ក្រោយពីបងប្អូនទាំងពីរអ្នកសំណេះសំណាលគ្នារួចមកពួកគេទាំងពីរក៏នាំគ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដោយយ៉ុនហ្គីដែរជាបងប្រុសបានសុំទៅប្អូនថាខ្លួននឹងស្ម័ក ចិត្តជូនគេត្រឡប់ទៅផ្ទះដោយខ្លួនឯងប៉ុន្តែជីមីនហាមឃាត់ថែមទាំងសុំខ្ចីទូរស័ព្ទដៃពីបងប្រុសខ្លួនខលទៅណាក៏មិនដឹងថែមទៀត
យ៉ុនហ្គីក៏មិនចង់បង្ខំប្អូនបន្តទៀតនាយក៏សុខចិត្តឈរចាំម្នាក់នោះមកយកប្អូនពេលដែរជីមីនបានខលទៅអំបាញ់មិញនេះ
ខណៈនោះក៏មានម៉ូតូមួយគ្រឿងបើកចូលមកទាំងញញឹមទៅកាន់ជីមីន យ៉ុនហ្គីមើលដឹងថានោះជាអ្នកណាទើបបានត្រឹមតែមើលមុខប្អូនប្រុសដោយការធុញចិត្ត
" ជីមីនបងមកហើយ អរ..សួរស្តីបងថ្លៃ សុខសប្បាយទេបងថ្លៃ " ជុងហ្គុកញញឹមរាក់ទាក់ទាំងញញឹមទៅកាន់យ៉ុនហ្គីដែរមាននាមថាជាបងថ្លៃ
" ធម្មតាទេ ចឹងខ្ញុំទៅសិនហើយ ជីមីនបងទៅសិនហើយ " យ៉ុនហ្គីមិនតបអ្វីច្រើនទៀតនាយក៏ដើរចូលឡានបាត់តាមទម្លាប់ ទម្លាប់របស់នាយបែបនេះឯងមិនសូវចេះផ្អែមល្ហែមទេ ហីៗ
'' បាយៗបងប្រុស " ជីមីនលើកដៃលា
" អូនចាំបងយូរទេ មិញនេះដោយសារតែស្ទះចរាចរណ៍ពេកអូនអើយតែអីឡូវមោះ ឡើងមកយើងទៅផ្ទះយើងវិញបងបានត្រៀមអាហារអោយអូនរួចហើយណា " ជុងហ្គុកដឹកដៃប្រពន្ធឡើងលើម៉ូតូព្រមទាំងយកមួកសុវត្ថិភាពមកពាក់អោយទៀត
" អរគុណបង ចឹងប្រញាប់ទៅៗអូនឃ្លានហើយណា..មិញនេះអូនអត់បានញាំអីទេ " ជីមីនញញឹមមុខមិនរីកដាក់ប្តីធ្វើចរិកខ្ចីខ្ជូត
" ប្រពន្ធបងច្បាស់ជាឃ្លានហើយ តោះៗទៅហើយ " ជុងហ្គុក
**រំលង
ត្រឡប់មកកាន់យ៉ុនហ្វីវិញក្រោយពីបើកឡានចេញពីភោជនីយដ្ឋានដែលបានណាត់ជួបប្អូនអំបាញ់មិញមកគឺនាយមិនទាន់ទៅណាឆ្ងាយទេនាយនៅចាំមើល ប្អូនក្បែររបង...
