#Unicode
အခန်းထဲကိုရောက်လာသည့်ကူးလေးက ကုတင်
ပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်း သူတစ်ကိုယ်လုံးပူနေလို့ချွေး
တွေထွက်နေတာကို သတိထားမိသည်။ဒါကြောင့်
စတော်ဘယ်ရီလေးတွေ သုံးလုံးလောက်ပါးစပ်ထဲ
ထည့်လိုက်ပြီး ပါးဖောင်းလေးတွေဖြစ်အောင်စား
နေရင်း ဘေးဘက်ကအဝတ်လဲခန်းထဲကြည့်ကာ
အကြံရသွားသည်။
ကူးလေးကုန်တော့မည့်စတော်ဘယ်ရီတွေကို ထပ်စားလိုက်ရင်း ပါးဖောင်းလေးဖြစ်လက်စဖြင့်
ထယ်ယောင်းအခန်းထဲက အဝတ်လဲခန်းထဲသို့
ဝင်သွားသည်။
" ဝါး...အကြီးကြီးပါပဲလား အဝတ်အခန်းကြီးက၊
မိုက်လိုက်တာ... "
ကူးလေးပြောရင်း ထယ်ယောင်းရဲ့Suitတွေထား
သည့်ဘေးက အဝတ်ဗီရိုကြီးကြီးကိုဖွင့်လိုက်တော့
ထယ်ယောင်းသုံးသည့် အသုံးအဆောင်တွေအား
လုံးနဲ့ သူအမြဲဝတ်တက်သည့် တီရှပ်တွေရော၊
Hoodieတွေရော များလွန်းတာတွေကိုတွေ့ရ၏။
ထိုထဲမှ ကူးကသဘောကျသည့်တီရှပ်အဖြူလေး
တွေ့သွားပြီးပြုံးလိုက်သည်။အရောင်ဆိုအပြာနုတို့
အနက်/အဖြူတို့ကြိုက်တက်သည့် ကူးအတွက်တော့သူ့ယောကျာ်းထယ်ယောင်းရဲ့ အဖြူရောင်
တီရှပ်ရှိနေလို့ ကူးလေးယူကြည့်လိုက်သည်။ကူးထက်ပိုကြီးနေပေမဲ့လည်း အပွကြိုက်တဲ့ကူးအတွက်တကယ့်မိုက်နေသည်။
ဒါကြောင့်ကူးလေး သူ့ဝတ်ထားသည့်တီရှပ်ကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းရဲ့အနံ့အသက်တွေ
ရှိနေသည့် တီရှပ်အဖြူရောင်ကိုဝတ်လိုက်သည်။
ဗီရိုဘေးက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့သွားရင်းဟိုလှည့်
ဒီလှည့်ကြည့်ကာ သဘောကျနေပြီး ယုန်သွားလေး
တွေပေါ်အောင်ရယ်ပြုံးလိုက်သည်။
" အကြီးကြီးပဲမိုက်လိုက်တာ၊ပါးပါးရဲ့မျိုးစေ့လေး
ပါးပါး မင်းဒယ်ဒီရဲ့အင်္ကျီတွေယူဝတ်တော့မယ် "
ကူးက မျိုးစေ့လေးရှိရာရပ်ဝန်းကိုထိလိုက်ရင်း
ပြောကာ အောက်ပိုင်းကဘောင်းဘီရှည်ကိုမဝတ်
ချင်တော့တာမို့ ဘောင်းဘီတိုကိုရှာလိုက်သည်။
ဘောင်းဘီတိုရှာတွေ့ရော ယူဝတ်ကြည့်တော့
သူနဲ့အတော်ချောင်ကျနေပါသည်။
သည်တော့ကူးလေး သူ့luggageကိုတွေ့ရောဖွင့်လိုက်ပေမဲ့ဘာအဝတ်မှမတွေ့တာကြောင့် ဘေးကဗီရိုကိုဖွင့်ရော ကူးအတွက်အဝတ်အစားအသစ်တွေအပြင်၊ကူးဝတ်နေကြတွေပါရှိနေတာမို့ ဘောင်းဘီတိုလေးကိုလိုက်ရှာမိသည်။ဘောင်းဘီ
တိုတွေ့သည်နှင့်ဝတ်လိုက်ကာ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်မှာ
တစ်ကိုယ်လုံးလှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းပြုံးနေသည်။
" ငါဒီတီရှပ်နဲ့တအားလိုက်တာပဲ၊ဒီတီရှပ်တစ်ထည်
အတွက်နဲ့ငါ့ကိုတော့ ဆူမယ်မထင်ဘူး "
ကူးလေးအဝတ်လဲရင်းထွက်လာတော့ ဆိုဖာပေါ်
ထိုင်လိုက်ရင်း ဖုန်းကြည့်နေသည်။ကူးလေး
ဗိုက်လည်းဆာနေတာမို့ အောက်ဆင်းပြီးပြောလိုက်ချင်ပေမဲ့လည်းအိမ်ကိုစရောက်ရောက်ချင်း အားလုံးကလုပ်ပေးကြတော့ ကူးအားနာသဖြင့်
မပြောရဲဘူးဖြစ်သည်။
တင်မ် ~
ကူးလေး အာရုံပြောင်းသည့်အနေဖြင့် ဖုန်းကိုင်နေရင်းမှ ထယ်ယောင်းထံမှာ မက်ဆေ့ချ်တစ်စောင်
ဝင်လာလေသည်။ကူးသက်ပြင်းရှည်ချရင်း
စာဖတ်ဖို့လုပ်သည်။
တီ! တီ!
ကူးဖတ်ဖို့နှိပ်လိုက်တုန်းရှိသေးခြံထဲမှ ကားထိုးရပ်သံလေးကိုကြားလိုက်ရသည်။သည်တော့ကူးလေး
ကားသံကြားရင်း စာကိုဖတ်ကြည့်လိုက်တော့
' မောင်ခြံထဲရောက်နေပြီ အသက် 'တဲ့လေ။
ထိုစာလေးကြောင့် ကူးမသိမသာလေးပြုံးမိပါ၏။
ကူးစာဖတ်ရင်းအကြံရသွားတာမို့ ပြုံးလိုက်ရင်း
အောက်ထပ်ကိုဆင်းသည်။ထယ်ယောင်းကခြံထဲ
ရောက်နေပြီလို့စာပို့ထားတော့ သူနဲ့သာဗိုက်ဆာ
သည်ကိုပြောမယ်ဆိုပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာ
ခဲ့တော့သည်။
" သူ့အင်္ကျီဝတ်ထားလို့ငါ့ကိုဆူရင် အိမ်ပေါ်ကနေ
ငါဆင်းသွားမှာ ဟွန်း! "
ကူးလေးပြောလိုက်ရင်း အင်္ကျီကိုသေချာပြင်ဝတ်
ရင်း ဆင်းလာခဲ့သည်။အောက်ထပ်ကိုရောက်တော့ ဒေါ်လေးနဲ့လီယမ်ကဆိုဖာထက်ထိုင်ရင်း ရယ်မောစကားပြောနေသည်။ပတ်ဝန်းကျင်ဘက်ကိုလည်း
သတိထားမိမည်မဟုတ်တာကြောင့် မနှုတ်ဆက်ဘဲ
ကူးလည်း ကင်မ်ထယ်ယောင်းခြံထဲရောက်နေပြီ
ဆိုတာသိလို့ ခြံထဲမှာသွားနေဖို့သာဆုံးဖြတ်၏။
" ဟယ်...မင်းကငါ့တူလေးအင်္ကျီဝတ်ထားတာပဲ "
ဒေါ်လေးရဲ့အသံကြောင့် ကူးခြေလှမ်းတို့ရပ်တန့်လို့
ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်လေးကကူးလေးကို
သဘောမတွေ့သလိုကြည့်နေပြီး လီယမ်ကတော့
ခပ်မဲ့မဲ့ကြည့်နေသည်။ကူးက ခေါင်းငုံ့လိုက်ရင်း...
