Η Άννα βρισκόταν στο γραφείο της στην εισαγγελία. Διάβαζε μία καινούργια υπόθεση ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο της.
Έβγαλε τα γυαλιά μυωπίας της και απάντησε χωρίς να δει το ποιος την καλούσε καθώς ήταν απασχολημένη.
Α-παρακαλώ;
Μ-Άννα; Τι κάνεις;
Α-Μαρία..εσύ είσαι; Που χάθηκες τόσο καιρό;
Μ-συγνώμη που δεν μπόρεσα να έρθω στα γενέθλια της μικρής αλλά με την μετακόμιση, δεν πρόλαβα..
Α-δεν πειράζει..πήγες και εσύ επάνω και μας έγινες Θεσσαλονικιά..
Μ-πες το ψέματα..έχεις δουλειά;
Μήπως ενοχλώ;
Α-μπορεί να περιμένει..πες μου τα νέα σου..
Η δουλειά πως είναι εκεί; Η ζωή στην πόλη;
Μ-Αχχ Άννα μου είναι πανέμορφα..ειδικά τα ηλιοβασιλέματα εδώ είναι πραγματικά ένα όνειρο..
Α-Αχχ σταμάτα..ζηλεύω..
Μ-με τον ψηλό πως τα πάτε;
Α-είμαστε πολύ καλά..
Της αποκρίθηκε και ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της.
Μ-χαίρομαι πολύ για εσάς κοριτσάκι μου..την μικρή μου..πότε θα μου την φέρεις να την δω;
Την περιμένει και ένα δώρο πες της..
Α-τρέχοντας θα έρθει αν της το πω..
Άρχισαν να γελούν και οι δυο ενώ συνέχισαν το τηλεφώνημα τους.
Μ-πέρα από την πλάκα, δεν έχουμε πολύ κρύο εδώ..έχει πολύ ωραίο καιρό για Μάρτιο..αν μπορείτε να πάρετε κάποια άδεια ελάτε..θα χαρώ πολύ να σας δω..και να δείτε και το σπίτι..να μου πεις αν εγκρίνεις..
Της είπε με ένα πονηρό τόνο στην φωνή της.
Α-θα ήταν πολύ ωραία..ίσως καταφέρω να πάρω άδεια αλλά για τον Δημήτρη δεν ξέρω..θα σε ενημερώσω όμως..
Μ-εντάξει..πάντως να ξέρετε πως το σπίτι μου είναι πάντα ανοιχτό για εσάς..ελάτε για το τριήμερο της 25ης Μαρτίου..
Α-δεν ξέρω..αλλά τώρα μου έβαλες πολύ έντονα το μικρόβιο..δεν ξέρω..
Μ-σκέψου το..θα κρατήσω εγώ την μικρή..θα βγείτε οι δυο σας..
Α-που είναι το σπίτι που βρήκες;
Μ-είναι στην άνω πόλη.
Α-εκεί που είναι τα κάστρα..σωστά;
Μ-ναι Αθηναία φίλη μου..εκεί που είναι τα κάστρα..
Πάντα την πείραζε έτσι και η Άννα γελούσε.
Την είχε καλύτερα και από αδελφή της παρόλο που τώρα πια έμεναν μακρυά.
Στάθηκαν η μία στην άλλη σε όλα.
Α-έλα..μην με κοροϊδεύεις..θα τα μάθω όταν ανέβω..στο υπόσχομαι..
Μ-αρκεί να μην λες το σουβλάκι, καλαμάκι..
Α-όχι εντάξει..τα βασικά τα ξέρω..
Μ-έτσι μπράβο..
Το κλίμα άλλαξε, δεν έγινε βαρύ αλλά υπήρξε μια συνειδητοποίηση για το πόσα έχουν αλλάξει.
Α-μου έχεις λείψει ρε σύ..
Μ-και μένα..
Α-και να μην θέλει ο Δημήτρης..θα έρθουμε εμείς..
Μ-θα αντέξει ο ψηλός να αφήσει τις γυναίκες του..μόνες τους;..δεν το νομίζω..
Α-λες ε;
Μ-δικός σου άνδρας είναι αλλά..έτσι πιστεύω..
Α-θα δείξει..
Εκείνη την στιγμή χτύπησε η πόρτα του γραφείου της. Η Άννα δεν απάντησε όμως ήταν ο Δημήτρης. Όταν είδε πως μιλάει στο τηλέφωνο την ρώτησε όσο πιο ψιθυριστά μπορούσε.
Δ-έχεις δουλειά; να φύγω;
Του έκανε νόημα να μείνει ενώ συνέχισε να ακούει την Μαρία στο τηλέφωνο και της απάντησε.
