Betaယောက်ဆောင်သော မြို့အုပ်ကတော်
Part 32
------------
၀မ်ချင်းယူအိမ်မှာ မွေးနေ့ပွဲရှိတာမို့လို့ မျိုးရိုးတစ်ခုလုံးကိုဖိတ်
ကြားထားသည် အဲ့တာလေးက သူတို့သမီးလေးရဲ့ရက်၁၀၀ပြည့်
မွေးနေ့နဲ့ နာမည်ကင်ပွန်းတတ်ပွဲတဲ့လေ ။
ကလေးကိုလူတိုင်းချစ်ကြပါရဲ့ ယောက္ခမကတော့ ဟန်ဆောင်
အပြုံးပြုံးထားရရှာတယ် မျိုးရိုးကိုဆက်ခံဖို့အတွက် သားယောကျာ်း
လေးပထမဆုံးမွေးမှဖြစ်မှာကို အဲ့တာမှလာမဲ့နှစ်တွေမှာ
မြို့အုပ်၀မ်အနားယူရင် သူတို့ကလေးကမြို့အုပ်ဖြစ်လာမှာပဲ
ယခုတော့ မိန်းကလေးဖြစ်နေတာကြောင့် မမျှော်လင့်ရဲပေ။
"ပေးချီပါလား...ခယ်မလေး"
"ရတာပေါ့ မြို့အုပ်မင်း"
မြို့အုပ်၀မ်က ကလေးကိုချီလို့ မြူနေသည် ရှောင်ကျန့်က လက်ဆောင်ထားရင်းနဲ့ကြည့်နေပြီး ပြုံးလိုက်တယ် မောင်ကကလေးချစ်တတ်သားပဲ။
"သမီးလေးရေ...ချစ်စရာလေးကွာ...မွှ"
မြို့အုပ်၀မ်က ကလေးရဲ့နဖူးလေးကိုနမ်းလို့ ချီထားရာကနေ
မချ ရှောင်ကျန့်ကြည့်ပြီးအပြုံးတွေကွယ်ပျောက်လို့ မျက်ခုံး
တွေစုံကျုံ့လာတယ်။
"အချစ်ရေ...ကြည့်ပါဦး..သမီးလေးကချစ်စရာလေးနော်"
"အင်း..."
"ကိုယ့်ကိုဒီလိုလေးမွေးပေးမယ်မဟုတ်လားဟင်"
ရှောင်ကျန့်က မျက်စောင်းထိုးလို့တစ်ဖက်ကိုလှည့်သွားတယ်
မြို့အုပ်၀မ်က ကလေးကိုနမ်းလိုက် စလိုက် ပါလေရာခေါ်သွား
လိုက်နဲ့ ရှောင်ကျန့်လိုက်ကြည့်နေသည်။
"မြို့အုပ်မင်း...သူကိတ်မုန့်ခွဲဖို့ခေါ်သွားပါတော့မယ်"
"အင်း...တူမလေးကချစ်ဖို့ကောင်းတယ်..."
"ဟုတ်ကဲ့...သမီးလေးရေ ကြားလား...လေးလေးမြို့အုပ်က သမီးကို
ချစ်စရာလေးတဲ့"
ကလေးလေးကရီပြလို့ မြို့အုပ်၀မ်ကနောက်ဆုံးအကြိမ်နမ်းလို့ ကလေးအမေစီပြန်လွှဲ
ပေးလိုက်သည် ပြီးတာနဲ့ရှောင်ကျန့်ဘေးနားလာထိုင်တယ်။
"ဟွန့်..."
ဘာလို့မှန်းမသိထိုင်လိုက်တာနဲ့ရှောင်ကျန့်ရဲ့ အသံကိုကြားနေရလေပြီ ။
"ပျော်နေတယ်ပေါ့"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကလေးမွေးနေ့ပဲကို"
"အဲ့တာကြောင့် သမီးမိန်းကလေးမမွေးပေးချင်တာ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အခုပဲကြည့်လေ...အဲ့ကလေးလေးကိုပါလေရာခေါ်သွားတယ်
ဒါတောင်တူမလေးဖြစ်နေလို့ သမီးအရင်းခေါက်ခေါက်ဆိုရင်လေ
အိမ်သာထဲထိပါခေါ်ပြီး ထိန်းနေမလားတောင်မသိဘူး"
"အချစ်ရယ် အဲ့တာက ကိုယ်ကကလေးချစ်တတ်လို့လေ"
"တူမကိုချီထဲကကိုက ကျန့်ကျန့်ကိုပယ်ထားတာ ဟွန့်! သမီးမိန်းကလေးသာမွေးလာရင်လေ ကျန့်ကျန့်ကိုရှိလို့ရှိမှန်း
တောင်သိမှာမဟုတ်ဘူး"
"အဲ့လိုမျိုးရှိလာမှာမဟုတ်ပါဘူး..."
"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ရှိချင်ရင်ရှိ..."
"အကုန်လုံးပဲ ဒီကိုအာရုံစိုက်ပေးကြပါ!"
