ပန်ဒိုရာသက်ပြင်းဘယ်နှကြိမ်ချမိသလဲတောင်မသိတော့။လူခြောက်ယောက်ကအခန်းထဲမှာဆွေးနွေးနေကြပေမယ့်တကယ်တမ်းတော့တစ်ယောက်ထဲကသာပြောဆိုနေရခြင်းဖြစ်ပြီးကျန်ငါးယောက်ကတော့တစ်ခွန်းမှဝင်ပြောခြင်းမရှိ။
"ဒါဆိုမင်းတို့ပြောကြည့်သမိုင်းမှာဘယ်ဘုရင်ကကြင်ယာတော်မပါပဲနန်းတက်သလဲ"
"......"
လူငယ်လေးတွေကမျက်မှောင်ကျုံ့ထားကြပြီးပါးစပ်တွေကိုတင်းတင်းပိတ်ထားကြသည်။
"မင်းတို့မျက်လုံးထဲမှာငါကကြင်ယာတော်တစ်ပါးရှိဖို့တောင်မတန်ဘူးလား"
သတိုးကျော်စွာ,အံကြိတ်လိုက်ပြီး
"အရှင့်သားရဲ့အတွေးထဲမှာရောကျွန်တော်မျိုးတို့ကဘာတွေလဲဒီတိုင်းအနောက်ဆောင်ကတန်ဖိုးမရှိတဲ့လူတွေပဲလား"
"ဘယ်သူကတန်းဖိုးမရှိဘူးလို့ပြောနေလို့လဲမင်းတို့ကငါ့အတွက်အရမ်းအဖိုးတန်တယ်"
"ထီးနန်းအတွက်လား"
တော်ဝင်နန်းဆောင်ထဲရှိလေထုမှာပြင်းထန်သထက်ပြင်းထန်လာသည်။
"ကောင်းပြီငါ့မှာကိုယ်လုပ်တော်အနေနဲ့မယ်နုလေးရှိတာပဲလေငါသူ့ကိုလက်ဖျားနဲ့တောင်ထိခဲ့လို့လား..မင်းတို့ဘာတွေဒီလောက်ထိ,အထိမခံဖြစ်နေကြတာလဲ"
"ကျွန်တော်မျိုးတို့သာမတားနိုင်ခဲ့ရင်အရှင့်သားမှာအခုဆိုကလေးဘယ်ယောက်တောင်ရနေလောက်ပြီလဲဟမ်!"
မင်းဆက်ဝဏ္ဏကပြောနေရင်းဒေါသထွက်ကာအရှင့်သားရဲ့လက်ကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်ထားပြီးဘယ်လောက်ပင်ရုန်းနေပါစေမလွှတ်ပေးခဲ့။
"လူတွေအများကြီးထဲမှာမှဘာလို့ကျွန်တော်မျိုးရဲ့ညီမတော်လဲ"
သတိုးကျော်စွာရဲ့နားမလည်နိုင်သလိုမျက်နှာထားကိုလျစ်လျူရှုပြီးပန်ဒိုရာမတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ
"ငါ့ကံကြမ္မာကိုငါစိန်ခေါ်ကြည့်ချင်လို့"
ထို့နောက်အခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးခြေဦးတည့်ရာလျှောက်သွားနေလိုက်သည်။အိမ်ရှေ့စံစိတ်အခြေအနေမကောင်းမှန်းသိလို့ကုန်းကုန်းရောအပျိုတော်များကပါအနှောက်အယှက်မပေးရဲပဲတိတ်တိတ်ကလေးသာနောက်မှလိုက်လာကြသည်။
ဥယာဥ်အစွန်နားရှိသစ်ပင်ကြီးမှာအလွန်ကြီးမားပြီးအလွန်မွှေးရနံ့ရှိသောပန်းဝါဝါပွင့်လေးများကိုဖန်တီးပေးထားသည်။ပန်းပွင့်လေးများကပန်ဒိုရာဆီသို့အဆက်မပြတ်ကြွေကျနေပြီးပန်ဒိုရာလက်ဖြန့်လိုက်တော့ပန်းဝါလေးတစ်ချို့ကသူ့လက်ဖဝါပေါ်ကျဆင်းလာသည်။