នាយសង្កេតឃើញថាជុងហ្គុកយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះប្អូនប្រុសខ្លួនណាស់អារម្មណ៍របស់នាយគឺមិនបានស្អប់ជុងហ្គុនោះទេ ប៉ុន្តែគេគ្រាន់តែមិនពេញចិត្តត្រង់ថាប្អូនរបស់ខ្លួនហេតុអីជ្រើសរើសរៀបការជាមួយមនុស្សក្ររហាមដូចជាជុងហ្គុក? បើអាចគេនឹងយក ប្អូនគេត្រឡប់មកវិញតេអារម្មណ៍មួយទៀតប្រាប់ថាបើធ្វើបែបនោះវាអាចនឹងធ្វើអោយគេបែកបាក់គ្នា
យ៉ុនហ្គីបើកឡានមកកាន់ក្រុមហ៊ុនវិញ ធម្មតា,នាយទាញទូរស័ព្ទយកមកមើលម៉ោងបន្តិចមុននឹងដើរចុះពីឡានចូលទៅក្នុងក្រុមហ៊ុន
'' សួរស្តីលោកមីន " ចៃដន្យមានភ្ញៀវម្នាក់ដែលមានវត្តមានក្នុងការប្រជុំចេញមកក៏ជួបនឹងយ៉ុនហ្គីល្មម
" អរបាទសួស្តីលោកជុង តើការប្រជុំចប់ហើយមែនទេ?ខ្ញុំសូមទោសដែលមិនបានចូលរួមព្រោះតែមានការរវល់បន្តិចនៅខាងក្រៅ " យ៉ុនហ្គី
" អូ..បាទមិនអីនោះទេបើចឹងខ្ញុំ លាសិនហើយ "
" បាទ "
" អត់ទោសលោកប្រធានរងគឺលោកប្រធានធំមានការចង់ជួបលោកចាំ " បុគ្គលិក
" ប៉ាចង់ជួបខ្ញុំ? គាត់នៅឯណា " យ៉ុនហ្គី
" សូមអញ្ជើញមកតាមខ្ញុំចាំ " បុគ្គលិកម្នាក់នោះក៏ដើរនាំផ្លូវយ៉ុនហ្គីទៅ
+ Office
'' យើងធ្វើការនឹងគ្នារាប់ឆ្នាំហើយលោកគួរតែគិតមើលបន្តិចទៅហើយគ្រួសារលោកនឹងខ្ញុំក៏មិនអន់ប៉ុន្មានដែល "
" ណ្ហើយចុះ...ខ្ញុំនេះដឹងច្បាស់ហើយថាលោកធ្វើការជាមួយខ្ញុំរាប់ឆ្នាំ លោកចង់និយាយអីនិយាយមកកុំស្ទាក់ស្ទើអីហើយខ្ញុំអាចនឹងពិភាក្សាជាមួយកូនខ្ញុំបានបើលោកចង់បានអី " លោកមីនមានប្រសាសន៍មិនលាក់លៀមទៅកាន់ដៃគូសហការ
" រឿងនេះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងកូនច្បងលោកទេ កុំថាខ្ញុំនិយាយច្រើនអីគឺចេះទេ ខ្ញុំមានកូនស្រីតែម្នាក់លោកក៏ដឹងដែរអនាគតទៅទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំទាំងអស់នឹងប្រគល់អោយគេម្នាក់ចឹងហើយខ្ញុំគិតថាចង់ចង ស្ពានជាមួយលោក "
" អរគឺបែបនេះទេឬ? តែថាខ្ញុំទំនេរកូនប្រុសតែមួយទេហើយក៏សុំសួរចិត្តកូនសិនរឿង ព្រមឬមិនព្រមខ្ញុំមិនដឹងទេ " លោកមីនមានអារម្មណ៍ថារៀងទើសទាល់ចិត្តបន្តិចដែរពេលមានគេចង់ចងស្ពាននឹងលើកកូនស្រីមកថ្វាយចឹង
'' គឺថាចុះកូនពៅលោកនោះ?មិនគិតថានឹងយកមកវិញទេឬ? បើខ្ញុំវិញខ្ញុំមិនអោយកូនខ្ញុំរស់នៅជាមួយអ្នករហាមៗចឹងទេ ក្រក៏ក្រ គគ្រិចក៏គគ្រិច បើនិយាយទៅខ្ញុំមិនមែនមើលងាយទេថាខ្ញុំនិយាយការពិត " គាត់និយាយឌឺដងអោយលោកមីនក្តៅក្រហាយហើយម្នាក់នោះគ្មានអ្នកណាក្រៅពីជីមីនទេ លោកមីនមិនតបតែគាត់អង្គុយស្ងៀម កំពុងតែគិត
'' លោកមានមុខមាត់ណាស់តែមិនគួរមានកូនប្រសារក្រៗរកតែបាយមួយពេលមិនមានបើខ្ញុំវិញខ្មាស់គេងាប់ហើយបើមិនអោយរៀបការជាមួយកូនខ្ញុំទេក៏សុំត្រឹមយកគេមកវិញចេញពីជីវិតថោកៗបែបនោះ "
