဲ
ပေးထားရင်းဖြစ်သည်။အဒေါ်ဖြစ်သူကတွေ့လို့
သူ့တူလေးကို အပြေးလာမေးသည်။
" သားလေး ဒေါ်လေးရဲ့သားဘာဖြစ်တာလဲကွယ်၊
လက်ကကျိုးသွားတာတဲ့လားဟင်... "
ထယ်ယောင်းကသူ့အဒေါ်ကို စိုက်ကြည့်မိသည်။
တကယ်ပဲမသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား။
ကိုကိုအလှလေးကိုလုပ်ကြံသည့်အထဲ ဒေါ်လေးကိုယ်တိုင်ပါသည်မဟုတ်လား။အခုကြတော့ မသိသလိုမျိုးအထိဆိုတော့ သူမသိတာများလား။
" ကျွန်တော်ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊လက်ကိုမကိုင်ထားနဲ့၊
ကျွန်တော့်အသက်မနက်စာစားရဦးမယ်၊သူက,
ကလေးလေးနဲ့မို့ ဆေးသောက်ရဦးမှာ... "
ထယ်ယောင်းက သူ့အဒေါ်မေးသည်ကိုမဖြေဘဲ
သူ့အသက်ကအရေးကြီးတယ်ဆိုပြီး ခေါ်သွားပြီ။
သူ့အဒေါ်ဆိုသည်လည်း သူ့တူလေးရဲ့ဒဏ်ရာကို
တအားစိတ်ပူမိတာမို့ မေးလိုက်ပေမဲ့သူ့ကိုတောင်
သေချာမဖြေဘဲ လျစ်လျူရှုသွားသည်။သူမက
တူလေးကိုချစ်လို့ဆိုပေမဲ့ တူလေးထယ်ယောင်းက
အဒေါ်အပေါ်ချစ်ရိပ်လေးတောင်မရှိတော့ပေ။
" ဟာ...အဖိုးတန်လေးလာပြီဗျာ၊အဖိုးနားမှာထိုင်
ပါဦး၊ဗိုက်ထဲကမြစ်သေးသေးလေးရော နိုးလာ
ပြီလား၊ဖိုးဖိုးကြီးကနောက်နေ့တွေကစပြီးတော့
မင်းကိုစကားပြောတော့မှာနော်ကွာ... "
" ကျွန်တော်တို့မျိုးစေ့လေးက မကြာခင်အကုန်သိ
တော့မှာ အဖိုးရဲ့၊ဒယ်ဒီကတော့ အလုပ်စောကြီး
ထွက်သွားပြန်ပြီထင်တယ်... "
ထယ်ယောင်းက သူ့ဒယ်ဒီထိုင်ရာနေရာလွတ်နေ
တာမို့ပြောတော့ မေမေကမနက်စာစားဖို့ကူးကို
ထမင်းထည့်ပေးရင်းမှ ဖြေသည်။
" ဟုတ်တယ် သားရေ၊သူ့မြေးအတွက် အလုပ်ကို
ကြိုးစားနေတာ... "
ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးတို့ထမင်းစားခန်းဘက်ရောက်
တော့ အဖိုးကမနက်စာကော်ဖီသောက်ရင်းဖြေ၏။
ထယ်ယောင်းက အဖိုးအမေးကိုဖြေရင်းခုံ၌ထိုင်
သည်။ကူးလေးကတော့ အဖိုးကိုကြည့်ပြီးပြုံး၏။
အဖိုးကထမင်းသိပ်မစားဘဲ ကော်ဖီရယ်၊ကြက်ဥ
တစ်ဝက်ကြော်ထားသည့်ပုံစံနဲ့Baconရယ်၊
ဝက်အူချောင်းဖြင့်စားနေတော့ ကူးလေးမျက်ဝန်း
လဲ့သွားသည်။စားချင်နေပုံပဲ။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း... ငါဒါစားချင်တယ်... "
ကူးက ဘေးမှာထိုင်နေသည့်ထယ်ယောင်းကို
အဖိုးစားနေသည့်မနက်စာအား ထိုးပြသည်။
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးလက်ညိုးထိုးပြရာကို
ကြည့်လိုက်၏။အဖိုးကလည်း ကူးလေးကို
ဘာများပြောနေတာလဲလို့ ကြည့်နေသည်။
" မောင့်အသက်အဲ့လိုစားချင်တာလား... "
ကူးလေး လက်ညိုးထိုးပြရာကိုကြည်တော့ အဖိုးစားနေသည့်ပုံစံလိုစားချင်တယ်လို့ပြောနေတာ
ဖြစ်သည်။နိုင်ငံခြားခြားဆန်ဆန်စားပုံက အိမ်တော်မှာတော့ အဖိုးရယ်၊ဒယ်ဒီရယ်၊ထယ်ယောင်း
ရယ်သာရှိသည်။အခုတော့ မျိုးစေ့လေးကပါထပ်
တိုးလာဖို့ရှိမည်ထင်သည်။
" အင်း...အင်း... "
ကူးလေးက အရင်နေ့တွေကထမင်းကိုစားချင်၏။
ဒါပေမဲ့အရင်နေ့က အဖိုးနဲ့အဖေရယ်၊ထယ်ယောင်းတို့မနက်စာစားရင် တူတာမျိုးပဲစားကြသည်။ကူး
စားချင်တာမို့ အမြဲအားနာပြီးမပြောဖြစ်ခဲ့ဘူး။
အခုတော့စားချင်တာမို့ပြောခဲ့လိုက်သည်။
" အိမ်တော်ထိန်း အသက်အတွက်--- "
" နေနေ...သားထယ်လေး၊မေမေက အဖိုးတန်လေး
အတွက်လုပ်ပေးလိုက်မယ်၊ဆလပ်ရွက်ရော ထည့်စားချင်လား သားကူးလေး... "
" ဟုတ်...ဟုတ်... "
ထယ်ယောင်းအမေကမေးတော့ ခေါင်းလေးငြိမ့်လို့
ဖြေသည်။မေမေကပြုံးရင်း ပြင်ဆင်ပေးဖို့ဝင်တော့ နွားနို့ကိုယူသောက်နေသေးသည်။
ကူးအကြိုက် ငှက်ပျောသီးနဲ့နွားနို့ရောဖျော်ထားတဲ့
သီးသန့်လေးဖြစ်သည်။
" မေမေ အသားနဲ့ကြက်ဥကိုအနှစ်ခွဲစားလို့ရအောင် ကြက်ဥရော၊အသားကိုများများထည့်
ပေးထားတယ်နော်... "
ခဏကြာတော့မေမေက ကူးလေးအတွက်ဆိုပြီး
သေချာလုပ်ပေးလာသည်။ကူးကတော့အစားမြင်
သည်နှင့် မျက်ဝန်းလေးတွေလဲ့နေပြီးစားဖို့ပြင်
သည်။ထယ်ယောင်းကပြုံးလိုက်ကာ ဘေးက
သူ့အတွက်နွားနို့ကိုယူသောက်သည်။
ကူးလေးကစားဖို့အတွက်ဆိုပြီး ကြက်ဥကိုလှီးပြီး
ပေါင်မုန့်ထဲထည့်ကာ Baconကိုလည်းများများ
ထည့်ကာ အစိပ်စိပ်လေးတွေလှီးထည့်ရင်းဖြင့်
ခရင်းဖြင့်ထိုးကာ ထယ်ယောင်းပါးစပ်နားတေ့
ပေးသည်။
" စား... "
ထယ်ယောင်းလည်း အံ့ဩသွားသလိုအဖိုးနဲ့
မေမေကတောင် အံ့ဩသွားသေးသည်။ပြီးမှ
ကူးလေးက ကျွေးနေတာကိုမစားတာကြောင့်
နှုတ်ခမ်းလေးချွန်ကာကြည့်သည်။
" မောင့်အသက်အတွက်--- "
" မင်းနဲ့ငါ အတူတူစားကြမယ်လို့...ဒါကြောင့်မို့
ငါမင်းကိုခွံ့ကျွေးတာ၊စားကိုစားရမယ်နော် "
ကူးလေးကစိတ်ဆိုးသည့်လေသံသေးလေးဖြင့်
ပြောတော့ မနေနိုင်သည့်ထယ်ယောင်းမှာလည်း
စားပေးရတော့သည်။ထယ်ယောင်းပျော်နေပြီ။
ထယ်ယောင်းရဲ့ရင်ထဲ ပြောမကုန်သည့်စကားတွေ
အများကြီးပြည့်နှံ့လို့နေပြီ။
" ကောင်းတယ်မလား၊ငါလည်းအဲ့လိုစားချင်တာ
ကြာပြီ၊အမေ ကူးလည်းနောက်ဆိုဒါစားမယ်နော် "
ကူးကပြောတော့ ထယ်ယောင်းကအပျော်တွေလွန်
နေပြီး လွတ်နေသည့်လက်ကနွားနို့သောက်သည်။
ကူးကတော့မေမေ့ဘက်လှည့်ပြီးစကားပြောနေ
တာ။
" သားကူးလေးစိတ်ကြိုက်လုပ်ပေးမယ်၊ဒါပေမဲ့
နေ့လယ်စာ၊ညစာတွေကိုတော့ ဝဝလင်လင်ဖြစ်
အောင်စားရမယ်၊မေမေက မျိုးစေ့လေးအတွက်
စိတ်ပူလို့ပြောတာ... "
" ဟုတ်...ကူးသိပါတယ်အမေ၊ကလေးလေးကို
ကူးသိပ်ဂရုစိုက်ပါတယ်၊သူ့ဒယ်ဒီရောပဲ... "
ကူးကထယ်ယောင်းဘက် မျက်နှာလေးငေါ့ပြတော့ထယ်ယောင်းမှာ အတော့်ကိုပြုံးတော့သည်။
သူ့အသက်သူ့အပေါ်ကို ဂရုစိုက်နေတာများလို့
ထပ်ပြီးတောင် လက်ကိုဒဏ်ရာရစေချင်တာ။
" ထယ်ယောင်း...ငါတို့ရောက်ပြီ၊သွားရအောင် "
ကူးလေးကခွံ့ကျွေးနေသည်ကို ထယ်ယောင်းက
စားရင်းဖြင့်ရှိနေသေး ယွန်းဂီနဲ့နမ်ဂျွန်ကဝင်လာသည်။ယွန်းဂီကဝင်လာတော့ ကျဥ်းနေသည့်မျက်လုံးတွေတောင် လင်းလက်သွားသည်အထိ။
အခုသူတို့မြင်လိုက်ရတာဘာလဲ။အစ်ကိုကူးက
ထယ်ယောင်းကို ခွံ့ကျွေးနေသည်တဲ့လား။
ကြည့်ရတာ ထယ်ယောင်းကံကောင်းနေပြီထင်ရဲ့။
အတွေးတွေရပ်ပြီး ထယ်ယောင်းကိုမျက်ရိပ်ပြ
လိုက်သည်။
" မောင်သွားစရာလေးရှိလို့၊အသက်က အိမ်မှာ
အနားယူလိုက်ဦး... "
" မင်းလက်ထိထားတယ်လေ၊အပြင်မသွားရဘူး "
" သားထယ်ကလည်း လက်ထိထားတာကိုဘာလို့
အပြင်ထွက်ဦးမှာလဲ၊အလုပ်ကို ခဏလောက်တော့
နားထားလိုက်ပါလား... "
ကူးကနှုတ်ခမ်းလေးချွန်ရင်းစူပုတ်ပုတ်ပြောတော့
ထယ်ယောင်းကပါးဖောင်းလေးကိုနမ်းလိုက်ရင်း
ချော့ရတော့သည်။သိတာပေါ့။သူကိုမျက်စိရှေ့က
အပျောက်မခံချင်နေသေးတာ။
" မွ!မောင်နဲ့ ညနေကြစျေးဝယ်ထွက်ပြီး အပြင်မှာ
ညစာသွားစားမယ်၊မောင့်အသက်စားတဲ့ဆိုင်မှာ
အများကြီးစားကြမယ်၊အလုပ်ကိစ္စလေးရှိလို့
သွားခွင့်ပြုပါဗျာ.... "
" ရတယ်လေ...သွားပေါ့၊ညနေကြကတိနော်၊
ငါတကယ်စားမှာ... "
ထယ်ယောင်းကထရပ်လိုက်ပြီး ကူးလေးရဲ့နဖူးကို
နမ်းသွားသည်။အပိုအနေနဲ့တော့ အမေဖြစ်သူကို
သူ့အသက်ကိုစောင့်ရှောက်ဖို့မှာသွားသေးသည်။
ဒေါ်လေးက သူ့ဖက်ရှင်ဆိုင်ကိုသွားပေမဲ့လည်း
တစ်ယောက်ထည်းဆို စိတ်မချလို့ဖြစ်သည်။
- - - - -
ယွန်းဂီရဲ့ကားပေါ်ကိုရောက်တော့ ယွန်းဂီကကား
မမောင်းတော့ဘဲ နမ်ဂျွန်ကကားမောင်းမည့်နေရာ
ထိုင်လိုက်သည်။ယွန်းဂီကတော့ နမ်ဂျွန့်ဘေးမှာ။
ထယ်ယောင်းက အနောက်နေရာ၌သာထိုင်ပြီး
တစ်ချိန်လုံးလက်ကျိုးနေသလိုဟန်ဆောင်ထားရ
တော့ လက်ထိန်းတဲ့အရာကိုဖြုတ်ချလိုက်ပြီး
စကားဆိုသည်။
" အခုမှသက်သောင့်သက်သာရှိသွားတာ၊ဟူး...
