Geldi mi
Hayır
Evine mi gitsek
Endişelendim cidden
Okuldan çıktığında gidelim
Tamam
Suna'ya iki gündür ulaşamıyorlardı. Daha doğrusu, Osamu'nun evden çıktığı andan sonrayı da sayınca 2.5 gün oluyordu. Okula gitmemesinin yanı sıra mesajlara ve aramalara da bakmıyordu. Hâliyle endişelenmişlerdi.
Bu iki günde Suna sadece ablasıyla birlikteydi. Ablası da onda kalmayı dert etmediği için birlikte vakit geçirmişlerdi, iyi de olmuştu çünkü kızın artık dönmesi gerekiyordu.
Ablasını havaalanına bırakmasının üstünden iki saat geçmişti eve döndüğünde. Yine boş hissediyordu. İki gündür doğru düzgün içmediği için bu gece ayık kalamayacağını biliyordu, o yüzden bu hisse çok takılmadı. Biraz kendi kendine oturur en sonunda sızardı zaten.
İki gündür telefonuna doğru düzgün baktığı yoktu. İkizlerin mesajlarını görmüş ama bakmak istememişti. Atsumu'yla yarın görüşürdü zaten, Osamu'ya da bilerek bir şey dememişti. Konuşmak istediğini söyleyemezdi pek.
Suna açtığı diziye bakarken yarım saate yakın bir zaman geçmişti. Osamu varken içtiği şişe bitmişti şimdi, gelirken aldığını açacaktı. Bu kadarı hafif bir etki bırakmıştı zaten. Ondan da çok içmeden halledebilirdi.
Şişeyi açıp bardağa biraz doldurduktan sonra yanlışlıkla büyük bir yudum aldığında yüzünü buruşturdu. Bazen sıkılıyordu tadından, belki de üşenmeyip kokteyl yapmayı denemeliydi. Bunu düşünse de zevki için içmediği için hep vazgeçiyordu.
Başı düşmeye başlar gibi olduğunda son bir tane daha doldurdu. Bunu yavaş yavaş içip sonra koltukta uyuyakalabilirdi rahatça. Fakat bu düşüncesi birkaç saniye anca sürmüştü. Zilin çalmasıyla kapanmaya yüz tutan gözleri hızla açılmıştı.
Yanlış geldiklerini düşünerek yerinden kıpırdamadı tekrar çalana kadar. Çalmanın yanında bir de kapıya vurulduğu için sinirlenip kalkmıştı ayağa. Hızlı yaptığından dolayı düşecek gibi olsa da toparlanıp ilerledi. Kapıyı açtığında karşısında gördüğü iki yüzle şaşırıp açtığı ağzını geri kapatmıştı.
"Suna! Çok endişelendik, neden hiç haber vermedin madem evdeydin!" diye direkt başlayan Atsumu'ydu. Sinirle eve girmesiyle Suna kaşlarını çattı sarhoşluğun da verdiği etkiyle. Evine dalması hoşuna gitmemişti.
"Ne diyorsun?"
"Mesajlara ve aramalara bakmıyorsun, okula da gelmedin ve haber de vermediğin için merak ettik."
"Bak gördünüz, yok bir şeyim." derken koltuğa bıraktı kendini. Atsumu yanına, Osamu da karşısına oturmuştu ardından.
"Neden haber vermedin?"
Suna gözlerini sabit tutmaya çalışırken hoş olmayan bir ses tonuyla yanıtladı. "Zorunda mıyım?"
İkisi de bu dediğine şaşırırken Osamu boğazını temizleyip kardeşi yerine konuşmuştu. "Değilsin tabii ama seni merak ettik. En azından bir mesaj atabilirdin."
Suna dik dik baktı çocuğa. Hesap soruluyor gibi hissetmişti öyle olmasa da, bu da hoşuna gitmemişti. "Atamadım Osamu. Meşguldüm."
"Sarhoş olmakla mı?"
"Fark eder mi?"
"Eder." Birbirlerine dik dik bakmaları Atsumu'yu bile germişti şu an.
"Sana ne bundan peki?"
"Sana ne deyip geçiştiremezsin."
"Neden? Size hesap vermek gibi bir şeyim mi var?"
"Arkadaşınız ya hani."
"Annem dediğini duymadım, yani sorun yok."
"Neden sadece afedersin deyip geçmiyorsun. Onu bile demek çok mu zor?"
"Bir şey yapmadım çünkü."
Osamu cidden sinirlendiğini hissederken başka bir şey demedi. Bir nevi haklıydı çocuk ama böyle yapmasına da gerek yoktu.
"Neyse, biz gidelim o zaman." diyen kardeşine baktı. "Evet, gidelim."
Suna bunu duyduğunda yanlış bir şey yaptığını hissetmiş ama tam anlayamamıştı. İkisinin kalkışını izlerken aynısını yapmayı denedi ama artık hem gözlerini açık tutamamış hem hiç gücü kalmamıştı.
Çocuktan gelen sesle ikisi de arkasına döndüğünde onu yerde görmeleriyle korkup hemen yanına koşmuşlardı. Osamu direkt kucağına aldığında koltuğa koydular önce. Nefes alıyordu, yorgunduysa ve alkolü çok aldıysa ondan bayılmış olabilirdi.