ရေတွက်ကြည့်လိုက်တော့ငါးပွင့်တိတိ။ဒီပန်းတွေရဲ့အဓိပ္ပာယ်ကသစ္စာတရားဖြစ်ပြီးပါရှားရဲ့အထင်ကရပန်းတစ်မျိုးဖြစ်သည်။သူဒီကိုကူးပြောင်းလာစဥ်ကပထဆုံးတွေမိသည်မှာထွက်ပြေးသွားရန်ဖြစ်သည်။သို့သော်ကုန်းကုန်းနှင့်ဖခမည်းတော်ကိုကြည့်ပြီးသူမလုပ်နိုင်တော့။ဒုတိယအစီအစဥ်အနေနှင့်ထိုလူတွေကိုကာကွယ်ဖို့သာကြိုးစားခဲ့သည်။
အင်အားစုဆောင်းဖို့ကလေးငယ်များကိုပြုစုပေးရင်း၊ပညာရေးရာအမတ်များကိုစာပေသင်ကြားပေးရင်း၊ထိုလူသားများကိုလျှို့ဝှက်လူသတ်ပညာသင်ကြားပေးရင်းထိုလူတွေဆီကပညာတစ်ချို့ကိုပြန်လည်သင်ယူရင်းဖြင့်သတိမထားမိပဲဒီဘဝကိုသူအတော်စွဲလမ်းနေမိခဲ့ပြီ။
မော်ဒန်ခေတ်မှာနေခဲ့စဥ်ကသူ့ငယ်ဘဝကလွန်စွာမှဆိုးဝါးခဲ့တာကြောင့်ကြိုးစားပြီးထိပ်ဆုံးရောက်လုပ်ခဲ့ရသည်။အောင်မြင်မှုရပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့မျက်နှာဖုံးတပ်ထားသောလူတွေအမျိုးမျိုးကြားမှာနေ့စဥ်ပင်ပန်းခဲ့ရသည်။အကိုကြီးကြောင့်ပျော်စရာအချိန်တစ် ချို့ရှိခဲ့ပေမယ့်ထိုလေးစားစရာလူကသူ့ချစ်သူတွေကလွှဲပြီးဘယ်သူမှလူမထင်ခဲ့။
ကျည်ဆံတစ်ချို့သူ့ရင်ဘတ်ကိုဖောက်ဝင်လာချိန်မှာကြောက်ရွံ့မှုရောပျော်ရွှင်မှုရောခံစားခဲ့ရသည်။သာမာန်ဘဝလေးမှာမွေးဖွားချင်သည်။အချစ်တွေအများကြီးကိုခံယူချင်သည်။ကာကွယ်ခံရတဲ့အရသာကိုခံစားဖူးချင်သည်။သူ့မှာကိုယ်ပိုင်မိသားစုလေးရှိချင်သည်။ချစ်ရသောမိဘများနဲ့ချစ်ရသောလူများနဲ့.....။
သူအနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ကုန်းကုန်းကသူ့ကိုသာတစ်စိုက်မတ်မတ်ကြည့်နေတာကြောင့်ပြုံးမိလိုက်ပြီး
"ကုန်းကုန်း,ဒီအိမ်ရှေ့စံကကုန်းကုန်းမျှော်လင့်သလိုဖြစ်မလာခဲ့ရင်ဖခမည်းတော်နဲ့ကုန်းကုန်းကိုဘေးဒုက္ခတွေ့စေခဲ့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
အရှင့်သားရဲ့ငေးငိုင်နေသောမျက်လုံးများကြောင့်ကုန်းကုန်းသက်ပြင်းချလိုက်ရင်
"ကျွန်တော်မျိုးအတွက်ကတော့အိမ်ရှေ့စံကအမြဲတမ်းအကြီးကျယ်အခမ်းနားဆုံးပါပဲအရှင့်သားရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာအပြုံးတစ်ပွင့်မြင်ရဖို့အတွက်ကျွန်တော်မျိုးအကြိမ်ကြိမ်သေရမယ်ဆိုရင်တောင်မတွေဝေပါဘူးအိမ်ရှေ့စံဘယ်အခြေအနေပဲရောက်ရောက်တိုင်းသူပြည်သားတွေကအရှင့်သားကိုဘယ်လိုပဲမုန်းမုန်းကျွန်တော်မျိုးအတွက်ကတော့အရှင့်သားကအမြဲတမ်းအကောင်းဆုံးပါပဲ"
ပန်ဒိုရာမျက်ရည်တွေကိုမျက်တောင်ခတ်သိမ်းဆည်းလိုက်ပြီး
"ဘာလို့လဲ!"
