មិនយូរប៉ុន្មានយន្តហោះរបស់រាជវាំងក៏បានចុះចតដោយសុវិត្ថភាពដិយនាំរាងកាយរបស់រាជបុត្រនៃទឹកដីប្រទេសកូរ៉េត្រឡប់មកកាន់ទឹកដីកំណើតវិញ។ទ្រង់សម្លឹងមើលរាជវាំងទាំងមូលទាំងទឹកមុខស្មើររួចទើបយាងទៅកាន់ផ្លូវចូលដែលមានអ្នកបម្រើព្រមជាមួយអ្នកយាមនិងអង្គរក្សឈរត្រៀបត្រារងចាំវត្តមានរបស់ទ្រង់។
"សូមស្វាមន៍រាជបុត្រត្រឡប់មកកាន់រាជវាំងវិញ"គ្រប់គ្នាក៏អោនគោរពឯរាជបុត្រក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងទាំងមិនខ្វល់ធ្វើអោយអ្នកបម្រើងើបមើលពេលដែលទ្រង់យាងចូលទៅខាងក្នុងផុត
"ទ្រង់សង្ហារណាស់"ពួកនាងនាំគ្នាអៀនព្រានតាមបែបជ្រួលជ្រើមនឹងប្រុសស្អាតអីបែបនឹងប៉ុន្តែអ្នកដទៃគឺមិនហ៊ានមាត់ព្រោះមិនដែលដឹងហើយក៏មិនស្គាល់ថារាជបុត្រមានអត្តចរិតបែបណាមើលទៅទ្រង់មិនបានខ្វល់ខ្វាយនឹងពួកគេសូម្បីបន្តិចឬក៏មកពីពួកគេមានឋានៈទាប?ប៉ុន្តែមើលទៅទ្រង់គឺស្ងៀមស្ងាត់មិននិយាយឬក៏ញញឹមហាក់ដូចមិនពេញចិត្តក្នុងការមកវិញឡើយ
"ស្វាគមន៍ការវិលត្រឡប់ណាបុត្រ"ព្រះមហេសីគ្រាន់តែបានឃើញព្រះភក្រ្តបុត្រទ្រង់ស្ទើរតែទប់ទឹកនេត្រាមិន
បានចង់ចូលទៅអោបក្រសោបភ្លាមៗប៉ុន្តែមិនហ៊ានបានត្រឹមញញឹមមើលទៅបុត្រប៉ុន្តែមុខរាជបុត្រដូចដែលបានដឹងទ្រង់គឺមិនចូលចិត្តញញឹមហើយក៏កាន់តែស្អប់នរណាដែលញញឹមមកកាន់ទហរង់ថែមទៀតមិនថាមាតាបិតាក៏ដោយ
"យ៉ុនហ្គី"ព្រះអង្គហៅព្រោះតែបុត្រសម្លឹងមាតាមិនព្រិចមាត់មួយម៉ាត់ក៏អត់ គ្មានការភ្ញាក់ផ្អើលគ្មានការរំភើបឬក៏ប្រតិកម្មសូម្បីបន្តិច។យ៉ុនហ្គីក៏ប្តូរពីសម្លឹងមាតាសម្លឹងទៅបិតាវិញទាំងទឹកមុខនៅតែនឹងធឹងដដែល។ដាមអីលឃើញបែបនេះក៏ដកដង្ហើមធំមុននឹងចូលមកជិតទ្រង់ហើយកេសបន្តិច
"ទូលបង្គំចង់សម្រាក"ទ្រង់មានបន្ទូលតែប៉ុននឹងក៏ដើរគេចទ្រង់ទាំងពីរទៅ
"បុត្រ.....មាតារៀបចំក្រឡាបន្ទំបុត្រនៅដដែល"ទ្រង់ពិតជាចង់ឃាត់នឹងចង់និយាយស្និតស្នាលដូចម្តាយដទៃដែលបានជួបកូនម្តងទៀតបន្ទាប់ពីត្រឡប់ប៉ុន្តែមើលទៅទ្រង់មិនអាចនោះទេទើបទ្រង់ជ្រើសយកការបង្ហាញបន្ទប់ដែលទ្រង់ត្រូវសម្រាក។យ៉ុនហ្គីឈប់បន្តិចតែមិនងាកហើយក៏បន្តឡើងទៅក្រឡាបន្ទំទ្រង់ដែលវាជាក្រឡាបន្ទំ