ဒါပေမဲ့လည်း ငါလက်ကျိုးချင်တော့တယ်၊
ကိုကိုအလှလေးက တအားဂရုစိုက်တာကွာ "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ နမ်ဂျွန်နဲ့ယွန်းဂီက
ပြုံးပြီးနောက်လှည့်ကြည့်ကာ နမ်ဂျွန်ကတော့
ပြောလိုက်သေး၏။
" မင်းတို့အတော့်ကိုအဆင်ပြေနေကြတာပဲ၊ငါတကယ်ဝမ်းသာတယ်ကွာ၊ဟိုဆော့ရဲ့ ကျေးဇူး
ကြောင့် ထယ်ယောင်းနေရာရသွားတာပဲ "
" ဒါလည်း တစ်ခုကောင်းတာပါပဲ၊ဟိုဆော့က
မနေ့ညကဆို ငါ့ကိုဖုန်းလှမ်းဆက်ပြောတယ်၊
အစ်ကိုကူးပြောင်းလဲလာပြီတဲ့လေ... "
ယွန်းဂီကပြောပြရင်းရယ်ကာ ဖုန်းကြည့်နေသည်။
နမ်ဂျွန်ကကားမောင်းနေတာမို့ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်
တိတ်သွားကြပေမဲ့လည်းသူတို့သွားနေသည့်နေရာဟာ တစ်နေရာသာဖြစ်ကြသည်လေ။
တစ်ဖက်က ကင်မ်အိမ်တော်မှာတော့ထမင်းစား
ပြီးလို့ကူးကိုအားဆေးတိုက်ပေးပြီးအကြာမှ
စားချင်သည့်စတော်ဘယ်ရီအသီးတွေကိုကျွေး
နေသည်။မေမေကဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး အသီးတွေကိုစိပ်ပေးရင်းပေါ့။
" သားကူးလေး...သားထယ်မနေ့ကဘာဖြစ်သွား
တာလဲကွယ်၊မေမေဖြင့် စဥ်းစားလို့တောင်မရဘူး "
အမေ့စကားကြောင့်ကူးလေးက ပြန်တွေးမိပြီး
စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။ကူးအတွက်နဲ့တောင်
သူကိုယ်သူအနာခံပြီးကယ်တင်ခဲ့လိုက်တာတဲ့။
ကူးဖြင့်မယုံနိုင်တော့ဘူး။ဘယ်လောက်တောင်
ကူးနဲ့မျိုးစေ့လေးက အန္တရာယ်ရှိရတာလဲ။
" ကြည့်ရတာကားမောင်းသူက မူးနေတယ်လို့
ကူးထင်မိတယ်၊ဘာလို့ဆို ကူးကလမ်းလျှောက်ဖို့
ရတော့မှ ကူးလမ်းလျှောက်တာ အဲ့ကားကနေရာ
မပြောင်းဘဲကူးတိုရှိကိုပဲရောက်လာနေတာ၊
တော်သေးတယ်၊ကင်မ်ထယ်ယောင်းကယ်လို့၊
မဟုတ်ရင် ကူးကလေးလေး အန္တရာယ်ရှိမှာ "
ကူးအနည်းငယ် မုသားသုံးကာထည့်ပြောလိုက်၏။
အဲ့ဒီကားကဘယ်သူ့ကားလဲဆိုတာ ကူးရိပ်မိသည်။
အဲ့နေ့က ကူးအံ့ဩပြီးဖြစ်နေတာ။ရှောင်ဖို့အတွက်
ကူးသတိမထားမိသေးဘူး။
" နောက်ဆို မေမေမှာမယ်၊သားထယ်လေးမပါရင်
ဘယ်ကိုမှမသွားနဲ့တော့နော်၊မေမေတို့ကတော့
တအားစိတ်ပူလို့ပါ၊နားလည်တယ်မလား "
" ဟုတ်...နားလည်ပါတယ်၊ကင်မ်ထယ်ယောင်းက
တော်တော်ဆိုးတာပဲ အမေရယ်၊ခဏနေကြရင်
ဟိုဆော့က ဆေးလာထည့်ပေးမယ်ပတ်တီးအသစ်
လဲပေးမယ်ပြောတာကို အပြင်ထွက်သွားတယ်၊
ကူးစကားဆို နားမထောင်ဘူး "
ကူးလေးက စိတ်ဆိုးသလိုလေးပြောတော့ဖြင့်
အမေကပြုံးနေတော့သည်။သားထယ်လေး
တစ်ခုခုဖြစ်တော့ အသည်းအသန်စိုးရိမ်နေတဲ့
သားကူးလေးကြောင့် ပြုံးမိလိုက်သည်။
သားထယ်ရဲ့မေတ္တာတွေက တကယ့်ကိုပြန်လာ
နေပြီပဲ။
" မေမေမေးဦးမယ်...သားထယ်လေးကိုသဘော
ကျရဲ့လားကွယ်၊မနေ့ကဆို သားအမူအရာလေးက
သားထယ်ကို ချစ်နေပြီးစိတ်ပူနေသလိုပဲ "
" ဟို...ဟို...မေမေ ကူးဒီစတော်ဘယ်ရီတွေကို
ဖျော်ရည်သောက်ချင်တယ်၊စတော်ဘယ်ရီအဖတ်
လေးတွေပါရင်တအားသောက်ကောင်းမှာပဲ "
အမေကမေးသည်ကို ကူးလေးကစားနေသည့်
စတော်ဘယ်ရီတွေကိုကြည့်ရင်း စကားကိုလှည့်
ပြောလိုက်သည်။မေမေကတော့ သားကူးလေး
ရှက်သွားတာကိုသိလို့ မပြောသေးဘူး။
" မေမေလုပ်လာပေးမယ်...သားကခဏလေးထိုင်
စောင့်နေနော်... "
" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ... "
ကူးထိုသို့ပြောပြီး စတော်ဘယ်ရီလေးတွေစားရင်း
ငြိမ်ထိုင်နေသည်။အတွေးထဲလည်း အဲဒီနေ့က
ကင်မ်ထယ်ယောင်းတစ်ခုခုဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်ပြီး
ငိုခဲ့တာတော့ဟုတ်သည်။
ကင်မ်ထယ်ယောင်းနာကျင်နေတဲ့ဒဏ်ရာကိုမြင်တော့ ကူးလည်းရင်ဘက်ထဲအထိနာကျင်သည်။
ထယ်ယောင်းတစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာကိုစိုးရိမ်ပေမဲ့
အချစ်လို့မခေါ်သင့်သေးဘူး။အဲ့အတွက်လည်း
ကူးမှာအဖြေမရှိသေးဘူး။
- - - - -
လီယမ်ဟိုမနေ့က ဟိုမကောင်းဆိုးဝါးတွေကို ကားနဲ့တိုက်သတ်ဖို့ကြံလိုက်ပေမဲ့လည်း ကံကောင်းပြီး
အစ်ကိုထယ်က အဲ့နှစ်ယောက်ကိုကယ်လိုက်တာမို့
လီယမ်လည်းစိတ်တိုပြီး အိမ်ကိုတန်းပြန်ခဲ့တာ။
သူဆိုတာလောက်တော့ အစ်ကိုထယ်မသိလောက်
ဘူးလို့ လီယမ်ထင်သည်။
အိမ်ကိုတော့မပြန်ဘဲ သူနေထိုင်သည့်ကွန်ဒိုကိုသာ
လာနေတာဖြစ်သည်။ဒီနေရာကိုတော့ဘယ်သူ့မှ
မသိလောက်တာမို့ လီယမ်အေးဆေးဖြစ်နေ၏။
တင် ~
ဧည့်ခန်းမှာအရက်သောက်ရင်း ထိုင်နေတုန်းရှိသေး
တံခါးရဲ့မော်နီတာမှအသံမြည်လာတာကြောင့်
သူမှာထားသည့်မုန့်လာပို့တယ်ထင်ပြီးမို့
လီယမ်သက်ပြင်းရှည်ချကာ တံခါးဖွင့်ဖို့သွား
လိုက်သည်။
" ရောက်တာမြန်လိုက်---အင့်... "
ဘုန်း!
လီယမ်တံခါးလေးသာဖွင့်ပေးတုန်းရှိသေး သူ့ကိုယ်ငယ်ကို ဆောင့်ကန်လိုက်သည်က ထယ်ယောင်း။
ဒါကြောင့်မို့လီယမ့်တစ်ကိုယ်လုံးလွင့်ထွက်ကာ
ကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျသွားသည်။
လီယမ်ကအံ့ဩလို့ နာကျင်သွားသည့်ဗိုက်ကို
အုပ်ကိုင်ရင်း ထယ်ယောင်းကိုမော့ကြည့်သည်။
ထယ်ယောင်းရဲ့ဘယ်လက်က ပတ်တီးစီးထားတာမြင်တော့ လီယမ်အံ့ဩသွားသည်။
" လာခဲ့စမ်း...မင်းကိုငါကိုယ်တိုင်သတ်ပစ်မယ်၊
ငါ့အသက်နှစ်ယောက်လုံးကို ဒုက္ခပေးချင်တဲ့
မင်းကို ကင်မ်ထယ်ယောင်းကသတ်မယ်!!! "
ထယ်ယောင်းက ဘယ်လက်ကနာနေလို့အားသိပ်
မသုံးချင်တာမို့ ညာလက်နဲ့လီယမ်ရဲ့အင်္ကျီကော်
လန်စကိုဆွဲသွားပြီး တရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်သွားပြီး
ဆိုဖာတွေနား ပစ်ချလိုက်သည်။
" အင့်...မလုပ်ပါနဲ့...တားပါဦး.... "
" ခံစားလိုက်ပါဦး... "
လီယမ်ကတားဖို့ အကူညီတောင်းသည်ကိုယွန်းဂီနဲ့
နမ်ဂျွန်က ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာပေါ်မှာဝင်ထိုင်ပြီး
အပျော်ကြည့်နေသေးတာဖြစ်သည်။လီယမ့်မှာ
ထယ်ယောင်းရဲ့ကန်ချက်တွေကိုခံနေရသည်။
" သေစမ်း!မင်းက ငါ့အသက်တွေကိုထိရဲတာပေါ့၊
အခုမင်းထိထားတဲ့အရာက ငါ့အတွက်အဆိုးရွား
ဆုံးဆိုတာ မင်းမှတ်ထားစမ်း! အင့်!ကွာ! "
ထယ်ယောင်းက ခြေထောက်တွေနဲ့ကန်ရုံမက
သူ့လွတ်နေသည့်လက်နဲ့ပါအဆက်မပြတ်စွာ
လီယမ့်ရဲ့ပါးကိုထိုးချသည်။ထယ်ယောင်းက
သူ့ဒေါသတွေလျော့မသွားဘူး။
" အင့်.!နာပါတယ်...တော်ပါတော့... အာ့!... "
သူစိတ်တိုနေတာဖြစ်သည်။ဒီကိစ္စကဘယ်လိုမှ
ဆုံးဖြတ်လို့မရတာမို့ ထယ်ယောင်းကသူ့ဒေါသကို
မလျော့သွားဘဲ ထိန်းမရနိုင်အောင်ဒေါသတွေဖြင့်
လီယမ့်ရဲ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးစုတ်ပြတ်သတ်အောင်
လုပ်သည်။
" တောက်!သောက်ကျက်သရေတုန်းကောင်! "
နမ်ဂျွန်နဲ့ယွန်းဂီကတော့မတားပါဘဲ ပိုလို့တောင်
ကြည့်နေသေးသည်။ဒါတောင် ဆေးလိပ်သောက်လို့ကြည့်နေကြတာဖြစ်သည်။
ထယ်ယောင်းကကူးလေးရဲ့ငိုနေတဲ့မျက်နှာကို
မြင်ယောင်ပြီး လီယမ်ကိုညာဖက်လက်နဲ့ထိုးချ
တော့သည်။ဒါတောင်အားမရပါဘဲ နာနေတဲ့သူ့
လက်နဲ့ပါချတော့ ထယ်ယောင်းရဲ့ပတ်တီးစီးထား
တဲလက်ပါ သွေးတွေထွက်လာသည်အထိ။
" ထယ်ယောင်း!မင်းလက်သွေးထွက်နေပြီ!
