ជីមីនចូលអានភ្លាមទូរស័ព្ទរបស់គេក៏បានរោទិ៍ឡើងទើបជីមីនប្រញាប់ចុះពីពូកទៅបន្ទប់ទឹកខ្លាចថារាជបុត្រនឹងមកឃើញស្តាប់ឮ។
"ឯងបានឃើញហើយមែនទេ?!"សម្តីរឹងៗស្តាប់ហើយដឹងដល់ចេតនារបស់អ្នកម្ខាងទៀត។ទ្រង់បានដឹងពីទំនាក់ទំនងពួកគេហើយព្រោះតែទ្រង់បានជួលគេអោយស៊ើបពីនាយតូចដោយសារតែគេតែងតែតាមហើយយ៉ុនហ្គីទៅណាគេក៏ទៅជាមួយអង្គរក្សតាមម្ចាស់ស្អិតយ៉ាងនេះទ្រង់សង្ស័យចង់ដឹងគ្រាន់តែស៊ើបដឹងភ្លាមទ្រង់ក៏ចាត់ការភ្លាមមិនទុកយូរទេ។គេអាចជាចំណុខខ្សោយអាចអោយទ្រង់ចាប់យ៉ុនហ្គីអោយរៀបអភិសេកបាន
"ក្រា-ក្រាបទូល"
"ឯងដឹងមែនទេថានៅកូរ៉េគ្មានច្បាប់បែបនឹងទេយល់ល្អឯងដកខ្លួនទៅបើមិនចឹងមិនមែនត្រឹមតែឯងទេគ្រួសារឯងទាំងមូលគឺគ្មាននរណាអាចនៅរស់ឡើយ"បន្ទូលរបស់ទ្រង់ធ្វើអោយនាយតូចបានត្រឹមក្តាប់ដៃខាំមាត់ណែនមិនអាចធ្វើអ្វីបាន។តើអោយជ្រើសបែបណាទៅ?បើគេកាន់ដៃរាជបុត្រទុកគ្រួសារចោលអោយស្លាប់យ៉ាងវេទនាគេអត្មានិយមពេកហើយបើគេជ្រើសគ្រួសារចោលរាជបុត្រក៏កាន់តែមិនអាចគេស្រលាញ់ទ្រង់ខ្លាំងណាស់។បេះដូងគេមានតែទ្រង់ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះតាំងតែពីអាយុ7ឆ្នាំមកម៉្លេះបេះដូងគេមិនដែលដាក់នរណាហើយក៏គ្មាននរណាអាចជំនួសទ្រង់ដែរមិនថាពេលនេះឬក៏តទៅ ប៉ុន្តែចំពោះគេនិងទ្រង់ហាក់ដូចជាម្នាក់នៅលើមេឃម្នាក់ទៀតនៅលើដី
យ៉ាងចឹង។ស្នេហាមិនប្រកាន់រូបរាងឋានៈពណ៌សម្បូរទេហើយក៏មិនសំដៅដល់ភេទដែរប៉ុន្តែមនុស្សទៅវិញទេដែលប្រកាន់នូវរឿងទាំងនេះព្យាយាមបំបែកបំបាក់មិនអោយបាននៅក្បែរគ្នាគឺមនុស្សទៅវិញទេដែលគួរអោយខ្លាច។
"ឯងស្គាល់យ៉ុនយ៉ាងត្រូវទេ?នាងជាស្រីដែលស្អាតហើយក៏ជាមនុស្សល្អដែរឯឋានៈក៏សមនិងបុត្ររបស់យើងបើឯងស្រលាញ់បុត្រយើងមែនឯងគួរតែដោះលែងគេអោយទៅរកអ្វីដែលសាកសមនិងមានក្តីសុខតើឯងអាចទ្រាំមើលយ៉ុនហ្គីត្រូវប្រជារាស្រ្តជេរស្តីស្អប់ខ្ពើមដែរហ្ហេស?"ជីមីនមិនមាត់តែក៏ខាំមាត់ទប់ទឹកភ្នែក វាក៏ដូចទ្រង់មានបន្ទូលគេគ្មានអ្វីដែលសាកសមនឹងរាជបុត្របន្តិចណាឡើយ។ពួកគេអាចនឹងមាននិស្ស័យស្នេហ៍តែប្រហែលជាគ្មានវាសនានោះទេ.....
