#unicode
ထယ်ယောင်းနဲ့ကူး ကားတိုက်မိမလိုဖြစ်ခဲ့ကြပေမဲ့
ကံကောင်းစွာဖြင့် ကူးလေးကဘာမှမဖြစ်ခဲ့ပါ။
ထယ်ယောင်းကတော့ လက်ထိထားတာကြောင့်
နာကျင်နေရသော်လည်း ကားပေါ်တစ်လျှောက်လုံး
ကြောက်နေတဲ့ကူးလေးကိုသာ ဖက်ထားရသည်။
" ဆရာ...ရောက်ပြီ၊ကျွန်တော်တွဲပေးပါ့မယ်၊
ဆရာ့အပိုင်ဘေးကလျှောက်ပါ... "
" အင့်...ဟင့်အင်း...ငါမလျှောက်ချင်ဘူး၊
ဟင့်...ကင်မ်ထယ်ယောင်း... "
ဆေးရုံရောက်တော့ ထယ်ယောင်းကိုယောင်းဝူက
ကူတွဲပေးမည်ပြောတာကို ကူးလေးကမရပါဘဲ
အနားသာကပ်နေတာမို့ ထယ်ယောင်းလည်း
လက်နာနေသည်ကိုလျစ်လျူရှုပြီး ကူးလေးကို
ကောင်းသည့်လက်ကဖက်ကာ ဆေးရုံထဲဝင်လာ
သည်။
" မောင်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊မငိုနဲ့တော့လေ၊
မျိုးစေ့လေး လိုက်ငိုနေရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ "
" ဟင့်အင်း...သွေး...သွေးတွေထွက်နေတာ "
ထယ်ယောင်းကလမ်းသွားရင်းပြောတာတောင်မှ
ကူးလေးက အငိုမတိတ်ဘဲထပ်ငိုနေတာကြောင့်
ထယ်ယောင်း ပိုစိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။
ကိုယ်ဝန်သည်ဆိုတော့ စိတ်ကနုပြီးတော့ထိလွယ်၊ရှလွယ်ဖြစ်နေချိန်မှာမှ ထိတ်လန့်စရာကိုမြင်ရလို့
ငိုနေတာကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်းမနည်းချော့
နေရသည်လေ။
" အစ်ကိုကူး...မြန်မြန်လာ...ဘာဖြစ်တာလဲ၊
ကျွန်တော့်ကိုပြောပါဦး၊မျိုးစေ့လေး...တစ်ခုခု... "
နားကြပ်ကြီးတပ်ရပ်ကြီးနှင့် ဒေါက်တာဟိုဆော့ကဂျူတီကုတ်တကားကားဖြင့် ထယ်ယောင်းတို့နား
ပြေးလာကာ ကူးလေးဖြစ်သည်အထင်နှင့်စိုးရိမ်
စိတ်တွေများကာ ခေါ်သည်။
" မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုဟိုဆော့၊ဖြစ်တာက ဆရာဖြစ်တာ၊ဆရာလက်ထိထားလို့... "
ယောင်းဝူကပြောတော့ ဟိုဆော့ကကူးဘက်မှ
လက်တစ်ဖက်ကိုခေါက်ထားသည့် ထယ်ယောင်းကိုကြည့်လိုက်ပြီး အံ့အားသင့်သွားသည်။ပြီးမှ
တပ်လက်စဖြစ်နေသည့် နားကြပ်ကိုချွတ်ပြီး
စကားဆို၏။
" ဒါဆို..အမြန်လာလေကွာ၊နမ်ဂျွန်တို့လည်း
အစ်ကိုကူးဖြစ်တယ်ထင်ပြီး လာနေကြတယ်၊ဟူး...
တော်သေးတာပေါ့ အစ်ကိုကူးဘာမှမဖြစ်လို့ "
ဟိုဆော့စကားကြောင့် ထယ်ယောင်းကစိတ်တိုပြီး
အားနေသည့်လက်တစ်ဖက်ကနေ ဂျူတီကုတ်က
ကော်လန်ကိုဆွဲရင်း ပြောတော့သည်။
" ဟေ့ကောင်ဟိုဆော့ မင်းကငါ့အသက်ဖြစ်တော့
အသည်းအသန်ဖြစ်ပြီး သူငယ်ချင်းဖြစ်တော့
ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး သဘောထားတာလား "
" စတာပါကွာ၊မင်းကလည်း စိတ်ကြီးပဲ၊ငါက
မင်းကို သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းမို့စတာပါ ဟဲဟဲ "
ဟိုဆော့က ထယ်ယောင်းစိတ်ကြီးတာကိုသိရော
စနောက်သလိုပြန်ပြောတော့ ဟိုဆော့ကိုဆွဲထားတဲ့
လက်တို့ပြန်ကျသွားပြီး ရယ်ကျဲကျဲဖြေသည်။
ကူးကတော့ ထယ်ယောင်းကိုပြန်ကူတွဲလိုက်ရင်း
ငိုပြီးထုရိုက်စကားဆိုသည်။
" လူဆိုးကောင်!အခုချိန် ရန်ဖြစ်မနေနဲ့လို့!မင်းရဲ့
လက်အတော်ထိသွားတာ ဆေးကုရမယ်၊ဟိုဆော့
ကင်မ်ထယ်ယောင်းရဲ့လက်ကို အမြန်ကြည့်ပေး
ပါဦးနော်... "
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းအစားအတော့်ကိုစိတ်ပူ
နေပုံရသည်။ထိုသည်ကို ယောင်းဝူနဲ့ဟိုဆော့က
ခပ်ယေးယေးပြုံးနေကြသည်။ထယ်ယောင်းက
သူ့ကိုကူးလေးမချစ်သေးဘူးထင်တာ။ဟိုကသူတို့
ရှေ ပေါ်တင်တောင်ဂရုစိုက်နေပြီဖြစ်သည်။
" မဟုတ်ဘူး၊မောင်ကအရေးမကြီးဘူး၊အသက်ကို
ကျန်းမာရေးစစ်ပေးရမှာ ဒီနေ့လေ၊အသက်ကိုသာ
အရင်သွားစစ်ရအောင်လေ "
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း!မင်းဒီလောက်ဖြစ်တာကို
ငါကဘယ်လိုလုပ် အေးဆေးလေးကျန်းမာရေး
စစ်နေရမှာလဲလို့..လူဆိုးကောင်!မင်းသာ
တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ငါ့ကိုယ်ငါခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ကူးလေးကငိုနေရင်းမှ
ပိုရိုက်ပြီး စကားဆိုတော့သည်။ကူးလေးစိတ်ပူမိ
သည်။ကူးကိုလာကယ်ရင်း ကင်မ်ထယ်ယောင်းက
တိုက်မိသွားတာလားလို့ စိုးရိမ်မိတာ။ကူးကြောင့်
ဆိုပေမဲ့လည်း မျိုးစေ့လေးဒယ်ဒီကို အားနာမိသွားတာကအမှန်ပါလေ။
" ဟုတ်ပါပြီ၊မောင်အရင်ပြပါ့မယ်၊မငိုနဲ့တော့။
မောင်ကကိုကိုအလှလေးငိုတာကိုမကြည့်ရက်ဘူး "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရဲ့ပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်စလေးတွေကို ခပ်ဖွဖွသုတ်ပေးရင်း
ပြောသည်။ဟိုဆော့နဲ့ယောင်းဝူက ထယ်ယောင်းနဲ့
ကူးလေးကိုကြည့်ရင်း ပြုံးနေကြသည်လေ။
ကူးလေးက ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်လုပ်ရင်း
ထယ်ယောင်းလက်တစ်ဖက်ကို ကူတွဲကာဖြင့်
ဟိုဆော့ခေါ်ရာနောက် လိုက်သွားပြီးလက်အရင်
ပြစေသည်။
ဟိုဆော့နဲ့အတူ သူနာပြုဆရာမပါဝင်လာကာ
အထဲရောက်တော့ ထယ်ယောင်းကိုအင်္ကျီချွတ်
စေလိုက်ပြီး ထိထားသောဘယ်ဘက်လက်ကို
ကြည့်တော့ ပွန်းရာအကြီးကြီးကိုတွေ့တာကြောင့်
ကူးပိုငိုမိရင်း စကားဆိုသည်။
" အင့်...မင်းအများကြီး နာသွားမှာပဲ၊နာနေလား၊
တအားနာနေလား၊ငါက တောင်းပန်ပါတယ်၊
အန္တရာယ်ကိုမကြည့်မိဘူး...ဟင့်... "
ကူးကငိုရင်းပြောတော့ ဆေးဒဏ်ရာကြည့်ပေးတဲ့
ဟိုဆော့လည်းစိတ်မကောင်းသလို ကူးကိုချစ်တဲ့
မောင်ကလည်း နာနေသည့်အစားပြုံးလာသည်။
" မောင့်အသက် အမှားမဟုတ်ပါဘူး၊အဲ့ကားက
မှားနေတာ၊လူသွားနေတဲ့အချိန်မှ ဖြတ်သွားတဲ့
ကားကမှားနေတာ၊ဒါကြောင့်မို့ မောင့်အသက်
မငိုပါနဲ့ဗျာ၊မောင် မကြည့်ရက်ဘူး "
ထယ်ယောင်းရဲ့ဒဏ်ရာကို သူနာပြုဆရာမလေးကရေဆေးပေးပြီး ဆေးထည့်ပေးနေရင်းမှပြုံးစစဖြစ်နေသည်။ဒီကောင်လေးက သူ့ယောကျာ်းလေးကိုချစ်လိုက်တာ။ခေါ်ပုံကိုက 'မောင့်အသက်'တဲ့။
နူးညံ့လွန်းလှပါသည်လေ။
" အွန်း!ငါမငိုတော့ဘူး၊နာရင်ပြောနော်... "
ကူးလေးက မျက်ရည်တွေကိုလက်ဖမိုးဖြင့်သုတ်
လိုက်ရင်း ထယ်ယောင်းကိုပြောတော့သည်။
ထယ်ယောင်းက ခေါင်းငြိမ့်ရင်းသူ့အသက်ရဲ့
မျက်ဝန်းလေးကိုလက်ဖဝါးဖြင့်ပိတ်လိုက်သည်။
" မောင့်လက်ကိုမမြင်စေချင်ဘူး၊အသံပါနား
ထောင်လိုက်၊မောင့်အသက်လေးကစိတ်နုတာမို့ ကြည့်လို့မရဘူး "
ထယ်ယောင်းက သူ့လက်ဘာဖြစ်သွားမှန်းဆိုတာ
ကောင်းကောင်းကြီးသိသည်။ဒါကြောင့်မို့ ကူး
မြင်နေမှာဆိုးတာကြောင့် ညာလက်ဖြင့်မျက်ဝန်း
ဝိုင်းလေးတွေကိုအုပ်ပေးလိုက်ပြီး နေစေသည်။
ဟိုဆော့နဲ့ယောင်းဝူရယ် သူနာပြုဆရာမရယ်က ထယ်ယောင်းတို့ကိုကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းရွဲ့သလို
အမူအရာဖြစ်သွားပေမဲ့ ထယ်ယောင်းရဲ့
ကြောက်စရာကောင်းသည့် အကြည့်စူးစူးကြောင့်
တဖန်တိတ်ဆိတ်သွားပြီး ဟိုဆော့ကလက်အခြေ
အနေကိုကြည့်ကာ စဥ်းစားပေးနေသည်။
" ထယ်ယောင်းရာ...မင်းရဲ့လက်ကကျိုးသွားတာ
ကွာ၊ဒဏ်တစ်ခုလိုဖြစ်ထားတာမို့ တစ်လလုံးလုံး မင်းပိုဂရုစိုက်ရတော့မှာကွာ၊ပေါ့လို့မရဘူးကွ၊
ရေချိုးတာဆိုလည်း ဒီဒဏ်ရာကိုထိလို့မဖြစ်ဘူး၊
ဒါဖြင့်ထယ်ယောင်း...အဟမ်း..မင်းကဘယ်သန်
မဟုတ်လား၊အဲ့တော့ မင်းထမင်းအတွက်
ဘယ်လိုစားမလဲ... "
ဟိုဆော့က ထယ်ယောင်းရှေ့မျက်စိမှိတ်ပြရင်း
သူငယ်ချင်းကိုကူညီပေးနေသည်မို့ ယောင်းဝူက
ကြည့်ရင်း ပြုံးစိစိဖြစ်နေသည်။ကူးလေးကတော့
မျက်ဝန်းပိတ်ခံထားရင်းမှ မျက်နှာလေးငယ်နေပြီး
ပိုငိုတော့မည်လေ။
" ဟင့်..မင်းအရမ်းနာနေမှာပဲ... "
ကူးလေးကငိုရင်းပြောတော့ အကုန်လုံးကတော့
မသိမသာလေး တိတ်တိတ်လေးရယ်နေသည်။
မထုတ်ပြမိဘူး။ထယ်ယောင်းက လက်ကျိုးတာ
မဟုတ်ပေမဲ့ နာကျင်တဲ့ဒဏ်တစ်ခုဖြစ်သွားတာ။
သို့ပေမဲ့လည်း ကူးနဲ့ထယ်ယောင်းတို့အဆင်မပြေ
ကြတာကိုသိတဲ့ဟိုဆော့က အဆင်ပြန်ပြေအောင်
လမ်းဖောက်ပေးတာဖြစ်သည်။
" ဆရာရယ်...ဆရာဘယ်လိုလုပ်အဆင်ပြေတော့
မလဲဗျာ၊ကျွန်တော့်ဆရာ လက်ကျိုးသွားတော့
အရာရာဂရုစိုက်ရတော့မှာပဲ... "
ယောင်းဝူကငိုသလိုလိုပြောတော့ ဟိုဆော့က
လက်ကိုပတ်တီးစီးပေးနေပြီး ကျိုးသည့်လက်ကို
ထိန်းဖို့တောင် အစည်းလုပ်ပေးဖို့လုပ်နေ၏။
ထယ်ယောင်းလည်း ထိုသဘောကိုသဘောကျလို့ဟိုဆော့ပေးတဲ့လမ်းအတိုင်းဆက်လျှောက်မိ၏။
ဒီနည်းလမ်းကပဲ ကိုကိုအလှလေးကသူနဲ့ပြန်အဆင်ပြေလာမှာဖြစ်သည်။ဒါကြောင့်လည်း
အင်္ကျီပြန်ဝတ်ဖို့အတွက် သူ့အသက်မျက်လုံးကိုဖုံးထားတဲ့လက်ကိုဖွင့်ပေးတော့ မျက်ရည်စတွေစိုစွတ်နေသည့်မျက်ဝန်းဝိုင်းလေးက သူ့ကိုစိတ်ပူသလိုလေးကြည့်လာသည်။
ထယ်ယောင်းသဘောကျလိုက်တာ။သူ့အသက်ရဲ့
မျက်ဝန်းလေးတွေမှာ သူ့ကိုတအားစိုးရိမ်စိတ်များ
နေတဲ့ပုံစံလေးပြနေတာ။မျက်ဝန်းလေးတွေအစ
လှရက်လိုက်တာ။
" အဟမ်း...ငါသေချာလုပ်ပေးထားတယ်နော်၊
မင်းကသာ အိမ်ရောက်ရင်ရေချိုးဖို့ကအစ-- "
" အစ်ကို လုပ်ပေးပါ့မယ်၊ထမင်းကျွေးတာရော၊
ရေချိုးတာကအစ၊အဝတ်လဲတာရော အစ်ကိုက
လုပ်ပေးပါ့မယ် ဟိုဆော့၊ကင်မ်ထယ်ယောင်းရဲ့
လက်အမြန်သက်သာဖို့ဆို ဟိုဆော့ကအစ်ကို့ကို
လိုအပ်တာတွေ ပြောပြပေးနော်... "
မထင်မှတ်ထားသည့်ကိစ္စဖြစ်သည့် ကူးလေးက
ထယ်ယောင်းကို အကုန်တာဝန်ယူဂရုစိုက်နေတာမို့
ဟိုဆော့တောင် ပြုံးသွားသေးသည်။အစ်ကိုကူးက
သူ့နှလုံးသားကိုလိမ်ထားတာပဲ။ဘယ်လိုတောင်
ချစ်နေရဲ့သားနဲ့ လိမ်နေရတာလဲ။အခုတော့ သူတို့
သိသွားပြီဖြစ်သည်။
" ကျွန်တော်က အကုန်ပြောပြပေးမှာပါ "
ဟိုဆော့ကပြုံးလိုက်ရင်းပြောသည်။ထယ်ယောင်း
အသံတောင်မထွက်နိုင်တော့ဘူး။ကူးကတော့
ထယ်ယောင်းကိုမကြည့်နိုင်ဘဲ ပတ်တီးစီးထားတဲ့
လက်လေးကိုကြည့်ကာ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ။