Α-επειδή ήρθε ο Δημήτρης..να του πω την πρόταση σου και να μιλήσουμε μετά;
Μ-πολλά χρόνια θα ζήσει ο ψηλός..να του δώσεις πολλά χαιρετίσματα..
Α-θα του δώσω..θα του δώσω..
Μ-και στην μικρούλα μου..να της δώσεις πολλά πολλά φιλιά..
Α-θα της δώσω..μην ανησυχείς..
Έκλεισαν το τηλέφωνο ενώ εκείνη την στιγμή κάθισε στην καρέκλα απέναντι της και την χάζευε.
Α-τι;
Δ-είστε πανέμορφη..κυρία εισαγγελέα..
Α-αλήθεια;
Του είπε σε αντίθεση με το γλυκό βλέμμα που την κοιτούσε, εκείνη ήθελε να τον πειράξει.
Δ-είσαι πανέμορφη..αλήθεια..
Είχε πάντα τον τρόπο του.
Την έκανε να χαμογελάσει για ακόμα μία φορά ενώ σκόπευε να τον ρωτήσει γιατί όντως το σκεφτόταν.
Α-Μιλούσα με την Μαρία όταν μπήκες..και μου είπε πως χρωστάει ένα δώρο στην μαργαριταρένια μας για τα γενέθλια της..και λίγες μέρες διακοπές για εμάς..
Δ-κάτσε κάτσε..τι εννοείς;
Α-θέλεις να πάμε για ένα Σαββατοκύριακο στην Θεσσαλονίκη να την δούμε;
Δ-θα μου δώσετε εσείς άδεια κυρία εισαγγελέα;
Την ρώτησε με πονηρό ύφος ενώ εκείνη έβαλε μπρος την γλυκύτητα και τα νάζια που έμαθε πλέον και η μικρούλα τους, ώστε να τον πείσει για οτιδήποτε ήθελε.
Α-όχι..αλλά θα σου δώσει ο Σταύρος..,
είπε και σηκώθηκε από την θέση της.
Δ-Άννα..
Την τράβηξε από το χέρι φέρνοντας την κοντά του.
Α-τι;
Δ-έχω πολύ δουλειά..δεν μπορώ να την αφήσω..
Κάθισε στα πόδια του και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του ενώνοντας το μέτωπο του με το δικό της.
Α-και δεν είναι κρίμα να κάνουν βόλτα τα κορίτσια σου στην πόλη του έρωτα και εσύ να λείπεις..;..μμμ;
Δ-έτσι όπως το θέτεις..
Α-δεν το θέτω..έτσι είναι..
Δ-μμμ..μάλιστα..
Της έγνεψε καταφατικά ενώ όταν βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής η Άννα άρχισε να χασκογελάει και απομακρύνθηκε από κοντά του έχοντας σηκωθεί από τα πόδια του.
Δ-τι;
Α-δηλαδή..δεν θέλεις να έρθεις μαζί μας..;
Δ-για πότε κανονίσατε;
Εγώ αυτό δεν έχω καταλάβει..
Α-δεν κανονίσαμε..έχουμε το ελεύθερο να πάμε όποτε θελουμε..
Καθόταν και την πρόσεχε ενώ άρχισε με τα χέρια της να του πειράζει την γραβάτα καθώς κάθισε δίπλα του.
Α-έλα βρε μωρό μου..αφού θα περάσουμε ωραία..και είναι κάτι που χρειαζόμαστε όλοι μας..έλα βρε αγάπη μου..
Δάγκωσε το κάτω χείλος του ενώ δεν μπορούσε να σταματήσει να κοιτάζει τα μάτια της.
Δ-εγώ τώρα τι να κάνω που δεν μπορώ να σου πω όχι..;..μου λες..;
Α-να πας να ζητήσεις άδεια από τον Σταύρο για να μην το κάνω εγώ αντί για σένα..αυτό να κάνεις..
Δεν σταμάτησαν στιγμή να γδύνουν ο ένας τον άλλον με τα μάτια τους ενώ καθώς τον πλησίασε ακούμπησε το μέτωπο της στο δικό του κουμπώνοντας τέλεια και κατάφερε και του δάγκωσε επιδεικτικά το κάτω χείλος.
Ύστερα απομακρύνθηκε ελάχιστα, συνέχισαν να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής και την έπιασε νευρικό γέλιο.
Εκείνος ξενέρωσε ελάχιστα αλλά ένιωθε τόσο ζωντανός όταν γελούσε στην αγκαλιά του σαν παιδάκι.
Τον παρέσυρε και εκείνον και ήταν τόσο όμορφο.
Σταμάτησε εκείνος να γελάει πρώτος και της έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο ενώ συνέχισε εκείνη να του πειράζει την γραβάτα έχοντας κουρνιάσει στην αγκαλιά του. Την κρατούσε σαν μωρό.