"បើឯងធ្វើតាមសម្តីរបស់យើងឯងនឹងបានទៅរស់នៅជាមួយគ្រួសាររបស់ឯងវិញបំភ្លេចគ្រប់យ៉ាងនៅទីនេះអោយអស់សាងជីវិតថ្មីហើយបុត្រយើងក៏នឹងត្រូវរៀបអភិសេកសាងជីវិតថ្មីជាមួយយ៉ុនយ៉ាងបង្កើតចៅអោយយើងដែរ ឯងសាកស្រម៉ៃទៅមើលថាពេលគេមានឯងដែលគ្មានអ្វីសូម្បីកូនក៏មិនអាចមាននៅត្រូវរស់នៅលាក់បំពួនគ្មានសេរីភាពនិងការដែលយ៉ុនហ្គីរៀបអភិសេកជាមួយយ៉ុនយ៉ាងដែលជាព្រះនាងតូចមានមុខមានមាត់សង្គមទទួលស្គាល់តើពួកគេនឹងមានក្តីសុខខ្លាំងប៉ុណ្ណា?ឯងគិតទៅមើល?"
"ហ្ហឹកៗទ្រង់ចង់យ៉ាងមិច?"ទ្រង់និយាយបញ្ឈឺគេអោយឈឺខ្លាំងទ្រង់គឺចង់អោយគេចេញខ្លាំងណាស់ហើយ
បើសិនជាគេបន្តមិនថាគេឬគ្រួសារឬក៏រាជបុត្រទេគ្រប់យ៉ាងគឺគ្មានថ្ងៃស្ងប់សុខគ្មានក្តីសុខដែរ
"យើងអោយឯងចេញតាមសម្រួលគ្រាន់តែធ្វើតាមបញ្ជារបស់យើងទៅបានហើយបើសិនជាឯងចង់អោយយ៉ុនហ្គីមានសុវិត្ថភាពហើយសប្បាយចិត្តគ្រួសារឯងមិនមានគ្រោះថ្នាក់"
"បើសិនអោយទូលបង្គំកុហករាជបុត្រហើយធ្វើអោយទ្រង់ឈឺចាប់ដោយទូលបង្គំដើរចេញទូលបង្គំមិនធ្វើទេ!!"
បើអោយគេនិយាយថាបែកឬក៏បញ្ឈឺទ្រង់គេមិនធ្វើទេគេដឹងថារាជបុត្រមិនជឿឡើយហើយបើសិនជាគេធ្វើកាយវិការអស់ចិត្តដើរចេញទុកទ្រង់ចោលនោះកាន់តែមិនអាចគេស្អប់ទង្វើក្បត់បែបនឹងណាស់គេមិនធ្វើដាច់ខាត!
"យើងមិនអោយបុត្រយើងឈឺចាប់យូរទេឯងក៏មិនបាច់
ត្រូវបញ្ឈឺបុត្រយើងដែរគ្រាន់តែដើរតាមផែនការយើង"
"ផែនការអី?"
