លើលោកនេះមានមនុស្សមុខដូចគ្នា ប៉ុន្មាននាក់ទៀតទៅ? ហេតុអ្វីសឹងតែដូចជាមនុស្សតែម្នាក់បែបនេះ! ប៉ុន្តែមិនអាចទៅរួចទេ នេះជាក្មេងប្រុស ក្មេងប្រុសប៉ុណ្ណោះ។
" លោក...លោកពូបាច់ផ្កានេះរៀបចំរួចរាល់ហើយ ២៥$!! "
" .... " មិនតប រវល់ភ្លឹកគិត
" Heya!! លោកពូបាច់ផ្ការួចរាល់ហើយ " ស៊ាវចាន់យកដៃទៅក្រវីពីមុខប្រុសចាស់តែនៅដដែលមិនកម្រើកស្តីប្រតិកម្មអីសោះ ចុងក្រោយមានតែវិធីម្យ៉ាងនោះទេគឺស្រែកត្រចៀក បានៗ
" ផ្ការៀបចំរួចហើយ លោកពូភ្ញាក់ឡើង !! "
" ហ៎ាស !! " អុីបូភ្ញាក់ព្រឺតដូចគេទះ
" ថាបាច់ផ្ការៀបចំហើយៗ អស់២៥$ បើលោកងងុយគួរតែឆាប់ទៅសម្រាកចុះ " ស៊ាវចាន់និយាយមួយៗមិនស្រែកទៀតទេ អុីបូមិនមាត់រផងអាម៉ាស់មុខដែលមនុស្សធ្លាប់តែ perfect គ្រប់យ៉ាងមិនមែនបែបនេះ សុខៗត្រូវខ្មាសក្មេងនេះទៅវិញ។
" ..." រួចហើយនាយក៏ហូតលុយក្រដាស១០០$អោយទៅក្មេងដែលស្រែកដាក់នាយ បន្ទាប់មកចាកចេញទៅបាត់
" ហ៊ឹម! អេរ មិនយកលុយអាប់ទេយ៉ាងម៉េច? " ស៊ាវចាន់រត់ទៅតាមប៉ុន្តែនាយបើកឡានចេញទៅបាត់ហើយ រួចត្រឡប់ចូលក្នុងហាងវិញ មិនមែនចង់បានអីណាស់ណាទេតែម្ចាស់គេទៅបាត់ទុកសិនក៏មិនអីជួបលើកក្រោយចាំអោយក៏បាន
ធម្មតាម៉ោង៨អីទើបបិទហាង ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះបិទទាំងម៉ោង៤ល្ងាច ត្រូវរៀបចំផ្កាតាមការorder ពីភ្ងៀវព្រឹកឡើងក៏យកទៅឬគេមកយកខ្លួន ។ហាងផ្កានេះក៏ធំគួរសមដែលគឺមានបុគ្គលិក២នាក់ស្រីនាក់ អ្នកស្រីស៊ាវ ស៊ាវចាន់ ចំណែកឯ លោកស៊ាវ និងបងប្រុសស៊ាវចាន់ត្រូវទៅតាមខេត្តចុះទៅមើលផ្កាផ្ទាល់ និងទិញយកមកដាក់ហាង ព្រោះហាងគាត់បើ២-៣កន្លែងជួលអោយបុគ្គលិកមើលខុសត្រូវ ។
បងប្រុសស៊ាវចាន់ឈ្មោះថា ស៊ាវ ដូយ៉ុង អាយុ២៨ឆ្នាំ ពេលទំនេរការងារ ក៏ជួយកិច្ចការប៉ាម៉ាក់។ ស៊ាវចាន់ អាយុ១៩ឆ្នាំ ទើបតែរៀនបញ្ចប់ឆ្នាំសិក្សា ដោយយកពេលសម្រាកនៅផ្ទះជួយប៉ាម៉ាក់បើកហាងលក់ផ្កា។
