Betaယောင်ဆောင်သောမြို့အုပ်ကတော်
Part 39
--------------
နှစ်ဖက်မျိုးရိုးတွေကလည်း မြို့အုပ်အိမ်တော်ခြံထဲမှာ
ပြည့်နှက်နေကြပြီ ပူဖောင်းတွေရော လက်ဆောင်တွေရော
ကအများကြီးပင် ။
"မောင်...သားရော..."
"အချစ်လက်ထဲမှာမဟုတ်ဘူးလား..."
"...."
ယခုကျင်းပမှာက သားသားလေးရဲ့ရက်၁၀၀ပြည့်နာမည်
ပေးမည့်ပွဲပင် အခုဟာက သားကဘယ်သူ့လက်ထဲရောက်
လို့ရောက်မှန်းမသိ ။
"ရော့...အင့် ကလေးသေးပေါက်ချထားလို့ဘောင်းဘီချွတ်ပေးထားတယ်"
"...."
ယခုမှသူတို့လက်ထဲပြန်ရောက်လာသည် ရောက်လာတော့
လည်းဖင်ချွတ်လေးနဲ့ ရှောင်ကျန့်ကိုမြင်တော့ပြုံးပြတယ်
လက်ထဲမှာလည်းပေါင်မုန့်လေးကကြေမွှလို့ ပါးစပ်တစ်ဝိူက်
မှာလည်းပေါင်မုန့်မူန်တွေနဲ့ပေရေလို့နေတယ်။
"မောင်သွားလုပ်ပေးလိုက်မယ်"
"ဟင့်အင်း...ကျန့်ကျန့်လုပ်မှာ မောင်သားသားကိုမထိရဘူး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"မောင့်လက်ထဲရောက်ရင်မောင်ကသူ့ကိုပဲချီထားမှာ ကျန့်ကျန့်ကိုရှိတယ်လို့သတ်မှတ်မှာတောင်မဟုတ်တော့ဘူး"
"...."
"ကဲ ကိုယ်တော်ချောရေ လုပ်ပေးရင်လည်းမြန်မြန်သွားလုပ်ပေးပွဲစတော့မယ်"
"အင်း..."
ရှောင်ကျန့်ကချီလို့အပေါ်တက်သွားတယ် မြို့အုပ်၀မ်ကသာ
အောက်မှာကျန်နေခဲ့သည် ကလေးတောင်ရနေပြီပဲ
ရှောင်ကျန့်ကလေးဆန်သောစိတ်ကပျောက်မနေဘူး ။
"ကြည့်ပါဦး လှလှလေး၀တ်ပေးထားပါတယ်ဆိုမှ သေးပေါက်ချလိုက်တယ်ပေါ့လေ"
"ခစ်...ခစ်"
မြို့အုပ်၀မ်နဲ့တူအောင်လို့ အပေါ်ကအဖြူလက်ရှည်လေးနဲ့
အောက်ကဘောင်းဘီနက်ပြာလေးနဲ့ဆင်ပေးထားတာကို
ဒီဟာလေးကသေးပေါက်ချလိုက်တယ်လေ ပေါက်ကိုပေါက်နိုင်လွန်းတယ် မ၀တ်ခင်ကလည်းသေးတည်ပြီးသားကို။
"ဒါလေးချစ်စရာလေး"
ရှောင်ကျန့်က ဒိုင်နိုဆောပုံစံလုံးစွပ်လေးကို ကလေးစီ၀တ်ပေးလိုက်တော့သဘောတွေကျနေလေသည် တစ်ခါထဲကလေးအ၀တ်တွေပါ အိတ်ထဲထည့်လို့တစ်ဖက်ကချီရင်း
နဲ့အောက်ဆင်းလာသည် ။
အ၀တ်အိတ်နဲ့ကလေးကိုတစ်ဖက်ချီလို့အောက်ဆင်းလာသော
ရှောင်ကျန့်ကို ကြည့်တာ မသိရင် စိတ်ဆိုးလို့အိမ်ပေါ်က
နေဆင်းမဲ့သူလိုပင် အကုန်လုံးကလည်းပြောလက်စ
စကားတွေပြတ်လို့ရှောင်ကျန့်ကိုကြည့်နေကြတယ်။
ရှောင်မားတို့ရှေ့စီရောက်အောင်သွားကာ အ၀တ်ထုတ်ကို
အောက်ပစ်ချလိုက်လေတယ် ။
"အဲ့တာ သားသားလေး အကျီတွေ ဒီပွဲပြီးတာနဲ့ ၁ပတ်လောက်
မားတို့အိမ်မှာထားမို့ "
"ဟဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"မားတို့ပဲမြေးချီချင်နေကြတာပဲလေ အဲ့တော့၁ပတ်လောက်
ထိန်းပေါ့ ကျန့်ကျန့်တောင်ပိန်သွားပြီ အဲ့တော့အနားယူရဦးမယ် ဟီး..."
"...."
"ကျန့်ကျန့် Heatဖြစ်တော့မှာမို့လို့ပါ"
"အင်း...ခေါ်သွားလိုက်မယ်"
ယခုမှပဲကြည့်နေသူတွေသက်ပြင်းချလိုက်ကြသည် အိမ်ပေါ်ကဆင်းတာမဟုတ်ဘဲနဲ့ ကလေးထိန်းခိုင်းမို့ကို ။
"ဒီလိုမျိုးလွန်ခဲ့သောရက်၁၀၀လောက်က သားသားလေး
ကကျွန်တော်တို့ဘ၀ထဲကို၀င်လာခဲ့ပါတယ် အချိန်တွေကုန်
လွန်သွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ဘဲနဲ့ တစ်ချက်သတိထားမိ
လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ရက်၁၀၀တောင်ပြည့်သွားခဲ့ပါပြီ..."
မြို့အုပ်၀မ်က အကုန်လုံးရဲ့ရှေ့မှာ မိန့်ခွန်းပြောသလိုလိုဟန်
နဲ့ပြောတယ် ရှောင်ကျန့်ကနောက်ကနေ သားသားကိုချီလို့
ထိုင်နေလေတယ်။
"အင့်..."
"ဘာလဲသား..."
ရှောင်ကျန့်ကိုကြည့်ရင်းနဲ့လက်က အရှေ့ကကိတ်မုန့်ထပ်
စီညွှန်ပြနေလေတယ် ။
"နောက်မှပေါ့သားရယ်နော်..."