" ကူး အနေရခက်လို့ သူ့အင်္ကျီတွေယူဝတ်တာပါ၊
သူ့ကိုပြောလိုက်ပါ့မယ်.... "
ကူးကပြောတော့ ဒေါ်လေးထက်လီယမ်က ဟက်ခနဲအသံမြည်အောင် ရွဲ့လိုက်သည်။ဒေါ်လေးကမူ
ကူးကိုကြည့်ရင်းဖြင့် သူမ၏ရှည်ကျနေသည့်ဆံပင်ရှည်ကိုသပ်တင်ရင်းစကားဆိုသည်။
" ငါ့တူလေးက သူ့အင်္ကျီတွေကိုဝတ်ဖို့မပြောနဲ့ ထိလိုက်၊ကိုင်ကြည့်တာတောင် လက်ခံတာမဟုတ်ဘူး၊ဘာလို့ဝတ်ထားရတာလဲ... "
ဒေါ်လေးက သဘောမတွေ့သည်ကြောင့်ကူးကို
လှိမ့်ဆူနေတော့သည်။အမေကလည်း အချက်အပြုတ်ခန်းထဲမှာမဟုတ်သည်ကြောင့်
ကူးအနားကိုမလာနိုင်ပါ။ကူးလည်း အားငယ်စိတ်
အနည်းငယ်ဝင်မိတာမို့ ဒေါ်လေးပြောတာကိုခေါင်း
ငုံ့ကာငြိမ်ပြီးနားထောင်မိသည်။
" ကူးက.... "
" မင်းကိုယ်မင်း ဘာများထင်နေသလဲ၊မင်းကိုငါတို့
မိသားစုကလက်ခံပေးထားတာနဲ့တင် ကျေနပ်ပေါ့၊
ဘာလို့နေရာတကာဝင်ချင်ရတာလဲ၊အခုမင်းကဖြင့်
ပိုင်ရှင်ကိုခွင့်ပြုခြင်းမရှိဘဲ ဝတ်တယ်၊မင်းအမေက
အဲ့လိုဝတ်ဖို့သင်ပေးထားတာလား "
ဒေါ်လေးစကားကြောင့် အိမ်အကူတွေအားလုံးကကွက်ကြည့်ကြည့်လာသည်။အဖိုးကခြံပြင်ရောက်နေတာမို့ရယ်၊ထယ်ယောင်းမိဘတွေကလည်း
စာကြည့်ခန်းထဲရောက်နေလို့ အသံမကြားကြဘူး။
ကူးကတော့ အားငယ်စိတ်တောင်ပျောက်သွားပြီး ထိုစိတ်ထဲဒေါသထွက်သည့်စိတ်တို့ပိုဖြစ်လာခဲ့ပါသည်။လက်ထပ်ဖို့တိုင်ပင်တဲ့နေ့တုန်းကတောင် ကူးအမေကိုစော်ကားနေတာ။အခုလည်းထပ်၍ စော်ကားနေတာမို့ ကူးရပ်ဝန်းလေးကိုလက်ကပ်ထားရင်း ဖြေသည်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်းက ကူးနဲ့လက်ထပ်ထားတဲ့
ယောက်ျားပါ၊ဒီတော့ သူ့အင်္ကျီတွေဝတ်တာထိ
ကူးနဲ့ ပြဿနာဖြစ်နေတာမဟုတ်ဘူးထင်တယ်၊
ဒေါ်လေးကဆိုင်ပဲဆိုင်တော့တာ၊ကူးနဲ့ကဆိုင်လည်း
ဆိုင်သလို ပိုင်လည်းပိုင်တယ်လေ၊မကျေနပ်လည်း
ကူးက သူနဲ့ရှင်းလို့ရပါတယ်... "
ကူးလေးကပြောရင်း လီယမ့်ဘက်ကိုတောင်ကြည့်
ပြောလိုက်ပါသေးသည်။လီယမ်ကတော့ သူ့ကို
ရွဲ့ပြောသည့်နေရာက ဆိုင်လည်းဆိုင်သလို၊ပိုင်
လည်းပိုင်သည်ဆိုတဲ့အနေအထားကြောင့်ပေါ့။
ကူးစိတ်တိုတိုနဲ့ပြောသည့်စကားတွေက လီယမ့်ကို
ပိုဒေါသထွက်စေသည်။ဒါကသူ့ကိုတောင်
နိုင်ကြောင်းပြသွားတာဖြစ်သည်။
" အောင်မလေး...အိမ်ရောက်တာဖြင့်တစ်ရက်
တောင်မပြည့်သေးပါဘဲ ငါ့ကိုခံပြောနေတာလား "
ဒေါ်လေးက မခံမရပ်နိုင်စွာဒေါသထွက်တာမို့
ပြောတော့ ကူးလေးကခါးလေးကိုင်းကာတောင်း
ပန်လိုက်သည်။
" ကူးပြောတဲ့စကားတွေထဲ ရိုင်းသွားရင်တော့ဒေါ်လေးကို ကူးကတောင်းပန်ပါတယ်၊ကူးကတော့
ဒေါ်လေးကိုသိစေချင်ရုံလေးပါ၊ကူးမှာဘာစိတ်မှ
မရှိပါဘူးရယ်၊ကူးတောင်းပန်ပါတယ် ဒေါ်လေး "
ကူးလေးက ရိုသေယဥ်ကျေးမှုရှိသည်။စကားတွေ
မှားပြောတာမျိုးမရှိဘဲ စိတ်တိုတာလေးကြောင့်
အမှားမပါသည်စကားလုံးလေးတွေအထိကိုသူ့မှာ
မနေနိုင်စွာတောင်းပန်သည်။
" မောင့်အသက်...ဘာတွေတောင်းပန်နေတာလဲ "
ကူးတောင်းပန်နေရင်း အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသည့်
ထယ်ယောင်းက ခါးကိုင်းကာတောင်းပန်နေသည့်
ကူးပုံစံကိုတွေ့တော့ မေးလာသည်။ကူးကတော့
ထယ်ယောင်းလာတာမြင်ရော လှမ်းကြည့်ရင်း...
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း...ငါမင်းအင်္ကျီယူဝတ်ထား
တာ၊ဒေါ်လေးကပြောတယ်၊မင်းက မင်းအင်္ကျီကို
ယူဝတ်တာ သဘောမကျဘူးတဲ့... "
ကူးကဒေါ်လေးဘက်ကိုကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းတချွန်ချွန်နဲ့ထယ်ယောင်းကို ကလေးလေးအလားတိုင်ပြောနေတော့သည်။
ထယ်ယောင်းကတော့ သူ့အသက်ပြောနေပုံလေးကို
သဘောကျကာပြုံးကြည့်နေမိသည်။ဒေါ်လေးကို
စကားတောင်မပြောနိုင်သေးဘဲ သူ့အသက်၏
ချစ်စရာကောင်းတဲ့အမူအရာအပြင်၊သူ့တီရှပ်နဲ့
ဘောင်းဘီတိုလေးဝတ်ထားသည်ကြောင့် ချစ်စရာကောင်းနေသည့် အမူအရာလေးကိုကြည့်ကာ
အသည်းယားနေမိသည်။ကိုကိုအလှလေးကတော့
မျိုးစေ့လေးရှိမှ အတော့်ကိုလှနေတာဗျာ။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း!ငါပြောနေတယ်လေ၊
မင်းကအရေးမစိုက်တာလား ငါ့စကားကို "
ကူးလေးကစိတ်တိုနေပြီမို့ ထယ်ယောင်းရင်အုပ်ကို
ထုရင်းပြောလိုက်သည်။အိမ်အကူတွေအားလုံးက
သူတို့သခင်လေးက သူ့အမျိုးသားငယ်လေးကို
သိပ်ချစ်တာပဲဟုထင်မှတ်ကာ ပြုံးနေကြ၏။
ထိုထဲ ဒေါ်လေးနဲ့လီယမ်ကတော့မပါခဲ့ဘူး။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း.... "
ကူးကနာမည်အပြည့်အစုံကို ခပ်တိုးတိုးလေးခေါ်
လိုက်တော့မှ ထယ်ယောင်းသတိဝင်လာတော့၏။
ထို့အတူသူ့အသက်ရဲ့ပုခုံးကိုဖက်ထားလိုက်ရင်း
ဒေါ်လေးတို့ဘက်ကိုကြည့်သည်။
" ကျွန်တော်ဒီအမူအကျင့်တွေကို သဘောမကျတာ
တစ်ခြားသူတွေအပေါ်ပဲ၊ကျွန့်တော့်အသက်တော့
မပါဘူး၊ကျွန်တော်ပိုင်သမျှလည်း သူပိုင်တာမို့
သူလုပ်ပါစေ၊နောက်တစ်ခါ ဒေါ်လေးကကျွန်တော့်အသက်ကိုထပ်ဆူနေရင် အဖိုးနဲ့သာရှင်းတော့ "
ထယ်ယောင်းကပြောတော့ ကူးလေးကလီယမ်ကို
ကြည့်နေသည်။လီယမ်က စိတ်တိုနေသည့်
