"Alright, good luck everyone!"
Matapos kaming ma-orient sa mga kailangan naming malaman tungkol sa pag-akyat sa Mt. Pulag ay dumeretso na kami sa labas upang makapag-rent ng iba pang mga gamit.
Ang ayaw ko lang ay matutulog pa pala kami sa camp site dahil bukas pa kami ng madaling araw mag-start na mag-hike. And of course, ang katabi ko ay iyong kapatid nung bouncer na si Britanny. Well, it's better, kaysa naman si Ravi ang katabi ko or iyong Nelson. Sana lang 'wag siyang magkalat sa tent namin.
Kahit naka-turtleneck at jacket na ako, ramdam ko pa rin ang lamig dito sa campsite. It feels like the coldness from this place is slowly creeping inside my bones. Paano pa kaya sa summit? Bahala na, mind over matter na lang. Pero hindi nakakatulong itong si Britanny, ang daming tinatanong, pag hindi mo naman sasagutin hindi titigil.
Kinukot ko ang aking sarili sa manipis na kumot na dala ko. "Nyx, sa tingin mo ba mataba ako?" nakapikit na ang mga mata ko nang magtanong ulit si Britanny. Hindi ba obvious? Anong gusto niyang sabihin ko?
"Ang mahalaga masaya ka," I told her, hoping she would just lay down and sleep already. Alas onse na ng gabi at ilang oras na lang ay kailangan na naming gumayak para sa pag-hiking. Pero imbes na natutulog ako ngayon ay kanina pa tanong ng tanong itong si Britanny. Buti sana kung may kinalaman sa pag-unlad ng ekonomiya ng bansa.
"Eh ikaw masaya ka ba?" Napaupo ako sa tanong niya. Giving her a confused look.
"Pansin ko kasi hindi ka ngumingiti simula noong nakarating tayo rito," she said, eating the last piece of egg pie she brought. Kung hindi lang ako inaantok, kanina ko pa tinapon sa labas ang mga dala niyang pagkain.
"At halata sa mga mata mo ang lungkot," she continued. Gosh, ano ba Britanny.
"I have my reasons," I replied to her, 'saka bumalik sa paghiga.
"So, mataba nga ako?" tanong nanaman niya. Gosh! kung alam ko lang na ganito ang makakasama ko rito sa tent, sana si Ravi nalang katabi ko. Mukhang mas tahimik pa iyon eh.
"Britanny, please. Just sleep." Sa pagkakasabi kong iyon ay humiga na siya. Inilapad niya ang likod niya sa likod ko. it felt warm, mas diniin ko pa ang likod ko sa likod niya. This is nice, ganito pala ang pakiramdam ng may kasamang mataba este masaya.
I was about to doze off when I saw a shadow outside our tent.
"Nyx...Nyx..." hindi ko sana papansinin ang boses ni Ravi pero ayaw tumigil.
Binuksan ko ang tent namin at pumasok naman ang lamig ng hangin sa loob.
"Ano?" with an irritating look, I glanced at Ravi.
"Halika, may ipapakita ako sa 'yo" nakakunot pa rin ang noo ko. I don't have the time for this. I need to sleep.
"Ayaw ko, inaantok pa ako" wala na akong nagawa dahil hinila niya na ang braso ko. Reluctantly, I followed Ravi outside the tent, shivering in the chilly night air.
"Ano bang ipapakita mo? Hindi ba pwedeng bukas nalang?" I asked, annoyance evident in my voice. But Ravi remained silent, his eyes fixed on something in the sky.
As we reached a small clearing, Ravi finally spoke, his voice barely above a whisper, "Nyx, tignan mo." He pointed towards the night sky, where a shooting star streaked across the darkness, leaving a trail of sparkling light in its wake. The beauty of the celestial display captivated me, momentarily distracting from my irritation.
"Ang ganda" nakatingin pa rin sa mga nahuhulog na tala. Kahit nanginginig ako sa lamig, mas tinuon ko ang aking atensyon sa langit. I never thought the night could be so beautiful.
I felt my body becoming warmer, ipinatong pala ni Ravi ang makapal niyang jacket sa akin. Nawala ang inis na naramdaman ko kanina. Napakagaan ng pakiramdam ko ngayon. Ang luwag huminga, ang sarap mabuhay. Pakiramdam ko ang saya saya ko. Pakiramdam ko, nakatingin sa akin si mama at nagpadala ito ng madaming kumukutitap na bagay para iparamdam na binabantayan niya ako.
"I miss you, Ma," I whispered in the starry sky. A tear fell from my eye na agad naman pinunasan ni Ravi. Nanikip ang dibdib ko, I missed her so much. Walang araw na hindi ko siya hinanap. Walang araw na hindi ko siya inisip. This, this is why I want to pursue her dream of me becoming a top-notch lawyer. It was all for her, at ngayong wala na siya mas kailangan kong abutin iyon dahil alam kong doon siya sasaya.
"Nyx..." Ravi called, his voice deep and husky. Tumingin ako sa kanyang gawi at may iniabot itong tasa.
"Hot choco, pampa-init" tinganggap ko iyon at ininom. The heat of the liquid chocolate quickly streamed down my system making the night even more perfect. I felt at peace. Something inside me enjoyed this part of the trip, and it was thanks to Ravi. Kung hindi niya ginawa ito ay malamang sa malamang inis akong magigising.