Σαν ένα αθώο, μικρό και απροστάτευτο πλάσμα.
Το πιο όμορφο που έβλεπε στην ζωή του.
Μπορούσε να κοιτάζει συνέχεια τα μάτια της, να θαυμάζει την σπάνια ομορφιά τους και την ωμή ειλικρίνεια τους καθώς φανέρωναν πάντα όλα όσα ένιωθε και ας προσπαθούσε να τα κρύψει.
Δεν το κατάφερνε ποτέ στον βαθμό να μην μπορεί κάποιος να το καταλάβει με ένα της βλέμμα.
Την φίλησε τρυφερά στα χείλη.
Εκείνη του χαμογέλασε ενώ εκείνος την φίλησε ξανά και ξανά.
Είχε τυλίξει τα χέρια της γύρω του μην έχοντας σταματήσει να τον χαϊδεύει στον λαιμό.
Δ-τελικά Θεσσαλονίκη;
Του έγνεψε καταφατικά και του χαμογέλασε.
Α-ναι..και θα έρθεις μαζί μας..
Δ-θα έρθω..είχες δίκιο σε αυτό που είπες..
Α-σε ποιο από όλα;
Τον ρώτησε κοιτάζοντας τον πονηρά γιατί είχε καταλάβει που το πήγαινε.
Δ-πως δεν πρέπει να σας αφήσω να πάτε μόνες σας στην πόλη του έρωτα..
Α-χμμ..χαίρομαι που το κατάλαβες..
Την φίλησε τρυφερά στα χείλη,
εκείνη σηκώθηκε από την αγκαλιά του ενώ ύστερα έφυγε εκείνος κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
Η Άννα κάθισε στην καρέκλα του γραφείου της.
Άνοιξε το κινητό της και έστειλε το πολυπόθητο μήνυμα.
«Κατάφερα και τον έπεισα.
Ερχόμαστε όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Θα σου ξαναστείλω για να σε ενημερώσω.»
Έγραψε και έκλεισε το κινητό της γεμάτη ικανοποίηση έχοντας ένα μεγάλο χαμογελο στο πρόσωπο της. Συνέχισε να δουλεύει ενώ μετά από λίγο χτύπησε ξανά η πόρτα.
Α-περάστε..
Μπήκε μέσα η Αγγελική ενώ μόλις την κατάλαβε η Άννα χαμογέλασε και την προέτρεψε να καθίσει.
Α-ποιος καλός άνεμος σε έφερε εδώ;..να παραγγείλω καφέ;
Αγ-όχι σε ευχαριστώ..έχω πιει..ήρθα για να σου δώσω αυτή την υπόθεση.
Είπε και άφησε τον φάκελο στο γραφείο της.
Α-γιατί;..εσύ δεν την είχες την υπόθεση;
Αγ-ναι αλλά ο Σταύρος είπε πως καλύτερα να την αναλάβεις εσύ..είναι πιο πολύ στις δικές σου αρμοδιότητες παρά στις δικές μου και έχει δίκιο από μία ανάγνωση που την έκανα.
Α-τι είναι η υπόθεση;
Ρώτησε καθώς άρχισε να ξεφυλλίζει γρήγορα τις σελίδες.
Αγ-αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Έκλεισε τον φάκελο και την κοίταξε.
Α-και γιατί δεν την αναλαμβάνεις εσύ;
Αγ-έχω αρκετές που τρέχουν..δεν είναι και για μένα μόνο..
Α-υπήρχε παιδί στο αυτοκίνητο;
Αγ-ναι..
Α-έχει οριστεί δικάσιμος;
Αγ-όλες οι λεπτομέρειες είναι μέσα στον φάκελο.
Πήγε να φύγει μέχρι που η Άννα το κατάλαβε και την σταμάτησε με τον τρόπο της.
Απομάκρυνε τα χαρτιά και κατευθύνθηκε προς το μέρος της.
Α-Αγγελική..περίμενε λίγο.
Αναγκαστικά γύρισε και την κοίταξε.
Αγ-Άννα έχω δουλειά..
Α-το ξέρω..αλλά έχουμε να μιλήσουμε από τα γενέθλια της μαργαριταρένιας..έχουν περάσει σχεδόν δυο μήνες..δεν νομίζεις πως πρέπει να τα πούμε λίγο;
Αγ-εντάξει..έχεις δίκιο..
Α-έλα να καθίσουμε..
Κάθισαν στον καναπέ που είχε η Άννα μέσα στο γραφείο της ενώ σήκωσε το τηλέφωνο για να φωνάξει τον Γιώργο.