ដំបូងជីមីនមិនព្រមតែព្រះអង្គចេះតែគម្រាមដល់ថ្នាក់
ធ្វើបាបរាជបុត្រទៀតទើបគេយល់ព្រមទាំងមិនចង់តើគេអាចជ្រើសបានទេ?វាគឺគ្មានជម្រើសទេ!ដើម្បីរាជបុត្រគេត្រូវបង្ខំចិត្តចាកចេញដោយភាពឈឺចាប់ក៏សង្ឃឹមថារាជបុត្រអាចធ្វើព្រះទ័យបានពេលគ្មានគេទៅចុះ។ជីមីនទុកទូរស័ព្ទបើកទឹកបង្ហូរអោយវាហូរចុះព្រមជាមួយទឹកភ្នែកជាច្រើនដំណក់គេមិនអាចធ្វើចិត្តទេភ្លាមៗគេឈឺស្ទើរតែថប់ដង្ហើមទៅហើយ
"អូនសុំទោសហ្ហឹកៗៗ អូនពិតជាគ្មានជម្រើសពិតមែន"កុំស្អប់អូនអីបានទេ?យប់នេះវាជាយប់ចុងក្រោយដែលអូនអាចនៅក្បែរបងដូច្នេះអូននឹងញញឹម
ដើម្បីបងហើយអូនក៏ចង់ឃើញស្នាមញញឹមបងដូចគ្នា
"អូនងូតទឹកយូរម៉្លេះ?ភ្នែកកើតអីអូនយំមែនទេ?"យ៉ុនហ្គីដែលអង្គុយចាំសំណ្វពចិត្តមួយសន្ទុះគ្រាន់តែឃើញគេមកទ្រង់ក៏ស្ទុះចូលទៅរកសួរនាំភ្លាមៗ
"អត់មានទេមកពីអូនត្រាំទឹកដល់គេងលក់មិនដឹងខ្លួនវិសនឹងលង់ទឹកទៅហើយ"ជីមីនព្យាយាមរកអ្វីមកកុហកតែថាគេត្រៀមទុកមុនហើយទើបនិយាយមិនទាក់
"ហេតុអីក៏បណ្តោយខ្លួនបែបទេ?បើអូនកើតអីទៅគិតយ៉ាងមិច?"បន្ទូលរបស់ទ្រង់ធ្វើអោយគេអួលណែនថប់ទ្រូងសឹងតែយំទៅហើយតែក៏ប្រឹងញញឹមអោបកនាយធ្វើដូចគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើង
"អូនមិចនឹងអាចកើតអីនោះមានបងនៅទាំងមូលហើយ"
"សឺត!យ៉ាងណាក៏អូនត្រូវតែប្រយ័ត្នប្រយែងដែរលើកក្រោយបងមិនអោយអូនងូតម្នាក់ឯងទៀតទេ"
"អា!តែម្តងតើបងនិយាយចង់គេងចំណេញអូនមែនទេ?"ជីមីនធ្វើជាជ្រឹមភ្នែកមើលរាជបុត្រនាំអោយទ្រង់ចាញ់ខ្សែភ្នែកតូចញិបនោះទើបនិយាយបន្លប់
"បងខ្លាចអូនមានគ្រោះថ្នាក់ទៅវិញទេបានហើយញាំបាយទៅម្ហូបត្រជាក់អស់ហើយ"រាជបុត្រពរនាយតូចអោយអង្គុយតុទើបទ្រង់ចូលតាមក្រោយ។ការញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ក៏បានប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងមានក្តីសុខ។
ក្រោយពីញាំអាហាររួចរាជបុត្រក៏បាននាំជីមីនដើរលេងតាមសន្យាមិនថាគេចង់ទៅណាទេទ្រង់ជូនទៅទាំងអស់។
*សមុទ្រ
"ស្រស់ស្រាយណាស់"ជីមីនចុះពីឡានរត់មកឆ្នេរយ៉ាងលឿនទាំងញញឹមត្រដាងដៃស្រូបខ្យល់អាកាស។ទោះបីជាពេលវេលាចុងក្រោយក៏គេចង់ចំណាយពេលជាមួយទ្រង់អោយបានច្រើនដែរមានអារម្មណ៍ថាវាលឿនណាស់គេចង់បញ្ចេញអារម្មណ៍នេះមកក្រៅមិនចង់អោយវាអួលណែនក្នុងទ្រូងនោះទេបានមកស្រូបខ្យល់អាកាសបែបនេះបានធូរចិត្តបន្តិចប៉ុន្តែតទៅគេមិនដឹងថាវានឹងទៅជាបែបណាទេ?ជីវិតរបស់គេនឹងក្លាយទៅជាបែបណាពេលគ្មានបុរសម្នាក់នេះនៅក្បែរចាំតាមចិត្តតាមទ្រមើលថែគេមិនហ៊ានស្រម៉ៃទេ