"အင့်...ဟင့်..."
"ယခု ကျွန်တော့်ရဲ့ဖိုးဖိုး ကကျွန်တော့်သားလေးကို နာမည်ပေးမှာပါ ဖိုးဖိုးကြွပါ"
၀မ်ဖိုးဖိုးကိုဖိတ်ခေါ်တော့ အောက်မှာထိုင်နေတဲ့ရှောင်ဖိုးဖိုး
ကမကျေနပ်ချေ သူ့မြစ်ပဲသူလည်းနာမည်ပေးချင်တာပေါ့။
"ဟေ့! ငါလည်းပေးမယ်လေ ဒါငါ့မြစ်ပဲကို"
"ငါလည်းပေးရမှာပဲလေ ဒါငါ့မြစ်ပဲကို"
"မင်းအရှေ့ကမြစ်တွေကိုပေးပြီးပြီလေ "
"မင်းရောပဲလေ"
"မင်းအဲ့လိုမျိုးလူပါး၀လို့ ပိုအိုတာ၀မ်အဖိုးကြီး "
"ဘာပြောတယ် ဟက်! ဒီလိုမျိုးမြစ်လေးထွက်လာအောင်လို့
ဘယ်သူကကြိုးစားပမ်းစားလုပ်ဆောင်ပေးခဲ့ရလဲ ငါတို့၀မ်မျိုးရိုးပေါ့"
"အော်...မင်းတို့ကရအောင်ပဲလုပ်ပေးတာလေ ငါတို့မြေးရှောင်ကျန့်က ၉လကြီးတောင်ဗိုက်ထဲလွယ်ထားရတာ မင်းတို့
၀မ်မျိုးရိုးကကောင်ကဘာမှတောင်မလုပ်ပေးဘူး"
"ကဲပါ ဖိုးဖိုးရယ် ဒီတစ်ယောက်တော့ထားလိုက်ပါတော့
ဟိုလေ ကျန့်ကျန့်တို့ကလေးထပ်ယူရင်ဖိုးဖိုးပေးပေါ့နော်..."
"မရဘူး ..ဒီဟာကပထမဆုံးလေးမို့ပေးချင်တာ"
"နောက်တစ်ခါ ကျန့်ကျန့်တို့အမွှာယူလောက်တယ်နော် အဲ့ခါကျရင်နှစ်ယောက်တောင်ပေးလိုက်ရမှာ ဒါကတစ်ယောက်ထဲလေနော်...."
ရှောင်ဖိုးဖိုးခဏတာတွေဝေသွားတယ် နောက်မှသဘောကျသလိုလိုနဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်လေတော့တယ် ရှောင်ကျန့်လည်းအခုမှဖြေးဖြေးလေးသက်ပြင်းချလိုက်တယ် တော်သေးတာပေါ့မဟုတ်ရင် ဒီရန်ပွဲကပြီးမှာမဟုတ်တော့ဘူး ။
"ကဲ အခုငါ့ရဲ့မြေးဦးလေး၀မ်ရိပေါ်ကမွေးတဲ့သားလေးကို
၀မ်...စော်..အော လို့ခေါ်တွင်စေ..."
*ဖြောင်း...ဖြောင်း..*
"ငါတို့တွေမြို့အုပ်နေရာကိုအရယူနိုင်ခဲ့သလိုမျိုးပဲ ၀မ်စော်အောလေးကလည်း မြို့အုပ်နေရာကိုအရယူနိုင်ပါစေသား..."
၀မ်ဖိုးဖိုးကဒီလိုကောင်းချီးပေးပေမဲ့ မြို့အုပ်၀မ်သိပ်သဘော
မကျ သူငယ်ငယ်တုန်းက ဖိအားတွေတအားများခဲ့တာ ဒါပေမဲ့သားလေးကိုတော့ သူလုပ်ချင်တဲ့အိမ်မက်ကိုလိုက်ခိုင်းစေ့ချင်ပါတယ် ။
"လာလာ ကိတ်မုန့်ခွဲရအောင်"
ကိတ်မုန့်ပေါ်မှာဖယောင်းတိုင်လေးတွေထွန်းထားတော့
မူတ်ဖို့အတွက် ရှေ့တိုးလာပေးသည် ။
"သားသားလေး မူတ်လိုက် ပါးပါးကိုမူတ်ပြသလို ဖူးခနဲလေ"
"ဖူး...."
လေမထွက်ပဲနဲ့ တံတွေးအချို့သာစင်ထွက်လာလေတော့
မြို့အုပ်၀မ်ရောရှောင်ကျန့်ပါရီနေကြတယ် စော်အောလေးက
တော့ ထပ်ပြီးကြိုးစားသေးတယ် ကြိုးစားလိုက်တိုင်း တံတွေးတွေပဲထွက်လာလွန်းလို့ပါးစပ်နားမှာစိုနေလေပြီ ။
"ဖူး..."
"ကဲပါသားရယ်....တော်ပြီနော်"
"အီး...ဟင့်!.....အင့်!"
*ဖတ်!*
စော်အောကစိတ်ဆိုးကာ ဖတ်ခနဲပဲကိတ်မုန့်ပေါ်ကဖယောင်းတိုင်ကိုရိုက်ချလိုက်သည် တားချိန်တောင်မရလိုက်
လက်ကဘယ်လိုတောင်မြန်သွားတာလဲ ။
"သားလေး...ပူသွားသေးလား..."
စော်အောလက်လေးမှာ ဘာအပူလောင်တဲ့နေရာမှမရှိ
ဖယောင်းတိုင်ပေါ်ကမီးလေးကတော့ creamတွေကြားထဲ
နစ်မြုပ်ကာမှိန်ကျသွားလေပြီ။
"တော်သေးတာပေါ့ ဘာမှမဖြစ်လို့..."
ရှောင်ကျန့်ကခုနကရိုက်ချလိုက်တဲ့လက်ကိုကိုင်ထားတာ
ကြောင့် စော်အောမှကိတ်မုန့်ကိုကြည့်ကာ နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိတ်မုန့်ကိုရိုက်ချကာ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
"မလုပ်နဲ့တော့ ညစ်ပတ်ကုန်ပြီ..."
"ဟင့်...အင့်.."