တော်တော့! "
နမ်ဂျွန်ကလာရောက်တားရော ထယ်ယောင်းက
ဆွဲဖယ်ကာ လက်သီးဖြင့်ဆက်ထိုးတော့သည်။
ထယ်ယောင်းအခုထိ မရပ်နိုင်သေးဘူး။
" မင်းကိုငါလေ သတ်ပြစ်ချင်တာ၊ငါ့မှာအသက်နဲ့
ငါ့ကလေးရှိလို့ စောင့်ထိန်းထားရတာ... "
" ဒါဆိုလည်း သတ်လိုက်စမ်းပါ!သတ်လိုက်လေ!
မကောင်းဆိုးဝါးကိုလည်း ထွက်မလာစေချင်ဘူး!
အကိုထယ်ကို လီယမ်ပိုင်ချင်တာ!လီယမ်က သူ့ထက်တောင်သဘောကျလာခဲ့ရတာ!မှတ်ထား!
ဂျွန်ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့ကောင်ကိုလေ သတ်ချင်တာ၊
ကလေးရော၊သူရောမရှိမှ.... "
ဂျက် ! ဂျောက် ~
" ထယ်ယောင်း!!!..... "
နမ်ဂျွန့်မှာ ထယ်ယောင်းကခါးကြားထဲမှညှပ်လာတဲ့သေနတ်ကိုထုတ်ကာမောင်းချိန်လိုက်ပြီး လီယမ့်
နဖူးတည့်တည့်ကိုချိန်ထားလိုက်သည်ကြောင့်
နမ်ဂျွန်ကအော်တားလိုက်ရသည်။
ယွန်းဂီဆိုလည်းအံ့ဩသွားတာဖြစ်သည်။
ထယ်ယောင်းဘယ်ထည်းက သေနတ်ကို
ဆောင်ထားရသလဲဆိုသည်ကြောင့်ပင်ဖြစ်၏။
" ဆက်ပြောစမ်း!မင်းဆက်ပြောလိုက်ရင် မင်းရဲ့
ဦးနှောက်သေးသေးလေးထဲ ငါပစ်လိုက်တဲ့
ကျည်ဆန်က စိုက်ဝင်သွားပြီးမင်းပွဲလှသွားမှာ!!! "
ထယ်ယောင်းက လီယမ့်ရဲ့ဦးနှောက်နားသေနတ်
ချိန်ထားပြီး ပြောလိုက်တော့ လီယမ်လည်း
တုန်လှုပ်သွားသည်။မျက်နှာတစ်ခုလုံးစုတ်ပြတ်ပြီး
သွေးထွက်နေတာတောင် ထယ်ယောင်းကထပ်ပြီး
သေနတ်နဲ့တောင်ပစ်မယ်ဆိုတော့ အသံတောင်
သေးသေးလေးမထွက်နိုင်သည်အထိ။
" လီယမ့်ကိုသတ်ချင်သေးတာလား!လီယမ့်ကို
သတ်ရင် လီယမ့်ဒယ်ဒီကငြိမ်နေမယ်ထင်လား!
ပြီးတော့ဒေါ်လေးရော၊အကိုထယ်ချစ်တဲ့ ဟိုကောင်ကရော လူသတ်ကောင်ဆိုပြီးမကပ်... "
လီယမ်ကနှုတ်ခမ်းထောင့်ကသွေးတွေကို
သုတ်လိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းကိုခပ်စူးစူးကြည့်ပြီး
စကားဆိုသည်။ထယ်ယောင်းကတော့ လီယမ်က
တစ်ခွန်းပြောလေလေ ပစ်တော့မှာမို့ရှိသည်။
ထိုစဥ်ထယ်ယောင်းရဲ့ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲမှ
မြည်လာသည့်ဖုန်းသံကြောင့် ထယ်ယောင်းက
ညာလက်နဲ့သေနတ်ချိန်ထားပြီး နာနေပြီးသွေး
တွေထွက်နေသည့်လက်ဖြင့် ဖုန်းကိုယူကြည့်
လိုက်တော့ သူ့အသက်ဖြစ်နေသည်။
သူလက်နာနေတာမို့ ဖုန်းကိုဘယ်ဘက်နားကို
ကပ်ကာဖုန်းမပြောတော့ဘဲ လီယမ့်ကိုပါးစပ်ပိတ်ထားရန်မှာလိုက်ပြီး Speakerဖွင့်ထားကာစကား
ဆိုလိုက်တော့သည်။
" မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ထား!မင်းရဲ့အသံက
ငါ့အသက်ရှိကြားသွားရင် ကျည်ဆန်က
မင်းအတွက်ပဲ! "
လီယမ်က လည်စလုတ်လေးကိုလှုပ်ရှားလိုက်ပြီး
ငြိမ်နေတာမို့ ထယ်ယောင်းစကားဆိုလိုက်သည်။
" မောင့်အသက် ဘာများလိုအပ်ပါလဲခင်ဗျ "
လီယမ်ကို ခုနကဒေါသထွက်နေသည့်သူနဲ့မတူဘဲ
နူးညံ့သောလေသံအေးအေးဖြင့် ကူးလေးကို
ပြောနေတာမို့ လီယမ်အံ့ဩနေသည်။နမ်ဂျွန်နဲ့
ယွန်းဂီက အထွေအထူးမဟုတ်တာမို့အံ့ဩမနေ
တော့ဘူး။
" ဘာမှမလိုအပ်ဘူး၊အခုချက်ချင်းကို အိမ်ကိုပြန်
လာခဲ့တော့၊ဟိုဆော့ရောက်နေပြီ၊မင်းဒဏ်ရာကို
ပတ်တီးလဲပေးရမယ် "
" မောင်..ဟိုဆော့ဆေးရုံပဲပြန်သွား--- "
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း!!!! "
" ဟုတ်ပြီ...မောင်ပြန်လာခဲ့မယ် မောင့်အသက် "
ထယ်ယောင်းက သူ့ဖြစ်ထားသည့်ပုံစံကိုမပြချင်
တာမို့ ကူးလေးကိုတနည်းပြောလိုက်ပေမဲ့လည်း
ကူးလေးကတော့ အိမ်ကိုပြန်လာစေချင်သည်။
ဘယ်တက်နိုင်ပါ့မလဲ။ကိုကိုအလှလေးရှေ့ရောက်
ရင်တော့ သေချာလေးချော့ပြောရတော့မည်။
မဟုတ်ရင် ဒဏ်ရာကြည့်ပြီးငိုနေဦးမှာဖြစ်၏။
ဒါကြောင့်သေချာလေးပြောပေးရဦးမည်။
" ကိုကိုအလှလေးကယ်လိုက်လို့ မင်းအသက်မသေ
တယ်လို့ ခံယူထားလိုက်စမ်းပါ!မဟုတ်ရင်မင်းအခု
မရှိနေတော့ဘူး ! "
ထယ်ယောင်းထိုသို့ပြောပြီး ယွန်းဂီလက်ထဲပေး
လိုက်တော့သည်။ယွန်းဂီအခြေအနေသိတာမို့
သေနတ်ကို အိတ်အနက်ဖြင့်သေချာထည့်ပြီး
သုံးယောက်လုံးထွက်သွားခဲ့သည်။
" မကောင်းတဲ့ဂျောင်ဂု!မင်းကိုငါမရရအောင်
အကိုထယ်နဲ့ခွဲမှာ!!! "
ကျန်ခဲ့သည်လီယမ်ကတော့ ဒေါသထွက်ပြီး
ကြမ်းပြင်ကို လက်သီးဖြင့်ဆင့်ထိုးလိုက်ရင်း
သူနာကျင်တာတွေအပေါ် ကူးလေးကိုသာ
အပြစ်ပုံချနေခဲ့သည်လေ။
To be continued ~
မနေ့ကNotiတွေတက်သွားမိရင် စိတ်မရှိပါနဲ့။
ဘာမှမဟုတ်တဲ့ကိစ္စကြောင့် အာရုံမထားတော့တာမို့ စာဖတ်သူတွေအားလုံးကိုအနှောက်အယှက်ပေး
မိရင် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။
> >
#zawgyi
ထယ္ေယာင္းဒဏ္ရာျဖစ္သည့္ညထည္းက ကူးက
အေတာ့္ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးသည္။ညဘက္ေတာင္မွ
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းက သူ႔အသက္ကိုဖက္မအိပ္ရ
ရင္ေတာင္အိပ္မေပ်ာ္တာကို အနာထိမွာဆိုးၿပီး
လက္ေမာင္းေပၚလာမအိပ္သည္မို႔ ဟိုေဆာ့က
ကူညီေပးတာေတာင္ မွားၿပီးလာလို႔ထင္ရသည္။
မနက္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ကူးေလးကကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္
ဗိုက္ဆာသည္မို႔ ေစာေစာထသည္။ေဘးဘက္မွႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေနတဲ့ ထယ္ေယာင္းကိုေတာ့
ကူးေလးမႏႈိးေနေတာ့ဘူး။သူလည္း ကူးနဲ႔ကေလးေလးကိုအၿမဲဂ႐ုစိုက္ေပးထားလို႔ ပင္ပန္းေနမွာ။
" ေမာင့္ကိုမႏႈိးေတာ့ဘဲ ထသြားေတာ့မလို႔လား "
ကူးေလးကအိပ္ေနသည္ထင္ၿပီး ဗိုက္ပူေလးကို
ထိန္းကိုင္ကာထထြက္သြားေပမဲ့ ဘယ္ထည္းက
ႏိုးေနမွန္းမသိသည့္ ထယ္ေယာင္းကအသံေပး
လာေတာ့ ကူးေလးမ်က္ဝန္းဝိုင္းေတြျဖင့္ၾကည့္ကာ
ေမးလိုက္သည္။
" ဘယ္ထည္းကႏိုးေနတာလဲ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း "
ကူးေလးက ကူးအိပ္ထားသည့္ေခါင္းအုံးကိုေသခ်ာျပန္႔ေအာင္ ျဖန္႔လိုက္ရင္းမွေမးေတာ့
ထယ္ေယာင္းကလည္း သူ႔ေခါင္းအုံးကိုျပန္႔ေအာင္
ျဖန္႔ဖို႔လုပ္သည္။ဒါကကူးေလးေရာက္မွေျပာင္းလဲ
သြားတဲ့ထယ္ေယာင္းရဲ႕အက်င့္ေတြျဖစ္သည္။
" လက္နာေနတယ္မလား..မလုပ္ပါနဲ႔၊ငါကပဲ
လုပ္ေပးပါ့မယ္ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းရယ္ "
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းအိပ္သည့္ေထာင့္နားကို
ေလွ်ာက္လာၿပီး ေခါင္းအုံးကိုေသခ်ာျဖန္႔ေပးၿပီး
ျပန္႔ေအာင္လက္ျဖင့္ခပ္ဖြဖြေလး တိုက္ေပးသည္။
ထယ္ေယာင္းက အမူအရာေလးကိုသေဘာက်ၿပီး
ၿပဳံးေနေသး၏။တကယ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာဗ်။
" ကိုကိုအလွေလးက ေမာင္ေပးထားတဲ့နာမည္နဲ႔
လိုက္တယ္ေနာ္၊ေမာင့္အတြက္အလွေလးျဖစ္ေန
တာ၊သီးသန္႔ေမာင့္တစ္ေယာက္ထည္းအတြက္ "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာလွလွေလးကို
ၾကည့္ရင္းေျပာေတာ့ ကူးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာပန္းေရာင္
သန္းသြားၿပီး ရွက္သည့္အမူအရာေလးျဖစ္ေန၏။
ထယ္ေယာင္းက သေဘာက်လို႔ကူးလက္ေလးမွဆြဲ
ကာကုတင္ေပၚထိုင္ေစၿပီး ဗိုက္ပူေလးေပၚသို႔လက္တင္ကာ စကားဆိုေနေတာ့သည္။
" ဒယ္ဒီ့မ်ိဳးေစ့ေလး ဒယ္ဒီမင္းနဲ႔ဒီေန႔မွစကားေတြ
ေျပာျဖစ္တာကြာ၊အရင္ေန႔က ဒယ္ဒီျပစ္ထားမိတာ၊
တကယ္ဒယ္ဒီကျပစ္ထားတာမဟုတ္ဘူးကြ၊မင္းရဲ႕
ပါးပါးေလးေလ ဒယ္ဒီ့ကိုမေခၚတာကြ! "
