'ကုန်းကုန်းကနတ်ရင်သွေးဆေးသောက်ပြီးသူ့ကိုမွေးဖွားခဲ့တယ်'
ပန်ဒိုရာခေါင်းကိုအဆက်မပြတ်ခါရမ်းလိုက်သည်။
သူ့မှတ်ဉာဏ်တွေတတ်နိုင်သမျှစုစည်းကြည့်ပေမယ့်အလုပ်မဖြစ်။
'ဘာကိုဆိုလိုတာပါလိမ့်နောက်ကျမှပဲမင်းမြတ်မဟာကိုဆက်သွယ်ပြီးမေးကြည့်လိုက်ပါတော့မယ်လေ'
ပန်ဒိုရာ,သူ့ရှေ့မှာရှိနေတဲ့ကုန်းကုန်းနဲ့ဖခမည်းတော်ကိုတစ်လှည့်စီတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပွေ့ဖက်ပြစ်လိုက်သည်။ဒါကသူ့မိဘအရင်းတွေပဲ။ဒါကြောင့်လဲအမြဲတမ်းကာကွယ်ပေးချင်ခဲ့တာနေမှာပေါ့။
"ခမည်းတော်နဲ့မယ်တော်ကိုအရမ်းချစ်တယ်"
ဒါကမင်းမြတ်မဟာရဲ့တောင်းဆိုမှုဖြစ်သလိုသူလုပ်ချင်ခဲ့သောအရာလည်းဖြစ်လေသည်။
ကုန်းကုန်းကမျက်ရည်တွေစီးကျလာပြီးသူရဲ့သားလေးကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပြန်လည်ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
သူတစ်ညလုံး,အရင်အကြောင်းတွေရှင်းပြပြီးဖြစ်ပေမယ့်ချက်ချင်းကြီးသူ့ကိုလက်ခံပေးလိမ့်မယ်လို့တော့မထင်ထားမိခဲ့။သူကကုန်းကုန်းတစ်ယောက်လေ။
"မယ်တော်လို့ခေါ်လို့ရတယ်မလား"
"ဟင့်..သား..ငါ့သားလေး..ငါ့ရဲ့သားတော်လေး"
သူ့ရဲ့မယ်တော်လေးကအကြာကြီးငိုရှိုက်နေခဲ့ပြီးဖခမည်းတော်ကနှစ်သိမ့်ပေးတော့မှသာအငိုတွေရပ်တန့်သွားတော့သည်။
"ခမည်းတော်..ဒီစကားကိုမပြောချင်ပေမယ့်"
"နန်းတော်ပြင်ပကိုထွက်သွားချင်တာလား"
ခမည်းတော်တို့နှစ်ယောက်လုံးကအားတုန့်အားနာဟန့်ဖြစ်နေလေသည်။
"ဒီကြားထဲမှာခမည်းတော်နှင့်မင့်မယ်တော်တို့ကအကြာကြီးခွဲနေခဲ့ရတာအဲ့ဒီမိန်းမယုတ်ကြောင်မို့တစ်လတစ်ခါတောင်တွေ့ဖို့မဖြစ်နိုင်ခဲ့ဘူး..ကိုယ်ချစ်ရသူနဲ့တွေ့ချင်တာတောင်အမြဲခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့"
ဘုရင်ကြီးကမှတ်ဉာဏ်ဆိုးတွေပြန်ဝင်လာပြီးအသံတိုးဖျော့သွားသည်။သူ့ရဲ့ချစ်ရသူကိုတွေ့ချင်လွန်းလို့ရူးမတတ်ဖြစ်နေချိန်မှာတောင်မတွေ့နိုင်ခဲ့။သားတော်လေးကိုခေါ်တွေ့ရင်ချစ်ရသူပါ,ပါလာမှာသိပေမယ့်ထိုမိန်းမယုတ်ကသားတော်နှင့်ခဏခဏတွေ့တာမကြိုက်တာကြောင့်အရာအားလုံးကိုမြိုသိပ်ထားရန်သာတတ်နိုင်တော့သည်။
ထိုမိန်းမရဲ့အကြံအစည်ထဲမကျရောက်နိုင်ရန်ကိုယ်လုပ်တော်တွေအများကြီးတော်ကောက်ခဲ့ပြီးညတိုင်းသူမတို့နှင့်အချိန်ကုန်ဆုံးခဲ့သည်။သူမတို့အားတစ်ညလုံးကပြဖျော်ဖြေစေခြင်း၊စာဖတ်ရှုစေချင်းများပြုလုပ်ခဲ့တာကြောင့်ကိုယ်လုပ်တော်တွေကသူလာမှာကိုကြောက်ရွံ့နေခဲ့ကြသည်။ဤသည်ကပဲသတင်းတွေကတစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်ကာချစ်ရသူကသူ့အားစိမ်းသက်သွားခဲ့လေသည်။တွေးကြည့်မိတိုင်းထိုမိသားစုအားအရေခွံမခွာမိသည်ကိုပင်နောင်တရလာသလိုခံစားရလေသည်။