ထယ်ယောင်းကို မျက်တောင်မခတ်ဘဲကြည့်နေတာမို့ ကူးသဘောပေါက်ပါသည်။ထယ်ယောင်းက
လက်ထပ်ပြီးသားဖြစ်တာတောင် လက်လျော့မဲ့ပုံ
လည်းမမြင်ပါလေ။
" မင်း...ဒေါ်လေးကို ပြန်မပြောနဲ့လေ၊ဒေါ်လေးက
မင်းကို ငယ်ငယ်ထည်းစောင့်ရှောက်ခဲ့တာလေ "
" ကျွန်တော်တို့ဖြစ်နေတာ အဲ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူး၊
ကျွန့်တော့်အပိုင်ကို တစ်ခြားစကားတွေမပြောပါနဲ့၊
သူ့ယောက်ျားအင်္ကျီသူဝတ်တာ ပြောစရာတော့
မလိုပါဘူး.... "
ထယ်ယောင်းက သူ့အဒေါ်ကိုကြည့်ရင်းခပ်ပြတ်
ပြတ်ပြောလိုက်တော့ ကူးလေးကထယ်ယောင်းကို
မော့ကြည့်နေသည်။ထယ်ယောင်းက ကူးကိုချစ်လို့
အရာရာတောင် ကာကွယ်တက်နေတာ။
ကူးကမျိုးစေ့လေးရှိရာ ရပ်ဝန်းလေးကို
ဖိကိုင်လိုက်ရင်း ပြုံးနေသည်။ကလေးလေးရယ် မင်းကတော့တကယ်ကံကောင်းတာပဲဟု
တွေးလိုက်မိပါသည်။
" ကျွန်တော်က မိသားစုအကန့်နဲ့နေပါတယ်၊
ကျွန်တော့်အသက်ကို မိသားစုလိုသဘောထားပြီး
ဆက်ဆံပေးပါ၊မဟုတ်ရင်တော့ ဒေါ်လေးကအဖိုးနဲ့
ရှင်းပြီး အိမ်သက်သက်သာခွဲနေ--- "
ထယ်ယောင်းက ဒေါသထွက်နေသည့်လေသံမျိုး
မဟုတ်ပေမဲ့ အသံတွေကတင်းမာနေသည်အထိ။
ထယ်ယောင်းက ဒေါသကြီး၊စိတ်ကြီးတက်သည့်
သူဆိုတာ ကူးသိပါသည်။ဒါကြောင့်မို့ကူးတားရန်
ထယ်ယောင်းရဲ့လက်မောင်းကိုချိတ်လိုက်၏။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း ဒေါ်လေးကအကြီးမို့ထပ်
မပြောနဲ့တော့နော်၊အခုကိစ္စကဘာမှမဖြစ်ဘူး၊
ဒေါ်လေးက ငါ့ကိုကိုယ်ဝန်သည်မို့စေတနာနဲ့
အကြပ်အတည်းမဖြစ်အောင် အဝတ်အစားဝတ်ဖို့
ပြောတာကနေ စကားမာသွားတာပါ၊ငါနားလည်
တယ်နော်.... "
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းအကြောင်းကိုသိတာမို့
တားရတော့သည်။ကူးဘက်ကဖြည့်ပြောပေမဲ့
ထယ်ယောင်းကတော့ မကျေနပ်သေးသည့်
မျက်နှာထားဖြင့် အဒေါ်ကိုကြည့်နေသေးတာ။
ကူးကြောင့်နဲ့ ကင်မ်ထယ်ယောင်းအဒေါ်အရင်းနဲ့
အဆင်မပြေဖြစ်တော့မှာပဲ။
" ငါနဲ့မျိုးစေ့လေးဗိုက်ဆာနေပြီ၊ထမင်းထပ်စားချင်တယ်လို့၊ဒါကြောင့်မို့..စကားထပ်မပြောပါနဲ့၊
နော်...ကင်မ်ထယ်ယောင်း... "
ကင်မ်ထယ်ယောင်း ရန်ထပ်မဖြစ်အောင်ကူးက
ဟန့်တားတော့ ထယ်ယောင်းငြိမ်ကြသွားသည်။
သည်တော့မှကူးကိုမင်းသမီးလေးအလားပွေ့ချီ
လိုက်တော့ ကူးကထယ်ယောင်းလည်တိုင်ကို
လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ချိတ်တွယ်ထားလိုက်သည်။
" မောင်...အကုန်ဝယ်လာခဲ့တယ်၊မောင့်အသက်
အကြိုက်တွေချည်းပဲ၊ခဏနေရင်ဟိုဆော့လည်းလာဖို့ရှိတယ်၊မောင်တို့အပေါ်ထပ်မှာအေးဆေး
သွားနေကြရအောင်ဗျာ.... "
ထယ်ယောင်းက အဒေါ်ကိုကြည့်နေသည့်
တင်းမာတဲ့မျက်နှာထားမှ နူးညံ့သည့်မျက်နှာထား
ပြောင်းသွားကာ ကူးကိုငုံကြည့်ရင်းပြောသည်။
ကူးကတော့ရှက်လို့ ခေါင်းလေးသာငြိမ့်ပြသည်။
ကူးလေးရှက်နေတာလေးကို ထယ်ယောင်းက
အတော်ကြီးသဘောကျနေတာ။
ထယ်ယောင်းက ဒေါ်လေးနဲ့လီယမ်တို့ကိုတောင်
မကြည့်တော့ဘဲ ကူးလေးကိုအပေါ်ထပ်သို့ခေါ်
သွားတော့သည်။ထယ်ယောင်းအဒေါ်ကတော့
သူ့ကိုပြောသွားတဲ့တူအစား စိတ်တိုရင်းအခန်းထဲ
ပြန်ဝင်သွားခဲ့သည်။
လီယမ်ကတော့ မသွားသေးဘဲထယ်ယောင်းပွေ့ချီ
သွားသည့်ကူးလေးကိုကြည့်နေရင်း ခပ်မဲ့မဲ့ပြုံး၏။
သို့သော် လီယမ်ကြည့်နေသည်ကိုကူးလေးကပါ
ထယ်ယောင်းပွေ့ချီတာခံသွားရင်း လီယမ့်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လာပြီး မဲ့ပြုံး,ပြုံးပြသွားသည်။
" ဟမ်...သူကဘယ်လိုတောင်လား... "
ကူးလေးရဲ့မဲ့ပြုံးကြောင့် လီယမ်အံ့ဩသွားပြီး
ဆိုလိုက်မိသည်။ဒီတစ်ယောက်က ငါ့ကိုတောင်
အချေပြုံးအနေဖြင့် လုပ်ချသွားတာဖြစ်သည်။
ဘယ်လိုတောင် အမြင်ကပ်စရာကောင်းတဲ့
ကောင်ပါလိမ့်ဟု လီယမ်တွေးမိသည်။
- - - - -
အခန်းထဲရောက်တော့ ထယ်ယောင်းကကူးလေးကို
ပွေ့ချီပေးလာခဲ့သည်။ကူးလေးကိုပွေ့ချီရင်းမှ
ထယ်ယောင်းက အခန်းတံခါးလော့ခ်ချလိုက်၏။
ကူးလေးကတော့ အခန်းတံခါးလော့ခ်ချလိုက်လို့
အံ့ဩနေရင်း ထယ်ယောင်းကကူးလေးကိုကုတင်
ပေါ်ချပေးလိုက်သည်။
" အင့်...ကင်မ်ထယ်ယောင်း... "
ကူးလေးကိုကုတင်ပေါ် ညှင်သာစွာချပေးလိုက်ပြီး
ထယ်ယောင်းက သူ့အပေါ်ကုတ်ကိုချွတ်လိုက်ကာ
အတွင်းရှပ်ကိုပါကြယ်သီးတွေဖြုတ်နေတာမို့
ကူးလေးလန့်သွားပြီး ထပ်ဟန့်တားသည်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း...မင်းဘာလုပ်မလို့လဲ "
ကူးလေးကလန့်လို့ဟန့်တားလိုက်ပေမဲ့
ထယ်ယောင်းကရယ်လိုက်ရင်း ကူးအပေါ်သို့
အုပ်မိုးလာသည်။ကူးကတော့ တားပေမဲ့လည်း
ထယ်ယောင်းက စူးစိုက်ကြည့်ကာကူးလေးရဲ့
လည်တိုင်ကိုနမ်းလာသည်။ကူးကတော့
ထိုအထိအတွေ့ကြောင့်ယားကာ ညည်းမိ၏။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း.... ငါဗိုက်ဆာတယ်လေ... "
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းနမ်းနေသည့်ကြားမှ
ဗိုက်ဆာသဖြင့်တောင်းဆိုသည်။ထယ်ယောင်းက
