គ្រាន់តែមកដល់មន្ទីរពេទ្យនៅទីនេះភ្លាមមិនអោយរាជបុត្រស្រែកទាន់ទេអ្នកបើកឡានលោកឆុងក៏ស្រែក
ហៅពេទ្យអោយនាំគ្នាស្លន់មុន។មិនអោយស្លន់យ៉ាងមិចបើនាយមកដល់ស្រែកហៅថែមទាំងប្រាប់ថាជារាជបុត្រទៀតម្នាក់ៗឡើងញ័រដៃញ័រជើងគ្រាន់តែឃើញព្រះភក្រ្ត
ទ្រង់នរណាមិនស្គាល់ទើបនឹងឃើញព័ត៌មានថ្ងៃមុនពីការបើកបង្ហាញព្រះកាយរបស់ទ្រង់អោយមហាជនបានឃើញ។
កន្លងទៅប្រហែលជាមួយម៉ោងកន្លះក្រោយគ្រូពេទ្យក៏បានចេញមកអោនគោរពនិងរាយករណ៍អោយទ្រង់បានជ្រាបមិនបាច់អោយទ្រង់ហារមាត់សួរទាន់ទេ។ម្នាក់ៗពិតជាមានការគោរពកោតខ្លាចទ្រង់ខ្លាំងណាស់ដល់ថ្នាក់យ៉ុនហ្គីធ្វើអ្វិមិនត្រូវអ្នកនៅទីនេះគោរពកោតខ្លាចគេជាងអ្នកនៅវាំងទៀតធ្វើអីក៏អោនគោរពសឹងតែមើលមុខមិនឃើញ។
មួយស្ទុះរាងកាយតូវច្រឡឹងស្ថិតនៅលើគ្រែអ្នកជំងឺក៏បានកម្រើកដឹងខ្លួននាំអោយអ្នកអង្គុយរងចាំក្រោកមកមើលគេយ៉ាងលឿន។
"ឯងយ៉ាងមិចហើយ?"គ្រាន់តែគេបើភ្នែកមកភ្លាមទ្រង់
ក៏សួរភ្លេត
"ទូលបង្គំស្រេកទឹក"ជីមីនហើបបូរមាត់ស្លេកស្លាំងនិយាយខ្សាវៗស្តាប់មុនចង់ឮតែថារាជបុត្ររបស់យើងត្រចៀកវៃតាំងពីដើមយាងទៅចាក់ទឹកអោយគេផឹកភ្លាមៗ
"ក្រោកយឺតៗ"ទ្រង់ជួយទប់បន្តិចដើម្បីផឹកស្រួលពេលផឹកហើយក៏ដាក់អោយគេគេងវិញ។
"ទ្រង់នៅរងចាំទូលបង្គំឬ?"
"មកពីឯងជួយជីវិតយើងប៉ុណ្ណោះកុំគិតថាយើងបារម្ភពីឯងនោះ"គេមិនទាន់បាននិយាយអ្វីផងទ្រង់ចាំបាច់បកស្រាយទាំងស្លន់ស្លោរធ្វើអី?ខ្លាចគេចាប់បានថាទ្រង់បារម្ភអង្គុយចាំគេដឹងខ្លួនឬ?
"ទូលបង្គំមិនទាន់បាននិយាយមួយម៉ាត់ទេក្រាបទូល"
"???"មានបំណងឌឺទ្រង់មែនទេ?កែវភ្នែកដាក់កំហិតក៏បង្ហាញឡើងធ្វើអោយជីមីនទប់សើចមិនបាន
"សើចអី?!ឈប់សើចបើមិនចង់អោយយើងដាក់ទោស"
"ឈប់ហើយក្រាបទូល"មើលទ្រង់ចុះសន្ទនាដល់ភ្លេចថាគេកំពុងឈឺហើយតែថាគេធ្វើខ្លួនមិនដូចអ្នកជំងឺសោះតមាត់អោយប៉ប៉ោចនៅសើចទៀត
"តើទ្រង់បានផ្តល់ដំណឹងទៅខាងរាជវាំងទេពីការធ្វើគត់នេះ?"
"ទេ!"
"ហេតុអី?បើទ្រង់មិនផ្តល់ដំណឹងទៅខាងរាជវាំងគេមិចនឹងអាចដឹងថាទ្រង់កំពុងមានគ្រោះថ្នាក់?ចុះបើចៃដន្យទូលបង្គំកើតអ្វីទៅចុះទ្រង់បាននរណាការពារ?"
"ចង់ស្តីបន្ទោសយើង?"