စော်အောကကိတ်မုန့်ကိုကိုင်ခွင့်မရတော့ ငိုမဲ့မဲ့လေးနဲ့ ရှောင်ကျန့်ကိုမော့ကြည့်တယ် ရှောင်ကျန့်ကခေါင်းခါပြတယ် မလုပ်ရဘူးဆိုတဲ့အဓိပ္ပာယ်မျိုး။
"လာ..စော်အောလေး...ဖေဖေနဲ့လက်သွားဆေးရအောင်နော်"
စော်အောလေးက မြို့အုပ်၀မ်စီသွားမယ်တကဲကဲနဲ့လုပ်
နေတော့ ရှောင်ကျန့်ထည့်ပေးလိုက်တယ် ကိတ်မုန့်ကလည်း
စော်အောလက်ချက်နဲ့ကြေမွှလို့ ။
🐰🦁
ပွဲပြီးသွားတာနဲ့ စော်အောကိုမားတို့ကခေါ်သွားတယ် ဒါကို
ယောက္ခမတွေကမကျေနပ်ချေ သူတို့ကိုလည်း၁ပတ်ပေး
သင့်တယ်လို့ပြောလို့ ၀မ်ရိပေါ်ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ် ။
"ဓာတ်ပုံလေးမှာကိတ်မုန့်လေးနဲ့တောင်မရိုက်လိုက်ရဘူး.."
ရှောင်ကျန့်က ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေရင်းနဲ့ စော်အောကိုပေးတဲ့
လက်ဆောင်တွေကိုထိုင်ဖောက်နေလေတာ ။
"လက်ကလည်းမြန်ချက် ဖတ်ခနဲပဲ တားဖို့တောင်မမှီဘူး"
"အင်း.."
"စိတ်ဆိုးတာကလည်းလက်တဆစ်လေးနဲ့တင်...အဲ့တာမောင်နဲ့တူလို့ဖြစ်မယ်..."
"မဟုတ်ဘူး အချစ်နဲ့တူတာပါ"
"ဘယ်နားလဲဟမ်..."
"အဲ့ဒီ စိတ်ဆိုးလွယ်တာလေ "
"မောင်နော် ကျန့်ကျန့်ဘယ်တုန်းကစိတ်ဆိုးဘူးလို့လဲ!"
"အခုလေးတင်လေ..ကိုယ့်ကိုလေသံမာမာနဲ့အော်လိုက်တာ
မဟုတ်ဘူးလား"
"အဲ့တာစိတ်ဆိုးလို့အော်တာမဟုတ်ဘူး...ချစ်လို့အော်တာ"
"...."
စိတ်ဆိုးတာတောင်မှ စိတ်ဆိုးတယ်လို့မပြောဘဲနဲ့ ချစ်လို့အော်သည်တဲ့လေ ဘယ်ပညာရှင်ကများဒီလိုစပြောတာပါလိမ့်။
"ကိတ်မုန့်တောင်မှကြေမွှသွားလို့ စားတောင်မစားလိုက်ရဘူး
အဲ့တာမောင့်သားကြောင့်"
"သူကကလေးပဲရှိပါသေးတယ်အချစ်ရယ် ဘယ်သိပါ့မလဲ"
"သိဘူး..သိချင်ဘူး သိတာဆိုရင်ကိတ်မုန့်မစားလိုက်ရတာ
ပဲရှိတယ်..."
"စော်အောလေးမရှိတော့ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာတစ်ခုခုဟာသွားသလိုပဲအချစ်ရယ်"
"အဲ့မှာဟာနေလိုက်..."
မြို့အုပ်၀မ်ကပြုံးလို့ ရှောင်ကျန့်မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်စေတယ် ရှောင်ကျန့်ကအဲ့လက်ကိုပိတ်ရိုက်
လိုက်ပြန်သည်။
"ဒီမှာလက်ဆောင်ဖောက်နေတာမမြင်ဘူးလား"
"စကားနည်းနည်းလောက်ပြောချင်လို့ကို"
"နားအားတယ် လက်နဲ့ မျက်စိကမအားဘူး အဲ့တော့ပြောချင်ပြောမပြောချင်နေ..."
"...."
စော်အောစိတ်ဆိုးတယ်ဆိုတာ ရှောင်ကျန့်နဲ့တူတယ်ဆိုတာ
ရှောင်ကျန့်ကိုယ်တိုင်လက်မခံချေ အဲ့တာမြို့အုပ်၀မ်နဲ့တူတာ
စော်အောမရှိလို့ရင်ထဲမှာဟာနေတယ်တဲ့လား သူကရော
သူကဘယ်ဂျောင်ရောက်နေတာလဲ တွေးရင်းနဲ့ဒေါသကထွက်လာလေပြီ။
"ကလေးဆန်လိုက်တာ..."
"ဘယ်သူလဲ"
"ဒီကတစ်ယောက်ပေ့ါ..."
"ဘယ်တုန်းကလဲ"
"အမြဲတမ်းပဲ "
"..."
"အိမ်မှာအခုကလေးလေးမရှိတော့ ကိုယ့်ရဲ့အရင်ကလေးလေးကိုထိန်းပါရစေ"
"အရင်ကလေး...."
"အင်း..."
ရှောင်ကျန့်ကဖောက်လက်စလက်ဆောင်ဘူးကို ဆုပ်ကိုင်လို့
မြို့အုပ်၀မ်စီမျက်ထောင့်နီကြီးနဲ့စိုက်ကြည့်လာသည်။
"ဘယ်ကကလေးလဲ စော်အောထက်အရင်ရှိခဲ့တာလား"
"အင်း...ကိုယ့်ရှေ့ကဒီရှောင်ကျန့်ဆိုတာလေးက ကိုယ်ရဲ့အရင်ကလေးလေးပဲကို..."
"၀မ်ရိပေါ်..."
ရှောင်ကျန့်ကလေသံခပ်အေးအေးနဲ့ပြောလာတာကြောင့်
မြို့အုပ်၀မ်အသံတိတ်သွားတယ်။
"ဒေါသကငယ်ထိပ်မရောက်ခင်...ပါးစပ်လေးပိတ်နေပေးနော်"
"ကိုယ့်အချစ်ကဘာဖြစ်နေတာလဲ...ဟမ်..."
"..."