ထယ္ေယာင္းကကူးေလးရဲ႕ဗိုက္ပူေလးကိုပြတ္သပ္ရင္းျဖင့္ေျပာသည္။ကူးကေတာ့ ကူးအေၾကာင္းကို
ကေလးကိုတိုင္ေျပာေနတဲ့ ထယ္ေယာင္းဘက္သို႔
မ်က္ေစာင္းထိုးရင္းေျပာေတာ့သည္။
" ကေလးကိုေနာ္ ဘာေတြေျပာျပေနတာလဲ "
" ေမာင္ကမွန္တာေျပာတာပါ၊မၾကာခင္ဒီဗိုက္ပူက
ပိုပိုပူလာၿပီး ေမာင္တို႔မ်ိဳးေစ့ေလးကနားလည္လာ
ေတာ့မွာ၊ေမာင္တို႔အဲ့ၾကမ်ိဳးေစ့ေလးကိုစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာရေတာ့မွာ၊မ်ိဳးေစ့ေလးက ေမာင္တို႔ေျပာတာေတြနားလည္ရင္ ေျခဟန္လက္ဟန္
ျပမယ္၊ေမာင္တို႔ကဒါေလးၾကည့္ၿပီး မ်ိဳးေစ့ေလးေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ရွင္သန္ေနတာလားလို႔
သိေတာ့မွာ ေမာင့္အသက္ရဲ႕... "
ထယ္ေယာင္းက ကူးဗိုက္ပူေလးကိုနမ္းရင္းေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ ကူးေလးကၿပဳံးသည္။မ်ိဳးေစ့ေလး
အရမ္းကံေကာင္းတာပဲ။မ်ိဳးေစ့ေလးကအခ်စ္ခံ
ေလးျဖစ္သည္။မေမြးခင္ထည္းက သူ႔ဒယ္ဒီက
သည္းသည္းလႈပ္တာကိုခံရတာပဲျဖစ္သည္။
" ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ... "
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္ရင္းမေတာ္တဆေျပာထြက္မိသြားသည္။ကူးေလးရဲ႕
စကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းကၾကည့္လိုက္ေတာ့ကူးေလးကမ်က္ႏွာဖယ္ၿပီး သတိရကာဗိုက္ကိုကိုင္လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းလက္ကိုသြားထိမိသည္။
" ေမာင့္ကိုေျပာတာလား ေမာင့္အသက္... "
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သေဘာက်လို႔ၿပဳံးကာျဖင့္
ကူးေလးရဲ႕လက္ျဖဴေလးကိုနမ္းၿပီးေမးလိုက္၏။
ကူးေလးကေတာ့ ရွက္သြားၿပီးမ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္
လွည့္သြားတာမို႔ ထယ္ေယာင္းျပန္ဆြဲလွည့္ေစၿပီး
ကူးႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းေတာ့သည္။ညကေတာင္
နမ္းခဲ့တာေပမဲ့လည္း သူ႔အသက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းက
သူ႔အတြက္တကယ့္ကိုစြဲလမ္းရာျဖစ္သည္။မ႐ုန္း
ထြက္ႏိုင္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးသာျဖစ္သည္။
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုအလြတ္
မေပးဘဲပိုနမ္းျပန္ေတာ့ ကူးေလးကလည္း
ေမ့ေလ်ာ့ကာ ထယ္ေယာင္းရဲ႕အနမ္းေတြေနာက္
လိုက္မိ၏။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သတိထားမိလို႔
ၿပဳံးပါသည္။နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ ကူးေလးက
သတိထားမိၿပီး ထယ္ေယာင္းရဲအနမ္းေတြကို
မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရင္အုပ္ကိုထု႐ိုက္ေတာ့သည္။
" ႁပြတ္စ္!ေတာ္ေတာ့လို႔ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း...
ငါတို႔ေရသြားခ်ိဳးၿပီး မနက္စာစားရေအာင္ "
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းရွိမွ႐ုန္းထြက္သြားၿပီး
ဗိုက္ကိုကိုင္ကာထထြက္သြားတာမို႔ ရယ္လိုက္ကာ
ထယ္ေယာင္းကူးေလးေနာက္လိုက္ရသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဗိုက္ပူေလးကိုတစ္ေယာက္ထည္း
မပို႔လိုက္သင့္ဘူး။
" ေဟာ...ေမာင့္အသက္ေလးကရွက္သြားတာပဲ "
သူေျပာရင္း ထလိုက္သြားသည္။ေရခ်ိဳးခန္းထဲ
ေရာက္ေတာ့ သူ႔အသက္ကသူ႔အတြက္သြားတိုက္
တံနဲ႔၊သြားတိုက္ေဆးကိုပါအသင့္ျပင္ေပးေန၏။
ဟိုေဆာ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ အရာရာတိုင္းကေလးလို
ဂ႐ုစိုက္ခံေနရတာျဖစ္သည္။
" မင္းညာဘက္လက္မသုံးတက္ဘူးမလား၊ငါတိုက္
ေပးမယ္ေနာ္၊ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ေတာ့ ပတ္တီးလဲဖို႔
ဟိုေဆာ့ကိုေခၚလိုက္ၾကမယ္ေနာ္... "
ထယ္ေယာင္းၿပဳံးၾကည့္ရင္း ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပ၏။
ကူးေလးကျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကို
သြားတိုက္ေဆးေသခ်ာလုပ္ေစကာ ပါးစပ္ဟဖို႔
ေျပာသည္။ထယ္ေယာင္းပါးစပ္ေလးဟေပးေရာ
ေသခ်ာေလးကို ႏူးညံ့ညံ့ေလးသြားတိုက္ေပး၏။
သူ႔ကိုအိမ္ကကေလးတစ္ေယာက္လိုျပဳမူခံရတာကို
ထယ္ေယာင္းသေဘာမက်ေပမဲ့ သူ႔အသက္က
ကေလးလိုသေဘာထားရင္ သူသေဘာက်၏။
အရမ္းခ်စ္လို႔လည္း သူ႔အသက္ရဲ႕အခ်စ္ရဆုံး
ျဖစ္ခ်င္တာ။
သြားတိုက္လို႔ၿပီးေရာကူးေလးက ထယ္ေယာင္း
ပလုတ္က်င္းဖို႔ေရခြက္ကမ္းေပးေတာ့ သူေသာက္
လိုက္ၿပီးပလုတ္က်င္းလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ ကိုကို
အလွေလးက မ်က္ႏွာသစ္ေပးဖို႔လုပ္သည္။
ထယ္ေယာင္းတားလိုက္မိသည္။ကိုကိုအလွေလးနဲ႔
ေရအတူခ်ိဳးခ်င္မိတာမို႔။
" ေမာင့္ကိုၿပီးမွလုပ္ေပးေတာ့၊အရင္ဆုံးမ်က္ႏွာ
သစ္လိုက္ပါလား၊ေမာင္တို႔ေရအတူခ်ိဳးၾကမယ္ "
" ျဖစ္ပါ့မလား၊ေရအတူခ်ိဳးရတာႀကီးက--- "
ကူးေလးကရွက္သြားၿပီး အသံေသးေလးေတြျဖင့္
ေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကရယ္လိုက္သည္။
ၿပီးမွ 'ရတယ္..အဆင္ေျပတယ္'လို႔ေျပာေတာ့
ကူးေလးလက္ခံလိုက္သည္။သည္ေတာ့ကူးက
သြားတိုက္ေတာ့၏။
ကူးကိုေတာ့ထယ္ေယာင္းကေဘးကေနရပ္ၾကည့္ေနသည္။ကူးကေတာ့သြားတိုက္ၿပီး ပလုတ္က်င္းၿပီးမ်က္ႏွာသစ္ေတာ့ ကူးေလးကေဘးမွၾကည့္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကိုျမင္ေတာ့ ၿပဳံးျပေသးသည္။
ကိုကိုအလွေလး အၿပဳံးေတြေပးေနတာမ်ားၿပီ။
ထယ္ေယာင္းအသည္းေတြယားလာၿပီ။
" တကယ္ျဖစ္တယ္ေနာ္၊ငါေရစပ္လိုက္မယ္ "
" မလုပ္နဲ႔၊ေမာင္လုပ္လိုက္မယ္၊ထိုင္ေနအသက္ "
ထယ္ေယာင္းက ေရပူေရေအးစပ္ဖို႔ထိုင္ခ်ၿပီး
သူ႔အသက္ကိုေတာ့ ထိုင္ၾကည့္ေနေစသည္။
ကူးေလးကၿပဳံးၿပီးၾကည့္၏။ကင္မ္ထယ္ေယာင္း
တအား လိမၼာေနတာပဲလို႔ေတြးလိုက္မိသည္။
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းက ေရေႏြးရေရာျဖင့္အဝတ္ကို
ခြၽတ္ဖို႔လုပ္သည္။ကူးေလးကထလာၿပီး သူ႔အဝတ္
ေတြကိုခြၽတ္ေပးသည္။ေအာက္ပိုင္းကိုေရာက္ေတာ့
လက္တြန္႔သြား၏။ထယ္ေယာင္းက'ရတယ္'ဆိုၿပီး
သူကိုယ္တိုင္လက္တစ္ဖက္ထည္း သုံးကာခြၽတ္
လိုက္ၿပီးေတာ့ ကူးေလးကတစ္ဖက္သ္ို႔လွည့္ကာ
အက်ႌခြၽတ္ေနသည္။ၿပီးမွသူ႔ေဘာင္းဘီကိုခြၽတ္ၿပီး
ေရခ်ိဳးကန္ထဲဝင္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းက
ၿပဳံးၾကည့္ေနေသးတာ။
" ဘာ...ဘာၾကည့္ေနတာလဲ၊ဟိုဘက္လွည့္ထား.. "
" မလွည့္ႏိုင္ေလာက္ဘူး၊ဗိုက္ပူေလးရဲ႕အလွထဲ
ေျမာေနတာ၊ျမန္ျမန္လာေတာ့ဗ်ာ...ေအးလိမ့္မယ္ "
ထယ္ေယာင္းကေခၚေတာ့ ကူးေလးကေရခ်ိဳးကန္
ထဲဆင္းလိုက္သည္။ကူးေလးကဆင္းေတာ့
ထယ္ေယာင္းက ကူးကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မထိုင္
ေစဘဲ သူ႔ေပၚတက္ထိုင္ေစသည္အထိ။
ကူးလည္းမေျပာခ်င္ေတာ့တာမို႔ ထယ္ေယာင္းရဲ႕
အလိုက်လုပ္ေပးလိုက္ၿပီးထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းကကူးေလးရဲ႕ လည္ဂုတ္ေလးေတြကို
လိုက္နမ္းေနသည္။ကူးကေတာ့ သန္႔ရွင္းေပးဖို႔
အမႊေဖာင္းေလးယူကာ ဆပ္ျပာရည္ထည့္ၿပီး
သန္႔ရွင္းေပးဖို႔လုပ္ရင္း ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္
ေျပာရေသးသည္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း...ငါ့ကိုေအာက္..ေအာက္မွာ
