အကုန်လုံးသိမ်းဆည်းပြီးတော့ နောက်ဆုံးပြန်ရမည့်အချိန်ကိုရောက်ရှိလာလေပြီ။
သူဇာတို့အထုတ်တွေသိမ်းဆည်း၊ ကားပေါ်အထုပ်တွေတင်၊ Hotel check out လုပ်တာနဲ့ဆို အကုန်လုံးပြီးတဲ့ချိန် နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်(၁၁)နာရီပဲ ရှိသေးသည်။
ကားစီးရအုံးမှာဆိုတော့ အချိန်မဆွဲနေတော့ပေ။
"ကျမတို့ Hotel မှာ လာရောက်တည်းခိုပေးတဲ့အတွက် အစ်ကိုတို့၊ အစ်မတို့ ဇနီးမောင်နှံကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်"
"နောက်လည်း လာရောက်တည်းခိုဖို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်ရှင်"
ဧည့်ကြိုဌာနက ကလေးမ နှစ်ယောက်ကတော့ ဖော်ဖော်ရွေရွေနဲ့ နှုတ်ဆက်နေရှသည်။
သူဇာ ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး ကားပေါ်တက်လာခဲ့တော့သည်။
သူဇာ ခရီးပြန်တော့မည် ဖြစ်သဖြင့် ဘလောက်ခပ်ပွပွလေးနှင့် စပန့်ဂါဝန်လေးကိုသာ ရိုးရိုးလေးဝတ်ထားသည်။
ကိုမျိုးလွင်ကတော့ သူဝတ်နေကျစတိုင်အတိုင်း ပိုလိုရှပ်အမည်းရောင်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီအပြာရောင်ကို ဝတ်ထားသည်။
ကားပေါ်ကစထွက်ပြီး သီချင်းလေးတွေဆိုလိုက်၊ စကားလေးတပြောပြောနဲ့ မောင်းလာကြသည်။
အသွားခရီးထက်စာလျှင် အပြန်ခရီးမှာ တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ပိုပိုသိလာကြသဖြင့် စကားဖောင်ဖွဲ့လို့ မဆုံးပေ။
"မောင်တော့ ဒီခရီးက မောင်ဘဝတွက် မှတ်မှတ်ရရဖြစ်နေတော့မှာပဲကွာ"
"သူဇာရော ပြန်ရောက်ရင် မောင့်ကို မေ့သွားမှာလား"
"မမေ့ပါဘူး မောင်ရယ်"
"မောင် သတိရရင် message လေးတော့ ပို့မယ်နော်"
"အရမ်းလွမ်းလာရင် ဖုန်းခေါ်မယ်နော်။ ဖုန်းကိုင်နော်"
"အင်းပါ မောင်ရယ်။ ဒါပေမဲ့ အရမ်းကြီးသိသာအောင်တော့ မပြမိစေနဲ့အုံး"
"ဝင့်ဝါ နဲ့ မင်းထက်ပါ သိကုန်ရင် မကောင်းဘူးပဲ"
"အင်းပါ။ မောင် အရိပ်အခြည်ကြည့်တတ်ပါတယ်"
နှစ်ယောက်သား စကားစဒီမှာတင်ဖြတ်လိုက်ပြီး သီချင်းတကြော်ကြော်အော်ပြီး မောင်းလာကြသည်။
လမ်းခရီး တစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ ကိုမျိုးလွင် စတင်ဗွေဖောက်လာသည်။
လက်တစ်ဖက်က ကားစတီယာတိုင်ကို ထိန်းပြီးမောင်းနေပေမဲ့ ကျန်တစ်ဖက်က သူဇာပေါင်ဆီ ကျူးကျော်လာသည်။
"မောင် သူတော်တော်ဆိုးတယ်ကွယ်"
ကိုမျိုးလွင် မချိုမချဉ်မျက်နှာနဲ့ မကြားချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပြီး လက်ကို သူဇာ ပေါင်ကို စကတ်အပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်နေသည်။
သူဇာဝတ်ထားတာက ဂါဝန်အပါးလေးမို့ လက်ရဲ့အထိအတွေ့ကို ပေါင်သားတွေက လုံးဝခံစားသိနေသည်။