Πριν όμως έπρεπε να την ρωτήσει όπως και έκανε.
Α-θέλεις κάτι; Τελευταία προσφορά..
Την ρώτησε και γέλασαν και οι δυο.
Αγ-ναι..και εγώ θέλω ένα καφέ..
Είπε χαμογελώντας της δειλά ενώ η Άννα της το ανταπέδωσε και λίγα δευτερόλεπτα μετά σήκωσε το τηλέφωνο έχοντας πάει προς το γραφείο της.
Α-Γιώργο..φέρε μας σε παρακαλώ τον καφέ μου και της εισαγγελέως Ρούσσου. Ευχαριστώ.
Ύστερα τα άφησε όλα και πήγε κοντά της.
Η Αγγελική είχε αφαιρεθεί και κοίταζε κάτι στο κινητό της ενώ όταν κάθισε η Άννα δίπλα της το έκλεισε νευρικά και το άφησε στο τραπεζάκι.
Α-σίγουρα είναι όλα καλά;
Αγ-ναι..όλα καλά..
Έφτιαξε βιαστικά τα μαλλιά της ενώ στα τόσα χρόνια που γνωριζόταν, πρώτη φορά την έβλεπε έτσι.
Α-θέλεις να μου πεις τι έγινε;
Της κράτησε απαλά το χέρι όμως εκείνη την στιγμή χτύπησε το κινητό της και το σήκωσε βιαστικά αφήνοντας το χέρι της Άννας μιλώντας συνθηματικά με τον άνθρωπο που βρισκόταν στην άλλη γραμμή.
Το έκλεισε μέσα σε ελάχιστα λεπτά και πριν προλάβει να προφασιστεί κάποια δικαιολογία την πρόλαβε.
Α-θέλεις να μου μιλήσεις όταν είσαι έτοιμη;
Αγ-όχι..όχι εδώ..
Α-Αγγελική μου..τι έχει γίνει;..με τρομάζεις..είναι θέμα υγείας;
Αγ-όχι..δηλαδή..ναι..δηλαδή..περίπου..Άννα..
Α-πες μου..
Αγ-ωραία..
Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να της εξιστορεί το τι συνέβη.
Αγ-θυμάσαι τότε..που μου είχες πει να αποκτήσουμε το δικό μας παιδί με τον Σταύρο;
Α-ναι..το θυμάμαι..ήταν μόλις είχα κρατήσει την μικρή μου..το κοριτσάκι μου..στην αγκαλιά μου..όταν πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο..
Αγ-ναι..στο είχα πει έτσι..γιατί δεν ήμουν έτοιμη..στην πορεία προσπαθούσαμε για σχεδόν 6 μήνες αλλά..δεν γινόταν τίποτα..ένα μεγάλο διάστημα του ζήτησα να σταματήσουμε..ένιωθα τόσο άσχημα..όμως τα τελευταία 2 χρόνια ξεκινήσαμε να προσπαθούμε με εξωσωματική..και κάνοντας ξανά εξετάσεις βρήκαμε ότι..το πρόβλημα το έχω εγώ..
Τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα, η Άννα της κρατούσε συνέχεια στο χέρι και της το χάιδευε ενώ παράλληλα συνέχισε να την ακούει καρτερικά.
Είχε ταλαιπωρηθεί και η ίδια της πολύ όμως κάτω από άλλο πρίσμα αλλά παρόλα αυτά ήξερε πολύ καλά πως είναι.
Αγ-δεν το ξέρει ο Σταύρος..το τηλέφωνο που άκουσες τώρα..ήταν από εκεί..δεν πρόλαβα να δω τις εξετάσεις στο mail μου και με πήραν τηλέφωνο να με ενημερώσουν..αλλά..
Α-αλλά τι..;
Αγ-Άννα..φοβάμαι..ξέρω πως τον απογοητεύω..το ξέρω..όμως..-
Την διέκοψε και την πήρε αγκαλιά.
Α-σουυυσσς..μην το ξαναπείς αυτό..κανέναν δεν απογοητεύεις..
Βγήκε από την αγκαλιά της και τα μάτια τους, συναντήθηκαν.
Α-αγάπη μου..πίστεψε με..κανέναν δεν απογοητεύεις..ο Σταύρος δεν πρόκειται να σταματήσει να σ'αγαπάει επειδή δεν μπορεί να γίνει μπαμπάς με αυτό τον τρόπο..άκουσε με..καταλαβαίνω πως νιώθεις..τα πέρασα και εγώ όταν έφυγε ο Μαριος..όμως μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου..σε παρακαλώ..ξέσπασε..το ξέρω ότι το έχεις ανάγκη..βρες τον κατάλληλο τρόπο και κάντο..θα σε βοηθήσει..στον δικό σου χρόνο..εντάξει;
Αγ-εντάξει..