"ကျွန်တော်မျိုးကနိမ့်ကျတဲ့အတွက်ဒီအခြေအနေကိုမပြောပြဝံ့ပါဘူး"
"ခင်များကဘယ်သူပဲဖြစ်နေပါစေဒီအိမ်ရှေ့စံကအသက်နဲ့ရင်းပြီးကာကွယ်ပါ့မယ်..ဒါကြောင့်ရှေ့လျှောက်ဘာပဲလုပ်လုပ်လျစ်လျူရှုပေးပါ"
ဒီစကားကိုပြောချိန်မှာပန်ဒိုရာအသံတွေကတုန်ယင်နေခဲ့သည်။
"ကောင်းပါပြီ!"
'ဒါကသားတော်အလိုရှိတာဆိုတာဒီဖခင်ကမတားဆီးပါဘူး'
ညီလာခံသို့အစောကြီးရောက်နေသောအိမ်ရှေ့စံကြောင့်ဘုရင်ကြီးမှာပြုံးလိုက်ပြီး
"သားတော်ကတအားတက်ကြွလာတာပဲကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်"
"ဒီနေ့ကစပြီးသားတော်ဘုရင်တစ်ပါးလိုပြုမူတော့မလို့ပါခမည်းတော်ဘုရား"
"ကောင်းပြီခမည်းတော်ရဲ့သားတော်ကတကယ်လိမ္မာတာပဲခမည်းတော်ပင်ပန်းနေတာသိလို့အမြန်ကြီးသန်မာလာတာပဲ"
"ခမည်းတော်ကျွန်တော်မျိုးကိုစည်ကမ်းများရေရွတ်ခွင့်ပြုပါ"
"ကောင်းပြီ..သားတော်ဒီတံဆိပ်တုံးကိုအသုံးပြုပါ"
ဘုရင့်တံဆိပ်တုံးကိုလက်လွှဲပေးတာကြောင့်မိဖုရားနှင့်မှူးမတ်တို့မှာအလန့်တကြားဖြစ်ကုန်ကြပေမယ့်ဘုရင်ကြီးကလက်ရမ်းပြလိုက်ပြီးတစ်ခွန်းမှဝင်ပြောခွင့်မပြုခဲ့။သက်တော်ရှည်ဘိုးဘိုးကတံဆိပ်တုန်းကိုအိမ်ရှေ့စံဆီတရိုတသေလွှဲပြောင်းပေးလိုက်သည်။
"ပထမတစ်ခုကရာထူးအဆင့်အတန်းပါ..ဒီတိုင်းပြည်မှာဘုရင်နဲ့မိဖုရားပြီးရင်အိမ်ရှေ့စံကရာထူးအမြင့်မားဆုံးပါအိမ်ရှေ့စံနဲ့ရာထူးတန်းတူရှိတယ်ဆိုတဲ့လူကိုဒီအိမ်ရှေ့စံကမကြားဖူးပါဘူး"
ညီလာခံထဲရှိလူများအားလုံးမှာနားမလည်နိုင်ကြသေး။ဒါကလူတိုင်းသိပြီးသားမဟုတ်ဘူးလား။အိမ်ရှေ့စံကဘာလို့ဒါကိုပြောနေရတာလဲ။
ပထမက,သတိုးကျော်စွာနားမလည်သေးပေမယ့်အရှင့်သားကိုကြည့်လိုက်တော့လူတစ်ယောက်ကိုသာစူးစိုက်စွာကြည့်နေတာကြောင့်သဘောပေါက်သွားပြီးသူ့ရဲ့တရားရေးရာမှတ်တမ်းစာအုပ်ကိုဖြန့်ချလိုက်ကာ
"တိုင်းပြည်ရဲ့ပင်မဥပဒေအရဘယ်သူကမှအိမ်ရှေ့စံနဲ့တန်းတူထိုင်ခွင့်မရှိပါဘူး"
"သတိုး!!!!!"