ကုန်းကုန်းကသူ့ရဲ့ချစ်သူလက်ကိုပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်သည်။
"တစ်နှစ်တစ်ခါတော့သားတော်ကိုလာကြည့်မလား"
"ကျိန်းသေတာပေါ့"
"ကောင်းပါပြီခမည်းတော်နဲ့မယ်တော်တို့အများကြီးပျော်ရွှင်ပါစေလို့ဆုတောင်းပေးလိုက်ပါတယ်"
ကုန်းကုန်းအချက်ပြလိုက်တော့ဘုရင်ကြီးကအလိုက်တသိထွက်သွားပေးသည်။ကုန်းကုန်းသူ့သားတော်လေးနားကပ်လိုက်ကာ
"သားတော်လေး..ဒါလေးကအရမ်းရှားပါးပြီးအဖိုးတန်တာ..အဟမ်း!ဒါကြောင့်သားတော်လေးရဲ့ချစ်သူတွေနဲ့အတူနေပြီးတဲ့အချိန်ဆိုရင်ဒါလေးတစ်လုံးစီတိုက်လိုက်"
ပန်ဒိုရာ,မယ်တော်ထိုးပေးသောအလုံးပုံဏ္ဍန်ဆေးလုံးများကိုယူလိုက်ကာနမ်းကြည့်လိုက်တော့အရင်တစ်ခါကသူ့ချစ်သူတွေသူ့ကိုတိုက်ဖူးသောဆေးတစ်မျိုးပင်။
"မယ်တော်ဒါက.."
"ဒါကအရမ်းအစွမ်းထက်တာဒါလေးကိုသောက်လိုက်ရင်သားတော်တို့ရဲ့အချစ်ခရီးလမ်းအများကြီးဖြောင့်ဖြူးလာလိမ့်မယ်"
"အဲ့ဒီလိုကို..."
ပန်ဒိုရာဆေးငါးလုံးကိုသေသေချာချာလေးသိမ်းယူထားလိုက်သည်။
ညအချိန်ရောက်လာပြီဆိုအပျိုတော်များနှင့်ကိုယ်ရံတော်များကငိုချင်စိတ်များပေါက်လာကြသည်။သူတို့တွေကအရှင့်ရဲ့လုံခြုံရေးအတွက်အပြင်မှာစောင့်ကြပ်ကြရပြီးအကုန်လုံးကလူပျိုလူလွှတ်တွေဖြစ်ကြသည်။
အရှင်နှင့်သူ့ချစ်သူများကတစ်ညလုံးနီးပါးသောင်းကျန်းတတ်ကြပြီးအသံတွေကိုလည်းထိန်းချုပ်ခြင်းမပြုကြ။ထိုအချိန်မျိုတွင်ကိုယ်ရံတော်များရဲ့ညီလေးတွေကဝတ်ရုံကိုဖောက်ထွက်လာတတ်ပြီးအပျိုတော်တွေကမျက်နှာနီနီနှင့်မျက်လုံးမှိတ်ထားရုံသာတတ်နိုင်တော့သည်။
အပျိုတော်တွေစိတ်ဆင်းရဲရဆုံးအချက်မှာကုန်းကုန်းပေါက်စလေးပင်။ယခင်ကုန်းကုန်းကအရှင့်ဟောင်းရဲ့ကြင်ယာတော်ဖြစ်နေကာနှစ်ကိုယ်တူချစ်ကြည်နူးဖို့နယ်တကာလှည့်ကာထွက်သွားကြလေပြီ။ယခုအသစ်ရောက်လာသောကုန်းကုန်းကယခင်ကုန်းကုန်းလိုအာဏာမရှိသလိုမည်သို့ဆုံးဖြတ်ရမည်လဲသေချာမသိပါချေ။အရှင့်ရဲ့တော်ဝင်အခန်းဆီကထူးထူးဆန်းဆန်းအသံတွေကြားရတိုင်းအရင်ဆုံးရှက်သွေးရဲကာဒေါင့်လေးမှာကပ်နေတတ်သည်။ကိုယ်ရံတော်များရဲ့အကြည့်ကအပျိုတော်တွေဆီမှာမရှိပဲဒေါင့်လေးမှာထိုးကပ်နေသည့်ကုန်းကုန်းဆီပဲစုပြုံနေတဲ့အခါအပျိုတော်လေးတွေမှာနှစ်ခါအသဲကွဲရလေတော့သည်။
