#Zawgyi
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း ငါ့ကိုလႊတ္လို႔၊ဟာ..လက္နာ
ေနၿပီလႊတ္ပါေတာ့ဆို "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးရဲ႕လက္ကိုဆြဲလာကာ
သူ႔ကားအနားသို႔ေခၚလာခဲ့သည္။ကူးေလးမွာ
ထယ္ေယာင္းဆြဲလာတဲ့သူ႔လက္နာေနၿပီျဖစ္တာ
ေၾကာင့္လႊတ္ေပးရန္ေျပာသည္။သို႔ေပမဲ့
ထယ္ေယာင္းက ကားနားေရာက္မွလႊတ္ေပးၿပီး
ေဒါသထြက္ေနကာ စကားဆိုပါသည္။
" ေတာက္!ေခြးေကာင္! "
ကူးေလးရဲ႕အေမးကိုမေျဖဘဲထယ္ေယာင္းက သူ႔အေပၚကုတ္အက်ႌအနက္ကိုခြ်တ္ကာ ကူးေလးရဲ႕အေပၚထပ္ကိုျခံဳေပးသည္။ၿပီးေနာက္
သူ႔နက္ကတိုင္ကိုခြ်တ္ရင္း ကားထဲထည့္လိုက္ကာ
သူ႔ရွပ္အနက္ကို ၾကယ္သီးသံုးလံုးခြ်တ္လို႔
စိတ္တိုေနသည့္အရာေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ေနသည္။
သူ႔ၾကည့္ရတာ အျပင္ကျပန္လာသည္ထင္။
ဝတ္စားထားတာေတြက ညပါတီသြားထားသည့္
ပံုစံမ်ိဳး။သူ႔ရွိကေသာက္ထားသည့္ အန႔ံေတာ့
ရသည္။
ကင္မ္ထယ္ေယာင္း တကယ့္ကိုစိတ္တိုေနတာ။
စိတ္တိုေနေပမဲ့လည္း ခ်စ္ရသူေအးေနမွာဆိုးလို႔
သူ႔ကုတ္ေတာင္ျခံဳေပးသည္က ခ်စ္စရာႀကီး။
ၿပီးေနာက္မွ သက္ျပင္းရွည္ခ်လိုက္ကာ ကူးေလးကို ကားထဲဝင္ေစရန္ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။
" ကားထဲဝင္လိုက္၊ေမာင္တို႔ေအးေဆး စကားေျပာၾကရေအာင္ "
ထယ္ေယာင္းက ကားထဲဝင္ရန္ေမးေငါ့ျပရင္း
စကားဆိုသည္။ကူးမွာေတာ့သက္ျပင္းခ်ကာ
ထယ္ေယာင္းရဲ႕သေဘာအတိုင္း ကားထဲဝင္ၿပီး
ဒီေန႔ျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥေတြကို ဒီေနရာမွာတင္
အျပတ္ရွင္းမည္ဆိုသည့္စိတ္ျဖင့္ သူ႔ဖြင့္ေပးတဲ့
ကားေနာက္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္ ထယ္ေယာင္းပါဝင္ထိုင္လာခဲ့သည္။
" ေမာင့္အသက္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ၊အဲ့ေကာင္
ထိခိုက္မိေအာင္ လုပ္ေသးလား "
ကူးေလးကားထဲေရာက္ေရာ ထယ္ေယာင္းက
ကူးေလးထက္သာေအာင္ အရင္ဦးစြာကူးေလးရဲ႕
တစ္ကိုယ္လံုးပတ္စစ္ၿပီး ေမးေလသည္။ကူးမွာ
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ပံုစံကိုၾကည့္လို႔ ေခါင္းခါကာ...
" ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ၿပီးေတာ့ ငါမင္းကိုေျပာစရာ
ရွိတယ္၊အရမ္းအေရးႀကီးတယ္ "
" ဘာလဲ၊ေမာင့္ကို ေရွာင္ေပးဖို႔ကိစၥပဲေျပာေနမွာ
လား၊ဒါဆိုရင္ေတာ့ လာမေျပာနဲ႔ကိုကို၊ေမာင္က
ကိုကို႔ကိုရေအာင္လိုက္မွာ၊အခုေတာင္ အဆင္သင့္
ေနတာပဲ၊ေမာင့္ကြန္ဒိုကိုတစ္ခါထည္းလိုက္ခဲ့ "
ကူးကသူ႔ကိုစလိုက္ေတာ့ သူေျပာမည့္စကားကို
သိႏွင့္ေနသူလို စကားေတြေျဖလာသည္။တကယ္
မင္းကတကယ္မလြယ္တဲ့ေကာင္ေလးပဲ။ဒါေပမဲ့
ဘယ္တက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ငါကမင္းကိုမွမခ်စ္ဘဲ။
မုန္းတယ္ဆိုတာေတာ့ ပိုမွန္တယ္။
" ငါ့ကိုမတရားအႏိုင္မက်င့္ပါနဲ႔၊မင္းညေနက
ျပဳမူလိုက္တဲ့အရာကေလ ငါ့အတြက္နာက်င္ရသ
လို ဂယူ႔အတြက္လည္းနာက်င္ရတယ္ "
ကူးေလးက က်လုဆဲဆဲမ်က္ရည္ေတြကိုထိန္းလို႔
ထယ္ေယာင္းကိုေျပာျပသည္။ထယ္ေယာင္းမွာ
ကူးေလးရဲ႕စကားေၾကာင့္ အသံက်ယ္က်ယ္ရယ္
လိုက္သည္။
" ေဩာ္...ကိုကိုအလွေလးတို႔ၾက နာတက္ၿပီး၊
ေမာင္ၾကေတာ့ေရာ မနာက်င္ရဘူးလား၊ေမာင္က
ခင္ဗ်ားကို ပိုသေဘာက်ရတဲ့သူပါ၊ေမာင္အခုလို
ေျပာေနတာကလည္း သေဘာက်လို႔ "
" ငါ့မွာခ်စ္သူရွိတယ္ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း၊မင္း...
သူ႔ကိုသိေနတာပဲ၊ကင္မ္မင္ဂယူဆိုတာကို "
ထယ္ေယာင္းရဲ႕စကားေနာက္ ကူးေလးကျပန္ေျဖ
သည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့ သူ႔စကားေၾကာင့္
ပံုစံအေနအထားကပ်က္မသြားပါဘဲ ခပ္တည္တည္သူ႔ကိုေတာင္ ၾကည့္ေနေသးတာ။
" စိတ္မဝင္စားဘူး၊လက္ေလွ်ာ့ဖို႔လည္းမေျပာနဲ႔၊
ေမာင္ရဲ႕အဘိဓာန္ထဲလက္ေလွ်ာ့ဖို္႔မရွိဘူး "
ထယ္ေယာင္းက ကူးငယ္ရဲ႕လက္ျဖဴေလးကို
ဆြဲယူနမ္းျပရင္းေျဖသည္။ထယ္ေယာင္းကေတာ့
တကယ့္ခပ္တည္တည္စကားေျပာတက္တဲ့
သူတစ္ေယာက္ပါေလ။သူ႔စကားေတြထဲေနာက္ေန
တဲ့အမူအရာပံုစံေတြ တစ္စိုးတစ္စိမွ်မရွိတာမို႔
ကူးေလးမေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ဒါေၾကာင့္မို႔ ကူးေလး
ထိုကားထဲမွထြက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းက
လွမ္းဆြဲကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္လိုက္သည္။
" ဘယ္သြားမွာလဲ မျပန္ပါနဲ႔ဦးဗ်ာ၊ဒီမ်က္ႏွာေလး
ညေနကခြဲထားတာေတာင္ ေမာင္လြမ္းေနလို႔ပါ "
ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲထည့္
ထားၿပီးေျပာေနသည္။ကူးေလးမွာေတာ့ ခ်စ္ရသူရဲ႕ရင္ခြင္ကလြဲ တစ္ျခားသူရင္ခြင္ထဲၾကာ
ၾကာမေနႏိုင္တာမို႔ ရုန္းထြက္သည္။ဒါေတာင္
သူကအတင္းအၾကပ္ဖက္ထားတာ။
" ငါေတာင္းပန္တယ္၊ငါ့ကိုလႊတ္ေပး၊ငါအိမ္ျပန္ရ
မယ္၊ေမေမအိမ္မွာတစ္ေယာက္ထည္း၊အင့္...
ငါ့ကိုလႊတ္ပါ၊ငါေတာင္းပန္တယ္လို႔... "
ကူးကအထိမခံခ်င္တာမို႔ ထယ္ေယာင္းရဲ႕ဟေနတဲ့
ရင္ဘက္ကိုဆြဲကုတ္သည္။လက္သည္းေၾကာင့္မို႔
ထယ္ေယာင္းရင္ဘက္မွာအနည္းငယ္ကုတ္ရာ
ထင္သြားေပမဲ့ ဖက္ထားတာကိုေတာ့မျဖဳတ္ပါ။
ထိုသည္ထက္ ပိုတင္းေနေအာင္ေတာင္ဖက္တာ။
ကူးမွာေတာ့ထယ္ေယာင္းဖက္ထားသည့္ၾကားက
မ်က္ဝန္းထဲမွမ်က္ရည္ေတြက်ေနေတာ့သည္။
ခ်စ္ရသူေတာင္သူ႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုၿငိဳျငင္မလို
ျဖစ္သြားတာကို ဒါေတာင္သူကအခုလိုအထိျပဳ
မူေနဦးမယ္ဆို ဂယူ႔ကြယ္ရာမွာေဖာက္ျပန္သူလို
ျဖစ္ေနမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ဒါေၾကာင့္ကူးမွာ
ငိုေနသည့္ၾကားကေန ရုန္းထြက္၏။
" ငါ့ကိုလႊတ္ေပးပါ၊ဟင့္...ငါ...အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္၊
ငါ့ကိုလႊတ္ေပးစမ္း ကင္မ္ထယ္ေယာင္း!! "
ကူးစိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ေအာ္လိုက္သည္။ဒါကို
မလႊတ္ေသးပါဘဲ ထယ္ေယာင္းကႏူးညံ့သည့္
ေလသံျဖင့္ စကားဆိုသည္။
" ေမာင္ျပန္လိုက္ပို႔ပါ့မယ္၊အခုေတာ့ေမာင္ဒီလို
ဖက္္ထားပါရေစကြာ...ေဟ့ေကာင္!မင္းဘာလို႔
ဝင္လာတာလဲ ! "
" ဗ်ာ...ဆရာ... "
ထယ္ေယာင္းက ကူးကိုအတင္းၾကပ္ဖက္ထားၿပီး
ႏူးညံ့သည့္ေလသံျဖင့္ကူးကိုေခ်ာ့ေျပာေနသည္။
ထို႔ေနာက္ ေယာင္းဝူကကားေမာင္းသည့္ေနရာ၌
ဝင္ထိုင္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းကေအာ္လိုက္သည္။
ကူးလည္းရွက္သြားၿပီး ထိုအခြင့္ေကာင္းကိုယူ၍
ထြက္သြားသည္။
ထယ္ေယာင္းမွာေတာ့ ကားထဲကအျမန္ထြက္ၿပီး
ကိုကို႔အေနာက္ကိုေျပးလိုက္သည္။ကိုကိုကသာ
လူကသာေသးတာ၊အေျပးကေတာ့ျမန္သလား။
သူ႔ေတာင္မနည္းလိုက္ရၿပီး ေပြ႕မခ်ီကာကားနား
ျပန္ေခၚလာရသည္။
" ငါ့ကိုလႊတ္စမ္းဆို! "
" ေတာက္!ကိုကိုအလွေလးရာ!ဘာလို႔ထြက္သြား
တာလဲ၊မေတာ္လို႔တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔တိုက္မိလို႔အနာတရျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
ထယ္ေယာင္းက ကားနားအထိျပန္ေပြ႕ခ်ီလာခဲ့
သည္။ဒါေတာင္ထယ္ေယာင္းခ်ီထားရာကေန
လႈပ္ရြလႈပ္ရြလုပ္ေနသးတာ။ႏႈတ္ခမ္းခြ်န္ထားပံု
ကအရမ္းနမ္းခ်င္စရာေလး။ကိုကိုအလွေလးက
သူ႔ကိုစိတ္မထိန္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေနတာ။
" မသိဘူး၊ငါ့ကိုလႊတ္! "
" ေယာင္းဝူ!ကားတံခါးဖြင့္လိုက္၊မင္းအျပင္မွာ
ရပ္ေစာင့္ေန "
" ဟုတ္ကဲ့...ဆရာ! "
ထယ္ေယာင္းတို႔ဝင္ဖို႔ အေနာက္ခန္းတံခါးဖြင့္ေပး
သည္။ထယ္ေယာင္းက သူ႔ကိုကိုအလွေလးကိုေပြ႕
ရက္ျဖင့္ကားထဲဝင္သြားၿပီး ေယာင္းဝူကတံခါး
ပိတ္ေပးလိုက္ကာ သူလည္းတစ္ျခားေနရာသို႔
ခဏေရွာင္ေနသည္။ဆရာတို႔ေအးေဆးျဖစ္ၾက
ပါေစဆိုၿပီးေပါ့။
" ငါ့ကိုလႊတ္ေပးစမ္းပါ၊မင္းနဲ႔ငါ ဘာမွေျပာစရာ
မရွိေတာ့ဘူးေလ၊ၿပီး...ၿပီးေတာ့ မင္းကမူးေနတာ၊
ငါမင္းနဲ႔စကားမေျပာခ်င္ဘူူး "
ကားထဲေရာက္တာေတာင္ ထယ္ေယာင္းခ်ီထား
ရာကရုန္းသည္။ရုန္းတာေတာင္ေကာင္းေကာင္း
မဟုတ္။ထယ္ေယာင္းကိုေတာင္ မ်က္ႏွာေတြေရာ
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ဟေနရင္အုပ္ႀကီးကိုေတာင္
ေသြးစို႔ေအာင္ ကုတ္ေနတာ။ဒါကိုဟိုကျပံဳးျပံဳး
ႀကီးသည္းခံေနသည္ေလ။
" ေမာင္နာေနၿပီဗ်ာ၊ေတာ္ေတာ့!မဟုတ္ရင္ေမာင္
ဒီမွာတစ္ခ်ီၿပီးလိုက္မွာ! "
" မင္း!လူယုတ္မာ! "
ထယ္ေယာင္းက သူ႔ကိုကုတ္ေနလို႔နာေနၿပီျဖစ္တာ
ေၾကာင့္ ခပ္ရိုင္းရိုင္းစကားဆိုလိုက္မိသည္။သည္
ေတာ့မွသူ႔အားတစ္မ်ိဳးဆိုကာ ကုတ္ေနသည့္
လက္ေလးတို႔ရပ္တန္႔သြားၿပီး ကားေထာင့္ကို
တျဖည္းျဖည္းကပ္သြားသည္။ထယ္ေယာင္းမွာ
သူ႔ကိုကိုအလွေလးရဲ႕ အမူအရာေၾကာင့္ရယ္လိုက္
ကာ အနားသို႔မကပ္ဘဲ ကူးေလးကိုေမးေထာက္
ရင္းၾကည့္ေနသည္။
" တံခါးမပိတ္ထားနဲ႔၊ငါအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ "
" မေလာပါနဲ႔ဦး၊ေမာင္ ကိုကိုအလွေလးကို ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီးရွိေသးတာ! "
ထယ္ေယာင္းက ပြေနသည့္သူ႔ဆံပင္ေတြကို
သပ္တင္လိုက္ကာ အေနာက္ကိုမွီလို႔
စကားဆိုသည္။ကူးေလးမွာေတာ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕
အနားကိုမကပ္ဘဲကားေထာင့္ကေန သူေျပာမည့္
စကားေတြကို နားေထာင္ဖို႔ရွိေနသည္။
" ကိုကိုအလွေလး ေမာင့္အတြင္းေရးမွဴးလုပ္ဖို႔
ေျပာထားတာ လက္ခံမယ္ထင္တယ္၊ေမာင္က
ကိုကိုအလွေလးအတြက္ဘဲ ေနရာထားခ်င္တာ၊
ဘယ္သူ႔မွအစားမထိုးခ်င္ဘူး "
ထယ္ေယာင္းက ႏူးညံ့သည့္အသံျဖင့္ကူးေလးကို
ေျပာျပေနသည္။ကူးေလးမွာေတာ့ ထိုစကားေတြ
မၾကားခ်င္ပါ။သူ႔ေၾကာင့္ ကူးနဲ႔ဂယူကဆက္ဆံ
ေရးက်ဲသလိုႀကီးျဖစ္သြားမည္ မဟုတ္လား။
" အဲ့ဒါေတြစိတ္မဝင္စားဘူး၊ငါမင္းရဲ႕အတြင္း-- "
" ျငင္းရင္ ကုိကိုအလွေလးကိုေတာ့ဘာမွမလုပ္
ေပမဲ့ အေမေရာ၊မင္ဂယူေရာ-- "
ထယ္ေယာင္းက ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေရာ
ကိုကိုအလွေလးမွာ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္လို႔လက္သီးကို
တင္းတင္းဆုပ္ထားသည္။မေနႏိုင္ေတာ့တာမို႔
ထယ္ေယာင္းကို ျပန္ေျပာမိသည္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း!မင္း ယုတ္မာလိုက္တာ၊
ငါဒါေလးမလုပ္ဘူးလို႔ ငါ့ကိုယ္ပိုင္ဘဝေလးနဲ႔
ဆံုးျဖတ္တာေတာင္ မင္းကလက္မခံဘူး! "
ကူးေလးစိတ္တိုကာ ထယ္ေယာင္းကိုေအာ္ေျပာ
မိသည္။ဒါေတာင္ ထယ္ေယာင္းကျပံဳးၿပီးနား
ေထာင္ေနေသးတာ။ဒီလူ!အလကား!လူကို
ရြဲေနသလိုမ်ိဳး။
" လက္မခံရင္လည္း ဒုကၡေပးဖို႔ပဲရွိတာေပါ့၊
ကိုကိုမသိပါဘူးကြာ၊ေမာင္က သူမ်ားထက္ပိုဆိုး
တယ္ဆိုတာ၊လူမသတ္ရံုတမယ္ အားလံုးကို
လုပ္ေပးလိုက္တာခ်ည္း ဟက္... "
ထယ္ေယာင္းစကားေတြေၾကာင့္ ကူးေလးထိတ္
လန္႔သြားသည္။သူ႔ပံုစံၾကည့္ရတာ ေနာက္ေနပံု
မေပၚဘဲအတည္ေျပာေနဟန္ပါေလ။သို႔ေပမဲ့
ကူးေၾကာင့္နဲ႔ကူးခ်စ္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ အထိခိုက္
မခံခ်င္ပါေလ။
" ေမာင္ေျပာတာလက္ခံမလား၊ဒီေန႔ ကိုကိုက
ကိုကို႔အေမအတြက္ ဆိုင္ခန္းသြားရွာတာ
အဆင္မေျပခဲ့ဘူးမလား၊အဲ့ဆိုင္ခန္းကို တစ္ျခားသူဝယ္လိုက္တာဆို၊ေရာ့... ကိုကိုလိုခ်င္ေနတာမလား၊ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ဆိုင္
ေမာင္ဝယ္ထားတယ္၊မနက္ျဖန္ ေယာင္းဝူကို
ေမေမ့ရွိလႊတ္ေပးမယ္ "
" ငါမင္းအကူအညီမလိုအပ္ဘူး၊ငါ ေမေမ့ကို
ေကာင္းေကာင္းထားႏို္င္တယ္၊ေမေမအတြက္
ဆိုင္ခန္းအသစ္ငါရွာႏိုင္တယ္ "
ထယ္ေယာင္းျပံဳးလိုက္သည္။ကိုကိုအလွေလးက
သူထင္ထားသည့္အတိုင္း မာနႀကီးတာပဲ။ သူ႔အေမကိုလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မထား
ႏိုင္တာေတာင္ မ်က္ႏွာမပ်က္ရေအာင္ ထားသည္။တကယ့္ကိုသားအလိမၼာေလး။
ေမာင္နဲ႔မ်ားကြာပါ့။
" ဒါဆိုေမာင့္အကူအညီကို လက္မခံဘူးေပါ့၊
အဲ့ဒါလက္မခံရင္ေတာင္ ကိုကိုအလွေလးရဲ႕
အလုပ္အတြက္လက္ခံေလ "
" လက္မခံဘူး၊ငါ တစ္ျခားအလုပ္ရေအာင္
လုပ္မယ္၊ေမေမ့အတြက္ငါရွာႏိုင္တယ္ "
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္
လို႔ေျဖလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ သူ႔ဘာသာသူ
တစ္ဖက္သို႔ျပန္လွည့္သြားသည္။ထယ္ေယာင္း
သေဘာက်စြာ အားရပါးရရယ္မိလိုက္သည္။
" ေမာင္သိပါၿပီဗ်ာ၊သိတယ္လက္မခံဘူးဆိုတာ၊
ဒါေၾကာင့္ပဲ ေမာင္ဒီလိုေလးလုပ္ထားတယ္ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာရင္း ကားခန္းေရွ႕က
ဖိုင္တြဲကိုယူျပသည္။ထိုဖိုင္တြဲကိုဖြင့္ၾကည့္ကာ
သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕ျပသည္။ျမင္လိုက္ရသည္က
အဆိုးရြားဆံုး။သူ႔ရဲ႕လက္မွတ္ကအတြင္းေရးမွဴး
အလုပ္ကိုလက္ခံသည္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ႀကီးက
ရွိေနတာ။
သူႏႈတ္ခမ္းကိုက္လို႔ ထယ္ေယာင္းကိုခပ္စူးစူး
ၾကည့္မိသည္။သို႔ေပမဲ့ ထယ္ေယာင္းမွာေတာ့
ကူးရဲ႕စိတ္ဆိုးေနသည့္ပံုစံေလးကိုၾကည့္လို႔
အသည္းယားကာကူးရဲ႕ပါးျပင္ေလးကို
ကိုင္လိုက္ၿပီး စကားဆိုသည္။
" ဟားး..ခ်စ္စရာေလးဗ်ာ၊ေမာင့္ကို ခပ္စူးစူးၾကည့္တာလား၊အံ့ဩလို႔ မ်က္ဝန္းဝိုင္းေတြနဲ႔ၾကည့္တာလား၊ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ေဒါသထြက္လို႔
ခပ္စူးစူးၾကည့္တဲ့ရုပ္ေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔
ေမာင္အရမ္းအသည္းယားတာပဲ "
" ငါ့ကိုမဖက္နဲ႔လႊတ္စမ္းပါ! "
ကူးရဲ႕ပါးေဖာင္းေလးကို ခပ္ဖြြဖြဆြဲၿပီးနမ္းဖို႔လုပ္
သည္။ကူးကေတာ့ ထယ္ေယာင္းဖက္နမ္းမယ္
ဆိုတာသိေနလို႔ ရင္ဘက္ကိုအတင္းတြန္းထုတ္
ေနသည္။ဒါကို္ထယ္ေယာင္းက ကူးေလးမႀကိဳက္
တာကိုသိလို႔ ပိုတိုးကပ္သည္။ကူးေလးမွာ
ထယ္ေယာင္းကို ေျခေထာက္နဲ႔ပါကန္သည္။
သို႔ေပမဲ့ ေယာင္းဝူကေတာ့ယြန္းဂီနဲ႔
ဖုန္းစကားေျပာရင္း ကားဘက္ကိုလွည့္မိေတာ့
အံ့ဩသြားသည္။
" ယြန္းဂီေဟ်ာင္း ဆရာကမသိမသာေလး
ဦးေတာ့မယ္ထင္တယ္၊ကြ်န္ေတာ္ကားေဘးနားမွာ
ရပ္ေနရတာ အကုန္ျမင္ေနရတယ္၊ဟဲဟဲ...