" အစ်ကိုကူး ကျန်းမာရေးစစ်ရဦးမယ်မလား၊
ဆရာမက ခေါ်သွားပေးလိမ့်မယ်... "
" ကင်မ်ထယ်ယောင်းကရော မလိုက်ဘူးလား "
ကူးလေးက ဟိုဆော့ကိုကြည့်ရင်းပြောတော့
ထယ်ယောင်းက ချက်ချင်းထလိုက်ဖို့ဟန်ပြင်၏။
ဟိုဆော့ကသတိထားမိရင်း ထယ်ယောင်းကို
တားလိုက်သည်။
" အစ်ကိုကူး...အရင်သွားနှင့်ပါ၊ထယ်ယောင်းကို
ကျွန်တော့်ဆေးရုံကိစ္စလေး ပြောချင်လို့၊ပြီးရင်
ကျွန်တော်တို့ လိုက်လာခဲ့ပါ့မယ် "
ဟိုဆော့တားသည်ကို ကူးလေးကထယ်ယောင်းကို
ကြည့်လိုက်တော့ ထယ်ယောင်းကခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။
အရင်သွားနှင့်လိုက်ပါဆိုသည့်သဘောမျိုးဖြင့်။
ကူးလည်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး သူနာပြုဆရာမနဲ့
လိုက်သွားတော့ ယောင်းဝူကိုထယ်ယောင်းက
ကြည့်ရင်း ပြောသည်။
" သွား...ကိုကိုအလှလေးနောက်လိုက်သွားတော့၊
အခန်းရှေ့မှာပဲ မင်းကိုစောင့်ခိုင်းတာနော်၊အခန်းထဲ
မင်းကိုလိုက်သွားခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး "
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် ယောင်းဝူပြုံးနေရာမှ
မဲ့ကျသွားသည်။သူလည်း ကြည့်ချင်တာပေါ့။
ဆရာ့အပိုင်ဗိုက်ထဲက သူ့တူမျိုးစေ့လေးကိုလည်း
ဘယ်လိုပုံလေးလဲဆိုတာ ကိုယ်တိုင်မြင်ချင်တာ။
အခုတော့ဆရာ့ကြောင့် သက်ပြင်းခပ်ယဲ့ယဲ့ချရင်း
" ဟုတ်ကဲ့ပါ၊အရှေ့မှာပဲ စောင့်နေပါ့မယ် "
ယောင်းဝူက အခန်းပြင်သို့ထွက်သွားတော့မှ
ဟိုဆော့က ထယ်ယောင်းကုတင်ရဲ့ခုံနားထိုင်ကာ
စကားစတော့သည်။
" ထယ်ယောင်း ငါလည်းအစ်ကိုကူးကိုယ်ဝန်နဲ့ဆိုတာအားနာပေမဲ့ မင်းတို့နှစ်ယောက်ဖြစ်ထားတဲ့
အခြေအနေကိုသိထားလို့ ဒီလိုကူညီပေးတာ၊
မင်းရဲ့လက်ကမကျိုးပေမဲ့ ဒဏ်ကြောင့်ပိုနာနေ
မယ်ဆိုတာငါသိတယ်၊အဲ့လိုကြောင့်မို့ နည်းနည်း
ပိုပြောပေးတာ အစ်ကိုကူးမင်းကိုဂရုစိုက်အောင် "
" ရပါတယ်ကွာ၊ငါနားလည်ပါတယ်၊ငါကလည်း
ကိုကိုအလှလေးနဲ့အဆင်ပြေချင်တာ၊ငါတကယ် စိတ်ပူသွားတာ၊ကိုကိုအလှလေးနဲ့မျိုးစေ့လေး
တစ်ခုခုသာဖြစ်သွားရင် ငါအခုချိန်အသက်ရှင်
နိုင်တော့မယ်မထင်ဘူး "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ဟိုဆော့ကသက်ပြင်း
ရှည်ချရင်းဖြင့်ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ပုခုံးကိုပုတ်ကာဖြေသည်။
" လျှောက်မတွေးနေနဲ့တော့၊အခု အစ်ကိုကူးက
မင်းကိုချစ်နေပြီသိလား၊မင်းတစ်ခုခုဖြစ်မှာကို
တအားစိတ်ပူနေတာ၊သူ့မျက်ဝန်းလေးတွေကို
ကြည့်လိုက်ပေါ့၊မင်းကတော့ငါ့ထက်သူ့မျက်ဝန်း
တွေကို ပိုဖတ်တက်တယ်မှာပါကွာ "
" အင်း...ငါသိတယ်၊ကိုကိုအလှလေးရဲ့ မျက်ဝန်း
တွေငါ့ကိုတအားစိတ်ပူနေတာ... "
ထယ်ယောင်းကဖြေရင်းထရပ်သည်။ကိုကိုအလှလေးကျန်းမာရေးစစ်တော့မှာမို့ သူအနားရှိနေမှ
ဖြစ်မည်လေ။မဟုတ်ရင် ဗိုက်ပူလေးကသူ့ကို
ပြန်စိတ်ပူနေဦးမှာဖြစ်သည်။
" ထယ်ယောင်း အစ်ကိုကူးကိုကားနဲ့တိုက်ဖို့ လုပ်ကြံတဲ့တစ်ယောက်က လီယမ်မဟုတ်လား၊
လီယမ်ကတော့ တကယ်ကွာ၊မင်းကိုကြွေနေ
တာထက် အစ်ကိုကူးနဲ့မျိုးစေ့လေးကိုတောင်
အန္တရာယ်ပေးတာနော်၊မင်းငြိမ်နေဖို့မသင့်ဘူး "
ကူးလေးကို ကျန်းမာရေးစစ်မည့်အခန်းဘက်ကို
သွားရင်း ဟိုဆော့ကပြောသည်။ထယ်ယောင်းက
သူ့ဆံပင်ရွှေအိုရောင်ကိုသပ်တင်ရင်းဖြေ၏။
" စိတ်ချစမ်းပါ၊အဲ့ကောင်ကို ငါလက်နဲ့ကိုယ်တိုင်
ဆုံးမထားမှာ၊ငါ့အသက်နှစ်ယောက်လုံးကို မထိ
စေရဘူး ဟိုဆော့ "
ထယ်ယောင်းစကားကို ဟိုဆော့ယုံသည်။
ထယ်ယောင်းက သူတစ်ခုခုပြောပြီးပြီးဆိုလည်းဖြစ်အောင်လုပ်သည်။အစ်ကိုကူးကိုတောင်
ရအောင်ယူခဲ့တာမဟုတ်လား။ဒါကြောင့်မို့
ထယ်ယောင်းအပေါ်ယုံကြည်သည်။
- - - - -
တစ်ဖက်ကကူးလေးမှာတော့ ကုတင်ပေါ်လှဲရင်း
ထယ်ယောင်းတို့အလာကို စောင့်နေလေသည်။
သူနာပြုဆရာမက လိုအပ်တာတွေကိုဟိုဆော့
မလာခင် ဖြည့်ပေးထားရသည်။ဟိုဆော့ရဲ့
လက်ထောက်သူနာပြုမို့ အကုန်လုပ်ပေးရတာ။
ကူးလေးတို့အခန်းထဲရှိရင်း အခန်းတံခါးပွင့်လာလို့
ထယ်ယောင်းထင်ပြီး ထကြည့်လိုက်ပေမဲ့လည်း
ထယ်ယောင်းမဟုတ်နေပါ။ဟိုတစ်ခါကတွေ့သည့်
ဟိုဆော့နဲ့အတူကပ်နေတဲ့ ဆရာဝန်ငယ်လေးသာ
ဖြစ်သည်လေ။
ဆရာဝန်လေးက ခဏလက်ကာပြကာအခန်းထဲ
ခဏဝင်သွားသည်။ထွက်လာတော့ လက်ဆေး
ထားတာကို တစ်သျှူးဖြင့်သုတ်ရင်းကူးလေးအနားလျှောက်လာသည်။
" အစ်ကိုကူးရဲ့ယောက်ျားက ကျွန်တော်နဲ့
ဒေါက်တာဆော့ကို အစ်ကိုကူးနဲ့မျိုးစေ့လေးရဲ့
ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်ဖို့ ခန့်ထားလိုက်ပြီ "
ကူးလေးကခေါင်းငြိမ့်ရင်း ဆရာဝန်လေးပြောတာ
နားထောင်ပြီး မျက်ဝန်းလေးဝိုင်းစက်ကာကြည့်
သည်။ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းချွန်ချွန်လေးကဆူထွက်ပြီး
စကားဆိုလာသည်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်းရော...သူဘယ်မှာလဲ... "
ကူးကမေးတော့ ဆရာဝန်ငယ်လေးက ကူးလေးရဲ့
ကျန်းမာရေးပြချက်ကိုဖတ်ရင်းမှ ကြည့်ပြီးတော့
သူ့မျက်မှန်ကိုပင့်တင်လိုက်ရင်း ဖြေသည်။
" သူငယ်ချင်းတွေထပ်ရောက်လာလို့ ဒေါက်တာ
ဆော့ရဲ့အခန်းထဲမှာ အတူစကားပြောနေကြတယ်၊
ကျန်းမာရေးစစ်ဖို့ အရင်စစ်ထားလိုက်ပါဆိုလို့
ကျွန်တော့်ကို အရင်လွှတ်ပေးလိုက်တာ "
" ဟင့်အင်း...ကင်မ်ထယ်ယောင်းလာမှစစ်မယ်၊
မျိုးစေ့လေးကလည်း သူ့ကလေးလေးပဲလေ၊
သူလည်းကြည့်သင့်တာပေါ့မဟုတ်လား "
ကူးလေးက ခေါင်းအသွင်သွင်ခါရင်းပြောတော့
ဆရာဝန်လေးလည်း မငြင်းတော့ဘဲခေါင်းငြိမ့်
လိုက်ကာ ဖုန်းထုတ်ပြီးဒေါက်တာဆော့ကို
ဖုန်းဆက်ပေးရသည်။
" ဒေါက်တာ...အစ်ကိုကူးကသူ့ယောကျာ်းလာမှ
ကျန်းမာရေးစစ်မယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်တို့စောင့်နေ
ရတယ်၊မြန်မြန်လာရင် ကောင်းမယ်နော် "
ဆရာဝန်လေးက ကုတင်ပေါ်လှဲနေသည့်ကူးဘက်
ပြုံးကြည့်ရင်းဖုန်းပြောသည်။ကူးလေးကတော့
ဆရာဝန်လေးပြောသည့် 'သူ့ယောကျ်ားလာမှ'ဆိုတဲ့
စကားလေးကြောင့် ရှက်သွားပြီးဘေးဘက်သို့
လှည့်နေပြီး ခေါင်းအုံးရဲ့အစကိုစုကိုင်ထားမိ၏။
" ဒေါက်တာဆော့က လာနေပြီတဲ့၊ကျွန်တော်တို့က
ဒီတိုင်းလေးစောင့်နေကြတာပေါ့နော်၊ဟီးဟီး..ဒါနဲ့
အဆင်ပြေရဲ့လားရော် ကလေးလေးကနောက်ဆို
ပိုထွားလာတော့မှာ၊အထိအတွေ့တွေကိုခံစားမိ
တော့မှာ၊အစ်ကိုကူးလေးတောင် တကယ်လှပြီး
လုံးလုံးလေးဖြစ်လာရော တွေ့တုန်းကပိန်ပိန်ရှည်
ရှည်လေးက ပိုချစ်စရာကောင်းလာတယ် "
ဆရာဝန်လေးက ကုတင်ဘေးကခုံမှာထိုင်ရင်းဖြင့်
ကူးလေးကိုပြောနေသည်။ကူးလေးလည်း ပြုံးရင်း
ဖြေလိုက်ပြီး မျိုးစေ့လေးရှိရာရပ်ဝန်းလေးကိုထိ
တွေ့နေမိသည်။ဆရာဝန်လေးပြောသလိုဆို
မျိုးစေ့လေးက ဒယ်ဒီနဲ့ပါးပါးဆိုတာကိုသတိထား
မိနေတော့မှာဖြစ်သည်။
ပါးပါးက ပျော်ဖို့ကိုမစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ပါးပါးရဲ့
မျိုးစေ့လေးကို တွေ့ချင်ပြီ။ကူးလေးနဲ့အတူလည်း မျိုးစေ့လေးရဲ့ဒယ်ဒီ တွေ့ချင်နေလောက်ပြီပေါ့။
" ကျေးဇူးပါနော်၊အစ်ကိုလည်း မျိုးစေ့လေးကို
တွေ့ဖို့မစောင့်နိုင်တော့ဘူး၊မျိုးစေ့လေးကန်ပြီး
အထိအတွေ့တွေကို ခံစားမိမှာတွေရော
တွေးကြည့်လိုက်ရင် ကြည်နူးစရာလေးဖြစ်နေမှာ "
ကူးလေးကပြောတော့ ဆရာဝန်လေးကလည်း
ပြုံးရင်း ဗိုက်ပူလေးကိုသဘောကျစွာကြည့်သည်။
တကယ်ပါ။ယောက်ျားကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေထဲ
အချို့ကိုမြင်ဖူးပေမဲ့လည်း အခုအစ်ကိုကူးလေးက
ပိုလို့ကိုချစ်စရာကောင်းသည်လို့ထင်မိပါသေး၏။
ဂျောက် ~
ကူးလေးနဲ့ဆရာဝန်လေးစကားပြောရင်း အခန်းတံခါးပွင့်လာတော့ ထယ်ယောင်းနဲ့ဟိုဆော့က
ဝင်လာကြသည်။ထယ်ယောင်းက ဘယ်လက်ကို
ပတ်တီးစီးထားပြီး လက်အထိန်းပါနေတာကြောင့်
ကူးလေးကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။
ကူးနဲ့မျိုးစေ့လေးကိုကယ်ရင်း ဖြစ်တာမို့။
" ကျွန်တော်ရောက်လာပြီဆိုတော့ စစ်ကြတာပေါ့၊
အစ်ကိုကူးနဲ့မျိုးစေ့လေးကို ဂရုစိုက်တဲ့သူတွေက
များတော့ တော်ရုံကြည့်စရာလိုမယ်မထင်ဘူး "
ဟိုဆော့ကလက်ဆေးပြီး ကူးရဲ့ဗိုက်ပေါ်ကိုလှန်
ပေးပြီး ဂျယ်လိမ်းပေးရင်းပြောသည်။ကူးက
ပြုံးလိုက်သလို ထယ်ယောင်းလည်းပြုံးကာဖြင့်
ကူးကုတင်ဘေးက ခုံမှာထိုင်ကာကြည့်သည်။
ဟိုဆော့ကတော့ စမ်းသပ်ပေးနေရင်းမှပြုံးပြီး
နှစ်ခြိုက်စွာရယ်လို့ မျက်နှာပြင်ကိုကြည့်ကာ
ပြောလာသည်။
" မျိုးစေ့လေးက ထွားလာတာပဲ၊အစားတွေ
အများကြီးစားရပုံပဲ ထယ်ယောင်းရေ၊ပြီးတော့
မျိုးစေ့လေးရဲ့ပါးပါးက အရမ်းကျန်းမာတာပဲ၊
ဒါကြောင့်မို့ မျိုးစေ့လေးရောကျန်းမားတာကွ "
" အဟမ်း..အစ်ကိုကူး...ကြည့်ချင်တယ်မလားမျိုးစေ့လေးကို၊မျိုးစေ့လေးရဲ့ကျန်းမာပုံလေးလည်းနားထောင်ရမယ်၊မျိုးစေ့လေးကအတော့်ကို
ကျန်းမာနေတာ... "
ဒုတ်! ဒုတ်! ဒုတ်
ဟိုဆော့ကပြောရင်းဖြင့် ဖန်သားပြင်ပေါ်က
မျိုးစေ့လေးရဲ့ပုံစံလေးက ၁၅ပတ်အတွင်းမို့
ကလေးပုံစံလေးကဖြစ်လာပြီဖြစ်သည်။ထို့အတူ
မျိုးစေ့လေးရဲ့ကျန်းမာသော နှလုံးခုန်သံကိုပါ
ကြားလိုက်ရပြီမို့ ကူးလေးလည်းမျက်ရည်တွေ
ကျလာသလို၊ထယ်ယောင်းလည်း ကူးလက်ဖြူလေးကို သူ့မျက်နှာမှာကပ်ရင်းငိုမိသည်။
သူနဲ့ကိုကိုအလှလေးရဲ့ မျိုးစေ့လေးကလည်း
ကောင်းမွန်စွာကြီးထွားလာသလို ကျန်းမာစွာဖြင့်
ရှိနေတာကြောင့် ထယ်ယောင်းပျော်သည်။
သူ့အသက်ကိုကြည့်တော့လည်း မျိုးစေ့လေးရဲ့
ပုံစံလေးကိုကြည့်ရင်း ငိုနေသေးတာ။လွတ်နေတဲ့
လက်မှမျက်ရည်လေးတွေသုတ်ပေးတော့ကူးက
ထယ်ယောင်းဘက်ကိုကြည့်ရင်း စကားဆိုသည်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်းတွေ့လားဟင်၊မျိုးစေ့လေး..