"មិនមែនទេក្រាបទូល..គ្រាន់តែចង់អោយទ្រង់បារម្ភពី
ព្រះកាយហើយមានអ្នកមកការពារបន្ថែមប៉ុណ្ណោះ"
"យើងចេះការពារខ្លួនឯងហើយឯងមិនបាច់មកបារម្ភ"
គេមិនដឹងថាត្រូវនិយាយបែបណាទៀតនោះទេទ្រង់ក្បាលរឹងជាងក្មេងទៅទៀត
"ធ្វើស្អី?"គ្រាន់តែឃើញគេក្រោកនាយចាប់ជ្រួញចិញ្ចើមហើយក្រោកធ្វើអីទាំងដែលខ្លួនឯងទើបនឹងវះយកគ្រាប់ចេញ?
"ទូលបង្គំខលប្រាប់បងដាមអីល"
"មិនបាច់"ឃាត់មិនទាន់ជីមីនក៏ខលទៅចំពេលដាមអីលទទួលភ្លាមតែម្តង។យ៉ុនហ្គីគ្រឺតធ្មេញបន្តិចពេលអ្នកលើគ្រែចចេសបែបនេះ
ជីមីនបានរៀបរាប់ប្រាប់ដាមអីលទាំងអស់ពីហេតុការធ្វើអោយអ្នកខាងនោះបារម្ភសឹងតែអង្គុយលែងជាប់ក៏ប្រញាប់បញ្ចូនយន្តហោះរាជវាំងមកទទួលពួកគេដោយមានគេមកជាមួយ។
"មួយសន្ទុះទៀតបងដាមអីលនឹងមកដល់ទ្រង់ត្រៀមព្រះកាយត្រឡប់ទៅរាជវាំងវិញ"ជីមីនបិទទូរស័ព្ទមកនិយាយជាមួយរាជបុត្រក្បាលរឹងចរិតដូចក្មេងមុខមិនបាច់មើលមិនទាំងមើលមុខគេផង
"ឯងជាអង្គរក្សរបស់យើងក៏ជាមាតាយើង?"ចេះហ៊ានមកស្តីបន្ទោសប្រដៅនាយទៀតផងពិតជាប្រហើនពេកហើយលោកអង្គរក្ស
"សូមរាជទានទោស"ជីមីនប្រញាប់សុំទោសព្រោះគេក៏រាងជ្រុលព្រោះតែបារម្ភពីទ្រង់ពេកទើបភ្លេចខ្លួន។
"ឯងចង់ទៅវិញទាំងសភាពបែបនេះ?"
"ក្រាបទូល"ជីមីនញញឹមខ្សោះវាមិនស្រស់ស្អាតព្រោះតែបបូរមាត់គេនៅស្លេកនៅឡើយគេមិនទាន់បាត់ឈឺផងហេតុអីបង្ខំខ្លួនឯង?យ៉ុនហ្គីមិនហាសន្តីបន្តព្រោះតែមើលទៅគេមិនស្តាប់ទ្រង់ទេពេលនេះតើអង្គរក្សទាំងអស់សុទ្ធតែដូចគេឬ?ព្រមពលីជីវិតការពារអ្នកដទៃទាំងមិនខ្វល់ពីខ្លួនឯង?
ប្រហែលជិតមួយម៉ោងក្រោយយន្តហោះព្រមជាមួយអង្គរក្ស5-6នាក់បានចុះមកលើដំបូលមន្ទីរពេទ្យមុននឹងចុះទៅខាងក្រោមដែលមានរាជបុត្រនៅទីនោះ
"សូមគោរពរាជបុត្រ"គ្រប់គ្នាគ្រាន់តែចូលមកដល់ក៏នាំគ្នាអោនគោរពនាយមុននឹងចែកគ្នាមានអ្នកនៅក្នុងមានអ្នកនៅខាងក្រៅ
"ជីមីនឯងយ៉ាងមិចហើយ?"
