Pov Robbie
Ziekenhuisbedden slapen alles behalve lekker. De hele nacht heb ik liggen woelen en draaien in dit steenharde bed. Elke keer als Matthy geluid maakte of bewoog, werd ik wakker. Bang dat er iets mis zou zijn. Gelukkig was dit telkens niet het geval en heeft Matthy in ieder geval wel door kunnen slapen. Vermoeid stap ik uit het bed. Ik werp kort een blik op het bed waar Matthy slaapt, maar deze is leeg. Paniek overheerst binnen een seconde alle gevoelens die ik had. Ik kijk de kamer rond maar zie hem nergens. In alle paniek wil ik naar een dokter lopen als ik de deur van het kleine badkamertje open zie gaan. De blonde lokken van Matthy steken langs de deur waarna ook zijn gezicht zichtbaar wordt. Opgelucht haal ik adem en loop ik naar hem toe. Voorzichtig sla ik mijn armen om zijn middel, zorgend dat ik zijn arm niet raak. "Gaat het wel?" Vraagt Matthy. Ik kan niet plaatsen of hij bezorgd klinkt of moet lachen. "Ik werd wakker en zag jou nergens. Ik schrok me kapot." Zeg ik. Ik voel zijn lippen kort op de kruin van mijn hoofd. "Ik moest gewoon even naar de wc, geen zorgen." Ik laat mijn armen van zijn middel glijden en kijk hem aan. Zijn ogen sprankelen meer dan dat ze gisteren deden. "Ik kan niet anders dan me zorgen maken als jij hier ligt." Een kleine glimlach vormt zich rond Matthy's lippen. "Ik kan wel zeggen dat het niet nodig is, maar ik weet dat je je toch zorgen gaat maken." Ik knik en gebaar dat hij terug zijn bed in moet. Hij zucht maar gaat toch weer in zijn bed liggen. Ik wil terug lopen naar het bed waar ik vannacht in geslapen heb als ik Matthy mijn naam hoor zeggen. "Robbie?" Ik kijk hem aan en knik, als teken dat ik luister. "Wil je misschien naast me komen liggen?" Vraagt hij verlegen. Ik heb hem niet vaak zo verlegen gezien na de eerste keer dat we elkaar spraken. Ik kan dan ook niet anders dan knikken. "Lukt dat wel met je arm?" Vraag ik als ik naast zijn bed sta. Hoewel ik aan de andere kant sta van zijn gebroken arm, wil ik niet iets doen wat hem nog meer pijn bezorgt. Ditmaal knikt Matthy. "Ik wil gewoon even tegen je aan liggen, als je dat goed vindt." Hij lijkt zo klein nu. Mijn hart breekt een stukje als ik hem zo zie liggen. Ik trek voorzichtig de deken iets omhoog en kruip naast Matthy in het iets te kleine bed. Deze bedden zijn niet gemaakt voor twee personen. Matthy wacht geen seconde en legt zijn hoofd op mijn borst terwijl mijn arm rond zijn schouders ligt. De wond aan zijn hoofd zit aan dezelfde kant van het gips dus ook daar heeft hij hopelijk nu niet al te veel last van. "Lig je goed, lief?" Ik voel Matthy knikken tegen mijn borst. Zachtjes druk ik een kus op zijn kruin. "Ga nog maar even slapen."
Matthy is als een blok in slaap gevallen maar ik heb geen oog meer dicht gedaan. Ik was bang dat ik, als ik in slaap zou vallen, hem pijn zou doen. Ik zie de deur opengaan. Kut. Ik mag waarschijnlijk niet in dit bed liggen maar er is geen tijd meer om van bed te wisselen. Ik zie, tot mijn opluchting, dokter Edelman binnenkomen. Ze glimlacht als ze ons ziet liggen. "Het gaat al een stuk beter met hem, of niet?" Vraagt ze. Ik knik. "Volgens mij wel. Ik weet dat ik hier eigenlijk niet mag liggen maar hij vroeg er om en ik kon geen nee zeggen." Beken ik tegen de dokter. Ze lacht even zachtjes. "Geen zorgen Robbie, ik had dit wel verwacht." Ik voel hoe Matthy beweegt op mijn borst. "Ah, Matthy. Fijn dat je wakker bent. Hoe voel je je?" Vraagt dokter Edelman en ze komt in de stoel naast het bed zitten. "Eh, wel oke? Een beetje vies omdat ik nog