ဂရုတောင်မစိုက်ဘဲ ကူးရဲ့လည်တိုင်တွေကိုသာ
ခပ်တင်းတင်းစုပ်နမ်းပြီး နမ်းရှိုက်သည်။
" မျိုးစေ့လေး ဗိုက်ဆာနေပြီလို့ငါပြောတယ်လေ၊
မကြားဘူးလား အရူးရဲ့!!... "
" အာ့!အာ့!မောင့်ကို တအားမဆွဲပါနဲ့ဗျာ... "
ကူးလေးကစိတ်တိုနေတာမို့ မထိန်းနိုင်တဲ့အဆုံး
ထယ်ယောင်းရဲ့ဆံပင်ကိုသာ ဆွဲဆောင့်မိတော့၏။
ထယ်ယောင်းကတော့ နာကျင်လို့အော်လိုက်ပေမဲ့
မရပါ။ပိုတင်းအောင်ဆွဲထားသည်။ဆိုးလိုက်တဲ့မောင်ဗိုက်လေးပါလား။
" ငါဗိုက်ဆာတယ်၊သွားစားမယ်... "
ကူးကပြောတော့ ထယ်ယောင်းကသူ့ဆံပင်တွေကို
ဆွဲထားသည့်ကူးလက်တွေဖြုတ်လိုက်ရင်းဖြေ၏။
" မောင့်ကိုအရင်စားလိုက်လေ၊မောင့်အသက်နဲ့
ရှင်းစရာတွေရှိသေးတယ်၊မောင့်အင်္ကျီယူဝတ်တာ
ထက် မောင်မသိဘဲလှအောင်နေတဲ့အတွက်တော့
မောင်ကအပြစ်ပေးရမှာဗျာ "
" ဘာအပြစ်လဲ၊ငါဘာမှမလုပ်ထားဘူး၊မင်းအင်္ကျီ
လေးယူဝတ်တာအပြစ်ဖြစ်သွားတာလား၊မဝတ်ဘူး၊ပြန်ချွတ်ပေးမယ်၊ငါ့ကိုလွှတ်လို့ ဟင့်... "
ကူးလေးက အုပ်မိုးထားသည့်ထယ်ယောင်းရဲ့
ရင်ဘက်ကိုထုရိုက်သည်။ထယ်ယောင်းကတော့
ပိုရယ်လိုက်ပြီး ကူးရဲ့လက်လေးနှစ်ဖက်ကို
သူ၏သန်မာသည့်လက်တွေဖြင့်ချုပ်ထားကာ
ပါးဖောင်းကိုနမ်းကာ ကိုက်လိုက်သည်။
" ချွတ်ပေးရမှာပေါ့ဗျာ၊မောင့်အင်္ကျီကိုသေချာ
ချွတ်ပေးရမှာပေါ့ အသက်လေးရာ၊မျိုးစေ့လေး
ဒယ်ဒီတောင်းပန်တယ်ကွာ...မွ! မွ! မွ!... "
ထယ်ယောင်းက ကူးရဲ့ပါးဖောင်းလေးကိုနမ်းရင်း
ကူးဝတ်ထားသည့် သူ့တီရှပ်အဖြူလေးကိုချွတ်
ချလိုက်ပြီး ပေါ်လာသည့်ဗိုက်ချပ်ချပ်လေးပေါ်
နမ်းပြန်ရောဖြစ်၏။ကူးကလည်း ရုန်းသလို
ထယ်ယောင်းကလည်း သူ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်ရင်း
ကူးကိုထပ်ခါထပ်ခါနမ်းသည်။
" အင့်ဟယ်...လူဆိုးကောင်၊ငါ့ကိုထမင်းမကျွေးလို့
အာ့!မင်းလျှာကိုပြန်ထုတ်လို့ဆို... အင့်... "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရဲ့ဘောင်းဘီတိုကို
ဆွဲချွတ်စေပြီး ပေါ်လာတဲ့ပန်းရောင်ရပ်ဝန်းလေးထဲ
လျှာဖြင့်ထိုးမွှေနှောက်စေပြီး လုပ်ပေးနေတော့
ကူးမှာငြင်းရင်း အော်ညည်းနေရပါသည်လေ။
ကူးဘယ်လောက်ကျယ်ကျယ်အော်အော် အသံက
အခန်းလုံတာမို့ ထယ်ယောင်းကကူးအသံကြားရ
အောင်လုပ်နေတာဖြစ်သည်။
" ဟာ့!ကင်မ်ထယ်ယောင်းနော်..ငါပြီးတော့မယ် "
ထယ်ယောင်းကပြုံးလိုက်ရင်း သူ့လျှာကိုဆက်လှုပ်
ရှားလိုက်တော့ ကူးရဲ့ပြီးဆုံးခြင်းထွက်လာမိ၏။
သည်တော့ထယ်ယောင်း ကူးနဲ့ဆက်သွားချင်တာမို့
ကူးနှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရင်းဖြင့်...
" မောင်မနေနိုင်တော့လို့ပါကွာ၊ခဏလေးပါ...
ပြီးရင် မောင့်အသက်ကြိုက်တာအကုန်စားဗျာ၊
မောင်ကလိုအပ်တာတွေဆိုလည်း လုပ်ပေးမယ် "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးကိုအုပ်မိုးထားရင်းမှ
ချော့ပြောနေတော့ ကူးလေးကမျက်စောင်းထိုးကာ
ရင်ဘက်ကိုထုရိုက်သည်။ခပ်ဖွဖွတောင်မဟုတ်ဘဲ
တအားကြီးထိုးနှက်ရိုက်နေတာဖြစ်သည်။
သူ့အသက်က မယူရသေးခင်ထည်းကလက်သံ
ပြောင်တာကအစသိသည်လေ။
" အင့်...ဟင့်...ငါ့ကိုညထည်းကအနိုင်ကျင့်တာ၊
နောက်တစ်ခါဆို မင်းနဲ့မနေတော့ဘဲနေမှာ!
လူဆိုးကောင်!ငါက ကလေးလေးလည်းထည့်
ပေးရသေးတယ်၊မင်းမကောင်းဘူး..အာ့!
ဖြည်းဖြည်းလုပ်လေ ကင်မ်ထယ်ယောင်းရဲ့! "
ကူးကချစ်စရာကောင်းစွာဖြင့် နှုတ်ခမ်းလေးချွန်
ထော်ကာ ထယ်ယောင်းကိုပြောနေတော့
ထယ်ယောင်းအသည်းယားပြီး မနေနိုင်ဖြစ်ကာ
သူ့အတွင်းခံကိုချွတ်ပြီး ထည့်လိုက်မိတော့
ကူးလေးက အော်လာသည်။ထယ်ယောင်းလည်း
အသည်းယားလို့ ခပ်ဖွဖွနမ်းရင်းအောက်ပိုင်းကို
ဖြည်းညှင်းစွာလှုပ်ရှားပေးတာမို့ အဆင်ပြေ၏။
ထယ်ယောင်းကတော့ သူမရှိတုန်းသူ့အင်္ကျီဝတ်ထားလို့အပြစ်ပေးတာထက် သူမရောက်ခင်လေး
လှနေအောင်ဝတ်ထားသည့် ကိုကိုအလှလေးကို
မြင်ပြီးစိတ်မထိန်းနိုင်ကာ ဖြစ်သွားခဲ့သည်လေ။
" အင့်...ဟင့်...မြန်မြန်... "
" ဟာ့!မောင်မထွက်ချင်တော့ဘူး... "
ကူးလေးအော်ညည်းလေ ထယ်ယောင်းရဲ့အရာက
ကြီးသည်ထက်ကြီးလာပြီး လှုပ်ရှားရမြန်လာ၏။
ထယ်ယောင်းခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားရင်း တစ်ချီ
ပြီးပြန်တော့ ကူးလေးကိုစောင့်ရင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာဆက်သွားခဲ့သည်။
အကြိမ်ပေါင်းများစွာဆက်ဆံပြီးတော့ ကူးလေး ပင်ပန်းကာထမင်းတောင်မစားနိုင်တော့ဘဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။ဒါတောင် ထယ်ယောင်းကို
'အဖိုးနဲ့တိုင်မယ်'လို့တောင်ပြောသေးသည်။ သေချာသည်ကတော့ထယ်ယောင်း ပြီးဆုံးခြင်း
တွေများသွားလို့ ပိုစိတ်ကောက်ခံနိုင်ပါသည်။
To be continued ~
တိုသွားတဲ့အတွက် အားနာပါတယ်ဗျာ၊နောက်တစ်ပိုင်းကြ များများလေးရေးပေးပါ့မယ်။
တစ်ခါတစ်လေ ကျွန်တော့်ဘက်က
အလွဲလေးဖြစ်သွားရင်တောင်နဲနဲလေးတော့
နားလည်ပေးကြပါခင်ဗျ
Good Night guys !