"ខ្ញុំមិនអីទេ"ជីមីនញញឹមដាក់ដាមអីល
"សូមរាជទានទោសដែលមិនបានតាមការពារទ្រង់"
"មិនអីទេ!ជីមីនគេការពារយើងបានហើយ"
"លើកក្រោយទូលបង្គំមិនប្រហែសអោយទ្រង់យាងទៅណាតែពីរនាក់អង្គរក្សទេក្រាបទូល"
"អឺម"យ៉ុនហ្គីងក់បន្តិចមិនចង់មានបន្ទូលច្រើននាំតែវែងឆ្ងាយទើបជ្រើសងក់ក្បាលទើបដាមអីលបើកផ្លូវអោយទ្រង់យាងដើម្បីត្រឡប់ទៅរាជវាំងវិញ
"សូមយាងក្រាបទូល"គ្រប់គ្នាក៏ចាកចេញទៅដោយមានអង្គរក្សពីរនាក់ជួយគ្រាជីមីនចេញទៅ។ឯដាមអីលក៏ចាត់ចែងខាងមន្ទីរពេទ្យរួចទើបចាកចេញទៅព្រមគ្នា
*រាជវាំងអាយ៍ស្ទូន
គ្រាន់តែមកដល់រាជវាំងភ្លាមព្រះមាតាទ្រង់ក៏រត់ទៅអោបទ្រង់ភ្លាមធ្វើអោយយ៉ុនហ្គីត្រៀមខ្លួនមិនទាន់ឯដៃគាំងមិនដឹងធ្វើអ្វីភ្លាមៗទហរង់ស្រាប់តែមកអោបគេ
"បុត្រមិនបានកើតអ្វីទេមែនទេ?"ព្រះមហេសីព្រះកន្សែងពេលទាញបុត្រចេញពីការអោប ទ្រង់ព្រួយព្រះទ័យខ្លាំងណាស់ពេលទទួលបានដំពឹងថាបុត្រមានគេលួចធ្វើគត់វាពីរដងទៅហើយទ្រង់ស្ទើរតែសន្លប់
"ទូលបង្គំមិនបានកើតអ្វីទេក្រាបទូល"រវល់ភ្លឹកនឹងកាយវិការមាតាដែលចាប់ព្រះកាយទ្រង់បង្វឹលមើលគ្រប់កន្លែងទើបភ្ញាក់ប្រញាប់មានបន្ទូល
"មិនអីល្អហើយមាតាបារម្ភពីបុត្រខ្លាំងណាស់ តើបុតហរសោយក្រយាហើយឬនៅ?"
"នៅទេក្រាបទូល"ឃើញទ្រង់ព្រះកន្សែងទើបមិនចង់កុហកទ្រង់នាំអោយបារម្ភមួយតង់ទៀត
"បើចឹងម៉ោះមកទ្រង់មក"ទ្រង់ដឹកដៃបុត្រទៅអង្គុយតុឯព្រះអង្គក៏បក់ដៃអោយអ្នកបម្រើលើកអាហារមក
មាតាសម្លឹងបុត្រសោយយ៉ាងមានក្តីសុខវាជាលើកទី1ដែលបុត្រសណ្តាប់តាមបន្ទូលទ្រង់ក្រោយពីបែកគ្នា15ឆ្នាំមិនដឹងថាបុត្រលំបាកយ៉ាងណាទេ។ក្រោយពីសោយរួចទ្រង់ក៏បានទៅដំណាក់តែក្នុងព្រះទ័យបែរជាមិនស្ងប់ចង់ដឹងសុខទុកអ្នកខាងនោះទៅវិញ។
"ហេតុអីយើងត្រូវខ្វល់ដែរ?"ទ្រង់គិតសុខៗក៏សួរខ្លួនឯងថាហេតុអីទ្រង់ត្រូវខ្វាយខ្វល់ពីអង្គរក្សការតឿនោះទៅវិញ។រូបភាពដែលគេមករងគ្រាប់ជំនួសទ្រង់វានៅតែដិតជាប់ព្រះនេតទ្រង់មិនរលុបទើបក្នុងព្រះទ័យចេះតែព្រួយ
*ស្អែកឡើង
រាជបុត្រត្រូវចេញទៅធ្វើរាជកិច្ចតែអ្វីដែលធ្វើអោយទ្រង់ភ្ញាក់ផ្អើលព្រមជាមួយការមិនពេញចិត្តនោះគឺជីមីនមកធ្វើកាថែមទាំងឈរចាំទ្រង់រួចជាស្រេច
"នរណាអោយឯងមក?"
"?វាជាតួនាទីទូលបង្គំដែលត្រូវតាមការពារសុវត្ថិភាពរាជបុត្រ សូមយាងក្រាបទូល"
"ចុះអ្នកផ្សេងធ្វើជំនួសឯងមិនបាន?"