ထိုမျှနဲ့တင် လက်ကမငြိမ်သွား။
သူဇာ စပ်ပတ်ဆီ လက်က ပွတ်သပ်လာသည်။
အတွင်းခံကတစ်ထပ်၊ ဂါဝန်က တစ်ထပ်ခံနေတော့ အရမ်းကြီး ရှေ့ကို မရောက်နိုင်ဘဲဖြစ်နေသည်။
ကိုမျိုးလွင်မျက်လုံးတွေက ကားမှန်မှတစ်ဆင့် အပြင်ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်၊ လက်တစ်ဖက်က သူဇာစပ်ပတ်တွေဆီ ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်နဲ့ တကယ့်ကို ဗျာများနေရှာသည်။
ကိုမျိုးလွင်ဂျင်းဘောင်းဘီဂွကြားနေရာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖုဖောင်းကားထွက်နေသည်။
"သူဇာ မောင့်ကို စုပ်ပေးမလား"
ကိုမျိုးလွင် ကားမောင်းရင်း သူဖြစ်ချင်တာ ဖွင့်ဟပြောဆိုလိုက်သည်။
သူဇာလည်း မငြင်းရှာ။
ကိုမျိုးလွင် ပေါင်တွေဆီ သူမလက်ဖဝါးနုနုလေးတွေနှင့် အရင်ပွတ်သပ်သည်။
သူဇာ ပွတ်လေ ညီတော်မောင်ရှိတဲ့နေရာက ပိုဖောင်းလာလေဖြစ်နေသည်။
ကိုမေိုးလွင်ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီခါးပတ်ကိုလျော့၊ ဇစ်ကိုဆွဲချ၊ ဖင်ကို အသာကြွပြီး အတွင်းခံကို ချွတ်လိုက်သည်။
အတွင်းခံကျွတ်သွားသည်နှင့် လီးက လွတ်လပ်သွားသည့်နှယ် ဖြောင်းခနဲ့ ထွက်ချလာသည်။
သူဇာ လက်နဲ့ လိင်တံကို အသာကစားလိုက်သည်။
လက်ဖဝါးနုနုလေး၏ အထိအတွေ့မှာ လိင်တံကြီးက ပိုပိုတုတ်ခိုင်လာသလိုပင်။
သူဇာ လက်နဲ့ကစားပေးရင်း ပါးပ်နဲ့ နမ်းပြီး ငုံချလိုက်သည်။
"ပြွတ်.......ပြွတ်"
"အ............ရှီး"
ကိုမျိုးလွင် ကောင်းလွန်းသဖြင့် ညည်းသံတောင် ထွက်ရှာသည်။
သူဇာရဲ့ စုပ်ချက်အောက်မှာ လွင့်သွားသဖြင့် ကားမောင်းနေရင်းတောင် မထိန်းနိုင်သလို တချက်ဖြစ်သွားပြီးရမ်းလိုက်သေးသည်။
လမ်းရှင်းနေလို့သာ တော်ရော့သည်။
ကိုမျိုးလွင် အသိစိတ်ပြန်ကပ်ပြီး ကားကိုထိန်းလိုက်သည်။
ကံသီလို့ ဘာမှမဖြစ်။
ထိုကဲ့သို့ သွားနေလို့ကတော့ မဖြစ်ချေ။
လမ်းရဲ့ လူရှင်းတဲ့တစ်နေရာဆီ ကားထိုးရပ်လိုက်သည်။
"သူဇာရေ မောင် မရတော့ဘူး။ မောင်တို့လိုးကြရအောင်ကွာ"
သူဇာ ဝတ်ထားတဲ့စကပ်နဲ့ အထဲက ပင်တီကို ခပ်သွက်သွက်ချွတ်လိုက်သည်။
အတွင်းခံတွေကိုယ်စီကတော့ ကားခြေနင်းနေရာမှာ ပုံနေသည်။
ဒါပေမဲ့ ဂရုမစိုက်အားပေ။
ကိုမျိုးလွင် ကားနောက်မှီကို အနောက်ဖက်သို့ တိုးလိုက်သည်။
နေရာအတန်ငယ်ကျယ်သွားပြီ။
သူဇာ က ကိုမျိုးလွင်ကားမောင်းတဲ့နေရာဆီလာပြီး တက်ခွလိုက်သည်။
ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးရှိရာ စပ်ပတ်ကို တည့်တည့်ချိန်ရင်းပေါ့။
"အ"
"ဟင့်.........ဟင့်.....ဟင့်"
"အ......အ.....အား.....အ"
နူးညံ့သော အသားစိုင်နှစ်ခုရဲ့ ပွတ်သပ်မှုအောက်မှာ နှစ်ယောက်စလုံးနတ်ပြည်ရောက်နေသလိုဖြစ်နေသည်။