သူတို့နှစ်ယောက်စကားတွေပြတ်တောက်သွားပြီး ၀မ်ချင်းယူက
ထအော်တာကြောင့် အရှေ့ဘက်သို့မျက်နှာမူနေလိုက်သည်။
"ဒါကတော့ ကျွန်တော့်သမီးလေးရဲ့ ရက်၁၀၀ပြည့်ပါ...ပြီးတော့
နာမည်ကင်ပွန်းတက်မှာပါ...အဖိုးပေးပါလိမ့်မယ်"
၀မ်မျိုးရိုးရဲ့မြေးတွေမြစ်တွေကို ဖိုးဖိုးကဒိုင်ခံအမြဲပေးတတ်မြဲ
ရိပေါ်က မြေးဦးဖြစ်တာကြောင့် သူကိုယ်တိုင်ပဲနာမညိပေးခဲ့တာပင်
ဖိုးဖိုးက တုတ်ကောက်လေးနဲ့ ထသွားပြီး သူတို့နားသွားတယ်။
"မြစ်အငယ်ဆုံးလေးကို...၀မ်..ရွှန်းလို့ နာမည်ပေးမယ်"
*ဖြောင်း...ဖြောင်း*
လက်ခုပ်သံတွေပေါ်ထွက်လာတယ် နာမည်လေးက ၀မ်ရွှန်း
တဲ့လေ ရှောင်ကျန့်စဉ်းစားကြည့်တယ် သူ့တို့ကြရင် ဖိုးဖိုးက
နာမည်ဘယ်လိုပေးမှာပါလိမ့် ။
"ကဲ လာကိတ်မုန့်ခွဲရအောင် ၀မ်ရွှန်းလေးရေ"
မိဘနှစ်ပါးက ကလေးလက်လေးကိုဓားရိုးနဲ့အတူတွဲကိုင်လို့
ကိတ်မုန့်ကိုလှီးလိုက်တော့ လက်ခုပ်သံတွေကတစ်ဖန်ပေါ်ထွက်မြဲ
မိဘနှစ်ပါးကတော့ ကလေးလေးပါးကိုတစ်ယောက်တစ်ဖက်စီ
နမ်းလို့ ပျော်ရွှင်နေကြသည် ။
"တယ်...ကလေးပါးလေးလဲ ပိန်သွားပါဦးမယ်"
၀မ်ဖိုးဖိုးက စလို့ အကုန်လုံးလဲဝိုင်းရီ
ကြတယ် ရှောင်ကျန့်ခေါင်းငုံ့ကာ ပြားချပ်နေသော သူ့ဗိုက်လေး
ကိုကြည့်လိုက်သည် ကလေးမရသေးပေမဲ့လည်း...သူတို့အလှည့်ကြရင်တော့ ဒီထက်ပိုပြီးပျော်ရွှင်ရမှာပါ အမှန်ပဲ ။
ပွဲပြီးသွားလို့ လက်ဆောင်တွေဖောက်နေကြပြီ ပြန်တဲ့အမျိုးတွေ
ကပြန်ကြကုန်ပြီ မြို့အုပ်၀မ်မှာမပြန်သေးချေ ပြန်မယ်ဆိုတော့လည်း ပေကပ်ကပ်လုပ်နေသည်။
"ကိုယ် ၀မ်ချင်းယူနဲ့ စကားသွားပြောဦးမယ် ဒီမှာခဏထိုင်နေနော်"
"အင်း...."
ရှောင်ကျန့်ကိုထားလို့ ၀မ်ချင်းယူကိုစကားသွားပြောတယ် ငယ်ငယ်
ထဲကမတည့်ဘူးဆိုပေမဲ့လည်း ညီအစ်ကို၀မ်းကွဲတွေဖြစ်တာကြောင့်
တစ်ခါတစ်လေမှာရန်မဖြစ်လောက်ပါဘူး။
"မေးစရာရှိတယ်"
"ဘာလဲ"
"သမီးမိန်းကလေး ရအောင်လို့ မင်းဘာတွေစားပြီးလုပ်လဲ"
"မသိဘူးလေ...ဒီအတိုင်းထွက်လာတာပဲကို"
"အော်...၀မ်ရွှန်းလေးက...မင်းနဲ့မတူဘူး.."
"မင်း...မင်း!"
ရန်တော့မဖြစ်ပေမဲ့လည်း ဘုကလန့်ပြောပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်
ရှောင်ကျန့်ကလည်း ကလေးအမေနားကနေစကားပြောနေတာ
သူ့ကိုတွေ့တော့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
"ပြန်တော့မယ်နော်...ခယ်မလေး...ပြီးတော့...၀မ်ရွှန်းလေးရေ..
လေးလေးပြန်ပြီနော်"
အိပ်ပျော်သွားသော ၀မ်ရွှန်းလေးရဲ့လက်ကိုကိုင်လို့ပါးလေးကိုအသာ
လေးဆွဲညှစ်ပြီးမှထွက်လာခဲ့တယ် ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်တာကြောင့်
မြို့အုပ်အိမ်တော်ကိုပဲတန်းပြန်လာခဲ့သည် ရှောင်ကျန့်ကလမ်း
တစ်လျှောက်လုံးသူ့ကိုဘာမှမပြော။
ရှောင်ကျန့်စိတ်ထဲမှာ ခုနက ပြောခဲ့တဲ့စကားတွေကိုပြန်စဉ်းစားနေသည်။
"ကျဲကျဲ..မေးရတာ ရှက်လည်းရှက်တယ် အားလည်းနာတယ်"
"ဘာမေးမလို့လဲ မေးပါ အားမနာပါနဲ့"
" ကလေးလေးရအောင်လုပ်တာလေ နာလားဟင်"
"ရှင်...တစ်ခါမှမလုပ်ရသေးဘူးလား "
"ဟို..အမ်..အင်း...."
"အမှတ်အသားမလုပ်ရသေးဘူးပေါ့ ဒါဆိုရင် မဖြစ်တော့ဘူး
မင်းကတော်"
"ဘာလို့လဲဟင်"
"မြို့အုပ်မင်းကို ကပ်ချင်နေတဲ့ Omegaတွေမှတစ်ပုံကြီး
အဲ့တော့ ကြိုတင်ကာကွယ်ထား"
"...."
"နာတာကတော့ နာတာပေါ့...ဒါပေမဲ့လည်း မြို့အုပ်မင်းကို
အခြားသူစီအပါမခံနဲ့နော်"
"အင်း.."
ရှောင်ကျန့်ခေါင်းခါလိုက်ကာ ကားမောင်းနေသော မောင့်ကို
ကြည့်လိုက်သည် ရုပ်ရှင်ကားထဲမှာဆိုရင် မင်းသမီးရဲ့အော်သံ
တောင်မကြားဘူး သီချင်းသံလေးနဲ့ ပန်းအိုးလေးကျကွဲတာနဲ့
ပြီးသွားပြီ(😂😂😂) ကျဲကျဲပြောတာ နာတယ်တဲ့လေ...။
🐷🐰
ညရောက်လို့မောင်က ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်ခန်းထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေတယ် ရှောင်ကျန့်ကတော့အိပ်ခန်းထဲမှာ အလုပ်ရူပ်နေတယ် ဒေါ်လေးပေးထားတဲ့ ဟိုကိုယ်လုံးပေါ်အ၀တ်
ကိုကြည့်လိုက်သည်....မောင့်ကိုတော့ချစ်ပါရဲ့ နာမှာကြောက်တယ်။
မောင့်ကိုအမှတ်အသားမလုပ်ရင်လည်း အခြားOmegaတွေ
နောက်လိုက်သွားလိမ့်မယ်လို့ ကျဲကျဲကပြောတယ် ဒါဆိုမဖြစ်
တော့ဘူး မောင်ကကျန့်ကျန့်ကိုအခုချိန်မှာချစ်ပေမဲ့လည်း
မောင်လည်းကြာရင်အချစ်လျော့သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
သူရော မောင်ရော ကလေးလိုချင်ပါတယ် ဖြစ်ချင်ရင်တော့
နှစ်ယောက်သားယူချင်တဲ့အရာက မတူတာပဲရှိတာ သက်ပြင်းချလို့
အဲ့အ၀တ်ကို၀တ်ပြီး အပေါ်ကနေကုဒ်အရှည်ပဲ၀တ်လိုက်သည်။
ရှောင်ကျန့်ထွက်လိုက်တော့ မောင်နဲ့ပက်ပင်းသွားတိုးတယ်
မောင့်ရဲ့အသက်ရူသံတွေက ပြင်းထန်ပြီး ချွေးတွေလဲနဖူး
နားကနေကျဆင်းနေတယ်။
"မောင်...ဘာဖြစ်...အွန်း..!"
