ကိုယ္လုပ္ေတာ္ခ်ီရွန႔္၏လက္ကို ဝမ္ဖိဖုရားႀကီးကိုင္ ဆြဲကာ နန္းတြင္းနတ္နန္းဆီသို႔ႂကြျမန္းလာ၏။မိဖုရားႀကီးတို႔ဝင္လာတာျမင္သည့္အခါနတ္ဆရာယင္အန္းသည္ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲႀကိဳဆိုဧည့္ခံသည္။
"ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ နတ္နန္းကိုေျခဦးလွည့္လာရပါလဲ မိဖုရားႀကီး..."
လက္ဖက္ရည္ငွဲ႕ေပးရင္း နတ္ဆရာယင္အန္းထိုသို႔ေမးလာလွ်င္ ဝမ္မိဖုရားႀကီးသည္ ခ်ီရွန႔္ကိုငဲ့ၾကည့္၍ၿပဳံးလိုက္သည္။ဂ႐ုဏာသက္သည့္ဟန္ခ်ီရွန႔္၏ဆံႏြယ္ မ်ားကိုသပ္ေပး၍ သက္ျပင္းလည္းေငြ႕ေငြ႕ခ်ရင္း...
"စစ္တိုက္၊အမဲလိုက္ဖို႔ပဲ ေခါင္းထဲရွိတဲ့ သားေတာ္ကို မိဖုရားတင္ျမႇောက္ဖို႔နဲ႕အိပ္ေဆာင္ဝင္ဖို႔အတြက္ေျပာေနရတာ အႀကိမ္ေပါင္းလည္းမ်ားေနၿပီ...အစကေတာ့ သဘာဝအတိုင္းေလး ျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕အကူအညီနည္းနည္းလိုလာၿပီထင္ပါရဲ႕..."
ဝမ္မိဖုရားႀကီး၏စကားအသြားအလာကိုနတ္ဆရာယင္အန္းသေဘာေပါက္ဟန္ျဖင့္ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္သည္။လူသားတို႔သည္ သူတို႔တတ္စြမ္းနိုင္ျခင္းမရွိသည့္ကိစၥအား ေကာင္းကင္ဘုံကိုအကူအညီေတာင္းတတ္ၾကသည္မွာအထူးအဆန္းမဟုတ္။
ခ်ီရွန႔္၏ လက္ကို နတ္ဆရာယင္အန္းခြင့္ေတာင္းကာ ကိုင္လိုက္ၿပီးလွ်င္ လက္ဖဝါးကိုျဖန႔္၍လကၡဏာၾကည့္၏။ဒီလကၡဏာလမ္းေၾကာင္းမ်ားအတြက္သူ႕အေျဖသည္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္တစ္ခုတည္းျဖစ္သည္။ခ်ီရွန႔္ တြင္ နန္းေသြးကိုေမြးေပးရမည့္ဇာတာပါလာျခင္းမရွိ။က်ိန္းေသသည္က အရွင္၏ႏွလုံးသားကိုဆုပ္ကိုင္နိုင္ ျခင္းမရွိျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္လိမ့္မည္။
ေမတၱာဟူသည္လုပ္ယူ၍မရ၊ ေပးကမ္းသူႏွင့္သာသက္ဆိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ေၾကာင့္ နန္းေသြးရျခင္းမရျခင္းသည္၊ တစ္ဖက္မိန္းကေလးႏွင့္လည္းမဆိုင္၊ အရွင္ႏွင့္သာသက္ဆိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ထိုသို႔ေျပာေနရေသာ္လည္း သူသည္ အရွင္၏လကၡဏာကို အရွင္လူမွန္းမသိတတ္ေသးသည့္ငယ္စဥ္ကတစ္ေခါက္သာၾကည့္ခဲ့ေပးဖူးၿပီး၊ အ႐ြယ္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ထပ္ၾကည့္ေပးဖူးျခင္းမရွိေတာ့တာျဖစ္သည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္မိမိ၏ႀကိဳးစားမႈကိုသာယုံၾကည့္၍အျခားေသာအရာမ်ားအား အယုံအၾကည္ကင္းမဲ့ေသာ အရွင္သည္သူ၏နတ္နန္းကိုတစ္ခါမွေရာက္လာခဲ့ဖူးျခင္းမရွိတာျဖစ္သည္။မင္းအဆက္ဆက္ ကိုးကြယ္လာသည့္ နတ္နန္းအား ဝမ္မိဖုရားႀကီးကိုငဲ့ညွာေသာသေဘာျဖင့္ ဆက္ထားေပးထားဟန္ရွိသည္။အရွင့္သေဘာႏွင့္သာဆိုလွ်င္ သူ႕နတ္နန္းသည္နန္းျပင္ေရာက္ေနတာၾကာၿပီျဖစ္၏။
"ခ်ီရွန႔္ေလးရဲ႕ လကၡဏာက ဘယ္လိုလဲ...အရင္တိုင္းပဲမေျပာင္းလဲဘူးမလား..."
ဝမ္မိဖုရားႀကီးထုတ္ေမးလာမွ နတ္ဆရာယင္အန္း၏အေတြးမ်ားရပ္သြားသည္။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျပည့္ႏွက္ေနသည့္ မိဖုရားႀကီးကို သူသည္အမွန္ကိုအမွန္တိုင္းဆို၍မရ။ခ်ီစစ္သူႀကီး၏သမီးျဖစ္သူခ်ီရွန႔္သည္ ဝမ္မိဖုရားႀကီး၏ခ်စ္ျမတ္နိုးမႈကိုရရွိထားသည္ေၾကာင့္ သူ႕အေနနဲ႕ အမ်က္ေတာ္အရွမခံရရန္ျမင္လွ်င္ျမင္သည့္အတိုင္းလည္းေျပာ၍မရဘဲ ေနရာၿမဲေအာင္ မုသားဆို၍နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျပာရမည္ျဖစ္၏။
"မိဖုရားေလာင္း ခ်ီရွန႔္ရဲ႕လကၡဏာကိုၾကည့္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးအင္မတန္မွ ဝမ္းေျမာက္မိပါတယ္...ကြၽန္ ေတာ္အရင္အေခါက္ေတြတုန္းကေျပာခဲ့သလိုပဲ သားဦးကို သားေယာက်ာ္းေလးေမြးေပးၿပီး နန္းေမြေပးနိုင္ မွာပါ..."