ေထာက္ေနတယ္လို႔... "
" ဟဲဟဲ...ေမာင္ကေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ "
ထယ္ေယာင္းကစပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ေတာင္းပန္ေတာ့ ကူးက
မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့မွ ေဘး
နည္းနည္းေစာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကို
သန္႔ရွင္းေပးေသးသည္။ထယ္ေယာင္းကကန္ကို
မွီၿပီးေတာင္ မွိန္းေနေသးသည္။
ကူးကေတာ့ရင္ခြင္ထဲကေနသန္႔ရွင္းေပးရင္း
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ေရစိုခံလို႔္မရတဲ့ဘယ္ဘက္လက္မွာ
အမာ႐ြတ္ရာတစ္ခုကိုေတြ႕သည္။ထိုအရာကကူး
ေပးထားဖူးတဲ့ အရာမဟုတ္လား။
ထိုေန႔ကကက္ေၾကးျဖင့္ထိုးထားသည့္အရာေၾကာင့္
ကူးကိုေတာင္ စိတ္ပ်က္သြားျခင္းမရွိဘဲပိုလို႔ကို
ခ်စ္ျပေနၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေပးသည္။ဒါေတာင္မကဘဲ
သူ႔အသက္ကိုေတာင္မငဲ့ဘဲ ကူးကိုေတာင္အသက္
ေပးၿပီးကယ္သည္။ကူးဘယ္လိုေတာင္ေျပာရမလဲ
မသိေပမဲ့ အားနာမိပါသည္။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ကူးပုံစံေလးဘာျဖစ္မလဲ
ဆိုတာကိုနားလည္သည္မို႔ ကူးရဲ႕မ်က္လုံးေလးကို
အုပ္ေပးလိုက္ကာစကားဆိုသည္။
" အဲ့အရာကဘာမွမေျပာေလာက္ဘူး၊ၾကည့္ေနၿပီး
ဝမ္းမနည္းေနနဲ႔၊ဒဏ္ရာကေပ်ာက္ေတာင္ေပ်ာက္
ေနၿပီေလ အသက္ရာ... "
" ငါ့ေၾကာင့္နဲ႔မို႔ပါ၊တကယ္ငါကအျပင္ထြက္တာ
ျပႆနာလိုက္ရွာေနသလိုျဖစ္ေနတယ္... "
ကူးကဝမ္းနည္းသည့္ပုံစံေလးျဖင့္ ေျပာေတာ့
ထယ္ေယာင္းကေခါင္းေလးကေနဆြဲသြင္းလို႔
သူ႔ရင္ခြင္ထဲထည့္ေစသည္။ေႏြးေထြးေစခ်င္၏။
ကိုကိုအလွေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲေနေစခ်င္ၿပီး
အရာရာကိုအားကိုးေစခ်င္တာ။အသက္ေလး
သန္မာတာသိေပမဲ့ သူ႔ကိုအားကိုးေစခ်င္သည္။
" ေမာင္ကခင္ဗ်ားေလးကို သိပ္ခ်စ္တာဗ်ာ၊
ဒါေၾကာင့္ဝမ္းနည္းစရာအေၾကာင္းေတြမေတြးဘဲ
ေမာင့္အခ်စ္ေတြနဲ႔လွလွပပေလးေနလိုက္၊ေမာင္က
အသက္ေလးနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးကိုအရမ္းခ်စ္တာ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ကူးေလးကိုပိုအားနာၿပီးဖက္ငိုေတာ့၏။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ေခါင္းလုံးလုံးေလးကိုနမ္းေပးၿပီး ေခ်ာ့ေနရသည္။
ကူးဘက္ကေတာ့အခ်စ္ေတြမေပၚလာေသးေပမဲ့
အခုဆိုရင္ထယ္ေယာင္းရဲ႕ႏူးညံ့မႈေတြေၾကာင့္
ခ်စ္လာဖို႔အတြက္ အစပ်ိဳးေနၿပီေလာက္ၿပီထင္ရဲ႕။
- - - - -
ႏွစ္ေယာက္အတူေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ထယ္ေယာင္းကို
ကူးေလးက ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးထားတာမို႔အခုဆို
ေခါင္းေျခာက္ေအာင္အရင္သုတ္ေပးေနသည္။
ထယ္ေယာင္းက ကုတင္ေပၚထိုင္ရင္းကူးေလးက
ေခါင္းသုတ္ေပးေနတာကို ဇိမ္ခံၿငိမ္ေနမိသည္။
ကူးေလးကလည္း ႏူးညံ့ညံ့ေလးကိုေခါင္းေျခာက္ဖို႔
ေရသုတ္ေပးေနတာျဖစ္သည္။
ကူးက ထယ္ေယာင္းေခါင္းကိုေရသုတ္ေပးေနရင္း
အတူတြဲထားထားသည့္ ဖုန္းႏွစ္လုံးမွကူးေလးရဲ႕
ဖုန္းသံေလးဟာျမည္လာသည္ျဖစ္၏။ကူးနဲ႔
ထယ္ေယာင္းအသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ၾကေတာ့
ကူးဘက္ကဖုန္းမို႔ ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္လိုက္၏။
" ဖုန္းလာလို႔ သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္၊ခဏေလး...
ဒီလိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနာ္... "
ကူးကေခါင္းေပၚသဘတ္တင္ေပးၿပီး ဖုန္းၾကည့္ရန္
သြားေတာ့ ထယ္ေယာင္းေခါင္းၿငိမ့္ျပေသးသည္။
ကူးလည္းဖုန္းကိုယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ Contactမွာ
ေပၚေနသည္က ဂ်ီမင္မဟုတ္သည့္ဂယူပါေလ။
ဂ်ီမင္လို႔ထင္လိုက္ေပမဲ့လည္း ဂယူျဖစ္ေနတာ။
ကိုင္ဖို႔ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ေတြးလိုက္ေပမဲ့လည္း
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး
ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။သူနဲ႔ကူးကဆိုင္သူေတြမွ
မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကူးအေနနဲ႔ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့
စိတ္ရွင္းေနတာျဖစ္သည္။
" အင္း...မင္ဂယူေျပာေလ... "
ကူးဘက္ကအရင္ နာမည္ကိုတစိမ္းဆန္သည့္
နာမည္သုံးလိုက္သည္။တစ္ဖက္ကလူရဲ႕ပုံစံကို
မေတြးမိခ်င္ေတာ့ဘူး။ထယ္ေယာင္းကေတာ့
မင္ဂယူဆိုထည္းက ပိုလို႔ၾကည့္လာသည္။
ကူးကေတာ့မျမင္ဘူး။
' ကိုယ္မေန႔က ေမေမနဲ႔ေဆး႐ုံမွာေမေမ့အတြက္လာျပေတာ့ ကူးကငိုၿပီးေဆး႐ုံေရာက္လာတာကိုကိုယ္တို႔ေတြ႕လိုက္တာ၊ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲလို႔
ကိုယ္စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းဆက္ျဖစ္တာ... '
မင္ဂယူဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္လဲဆို ကူးဘက္မွ
လက္ထပ္ၿပီးတာေတာင္ သက္ဆိုင္ေနသူလိုလိုျဖင့္
စိတ္ပူၿပီးေမးလာသည္။
" အဲ့ေန႔က ကူးရဲ႕ေယာက္်ားထိခိုက္မိလို႔ပါ၊ကူးက
သူ႔ကိုတအားစိတ္ပူၿပီးငိုမိသြားတာ... '
ကူးဘက္ကေျပာလိုက္ေပမဲ့လည္း တဖက္က
မင္ဂယူမွာမ်က္ႏွာပ်က္သြားမွာေသခ်ာသည္။
သို႔ေပမဲ့နားေထာင္ေနတဲ့ထယ္ေယာင္းကၿပဳံး
ေနတာျဖစ္သည္။
' ကိုယ္ကကူးနဲ႔ကေလးေလးျဖစ္တယ္ထင္တာ၊
ကူးနဲ႔ကေလးေလးဘာမွမျဖစ္ရင္ရပါၿပီကြာ '
ဂယူကထိုကဲ့သို႔သာေျဖလိုက္သည္။ႏွစ္ေယာက္သားကဘာမွမသက္ဆိုင္ေတာ့လို႔သာမင္ဂယူထပ္ၿပီးမေျပာေတာ့ခ်င္ပါ။ဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္ပူတဲ့
ကေလးနဲ႔ကူးအေၾကာင္းသာေျပာမိသည္။ခ်စ္ၿပီး၊
စိတ္ပူမိတာကေတာ့ သူ႔ခ်စ္ရတဲ့ကူးကိုေပါ့။
" ေမးေပးတာ ေက်းဇူးပါေနာ္မင္ဂယူ... အင့္! "
" ေမာင့္အသက္...ေမာင့္ကိုအဝတ္အစားလဲ
ေပးဦးေလကြာ၊ေမာင့္ခ်မ္းလာၿပီအသက္ရဲ႕ "
ကူးေလးရဲ႕ကိုယ္ငယ္ေလးကို ေနာက္ကေနသိုင္း
ဖက္လာၿပီး ထယ္ေယာင္းကေျပာလာသည္။
စကားေျပာတာၾကာေနတာမို႔ ထယ္ေယာင္းက
သဝန္တိုပါသည္။သူတအားခ်စ္လို႔ေလ။စိတ္တိုဖို႔
မရွိဘူး။သူကိုကိုအလွေလးကိုကတိေပးထား၏။
" မင္ဂယူ...ကူးဖုန္းခ်ေတာ့မယ္၊ေက်းဇူးပါ "
' ကိုယ္လည္းအလုပ္သြားေတာ့မွာ၊ကေလးနဲ႔ကူး
ဂ႐ုစိုက္ပါ... '
ကူးဘက္ကဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ထယ္ေယာင္း
ဘက္ကိုလွည့္လာသည္။ေျပာရရင္ေတာ့ ကူးက
ထယ္ေယာင္းကိုေျပာျပခ်င္ေနတာ။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း... "
" ေမာင္သိတယ္၊ေမာင့္အသက္ကိုယုံတယ္ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ကူးေလးေခါင္းၿငိမ့္ကာ ထယ္ေယာင္းကိုအဝတ္စားေတြလဲေပးေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းယုံတာေပါ့။ကိုကိုအလွေလးကေတာ့
သူ႔ကို မင္ဂယူေရွ႕မွာတင္'ေယာက္်ား'ဟုသုံးႏႈန္း
လိုက္ေတာ့ တကယ္ေပ်ာ္မိသြားသည္။သူ႔ကိုေတာ့
ကိုကိုအလွေလးက ခ်စ္လာေနၿပီလို႔ယုံၾကည္၏။
" ေမာင္တို႔ထမင္းသြားစားရေအာင္ေလ... "
" အင္း... "
ကူးကထယ္ေယာင္းရဲ႕အဝတ္အစားကိုသာဝတ္ၿပီး
ထယ္ေယာင္းက အိမ္မွာေနတာမို႔တီရွပ္လက္တိုနဲ႔