မောင်ကရုတ်တရက်ဆန်စွာနဲ့ နူတ်ခမ်းကိုအတင်းလာနမ်းတယ်
ရှောင်ကျန့်ကိုအတင်းအထဲတွန်းပို့လို့ တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။
*ပြွတ်စ်*
"မောင်..နေပါဦး...ဘာဖြစ်လာတာလဲ"
"ကိုယ့်ကိုပေးတော့..."
"ဟမ်..."
ရှောင်ကျန့်ကို စကားပြောခွင့်တောင်မပေးတော့ ရှောင်ကျန့်နူတ်ခမ်း
ကိုအပိုင်သိမ်းကာ အပေါ်ထပ်၀တ်ထားတဲ့အကျီကိုချွတ်လိုက်သည်။
"ဟင်း...မောင်..."
မောင်ကဘာမှမပြောချေမောဟိုက်နေသော ရှောင်ကျန့်ရဲ့ အသက်ရူသံတွေက မောင့်နားကိုလာကျီစယ်နေတယ် မောင်က
ခဏငြိမ်လို့ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်တယ် ရှောင်ကျန့်တစ်ကိုယ်
လုံးမှာဆိုရင် ဒေါ်လေးပေးထားတဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်အကျီပဲရှိတယ်။
"ဟက်!...စောက်ရမ်းလှတယ်"
"မောင်...ကျန့်ကျန့်ကိုပြောပါဦး...အွန်း.."
မောင်ကစကားနားမထောင်ပါ မောင်တော်တော်ဆိုးပါတယ်သူ့ကို
စကားပြောခွင့်တောင်မပေးဘူး ရင်ဘတ်ကိုထုမိတော့မှ သူ့နူတ်ခမ်း
ကိုလွှတ်ကာ လည်ပင်းတွေကိုလာနမ်းတယ် လက်ကလည်းသူ့နောက်ကျောကဇစ်ကို အတင်းဆွဲချနေတယ်။
"မောင် ကျန့်ကျန့်ကြောက်လာပြီနော်...လွှတ်!"
ရှောင်ကျန့်ကအတင်းတွန်းဖယ်တော့ မောင့်လက်ကနေလွတ်သွား
ပြီပေမဲ့ မောင်က သူ့အကျီတွေကိုချွတ်ပြီး အဝေးကိုလွှင့်ပစ်လိုက်တယ် ရှောင်ကျန့်ထိတ်လန့်သွားတယ် မောင်ကသူထင်ထားတာထက် ပိုကြမ်းနေတာပဲ။
"ကျန့်ကျန့် ကိုယ့်အချစ်.... ကလေးတွေအများကြီးယူရအောင်လေနော်"
"ဟင့်အင်း....ဟင့်အင်း....ကျန့်ကျန့်ကြောက်တယ် မလာနဲ့နော်"
"ဘာလို့လဲ.... သိပ်မများပါဘူး ၅ယောက်လောက်ပဲလေ"
ရှောင်ကျန့်နောက်ဆုတ်ရင်းနဲ့ ကုတင်ပေါ်နောက်ပြန်လဲကျသွားသည်
ကုတင်ပေါ်မှာသာ အ၀တ်တွေက ဖရိုဖရဲနဲ့ မြို့အုပ်၀မ်ကလည်း ဘောင်းဘီတစ်ထည်သာကိုယ်မှာရှိတော့သည်
ရှောင်ကျန့်ကြောက်လို့ အနောက်ကိုဆုတ်ရင်းနဲ့ ကုတင်ခေါင်းရင်းနဲ့
သွားထိမိသည်။
"ကိုယ့်ကိုကြည့်ပါဦး.... မင်းကOmega တစ်ယောက်ပဲလေ...ကျန့်ကျန့်ရဲ့.... ကလေးရဖို့ကလွယ်ပါတယ်"
"ကျန့်ကျန့်ကြောက်တယ်...."
"ဘာမှမကြောက်နဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက်မွေးပြီးသွားရင်
ချစ်လွန်းလို့ နောက်ထပ်ကလေးလေးတွေတောင်ထပ်မွေးဖို့
ကျန့်ကျန့်ကတောင်တောင်းဆိုရဦးမှာ...."
"ကျန့်ကျန့်ကြောက်တယ်! သွား!!"
ရှောင်ကျန့်ခြေထောက်ကိုဆွဲချလို့ အောက်ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
"ကျန့်ကျန့်တောင်းပန်ပါတယ်"
*ဘုန်း*
ဘုန်းခနဲပဲ မြို့အုပ်၀မ်ကို ကန်လိုက်လို့ ကုတင်ပေါ်ကနေပြေး
ဆင်းလိုက်သည် တံခါးအနားအရောက်မှာ ရှောင်ကျန့်ခြေထောက်
တွေရပ်တန့်သွားပြီး ထိတ်လန့်သွားတယ် သွားပြီ မောင်က
dominate Alphaဆိုတာမေ့သွားတယ် အနံ့နဲ့သူ့ကိုထိန်းချုပ်
နေတာ သူ့အပေါ်အနံ့တစ်ခုထဲသာသက်ရောက်သွားတယ်။
"အချစ်ရေ...ကိုယ်သိပ်မတောင့်ခံနိုင်တော့ဘူးနော်"
"...."
"လာခဲ့ ကိုယ့်ဘေးနားကို"
"မောင်...ကျန့်ကျန့်...ကြောက်တယ်"
ခြေလှမ်းတွေက မောင့်စီကိုသာပြန်လည်ဦးတည်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်လိုက်တာနဲ့မောင်ကသူ့ကိုဆွဲကာ အောက်သို့ပြန်ပို့သည်။
"ကြောက်တယ်..."
