မင်းဆက်ဝဏ္ဏ,ရေစည်ထဲတွင်အိပ်ပျော်နေသည့်အရှင့်သားရဲ့ခန္တာကိုယ်ကိုညင်ညင်သာသာလေးနှိပ်နယ်ပေးနေသည်။ရေနွေးငွေ့နွေးနွေးတို့ကအရှင့်သားမျက်နှာကိုရိုက်ခတ်နေတာကြောင့်မျက်နှာနုနုလေးမှာအနီရောင်သမ်းနေပြီးပါးနှစ်ဖက်ကမက်မွန်သီးလေးများလိုနှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းလှသည်။နှိပ်နယ်တာကိုရပ်တန့်လိုက်သည်နှင့်အရှင့်သားကမျက်လုံးများဖွင့်လာတာကြောင့်
"နိုးလာပြီလားအရှင့်သား..ဒါဆိုဆေးထည့်ရအောင်လေ"
"ဆက်နှိပ်!"
"......"
မင်းဆက်ဝဏ္ဏပြုံးပြလိုက်ကာဆက်နှိပ်ပေးလိုက်တော့အရှင့်သားကမျက်လုံးတွေပြန်မှိတ်သွားသည်။
အချိန်အတော်ကြာဇိမ်ခံနေပြီးမှနှစ်ယောက်သားသစ်သားစည်ထဲကထွက်လာပြီးအရှင့်သားကကုတင်ပေါ်မှောက်အိပ်လိုက်သည်။မင်းဆက်ဝဏ္ဏဆေးဘူးလေးကိုထုတ်လိုက်ကာပျားရည်တွင်းလေးထဲသုတ်လိမ်းပေးရင်းသောင်းကျန်လာတဲ့အကောင်ကြီးကိုထိန်းချုပ်နေရသည်။တွင်းဝလေးကနီရဲနေသည့်အပြင်ပွန်းပဲဒဏ်ရာပါရှိနေလို့အချိန်အတော်ကြာအကြမ်းပတမ်းဆက်ဆံခံထားရမှန်းသိသာလှသည်။
"မနေ့ကတာဝန်ကျတာဘယ်သူလဲ"
"မင်းတို့တွေကလေးလိုရန်ဖြစ်မနေကြနဲ့တော့....ဒါကမနေ့ကတာဝန်ကျတဲ့လူမဟုတ်ဘူး"
ဒီလူတွေကဒါအတွက်အမြဲတမ်းရန်ဖြစ်နေကြပြီးသူတို့အားလုံးမှာအပြစ်ရှိတယ်ဆိုတာကိုတော့မသိကြဘူး။
မင်းဆက်ဝဏ္ဏ,ဓါးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးသာပင်ဖြစ်သွားသည်။
"ဒါဆိုဘယ်သူလဲ..အရှင့်သားတခြားလူတွေနဲ့နေခွင့်မရှိဘူးနော်"
"ငါနေချင်နေမှာပဲ..အာ့!ဘာလုပ်တာလဲမင်းဒီနေ့မလုပ်တော့ဘူးလို့ဂတိပေးထားတယ်လေ"
"အရှင့်သားမှာအားအင်တွေအများကြီးရှိနေမှတော့ကျွန်တော်မျိုးကဘာလို့ဘာမှမလုပ်ရမှာလဲ"
ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်မှောက်ရက်သားဖြစ်နေသည့်အရှင့်သားကမင်းဆက်ဝဏ္ဏအတွက်ရေကန်အသင့်ကြာအသင့်ပင်။မက်မွန်သီးနှစ်မြွာကိုဆွဲခွာလိုက်ပြီးတစ်ဖြည်းဖြည်းတိုးဝင်လိုက်တော့အရှင့်သားကဒေါသတကြီးနှင့်မတ်တပ်ထဖို့ကြိုးစားတာကြောင့်အရှိန်လွန်ကာတဆုံးထိဝင်သွားတော့သည်။
"အား!!!"