သိမ်မွေ့လှတဲ့မင်းသမီးလေးမှာဆက်ပြီးမသိမ်မွေ့နိုင်တော့။
"အခုသတိုးဘာပြောလိုက်တယ်ဆိုတာရောသိရဲ့လား"
သူမကလက်သီးကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ထားတာကြောင့်လက်ဖဝါးထဲသို့လက်သည်းများပင်စိုက်ဝင်နေသည်။
သတိုးကျော်စွာကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင်
"မင်းသမီးလေးကကျွန်တော်မျိုးကမကြာခင်မှာတော်ဝင်တရားသူကြီးဖြစ်လာတော့မယ့်သူပါကျေးဇူးပြုပြီးအခေါ်အဝါ်ဆင်ခြင်ပေးပါပြီးတော့ပင်မဥပဒေကိုလိုက်နာပေးပါ"
"ငါမလုပ်နိုင်ဘူး..ငါမဆင်းနိုင်ဘူးငါကသူ့ထက်ဘယ်နေရာမှမနိမ့်ကျနေဘူး"
"မင်းသမီးလေးပင်မဥပဒေကိုလိုက်နာပေးပါ"
"ဖိုးဖိုး!!!""
အမတ်ချုပ်ကြီးမှာဒေါသကြောင့်ပေါက်ကွဲမတတ်ဖြစ်နေပေမယ့်စိတ်ထိန်းကာသူ့ရဲ့မြေးမကိုသာထိန်းချုပ်လိုက်ရသည်။မဟုတ်ပါကပင်မဥပဒေမလိုက်နာမှုနှင့်ဖမ်းဆီးခံရပြီးအကျဥ်းကျကာနာမည်ကလည်းလုံးဝပျက်စီးသွားလိမ့်မည်။
တော်ဝင်မင်းသမီးကအောက်တစ်ဆင့်သို့ဆင်းလိုက်ချိန်မှာသတိုးကျော်စွာရဲ့တည်ငြိမ်တဲ့အသံကပြန်လည်ထွက်ပေါ်လာသည်။
"မင်းသမီးတစ်ပါးကိုညီလာခံအပြင်မထုတ်တဲ့အိမ်ရှေ့စံကမြင့်မြတ်လှပါတယ်မင်းသမီးလေးသိပ်ကံကောင်းပါတယ်"
သတိုးကျော်စွာ,နီရဲနေသောမျက်လုံးတစ်စုံနှင့်စိုက်ကြည့်နေသောသူမကိုလှည့်ပင်မကြည့်။သူပြောတာဘာအမှားမှအမှားမပါ။ဒီအမျိုးသမီးကသိပ်လောဘကြီးလွန်းသည်။ဒီညီလာခံပြီးရင်စေ့စပ်ပွဲဖျက်ပြစ်မည်။
ညီလာခံအခြေအနေတည်ငြိမ်သွားမှပန်ဒိုရာနောက်ထပ်စာရွက်တစ်ခုကိုကိုင်မြှောက်လိုက်ပြီး
"ဒုတိယတစ်ခုကစပ်တပ်နဲ့ပတ်သက်တာပါ
ပါရှားပြည်မှာဘုရင့်ရဲ့လက်အောက်ခံစစ်သူကြီးလေးယောက်ရှိပြီးစပ်တပ်လေးခုရှိပါတယ်ဒါကတရားဝင်တပ်မဟာလေးခုပါ..ဒါပေမယ့်ဘယ်သူပိုင်ဆိုင်မှန်းမသိရသေးတဲ့စစ်တပ်သုံးခုကိုရှာတွေ့ထားပါတယ်ဘယ်သူပိုင်တာပါလဲ"
ညီလာခံတစ်ခုလုံးပွတ်လောရိုက်သွားတော့သည်။ပထမကအိမ်တွင်းရေးပြသနာပေမယ့်အခုကတော့တိုင်းပြည်ပြသနာဖြစ်နေသည်။
စစ်တပ်သုံးခု။ဘာလို့ဒီလောက်များရတာလဲ။ဒါပုန်ကန်မှုပဲ။
ဘယ်သူကလုပ်ရဲတာလဲ။
စစ်သူကြီးလေးယောက်မှာဓါးတွေကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ဘာလို့သူတို့ကဒါကိုမသိခဲ့ရတာလဲ။ဒါကအရှင့်သားအတွက်ဘယ်လောက်တောင်အန္တယ်များလိုက်သလဲ။အရှင့်သားသာမသိခဲ့ရင်..အရှင့်သားသူတို့ကိုမယုံသာမထူးဆန်းတော့ပါဘူး။တော်သေးတာပေါ့..တော်သေးတာပေါ။