နတ္ဆရာယင္အန္း၏အေျပာေၾကာင့္ဝမ္မိဖုရားႀကီးဘဝင္ခိုက္ဟန္ရွိသည္။ခ်ီရွန႔္၏လက္ဖဝါးကိုဆုပ္နယ္ ေပးရင္း နတ္ဆရာယင္အန္းကိုၾကည့္ကာ...
"အဲ့တာေတြကဟုတ္ပါၿပီ...အဲ့ကိစၥေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔အတြက္ ရွင္တို႔ရဲ႕အရွင္ ေတာင္နန္းေဆာင္ကို အိပ္ေဆာင္ျမန္ျမန္ဝင္ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေအာင္ အေဆာင္ အေယာင္ေလးေတြလုပ္ပါဦး..."
"မွန္လွပါ မိဖုရားႀကီး...ေခတၱခဏေစာင့္ဆိုင္းေတာ္မူပါ..."
နတ္ဆရာယင္အန္း နတ္နန္း၏အတြင္းေဆာင္သို႔ဝင္ သြားသည္။မိုးနတ္မင္း၏႐ုပ္ထုေတာ္မွသည္ အျခားေသာနတ္မင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏႐ုပ္ထုမ်ား၊ လႉဖြယ္ပစၥည္းပစၥယမ်ားျဖင့္ အလြန္တရာခမ္းနားလွေသာနတ္ကြန္း၏အေရွ႕၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ အဝါေရာင္အေဆာင္ စကၠဴတစ္ခုကိုယူသည္။ထို႔ေနာက္စုတ္တံတစ္ခုျဖင့္စာလုံးတခ်ိဳ႕ေရးျခစ္ကာ နတ္ကြန္းေရွ႕၌ ဒူးေထာက္၍ ဂါထာမ်ားအမ်ိဳးမ်ိဳး႐ြတ္ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ထိုအဝါေရာင္စကၠဴကို အနီေရာင္စာအိတ္ထဲထည့္၍ျပန္ယူလာခဲ့၏။
"ဒီစာအိတ္ေလးကို အတတ္နိုင္ဆုံးကိုယ္နဲ႕မကြာေဆာင္ ထားပါ..."
နတ္ဆရာယင္အန္းကမ္းေပးသည့္စာအိတ္အနီေလးကို ခ်ီရွန႔္ တရိုတေသလွမ္းယူလိုက္ၿပီး...
"ဒါေလးက ဘယ္လိုအေဆာင္အေယာင္မ်ိဳးလဲ..."
"ပီယဓာတ္သေဘာမ်ိဳးပါ...အရွင္ရဲ႕အာ႐ုံစိုက္ျခင္းကိုတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ရလာပါလိမ့္မယ္...အရင္ဆုံးစမ္းၾကည့္ပါ အကယ္၍ အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ဒီထက္ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ အေဆာင္မ်ိဳးကိုထပ္လုပ္ေပးပါမယ္..."
ခ်ီရွန႔္ လက္ထဲကအေဆာင္အိတ္ေလးကိုၾကည့္ရင္းဝမ္မိဖုရားႀကီးလည္းအင္မတန္သေဘာက်သည္ေၾကာင့္ နတ္ဆရာယင္အန္းအား ေ႐ႊဒဂၤါးမ်ားထည့္ထားသည့္ဖဲအိတ္တစ္အိတ္ေပးခဲ့၏။ထို႔ေနာက္ နတ္နန္းေဆာင္မွသည္ ခ်ီရွန႔္ႏွင့္အတူ ထီးေတာ္မိုးမ်ားရံေ႐ႊေတာ္ မ်ားၿခံရံကာ ရွင္ဘုရင္၏နန္းေဆာင္ရွိရာသို႔ႂကြခ်ီသြားၾက၏။
"ေနာက္ထပ္ ဘယ္တိုင္းျပည္ကိုတိုက္ယူဖို႔ႀကံ႐ြယ္ ထားပါသလဲ အရွင္..."
သူ႕နန္းေဆာင္၏ဧည့္ေတြ႕ေဆာင္သို႔အခစားဝင္ၿပီး စကားအစခ်ီလာသည့္ ခ်ီစစ္သူႀကီးကို ဝမ္ရိေပၚဓားေသြးရင္း ၾကည့္လိုက္သည္။
"မေန႕တစ္ေန႕ကမွ စစ္တိုက္ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ကို နားနားေနေန မေနေစခ်င္ပုံပဲ..."
"မဟုတ္ရပါဘူး အရွင္..."
မ်က္ႏွာထားတည္ေနေသာ ဝမ္ရိေပၚကို ခ်ီစစ္သူႀကီး ထိုင္ေနလ်က္ ဦးၫြတ္၍ ေတာင္းပန္ဟန္ျပဳလိုက္၏။အရွင့္ကိုသူ စိတ္အလိုမက်ျဖစ္ေစဖို႔မရည္႐ြယ္ခဲ့။ယခင္ ပထမဦးဆုံးမင္တိုင္းျပည္ကိုသိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီးခ်ိန္၌ ေနာက္တစ္ေန႕ပင္မကူးဘဲ ဟန္တိုင္းျပည္ကိုတိုက္ယူဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ခဲ့ပုံကို ျပန္လည္အမွတ္ရမိရင္း သူ႕အေနနဲ႕ ထိုသို႔စကားစလိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။
"အမဲလိုက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ စီစဥ္ေပးရမလား..."
"က်ဳပ္လုပ္ခိုင္းလား..."
"မလုပ္ခိုင္းပါဘူး..."
ဓားသာ ဆက္ေသြးေနသည့္ဝမ္ရိေပၚကို ခ်ီစစ္သူႀကီးၾကည့္သည္။အတန္ၾကာသည့္အခါသူ႕စိတ္ထဲမတင္မက်ျဖစ္ေနသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုအားထုတ္ေမးဖို႔အသင့္ျပင္လိုက္၏။
"အရွင္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ေမးခြန္းျပဳပါ..."
ဝမ္ရိေပၚႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္ေၾကာင့္ ခ်ီစစ္သူႀကီးဆက္ၿပီး...