Είπε απαντώντας της δειλά.
Α-εγώ θα είμαι εδώ..σε οτιδήποτε χρειαστείς..
Αγ-το ξέρω..και σε ευχαριστώ..
Α-δεν χρειάζεται..
Αγ-Άννα..μπορεί σήμερα το βράδυ η μικρή να κοιμηθεί σε εμάς;
Α-αν θέλει και εκείνη εννοείται..εμείς πάντως..δεν έχουμε πρόβλημα..
Της αποκρίθηκε και στο πρόσωπο της σχηματίστηκε ένα μικρό και συνάμα γλυκό μειδίαμα.
Αγ-σε ευχαριστώ..αλήθεια σε ευχαριστώ..
Α-θέλεις το μεσημέρι να πάμε μαζί να την πάρουμε από το σχολείο και να την ρωτήσουμε;
Αγ-ναι..αλήθεια σε ευχαριστώ..
Α-δεν χρειάζεται..χαίρεται πολύ η μαργαριταρένια όταν περνάει χρόνο μαζί σας..και της έχετε λείψει πολύ..και εσύ και ο Σταύρος..
Αγ-και εμάς μας έχει λείψει..Άννα..
Α-ναι..
Αγ-και πάλι σε ευχαριστώ..
Α-δεν χρειάζεται..αλήθεια..
Αγ-πάω στο γραφείο μου..
Α-εντάξει..καλή δουλειά..
Αγ-καλή συνέχεια..
Πήγε να φύγει αλλά την σταμάτησε με τα λόγια της.
Α-να είσαι έτοιμη..
Αγ-εντάξει..
Βγήκε από το γραφείο της ενώ μετά από λίγο κατευθύνθηκε και εκείνη προς το γραφείο του Δημήτρη. Χτύπησε την πόρτα του και όταν άκουσε την φωνή του μπήκε μέσα.
Σήκωσε το βλέμμα του και την αντίκρυσε,
για την ακρίβεια την σκάναρε για ακόμα μια φορά από πάνω μέχρι κάτω καμαρώνοντας την.
Δ-σας λείψαμε ήδη..κυρία εισαγγελέα;
Α-δεν ήρθα για δουλειά..κύριε συνάδελφε..
Δ-αλλά;
Α-ήρθα να σε ρωτήσω αν συμφωνείς να μείνει η Μαργαριταρένια μας στα παιδιά για σήμερα..
Δ-ναι..αλλά πως σου ήρθε αυτό;
Α-η Αγγελική μου το ζήτησε..τους έλειψε πολύ και θα πάμε μαζί να την πάρουμε μετά από το σχολείο για να κοιμηθεί στο σπίτι τους..να περάσει λίγο χρόνο με τους νονούς της..τι λες;
Δ-ναι..γιατί όχι..αν το θέλει..φυσικά..
Α-ναι βρε μωρό μου..εννοείται..μίλησες με τον Σταύρο για την άδεια;
Δ-όχι ακόμα..όμως θα του το πω..
Α-ωραία..
Πήγε να φύγει όμως την σταμάτησε.
Δ-Άννα..
Γύρισε και τον κοίταξε.
Α-τι;
Δ-να προσέχεις..
Α-σου το υπόσχομαι..
Συνέχισε να δουλεύει ενώ όταν η ώρα έφτασε πήγαν με την Αγγελική στο σχολείο για να παραλάβουν την μικρή. Είχε ενημερώσει από πριν η Άννα πως δεν θα έμπαινε στο σχολικό και έτσι η δασκάλα τους την παρέδωσε. Η Μαργαριταρένια τους μόλις αντίκρυσε την νονά της έτρεξε προς το μέρος της και την αγκάλιασε.
Μα-νονά μου..ήρθες..
Αγ-ναι αγάπη μου..
Μα-μου έλειψες πολύ νονά μου..
Αγ-και μένα ζουζουνα μου..
Βέβαια μόλις παρατήρησε την μαμά της πήγε σε εκείνη να την πάρει αγκαλιά και δεν ξεκολλούσε με τίποτα.
Μα-μανούλα μου..εσύ να δεις πόσο μου έλειψες..
Α-πόσο σου έλειψα;..για πες μου..
Μα-πολύ..πάρα πολύ..
Α-βρε μικρή θεατρίνα..
Μα-αλήθεια λέω..
Α-πέρασες καλά σήμερα στο σχολείο;
Μα-ναι..