"គេក៏មានការងាររបស់គេដែរក្រាបទូល"
"ទៅសម្រាកហើយហៅដាមអីលមក"
"បងដាមអីលទៅជាមួយព្រះអង្គបាត់ហើយក្រាបទូល"
"យើងទៅខ្លួនឯងក៏បាន"
"នោះរឹតតែមិនអាចហើយក្រាបទូលទុកអោយទូលបង្គំវិញអោយឆាប់ឡើងទៅក្រាបទូលប្រយ័ត្នហួសម៉ោង"
យ៉ុនហ្គីអស់អ្វីថាទើបព្រមឡើងឡានទាំងមុខស្មើរហេតុអីក៏ជំនួសការងារគេមិនបាន?ហេតុអីអោយមនុស្ស្ឈឺមកធ្វើការចុះបើកើតអ្វីទៅគិតយ៉ាងមិច?
"ជូនយើងទៅហើយមកសម្រាកវិញទៅយើងមិនចង់អោយលេចឮថារាជវាំងប្រើមនុស្សមិនគិតថាគេឈឺ"
"ទូលបង្គំមិនអីទេក្រាបទូលរបួសប៉ុណ្ណេះទូលបង្គំអាចទ្រាំបានគ្មានបញ្ហាទេ"
"មានៈ!!"
មកដល់ក្រុមហ៊ុនរាជបុត្រក៏យាងចូលទៅដោយមិនខ្វល់ពីអង្គរក្សមើលទៅប្រហែលជាខ្ញាល់ជាមួយអង្គរក្សខ្លាំងហើយព្រោះតែហាមគេមិនស្តាប់។មកដល់ក្នុងយ៉ុនហ្គីធ្វើការយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់តាមទម្លាប់ប៉ុន្តែបែរជាមិនឃើញអង្គរក្សចូលមកឬក៏លួចយាមនៅខាងក្រៅព្រោះខ្លាចទ្រង់បន្ទោស?
"ហាឡូដាមអីល"
《ក្រាបទូលរាជបុត្រ》
"ហេតុអីអោយក្មេងនោះមកធ្វើការ?"
《គឺគេសុំធ្វើទូលបង្គំឃាត់មិនបានទេក្រាបទូល》
"ខលអោយគេសម្រាកទៅបើគេនៅតែមិនព្រមខលមកយើងវិញ"ផ្តាច់ យ៉ុនហ្គីដកដង្ហើមធំសម្លឹងទៅខាងក្រៅ
គេពិតជារឹងទទឹងសម្បើមណាស់បែបនេះទាល់តែលេងធម៌ក្តៅទើបបាន
ទីបំផុតគេក៏មិនព្រមពិតមែននាំអោយអ្នកខាងក្នុងក្តៅស្លឹកត្រចៀកងឺងតែម្តងហេតុអីគេរឹងក្បាលសម្បើមម៉្លេះ។
ជីមីនត្រូវបានទ្រង់ហៅទៅខាងក្នុងទាំងដែលគេដឹងពីលទ្ធផលថានឹងត្រូវជួបបែបណានៅពេលបន្តិចទៀតនេះ។មកពីគេមិនចង់ទំនេរដៃណាមួយរបួសមិនសូវជាឈឺព្រោះគេលេបថ្នាំរួចហើយវាជាថ្នាំដែលគេបានមកពីជំរុំ
ទើបមិនចង់រំខាននរណាក៏មកការពាររាជបុត្រដោយខ្លួនឯង។ចូលមកដល់ក៏បែរជាឃើញរាជបុត្របើកទ្វារសម្ងាត់បង្ហាញអោយឃើញបន្ទប់យ៉ាងប្រណិតនៅខាងក្នុង។នៅខាងក្នុងតុបតែងយ៉ាងស្រស់ស្អាតរប្រៀបែបខ្សែរាជវង្សធ្វើអោយជីមីនភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះមិនដែលឃើញមិនដែលដឹងថាវាមានបន្ទប់បែបនេះពីមុនមក។រាជបុត្រក៏ទើបនឹងដឹងពីដាមអីលដែរព្រោះបន្ទប់នេះធ្វើឡើងសម្រាប់អោយព្រះអង្គសម្រាកព្រះកាយពេលធ្វើរាជកិច្ចហត់នឿយ
"សូមគោរពរាជបុត្រ"
"ទៅឆុងកាតហ្វេអោយយើងមួយកែវ"
"ក្រាប-ក្រាបទូល"ស្មានថាហៅមកស្តីបន្ទោសឬក៏គម្រាមហើយតើហៅមកអោយឆុងកាហ្វេទេឬ?ជីមីនប្រញាប់ចេញទៅយ៉ាងលឿនខ្លាចទ្រង់ខ្ញាល់ទៀត។មួយសន្ទុះកាហ្វេក៏បានយកចូលមក
"នេះកាហ្វេរបស់រាជបុត្រ"មាយមិនតបទើបជីមីនឈរទៅម្ខាងក្នុងចិត្តចង់សួរទ្រង់ថាទ្រង់បើកបន្ទប់សម្ងាត់ធ្វើអី
បើទ្រង់មិនសម្រាក?