"မကြောက်နဲ့...ငါမင်းဘေးမှာရှိနေမယ်"
ရှောင်ကျန့် မောင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေကပုံမှန်
လိုမဟုတ်ချေ အမဲရောင်ကနေ အနီရောင်ဘက်သန်းသန်း
လေးဖြစ်နေပြီ။ မောင်rutများဖြစ်နေတာလား...ရှောင်ကျန့်တွေးနေတုန်းပဲရှိ
နေတယ် သူ့ကိုအတင်းလာနမ်းသည် မရုန်းကန်နိုင်တော့ပါ
ကြောက်တာကြောင့်လည်း သူ့ဟော်မုန်းတွေထွက်လာတော့
မောင်ကနမ်းရာကနေလွှတ်လို့ သူ့လည်ပင်းနားစီအတင်းတိုး
၀င်တယ် မောင်သူ့ကိုအမှတ်အသားလုပ်တော့မှာပဲ။
အနံ့မွှေးမွှေးလေးကနှာခေါင်းထဲတိုး၀င်လာတော့ ထွက်ပေါ်လာတဲ့
နေရာစီကိုသွားကာ အနံ့အရသာလေးခံလို့ လျှာနဲ့လျက်လိုက်တော့
ရှောင်ကျန့်ကိုယ်လုံးလေးက ကျဉ်တက်သွားတယ် အနံ့လေးက
ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းလို့ မြို့အုပ်၀မ်ကအဲ့နေရာကိုပဲ ဖြူဖွေးပြီးသွားချွန်ချွန်တွေနဲ့ ကိုက်ချလိုက်တော့သည်။
"အား!!!"
ရှောင်ကျန့် မျက်ဖြူလန်မတတ်ဖြစ်သွားသည် မြို့အုပ်၀မ်ကတော်ရုံ
နဲ့ပြန်မလွှတ်ချေ တအောင့်လောက်နေတော့မှ ပြန်လွှတ်ပြီး
အဲ့နေရာကိုလျှာလေးနဲ့လျက်ကာ သူ့နူတ်ခမ်းကိုပြန်နမ်းသည်။
"မင်းကငါ့အပိုင် Omega..."
ရှောင်ကျန့်မျက်ရည်တွေကို သူ့နူတ်ခမ်းတွေနဲ့သုတ်လိုက်ပြီးတော့
အောက်ကိုတစ်ဖြည်းဖြည်းဆင်းသွားတယ် ရှောင်ကျန့်ချက်လေးကို
ရောက်တော့မြို့အုပ်၀မ်က နမ်းတယ် ရှောင်ကျန့်မှာရှက်လွန်းလို့ မျက်လုံးတောင်မဖွင့်ရဲပါ သူ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်လာတော့ ရှောင်ကျန့်
မျက်လုံးပြန်ပွင့်လာပြီး အသည်းအသန်တားသည်။
"မောင်...မလုပ်နဲ့..."
"ကလေးလေးတွေ ယူကြမယ်..."
ရှောင်ကျန့်ခြေထောက်တွေကိုမြှောက်လို့ အတင်းဆွဲကားလိုက်
တော့ ရှောင်ကျန့်မှာမျက်စိပြန်မှိတ်သွားတယ် ကျေးဇူးပြုပြီး
အိမ်မက်ပဲဖြစ်လိုက်ပါတော့...။
"အ့!"
မြို့အုပ်၀မ်ကသူ့ပေါင်ကိုကိုက်လိုက်တာပင် အနီရောင်အမှတ်အသား
တွေလုပ်လို့ တစ်ဖြည်းဖြည်းအောက်ဆင်းသွားပြီး သူ့အကောင်လေးကိုပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။
"မောင်....မလုပ်နဲ့ ငရဲကြီးမယ်..."
ရှောင်ကျန့်ကသာပါးစပ်ကပြောနေပေမဲ့ ခံစားလို့ကောင်းနေသည်
မြို့အုပ်၀မ်က သူ့ကိုလုပ်ချင်သလိုလုပ်နေတာ ။
"မောင်...ဖယ်တော့..ပြီးတော့မယ်...အား!!"
ရှောင်ကျန့်ကပြီးသွားတော့ မြို့အုပ်၀မ်လည်းဖယ်လိုက်ကာ ပြီးသွားသောအရည်တွေကို ပါးစပ်ထဲကနေပြန်ထုတ်ပြီး ရှောင်ကျန့်
အပေါက်လေးထဲစီ လက်ထိုးထည့်လိုက်သည် ရှောင်ကျန့်မှာ
အမောဖြေရုံပဲရှိသေးတယ် မျက်လုံးပြန်ပွင့်လာသည်။
"အား!!! မောင် ထုတ်ပေး..."
"စိတ်လျှော့ထား..."
"ထုတ်ပေး...အင့်....အွန်း..."
ရှောင်ကျန့်ကိုနမ်းလို့စိတ်ပြောင်းလိုက်တာ အောက်ကလက်ချောင်း
တွေကလည်းခပ်စိတ်စိတ်လူပ်ရှားနေလျက် ရှောင်ကျန့်လက်တွေ
ကလည်း ခုတင်ကိုဆုတ်ချေထားလွန်းလို့ကျေနေလေပြီ ။
*ပြွတ်စ်*
"ကိုယ်ထည့်တော့မယ်..."