គ្រួសារស៊ាវមិនជាអ្នកមានណាស់ណាទេ គ្រាន់តែមានលុយចាយ មានឡានជិះ មានហាង មានផ្ទះរស់នៅសាមញ្ញៗ -,-
@វាលស្មៅតំបន់ស្លាកព្រលឹង ( ពេលមនុស្សស្លាប់គេយកទៅបញ្ចុះវាលនិងព្រោះវានៅឆ្ងាយ ណាមួយមានគេនិយាយថាអ្នកស្លាប់ទៅនិងបានស្ងប់សុខ ) ក្នុងរឿងទេ-,-
អ៊ីបូបានមកដល់ទីនេះជាលើកទី២ រាប់ថាចាប់ពីថ្ងៃនាយមកលាជូហឺទៅអាមេរិកចុងក្រោយនាយនៅមកទីនេះដដែល អ្វីដែលភ្ញាក់ផ្អើលមានបាច់លីលីដូចជានាយដែលនៅពីមកផ្នូរស្លាកព្រលឹងនាង! តើអ្នកណាមកទីនេះមុននាយទៅ? សូម្បីតែសម្រាមគំទិចក៏គ្មានដូចជាមានអ្នកណាបានមកសម្អាតអញ្ចឹង។
"......"ដោយមិនចង់គិតច្រើននាយដាក់បាច់ផ្កាចុះរួចឈរសម្លឹងទៅរូបថតនាងដោយពោលប្រាប់នាងថា÷
" បងបានជួបក្មេងប្រុសម្នាក់ គេមុខស្រដៀងអូនណាស់ សុំទោសមិនមែន គេមុខដូចអូនខ្លាំងសឹងដូចមនុស្សតែម្នាក់ ពេលនោះបងសឹងតែទប់អារម្មណ៍មិនជាប់ចង់តែចាប់អោបថើបគេ ព្រោះបងគិតថាគេជាអូន ប៉ុន្តែវាមិនមែនទេ អូនស្លាប់ហើយ ក្មេងនោះក៏រឹតតែមិនអាចជាអូនគេគ្រាន់តែកើតមកចៃដន្យមានមុខដូចអូនប៉ុណ្ណោះ "
" ថ្ងៃក្រោយបងនិងមកលេងអូនម្តងទៀត!! " បញ្ចប់ប្រយោគអុីបូនាយបានចេញពីទីនេះ ទាំងអារម្មណ៍សោកសៅ នាយស្អប់អារម្មណ៍បែបនេះខ្លាំងណាស់!
-៣ថ្ងៃបន្ទាប់
" លោកនាយក បានអោយផ្នែកទាក់ទងរកModelដើម្បីផ្សាយពីទឹកអប់ម៉ាកថ្មីដែលនឹងលក់យកដាក់ក្នុងទីផ្សារ ដូច្នេះហើយអ្នកទាំងអស់គ្នា ត្រូវយកModelថ្មីមានសម្ថភាព ចរិតល្អ បើដូចអ្នកមុនៗលោកនាយកដេញចោលមិនខានទេ "
កម្លោះហាន សាងគី អាយុ២៥ឆ្នាំ ជាលេខាលោកនាយកក្រុមហ៊ុនWANG-
" ចាសលោក ហាន "girl
" ត្រូវរកឲបានក្នុងសប្តាហ៍នេះ មិនចឹងទេប្រធានក្រុម
ដោះស្រាយជាមួយលោកនាយកខ្លួនឯង ចុះលាហើយ "សាងគី ប្រាប់កិច្ចការរួចត្រឡប់មកតុលេខាវិញ នៅចំពីមុខបន្ទប់ការិយាល័យលោកនាយក ហីយ៉ាជីវិតនេះក្រៅពីមានការងារធ្វើល្អ មានលុយចាយ មានចៅហ្វាយចិត្តល្អទោះមាត់អាក្រក់តែក៏សំណាងល្អណ៎?