"ហេតុអីក៏យំ?"គេសម្លឹងមើលព្រះភក្រ្តទ្រង់មិនព្រិចសុខៗក៏ស្រក់ទឹកភ្នែកមិនដឹងខ្លួនទើបប្រញប់ងើយជូតចេញ
"គ្មានទេអូនគ្រាន់តែរំភើបប៉ុណ្ណោះ"ជីមីនប្រឹងញញឹមស្ញេញដាក់ទ្រង់ទើបធ្វើអោយទ្រង់សើចតាមមុននឹងលើកបីគេរួចក៏រត់សំដៅទៅទឹកសមុទ្រមួយទំហឹងជាមួយសម្លេងសើចក្អាងក្អាយព្រមមួយគ្នា។វាជាអនុស្សាវរីយ៍ចុងក្រោយដែលសប្បាយបំផុតក្នុងជីវិតរបស់គេទោះត្រឹមតែប៉ុន្មានម៉ោងក៏ដោយ
"បងស្រលាញ់អូនផាក ជីមីនកូនខ្មោចមហារំខានរបស់បង"យ៉ុនហ្គីឈរស្រែកទៅសមុទ្រមួយទំហឹងដោយកាន់ដៃនាយតូចជាប់
"ហឹក!អូនក៏ស្រលាញ់បងដែរយ៉ុនហ្គី រាជបុត្រកំពូលមាត់អាក្រក់របស់អូន"ជីមីនពេបមាត់បន្តិចទើបស្រែកបន្ទោរពីក្រោយទ្រង់នាំអោយពួកគេទាំងពីរញញឹមមើលមុខគ្នាទើបទល់ថ្ងាស់សម្លឹងភ្នែកគ្នាដោយភាសាផ្អែមល្ហែមបញ្ចូនតាមចក្ខុ
"ហ្ហឹម!អ្ហឹម"រាជបុត្រក្រសោបផ្ទៃមុខរាងតូចមុននឹងទម្លាក់បបូរមាត់លើបបូរមាត់តូចស្តើងទន់ល្មើយថ្នមៗដោយការថ្នាក់ថ្នមបំផុត។ទ្រង់ស្រលាញ់គេដោយបេះដូង
ក្នុងចិត្តទ្រង់មានតែក្មេងម្នាក់នេះប៉ុណ្ណោះនរណាក៏មិនអាចជំនួសរូបគេដែរ។ទ្រង់នឹងកាន់ដៃគេអោយជាប់មិនថាតទៅមុខជួបរឿងអ្វីទ្រង់នឹងជម្នះស៊ូជាមួយគ្នាមិនរុញរាទេ
ប៉ុន្តែទ្រង់មិនដឹងនោះទេថាមនុស្សដែលទ្រង់ស្រលាញ់កំពុងលែងដៃទ្រង់ម្តងបន្តិចៗ
ក្រោយពីចំណាយពេលដើរលេងសមុទ្រមើលថ្ងៃលិច
រួចមកពួកគេក៏ត្រឡប់មកខុនដូរវិញ។ទ្រង់ចម្អិនអាហាររៀបដាក់តុមួយមានទានមានផ្កាកុលាបដូចទៅនឹងការDateយ៉ាងរ៉ូមែនទិចចឹង
"យ៉ុន!នេះបង?"មិនភ្ញាក់ផ្អើលមិនបានគេទៅសង្ងំក្នុងបន្ទប់តែប៉ុន្មានម៉ោងសោះចុះមកវិញសភាពខុនដូរងងឹតមានតែពន្លឺទាន។នៅពេលមកដល់ក៏ឃើញរាជបុត្រស្លៀកពាក់យ៉ាងសង្ហារចាំគេនៅតុតើមានអ្វីមែនទេ?
"អង្គុយចុះមក"
"បងធ្វើអីនឹង?ពួកយើងកំពុងdateមែនទេ?"ជីមីនកំពុងតែរំភើបមួយថ្ងៃនេះទ្រង់ធ្វើដើម្បីគេច្រើនណាស់ទោះថ្ងៃស្អែកចាកចេញក៏យល់ថាអាចមានក្តីសុខបន្តិចដែរ
"បង-បងធ្វើអីនឹង?"សុខៗទ្រង់ស្រាប់តែលុតជង្គង់នៅចំពោះមុខគេនាំអោយគេបុកពោះភ្លាមៗ
"រៀបការនឹងបងបានទេ?ព្រមធ្វើជារបស់បងរស់នៅជាមួយបងមួយជីវិតតើបានទេ?"ក្តុក!បេះដូងធ្លាក់ដល់ដីតើវាជាជាពេលនេះឬ?ទ្រង់កំពុងសុំគេរៀបការទាំងដែលថ្ងៃស្អែកគេត្រូវចាកចេញអ៊ីចឹងឬ?