ဆရာက သူ႔ဟာေလးကိုသိပ္သည္းေနတာ "
' ေဟ...ဟုတ္လား၊လူျမင္လမ္းမလယ္က
မေကာင္းဘူူး၊ငါျပန္ထိန္းလိုက္မယ္ '
ယြန္းဂီကထိုသို႔ေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားသည္။
ေယာင္းဝူသိသည္။သူေျပာရင္ဘယ္ေတာ့မွမရ။
ေဟ်ာင္းတို႔ဝိုင္းထိန္းရင္သာအဆင္ေျပသည္။
သူၾကေတာ့အငယ္ဆိုေတာ့ ဆရာ့ကိုလည္း
လိုက္မထိန္းရဲ။တကယ္ေသခ်ာၾကည့္ရင္
ဆရာက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္။
" ကိုကိုအလွေလးကလည္း ခ်စ္စရာေလးကို၊
လာပါဗ်ာ၊ေမာင့္ကိုအဲ့အၾကည့္ေလးနဲ႔ထပ္ၾကည့္
ေပးပါဦး၊ေမာင္ထပ္ၿပီး မွတ္ထားခ်င္လို႔ "
" ငါ့ကိုအတင္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ကိုက္မွာ! "
ထယ္ေယာင္းက ကူးကိုနမ္းဖို႔လုပ္သည္။ဒါကို
ကူးကရုန္းသည္။တကယ္ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း
ဒါေလးကိုခ်စ္လိုက္တာ။အသည္းယားစရာ
သူ႔ကိုမ်က္ဝန္းဝိုင္းေတြနဲ႔ ခပ္စူးစူးၾကည့္တာတဲ့။
ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘဲ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ။
" ဖုန္းဆက္ျပန္ၿပီကြာ "
ကိုကိုအလွေလးကိုစေနရင္း ယြန္းဂီထံမွဖုန္းဝင္
လာသည္မို႔ ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။ကူးေလးမွာေတာ့
ေဘးေထာင့္ကိုပိုကပ္၍ ကားတံခါးကိုသာဖြင့္ေန
သည္။ပြင့္မလာသည္ကခဏခဏ။ဘာလို႔ဆို
ကားတံခါးကိုထယ္ေယာင္းရဲ႕တပည့္က ပိတ္သြားတာ။
" စိတ္ခ်ပါ၊ငါအတင္းမလုပ္ပါဘူးကြာ၊ဒါပဲ! "
ထယ္ေယာင္းဖုန္းခ်လိုက္ကာ ေယာင္းဝူကိုဖုန္း
ေခၚလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္မွကူးေလးဘက္ကို
ၾကည့္ကာ စကားဆိုလာသည္။ရုပ္တည္တည္
ျဖင့္သူ႔ကိုၾကည့္လာတာ။
" အိမ္မွာကိုကို႔အေမတစ္ေယာက္ထည္းမလား၊
ေမာင္ျပန္လိုက္ပို႔မယ္၊ျငင္းမယ္မၾကံနဲ႔၊ေမာင္က
စိတ္မခ်လို႔လိုက္ပို႔တာ၊ၿပီးေတာ့ စာခ်ဳပ္ထဲမွာ
ကိုကို႔လက္မွတ္ရွိေနတာ၊တစ္ညေလာက္ေတာ့
ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမနက္ၾက ေမာင္လာေခၚမယ္ "
" မင္းကိုမုန္းလိုက္တာ၊ငါမႀကိဳက္တာေတြကို
မင္းလုပ္ေနတာ၊မုန္းဖို႔ေကာင္းတယ္ "
ကူးေလးက ထယ္ေယာင္းကိုႏႈတ္ခမ္းကိုက္လို႔
ၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည္။ထယ္ေယာင္းက
ကူူေလးေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ လက္တို႔ေခတၱ
ရပ္တန္႔သြားေပမဲ့ဂရုမစိုက္ပါေလ။ျပံဳးလိုက္ကာ
သူ႔ဘက္လွည့္လာသည္။
" မုန္းတယ္မလား၊ေနာက္က်ခ်စ္လာလိမ့္မယ္ "
ထိုသို႔သာေျပာၿပီး ထယ္ေယာင္းတစ္ဖက္သို႔
ျပန္လွည့္ေနသည္။ထိုစဥ္ ေယာင္းဝူကကားထဲ
ဝင္လာၿပီး ကားေမာင္းသည့္ေနရာ၌ထိုု္င္ကာ
ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ကူးကိုျပံဳးျပသည္။ကူး
လ်စ္လ်ဴရႈကာ ကားမွန္ဘက္သို႔ျပန္လွည့္သည္။
သည္ေတာ့မွ ေယာင္းဝူလည္းကားေမာင္းကာ
ကူးေလးရဲ႕အိမ္ဘက္သို႔ ဦးတည္လာခဲ့သည္။
" ေမာင္..မနက္ၾကလာေခၚမွာ၊အသင့္ျပင္ထား၊
မဟုတ္ရင္ အိမ္ထဲထိဝင္လာမွာ "
အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ကားေပၚကဆင္းေနစဥ္
ထယ္ေယာင္းက ကားထဲကေနလွမ္းေအာ္သည္။
ကူးေလး ထယ္ေယာင္းဘက္ျပန္လွည့္လို႔
မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္လိုက္ၿပီး ဘာမွမဆိုဘဲ အိမ္ထဲကိုဝင္လာသည္။ထိုသည္ကို
ထယ္ေယာင္းက သေဘာက်ကာ...
" ေတာက္!မ်က္ေစာင္းလွလွေလးက အသည္းယားစရာကြာ "
ကားထဲမွာက်န္ခဲ့သည့္ ထယ္ေယာင္းမွာေတာ့
ကူးေလးရဲ႕မ်က္ေစာင္းလွလွေလးကို သေဘာ
ေခြ႕ေနေတာ့တာ။
~
" ဆရာ...အိမ္ေတာ္မွာဧည့္သည္ေရာက္ေနတာ
ထင္တယ္၊ကားတစ္စီးေရာက္ေနတယ္ "
ကိုကိုအလွေလးကိုပို႔ေပးၿပီး ထယ္ေယာင္းက
သူ႔အိမ္ေတာ္ဘက္ကို ေယာင္းဝူကိုလိုက္ပို႔ခိုင္း၏။
သူလည္းဒီေန႔က အဖိုးနဲ႔အတူသြားေတြ႕ရင္း ေသာက္တာလြန္သြားသည္မို႔ ေယာင္းဝူကိုလာႀကိဳ
ခိုင္းလိုက္ၿပီး အသြားအျပန္လာပို႔ခိုင္းတာ။
" ငါအိမ္လာေနတဲ့ေန႔မွာမွ ဧည့္သည္ေရာက္လာ
ရတယ္လို႔၊စိတ္ပ်က္စရာေတြ၊ဟူး... "
ထယ္ေယာင္းက စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္သူဝတ္ထားတဲ့
ရွပ္အနက္ကိုခြ်တ္ခ်လိုက္ကာ ပုခံုးေပၚတင္လိုက္
သည္။ၿပီးေနာက္ ရင္ဘက္ကကုတ္ရာေလးကို
သတိထားမိေတာ့ ရယ္လိုက္သည္။ေယာင္းဝူမွာ
ရင္ဘက္ကအရာကိုသတိထားမိျပန္ေတာ့
စကားဆိုသည္။
" ဆရာ့အပိုင္က လက္စြမ္းျပသြားျပန္ၿပီပဲ၊ဟဲဟဲ..
ဆရာေတာ့ယူၿပီးရင္ ပိုဆိုးေနပါၿပီ "
" ေကာင္းတာေပါ့၊ငါ့လိုဆိုသြမ္းေနတာကို ကိုကိုအလွေလးသာထိန္းေပးရင္
စကားပိုနားေထာင္ဦးမွာ "
ထယ္ေယာင္းကေျပာၿပီး ကားတံခါးဖြင့္ကာထြက္
သြားသည္။ေယာင္းဝူမွာေတာ့ ဆရာ့ကိုၾကည့္ကာ
ေခါင္းခါရင္း စကားဆိုလိုက္သည္။
" ေဆးလည္းမမွီ၊ဆရာ့မိဘေတြအစား အားနာလိုက္တာ၊မိဘေတြေျပာတာၾက
နားမေထာင္ဘဲ သူ႔ဟာေလးေျပာတာကိုေတာ့
နားေထာင္မယ္တဲ့၊အံ့ဩစရာႀကီး "
ေယာင္းဝူကေတာ့ ဆရာ့ကိုျပန္လိုက္ပို႔ၿပီးၿပီမို႔
သူလည္းဆရာခိုင္းထားသည့္ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့
အလုပ္ေတြကိုလုပ္ရန္ သူ႔ေနသည့္ကြန္ဒိုကိုသာ
ျပန္သြားရသည္။
ထယ္ေယာင္းအိမ္ေတာ္ထဲေရာက္လာေရာ
ဒယ္ဒီကသူတို႔နားမွာ သတင္းစားဖတ္ေနသည္။
အေဒၚျဖစ္သူနဲ႔အတူ ညေနကဆိုင္မွာေတြ႕ခဲ့တဲ့
ေကာင္နဲ႔စကားေျပာေနသည္ကိုျမင္လို႔ မသိခ်င္
ေယာင္ေဆာင္ကာ အခန္းဘက္သို႔ဦးတည္ခဲ့
သည္။ဒါကို အလိုက္မသိသည့္ေဒၚေလးက လွမ္းေခၚေလသည္။
" ဟယ္...ေဒၚေလးရဲ႕ေပါက္စေလးျပန္လာၿပီပဲ၊
လာပါဦး၊လီယမ္ေလးနဲ႔ သားကိုထပ္မိတ္ဆက္
ေပးမယ္၊လီယမ္ေလးက သားအႀကိဳက္
formal Suitဝယ္လာတာ၊ေတာ္ရဲ႕လား လာဝတ္ၾကည့္ဦး "
" စိတ္မဝင္စားဘူး "
ထယ္ေယာင္းရဲ႕စကားေၾကာင့္ ေဒၚေလးျဖစ္သူက
လီယမ္ကိုၾကည့္ကာအားနာသြားသည္။ဖခင္ျဖစ္တဲ့ကင္မ္ထယ္ေဆာင္းက သူ႔သားပံုစံကိုၾကည့္လို႔
အကဲခတ္ေနသည္။အရက္မူးလာလို႔ ပူရင္ေတာင္
ထိုကဲ့သို႔အဝတ္ကိုမခြ်တ္သင့္တာကို အခုေတာ့
အေတာ့္ကိုဆိုးသည္။
လီယမ့္မွာေတာ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕အေပၚပိုင္း
အဝတ္ဗလာပံုစံကိုခိုးၾကည့္ေနသည္။
အစ္ကိုထယ္က တကယ့္ကိုဆြဲေဆာင္မႈအား
ျပင္းၿပီးေခ်ာလိုက္တာ။လီယမ္ဒါေတြေၾကာင့္
အစ္ကိုထယ္ကိုပိုသေဘာက်မိပါသည္။
ထယ္ေယာင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ဆိုကာအေပၚထပ္
တက္ဖို႔ျပင္သည္။ထိုေျခလွမ္းေတြကို ထပ္ၿပီး
ရပ္တန္႔ေအာင္လုပ္သည္က ဒယ္ဒီအသံေၾကာင့္။
" ကင္မ္ထယ္ေယာင္း၊ဧည့္သည္ေရာက္ေနတာ
ေလ၊ေလးစားမႈရွိၿပီး လာထိုင္လိုက္ပါလား "
" ေလးစားမႈရွိရေအာင္ ဒီေကာင္ကဘာမို႔လို႔လဲ၊
လူႀကီးလူေကာင္းလား၊အဟက္...ေလးစားမႈ
တစ္ကြက္မွမရွိတဲ့ေကာင္ "
ထယ္ေယာင္းက လီယမ္ကိုခပ္စူးစူးၾကည့္ရင္း
ေျပာလိုက္ၿပီး အေပၚထပ္သို႔တက္သြားသည္။
ထယ္ေယာင္းရဲ႕စကားေၾကာင့္လီယမ္လည္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ေဒၚေလးကင္မ္က
လီယမ့္ကိုၾကည့္ၿပီး အားနာဟန္စကားဆိုသည္။
" အားနာလိုက္တာ၊ေဒၚေလးရဲ႕တူေပါက္ေလးက
တစ္ဦးထည္းေသာမို႔ အလိုလိုက္ထားေတာ့
ဆိုးေနတာ၊ခုနက သူ႔ဒယ္ဒီေတာင္မႏိုင္တာ "
အေဒၚျဖစ္သူရဲ႕စကားေၾကာင့္ လီယမ္ကျပံဳးရင္း
လက္ထဲေဒၚေလးကင္မ္အတြက္ ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းအိတ္ထည့္ေပးၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
" ရပါတယ္ေဒၚေလးရယ္၊လီယမ္နဲ႔ေဒၚေလးက
စကားေျပာရမဲ့သူေတြမွမဟုတ္ဘဲ၊ဟီးဟီး...
လီယမ္ေလ ေဒၚေလးအတြက္ပါေတြးေတာၿပီး
ဝယ္ခဲ့တယ္၊ေဒၚေလးက အဲ့လုိေလးေတြ ဝတ္ရတာႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ေလ "
လီယမ္ေပးသည့္ပစၥည္းထုပ္ကို ကမ္းယူလိုက္ၿပီး
အထဲကကတၱီပါအနီေရာင္ဗူးကိုဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ တန္ဖိုးႀကီးစိန္လည္ဆြဲႀကီးတစ္ကံုးေတြ႕သည္။
လွပသည့္အဖိုးတန္စိန္ေတြျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္
စိန္လည္ဆြဲႀကီးကလွပလြန္းေတာ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕အေဒၚကင္မ္ယြန္းေဆာင္းမွာ
မျပံဳးပဲမေနႏိုင္ေတာ့ပါေလ။
သတင္းစာဖတ္ရင္းထိုင္ေနသည့္ ေမာင္ျဖစ္သူ
ကင္မ္ထယ္ေဆာင္းမွာလည္း အစ္မျဖစ္သူရဲ႕
ေလာဘႀကီးမႈကိုၾကည့္ကာ ေခါင္းအသြင္သြင္
ခါလ်က္။ငါ့အစ္မေလာဘႀကီးလိုက္တာ။
" ဟယ္...လီယမ္ေလးက အလိုက္သိခ်က္ေနာ္၊
ေဒၚေလး ဘယ္လုိမ်ားေျပာရမွန္းမသိဘူး "
" ေဒၚေလးကလည္း လီယမ္တို႔ကဒီလူနဲ႔ဒီလူ
ေျပာရမဲ့သူေတြမဟုတ္ပါဘူး၊အာ...ၿပီးေတာ့
ဒါကေလအစ္ကိုထယ္ရဲ႕အေမအတြက္ လီယမ္ဝယ္လာေသးတယ္ "
လီယမ္ကေနာက္ထပ္အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုထုတ္ၿပီး
ေဒၚေလးကင္မ္ဘက္ ကမ္းေပးသည္။ထိုသည္ကို
ထယ္ေယာင္းရဲ႕အေဖက သတိထားမိသည္ျဖင့္..