မြို့အုပ်၀မ်ကရှောင်ကျန့်ကိုဆွဲလို့ပေါင်ပေါ်တင်ကာဖက်ထားတယ် ။
"ကိုယ့်ကိုပြော ဘာကိုစိတ်ဆိုးနေတာလဲ"
"အား! မသိဘူးကွာ!! "
ရှောင်ကျန့်ကထလို့ အိမ်ပေါ်ထပ်တက်သွားတယ် မြို့အုပ်၀မ်ကလိုက်ကြည့်နေရင်းနဲ့ ဘေးနားကိုအိမ်တော်ထိန်းကြီး
ရောက်လာတယ်။
"မင်းကတော်ကHeatဖြစ်ခါနီးလို့ထင်တယ် မြို့အုပ်မင်း"
"ဟုတ်မှာပါ"
အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ ရှောင်ကျန့်ကခုတင်ပေါ်လှဲကာ
ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့်နဲ့ဖြစ်နေလေပြီ သူမသိဘူးဘာကိုစိတ်တိုလို့
စိတ်တိုနေမှန်းမသိဘူး ဟိုဟာကြီးကလည်းနောက်ကနေ
မလိုက်လာဘူး မချော့ဘူးထင်တယ် အေးပေါ့လေ
စော်အောမရှိလို့ရင်ဘတ်ထဲဟာနေတယ်ဆိုမှ သူ့ကိုဂျောင်
ထိုးထားပြီပေါ့ အရင်ကဒီလိုမျိုးမဟုတ်ဘူး ။
"အချစ်ရေ..."
"...."
မြို့အုပ်၀မ်၀င်လာကာ လက်ထဲမှာ ကိတ်မုန့်အသေးလေး
နဲ့၀င်လာသည် ရှောင်ကျန့်ကတော့လှည့်တောင်မကြည့် ။
"ကြည့်ပါဦး... ကိတ်မုန့်သေးသေးလေးယူလာတယ်နော်"
"...."
"အချိုကြိုက်တယ်မဟုတ်လား"
"..."
"လာစားမယ်လေနော်"
"အခု...အခုကိတ်မုန့်မစားရလို့စိတ်ဆိုးနေတယ်လို့ထင်နေ
တာလား"
"မဟုတ်ဘူးလား"
"...."
"အခုတကယ့်အကြောင်းအရင်းကိုမသိတာလား"
"အင်း..."
"မောင် ကျန့်ကျန့်ကိုမချစ်တော့ဘူးပဲ!!"
"..."
"နောက်ပြီး...ဟိုကိစ္စရှင်း.."
"ဘယ်ကိစ္စလဲ..."
"ဟိုတစ်ခါ ကျန့်ကျန့်မလိုက်တဲ့ပွဲတုန်းက Tvမှာလာတယ်
မောင့်ဘေးနားက ကောင်မ"
"အဲ့တာ ၀န်ကြီးရဲ့သမီးလေ အချစ်..."
"မသိဘူး..! စိတ်လည်းမ၀င်စားဘူး! ဝေးဝေးနေရမယ်ဆို
တာမသိတာလား!"
"မဟုတ်ဘူးလေ ၀န်ကြီးကသူတို့မိသားစုနဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်ရမယ်
ဆိုပြီးကိုယ့်ကိုဆွဲထည့်တာလေ"
"ဆင်ခြေ ဆင်လက် ဆင်နားရွက် တွေမပေးစမ်းနဲ့!"
"မဟုတ်ဘူးလေ ကိုယ်ကရှင်းပြ..."
"၀မ်ရိပေါ်... အခုလေ ကျွန်တော် တော်တော်လေးကိုစိတ်ဆိုး
နေတာမို့လို့ ပါးစပ်လေးပိတ်ပြီးတော့ ဆူတာကိုနာခံရမယ်
ဆိုတာမသိဘူးလား!!!"
"...."
"တော်တော်လေးကို မကျေနပ်ဘူးနော်!"
"ပြောလေ အဲ့ပါးစပ်က ဘာလို့ပိတ်နေတာလဲ! ချော့ရမယ်ဆိုတာမသိဘူးလား!"
"အချစ်ပဲ ပါးစပ်ပိတ်ပြီးဆူတာခံနေဆို"
"အခုဒေါသက နှစ်ဆမြင့်နေပြီနော်!!"
ရှောင်ကျန့်ကကုတင်ပေါ်မှာပဲ လူးလှိမ့်လို့ ထထိုင်လိုက် ပြဿနာရှာလိုက် ဆူလိုက်အော်လိုက်နဲ့ပဲ နာရီ၀က်လောက်နေမှ ငြိမ်သွားတယ် မြို့အုပ်၀မ်လည်းတော်တော်လေးကိုချော့လိုက်ရတယ် ။
"ကိတ်မုန့်စားမယ်"
"အင်း...ကိုယ် ခွံ့ကျွေးမယ်နော် ဟ...အာ..."
ရှောင်ကျန့်က သူခွံ့ကျွေးတာကိုစားကာ သူ့ပုခုံးကိုမှီလို့
ငြိမ်နေသည် ။
"အိပ်ချင်တယ်...ချော့သိပ်သွားပေး...ဟီး...ကျန့်ကျန့်က
မောင့်ရဲ့ကလေးလေးပဲကို"
"...."
ရှောင်ကျန့်အိပ်သွားတော့မှ မြို့အုပ်၀မ်ပြန်ထွက်လာလေတယ် ။
"မြို့အုပ်မင်း မင်းကတော်ကဘာဖြစ်တာလဲဗျ"
"အိမ်တော်ထိန်းကြီးသိလား"
"ဘာကိုလဲဗျ"
"ရှောင်ကျန့်ကစိတ်ဆိုးရင် နှစ်သစ်ကူးမှာသတ်ရမဲ့၀က်လိုပဲ"
"ဒါကတော့လည်း မင်းကတော်ရဲ့ချစ်ဖို့ကောင်းခြင်းက
တစ်မျိုးပဲမဟုတ်လား"
"အင်း...."
ထိုနေ့ကနေစလို့ မြို့အုပ်၀မ်ဘယ်သောခါမှ ရှောင်ကျန့်
မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်တာနဲ့ ငြိမ်ကုပ်နေရတော့တာပါပဲ။
_____________
(22.2.2024)
#Su🐼
Betaေယာင္ေဆာင္ေသာၿမိဳ႕အုပ္ကေတာ္
Part 39
--------------
ႏွစ္ဖက္မ်ိဳး႐ိုးေတြကလည္း ၿမိဳ႕အုပ္အိမ္ေတာ္ၿခံထဲမွာ
ျပည့္ႏွက္ေနၾကၿပီ ပူေဖာင္းေတြေရာ လက္ေဆာင္ေတြေရာ
ကအမ်ားႀကီးပင္ ။
"ေမာင္...သားေရာ..."