မင်းဆက်ဝဏ္ဏပင့်သက်ရှိုက်လိုက်ရင်း
"အရှင့်သားအဆင်ပြေရဲ့လား..အဆုံးထိဝင်သွားပြီနည်းနည်းနာမယ်ထင်တယ်"
'ဒီခွေးမသားကတော့'
ပန်ဒိုရာဆံပင်လှမ်းဆွဲဖို့လုပ်ပေမယ့်လက်နှစ်ဖက်လုံးကအိပ်ယာပေါ်ဖိချခံလိုက်ရသည်။
"အရှင့်သားမရုန်းပါနဲ့တော့..ရုန်းရင်ပိုနာလိမ့်မယ်"
ပန်ဒိုရာအံကြိတ်လိုက်ပြီး
"ဖြည်းဖြည်းလုပ်!"
အချိန်အတော်ကြာကစားပြီးနောက်မှာပန်ဒိုရာရေပြန်ချိုးလိုက်ရပြီးဆေးနောက်တစ်ခါပြန်ထည့်ခံလိုက်ရသည်။
"အရှင့်သားနောက်ဆိုပြသနာမရှာပါနဲ့ကျွန်တော်မျိုးတို့အချင်းချင်းရန်ဖြစ်ကြတယ်ဆိုရင်တောင်တခြားလူထပ်ဝင်လာမှာကိုတော့လက်မခံကြပါဘူး"
"ဒီအိမ်ရှေ့စံမှာတခြားလူဘယ်သူမှာမရှိဘူး!!"
ပန်ဒိုရာအသံကအနည်းငယ်ဒေါသသံပါနေသည်။
"အိုး..ဒါဆိုခုနကဘာလို့တာဝန်ကျတဲ့လူလုပ်ထားတာမဟုတ်ဘူးလို့ပြောလဲကျွန်တော်မျိုးနဲ့အတူနေချင်လို့ခွင်ဆင်တာလား!"
"အဲ့တာသူရမြတ်သူလေ!!"
မင်းဆက်ဝဏ္ဏကသူ့ကိုစိမ်းစိမ်းဝါးဝါးကြည့်လာကာ
"အရှင့်သားကအမြဲတမ်းဘက်လိုက်တယ်..တကယ်ဆိုသူ့အလှည့်မှမဟုတ်ပဲ,အလှည့်မဟုတ်ပဲအတူနေလို့ရတယ်ဆိုရင်ဘာလို့ကျွန်တော်မျိုးကထိန်းချုပ်ထားရမှာလဲ"
"မဟုတ်ဘူး!"
"လေ့ကျင့်ရေးနားချိန်တွေကျကျွန်တော်မျိုးလည်းအရှင့်သားကိုလာတွေ့ပါ့မယ်"
"မလိုဘူး!"
"ဒါမှမဟုတ်အရှင့်သားကျွန်တော်မျိုးအဆောင်ဆီကြွလာလဲအဆင်ပြေပါတယ်"
"မပြေဘူး!"
"လေ့ကျင့်ရေးပြီးရင်အရှင့်သားနန်းဆောင်ထိလမ်းလျှောက်ရတာတအားပင်ပန်းတာပဲ"
"အဲ့တာဆိုမလာနဲ့!"
"အရှင့်သားကပဲရွေးပေးပါကျွန်တော်မျိုးဆီလာမယ်ဆိုတစ်ခေါက်ပဲကျွန်တော်မျိုးကလာရမယ်ဆိုအကြိမ်ရေအကန့်အသတ်မရှိဘူး"
"ဘယ်ဟာမှမကြိုက်ဘူး!"