"မို႔လိဟြားေတာက သုံ႕ပန္းတစ္ဦးကိုေျမာက္နန္းေဆာင္မွာ ေစာင့္ၾကပ္ထားရတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ကိုကြၽန္ေတာ္ မ်ိဳးသိခြင့္ရွိနိုင္မလား...ေျမာက္နန္းေဆာင္ဆိုတာ ႀကီးၾကယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့နန္းေဆာင္တစ္ခုျဖစ္လို႔ သုံ႕ပန္းတစ္ ဦးကို ထားရင္ သင့္ေတာ္ပါ့မလား သုံးသပ္မိလို႔ပါ..."
ဝမ္ရိေပၚ ဓားေသြးေနျခင္းကိုရပ္ကာဓားသြား ထက္မထက္ကို လက္မျဖင့္အသာပြတ္စမ္းၾကည့္ၿပီး လိုခ်င္ သည့္ အေနအထားေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္အခါဓားအိမ္ အတြင္းသို႔ျပန္ထည့္လိုက္ၿပီးလွ်င္...
"ေနာက္ဆို နန္းတြင္းက အခ်ဳပ္ခန္းေတြကို ထပ္ခ်ဲ့သင့္တယ္..."
ထိုသို႔ေျပာၿပီး လက္ဖက္ရည္ကိုတစ္ငုံခ်င္းေသာက္ေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ခ်ီစစ္သူႀကီးတစ္ကိုယ္တည္းေတြးေနရေတာ့၏။ဆိုလိုေနသည့္သေဘာသည္"အခ်ဳပ္မဆံ့၍ ေျမာက္နန္းေဆာင္မွာထိုသုံ႕ပန္းကိုထားရျခင္းျဖစ္သည္"ဟူ၍ျဖစ္သည္။
အရွင္၏မ်က္ႏွာထက္၌ အၿပဳံးတစ္ခုခပ္ေရးေရးေပၚ ေနသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက အနီးကပ္ေနလာခဲ့သူျဖစ္၍ အႏၲရာယ္ရွိေသာအၿပဳံးတို႔ျဖင့္သာရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခဲ့ၿပီး ယခုလိုၿပဳံးေနျခင္းသည္ မည္သည့္အဓိပၸာယ္ျဖစ္ မွန္းမသိရ။
ေသခ်ာသည္က ထိုေျမာက္နန္းေဆာင္မွာရွိေသာ သုံ႕ပန္းသည္ အရွင့္အတြက္သုံ႕ပန္းသေဘာမ်ိဳးလုံးဝမျဖစ္နိုင္။ဟန္တိုင္းျပည္ကိုသိမ္းယူၿပီးမွ အေတာမသတ္ခဲ့ေသးဘဲဟန္တိုင္းျပည္အတြင္းခိုလႈံေနခဲ့ၾကသည့္ မို႔လိဟြားေတာမွလူမ်ားကို ပိုက္စိပ္တိုက္ရွာေဖြခိုင္းခဲ့ျခင္းသည္ ထိုသုံ႕ပန္းေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္ခဲ့မည္လားဆိုတာလည္းမသိနိုင္။မို႔လိဟြားေတာကို စစ္တလင္းအျဖစ္ခ်နင္းခဲ့ျခင္းသည္လည္း...
ခ်ီစစ္သူႀကီး ေခါင္းကိုအသာခါလိုက္သည္။သူ႕သုံးသပ္ခ်က္မ်ား လြန္က်ဴးသြားဟန္ရွိသည္။ေလာေလာဆယ္သူစိတ္ပူရမည့္ကိစၥသည္ ေျမာက္နန္းေဆာင္၌ လူရွိေနသည္ေၾကာင့္ ေတာင္နန္းေဆာင္ရွိသူ႕သမီးသည္ ေျမာက္နန္းေဆာင္သို႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ခြင့္မရမွာကိုပင္ျဖစ္၏။
"မိဖုရားႀကီး ႂကြခ်ီလာပါတယ္..."
နန္းေဆာင္ေရွ႕ရွိအေစာင့္တစ္ဦး၏ေၾကညာမႈေၾကာင့္ ခ်ီစစ္သူႀကီး ေနရာမွခ်က္ခ်င္းထကာ ဝမ္မိဖုရားႀကီးကို အရိုအေသေပး၍ ေနရာေပးလိုက္သည္။ဝမ္မိဖုရားႀကီးႏွင့္ကပ္လ်က္ပါလာသည့္သမီးျဖစ္သူကိုလည္းျမင္သည္ေၾကာင့္ အသိအမွတ္ျပဳေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ရာထူးအဆင့္အရ ဝမ္မိဖုရားႀကီးသည္ ဝမ္ရိေပၚကိုဦးတစ္ခ်က္ၫြတ္လိုက္ၿပီး၊ခ်ီရွန႔္သည္လည္း မိဖုရားႀကီးႏွင့္အတူတစ္ၿပိဳင္နက္အရိုအေသေပးလိုက္ၿပီးလွ်င္ ဝမ္မိဖုရားႀကီး၏ ေနရာခ်မႈေၾကာင့္ ခ်ီရွန႔္သည္ ဝမ္ရိေပၚ၏ေဘးတြင္ေနရာယူလိုက္၏။
"မယ္ေတာ္တို႔ ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမွာေပါ့...သားေတာ္ရဲ႕အေဆာင္ကိုလာသာလာရတာ လူရွိရဲ႕လား မေသခ်ာဘူး...ခါတိုင္းဆို စစ္ေရးေလ့က်င့္ကြင္းထဲအၿမဲေရာက္ေနတာဆိုေတာ့..."
ဝမ္မိဖုရားႀကီးႏွင့္ ခ်ီစစ္သူႀကီးတို႔ဆက္၍စကားစျမည္ေျပာေနၾကစဥ္ ဝမ္ရိေပၚ အေၾကာင္းသင့္တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ ဝင္ေျပာရင္း...
"အရွင့္ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ျဖည့္ေပးပါရေစ..."
သူ၏အာ႐ုံသည္ သူ႕အေရွ႕ကေႂကြခြက္အလြတ္ထဲသို႔ အလိုက္သတိလက္ဖက္ရည္ျပန္ျဖည့္ေပးေနသည့္ ခ်ီရွန႔္ဆီသို႔ေရာက္သြား၏။ခ်ီရွန႔္၏ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ ဟန္ပန္ကိုဝမ္ရိေပၚ ေလ့လာေနသည့္ဟန္ အေသအခ်ာၾကည့္သည္။အၾကည့္မ်ားသည္အခ်ိန္ၾကာျမင့္ လာသည့္အခါ ခ်ီရွန႔္၏မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလုံးရွက္ေသြးျဖာဟန္ ပန္းေရာင္သန္းလာၿပီးလွ်င္ လက္မ်ားသည္လည္း တုန္လာသည္ေၾကာင့္ ခြက္ထဲအျပည့္ျဖည့္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္အိုးကို ျပန္ခ်လိဳက္သည္။
"လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလိုမ်ိဳးယဥ္ပါး သိမ္ေမြ႕ေအာင္ ဘယ္လိုပုံသြင္းထားတာလဲ..."