" အခ်စ္ကဒါေတြမႀကိဳက္ဘူး သားလီယမ္၊သူမ
ဒါေတြဝတ္ေလ့မရွိဘူး၊ဦးေလးနဲ႔သားက
ေပးဖူးတာေတာင္ယူတာမဟုတ္ဘူး "
သတင္းစာကိုစားပြဲေပၚခ်ကာ တပ္ထားသည့္
မ်က္မွန္ကိုျပန္ပင့္တင္ရင္း ေရွ႕ရွိႏြားႏို႔တစ္ခြက္ကို
ေမာ့ေသာက္ၿပီးေနာက္ ေျဖလာသည္။ဟုတ္သည္၊
အခ်စ္ကေတာ္ရံုဆို သူ႔အိေျႏၵနဲ႔သူေနတာျဖစ္၏။
တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြသေဘာမက်။သူ႔သားနဲ႔
သူ႔ေယာက်ာ္းကဝယ္ေပးတာေတာင္ လက္မခံ။
" ဟုတ္တယ္ကြယ္၊သူ႔ဇနီးက ဘာမွမႀကိဳက္ဘူး၊
ဒါေၾကာင့္မို႔ဒါမ်ိဳးေတြဆို ဘယ္လိုေပးေပးမဝတ္
တက္ဘူးရယ္ "
" အာ...အဲ့လိုကိုး၊ဒါဆိုလည္း ေဒၚေလးပဲယူထား
ပါ၊အစ္ကိုထယ့္ကိုလည္း ဒါေလးေပးေပးပါ၊
လီယမ္က အဲ့တုန္းကကိစၥကိုအားနာၿပီးျပန္ေပး
တာပါ ဟီးဟီး "
သူမဒီလီယမ္ေလးကို သေဘာက်မိပါသည္။
လီယမ့္အေဖကႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး
မိခင္ကသူမသူငယ္ခ်င္း ဟန္းဂုသူျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံျခားမွာအေျခခ်ေက်ာင္းတက္ေနသည့္
လီယမ္ေလးက သားထယ္ေလးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး
ျပႆနာျဖစ္ခဲ့ေသးလို႔ အားနာၿပီးျပန္ေပးတက္
တာတဲ့။လီယမ္ေလးက လိမၼာလြန္းလိုက္တာ။
လီယမ္ေလးက အသားေလးကေဖြးေဖြးေလး။
မ်က္ႏွာေလးက အျပစ္အနာဆာမရွိရေအာင္
ေခ်ာေမာေနတာ။လူေကာင္ေလးကသာေသးတာ၊
ခပ္လွလွေလးမို႔ သူမခ်စ္မိပါေသးသည္။
လီယမ္ေလးၾကည့္ရတာလည္း သူ႔တူေလး
ထယ္ေယာင္းကို သေဘာက်ေနပံုပင္။ဒါေၾကာင့္
အဆင္သာေျပရင္ သေဘာတူပါသည္။ျပည့္စံုေန
တဲ့ကေလးမို႔ သူမပိုသေဘာက်သည္။မိဘေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းအခ်ိဳ႕ကိုဦးစီးေနတာမို႔ သားထယ္နဲ႔
ခ်ိတ္ဆက္ေပးရမည္။
" ေဒၚေလး...လီယမ္ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ဦးေလး
လီယမ္ျပန္ၿပီေနာ္ "
လီယမ္ရဲ႕ႏႈတ္ဆက္သည့္စကားကို သတင္းစာျပန္ဖတ္ေနသည့္ ထယ္ေယာင္းရဲ႕အေဖက ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
" အင္းေဒၚေလး အေရွ႕ထိလိုက္ပို႔ေပးမယ္၊
ဟယ္ရင္း ဒီအထုပ္ကို ငါ့တူေလးကိုပုိ႔ေပးလိုက္ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
အလုပ္လုပ္သည့္ေကာင္မေလးလက္ထဲ အထုပ္ေပးလိုက္ၿပီး ထယ္ေယာင္းထံသို႔
သြားပို႔ေစသည္။သူမကေတာ့ လီယမ္ေလးကို
အိမ္ေရွ႕ကားအနားအထိ လိုက္ပို႔ေပးသည္။
ကားနားေရာက္ေတာ့ လီယမ္ကျပံဳးလိုက္ၿပီး
ထယ္ေယာင္းအေဒၚကို စကားဆိုသည္။
" ေဒၚေလးကင္မ္ကိုေျပာျပရဦးမယ္၊လီယမ္လည္း
သိတာမၾကာေသးဘူးသိလား "
ထယ္ေယာင္းအေဒၚမွာလည္း စိတ္ဝင္တစားျဖင့္
လီယမ္ေျပာမည့္စကားကို နားေထာင္ေနသည္။
ထိုသည္ကိုလီယမ္က ျပံဳးလိုက္ကာ...
" လီယမ္ေတြ႕ခဲ့တာေပါ့ ေဒၚေလးရယ္၊ အစ္ကိုထယ္က လီယမ္တို႔ေက်ာင္းမွာနာမည္ႀကီး
ဆံုးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေလ၊ခ်မ္းသာေတာ့
ကပ္ခ်င္ၾကမွာေပါ့၊အခုလည္း ကပ္ေနတဲ့သူရွိၿပီ
ထင္တယ္ေဒၚေလးရယ္၊အစ္ကိုထယ္ကိုသူက
လိုက္ကပ္ေနတာေလ၊ၿပီးေတာ့ လီယမ္ကစံုစမ္း
ၾကည့္တာ ဟိုးလမ္းၾကားထဲမွာအိမ္ေဟာင္းရွိၿပီး
ရံုးအလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေလ၊
အစ္ကိုထယ္ကိုဘယ္လိုဆြဲေဆာင္ထားလဲမသိ
အစ္ကိုထယ္က လီယမ့္ကိုေတာင္ဆိုင္မွာ ေအာ္သြားေသးတာဗ်ာ "
လီယမ္ကေျပာေနရင္းကေန မ်က္ႏွာငယ္ေလး
အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ေဒၚေလးကင္မ္က
လီယမ္ရဲ႕အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္သြားသလို လီယမ္ေျပာျပသည့္ကိစၥေၾကာင့္
ေဒါသလည္းထြက္သြားသည္။ဒါေၾကာင့္ပင္
လီယမ္ရဲ႕ပုခံုးေလးကိုကိုင္၍ စကားဆိုသည္။
" ဟယ္...လီယမ္ေလးကိုေအာ္သြားတာ အဲ့တစ္ေယာက္ေၾကာင့္လား၊ေနဦး၊ေဒၚေလး
အဲ့ေကာင္ေလးအေၾကာင္း စံုစမ္းဦးမယ္၊ငါ့တူကို
သူတို႔လိုလူက လိုက္မွန္းေနေသးတာ၊ငါနဲ႔ေတြ႕ၿပီ
ေပါ့၊ "
" လီယမ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ေဒၚေလးကင္မ္၊
လီယမ္ကသတိေပးတာ၊အဲ့လိုလူေတြက ပိုက္ဆံပဲ
လိုက္ၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ စိတ္ပူလို႔ရယ္ "
မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ေျပာသည့္ လီယမ္စကားကို
ေဒၚေလးကင္မ္ကယံုၿပီး သနားသြားသည္ေလ။
ၿပီးေနာက္ သူမသေဘာက်ေအာင္လည္းေျပာသြား
ေသးေတာ့ ပိုလို႔ကိုသေဘာက်ေနတာ။
" ေက်းဇူးပါကြယ္၊လီယမ္ေလး ကားေသခ်ာေမာင္းေနာ္၊ေဒၚေလးလည္း
ေနာက္မွသားအေမကို လာေတြ႕မယ္လို႔ "
လီယမ္ကေခါင္းသာၿငိမ့္ျပၿပီး ကားထဲဝင္ကာ
ကားေမာင္းလို႔အိမ္ျပန္သြားေတာ့သည္။ထို႔အတူ
ထယ္ေယာင္းအေဒၚမွာလည္း အိမ္ေတာ္ထဲသို႔
ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။အိမ္ေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့
မထင္မွတ္စရာေတြျဖစ္လို႔။
" ေတာက္!ကင္မ္ထယ္ေယာင္း မင္းဒါဘာေတြ
လုပ္ေနတာလဲ၊မယူခ်င္ဘူးဆို ေကာင္းေကာင္း
ေျပာလိုက္ေလ၊ဘာလို႔ အက်ႌကိုမီးရွို႔ရတာလဲ "
Bathrobeဝတ္ထားသည့္ ထယ္ေယာင္းက
အခုမွေရခ်ိဳးကာစပံုပါေလ။ဒါကိုကေလးမေလးကပစၥည္းသြားပို႔ရင္းေဒါသထြက္ကာ ေအာက္ထပ္က သူ႔ဒယ္ဒီေရွ႕၌အက်ႌကို
မီးရွို႕ျပစ္သည္။ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔ေရွ႕က မီးေလာင္ေနတဲ့ ပစၥည္းကိုၾကည့္လို႔
ခပ္တည္တည္ပင္စကားဆိုသည္။
တကယ္!ကင္မ္ထယ္ေယာင္းတို႔ဆိုးခ်က္။
" နားမလည္ဘူး ဒယ္ဒီရာ၊ကြ်န္ေတာ္က မယူဘူး
ေျပာတာကို ေဒၚေလးကေပးခိုင္းလို႔ဆိုၿပီးခ်ထား
ဖို႔လုပ္ေနလ္ို႔ မီးရွို႔ၿပီးပို႔ေပးတာ "
ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚ၌ထယ္ေယာင္းက
ထိုင္ၿပီးလက္ပိုက္ရင္း ေျခခ်ိတ္ထိုင္ကာ သူ႔ဒယ္ဒီကိုခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္ေနသည္။
ေျခသလံုးေတာင့္ေတာင့္ေတြက ခပ္မိုက္မိုက္။
Bathrobeနဲ႔ေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနတဲ့
ထယ္ေယာင္းက ဆိုးတာေလးပဲရွိသည္။
ၾကည့္စမ္း!ဒီေကာင္အေဖကို ၾကည့္တဲ့အခ်ိဳးကို။
အေဖကိုခပ္ျပံဳးျပံဳးျပန္ၾကည့္ရင္း ျပႆနာရွင္းဖို႔
အေဒၚကိုေစာင့္ေနတာ။
" မင္းအေမအိပ္ေနတယ္ေလ၊တိုးတိုးေျပာစမ္း!
မင္းကြာ!ငါမႏိုင္ေတာ့ဘူး! "
" ဒယ္ဒီမႏိုင္လည္းမေျပာနဲ႔ေလ၊ေဒၚေလး ဘယ္မွာလဲ၊ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ရွင္းမယ္ "
သူ႔ဒယ္ဒီအေျပာကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျဖသည္။
ေျခခ်ိတ္ထိုင္ၿပီး ေရခ်ိဳးခါစဖြာလန္က်ဲေနသည့္
ဆံပင္ေရႊေရာက္တို႔ကိုသပ္တင္ၿပီးေစာင့္ေနတာ။
သည္ေတာ့ထယ္ေယာင္းအေဒၚမွာ သက္ျပင္းရွည္
ခ်လိုက္ကာ အနားသြားၿပီးေျဖရွင္းရမည္။
" ေဒၚေလးကဒီမွာ၊ဘာလို႔ တအားဆိုးေနတာလဲ "
အေဒၚျဖစ္သူက သူ႔အနားကိုလာကာေျပာသည္။
ထယ္ေယာင္း သူ႔အေဒၚကိုၾကည့္လိုက္ရင္း
လည္တိုင္ထက္လည္ဆြဲႀကီးကိုၾကည့္ကာ
ဟက္ခနဲရယ္သည္။
" ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္လံုးဝယ္ေပးတာေတာင္
မေလာက္ႏိုင္ဘူးလား၊လြန္ပါတယ္ဗ်ာ "
" ထယ္ေယာင္း!မင္းအေဒၚကို အဲ့လိုမေျပာနဲ႔ေလ၊
ဒီေကာင္ကြာ!ဟူး! ငါအခန္းထဲဝင္ေတာ့မယ္ "
ထယ္ေယာင္းရဲ႕အေဖက သူ႔သားကိုမေျပာခ်င္လို႔
အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့သည္။သည္ေတာ့မွ
ထယ္ေယာင္းလည္းထကာ အေဒၚျဖစ္သူေရွ႕
ရပ္ကာငံု႔ၾကည့္ရင္း စကားဆိုသည္။
" အဲ့ေကာင္နဲ႔ပတ္သက္တာကို ကြ်န္ေတာ္မျမင္
ခ်င္ဘူး "
" ေဒၚေလးၾကားလိုက္ရတဲ့ သတင္းေတြလည္း
မမွန္ပါေစနဲ႔ေနာ္ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း "
ေဒၚေလးစကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းျပံဳးသည္။
ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္အျပံဳးေတြမ်ား သူ႔အေဒၚေရွ႕
ျပေနသည္။ၿပီးေနာက္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
" ကြ်န္ေတာ့္အနာဂတ္မွာ အဖိုးတန္ေလးေရာက္
ေနၿပီမို႔ ေဒၚေလးကစိတ္မပူပါနဲ႔ "
ထယ္ေယာင္းစကားတစ္ခြန္းသာေျပာၿပီး အေပၚထပ္သို႔တက္သြား၏။အေဒၚမွာေတာ့
သူ႔တူေျပာသြားသည့္စကားေၾကာင့္ ပုိလို႔ကို
စိတ္မထင္မက်ျဖစ္သြားသည္။အေဒၚအရင္းမို႔
တူေလးေကာင္းစားေရးကို လိုလားတာေၾကာင့္
သူမရဲ႕တူေလးေျပာသည့္စကားကို
သေဘာမက်ပါေလ။
~
အခန္းထဲကိုျပန္ေရာက္လာသည့္ ထယ္ေယာင္းမွာလည္း က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့သူ၏
King Sizeေမႊ႕ယာထက္ ထိုင္ခ်ကာအံဇြဲေပၚမွာ
တင္ထားသည့္ဖုန္းကိုယူလိုက္ရင္း Contactထဲရွိ
နာမည္လွလွေလးျဖင့္ မွတ္ထားသည့္
' ေမာင့္အလွေလး ' ထံသို႔သာစာပို႔လိုက္သည္။
' ဒီတစ္ညထည္း အခြင့္အေရးကို ကိုကိုအလွေလး
အသံုးခ်တက္မယ္ထင္တယ္ ' ဆိုသည့္စာေရးလို႔
ပို႔လိုက္သည္။ခ်က္ခ်င္းပို႔သည့္စာကိုမၾကည့္ဘူး
ဆိုတာသူသိတာမို႔ ေမႊ႕ယာထက္လွဲခ်လိုက္ၿပီး
အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက ကိုကိုအလွေလးရဲ႕
ပံုေလးကိုအႀကီးခ်ဲ႕ကာ အခန္းထဲ၌ကပ္ထား
သည္ေလ။
ကိုကိုအလွေလးတို႔ သူတို႔အလုပ္ခန္းထဲက အေဖာ္ေတြနဲ႔စကားေျပာရင္း ရယ္ေနသည့္
ပံုေလးကိုသူေတြ႕လို႔ သိမ္းထားမိသည္။
ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးကို ေရွ႕က်မွာဆိုးလို႔
ေနာက္မွာသပ္တင္ထားၿပီး မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့
ပံုလွလွေလး။တကယ္ သေဘာက်ျမတ္ႏိုးမိပါ
သည္။ထိုပံုေလးကို သူေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေၾကာင္
ၾကည့္မလို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္သိမ္းၿပီးခ်က္ခ်င္း
ပံုအႀကီးႀကီးထုတ္ကာ သူ႔အခန္းက
နံရံ၌ကပ္ထားခဲ့သည္။
" လွလိုက္တာ၊အဲ့အၾကည္ဓာတ္ကိုၾကည့္ၿပီး
ေမာင္အိပ္ရမွာဆိုေတာ့ အိမ္မက္ေလးလွၿပီ၊
ဒီေန႔အိမ္ျပန္ဖို႔ႏႈတ္ဆက္တဲ့အနမ္းေလးေတာင္
မရလိုက္ဘူး ဟူး... "
ထယ္ေယာင္းက ေမႊ႕ယာထက္လွဲရင္း ဖုန္းကိုယူကာ စာပို႔ထားသည့္ကိုၾကည့္မိေတာ့
ကိုကိုအလွေလးက သူ႔စာကိုၾကည့္သြားၿပီျဖစ္
သည္။ျပန္စာေတာ့ မလာဘူးဆိုတာသိသည္မို႔
ထယ္ေယာင္းျပံဳးလိုက္သည္။
" မနက္ၾကကိုကိုအလွေလး လက္ခံမယ္လို႔
ေမာင္ထင္တယ္ "
ထယ္ေယာင္းလည္း တစ္ေန႔လံုးအျပင္ထြက္
ထားရေတာ့ပင္ပန္းလာသည္မို႔ ၾကာၾကာေတာင္
မ်က္လံုးမဖြင့္ႏိုင္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
တစ္ဖက္က ကူးေလးမွာေတာ့မအိပ္ႏိုင္ေသးဘဲ
ကုတင္ေပၚမွာထိုင္လို႔ အေတြးမ်ားေနသည္။
" ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ေမေမကငါအလုပ္မရွိ
ေတာ့တာသိေပမဲ့လည္း သူအလုပ္ေတြထြက္လုပ္
ေနမွာဆိုးတယ္၊ဂယူ႔ကိုေျပာၿပီးအလုပ္လုပ္ရင္
ေရာ... "
ကုတင္ေဘးကအံဇြဲေပၚမွာ ကူးေလးနဲ႔အတူ မင္ဂယူတြဲရိုက္ထာသည့္ပံုကိုၾကည့္လို႔ ကူးေလး
သက္ျပင္းခ်သည္။ဟင္းခ်က္ဝါသနာပါသည့္
ေမေမ့အတြက္ ဆိုင္ေကာင္းေလးဖြင့္ေပးခ်င္လို႔
သူပိုက္ဆံပိုရွာရမည္။အခုဆိုင္ေတာင္ သူမ်ားက
အရင္ဦးသြားခဲ့သည္မလား။ဒီထက္ေကာင္းတာ
လည္းျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တာမို႔ သူေတြးရသည္။
ၿပီးေတာ့လည္း ဒီကိစၥကဂယူ႔ကိုေျပာျပရင္ေတာင္
ဂယူလက္ခံခ်င္မွာမဟုတ္ပါ။ညေနကတင္ ကိုယ့္
ခ်စ္သူကိုသူကထိပါးသည္အထိ သူ႔ေရွ႕မွာနမ္း
ထားေတာ့ ဂယူ႔အတြက္ အဆင္ေျပမွာမဟုတ္
ဘူးဆိုတာသိသည္။ဒါေပမဲ့လည္း သူကအဆင္
မေျပလို႔မတက္သာလို႔ အတြင္းေရးမွဴးအလုပ္ကို
ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဂယူနဲ႔ရံုးမွာေတြ႕လို႔ရသည္။
" စိတ္ညစ္တယ္၊ငါရူးခ်င္တယ္၊ငါဘာလို႔အဲ့
ေလာက္ထိ အသံုးမက်ရတာလဲ၊ငါ့ကိုသူက
ခ်ယ္လွယ္ေနတာကို ငါကဘာလို႔မလုပ္ႏိုင္လဲ၊
ဂ်ီဂ်ီ...ဂ်ီဂ်ီရွိေနတာပဲ၊သူ႔ကိုဆက္ရမယ္ "
ကူးေလး ဖုန္းဖြင့္ကာဂ်ီမင္ကိုရွာကာ contactကို
ရုိက္ရွာၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ဖုန္းဝင္သြားၿပီး
ခဏၾကာေတာ့ ဖုန္းကိုင္လာသည္။
" ဂ်ီဂ်ီ... "
ကူးေလးက ဖုန္းဝင္လို႔ဂ်ီမင္နာမည္ကိုရြတ္ဆို
လိုက္သည္။သို႔ေပမဲ့ဂ်ီမင္မဟုတ္သည့္ယြန္းဂီက
ဖုန္းကိုင္လာသည္။
' ေဩာ္...ထယ္ေယာင္းအပိုင္ေလးလား '
" မင္း... "
' ဟုတ္တယ္ေလ မင္ယြန္းဂီ၊မင္ဂ်ီမင္မအားဘူး၊
ေရခ်ိဳးေနတယ္၊ဘာေျပာေပးရမလဲ '
တီ ~
ယြန္းဂီကစကားေျပာသည္ကို ဆက္နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းခ်လိုက္သည္။
ယြန္းဂီသိတာေပါ့။ထယ္ေယာင္းအပိုင္ေလးက
သိပ္ကိုမာနႀကီးၿပီး အရမ္းေခ်တက္တာ။သူ႔ေရာ
ဒါနဲ႔ဆိုအေခ်ခံရတာ သံုးႀကိမ္ရွိၿပီ။ပထမက ဂ်ီမင္နဲ႔စကားေျပာတာေတြ႕လို႔၊ဒုတိယႀကိမ္က
သူ႔ကုမၸဏီမွာလာရင္းေပါ့၊အခုေတာ့ ဖုန္းထဲကေန
အေခ်ခံရသည္အထိ။
" ခုနကဘယ္သူ႔ဖုန္းလာတာလဲ "
သန္႔စင္ခန္းထဲဝင္ရင္ ေပသြားသည့္ေကာ္ဖီရည္
ေတြကိုေဆးၿပီးတစ္ရႈးျဖင့္လက္သုတ္ကာ ဂ်ီမင္ကအျပင္ထြက္လာရင္းေမးေလသည္။
ယြန္းဂီကလက္ထဲ ဖုန္းေပးလိုက္ရင္း...