သူကြည့်ခဲ့တဲ့ရုပ်ရှင်အကြောင်းသူသေချာသိသည်။စစ်တပ်သုံးခုရဲ့တည်နေရာတွေကိုမြေပုံဆွဲပြီးသူ့လက်အောက်ကလူတွေကိုစုံးစမ်းစေပြီးပြီ။အစကထိုလူတွေသူ့ဘက်မှာမရှိမှာစိုးတာကြောင့်မစွန့်စားရဲပေမယ့်အခုတော့သူ့စိတ်ထဲမှာလုံးဝသေချာနေသည်။ဒီလူတွေကသူ့ကိုဘယ်တော့မှထိခိုက်အောင်လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး။
အမတ်ချုပ်ကြီးရဲ့ကစိတ်လှုပ်ရှားမှုကိုတောင့်မခံနိုင်တော့ပဲသတိလစ်ကာလဲကျသွားတော့သည်။
"အမတ်ချုပ်ကြီးကအသက်ကြီးလာတော့စိတ်လှုပ်ရှားမှုဒဏ်ကိုသည်းမခံနိုင်တော့ဘူးပဲအပြင်ကလူတွေအထဲဝင်လာပြီးသမားတော်ဆီခေါ်သွားလိုက်ကြမိဖုရားကြီးနဲ့သမီးတော်ကအမတ်ချုပ်ကြီးကိုလိုက်ပို့ပေးလိုက်ပါဒီအချိန်မှာအမတ်ချုပ်ကြီးကသူ့သမီးနဲ့မြေးတော်ကိုတွေ့ချင်နေမှာပဲ"
မိဖုရားကြီးကတုန်ယင်နေသောသူမရဲ့လက်တွေကိုဝတ်စုံဖားဖားကြီးအောက်ထိုးထည့်လိုက်ပြီးတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်ပင်အချွေအရံများရဲ့အကူအညီယူကာသမီးတော်နှင့်အတူထွက်သွားလိုက်သည်။
ဘုရင်းကြီးမှာလည်းတည်ငြိမ်ချင်ယောင်ဆောင်နေပေမယ့်ချွေးများဖြင့်စိုချွဲနေသည်။တော်သေးလို့..တော်သေးလို့။သူ့သားတော်လေးကထက်မြတ်နေလို့..မဟုတ်ရင်အနာဂတ်ကိုသူမတွေးရဲ။
"ဒီကိစ္စကိုစစ်သူကြီးလေးယောက်ကကိုင်တွယ်လိုက်ပါကိုယ်တော်စိတ်ချလို့ရတယ်မလား"
"အမိန့်အတိုင်းပါအရှင်မင်းကြီး"×4
ညီလာခံမှာဘုရင်ပြန်ကြွသွားပြီးနောက်မှူးမတ်တွေကလည်းအလျိုလျိုထွက်ခွာသွားတာကြောင့်လူခြောက်ယောက်သာကျန်ခဲ့တော့သည်။
ပန်ဒိုရာသူ့ရဲ့ဝတ်ရုံကိုခါထုတ်လိုက်ရင်း
"ဟွန့်ပြောတော့ဖြင့်မိုးကြီးလေကြီးနဲ့ကာကွယ်မယ်ဆိုတာချည်းပဲဒီအိမ်ရှေ့စံထက်ဘာတစ်ခုမှလည်းပိုသိမနေကြပဲနဲ့ဒီနေ့ညအားလုံးနန်းဆောင်ကိုလာခဲ့ဒီအိမ်ရှေ့စံကမင်းတို့ကိုဘယ်လိုပြစ်ပေးမလဲဆိုတာကြည့်နေ"
အိမ်ရှေ့စံထွက်ခွာသွားမှလူငယ်တွေကစိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာရယ်မောမိလိုက်ကြသည်။ဖြစ်နိုင်ရင်အခုချက်ချင်းညရောက်သွားပြီးအရှင့်သားရဲ့အပြစ်ပေးမှုကိုခံချင်လှပြီ။
_____________________________________
614❤️
နည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ်❤️
______________________________________