ခ်ီရွန႔္ကိုၾကည့္ေနရင္းမွ ခ်ီစစ္သူႀကီးဘက္သို႔လွည့္၍ ေမးလိုက္သည့္ဝမ္ရိေပၚ ေၾကာင့္ဝမ္မိဖုရားႀကီးႏွင့္ခ်ီရွန႔္တို႔အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားရသည္။ဒါဟာပထမဦးဆုံးအေနျဖင့္ ဝမ္ရိေပၚဘက္မွ ခ်ီရွန႔္ႏွင့္ပတ္သက္၍စိတ္ဝင္စားမႈျပလာျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ဝမ္မိဖုရားႀကီး၏စိတ္ထဲ၌မူ နတ္ဆရာယင္အန္းျပဳလုပ္ေပးလိုက္ေသာအေဆာင္၏အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟုတစ္ထစ္ခ်ယဳံၾကည္လိုက္၏။
ခ်ီစစ္သူႀကီးအား ေမးေသာေမးခြန္းကို ဝမ္မိဖုရားႀကီးဝင္ေျဖသည္။
"ခ်ီရွန႔္ေလး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တယ္ဆိုတာ မိဘေတြဆိုဆုံးမတာလည္းတစ္ေၾကာင္းေပါ့...အဓိကကေတာ့ေမြးရာပါဗီဇေလးကို က ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးျဖစ္ခဲ့လို႔ေလ သားေတာ္..."
"မို႔လိဟြားေတာထဲက လူေတြရဲ႕ပင္ကိုဗီဇကလည္းယဥ္ ေက်းသိမ္ေမြ႕ၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးထားၾကတယ္မဟုတ္လား..."
အဘယ္ေၾကာင့္အဆက္အစပ္မရွိ မို႔လိဟြားေတာအ ေၾကာင္းေရာက္သြားလဲဆိုတာ ဝမ္မိဖုရားႀကီးမသိေသာ္လည္း...
"အင္း ဟုတ္တယ္ သားေတာ္...မယ္ေတာ္လည္းအဲ့လိုၾကားဖူးနားဝရွိတယ္..."
"တစ္ေတာလုံးသိမ္ေမြ႕ၾကတဲ့အထဲမွာ ေၾကာင္ရိုင္းတစ္ ေကာင္ကပ္ပါလာတဲ့သေဘာေပါ့..."
ရယ္ျခင္းလည္းမဟုတ္၊ ၿပဳံးျခင္းလည္းမဟုတ္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တစ္ဖက္ကိုေကြးၫြတ္ကာ ေနရာမွထၿပီး အိပ္ေဆာင္ရွိရာသို႔ျပန္သြားသည့္ ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္
ဝမ္မိဖုရားႏွင့္တကြ ခ်ီစစ္သူႀကီးႏွင့္ ခ်ီရွန္တို႔သည္အလိုက္သတိျဖင့္ေနထိုင္ရာအေဆာင္မ်ားအသီးသီးဆီသို႔ျပန္သြားၾက၏။
.
.
.
.
.
ညအခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါအိပ္ေဆာင္ထဲရွိေသာမီးခြက္ကိုေရွာင္းက်န႔္မီးညွိၿပီးလွ်င္ ၾကမ္းျပင္ထက္ခ်ထားသည့္ ဝတ္စုံကိုေကာက္ယူ၍လက္ထဲေပြ႕ပိုက္လိုက္၏။ထို႔ေနာက္ အိပ္ေဆာင္အျပင္ဘက္၌ ထြန္းညွိထားသည့္ မီးအေရာင္မ်ားကိုလည္းေတြ႕ရသည္ေၾကာင့္ပိတ္ထားေသာတံခါးအား အတြင္းထဲမွ တေဒါက္ေဒါက္အသံျမည္ေအာင္ေခါက္၍...
"အျပင္မွာတစ္ေယာက္ေယာက္ရွိလား..."
"....."
"အျပင္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိၾကလား..."
"ေဒါက္...ေဒါက္..."
"အျပင္မွာလူရွိေနတာသိတယ္ေနာ္...ျပန္ထူးေပး..."
ေရွာင္းက်န႔္အဆက္မျပတ္ တံခါးေခါက္လိုက္ေမးလိုက္လုပ္ေနသည္ေၾကာင့္ အျပင္ဘက္မွာရွိေသာရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္ဦးအနက္တစ္ဦးသည္အရဲကိုး၍ျပန္ေျဖလာသည္။
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမတို႔ရွိပါတယ္...ဘာ အလိုရွိလို႔ပါလဲရွင့္..."
"ေရဘယ္မွာခ်ိဳးလို႔ရလဲ..."
"ေရခ်ိဳးခ်င္လို႔လားရွင့္..."
"အင္း..."
"အိပ္ေဆာင္ဘယ္ဘက္မွာရွိတဲ့ တံခါးေပါက္တစ္ခုကိုေတြ႕လားရွင့္...အဲ့တာ ေရခ်ိဳးေဆာင္ရဲ႕ဝင္ေပါက္ပါ..."
"အဲ့တံခါးကိုဖြင့္လို႔မရဘူး..."
"ဟုတ္...ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမတို႔ ခ်ိဳးေရျပင္ဆင္ၿပီးရင္တံခါးဖြင့္ေပးပါ့မယ္..."
"တစ္လက္စတည္း ဒီအိပ္ေဆာင္တံခါးကိုေရာဖြင့္ေပးလို႔ရလား..."
"ဒါေတာ့ မရပါဘူး ရွင့္..."