" မင္ယြန္းဂီရဲ႕အပိုင္ကို ထယ္ေယာင္းရဲ႕အပိုင္က
ဖုန္းလွမ္းဆက္တာပါ "
ယြန္းဂီစကားေၾကာင့္ ဂ်ီမင္ေဒါသထြက္ကာ
ေျခေထာက္ကိုကန္လိုက္သည္။ယြန္းဂီကေတာ့
မကန္ခင္ေရွာင္လိုက္တာမို႔ မ်က္ႏွာကခပ္ျပံဳးျပံဳး။
" ရူးေနေသးတယ္၊မင္းကိုငါက အေျဖမေပးေသး
ဘူး၊ပိုင္စိုးပိုင္နင္းမေျပာနဲ႔၊ၿပီးေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို မင္းသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သေဘာမတူႏိုင္ဘူး၊သူ႔မွာကခ်စ္သူရွိတယ္ "
" ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကေရာ ဂရုစိုက္မယ္ထင္လား၊
ႏိုးပဲေနာ္၊ထယ္ေယာင္းက ဇြဲအရမ္းႀကီးတာ၊
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရကိုရမွာလိုက္ဖက္လို႔ "
ဂ်ီမင္ကေျပာသည္ကို ယြန္းဂီကရယ္လိုက္ရင္း
ေျဖသည္။ဂ်ီမင္မွာေတာ့ ယြန္းဂီစကားကိုမၾကည္
သလိုၾကည့္ကာ ထြက္သြားသည္။ထို႔ေနာက္
ယြန္းဂီမွာရယ္ရင္း အေနာက္ကလိုက္ရသည္။
ဒီေန႔ကအတူေကာ္ဖီေသာက္ၾကေတာ့ ဆိုင္ထဲ
ကေလးတစ္ေယာက္ကဝိတ္တာကိုဝင္တိုက္ရင္း ဂ်ီမင္ေပၚေမွာက္က်တာမို႔ စိုသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသည္အတြက္ မင္ယြန္းဂီမွာကေလးကိုေတာင္
ေအာ္ေငါက္လိုက္ရေသးသည္။
" ဟင္း....အဆင္မေျပပါလား၊ဂယူ... "
သူေတြးေနတုန္းရွိေသး ဂယူ႔ထံမွဖုန္းလာသည္မို႔
ကိုင္လိုက္သည္။ေတာ္ေသးသည္က ဂယူ႔အသံက
ညေနကလိုမဟုတ္ဘဲ ၾကည္လင္ေနလို႔သာ။
' ကိုယ္ညေနက ကူးကိုထားၿပီးအိမ္ျပန္သြားမိတာ၊
ကိုယ္အားနာပါတယ္၊တကယ္ကိုယ္ေမေမေခၚလို႔
ျပန္ရင္းကေန အိမ္ကိုပဲျပန္ေရာက္သြားတာ၊ကူး
ေရာအိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီမလား '
ဂယူ႔စကားေၾကာင့္ ကူးအံ့ဩသြားသည္။ဂယူက
သူ႔ကိုတစ္ခါမွထားၿပီး အိမ္ျပန္တက္တာမဟုတ္။
ဒါကိုအခုၾကအတည္ႀကီးထားသြားၿပီးကို အိမ္ျပန္တာပဲ။ဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္
မိသည္။ခ်စ္သူကဒုကၡေရာက္ေနတာကိုသူမသိ။
ကူးမွာေတာ့ သူနဲ႔အတူဆင္တူဝတ္ဖို႔ေတာင္
အဝတ္ေလးဝယ္ဖို႔စဥ္းစားေသးတာ။ၿပီးမွ ထယ္ေယာင္းလက္ထဲရုန္းမရျဖစ္ေနတာကို။
" အင္း...ေရာက္ေနၿပီ၊ကူး ဒီတစ္ခါေတာ့ဂယူ႔ကို
စိတ္ဆိုးမိတယ္၊ကူးက အေမခိုင္းလို႔သြားတာ
ထင္ေနတာ၊ၿပီးမွ အိမ္ျပန္တာတဲ့လား "
' ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကူး.. '
" ထားလိုက္ပါေတာ့၊ကူး အိပ္ေတာ့မယ္၊မနက္ၾက
အိမ္မလာဘဲ ရံုးကိုသာတိုက္ရိုက္သြားေတာ့ "
" ကူး... "
တီ ~
ကူးေလး တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာမို႔
ဖုန္းခ်လိုက္သည္။သူ႔ကိုေတာ့ ဂယူကတစ္ခါမွ
ဒီလိုမထားဖူးတာမို႔ သူတကယ္စိတ္မေကာင္း
့ျဖစ္ပါသည္။စကားလည္းဆက္မေျပာခ်င္လို႔
စိတ္ေတြကိုေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ေရေသာက္ကာ
ကုတင္ထက္လွဲအိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
~
" အာ...ကူးရာ၊ဖုန္းေတာင္မကိုင္ဘူး၊ကိုယ့္ကို
အတည္ႀကီး စိတ္ဆိုးသြားတာလား "
ဂယူရံုးမသြားခင္ ကူးရဲ႕အသံေလးကိုၾကားခ်င္
တာမို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္မိသည္။ညဘက္ကတင္
သူ႔ခ်စ္သူေလးကူးက သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးသြားတာ။
ကူးကစိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာထက္ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္သြားတာျဖစ္သည္။
သူကလည္း ကူးကိုမေန႔ကမွ အသိမေပးဘဲ အိမ္ျပန္သြားေတာ့သူ႔ဘက္ကတအားမွားပါသည္။
ကူးက သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္အရမ္းsensitiveျဖစ္လို႔
ကူးေလးကိုအသိမေပးဘဲ အိမ္ျပန္မိတာမွားပါ
သည္။
" သား...အလုပ္သြားေတာ့ေလ၊ကူးေလးနဲ႔ေရာ
အတူသြားၾကမွာမလား "
" ဟုတ္ကဲ့အေမ ကြ်န္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ "
အေမျဖစ္သူကအလုပ္ေနာက္က်မွာဆိုးလို႔ သတိလာေပးတာမို႔ ကူးမွာထားသည့္အတိုင္း
ရံုးကိုသာတန္းသြားသည္။မဟုတ္ရင္ကူးက
သူမွာတဲ့အတိုင္းမလုပ္ရင္ စိတ္ဆိုးတက္သည္။
ဒါေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကူးရဲ႕ခ်စ္စရာေလးေပါ့။
" မင္ဂယူ...ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ထည္းလား၊
ေဂ်ာင္ကူးေလးေရာ ဘယ္မွာလဲ "
သူရံုးကိုေရာက္လို႔ ထမင္းဘူးကိုအလုပ္ခံုမွာခ်
ေနစဥ္ အစ္မယြန္းဟယ္ကအနားကိုေရာက္လာၿပီး
သူ႔ကိုေမးလာသည္။သူကေတာ့ ခံုမွာထိုင္ၿပီး ေခါင္းခါကာစကားစလိုက္သည္။
" သူအလုပ္ထြက္သြားၿပီေလ၊အာ..အစ္မက
ဘယ္သိမလဲ၊မေန႔ကအလုပ္ကိုမလာတာကို၊
အစ္မယူရီတို႔ေတာ့သိတယ္ "
မင္ဂယူ႔အေျပာေၾကာင့္ ယြန္းဟယ္ကအံ့ဩကာ
သူ႔ေနရာ၌ထိုင္လို႔ စကားစေလသည္။
" ဟယ္...တကယ္အလုပ္ထြက္သြားတာလား၊
ေဂ်ာင္ကူးေလးကေတာ့ တကယ္မာနခဲပဲ၊
အေျပာမခံဘူး၊အလုပ္ေတာင္ထြက္တာ "
" ဟုတ္ပါရဲ႕၊ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူက အခုေတာင္
ကြ်န္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးသြားတာ၊မေန႔ကပန္းျခံမွာ
သူ႔ကိုတစ္ေယာက္ထည္းထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္က
ေမ့ၿပီးအိမ္ျပန္မိသြားတာ၊ဒါကိုညကမနက္ၾက
အိမ္လာနဲ႔ဆိုလို႔ ဒီကိုပဲအရင္လာရတာ "
မင္ဂယူကရယ္ရင္းေျပာသည္။ယြန္းဟယ္မွာေတာ့
ရယ္လိုက္ၿပီး စကားဆိုပါသည္။
" ေအးေပါ့ေလ၊သူ႔မွာကေကာက္စရာ ခ်စ္သူရွိတာကို၊တကယ္ ငါတို႔အငယ္ဆံုးေလးက
အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ခ်စ္သူရထားတာ၊
ေခ်ာ့တက္တယ္ေနာ္၊ညေနျပန္ရင္ ဘာနဲ႔ေခ်ာ့မွာလဲ "
အစ္မယြန္းဟယ္က ၾကည့္ရင္းေမးေလသည္။
မင္ဂယူမွာေတာ့ အေတြးထဲျပံဳးလိုက္ကာ...
" ထံုးစံအတိုင္း ကူးေလးႀကိဳက္တဲ့အရာေပါ့ "
မင္ဂယူေျပာၿပီးရယ္လိုက္သည္။အစ္မယြန္းဟယ္လည္းဂယူနဲ႔စကားေျပာၿပီးေနာက္ သူ႔အလုပ္သူ
ျပန္လုပ္ေနသည္။မင္ဂယူလည္း သူ႔စားပြဲမွာ ခ်ထားတဲ့ စာရင္းေတြစစ္ေနသည္။
ခဏအၾကာေတာ့ အခန္းထဲကို အစ္ကိုဂြ်န္ေဆာ့ကဝင္လာၿပီး စကားဆိုသည္။
" ဌာနမွဴးက အခုခ်က္ခ်င္းအစည္းေဝးလုပ္မယ္
တဲ့၊အခုေလးတင္ အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ ေစာင့္ေနတယ္ "
အစ္ကိုဂြ်န္ေဆာ့ကေျပာၿပီး စာရင္းနဲ႔မွတ္စုစာအုပ္
ယူကာထြက္သြားသည္။သည္ေတာ့မွ အခန္းထဲက
မင္ဂယူရယ္၊ေဂ်ာင္ဟြန္းရယ္၊အစ္မယူရီရယ္၊
အစ္မယြန္းဟယ္ရယ္က အံ့ဩသြားသည္ႏွင့္
စကားဆိုၾကသည္။
" ဌာနမွဴးကေလ ဘာကိစၥမွန္းမသိ လုပ္လိုက္ရင္
ေလာလိုက္တာေနာ္ "
အစ္မယူရီက ထိုင္ေနရာမွထကာစာရြက္ေတြနဲ႔
မွတ္စရာစာအုပ္ကိုသိမ္းယူရင္း စကားဆိုသည္။
သည္ေတာ့ အစ္မယူရီေျပာသည္ကိုအစ္မယြန္း
ဟယ္ကပါ စကားစလာေလသည္။
" ေဂ်ာင္ကူးေလးကိစၥမ်ားလား၊သူအလုပ္ထြက္
ေတာ့ အားကိုးစရာတစ္ေယာက္ေလွ်ာ့လို႔အသစ္
ဝင္မယ္မ်ား ေျပာဖို႔လားမသိ "
" မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊အလုပ္ကိစၥတစ္ခုခုေပါ့ "
ေဂ်ာင္ဟြန္းကပါဝင္ေျပာရင္း စာအုပ္နဲ႔စာရင္း
ကိုင္ကာအခန္းထဲကထြက္သြားသည္။ထို႔ေနာက္
မင္ဂယူလည္းသူတို႔အေျပာထဲစကားေတြကို
ထပ္မေတြးေနေတာ့ဘဲ အစည္းေဝးခန္းထဲသို႔
သြားသည္။
အစည္းေဝးခန္းထဲသို႔ေရာက္ေရာ မက္တပ္ရပ္ေန
သည့္ ဌာနမွဴးကိုေတြ႕သည္။ဘာေၾကာင့္ဆို
ဌာနမွဴးရဲ႕ေနရာ၌ စားပြဲေပၚေျခေထာက္တင္လို႔
ခံုကိုမွီကာထိုင္ေနသည့္ ဥကၠဌကိုေတြ႕သည္။
" အံ့ဩစရာမရွိဘူး၊ၾကည့္ေနမဲ့အစား ျမန္ျမန္
လာထိုင္လိုက္ၾက၊ေျပာစရာရွိတာေျပာမယ္ "
ထယ္ေယာင္းရဲ႕စကားသံဟာ ခပ္ျပတ္ျပတ္။
ေစာင့္ေနရတာကို စိတ္မရွည္တာမို႔အားလံုးကို
ခပ္စူးစူးၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္မွ
အားလံုးကခ်က္ခ်င္းကို ေနရာ၌ထိုင္သည္။
မင္ဂယူကေတာ့ ထယ္ေယာင္းကိုစိုက္ၾကည့္ေန
သည္။ထုိသည္ကို ထယ္ေယာင္းကသတိထားမိ
ေတာ့ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕စကားဆိုသည္။
" က်ဳပ္ကိုၾကည့္ေနတာလား၊အဟက္...
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းကိုၾကည့္တာ ဘာအၾကံနဲ႔
ၾကည့္တာလဲ၊စကားအၾကာႀကီးမေျပာခ်င္ဘူး၊
ထိုင္လိုက္ေတာ့.... "
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ မင္ဂယူရဲ႕လက္သီး
ဆုပ္ဟာခပ္တင္းတင္းျဖစ္သြားသည္။သူ႔အား
ခနဲ႔သလိုစကားဆိုတာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္သြား
သည္။မင္ဂယူ ထိုဥကၠဌဆိုတာကိုၾကည္တာ
မဟုတ္။သူ႔ကူးကို သူ႔ေရွ႕တင္နမ္းတဲ့အဆင့္ပါ
ၾကဴးလြန္ထားတာ။
" မင္ဂယူ ထိုင္လိုက္ပါကြာ "
အစ္ကိုေဂ်ာင္ဟြန္းက သူ႔ပုခံုးကေနကိုင္၍
ေခၚေတာ့ မင္ဂယူ႔မွာစိတ္ကိုေလွ်ာ့လို႔ခံု၌
ထိုင္လိုက္သည္။ထို႔ေတာ့မွ ဌာနမွဴးလည္း
ေထာင့္ဘယ္ဘက္ေထာင့္နားမွာထိုင္သည္။
သည္ေတာ့မွထယ္ေယာင္းက လူစံုၿပီဆိုေရာ
ေျခေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး မက္တပ္ရပ္လိုက္ကာ
စားပြဲေပၚကိုလက္ေထာက္လို႔ အားလံုးကို
ၾကည့္ကာ....
" ဒီအဖြဲ႕ဝင္ကေန ဂြ်န္ေဂ်ာင္ဂုထြက္သြားၿပီမို႔
အဖြဲထဲမွာဂြ်န္ေဂ်ာင္ဂု ပါဝင္ျခင္းမရွိေတာ့ဘူး၊
ဒါေၾကာင့္မို႔ ဂြ်န္ေဂ်ာင္ဂုကိုဒီေနရာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
အခ်က္အလက္ေတြ၊အလုပ္ေတြကိုမသက္ဆိုင္
ေတာ့တာမို႔ လာေျပာတာ "
မင္ဂယူက နားေထာင္ရင္းအံ့ဩသြားသည္။
သူကပဲကူးကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ေျပာေနသူက
အခုၾကကူးကို ဒီေနရာေတြနဲ႔မသက္ဆိုင္တဲ့သူတဲ့။
ထယ္ေယာင္းရဲ႕စကားေၾကာင့္ အားလံုးက
လက္ခံၾကၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ၾကသည္။ဒါေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းျပံဳးလိုက္ကာ...
" နားလည္တယ္ဆိုရင္ ေကာင္းပါတယ္၊
ခဏေနၾကဦး၊အစည္းေဝးကမၿပီးေသးဘူး "
ထို႔သို႔ေျပာကာ ထယ္ေယာင္းအျပင္ခဏသို႔
ထြက္သြားသည္။အားလံုးကလည္း ဘာမ်ား
ဆက္ေျပာမလဲဟု ေတြးေတာေနသည္ေလ။
ေဂ်ာက္!