"ဒါဆိုကျွန်တော်မျိုးကပဲအရှင့်သားဆီလာပါ့မယ်"
ပန်ဒိုရာဒေါသတွေထိန်းမရအောင်ထွက်လာပေမယ့်ပြန်မြိုချလိုက်သည်။နန်းတက်ပွဲကအလွန်နီးကပ်နေပြီမို့စစ်သူကြီးလေးယောက်လုံးကအပြင်းအထန်လေ့ကျင်နေကြရသည်။တစ်ခါတစ်လေတိုင်းပြည်ပြင်ပထွက်ကာစစ်ပွဲအတွေ့အကြုံပင်ယူနေကြရပြီဖြစ်တာမို့အရင်လိုမသောင်းကျန်းနိုင်ကြတော့။ခါတိုင်းဆိုတက်ကြွလွန်းတဲ့လူငယ်လေးတွေကလေ့ကျင်းရေးအနားယူချိန်တိုင်းသူ့ဆီပြေးလာပြီးဘာမှမလုပ်နိုင်ပဲအိပ်မောကျသွားတတ်ကြသည်။
အနားယူချိန်စေ့သွားသည်နှင့်မင်းဆက်ဝဏ္ဏကဆူပုတ်ပုတ်နှင့်ပန်ဒိုရာနဖူးကိုဖွဖွလေးနမ်းကာနန်းဆောင်မှထွက်ခွာသွားတော့သည်။သူ့တပ်စခန်းဆီအလည်လာပေးဖို့ကိုလည်းတဖွဖွမှာသွားသေးသည်။အနားယူချိန်ကနည်းလွန်းတာကြောင့်မင်းဆက်ဝဏ္ဏဘက်ကလာနိုင်ဖို့ဆိုတာသိပ်မသေချာ။
ပန်ဒိုရာကုတင်ပေါ်ပျော်ရွှင်စွာလူးလိမ့်လိုက်သည်။ဒီရက်တွေအတွင်းမှာသူလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေရဖို့အခွင့်အရေးရှိသည်။လေ့ကျင်းရေးမှာရောတရားရုံးမှာပါအလုပ်တွေများလွန်းတာကြောင့်ဘယ်သူမှသူ့ဆီကပ်ဖို့အချိန်မရှိကြ။ထို့ကြောင့်ခမည်းတော်ကပင်သူ့ကိုစောင့်ရှောက်ဖို့ကိုယ်ရံတော်အသစ်တွေထပ်ထည့်ပေးထားသေးသည်။
ပန်ဒိုရာပျော်ရွှင်လို့ပင်မဆုံးသေးအခန်းတံခါးကဆွဲဖွင့်ခံလိုက်ပြီးသတိုးကျော်စွာပင်ပန်းနေသောမျက်နှာနှင့်ဝင်လာခဲ့သည်။အပျိုတော်များနှင့်ကိုယ်ရံတော်များကမတားဆီးနိုင်သည့်လူများမှာသေချာပေါက်သူ့လင်တော်မောင်များသာဖြစ်ပေသည်။ခမည်းတော်ပင်လျှင်ဝင်လာမည်ဆိုပါကသံတော်ဆင့်ကိုသတင်ပို့ခိုင်းသေးသည်။
ပန်ဒိုရာမှာယိုင်နဲ့နဲ့နှင့်ထထိုင်လိုက်ပြီး
"ထွက်သွား..အိမ်ရှေ့စံကဒီနေ့မင်းကိုမတွေ့ချင်ဘူး"
ထပ်အလုပ်ခံရမှာကြောက်လို့ဆိုတာကိုတော့သတ်ရင်တောင်ဝန်ခံမည်မဟုတ်။
သတိုးကျော်စွာကသူ့စကားကိုနားထောင်နေဟန်မတူ။အမှုတွဲအထပ်လိုက်ကြီးကိုပြစ်ချလိုက်ပြီးသူ့ပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးချလာခဲ့သည်။
"အရှင့်သား...ကျွန်တော်မျိုးအရမ်းပင်ပန်းတာပဲ"