"နေ..နေပါဦး! အား!!! မားမား!!! နာတယ်"
ခုနကလက်ချောင်းတွေထက်ပိုပြီးနာတယ် ရှောင်ကျန့်မှာမေ့လဲမတတ်နာကျင်ရသည် ။
"အား! အ့! ထုတ်ပေးပါ...အား နာတယ်
လွှတ်ပေး...ထုတ်ပေး! "
"အော်မနေနဲ့...နောက်၄ရက်လောက်အထိ ကိုယ်နဲ့အတူနေပေး"
ရှောင်ကျန့်မျက်လုံးတွေပြူးသွားတယ် မြို့အုပ်၀မ်ကrutဖြစ်တာ
၄ရက်လောက်ရှိမယ်တဲ့လေ.....တစ်ခါထဲ အမွှာ
ငါးယောက်များ ဖြစ်အောင်လုပ်နေတာလား လို့ရှောင်ကျန့်ပြောချင်
ပေမဲ့လည်း...နာကျင်လွန်းတာကြောင့် ပြောမထွက်ပါ။
____________
ရှက်ရှက်နဲ့ရေးပေးထားတာ တော်ပြီပေါ့🌚🌚
(18.1.2024)
#Su🐼
Betaေယာက္ေဆာင္ေသာ ၿမိဳ႕အုပ္ကေတာ္
Part 32
------------
၀မ္ခ်င္းယူအိမ္မွာ ေမြးေန႔ပြဲရွိတာမို႔လို႔ မ်ိဳး႐ိုးတစ္ခုလုံးကိုဖိတ္
ၾကားထားသည္ အဲ့တာေလးက သူတို႔သမီးေလးရဲ႕ရက္၁၀၀ျပည့္
ေမြးေန႔နဲ႔ နာမည္ကင္ပြန္းတတ္ပြဲတဲ့ေလ ။
ကေလးကိုလူတိုင္းခ်စ္ၾကပါရဲ႕ ေယာကၡမကေတာ့ ဟန္ေဆာင္
အၿပဳံးၿပဳံးထားရရွာတယ္ မ်ိဳး႐ိုးကိုဆက္ခံဖို႔အတြက္ သားေယာက်ာ္း
ေလးပထမဆုံးေမြးမွျဖစ္မွာကို အဲ့တာမွလာမဲ့ႏွစ္ေတြမွာ
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္အနားယူရင္ သူတို႔ကေလးကၿမိဳ႕အုပ္ျဖစ္လာမွာပဲ
ယခုေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မေမွ်ာ္လင့္ရဲေပ။
"ေပးခ်ီပါလား...ခယ္မေလး"
"ရတာေပါ့ ၿမိဳ႕အုပ္မင္း"
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္က ကေလးကိုခ်ီလို႔ ျမဴေနသည္ ေရွာင္က်န႔္က လက္ေဆာင္ထားရင္းနဲ႔ၾကည့္ေနၿပီး ၿပဳံးလိုက္တယ္ ေမာင္ကကေလးခ်စ္တတ္သားပဲ။
"သမီးေလးေရ...ခ်စ္စရာေလးကြာ...မႊ"
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္က ကေလးရဲ႕နဖူးေလးကိုနမ္းလို႔ ခ်ီထားရာကေန
မခ် ေရွာင္က်န႔္ၾကည့္ၿပီးအၿပဳံးေတြကြယ္ေပ်ာက္လို႔ မ်က္ခုံး
ေတြစုံက်ဳံ႕လာတယ္။
"အခ်စ္ေရ...ၾကည့္ပါဦး..သမီးေလးကခ်စ္စရာေလးေနာ္"
"အင္း..."
"ကိုယ့္ကိုဒီလိုေလးေမြးေပးမယ္မဟုတ္လားဟင္"
ေရွာင္က်န႔္က မ်က္ေစာင္းထိုးလို႔တစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားတယ္
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္က ကေလးကိုနမ္းလိုက္ စလိုက္ ပါေလရာေခၚသြား
လိုက္နဲ႔ ေရွာင္က်န႔္လိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ၿမိဳ႕အုပ္မင္း...သူကိတ္မုန႔္ခြဲဖို႔ေခၚသြားပါေတာ့မယ္"
"အင္း...တူမေလးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့...သမီးေလးေရ ၾကားလား...ေလးေလးၿမိဳ႕အုပ္က သမီးကို
ခ်စ္စရာေလးတဲ့"
ကေလးေလးကရီျပလို႔ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကေနာက္ဆုံးအႀကိမ္နမ္းလို႔ ကေလးအေမစီျပန္လႊဲ
ေပးလိုက္သည္ ၿပီးတာနဲ႔ေရွာင္က်န႔္ေဘးနားလာထိုင္တယ္။
"ဟြန႔္..."
ဘာလို႔မွန္းမသိထိုင္လိုက္တာနဲ႔ေရွာင္က်န႔္ရဲ႕ အသံကိုၾကားေနရေလၿပီ ။
"ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကေလးေမြးေန႔ပဲကို"
"အဲ့တာေၾကာင့္ သမီးမိန္းကေလးမေမြးေပးခ်င္တာ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အခုပဲၾကည့္ေလ...အဲ့ကေလးေလးကိုပါေလရာေခၚသြားတယ္
ဒါေတာင္တူမေလးျဖစ္ေနလို႔ သမီးအရင္းေခါက္ေခါက္ဆိုရင္ေလ
အိမ္သာထဲထိပါေခၚၿပီး ထိန္းေနမလားေတာင္မသိဘူး"
"အခ်စ္ရယ္ အဲ့တာက ကိုယ္ကကေလးခ်စ္တတ္လို႔ေလ"
"တူမကိုခ်ီထဲကကိုက က်န႔္က်န႔္ကိုပယ္ထားတာ ဟြန႔္! သမီးမိန္းကေလးသာေမြးလာရင္ေလ က်န႔္က်န႔္ကိုရွိလို႔ရွိမွန္း
ေတာင္သိမွာမဟုတ္ဘူး"
"အဲ့လိုမ်ိဳးရွိလာမွာမဟုတ္ပါဘူး..."
"ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိခ်င္ရင္ရွိ..."
"အကုန္လုံးပဲ ဒီကိုအာ႐ုံစိုက္ေပးၾကပါ!"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေတြျပတ္ေတာက္သြားၿပီး ၀မ္ခ်င္းယူက
ထေအာ္တာေၾကာင့္ အေရွ႕ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူေနလိုက္သည္။
"ဒါကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သမီးေလးရဲ႕ ရက္၁၀၀ျပည့္ပါ...ၿပီးေတာ့
နာမည္ကင္ပြန္းတက္မွာပါ...အဖိုးေပးပါလိမ့္မယ္"
၀မ္မ်ိဳး႐ိုးရဲ႕ေျမးေတြျမစ္ေတြကို ဖိုးဖိုးကဒိုင္ခံအၿမဲေပးတတ္ၿမဲ
ရိေပၚက ေျမးဦးျဖစ္တာေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ပဲနာမညိေပးခဲ့တာပင္
ဖိုးဖိုးက တုတ္ေကာက္ေလးနဲ႔ ထသြားၿပီး သူတို႔နားသြားတယ္။
"ျမစ္အငယ္ဆုံးေလးကို...၀မ္..႐ႊန္းလို႔ နာမည္ေပးမယ္"
*ေျဖာင္း...ေျဖာင္း*
လက္ခုပ္သံေတြေပၚထြက္လာတယ္ နာမည္ေလးက ၀မ္႐ႊန္း
တဲ့ေလ ေရွာင္က်န႔္စဥ္းစားၾကည့္တယ္ သူ႔တို႔ၾကရင္ ဖိုးဖိုးက
နာမည္ဘယ္လိုေပးမွာပါလိမ့္ ။
"ကဲ လာကိတ္မုန႔္ခြဲရေအာင္ ၀မ္႐ႊန္းေလးေရ"
မိဘႏွစ္ပါးက ကေလးလက္ေလးကိုဓား႐ိုးနဲ႔အတူတြဲကိုင္လို႔
ကိတ္မုန႔္ကိုလွီးလိုက္ေတာ့ လက္ခုပ္သံေတြကတစ္ဖန္ေပၚထြက္ၿမဲ
မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ ကေလးေလးပါးကိုတစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီ
နမ္းလို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကသည္ ။
"တယ္...ကေလးပါးေလးလဲ ပိန္သြားပါဦးမယ္"
၀မ္ဖိုးဖိုးက စလို႔ အကုန္လုံးလဲဝိုင္းရီ
ၾကတယ္ ေရွာင္က်န႔္ေခါင္းငုံ႔ကာ ျပားခ်ပ္ေနေသာ သူ႔ဗိုက္ေလး
ကိုၾကည့္လိုက္သည္ ကေလးမရေသးေပမဲ့လည္း...သူတို႔အလွည့္ၾကရင္ေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္ရမွာပါ အမွန္ပဲ ။
ပြဲၿပီးသြားလို႔ လက္ေဆာင္ေတြေဖာက္ေနၾကၿပီ ျပန္တဲ့အမ်ိဳးေတြ
ကျပန္ၾကကုန္ၿပီ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္မွာမျပန္ေသးေခ် ျပန္မယ္ဆိုေတာ့လည္း ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနသည္။
"ကိုယ္ ၀မ္ခ်င္းယူနဲ႔ စကားသြားေျပာဦးမယ္ ဒီမွာခဏထိုင္ေနေနာ္"
"အင္း...."
