Okumaya başladığınız tarihi buraya bıraka bilirsiniz.
Keyifli okumalar.
__________
Zar zor açabildiğim gözlerim etrafta gezdi. İlk başta bulanık olan duvarlar yavaş yavaş netleşti. Kafamı kaldırmak istesem de aniden saplanan ağrı ile istemsizce geriye düştü. Cama baktım. Akşam çökmüştü. Sabaha dair kesit kesit de olsa bir şeyler hatırlıyorum ama zihnimde ne şu an bileğimde bulunan bilekliğe dair ne de elimi sardığı an yoktu. Yatak durmanın bir anlamı olmadığını fark edip bedenimi yataktan kaldırdım. Evde ses yoktu. Bu da demek oluyor ki.
Gitmişti.
Ev ıssızlık derecesinde karanlıktı. Beni hasta halimle bırakıp gitmiş miydi gerçekten. Bu kadar ilgilenmesi bile fazla gelirken daha fazlasını talep edebilir miydim?
Hayır.
Çıplak ayaklarım mermer zeminde çıkardığı tok sesler boş duvarlarda yankılandı. Her adım vücuduma binlerce iğne saplanıyormuş kadar acı çektiriyordu. Merdivenleri bittiğinde salondan loş bir ışık dağılmış yer yer ışık gölgeleri düşüyordu. Salona girdiğimde babamı deri bir koltukta dirsekleri dizlerini üzerinde elimde bir kadehle bulmayı beklemiyordum.
Omzumu kapının pervazına yasladım. İçimde oluşacak o acıma duygusunu bekledim. Karşımda omuzları çökmüş adama acımalı mıydım? yada ne olduğunu sormam gerekir miydi?
Benim burada olduğumun farkındaydı. Kafasını kaldırmadı. Yoksa dün gece için pişman mı oldu dedi çocuk ruhum kendini avutmak istercesine. Bir tarafım ise bu duruma sadece gülümseyerek baktı.
"Gidiyorsun buradan." dedi.
Neden diyemedim. Çünkü kalmak için sebeplerimi tüketmiştim dün gece. Belki de bir yabancının kollarına sığınışımla...
"Kapıda bir araba bekliyor seni. Hazırlan her şeyini topla. "Bu kadar çabuk mu vazgeçtin benden diye yakasına yapışmak isterken tebessüme karışık bir damla firar etti gözlerimden. Bedenimi pervazdan ayırıp arkamı döndüm. Acılar içinden indiğim merdivenden, acılar içinde geri döndüm. Daha yeni sarılmış olan beyaz sargı tekrardan kan olmuştu ama ben yumruklarımı sıktığımdan bile habersizdim.
Odamın pervazına yasladım omzumu. Hayatımı adadığım bu odaya misafir olarak ilk ve son girişim olduğunu hissettim bazı gidişlerin dönüş biletleri olmaz ve ben ilk defa doğduğum bu odaya yabancı hissetim.
Derin bir nefes ciğerlerimde bir ateş gibi dağladı ben ise ağladım. Kocaman bir bavul çıkardım. Bir bir koydum anılarımı o valize. Sonra ise üzerine bir fermuar çektim. Hiç bir anım kalmayıncaya kadar temizledim odayı sanki hiç yaşamamışım. Son olarak banyodan bir çöp poşeti aldım bütün çarşaflarımı içine oldurdum. Son olarak üzerimi değiştirip valizlerimi alıp aşağıya indim.
Salonun ışığı yanmıyordu ev tamamen ıssız karanlığa gömülmüştü. Kapının tam önünde durdum. Dışarıdan yağmur sesleri duyuluyordu. Arkama dönüp son bir kere baktım hiç bana ait olmamış bu eve. Varlıklarını bile hissetmediğim aileme. Sahi bir ailem vardı değil mi?
Neredeler şimdi?
Nerdesin anne?
Sesini duyamıyorum baba?
Bakın kızını gidiyor. Hani el bebek gül bebek büyüttüğünüz. Ağladığın da saçını okşadığınız. Hastalandığında onunla sabahladınız. Hani üzerinde onlarca emek verdiğiniz. Saçının teline zarar gelir diye üzerine titrediğiniz. Simdi neredesiniz? Kapıdan çıktım. Kimsesizliğim, yüzüme kapattığım kapıdan daha sert vurdu.
Farları yanan arabaya yöneldim. İçinden uzun boylu bir adam indi valizlerimi aldı. Ben ise ellerimin arasındaki siyah poşeti konteynere atıp geri döndüm. Bugün burada doğduğum evin tam karşısında bir sokak lambasının altında üzerime yağan yağmurla kendime veda ettim.
İçimde bir vedadan arda kalan bir boşlukla ben bugün büyüdüm.
Evine veda eden bir Beria bırakıyorum buraya.
___________
Kısa bir veda sahnesi yazmak istedim. Diğer bölümlere göre oldukça kısa olduğunun farkındayım ama bu konuyu oldukça iyi işlemeye çalıştım. Umarım beklentiyi karşılamıştır. Beria için yeni bir dönem başlıyor bakalım bu hayatta da sessizliğini koruya bilecek mi?
Bölüm hakkındaki düşüncelerinizi yazarsanız sevinirim.