ပန်ဒိုရာမှာအသည်းမမာနိုင်တော့။သူ့လက်ကိုမြှောက်လိုက်ပြီးသတိုးကျော်စွာရဲ့ကျောကိုဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။
"အရှင့်သားကအကောင်းဆုံးပဲ"
"အင်း"
သတိုးကျော်စွာအိပ်ပျော်သွားသည့်အချိန်တွင်တံခါးကနောက်တစ်ခါတွန်းဖွင့်ခံလိုက်ရသည်။ဝင်လာသည်မှာချွေးများစိုချွဲနေသည့်မင်းစေမဟာဖြစ်သည်။သူကသတိုးကျော်စွာကိုမြင်သည်နှင့်ပန်ဒိုရာကိုမကျေမနပ်ကြည့်လာပြီး
"အရှင့်သားကအမြဲဘက်လိုက်တယ်ဘာလို့သူ့ကိုအရှင့်သားနားအမြဲတွေ့နေရတာလဲ"
"ဘက်မလိုက်ပါဘူးကွာကိုယ်တော်သူ့ကိုအနမ်းမပေးရသေးဘူးမင့်ကိုပေးမယ်လေ..လာခဲ့"
မင်းစေမဟာကဝမ်းသာအားရပင်သူ့နုတ်ခမ်းကိုထိုးပေးလာခဲ့သည်။ပန်ဒိုရာအသက်ရူမဝဖြစ်ကာမူးမေ့မတတ်ဖြစ်လာမှမင်းစေမဟာကနုတ်ခမ်းတွေကိုဖယ်ခွာလိုက်ပြီးသူ့ရဲ့လွှတ်နေတဲ့ပေါင်တစ်ခြမ်းပေါ်ခေါင်းချကာအိပ်စက်လိုက်သည်။မည်မျှထိပင်ပန်းနေသည်မသိခနအကြာမှာပဲအသက်ရူသံမျှင်မျှင်လေးထွက်လာခဲ့တော့သည်။ပန်ဒိုရာသက်ပြင်းချမလို့ရှိသေးနီရဲနေသောမျက်လုံးများဖြင့်သူ့ကိုစူးစိုက်ကြည့်နေသောသတိုးကျော်စွာကြောင့်နှလုံးခုန်ပင်ရပ်တော့မတတ်ဖြစ်သွားသည်။
"အဟမ်း!မင်းကိုယ်တော့်ကိုနမ်းချင်လား"
သတိုးကျော်စွာခေါင်းမငြိမ့်သလိုငြင်းလည်းမငြင်းပဲညိုးငယ်နေသောမျက်နှာဖြင့်သာသူ့ကိုစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။
'အာ..မသိတော့ဘူး..မသိတော့ဘူးဒီလူတွေကိုမျှမျှတတဖြစ်အောင်ဘယ်လိုဆက်ဆံရမယ်ဆိုတာမသိတော့ဘူး'
ထိုရက်တွေမှာတော့ပန်ဒိုရာလည်းအနည်းငယ်အလုပ်ရှုပ်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။မနက်စောစောထကာညီလာခံလည်းတက်ရပြီးတိုင်းပြည်အရှုပ်အထွေးနှင့်သံတမန်နိုင်ငံများရန်သူနိုင်ငံများအကြောင်းလေ့လာနေရပြီဖြစ်သည်။တကယ်ဆိုထိုနိုင်ငံငယ်တွေအားလုံးကစုပေါင်းပြီးမော်ဒန်ခေတ်မှာနိုင်ငံကြီးတစ်နိုင်ငံဖြစ်လာလိမ့်မည်။ယခုကတည်းကပေါင်းစည်းအောင်လုပ်လိုက်ရမလားလို့တွေးမိပေမယ့်လူ့အသက်အများကြီးဆုံးရှုံးရနိုင်ခြေရှိတဲ့အလုပ်မျိုးကိုသူမလုပ်ချင်။
ဒါကသူတို့နိုင်ငံသမိုင်းကိုနောက်ခံထားတဲ့ရုပ်ရှင်တစ်ပုဒ်ပဲလေ။