ေဘာင္းဘီတိုသာဝတ္ထားသည္။သြားစရာမရွိလို႔
တစ္ျခားမဝတ္ေတာ့ဘူး။
ကူးနဲ႔ထယ္ေယာင္းမနက္စာစားဖို႔ဆင္းဖို႔ရွိေသး
ထယ္ေယာင္းဖုန္းကျမည္လာေလသည္။
" ေမာင္ဖုန္းကိုင္လိုက္ဦးမယ္၊အေရွ႕မွာခဏေန
ေမာင့္အသက္.... "
" အင္းအင္း... "
ကူးကထြက္သြားေပးၿပီး ထယ္ေယာင္းကဖုန္းကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမင္ယြန္းဂီထံမွ
ျဖစ္သည္။သူဖုန္းကိုင္ေတာ့ တစ္ဖက္ကကား
ေမာင္းေနသည့္ၾကားမွေျပာလာသည္။
' ငါနဲ႔နမ္ဂြၽန္မင္းအိမ္ကိုလာေနၿပီ၊ၿပီးရင္သြားရေအာင္ေလ '
" ေကာင္းၿပီ၊ငါအသက္နဲ႔မနက္စာစားၿပီရင္
သြားတာေပါ့၊ဒီတိုင္းအဆင္သင့္ျပင္ထားမယ္ "
တီ ~
ထယ္ေယာင္းေျပာလိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုအိပ္ကပ္ထဲ
ထည့္ရင္း သုံးထပ္ေျမာက္အံဇြဲကေနရာကိုဆြဲဖြင့္
လိုက္ကာသူၿပဳံးလိုက္သည္။ၿပီးမွထိုပစၥည္းကို
ယူလိုက္သည္ေလ။
အခန္းျပင္မွာ သူ႔အသက္ေစာင့္ေနမည္ဆိုးလို႔
ထမင္းစားဖို႔အထိလိုက္ေစာင့္ေပးမွာျဖစ္သည္။
ၿပီးမွသြားစရာရွိတာသြားမည္ျဖစ္၏။
- - - - -
ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာၾကေတာ့ ကူးေလးက
ထယ္ေယာင္းရဲ႕လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုကူတြဲ
ေပးထားရင္းျဖစ္သည္။အေဒၚျဖစ္သူကေတြ႕လို႔
သူ႔တူေလးကို အေျပးလာေမးသည္။
" သားေလး ေဒၚေလးရဲ႕သားဘာျဖစ္တာလဲကြယ္၊
လက္ကက်ိဳးသြားတာတဲ့လားဟင္... "
ထယ္ေယာင္းကသူ႔အေဒၚကို စိုက္ၾကည့္မိသည္။
တကယ္ပဲမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား။
ကိုကိုအလွေလးကိုလုပ္ႀကံသည့္အထဲ ေဒၚေလးကိုယ္တိုင္ပါသည္မဟုတ္လား။အခုၾကေတာ့ မသိသလိုမ်ိဳးအထိဆိုေတာ့ သူမသိတာမ်ားလား။
" ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊လက္ကိုမကိုင္ထားနဲ႔၊
ကြၽန္ေတာ့္အသက္မနက္စာစားရဦးမယ္၊သူက,
ကေလးေလးနဲ႔မို႔ ေဆးေသာက္ရဦးမွာ... "
ထယ္ေယာင္းက သူ႔အေဒၚေမးသည္ကိုမေျဖဘဲ
သူ႔အသက္ကအေရးႀကီးတယ္ဆိုၿပီး ေခၚသြားၿပီ။
သူ႔အေဒၚဆိုသည္လည္း သူ႔တူေလးရဲ႕ဒဏ္ရာကို
တအားစိတ္ပူမိတာမို႔ ေမးလိုက္ေပမဲ့သူ႔ကိုေတာင္
ေသခ်ာမေျဖဘဲ လ်စ္လ်ဴရႈသြားသည္။သူမက
တူေလးကိုခ်စ္လို႔ဆိုေပမဲ့ တူေလးထယ္ေယာင္းက
အေဒၚအေပၚခ်စ္ရိပ္ေလးေတာင္မရွိေတာ့ေပ။
" ဟာ...အဖိုးတန္ေလးလာၿပီဗ်ာ၊အဖိုးနားမွာထိုင္
ပါဦး၊ဗိုက္ထဲကျမစ္ေသးေသးေလးေရာ ႏိုးလာ
ၿပီလား၊ဖိုးဖိုးႀကီးကေနာက္ေန႔ေတြကစၿပီးေတာ့
မင္းကိုစကားေျပာေတာ့မွာေနာ္ကြာ... "
" ကြၽန္ေတာ္တို႔မ်ိဳးေစ့ေလးက မၾကာခင္အကုန္သိ
ေတာ့မွာ အဖိုးရဲ႕၊ဒယ္ဒီကေတာ့ အလုပ္ေစာႀကီး
ထြက္သြားျပန္ၿပီထင္တယ္... "
ထယ္ေယာင္းက သူ႔ဒယ္ဒီထိုင္ရာေနရာလြတ္ေန
တာမို႔ေျပာေတာ့ ေမေမကမနက္စာစားဖို႔ကူးကို
ထမင္းထည့္ေပးရင္းမွ ေျဖသည္။
" ဟုတ္တယ္ သားေရ၊သူ႔ေျမးအတြက္ အလုပ္ကို
ႀကိဳးစားေနတာ... "
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးတို႔ထမင္းစားခန္းဘက္ေရာက္
ေတာ့ အဖိုးကမနက္စာေကာ္ဖီေသာက္ရင္းေျဖ၏။
ထယ္ေယာင္းက အဖိုးအေမးကိုေျဖရင္းခုံ၌ထိုင္
သည္။ကူးေလးကေတာ့ အဖိုးကိုၾကည့္ၿပီးၿပဳံး၏။
အဖိုးကထမင္းသိပ္မစားဘဲ ေကာ္ဖီရယ္၊ၾကက္ဥ
တစ္ဝက္ေၾကာ္ထားသည့္ပုံစံနဲ႔Baconရယ္၊
ဝက္အူေခ်ာင္းျဖင့္စားေနေတာ့ ကူးေလးမ်က္ဝန္း
လဲ့သြားသည္။စားခ်င္ေနပုံပဲ။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း... ငါဒါစားခ်င္တယ္... "
ကူးက ေဘးမွာထိုင္ေနသည့္ထယ္ေယာင္းကို
အဖိုးစားေနသည့္မနက္စာအား ထိုးျပသည္။
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးလက္ညိဳးထိုးျပရာကို
ၾကည့္လိုက္၏။အဖိုးကလည္း ကူးေလးကို
ဘာမ်ားေျပာေနတာလဲလို႔ ၾကည့္ေနသည္။
" ေမာင့္အသက္အဲ့လိုစားခ်င္တာလား... "
ကူးေလး လက္ညိဳးထိုးျပရာကိုၾကည္ေတာ့ အဖိုးစားေနသည့္ပုံစံလိုစားခ်င္တယ္လို႔ေျပာေနတာ
ျဖစ္သည္။ႏိုင္ငံျခားျခားဆန္ဆန္စားပုံက အိမ္ေတာ္မွာေတာ့ အဖိုးရယ္၊ဒယ္ဒီရယ္၊ထယ္ေယာင္း
ရယ္သာရွိသည္။အခုေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးကပါထပ္
တိုးလာဖို႔ရွိမည္ထင္သည္။
" အင္း...အင္း... "
ကူးေလးက အရင္ေန႔ေတြကထမင္းကိုစားခ်င္၏။
ဒါေပမဲ့အရင္ေန႔က အဖိုးနဲ႔အေဖရယ္၊ထယ္ေယာင္းတို႔မနက္စာစားရင္ တူတာမ်ိဳးပဲစားၾကသည္။ကူး
စားခ်င္တာမို႔ အၿမဲအားနာၿပီးမေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။
အခုေတာ့စားခ်င္တာမို႔ေျပာခဲ့လိုက္သည္။
" အိမ္ေတာ္ထိန္း အသက္အတြက္--- "
" ေနေန...သားထယ္ေလး၊ေမေမက အဖိုးတန္ေလး
အတြက္လုပ္ေပးလိုက္မယ္၊ဆလပ္႐ြက္ေရာ ထည့္စားခ်င္လား သားကူးေလး... "
" ဟုတ္...ဟုတ္... "
ထယ္ေယာင္းအေမကေမးေတာ့ ေခါင္းေလးၿငိမ့္လို႔
ေျဖသည္။ေမေမကၿပဳံးရင္း ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ဝင္ေတာ့ ႏြားႏို႔ကိုယူေသာက္ေနေသးသည္။
ကူးအႀကိဳက္ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႔ႏြားႏို႔ေရာေဖ်ာ္ထားတဲ့
သီးသန္႔ေလးျဖစ္သည္။
" ေမေမ အသားနဲ႔ၾကက္ဥကိုအႏွစ္ခြဲစားလို႔ရေအာင္ ၾကက္ဥေရာ၊အသားကိုမ်ားမ်ားထည့္
ေပးထားတယ္ေနာ္... "
ခဏၾကာေတာ့ေမေမက ကူးေလးအတြက္ဆိုၿပီး
ေသခ်ာလုပ္ေပးလာသည္။ကူးကေတာ့အစားျမင္
သည္ႏွင့္ မ်က္ဝန္းေလးေတြလဲ့ေနၿပီးစားဖို႔ျပင္
သည္။ထယ္ေယာင္းကၿပဳံးလိုက္ကာ ေဘးက
သူ႔အတြက္ႏြားႏို႔ကိုယူေသာက္သည္။
ကူးေလးကစားဖို႔အတြက္ဆိုၿပီး ၾကက္ဥကိုလွီးၿပီး
ေပါင္မုန္႔ထဲထည့္ကာ Baconကိုလည္းမ်ားမ်ား
ထည့္ကာ အစိပ္စိပ္ေလးေတြလွီးထည့္ရင္းျဖင့္
ခရင္းျဖင့္ထိုးကာ ထယ္ေယာင္းပါးစပ္နားေတ့
ေပးသည္။
" စား... "
ထယ္ေယာင္းလည္း အံ့ဩသြားသလိုအဖိုးနဲ႔
ေမေမကေတာင္ အံ့ဩသြားေသးသည္။ၿပီးမွ
ကူးေလးက ေကြၽးေနတာကိုမစားတာေၾကာင့္
ႏႈတ္ခမ္းေလးခြၽန္ကာၾကည့္သည္။
" ေမာင့္အသက္အတြက္--- "
" မင္းနဲ႔ငါ အတူတူစားၾကမယ္လို႔...ဒါေၾကာင့္မို႔
ငါမင္းကိုခြံ႕ေကြၽးတာ၊စားကိုစားရမယ္ေနာ္ "
ကူးေလးကစိတ္ဆိုးသည့္ေလသံေသးေလးျဖင့္
ေျပာေတာ့ မေနႏိုင္သည့္ထယ္ေယာင္းမွာလည္း
စားေပးရေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းေပ်ာ္ေနၿပီ။
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ရင္ထဲ ေျပာမကုန္သည့္စကားေတြ
အမ်ားႀကီးျပည့္ႏွံ႔လို႔ေနၿပီ။
" ေကာင္းတယ္မလား၊ငါလည္းအဲ့လိုစားခ်င္တာ
ၾကာၿပီ၊အေမ ကူးလည္းေနာက္ဆိုဒါစားမယ္ေနာ္ "
ကူးကေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကအေပ်ာ္ေတြလြန္
ေနၿပီး လြတ္ေနသည့္လက္ကႏြားႏို႔ေသာက္သည္။
ကူးကေတာ့ေမေမ့ဘက္လွည့္ၿပီးစကားေျပာေန
တာ။
" သားကူးေလးစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ေပးမယ္၊ဒါေပမဲ့
ေန႔လယ္စာ၊ညစာေတြကိုေတာ့ ဝဝလင္လင္ျဖစ္
ေအာင္စားရမယ္၊ေမေမက မ်ိဳးေစ့ေလးအတြက္
စိတ္ပူလို႔ေျပာတာ... "
" ဟုတ္...ကူးသိပါတယ္အေမ၊ကေလးေလးကို
ကူးသိပ္ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္၊သူ႔ဒယ္ဒီေရာပဲ... "
ကူးကထယ္ေယာင္းဘက္ မ်က္ႏွာေလးေငါ့ျပေတာ့ထယ္ေယာင္းမွာ အေတာ့္ကိုၿပဳံးေတာ့သည္။
သူ႔အသက္သူ႔အေပၚကို ဂ႐ုစိုက္ေနတာမ်ားလို႔
ထပ္ၿပီးေတာင္ လက္ကိုဒဏ္ရာရေစခ်င္တာ။
" ထယ္ေယာင္း...ငါတို႔ေရာက္ၿပီ၊သြားရေအာင္ "