"ហ្ហឹកៗៗ"តើអោយគេឆ្លើយថាយ៉ាងមិច?បើសិនជាគេមិនត្រូវចាកចេញតើគេនឹងអាចមានក្តីសុខខ្លាំងនៅពេលនេះតើមែនទេ?ហេតុអីក៏ជាថ្ងៃនេះហេតុអីបានជាវាសនាលេងសើចនឹងគេខ្លាំងម៉្លេះ?
"តើអូនយល់ព្រមទេ?"ទ្រង់គិតថាគេយំខ្លាំងព្រោះតែរំភើបទើបទ្រង់ញញឹមហើយសួរម្តងទៀត
"ហ្ហឹកៗអូន-អូនព្រម"គេច្បាស់ជាព្រម100%ប៉ុន្តែការឈឺចាប់វាលើសពីនឹងទៅទៀតគេព្រមស្របពេលស្អែកត្រូវចាកចេញវាពិតជាធ្វើអោយគេស្តាយក្រោយខ្លាំងណាស់។ព្រះរាជបុត្រដ៏ល្អរបស់គេធ្វើអោយគេរំភើបមានក្តីសុខខ្លាំងណាស់នៅថ្ងៃនេះគេគ្មានថ្ងៃភ្លេចវាឡើយ។គេបានអោបទ្រង់យ៉ាងណែនគេចង់អោបទ្រង់អោយជាប់អោបមិនលែងរហូតដល់ថ្ងៃ។អ្នកទាំងពីរក៏បានញាំអាហារជាមួយគ្នាយ៉ាងរ៉ូមែនទិចមើលតែព្រះភក្រ្តរាជបុត្រដឹងថាទ្រង់មានក្តីសុខប៉ុណ្ណាហើយទ្រង់ញញឹមមិនរលុបសោះហើយឯជីមីនមើលមុខទ្រង់ហាក់ដូចជាមើលកុំអោយភ្លេចមើលចាំក្នុងចិត្តរៀងរហូតទៅ។
#ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
ចំណាយពេលគេងអោបគ្នាពេញមួយយប់យ៉ាងមានក្តីសុខព្រឹកនេះទ្រង់ក៏ត្រូវទៅសាលប្រជុំដោយជីមីនប្រាប់ថាបិតាទ្រង់អោយទៅចំណែកយ៉ុនហ្គីគិតថាទ្រង់ច្បាស់គេប្រកាសដកគេចេញពីដំណែងមិនខានទើបទ្រង់ព្រមយាងទៅដោយមានជីមីនទៅជាមួយ។
*សាលប្រជុំ
សាលប្រជុំយ៉ាងធំប្រចាំរាជវាំងក៏បានបើកឡើងបង្ហាញអោយឃើញមន្ត្រីជាច្រើនព្រមទាំងព្រះអង្គនៅអង្គទល់មុខពួកគេ។យ៉ុនហ្គីដើរចូលឯជីមីនក៏ចាំនៅខាងក្រៅ
ដូចរាល់ដងប៉ុន្តែទ្រង់មានអារម្មណ៍ថាមិនស្រួលក្នុងចិត្តចេះតែរសាប់រសល់បារម្ភពីនាយតូចមិនឈប់។
"បុត្រមកហើយឬ?អង្គុយចុះទៅ"
"សូមគោរពរាជបុត្រ"
"........"ទ្រង់មិនតបតាមទម្លាប់ទើបដើរទៅអង្គុយកន្លែងដែលជាកន្លែងរបស់ទ្រង់។ឯយូអ៊ីនក៏មកដូចគ្នាព្រោះតែម្តាយគេសុំអោយគេមកជាមួយព្រះអង្គ
"ទ្រង់ចង់មានបន្ទូលពីអ្វីក៏ឆាប់មានបន្ទូលទៅទូលបង្គំ
មិនចង់នៅទីនេះយូរទេ"
"បិតាគង់តែមានបន្ទូលទេបុត្រចាំបាច់តក់ក្រហល់ដែរឬ?"
"គ្រាន់តែរឿងប៉ុន្នឹងទ្រង់ចាំបាច់ត្រូវចំណាយពេលដែរឬក្រាបទូល?"