Α-θέλεις να πάμε στο αυτοκίνητο και να τα συζητήσουμε;
Μα-ναι..μαμά θα πάμε σπίτι;
Α-μωρό μου σκεφτήκαμε με την νονά..αν ήθελες να μείνεις εκεί σήμερα..να περάσεις χρόνο και με την νονά και με τον θείο Σταύρο που σου έλειψαν..τι λες;
Αγ-είσαι εντάξει μικρή μου με αυτό;
Μα-θα το σκεφτώ..δεν ξέρω..μανούλα μου..θέλω να δω και τον μπαμπά..
Κοιτάχτηκαν στιγμιαία όταν κατάλαβαν πως αυτό μάλλον δεν θα συνέβαινε όμως χαμογέλασαν γιατί το μικρό αυτό πλασματάκι είχε τον τρόπο της να δείχνει τι θέλει να κάνει και πότε θέλει να το κάνει.
Έβαλε την μικρή στο αυτοκίνητο, στο καθισματάκι της και λίγο πριν μπουν συζήτησαν.
Η Άννα ένιωθε πως της όφειλε κάτι.
Α-δεν ήξερα ότι θα αντιδρούσε έτσι..
Αγ-δεν πειράζει..παιδί είναι..
Α-ναι αλλά είδα πως άλλαξε αμέσως το βλέμμα σου..καταλαβαίνω το πως ένιωσες..αλλά η μαργαριταρένια σ'αγαπάει..
Αγ-δεν γίνεται να τα έχουμε όλα..το ξέρω..
Α-Αγγελική μου..συγνώμη..
Αγ-δεν χρειάζεται να μου ζητάς συγνώμη..ήθελες να βοηθήσεις..και πολύ καλά έκανες..αλήθεια σου λέω..δεν χρειάζεται να απολογείσαι..απλώς εμένα θα με αφήσεις στην εισαγγελία..έχω να τελειώσω κάποιες υποθέσεις..
Α-εντάξει..όπως θέλεις..
Αγ-και πάλι σε ευχαριστώ..
Δεν κατάφερε να της αλλάξει γνώμη.
Έτσι την άφησε στην εισαγγελία και ήρθε μαζί τους ο μπαμπάς τους. Γύρισαν στο σπίτι τους.
Έκαναν τα βασικά βήματα της ρουτίνας τους με το μυαλό της Άννας να είναι συνέχεια στην φίλη της.
Έπαιζαν ένα επιτραπέζιο και για κακή της τύχη κάποια στιγμή αφαιρέθηκε.
Μα-μαμά..μανούλα μου..
Α-ναι;..ναι..έλα μωρό μου..
Μα-θα παίξεις;
Α-ναι καρδούλα μου..
Ο Δημήτρης την χάιδεψε απαλά στην πλάτη και της ψυθίρισε στο αυτί την ερώτηση που ήθελε να της κάνει.
Δ-είσαι εντάξει;
Εκείνη του έγνεψε καταφατικά και έτσι συνέχισαν μετά από λίγο να παίζουν.
Είχε συνέχεια το βλέμμα του στραμμένο επάνω της.
Μέσα σε λίγες ώρες ήταν σαν να άλλαξε η προσωπικότητα της, όχι η διάθεση της.
Όταν κοιμησε μετά από λίγες ώρες εκείνος την μικρή, κατέβηκε κάτω στο σαλόνι και την βρήκε φορώντας τα γυαλιά μυωπίας της μπροστά στον υπολογιστή, να χαζεύει.
Κάθισε δίπλα της και πέρασε το χέρι του γύρω της ενώ της έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο.
Δ-τι κοιτάζεις;
Α-πτήσεις για Θεσσαλονίκη..
Δ-Άννα..
Α-Δημήτρη..το χρειάζομαι..είτε έρθεις..είτε δεν έρθεις..εγώ θα πάω..
Δ-θα έρθω..τελικά κατέληξες για ημερομηνία;
Α-23-25 Μαρτίου..σε βολεύει;
Δ-έλα..εντάξει..συγνώμη..για αυτό ήσουν έτσι;
Α-όχι..αλλά δεν αφορά ακριβώς εμένα αυτό..δεν μπορώ να σου το πω..
Δ-εντάξει..τότε να μην μου το πεις..πιστεύεις πως η Θεσσαλονίκη είναι η λύση στο πρόβλημα;
Α-να περάσουμε λίγο χρόνο σαν οικογένεια κάπου αλλού είναι η λύση στο πρόβλημα..
Δ-τότε έκλεισε..πάμε Θεσσαλονίκη..
Ενημέρωσαν την μικρούλα τους ότι το δώρο της,
την περίμενε κάποια χιλιόμετρα μακρυά.
Κανόνισαν τα πάντα.
Τα αεροπορικά εισιτήρια, την διαμονή, το αυτοκίνητο, όλα.
Δεν άφησαν τίποτα στην τύχη του.