ကူးေလးကခြံ႕ေကြၽးေနသည္ကို ထယ္ေယာင္းက
စားရင္းျဖင့္ရွိေနေသး ယြန္းဂီနဲ႔နမ္ဂြၽန္ကဝင္လာသည္။ယြန္းဂီကဝင္လာေတာ့ က်ဥ္းေနသည့္မ်က္လုံးေတြေတာင္ လင္းလက္သြားသည္အထိ။
အခုသူတို႔ျမင္လိုက္ရတာဘာလဲ။အစ္ကိုကူးက
ထယ္ေယာင္းကို ခြံ႕ေကြၽးေနသည္တဲ့လား။
ၾကည့္ရတာ ထယ္ေယာင္းကံေကာင္းေနၿပီထင္ရဲ႕။
အေတြးေတြရပ္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကိုမ်က္ရိပ္ျပ
လိုက္သည္။
" ေမာင္သြားစရာေလးရွိလို႔၊အသက္က အိမ္မွာ
အနားယူလိုက္ဦး... "
" မင္းလက္ထိထားတယ္ေလ၊အျပင္မသြားရဘူး "
" သားထယ္ကလည္း လက္ထိထားတာကိုဘာလို႔
အျပင္ထြက္ဦးမွာလဲ၊အလုပ္ကို ခဏေလာက္ေတာ့
နားထားလိုက္ပါလား... "
ကူးကႏႈတ္ခမ္းေလးခြၽန္ရင္းစူပုတ္ပုတ္ေျပာေတာ့
ထယ္ေယာင္းကပါးေဖာင္းေလးကိုနမ္းလိုက္ရင္း
ေခ်ာ့ရေတာ့သည္။သိတာေပါ့။သူကိုမ်က္စိေရွ႕က
အေပ်ာက္မခံခ်င္ေနေသးတာ။
" မြ!ေမာင္နဲ႔ ညေနၾကေစ်းဝယ္ထြက္ၿပီး အျပင္မွာ
ညစာသြားစားမယ္၊ေမာင့္အသက္စားတဲ့ဆိုင္မွာ
အမ်ားႀကီးစားၾကမယ္၊အလုပ္ကိစၥေလးရွိလို႔
သြားခြင့္ျပဳပါဗ်ာ.... "
" ရတယ္ေလ...သြားေပါ့၊ညေနၾကကတိေနာ္၊
ငါတကယ္စားမွာ... "
ထယ္ေယာင္းကထရပ္လိုက္ၿပီး ကူးေလးရဲ႕နဖူးကို
နမ္းသြားသည္။အပိုအေနနဲ႔ေတာ့ အေမျဖစ္သူကို
သူ႔အသက္ကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔မွာသြားေသးသည္။
ေဒၚေလးက သူ႔ဖက္ရွင္ဆိုင္ကိုသြားေပမဲ့လည္း
တစ္ေယာက္ထည္းဆို စိတ္မခ်လို႔ျဖစ္သည္။
- - - - -
ယြန္းဂီရဲ႕ကားေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ယြန္းဂီကကား
မေမာင္းေတာ့ဘဲ နမ္ဂြၽန္ကကားေမာင္းမည့္ေနရာ
ထိုင္လိုက္သည္။ယြန္းဂီကေတာ့ နမ္ဂြၽန္႔ေဘးမွာ။
ထယ္ေယာင္းက အေနာက္ေနရာ၌သာထိုင္ၿပီး
တစ္ခ်ိန္လုံးလက္က်ိဳးေနသလိုဟန္ေဆာင္ထားရ
ေတာ့ လက္ထိန္းတဲ့အရာကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး
စကားဆိုသည္။
" အခုမွသက္ေသာင့္သက္သာရွိသြားတာ၊ဟူး...
ဒါေပမဲ့လည္း ငါလက္က်ိဳးခ်င္ေတာ့တယ္၊
ကိုကိုအလွေလးက တအားဂ႐ုစိုက္တာကြာ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ နမ္ဂြၽန္နဲ႔ယြန္းဂီက
ၿပဳံးၿပီးေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ နမ္ဂြၽန္ကေတာ့
ေျပာလိုက္ေသး၏။
" မင္းတို႔အေတာ့္ကိုအဆင္ေျပေနၾကတာပဲ၊ငါတကယ္ဝမ္းသာတယ္ကြာ၊ဟိုေဆာ့ရဲ႕ ေက်းဇူး
ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းေနရာရသြားတာပဲ "
" ဒါလည္း တစ္ခုေကာင္းတာပါပဲ၊ဟိုေဆာ့က
မေန႔ညကဆို ငါ့ကိုဖုန္းလွမ္းဆက္ေျပာတယ္၊
အစ္ကိုကူးေျပာင္းလဲလာၿပီတဲ့ေလ... "
ယြန္းဂီကေျပာျပရင္းရယ္ကာ ဖုန္းၾကည့္ေနသည္။
နမ္ဂြၽန္ကကားေမာင္းေနတာမို႔ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္
တိတ္သြားၾကေပမဲ့လည္းသူတို႔သြားေနသည့္ေနရာဟာ တစ္ေနရာသာျဖစ္ၾကသည္ေလ။
တစ္ဖက္က ကင္မ္အိမ္ေတာ္မွာေတာ့ထမင္းစား
ၿပီးလို႔ကူးကိုအားေဆးတိုက္ေပးၿပီးအၾကာမွ
စားခ်င္သည့္စေတာ္ဘယ္ရီအသီးေတြကိုေကြၽး
ေနသည္။ေမေမကဧည့္ခန္းမွာထိုင္ၿပီး အသီးေတြကိုစိပ္ေပးရင္းေပါ့။
" သားကူးေလး...သားထယ္မေန႔ကဘာျဖစ္သြား
တာလဲကြယ္၊ေမေမျဖင့္ စဥ္းစားလို႔ေတာင္မရဘူး "
အေမ့စကားေၾကာင့္ကူးေလးက ျပန္ေတြးမိၿပီး
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ကူးအတြက္နဲ႔ေတာင္
သူကိုယ္သူအနာခံၿပီးကယ္တင္ခဲ့လိုက္တာတဲ့။
ကူးျဖင့္မယုံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ကူးနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးက အႏၲရာယ္ရွိရတာလဲ။
" ၾကည့္ရတာကားေမာင္းသူက မူးေနတယ္လို႔
ကူးထင္မိတယ္၊ဘာလို႔ဆို ကူးကလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔
ရေတာ့မွ ကူးလမ္းေလွ်ာက္တာ အဲ့ကားကေနရာ
မေျပာင္းဘဲကူးတိုရွိကိုပဲေရာက္လာေနတာ၊
ေတာ္ေသးတယ္၊ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကယ္လို႔၊
မဟုတ္ရင္ ကူးကေလးေလး အႏၲရာယ္ရွိမွာ "
ကူးအနည္းငယ္ မုသားသုံးကာထည့္ေျပာလိုက္၏။
အဲ့ဒီကားကဘယ္သူ႔ကားလဲဆိုတာ ကူးရိပ္မိသည္။
အဲ့ေန႔က ကူးအံ့ဩၿပီးျဖစ္ေနတာ။ေရွာင္ဖို႔အတြက္
ကူးသတိမထားမိေသးဘူး။
" ေနာက္ဆို ေမေမမွာမယ္၊သားထယ္ေလးမပါရင္
ဘယ္ကိုမွမသြားနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ေမေမတို႔ကေတာ့
တအားစိတ္ပူလို႔ပါ၊နားလည္တယ္မလား "
" ဟုတ္...နားလည္ပါတယ္၊ကင္မ္ထယ္ေယာင္းက
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ အေမရယ္၊ခဏေနၾကရင္
ဟိုေဆာ့က ေဆးလာထည့္ေပးမယ္ပတ္တီးအသစ္
လဲေပးမယ္ေျပာတာကို အျပင္ထြက္သြားတယ္၊
ကူးစကားဆို နားမေထာင္ဘူး "
ကူးေလးက စိတ္ဆိုးသလိုေလးေျပာေတာ့ျဖင့္
အေမကၿပဳံးေနေတာ့သည္။သားထယ္ေလး
တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့ အသည္းအသန္စိုးရိမ္ေနတဲ့
သားကူးေလးေၾကာင့္ ၿပဳံးမိလိုက္သည္။
သားထယ္ရဲ႕ေမတၱာေတြက တကယ့္ကိုျပန္လာ
ေနၿပီပဲ။
" ေမေမေမးဦးမယ္...သားထယ္ေလးကိုသေဘာ
က်ရဲ႕လားကြယ္၊မေန႔ကဆို သားအမူအရာေလးက
သားထယ္ကို ခ်စ္ေနၿပီးစိတ္ပူေနသလိုပဲ "
" ဟို...ဟို...ေမေမ ကူးဒီစေတာ္ဘယ္ရီေတြကို
ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ခ်င္တယ္၊စေတာ္ဘယ္ရီအဖတ္
ေလးေတြပါရင္တအားေသာက္ေကာင္းမွာပဲ "
အေမကေမးသည္ကို ကူးေလးကစားေနသည့္
စေတာ္ဘယ္ရီေတြကိုၾကည့္ရင္း စကားကိုလွည့္
ေျပာလိုက္သည္။ေမေမကေတာ့ သားကူးေလး
ရွက္သြားတာကိုသိလို႔ မေျပာေသးဘူး။
" ေမေမလုပ္လာေပးမယ္...သားကခဏေလးထိုင္
ေစာင့္ေနေနာ္... "
" ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ... "
ကူးထိုသို႔ေျပာၿပီး စေတာ္ဘယ္ရီေလးေတြစားရင္း
ၿငိမ္ထိုင္ေနသည္။အေတြးထဲလည္း အဲဒီေန႔က
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းတစ္ခုခုျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္ၿပီး
ငိုခဲ့တာေတာ့ဟုတ္သည္။
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းနာက်င္ေနတဲ့ဒဏ္ရာကိုျမင္ေတာ့ ကူးလည္းရင္ဘက္ထဲအထိနာက်င္သည္။
ထယ္ေယာင္းတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာကိုစိုးရိမ္ေပမဲ့
အခ်စ္လို႔မေခၚသင့္ေသးဘူး။အဲ့အတြက္လည္း
ကူးမွာအေျဖမရွိေသးဘူး။
- - - - -
လီယမ္ဟိုမေန႔က ဟိုမေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို ကားနဲ႔တိုက္သတ္ဖို႔ႀကံလိုက္ေပမဲ့လည္း ကံေကာင္းၿပီး
အစ္ကိုထယ္က အဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုကယ္လိုက္တာမို႔
လီယမ္လည္းစိတ္တိုၿပီး အိမ္ကိုတန္းျပန္ခဲ့တာ။
သူဆိုတာေလာက္ေတာ့ အစ္ကိုထယ္မသိေလာက္
ဘူးလို႔ လီယမ္ထင္သည္။
အိမ္ကိုေတာ့မျပန္ဘဲ သူေနထိုင္သည့္ကြန္ဒိုကိုသာ
လာေနတာျဖစ္သည္။ဒီေနရာကိုေတာ့ဘယ္သူ႔မွ
မသိေလာက္တာမို႔ လီယမ္ေအးေဆးျဖစ္ေန၏။
တင္ ~
ဧည့္ခန္းမွာအရက္ေသာက္ရင္း ထိုင္ေနတုန္းရွိေသး
တံခါးရဲ႕ေမာ္နီတာမွအသံျမည္လာတာေၾကာင့္
သူမွာထားသည့္မုန္႔လာပို႔တယ္ထင္ၿပီးမို႔
လီယမ္သက္ျပင္းရွည္ခ်ကာ တံခါးဖြင့္ဖို႔သြား
လိုက္သည္။
" ေရာက္တာျမန္လိုက္---အင့္... "
ဘုန္း!