ျပတ္ျပတ္သားသားျငင္းဆန္လိုက္သည့္ရံေ႐ႊေတာ္ႏွစ္ဦးသည္ ေရခ်ိဳးေဆာင္ဆီသို႔တျခားေသာဝင္ေပါက္ ဆီမွသြားၿပီး ေရခ်ိဳးသစ္သားကန္ထဲသို႔ေရမ်ားျဖည့္ျခင္းကိုျပဳလုပ္ၾကသည္။အားလုံးျပည့္စုံအဆင္သင့္ျဖစ္သြားသည့္အခါ ေရခ်ိဳးေဆာင္၏တံခါးသည္ပြင့္လာၿပီး အထဲသို႔ေရွာင္းက်န႔္ဝင္မလာခင္မွာပင္ ရံေ႐ႊေတာ္ ႏွစ္ဦးသည္ အျပင္ဘက္သို႔ထြက္ကာ တျခားဘက္မွတံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီျဖစ္၏။
ေရခ်ိဳးေဆာင္ကို ေရွာင္းက်န႔္အကဲခတ္သလိုၾကည့္သည္။ နံရံ၏အေပၚဘက္၌သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ကာရံထားသည့္ ေလဝင္ေလထြက္အေပါက္တစ္ခုရွိသည္ ကိုေတြ႕သည့္အခါ ထိုအေပါက္သည္အျပင္ေလာကႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္လားသိရေအာင္ ရရာပစၥည္းခု၍အနီးကပ္သြားၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း၊အေဆာင္အတြင္းမွာပဲရွိေနေသးေၾကာင္းသိရ၏။
စိတ္ပ်က္ျခင္းတို႔ျဖစ္ေပၚသြားေသာေရွာင္းက်န႔္သည္ ခမ္းနားသည့္ေရခ်ိဳးေဆာင္အလယ္ရွိ ေရခ်ိဳးကန္ႏွင့္ ေရစည္မ်ားကိုၾကည့္လိုက္သည္။ေရစိမ္ခ်ိဳး၍လည္းရသလို၊ ေရစည္မ်ားအတြင္းမွေရအား ေရမႈတ္ျဖင့္ခပ္ ခ်ိဳးလို႔ေအာင္လည္း စီစဥ္ေပးထားၾကျခင္းျဖစ္၏။
ေရခ်ိဳးကန္ရွိရာသို႔ေရွာင္းက်န႔္ေလွ်ာက္လာရင္းအာ႐ုံထဲတြင္ ေရတံခြန္မွစီးဆင္းသည့္ေရမ်ား၏ပုံရိပ္ႏွင့္ယခုလိုေလးဘက္ေလးတန္ သစ္သားမ်ားျဖင့္ကာရံထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ သဘာဝအတိုင္းကာရံထားသည့္ေတာင္နံရံမ်ား၏ပုံရိပ္မ်ားဝင္ေရာက္လာ၏။
ေရတံခြန္စီးသံ၊ စိမ့္စမ္းသံ၊ ေရလာေသာက္ၾကေသာ ေတာေကာင္ငယ္ေလးမ်ား၏ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံ စသည့္အရာမ်ားေပ်ာက္ဆုံးေနပါေသာ ေရခ်ိဳးေဆာင္အတြင္းတြင္ ေရွာင္းက်န႔္၏စိတ္ထဲက်ဥ္းၾကပ္မႈမ်ားသာျဖစ္ေပၚေန၏။
ေရွာင္းက်န႔္ေရခ်ိဳးေဆာင္အတြင္းေရာက္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ရံေ႐ႊေတာ္တို႔သည္အိပ္ေဆာင္အတြင္းျပန႔္က်ဲေနသည့္အရာမ်ားကို အခ်ိန္အေသအခ်ာယူ၍ ျပန္စီကာ သန႔္ရွင္းေပးျခင္းမ်ား၊ ၾကမ္းတိုက္ေပးျခင္းမ်ား၊ အိပ္စက္ရာ အိပ္ရာခင္းကို ေသခ်ာျပန္ခင္းက်င္းေပးျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ေပးၾကၿပီးလွ်င္ အိပ္ေဆာင္ကိုအျပင္ဘက္မွတံခါးျပန္ပိတ္ထားလိုက္ၾက၏။
"အ...အရွင္...ခြင့္လႊတ္ေပးေတာ္မူပါ လက္ထဲမွာ ထမင္းဝိုင္းကိုင္ထားလို႔ မျမင္မိတာပါ..."
ရံေ႐ႊေတာ္မ်ားသည္ေရွာင္းက်န႔္မစားေတာ့ေသာထမင္းဝိုင္းတို႔အား အေဆာင္အတြင္းမွယူထုတ္သြားဖို႔လုပ္စဥ္ အေဆာင္အတြင္းသို႔ဝင္လာသည့္ဝမ္ရိေပၚႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္မိသလိုျဖစ္သြားသည့္အခါ ျပာျပာသလဲပင္ လက္ထဲကထမင္းဝိုင္းမ်ားကိုခ်၍အရိုအေသေပးလိုက္၏။ဝမ္ရိေပၚ၏အာ႐ုံသည္သူ႕ကိုအရိုအေသေပးေနေသာ ရံေ႐ႊေတာ္မ်ားအေပၚ၌မရွိဘဲထမင္းဝိုင္းမ်ားေပၚ၌ရွိေနၿပီး မ်က္ခုံးမ်ားကိုတြန႔္ခ်ိဳးလိုက္သည္။
ပထမ ထမင္းဝိုင္းသည္ တစ္ခ်က္မွ်ပင္တို႔ထားဟန္မရွိအရာမယြင္းရွိေနသည္။ဒုတိယ ဝိုင္းသည္လည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ျဖစ္ၿပီး၊တတိယေျမာက္ဝိုင္းတြင္မူ ထမင္းအျဖဴခ်ည္းသာသုံးေလးဇြန္းစာခန႔္ခပ္စားထားဟန္ရၿပီး၊ ဟင္းပြဲမ်ားသည္အရာမယြင္းျဖစ္ေနသည္။သို႔ေသာ္ ပန္းကန္တစ္ခုမွာမူ ေျပာင္စင္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္ေၾကာင့္တြန႔္ခ်ိဳးထားသည့္မ်က္ခုံးမ်ားသည္ျပန္ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး...
"အဲ့ ပန္းကန္ထဲမွာ ဘာရွိခဲ့တာလဲ..."
ဝမ္ရိေပၚ လက္ညိုးၫႊန္ျပရာပန္းကန္လြတ္ဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာရံေ႐ႊေတာ္သည္...
"အခ်ိဳပြဲအျဖစ္ ႏွင္းသစ္ေတာ္သီးကိုအစိပ္လိုက္ေလးေတြထည့္ထားခဲ့တာပါ အရွင္..."