niet heb kunnen douchen maar de hoofdpijn is bijna weg." Legt Matthy uit. Het doet me goed om te horen dat hij zich beter voelt. "Denk je dat je het ziet zitten om vandaag naar huis te gaan?" Met grote ogen kijkt Matthy me aan. Ik haal mijn schouders op. "Eh, ja. Zeker!" Zegt hij blij. "Dan heb ik goed nieuws. Aangezien je niet aan geheugenverlies lijkt te lijden en het herstellen van je gebroken arm toch tijd zal kosten, mag je wat ons betreft vandaag naar huis. Mits je nog een week bedrust neemt." Matthy komt overeind zitten en kijkt de dokter blij aan. "Dat zou ik heel fijn vinden." Zegt hij. Dokter Edelman glimlacht. "Dan ga ik het ontslag regelen. Heb je nu nog vragen?" Matthy knikt. "Mag ik wel weer douchen?" Vraagt hij. "Dat mag, maar iemand zal je wel moeten helpen aangezien je natuurlijk je rechterarm niet kunt gebruiken." Matthy knikt begrijpend. "Dat moet geen probleem zijn." Zegt hij en hij kijkt mij even vragend aan maar ik knik, als teken dat ik hem wel zal helpen mocht het nodig zijn. "Ik ga even de papieren regelen. Hebben jullie zin in ontbijt?" Vraagt ze. Matthy knikt blij bij het horen van die woorden. "Ik zal zorgen dat ze zo even wat langs brengen." Glimlacht dokter Edelman naar ons voor ze de deur weer uitloopt. "Ik mag gewoon naar huis!" Roept Matthy blij en hij slaat zijn vrije arm om mijn nek. Het enthousiasme van hem werkt aanstekelijk. "Ik ben zo trots op jou." Fluister ik. Ik zie een blosje ontstaan op zijn wangen. Hij leunt naar me toe en kust me zachtjes. Ik ben zo ontzettend blij dat het nu al beter gaat met hem en dat er geen ernstige verwondingen bleken te zijn. Ik sluit mijn ogen en streel hem zachtjes over zijn wang. Het is eigenlijk best gek om hier in een ziekenhuis bed te kussen maar het blijkt ons beide niet te boeien.
Twee uur later sta ik met Matthy aan mijn zij te wachten op Raoul. Hij komt ons ophalen. Ik heb twee tassen vast omdat ik Matthy niks wil laten dragen. Zijn arm hangt in een mitella en hoewel hij beweerde dat zijn andere hand niks mankeerde, wilde ik niet dat hij het risico zou lopen om te vallen of onverwachte bewegingen te maken. Er zit nog een gaasje op zijn hoofd, om de wond te bedekken. "Wil je straks meteen al even douchen?" Matthy knikt direct zodra ik de laatste woorden heb uitgesproken. "Heel graag. Ik voel me zo vies." Moppert hij. "Ik kan ook niet wachten om in mijn eigen bed te gaan liggen." Bekent hij. "Mat, je bent twee nachten weggeweest." Grinnik ik. "Lang genoeg om mijn bed en jou naast met te missen." Die woorden geven me een warm gevoel. Alsof iemand een kachel in mijn buik heeft aangestoken en de warmte zich nu doorheen heel mijn lichaam verspreidt. "Ja, ik heb jou gemist." Zegt Matthy voor ik kan reageren. Een toeter doet me opkijken. Raoul zwaait enthousiast vanuit de auto, mijn auto. Ik schud lachend mijn hoofd en begeleid Matthy naar de auto. Hij kruipt voorin en nadat ik de tassen in de kofferbak heb gelegd, neem ik plaats achter hem op de achterbank. "Hey maatje." Zegt Raoul en hij glimlacht even naar me. "Klaar om naar huis te gaan?" Vraagt hij aan Matthy. "Je wilt het niet weten." Zucht hij. "Ik ben echt klaar met die ziekenhuislucht, en vooral met die bedden." Raoul grinnikt en start de auto. "Laten we dan maar snel naar huis gaan." Matthy en Raoul raken in gesprek over van alles en nog wat maar ik luister niet. Ik kijk naar buiten en laat mijn gedachtes de vrije loop. Ik hoop dat Matthy niet te vroeg uit het ziekenhuis weggegaan is. Maar als de dokter zegt dat het goed is, zal dat vast zo zijn.