"Bir yerinde bir şey var mı?"
"Görünmüyor. Başında falan bir şey yok."
"Of amına koyayım kesin bir şeyi var. Bize de çıkıştı."
"Olabilir." dese de bir yandan kendisinden kaynaklanabileceğini de düşünmüştü Osamu. O henüz evden çıkmadan da biraz farklıydı zaten, belki de birlikte yatmalarından hoşnut olmamıştı.
"Ne yapmamız gerek şimdi?"
"Bilmiyorum. Uyanmasını bekleyeceğiz sanırım öylece."
"Tamam."
Bir süre geçmişti, ne kadar olduğunu ikisi de bilmiyordu. Osamu tekli koltuğa kıvrılıp başını yaslayarak Suna'yı izliyor, Atsumu da telefonuna bakıyordu. Çocuktan birkaç homurtu geldiğindr Osamu hemen ayaklanıp yanına geçmişti.
"Suna! İyi misin?"
Çocuk gözlerini anca açarken boğazındaki yanmayla sertçe yutkunmuş ve karşısındaki çocuğu görmesiyle afallamıştı başta. Kendine gelmek için birkaç saniye bekledi, buna öksürükleri eşlik etmişti çok geçmeden.
"İ-iyiyim." diye mırıldandı çatallaşmış sesiyle. Doğrulmayı düşündü ama başının dönmesi buna izin vermeyeceği için kıpırdamadı.
Atsumu'nun uzattığı su bardağını görünce çok ihtiyacı olduğunu fark edip kolunu Osamu'ya doğru uzattı destek alabilmek için. Çocuk uzattığı kolunu boynuna sarmasına izin vererek belinden tutarak kaldırmıştı.
Sudan küçük birkaç yudum alırken olduğu bu durumdan çok utandığını hissetmişti. Onu böyle gören olmamıştı hiç, izin vermemişti kimseye ama şimdi bu ikisi görüyordu. Savunmasız bir ucube gibi hissettiriyordu bu.
"Acıyan bir yerin var mı?"
"Yok. Başım iğrenç, dönüyor çok."
"Ne kadar içtin?"
"Çok değil."
"Emin misin?"
"Normalde içtiğimden çok içmedim. Ama-" Midesinin bulanmasıyla öğürmemek için kendini zor tutarken Osamu onu kucağına doğru çekip ayağa kalkmış ve hızla lavaboya ilerlemişti.
Çocuk yere indiğinde Osamu'ya gitmesi için işaret etse de çocuk kıpırdamamıştı. Suna ses çıkarmamaya çalışarak içindekileri boşaltırken peçete hazırlayıp uzatmıştı bittiğinde.
Suna ağzını yıkamak için tutunarak ayağa kalktığında çocuk hemen arkasına yaklaşmıştı tutmak için. Suna aynadan ona baktığında Osamu dudağını dişledi içten.
"Yürüyebilecek misin?"
"Evet." dese de bacaklarının güçsüzlüğü belliydi. Osamu kolunu tutup boynuna attı ve yardım etti yürümesine.
"Cidden, ne yapıyorsun iki gündür?"
"Hiç."
"Evde miydin hep?"
"Eve bugün geldim."
"Nasıl yani?" diye sorarken aklına farklı şeyler gelmişti direkt."
"Ablamlaydım, annemlerde kaldım."
"Neden hiç yazmadın?" dediğinde Suna yürümeyi bıraktı ve bekledi. "Sonra konuşalım bunu."
"Tamam."
İçeri geçtiklerinde Atsumu telefonuyla bir şeyler yapıyordu. Geldiklerini görünce yaptığını bitirip başını kaldırdı. "Daha iyisin değil mi?"
"Evet."
"Yemek söyledim, midene bir şey girmemiştir diye düşünerek."
Suna utanarak başını çevirdi. "Doğru düşünmüşsün."
"En azından yemeğini ye de öyle gidelim biz."
"Özür dilerim, sizi endişelendirmek istememiştim." Sarhoş hâlinden tamamen farklı bakıyordu şimdi çünkü çocukların onu önemsediği için böyle yaptıklarını görebiliyordu.
"Sorun yok. Kendine dikkat et yeter. Geldiğimizde böyleydin, önceki günlerde de mi böyleydin?" diye sordu Atsumu az önceki konuşmayı duymadığından.
"Hayır. Aksine, iki gündür içmiyorum. Ablamlaydım."
"Oh, süper o zaman."
Yine koltuklara dizildiklerinde Suna sigarasına uzandı hemen. Midesi biraz daha geçmezse yemeğini yiyemezdi.
Osamu'ya sonra konuşacaklarını söylemişti ama bundan pek emin değildi. Aklındakileri söylemek istemiyordu doğrusu, bir şeyler uydurabilirdi ama bu sefer boşa konuşmuş olacaklardı. Sesli bir nefes verdi sigarayı yakarken. Şimdi düşünmeyecekti.
Of son iki bölüm çok boş oldu DİĞERİNDE TOPARLİCAM SÖZ
yarın msüye girecekler varsa şimdiden başarılarr