"အဲ့အသီးေတြကို အလုံးလိုက္ ပန္းကန္အျပည့္ထပ္ယူလာခဲ့..."
ထိုသို႔မိန႔္ၿပီးသည္ႏွင့္ "အမိန႔္ေတာ္အတိုင္းပါအရွင္"ဟူ သည့္ စကားကိုဝမ္ရိေပၚမေစာင့္ေတာ့ဘဲအိပ္ေဆာင္အတြင္းသို႔ဝင္ေရာက္လာခဲ့၏။သို႔ေသာ္လူႏွင့္တူသည့္အရာဟူ၍ တစြန္းတစ မျမင္ရသည့္အခါ မ်က္ႏွာသည္တင္းသြားလ်က္ ေရသံတခ်ိဳ႕ၾကားလိုက္သည္ ေၾကာင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိရရန္အသံလာရာျဖစ္ ေသာ ေရခ်ိဳးေဆာင္တံခါးကိုေျခေထာက္ျဖင့္ကန္၍ တြန္းဖြင့္လိုက္၏။
ဝမ္ရိေပၚ ၏ေျခလွမ္းတို႔သည္ေရွ႕ဆက္လွမ္းလို႔မရေတာ့ဘဲ ေရခ်ိဳးေဆာင္အဝင္ဝ၌ပင္ ယတိျပတ္ရပ္စဲလို႔သြား၏။ ေရခ်ိဳးကန္ထဲမွထြက္ဖို႔ျပင္ေနသည့္ ျဖဴလ်လ်ကိဳယ္သဏၭာန္ပိုင္ရွင္သည္လည္း မ်က္ဝန္းအိမ္ မ်ားက်ယ္ဝန္းသြား၍ ၾကက္ေသေသလ်က္ရွိကာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းပင္ ေရခ်ိဳးကန္ထဲခႏၶာကိုယ္ကိုျပန္ငုံ႕ဝင္လိုက္၏။ထိုထိတိုင္ဝမ္ရိေပၚသည္တစ္ေနရာတည္း၌ မတ္တပ္ဆက္ရပ္ေနလ်က္...
"ဗြမ္း...! "
သူရွိရာသို႔ လွမ္းပက္လိုက္သည့္ေရမ်ားဝတ္႐ုံထက္စင္သြားသည့္အခါမွသတိဝင္လာဟန္ရွိၿပီးေဒါသစိတ္ ေၾကာင့္ ဘာမွဆက္မေတြးနိုင္ဘဲ အေရွ႕သို႔ဆက္တိုးသြားလွ်င္ပဲ...
"ဘာလာလုပ္တာလဲ...ထြက္သြားစမ္း...! "
"ခြမ္း...ခလြမ္း...! "
ေရနဲ႕ပက္႐ုံတင္မကဘဲ ေရမႈတ္နဲ႕ပါေကာက္ေပါက္လိုက္သူေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚ လ်င္ျမန္စြာေရွာင္လိုက္ကာတစ္ဆက္တည္း၌ေရခ်ိဳးေဆာင္၏အျပင္ကိုထြက္သြားၿပီး တံခါးကို က်ိဳးလုမတတ္ေဆာင့္ပိတ္လိုက္၏။
ဝမ္ရိေပၚသူ၏လက္သီးကိုက်စ္ေနေအာင္ဆုပ္သည္။မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးပူထူေနကာ လည္ေခ်ာင္းကိုခက္ခက္ခဲခဲရွင္း၍ ခင္းက်င္းထားေသာအိပ္ရာထက္ဝင္ထိုင္လိုက္၏။
"ေဒါက္...ေဒါက္..."
"ႏွင္းသစ္ေတာ္သီးေတြ လာပို႔တာပါအရွင္..."
"ဝင္ခဲ့..."
ခပ္ျပတ္ျပတ္အမိန႔္ေၾကာင့္ ႏွင္းသစ္ေတာ္သီး ငါးလုံးခန႔္ကို တစ္လုံးနဲ႕တစ္လုံးထပ္ဆင့္ၿပီးထည့္လာေသာပန္းကန္ျပားကို စားပြဲခုံပုတစ္လုံးထက္ခ်ေပးခဲ့သည့္ ရံေ႐ႊေတာ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ျပန္ထြက္သြားသည္။စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းေသာ္လည္း ပန္းကန္ထဲကႏွင္းသစ္ ေတာ္မ်ားကို ဝမ္ရိေပၚအေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့စိုက္ၾကည့္ ေနစဥ္...
အတန္ၾကာသည့္ေနာက္ ေရခ်ိဳးေဆာင္၏တံခါးသည္ ပြင့္ဟလာၿပီး အထဲမွေရွာင္းက်န႔္ထြက္လာသည္။ေရွာင္းက်န႔္၏ကိုယ္ထက္တြင္အျဖဴေရာင္ႏွင့္အစိမ္းေရာင္ေျပး စပ္ထားေသာပိုးသားဝတ္စုံသည္ေနရာယူထားလ်က္၊ မစိုမေျခာက္ ဆံႏြယ္ရွည္တို႔သည္တစ္ဖက္တည္းသို႔စုသိမ္းထားသည္ေၾကာင့္ ဘယ္ဘက္ပုခုံးထက္တြင္တစုတစည္းေနရာယူလ်က္ရွိကာ လည္တိုင္ညာဘက္၏ေသြးေၾကာစိမ္းတို႔သည္ေက်ာ့ရွင္းစြာေပၚလြင္လို႔ေန၏။
ေရွာင္းက်န႔္၏ေျခဖဝါးတို႔သည္ၾကမ္းျပင္ႏွင့္မထိကပ္သည့္အလား ေျခလွမ္းတို႔သည္ညင္သာတိတ္ဆိတ္လြန္းကာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သာျဖစ္ေနရင္း၊ ႏွင္းသစ္ ေတာ္သီးမ်ားကိုျမင္သည့္အခါမ်က္လုံးသည္အေရာင္လက္သြားၿပီး ထိုေနရာသို႔ေရာက္သြားသည့္အခါ ထိပ္ဆုံးမွာရွိေနေသာ ႏွင္းသစ္ေတာ္သီးကိုဦးဖယ္သည့္သေဘာလက္နဲ႕ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီးလွ်င္ က်န္သည့္ႏွင္းသစ္ေတာ္မ်ားအား ပန္းကန္ထဲမွထုတ္၍ ခုနကကိုင္ထားေသာႏွင္းသစ္ေတာ္သီးကိုသာပန္းကန္ထဲျပန္ထည့္လိုက္၏။