ထယ္ေယာင္းတံခါးဖြင့္ကာ ျပန္ဝင္လာေတာ့
သူ႔အေနာက္မွာလက္တြဲေခၚလာသည္ကို
ျမင္မိၾကေတာ့ အားလံုးကအံ့ဩၾကသည္။
ဘာေၾကာင့္ဆိုကူးက ထယ္ေယာင္းလက္ဆြဲ
ထားရင္းေခၚလာသည့္သူ။အားလံုးလည္း
အံ့ဩသြားသလို အဆိုးဆံုးကမင္ဂယူပါေလ။
ကူးကိုအိမ္မွာရွိတယ္ထင္ေနခဲ့တာ။ဒီေရာက္ေတာ့
ကူးကသူ႔မုန္းပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ ထယ္ေယာင္းရဲ႕
လက္ဆြဲတာခံထားရေနတာ။အားလံုးကလည္း
မင္ဂယူကိုဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။အေျခအေနကို
အရပ္ရပ္ကို သတိထားမိပံုေပါ့။
" ဂြ်န္ေဂ်ာင္ဂုကအခုကစၿပီး ဥကၠဌကင္မ္ထယ္ေယာင္းရဲ႕အတြင္းေရးမွဴး
လုပ္ေတာ့မွာ "
ထယ္ေယာင္းစကားၿပီးသည္ႏွင့္ မင္ဂယူေရာ
ဌာနမွဴးနဲ႔ဝန္ထမ္းအားလံုးကပါ အံ့ဩသြားသည္။
မင္ဂယူမွာေတာ့ အဆိုးဆံုးေပါ့။သူ႔ခ်စ္သူက
သူနဲ႔မတိုင္ပင္ဘဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္ေၾကာင့္။
To be continued ~
ကိုကိုအလွေလးက လက္ခံလိုက္ၿပီဆိုေတာ့
သူတို႔နီးစပ္ေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာေနာ္။
> >
#Unicode
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း ငါ့ကိုလွှတ်လို့၊ဟာ..လက်နာ
နေပြီလွှတ်ပါတော့ဆို "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးရဲ့လက်ကိုဆွဲလာကာ
သူ့ကားအနားသို့ခေါ်လာခဲ့သည်။ကူးလေးမှာ
ထယ်ယောင်းဆွဲလာတဲ့သူ့လက်နာနေပြီဖြစ်တာ
ကြောင့်လွှတ်ပေးရန်ပြောသည်။သို့ပေမဲ့
ထယ်ယောင်းက ကားနားရောက်မှလွှတ်ပေးပြီး
ဒေါသထွက်နေကာ စကားဆိုပါသည်။
" တောက်!ခွေးကောင်! "
ကူးလေးရဲ့အမေးကိုမဖြေဘဲထယ်ယောင်းက သူ့အပေါ်ကုတ်အင်္ကျီအနက်ကိုချွတ်ကာ ကူးလေးရဲ့အပေါ်ထပ်ကိုခြုံပေးသည်။ပြီးနောက်
သူ့နက်ကတိုင်ကိုချွတ်ရင်း ကားထဲထည့်လိုက်ကာ
သူ့ရှပ်အနက်ကို ကြယ်သီးသုံးလုံးချွတ်လို့
စိတ်တိုနေသည့်အရာတွေကို လျှော့ချနေသည်။
သူ့ကြည့်ရတာ အပြင်ကပြန်လာသည်ထင်။
ဝတ်စားထားတာတွေက ညပါတီသွားထားသည့်
ပုံစံမျိုး။သူ့ရှိကသောက်ထားသည့် အနံ့တော့
ရသည်။
ကင်မ်ထယ်ယောင်း တကယ့်ကိုစိတ်တိုနေတာ။
စိတ်တိုနေပေမဲ့လည်း ချစ်ရသူအေးနေမှာဆိုးလို့
သူ့ကုတ်တောင်ခြုံပေးသည်က ချစ်စရာကြီး။
ပြီးနောက်မှ သက်ပြင်းရှည်ချလိုက်ကာ ကူးလေးကို ကားထဲဝင်စေရန်ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးသည်။
" ကားထဲဝင်လိုက်၊မောင်တို့အေးဆေး စကားပြောကြရအောင် "
ထယ်ယောင်းက ကားထဲဝင်ရန်မေးငေါ့ပြရင်း
စကားဆိုသည်။ကူးမှာတော့သက်ပြင်းချကာ
ထယ်ယောင်းရဲ့သဘောအတိုင်း ကားထဲဝင်ပြီး
ဒီနေ့ဖြစ်ခဲ့သည့်ကိစ္စတွေကို ဒီနေရာမှာတင်
အပြတ်ရှင်းမည်ဆိုသည့်စိတ်ဖြင့် သူ့ဖွင့်ပေးတဲ့
ကားနောက်ခန်းထဲသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
ပြီးနောက် ထယ်ယောင်းပါဝင်ထိုင်လာခဲ့သည်။
" မောင့်အသက် ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ၊အဲ့ကောင်
ထိခိုက်မိအောင် လုပ်သေးလား "
ကူးလေးကားထဲရောက်ရော ထယ်ယောင်းက
ကူးလေးထက်သာအောင် အရင်ဦးစွာကူးလေးရဲ့
တစ်ကိုယ်လုံးပတ်စစ်ပြီး မေးလေသည်။ကူးမှာ
ထယ်ယောင်းရဲ့ပုံစံကိုကြည့်လို့ ခေါင်းခါကာ...
" ငါဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ပြီးတော့ ငါမင်းကိုပြောစရာ
ရှိတယ်၊အရမ်းအရေးကြီးတယ် "
" ဘာလဲ၊မောင့်ကို ရှောင်ပေးဖို့ကိစ္စပဲပြောနေမှာ
လား၊ဒါဆိုရင်တော့ လာမပြောနဲ့ကိုကို၊မောင်က
ကိုကို့ကိုရအောင်လိုက်မှာ၊အခုတောင် အဆင်သင့်
နေတာပဲ၊မောင့်ကွန်ဒိုကိုတစ်ခါထည်းလိုက်ခဲ့ "
ကူးကသူ့ကိုစလိုက်တော့ သူပြောမည့်စကားကို
သိနှင့်နေသူလို စကားတွေဖြေလာသည်။တကယ်
မင်းကတကယ်မလွယ်တဲ့ကောင်လေးပဲ။ဒါပေမဲ့
ဘယ်တက်နိုင်ပါ့မလဲ။ငါကမင်းကိုမှမချစ်ဘဲ။
မုန်းတယ်ဆိုတာတော့ ပိုမှန်တယ်။
" ငါ့ကိုမတရားအနိုင်မကျင့်ပါနဲ့၊မင်းညနေက
ပြုမူလိုက်တဲ့အရာကလေ ငါ့အတွက်နာကျင်ရသ
လို ဂယူ့အတွက်လည်းနာကျင်ရတယ် "
ကူးလေးက ကျလုဆဲဆဲမျက်ရည်တွေကိုထိန်းလို့
ထယ်ယောင်းကိုပြောပြသည်။ထယ်ယောင်းမှာ
ကူးလေးရဲ့စကားကြောင့် အသံကျယ်ကျယ်ရယ်
လိုက်သည်။
" ေဩာ်...ကိုကိုအလှလေးတို့ကြ နာတက်ပြီး၊
မောင်ကြတော့ရော မနာကျင်ရဘူးလား၊မောင်က
ခင်ဗျားကို ပိုသဘောကျရတဲ့သူပါ၊မောင်အခုလို
ပြောနေတာကလည်း သဘောကျလို့ "
" ငါ့မှာချစ်သူရှိတယ် ကင်မ်ထယ်ယောင်း၊မင်း...
သူ့ကိုသိနေတာပဲ၊ကင်မ်မင်ဂယူဆိုတာကို "
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားနောက် ကူးလေးကပြန်ဖြေ
သည်။ထယ်ယောင်းကတော့ သူ့စကားကြောင့်
ပုံစံအနေအထားကပျက်မသွားပါဘဲ ခပ်တည်တည်သူ့ကိုတောင် ကြည့်နေသေးတာ။
" စိတ်မဝင်စားဘူး၊လက်လျှော့ဖို့လည်းမပြောနဲ့၊
မောင်ရဲ့အဘိဓာန်ထဲလက်လျှော့ဖို့်မရှိဘူး "
ထယ်ယောင်းက ကူးငယ်ရဲ့လက်ဖြူလေးကို
ဆွဲယူနမ်းပြရင်းဖြေသည်။ထယ်ယောင်းကတော့
တကယ့်ခပ်တည်တည်စကားပြောတက်တဲ့
သူတစ်ယောက်ပါလေ။သူ့စကားတွေထဲနောက်နေ
တဲ့အမူအရာပုံစံတွေ တစ်စိုးတစ်စိမျှမရှိတာမို့
ကူးလေးမပြောချင်တော့ပါ။ဒါကြောင့်မို့ ကူးလေး
ထိုကားထဲမှထွက်ဖို့လုပ်တော့ ထယ်ယောင်းက
လှမ်းဆွဲကာ ရင်ခွင်ထဲထည့်လိုက်သည်။
" ဘယ်သွားမှာလဲ မပြန်ပါနဲ့ဦးဗျာ၊ဒီမျက်နှာလေး
ညနေကခွဲထားတာတောင် မောင်လွမ်းနေလို့ပါ "
ထယ်ယောင်းက ကူးလေးကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲထည့်
ထားပြီးပြောနေသည်။ကူးလေးမှာတော့ ချစ်ရသူရဲ့ရင်ခွင်ကလွဲ တစ်ခြားသူရင်ခွင်ထဲကြာ
ကြာမနေနိုင်တာမို့ ရုန်းထွက်သည်။ဒါတောင်
သူကအတင်းအကြပ်ဖက်ထားတာ။
" ငါတောင်းပန်တယ်၊ငါ့ကိုလွှတ်ပေး၊ငါအိမ်ပြန်ရ
မယ်၊မေမေအိမ်မှာတစ်ယောက်ထည်း၊အင့်...
ငါ့ကိုလွှတ်ပါ၊ငါတောင်းပန်တယ်လို့... "
ကူးကအထိမခံချင်တာမို့ ထယ်ယောင်းရဲ့ဟနေတဲ့
ရင်ဘက်ကိုဆွဲကုတ်သည်။လက်သည်းကြောင့်မို့
ထယ်ယောင်းရင်ဘက်မှာအနည်းငယ်ကုတ်ရာ
ထင်သွားပေမဲ့ ဖက်ထားတာကိုတော့မဖြုတ်ပါ။
ထိုသည်ထက် ပိုတင်းနေအောင်တောင်ဖက်တာ။
ကူးမှာတော့ထယ်ယောင်းဖက်ထားသည့်ကြားက
မျက်ဝန်းထဲမှမျက်ရည်တွေကျနေတော့သည်။
ချစ်ရသူတောင်သူ့ကြောင့် ကိုယ့်ကိုငြိုငြင်မလို
ဖြစ်သွားတာကို ဒါတောင်သူကအခုလိုအထိပြု
မူနေဦးမယ်ဆို ဂယူ့ကွယ်ရာမှာဖောက်ပြန်သူလို
ဖြစ်နေမှာတော့ သေချာသည်။ဒါကြောင့်ကူးမှာ
ငိုနေသည့်ကြားကနေ ရုန်းထွက်၏။
" ငါ့ကိုလွှတ်ပေးပါ၊ဟင့်...ငါ...အိမ်ပြန်တော့မယ်၊
ငါ့ကိုလွှတ်ပေးစမ်း ကင်မ်ထယ်ယောင်း!! "
ကူးစိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်အော်လိုက်သည်။ဒါကို
မလွှတ်သေးပါဘဲ ထယ်ယောင်းကနူးညံ့သည့်
လေသံဖြင့် စကားဆိုသည်။
" မောင်ပြန်လိုက်ပို့ပါ့မယ်၊အခုတော့မောင်ဒီလို
ဖက်ထားပါရစေကွာ...ဟေ့ကောင်!မင်းဘာလို့
ဝင်လာတာလဲ ! "
" ဗျာ...ဆရာ... "
ထယ်ယောင်းက ကူးကိုအတင်းကြပ်ဖက်ထားပြီး
နူးညံ့သည့်လေသံဖြင့်ကူးကိုချော့ပြောနေသည်။
ထို့နောက် ယောင်းဝူကကားမောင်းသည့်နေရာ၌
ဝင်ထိုင်တော့ ထယ်ယောင်းကအော်လိုက်သည်။
ကူးလည်းရှက်သွားပြီး ထိုအခွင့်ကောင်းကိုယူ၍
ထွက်သွားသည်။
ထယ်ယောင်းမှာတော့ ကားထဲကအမြန်ထွက်ပြီး
ကိုကို့အနောက်ကိုပြေးလိုက်သည်။ကိုကိုကသာ
လူကသာသေးတာ၊အပြေးကတော့မြန်သလား။
သူ့တောင်မနည်းလိုက်ရပြီး ပွေ့မချီကာကားနား
ပြန်ခေါ်လာရသည်။
" ငါ့ကိုလွှတ်စမ်းဆို! "
" တောက်!ကိုကိုအလှလေးရာ!ဘာလို့ထွက်သွား
တာလဲ၊မတော်လို့တစ်ယောက်ယောက်နဲ့တိုက်မိလို့အနာတရဖြစ်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ "
ထယ်ယောင်းက ကားနားအထိပြန်ပွေ့ချီလာခဲ့
သည်။ဒါတောင်ထယ်ယောင်းချီထားရာကနေ
လှုပ်ရွလှုပ်ရွလုပ်နေသးတာ။နှုတ်ခမ်းချွန်ထားပုံ
ကအရမ်းနမ်းချင်စရာလေး။ကိုကိုအလှလေးက
သူ့ကိုစိတ်မထိန်းနိုင်အောင် လုပ်နေတာ။
" မသိဘူး၊ငါ့ကိုလွှတ်! "
" ယောင်းဝူ!ကားတံခါးဖွင့်လိုက်၊မင်းအပြင်မှာ
ရပ်စောင့်နေ "
" ဟုတ်ကဲ့...ဆရာ! "
ထယ်ယောင်းတို့ဝင်ဖို့ အနောက်ခန်းတံခါးဖွင့်ပေး
သည်။ထယ်ယောင်းက သူ့ကိုကိုအလှလေးကိုပွေ့
ရက်ဖြင့်ကားထဲဝင်သွားပြီး ယောင်းဝူကတံခါး
ပိတ်ပေးလိုက်ကာ သူလည်းတစ်ခြားနေရာသို့
ခဏရှောင်နေသည်။ဆရာတို့အေးဆေးဖြစ်ကြ
ပါစေဆိုပြီးပေါ့။
" ငါ့ကိုလွှတ်ပေးစမ်းပါ၊မင်းနဲ့ငါ ဘာမှပြောစရာ
မရှိတော့ဘူးလေ၊ပြီး...ပြီးတော့ မင်းကမူးနေတာ၊
ငါမင်းနဲ့စကားမပြောချင်ဘူူး "
ကားထဲရောက်တာတောင် ထယ်ယောင်းချီထား
ရာကရုန်းသည်။ရုန်းတာတောင်ကောင်းကောင်း
မဟုတ်။ထယ်ယောင်းကိုတောင် မျက်နှာတွေရော
ထယ်ယောင်းရဲ့ဟနေရင်အုပ်ကြီးကိုတောင်
သွေးစို့အောင် ကုတ်နေတာ။ဒါကိုဟိုကပြုံးပြုံး
ကြီးသည်းခံနေသည်လေ။
" မောင်နာနေပြီဗျာ၊တော်တော့!မဟုတ်ရင်မောင်
ဒီမှာတစ်ချီပြီးလိုက်မှာ! "
" မင်း!လူယုတ်မာ! "
ထယ်ယောင်းက သူ့ကိုကုတ်နေလို့နာနေပြီဖြစ်တာ
ကြောင့် ခပ်ရိုင်းရိုင်းစကားဆိုလိုက်မိသည်။သည်
တော့မှသူ့အားတစ်မျိုးဆိုကာ ကုတ်နေသည့်
လက်လေးတို့ရပ်တန့်သွားပြီး ကားထောင့်ကို
တဖြည်းဖြည်းကပ်သွားသည်။ထယ်ယောင်းမှာ
သူ့ကိုကိုအလှလေးရဲ့ အမူအရာကြောင့်ရယ်လိုက်
ကာ အနားသို့မကပ်ဘဲ ကူးလေးကိုမေးထောက်
ရင်းကြည့်နေသည်။
" တံခါးမပိတ်ထားနဲ့၊ငါအိမ်ပြန်တော့မယ် "
" မလောပါနဲ့ဦး၊မောင် ကိုကိုအလှလေးကို ပြောစရာတွေအများကြီးရှိသေးတာ! "
ထယ်ယောင်းက ပွနေသည့်သူ့ဆံပင်တွေကို
သပ်တင်လိုက်ကာ အနောက်ကိုမှီလို့
စကားဆိုသည်။ကူးလေးမှာတော့ ထယ်ယောင်းရဲ့
အနားကိုမကပ်ဘဲကားထောင့်ကနေ သူပြောမည့်
စကားတွေကို နားထောင်ဖို့ရှိနေသည်။
" ကိုကိုအလှလေး မောင့်အတွင်းရေးမှူးလုပ်ဖို့
ပြောထားတာ လက်ခံမယ်ထင်တယ်၊မောင်က
ကိုကိုအလှလေးအတွက်ဘဲ နေရာထားချင်တာ၊
ဘယ်သူ့မှအစားမထိုးချင်ဘူး "
ထယ်ယောင်းက နူးညံ့သည့်အသံဖြင့်ကူးလေးကို
ပြောပြနေသည်။ကူးလေးမှာတော့ ထိုစကားတွေ
မကြားချင်ပါ။သူ့ကြောင့် ကူးနဲ့ဂယူကဆက်ဆံ
ရေးကျဲသလိုကြီးဖြစ်သွားမည် မဟုတ်လား။
" အဲ့ဒါတွေစိတ်မဝင်စားဘူး၊ငါမင်းရဲ့အတွင်း-- "
" ငြင်းရင် ကိုကိုအလှလေးကိုတော့ဘာမှမလုပ်
ပေမဲ့ အမေရော၊မင်ဂယူရော-- "
ထယ်ယောင်းက ထိုသို့ပြောလိုက်ရော
ကိုကိုအလှလေးမှာ နှုတ်ခမ်းကိုက်လို့လက်သီးကို
တင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။မနေနိုင်တော့တာမို့
ထယ်ယောင်းကို ပြန်ပြောမိသည်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း!မင်း ယုတ်မာလိုက်တာ၊
ငါဒါလေးမလုပ်ဘူးလို့ ငါ့ကိုယ်ပိုင်ဘဝလေးနဲ့
ဆုံးဖြတ်တာတောင် မင်းကလက်မခံဘူး! "
ကူးလေးစိတ်တိုကာ ထယ်ယောင်းကိုအော်ပြော
မိသည်။ဒါတောင် ထယ်ယောင်းကပြုံးပြီးနား
ထောင်နေသေးတာ။ဒီလူ!အလကား!လူကို
ရွဲနေသလိုမျိုး။
" လက်မခံရင်လည်း ဒုက္ခပေးဖို့ပဲရှိတာပေါ့၊
ကိုကိုမသိပါဘူးကွာ၊မောင်က သူများထက်ပိုဆိုး
တယ်ဆိုတာ၊လူမသတ်ရုံတမယ် အားလုံးကို
လုပ်ပေးလိုက်တာချည်း ဟက်... "
ထယ်ယောင်းစကားတွေကြောင့် ကူးလေးထိတ်
လန့်သွားသည်။သူ့ပုံစံကြည့်ရတာ နောက်နေပုံ
မပေါ်ဘဲအတည်ပြောနေဟန်ပါလေ။သို့ပေမဲ့
ကူးကြောင့်နဲ့ကူးချစ်တဲ့သူတွေကိုတော့ အထိခိုက်
မခံချင်ပါလေ။
" မောင်ပြောတာလက်ခံမလား၊ဒီနေ့ ကိုကိုက
ကိုကို့အမေအတွက် ဆိုင်ခန်းသွားရှာတာ
အဆင်မပြေခဲ့ဘူးမလား၊အဲ့ဆိုင်ခန်းကို တစ်ခြားသူဝယ်လိုက်တာဆို၊ရော့... ကိုကိုလိုချင်နေတာမလား၊ဒီထက်ကောင်းတဲ့ဆိုင်
မောင်ဝယ်ထားတယ်၊မနက်ဖြန် ယောင်းဝူကို
မေမေ့ရှိလွှတ်ပေးမယ် "
" ငါမင်းအကူအညီမလိုအပ်ဘူး၊ငါ မေမေ့ကို
ကောင်းကောင်းထားနိုင်တယ်၊မေမေအတွက်
ဆိုင်ခန်းအသစ်ငါရှာနိုင်တယ် "
ထယ်ယောင်းပြုံးလိုက်သည်။ကိုကိုအလှလေးက
သူထင်ထားသည့်အတိုင်း မာနကြီးတာပဲ။ သူ့အမေကိုလည်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်မထား
နိုင်တာတောင် မျက်နှာမပျက်ရအောင် ထားသည်။တကယ့်ကိုသားအလိမ္မာလေး။
မောင်နဲ့များကွာပါ့။
" ဒါဆိုမောင့်အကူအညီကို လက်မခံဘူးပေါ့၊
အဲ့ဒါလက်မခံရင်တောင် ကိုကိုအလှလေးရဲ့
အလုပ်အတွက်လက်ခံလေ "
" လက်မခံဘူး၊ငါ တစ်ခြားအလုပ်ရအောင်
လုပ်မယ်၊မေမေ့အတွက်ငါရှာနိုင်တယ် "
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းရဲ့မျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်
လို့ဖြေလိုက်သည်။ပြီးနောက် သူ့ဘာသာသူ
တစ်ဖက်သို့ပြန်လှည့်သွားသည်။ထယ်ယောင်း
သဘောကျစွာ အားရပါးရရယ်မိလိုက်သည်။
" မောင်သိပါပြီဗျာ၊သိတယ်လက်မခံဘူးဆိုတာ၊
ဒါကြောင့်ပဲ မောင်ဒီလိုလေးလုပ်ထားတယ် "
ထယ်ယောင်းကပြောရင်း ကားခန်းရှေ့က
ဖိုင်တွဲကိုယူပြသည်။ထိုဖိုင်တွဲကိုဖွင့်ကြည့်ကာ
သူ့မျက်နှာရှေ့ပြသည်။မြင်လိုက်ရသည်က
အဆိုးရွားဆုံး။သူ့ရဲ့လက်မှတ်ကအတွင်းရေးမှူး
အလုပ်ကိုလက်ခံသည်ဆိုပြီး လက်မှတ်ကြီးက
ရှိနေတာ။
သူနှုတ်ခမ်းကိုက်လို့ ထယ်ယောင်းကိုခပ်စူးစူး
ကြည့်မိသည်။သို့ပေမဲ့ ထယ်ယောင်းမှာတော့
ကူးရဲ့စိတ်ဆိုးနေသည့်ပုံစံလေးကိုကြည့်လို့
အသည်းယားကာကူးရဲ့ပါးပြင်လေးကို
ကိုင်လိုက်ပြီး စကားဆိုသည်။
" ဟားး..ချစ်စရာလေးဗျာ၊မောင့်ကို ခပ်စူးစူးကြည့်တာလား၊အံ့ဩလို့ မျက်ဝန်းဝိုင်းတွေနဲ့ကြည့်တာလား၊ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းလို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ၊ဒေါသထွက်လို့
ခပ်စူးစူးကြည့်တဲ့ရုပ်လေးက ချစ်စရာကောင်းလို့
မောင်အရမ်းအသည်းယားတာပဲ "
" ငါ့ကိုမဖက်နဲ့လွှတ်စမ်းပါ! "
ကူးရဲ့ပါးဖောင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွဆွဲပြီးနမ်းဖို့လုပ်
သည်။ကူးကတော့ ထယ်ယောင်းဖက်နမ်းမယ်
ဆိုတာသိနေလို့ ရင်ဘက်ကိုအတင်းတွန်းထုတ်
နေသည်။ဒါကိုထယ်ယောင်းက ကူးလေးမကြိုက်
တာကိုသိလို့ ပိုတိုးကပ်သည်။ကူးလေးမှာ
ထယ်ယောင်းကို ခြေထောက်နဲ့ပါကန်သည်။
သို့ပေမဲ့ ယောင်းဝူကတော့ယွန်းဂီနဲ့
ဖုန်းစကားပြောရင်း ကားဘက်ကိုလှည့်မိတော့
အံ့ဩသွားသည်။
" ယွန်းဂီဟျောင်း ဆရာကမသိမသာလေး
ဦးတော့မယ်ထင်တယ်၊ကျွန်တော်ကားဘေးနားမှာ
ရပ်နေရတာ အကုန်မြင်နေရတယ်၊ဟဲဟဲ...