Ήθελαν να ξεφύγουν και βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία. Να ξεκινήσουν κάποια πράγματα από την αρχή με την πλανεύτρα Θεσσαλονίκη να φημίζεται για αυτό, όπως και για το γεγονός ότι θεωρείται από πολλούς «Η Πόλη του έρωτα».
Ήταν απαραίτητο να το θυμηθούν, το πως ένιωθαν γιατί τους είχαν καταπιεί οι ευθύνες, η ρουτίνα, όλα.
Πήραν μαζί τους αυτά που ήθελε η μικρή από παιχνίδια, εξοπλίστηκαν με λίγο πιο χοντρά ρούχα και έτσι ανέβηκαν. Αγόρασαν κάτι στο αεροδρόμιο να φάνε, έκαναν βόλτα καθώς είχαν φτάσει νωρίτερα, η μικρούλα τους ήταν ενθουσιασμένη.
Με τα αεροπλάνα, πρώτη φορά θα ανέβαινε σε ένα.
Την κρατούσε ο Δημήτρης από το χεράκι και τα έβλεπαν μαζί από το τζαμί.
Μα-μπαμπά..αυτό που πηγαίνει δηλαδή;
Τον ρώτησε δείχνοντας με το δαχτυλάκι της από το τζαμί.
Δ-αυτό λογικά πηγαίνει στην Γαλλία..
Μα-γιατί;
Δ-γιατί βλέπεις αυτή την σημαία;
Της έδειξε ενώ η μαργαριταρένια τους παρακολουθούσε το χέρι του.
Μα-ναι..
Δ-αυτό είναι από την χώρα της Γαλλίας αλλά μπορεί να πηγαίνει και αλλού..
Μα-δηλαδή..κάθε αεροπλάνο πηγαίνει και αλλού;
Δ-ναι μωρό μου..και τώρα όπως φεύγουν αυτά τα αεροπλάνα θα φύγουμε και εμείς..θα πετάξουμε ψηλά στον ουρανό..
Η Άννα τους καμάρωνε από μακριά. Τους χάζευε, χαμογελούσε και ύστερα πήγε κοντά τους, χάιδεψε την μικρή τους, την πήρε στην αγκαλιά της και μπήκε και εκείνη στην κουβέντα τους.
Α-τι λέτε εσείς εδώ;..βλέπετε τα αεροπλάνα;
Μα-ναι..μαμά αυτό που πάει..ξέρεις;
Α-αυτό μωρό μου πηγαίνει στην Αγγλία..βλέπεις την σημαία;
Της έδειξε με το χέρι της.
Μα-ναι..
Α-λογικά εκεί πηγαίνει..
Μα-δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι που πετάνε ψηλά τι βλέπουν;
Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και αποφάσισαν να της απαντήσουν με την σειρά.
Α-βλέπουν..τον ουρανό..τα σύννεφα..
Δ-και την πόλη από ψηλά..
Μα-εμάς..μας βλέπουν από ψηλά;
Δ-εμείς είμαστε τόσο μικροσκοπικοί από εκεί πάνω..όπως είναι τα μυρμηγκάκια..
Μα-τόσο μικροί;
Α-θα ανέβουμε πολυυυυ..πολυυυ ψηλααα..
Ο Δημήτρης καθόταν και την χάζευε.
Το πως μιλούσε στην κόρη τους.
Το γεγονός ότι γελούσαν μέχρι και τα μάτια τους.
Ήξεραν πως δημιούργησαν ένα ευτυχισμένο μικρό πλασματάκι και το μόνο σίγουρο που ήθελαν να κάνουν μαζί της, ήταν να της δείξουν τον κόσμο όσο περισσότερο μπορούσαν.
Α-αλλά δεν θέλω να φοβάσαι μωρό μου..εντάξει;..θα είμαστε μαζί..
Δ-μπορεί στην αρχή να κουνηθεί λίγο το αεροπλάνο..
Μα-γιατί;
Α-γιατί για να ανέβει ψηλάααα στον ουρανό πρέπει να πάρει φόρα..
Μα-πολύ;
Δ-λίγο..
Μα-εντάξει..
Α-θα μας δώσουν και χυμό στο αεροπλάνο μωρό μου..θα καθίσουμε στο παράθυρο και θα βλέπουμε τα πάντα από ψηλά..
Μα-παντού;
Δ-ναι..και εδώ και όταν θα φτάσουμε στην Θεσσαλονίκη..
Μα-πως λέγεται;
Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και γέλασαν.
Α-είναι η Θεσσαλονίκη μωρό μου..μία πανέμορφη πόλη που μοιάζει πολύ με το σπίτι μας..
Μα-και εκεί μένει και η θεία Μαρία..
Α-ναι..και θα πάμε παντού..