လီယမ္တံခါးေလးသာဖြင့္ေပးတုန္းရွိေသး သူ႔ကိုယ္ငယ္ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္သည္က ထယ္ေယာင္း။
ဒါေၾကာင့္မို႔လီယမ့္တစ္ကိုယ္လုံးလြင့္ထြက္ကာ
ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားသည္။
လီယမ္ကအံ့ဩလို႔ နာက်င္သြားသည့္ဗိုက္ကို
အုပ္ကိုင္ရင္း ထယ္ေယာင္းကိုေမာ့ၾကည့္သည္။
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ဘယ္လက္က ပတ္တီးစီးထားတာျမင္ေတာ့ လီယမ္အံ့ဩသြားသည္။
" လာခဲ့စမ္း...မင္းကိုငါကိုယ္တိုင္သတ္ပစ္မယ္၊
ငါ့အသက္ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဒုကၡေပးခ်င္တဲ့
မင္းကို ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကသတ္မယ္!!! "
ထယ္ေယာင္းက ဘယ္လက္ကနာေနလို႔အားသိပ္
မသုံးခ်င္တာမို႔ ညာလက္နဲ႔လီယမ္ရဲ႕အက်ႌေကာ္
လန္စကိုဆြဲသြားၿပီး တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားၿပီး
ဆိုဖာေတြနား ပစ္ခ်လိုက္သည္။
" အင့္...မလုပ္ပါနဲ႔...တားပါဦး.... "
" ခံစားလိုက္ပါဦး... "
လီယမ္ကတားဖို႔ အကူညီေတာင္းသည္ကိုယြန္းဂီနဲ႔
နမ္ဂြၽန္က ဧည့္ခန္းထဲကဆိုဖာေပၚမွာဝင္ထိုင္ၿပီး
အေပ်ာ္ၾကည့္ေနေသးတာျဖစ္သည္။လီယမ့္မွာ
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ကန္ခ်က္ေတြကိုခံေနရသည္။
" ေသစမ္း!မင္းက ငါ့အသက္ေတြကိုထိရဲတာေပါ့၊
အခုမင္းထိထားတဲ့အရာက ငါ့အတြက္အဆိုး႐ြား
ဆုံးဆိုတာ မင္းမွတ္ထားစမ္း! အင့္!ကြာ! "
ထယ္ေယာင္းက ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ကန္႐ုံမက
သူ႔လြတ္ေနသည့္လက္နဲ႔ပါအဆက္မျပတ္စြာ
လီယမ့္ရဲ႕ပါးကိုထိုးခ်သည္။ထယ္ေယာင္းက
သူ႔ေဒါသေတြေလ်ာ့မသြားဘူး။
" အင့္.!နာပါတယ္...ေတာ္ပါေတာ့... အာ့!... "
သူစိတ္တိုေနတာျဖစ္သည္။ဒီကိစၥကဘယ္လိုမွ
ဆုံးျဖတ္လို႔မရတာမို႔ ထယ္ေယာင္းကသူ႔ေဒါသကို
မေလ်ာ့သြားဘဲ ထိန္းမရႏိုင္ေအာင္ေဒါသေတြျဖင့္
လီယမ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးစုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္
လုပ္သည္။
" ေတာက္!ေသာက္က်က္သေရတုန္းေကာင္! "
နမ္ဂြၽန္နဲ႔ယြန္းဂီကေတာ့မတားပါဘဲ ပိုလို႔ေတာင္
ၾကည့္ေနေသးသည္။ဒါေတာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ၾကည့္ေနၾကတာျဖစ္သည္။
ထယ္ေယာင္းကကူးေလးရဲ႕ငိုေနတဲ့မ်က္ႏွာကို
ျမင္ေယာင္ၿပီး လီယမ္ကိုညာဖက္လက္နဲ႔ထိုးခ်
ေတာ့သည္။ဒါေတာင္အားမရပါဘဲ နာေနတဲ့သူ႔
လက္နဲ႔ပါခ်ေတာ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ပတ္တီးစီးထား
တဲလက္ပါ ေသြးေတြထြက္လာသည္အထိ။
" ထယ္ေယာင္း!မင္းလက္ေသြးထြက္ေနၿပီ!
ေတာ္ေတာ့! "
နမ္ဂြၽန္ကလာေရာက္တားေရာ ထယ္ေယာင္းက
ဆြဲဖယ္ကာ လက္သီးျဖင့္ဆက္ထိုးေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းအခုထိ မရပ္ႏိုင္ေသးဘူး။
" မင္းကိုငါေလ သတ္ျပစ္ခ်င္တာ၊ငါ့မွာအသက္နဲ႔
ငါ့ကေလးရွိလို႔ ေစာင့္ထိန္းထားရတာ... "
" ဒါဆိုလည္း သတ္လိုက္စမ္းပါ!သတ္လိုက္ေလ!
မေကာင္းဆိုးဝါးကိုလည္း ထြက္မလာေစခ်င္ဘူး!
အကိုထယ္ကို လီယမ္ပိုင္ခ်င္တာ!လီယမ္က သူ႔ထက္ေတာင္သေဘာက်လာခဲ့ရတာ!မွတ္ထား!
ဂြၽန္ေဂ်ာင္ဂုဆိုတဲ့ေကာင္ကိုေလ သတ္ခ်င္တာ၊
ကေလးေရာ၊သူေရာမရွိမွ.... "
ဂ်က္ ! ေဂ်ာက္ ~
" ထယ္ေယာင္း!!!..... "
နမ္ဂြၽန္႔မွာ ထယ္ေယာင္းကခါးၾကားထဲမွညႇပ္လာတဲ့ေသနတ္ကိုထုတ္ကာေမာင္းခ်ိန္လိုက္ၿပီး လီယမ့္
နဖူးတည့္တည့္ကိုခ်ိန္ထားလိုက္သည္ေၾကာင့္
နမ္ဂြၽန္ကေအာ္တားလိုက္ရသည္။
ယြန္းဂီဆိုလည္းအံ့ဩသြားတာျဖစ္သည္။
ထယ္ေယာင္းဘယ္ထည္းက ေသနတ္ကို
ေဆာင္ထားရသလဲဆိုသည္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။
" ဆက္ေျပာစမ္း!မင္းဆက္ေျပာလိုက္ရင္ မင္းရဲ႕
ဦးေႏွာက္ေသးေသးေလးထဲ ငါပစ္လိုက္တဲ့
က်ည္ဆန္က စိုက္ဝင္သြားၿပီးမင္းပြဲလွသြားမွာ!!! "
ထယ္ေယာင္းက လီယမ့္ရဲ႕ဦးေႏွာက္နားေသနတ္
ခ်ိန္ထားၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ လီယမ္လည္း
တုန္လႈပ္သြားသည္။မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးစုတ္ျပတ္ၿပီး
ေသြးထြက္ေနတာေတာင္ ထယ္ေယာင္းကထပ္ၿပီး
ေသနတ္နဲ႔ေတာင္ပစ္မယ္ဆိုေတာ့ အသံေတာင္
ေသးေသးေလးမထြက္ႏိုင္သည္အထိ။
" လီယမ့္ကိုသတ္ခ်င္ေသးတာလား!လီယမ့္ကို
သတ္ရင္ လီယမ့္ဒယ္ဒီကၿငိမ္ေနမယ္ထင္လား!
ၿပီးေတာ့ေဒၚေလးေရာ၊အကိုထယ္ခ်စ္တဲ့ ဟိုေကာင္ကေရာ လူသတ္ေကာင္ဆိုၿပီးမကပ္... "
လီယမ္ကႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေသြးေတြကို
သုတ္လိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကိုခပ္စူးစူးၾကည့္ၿပီး
စကားဆိုသည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ လီယမ္က
တစ္ခြန္းေျပာေလေလ ပစ္ေတာ့မွာမို႔ရွိသည္။
ထိုစဥ္ထယ္ေယာင္းရဲ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ
ျမည္လာသည့္ဖုန္းသံေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းက
ညာလက္နဲ႔ေသနတ္ခ်ိန္ထားၿပီး နာေနၿပီးေသြး
ေတြထြက္ေနသည့္လက္ျဖင့္ ဖုန္းကိုယူၾကည့္
လိုက္ေတာ့ သူ႔အသက္ျဖစ္ေနသည္။
သူလက္နာေနတာမို႔ ဖုန္းကိုဘယ္ဘက္နားကို
ကပ္ကာဖုန္းမေျပာေတာ့ဘဲ လီယမ့္ကိုပါးစပ္ပိတ္ထားရန္မွာလိုက္ၿပီး Speakerဖြင့္ထားကာစကား
ဆိုလိုက္ေတာ့သည္။
" မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထား!မင္းရဲ႕အသံက
ငါ့အသက္ရွိၾကားသြားရင္ က်ည္ဆန္က
မင္းအတြက္ပဲ! "
လီယမ္က လည္စလုတ္ေလးကိုလႈပ္ရွားလိုက္ၿပီး
ၿငိမ္ေနတာမို႔ ထယ္ေယာင္းစကားဆိုလိုက္သည္။
" ေမာင့္အသက္ ဘာမ်ားလိုအပ္ပါလဲခင္ဗ် "
လီယမ္ကို ခုနကေဒါသထြက္ေနသည့္သူနဲ႔မတူဘဲ
ႏူးညံ့ေသာေလသံေအးေအးျဖင့္ ကူးေလးကို
ေျပာေနတာမို႔ လီယမ္အံ့ဩေနသည္။နမ္ဂြၽန္နဲ႔
ယြန္းဂီက အေထြအထူးမဟုတ္တာမို႔အံ့ဩမေန
ေတာ့ဘူး။
" ဘာမွမလိုအပ္ဘူး၊အခုခ်က္ခ်င္းကို အိမ္ကိုျပန္
လာခဲ့ေတာ့၊ဟိုေဆာ့ေရာက္ေနၿပီ၊မင္းဒဏ္ရာကို
ပတ္တီးလဲေပးရမယ္ "
" ေမာင္..ဟိုေဆာ့ေဆး႐ုံပဲျပန္သြား--- "
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း!!!! "
" ဟုတ္ၿပီ...ေမာင္ျပန္လာခဲ့မယ္ ေမာင့္အသက္ "
ထယ္ေယာင္းက သူ႔ျဖစ္ထားသည့္ပုံစံကိုမျပခ်င္
တာမို႔ ကူးေလးကိုတနည္းေျပာလိုက္ေပမဲ့လည္း
ကူးေလးကေတာ့ အိမ္ကိုျပန္လာေစခ်င္သည္။
ဘယ္တက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ကိုကိုအလွေလးေရွ႕ေရာက္
ရင္ေတာ့ ေသခ်ာေလးေခ်ာ့ေျပာရေတာ့မည္။
မဟုတ္ရင္ ဒဏ္ရာၾကည့္ၿပီးငိုေနဦးမွာျဖစ္၏။
ဒါေၾကာင့္ေသခ်ာေလးေျပာေပးရဦးမည္။
" ကိုကိုအလွေလးကယ္လိုက္လို႔ မင္းအသက္မေသ
တယ္လို႔ ခံယူထားလိုက္စမ္းပါ!မဟုတ္ရင္မင္းအခု
မရွိေနေတာ့ဘူး ! "
ထယ္ေယာင္းထိုသို႔ေျပာၿပီး ယြန္းဂီလက္ထဲေပး
လိုက္ေတာ့သည္။ယြန္းဂီအေျခအေနသိတာမို႔
ေသနတ္ကို အိတ္အနက္ျဖင့္ေသခ်ာထည့္ၿပီး
သုံးေယာက္လုံးထြက္သြားခဲ့သည္။
" မေကာင္းတဲ့ေဂ်ာင္ဂု!မင္းကိုငါမရရေအာင္
အကိုထယ္နဲ႔ခြဲမွာ!!! "
က်န္ခဲ့သည္လီယမ္ကေတာ့ ေဒါသထြက္ၿပီး
ၾကမ္းျပင္ကို လက္သီးျဖင့္ဆင့္ထိုးလိုက္ရင္း
သူနာက်င္တာေတြအေပၚ ကူးေလးကိုသာ
အျပစ္ပုံခ်ေနခဲ့သည္ေလ။
To be continued ~
မေန႔ကNotiေတြတက္သြားမိရင္ စိတ္မရွိပါနဲ႔။
ဘာမွမဟုတ္တဲ့ကိစၥေၾကာင့္ အာ႐ုံမထားေတာ့တာမို႔ စာဖတ္သူေတြအားလုံးကိုအေႏွာက္အယွက္ေပး
မိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။
> >