Zodra we de deur van Matthy's huis door lopen, komt Koen op ons afgerend. "Maatje! Wat fijn dat je weer thuis bent." Roept hij blij terwijl hij Matthy een knuffel geeft. "Ik ben ook blij om weer thuis te zijn Koentje." Grinnikt Matthy. Ik besluit de twee vrienden even te laten en loop naar Matthy's kamer om de tassen te dumpen. Als ik op zijn kamer aankom, zie ik Milo op het bed zitten. "Oh, jij bent het." Zegt hij zodra hij ziet dat ik de kamer ingelopen komt. "Wat doe je hier?" Vraag ik hem. Hij staat op van het bed en komt op me afgelopen. "Ik wilde eigenlijk met Matthy praten maar nu jij hier bent zal dat wel weer onmogelijk worden." Zegt hij bot. Verward kijk ik hem aan. "Het lijkt me ook geen goed idee dat jij nu met hem gaat praten." Zeg ik maar dat had ik beter niet kunnen doen. Ik zie Milo bozer worden maar hij doet niks. Hij loopt de kamer uit en die van hem in, hoor ik aan hoe hij de deur dichtslaat. Ik laat me zuchtend op bed vallen. Wat als ik straks terug naar school ben en Milo de enige is die Matthy kan helpen met dingen? Wat als hij dan weer probeert om hem te zoenen? Ongemerkt rolt er een traan over mijn wang. Eentje uit angst, angst dat er iets met Matthy gebeurt of dat Milo een rare streek uithaalt. Ik hoor de deur van de slaapkamer opengaan en als ik opkijk, zie ik Matthy voor me staan. "Hey, gaat het?" Vraagt hij als hij mij ziet. Hij komt naast me op het bed zitten en slaat zijn arm om me heen. "Ja, niks aan de hand." Probeer ik hem te overtuigen maar het werkt niet. Matthy legt mijn hoofd op zijn schouder en streelt zachtjes door mijn haren. "Ik moet me gewoon niet zo aanstellen. Jij bent degene die in het ziekenhuis heeft gelegen en die nu met een gebroken arm thuiszit." Zeg ik tegen hem. "Rob, lief, je stelt je niet aan. Voor jou is dit net zo goed een lastige periode. Geef jezelf ook de kans om hiermee om te gaan, oke?" Matthy drukt een kus op mijn hoofd en ik knik. "Ik ben gewoon bang voor de dagen dat ik niet hier kan zijn." Geef ik uiteindelijk toe. "Bang dat Milo op die dagen de enige is die hulp kan bieden en dat hij dan toch weer iets probeert." Ik hoor Matthy zachtjes zuchten maar hij zegt niets. Waarschijnlijk weet hij gewoon niet wat hij moet zeggen. Misschien is het ook niet erg dat er nu niks gezegd wordt, maar dat hij wel weet van de dingen waar ik tegenaan loop.
"Mat, hoe laat wil je douchen?" Vraag ik hem na een tijdje. We zijn op zijn bed gaan liggen, hij ligt met zijn hoofd op mijn borst en tekent figuurtjes met zijn wijsvinger. "Nu?" Vraagt hij en hij kijkt me aan. Ik knik en laat hem eerst opstaan. "Je mag alleen je haren nog niet wassen of nat maken." Zeg ik tegen hem. Hij knikt sip. "Weet ik." Ik vind het zo lastig om hem zo te zien. "Ga jij alvast maar naar de badkamer." Zeg ik tegen hem voordat ik naar zijn kast loop. Ik pak schone kleding voor hem en loop daarna ook naar de badkamer. De waterbestendige hoes voor zijn arm ligt al klaar op de wastafel. "Je vindt het niet vervelend om me te helpen toch?" Vraagt Matthy als ik de douche aan doe. "Natuurlijk niet, lief." Ik leg mijn handen op zijn heupen en druk een zacht kusje op zijn lippen. "Ik doe het met liefde." Hij glimlacht en ik voel nog even kort zijn lippen op die van mij. "Nou, hup. Uit die kleren." Plaag ik hem, wetende dat hij zelf zijn kleding niet uit krijgt. Matthy rolt even met zijn ogen. Ik help hem met het uitrekken van zijn kleding en bescherm daarna zijn arm met de daarvoor bestemde hoes. Ik heb de douchekop lager gezet zodat zijn haren niet nat kunnen worden. "Ga je in je kleren onder de douche?" Vraagt Matthy met een knipoog. Oh ja, fuck. Het is natuurlijk helemaal niet handig dat ik hem help terwijl ik mijn kleding nog aan heb. "Matthyas het Lam, probeer je mij nu uit de kleren te krijgen?" Matthy knikt trots. "Dat doe ik inderdaad." Ik bijt op mijn lip en glimlach. Ik ben blij dat hij ondanks de situatie, nog altijd grapjes kan maken. Ik ontdoe mezelf ook van mijn kleding en stap bij hem onder de douche. Zodra de stralen zijn huid raken, overspoelt een blik van ontspanning in zijn gezicht. "Nooit geweten dat je douchen zo kan missen." Ik