របស់ទ្រង់កាលពីកុមារភាព
"សូមព្រះរាជទានទោសផងព្រះអង្គនិងព្រះមហេសីដែលខ្ញុំមើលថែរាជបុត្រមិនបានល្អ"
"មិនមែនជាកំហុសលោកទេវាមកពីពួកយើងដែលតែងតែទុកបុត្រចោល"ព្រះមហេសីញញឹមស្ងួតដាក់ដាមអីលរួចក៏និយាយ ទ្រង់ដឹងថាមកពីមូលហេតុអ្វីមិនមែនមកពីដាមអីលមិនបានបង្ហាត់បង្រៀនទ្រង់ទេ។ទ្រង់អាចសង្កេតដឹងថាយ៉ុនហ្គីគឺស្តាប់តែដាមអីលម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។(អេតមីនសុំនិយាយធម្មតាហើយណាភាសាស្តេចពិបាកនិយាយគ្នាណាស់ណាមួយអេតមីនសរសេរច្រឡំពេញនឹងម្តងនិយាយម្តងមានបន្ទូល ក្រឡាបន្ទំទៅបន្ទប់ៗ🥲)
"ទូលបង្គំថាមិនយូរព្រះរាជបុត្រទង់នឹងយល់ដោយខ្លួនទ្រង់ផ្ទាល់"
"យើងក៏គិតបែបនោះដែរ"
"ម្ចាស់អូនកុំព្រួយព្រះទ័យអីដំបូងៗបុត្រគឺបែបនឹងហើយ"ក្រោយពីពិភាក្សាគ្នាមួយសន្ទុះទ្រង់ក៏យាងទៅសម្រាកឯដាមអីលក៏ឡើងទៅរករាជបុត្រដើម្បីនិយាយរឿងខ្លះមើលទៅទ្រង់សោះអង្គើយដាក់មាតាបិតាខ្លាំងណាស់បើនៅតែបែបនឹងទ្រង់គ្មានថ្ងៃយល់នោះទេថាហេតុអ្វីទើបត្រូវបញ្ចូនទ្រង់អោយទៅឆ្ងាយ ទ្រង់នៅតែគិតអវិជ្ជមានចំពោះមាតាបិតាដដែល
+Yoongi Room
"រាជបុត្រគឺទូលបង្គំដាមអីល"
"ខ្ញុំចង់នៅម្នាក់ឯង"
"បានទូលបង្គំយល់ហើយ"ដាមអីលគិតថាយ៉ុនហ្គីកំពុងសម្រួលអារម្មណ៍ក្នុងការដែលត្រូវត្រឡប់មកនៅបន្ទប់ចាស់ណាមួយទើបនឹងចុះពីយន្តហោះប្រហែលហត់ទើបនាយមិនចង់រំខានក៏ដើរត្រឡប់ទៅបន្ទប់ចាស់នាយដូចគ្នា។
"បើទ្រង់មិនធ្វើបែបនោះម៉្លេះពេលនេះគ្រួសារមួយនេះក៏មិនឃ្លាតឆ្ងាយយើងក៏មិនត្រូវឃ្លាតឯងដែរកូនខ្មោច"
យ៉ុនហ្គីដើរមើលបន្ទប់ចាស់ដែលមានដេគ័រថ្មីតិចតួចវាមើលទៅស្អាតប្រហែលជាមាតាគេរៀបដាក់ថ្មី។បន្ទាប់ពីមើលអស់ចិត្តក៏ដាក់កាយអង្គុយមុខតុដែលទ្រង់ធ្លាប់រៀន