ေရွာင္းက်န႔္ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိေသာ္လည္း၊သူ႕ကိုမရွိသည့္လူတစ္ဦးကဲ့သို႔မျမင္ခ်င္ေဆာင္ထားဟန္ရွိသည့္အမူအရာတစ္ခုခ်င္းဆီတိုင္းကိုဝမ္ရိေပၚၾကည့္ ၿမဲဆက္ၾကည့္ေနသည္။
ေရွာင္းက်န႔္သည္ႏွင္းသစ္ေတာ္သီး တစ္လုံးထည့္ထားေသာ ပန္းကန္ ကိုေသခ်ာကိုင္ယူကာ အိပ္ေဆာင္၏ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္အရပ္သို႔သြား၍ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီးလွ်င္ လက္ထဲက ပန္းကန္ကိုသူ႕အေရွ႕တြင္ခ်ၿပီးတစ္စုံတစ္ရာကိုမွန္းဆ၍ပူေဇာ္ဟန္ လက္အုပ္ခ်ီကာ မ်က္လုံးမ်ားကိုမွိတ္ခ်လိဳက္၏။ထိုအခါဝမ္ရိေပၚ၏မ်က္ခုံးမ်ားအတန္ငယ္တြန႔္ခ်ိဳးသြားသည္။
မို႔လိဟြားေတာ၌ႀကီးျပင္းလာေသာလူမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မိုးနတ္မင္းႏွင့္အနီးစပ္ဆုံးလူမ်ားဟုသတ္ မွတ္ထားၾကျခင္းေၾကာင့္ ေန႕စဥ္ပူေဇာ္ပသဝတ္ျပဳဆုေတာင္းျခင္းမ်ားျပဳလုပ္တတ္ၾကျခင္းျဖစ္ရာ ေရွာင္းက်န႔္သည္လည္း မည္သည့္အေျခအေနမ်ိဳးမွာေရာက္ေနပါေစ ပ်က္ကြက္လိုျခင္းမရွိတာျဖစ္၏။
လက္အုပ္ခ်ီစုထားသည့္ေရွာင္းက်န႔္၏လက္သြယ္မ်ားသည္ ၾကာပန္းအဖူးအငုံကဲ့သို႔ေကာ့ၫြတ္ပန္းေရာင္သန္းေနသလို၊ မ်က္လုံးမွိတ္ခ်ထားသည္ေၾကာင့္ပန္းႏုေရာင္မ်က္ခြံမို႔မို႔တို႔သည္ထင္ရွားေနၿပီး မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္တို႔၏အရိပ္သည္ အိပ္ေဆာင္အတြင္းရွိညမီးအရွိန္ျဖင့္မ်က္ဝန္းေအာက္ေျခတြင္ထင္ဟပ္ေန၏။
ဆုေတာင္းစာတို႔႐ြတ္ဖတ္ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းတို႔သည္ငုံဖူးတစ္လွည့္၊ ေျပျပန႔္တစ္လွည့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္လို႔ေနကာ ေအးခ်မ္းေနသည့္မ်က္ႏွာျပင္သည္ ျမင္မိသူတိုင္းအတြက္ စိတ္ႏွလုံးခ်မ္းေျမ့ျခင္းကိုေပးနိုင္စြမ္းရွိလ်က္...
တစ္ခုခုလြင့္စင္သြားသံေၾကာင့္ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္လုံးမ်ားျပန္ပြင့္လာၿပီး၊ လက္ျဖင့္ဖယ္ရွားခံလိုက္ရျခင္းလား၊ေျချဖင့္ဖယ္ရွားခံလိုက္ရျခင္းလား မသဲကြဲသည့္ပန္းကန္တျခား ႏွင္းသစ္ေတာ္သီးတျခားျဖစ္လို႔သြားေသာျမင္ကြင္းကိုေတြ႕သည္။တရားခံျဖစ္ေသာဝမ္ရိေပၚကို ေရွာင္းက်န႔္ စူးရဲစြာေမာ့ၾကည့္ၿပီး...
"ဘာလုပ္တာလဲ...! "
"ဒီနန္းတြင္းထဲမွာက်ဳပ္ကလြဲလို႔ခင္ဗ်ားဘယ္သူ႕ကိုမွဦးထိပ္ပန္စရာမလိုဘူး..."
"ငရဲက်မယ့္လူ..."ဟုေရွာင္းက်န႔္တစ္လုံးခ်င္းပီပီသသေျပာကာအသီးပန္းကန္ကိုျပန္ေကာက္ယူဖို႔လုပ္သည္။သို႔ေသာ္ေရွာင္းက်န႔္၏လက္ကိုဝမ္ရိေပၚၾကားျဖတ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး...
"မပူနဲ႕...က်ဳပ္ငရဲက်ရင္ ခင္ဗ်ားလည္းအတူလိုက္ခဲ့ရမွာ..."
"လႊတ္...! "
ဝမ္ရိေပၚ၏လက္ထဲမွေရွာင္းက်န႔္အတင္း႐ုန္းသည္။လြတ္ေနသည့္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဝမ္ရိေပၚကိုထုရိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္လွ်င္ပဲ ထိုလက္သည္လည္း ခ်ဳပ္ကိုင္ခံလိုက္ရၿပီး...
"ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္ေနာ္...ခင္ဗ်ားရဲ႕အဲ့လက္...! "
ဝမ္ရိေပၚ ေဒါသသံျဖင့္ခက္ထန္စြာေအာ္၍ ေရွာင္းက်န႔္၏တစ္ကိုယ္လုံးကိုသိုင္းခ်ဳပ္ကာ အိပ္ရာရွိရာသို႔အတင္းဆြဲေခၚသြား၍ေရွာင္းက်န႔္၏ေက်ာျပင္ကိုအိပ္ ယာထက္ကပ္ၿပီး အေပၚမွအုပ္မိုးဖိထားလိုက္၏။
"လုပ္...ခင္ဗ်ားလုပ္...လက္နဲ႕ရိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားအဘိုးရဲ႕လက္ကိုက်ဳပ္သြားျဖတ္မယ္...ေျခနဲ႕ကန္ရင္ ခင္ဗ်ားအဘိုးရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လုံးျပတ္ၿပီလို႔သာမွတ္ထားလိုက္..."