"ទៅក្នុងទៅ"
"ក្រាបទូល?!"គេស្តាប់ច្រឡំមែនទេ?ទ្រង់អោយគេចូលទៅខាងក្នុង?
"លឿន!!!"
"អោ-អោយទូលបង្គំចូលទៅធ្វើអីក្រាបទូល?"
"យើងអោយចូលក៏ចូលទៅ!!"
"ក្រាបទូល!!"ទាល់តែទ្រង់សម្លុតទើបគេញាប់ជើងចូលទៅទាំងបុកពោះមិនមែនចង់ឃុំគេទេឬ?យ៉ុនហ្គីក្រោកពីកៅអីធ្វើការចូលទៅជាមួយហើយទ្រង់ស្តាប់តែបិទទ្វារភ្លាមៗនាំអោយជីមីនកាន់តែភ័យថែមមួយកម្រិតទៀតតើទ្រង់កំពុងចង់ធ្វើអី?ទ្រង់លេងអ្វីនឹងគេប្រហោងពោះអស់ហើយ ខ្នងដែលមិនសូវឈឺស្រាប់តែឈឺឡើងព្រោះតែគេព្រឺឆ្អឹងខ្នងខ្ញាកៗតែម្តង
"ទ្រ-ទ្រង់បិទ-បិទទ្វារធ្វើអ្វីក្រាបទូល"
"យើងចង់បិទមានបញ្ហាទេ?"ហេតុអីសម្លេងទ្រង់ស្តាប់ទៅគួរអោយខ្លាចខ្លាំងម៉្លេះ?គេមិនធ្លាប់ឃើញទ្រង់ប្រើខ្សែភ្នែកបែបនេះដាក់គេនោះទេ
"ទេក្រាបទូល"ជីមីនញាប់មាត់អោនមុខចុះព្រោះតែចាប់ផ្តើមខ្លាច
"ឡើងគ្រែទៅ"
"ហាស?!"ជីមីនភ្នែកស្លើមុខស្លេកភ្លាមពេលឮទ្រង់មានបន្ទូលឯយ៉ុនហ្គីបែរជាយល់ថាសប្បាយក្នុងការធ្វើបាបគេបែបនេះ
"សូម-សូមរាជទានទោសតែឡើងគ្រែធ្វើអ្វីទៅក្រាបទូល"គេពិតជាចង់យំណាស់ហេតុអីក៏ទ្រង់មកគម្រាមអោយគេឡើងគ្រែទៅវិញ?មិនមែនគិតធ្វើអ្វីផ្តេសផ្តាសទេដឹង?គំនិតអវិជ្ជមានជាច្រើនក៏ផុសឡើងតែគេហាក់ធ្វើអ្វីមិនបានទាល់តែសោះ
"មិនស្តាប់បញ្ជាយើង?"
"ក្រាបទូល"ជីមីនក៏ព្រមដើរសម្តៅទៅគ្រែដែលធំទូលាយរៀបចំយ៉ាងស្អាតបាតមើលពីជ្រុងណាក៏ស្អាតវាជាគ្រែសម្រាប់តែខ្សែរាជវង្សប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែពេលនេះកំពុងមានក្មេងឡើងទៅតាមបញ្ជារបស់រាជបុត្រ
"ដេកទៅ"ទ្រង់នៅឈរចាំមើលថាគេនឹងដេកឬអត់ តាមពិតទ្រង់មិនចង់ធ្វើបាបតតែមកពីគេដែលក្បាលរឹងប្រាប់អោយសម្រាកក៏មិនព្រមទាល់តែចាប់បង្ខំហើយគម្រាមបែបនេះទើបសម
"តែទូលបង្គំត្រូវតាមការពារទ្រង់សម្រាកមិនបាន"ទាល់តែទ្រង់សម្រាកទើបគេអាចសម្រាកបានគេមិនអាចសម្រាកមុនទ្រង់ទេ
"ដេកឬមិនដេក?"ទ្រង់យាងទៅឡើងគ្រែជាមួយនាំអោយជីមីនរហ័សថយទៅក្បាលគ្រែពេលដែលរាជបុត្រស្រាប់តែហក់មករកគេមួយទំហឹង
"ទ្រង់ចង់-ចង់ធ្វើអ្វី?"
ឆ្លៀតបានប៉ុន្នឹង🥲
To be continued......
សរសេរដោយ ៖ រ៉ាជេក៍🫶