Markette yaşadığım olay yüzünden iki gündür evden çıkmıyordum. Aslında vampirlerden nefret ediyorum. Annem ve babam bir vampir avcısıydı ve benide bu yüzden onlardan nefret ettirmişlerdi. Ya onlar hakkında iyi yorum yapan bir aileden gelseydim fikrim değişir mıydı bilmiyorum... "Efe" denilen varlıkdan hiç hoşlanmadım. Hayır hayır hoşlanmadım. Vampirlerden sadece annem ve babam beni öyle alıştırdı diye nefret etmiyorum. Onlardan nefret etmemin asıl sebebi ise ailemi öldürmeleri... Annem ve babamı benden alan vampirleri nasıl sevebilirdim ki. Zaten bir gün benide öldürecekler iki gün önce eğer o varlık beni kurtarmasaydı çoktan ölmüş gitmiş olucaktım zaten buralardan. Ev dar gelmeye başlayınca bir kahve yapıp balkona çıkmaya karar verdim. Kahvemi alıp balkondaki tekli koltuğuma oturup dışarıyı izlemeye başladım. O sırada gözüme parlak bişey takıldı ve kafamı o tarafa çevirdim. Yine o... Allah'ım bıktım rahat bırak beni. Benim onu gördüğümü anlamış olacak ki bana doğru gelmeye başladı. Aniden hızlanmasıyla gözlerimi kapattım. Açtığımda ise dibimde sıfır tepkiyle bana bakıyordu. Bağırarak yere düştüm.
"Sen manyak mısın be!"
"Hayır."
"Rahat bırak beni. Ne istiyorsun canımı mı kanımı mı? Ne istiyorsun oğlum?"
"Seni."
"Ya yürü git! Değişik varlık seni diyo bide. Kan mı can mı? Valla alda kurtulayım valla bıktım.'
Ona doğru sitem ettiğimde hala mimiksiz bir şekilde bana bakıyordu.
"Seni istiyorum ama sen bunu anlamıycak kadar körsün minik."
"Beni mi istiyorsun. Başka kız mı kalmadı beni buldun."
"Sen ilgimi çektin."
"Sen benim ilgimi çekmedin."
"Senin ilgini çekmek için ne yapmam gerekiyor."
"Öyle birşey olmayacağı için hiçbirşey. Ama diyorsun ki illa sana bir faydam olucak. Hayatımdan defolup gidebilirsin."
" Gitmiycem seni yanlız bırakamam minik."
"Niye beni yanlız bırakamıyormuşsun. Bal gibide bırakırsın. Aynı ailemi benden aldığın gibi yanlız bırak.
"Aileni ben öldürmedim."
"Ama vampirsin bu bile senden nefret etmem için bir sebep."
"Seni korumak istiyorum."
"Senin korumana ihtiyacım yok."
"Markette öyle olmadı ama."
Bu cümleye susmam lazımdı işte. Bir anda üstüme yürümesiyle kaşlarımı kaldırdım.
"Noluyo-"
"Sen istesende istemesende ben seni koruyacağım ufaklık." Yine uzaklaşırken ben sadece o tarafa bakıyordum. Değişik varlık.
Bir ay sonra
Yavaş yavaş okullar açılmaya başlamıştı. Varlıkla en son görüşmemiz o gündü sonra birdaha görmemiştim. Mutluyum çünkü artık o yok. Yani öyle umuyorum. Okulun ilk günü gelip çatmıştı ve okula arabayla gidiyordum çünkü vampir isimli varlıkdan kaçarken oraya taşındım ama beni yine buldu. İçimden lanet okurken okula girdim. İlk ders cam kenarında bir sıraya geçip kulaklığımı taktım ve müzik dinlemeye başladım. Dışarıyı işlerken yanımda olan ağırlıkla gözlerim o tafara doğru kaydı. Gördüğüm şeyim yalan olması dileğiyle iki kere gözümü açıp kapadım ama yok harbiden oydu. Efe yanıma oturmuş hafifçe bana sırıtıyordu.