ေရွာင္က်န႔္ကိုထားလို႔ ၀မ္ခ်င္းယူကိုစကားသြားေျပာတယ္ ငယ္ငယ္
ထဲကမတည့္ဘူးဆိုေပမဲ့လည္း ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲေတြျဖစ္တာေၾကာင့္
တစ္ခါတစ္ေလမွာရန္မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။
"ေမးစရာရွိတယ္"
"ဘာလဲ"
"သမီးမိန္းကေလး ရေအာင္လို႔ မင္းဘာေတြစားၿပီးလုပ္လဲ"
"မသိဘူးေလ...ဒီအတိုင္းထြက္လာတာပဲကို"
"ေအာ္...၀မ္႐ႊန္းေလးက...မင္းနဲ႔မတူဘူး.."
"မင္း...မင္း!"
ရန္ေတာ့မျဖစ္ေပမဲ့လည္း ဘုကလန႔္ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္
ေရွာင္က်န႔္ကလည္း ကေလးအေမနားကေနစကားေျပာေနတာ
သူ႔ကိုေတြ႕ေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
"ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္...ခယ္မေလး...ၿပီးေတာ့...၀မ္႐ႊန္းေလးေရ..
ေလးေလးျပန္ၿပီေနာ္"
အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ ၀မ္႐ႊန္းေလးရဲ႕လက္ကိုကိုင္လို႔ပါးေလးကိုအသာ
ေလးဆြဲညႇစ္ၿပီးမွထြက္လာခဲ့တယ္ ႐ုံးပိတ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္
ၿမိဳ႕အုပ္အိမ္ေတာ္ကိုပဲတန္းျပန္လာခဲ့သည္ ေရွာင္က်န႔္ကလမ္း
တစ္ေလွ်ာက္လုံးသူ႔ကိုဘာမွမေျပာ။
ေရွာင္က်န႔္စိတ္ထဲမွာ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကိုျပန္စဥ္းစားေနသည္။
"က်ဲက်ဲ..ေမးရတာ ရွက္လည္းရွက္တယ္ အားလည္းနာတယ္"
"ဘာေမးမလို႔လဲ ေမးပါ အားမနာပါနဲ႔"
" ကေလးေလးရေအာင္လုပ္တာေလ နာလားဟင္"
"ရွင္...တစ္ခါမွမလုပ္ရေသးဘူးလား "
"ဟို..အမ္..အင္း...."
"အမွတ္အသားမလုပ္ရေသးဘူးေပါ့ ဒါဆိုရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး
မင္းကေတာ္"
"ဘာလို႔လဲဟင္"
"ၿမိဳ႕အုပ္မင္းကို ကပ္ခ်င္ေနတဲ့ Omegaေတြမွတစ္ပုံႀကီး
အဲ့ေတာ့ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ထား"
"...."
"နာတာကေတာ့ နာတာေပါ့...ဒါေပမဲ့လည္း ၿမိဳ႕အုပ္မင္းကို
အျခားသူစီအပါမခံနဲ႔ေနာ္"
"အင္း.."
ေရွာင္က်န႔္ေခါင္းခါလိုက္ကာ ကားေမာင္းေနေသာ ေမာင့္ကို
ၾကည့္လိုက္သည္ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲမွာဆိုရင္ မင္းသမီးရဲ႕ေအာ္သံ
ေတာင္မၾကားဘူး သီခ်င္းသံေလးနဲ႔ ပန္းအိုးေလးက်ကြဲတာနဲ႔
ၿပီးသြားၿပီ(😂😂😂) က်ဲက်ဲေျပာတာ နာတယ္တဲ့ေလ...။
🐷🐰
ညေရာက္လို႔ေမာင္က ထုံးစံအတိုင္း အလုပ္ခန္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ ေရွာင္က်န႔္ကေတာ့အိပ္ခန္းထဲမွာ အလုပ္႐ူပ္ေနတယ္ ေဒၚေလးေပးထားတဲ့ ဟိုကိုယ္လုံးေပၚအ၀တ္
ကိုၾကည့္လိုက္သည္....ေမာင့္ကိုေတာ့ခ်စ္ပါရဲ႕ နာမွာေၾကာက္တယ္။
ေမာင့္ကိုအမွတ္အသားမလုပ္ရင္လည္း အျခားOmegaေတြ
ေနာက္လိုက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ က်ဲက်ဲကေျပာတယ္ ဒါဆိုမျဖစ္
ေတာ့ဘူး ေမာင္ကက်န႔္က်န႔္ကိုအခုခ်ိန္မွာခ်စ္ေပမဲ့လည္း
ေမာင္လည္းၾကာရင္အခ်စ္ေလ်ာ့သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
သူေရာ ေမာင္ေရာ ကေလးလိုခ်င္ပါတယ္ ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့
ႏွစ္ေယာက္သားယူခ်င္တဲ့အရာက မတူတာပဲရွိတာ သက္ျပင္းခ်လို႔
အဲ့အ၀တ္ကို၀တ္ၿပီး အေပၚကေနကုဒ္အရွည္ပဲ၀တ္လိုက္သည္။
ေရွာင္က်န႔္ထြက္လိုက္ေတာ့ ေမာင္နဲ႔ပက္ပင္းသြားတိုးတယ္
ေမာင့္ရဲ႕အသက္႐ူသံေတြက ျပင္းထန္ၿပီး ေခြၽးေတြလဲနဖူး
နားကေနက်ဆင္းေနတယ္။
"ေမာင္...ဘာျဖစ္...အြန္း..!"