ဝမ္ရိေပၚ၏ၿခိမ္းေျခာက္စကားေၾကာင့္ လက္ျဖင့္တစ္ သြယ္၊ ေျချဖင့္တစ္လွည့္ခုခံေနသည့္ေရွာင္းက်န႔္ၿငိမ္ က်သြားသည္။ထိုအခါမွ ဝမ္ရိေပၚခနဲ႕သည့္ဟန္ျဖင့္...
"အခုအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားပူေဇာ္ပသေနတဲ့ နတ္မင္းေတြလည္း ခင္ဗ်ားကိုလာမကယ္နိုင္ဘူးမလား..."
လူတစ္ဦး၏ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈကိုေစာ္ကားေနသည့္ဝမ္ရိေပၚကိုေရွာင္းက်န႔္ ေအာ့ႏွလုံးနာစြာၾကည့္ သည္။
စက္ဆုပ္လြန္းသည္ေၾကာင့္ေရွာင္းက်န႔္ဆက္ၾကည့္လိုစိတ္မရွိသည့္ဟန္မ်က္ႏွာလႊဲဖို႔လုပ္လိုက္စဥ္ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္ႏွာကို ဝမ္ရိေပၚျပန္ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး၊ အၾကည့္စူးစူးမ်က္ဝန္းမ်ားအားႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ပိတ္၍ဖိကပ္လိုက္၏။မ်က္လုံးမွိတ္ခ်လိဳက္သည့္ေရွာင္းက်န႔္ေၾကာင့္မ်က္ခြံမို႔မို႔တို႔ထက္ဝမ္ရိေပၚ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားခိုနားသြားၿပီး၊႐ုန္းကန္ေနသည့္ၾကား အတင္းအၾကပ္ဘယ္ညာတစ္ လွည့္စီထိေတြ႕ၿပီးမွ ျပန္ခြာေပးလိုက္ကာ...
"က်ဳပ္ကို အဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႕ထပ္ၿပီး က်ိန္ဆဲရဲက်ိန္ဆဲၾကည့္..."
ေျပာၿပီးေရွာင္းက်န႔္၏လက္တစ္ဖက္ကိုဝမ္ရိေပၚဆြဲယူသည္။လက္ဖမိုးကိုသူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္တိုက္လိုက္ၿပီး...
"ဒါက က်ဳပ္ကိုကုတ္လို႔..."
ဝမ္ရိေပၚေျပာရင္း ေရွာင္းက်န႔္၏မ်က္ႏွာကိုအေပၚစီးမွစိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ႏွာေခါင္းထိပ္ခ်င္းထိစပ္ေတာ့မည္အထိနီးကပ္လိုက္ၿပီးမွ ရပ္တန႔္ကာ အိပ္ရာႏွင့္လက္တစ္ကမ္းမွာရွိသည့္ မီးခြက္ကိုမီးၿငိမ္းလိုက္၏။အိပ္ေဆာင္တစ္ခုလုံးအေမွာင္က်သြားလွ်င္ပဲအုပ္မိုးထားရာမွဖယ္ေပးလိုက္ၿပီးေရွာင္းက်န႔္၏ကိုယ္ကိုေဘးတေစာင္းအေနအထားဆြဲလွည့္လိုက္၏။
ေက်ာျပင္ေႏြးေႏြးသည္ ဝမ္ရိေပၚ၏ရင္ဘတ္ႏွင့္အပ္သြားသည္။ဦးေခါင္းေသးေသးသည္သူ၏လက္ ေမာင္းေပၚေရာက္လို႔ေနကာ၊လက္သြယ္သြယ္ႏွစ္ဖက္သည္သူ၏လက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ခ်ဳပ္ကိုင္ျခင္းခံထားရၿပီး၊ေျခတံသြယ္မ်ားသည္သူ၏ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ယွက္တြယ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းခံရသည့္အျဖစ္သို႔က်ေရာက္သြား၏။
"က်ဳပ္ဒီညဒီမွာအိပ္မွာ...႐ုန္းလိုက္ကန္လိုက္နဲ႕က်ဳပ္ကိုအိပ္ေရးပ်က္ေအာင္မလုပ္နဲ႕..."
ဝမ္ရိေပၚအမိန႔္ဆန္ဆန္ေျပာၿပီး ပန္းရနံ႕လိုလိုသင္းပ်ံ့ေနသည့္လည္တိုင္ရင္းႏွင့္ပုခုံးၾကားသူ႕မ်က္ႏွာကိုအပ္ကာတစ္ဆုံးရွိုက္ၿပီးမ်က္လုံးမ်ားမွိတ္ခ်လိဳက္၏။
ရင္ခြင္ထဲကတစ္ေယာက္က အားမတန္ေပမယ့္မာန္မေလ်ာ့။တုတ္တုတ္မလႈပ္နိုင္ျဖစ္ေနလ်က္ ေဒါသေၾကာင့္ထင္သည္။ပူက်စ္ေနသည့္ခႏၶာကိုယ္သည္တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ျပန္႐ုန္းနိုင္ျခင္းမရွိေသာ္လည္း ဇြဲေလ်ာ့ျခင္းမရွိဘဲရရာနည္းျဖင့္ အသံတိတ္ႀကိတ္ၿပီးခုခံေနေသးသည္။
"ေတာ္ေတာ့..."
"....."
"ေတာ္-ေတာ့-လို႔..."
စကားျဖင့္တားေနလ်က္ဝမ္ရိေပၚ၏လက္ဖ်ံသည္တဆစ္ဆစ္ျဖစ္လာရင္း...
"မေတာ္ေသးဘူးလား ခင္ဗ်ား..."
သည္းခံနိုင္မႈမရွိေတာ့သည့္အဆုံးသူ႕ရင္ခြင္ထဲခ်ဳပ္ ထားသည့္ခႏၶာကိုယ္ကိုတြန္းထုတ္ကာ ထထိုင္လိုက္၏။အိပ္ရာေဘးရွိမီးခြက္ကိုျပန္ထြန္းလိုက္ၿပီးလွ်င္မီးေရာင္ေအာက္ျမင္ေနရသည္က...
သူ႕လက္ဖ်ံေပၚကေသြးစို႔ေနသည့္ကိုက္ရာတစ္ခုႏွင့္ ေနာင္တဟူ၍အလ်ဥ္းရွိမေနသည့္မထုံတက္ေသးမ်က္ႏွာႏုႏု။