-ក្រាក
" សាងគី ថ្ងៃត្រង់នេះយើង មានណាត់បន្ទាន់ដូច្នេះការប្រជុំពេលរសៀលcancelចោលទៅចុះ "
" អឺ ! លោកនាយកចុះស្អែកឡើង? "
" ប្រជុំធម្មតា ខលប្រាប់ កានវ៉ុលមិនបាច់អោយមកទទួលយើងទេ យើងបើកឡានខ្លួនឯង "
" អុស ប្លែកៗ " សាងគីពោលតិចៗពេលនាយកវ៉ាងចេញទៅផុតក៏មិនភ្លេចធ្វើតាមតួនាទី
កានវ៉ុល ជំនិតអុីបូ អាយុ៣២ឆ្នាំ ជនជាតិកូរ៉េកាត់ចិនធ្វើការជាមួយអុីបូតាំងពីនៅអាមេរិក។
- សណ្ឋាគារផ្កាយប្រាំ
ឡានសារីទំនើបពណ៍ខ្មៅបានចតនៅខាងមុខ ខណ:នោះបុគ្គលិកប្រុសម្នាក់ក៏យកឡានបើកទៅទុក។ នាយកម្លោះចាស់តែសង្ហាសាច់សចាំ បានជំហានដើរចូលទៅក្នុងសណ្ឋាគារ ដើរមួយៗឡើងមានអំណាចអ្នកណាឃើញ តែងតែលង់ប្រុសមុខងាប់ម្នាក់នេះ វត្តមាននាយអ្នកណាថាមិនស្គាល់នោះ? តែនាយកម្លោះចាស់នេះមិនខ្វល់ពីអ្វីសោះឡើយ អាចថាសាំនិងធុញទ្រាន់និងរឿងបែបនេះ ដើរចូលជណ្តើរប្រុងនិងចុចបិទក៏មានក្មេងពីណាមិនដឹងស្រែកកាត់÷
"អ៌ា! ចាំផង កុំទាន់អាលបិទ !"
" ...." អុីបូមិនមាត់ចុចបើកវិញ
" ហិហិ!! អរគុណណាស់ " ដៃកាន់បាច់ផ្កាធំអោបជាប់ខ្លួនអោនអរគុណអ្នកម្ខាងទៀតដែលមិនខ្ចីសូម្បីតែងាកមើលអរគុណ គេខំសើចឡើងកិបភ្នែកបន្លប់ភាពអៀនខ្មាសអរគុណហើយ មិនខ្ចីងាកមើល!
<< ចរិតអាក្រក់ម្ល៉េះ >> មាត់រអ៊ូងូវៗហើយខិតទៅកៀនចុចជាន់ដែលត្រូវយកបាច់ផ្កាអ្នកដែលបានខលមកកម្មង់មុននេះ
" លោកមិនចុចទេហេ? "
" ...." មិនតបដដែល
<< អន់ចរិតណាស់ ខំនិយាយជាមួយហើយ >> និយាយក្នុងចិត្ត
<< អេរ៎ មុខដូចប្រហែលៗ ឈប់គិតៗមនុស្សចរិតចឹងមានតែមួយក្នុងលោកទេ>> ស៊ាវចាន់ប្រឹងងាកកមើលគេរឿយៗចេះតែដូចធ្លាប់ឃើញតែខួរក្បាលគេចងចាំមិនសូវល្អប៉ុន្មានទេចឹងហើយអត់ចាំដដែលនិង
ទឺង!
គ្រាន់តែទ្វារជណ្តើរយន្តបើកភ្លាម អុីបូបានចេញទៅមុនបាត់ទុកអោយស៊ាវចាន់ងីងឺតែឯង ។
" ទុកឯងដូចអាកាសធាតុចឹង ហ្វូៗពាក់ម៉ាសហប់ចង់ស្លាប់ ថែមជិះជណ្តើរយន្តប៉ះ robotទៀត យ៉ាប់អើយយ៉ាប់ " គេដើរអោបបាច់ផ្កាទៅរឿយៗផុតពីបន្ទប់មួយទៅបន្ទប់មួយ ទៀត
" អេ បន្ទប់លេខប៉ុន្មានចេះ ! ១០០០ប៉ុន្មានអញ្ចេះវើយ! ខលសួរម៉ាក់សិន "
In call
" ម៉ាក់អ្នកកម្មង់បាច់ផ្កា បន្ទប់១០០០ប៉ុន្មានខ្ញុំភ្លេចបាត់ហើយ "
" បន្ទប់១០០៥ ឆាប់យកអោយគេហើយត្រឡប់មកវិញមក លុយគេបាញ់ចូលកុងម៉ាក់រួចហើយៗ ឆាប់មកញាំបាយជុំគ្មាបងប្រុសឯង និងប៉ាឯងរង់ចាំ "
" បាទម៉ាក់ បាយបាយចឹងកូនបិតហើយ ទឺតៗ "
ស៊ាវចាន់កាន់បាច់ផ្កាដើររំលង៤-៥បន្ទប់ក៏ឃើញបន្ទប់ដែលត្រូវយកបាច់ផ្កាទៅអោយ ឃើញថាទ្វារមិនបានចាក់សោរចូលតែម្តងទៅ !