Μα-έχει θάλασσα;
Δ-ναι μικρή μου..θα πηγαίνουμε συνέχεια στην θάλασσα..θα κάνουμε ποδήλατο..θα κάνουμε βόλτες..
Μα-γιουυυπιιιι..
Δεν μπορούσαν να μην δεν χαμογελάσουν.
Μετά από λίγη ώρα έπρεπε να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο. Την είχαν από κοντά και οι δυο συνέχεια σε περίπτωση που φοβηθεί στην απογείωση.
Της εξηγούσαν ξανά και ξανά.
Η Μαργαριταρένια τους καθόταν στο παράθυρο ενώ η Άννα δίπλα της και παραδίπλα τους ο Δημήτρης.
Α-καρδούλα μου..αν φοβηθείς εμείς εδώ είμαστε..
Μα-εντάξει μαμά..
Κάτι που όντως συνέβη ελάχιστα.
Είχαν το νου τους στην μικρή που όταν έκανε αυτά τα απότομα το αεροπλάνο να απογειωθεί, κράτησε όσο πιο σφιχτά μπορούσε το χέρι της Άννας.
Μετά κατάφερε να της εστιάσει αλλού την προσοχή.
Α-βλέπεις μωρό μου τα σύννεφα;
Είπε και έδειξε με το δάχτυλο της αυτά που έβλεπαν από το παράθυρο.
Μα-ναι..είναι σαν μαξιλαράκια..
Γύρισε το βλέμμα της και απάντησε στην μανούλα της με την Άννα να χαμογελάει και να της χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο.
Α-ναι αγάπη μου..
Ο Δημήτρης τις παρατηρούσε, είχε ανησυχήσει στην αρχή όμως ήξερε πως η γυναίκα του είχε την κατάσταση υπό έλεγχο και ήταν περήφανος για εκείνη, όπως και για το καθετί που έκανε.
Δ-Μαργαριταρένια μου..πως σου φαίνεται ο ουρανός;..τα σύννεφα;..δεν είναι όπως στα βιβλία που διαβάζουμε στο σπίτι;
Μα-ναι..είναι πολύ όμορφος μπαμπά μου..
Α-και τον φωτίζει και ο ήλιος..
Μα-αλήθεια;
Α-ναι..για αυτό μπορούμε και βλέπουμε τόσο καθαρά και φωτεινά τα πάντα..
Μα-είναι πολύ όμορφα..
Δ-σου αρέσει μικρή μου;
Μα-πολύ..
Α-μήπως πονάνε λίγο τα αυτάκια σου;
Μα-πονούσαν λίγο στην αρχή μαμά μου..αλλά τώρα δεν με πονάνε καθόλου..
Α-εντάξει καρδιά μου..
Την φίλησε απαλά στα μαλλάκια της ενώ μετά από λίγη ώρα κατέβασαν όλοι τα τραπεζάκια τους και η Μαργαριταρένια ξαφνιάστηκε.
Μα-γιατί το κάνουμε αυτό;
Δ-γιατί τώρα θα μας φέρουν κάτι να πιούμε..
Μα-τι;
Α-θα μας φέρουν χυμό..νερό..ό,τι θέλουμε..
Μα-μαμά..θα με βοηθήσεις;
Α-φυσικά μωρό μου..
Έφτιαξε και το τραπεζάκι της μικρής τους ενώ όταν πέρασε η αεροσυνοδός μαζί με όσα μπορούσαν να ζητήσουν τους έφεραν και μπισκοτάκια.
Ήταν από τα αγαπημένα της με σοκολάτα.
Το κοριτσάκι τους ζήτησε ένα χυμό πορτοκαλί και οι δυο τους πήραν καφέ. Η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Η Μαργαριταρένια τους δεν έκανε φασαρία και όταν έφτασαν πάνω από την πόλη χάρηκε πολύ.
Έλαμψε το προσωπάκι της.
Μα-μαμά..μαμά..δες!..φτάσαμε;
Α-ναι μωρό μου..αυτή είναι η Θεσσαλονίκη..βλέπεις πόσο όμορφη είναι;
Μα-ναι..μπαμπά..μπορείς να δεις;
Δεν μπορούσε να μην δεν χαμογελάσει.
Ήταν όντως αυτό που χρειαζόταν,
ήταν ευτυχισμένες και δεν γινόταν να μην είναι και εκείνος ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που πάτησε ποτέ επάνω στην γη.
Δ-ναι μικρή μου..είναι πραγματικά πανέμορφη..και θα δεις πόσα πράγματα θα κάνουμε..
«Καλώς ήρθατε στο νέο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης Μακεδονία.
Welcome to the new Thessaloniki airport Macedonia.»