ငါတို့မျိုးစေ့လေးက ဟင့်...ကလေးလေးက
ကောင်းကောင်းကြီး ရှိနေတာ... "
ထယ်ယောင်းရင်ခွင်ဘက် ခေါင်းလေးလှည့်ကာ
ပြောတော့ ထယ်ယောင်းကကူးရဲနဖူးပြင်လေးကို
နမ်းလေသည်။
" မောင်လည်းဝမ်းသာပါတယ်၊မောင်တို့ကနောက်ဆို မျိုးစေ့လေးရဲ့လှုပ်ရှားမှုလေးတွေကိုလည်း
ကြည့်ရတော့မှာ၊ဘာလေးလဲဆိုတော့ရောပေါ့ "
" အင်း..ငါမစောင့်နိုင်တော့ဘူး၊မင်းရောတွေ့ချင်
နေပြီဆိုတော့ ငါမြန်မြန်ထွက်လာစေချင်ပြီ၊
မျိုးစေ့လေးကို ငါတို့နှစ်ယောက်ကောင်းကောင်း
သင်ပေးရတော့မှာ၊တွေ့ချင်နေပြီရယ် "
ကူးလေးစကားကြောင့် ထယ်ယောင်းပြုံးရင်းဖြင့်
တဖွဖွနမ်းကာသဘောကျနေမိသည်။ဒါတောင်
ကူးလေးကရှက်ဟန်မပြဘဲ ထယ်ယောင်းအနမ်း
တွေကိုတောင် ကျေနပ်စွာခံယူနေသေးတာဖြစ်၏။
ဆရာဝန်လေးက ထယ်ယောင်းတို့ကိုကြည့်ပြီး
ပြုံးနေရင်း ဘေးဘက်ကဟိုဆော့ကိုလှည့်ကြည့်
တော့ ဟိုဆော့ကသူ့ကိုတောင်ကြည့်နေသေးတာမို့
ရှက်သွားကာ မကျွတ်ကျသည်မျက်မှန်ကိုပြန်တပ်
ထားလိုက်သေးသည်။ဟိုဆော့ကတော့ သူ့ဆရာဝန်
လေးရဲ့ပုံစံကိုကြည့်ကာ သဘောကျနေသည်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း ငါမင်းကိုပြောစရာရှိတယ်၊
ငါ့ကိုမဆူရဘူးနော်၊ပြီးတော့ အမေ့ကိုလည်း
မင်းမဆူရဘူးနော်... "
ကူးလေးစကားကြောင့် မျက်ခုံးများပင့်တက်သွား
သည်။ချစ်ရသူလေးက သူမသိတုန်းဘာတွေများ
လုပ်ထားလို့ မဆူရဘူးလို့ပြောနေတာလဲ။ဆူချင်
စိတ်မရှိအောင်တောင် စွမ်းဆောင်နိုင်သည့်
နှုတ်ခမ်းချွန်ချွန်လေးရယ်၊မျက်ဝန်းဝိုင်းလေး
တွေကြောင့် ထယ်ယောင်းဆူဖြစ်မယ်မထင်ဘူး။
" မောင်မဆူဘူး၊မောင့်ကိုပြောပြ "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ကူးလေးကမယုံကြည်
သလိုလေးကြည့်ပြီး မျက်စောင်းလှလှလေးထိုး
သည်။ပြီးမှ ထယ်ယောင်းရဲ့လွတ်နေသည့်လက်ကို
တွေ့တော့ပြုံးပြီး....
" ငါတို့ကတိပေးပြီးမှ ပြောမယ်၊ကတိတည်လိုက်၊
ကင်မ်ထယ်ယောင်းက ကတိတည်မှဖြစ်မယ် "
ထယ်ယောင်းရှေ့ လက်သန်းလေးထုတ်ပြပြီးမှ
ကတိတည်ခိုင်းနေတော့ ထယ်ယောင်းရယ်ကာ
လက်သန်းလေးကို ခပ်ဖွဖွလေးနမ်းဖြစ်အောင်
နမ်းလိုက်ပါသေးသည်။ပြီးမှ ကူးလေးရဲ့
လက်သန်းလေးကို ထယ်ယောင်းကသူ့လက်သန်း
ဖြင့် ပြန်လည်ချိတ်တွယ်လိုက်သည်။
" မောင်ကတိပေးတယ်၊မောင့်အသက်ဘာလုပ်လုပ်
မဆူဘူး၊ဘာပဲလုပ်လုပ် မောင်မဆူတော့ဘူး "
ထယ်ယောင်းက ကတိပေးတော့ကူးလေးပြုံးပြီး
ဖြစ်ကြောင်းဆိုတော့သည်။ထယ်ယောင်းနဲ့အတူ
ဟိုဆော့ရယ်၊ဆရာဝန်လေးရယ်လည်းနားထောင်
လို့ပေါ့။
" တကယ်တော့ ငါအပြင်ထွက်လာတာကမင်းမရှိ
တုန်းလေး စားသောက်ဆိုင်လေးတစ်ခုမှာ မင်းမကျွေးချင်တာတွေသွားစားလာခဲ့တာ၊အစပ်တွေမပါဘူး၊သုံးထပ်သားကင်ရယ်၊ဖက်ထုပ်ကြော်ရယ်၊
ပဲခေါက်ဆွဲရယ်၊ခေါက်ဆွဲအေးအပြုတ်ရော၊အသုပ်ရောစားခဲ့တယ်၊ဟီးဟီး...ပြီးတော့ --- "
ကူးလေးစကားကိုထယ်ယောင်း နားထောင်ရင်းမှ
ပြုံးသည်။ကိုကိုအလှလေးစားချင်တာတွေက
အများကြီးမို့ ထယ်ယောင်းရယ်မိသေးသည်။
စားချင်တယ်ဆိုလည်း သူ့ကိုမပူဆာပါဘဲ
မာနစိတ်လေးကို တင်းခံထားတာ။
ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုအလှလေးရာ။
" ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ မောင့်အသက်... "
ထယ်ယောင်းကမေးတော့ ကူးလေးကပြုံးပြီး
ဗိုက်ပူလေးကိုထိကပ်လိုက်ရင်း ပြောသည်။
" ပိုက်ဆံမပါလာလို့ ငါမင်းရဲ့Black Cardကို
သုံးလိုက်တာ၊တကယ်တော့ ငါလည်းစားသလို၊
ဗိုက်ထဲက ကလေးလေးလည်းစားတယ်၊နှစ်
ယောက်စာမို့ ငါအများကြီးစားဖြစ်သွားတယ်၊
မင်းရဲ့Black Cardကိုပြန်သိမ်းထားမလားဟင် "
ကူးလေးက မျက်ဝန်းဝိုင်းလေးတွေဖြင့်ကြည့်ပြီး
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောတော့ ထယ်ယောင်းက
အသည်းယားပြီး ပါးဖောင်းလေးကိုနမ်းသည်။
အသက်လေးက အမြဲလိုလိုအသည်းယားအောင်
နေတက်ပြတော့ ထယ်ယောင်းမနေတက်ဘူး။
အရင်လတွေက မနမ်းခဲ့ရတာတွေ၊မမြင်ခဲ့ရတဲ့
အပြုံးလေးတွေ၊ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အမူအရာ
လေးတွေကို အခုတော့မြင်ရပါသည်။ပျော်၏။
ကင်မ်ထယ်ယောင်းကို ကင်မ်ဂျောင်ဂုတစ်ဦး
ထည်းသာလျှင် ပျော်အောင်လုပ်ပေးနိုင်တာ။
" မောင်မယူပါဘူး၊အဲ့Cardကိုသိမ်းထားလိုက်၊
နောက်ဆိုမောင်နဲ့ စားချင်တဲ့ဆိုင်ကိုသွားမယ်၊
မောင်က အသက်စားချင်တာတွေဝယ်ကျွေးမယ် "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ကူးလေးကပျော်ပြီး
ရင်ခွင်ထဲဝင်လာကာဖက်ထားသည်။ကူးလေးက
ပျော်နေတာဖြစ်ပြီး ထယ်ယောင်းကိုတောင်
ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောပါသေးသည်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်းက ဒီလိုကြချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ... "
တိတ်တိတ်လေးပြောလိုက်ပေမဲ့လည်း နားပါးတဲ့
ထယ်ယောင်းကကြားတာမို့ မနာသည့်လက်ကနေ
ပိုဖက်ထားပြီး ခေါင်းလုံးလုံးလေးကိုနမ်းသည်။
ဟိုဆော့တို့ဆိုသည်လည်း အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး
နားလည်ကာ ပြုံးနေတော့သည်လေ။
- - - - -
ထယ်ယောင်းတို့ ကူးလေးရဲ့ကျန်းမာရေးစစ်ပြီး
နမ်ဂျွန်တို့အတွဲရယ်၊ယွန်းဂီတို့အတွဲရယ်နဲ့
ဟိုဆော့တို့အတွဲရယ်နဲ့ ယောင်းဝူလည်းအပါအဝင် ညနေစာအတူစားခဲ့ကြ၏။ညနေစာစားတော့လည်း
ကူးက ထယ်ယောင်းကိုထမင်းခွံ့ကျွေးပါသေး၏။
ညနေစာစားပြီးလို့ ယောင်းဝူကကူးလေးနဲ့ထယ်ယောင်းကို အိမ်လိုက်ပို့သည်။အိမ်ရောက်သည်အထိ ချစ်ရသည့်သူ့အသက်ကသူ့ကိုတအားဂရုစိုက်ပြနေလို့ ထယ်ယောင်းလည်းအပြုံးတွေ
မပျက်နိုင်တော့ပေ။
" သားထယ် အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်၊မေမေ့မှာတော့
ရင်တွေပူလိုက်ရတာကွယ်.... "
အိမ်ကိုရောက်တော့ အထဲဝင်ဝင်ချင်းမေမေက
ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေရာမှထလာပြီး အနားကိုလျှာက်လို့ ထယ်ယောင်းကိုမေးသည်။
ထယ်ယောင်းကိုကူးလေးက ဘေးမှာတွဲလျှောက်
လာတာမို့ အဆင်ပြေနေသည်။ထယ်ယောင်းက
ညာဘက်လက်အားတာမို့ ကူးလေးရဲ့ပုခုံးကိုဖက်
ထားရင်းဖြေသည်။
" ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ် မေမေ၊အလုပ်က
မတော်တဆမှုလေးကြောင့် ဖြစ်သွားတာပါ၊
အသက်ရဲ့ကျန်းမာရေးလည်းစစ်ခဲ့သေးတယ် "
" ဒါဆိုထိုင်ပြီးပြောလေကွာ၊အဖိုးတန်လေးက ညောင်းနေတော့မှာပဲ၊လာ...အဖိုးတန်လေး...
