Bir adam benden daha küçük bir vampire şiddet uyguluyordu. Efe hemen onların yanına koştu ve adama yumruk ataraken bende hızla çocuğun yanına gittim.
"Hey iyi misin."
"Y-yardım edin lütfen..."
"Tamam bana bak. Gözlerini açık tutmaya çalış."
Bir her yeri kan olan çocuğa bakıyordum birde Efeyi kontrol ediyordum.
"Efe! Ağır yaralı. Oyalanmadan öldür canım."
Efe sırıtarak adama tırnaklarını sokmuştu. Ara sokağın en ucundaydık ve karanlıktı. O yüzden rahattık.
Yeniden çocuğa döndüm. Gözlerini kapatmıştı.
"Hey. Bayıldın mı?" Yanına eğilip elimi omzuna koydum. Efe yanıma gelip çocuğun yanına çöktü.
Çocuk karnını tutarak inledi. Gözlerini açamıyordu sanırım.
"Efe. Saraya götürelim acı çekiyor."
"Tamam tamam. Sakin olalım ilk önce bende stres oldum."
Çocuğu kucağına aldı ve ayağa kalktı. Bana döndü.
"Kolumdan tut küçüğüm."
"Niye-"
"Yap şunu Lara kan kaybediyor."
Daha fazla sözünü ikiletmeden kolunu tuttum.
Saraya ışınlandık.
"Varlık ben sanırım kusucam-"
Bu yolculuk niye bu kadar midemi bulandırdı bilmiyorum."
"Dur miniğim. Şu misafirimizle ilgilenelim."
Evet kendimi toparlamam lazım. Daha önemli işlerimiz var.
"Yatağa yatır varlık. İlk yardım biliyorum dikiş atmam lazım."
"Doktor sevgilim benim."
"Kes sesini."
Her ilk yardım bilen doktor mu oluyor?!
"Hayır ama sen benim doktorumsun."
"Bir daha zihnimi okursan..." Arkama elime gelen neşteri fırlattım. Refleksi olmasa ölmüştü.
Gülerek hasta adayımızın yanına oturdu.
"Tamam bebeğim sakinim."
Göz devirip işime başladım. Dikiş atma işi bitince kanamasınndiye hafif bastırdım. Bastırdığım anda bağırdı ve Efenin elini tuttu.
Gözüme çok masum geldi bu. Benden daha küçük olduğu her halinden belli oluyordu. Hafif araladığı gözleriyle ilk Efeye sonra bana baktı.
"Sizde kimsiniz."
"Oha-" Efe eliyle ağzımı kapattı. Çocuk en fazla on üç yaşında sanki. Yani sesi öyle. Ama bu onu tatlı yapıyor
"Merhaba abicim. Yaralanmıştın. Öncelikle kaç yaşındasın."
"15."
"Dedim ben sana küçük diye."
"Sus miniğim."
Yeniden çocuğa döndü.
"İsmin ne senin minik şey."
İşte buna bozulurum. Ben sadece senin miniğinim varlık!
"Efe bir anda gülmeye başlayınca kızardım. Kahretsin zihnimi okudu...
"İsmim Kaden."
(Burdan ötanazi okurlarına gelsin 😘)
"İsmin çok güzelmiş." Dedi Efe
"Teşekkür ederim."
"Bir vampir olduğunu biliyorsun değil mi."
"Evet. Ama o adam benim peşime takıldı ve beni sıkıştırdı. Kurtulamadım."
Gözleri dolunca yanına gidip sarıldım. O da bana sarılıp iç çekerek ağlamaya başladı. Efeye üzgün bir suratla bakarken o bana hafif bir tebessümle bakıyordu.
Kaden nin ağlaması yavaş yavaş durunca ondan ayrıldım. Benden yavaşça uzaklaştı ama ben onu kednime çekip başını dizlerimi yaslayıp yatırdım.
Yarasına dikkat ederek bir örtüyü üstüne örttüm çünkü olması gerekenden daha fazla soğuktu.
Efe yatakta bize daha çok yaklaştı. Kadenin saçlarını okşamaya başladı.
"Bir ailen yada tanıdığın biri var mı?"
"Hayır. Tek yaşıyorum."
"Hm. Anladım."
Efeye kısa bir bakışma yaşadık.
Çocuğu yanımıza alalım mı?
Zihnime gelen sesle irkildim.
Aslında olabilir. Saray zaten çok büyük burdan bir oda verebiliriz. Zaten o da bir vampir bize sorun çıkaracağını sanmıyorum.
Efe beni kafasıyla onaylayıp Kaden e geri döndü.
"Kaden... Bundan sonra bizimle yaşamaya ne dersin."
Gözlerindeki parıltı buna sevindiğinin işaretiydi.
"Gerçekten mi?"
"Evet. Bundan sonra bizimle yaşa. Biz sana bakarız. Hem ben sana antrenman da veririm. Lara ablanla beraber."
Söz bana dönünce kafa salladım.
"Teşekkür ederim..."
Bittiğ. Yazım hatalarım olabilir bakmadım.
Byee 💞💓💗