ပန်ဒိုရာအရှုပ်ထုတ်တွေမရှိလို့စိတ်အေးလက်အေးလက်ဖက်ရည်သောက်နေတုန်းသီတာဒေဝီကတွေ့ခွင့်တောင်းလာခဲ့သည်။
"အမတော်အခုတလောဘာတွေမပျော်စရာရှိသလဲ"
"အရမ်းသိသာနေတာလား"
"အင်း..အရမ်းပိန်ပြီးမဲလာတယ်"
သီတာဒေဝီလက်သီးဆုပ်လိုက်မိသည်။သူမကနဂိုကတည်းကအသားအရည်အညိုရောင်သမ်းသူပင်။
"အင်း..အမတော်အခုတလောဂရုမစိုက်မိဘူးမင့်ယောက်ဖကအခုတလောမလိမ်မာဘူးလေ"
"ယောက်ဖ!..ယောက်ဖကတိုင်းပြည်အတွက်အများကြီးကြိုးစားနေတော့အမတော်ကိုဂရုမစိုက်မိသလိုဖြစ်သွားတယ်ထင်ပါတယ်"
ပန်ဒိုရာမျက်ဝန်းထဲရုပ်ရှင်ထဲကပြကွက်များစွာဝင်ရောက်လာသည်။သတိုးကျော်စွာကသီတာဒေဝီရဲ့လက်ကိုတွဲပြီးထီးနန်းသရဖူကိုခံယူနေကာသူ့ရဲ့အလောင်းကိုတော့စက်ဆုပ်စွာကြည့်နေခဲ့သည်။ဟင့်အင်း..သူဒါမျိုးအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။သတိုးကသူ့ရဲ့လူ..အမြဲတမ်းသူရဲ့လူ။
"အင်း..သတိုးကအမြဲတမ်းအမိန့်နာခံပြီးကောင်းမွန်တဲ့လူပါဒါကြောင့်လဲမောင်ငယ်လေးဆီကအကူအညီတောင်းချင်တာ"
"မိသားစုဝင်အချင်းချင်းအကူအညီတောင်းတယ်လို့မသုံးပါနဲ့...အမတော်ရဲ့အရေးကဒီမောင်ငယ်ရဲ့အရေးပါပဲ"
"ဒီလိုဆိုတော့လည်း...မောင်ငယ်လေးနန်းမတက်ခင်လက်ဆက်ကြဖို့ပြောပေးပါအုန်းသူကနန်းတက်ပြီးတော့မှလက်ဆက်မယ်ပဲပြောနေလို့ပါ"
သီတာဒေဝီကအင်္ကျီအနားစကိုဆုပ်ချေနေကာအလွန်အမင်းရှက်သွေးဖြန်းနေပုံပေါ်ပြီးမြင်သူတကာဂရုဏာတက်ဖွယ်ပင်။
"အမတော်ကအတူတူနေချင်လှပြီ..အသုံးမကျတဲ့လူတွေကသတိုးကိုကျားချောင်း,ချောင်းနေသလိုခံစားရတာမသက်သာလို့ပါ"
"အမတော်သဘောအတိုင်းဖြစ်စေရပါမယ်"
ပန်ဒိုရာနှင့်သီတာဒေဝီတို့တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာပြုံးပြလိုက်ကြသည်။သို့သော်မမြင်ရသည့်အမုန်းများကမီးတောက်ကြီးပမာ။အသံတိတ်ဓါးများကလည်းအစင်းပေါင်းမြှောက်များစွာ။
အရှင့်သားရဲ့ဖိတ်ကြားချက်ကိုကြားစဥ်ကသတိုးကျော်စွာအပျော်လွန်ကာခြေထောက်တွေပျော့ခွေမတတ်ပင်။သူကသာအရှင့်သားဆီသွားနေရပြီးအရှင့်သားကသူ့ကိုမြင်တိုင်းမျက်နှာမလှဖြစ်မြဲပင်။ဒီကိစ္စကိုအမြဲမကျေမနပ်ဖြစ်ပေမယ့်အတွန့်တော့မတက်ရဲ။အခုတော့အရှင့်သားကိုယ်တိုင်ကသူ့ကိုတွေ့ချင်လို့ဖိတ်ကြားလိုက်တာ။