ဒယ်ဒီတို့ကို အခြေအနေလေးပြောပါဦးကွာ "
ထယ်ယောင်းအဖေက အခန်းထဲမှအသည်းသန်
ထွက်လာရင်း သားအရင်းလက်ဖြစ်တာကိုသတိ
မထားသေးဘဲ သမက်အဖိုးတန်လေးရဲ့လက်ကို
ဆွဲပြီး ဆိုဖာ၌ထိုင်စေကာမေးတော့သည်။
" အဖေ...ကင်မ်ထယ်ယောင်းလက်မှာ ထိခိုက်ထားသေးတာ၊ကူးတို့ သူ့ကိုအရင်ထိုင်ခိုင်းရင်ကောင်း
မယ်ထင်တယ်... "
ဒယ်ဒီ့စကားကိုကူးလေးက အလိမ္မာယ်နည်းဖြင့်
ငြင်းပယ်လိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းကိုသွားပြန်ခေါ်လို့
ကူတွဲကာ ဆိုဖာ၌ပြန်ထိုင်စေသည်။ဒယ်ဒီကတော့
ထယ်ယောင်းကို မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြပြီးနောက်
သူ့အသက်လေးကို မေးငေါ့ပြသည်။
'တွေ့လား'ဆိုသည့်အထာမျိုးပြလာသည်။
ထယ်ယောင်းကပြုံးရင်း ဒယ်ဒီ့ကိုခေါင်းငြိမ့်ကာ
သူ့အသက်တွဲလာရာမှထိုင်သည်။ပြီးနောက်
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းဘေးဝင်ထိုင်သည်။
ထယ်ယောင်းအမေကတော့ တွေးမိပါသေးသည်။
ကြည့်ရတာ နှစ်ယောက်သားပြန်အဆင်ပြေလာကြ
တာပဲဟု တွေးနေရင်းသူ့ယောကျ်ားနားထိုင်သည်။
အဖိုးကလည်း ထယ်ယောင်းနဲ့ကူးလေးတို့ကိုကြည့်
ရင်းပြုံးနေလေသည်လေ။
" မျိုးစေ့လေးက ကျန်းမာစွာရှိနေပါတယ်မေမေ၊
ကူးတို့ပြကြည့်တော့ နောက်၅လလောက်ဆို
ကလေးလေးရဲ့ကန်ကျောက်တာတွေ၊အထိအတွေ့
တွေ၊ဒယ်ဒီနဲ့ပါးပါးကိုလည်း ဗိုက်ထဲကနေကြိုသိ
တော့မှာတဲ့ မေမေ... "
ကူးလေးက ကလေးပုံလေးမေမေနဲ့ဒယ်ဒီရှေ့
ကမ်းပေးရင်း မျိုးစေ့လေးဘယ်လိုရှိနေကြောင်း
လက်ဟန်ခြေဟန်ပြကာ ပြောပြနေလေသည်။
ထယ်ယောင်းကတော့ ပြုံးကြည့်လို့။သူ့အသက်ကို
အသည်းယားနေပါသည်လေ။
" အမေတို့လည်း မျိုးစေ့လေးကိုမြန်မြန်တွေ့ချင်
နေပြီကွယ်၊အကို...အကိုကတော့ မြေးစောစော
ရပြီး ကုမ္ပဏီသွားတိုင်းကြွားရတော့မယ် "
" ကိုယ်ရဲ့ကုမ္ပဏီကိုလည်းခေါ်သွားမယ်၊ကိုယ်တို့
ဂေါက်ရိုက်သွားလည်း ခေါ်သွားမယ်၊ငါ့မြေးဆိုပြီး
ကြွားရတော့မှာပဲ၊ဒယ်ဒီဆိုလည်း သူ့သူငယ်ချင်း
တွေကို ကြွားနေတာ၊ကိုယ်တောင်တစ်ဆင့်ပြန်ကြားနေရတယ်... "
ဒယ်ဒီစကားကြောင့် ထယ်ယောင်းတို့လည်း
သဘောကျလို့ အားရစွာရယ်လိုက်ကြသည်။
အဖိုးရော၊ဒယ်ဒီရောက မွေးမလာသေးသည့်
မျိုးစေ့လေးကို တအားချစ်လွန်းနေတော့တာ။
မျိုးစေ့လေးက တအားကံကောင်းလွန်းသည်။
မွေးမလာသေးခင် အမဲစက်သေးသေးမှစလို့
ဂရုတစိုက်ဖြင့် အချစ်ခံနေကြရပြီး ကူးဆိုလည်း
မတွေ့ခင်၊မမြင်ခင်ထည်းက အချစ်ခံကြရသည်။
" မေမေ...ကျွန်တော်တို့နားတော့မယ်၊အသက်က
ကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ ကားစီးလာရတာရောပင်ပန်းနေလို့
ကျွန်တော်တို့ နားလိုက်တော့မယ် "
" သားတို့ထမင်းစားပြီးရဲ့လား၊သားကူးလေးက
ဗိုက်ဆာနေဦးမယ်ကွယ်... "
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် မေမေကသူ့သမက်ကူးလေးကိုစိတ်ပူပြီး မေးတော့သည်။ကူးကတော့
နေ့လယ်စာကို ဝဝလင်လင်စားထားပြီး၊ညနေဘက်
အပြန်တောင် ဝအောင်စားထားသေးသည်။
" ကျွန်တော်တို့ နမ်ဂျွန်တို့နဲ့အတူစားပြီးတော့မှ
အိမ်ကိုပြန်လာတာပါ၊အသက်လည်း ဗိုက်ဆာနေ
မယ်ဆိုပြီး ဝင်စားလာခဲ့ကြတာ၊အသက်လေးက
ပိုပိုစားထားတာမို့ စိတ်မပူပါနဲ့... "
ထယ်ယောင်းကပြောရင်းထရပ်တော့ ကူးလေးက
လိုက်ရပ်ပြီး အဖိုး၊အဖေ၊အမေတို့ကိုနှုတ်ဆက်
လေသည်။
" ကူးတို့အနားယူပြီမို့ အဖိုးတို့လည်းအနားယူ
တော့နော်၊ဒီနေ့တစ်ရက်တော့ အားနာပေမဲ့လည်း
ကူးကပင်ပန်းနေလို့ အနားယူတာပါ "
ကူးလေးကပြောတော့ အဖိုးတို့ကသဘောကျစွာ
ပြုံးတော့သည်။ချစ်စရာကောင်းတဲ့မြေးသမက်
လေးက တကယ့်ကိုခြွေချသွားတာပါပဲတဲ့။
" နားလည်တာမို့ အေးဆေးအနားယူပါဗျာ
အဖိုးတန်လေးနဲ့မျိုးစေ့လေးရေ... "
အဖိုးကနှုတ်ဆက်ပြီးရော ကူးနဲ့ထယ်ယောင်းနဲ့
အပေါ်ထပ်က သူတို့အခန်းကိုတက်လာခဲ့ကြသည်။
ထယ်ယောင်းကကူးရဲ့ပုခုံးကိုဖက်ပြီး တက်လာလို့
ကူးကလည်း ကူးဗိုက်ပူလေးကိုထိန်း၍ တက်လာ
ကြသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ ထယ်ယောင်းကကုတင်ပေါ်
ထိုင်ချလိုက်သည်။ကူးကတော့ အိတ်ကိုအံဇွဲပေါ်
တင်လိုက်ပြီး အဝတ်လဲခန်းထဲဝင်ဖို့လုပ်တော့
ထယ်ယောင်းက ကူးလက်လေးကိုဆွဲလိုက်ကာ
သူ့ပေါင်ပေါ်ထိုင်ကျလာစေ၏။
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းရဲ့ပေါင်ပေါ်မှာရောက်ပြီး
ထယ်ယောင်းလည်တိုင်ကို တင်းတင်းဖက်ထား
လိုက်ရင်း ငုံ့ကြည့်နေကာရှက်နေတော့သည်။
ထယ်ယောင်းကတော့ ကူးလေးရဲ့ရှက်နေသည့်
အမူအရာကိုကြည့်ပြီး သဘောကျကာစကားဆို
တော့သည်။
" မောင့်ကို ဂရုစိုက်ပေးတဲ့အတွက်မောင်က
အသက်ကို အများကြီးကျေးဇူးတင်တယ်... "
" ကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး၊မျိုးစေ့လေးရဲ့
ဒယ်ဒီကမင်းလေ၊ပြီးတော့ ငါနဲ့မျိုးစေ့လေးကို
မင်းရဲ့အသက်ကိုတောင်မငဲ့ဘဲကယ်လိုက်တော့
ငါတကယ်စိုးရိမ်သွားတာ၊မင်းတစ်ခုခုဖြစ်ရင်..
ငါ..ငါနဲ့..မျိုးစေ့လေးအခက်ခဲဖြစ်သွားမှာ... "
ထယ်ယောင်းရဲ့လည်တိုင်ကိုသိုင်းဖက်ရင်းပြောပြီး
ခေါင်းလေးငုံ့ကျသွားသည်။ကိုကိုအလှလေးက
တအားကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာ။သူ့ကိုစိုးရိမ်
စိတ်ကလည်းပြင်းနေတော့ မျိုးစေ့လေးရှိရဲ့နဲ့
လန့်သွားတာ။
ဟိုဆော့ပြောသလိုအသည်းငယ်ပြီး မေ့မလဲသွားတာကံကောင်းသည်ဟုပြောသည်။အဲ့လိုကြတော့
မောင့်အသက်ကို မောင်ပြန်ကြည့်ပြီးစိတ်မကောင်း
လိုက်တာဗျာ။
" မောင်က မင်းတို့နှစ်ယောက်ကိုထားခဲ့ပြီး မနေပါဘူးကွာ၊မောင်က မောင့်အသက်ကိုတောင်ရအောင်
ယူခဲ့သေးတာပဲ၊မောင့်အသက်နဲ့မျိုးစေ့လေးကို
ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ဖို့ တာဝန်ရှိသလို၊မောင်က
အိမ်ထောင်ဦးစီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ တာဝန်ကျေဖို့
အများကြီးကြိုးစားရဦးမှာ.... "
ထယ်ယောင်းစကားကို ကူးလေးကမျက်ဝန်းလေး
တွေဝိုင်းလို့ နားထောင်နေသည်။ကူးလေးကတော့
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားတွေကြောင့် စိတ်မကောင်း
ဖြစ်သွားသည်လေ။
ထယ်ယောင်းကသိတော့ပြီးခဲ့တဲ့လကအကြောင်း ပြန်တွေးမိတာမို့ ကူးလေးရဲ့ခါးသေးလေးကိုဖက်ထားကာ ထယ်ယောင်းကသူ့ခါးကိုမက်မက်ထားလိုက်တော့ ကူးလေးရဲ့မျက်နှာနဲ့နီးကပ်သွားသည်။
ထယ်ယောင်းပြန်ချော့တော့မည်ဆိုပါတော့။
" ငါ...ငါ... "
" မောင်တောင်းပန်ပါတယ် မောင့်အသက်၊မောင်က
သဝန်တိုပြီး အဲ့နေ့ကမင်ဂယူ့ကိုလည်းအော်လိုက်သလို၊အသက်ကိုပါရောပြီး ဒေါသထွက်ပြီးအော်
လိုက်မိတာပါ၊မောင်မှားတယ်ဆိုတာ မောင်သိပါ
တယ်၊မောင်ကစိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်မိလို့ မောင့်အသက်ရှက်သွားတယ်ဆိုတာ မောင်သိပါတယ် "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးကိုစိတ်ပြေအောင်ချော့
နေသည်။ကူးလေးက ထယ်ယောင်းစကားကိုနား
ထောင်ရင်း ကူးအမှားကိုလည်းပြန်မြင်လာ၏။
" နောက်ဆို မောင့်အသက်အပေါ် မောင်ကမဆိုး
တော့ပါဘူးလို့ ကတိပေးပါတယ်၊ဒါကြောင့်
မောင့်ကိုစိတ်ဆိုးပြေပြီး မမုန်းပါနဲ့တော့... "
အခုထယ်ယောင်းက သူ့အမှားသေးသေးလေးကို
တောင်းပန်နေတော့ ပိုမှားတဲ့ကူးလေးကပိုတောင်း
ပန်သင့်တယ်လို့ထင်သွားသည်။ကူးလေးကလည်း
ကိုယ်တိုင်မှားထားတာတွေကြောင့် စိတ်တိုပြီး
လအကြာကြီးမခေါ်မပြောမိခဲ့ပါလေ။
" ငါလည်း မင်းကိုတောင်းပန်ပါတယ်၊ငါကိုယ်တိုင်
မှားခဲ့တာလည်းရှိနေတော့ မင်းကိုဘယ်လိုတောင်
မျက်နှာပြရမှန်းမသိပါဘူး၊ငါအဲ့ဒီနေ့က ငါပြောတာတွေလည်း လွန်ခဲ့တယ်၊အဲ့အတွက် ငါလည်း
တောင်းပန်ပါတယ်နော် "
" နောက်ဆိုမှတ်ထား၊မောင့်အသက်က ဘယ်လောက်ပဲအမှားလုပ်လုပ် မောင့်ကိုမတောင်း
ပန်နဲ့၊မောင်ကပဲမှားမှားမှန်မှန် အမြဲအရှုံးပေးတယ်၊
ဒါကလည်း မောင့်အသက်ကိုချစ်လို့၊စတွေ့တုန်းက
နောက်ကျခဲ့ပေမဲ့ မောင်ကမောင့်အသက်ကို
တကယ်ချစ်ခဲ့တာပါဗျာ "
ကူးလေးရဲ့စကားကို သဘောမတွေ့သည့်
ထယ်ယောင်းက သူကိုယ်တိုင်ပဲတောင်းပန်ချင်မိ
သည်။ကူးလေးက သူ့ဘဝမှာအရှင်သခင်လေး
ဖြစ်တာမို့ တောင်းပန်ဖို့မတောင်းဆိုချင်။ချစ်ဖို့သာ
တောင်းဆိုချင်မိသည်။
ဒါကြောင့် ထယ်ယောင်းသက်ပြင်းရှည်ချရင်း
နှုတ်ခမ်းနားပိုကပ်လာကာ ကူးလေးရဲ့မျက်ဝန်း
ဝိုင်းလေးတွေကိုကြည့်ပြီး စကားဆိုတော့သည်။
" ချစ်တယ်၊မောင့်ဘဝထဲစဝင်လာထည်းက
မောင်က အသက်ကိုအရှင်သခင်လေးလိုသဘော
ထားတာ၊တောင်းပန်ဖို့ကို လုံးဝမတောင်းဆိုချင်
ဘူး၊မောင့်ကိုချစ်လာဖို့ပဲတောင်းဆိုချင်တာ၊
မောင့်အချစ်တွေကို နားလည်ပေးပြီးချစ်လာဖို့
စဥ်းစားပေးပါတော့... "
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် ကူးလေးပိုပြီးအံ့အား
သင့်သွားကာ နှုတ်ခမ်းလေးချွန်ကာတွေးမိသည်။
ကင်မ်ထယ်ယောင်းက ကူးထင်ထားတာထက်ကို
အချစ်ပိုကြီးပါလား။
ကူးကိုတောင် အချစ်ပေါ့လျော့မသွားဘဲ ပိုလို့တောင်အချစ်တွေများနေလို့ကူးပိုအားနာမိသည်။ငါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲကင်မ်ထယ်ယောင်းရယ်။
" မောင်နမ်းချင်တယ်... "
" ဟမ်...အွန်း... "
ထယ်ယောင်းနမ်းတာကို တစ်ခါမှမကြည်ဖြူတဲ့
ကိုကိုအလှလေးက ခေါင်းလေးငြိမ့်လို့ရှက်ပြီး
အသံသေးလေးထွက်လာသည်။ထယ်ယောင်းလည်း ဒီတစ်ခါအခွင့်ရေးကိုလည်းလက်လွှတ်ဆုံးရှုံးမခံချင်တာမို့ ကူးလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးပေါ် သူ့နှုတ်ခမ်းထိကပ်ရင်းကိုကိုအလှလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုစုပ်ယူနမ်းရှိုက်မိသည်။
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို
လွမ်းနေတာမို့ အလွတ်မပေးဘဲပိုလို့ကိုနမ်းသည်။
ထယ်ယောင်းပိုအံ့ဩမိတာက ထယ်ယောင်းရဲ့
အနမ်းတွေနောက်ကူးလေးကပါ အလိုက်သင့်
နမ်းပြီးထယ်ယောင်းပေးတဲ့အနမ်းတွေခံယူနေတာ
ကြောင့် ထယ်ယောင်းနမ်းနေရင်းမှပြုံးမိပါသည်။
To be continued ~
ကိုကိုအလှလေးက စိတ်ဆိုးပြေသွားပါပြီ။
Valentine giftလေးလည်း အပ်ပေးပါ့မယ်ဗျ။
> >
#Zawgyi
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူး ကားတိုက္မိမလိုျဖစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့
ကံေကာင္းစြာျဖင့္ ကူးေလးကဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါ။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ လက္ထိထားတာေၾကာင့္
နာက်င္ေနရေသာ္လည္း ကားေပၚတစ္ေလွ်ာက္လုံး
ေၾကာက္ေနတဲ့ကူးေလးကိုသာ ဖက္ထားရသည္။
" ဆရာ...ေရာက္ၿပီ၊ကြၽန္ေတာ္တြဲေပးပါ့မယ္၊
ဆရာ့အပိုင္ေဘးကေလွ်ာက္ပါ... "
" အင့္...ဟင့္အင္း...ငါမေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး၊
ဟင့္...ကင္မ္ထယ္ေယာင္း... "
ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကိုေယာင္းဝူက
ကူတြဲေပးမည္ေျပာတာကို ကူးေလးကမရပါဘဲ
အနားသာကပ္ေနတာမို႔ ထယ္ေယာင္းလည္း
လက္နာေနသည္ကိုလ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ကူးေလးကို
ေကာင္းသည့္လက္ကဖက္ကာ ေဆး႐ုံထဲဝင္လာ
သည္။
" ေမာင္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊မငိုနဲ႔ေတာ့ေလ၊
မ်ိဳးေစ့ေလး လိုက္ငိုေနရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
" ဟင့္အင္း...ေသြး...ေသြးေတြထြက္ေနတာ "
ထယ္ေယာင္းကလမ္းသြားရင္းေျပာတာေတာင္မွ
ကူးေလးက အငိုမတိတ္ဘဲထပ္ငိုေနတာေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္း ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
ကိုယ္ဝန္သည္ဆိုေတာ့ စိတ္ကႏုၿပီးေတာ့ထိလြယ္၊ရွလြယ္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာမွ ထိတ္လန္႔စရာကိုျမင္ရလို႔
ငိုေနတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္းမနည္းေခ်ာ့
ေနရသည္ေလ။
" အစ္ကိုကူး...ျမန္ျမန္လာ...ဘာျဖစ္တာလဲ၊
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာပါဦး၊မ်ိဳးေစ့ေလး...တစ္ခုခု... "
နားၾကပ္ႀကီးတပ္ရပ္ႀကီးႏွင့္ ေဒါက္တာဟိုေဆာ့ကဂ်ဴတီကုတ္တကားကားျဖင့္ ထယ္ေယာင္းတို႔နား
ေျပးလာကာ ကူးေလးျဖစ္သည္အထင္ႏွင့္စိုးရိမ္
စိတ္ေတြမ်ားကာ ေခၚသည္။
" မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုဟိုေဆာ့၊ျဖစ္တာက ဆရာျဖစ္တာ၊ဆရာလက္ထိထားလို႔... "
ေယာင္းဝူကေျပာေတာ့ ဟိုေဆာ့ကကူးဘက္မွ
လက္တစ္ဖက္ကိုေခါက္ထားသည့္ ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး အံ့အားသင့္သြားသည္။ၿပီးမွ
တပ္လက္စျဖစ္ေနသည့္ နားၾကပ္ကိုခြၽတ္ၿပီး
စကားဆို၏။
" ဒါဆို..အျမန္လာေလကြာ၊နမ္ဂြၽန္တို႔လည္း
အစ္ကိုကူးျဖစ္တယ္ထင္ၿပီး လာေနၾကတယ္၊ဟူး...