> >
#zawgyi
အခန္းထဲကိုေရာက္လာသည့္ကူးေလးက ကုတင္
ေပၚထိုင္လိုက္ရင္း သူတစ္ကိုယ္လုံးပူေနလို႔ေခြၽး
ေတြထြက္ေနတာကို သတိထားမိသည္။ဒါေၾကာင့္
စေတာ္ဘယ္ရီေလးေတြ သုံးလုံးေလာက္ပါးစပ္ထဲ
ထည့္လိုက္ၿပီး ပါးေဖာင္းေလးေတြျဖစ္ေအာင္စား
ေနရင္း ေဘးဘက္ကအဝတ္လဲခန္းထဲၾကည့္ကာ
အႀကံရသြားသည္။
ကူးေလးကုန္ေတာ့မည့္စေတာ္ဘယ္ရီေတြကို ထပ္စားလိုက္ရင္း ပါးေဖာင္းေလးျဖစ္လက္စျဖင့္
ထယ္ေယာင္းအခန္းထဲက အဝတ္လဲခန္းထဲသို႔
ဝင္သြားသည္။
" ဝါး...အႀကီးႀကီးပါပဲလား အဝတ္အခန္းႀကီးက၊
မိုက္လိုက္တာ... "
ကူးေလးေျပာရင္း ထယ္ေယာင္းရဲ႕Suitေတြထား
သည့္ေဘးက အဝတ္ဗီ႐ိုႀကီးႀကီးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့
ထယ္ေယာင္းသုံးသည့္ အသုံးအေဆာင္ေတြအား
လုံးနဲ႔ သူအၿမဲဝတ္တက္သည့္ တီရွပ္ေတြေရာ၊
Hoodieေတြေရာ မ်ားလြန္းတာေတြကိုေတြ႕ရ၏။
ထိုထဲမွ ကူးကသေဘာက်သည့္တီရွပ္အျဖဴေလး
ေတြ႕သြားၿပီးၿပဳံးလိုက္သည္။အေရာင္ဆိုအျပာႏုတို႔
အနက္/အျဖဴတို႔ႀကိဳက္တက္သည့္ ကူးအတြက္ေတာ့သူ႔ေယာက်ာ္းထယ္ေယာင္းရဲ႕ အျဖဴေရာင္
တီရွပ္ရွိေနလို႔ ကူးေလးယူၾကည့္လိုက္သည္။ကူးထက္ပိုႀကီးေနေပမဲ့လည္း အပြႀကိဳက္တဲ့ကူးအတြက္တကယ့္မိုက္ေနသည္။
ဒါေၾကာင့္ကူးေလး သူ႔ဝတ္ထားသည့္တီရွပ္ကိုခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းရဲ႕အနံ႔အသက္ေတြ
ရွိေနသည့္ တီရွပ္အျဖဴေရာင္ကိုဝတ္လိုက္သည္။
ဗီ႐ိုေဘးက ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ေရွ႕သြားရင္းဟိုလွည့္
ဒီလွည့္ၾကည့္ကာ သေဘာက်ေနၿပီး ယုန္သြားေလး
ေတြေပၚေအာင္ရယ္ၿပဳံးလိုက္သည္။
" အႀကီးႀကီးပဲမိုက္လိုက္တာ၊ပါးပါးရဲ႕မ်ိဳးေစ့ေလး
ပါးပါး မင္းဒယ္ဒီရဲ႕အက်ႌေတြယူဝတ္ေတာ့မယ္ "
ကူးက မ်ိဳးေစ့ေလးရွိရာရပ္ဝန္းကိုထိလိုက္ရင္း
ေျပာကာ ေအာက္ပိုင္းကေဘာင္းဘီရွည္ကိုမဝတ္
ခ်င္ေတာ့တာမို႔ ေဘာင္းဘီတိုကိုရွာလိုက္သည္။
ေဘာင္းဘီတိုရွာေတြ႕ေရာ ယူဝတ္ၾကည့္ေတာ့
သူနဲ႔အေတာ္ေခ်ာင္က်ေနပါသည္။
သည္ေတာ့ကူးေလး သူ႔luggageကိုေတြ႕ေရာဖြင့္လိုက္ေပမဲ့ဘာအဝတ္မွမေတြ႕တာေၾကာင့္ ေဘးကဗီ႐ိုကိုဖြင့္ေရာ ကူးအတြက္အဝတ္အစားအသစ္ေတြအျပင္၊ကူးဝတ္ေနၾကေတြပါရွိေနတာမို႔ ေဘာင္းဘီတိုေလးကိုလိုက္ရွာမိသည္။ေဘာင္းဘီ
တိုေတြ႕သည္ႏွင့္ဝတ္လိုက္ကာ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္မွာ
တစ္ကိုယ္လုံးလွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္းၿပဳံးေနသည္။
" ငါဒီတီရွပ္နဲ႔တအားလိုက္တာပဲ၊ဒီတီရွပ္တစ္ထည္
အတြက္နဲ႔ငါ့ကိုေတာ့ ဆူမယ္မထင္ဘူး "
ကူးေလးအဝတ္လဲရင္းထြက္လာေတာ့ ဆိုဖာေပၚ
ထိုင္လိုက္ရင္း ဖုန္းၾကည့္ေနသည္။ကူးေလး
ဗိုက္လည္းဆာေနတာမို႔ ေအာက္ဆင္းၿပီးေျပာလိုက္ခ်င္ေပမဲ့လည္းအိမ္ကိုစေရာက္ေရာက္ခ်င္း အားလုံးကလုပ္ေပးၾကေတာ့ ကူးအားနာသျဖင့္
မေျပာရဲဘူးျဖစ္သည္။
တင္မ္ ~
ကူးေလး အာ႐ုံေျပာင္းသည့္အေနျဖင့္ ဖုန္းကိုင္ေနရင္းမွ ထယ္ေယာင္းထံမွာ မက္ေဆ့ခ်္တစ္ေစာင္
ဝင္လာေလသည္။ကူးသက္ျပင္းရွည္ခ်ရင္း
စာဖတ္ဖို႔လုပ္သည္။
တီ! တီ!
ကူးဖတ္ဖို႔ႏွိပ္လိုက္တုန္းရွိေသးၿခံထဲမွ ကားထိုးရပ္သံေလးကိုၾကားလိုက္ရသည္။သည္ေတာ့ကူးေလး
ကားသံၾကားရင္း စာကိုဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
' ေမာင္ၿခံထဲေရာက္ေနၿပီ အသက္ 'တဲ့ေလ။
ထိုစာေလးေၾကာင့္ ကူးမသိမသာေလးၿပဳံးမိပါ၏။
ကူးစာဖတ္ရင္းအႀကံရသြားတာမို႔ ၿပဳံးလိုက္ရင္း
ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသည္။ထယ္ေယာင္းကၿခံထဲ
ေရာက္ေနၿပီလို႔စာပို႔ထားေတာ့ သူနဲ႔သာဗိုက္ဆာ
သည္ကိုေျပာမယ္ဆိုၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာ
ခဲ့ေတာ့သည္။
" သူ႔အက်ႌဝတ္ထားလို႔ငါ့ကိုဆူရင္ အိမ္ေပၚကေန
ငါဆင္းသြားမွာ ဟြန္း! "
ကူးေလးေျပာလိုက္ရင္း အက်ႌကိုေသခ်ာျပင္ဝတ္
ရင္း ဆင္းလာခဲ့သည္။ေအာက္ထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေဒၚေလးနဲ႔လီယမ္ကဆိုဖာထက္ထိုင္ရင္း ရယ္ေမာစကားေျပာေနသည္။ပတ္ဝန္းက်င္ဘက္ကိုလည္း
သတိထားမိမည္မဟုတ္တာေၾကာင့္ မႏႈတ္ဆက္ဘဲ
ကူးလည္း ကင္မ္ထယ္ေယာင္းၿခံထဲေရာက္ေနၿပီ
ဆိုတာသိလို႔ ၿခံထဲမွာသြားေနဖို႔သာဆုံးျဖတ္၏။
" ဟယ္...မင္းကငါ့တူေလးအက်ႌဝတ္ထားတာပဲ "
ေဒၚေလးရဲ႕အသံေၾကာင့္ ကူးေျခလွမ္းတို႔ရပ္တန္႔လို႔
ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚေလးကကူးေလးကို
သေဘာမေတြ႕သလိုၾကည့္ေနၿပီး လီယမ္ကေတာ့
ခပ္မဲ့မဲ့ၾကည့္ေနသည္။ကူးက ေခါင္းငုံ႔လိုက္ရင္း...