laat hem even aan de temperatuur wennen en pak daarna de fles douchegel. Als ik een beetje op mijn handen heb gedaan, ga ik op mijn tenen staan om zijn schouders in te smeren. Zachtjes masseer ik de spieren in zijn schouders. Ik hoor hem goedkeurende geluiden maken. "Wel zachtjes doen." Grinnik ik tegen hem. Ik voel hoe hij zijn schouders ophaalt. "Ik kan niks beloven." Hij draait zijn hoofd even om en knipoogt naar me. Ik kan niet anders dan mijn handen even naar beneden te laten glijden en kort op zijn kont te leggen. Ik knijp zachtjes waarna ik ze weer laat rusten op zijn schouders. Aan alles merk ik dat Matthy dit niet had zien aankomen. "Sorry lief, ik kon het niet laten." Zeg ik en ik druk een kusje op zijn schouder. "Je hebt geluk dat mijn arm in het gips zit." Matthy draait zich om en kijkt me aan. "Anders had ik nu dingen met je gedaan die het daglicht niet kunnen verdragen." Gaat hij verder. Ik voel dat zijn woorden me opwinden maar ik probeer me te beheersen. "Oh?" Daag ik hem uit. Matthy draait de douche uit en zet me met mijn rug klem tegen de muur. Zijn goede arm zet hij naast mijn hoofd tegen de muur. "Maar voor dit heb ik mijn arm niet nodig." Matthy zet zijn lippen in mijn nek en kust me zachtjes op die plek. Niet veel later voel ik hoe hij aan het stukje huid begint te zuigen. Ik bijt op mijn lip om een kreun tegen te gaan. Ik kan niet maken nu geluid te maken terwijl ik Matthy net vertelde dat hij zachtjes moest zijn. Hij geeft nog een laatste kusje op de plek voor hij trots zijn hoofd weghaalt. Er zal vast een mooie, paars/rode vlek zichtbaar zijn. Trots glimlacht hij naar me. "De rest heb je nog van mij tegoed." Zegt hij en hij geeft me een vluchtige kus voor hij de douche uitstapt. Verbaasd blijf ik even staan. Ik heb Matthy nog nooit zo gezien. Zo dominant, zo teasend en zo zelfverzekerd. Bovenal had ik niet verwacht dat ik deze houding van hem zo aantrekkelijk zou vinden. "Kom je nog?" Vraagt Matthy die inmiddels zijn boxer heeft weten aan te doen. "Eh ja." Zeg ik en ik stap uit de douche.
Aangekleed en wel zitten Matthy en ik op de bank. "Goh, die had je vanochtend nog niet." Zegt Koen als hij de kamer ingelopen komt. Verbaasd kijk ik hem aan. "Die gigantische zuigzoen in je nek." Lacht Koen en hij ploft op de andere bank. "Haal je maar geen rare dingen in je hoofd, meer dan een zuigzoen is er niet gebeurd." Zeg ik tegen Koen. Hij kijkt ons vol ongeloof aan. "Ja maak dat de kat wijs." Matthy haalt zijn schouders op. "Het is niet dat we elkaar op elk gegeven moment bespringen hoor." Koen lijkt het nog niet te geloven maar laat het rusten. "Is het zo'n duidelijke plek?" Fluister ik naar Matthy, die op zijn beurt grijnst. "Eh, nou. Kijk zelf maar." Zegt hij en hij maakt snel een foto van de plek. Als hij zijn scherm omdraait, zie ik inderdaad een prominent aanwezige zuigzoen in mijn nek die met geen mogelijkheid te bedekken is. "Ah, ja." Is het enige wat ik uitbreng. Ik zie de blik in Matthy's ogen veranderen. "Kut, sorry. Ik heb helemaal niet gevraagd of je er oké mee bent. Fuck, het spijt me echt Robbie." Hij laat zijn hoofd hangen en het breekt mijn hart om hem zo te zien. "Het is oké Mat, echt waar." Zeg ik tegen hem. "Ik vond het erg opwindend om je zo zelfverzekerd en teasend te zien." Fluister ik in zijn oor omdat Koen dit niet hoeft te horen. Ik zie zijn wangen rood worden en een grijns verschijnen op zijn gezicht. "Dat onthoud ik." Knipoogt hij. Ik schud lachend mijn hoofd en geef hem een vlugge kus. Dit keer geeft Koen geen kick, terwijl hij normaal altijd een reactie geeft. Ik draai mijn hoofd en zie Koen glimlachend naar ons kijken. Vragend kijk ik hem aan. "Ik had niet verwacht dat ik dit ooit zou zeggen, en waarschijnlijk gaat dit de enige keer zijn, maar verdomme wat zijn jullie een schattig stel." Zegt Koen. Ik kan niet anders dan lachen. "Dankjewel Koentje. Ik had ook nooit verwacht jou zoiets te horen zeggen." Koen wuift het weg, alsof het niks is. Maar ik kan aan Matthy zien dat het hem veel doet om dit van Koen te horen. Mensen denken vaak dat Koen hard en bot is maar hij heeft een groot hart, dat blijkt ook nu weer.