ေတာ္ေသးတာေပါ့ အစ္ကိုကူးဘာမွမျဖစ္လို႔ "
ဟိုေဆာ့စကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းကစိတ္တိုၿပီး
အားေနသည့္လက္တစ္ဖက္ကေန ဂ်ဴတီကုတ္က
ေကာ္လန္ကိုဆြဲရင္း ေျပာေတာ့သည္။
" ေဟ့ေကာင္ဟိုေဆာ့ မင္းကငါ့အသက္ျဖစ္ေတာ့
အသည္းအသန္ျဖစ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေတာ့
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး သေဘာထားတာလား "
" စတာပါကြာ၊မင္းကလည္း စိတ္ႀကီးပဲ၊ငါက
မင္းကို သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းမို႔စတာပါ ဟဲဟဲ "
ဟိုေဆာ့က ထယ္ေယာင္းစိတ္ႀကီးတာကိုသိေရာ
စေနာက္သလိုျပန္ေျပာေတာ့ ဟိုေဆာ့ကိုဆြဲထားတဲ့
လက္တို႔ျပန္က်သြားၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲေျဖသည္။
ကူးကေတာ့ ထယ္ေယာင္းကိုျပန္ကူတြဲလိုက္ရင္း
ငိုၿပီးထု႐ိုက္စကားဆိုသည္။
" လူဆိုးေကာင္!အခုခ်ိန္ ရန္ျဖစ္မေနနဲ႔လို႔!မင္းရဲ႕
လက္အေတာ္ထိသြားတာ ေဆးကုရမယ္၊ဟိုေဆာ့
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းရဲ႕လက္ကို အျမန္ၾကည့္ေပး
ပါဦးေနာ္... "
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းအစားအေတာ့္ကိုစိတ္ပူ
ေနပုံရသည္။ထိုသည္ကို ေယာင္းဝူနဲ႔ဟိုေဆာ့က
ခပ္ေယးေယးၿပဳံးေနၾကသည္။ထယ္ေယာင္းက
သူ႔ကိုကူးေလးမခ်စ္ေသးဘူးထင္တာ။ဟိုကသူတို႔
ေရွ ေပၚတင္ေတာင္ဂ႐ုစိုက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
" မဟုတ္ဘူး၊ေမာင္ကအေရးမႀကီးဘူး၊အသက္ကို
က်န္းမာေရးစစ္ေပးရမွာ ဒီေန႔ေလ၊အသက္ကိုသာ
အရင္သြားစစ္ရေအာင္ေလ "
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း!မင္းဒီေလာက္ျဖစ္တာကို
ငါကဘယ္လိုလုပ္ ေအးေဆးေလးက်န္းမာေရး
စစ္ေနရမွာလဲလို႔..လူဆိုးေကာင္!မင္းသာ
တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ငါ့ကိုယ္ငါခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ကူးေလးကငိုေနရင္းမွ
ပို႐ိုက္ၿပီး စကားဆိုေတာ့သည္။ကူးေလးစိတ္ပူမိ
သည္။ကူးကိုလာကယ္ရင္း ကင္မ္ထယ္ေယာင္းက
တိုက္မိသြားတာလားလို႔ စိုးရိမ္မိတာ။ကူးေၾကာင့္
ဆိုေပမဲ့လည္း မ်ိဳးေစ့ေလးဒယ္ဒီကို အားနာမိသြားတာကအမွန္ပါေလ။
" ဟုတ္ပါၿပီ၊ေမာင္အရင္ျပပါ့မယ္၊မငိုနဲ႔ေတာ့။
ေမာင္ကကိုကိုအလွေလးငိုတာကိုမၾကည့္ရက္ဘူး "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရဲ႕ပါးျပင္ေပၚကမ်က္ရည္စေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးရင္း
ေျပာသည္။ဟိုေဆာ့နဲ႔ေယာင္းဝူက ထယ္ေယာင္းနဲ႔
ကူးေလးကိုၾကည့္ရင္း ၿပဳံးေနၾကသည္ေလ။
ကူးေလးက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ရင္း
ထယ္ေယာင္းလက္တစ္ဖက္ကို ကူတြဲကာျဖင့္
ဟိုေဆာ့ေခၚရာေနာက္ လိုက္သြားၿပီးလက္အရင္
ျပေစသည္။
ဟိုေဆာ့နဲ႔အတူ သူနာျပဳဆရာမပါဝင္လာကာ
အထဲေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကိုအက်ႌခြၽတ္
ေစလိုက္ၿပီး ထိထားေသာဘယ္ဘက္လက္ကို
ၾကည့္ေတာ့ ပြန္းရာအႀကီးႀကီးကိုေတြ႕တာေၾကာင့္
ကူးပိုငိုမိရင္း စကားဆိုသည္။
" အင့္...မင္းအမ်ားႀကီး နာသြားမွာပဲ၊နာေနလား၊
တအားနာေနလား၊ငါက ေတာင္းပန္ပါတယ္၊
အႏၲရာယ္ကိုမၾကည့္မိဘူး...ဟင့္... "
ကူးကငိုရင္းေျပာေတာ့ ေဆးဒဏ္ရာၾကည့္ေပးတဲ့
ဟိုေဆာ့လည္းစိတ္မေကာင္းသလို ကူးကိုခ်စ္တဲ့
ေမာင္ကလည္း နာေနသည့္အစားၿပဳံးလာသည္။
" ေမာင့္အသက္ အမွားမဟုတ္ပါဘူး၊အဲ့ကားက
မွားေနတာ၊လူသြားေနတဲ့အခ်ိန္မွ ျဖတ္သြားတဲ့
ကားကမွားေနတာ၊ဒါေၾကာင့္မို႔ ေမာင့္အသက္
မငိုပါနဲ႔ဗ်ာ၊ေမာင္ မၾကည့္ရက္ဘူး "
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ဒဏ္ရာကို သူနာျပဳဆရာမေလးကေရေဆးေပးၿပီး ေဆးထည့္ေပးေနရင္းမွၿပဳံးစစျဖစ္ေနသည္။ဒီေကာင္ေလးက သူ႔ေယာက်ာ္းေလးကိုခ်စ္လိုက္တာ။ေခၚပုံကိုက 'ေမာင့္အသက္'တဲ့။
ႏူးညံ့လြန္းလွပါသည္ေလ။
" အြန္း!ငါမငိုေတာ့ဘူး၊နာရင္ေျပာေနာ္... "
ကူးေလးက မ်က္ရည္ေတြကိုလက္ဖမိုးျဖင့္သုတ္
လိုက္ရင္း ထယ္ေယာင္းကိုေျပာေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းက ေခါင္းၿငိမ့္ရင္းသူ႔အသက္ရဲ႕
မ်က္ဝန္းေလးကိုလက္ဖဝါးျဖင့္ပိတ္လိုက္သည္။
" ေမာင့္လက္ကိုမျမင္ေစခ်င္ဘူး၊အသံပါနား
ေထာင္လိုက္၊ေမာင့္အသက္ေလးကစိတ္ႏုတာမို႔ ၾကည့္လို႔မရဘူး "
ထယ္ေယာင္းက သူ႔လက္ဘာျဖစ္သြားမွန္းဆိုတာ
ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိသည္။ဒါေၾကာင့္မို႔ ကူး
ျမင္ေနမွာဆိုးတာေၾကာင့္ ညာလက္ျဖင့္မ်က္ဝန္း
ဝိုင္းေလးေတြကိုအုပ္ေပးလိုက္ၿပီး ေနေစသည္။
ဟိုေဆာ့နဲ႔ေယာင္းဝူရယ္ သူနာျပဳဆရာမရယ္က ထယ္ေယာင္းတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း႐ြဲ႕သလို
အမူအရာျဖစ္သြားေပမဲ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕
ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ အၾကည့္စူးစူးေၾကာင့္
တဖန္တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ဟိုေဆာ့ကလက္အေျခ
အေနကိုၾကည့္ကာ စဥ္းစားေပးေနသည္။
" ထယ္ေယာင္းရာ...မင္းရဲ႕လက္ကက်ိဳးသြားတာ
ကြာ၊ဒဏ္တစ္ခုလိုျဖစ္ထားတာမို႔ တစ္လလုံးလုံး မင္းပိုဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မွာကြာ၊ေပါ့လို႔မရဘူးကြ၊
ေရခ်ိဳးတာဆိုလည္း ဒီဒဏ္ရာကိုထိလို႔မျဖစ္ဘူး၊
ဒါျဖင့္ထယ္ေယာင္း...အဟမ္း..မင္းကဘယ္သန္
မဟုတ္လား၊အဲ့ေတာ့ မင္းထမင္းအတြက္
ဘယ္လိုစားမလဲ... "
ဟိုေဆာ့က ထယ္ေယာင္းေရွ႕မ်က္စိမွိတ္ျပရင္း
သူငယ္ခ်င္းကိုကူညီေပးေနသည္မို႔ ေယာင္းဝူက
ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးစိစိျဖစ္ေနသည္။ကူးေလးကေတာ့
မ်က္ဝန္းပိတ္ခံထားရင္းမွ မ်က္ႏွာေလးငယ္ေနၿပီး
ပိုငိုေတာ့မည္ေလ။
" ဟင့္..မင္းအရမ္းနာေနမွာပဲ... "
ကူးေလးကငိုရင္းေျပာေတာ့ အကုန္လုံးကေတာ့
မသိမသာေလး တိတ္တိတ္ေလးရယ္ေနသည္။
မထုတ္ျပမိဘူး။ထယ္ေယာင္းက လက္က်ိဳးတာ
မဟုတ္ေပမဲ့ နာက်င္တဲ့ဒဏ္တစ္ခုျဖစ္သြားတာ။
သို႔ေပမဲ့လည္း ကူးနဲ႔ထယ္ေယာင္းတို႔အဆင္မေျပ
ၾကတာကိုသိတဲ့ဟိုေဆာ့က အဆင္ျပန္ေျပေအာင္
လမ္းေဖာက္ေပးတာျဖစ္သည္။
" ဆရာရယ္...ဆရာဘယ္လိုလုပ္အဆင္ေျပေတာ့
မလဲဗ်ာ၊ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ လက္က်ိဳးသြားေတာ့
အရာရာဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မွာပဲ... "
ေယာင္းဝူကငိုသလိုလိုေျပာေတာ့ ဟိုေဆာ့က
လက္ကိုပတ္တီးစီးေပးေနၿပီး က်ိဳးသည့္လက္ကို
ထိန္းဖို႔ေတာင္ အစည္းလုပ္ေပးဖို႔လုပ္ေန၏။
ထယ္ေယာင္းလည္း ထိုသေဘာကိုသေဘာက်လို႔ဟိုေဆာ့ေပးတဲ့လမ္းအတိုင္းဆက္ေလွ်ာက္မိ၏။
ဒီနည္းလမ္းကပဲ ကိုကိုအလွေလးကသူနဲ႔ျပန္အဆင္ေျပလာမွာျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္လည္း
အက်ႌျပန္ဝတ္ဖို႔အတြက္ သူ႔အသက္မ်က္လုံးကိုဖုံးထားတဲ့လက္ကိုဖြင့္ေပးေတာ့ မ်က္ရည္စေတြစိုစြတ္ေနသည့္မ်က္ဝန္းဝိုင္းေလးက သူ႔ကိုစိတ္ပူသလိုေလးၾကည့္လာသည္။
ထယ္ေယာင္းသေဘာက်လိုက္တာ။သူ႔အသက္ရဲ႕
မ်က္ဝန္းေလးေတြမွာ သူ႔ကိုတအားစိုးရိမ္စိတ္မ်ား
ေနတဲ့ပုံစံေလးျပေနတာ။မ်က္ဝန္းေလးေတြအစ
လွရက္လိုက္တာ။
" အဟမ္း...ငါေသခ်ာလုပ္ေပးထားတယ္ေနာ္၊
မင္းကသာ အိမ္ေရာက္ရင္ေရခ်ိဳးဖို႔ကအစ-- "
" အစ္ကို လုပ္ေပးပါ့မယ္၊ထမင္းေကြၽးတာေရာ၊
ေရခ်ိဳးတာကအစ၊အဝတ္လဲတာေရာ အစ္ကိုက
လုပ္ေပးပါ့မယ္ ဟိုေဆာ့၊ကင္မ္ထယ္ေယာင္းရဲ႕
လက္အျမန္သက္သာဖို႔ဆို ဟိုေဆာ့ကအစ္ကို႔ကို
လိုအပ္တာေတြ ေျပာျပေပးေနာ္... "
မထင္မွတ္ထားသည့္ကိစၥျဖစ္သည့္ ကူးေလးက
ထယ္ေယာင္းကို အကုန္တာဝန္ယူဂ႐ုစိုက္ေနတာမို႔
ဟိုေဆာ့ေတာင္ ၿပဳံးသြားေသးသည္။အစ္ကိုကူးက
သူ႔ႏွလုံးသားကိုလိမ္ထားတာပဲ။ဘယ္လိုေတာင္
ခ်စ္ေနရဲ႕သားနဲ႔ လိမ္ေနရတာလဲ။အခုေတာ့ သူတို႔
သိသြားၿပီျဖစ္သည္။
" ကြၽန္ေတာ္က အကုန္ေျပာျပေပးမွာပါ "
ဟိုေဆာ့ကၿပဳံးလိုက္ရင္းေျပာသည္။ထယ္ေယာင္း
အသံေတာင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ကူးကေတာ့
ထယ္ေယာင္းကိုမၾကည့္ႏိုင္ဘဲ ပတ္တီးစီးထားတဲ့
လက္ေလးကိုၾကည့္ကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။
" အစ္ကိုကူး က်န္းမာေရးစစ္ရဦးမယ္မလား၊
ဆရာမက ေခၚသြားေပးလိမ့္မယ္... "
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကေရာ မလိုက္ဘူးလား "
ကူးေလးက ဟိုေဆာ့ကိုၾကည့္ရင္းေျပာေတာ့
ထယ္ေယာင္းက ခ်က္ခ်င္းထလိုက္ဖို႔ဟန္ျပင္၏။
ဟိုေဆာ့ကသတိထားမိရင္း ထယ္ေယာင္းကို
တားလိုက္သည္။
" အစ္ကိုကူး...အရင္သြားႏွင့္ပါ၊ထယ္ေယာင္းကို
ကြၽန္ေတာ့္ေဆး႐ုံကိစၥေလး ေျပာခ်င္လို႔၊ၿပီးရင္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ လိုက္လာခဲ့ပါ့မယ္ "
ဟိုေဆာ့တားသည္ကို ကူးေလးကထယ္ေယာင္းကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။
အရင္သြားႏွင့္လိုက္ပါဆိုသည့္သေဘာမ်ိဳးျဖင့္။
ကူးလည္း ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး သူနာျပဳဆရာမနဲ႔
လိုက္သြားေတာ့ ေယာင္းဝူကိုထယ္ေယာင္းက
ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။
" သြား...ကိုကိုအလွေလးေနာက္လိုက္သြားေတာ့၊
အခန္းေရွ႕မွာပဲ မင္းကိုေစာင့္ခိုင္းတာေနာ္၊အခန္းထဲ
မင္းကိုလိုက္သြားခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး "
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ေယာင္းဝူၿပဳံးေနရာမွ