သို့သော်အပျော်တွေကကြာရှည်မခံလိုက်။တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းမှာတင်လေးလံတဲ့အရာဝတ္ထုကသူ့ထံပြေးဝင်လာခဲ့သည်။သူအလျင်အမြန်ရှောင်လိုက်တာကြောင့်ကြွေထည်ပန်းအိုးလေးကအောက်ကျကာကွဲကြေသွားတော့သည်။ထိုမျှနှင့်မပြီးသေးညလင်းပုလဲ..လက်ဖက်ရည်ခွက်..အလှပန်းအိုးစသည်ဖြင့်အခန်းထဲရှိသမျှမာကျောသည့်အရာတွေကသူ့ထံဝဲပျံလာခဲ့သည်။သတိုးကျော်စွာထိုအရာတွေကိုရှောင်လွှဲပြီးအရှင့်သားဆီအရောက်သွားကာခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုဆွဲပွေ့လိုက်သည်။
"ဘာတွေဒီလောက်ဒေါသထွက်နေတာလဲကျွန်တော်မျိုးရဲ့အရှင့်သားရေ"
ပန်းဒိုရာမျက်ထောင့်နီဖြင့်ထိုလူကိုကြည့်လိုက်ပြီးဒေါသတကြီးအော်ဟစ်လိုက်သည်။
"နန်းတက်ပြီးရင်လက်ဆက်မယ်ပေါ့..လက်ဆက်မယ်ပေါ့ငါ့ကိုပြောတော့ဖြင့်စိတ်ချထားလိုက်ဆိုပြီးမင်းသစ္စာမရှိတဲ့လူယုတ်မာ!"
သတိုးကျော်စွာခနကြာအောင်ကြောင်အသွားပြီးမှသတိဝင်လာကာပြုံးစိစိဖြစ်လာပြီး
"အရှင့်သားသဝန်တိုနေတာလား"
"မင်း..ကိုယ်တော့်ကိုများလှောင်ရဲတယ်!"
ပန်ဒိုရာကဒေါသတကြီးလည်ပင်းကိုဆွဲညစ်လိုက်ပေမယ့်သတိုးကျော်စွာကအပြုံးပင်မပျက်။
စစ်သူကြီးလေးယောက်ကအရှင့်သားဟာဘက်လိုက်ပြီးလူတစ်ယောက်ကိုဖိတ်ကြားလိုက်တယ်ဆိုတဲ့သတဲ့လျှို့ဝှက်သတင်းကြောင့်ဒေါသတကြီးဖြင့်လျင်မြန်စွာပြေးလာခဲ့ပေမယ့်အထဲမှာဖြစ်ပျက်နေတဲ့မုန်တိုင်းကြောင့်တိတ်တိတ်ကလေးပြန်လှည့်သွားကြသည်။အရှင့်သားကိုလွမ်းပေမယ့်အခုကအချိန်ကောင်းမဟုတ်။
ကုန်းကုန်းမှာအရှင့်သားဒေါသထွက်နေတယ်ဆိုသည့်စကားကြောင့်အူယားဖားယားပြေးလာခဲ့ပေမယ့်အသံပလံများကိုကြားပြီးအရှင်မင်းကြီးကိုမှင်သွေးပေးဖို့ပြန်လှည့်သွားတော့သည်။
တကယ်မှင်သွေးမသွေးကိုတော့ကာယကံရှင်ကိုယ်တိုင်သာသိပေလိမ့်မည်။
______________________________________
614❤️
ကြာသွားတယ်😁
ဒါလေးကM-Preနဲ့
Rape caseလေးပါတယ်ဆိုတာသတိမပေးမိလိုက်ဘူးsorryပါလို့senstiveဖြစ်တဲ့လူတွေအတွက်ထည့်မစဥ်းစားမိလိုက်ဘူးဖြစ်သွားတယ်နောက်မဖြစ်စေရပါဘူးလို့sorry sorry😁❤️
______________________________________