"အခ်စ္လက္ထဲမွာမဟုတ္ဘူးလား..."
"...."
ယခုက်င္းပမွာက သားသားေလးရဲ႕ရက္၁၀၀ျပည့္နာမည္
ေပးမည့္ပြဲပင္ အခုဟာက သားကဘယ္သူ႔လက္ထဲေရာက္
လို႔ေရာက္မွန္းမသိ ။
"ေရာ့...အင့္ ကေလးေသးေပါက္ခ်ထားလို႔ေဘာင္းဘီခြၽတ္ေပးထားတယ္"
"...."
ယခုမွသူတို႔လက္ထဲျပန္ေရာက္လာသည္ ေရာက္လာေတာ့
လည္းဖင္ခြၽတ္ေလးနဲ႔ ေရွာင္က်န႔္ကိုျမင္ေတာ့ၿပဳံးျပတယ္
လက္ထဲမွာလည္းေပါင္မုန႔္ေလးကေၾကမႊလို႔ ပါးစပ္တစ္ဝိူက္
မွာလည္းေပါင္မုန႔္မူန္ေတြနဲ႔ေပေရလို႔ေနတယ္။
"ေမာင္သြားလုပ္ေပးလိုက္မယ္"
"ဟင့္အင္း...က်န႔္က်န႔္လုပ္မွာ ေမာင္သားသားကိုမထိရဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေမာင့္လက္ထဲေရာက္ရင္ေမာင္ကသူ႔ကိုပဲခ်ီထားမွာ က်န႔္က်န႔္ကိုရွိတယ္လို႔သတ္မွတ္မွာေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"...."
"ကဲ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေရ လုပ္ေပးရင္လည္းျမန္ျမန္သြားလုပ္ေပးပြဲစေတာ့မယ္"
"အင္း..."
ေရွာင္က်န႔္ကခ်ီလို႔အေပၚတက္သြားတယ္ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကသာ
ေအာက္မွာက်န္ေနခဲ့သည္ ကေလးေတာင္ရေနၿပီပဲ
ေရွာင္က်န႔္ကေလးဆန္ေသာစိတ္ကေပ်ာက္မေနဘူး ။
"ၾကည့္ပါဦး လွလွေလး၀တ္ေပးထားပါတယ္ဆိုမွ ေသးေပါက္ခ်လိုက္တယ္ေပါ့ေလ"
"ခစ္...ခစ္"
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္နဲ႔တူေအာင္လို႔ အေပၚကအျဖဴလက္ရွည္ေလးနဲ႔
ေအာက္ကေဘာင္းဘီနက္ျပာေလးနဲ႔ဆင္ေပးထားတာကို
ဒီဟာေလးကေသးေပါက္ခ်လိုက္တယ္ေလ ေပါက္ကိုေပါက္ႏိုင္လြန္းတယ္ မ၀တ္ခင္ကလည္းေသးတည္ၿပီးသားကို။
"ဒါေလးခ်စ္စရာေလး"
ေရွာင္က်န႔္က ဒိုင္ႏိုေဆာပုံစံလုံးစြပ္ေလးကို ကေလးစီ၀တ္ေပးလိုက္ေတာ့သေဘာေတြက်ေနေလသည္ တစ္ခါထဲကေလးအ၀တ္ေတြပါ အိတ္ထဲထည့္လို႔တစ္ဖက္ကခ်ီရင္း
နဲ႔ေအာက္ဆင္းလာသည္ ။
အ၀တ္အိတ္နဲ႔ကေလးကိုတစ္ဖက္ခ်ီလို႔ေအာက္ဆင္းလာေသာ
ေရွာင္က်န႔္ကို ၾကည့္တာ မသိရင္ စိတ္ဆိုးလို႔အိမ္ေပၚက
ေနဆင္းမဲ့သူလိုပင္ အကုန္လုံးကလည္းေျပာလက္စ
စကားေတြျပတ္လို႔ေရွာင္က်န႔္ကိုၾကည့္ေနၾကတယ္။
ေရွာင္မားတို႔ေရွ႕စီေရာက္ေအာင္သြားကာ အ၀တ္ထုတ္ကို
ေအာက္ပစ္ခ်လိုက္ေလတယ္ ။
"အဲ့တာ သားသားေလး အက်ီေတြ ဒီပြဲၿပီးတာနဲ႔ ၁ပတ္ေလာက္
မားတို႔အိမ္မွာထားမို႔ "
"ဟဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မားတို႔ပဲေျမးခ်ီခ်င္ေနၾကတာပဲေလ အဲ့ေတာ့၁ပတ္ေလာက္
ထိန္းေပါ့ က်န႔္က်န႔္ေတာင္ပိန္သြားၿပီ အဲ့ေတာ့အနားယူရဦးမယ္ ဟီး..."
"...."
"က်န႔္က်န႔္ Heatျဖစ္ေတာ့မွာမို႔လို႔ပါ"
"အင္း...ေခၚသြားလိုက္မယ္"
ယခုမွပဲၾကည့္ေနသူေတြသက္ျပင္းခ်လိုက္ၾကသည္ အိမ္ေပၚကဆင္းတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကေလးထိန္းခိုင္းမို႔ကို ။
"ဒီလိုမ်ိဳးလြန္ခဲ့ေသာရက္၁၀၀ေလာက္က သားသားေလး
ကကြၽန္ေတာ္တို႔ဘ၀ထဲကို၀င္လာခဲ့ပါတယ္ အခ်ိန္ေတြကုန္
လြန္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘဲနဲ႔ တစ္ခ်က္သတိထားမိ
လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရက္၁၀၀ေတာင္ျပည့္သြားခဲ့ပါၿပီ..."
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္က အကုန္လုံးရဲ႕ေရွ႕မွာ မိန႔္ခြန္းေျပာသလိုလိုဟန္
နဲ႔ေျပာတယ္ ေရွာင္က်န႔္ကေနာက္ကေန သားသားကိုခ်ီလို႔
ထိုင္ေနေလတယ္။
"အင့္..."
"ဘာလဲသား..."
ေရွာင္က်န႔္ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔လက္က အေရွ႕ကကိတ္မုန႔္ထပ္
စီၫႊန္ျပေနေလတယ္ ။
"ေနာက္မွေပါ့သားရယ္ေနာ္..."