မဲ့က်သြားသည္။သူလည္း ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့။
ဆရာ့အပိုင္ဗိုက္ထဲက သူ႔တူမ်ိဳးေစ့ေလးကိုလည္း
ဘယ္လိုပုံေလးလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ျမင္ခ်င္တာ။
အခုေတာ့ဆရာ့ေၾကာင့္ သက္ျပင္းခပ္ယဲ့ယဲ့ခ်ရင္း
" ဟုတ္ကဲ့ပါ၊အေရွ႕မွာပဲ ေစာင့္ေနပါ့မယ္ "
ေယာင္းဝူက အခန္းျပင္သို႔ထြက္သြားေတာ့မွ
ဟိုေဆာ့က ထယ္ေယာင္းကုတင္ရဲ႕ခုံနားထိုင္ကာ
စကားစေတာ့သည္။
" ထယ္ေယာင္း ငါလည္းအစ္ကိုကူးကိုယ္ဝန္နဲ႔ဆိုတာအားနာေပမဲ့ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ထားတဲ့
အေျခအေနကိုသိထားလို႔ ဒီလိုကူညီေပးတာ၊
မင္းရဲ႕လက္ကမက်ိဳးေပမဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ပိုနာေန
မယ္ဆိုတာငါသိတယ္၊အဲ့လိုေၾကာင့္မို႔ နည္းနည္း
ပိုေျပာေပးတာ အစ္ကိုကူးမင္းကိုဂ႐ုစိုက္ေအာင္ "
" ရပါတယ္ကြာ၊ငါနားလည္ပါတယ္၊ငါကလည္း
ကိုကိုအလွေလးနဲ႔အဆင္ေျပခ်င္တာ၊ငါတကယ္ စိတ္ပူသြားတာ၊ကိုကိုအလွေလးနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလး
တစ္ခုခုသာျဖစ္သြားရင္ ငါအခုခ်ိန္အသက္ရွင္
ႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ဟိုေဆာ့ကသက္ျပင္း
ရွည္ခ်ရင္းျဖင့္ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ပုခုံးကိုပုတ္ကာေျဖသည္။
" ေလွ်ာက္မေတြးေနနဲ႔ေတာ့၊အခု အစ္ကိုကူးက
မင္းကိုခ်စ္ေနၿပီသိလား၊မင္းတစ္ခုခုျဖစ္မွာကို
တအားစိတ္ပူေနတာ၊သူ႔မ်က္ဝန္းေလးေတြကို
ၾကည့္လိုက္ေပါ့၊မင္းကေတာ့ငါ့ထက္သူ႔မ်က္ဝန္း
ေတြကို ပိုဖတ္တက္တယ္မွာပါကြာ "
" အင္း...ငါသိတယ္၊ကိုကိုအလွေလးရဲ႕ မ်က္ဝန္း
ေတြငါ့ကိုတအားစိတ္ပူေနတာ... "
ထယ္ေယာင္းကေျဖရင္းထရပ္သည္။ကိုကိုအလွေလးက်န္းမာေရးစစ္ေတာ့မွာမို႔ သူအနားရွိေနမွ
ျဖစ္မည္ေလ။မဟုတ္ရင္ ဗိုက္ပူေလးကသူ႔ကို
ျပန္စိတ္ပူေနဦးမွာျဖစ္သည္။
" ထယ္ေယာင္း အစ္ကိုကူးကိုကားနဲ႔တိုက္ဖို႔ လုပ္ႀကံတဲ့တစ္ေယာက္က လီယမ္မဟုတ္လား၊
လီယမ္ကေတာ့ တကယ္ကြာ၊မင္းကိုေႂကြေန
တာထက္ အစ္ကိုကူးနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးကိုေတာင္
အႏၲရာယ္ေပးတာေနာ္၊မင္းၿငိမ္ေနဖို႔မသင့္ဘူး "
ကူးေလးကို က်န္းမာေရးစစ္မည့္အခန္းဘက္ကို
သြားရင္း ဟိုေဆာ့ကေျပာသည္။ထယ္ေယာင္းက
သူ႔ဆံပင္ေ႐ႊအိုေရာင္ကိုသပ္တင္ရင္းေျဖ၏။
" စိတ္ခ်စမ္းပါ၊အဲ့ေကာင္ကို ငါလက္နဲ႔ကိုယ္တိုင္
ဆုံးမထားမွာ၊ငါ့အသက္ႏွစ္ေယာက္လုံးကို မထိ
ေစရဘူး ဟိုေဆာ့ "
ထယ္ေယာင္းစကားကို ဟိုေဆာ့ယုံသည္။
ထယ္ေယာင္းက သူတစ္ခုခုေျပာၿပီးၿပီးဆိုလည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။အစ္ကိုကူးကိုေတာင္
ရေအာင္ယူခဲ့တာမဟုတ္လား။ဒါေၾကာင့္မို႔
ထယ္ေယာင္းအေပၚယုံၾကည္သည္။
- - - - -
တစ္ဖက္ကကူးေလးမွာေတာ့ ကုတင္ေပၚလွဲရင္း
ထယ္ေယာင္းတို႔အလာကို ေစာင့္ေနေလသည္။
သူနာျပဳဆရာမက လိုအပ္တာေတြကိုဟိုေဆာ့
မလာခင္ ျဖည့္ေပးထားရသည္။ဟိုေဆာ့ရဲ႕
လက္ေထာက္သူနာျပဳမို႔ အကုန္လုပ္ေပးရတာ။
ကူးေလးတို႔အခန္းထဲရွိရင္း အခန္းတံခါးပြင့္လာလို႔
ထယ္ေယာင္းထင္ၿပီး ထၾကည့္လိုက္ေပမဲ့လည္း
ထယ္ေယာင္းမဟုတ္ေနပါ။ဟိုတစ္ခါကေတြ႕သည့္
ဟိုေဆာ့နဲ႔အတူကပ္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ငယ္ေလးသာ
ျဖစ္သည္ေလ။
ဆရာဝန္ေလးက ခဏလက္ကာျပကာအခန္းထဲ
ခဏဝင္သြားသည္။ထြက္လာေတာ့ လက္ေဆး
ထားတာကို တစ္သွ်ဴးျဖင့္သုတ္ရင္းကူးေလးအနားေလွ်ာက္လာသည္။
" အစ္ကိုကူးရဲ႕ေယာက္်ားက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔
ေဒါက္တာေဆာ့ကို အစ္ကိုကူးနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕
က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ခန္႔ထားလိုက္ၿပီ "
ကူးေလးကေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ဆရာဝန္ေလးေျပာတာ
နားေထာင္ၿပီး မ်က္ဝန္းေလးဝိုင္းစက္ကာၾကည့္
သည္။ၿပီးမွ ႏႈတ္ခမ္းခြၽန္ခြၽန္ေလးကဆူထြက္ၿပီး
စကားဆိုလာသည္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္းေရာ...သူဘယ္မွာလဲ... "
ကူးကေမးေတာ့ ဆရာဝန္ငယ္ေလးက ကူးေလးရဲ႕
က်န္းမာေရးျပခ်က္ကိုဖတ္ရင္းမွ ၾကည့္ၿပီးေတာ့
သူ႔မ်က္မွန္ကိုပင့္တင္လိုက္ရင္း ေျဖသည္။
" သူငယ္ခ်င္းေတြထပ္ေရာက္လာလို႔ ေဒါက္တာ
ေဆာ့ရဲ႕အခန္းထဲမွာ အတူစကားေျပာေနၾကတယ္၊
က်န္းမာေရးစစ္ဖို႔ အရင္စစ္ထားလိုက္ပါဆိုလို႔
ကြၽန္ေတာ့္ကို အရင္လႊတ္ေပးလိုက္တာ "
" ဟင့္အင္း...ကင္မ္ထယ္ေယာင္းလာမွစစ္မယ္၊
မ်ိဳးေစ့ေလးကလည္း သူ႔ကေလးေလးပဲေလ၊
သူလည္းၾကည့္သင့္တာေပါ့မဟုတ္လား "
ကူးေလးက ေခါင္းအသြင္သြင္ခါရင္းေျပာေတာ့
ဆရာဝန္ေလးလည္း မျငင္းေတာ့ဘဲေခါင္းၿငိမ့္
လိုက္ကာ ဖုန္းထုတ္ၿပီးေဒါက္တာေဆာ့ကို
ဖုန္းဆက္ေပးရသည္။
" ေဒါက္တာ...အစ္ကိုကူးကသူ႔ေယာက်ာ္းလာမွ
က်န္းမာေရးစစ္မယ္ဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေစာင့္ေန
ရတယ္၊ျမန္ျမန္လာရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္ "
ဆရာဝန္ေလးက ကုတင္ေပၚလွဲေနသည့္ကူးဘက္
ၿပဳံးၾကည့္ရင္းဖုန္းေျပာသည္။ကူးေလးကေတာ့
ဆရာဝန္ေလးေျပာသည့္ 'သူ႔ေယာက်္ားလာမွ'ဆိုတဲ့
စကားေလးေၾကာင့္ ရွက္သြားၿပီးေဘးဘက္သို႔
လွည့္ေနၿပီး ေခါင္းအုံးရဲ႕အစကိုစုကိုင္ထားမိ၏။
" ေဒါက္တာေဆာ့က လာေနၿပီတဲ့၊ကြၽန္ေတာ္တို႔က
ဒီတိုင္းေလးေစာင့္ေနၾကတာေပါ့ေနာ္၊ဟီးဟီး..ဒါနဲ႔
အဆင္ေျပရဲ႕လားေရာ္ ကေလးေလးကေနာက္ဆို
ပိုထြားလာေတာ့မွာ၊အထိအေတြ႕ေတြကိုခံစားမိ
ေတာ့မွာ၊အစ္ကိုကူးေလးေတာင္ တကယ္လွၿပီး
လုံးလုံးေလးျဖစ္လာေရာ ေတြ႕တုန္းကပိန္ပိန္ရွည္
ရွည္ေလးက ပိုခ်စ္စရာေကာင္းလာတယ္ "
ဆရာဝန္ေလးက ကုတင္ေဘးကခုံမွာထိုင္ရင္းျဖင့္
ကူးေလးကိုေျပာေနသည္။ကူးေလးလည္း ၿပဳံးရင္း
ေျဖလိုက္ၿပီး မ်ိဳးေစ့ေလးရွိရာရပ္ဝန္းေလးကိုထိ
ေတြ႕ေနမိသည္။ဆရာဝန္ေလးေျပာသလိုဆို
မ်ိဳးေစ့ေလးက ဒယ္ဒီနဲ႔ပါးပါးဆိုတာကိုသတိထား
မိေနေတာ့မွာျဖစ္သည္။
ပါးပါးက ေပ်ာ္ဖို႔ကိုမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ပါးပါးရဲ႕
မ်ိဳးေစ့ေလးကို ေတြ႕ခ်င္ၿပီ။ကူးေလးနဲ႔အတူလည္း မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕ဒယ္ဒီ ေတြ႕ခ်င္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။
" ေက်းဇူးပါေနာ္၊အစ္ကိုလည္း မ်ိဳးေစ့ေလးကို
ေတြ႕ဖို႔မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊မ်ိဳးေစ့ေလးကန္ၿပီး
အထိအေတြ႕ေတြကို ခံစားမိမွာေတြေရာ
ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ၾကည္ႏူးစရာေလးျဖစ္ေနမွာ "
ကူးေလးကေျပာေတာ့ ဆရာဝန္ေလးကလည္း
ၿပဳံးရင္း ဗိုက္ပူေလးကိုသေဘာက်စြာၾကည့္သည္။
တကယ္ပါ။ေယာက္်ားကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြထဲ
အခ်ိဳ႕ကိုျမင္ဖူးေပမဲ့လည္း အခုအစ္ကိုကူးေလးက
ပိုလို႔ကိုခ်စ္စရာေကာင္းသည္လို႔ထင္မိပါေသး၏။
ေဂ်ာက္ ~
ကူးေလးနဲ႔ဆရာဝန္ေလးစကားေျပာရင္း အခန္းတံခါးပြင့္လာေတာ့ ထယ္ေယာင္းနဲ႔ဟိုေဆာ့က
ဝင္လာၾကသည္။ထယ္ေယာင္းက ဘယ္လက္ကို
ပတ္တီးစီးထားၿပီး လက္အထိန္းပါေနတာေၾကာင့္
ကူးေလးၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
ကူးနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးကိုကယ္ရင္း ျဖစ္တာမို႔။
" ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ စစ္ၾကတာေပါ့၊
အစ္ကိုကူးနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးကို ဂ႐ုစိုက္တဲ့သူေတြက
မ်ားေတာ့ ေတာ္႐ုံၾကည့္စရာလိုမယ္မထင္ဘူး "
ဟိုေဆာ့ကလက္ေဆးၿပီး ကူးရဲ႕ဗိုက္ေပၚကိုလွန္
ေပးၿပီး ဂ်ယ္လိမ္းေပးရင္းေျပာသည္။ကူးက
ၿပဳံးလိုက္သလို ထယ္ေယာင္းလည္းၿပဳံးကာျဖင့္
ကူးကုတင္ေဘးက ခုံမွာထိုင္ကာၾကည့္သည္။
ဟိုေဆာ့ကေတာ့ စမ္းသပ္ေပးေနရင္းမွၿပဳံးၿပီး
ႏွစ္ၿခိဳက္စြာရယ္လို႔ မ်က္ႏွာျပင္ကိုၾကည့္ကာ
ေျပာလာသည္။
" မ်ိဳးေစ့ေလးက ထြားလာတာပဲ၊အစားေတြ
အမ်ားႀကီးစားရပုံပဲ ထယ္ေယာင္းေရ၊ၿပီးေတာ့
မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕ပါးပါးက အရမ္းက်န္းမာတာပဲ၊
ဒါေၾကာင့္မို႔ မ်ိဳးေစ့ေလးေရာက်န္းမားတာကြ "
" အဟမ္း..အစ္ကိုကူး...ၾကည့္ခ်င္တယ္မလားမ်ိဳးေစ့ေလးကို၊မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕က်န္းမာပုံေလးလည္းနားေထာင္ရမယ္၊မ်ိဳးေစ့ေလးကအေတာ့္ကို
က်န္းမာေနတာ... "
ဒုတ္! ဒုတ္! ဒုတ္
ဟိုေဆာ့ကေျပာရင္းျဖင့္ ဖန္သားျပင္ေပၚက
မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕ပုံစံေလးက ၁၅ပတ္အတြင္းမို႔
ကေလးပုံစံေလးကျဖစ္လာၿပီျဖစ္သည္။ထို႔အတူ
မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕က်န္းမာေသာ ႏွလုံးခုန္သံကိုပါ
ၾကားလိုက္ရၿပီမို႔ ကူးေလးလည္းမ်က္ရည္ေတြ
က်လာသလို၊ထယ္ေယာင္းလည္း ကူးလက္ျဖဴေလးကို သူ႔မ်က္ႏွာမွာကပ္ရင္းငိုမိသည္။
သူနဲ႔ကိုကိုအလွေလးရဲ႕ မ်ိဳးေစ့ေလးကလည္း
ေကာင္းမြန္စြာႀကီးထြားလာသလို က်န္းမာစြာျဖင့္
ရွိေနတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းေပ်ာ္သည္။
သူ႔အသက္ကိုၾကည့္ေတာ့လည္း မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕
ပုံစံေလးကိုၾကည့္ရင္း ငိုေနေသးတာ။လြတ္ေနတဲ့
လက္မွမ်က္ရည္ေလးေတြသုတ္ေပးေတာ့ကူးက
ထယ္ေယာင္းဘက္ကိုၾကည့္ရင္း စကားဆိုသည္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္းေတြ႕လားဟင္၊မ်ိဳးေစ့ေလး..