" ကူး အေနရခက္လို႔ သူ႔အက်ႌေတြယူဝတ္တာပါ၊
သူ႔ကိုေျပာလိုက္ပါ့မယ္.... "
ကူးကေျပာေတာ့ ေဒၚေလးထက္လီယမ္က ဟက္ခနဲအသံျမည္ေအာင္ ႐ြဲ႕လိုက္သည္။ေဒၚေလးကမူ
ကူးကိုၾကည့္ရင္းျဖင့္ သူမ၏ရွည္က်ေနသည့္ဆံပင္ရွည္ကိုသပ္တင္ရင္းစကားဆိုသည္။
" ငါ့တူေလးက သူ႔အက်ႌေတြကိုဝတ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ထိလိုက္၊ကိုင္ၾကည့္တာေတာင္ လက္ခံတာမဟုတ္ဘူး၊ဘာလို႔ဝတ္ထားရတာလဲ... "
ေဒၚေလးက သေဘာမေတြ႕သည္ေၾကာင့္ကူးကို
လွိမ့္ဆူေနေတာ့သည္။အေမကလည္း အခ်က္အျပဳတ္ခန္းထဲမွာမဟုတ္သည္ေၾကာင့္
ကူးအနားကိုမလာႏိုင္ပါ။ကူးလည္း အားငယ္စိတ္
အနည္းငယ္ဝင္မိတာမို႔ ေဒၚေလးေျပာတာကိုေခါင္း
ငုံ႔ကာၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္မိသည္။
" ကူးက.... "
" မင္းကိုယ္မင္း ဘာမ်ားထင္ေနသလဲ၊မင္းကိုငါတို႔
မိသားစုကလက္ခံေပးထားတာနဲ႔တင္ ေက်နပ္ေပါ့၊
ဘာလို႔ေနရာတကာဝင္ခ်င္ရတာလဲ၊အခုမင္းကျဖင့္
ပိုင္ရွင္ကိုခြင့္ျပဳျခင္းမရွိဘဲ ဝတ္တယ္၊မင္းအေမက
အဲ့လိုဝတ္ဖို႔သင္ေပးထားတာလား "
ေဒၚေလးစကားေၾကာင့္ အိမ္အကူေတြအားလုံးကကြက္ၾကည့္ၾကည့္လာသည္။အဖိုးကၿခံျပင္ေရာက္ေနတာမို႔ရယ္၊ထယ္ေယာင္းမိဘေတြကလည္း
စာၾကည့္ခန္းထဲေရာက္ေနလို႔ အသံမၾကားၾကဘူး။
ကူးကေတာ့ အားငယ္စိတ္ေတာင္ေပ်ာက္သြားၿပီး ထိုစိတ္ထဲေဒါသထြက္သည့္စိတ္တို႔ပိုျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။လက္ထပ္ဖို႔တိုင္ပင္တဲ့ေန႔တုန္းကေတာင္ ကူးအေမကိုေစာ္ကားေနတာ။အခုလည္းထပ္၍ ေစာ္ကားေနတာမို႔ ကူးရပ္ဝန္းေလးကိုလက္ကပ္ထားရင္း ေျဖသည္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္းက ကူးနဲ႔လက္ထပ္ထားတဲ့
ေယာက္်ားပါ၊ဒီေတာ့ သူ႔အက်ႌေတြဝတ္တာထိ
ကူးနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊
ေဒၚေလးကဆိုင္ပဲဆိုင္ေတာ့တာ၊ကူးနဲ႔ကဆိုင္လည္း
ဆိုင္သလို ပိုင္လည္းပိုင္တယ္ေလ၊မေက်နပ္လည္း
ကူးက သူနဲ႔ရွင္းလို႔ရပါတယ္... "
ကူးေလးကေျပာရင္း လီယမ့္ဘက္ကိုေတာင္ၾကည့္
ေျပာလိုက္ပါေသးသည္။လီယမ္ကေတာ့ သူ႔ကို
႐ြဲ႕ေျပာသည့္ေနရာက ဆိုင္လည္းဆိုင္သလို၊ပိုင္
လည္းပိုင္သည္ဆိုတဲ့အေနအထားေၾကာင့္ေပါ့။
ကူးစိတ္တိုတိုနဲ႔ေျပာသည့္စကားေတြက လီယမ့္ကို
ပိုေဒါသထြက္ေစသည္။ဒါကသူ႔ကိုေတာင္
ႏိုင္ေၾကာင္းျပသြားတာျဖစ္သည္။
" ေအာင္မေလး...အိမ္ေရာက္တာျဖင့္တစ္ရက္
ေတာင္မျပည့္ေသးပါဘဲ ငါ့ကိုခံေျပာေနတာလား "
ေဒၚေလးက မခံမရပ္ႏိုင္စြာေဒါသထြက္တာမို႔
ေျပာေတာ့ ကူးေလးကခါးေလးကိုင္းကာေတာင္း
ပန္လိုက္သည္။
" ကူးေျပာတဲ့စကားေတြထဲ ႐ိုင္းသြားရင္ေတာ့ေဒၚေလးကို ကူးကေတာင္းပန္ပါတယ္၊ကူးကေတာ့
ေဒၚေလးကိုသိေစခ်င္႐ုံေလးပါ၊ကူးမွာဘာစိတ္မွ
မရွိပါဘူးရယ္၊ကူးေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဒၚေလး "
ကူးေလးက ႐ိုေသယဥ္ေက်းမႈရွိသည္။စကားေတြ
မွားေျပာတာမ်ိဳးမရွိဘဲ စိတ္တိုတာေလးေၾကာင့္
အမွားမပါသည္စကားလုံးေလးေတြအထိကိုသူ႔မွာ
မေနႏိုင္စြာေတာင္းပန္သည္။
" ေမာင့္အသက္...ဘာေတြေတာင္းပန္ေနတာလဲ "
ကူးေတာင္းပန္ေနရင္း အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာသည့္
ထယ္ေယာင္းက ခါးကိုင္းကာေတာင္းပန္ေနသည့္
ကူးပုံစံကိုေတြ႕ေတာ့ ေမးလာသည္။ကူးကေတာ့
ထယ္ေယာင္းလာတာျမင္ေရာ လွမ္းၾကည့္ရင္း...
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း...ငါမင္းအက်ႌယူဝတ္ထား
တာ၊ေဒၚေလးကေျပာတယ္၊မင္းက မင္းအက်ႌကို
ယူဝတ္တာ သေဘာမက်ဘူးတဲ့... "
ကူးကေဒၚေလးဘက္ကိုၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းတခြၽန္ခြၽန္နဲ႔ထယ္ေယာင္းကို ကေလးေလးအလားတိုင္ေျပာေနေတာ့သည္။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သူ႔အသက္ေျပာေနပုံေလးကို
သေဘာက်ကာၿပဳံးၾကည့္ေနမိသည္။ေဒၚေလးကို
စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ေသးဘဲ သူ႔အသက္၏
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အမူအရာအျပင္၊သူ႔တီရွပ္နဲ႔
ေဘာင္းဘီတိုေလးဝတ္ထားသည္ေၾကာင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည့္ အမူအရာေလးကိုၾကည့္ကာ
အသည္းယားေနမိသည္။ကိုကိုအလွေလးကေတာ့
မ်ိဳးေစ့ေလးရွိမွ အေတာ့္ကိုလွေနတာဗ်ာ။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း!ငါေျပာေနတယ္ေလ၊
မင္းကအေရးမစိုက္တာလား ငါ့စကားကို "
ကူးေလးကစိတ္တိုေနၿပီမို႔ ထယ္ေယာင္းရင္အုပ္ကို
ထုရင္းေျပာလိုက္သည္။အိမ္အကူေတြအားလုံးက
သူတို႔သခင္ေလးက သူ႔အမ်ိဳးသားငယ္ေလးကို
သိပ္ခ်စ္တာပဲဟုထင္မွတ္ကာ ၿပဳံးေနၾက၏။
ထိုထဲ ေဒၚေလးနဲ႔လီယမ္ကေတာ့မပါခဲ့ဘူး။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း.... "
ကူးကနာမည္အျပည့္အစုံကို ခပ္တိုးတိုးေလးေခၚ
လိုက္ေတာ့မွ ထယ္ေယာင္းသတိဝင္လာေတာ့၏။
ထို႔အတူသူ႔အသက္ရဲ႕ပုခုံးကိုဖက္ထားလိုက္ရင္း
ေဒၚေလးတို႔ဘက္ကိုၾကည့္သည္။
" ကြၽန္ေတာ္ဒီအမူအက်င့္ေတြကို သေဘာမက်တာ
တစ္ျခားသူေတြအေပၚပဲ၊ကြၽန္႔ေတာ့္အသက္ေတာ့
မပါဘူး၊ကြၽန္ေတာ္ပိုင္သမွ်လည္း သူပိုင္တာမို႔
သူလုပ္ပါေစ၊ေနာက္တစ္ခါ ေဒၚေလးကကြၽန္ေတာ့္အသက္ကိုထပ္ဆူေနရင္ အဖိုးနဲ႔သာရွင္းေတာ့ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာေတာ့ ကူးေလးကလီယမ္ကို
ၾကည့္ေနသည္။လီယမ္က စိတ္တိုေနသည့္
ထယ္ေယာင္းကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲၾကည့္ေနတာမို႔ ကူးသေဘာေပါက္ပါသည္။ထယ္ေယာင္းက