"အင့္...ဟင့္..."
"ယခု ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဖိုးဖိုး ကကြၽန္ေတာ့္သားေလးကို နာမည္ေပးမွာပါ ဖိုးဖိုးႂကြပါ"
၀မ္ဖိုးဖိုးကိုဖိတ္ေခၚေတာ့ ေအာက္မွာထိုင္ေနတဲ့ေရွာင္ဖိုးဖိုး
ကမေက်နပ္ေခ် သူ႔ျမစ္ပဲသူလည္းနာမည္ေပးခ်င္တာေပါ့။
"ေဟ့! ငါလည္းေပးမယ္ေလ ဒါငါ့ျမစ္ပဲကို"
"ငါလည္းေပးရမွာပဲေလ ဒါငါ့ျမစ္ပဲကို"
"မင္းအေရွ႕ကျမစ္ေတြကိုေပးၿပီးၿပီေလ "
"မင္းေရာပဲေလ"
"မင္းအဲ့လိုမ်ိဳးလူပါး၀လို႔ ပိုအိုတာ၀မ္အဖိုးႀကီး "
"ဘာေျပာတယ္ ဟက္! ဒီလိုမ်ိဳးျမစ္ေလးထြက္လာေအာင္လို႔
ဘယ္သူကႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရလဲ ငါတို႔၀မ္မ်ိဳး႐ိုးေပါ့"
"ေအာ္...မင္းတို႔ကရေအာင္ပဲလုပ္ေပးတာေလ ငါတို႔ေျမးေရွာင္က်န႔္က ၉လႀကီးေတာင္ဗိုက္ထဲလြယ္ထားရတာ မင္းတို႔
၀မ္မ်ိဳး႐ိုးကေကာင္ကဘာမွေတာင္မလုပ္ေပးဘူး"
"ကဲပါ ဖိုးဖိုးရယ္ ဒီတစ္ေယာက္ေတာ့ထားလိုက္ပါေတာ့
ဟိုေလ က်န႔္က်န႔္တို႔ကေလးထပ္ယူရင္ဖိုးဖိုးေပးေပါ့ေနာ္..."
"မရဘူး ..ဒီဟာကပထမဆုံးေလးမို႔ေပးခ်င္တာ"
"ေနာက္တစ္ခါ က်န႔္က်န႔္တို႔အမႊာယူေလာက္တယ္ေနာ္ အဲ့ခါက်ရင္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ေပးလိုက္ရမွာ ဒါကတစ္ေယာက္ထဲေလေနာ္...."
ေရွာင္ဖိုးဖိုးခဏတာေတြေဝသြားတယ္ ေနာက္မွသေဘာက်သလိုလိုနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေလေတာ့တယ္ ေရွာင္က်န႔္လည္းအခုမွေျဖးေျဖးေလးသက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္ ေတာ္ေသးတာေပါ့မဟုတ္ရင္ ဒီရန္ပြဲကၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။
"ကဲ အခုငါ့ရဲ႕ေျမးဦးေလး၀မ္ရိေပၚကေမြးတဲ့သားေလးကို
၀မ္...ေစာ္..ေအာ လို႔ေခၚတြင္ေစ..."
*ေျဖာင္း...ေျဖာင္း..*
"ငါတို႔ေတြၿမိဳ႕အုပ္ေနရာကိုအရယူႏိုင္ခဲ့သလိုမ်ိဳးပဲ ၀မ္ေစာ္ေအာေလးကလည္း ၿမိဳ႕အုပ္ေနရာကိုအရယူႏိုင္ပါေစသား..."
၀မ္ဖိုးဖိုးကဒီလိုေကာင္းခ်ီးေပးေပမဲ့ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္သိပ္သေဘာ
မက် သူငယ္ငယ္တုန္းက ဖိအားေတြတအားမ်ားခဲ့တာ ဒါေပမဲ့သားေလးကိုေတာ့ သူလုပ္ခ်င္တဲ့အိမ္မက္ကိုလိုက္ခိုင္းေစ့ခ်င္ပါတယ္ ။
"လာလာ ကိတ္မုန႔္ခြဲရေအာင္"
ကိတ္မုန႔္ေပၚမွာဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြထြန္းထားေတာ့
မူတ္ဖို႔အတြက္ ေရွ႕တိုးလာေပးသည္ ။
"သားသားေလး မူတ္လိုက္ ပါးပါးကိုမူတ္ျပသလို ဖူးခနဲေလ"
"ဖူး...."
ေလမထြက္ပဲနဲ႔ တံေတြးအခ်ိဳ႕သာစင္ထြက္လာေလေတာ့
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ေရာေရွာင္က်န႔္ပါရီေနၾကတယ္ ေစာ္ေအာေလးက
ေတာ့ ထပ္ၿပီးႀကိဳးစားေသးတယ္ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း တံေတြးေတြပဲထြက္လာလြန္းလို႔ပါးစပ္နားမွာစိုေနေလၿပီ ။
"ဖူး..."
"ကဲပါသားရယ္....ေတာ္ၿပီေနာ္"
"အီး...ဟင့္!.....အင့္!"
*ဖတ္!*
ေစာ္ေအာကစိတ္ဆိုးကာ ဖတ္ခနဲပဲကိတ္မုန႔္ေပၚကဖေယာင္းတိုင္ကို႐ိုက္ခ်လိုက္သည္ တားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္
လက္ကဘယ္လိုေတာင္ျမန္သြားတာလဲ ။
"သားေလး...ပူသြားေသးလား..."
ေစာ္ေအာလက္ေလးမွာ ဘာအပူေလာင္တဲ့ေနရာမွမရွိ
ဖေယာင္းတိုင္ေပၚကမီးေလးကေတာ့ creamေတြၾကားထဲ
နစ္ျမဳပ္ကာမွိန္က်သြားေလၿပီ။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘာမွမျဖစ္လို႔..."
ေရွာင္က်န႔္ကခုနက႐ိုက္ခ်လိုက္တဲ့လက္ကိုကိုင္ထားတာ
ေၾကာင့္ ေစာ္ေအာမွကိတ္မုန႔္ကိုၾကည့္ကာ ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိတ္မုန႔္ကို႐ိုက္ခ်ကာ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
"မလုပ္နဲ႔ေတာ့ ညစ္ပတ္ကုန္ၿပီ..."