ငါတို႔မ်ိဳးေစ့ေလးက ဟင့္...ကေလးေလးက
ေကာင္းေကာင္းႀကီး ရွိေနတာ... "
ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ဘက္ ေခါင္းေလးလွည့္ကာ
ေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကကူးရဲနဖူးျပင္ေလးကို
နမ္းေလသည္။
" ေမာင္လည္းဝမ္းသာပါတယ္၊ေမာင္တို႔ကေနာက္ဆို မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေလးေတြကိုလည္း
ၾကည့္ရေတာ့မွာ၊ဘာေလးလဲဆိုေတာ့ေရာေပါ့ "
" အင္း..ငါမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊မင္းေရာေတြ႕ခ်င္
ေနၿပီဆိုေတာ့ ငါျမန္ျမန္ထြက္လာေစခ်င္ၿပီ၊
မ်ိဳးေစ့ေလးကို ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္း
သင္ေပးရေတာ့မွာ၊ေတြ႕ခ်င္ေနၿပီရယ္ "
ကူးေလးစကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းၿပဳံးရင္းျဖင့္
တဖြဖြနမ္းကာသေဘာက်ေနမိသည္။ဒါေတာင္
ကူးေလးကရွက္ဟန္မျပဘဲ ထယ္ေယာင္းအနမ္း
ေတြကိုေတာင္ ေက်နပ္စြာခံယူေနေသးတာျဖစ္၏။
ဆရာဝန္ေလးက ထယ္ေယာင္းတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး
ၿပဳံးေနရင္း ေဘးဘက္ကဟိုေဆာ့ကိုလွည့္ၾကည့္
ေတာ့ ဟိုေဆာ့ကသူ႔ကိုေတာင္ၾကည့္ေနေသးတာမို႔
ရွက္သြားကာ မကြၽတ္က်သည္မ်က္မွန္ကိုျပန္တပ္
ထားလိုက္ေသးသည္။ဟိုေဆာ့ကေတာ့ သူ႔ဆရာဝန္
ေလးရဲ႕ပုံစံကိုၾကည့္ကာ သေဘာက်ေနသည္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း ငါမင္းကိုေျပာစရာရွိတယ္၊
ငါ့ကိုမဆူရဘူးေနာ္၊ၿပီးေတာ့ အေမ့ကိုလည္း
မင္းမဆူရဘူးေနာ္... "
ကူးေလးစကားေၾကာင့္ မ်က္ခုံးမ်ားပင့္တက္သြား
သည္။ခ်စ္ရသူေလးက သူမသိတုန္းဘာေတြမ်ား
လုပ္ထားလို႔ မဆူရဘူးလို႔ေျပာေနတာလဲ။ဆူခ်င္
စိတ္မရွိေအာင္ေတာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည့္
ႏႈတ္ခမ္းခြၽန္ခြၽန္ေလးရယ္၊မ်က္ဝန္းဝိုင္းေလး
ေတြေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းဆူျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။
" ေမာင္မဆူဘူး၊ေမာင့္ကိုေျပာျပ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ကူးေလးကမယုံၾကည္
သလိုေလးၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းလွလွေလးထိုး
သည္။ၿပီးမွ ထယ္ေယာင္းရဲ႕လြတ္ေနသည့္လက္ကို
ေတြ႕ေတာ့ၿပဳံးၿပီး....
" ငါတို႔ကတိေပးၿပီးမွ ေျပာမယ္၊ကတိတည္လိုက္၊
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းက ကတိတည္မွျဖစ္မယ္ "
ထယ္ေယာင္းေရွ႕ လက္သန္းေလးထုတ္ျပၿပီးမွ
ကတိတည္ခိုင္းေနေတာ့ ထယ္ေယာင္းရယ္ကာ
လက္သန္းေလးကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းျဖစ္ေအာင္
နမ္းလိုက္ပါေသးသည္။ၿပီးမွ ကူးေလးရဲ႕
လက္သန္းေလးကို ထယ္ေယာင္းကသူ႔လက္သန္း
ျဖင့္ ျပန္လည္ခ်ိတ္တြယ္လိုက္သည္။
" ေမာင္ကတိေပးတယ္၊ေမာင့္အသက္ဘာလုပ္လုပ္
မဆူဘူး၊ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေမာင္မဆူေတာ့ဘူး "
ထယ္ေယာင္းက ကတိေပးေတာ့ကူးေလးၿပဳံးၿပီး
ျဖစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းနဲ႔အတူ
ဟိုေဆာ့ရယ္၊ဆရာဝန္ေလးရယ္လည္းနားေထာင္
လို႔ေပါ့။
" တကယ္ေတာ့ ငါအျပင္ထြက္လာတာကမင္းမရွိ
တုန္းေလး စားေသာက္ဆိုင္ေလးတစ္ခုမွာ မင္းမေကြၽးခ်င္တာေတြသြားစားလာခဲ့တာ၊အစပ္ေတြမပါဘူး၊သုံးထပ္သားကင္ရယ္၊ဖက္ထုပ္ေၾကာ္ရယ္၊
ပဲေခါက္ဆြဲရယ္၊ေခါက္ဆြဲေအးအျပဳတ္ေရာ၊အသုပ္ေရာစားခဲ့တယ္၊ဟီးဟီး...ၿပီးေတာ့ --- "
ကူးေလးစကားကိုထယ္ေယာင္း နားေထာင္ရင္းမွ
ၿပဳံးသည္။ကိုကိုအလွေလးစားခ်င္တာေတြက
အမ်ားႀကီးမို႔ ထယ္ေယာင္းရယ္မိေသးသည္။
စားခ်င္တယ္ဆိုလည္း သူ႔ကိုမပူဆာပါဘဲ
မာနစိတ္ေလးကို တင္းခံထားတာ။
ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုအလွေလးရာ။
" ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ေမာင့္အသက္... "
ထယ္ေယာင္းကေမးေတာ့ ကူးေလးကၿပဳံးၿပီး
ဗိုက္ပူေလးကိုထိကပ္လိုက္ရင္း ေျပာသည္။
" ပိုက္ဆံမပါလာလို႔ ငါမင္းရဲ႕Black Cardကို
သုံးလိုက္တာ၊တကယ္ေတာ့ ငါလည္းစားသလို၊
ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးလည္းစားတယ္၊ႏွစ္
ေယာက္စာမို႔ ငါအမ်ားႀကီးစားျဖစ္သြားတယ္၊
မင္းရဲ႕Black Cardကိုျပန္သိမ္းထားမလားဟင္ "
ကူးေလးက မ်က္ဝန္းဝိုင္းေလးေတြျဖင့္ၾကည့္ၿပီး
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းက
အသည္းယားၿပီး ပါးေဖာင္းေလးကိုနမ္းသည္။
အသက္ေလးက အၿမဲလိုလိုအသည္းယားေအာင္
ေနတက္ျပေတာ့ ထယ္ေယာင္းမေနတက္ဘူး။
အရင္လေတြက မနမ္းခဲ့ရတာေတြ၊မျမင္ခဲ့ရတဲ့
အၿပဳံးေလးေတြ၊ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အမူအရာ
ေလးေတြကို အခုေတာ့ျမင္ရပါသည္။ေပ်ာ္၏။
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကို ကင္မ္ေဂ်ာင္ဂုတစ္ဦး
ထည္းသာလွ်င္ ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တာ။
" ေမာင္မယူပါဘူး၊အဲ့Cardကိုသိမ္းထားလိုက္၊
ေနာက္ဆိုေမာင္နဲ႔ စားခ်င္တဲ့ဆိုင္ကိုသြားမယ္၊
ေမာင္က အသက္စားခ်င္တာေတြဝယ္ေကြၽးမယ္ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ကူးေလးကေပ်ာ္ၿပီး
ရင္ခြင္ထဲဝင္လာကာဖက္ထားသည္။ကူးေလးက
ေပ်ာ္ေနတာျဖစ္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကိုေတာင္
ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာပါေသးသည္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္းက ဒီလိုၾကခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ... "
တိတ္တိတ္ေလးေျပာလိုက္ေပမဲ့လည္း နားပါးတဲ့
ထယ္ေယာင္းကၾကားတာမို႔ မနာသည့္လက္ကေန
ပိုဖက္ထားၿပီး ေခါင္းလုံးလုံးေလးကိုနမ္းသည္။
ဟိုေဆာ့တို႔ဆိုသည္လည္း အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး
နားလည္ကာ ၿပဳံးေနေတာ့သည္ေလ။
- - - - -
ထယ္ေယာင္းတို႔ ကူးေလးရဲ႕က်န္းမာေရးစစ္ၿပီး
နမ္ဂြၽန္တို႔အတြဲရယ္၊ယြန္းဂီတို႔အတြဲရယ္နဲ႔
ဟိုေဆာ့တို႔အတြဲရယ္နဲ႔ ေယာင္းဝူလည္းအပါအဝင္ ညေနစာအတူစားခဲ့ၾက၏။ညေနစာစားေတာ့လည္း
ကူးက ထယ္ေယာင္းကိုထမင္းခြံ႕ေကြၽးပါေသး၏။
ညေနစာစားၿပီးလို႔ ေယာင္းဝူကကူးေလးနဲ႔ထယ္ေယာင္းကို အိမ္လိုက္ပို႔သည္။အိမ္ေရာက္သည္အထိ ခ်စ္ရသည့္သူ႔အသက္ကသူ႔ကိုတအားဂ႐ုစိုက္ျပေနလို႔ ထယ္ေယာင္းလည္းအၿပဳံးေတြ
မပ်က္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
" သားထယ္ အဆင္ေျပရဲ႕လားဟင္၊ေမေမ့မွာေတာ့
ရင္ေတြပူလိုက္ရတာကြယ္.... "
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အထဲဝင္ဝင္ခ်င္းေမေမက
ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနရာမွထလာၿပီး အနားကိုလွ်ာက္လို႔ ထယ္ေယာင္းကိုေမးသည္။
ထယ္ေယာင္းကိုကူးေလးက ေဘးမွာတြဲေလွ်ာက္
လာတာမို႔ အဆင္ေျပေနသည္။ထယ္ေယာင္းက
ညာဘက္လက္အားတာမို႔ ကူးေလးရဲ႕ပုခုံးကိုဖက္
ထားရင္းေျဖသည္။
" ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္ ေမေမ၊အလုပ္က
မေတာ္တဆမႈေလးေၾကာင့္ ျဖစ္သြားတာပါ၊
အသက္ရဲ႕က်န္းမာေရးလည္းစစ္ခဲ့ေသးတယ္ "
" ဒါဆိုထိုင္ၿပီးေျပာေလကြာ၊အဖိုးတန္ေလးက ေညာင္းေနေတာ့မွာပဲ၊လာ...အဖိုးတန္ေလး...