" លោកចាង ! បើលោកមកនេះដើម្បីនិយាយមើលងាយពីប្អូនខ្ញុំនឹងស្វាមីរបស់គេចឹងសូមលោកអញ្ជើញទៅវិញសិនទៅ " យ៉ុនហ្គីឈរស្ដាប់អស់មួយសន្ទុះធំហើយក៏ដឹងឮរឿងគ្រប់យ៉ាងទ្រាំមិនបានក៏ស្ទុះចូលមកគេព្យាយាមទ្រាំកំហឹងដែរមានកុំអោយ ផ្ទុះឡើងមកតែទប់មិនជាប់
'' អរ...សូមទោសបើខ្ញុំនិយាយការពិត ខ្ញុំអត់ខ្លាចនឹងនិយាយនោះទេព្រោះលោកក៏ឃើញជាក់ស្តែងហើយមិនចឹងឬ? ខ្ញុំលាហើយ " លោកចាងក្រអឺតក្រទូមពោលរួចក៏ដើរចេញទៅយ៉ាងរំភើយ
ចំណែកលោកមីនវិញក្តៅក្រហាយដូចបាយពុះអ្នករួមសហការទាំងអស់ម្នាក់ៗសុទ្ធតែនិយាយបែបនេះមកកាន់គាត់..គាត់ពិតជាបាក់មុខខ្លាំងណាស់
" ប៉ាកុំស្តាប់គាត់អី? សំខាន់ពេលនេះជីមីនមានក្តីសុខនឹងជីវិតរបស់គេ,យើងកុំរំខានគេ " យ៉ុនហ្គីដោយឃើញទឹកមុខឪពុកមិនល្អក៏ព្យាយាមកែសាច់រឿង
" ឯងដឹងថាមួយថ្ងៃនេះយើងបាក់មុខប៉ុណ្ណទេ..? ដោយសារតែអាជីម្នាក់គត់ ! បើវាមិនទៅយកអា
រហាមនឹងទេអ្នកគ្រប់គ្នាក៏មិនមើលងាយយើងថ្នាក់នេះដែរ " លោកមីនខឹងខ្លាំងណាស់លោកសឹងតែបំផ្លាញទីនេះចោលតាមចិត្តខឹងបាត់ហើយ
" លោកប៉ារឿងវាបានកើតឡើងហើយយើង ចង់កែប្រែក៏មិនបានរយៈពេលមួយខែជាងហើយដែរពួកគេរស់នៅជាមួយគ្នាយ៉ាងសុខស្រួល ដូច្នេះកុំដោយសារសម្តីរបស់គេធ្វើអោយប៉ាខូចអារម្មណ៍នោះ " យ៉ុនហ្គី
'' យើងខូចអារម្មណ៍តាំងពីរយើងឃើញមុខអាចង្រៃនោះមកម៉្លេះ ឯងកុំស្មានថាយើងព្រមអោយពេជ្ររបស់យើងត្រូវធ្លាក់ក្នុងដៃរបស់សំរាមបាននោះ "
'' ប៉ាប៉ុន្នឹងបានហើយកុំធ្វើអោយពិបាកអី បើគេនិយាយហើយយើងទទួលទៅព្រោះនេះជាការពិតទោះគេក្រតែគេមើលថែជីមីនបានល្អ ប៉ាគិតពីក្តីសុខទៅកុំគិតពីមុខមាត់មានឬក្រ "
" យើងមិនចង់ ! យើងនឹងនាំអាជីមកវិញ ឯងកុំចេះដឹងរឿងយើងធ្វើតែការងារឯងទៅអាជីត្រូវតែរៀបការជាមួយប្រុសអ្នកមាន បើទោះបីជាត្រូវរៀបការម្ដងទៀតក៏ដោយ ហើយឯងបិទមាត់កុំអោយយើងដឹងថាជីមីនដឹងរឿងនេះដោយសារឯង " លោកមីន គម្រាមកូនច្បងទាំងបិសាចតោកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនដាច់ខាតគឺត្រូវយកជីមីនមកវិញ
លោកមានប្រសាសន៍រួចលោកក៏ចេញទៅក្រៅបាត់យ៉ាងឃោឃៅជាទីបំផុត,ចរិកលោកគឺបែបនេះពេលលោកខឹងគ្មានអ្នកណាហ៊ានជំទាស់នោះទេ
**រំលង
ជីមីននឹងជុងហ្គុកបានបញ្ចប់អាហារពេលព្រឹក ជាមួយគ្នាយ៉ាងរីករាយបំផុត,បន្ទាប់មកក៏នាំគ្នាដើរលេងព្រោះគិតថាចង់អោយជីមីនបានស្រឡះមុខមាត់បន្តិចមួយខែជាងមកនេះជីមីននៅតែផ្ទះ
ជុងហ្គុកបានជូនរាងតូចដើរលេងគ្រប់កន្លែង ទៅនេះទៅនោះទៅញាំ។ល។ តាមដែររាងតូចត្រូវការ
'' សប្បាយទេ? ចាំលើកក្រោយបងជូនអូនដើរលេងទៀត " ជុងហ្គុកដឹកដៃប្រពន្ធ ឮចូលផ្ទះព្រមទាំងញញឹម