"បិតាមិនចង់ឈ្លោះជាមួយបុត្រទេដូច្នេះបុត្រស្ងប់ព្រះទ័យសិនទៅ"យ៉ុនហ្គីក៏ឈប់និយាយអង្គុយទាំងមុខមាំម៉ូវគួរអោយខ្លាចក្រពុលខ្លាំងណាស់គ្រាន់តែប្រកាសរឿងបែបនឹងក៏យូរដែរ
"យើងហៅអស់លោកមកថ្ងៃនេះព្រោះចង់ប្រាប់ដំណឹងមួយប៉ុណ្ណោះការប្រជុំពិតប្រាកដនៅពាក់កណ្តាលខែឯណោះទេតែយើងមានរឿងធំមួយប្រកាសប្រាប់អស់លោកអោយបានដឹង"
"ទ្រង់មានរឿងអ្វីទៅក្រាបទូល?"
"គឺបុត្រារបស់យើងនឹងរៀបអភិសេកឆាប់ៗនេះ"យ៉ុនហ្គីគ្រាន់តែឮភ្លាមក៏បែរមករកព្រះអង្គយ៉ាងលឿនតើនេះជាស្អី?តើទ្រង់កំពុងតែមានបន្ទូលពីស្អីនឹង?គេប្រកែករាល់ពេលទ្រង់សណ្តាប់មិនឮទេឬ?ចង់អោយតែគេខឹងស្អប់ទ្រង់នៅមានយកមកប្រកាសប្រាប់មន្រ្តីទៀតតើគេយល់ព្រមតាំងពីពេលណា?ទ្រង់យល់ព្រមតែអង្គឯងមកអូសគេអោយចូលតើវាសមដែរទេ?
"ចូលរួមអបអរព្រះរាជបុត្រផងតើនារីម្នាក់ណាទៅណ៎ដែលសំណាងបានព្រះរាជបុត្រធ្វើជាស្វាមីនោះ?"
"គ្មាននរនៗណាឆ្ងាយទេយ៉ុនយ៉ាងក្មួយរបស់យើងនោះអី"
"ខ្ញុំថាហើយគ្មាននរណាក្រៅពីព្រះនាងតូចទេ"
"ពិតជាសាកសមពិតមែន"
*ផាំង!!
"បានហើយ!!!តើទ្រង់លេងឆ្អែតហើយឬនៅ?ទូលបង្គំមានបន្ទូលថាយល់ព្រមតាំងពីពេលណា?ទ្រង់ចង់អោយទូលបង្គំនិយាយប៉ុន្មានដងទៀតទើបទ្រង់យល់?យ៉ាងណាក៏ទូលបង្គំមិនរៀបអភិសេក!!!"យ៉ុនហ្គីគោះតុមួយទំហឹងមុននឹងក្រោកមានបន្ទូលខ្លាំងៗក្នុងអង់ប្រជុំមុននឹងចង់ចាកចេញតែព្រះអង្គក៏ឃាត់
"បើបុត្រចាកចេញបុត្រនឹងស្តាយក្រោយ!ចាត់ការទៅ"
យ៉ុនហ្គីមិនខ្វល់ទើបបោះជំហ៊ានចេញទៅ។
ចេញមកខាងក្រៅស្នាមញញឹមក៏ផុសឡើងពេលឃើញជីមីនកំពុងឈរចាំគេនៅឡានទ្រង់រត់ទៅយ៉ាងលឿនប៉ុន្តែភ្លាមស្រាប់តែ
*ផាំងៗៗ
"អឹក!"គ្រាប់កាំភ្លើង4គ្រាប់បាញ់ផ្ទួនៗតម្រង់គ្មានខុសគោលដៅអោយចំទៅលើរាងកាយតូចអោយដួលភ្លាមៗចំណែកឯអ្នកដែលញញឹមមុននេះប្រែជាគាំង
"ជីមីន!!!!"ទ្រង់ប្រញាប់ទៅជួយលើកកាយតូចត្រកងឡើងទាំងដៃទ្រង់ចាប់ផ្តើមប្រឡាក់ឈាម
"ព្រះ-រាជបុត្រ"ជីមីនព្យាយាមលើកដៃប៉ះថ្ពាល់ទ្រង់យឺត
"អត់ទេ!អូនកុំកើតអីអោយសោះបងនាំអូនទៅពេទ្យ"
ទឹកភ្នែកកូនប្រុសក៏ចាប់ផ្តើមស្រក់មកដោយមិនដឹងខ្លួនក្រោយឃើញសភាពមនុស្សជាទីស្រលាញ់កំពុងស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ទ្រង់ស្លន់ស្លោរធ្វើអ្វីលែងត្រូវហើយសំខាន់ខាងក្រៅគ្មានអង្គរក្សសូម្បីម្នាក់ធ្វើអោយរាជបុត្រដឹងក្នុងព្រះទ័យភ្លាមថាជាស្នាដៃរបស់នរណា។កំហឹងក្នុងខ្លួនកើតឡើងមិនរលត់ក្នុងចិត្តកំពុងតែស្រែកយំយ៉ាងខ្លាំងពេលឃើញសភាពមនុស្សជាទីស្រលាញ់
"កុំ-កុំអីអូន-អូនចង់នៅក្បែរបងបែបនេះអឹក!"