လပြည့်ညရဲ့အလင်းရောင်ကနေ့ခင်းပမာထိန်လင်းလှသည်။အခန်းထဲကလူခြောက်ယောက်ကထုံးစံအတိုင်းပြတင်းများကိုလည်းပိတ်ထားခြင်းမရှိသလိုအသံတွေကိုလည်းထိန်းချုပ်ခြင်းမရှိ။
'သူတို့ကခွန်အားအကြီးမားဆုံးလူတွေပဲလေ'
ပန်ဒိုရာတစ်ကိုယ်လုံးပျော့ခွေနေပေမယ့်သူ့ရဲ့တင်ပါးကိုတော့တစ်ခြားလူထိုးသွင်းရလွယ်ကူစေရန်ပင့်မြှောက်ထားဆဲပင်။သူကအကြာကြီးမေ့မျောသွားပြီးတဲ့နောက်မှာတော့သူ့ချစ်သူများနှင့်တစ်ချိန်လုံးအချိန်ဖြုန်းနေရန်သာစိတ်ကူးရှိတော့သည်။
မင်းဆက်ဝဏ္ဏ,အရှင့်ရဲ့ပေါင်းတံဖွေးဖွေးကိုလက်ရာထင်အောင်လုပ်ပြီးတော့မှကျေနပ်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
"အရှင်ရဲ့အသားအရေလေးကအရမ်းနူးညံ့တာပဲတစ်ခုခုဆိုစွဲထင်နေတာကိုအရမ်းကြိုက်သည်"
"ဟမ့်!မနက်ဖြန်အရေးကြီးတဲ့အစည်းအဝေးရှိတယ်အရမ်းမလုပ်နဲ့..အင့်!"
ပန်ဒိုရာရဲ့ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးယမ်းခါနေသည်။ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းဆောင့်သွင်းခံနေရလို့အိပ်ယာခင်းကိုအားပြုဆုပ်ကိုင်ချင်ပေမယ့်သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလူနှစ်ယောက်ကဆွဲယူပြီးဖြေလျှော့နေကြသည်။
နေသွေးမဂ္ဂ,အရှင့်ရဲ့နီရဲသောနုတ်ခမ်းထွေးထွေးလေးကိုကြည့်ပြီးအံကြိတ်မိလိုက်သည်။အရှင်ကလွန်စွာမြင့်မြတ်တဲ့သူဖြစ်ပြီး,ထိပါးလိုက်ဖို့မလုပ်ချင်ပေ။သို့သော်ငြားသူ့အသိစိတ်ကလွှတ်ထွက်ပြီးချစ်ရသူဆိုသည့်အသိနှင့်အတင်းအကြပ်ထိုးသွင်းလိုက်ချင်စိတ်ကလည်းများနေခဲ့သည်။
ပန်ဒိုရာမှာထိုအချင်းအရာကိုမြင်လိုက်ပြီးသက်ပြင်းအသာချလိုက်သည်။
သူ့ရဲ့ကိုယ်တွင်းထဲပူပူနွေးနွေးအရည်များစီးဝင်လာပြီးနောက်မှာတော့လှုပ်ရှားမှုကရပ်တန့်သွားသည်။နောက်တစ်ယောက်ကချက်ချင်းတိုးဝင်လာဖို့လုပ်တာကြောင့်ပန်ဒိုရာခြေထောက်တွေကိုအမြန်စိလိုက်ပြီး
"တော်တော့...ငါပင်ပန်းနေပြီ"
"အရှင်ကလည်း..ကျွန်တော်မျိုးအလှည့်ဆိုပင်ပန်းပြီ"
"စောက်ကျိုးနည်း..မင်းပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း!"
သူရမြတ်သူကမဖယ်ပဲထိုနေရာမှာပေကပ်ကပ်နှင့်ထိုင်နေဆဲပင်။
"အရှင်..အမောပြေသွားရင်ကျွန်တော်မျိုးဆက်လုပ်မှာ"
ပန်ဒိုရာမှာမျက်စောင်းတောင်မထိုးနိုင်တော့။
ပန်ဒိုရာ,အနားယူနေရင်းတောင်ထောင်မတ်နေသောနေသွေးမဂ္ဂရဲ့ညီငယ်လေးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ငုံလိုက်တော့
"အရှင်!"