ពេលនេះគឺរសៀលម៉ោង2ទៅហើយពួកគេត្រឡប់មកពីដើរលេងវិញជុងហ្គុកក៏ប្រញាប់ទៅសម្អាតខ្លួនមុននឹងដល់ពេលត្រូវទៅធ្វើការ
" បងមិនទាន់ដល់ម៉ោងធ្វើការទេត្រូវទេ? ចឹងអូននឹងបង្រៀនបងខ្លះពីអក្សរទាំងនេះ ចង់ចេះទេ? " ជីមីនបើកសៀវភៅបណ្ដើរនិយាយបណ្ដើរ
" បងអាចចេះបានដែរ? បើអាចបងនឹងសាក " ជុងហ្គុកតប
" អង្គយមក ការរៀនណាគឺមិនបាច់បង្ខំទេ ម្តងបន្តិចៗក៏បានអោយតែយើងយកចិត្តទុកដាក់ខំប្រឹងប្រែង,មោះ...អីឡូវចាំថាតាមអូនពាក្យនេះអានថារីករាយគឺមានន័យថា ពេលយើងបានរបស់អីមួយគឺយើងសប្បាយរីករាយដូចអូនកំពុងរីករាយពេលបាន បង្រៀនបងអីបែបនេះណា " ជីមីនមើលទៅគួរអោយស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់ជីមីនតែងតែចង់អោយជុងហ្គុកសប្បាយនឹងគ្មានអារម្មណ៍ថាយ៉ាប់យ៉ឺនពេលបាននៅជាមួយខ្លួន
" អរបងយល់ហើយ បងក៏ចេះអានតិចៗដែរកាលបងរៀនថ្នាក់ទីបួនមិនមែនបងល្ងង់ទេណាគឺរៀនបានលេខ8តែបងមិនសូវចេះគណិត " ជុងហ្គុក
" ចុះហេតុអីបងមិនដែរបញ្ចេញឬក៏អានអ្វីអោយអូនស្តាប់ អូនគិតថាបងមិនចេះអក្សរណាជុង បងអានទៅមើល " ជីមីនហួសចិត្តនឹកស្មានតែជុងហ្គុកមិនចេះរួចក៏រុញសៀវភៅអោយគេអាន
" ពាក្យមិនពិបាកទេ បងប្រាប់ថាបងចេះអានបងចេះអក្សរតើ តែបងមិនចេះលេខ "
" ចឹងអូននឹងអោយបងធ្វើលេខនេះមួយ ធ្វើអោយចេញបើធ្វើមិនចេញវៃហើយ "
" ចុះបើបងធ្វើចេញ ? "
'' អូនឲ្យបងថើបអូនមួយខ្សឹត "
មិនមែនជុងហ្គុមិនចេះទេប៉ុន្តែគេមិនចង់បញ្ចេញពេលដែលបញ្ចេញគ្មានអ្នករកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ថែមទាំងមើលងាយគេទៀត ដូច្នេះហើយធ្វើធម្មតាៗធ្វើជាមនុស្សល្ងង់ដូចគេនិយាយចុះពួកគេក៏បន្តរៀនជាមួយគ្នារហូតដល់ម៉ោងដែលជុងហ្គុកត្រូវចេញទៅធ្វើការ
+ ថ្ងៃថ្មី
'' ជុងហ្គុកក្រោកឡើងម៉ោង10ហើយណា " ជីមីនរត់ឡើងលើពូកទៅជិះលើជុងហ្គុកហើយនិយាយ
ខ្លាំងៗចំណែកដៃវិញទាញភួយចេញ
'' សុំ5នាទីទៀតបងងងុយណាស់ អោបបង បន្តិចមកគេងលក់ស្រួល " ជុងហ្គុកស្រវាដៃអោបរាងតូចហើយជីមីនក៏ដេកដួលលើទ្រូងគេយ៉ាងកក់ក្តៅ
" ថ្ងៃនេះអូននឹងបង្រៀនបងបន្ត ឆាប់ក្រោកមកហើយទៅសម្អាតខ្លួនមុននឹងអូនកាត់ពិន្ទុបង " ជីមីន
" អ្នកគ្រូចង់កាត់ពិន្ទុសិស្សមែនទេ? អត់រៀនល្អជាងទុកអោយល្ងង់ទៅចុះ "
" អត់ទេ អូននិយាយលេងទេ បានហើយក្រោកមក " ជីមីនងើបចេញពីជុងហ្គុកបានបន្តិចទើបជុងហ្គុកងើបតាមក្រោយ
" អូនចាំបងនៅខាងក្រៅមុនពេលបងសម្អាតខ្លួនរួចហើយចេញទៅ អូននៅចាំបងញាំអាហារមុននឹងបន្តមេរៀនឮទេ "
" បាទឮហើយអ្នកគ្រូ "
'' ល្អ ! ចឹងអូនទៅហើយណា ខោអាវអូនបានរៀបចំអោយបងរួចហើយស្លៀកពាក់រួចចាំចេញទៅ "
" បាទ បងដឹងហើយ "
មុននឹងបានចេញទៅជីមីនផ្តាំផ្ញើហូហែរ ដូចបែកគ្នាទៅជារៀងរហូតយ៉ាងចឹងតែយ៉ាងណាក៏មានក្តីសុខដែរ
To be continued.......