ကိုမျိုးလွင် မျက်နှာက သူဇာရင်သားတွေဆီ ရောက်နေသည်။
သူဇာက အပေါ်ဘလောက်မချွတ်ထားတော့ အပေါ်အင်္ကျီအပေါ်က ကိုမျိုးလွင်လက်တွေနဲ့ သူဇာရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။
သူဇာဘလောက်င်္အကျီတစ်ထည်လုံးလည်း ကြေမွနေလေပြီ။
"ဖတ်......ဖတ်.....ဖတ်.....ဖတ်"
"အ.....အ.......အင့်......အ......အင့်"
"ဖတ်...ဖတ်.....ဖတ်"
ကားထဲမှာဆိုတော့ ဟိုတယ်က အိပ်ခန်းတွေလို နေရာမကျယ်သဖြင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် မလိုးရ။
ထိုကျဉ်းထဲကျပ်ထဲမှာပဲ ကာမဇာတ်ရှိန်တက်နေသည်။
ကားမှန်တွေက အပြင်ကကြည့်လျှင် ထိုးဖောက်မမြင်နိုင်သော မှန်တွေဖြစ်လို့သာ တော်ရော့သည်။
အထဲမှာ air cooler ဖွင့်ထားသော ရမ္မက်ရှိန်တက်နေသော လူသားနှစ်ယောက်၏ အပူကို မငြိမ်းနိုင်ပေ။
အတွင်းကားမှန်တွေက အပူရှိန်တွေကြောင့် ခိုးငွေ့ရိုက်ပြီး ကားမှန်တွေမှာ ရေငွေ့သီးနေသည်။
ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ကားတစ်စီးက သေချာကြည့်မယ်ဆိုရင် လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြစ်နေသော ကားတစ်စီးရပ်ထားသည်ကို တွေ့ရမည်ဖြစ်သည်။
"သူဇာ......မောင်ပြီးတော့မယ်"
"ကောင်းလိုက်တာ အချစ်ရယ်........ကောင်းလိုက်တာ"
"သူဇာလည်းပြီးတော့မယ် မောင်.....အဟင့်......ဟင့်"
"ဖတ်.......ဖတ်.....ဖတ်......ဖတ်"
အဟင့်......ဟင့်......ဟင့်"
"အ......အ.....အာ.....အား.......အား"
သူဇာစပ်ပတ်ဆီသို့ ကိုမျိုးလွင် သုတ်ရည်နွေးနွေးများ ဝင်လာသည်။
သူဇာလည်း ကိုမျိုးလွင်နဲ့ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ အထွဋ်အထိပ်ထိ ရောက်သွားသည်။
သုတ်ရည်တွေက နေ့တိုင်းလိုးလိုက်၊ ထုတ်လိုက်လုပ်နေပေမဲ့ မကုန်နိုင်တော့အလားပင်။
သူဇာက တက်ခွထားတော့ သုတ်ရည်တွေက ပြန်စီးကျလာပြီး ကိုမျိုးလွင်ပေါင်တွေ၊ ဂွေးကြားတွေပါ စိုရွှဲသွားသည်။
ဟိုတယ်မှာလို တချီလိုးပြီး အားပါးတရအပန်းဖြေဖို့ အချိန်မရှိပေ။
ပြီးသွားသည်နှင့် ကားဒက်ရှ်ဘုတ်နဲ့ ကားခြေရင်းတွေမှာ ပေနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေ၊ စပ်ပတ်ရည်တွေကို မြန်မြန်သွက်သွက်ကလေးသုတ်။
အတွင်းခံဝတ်၊ စကပ်၊ဘောင်းဘီ ကိုယ်စီဝတ်ကြကာ ရန်ကုန်ဆီ အပြေးကလေး မောင်းလာကြသည်။
တချီလိုးလိုက်သဖြင့် မိနစ်၃၀၊ ၄၅မိနစ်ကုန်သွားသည်မလား။
သူဇာစပ်ပတ်မှာတော့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားသော်လည်း စပ်ပတ်ဟိုးအတွင်းထဲတွင် သုတ်ရည်အနည်းငယ် ကျန်ရစ်နေသေးသည်။
တော်ပြီ။
ကားဂိတ်ရောက်မှပဲ သေချာသန့်ရှင်းရေးလုပ်တော့မည်။