ဆရာက သူ့ဟာလေးကိုသိပ်သည်းနေတာ "
' ဟေ...ဟုတ်လား၊လူမြင်လမ်းမလယ်က
မကောင်းဘူူး၊ငါပြန်ထိန်းလိုက်မယ် '
ယွန်းဂီကထိုသို့ပြောကာ ဖုန်းချသွားသည်။
ယောင်းဝူသိသည်။သူပြောရင်ဘယ်တော့မှမရ။
ဟျောင်းတို့ဝိုင်းထိန်းရင်သာအဆင်ပြေသည်။
သူကြတော့အငယ်ဆိုတော့ ဆရာ့ကိုလည်း
လိုက်မထိန်းရဲ။တကယ်သေချာကြည့်ရင်
ဆရာက ကြောက်ဖို့ကောင်းသည်။
" ကိုကိုအလှလေးကလည်း ချစ်စရာလေးကို၊
လာပါဗျာ၊မောင့်ကိုအဲ့အကြည့်လေးနဲ့ထပ်ကြည့်
ပေးပါဦး၊မောင်ထပ်ပြီး မှတ်ထားချင်လို့ "
" ငါ့ကိုအတင်းမလုပ်နဲ့နော်၊ကိုက်မှာ! "
ထယ်ယောင်းက ကူးကိုနမ်းဖို့လုပ်သည်။ဒါကို
ကူးကရုန်းသည်။တကယ် ကင်မ်ထယ်ယောင်း
ဒါလေးကိုချစ်လိုက်တာ။အသည်းယားစရာ
သူ့ကိုမျက်ဝန်းဝိုင်းတွေနဲ့ ခပ်စူးစူးကြည့်တာတဲ့။
ကြောက်စရာမကောင်းဘဲ ချစ်စရာကောင်းတာ။
" ဖုန်းဆက်ပြန်ပြီကွာ "
ကိုကိုအလှလေးကိုစနေရင်း ယွန်းဂီထံမှဖုန်းဝင်
လာသည်မို့ ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။ကူးလေးမှာတော့
ဘေးထောင့်ကိုပိုကပ်၍ ကားတံခါးကိုသာဖွင့်နေ
သည်။ပွင့်မလာသည်ကခဏခဏ။ဘာလို့ဆို
ကားတံခါးကိုထယ်ယောင်းရဲ့တပည့်က ပိတ်သွားတာ။
" စိတ်ချပါ၊ငါအတင်းမလုပ်ပါဘူးကွာ၊ဒါပဲ! "
ထယ်ယောင်းဖုန်းချလိုက်ကာ ယောင်းဝူကိုဖုန်း
ခေါ်လိုက်သည်။ပြီးနောက်မှကူးလေးဘက်ကို
ကြည့်ကာ စကားဆိုလာသည်။ရုပ်တည်တည်
ဖြင့်သူ့ကိုကြည့်လာတာ။
" အိမ်မှာကိုကို့အမေတစ်ယောက်ထည်းမလား၊
မောင်ပြန်လိုက်ပို့မယ်၊ငြင်းမယ်မကြံနဲ့၊မောင်က
စိတ်မချလို့လိုက်ပို့တာ၊ပြီးတော့ စာချုပ်ထဲမှာ
ကိုကို့လက်မှတ်ရှိနေတာ၊တစ်ညလောက်တော့
သေချာစဉ်းစားပြီးမနက်ကြ မောင်လာခေါ်မယ် "
" မင်းကိုမုန်းလိုက်တာ၊ငါမကြိုက်တာတွေကို
မင်းလုပ်နေတာ၊မုန်းဖို့ကောင်းတယ် "
ကူးလေးက ထယ်ယောင်းကိုနှုတ်ခမ်းကိုက်လို့
ကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။ထယ်ယောင်းက
ကူူလေးပြောတဲ့စကားကြောင့် လက်တို့ခေတ္တ
ရပ်တန့်သွားပေမဲ့ဂရုမစိုက်ပါလေ။ပြုံးလိုက်ကာ
သူ့ဘက်လှည့်လာသည်။
" မုန်းတယ်မလား၊နောက်ကျချစ်လာလိမ့်မယ် "
ထိုသို့သာပြောပြီး ထယ်ယောင်းတစ်ဖက်သို့
ပြန်လှည့်နေသည်။ထိုစဉ် ယောင်းဝူကကားထဲ
ဝင်လာပြီး ကားမောင်းသည့်နေရာ၌ထိုင်ကာ
နောက်ကြည့်မှန်ကနေ ကူးကိုပြုံးပြသည်။ကူး
လျစ်လျူရှုကာ ကားမှန်ဘက်သို့ပြန်လှည့်သည်။
သည်တော့မှ ယောင်းဝူလည်းကားမောင်းကာ
ကူးလေးရဲ့အိမ်ဘက်သို့ ဦးတည်လာခဲ့သည်။
" မောင်..မနက်ကြလာခေါ်မှာ၊အသင့်ပြင်ထား၊
မဟုတ်ရင် အိမ်ထဲထိဝင်လာမှာ "
အိမ်ရှေ့ကိုရောက်တော့ ကားပေါ်ကဆင်းနေစဉ်
ထယ်ယောင်းက ကားထဲကနေလှမ်းအော်သည်။
ကူးလေး ထယ်ယောင်းဘက်ပြန်လှည့်လို့
မျက်စောင်းထိုးကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှမဆိုဘဲ အိမ်ထဲကိုဝင်လာသည်။ထိုသည်ကို
ထယ်ယောင်းက သဘောကျကာ...
" တောက်!မျက်စောင်းလှလှလေးက အသည်းယားစရာကွာ "
ကားထဲမှာကျန်ခဲ့သည့် ထယ်ယောင်းမှာတော့
ကူးလေးရဲ့မျက်စောင်းလှလှလေးကို သဘော
ခွေ့နေတော့တာ။
~
" ဆရာ...အိမ်တော်မှာဧည့်သည်ရောက်နေတာ
ထင်တယ်၊ကားတစ်စီးရောက်နေတယ် "
ကိုကိုအလှလေးကိုပို့ပေးပြီး ထယ်ယောင်းက
သူ့အိမ်တော်ဘက်ကို ယောင်းဝူကိုလိုက်ပို့ခိုင်း၏။
သူလည်းဒီနေ့က အဖိုးနဲ့အတူသွားတွေ့ရင်း သောက်တာလွန်သွားသည်မို့ ယောင်းဝူကိုလာကြို
ခိုင်းလိုက်ပြီး အသွားအပြန်လာပို့ခိုင်းတာ။
" ငါအိမ်လာနေတဲ့နေ့မှာမှ ဧည့်သည်ရောက်လာ
ရတယ်လို့၊စိတ်ပျက်စရာတွေ၊ဟူး... "
ထယ်ယောင်းက စိတ်ပျက်စွာဖြင့်သူဝတ်ထားတဲ့
ရှပ်အနက်ကိုချွတ်ချလိုက်ကာ ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်
သည်။ပြီးနောက် ရင်ဘက်ကကုတ်ရာလေးကို
သတိထားမိတော့ ရယ်လိုက်သည်။ယောင်းဝူမှာ
ရင်ဘက်ကအရာကိုသတိထားမိပြန်တော့
စကားဆိုသည်။
" ဆရာ့အပိုင်က လက်စွမ်းပြသွားပြန်ပြီပဲ၊ဟဲဟဲ..
ဆရာတော့ယူပြီးရင် ပိုဆိုးနေပါပြီ "
" ကောင်းတာပေါ့၊ငါ့လိုဆိုသွမ်းနေတာကို ကိုကိုအလှလေးသာထိန်းပေးရင်
စကားပိုနားထောင်ဦးမှာ "
ထယ်ယောင်းကပြောပြီး ကားတံခါးဖွင့်ကာထွက်
သွားသည်။ယောင်းဝူမှာတော့ ဆရာ့ကိုကြည့်ကာ
ခေါင်းခါရင်း စကားဆိုလိုက်သည်။
" ဆေးလည်းမမှီ၊ဆရာ့မိဘတွေအစား အားနာလိုက်တာ၊မိဘတွေပြောတာကြ
နားမထောင်ဘဲ သူ့ဟာလေးပြောတာကိုတော့
နားထောင်မယ်တဲ့၊အံ့ဩစရာကြီး "
ယောင်းဝူကတော့ ဆရာ့ကိုပြန်လိုက်ပို့ပြီးပြီမို့
သူလည်းဆရာခိုင်းထားသည့် မပြီးပြတ်သေးတဲ့
အလုပ်တွေကိုလုပ်ရန် သူ့နေသည့်ကွန်ဒိုကိုသာ
ပြန်သွားရသည်။
ထယ်ယောင်းအိမ်တော်ထဲရောက်လာရော
ဒယ်ဒီကသူတို့နားမှာ သတင်းစားဖတ်နေသည်။
အဒေါ်ဖြစ်သူနဲ့အတူ ညနေကဆိုင်မှာတွေ့ခဲ့တဲ့
ကောင်နဲ့စကားပြောနေသည်ကိုမြင်လို့ မသိချင်
ယောင်ဆောင်ကာ အခန်းဘက်သို့ဦးတည်ခဲ့
သည်။ဒါကို အလိုက်မသိသည့်ဒေါ်လေးက လှမ်းခေါ်လေသည်။
" ဟယ်...ဒေါ်လေးရဲ့ပေါက်စလေးပြန်လာပြီပဲ၊
လာပါဦး၊လီယမ်လေးနဲ့ သားကိုထပ်မိတ်ဆက်
ပေးမယ်၊လီယမ်လေးက သားအကြိုက်
formal Suitဝယ်လာတာ၊တော်ရဲ့လား လာဝတ်ကြည့်ဦး "
" စိတ်မဝင်စားဘူး "
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားကြောင့် ဒေါ်လေးဖြစ်သူက
လီယမ်ကိုကြည့်ကာအားနာသွားသည်။ဖခင်ဖြစ်တဲ့ကင်မ်ထယ်ဆောင်းက သူ့သားပုံစံကိုကြည့်လို့
အကဲခတ်နေသည်။အရက်မူးလာလို့ ပူရင်တောင်
ထိုကဲ့သို့အဝတ်ကိုမချွတ်သင့်တာကို အခုတော့
အတော့်ကိုဆိုးသည်။
လီယမ့်မှာတော့ ထယ်ယောင်းရဲ့အပေါ်ပိုင်း
အဝတ်ဗလာပုံစံကိုခိုးကြည့်နေသည်။
အစ်ကိုထယ်က တကယ့်ကိုဆွဲဆောင်မှုအား
ပြင်းပြီးချောလိုက်တာ။လီယမ်ဒါတွေကြောင့်
အစ်ကိုထယ်ကိုပိုသဘောကျမိပါသည်။
ထယ်ယောင်း ခပ်ပြတ်ပြတ်ဆိုကာအပေါ်ထပ်
တက်ဖို့ပြင်သည်။ထိုခြေလှမ်းတွေကို ထပ်ပြီး
ရပ်တန့်အောင်လုပ်သည်က ဒယ်ဒီအသံကြောင့်။
" ကင်မ်ထယ်ယောင်း၊ဧည့်သည်ရောက်နေတာ
လေ၊လေးစားမှုရှိပြီး လာထိုင်လိုက်ပါလား "
" လေးစားမှုရှိရအောင် ဒီကောင်ကဘာမို့လို့လဲ၊
လူကြီးလူကောင်းလား၊အဟက်...လေးစားမှု
တစ်ကွက်မှမရှိတဲ့ကောင် "
ထယ်ယောင်းက လီယမ်ကိုခပ်စူးစူးကြည့်ရင်း
ပြောလိုက်ပြီး အပေါ်ထပ်သို့တက်သွားသည်။
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားကြောင့်လီယမ်လည်း မျက်နှာပျက်သွားသည်။ဒေါ်လေးကင်မ်က
လီယမ့်ကိုကြည့်ပြီး အားနာဟန်စကားဆိုသည်။
" အားနာလိုက်တာ၊ဒေါ်လေးရဲ့တူပေါက်လေးက
တစ်ဦးထည်းသောမို့ အလိုလိုက်ထားတော့
ဆိုးနေတာ၊ခုနက သူ့ဒယ်ဒီတောင်မနိုင်တာ "
အဒေါ်ဖြစ်သူရဲ့စကားကြောင့် လီယမ်ကပြုံးရင်း
လက်ထဲဒေါ်လေးကင်မ်အတွက် ဝယ်ထားတဲ့ ပစ္စည်းအိတ်ထည့်ပေးပြီး ပြောလိုက်သည်။
" ရပါတယ်ဒေါ်လေးရယ်၊လီယမ်နဲ့ဒေါ်လေးက
စကားပြောရမဲ့သူတွေမှမဟုတ်ဘဲ၊ဟီးဟီး...
လီယမ်လေ ဒေါ်လေးအတွက်ပါတွေးတောပြီး
ဝယ်ခဲ့တယ်၊ဒေါ်လေးက အဲ့လိုလေးတွေ ဝတ်ရတာကြိုက်တယ်ဆိုလို့လေ "
လီယမ်ပေးသည့်ပစ္စည်းထုပ်ကို ကမ်းယူလိုက်ပြီး
အထဲကကတ္တီပါအနီရောင်ဗူးကိုဖွင့်ကြည့်မိတော့ တန်ဖိုးကြီးစိန်လည်ဆွဲကြီးတစ်ကုံးတွေ့သည်။
လှပသည့်အဖိုးတန်စိန်တွေဖြင့်ပြုလုပ်ထားသည့်
စိန်လည်ဆွဲကြီးကလှပလွန်းတော့ ထယ်ယောင်းရဲ့အဒေါ်ကင်မ်ယွန်းဆောင်းမှာ
မပြုံးပဲမနေနိုင်တော့ပါလေ။
သတင်းစာဖတ်ရင်းထိုင်နေသည့် မောင်ဖြစ်သူ
ကင်မ်ထယ်ဆောင်းမှာလည်း အစ်မဖြစ်သူရဲ့
လောဘကြီးမှုကိုကြည့်ကာ ခေါင်းအသွင်သွင်
ခါလျက်။ငါ့အစ်မလောဘကြီးလိုက်တာ။
" ဟယ်...လီယမ်လေးက အလိုက်သိချက်နော်၊
ဒေါ်လေး ဘယ်လိုများပြောရမှန်းမသိဘူး "
" ဒေါ်လေးကလည်း လီယမ်တို့ကဒီလူနဲ့ဒီလူ
ပြောရမဲ့သူတွေမဟုတ်ပါဘူး၊အာ...ပြီးတော့
ဒါကလေအစ်ကိုထယ်ရဲ့အမေအတွက် လီယမ်ဝယ်လာသေးတယ် "
လီယမ်ကနောက်ထပ်အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုထုတ်ပြီး
ဒေါ်လေးကင်မ်ဘက် ကမ်းပေးသည်။ထိုသည်ကို
ထယ်ယောင်းရဲ့အဖေက သတိထားမိသည်ဖြင့်..