ေမာင္က႐ုတ္တရက္ဆန္စြာနဲ႔ ႏူတ္ခမ္းကိုအတင္းလာနမ္းတယ္
ေရွာင္က်န႔္ကိုအတင္းအထဲတြန္းပို႔လို႔ တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။
*ႁပြတ္စ္*
"ေမာင္..ေနပါဦး...ဘာျဖစ္လာတာလဲ"
"ကိုယ့္ကိုေပးေတာ့..."
"ဟမ္..."
ေရွာင္က်န႔္ကို စကားေျပာခြင့္ေတာင္မေပးေတာ့ ေရွာင္က်န႔္ႏူတ္ခမ္း
ကိုအပိုင္သိမ္းကာ အေပၚထပ္၀တ္ထားတဲ့အက်ီကိုခြၽတ္လိုက္သည္။
"ဟင္း...ေမာင္..."
ေမာင္ကဘာမွမေျပာေခ်ေမာဟိုက္ေနေသာ ေရွာင္က်န႔္ရဲ႕ အသက္႐ူသံေတြက ေမာင့္နားကိုလာက်ီစယ္ေနတယ္ ေမာင္က
ခဏၿငိမ္လို႔ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္တယ္ ေရွာင္က်န႔္တစ္ကိုယ္
လုံးမွာဆိုရင္ ေဒၚေလးေပးထားတဲ့ ကိုယ္လုံးေပၚအက်ီပဲရွိတယ္။
"ဟက္!...ေစာက္ရမ္းလွတယ္"
"ေမာင္...က်န႔္က်န႔္ကိုေျပာပါဦး...အြန္း.."
ေမာင္ကစကားနားမေထာင္ပါ ေမာင္ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္သူ႔ကို
စကားေျပာခြင့္ေတာင္မေပးဘူး ရင္ဘတ္ကိုထုမိေတာ့မွ သူ႔ႏူတ္ခမ္း
ကိုလႊတ္ကာ လည္ပင္းေတြကိုလာနမ္းတယ္ လက္ကလည္းသူ႔ေနာက္ေက်ာကဇစ္ကို အတင္းဆြဲခ်ေနတယ္။
"ေမာင္ က်န႔္က်န႔္ေၾကာက္လာၿပီေနာ္...လႊတ္!"
ေရွာင္က်န႔္ကအတင္းတြန္းဖယ္ေတာ့ ေမာင့္လက္ကေနလြတ္သြား
ၿပီေပမဲ့ ေမာင္က သူ႔အက်ီေတြကိုခြၽတ္ၿပီး အေဝးကိုလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္ ေရွာင္က်န႔္ထိတ္လန႔္သြားတယ္ ေမာင္ကသူထင္ထားတာထက္ ပိုၾကမ္းေနတာပဲ။
"က်န႔္က်န႔္ ကိုယ့္အခ်စ္.... ကေလးေတြအမ်ားႀကီးယူရေအာင္ေလေနာ္"
"ဟင့္အင္း....ဟင့္အင္း....က်န႔္က်န႔္ေၾကာက္တယ္ မလာနဲ႔ေနာ္"
"ဘာလို႔လဲ.... သိပ္မမ်ားပါဘူး ၅ေယာက္ေလာက္ပဲေလ"
ေရွာင္က်န႔္ေနာက္ဆုတ္ရင္းနဲ႔ ကုတင္ေပၚေနာက္ျပန္လဲက်သြားသည္
ကုတင္ေပၚမွာသာ အ၀တ္ေတြက ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကလည္း ေဘာင္းဘီတစ္ထည္သာကိုယ္မွာရွိေတာ့သည္
ေရွာင္က်န႔္ေၾကာက္လို႔ အေနာက္ကိုဆုတ္ရင္းနဲ႔ ကုတင္ေခါင္းရင္းနဲ႔
သြားထိမိသည္။
"ကိုယ့္ကိုၾကည့္ပါဦး.... မင္းကOmega တစ္ေယာက္ပဲေလ...က်န႔္က်န႔္ရဲ႕.... ကေလးရဖို႔ကလြယ္ပါတယ္"
"က်န႔္က်န႔္ေၾကာက္တယ္...."
"ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီးသြားရင္
ခ်စ္လြန္းလို႔ ေနာက္ထပ္ကေလးေလးေတြေတာင္ထပ္ေမြးဖို႔
က်န႔္က်န႔္ကေတာင္ေတာင္းဆိုရဦးမွာ...."
"က်န႔္က်န႔္ေၾကာက္တယ္! သြား!!"
ေရွာင္က်န႔္ေျခေထာက္ကိုဆြဲခ်လို႔ ေအာက္ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။
"က်န႔္က်န႔္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
*ဘုန္း*
ဘုန္းခနဲပဲ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကို ကန္လိုက္လို႔ ကုတင္ေပၚကေနေျပး
ဆင္းလိုက္သည္ တံခါးအနားအေရာက္မွာ ေရွာင္က်န႔္ေျခေထာက္
ေတြရပ္တန႔္သြားၿပီး ထိတ္လန႔္သြားတယ္ သြားၿပီ ေမာင္က
dominate Alphaဆိုတာေမ့သြားတယ္ အနံ႔နဲ႔သူ႔ကိုထိန္းခ်ဳပ္
ေနတာ သူ႔အေပၚအနံ႔တစ္ခုထဲသာသက္ေရာက္သြားတယ္။
"အခ်စ္ေရ...ကိုယ္သိပ္မေတာင့္ခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္"
"...."
"လာခဲ့ ကိုယ့္ေဘးနားကို"
"ေမာင္...က်န႔္က်န႔္...ေၾကာက္တယ္"
ေျခလွမ္းေတြက ေမာင့္စီကိုသာျပန္လည္ဦးတည္သြားၿပီး ကုတင္ေပၚမွာထိုင္လိုက္တာနဲ႔ေမာင္ကသူ႔ကိုဆြဲကာ ေအာက္သို႔ျပန္ပို႔သည္။
"ေၾကာက္တယ္..."