Hindi na kami natulog, 2 AM kasi ang start ng hike namin kaya pagkatapos kong inumin ang hot choco ay nagbihis na kami. Pinahiram ni Ravi ang spare niyang jacket na tinanggap ko naman. Aarte pa ba ako eh ang lamig...sobra.
Wala pa kami sa kalahati ng hike ay sumuko na ang magkapatid na si Jojo at Britanny. I wouldn't blame them. Their body wasn't ready for the hike, isama mo pa na kain ng kain si Britanny along the way. Buti nalang pala at nakapagjogging jogging ako at exercise, it somehow helped me cope with the hike.
Sana lang talaga bumili ako ng hiking shoes dahil ilang beses na akong muntikan nadulas. And every time that happened, Ravi was always there, ready to catch me. He assisted me hanggang sa maabot na namin ang kalahati ng bundok.
"Hindi ko na kaya, hanggang dito nalang kami" Nelson sighed, hingal na hingal na siya habang naka-akbay sa dalawang babaeng nakayakap sa kanya. Si Bobby naman hindi na pala sumama, naiwan siya sa tent na nagbabasa lang ng libro.
"Kalahati pa Nelson, kaunti nalang" ani Ravi.
"Ayaw ko na! Kayo nalang" turo niya sa amin. Ayaw ko na rin sana tumuloy dahil ramdam ko na ang pagnginig ng mga tuhod ko. The more we were closer to the summit the colder it got, at alam kong unting hakbang nalang ay baka hindi na rin ako makababa sa bundok na ito dahil sa sakit na nararamdaman ko.
"Nyx? Don't give up on me too" he said, giving me a concern look.
"Hangga't kaya mo, kaya ko" I told him, pero sa totoo lang gusto ko na rin sumuko. But I realized, kung hindi kami aabot sa summit, walang silbing and ipinunta namin dito. At baka hindi ko rin makuha ang pinagusapan namin ni Ravi.
Bawat hakbang ay nararamdaman ko ang pagbigat ng aking katawan. Sobrang nilalamig na rin ako dahil sa maginaw na hangin. Ravi was wearing a scarf, bonnet, gloves, hiking shoes, hiking pants, at makapal na jacket. He was prepared. Sabagay, this wasn't his first time doing this kind of activity. He has traveled around places na baka mas malala pa rito.
My hands expanded because of the coldness of the surroundings. Kahit ibulsa ko ito sa jacket ni Ravi ay ayaw uminit. This is why I like it in Manila, mas madaling magpalamig kaysa ang magpainit.
"Nyx, alam mo ba. Ang gaan ng pakiramdam ko sa 'yo" Ravi said out of nowhere. I gazed upon him na may ngiti sa mukha. Hindi ko siya masagot, I was too cold to even bother answer him.
"Kahit na minsan sinusungitan mo ako..." I just listened to him while we continue our hike. Bahala kang magdakdak d'yan Ravi. Kahit ano pa iyang sabihin mo wala lang sa akin, ang gusto ko lang makuha na ang medcert para matapos na lahat ito.
But something in me felt like I was also enjoying my time with him. Na kahit ayaw ko ang mga ganitong activity, kakayanin ko basta siya ang kasama ko.
"Sana..." he paused. Malapit na kami sa summit. Mas lalo pang lumamig, ang sabi ng mga tao ay aabot raw ng negative one degree Celsius dito. Kaunting lakad nalang. Malapit na.
"Sana kapatid nalang kita, para kasama kita sa mga ganitong activity" I looked at him again and mentally face palmed myself. Kapatid? Kahit siguro kapatid niya ako ay hindi ko siya sasamahan sa mga ganitong activity. Jusko. Nag-init bigla ang paligid. Ramdam ko ang inis sa aking sarili, at hindi ko alam kung bakit.
We reached the highest peak of Mt. Pulag. The icy winds at the summit bit through our layers of clothing, leaving a frosty residue on our eyelashes. Tinignan ko ang paligid at napanganga ako, I was like in a different universe. I have never imagined that I could experience such beautiful scenes, and on a mountain top.
From the highest peak, we witnessed the birth of a new day. The frost-kissed grass sparkled like diamonds under the soft morning light, and the clouds below us embraced the landscape in a delicate, cotton-like embrace. The world seemed to come alive as the mountain unveiled its beauty in the first light of dawn. Para bang tumigil ang mundo para lang ipakita kung gaano ito kaganda.
"Ang ganda no?" Ravi mused, his eyes reflecting the awe of the moment. I couldn't agree more. Kahit may unting inis pa akong nararamdaman, mas umaapaw naman ang paghanga ko sa mga ulap na parang alon sa dagat.
"Yes, it's breathtaking," I replied, momentarily forgetting the cold and the exhaustion. Ang saya lang sa pakiramdam na nakarating kami sa taas, sa summit. Hindi ko inakalang kakayanin ko. Kahit si Ravi ay masaya rin, kita mo sa kanyang mga mata ang fulfillment.
Ravi broke the silence, "Nyx, I'm glad we made it here together. This moment, it's something I'll never forget."
Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kakaibang damdamin ang kanyang sinabi na nagbigay init sa aking puso. Maybe it was the shared struggle, the companionship through the challenges, or the beauty of the sunrise itself.
*****
#WUAS8