" ខ្ញុំយកបាច់ផ្កាមកតាមការកម្មង់ មានអ្នកណានៅឬទេ? អញ្ចឹងខ្ញុំទុកលើតុទៅចុះ " ស៊ាវចាន់ងាកក្បាលងាកចុះរកតែមិនឃើញម្ចាស់បន្ទប់សោះឬគេមិននៅ? មើលចុះឡើងទើបសម្រេចចិត្តដាក់ផ្កាលើតុ ប្រុងចាកចេញតែទ្វារបន្ទប់បានជាប់កូដសម្ងាត់បាត់ហើយ! ចុះអ្នកណាតាណើបម្ល៉េះមកលេងបិទទ្វាចឹង? មិញគេចូលមកមិនបានបិទផង ម៉ួម៉ៅណាស់វើយ។
<< ស៊យៗណាស់ ហើយចឹងចេញល្មិចទៅ>>មុខរលីងរលោងចង់ពេបយំ ហួយខឹងណាស់ មនុស្សកំពុងហេវបាយផង អាណាគេលេងតាណើបចឹង ដឹងជេរហុយដីមិនខាន
" ហឹក ម៉ាក់អើយខ្មោចលងទេដឹងនៀក ឬខ្មោចកម្មង់ផ្កាបន្ទាប់មកធ្វើអត្តឃាតខ្ញុំអោយស្លាប់ទៅជំនួស អ្ហឹកៗមិនចង់ស្លាប់ទេវើយ " រាងតូចប្រែរជាពេបមាត់ទឹកភ្នែកក៏ស្រក់តក់ៗ ហូយសំខាន់បន្ទប់ស្អីឡើងងងឹតអត់មានបើកវាំងននសោះឡើងងងឹត មើលឃើញព្រាលៗ នៅលឺសម្លេងទឹកបើកទៀតអត់មិនបានអោយស៊ាវចាន់ប្រឹងបើកទ្វារមួយទំហឹងតែបើកមិនចឹងសោះ
- ប្រឹប
" អាយ៎ ខ្មោចលង !! លែងៗៗ លែងខ្ញុំ ខ្ញុំមិនចង់ស្លាប់ទេ " សុខៗដៃពីណាមិនដឹងស្រាប់តែទាញគេយកទៅអោប ស៊ាវចាន់រើកញ្រ្ជោលចេញពីរង្វង់ដៃព្រោះតែប៉ះនិងសាច់ត្រជាក់ៗមិនខុសទេខ្មោចច្បាស់ណាស់បូករួមឆាប់ភ័យផងថាហើយសន្លប់បាត់ឈឹង!
" ស្មារតីខ្សោយម្ល៉េះ!! " ចំណែកឯម្ចាស់សម្លេងនេះគ្មានអ្នកណាក្រៅពី វ៉ាងអុីបូទេ! ហើយនាយកម្លោះចាស់រូបនេះក៏លើកបីកាយស្រាលស្ងើករបស់ស៊ាវចាន់យកទៅដាក់លើពូក ថែមទាំងដោះស្បែកជើងប៉ាត់តាចេញ រួចក៏ដោះ......ដោះម៉ាស់ចេញ-_- ទុកយូរហប់ស្លាប់បាត់មម!
ប្រុងលោភកូនគេមែននុង-,-
To be continues ❤️🩹