"မေၾကာက္နဲ႔...ငါမင္းေဘးမွာရွိေနမယ္"
ေရွာင္က်န႔္ ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြကပုံမွန္
လိုမဟုတ္ေခ် အမဲေရာင္ကေန အနီေရာင္ဘက္သန္းသန္း
ေလးျဖစ္ေနၿပီ။ ေမာင္rutမ်ားျဖစ္ေနတာလား...ေရွာင္က်န႔္ေတြးေနတုန္းပဲရွိ
ေနတယ္ သူ႔ကိုအတင္းလာနမ္းသည္ မ႐ုန္းကန္ႏိုင္ေတာ့ပါ
ေၾကာက္တာေၾကာင့္လည္း သူ႔ေဟာ္မုန္းေတြထြက္လာေတာ့
ေမာင္ကနမ္းရာကေနလႊတ္လို႔ သူ႔လည္ပင္းနားစီအတင္းတိုး
၀င္တယ္ ေမာင္သူ႔ကိုအမွတ္အသားလုပ္ေတာ့မွာပဲ။
အနံ႔ေမႊးေမႊးေလးကႏွာေခါင္းထဲတိုး၀င္လာေတာ့ ထြက္ေပၚလာတဲ့
ေနရာစီကိုသြားကာ အနံ႔အရသာေလးခံလို႔ လွ်ာနဲ႔လ်က္လိုက္ေတာ့
ေရွာင္က်န႔္ကိုယ္လုံးေလးက က်ဥ္တက္သြားတယ္ အနံ႔ေလးက
ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းလို႔ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကအဲ့ေနရာကိုပဲ ျဖဴေဖြးၿပီးသြားခြၽန္ခြၽန္ေတြနဲ႔ ကိုက္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"အား!!!"
ေရွာင္က်န႔္ မ်က္ျဖဴလန္မတတ္ျဖစ္သြားသည္ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကေတာ္႐ုံ
နဲ႔ျပန္မလႊတ္ေခ် တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့မွ ျပန္လႊတ္ၿပီး
အဲ့ေနရာကိုလွ်ာေလးနဲ႔လ်က္ကာ သူ႔ႏူတ္ခမ္းကိုျပန္နမ္းသည္။
"မင္းကငါ့အပိုင္ Omega..."
ေရွာင္က်န႔္မ်က္ရည္ေတြကို သူ႔ႏူတ္ခမ္းေတြနဲ႔သုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့
ေအာက္ကိုတစ္ျဖည္းျဖည္းဆင္းသြားတယ္ ေရွာင္က်န႔္ခ်က္ေလးကို
ေရာက္ေတာ့ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္က နမ္းတယ္ ေရွာင္က်န႔္မွာရွက္လြန္းလို႔ မ်က္လုံးေတာင္မဖြင့္ရဲပါ သူ႔ေဘာင္းဘီကိုခြၽတ္လာေတာ့ ေရွာင္က်န႔္
မ်က္လုံးျပန္ပြင့္လာၿပီး အသည္းအသန္တားသည္။
"ေမာင္...မလုပ္နဲ႔..."
"ကေလးေလးေတြ ယူၾကမယ္..."
ေရွာင္က်န႔္ေျခေထာက္ေတြကိုေျမႇာက္လို႔ အတင္းဆြဲကားလိုက္
ေတာ့ ေရွာင္က်န႔္မွာမ်က္စိျပန္မွိတ္သြားတယ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး
အိမ္မက္ပဲျဖစ္လိုက္ပါေတာ့...။
"အ့!"
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကသူ႔ေပါင္ကိုကိုက္လိုက္တာပင္ အနီေရာင္အမွတ္အသား
ေတြလုပ္လို႔ တစ္ျဖည္းျဖည္းေအာက္ဆင္းသြားၿပီး သူ႔အေကာင္ေလးကိုပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။
"ေမာင္....မလုပ္နဲ႔ ငရဲႀကီးမယ္..."
ေရွာင္က်န႔္ကသာပါးစပ္ကေျပာေနေပမဲ့ ခံစားလို႔ေကာင္းေနသည္
ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္က သူ႔ကိုလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနတာ ။
"ေမာင္...ဖယ္ေတာ့..ၿပီးေတာ့မယ္...အား!!"
ေရွာင္က်န႔္ကၿပီးသြားေတာ့ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္လည္းဖယ္လိုက္ကာ ၿပီးသြားေသာအရည္ေတြကို ပါးစပ္ထဲကေနျပန္ထုတ္ၿပီး ေရွာင္က်န႔္
အေပါက္ေလးထဲစီ လက္ထိုးထည့္လိုက္သည္ ေရွာင္က်န႔္မွာ
အေမာေျဖ႐ုံပဲရွိေသးတယ္ မ်က္လုံးျပန္ပြင့္လာသည္။
"အား!!! ေမာင္ ထုတ္ေပး..."
"စိတ္ေလွ်ာ့ထား..."
"ထုတ္ေပး...အင့္....အြန္း..."
ေရွာင္က်န႔္ကိုနမ္းလို႔စိတ္ေျပာင္းလိုက္တာ ေအာက္ကလက္ေခ်ာင္း
ေတြကလည္းခပ္စိတ္စိတ္လူပ္ရွားေနလ်က္ ေရွာင္က်န႔္လက္ေတြ
ကလည္း ခုတင္ကိုဆုတ္ေခ်ထားလြန္းလို႔ေက်ေနေလၿပီ ။
*ႁပြတ္စ္*
"ကိုယ္ထည့္ေတာ့မယ္..."
"ေန..ေနပါဦး! အား!!! မားမား!!! နာတယ္"
ခုနကလက္ေခ်ာင္းေတြထက္ပိုၿပီးနာတယ္ ေရွာင္က်န႔္မွာေမ့လဲမတတ္နာက်င္ရသည္ ။
"အား! အ့! ထုတ္ေပးပါ...အား နာတယ္
လႊတ္ေပး...ထုတ္ေပး! "
"ေအာ္မေနနဲ႔...ေနာက္၄ရက္ေလာက္အထိ ကိုယ္နဲ႔အတူေနေပး"
ေရွာင္က်န႔္မ်က္လုံးေတြျပဴးသြားတယ္ ၿမိဳ႕အုပ္၀မ္ကrutျဖစ္တာ
၄ရက္ေလာက္ရွိမယ္တဲ့ေလ.....တစ္ခါထဲ အမႊာ
ငါးေယာက္မ်ား ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတာလား လို႔ေရွာင္က်န႔္ေျပာခ်င္
ေပမဲ့လည္း...နာက်င္လြန္းတာေၾကာင့္ ေျပာမထြက္ပါ။
____________
ရွက္ရွက္နဲ႔ေရးေပးထားတာ ေတာ္ၿပီေပါ့🌚🌚
(18.1.2024)
#Su🐼