လူငါးယောက်ကတစ်ပြိုင်ထဲအော်ဟစ်လာသည်။
ပန်ဒိုရာရဲ့ပါးစပ်ကအပြည့်ဖြစ်နေတာကြောင့်ပြန်ဖြေလို့မရ။သူ့ရဲ့ချစ်သူတွေဘာလုပ်ချင်တယ်ဘာဖြစ်ချင်တယ်ဆိုသူသေချာပေါက်သိတာပေါ့။ထိုအရာတွေအကုန်လုံးကိုသူသေချာပေါက်ဖြည့်ဆည်းပေးချင်သည်။
သို့သော်နာရီအနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်မှာတော့ပန်ဒိုရာထိုဆုံးဖြတ်ချက်ကိုနောင်တရသွားပြီဖြစ်လေသည်။သူ့ချစ်သူတွေကတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်သည့်အပြင်တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့ရမ္မက်ကြီးမှုကအခြားလူငါးယောက်နှင့်ညီမျှနေမှန်းသူမေ့သွားမိသည်။
မျှော်လင့်တကြီးနှင့်ထောင်မတ်နေသောတန်ဆာကြီးကသူ့ရှေ့ရောက်လာချိန်မှာတော့ပန်ဒိုရာခေါင်းခါပြလိုက်ပြီး
"တော်ပြီ..ငါပင်ပန်းနေပြီ!"
သူရမြတ်သူမှာဒေါသတကြီးအော်ဟစ်လေတော့သည်။
"အရှင်ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရက်ရတာလဲကျွန်တော်မျိုးကိုဒီလောက်တောင်မုန်းနေတာလားဘာလို့ကျွန်တော်မျိုးနဲ့တွေ့တာနဲ့ပင်ပန်းနေရတာလဲ"
"မဟုတ်..မဟုတ်ပါဘူးကွာ"
မင်းစေမဟာကလည်းခေါင်းငြိမ့်ထောက်ခံရင်း
"အရှင်ကကျွန်တော်မျိုးကိုလည်းမုန်းနေတာလားပဲအခုထိကျွန်တော်မျိုးသုံးခါပဲလုပ်ရသေးတယ်"
ထိုသို့နှင့်ကြက်ဖတွန်သံကြားရချိန်မှာပန်ဒိုရာဖျော့တော့နေခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
"အရှင်..အနားယူတော့နော်မနက်ဖြန်ညီလာခံကိုကျွန်တော်မျိုးတို့ကြည့်ပြီးစီမံလိုက်ပါ့မယ်"
ပန်ဒိုရာမျက်လုံးကိုအတင်းဖွင့်ရင်းအားတင်းကာပြောလိုက်သည်။
"နေအုန်းအန်ဆွဲထဲကဆေးလုံးတွေထုတ်လာခဲ့"
သတိုးက,ဆေးလုံးကိုထုတ်ယူလာပြီးနောက်မှာတော့ငါးယောက်သားအချင်းချင်းကြည့်မိလိုက်ကြသည်။
"အရှင်..ဒါက!"
"မင်းတို့တစ်လုံးစီသောက်လိုက်,မယ်တော်ပေးထားခဲ့တာ"
လူငါးယောက်ကပြုံးစိစိဖြစ်သွားပြီး
"ဒါကကျွန်တော်မျိုးတို့သောက်လို့အကျိုးမထူးဘူးအရှင်ရဲ့"
ပန်ဒိုရာတွန်းထုတ်ချင်ပေမယ့်သူ့ပါးစပ်ထဲတစ်ခုခုထိုးထည့်ခံလိုက်ရသည်။
'ဟင့်!ဒီအနံ့နဲ့အရသာကြီးကိုမုန်းပါတယ်ဆိုဘာတွေလာတိုက်ပြန်ပြီလည်း'
ပင်ပန်းလွန်းသည့်ဒဏ်ကြောင့်ပန်ဒိုရာထပ်မတွေးနိုင်တော့ပဲအိပ်မောကျသွားတော့သည်။
"ခမည်းတော်..ခမည်းတော်အခုသားတော်တို့တကယ်လာလို့ရပြီဟင့်!အကြာကြီးပဲစောင့်နေခဲ့ရတာ"
"ဝေးဝေးသွားကြစမ်း!"
"ဟီး..ဟီး!"
ကလေးလေးသုံးယောက်ကရီမောပြီးထွက်သွားကြသည်။
'ဒီသောက်ကလေးတွေတော့'
အထဲကအသံတွေတိတ်ဆိတ်သွားတော့မှကုန်းကုန်းလည်းသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။မဟုတ်ရင်ကိုယ်ရံတော်တွေရဲ့အကြည့်တွေကသူ့ကိုဖောက်ထွက်သွားတော့မည်။
______________________________________
614❤️
_____________________________________