" အချစ်ကဒါတွေမကြိုက်ဘူး သားလီယမ်၊သူမ
ဒါတွေဝတ်လေ့မရှိဘူး၊ဦးလေးနဲ့သားက
ပေးဖူးတာတောင်ယူတာမဟုတ်ဘူး "
သတင်းစာကိုစားပွဲပေါ်ချကာ တပ်ထားသည့်
မျက်မှန်ကိုပြန်ပင့်တင်ရင်း ရှေ့ရှိနွားနို့တစ်ခွက်ကို
မော့သောက်ပြီးနောက် ဖြေလာသည်။ဟုတ်သည်၊
အချစ်ကတော်ရုံဆို သူ့အိန္ဒြေနဲ့သူနေတာဖြစ်၏။
တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းတွေသဘောမကျ။သူ့သားနဲ့
သူ့ယောကျာ်းကဝယ်ပေးတာတောင် လက်မခံ။
" ဟုတ်တယ်ကွယ်၊သူ့ဇနီးက ဘာမှမကြိုက်ဘူး၊
ဒါကြောင့်မို့ဒါမျိုးတွေဆို ဘယ်လိုပေးပေးမဝတ်
တက်ဘူးရယ် "
" အာ...အဲ့လိုကိုး၊ဒါဆိုလည်း ဒေါ်လေးပဲယူထား
ပါ၊အစ်ကိုထယ့်ကိုလည်း ဒါလေးပေးပေးပါ၊
လီယမ်က အဲ့တုန်းကကိစ္စကိုအားနာပြီးပြန်ပေး
တာပါ ဟီးဟီး "
သူမဒီလီယမ်လေးကို သဘောကျမိပါသည်။
လီယမ့်အဖေကနိုင်ငံခြားသားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး
မိခင်ကသူမသူငယ်ချင်း ဟန်းဂုသူဖြစ်သည်။
နိုင်ငံခြားမှာအခြေချကျောင်းတက်နေသည့်
လီယမ်လေးက သားထယ်လေးနဲ့တွေ့ပြီး
ပြဿနာဖြစ်ခဲ့သေးလို့ အားနာပြီးပြန်ပေးတက်
တာတဲ့။လီယမ်လေးက လိမ္မာလွန်းလိုက်တာ။
လီယမ်လေးက အသားလေးကဖွေးဖွေးလေး။
မျက်နှာလေးက အပြစ်အနာဆာမရှိရအောင်
ချောမောနေတာ။လူကောင်လေးကသာသေးတာ၊
ခပ်လှလှလေးမို့ သူမချစ်မိပါသေးသည်။
လီယမ်လေးကြည့်ရတာလည်း သူ့တူလေး
ထယ်ယောင်းကို သဘောကျနေပုံပင်။ဒါကြောင့်
အဆင်သာပြေရင် သဘောတူပါသည်။ပြည့်စုံနေ
တဲ့ကလေးမို့ သူမပိုသဘောကျသည်။မိဘတွေရဲ့ လုပ်ငန်းအချို့ကိုဦးစီးနေတာမို့ သားထယ်နဲ့
ချိတ်ဆက်ပေးရမည်။
" ဒေါ်လေး...လီယမ်ပြန်တော့မယ်နော်၊ဦးလေး
လီယမ်ပြန်ပြီနော် "
လီယမ်ရဲ့နှုတ်ဆက်သည့်စကားကို သတင်းစာပြန်ဖတ်နေသည့် ထယ်ယောင်းရဲ့အဖေက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
" အင်းဒေါ်လေး အရှေ့ထိလိုက်ပို့ပေးမယ်၊
ဟယ်ရင်း ဒီအထုပ်ကို ငါ့တူလေးကိုပို့ပေးလိုက် "
" ဟုတ်ကဲ့ "
အလုပ်လုပ်သည့်ကောင်မလေးလက်ထဲ အထုပ်ပေးလိုက်ပြီး ထယ်ယောင်းထံသို့
သွားပို့စေသည်။သူမကတော့ လီယမ်လေးကို
အိမ်ရှေ့ကားအနားအထိ လိုက်ပို့ပေးသည်။
ကားနားရောက်တော့ လီယမ်ကပြုံးလိုက်ပြီး
ထယ်ယောင်းအဒေါ်ကို စကားဆိုသည်။
" ဒေါ်လေးကင်မ်ကိုပြောပြရဦးမယ်၊လီယမ်လည်း
သိတာမကြာသေးဘူးသိလား "
ထယ်ယောင်းအဒေါ်မှာလည်း စိတ်ဝင်တစားဖြင့်
လီယမ်ပြောမည့်စကားကို နားထောင်နေသည်။
ထိုသည်ကိုလီယမ်က ပြုံးလိုက်ကာ...
" လီယမ်တွေ့ခဲ့တာပေါ့ ဒေါ်လေးရယ်၊ အစ်ကိုထယ်က လီယမ်တို့ကျောင်းမှာနာမည်ကြီး
ဆုံးကျောင်းသားတစ်ယောက်လေ၊ချမ်းသာတော့
ကပ်ချင်ကြမှာပေါ့၊အခုလည်း ကပ်နေတဲ့သူရှိပြီ
ထင်တယ်ဒေါ်လေးရယ်၊အစ်ကိုထယ်ကိုသူက
လိုက်ကပ်နေတာလေ၊ပြီးတော့ လီယမ်ကစုံစမ်း
ကြည့်တာ ဟိုးလမ်းကြားထဲမှာအိမ်ဟောင်းရှိပြီး
ရုံးအလုပ်လုပ်တဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်လေ၊
အစ်ကိုထယ်ကိုဘယ်လိုဆွဲဆောင်ထားလဲမသိ
အစ်ကိုထယ်က လီယမ့်ကိုတောင်ဆိုင်မှာ အော်သွားသေးတာဗျာ "
လီယမ်ကပြောနေရင်းကနေ မျက်နှာငယ်လေး
အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားသည်။ဒေါ်လေးကင်မ်က
လီယမ်ရဲ့အမူအရာကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်း
ဖြစ်သွားသလို လီယမ်ပြောပြသည့်ကိစ္စကြောင့်
ဒေါသလည်းထွက်သွားသည်။ဒါကြောင့်ပင်
လီယမ်ရဲ့ပုခုံးလေးကိုကိုင်၍ စကားဆိုသည်။
" ဟယ်...လီယမ်လေးကိုအော်သွားတာ အဲ့တစ်ယောက်ကြောင့်လား၊နေဦး၊ဒေါ်လေး
အဲ့ကောင်လေးအကြောင်း စုံစမ်းဦးမယ်၊ငါ့တူကို
သူတို့လိုလူက လိုက်မှန်းနေသေးတာ၊ငါနဲ့တွေ့ပြီ
ပေါ့၊ "
" လီယမ်သွားတော့မယ်နော် ဒေါ်လေးကင်မ်၊
လီယမ်ကသတိပေးတာ၊အဲ့လိုလူတွေက ပိုက်ဆံပဲ
လိုက်ကြည့်နေတာဆိုတော့ စိတ်ပူလို့ရယ် "
မျက်နှာငယ်လေးဖြင့်ပြောသည့် လီယမ်စကားကို
ဒေါ်လေးကင်မ်ကယုံပြီး သနားသွားသည်လေ။
ပြီးနောက် သူမသဘောကျအောင်လည်းပြောသွား
သေးတော့ ပိုလို့ကိုသဘောကျနေတာ။
" ကျေးဇူးပါကွယ်၊လီယမ်လေး ကားသေချာမောင်းနော်၊ဒေါ်လေးလည်း
နောက်မှသားအမေကို လာတွေ့မယ်လို့ "
လီယမ်ကခေါင်းသာငြိမ့်ပြပြီး ကားထဲဝင်ကာ
ကားမောင်းလို့အိမ်ပြန်သွားတော့သည်။ထို့အတူ
ထယ်ယောင်းအဒေါ်မှာလည်း အိမ်တော်ထဲသို့
ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။အိမ်တော်ထဲရောက်တော့
မထင်မှတ်စရာတွေဖြစ်လို့။
" တောက်!ကင်မ်ထယ်ယောင်း မင်းဒါဘာတွေ
လုပ်နေတာလဲ၊မယူချင်ဘူးဆို ကောင်းကောင်း
ပြောလိုက်လေ၊ဘာလို့ အင်္ကျီကိုမီးရှို့ရတာလဲ "
Bathrobeဝတ်ထားသည့် ထယ်ယောင်းက
အခုမှရေချိုးကာစပုံပါလေ။ဒါကိုကလေးမလေးကပစ္စည်းသွားပို့ရင်းဒေါသထွက်ကာ အောက်ထပ်က သူ့ဒယ်ဒီရှေ့၌အင်္ကျီကို
မီးရှို့ပြစ်သည်။ပြီးတော့လည်း သူ့ရှေ့က မီးလောင်နေတဲ့ ပစ္စည်းကိုကြည့်လို့
ခပ်တည်တည်ပင်စကားဆိုသည်။
တကယ်!ကင်မ်ထယ်ယောင်းတို့ဆိုးချက်။
" နားမလည်ဘူး ဒယ်ဒီရာ၊ကျွန်တော်က မယူဘူး
ပြောတာကို ဒေါ်လေးကပေးခိုင်းလို့ဆိုပြီးချထား
ဖို့လုပ်နေလို့ မီးရှို့ပြီးပို့ပေးတာ "
ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်၌ထယ်ယောင်းက
ထိုင်ပြီးလက်ပိုက်ရင်း ခြေချိတ်ထိုင်ကာ သူ့ဒယ်ဒီကိုခပ်ပြုံးပြုံးကြည့်နေသည်။
ခြေသလုံးတောင့်တောင့်တွေက ခပ်မိုက်မိုက်။
Bathrobeနဲ့တောင် ကြည့်ကောင်းနေတဲ့
ထယ်ယောင်းက ဆိုးတာလေးပဲရှိသည်။
ကြည့်စမ်း!ဒီကောင်အဖေကို ကြည့်တဲ့အချိုးကို။
အဖေကိုခပ်ပြုံးပြုံးပြန်ကြည့်ရင်း ပြဿနာရှင်းဖို့
အဒေါ်ကိုစောင့်နေတာ။
" မင်းအမေအိပ်နေတယ်လေ၊တိုးတိုးပြောစမ်း!
မင်းကွာ!ငါမနိုင်တော့ဘူး! "
" ဒယ်ဒီမနိုင်လည်းမပြောနဲ့လေ၊ဒေါ်လေး ဘယ်မှာလဲ၊ကျွန်တော်နဲ့ရှင်းမယ် "
သူ့ဒယ်ဒီအပြောကို ခပ်ပြတ်ပြတ်ဖြေသည်။
ခြေချိတ်ထိုင်ပြီး ရေချိုးခါစဖွာလန်ကျဲနေသည့်
ဆံပင်ရွှေရောက်တို့ကိုသပ်တင်ပြီးစောင့်နေတာ။
သည်တော့ထယ်ယောင်းအဒေါ်မှာ သက်ပြင်းရှည်
ချလိုက်ကာ အနားသွားပြီးဖြေရှင်းရမည်။
" ဒေါ်လေးကဒီမှာ၊ဘာလို့ တအားဆိုးနေတာလဲ "
အဒေါ်ဖြစ်သူက သူ့အနားကိုလာကာပြောသည်။
ထယ်ယောင်း သူ့အဒေါ်ကိုကြည့်လိုက်ရင်း
လည်တိုင်ထက်လည်ဆွဲကြီးကိုကြည့်ကာ
ဟက်ခနဲရယ်သည်။
" ကျွန်တော်တစ်ယောက်လုံးဝယ်ပေးတာတောင်
မလောက်နိုင်ဘူးလား၊လွန်ပါတယ်ဗျာ "
" ထယ်ယောင်း!မင်းအဒေါ်ကို အဲ့လိုမပြောနဲ့လေ၊
ဒီကောင်ကွာ!ဟူး! ငါအခန်းထဲဝင်တော့မယ် "
ထယ်ယောင်းရဲ့အဖေက သူ့သားကိုမပြောချင်လို့
အခန်းထဲဝင်သွားတော့သည်။သည်တော့မှ
ထယ်ယောင်းလည်းထကာ အဒေါ်ဖြစ်သူရှေ့
ရပ်ကာငုံ့ကြည့်ရင်း စကားဆိုသည်။
" အဲ့ကောင်နဲ့ပတ်သက်တာကို ကျွန်တော်မမြင်
ချင်ဘူး "
" ဒေါ်လေးကြားလိုက်ရတဲ့ သတင်းတွေလည်း
မမှန်ပါစေနဲ့နော် ကင်မ်ထယ်ယောင်း "
ဒေါ်လေးစကားကြောင့် ထယ်ယောင်းပြုံးသည်။
လေးထောင့်ဆန်ဆန်အပြုံးတွေများ သူ့အဒေါ်ရှေ့
ပြနေသည်။ပြီးနောက် ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
" ကျွန်တော့်အနာဂတ်မှာ အဖိုးတန်လေးရောက်
နေပြီမို့ ဒေါ်လေးကစိတ်မပူပါနဲ့ "
ထယ်ယောင်းစကားတစ်ခွန်းသာပြောပြီး အပေါ်ထပ်သို့တက်သွား၏။အဒေါ်မှာတော့
သူ့တူပြောသွားသည့်စကားကြောင့် ပိုလို့ကို
စိတ်မထင်မကျဖြစ်သွားသည်။အဒေါ်အရင်းမို့
တူလေးကောင်းစားရေးကို လိုလားတာကြောင့်
သူမရဲ့တူလေးပြောသည့်စကားကို
သဘောမကျပါလေ။
~
အခန်းထဲကိုပြန်ရောက်လာသည့် ထယ်ယောင်းမှာလည်း ကျယ်ပြန့်လှတဲ့သူ၏
King Sizeမွှေ့ယာထက် ထိုင်ချကာအံဇွဲပေါ်မှာ
တင်ထားသည့်ဖုန်းကိုယူလိုက်ရင်း Contactထဲရှိ
နာမည်လှလှလေးဖြင့် မှတ်ထားသည့်
' မောင့်အလှလေး ' ထံသို့သာစာပို့လိုက်သည်။
' ဒီတစ်ညထည်း အခွင့်အရေးကို ကိုကိုအလှလေး
အသုံးချတက်မယ်ထင်တယ် ' ဆိုသည့်စာရေးလို့
ပို့လိုက်သည်။ချက်ချင်းပို့သည့်စာကိုမကြည့်ဘူး
ဆိုတာသူသိတာမို့ မွှေ့ယာထက်လှဲချလိုက်ပြီး
အခန်းကျယ်ကြီးထဲက ကိုကိုအလှလေးရဲ့
ပုံလေးကိုအကြီးချဲ့ကာ အခန်းထဲ၌ကပ်ထား
သည်လေ။
ကိုကိုအလှလေးတို့ သူတို့အလုပ်ခန်းထဲက အဖော်တွေနဲ့စကားပြောရင်း ရယ်နေသည့်
ပုံလေးကိုသူတွေ့လို့ သိမ်းထားမိသည်။
ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးကို ရှေ့ကျမှာဆိုးလို့
နောက်မှာသပ်တင်ထားပြီး မျက်မှန်တပ်ထားတဲ့
ပုံလှလှလေး။တကယ် သဘောကျမြတ်နိုးမိပါ
သည်။ထိုပုံလေးကို သူတွေ့တွေ့ချင်းကြောင်
ကြည့်မလို့ ဓာတ်ပုံရိုက်သိမ်းပြီးချက်ချင်း
ပုံအကြီးကြီးထုတ်ကာ သူ့အခန်းက
နံရံ၌ကပ်ထားခဲ့သည်။
" လှလိုက်တာ၊အဲ့အကြည်ဓာတ်ကိုကြည့်ပြီး
မောင်အိပ်ရမှာဆိုတော့ အိမ်မက်လေးလှပြီ၊
ဒီနေ့အိမ်ပြန်ဖို့နှုတ်ဆက်တဲ့အနမ်းလေးတောင်
မရလိုက်ဘူး ဟူး... "
ထယ်ယောင်းက မွှေ့ယာထက်လှဲရင်း ဖုန်းကိုယူကာ စာပို့ထားသည့်ကိုကြည့်မိတော့
ကိုကိုအလှလေးက သူ့စာကိုကြည့်သွားပြီဖြစ်
သည်။ပြန်စာတော့ မလာဘူးဆိုတာသိသည်မို့
ထယ်ယောင်းပြုံးလိုက်သည်။
" မနက်ကြကိုကိုအလှလေး လက်ခံမယ်လို့
မောင်ထင်တယ် "
ထယ်ယောင်းလည်း တစ်နေ့လုံးအပြင်ထွက်
ထားရတော့ပင်ပန်းလာသည်မို့ ကြာကြာတောင်
မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်ဘဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။
တစ်ဖက်က ကူးလေးမှာတော့မအိပ်နိုင်သေးဘဲ
ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်လို့ အတွေးများနေသည်။
" ငါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ၊မေမေကငါအလုပ်မရှိ
တော့တာသိပေမဲ့လည်း သူအလုပ်တွေထွက်လုပ်
နေမှာဆိုးတယ်၊ဂယူ့ကိုပြောပြီးအလုပ်လုပ်ရင်
ရော... "
ကုတင်ဘေးကအံဇွဲပေါ်မှာ ကူးလေးနဲ့အတူ မင်ဂယူတွဲရိုက်ထာသည့်ပုံကိုကြည့်လို့ ကူးလေး
သက်ပြင်းချသည်။ဟင်းချက်ဝါသနာပါသည့်
မေမေ့အတွက် ဆိုင်ကောင်းလေးဖွင့်ပေးချင်လို့
သူပိုက်ဆံပိုရှာရမည်။အခုဆိုင်တောင် သူများက
အရင်ဦးသွားခဲ့သည်မလား။ဒီထက်ကောင်းတာ
လည်းဖြည့်ဆည်းပေးချင်တာမို့ သူတွေးရသည်။
ပြီးတော့လည်း ဒီကိစ္စကဂယူ့ကိုပြောပြရင်တောင်
ဂယူလက်ခံချင်မှာမဟုတ်ပါ။ညနေကတင် ကိုယ့်
ချစ်သူကိုသူကထိပါးသည်အထိ သူ့ရှေ့မှာနမ်း
ထားတော့ ဂယူ့အတွက် အဆင်ပြေမှာမဟုတ်
ဘူးဆိုတာသိသည်။ဒါပေမဲ့လည်း သူကအဆင်
မပြေလို့မတက်သာလို့ အတွင်းရေးမှူးအလုပ်ကို
ရွေးချယ်ခဲ့ရင်တောင် ဂယူနဲ့ရုံးမှာတွေ့လို့ရသည်။
" စိတ်ညစ်တယ်၊ငါရူးချင်တယ်၊ငါဘာလို့အဲ့
လောက်ထိ အသုံးမကျရတာလဲ၊ငါ့ကိုသူက
ချယ်လှယ်နေတာကို ငါကဘာလို့မလုပ်နိုင်လဲ၊
ဂျီဂျီ...ဂျီဂျီရှိနေတာပဲ၊သူ့ကိုဆက်ရမယ် "
ကူးလေး ဖုန်းဖွင့်ကာဂျီမင်ကိုရှာကာ contactကို
ရိုက်ရှာပြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ဖုန်းဝင်သွားပြီး
ခဏကြာတော့ ဖုန်းကိုင်လာသည်။
" ဂျီဂျီ... "
ကူးလေးက ဖုန်းဝင်လို့ဂျီမင်နာမည်ကိုရွတ်ဆို
လိုက်သည်။သို့ပေမဲ့ဂျီမင်မဟုတ်သည့်ယွန်းဂီက
ဖုန်းကိုင်လာသည်။
' ေဩာ်...ထယ်ယောင်းအပိုင်လေးလား '
" မင်း... "
' ဟုတ်တယ်လေ မင်ယွန်းဂီ၊မင်ဂျီမင်မအားဘူး၊
ရေချိုးနေတယ်၊ဘာပြောပေးရမလဲ '
တီ ~
ယွန်းဂီကစကားပြောသည်ကို ဆက်နားမထောင်တော့ဘဲ ဖုန်းချလိုက်သည်။
ယွန်းဂီသိတာပေါ့။ထယ်ယောင်းအပိုင်လေးက
သိပ်ကိုမာနကြီးပြီး အရမ်းချေတက်တာ။သူ့ရော
ဒါနဲ့ဆိုအချေခံရတာ သုံးကြိမ်ရှိပြီ။ပထမက ဂျီမင်နဲ့စကားပြောတာတွေ့လို့၊ဒုတိယကြိမ်က
သူ့ကုမ္ပဏီမှာလာရင်းပေါ့၊အခုတော့ ဖုန်းထဲကနေ
အချေခံရသည်အထိ။
" ခုနကဘယ်သူ့ဖုန်းလာတာလဲ "
သန့်စင်ခန်းထဲဝင်ရင် ပေသွားသည့်ကော်ဖီရည်
တွေကိုဆေးပြီးတစ်ရှုးဖြင့်လက်သုတ်ကာ ဂျီမင်ကအပြင်ထွက်လာရင်းမေးလေသည်။
ယွန်းဂီကလက်ထဲ ဖုန်းပေးလိုက်ရင်း...