"ဟင့္...အင့္.."
ေစာ္ေအာကကိတ္မုန႔္ကိုကိုင္ခြင့္မရေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ေလးနဲ႔ ေရွာင္က်န႔္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္ ေရွာင္က်န႔္ကေခါင္းခါျပတယ္ မလုပ္ရဘူးဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္မ်ိဳး။
"လာ..ေစာ္ေအာေလး...ေဖေဖနဲ႔လက္သြားေဆးရေအာင္ေနာ္"
ေစာ္ေအာေလးက ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္စီသြားမယ္တကဲကဲနဲ႔လုပ္
ေနေတာ့ ေရွာင္က်န႔္ထည့္ေပးလိုက္တယ္ ကိတ္မုန႔္ကလည္း
ေစာ္ေအာလက္ခ်က္နဲ႔ေၾကမႊလို႔ ။
🐰🦁
ပြဲၿပီးသြားတာနဲ႔ ေစာ္ေအာကိုမားတို႔ကေခၚသြားတယ္ ဒါကို
ေယာကၡမေတြကမေက်နပ္ေခ် သူတို႔ကိုလည္း၁ပတ္ေပး
သင့္တယ္လို႔ေျပာလို႔ ၀မ္ရိေပၚေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္ ။
"ဓာတ္ပုံေလးမွာကိတ္မုန႔္ေလးနဲ႔ေတာင္မ႐ိုက္လိုက္ရဘူး.."
ေရွာင္က်န႔္က ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ေစာ္ေအာကိုေပးတဲ့
လက္ေဆာင္ေတြကိုထိုင္ေဖာက္ေနေလတာ ။
"လက္ကလည္းျမန္ခ်က္ ဖတ္ခနဲပဲ တားဖို႔ေတာင္မမွီဘူး"
"အင္း.."
"စိတ္ဆိုးတာကလည္းလက္တဆစ္ေလးနဲ႔တင္...အဲ့တာေမာင္နဲ႔တူလို႔ျဖစ္မယ္..."
"မဟုတ္ဘူး အခ်စ္နဲ႔တူတာပါ"
"ဘယ္နားလဲဟမ္..."
"အဲ့ဒီ စိတ္ဆိုးလြယ္တာေလ "
"ေမာင္ေနာ္ က်န႔္က်န႔္ဘယ္တုန္းကစိတ္ဆိုးဘူးလို႔လဲ!"
"အခုေလးတင္ေလ..ကိုယ့္ကိုေလသံမာမာနဲ႔ေအာ္လိုက္တာ
မဟုတ္ဘူးလား"
"အဲ့တာစိတ္ဆိုးလို႔ေအာ္တာမဟုတ္ဘူး...ခ်စ္လို႔ေအာ္တာ"
"...."
စိတ္ဆိုးတာေတာင္မွ စိတ္ဆိုးတယ္လို႔မေျပာဘဲနဲ႔ ခ်စ္လို႔ေအာ္သည္တဲ့ေလ ဘယ္ပညာရွင္ကမ်ားဒီလိုစေျပာတာပါလိမ့္။
"ကိတ္မုန႔္ေတာင္မွေၾကမႊသြားလို႔ စားေတာင္မစားလိုက္ရဘူး
အဲ့တာေမာင့္သားေၾကာင့္"
"သူကကေလးပဲရွိပါေသးတယ္အခ်စ္ရယ္ ဘယ္သိပါ့မလဲ"
"သိဘူး..သိခ်င္ဘူး သိတာဆိုရင္ကိတ္မုန႔္မစားလိုက္ရတာ
ပဲရွိတယ္..."
"ေစာ္ေအာေလးမရွိေတာ့ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာတစ္ခုခုဟာသြားသလိုပဲအခ်စ္ရယ္"
"အဲ့မွာဟာေနလိုက္..."
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကၿပဳံးလို႔ ေရွာင္က်န႔္ေမးေစ့ကိုကိုင္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစတယ္ ေရွာင္က်န႔္ကအဲ့လက္ကိုပိတ္႐ိုက္
လိုက္ျပန္သည္။
"ဒီမွာလက္ေဆာင္ေဖာက္ေနတာမျမင္ဘူးလား"
"စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာခ်င္လို႔ကို"
"နားအားတယ္ လက္နဲ႔ မ်က္စိကမအားဘူး အဲ့ေတာ့ေျပာခ်င္ေျပာမေျပာခ်င္ေန..."
"...."
ေစာ္ေအာစိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ေရွာင္က်န႔္နဲ႔တူတယ္ဆိုတာ
ေရွာင္က်န႔္ကိုယ္တိုင္လက္မခံေခ် အဲ့တာၿမိဳ႕အုပ္၀မ္နဲ႔တူတာ
ေစာ္ေအာမရွိလို႔ရင္ထဲမွာဟာေနတယ္တဲ့လား သူကေရာ
သူကဘယ္ေဂ်ာင္ေရာက္ေနတာလဲ ေတြးရင္းနဲ႔ေဒါသကထြက္လာေလၿပီ။
"ကေလးဆန္လိုက္တာ..."
"ဘယ္သူလဲ"
"ဒီကတစ္ေယာက္ေပ့ါ..."
"ဘယ္တုန္းကလဲ"
"အၿမဲတမ္းပဲ "
"..."
"အိမ္မွာအခုကေလးေလးမရွိေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အရင္ကေလးေလးကိုထိန္းပါရေစ"
"အရင္ကေလး...."
"အင္း..."
ေရွာင္က်န႔္ကေဖာက္လက္စလက္ေဆာင္ဘူးကို ဆုပ္ကိုင္လို႔
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္စီမ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔စိုက္ၾကည့္လာသည္။
"ဘယ္ကကေလးလဲ ေစာ္ေအာထက္အရင္ရွိခဲ့တာလား"
"အင္း...ကိုယ့္ေရွ႕ကဒီေရွာင္က်န႔္ဆိုတာေလးက ကိုယ္ရဲ႕အရင္ကေလးေလးပဲကို..."
"၀မ္ရိေပၚ..."
ေရွာင္က်န႔္ကေလသံခပ္ေအးေအးနဲ႔ေျပာလာတာေၾကာင့္
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္အသံတိတ္သြားတယ္။
"ေဒါသကငယ္ထိပ္မေရာက္ခင္...ပါးစပ္ေလးပိတ္ေနေပးေနာ္"
"ကိုယ့္အခ်စ္ကဘာျဖစ္ေနတာလဲ...ဟမ္..."