ဒယ္ဒီတို႔ကို အေျခအေနေလးေျပာပါဦးကြာ "
ထယ္ေယာင္းအေဖက အခန္းထဲမွအသည္းသန္
ထြက္လာရင္း သားအရင္းလက္ျဖစ္တာကိုသတိ
မထားေသးဘဲ သမက္အဖိုးတန္ေလးရဲ႕လက္ကို
ဆြဲၿပီး ဆိုဖာ၌ထိုင္ေစကာေမးေတာ့သည္။
" အေဖ...ကင္မ္ထယ္ေယာင္းလက္မွာ ထိခိုက္ထားေသးတာ၊ကူးတို႔ သူ႔ကိုအရင္ထိုင္ခိုင္းရင္ေကာင္း
မယ္ထင္တယ္... "
ဒယ္ဒီ့စကားကိုကူးေလးက အလိမၼာယ္နည္းျဖင့္
ျငင္းပယ္လိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းကိုသြားျပန္ေခၚလို႔
ကူတြဲကာ ဆိုဖာ၌ျပန္ထိုင္ေစသည္။ဒယ္ဒီကေတာ့
ထယ္ေယာင္းကို မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပၿပီးေနာက္
သူ႔အသက္ေလးကို ေမးေငါ့ျပသည္။
'ေတြ႕လား'ဆိုသည့္အထာမ်ိဳးျပလာသည္။
ထယ္ေယာင္းကၿပဳံးရင္း ဒယ္ဒီ့ကိုေခါင္းၿငိမ့္ကာ
သူ႔အသက္တြဲလာရာမွထိုင္သည္။ၿပီးေနာက္
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းေဘးဝင္ထိုင္သည္။
ထယ္ေယာင္းအေမကေတာ့ ေတြးမိပါေသးသည္။
ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေယာက္သားျပန္အဆင္ေျပလာၾက
တာပဲဟု ေတြးေနရင္းသူ႔ေယာက်္ားနားထိုင္သည္။
အဖိုးကလည္း ထယ္ေယာင္းနဲ႔ကူးေလးတို႔ကိုၾကည့္
ရင္းၿပဳံးေနေလသည္ေလ။
" မ်ိဳးေစ့ေလးက က်န္းမာစြာရွိေနပါတယ္ေမေမ၊
ကူးတို႔ျပၾကည့္ေတာ့ ေနာက္၅လေလာက္ဆို
ကေလးေလးရဲ႕ကန္ေက်ာက္တာေတြ၊အထိအေတြ႕
ေတြ၊ဒယ္ဒီနဲ႔ပါးပါးကိုလည္း ဗိုက္ထဲကေနႀကိဳသိ
ေတာ့မွာတဲ့ ေမေမ... "
ကူးေလးက ကေလးပုံေလးေမေမနဲ႔ဒယ္ဒီေရွ႕
ကမ္းေပးရင္း မ်ိဳးေစ့ေလးဘယ္လိုရွိေနေၾကာင္း
လက္ဟန္ေျခဟန္ျပကာ ေျပာျပေနေလသည္။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ၿပဳံးၾကည့္လို႔။သူ႔အသက္ကို
အသည္းယားေနပါသည္ေလ။
" အေမတို႔လည္း မ်ိဳးေစ့ေလးကိုျမန္ျမန္ေတြ႕ခ်င္
ေနၿပီကြယ္၊အကို...အကိုကေတာ့ ေျမးေစာေစာ
ရၿပီး ကုမၸဏီသြားတိုင္းႂကြားရေတာ့မယ္ "
" ကိုယ္ရဲ႕ကုမၸဏီကိုလည္းေခၚသြားမယ္၊ကိုယ္တို႔
ေဂါက္႐ိုက္သြားလည္း ေခၚသြားမယ္၊ငါ့ေျမးဆိုၿပီး
ႂကြားရေတာ့မွာပဲ၊ဒယ္ဒီဆိုလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း
ေတြကို ႂကြားေနတာ၊ကိုယ္ေတာင္တစ္ဆင့္ျပန္ၾကားေနရတယ္... "
ဒယ္ဒီစကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းတို႔လည္း
သေဘာက်လို႔ အားရစြာရယ္လိုက္ၾကသည္။
အဖိုးေရာ၊ဒယ္ဒီေရာက ေမြးမလာေသးသည့္
မ်ိဳးေစ့ေလးကို တအားခ်စ္လြန္းေနေတာ့တာ။
မ်ိဳးေစ့ေလးက တအားကံေကာင္းလြန္းသည္။
ေမြးမလာေသးခင္ အမဲစက္ေသးေသးမွစလို႔
ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ အခ်စ္ခံေနၾကရၿပီး ကူးဆိုလည္း
မေတြ႕ခင္၊မျမင္ခင္ထည္းက အခ်စ္ခံၾကရသည္။
" ေမေမ...ကြၽန္ေတာ္တို႔နားေတာ့မယ္၊အသက္က
ကိုယ္ဝန္နဲ႔မို႔ ကားစီးလာရတာေရာပင္ပန္းေနလို႔
ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားလိုက္ေတာ့မယ္ "
" သားတို႔ထမင္းစားၿပီးရဲ႕လား၊သားကူးေလးက
ဗိုက္ဆာေနဦးမယ္ကြယ္... "
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ေမေမကသူ႔သမက္ကူးေလးကိုစိတ္ပူၿပီး ေမးေတာ့သည္။ကူးကေတာ့
ေန႔လယ္စာကို ဝဝလင္လင္စားထားၿပီး၊ညေနဘက္
အျပန္ေတာင္ ဝေအာင္စားထားေသးသည္။
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ နမ္ဂြၽန္တို႔နဲ႔အတူစားၿပီးေတာ့မွ
အိမ္ကိုျပန္လာတာပါ၊အသက္လည္း ဗိုက္ဆာေန
မယ္ဆိုၿပီး ဝင္စားလာခဲ့ၾကတာ၊အသက္ေလးက
ပိုပိုစားထားတာမို႔ စိတ္မပူပါနဲ႔... "
ထယ္ေယာင္းကေျပာရင္းထရပ္ေတာ့ ကူးေလးက
လိုက္ရပ္ၿပီး အဖိုး၊အေဖ၊အေမတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္
ေလသည္။
" ကူးတို႔အနားယူၿပီမို႔ အဖိုးတို႔လည္းအနားယူ
ေတာ့ေနာ္၊ဒီေန႔တစ္ရက္ေတာ့ အားနာေပမဲ့လည္း
ကူးကပင္ပန္းေနလို႔ အနားယူတာပါ "
ကူးေလးကေျပာေတာ့ အဖိုးတို႔ကသေဘာက်စြာ
ၿပဳံးေတာ့သည္။ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ေျမးသမက္
ေလးက တကယ့္ကိုေႁခြခ်သြားတာပါပဲတဲ့။
" နားလည္တာမို႔ ေအးေဆးအနားယူပါဗ်ာ
အဖိုးတန္ေလးနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးေရ... "
အဖိုးကႏႈတ္ဆက္ၿပီးေရာ ကူးနဲ႔ထယ္ေယာင္းနဲ႔
အေပၚထပ္က သူတို႔အခန္းကိုတက္လာခဲ့ၾကသည္။
ထယ္ေယာင္းကကူးရဲ႕ပုခုံးကိုဖက္ၿပီး တက္လာလို႔
ကူးကလည္း ကူးဗိုက္ပူေလးကိုထိန္း၍ တက္လာ
ၾကသည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကကုတင္ေပၚ
ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ကူးကေတာ့ အိတ္ကိုအံဇြဲေပၚ
တင္လိုက္ၿပီး အဝတ္လဲခန္းထဲဝင္ဖို႔လုပ္ေတာ့
ထယ္ေယာင္းက ကူးလက္ေလးကိုဆြဲလိုက္ကာ
သူ႔ေပါင္ေပၚထိုင္က်လာေစ၏။
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာေရာက္ၿပီး
ထယ္ေယာင္းလည္တိုင္ကို တင္းတင္းဖက္ထား
လိုက္ရင္း ငုံ႔ၾကည့္ေနကာရွက္ေနေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ ကူးေလးရဲ႕ရွက္ေနသည့္
အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ကာစကားဆို
ေတာ့သည္။
" ေမာင့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးတဲ့အတြက္ေမာင္က
အသက္ကို အမ်ားႀကီးေက်းဇူးတင္တယ္... "
" ေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး၊မ်ိဳးေစ့ေလးရဲ႕
ဒယ္ဒီကမင္းေလ၊ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးကို
မင္းရဲ႕အသက္ကိုေတာင္မငဲ့ဘဲကယ္လိုက္ေတာ့
ငါတကယ္စိုးရိမ္သြားတာ၊မင္းတစ္ခုခုျဖစ္ရင္..
ငါ..ငါနဲ႔..မ်ိဳးေစ့ေလးအခက္ခဲျဖစ္သြားမွာ... "
ထယ္ေယာင္းရဲ႕လည္တိုင္ကိုသိုင္းဖက္ရင္းေျပာၿပီး
ေခါင္းေလးငုံ႔က်သြားသည္။ကိုကိုအလွေလးက
တအားကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ။သူ႔ကိုစိုးရိမ္
စိတ္ကလည္းျပင္းေနေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးရွိရဲ႕နဲ႔
လန္႔သြားတာ။
ဟိုေဆာ့ေျပာသလိုအသည္းငယ္ၿပီး ေမ့မလဲသြားတာကံေကာင္းသည္ဟုေျပာသည္။အဲ့လိုၾကေတာ့
ေမာင့္အသက္ကို ေမာင္ျပန္ၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္း
လိုက္တာဗ်ာ။
" ေမာင္က မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုထားခဲ့ၿပီး မေနပါဘူးကြာ၊ေမာင္က ေမာင့္အသက္ကိုေတာင္ရေအာင္
ယူခဲ့ေသးတာပဲ၊ေမာင့္အသက္နဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးကို
ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ရွိသလို၊ေမာင္က
အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာဝန္ေက်ဖို႔
အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားရဦးမွာ.... "
ထယ္ေယာင္းစကားကို ကူးေလးကမ်က္ဝန္းေလး
ေတြဝိုင္းလို႔ နားေထာင္ေနသည္။ကူးေလးကေတာ့
ထယ္ေယာင္းရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္သြားသည္ေလ။
ထယ္ေယာင္းကသိေတာ့ၿပီးခဲ့တဲ့လကအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိတာမို႔ ကူးေလးရဲ႕ခါးေသးေလးကိုဖက္ထားကာ ထယ္ေယာင္းကသူ႔ခါးကိုမက္မက္ထားလိုက္ေတာ့ ကူးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔နီးကပ္သြားသည္။
ထယ္ေယာင္းျပန္ေခ်ာ့ေတာ့မည္ဆိုပါေတာ့။
" ငါ...ငါ... "
" ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေမာင့္အသက္၊ေမာင္က
သဝန္တိုၿပီး အဲ့ေန႔ကမင္ဂယူ႔ကိုလည္းေအာ္လိုက္သလို၊အသက္ကိုပါေရာၿပီး ေဒါသထြက္ၿပီးေအာ္
လိုက္မိတာပါ၊ေမာင္မွားတယ္ဆိုတာ ေမာင္သိပါ
တယ္၊ေမာင္ကစိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္မိလို႔ ေမာင့္အသက္ရွက္သြားတယ္ဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္ "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးကိုစိတ္ေျပေအာင္ေခ်ာ့
ေနသည္။ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းစကားကိုနား
ေထာင္ရင္း ကူးအမွားကိုလည္းျပန္ျမင္လာ၏။
" ေနာက္ဆို ေမာင့္အသက္အေပၚ ေမာင္ကမဆိုး
ေတာ့ပါဘူးလို႔ ကတိေပးပါတယ္၊ဒါေၾကာင့္
ေမာင့္ကိုစိတ္ဆိုးေျပၿပီး မမုန္းပါနဲ႔ေတာ့... "
အခုထယ္ေယာင္းက သူ႔အမွားေသးေသးေလးကို
ေတာင္းပန္ေနေတာ့ ပိုမွားတဲ့ကူးေလးကပိုေတာင္း
ပန္သင့္တယ္လို႔ထင္သြားသည္။ကူးေလးကလည္း
ကိုယ္တိုင္မွားထားတာေတြေၾကာင့္ စိတ္တိုၿပီး
လအၾကာႀကီးမေခၚမေျပာမိခဲ့ပါေလ။
" ငါလည္း မင္းကိုေတာင္းပန္ပါတယ္၊ငါကိုယ္တိုင္
မွားခဲ့တာလည္းရွိေနေတာ့ မင္းကိုဘယ္လိုေတာင္
မ်က္ႏွာျပရမွန္းမသိပါဘူး၊ငါအဲ့ဒီေန႔က ငါေျပာတာေတြလည္း လြန္ခဲ့တယ္၊အဲ့အတြက္ ငါလည္း
ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ "
" ေနာက္ဆိုမွတ္ထား၊ေမာင့္အသက္က ဘယ္ေလာက္ပဲအမွားလုပ္လုပ္ ေမာင့္ကိုမေတာင္း
ပန္နဲ႔၊ေမာင္ကပဲမွားမွားမွန္မွန္ အၿမဲအရႈံးေပးတယ္၊
ဒါကလည္း ေမာင့္အသက္ကိုခ်စ္လို႔၊စေတြ႕တုန္းက
ေနာက္က်ခဲ့ေပမဲ့ ေမာင္ကေမာင့္အသက္ကို
တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာပါဗ်ာ "
ကူးေလးရဲ႕စကားကို သေဘာမေတြ႕သည့္
ထယ္ေယာင္းက သူကိုယ္တိုင္ပဲေတာင္းပန္ခ်င္မိ
သည္။ကူးေလးက သူ႔ဘဝမွာအရွင္သခင္ေလး
ျဖစ္တာမို႔ ေတာင္းပန္ဖို႔မေတာင္းဆိုခ်င္။ခ်စ္ဖို႔သာ
ေတာင္းဆိုခ်င္မိသည္။
ဒါေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းသက္ျပင္းရွည္ခ်ရင္း
ႏႈတ္ခမ္းနားပိုကပ္လာကာ ကူးေလးရဲ႕မ်က္ဝန္း
ဝိုင္းေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး စကားဆိုေတာ့သည္။
" ခ်စ္တယ္၊ေမာင့္ဘဝထဲစဝင္လာထည္းက
ေမာင္က အသက္ကိုအရွင္သခင္ေလးလိုသေဘာ
ထားတာ၊ေတာင္းပန္ဖို႔ကို လုံးဝမေတာင္းဆိုခ်င္
ဘူး၊ေမာင့္ကိုခ်စ္လာဖို႔ပဲေတာင္းဆိုခ်င္တာ၊
ေမာင့္အခ်စ္ေတြကို နားလည္ေပးၿပီးခ်စ္လာဖို႔
စဥ္းစားေပးပါေတာ့... "
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ကူးေလးပိုၿပီးအံ့အား
သင့္သြားကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးခြၽန္ကာေတြးမိသည္။
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းက ကူးထင္ထားတာထက္ကို
အခ်စ္ပိုႀကီးပါလား။
ကူးကိုေတာင္ အခ်စ္ေပါ့ေလ်ာ့မသြားဘဲ ပိုလို႔ေတာင္အခ်စ္ေတြမ်ားေနလို႔ကူးပိုအားနာမိသည္။ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲကင္မ္ထယ္ေယာင္းရယ္။
" ေမာင္နမ္းခ်င္တယ္... "
" ဟမ္...အြန္း... "
ထယ္ေယာင္းနမ္းတာကို တစ္ခါမွမၾကည္ျဖဴတဲ့
ကိုကိုအလွေလးက ေခါင္းေလးၿငိမ့္လို႔ရွက္ၿပီး
အသံေသးေလးထြက္လာသည္။ထယ္ေယာင္းလည္း ဒီတစ္ခါအခြင့္ေရးကိုလည္းလက္လႊတ္ဆုံးရႈံးမခံခ်င္တာမို႔ ကူးေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေပၚ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထိကပ္ရင္းကိုကိုအလွေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုစုပ္ယူနမ္းရႈိက္မိသည္။
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို
လြမ္းေနတာမို႔ အလြတ္မေပးဘဲပိုလို႔ကိုနမ္းသည္။
ထယ္ေယာင္းပိုအံ့ဩမိတာက ထယ္ေယာင္းရဲ႕
အနမ္းေတြေနာက္ကူးေလးကပါ အလိုက္သင့္
နမ္းၿပီးထယ္ေယာင္းေပးတဲ့အနမ္းေတြခံယူေနတာ
ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းနမ္းေနရင္းမွၿပဳံးမိပါသည္။
To be continued ~
ကိုကိုအလွေလးက စိတ္ဆိုးေျပသြားပါၿပီ။
Valentine giftေလးလည္း အပ္ေပးပါ့မယ္ဗ်။
> >