လက္ထပ္ၿပီးသားျဖစ္တာေတာင္ လက္ေလ်ာ့မဲ့ပုံ
လည္းမျမင္ပါေလ။
" မင္း...ေဒၚေလးကို ျပန္မေျပာနဲ႔ေလ၊ေဒၚေလးက
မင္းကို ငယ္ငယ္ထည္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာေလ "
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ျဖစ္ေနတာ အဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး၊
ကြၽန္႔ေတာ့္အပိုင္ကို တစ္ျခားစကားေတြမေျပာပါနဲ႔၊
သူ႔ေယာက္်ားအက်ႌသူဝတ္တာ ေျပာစရာေတာ့
မလိုပါဘူး.... "
ထယ္ေယာင္းက သူ႔အေဒၚကိုၾကည့္ရင္းခပ္ျပတ္
ျပတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကူးေလးကထယ္ေယာင္းကို
ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ထယ္ေယာင္းက ကူးကိုခ်စ္လို႔
အရာရာေတာင္ ကာကြယ္တက္ေနတာ။
ကူးကမ်ိဳးေစ့ေလးရွိရာ ရပ္ဝန္းေလးကို
ဖိကိုင္လိုက္ရင္း ၿပဳံးေနသည္။ကေလးေလးရယ္ မင္းကေတာ့တကယ္ကံေကာင္းတာပဲဟု
ေတြးလိုက္မိပါသည္။
" ကြၽန္ေတာ္က မိသားစုအကန္႔နဲ႔ေနပါတယ္၊
ကြၽန္ေတာ့္အသက္ကို မိသားစုလိုသေဘာထားၿပီး
ဆက္ဆံေပးပါ၊မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေဒၚေလးကအဖိုးနဲ႔
ရွင္းၿပီး အိမ္သက္သက္သာခြဲေန--- "
ထယ္ေယာင္းက ေဒါသထြက္ေနသည့္ေလသံမ်ိဳး
မဟုတ္ေပမဲ့ အသံေတြကတင္းမာေနသည္အထိ။
ထယ္ေယာင္းက ေဒါသႀကီး၊စိတ္ႀကီးတက္သည့္
သူဆိုတာ ကူးသိပါသည္။ဒါေၾကာင့္မို႔ကူးတားရန္
ထယ္ေယာင္းရဲ႕လက္ေမာင္းကိုခ်ိတ္လိုက္၏။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း ေဒၚေလးကအႀကီးမို႔ထပ္
မေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊အခုကိစၥကဘာမွမျဖစ္ဘူး၊
ေဒၚေလးက ငါ့ကိုကိုယ္ဝန္သည္မို႔ေစတနာနဲ႔
အၾကပ္အတည္းမျဖစ္ေအာင္ အဝတ္အစားဝတ္ဖို႔
ေျပာတာကေန စကားမာသြားတာပါ၊ငါနားလည္
တယ္ေနာ္.... "
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းအေၾကာင္းကိုသိတာမို႔
တားရေတာ့သည္။ကူးဘက္ကျဖည့္ေျပာေပမဲ့
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ မေက်နပ္ေသးသည့္
မ်က္ႏွာထားျဖင့္ အေဒၚကိုၾကည့္ေနေသးတာ။
ကူးေၾကာင့္နဲ႔ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းအေဒၚအရင္းနဲ႔
အဆင္မေျပျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။
" ငါနဲ႔မ်ိဳးေစ့ေလးဗိုက္ဆာေနၿပီ၊ထမင္းထပ္စားခ်င္တယ္လို႔၊ဒါေၾကာင့္မို႔..စကားထပ္မေျပာပါနဲ႔၊
ေနာ္...ကင္မ္ထယ္ေယာင္း... "
ကင္မ္ထယ္ေယာင္း ရန္ထပ္မျဖစ္ေအာင္ကူးက
ဟန္႔တားေတာ့ ထယ္ေယာင္းၿငိမ္ၾကသြားသည္။
သည္ေတာ့မွကူးကိုမင္းသမီးေလးအလားေပြ႕ခ်ီ
လိုက္ေတာ့ ကူးကထယ္ေယာင္းလည္တိုင္ကို
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ခ်ိတ္တြယ္ထားလိုက္သည္။
" ေမာင္...အကုန္ဝယ္လာခဲ့တယ္၊ေမာင့္အသက္
အႀကိဳက္ေတြခ်ည္းပဲ၊ခဏေနရင္ဟိုေဆာ့လည္းလာဖို႔ရွိတယ္၊ေမာင္တို႔အေပၚထပ္မွာေအးေဆး
သြားေနၾကရေအာင္ဗ်ာ.... "
ထယ္ေယာင္းက အေဒၚကိုၾကည့္ေနသည့္
တင္းမာတဲ့မ်က္ႏွာထားမွ ႏူးညံ့သည့္မ်က္ႏွာထား
ေျပာင္းသြားကာ ကူးကိုငုံၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
ကူးကေတာ့ရွက္လို႔ ေခါင္းေလးသာၿငိမ့္ျပသည္။
ကူးေလးရွက္ေနတာေလးကို ထယ္ေယာင္းက
အေတာ္ႀကီးသေဘာက်ေနတာ။
ထယ္ေယာင္းက ေဒၚေလးနဲ႔လီယမ္တို႔ကိုေတာင္
မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ကူးေလးကိုအေပၚထပ္သို႔ေခၚ
သြားေတာ့သည္။ထယ္ေယာင္းအေဒၚကေတာ့
သူ႔ကိုေျပာသြားတဲ့တူအစား စိတ္တိုရင္းအခန္းထဲ
ျပန္ဝင္သြားခဲ့သည္။
လီယမ္ကေတာ့ မသြားေသးဘဲထယ္ေယာင္းေပြ႕ခ်ီ
သြားသည့္ကူးေလးကိုၾကည့္ေနရင္း ခပ္မဲ့မဲ့ၿပဳံး၏။
သို႔ေသာ္ လီယမ္ၾကည့္ေနသည္ကိုကူးေလးကပါ
ထယ္ေယာင္းေပြ႕ခ်ီတာခံသြားရင္း လီယမ့္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လာၿပီး မဲ့ၿပဳံး,ၿပဳံးျပသြားသည္။
" ဟမ္...သူကဘယ္လိုေတာင္လား... "
ကူးေလးရဲ႕မဲ့ၿပဳံးေၾကာင့္ လီယမ္အံ့ဩသြားၿပီး
ဆိုလိုက္မိသည္။ဒီတစ္ေယာက္က ငါ့ကိုေတာင္
အေခ်ၿပဳံးအေနျဖင့္ လုပ္ခ်သြားတာျဖစ္သည္။
ဘယ္လိုေတာင္ အျမင္ကပ္စရာေကာင္းတဲ့
ေကာင္ပါလိမ့္ဟု လီယမ္ေတြးမိသည္။
- - - - -
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကကူးေလးကို
ေပြ႕ခ်ီေပးလာခဲ့သည္။ကူးေလးကိုေပြ႕ခ်ီရင္းမွ
ထယ္ေယာင္းက အခန္းတံခါးေလာ့ခ္ခ်လိုက္၏။
ကူးေလးကေတာ့ အခန္းတံခါးေလာ့ခ္ခ်လိုက္လို႔
အံ့ဩေနရင္း ထယ္ေယာင္းကကူးေလးကိုကုတင္
ေပၚခ်ေပးလိုက္သည္။
" အင့္...ကင္မ္ထယ္ေယာင္း... "
ကူးေလးကိုကုတင္ေပၚ ညႇင္သာစြာခ်ေပးလိုက္ၿပီး
ထယ္ေယာင္းက သူ႔အေပၚကုတ္ကိုခြၽတ္လိုက္ကာ
အတြင္းရွပ္ကိုပါၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ေနတာမို႔
ကူးေလးလန္႔သြားၿပီး ထပ္ဟန္႔တားသည္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း...မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ "
ကူးေလးကလန္႔လို႔ဟန္႔တားလိုက္ေပမဲ့
ထယ္ေယာင္းကရယ္လိုက္ရင္း ကူးအေပၚသို႔
အုပ္မိုးလာသည္။ကူးကေတာ့ တားေပမဲ့လည္း
ထယ္ေယာင္းက စူးစိုက္ၾကည့္ကာကူးေလးရဲ႕
လည္တိုင္ကိုနမ္းလာသည္။ကူးကေတာ့
ထိုအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ယားကာ ညည္းမိ၏။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း.... ငါဗိုက္ဆာတယ္ေလ... "
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းနမ္းေနသည့္ၾကားမွ
ဗိုက္ဆာသျဖင့္ေတာင္းဆိုသည္။ထယ္ေယာင္းက