"អូនឈប់និយាយទៅបងនាំអូនទៅមន្ទីរពេទ្យ!ពួកអាចង្រៃពួកឯងបាត់ក្បាលទៅណាអស់ហើយហ្អាស!!!"
"យ៉ុន-បាន-បានហើយអូន-អូនចង់និយាយអូនខ្លាចលែងមានពេលនិយាយវា"នាយតូចស្រក់ទឹកភ្នែកអាណិតទ្រង់ជាខ្លាំងទ្រង់ច្បាស់ជាឈឺខ្លាំងណាស់ហើយគេក៏ឈឺដូចគ្នាមិនស្មានថាព្រះអង្គនឹងធ្វើបែបនេះ
"អូនកុំនិយាយបែបនេះ!!អូនមិនត្រូវកើតអីទេ!អូនត្រូវតែនៅជាមួយបង!ក្រែងអូនសន្យាថានឹងកាន់ដៃបងនោះអីអូនគ្មានសិទ្ធទៅចោលបងទេ!បងនឹងយកអូនទៅមន្ទីរពេទ្យទ្រាំបន្តិចទៅ"
"កុំបិទភ្នែកអីបងសុំអង្វរជីមីនហឹកៗ"
"អូន-អូនស្រលាញ់បងណារាជ-រាជបុត្ររបស់អូន"ជីមីនញញឹមទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកដៃព្យាយាមប៉ះថ្ពាល់ទ្រង់ជាលើកចុងក្រោយមុននឹងចាប់ផ្តើមអស់កម្លាំងគេ ងងុយគេងណាស់ទ្រាំទ្រទៀតលែងបានហើយ។ដៃគេក៏ចាប់ផ្តើមទន់ដែរគ្រប់យ៉ាងជុំវិញខ្លួនគឺសុទ្ធតែងងឹតទាំងអស់។គ្រាន់តែដៃគេធ្លាក់ចុះយ៉ុនហ្គីគាំងដំណើរលុតជង្គង់ចុះព្រលឹងហាក់ហោះចេញពីខ្លួន
"ទេ!!ជីមីនកុំបិទភ្នែកបងអង្វរអូនមីនអ្ហា!!!អូនឆាប់ក្រោកមកនិយាយជាមួយបងមកអូនកំពុងកុហកបងហើយមានឮទេបងមិនទទួលពាក្យស្រលាញ់របស់អូនទេផាក ជីមីន!!យ៉ុងសាងអាយ៍ស្ទូន!!!!!!"រាជបុត្រស្រែកហៅឈ្មោះបិតាទាំងកំហឹងផុសឡើងកែវភ្នែកក្រហមច្រាលបេះដូងប្រេះបែកលែងសល់សភាពដើមដៃអោបក្រសោបរាងកាយស្តូកស្តឹងសុទ្ធតែឈាមជាប់ណែនដោយកំហឹង។
"លោកត្រូវតែសងគ្រប់យ៉ាង!!"
3ភាគទៀតចប់ហើយចាំមើលជីមីនស្លាប់មែនឬក៏សម្តែងតាមព្រះអង្គ😞
To be continued......
សរសេរដោយ៖ រ៉ាជេក៍💔