"..."
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကေရွာင္က်န႔္ကိုဆြဲလို႔ေပါင္ေပၚတင္ကာဖက္ထားတယ္ ။
"ကိုယ့္ကိုေျပာ ဘာကိုစိတ္ဆိုးေနတာလဲ"
"အား! မသိဘူးကြာ!! "
ေရွာင္က်န႔္ကထလို႔ အိမ္ေပၚထပ္တက္သြားတယ္ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကလိုက္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ေဘးနားကိုအိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီး
ေရာက္လာတယ္။
"မင္းကေတာ္ကHeatျဖစ္ခါနီးလို႔ထင္တယ္ ၿမိဳ႕အုပ္မင္း"
"ဟုတ္မွာပါ"
အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ေရွာင္က်န႔္ကခုတင္ေပၚလွဲကာ
ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔ျဖစ္ေနေလၿပီ သူမသိဘူးဘာကိုစိတ္တိုလို႔
စိတ္တိုေနမွန္းမသိဘူး ဟိုဟာႀကီးကလည္းေနာက္ကေန
မလိုက္လာဘူး မေခ်ာ့ဘူးထင္တယ္ ေအးေပါ့ေလ
ေစာ္ေအာမရွိလို႔ရင္ဘတ္ထဲဟာေနတယ္ဆိုမွ သူ႔ကိုေဂ်ာင္
ထိုးထားၿပီေပါ့ အရင္ကဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ။
"အခ်စ္ေရ..."
"...."
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္၀င္လာကာ လက္ထဲမွာ ကိတ္မုန႔္အေသးေလး
နဲ႔၀င္လာသည္ ေရွာင္က်န႔္ကေတာ့လွည့္ေတာင္မၾကည့္ ။
"ၾကည့္ပါဦး... ကိတ္မုန႔္ေသးေသးေလးယူလာတယ္ေနာ္"
"...."
"အခ်ိဳႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား"
"..."
"လာစားမယ္ေလေနာ္"
"အခု...အခုကိတ္မုန႔္မစားရလို႔စိတ္ဆိုးေနတယ္လို႔ထင္ေန
တာလား"
"မဟုတ္ဘူးလား"
"...."
"အခုတကယ့္အေၾကာင္းအရင္းကိုမသိတာလား"
"အင္း..."
"ေမာင္ က်န႔္က်န႔္ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူးပဲ!!"
"..."
"ေနာက္ၿပီး...ဟိုကိစၥရွင္း.."
"ဘယ္ကိစၥလဲ..."
"ဟိုတစ္ခါ က်န႔္က်န႔္မလိုက္တဲ့ပြဲတုန္းက Tvမွာလာတယ္
ေမာင့္ေဘးနားက ေကာင္မ"
"အဲ့တာ ၀န္ႀကီးရဲ႕သမီးေလ အခ်စ္..."
"မသိဘူး..! စိတ္လည္းမ၀င္စားဘူး! ေဝးေဝးေနရမယ္ဆို
တာမသိတာလား!"
"မဟုတ္ဘူးေလ ၀န္ႀကီးကသူတို႔မိသားစုနဲ႔ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရမယ္
ဆိုၿပီးကိုယ့္ကိုဆြဲထည့္တာေလ"
"ဆင္ေျခ ဆင္လက္ ဆင္နား႐ြက္ ေတြမေပးစမ္းနဲ႔!"
"မဟုတ္ဘူးေလ ကိုယ္ကရွင္းျပ..."
"၀မ္ရိေပၚ... အခုေလ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုစိတ္ဆိုး
ေနတာမို႔လို႔ ပါးစပ္ေလးပိတ္ၿပီးေတာ့ ဆူတာကိုနာခံရမယ္
ဆိုတာမသိဘူးလား!!!"
"...."
"ေတာ္ေတာ္ေလးကို မေက်နပ္ဘူးေနာ္!"
"ေျပာေလ အဲ့ပါးစပ္က ဘာလို႔ပိတ္ေနတာလဲ! ေခ်ာ့ရမယ္ဆိုတာမသိဘူးလား!"
"အခ်စ္ပဲ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးဆူတာခံေနဆို"
"အခုေဒါသက ႏွစ္ဆျမင့္ေနၿပီေနာ္!!"
ေရွာင္က်န႔္ကကုတင္ေပၚမွာပဲ လူးလွိမ့္လို႔ ထထိုင္လိုက္ ျပႆနာရွာလိုက္ ဆူလိုက္ေအာ္လိုက္နဲ႔ပဲ နာရီ၀က္ေလာက္ေနမွ ၿငိမ္သြားတယ္ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္လည္းေတာ္ေတာ္ေလးကိုေခ်ာ့လိုက္ရတယ္ ။
"ကိတ္မုန႔္စားမယ္"
"အင္း...ကိုယ္ ခြံ႕ေကြၽးမယ္ေနာ္ ဟ...အာ..."
ေရွာင္က်န႔္က သူခြံ႕ေကြၽးတာကိုစားကာ သူ႔ပုခုံးကိုမွီလို႔
ၿငိမ္ေနသည္ ။
"အိပ္ခ်င္တယ္...ေခ်ာ့သိပ္သြားေပး...ဟီး...က်န႔္က်န႔္က
ေမာင့္ရဲ႕ကေလးေလးပဲကို"
"...."
ေရွာင္က်န႔္အိပ္သြားေတာ့မွ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ျပန္ထြက္လာေလတယ္ ။
"ၿမိဳ႕အုပ္မင္း မင္းကေတာ္ကဘာျဖစ္တာလဲဗ်"
"အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးသိလား"
"ဘာကိုလဲဗ်"
"ေရွာင္က်န႔္ကစိတ္ဆိုးရင္ ႏွစ္သစ္ကူးမွာသတ္ရမဲ့၀က္လိုပဲ"
"ဒါကေတာ့လည္း မင္းကေတာ္ရဲ႕ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းျခင္းက
တစ္မ်ိဳးပဲမဟုတ္လား"
"အင္း...."
ထိုေန႔ကေနစလို႔ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ဘယ္ေသာခါမွ ေရွာင္က်န႔္
မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္တာနဲ႔ ၿငိမ္ကုပ္ေနရေတာ့တာပါပဲ။
_____________
(22.2.2024)
#Su🐼