ဂ႐ုေတာင္မစိုက္ဘဲ ကူးရဲ႕လည္တိုင္ေတြကိုသာ
ခပ္တင္းတင္းစုပ္နမ္းၿပီး နမ္းရႈိက္သည္။
" မ်ိဳးေစ့ေလး ဗိုက္ဆာေနၿပီလို႔ငါေျပာတယ္ေလ၊
မၾကားဘူးလား အ႐ူးရဲ႕!!... "
" အာ့!အာ့!ေမာင့္ကို တအားမဆြဲပါနဲ႔ဗ်ာ... "
ကူးေလးကစိတ္တိုေနတာမို႔ မထိန္းႏိုင္တဲ့အဆုံး
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ဆံပင္ကိုသာ ဆြဲေဆာင့္မိေတာ့၏။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ နာက်င္လို႔ေအာ္လိုက္ေပမဲ့
မရပါ။ပိုတင္းေအာင္ဆြဲထားသည္။ဆိုးလိုက္တဲ့ေမာင္ဗိုက္ေလးပါလား။
" ငါဗိုက္ဆာတယ္၊သြားစားမယ္... "
ကူးကေျပာေတာ့ ထယ္ေယာင္းကသူ႔ဆံပင္ေတြကို
ဆြဲထားသည့္ကူးလက္ေတြျဖဳတ္လိုက္ရင္းေျဖ၏။
" ေမာင့္ကိုအရင္စားလိုက္ေလ၊ေမာင့္အသက္နဲ႔
ရွင္းစရာေတြရွိေသးတယ္၊ေမာင့္အက်ႌယူဝတ္တာ
ထက္ ေမာင္မသိဘဲလွေအာင္ေနတဲ့အတြက္ေတာ့
ေမာင္ကအျပစ္ေပးရမွာဗ်ာ "
" ဘာအျပစ္လဲ၊ငါဘာမွမလုပ္ထားဘူး၊မင္းအက်ႌ
ေလးယူဝတ္တာအျပစ္ျဖစ္သြားတာလား၊မဝတ္ဘူး၊ျပန္ခြၽတ္ေပးမယ္၊ငါ့ကိုလႊတ္လို႔ ဟင့္... "
ကူးေလးက အုပ္မိုးထားသည့္ထယ္ေယာင္းရဲ႕
ရင္ဘက္ကိုထု႐ိုက္သည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့
ပိုရယ္လိုက္ၿပီး ကူးရဲ႕လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို
သူ၏သန္မာသည့္လက္ေတြျဖင့္ခ်ဳပ္ထားကာ
ပါးေဖာင္းကိုနမ္းကာ ကိုက္လိုက္သည္။
" ခြၽတ္ေပးရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ေမာင့္အက်ႌကိုေသခ်ာ
ခြၽတ္ေပးရမွာေပါ့ အသက္ေလးရာ၊မ်ိဳးေစ့ေလး
ဒယ္ဒီေတာင္းပန္တယ္ကြာ...မြ! မြ! မြ!... "
ထယ္ေယာင္းက ကူးရဲ႕ပါးေဖာင္းေလးကိုနမ္းရင္း
ကူးဝတ္ထားသည့္ သူ႔တီရွပ္အျဖဴေလးကိုခြၽတ္
ခ်လိုက္ၿပီး ေပၚလာသည့္ဗိုက္ခ်ပ္ခ်ပ္ေလးေပၚ
နမ္းျပန္ေရာျဖစ္၏။ကူးကလည္း ႐ုန္းသလို
ထယ္ေယာင္းကလည္း သူ႔ေဘာင္းဘီကိုခြၽတ္ရင္း
ကူးကိုထပ္ခါထပ္ခါနမ္းသည္။
" အင့္ဟယ္...လူဆိုးေကာင္၊ငါ့ကိုထမင္းမေကြၽးလို႔
အာ့!မင္းလွ်ာကိုျပန္ထုတ္လို႔ဆို... အင့္... "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရဲ႕ေဘာင္းဘီတိုကို
ဆြဲခြၽတ္ေစၿပီး ေပၚလာတဲ့ပန္းေရာင္ရပ္ဝန္းေလးထဲ
လွ်ာျဖင့္ထိုးေမႊေႏွာက္ေစၿပီး လုပ္ေပးေနေတာ့
ကူးမွာျငင္းရင္း ေအာ္ညည္းေနရပါသည္ေလ။
ကူးဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေအာ္ အသံက
အခန္းလုံတာမို႔ ထယ္ေယာင္းကကူးအသံၾကားရ
ေအာင္လုပ္ေနတာျဖစ္သည္။
" ဟာ့!ကင္မ္ထယ္ေယာင္းေနာ္..ငါၿပီးေတာ့မယ္ "
ထယ္ေယာင္းကၿပဳံးလိုက္ရင္း သူ႔လွ်ာကိုဆက္လႈပ္
ရွားလိုက္ေတာ့ ကူးရဲ႕ၿပီးဆုံးျခင္းထြက္လာမိ၏။
သည္ေတာ့ထယ္ေယာင္း ကူးနဲ႔ဆက္သြားခ်င္တာမို႔
ကူးႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရင္းျဖင့္...
" ေမာင္မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ပါကြာ၊ခဏေလးပါ...
ၿပီးရင္ ေမာင့္အသက္ႀကိဳက္တာအကုန္စားဗ်ာ၊
ေမာင္ကလိုအပ္တာေတြဆိုလည္း လုပ္ေပးမယ္ "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးကိုအုပ္မိုးထားရင္းမွ
ေခ်ာ့ေျပာေနေတာ့ ကူးေလးကမ်က္ေစာင္းထိုးကာ
ရင္ဘက္ကိုထု႐ိုက္သည္။ခပ္ဖြဖြေတာင္မဟုတ္ဘဲ
တအားႀကီးထိုးႏွက္႐ိုက္ေနတာျဖစ္သည္။
သူ႔အသက္က မယူရေသးခင္ထည္းကလက္သံ
ေျပာင္တာကအစသိသည္ေလ။
" အင့္...ဟင့္...ငါ့ကိုညထည္းကအႏိုင္က်င့္တာ၊
ေနာက္တစ္ခါဆို မင္းနဲ႔မေနေတာ့ဘဲေနမွာ!
လူဆိုးေကာင္!ငါက ကေလးေလးလည္းထည့္
ေပးရေသးတယ္၊မင္းမေကာင္းဘူး..အာ့!
ျဖည္းျဖည္းလုပ္ေလ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းရဲ႕! "
ကူးကခ်စ္စရာေကာင္းစြာျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးခြၽန္
ေထာ္ကာ ထယ္ေယာင္းကိုေျပာေနေတာ့
ထယ္ေယာင္းအသည္းယားၿပီး မေနႏိုင္ျဖစ္ကာ
သူ႔အတြင္းခံကိုခြၽတ္ၿပီး ထည့္လိုက္မိေတာ့
ကူးေလးက ေအာ္လာသည္။ထယ္ေယာင္းလည္း
အသည္းယားလို႔ ခပ္ဖြဖြနမ္းရင္းေအာက္ပိုင္းကို
ျဖည္းညႇင္းစြာလႈပ္ရွားေပးတာမို႔ အဆင္ေျပ၏။
ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သူမရွိတုန္းသူ႔အက်ႌဝတ္ထားလို႔အျပစ္ေပးတာထက္ သူမေရာက္ခင္ေလး
လွေနေအာင္ဝတ္ထားသည့္ ကိုကိုအလွေလးကို
ျမင္ၿပီးစိတ္မထိန္းႏိုင္ကာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ေလ။
" အင့္...ဟင့္...ျမန္ျမန္... "
" ဟာ့!ေမာင္မထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး... "
ကူးေလးေအာ္ညည္းေလ ထယ္ေယာင္းရဲ႕အရာက
ႀကီးသည္ထက္ႀကီးလာၿပီး လႈပ္ရွားရျမန္လာ၏။
ထယ္ေယာင္းခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားရင္း တစ္ခ်ီ
ၿပီးျပန္ေတာ့ ကူးေလးကိုေစာင့္ရင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာဆက္သြားခဲ့သည္။
အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာဆက္ဆံၿပီးေတာ့ ကူးေလး ပင္ပန္းကာထမင္းေတာင္မစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ဒါေတာင္ ထယ္ေယာင္းကို
'အဖိုးနဲ႔တိုင္မယ္'လို႔ေတာင္ေျပာေသးသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ထယ္ေယာင္း ၿပီးဆုံးျခင္း
ေတြမ်ားသြားလို႔ ပိုစိတ္ေကာက္ခံႏိုင္ပါသည္။
To be continued ~
တိုသြားတဲ့အတြက္ အားနာပါတယ္ဗ်ာ၊ေနာက္တစ္ပိုင္းၾက မ်ားမ်ားေလးေရးေပးပါ့မယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က
အလြဲေလးျဖစ္သြားရင္ေတာင္နဲနဲေလးေတာ့
နားလည္ေပးၾကပါခင္ဗ်
Good Night guys
> >