" မင်ယွန်းဂီရဲ့အပိုင်ကို ထယ်ယောင်းရဲ့အပိုင်က
ဖုန်းလှမ်းဆက်တာပါ "
ယွန်းဂီစကားကြောင့် ဂျီမင်ဒေါသထွက်ကာ
ခြေထောက်ကိုကန်လိုက်သည်။ယွန်းဂီကတော့
မကန်ခင်ရှောင်လိုက်တာမို့ မျက်နှာကခပ်ပြုံးပြုံး။
" ရူးနေသေးတယ်၊မင်းကိုငါက အဖြေမပေးသေး
ဘူး၊ပိုင်စိုးပိုင်နင်းမပြောနဲ့၊ပြီးတော့ ငါ့သူငယ်ချင်းကို မင်းသူငယ်ချင်းနဲ့ သဘောမတူနိုင်ဘူး၊သူ့မှာကချစ်သူရှိတယ် "
" ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကရော ဂရုစိုက်မယ်ထင်လား၊
နိုးပဲနော်၊ထယ်ယောင်းက ဇွဲအရမ်းကြီးတာ၊
သူတို့နှစ်ယောက်ကို ရကိုရမှာလိုက်ဖက်လို့ "
ဂျီမင်ကပြောသည်ကို ယွန်းဂီကရယ်လိုက်ရင်း
ဖြေသည်။ဂျီမင်မှာတော့ ယွန်းဂီစကားကိုမကြည်
သလိုကြည့်ကာ ထွက်သွားသည်။ထို့နောက်
ယွန်းဂီမှာရယ်ရင်း အနောက်ကလိုက်ရသည်။
ဒီနေ့ကအတူကော်ဖီသောက်ကြတော့ ဆိုင်ထဲ
ကလေးတစ်ယောက်ကဝိတ်တာကိုဝင်တိုက်ရင်း ဂျီမင်ပေါ်မှောက်ကျတာမို့ စိုသွားခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုသည်အတွက် မင်ယွန်းဂီမှာကလေးကိုတောင်
အော်ငေါက်လိုက်ရသေးသည်။
" ဟင်း....အဆင်မပြေပါလား၊ဂယူ... "
သူတွေးနေတုန်းရှိသေး ဂယူ့ထံမှဖုန်းလာသည်မို့
ကိုင်လိုက်သည်။တော်သေးသည်က ဂယူ့အသံက
ညနေကလိုမဟုတ်ဘဲ ကြည်လင်နေလို့သာ။
' ကိုယ်ညနေက ကူးကိုထားပြီးအိမ်ပြန်သွားမိတာ၊
ကိုယ်အားနာပါတယ်၊တကယ်ကိုယ်မေမေခေါ်လို့
ပြန်ရင်းကနေ အိမ်ကိုပဲပြန်ရောက်သွားတာ၊ကူး
ရောအိမ်ပြန်ရောက်နေပြီမလား '
ဂယူ့စကားကြောင့် ကူးအံ့ဩသွားသည်။ဂယူက
သူ့ကိုတစ်ခါမှထားပြီး အိမ်ပြန်တက်တာမဟုတ်။
ဒါကိုအခုကြအတည်ကြီးထားသွားပြီးကို အိမ်ပြန်တာပဲ။ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်
မိသည်။ချစ်သူကဒုက္ခရောက်နေတာကိုသူမသိ။
ကူးမှာတော့ သူနဲ့အတူဆင်တူဝတ်ဖို့တောင်
အဝတ်လေးဝယ်ဖို့စဉ်းစားသေးတာ။ပြီးမှ ထယ်ယောင်းလက်ထဲရုန်းမရဖြစ်နေတာကို။
" အင်း...ရောက်နေပြီ၊ကူး ဒီတစ်ခါတော့ဂယူ့ကို
စိတ်ဆိုးမိတယ်၊ကူးက အမေခိုင်းလို့သွားတာ
ထင်နေတာ၊ပြီးမှ အိမ်ပြန်တာတဲ့လား "
' ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ကူး.. '
" ထားလိုက်ပါတော့၊ကူး အိပ်တော့မယ်၊မနက်ကြ
အိမ်မလာဘဲ ရုံးကိုသာတိုက်ရိုက်သွားတော့ "
" ကူး... "
တီ ~
ကူးလေး တကယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာမို့
ဖုန်းချလိုက်သည်။သူ့ကိုတော့ ဂယူကတစ်ခါမှ
ဒီလိုမထားဖူးတာမို့ သူတကယ်စိတ်မကောင်း
့ဖြစ်ပါသည်။စကားလည်းဆက်မပြောချင်လို့
စိတ်တွေကိုလျှော့ချပြီး ရေသောက်ကာ
ကုတင်ထက်လှဲအိပ်လိုက်တော့သည်။
~
" အာ...ကူးရာ၊ဖုန်းတောင်မကိုင်ဘူး၊ကိုယ့်ကို
အတည်ကြီး စိတ်ဆိုးသွားတာလား "
ဂယူရုံးမသွားခင် ကူးရဲ့အသံလေးကိုကြားချင်
တာမို့ ဖုန်းဆက်လိုက်မိသည်။ညဘက်ကတင်
သူ့ချစ်သူလေးကူးက သူ့ကိုစိတ်ဆိုးသွားတာ။
ကူးကစိတ်ဆိုးတယ်ဆိုတာထက် စိတ်မကောင်း
ဖြစ်သွားတာဖြစ်သည်။
သူကလည်း ကူးကိုမနေ့ကမှ အသိမပေးဘဲ အိမ်ပြန်သွားတော့သူ့ဘက်ကတအားမှားပါသည်။
ကူးက သူနဲ့ပတ်သက်ရင်အရမ်းsensitiveဖြစ်လို့
ကူးလေးကိုအသိမပေးဘဲ အိမ်ပြန်မိတာမှားပါ
သည်။
" သား...အလုပ်သွားတော့လေ၊ကူးလေးနဲ့ရော
အတူသွားကြမှာမလား "
" ဟုတ်ကဲ့အမေ ကျွန်တော်သွားတော့မယ် "
အမေဖြစ်သူကအလုပ်နောက်ကျမှာဆိုးလို့ သတိလာပေးတာမို့ ကူးမှာထားသည့်အတိုင်း
ရုံးကိုသာတန်းသွားသည်။မဟုတ်ရင်ကူးက
သူမှာတဲ့အတိုင်းမလုပ်ရင် စိတ်ဆိုးတက်သည်။
ဒါလေးက ကျွန်တော့်ကူးရဲ့ချစ်စရာလေးပေါ့။
" မင်ဂယူ...မောင်လေးတစ်ယောက်ထည်းလား၊
ဂျောင်ကူးလေးရော ဘယ်မှာလဲ "
သူရုံးကိုရောက်လို့ ထမင်းဘူးကိုအလုပ်ခုံမှာချ
နေစဉ် အစ်မယွန်းဟယ်ကအနားကိုရောက်လာပြီး
သူ့ကိုမေးလာသည်။သူကတော့ ခုံမှာထိုင်ပြီး ခေါင်းခါကာစကားစလိုက်သည်။
" သူအလုပ်ထွက်သွားပြီလေ၊အာ..အစ်မက
ဘယ်သိမလဲ၊မနေ့ကအလုပ်ကိုမလာတာကို၊
အစ်မယူရီတို့တော့သိတယ် "
မင်ဂယူ့အပြောကြောင့် ယွန်းဟယ်ကအံ့ဩကာ
သူ့နေရာ၌ထိုင်လို့ စကားစလေသည်။
" ဟယ်...တကယ်အလုပ်ထွက်သွားတာလား၊
ဂျောင်ကူးလေးကတော့ တကယ်မာနခဲပဲ၊
အပြောမခံဘူး၊အလုပ်တောင်ထွက်တာ "
" ဟုတ်ပါရဲ့၊ကျွန်တော့်ချစ်သူက အခုတောင်
ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဆိုးသွားတာ၊မနေ့ကပန်းခြံမှာ
သူ့ကိုတစ်ယောက်ထည်းထားပြီး ကျွန်တော်က
မေ့ပြီးအိမ်ပြန်မိသွားတာ၊ဒါကိုညကမနက်ကြ
အိမ်လာနဲ့ဆိုလို့ ဒီကိုပဲအရင်လာရတာ "
မင်ဂယူကရယ်ရင်းပြောသည်။ယွန်းဟယ်မှာတော့
ရယ်လိုက်ပြီး စကားဆိုပါသည်။
" အေးပေါ့လေ၊သူ့မှာကကောက်စရာ ချစ်သူရှိတာကို၊တကယ် ငါတို့အငယ်ဆုံးလေးက
အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ချစ်သူရထားတာ၊
ချော့တက်တယ်နော်၊ညနေပြန်ရင် ဘာနဲ့ချော့မှာလဲ "
အစ်မယွန်းဟယ်က ကြည့်ရင်းမေးလေသည်။
မင်ဂယူမှာတော့ အတွေးထဲပြုံးလိုက်ကာ...
" ထုံးစံအတိုင်း ကူးလေးကြိုက်တဲ့အရာပေါ့ "
မင်ဂယူပြောပြီးရယ်လိုက်သည်။အစ်မယွန်းဟယ်လည်းဂယူနဲ့စကားပြောပြီးနောက် သူ့အလုပ်သူ
ပြန်လုပ်နေသည်။မင်ဂယူလည်း သူ့စားပွဲမှာ ချထားတဲ့ စာရင်းတွေစစ်နေသည်။
ခဏအကြာတော့ အခန်းထဲကို အစ်ကိုဂျွန်ဆော့ကဝင်လာပြီး စကားဆိုသည်။
" ဌာနမှူးက အခုချက်ချင်းအစည်းဝေးလုပ်မယ်
တဲ့၊အခုလေးတင် အစည်းအဝေးခန်းထဲမှာ စောင့်နေတယ် "
အစ်ကိုဂျွန်ဆော့ကပြောပြီး စာရင်းနဲ့မှတ်စုစာအုပ်
ယူကာထွက်သွားသည်။သည်တော့မှ အခန်းထဲက
မင်ဂယူရယ်၊ဂျောင်ဟွန်းရယ်၊အစ်မယူရီရယ်၊
အစ်မယွန်းဟယ်ရယ်က အံ့ဩသွားသည်နှင့်
စကားဆိုကြသည်။
" ဌာနမှူးကလေ ဘာကိစ္စမှန်းမသိ လုပ်လိုက်ရင်
လောလိုက်တာနော် "
အစ်မယူရီက ထိုင်နေရာမှထကာစာရွက်တွေနဲ့
မှတ်စရာစာအုပ်ကိုသိမ်းယူရင်း စကားဆိုသည်။
သည်တော့ အစ်မယူရီပြောသည်ကိုအစ်မယွန်း
ဟယ်ကပါ စကားစလာလေသည်။
" ဂျောင်ကူးလေးကိစ္စများလား၊သူအလုပ်ထွက်
တော့ အားကိုးစရာတစ်ယောက်လျှော့လို့အသစ်
ဝင်မယ်များ ပြောဖို့လားမသိ "
" မဟုတ်လောက်ပါဘူး၊အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုခုပေါ့ "
ဂျောင်ဟွန်းကပါဝင်ပြောရင်း စာအုပ်နဲ့စာရင်း
ကိုင်ကာအခန်းထဲကထွက်သွားသည်။ထို့နောက်
မင်ဂယူလည်းသူတို့အပြောထဲစကားတွေကို
ထပ်မတွေးနေတော့ဘဲ အစည်းဝေးခန်းထဲသို့
သွားသည်။
အစည်းဝေးခန်းထဲသို့ရောက်ရော မက်တပ်ရပ်နေ
သည့် ဌာနမှူးကိုတွေ့သည်။ဘာကြောင့်ဆို
ဌာနမှူးရဲ့နေရာ၌ စားပွဲပေါ်ခြေထောက်တင်လို့
ခုံကိုမှီကာထိုင်နေသည့် ဥက္ကဌကိုတွေ့သည်။
" အံ့ဩစရာမရှိဘူး၊ကြည့်နေမဲ့အစား မြန်မြန်
လာထိုင်လိုက်ကြ၊ပြောစရာရှိတာပြောမယ် "
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားသံဟာ ခပ်ပြတ်ပြတ်။
စောင့်နေရတာကို စိတ်မရှည်တာမို့အားလုံးကို
ခပ်စူးစူးကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ထို့နောက်မှ
အားလုံးကချက်ချင်းကို နေရာ၌ထိုင်သည်။
မင်ဂယူကတော့ ထယ်ယောင်းကိုစိုက်ကြည့်နေ
သည်။ထိုသည်ကို ထယ်ယောင်းကသတိထားမိ
တော့ ခပ်ရွဲ့ရွဲ့စကားဆိုသည်။
" ကျုပ်ကိုကြည့်နေတာလား၊အဟက်...
ကင်မ်ထယ်ယောင်းကိုကြည့်တာ ဘာအကြံနဲ့
ကြည့်တာလဲ၊စကားအကြာကြီးမပြောချင်ဘူး၊
ထိုင်လိုက်တော့.... "
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် မင်ဂယူရဲ့လက်သီး
ဆုပ်ဟာခပ်တင်းတင်းဖြစ်သွားသည်။သူ့အား
ခနဲ့သလိုစကားဆိုတာကြောင့် ဒေါသထွက်သွား
သည်။မင်ဂယူ ထိုဥက္ကဌဆိုတာကိုကြည်တာ
မဟုတ်။သူ့ကူးကို သူ့ရှေ့တင်နမ်းတဲ့အဆင့်ပါ
ကြူးလွန်ထားတာ။
" မင်ဂယူ ထိုင်လိုက်ပါကွာ "
အစ်ကိုဂျောင်ဟွန်းက သူ့ပုခုံးကနေကိုင်၍
ခေါ်တော့ မင်ဂယူ့မှာစိတ်ကိုလျှော့လို့ခုံ၌
ထိုင်လိုက်သည်။ထို့တော့မှ ဌာနမှူးလည်း
ထောင့်ဘယ်ဘက်ထောင့်နားမှာထိုင်သည်။
သည်တော့မှထယ်ယောင်းက လူစုံပြီဆိုရော
ခြေထောက်ချလိုက်ပြီး မက်တပ်ရပ်လိုက်ကာ
စားပွဲပေါ်ကိုလက်ထောက်လို့ အားလုံးကို
ကြည့်ကာ....
" ဒီအဖွဲ့ဝင်ကနေ ဂျွန်ဂျောင်ဂုထွက်သွားပြီမို့
အဖွဲထဲမှာဂျွန်ဂျောင်ဂု ပါဝင်ခြင်းမရှိတော့ဘူး၊
ဒါကြောင့်မို့ ဂျွန်ဂျောင်ဂုကိုဒီနေရာနဲ့ပတ်သက်တဲ့
အချက်အလက်တွေ၊အလုပ်တွေကိုမသက်ဆိုင်
တော့တာမို့ လာပြောတာ "
မင်ဂယူက နားထောင်ရင်းအံ့ဩသွားသည်။
သူကပဲကူးကို အလုပ်လုပ်ဖို့ပြောနေသူက
အခုကြကူးကို ဒီနေရာတွေနဲ့မသက်ဆိုင်တဲ့သူတဲ့။
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားကြောင့် အားလုံးက
လက်ခံကြပြီး ခေါင်းငြိမ့်ကြသည်။ဒါကြောင့်
ထယ်ယောင်းပြုံးလိုက်ကာ...
" နားလည်တယ်ဆိုရင် ကောင်းပါတယ်၊
ခဏနေကြဦး၊အစည်းဝေးကမပြီးသေးဘူး "
ထို့သို့ပြောကာ ထယ်ယောင်းအပြင်ခဏသို့
ထွက်သွားသည်။အားလုံးကလည်း ဘာများ
ဆက်ပြောမလဲဟု တွေးတောနေသည်လေ။
ဂျောက်!
ထယ်ယောင်းတံခါးဖွင့်ကာ ပြန်ဝင်လာတော့
သူ့အနောက်မှာလက်တွဲခေါ်လာသည်ကို
မြင်မိကြတော့ အားလုံးကအံ့ဩကြသည်။
ဘာကြောင့်ဆိုကူးက ထယ်ယောင်းလက်ဆွဲ
ထားရင်းခေါ်လာသည့်သူ။အားလုံးလည်း
အံ့ဩသွားသလို အဆိုးဆုံးကမင်ဂယူပါလေ။
ကူးကိုအိမ်မှာရှိတယ်ထင်နေခဲ့တာ။ဒီရောက်တော့
ကူးကသူ့မုန်းပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ ထယ်ယောင်းရဲ့
လက်ဆွဲတာခံထားရနေတာ။အားလုံးကလည်း
မင်ဂယူကိုဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။အခြေအနေကို
အရပ်ရပ်ကို သတိထားမိပုံပေါ့။
" ဂျွန်ဂျောင်ဂုကအခုကစပြီး ဥက္ကဌကင်မ်ထယ်ယောင်းရဲ့အတွင်းရေးမှူး
လုပ်တော့မှာ "
ထယ်ယောင်းစကားပြီးသည်နှင့် မင်ဂယူရော
ဌာနမှူးနဲ့ဝန်ထမ်းအားလုံးကပါ အံ့ဩသွားသည်။
မင်ဂယူမှာတော့ အဆိုးဆုံးပေါ့။သူ့ချစ်သူက
သူနဲ့မတိုင်ပင်ဘဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်ကြောင့်။
To be continued ~
ကိုကိုအလှလေးက လက်ခံလိုက်ပြီဆိုတော့
သူတို့နီးစပ်တော့မှာပေါ့ဗျာနော်။
> >