កាលពីទហរង់នៅព្រះជន្ម10វស្សានៅពេលនោះទ្រង់កំពុងតែរៀនថ្នាក់បឋមទ្រង់មិនដែលមានមិត្តនោះទេព្រោះទ្រង់ជាបុត្រាការពារក៏តឹងក្មេងខ្លះមិនហ៊ានទាំងចូលក្បែរនាយផងបើនិយាយពីមុខសម្លឹងគេដូចសត្រូវពាន់ឆ្នាំ
ដូច្នេះទ្រង់មិនដែលមានមិត្តនោះទេតែនៅថ្ងៃមួយទ្រង់ចាំមិនភ្លេចគឺទ្រង់បានជួបក្មេងម្នាក់គេមានសម្បុរសស្គុសព្រោះគេនៅតូចល្មមអាចថា7ឆ្នាំអីនឹងឯងហើយទាបកម្ពស់ទ្រូងរបស់ទ្រង់។នៅថ្ងៃនោះគេញាំការ៉េមតែរវល់ឈ្ងោកញាំក៏ដើរបុកយ៉ុនហ្គីនាំអោយប្រឡាក់អាវគេអស់
ប៉ុន្តែក្មេងនោះញាំការ៉េមធ្វើមិនដឹងនាំអោយយ៉ុនហ្គីខឹងយ៉ាងខ្លាំងក្មេងតូចនេះប្រហើនហើយនៅផ្គើននាយថែមទៀតទើប
*ស្រម៉ៃ
"អាល្អិតឯងធ្វើអោយអាវយើងប្រឡាក់ហើយឆាប់សុំទោសភ្លាម!!"
"សុំទោសបងប្រុសហិហិ"គេសុំទោសតែទឹកមុខគ្មានសោកសៅទេនៅញញឹមសើចលិតការ៉េមធ្វមិនដឹងនាំអោយយ៉ុនហ្គីជ្រួញចិញ្ចើម
"ឯងសុំទោសហើយសើចទៀត?ចង់ឌឺយើងមែនទេ?"
"អាវ!ក៏សុំទោសហើយតើបងប្រុសនេះ"អាល្អិតថារួចក៏ដើរគេចលិតការ៉េមរបស់គេបន្តធ្វើមិនដឹង
"អាល្អិតឯងទៅណាមិនបានទេឆាប់ជូតអាវយើងអោយជ្រះភ្លាម"នាយរត់ទៅពាំងមុខអោយអាល្អិតដើម្បីអោយជូតការ៉េមអោយតែពេលនោះអាល្អិតក៏រហ័សទៀតអោនលិតពីអាវនាយទាល់តែអស់ឯយ៉ុនហ្គីបើកភ្នែកធំៗព្រះអើយក្មេងនេះពិតជាកង្វក់ខ្លាំងណាស់។ចាប់តាំងពីនោះមកពួកគេក៏តែងតែជួបគ្នាហាក់ដូចនិស្ស័យឯអាល្អិតក៏តាមយ៉ុនហ្គីជាប់ហាក់សប្បាយចិត្តពេលបាននៅក្បែរនាយតាមរំខាននាយមិនឈប់ហើយយ៉ុនហ្គីក៏ដាក់ឈ្មោះអោយគេថាកូនខ្មោចព្រោះតែគេសហើយពូកែតាមសុំញាំនេះញាំនោះមិនឈប់មិនតែប៉ណ្ណោះគេចូលចិត្តញញឹមនឹងចូលចិត្តបន្លាចគេដោយលាតអណ្តាតតែមិនមែនគួរអោយខ្លាចបែរជាគួរអោយស្រលាញ់ទៅវិញ។ពេលវេលាដែលនៅជាមួយអាល្អិតធ្វើអោយទ្រង់សប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ទ្រង់ថែមទាំងចេះញញឹមទៀតផងប៉ុន្តែក្រោយពីទ្រង់បានបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់បឋមហើយទ្រង់ក៏ត្រូវបានបិតាបញ្ចូនអោយទៅសិក្សាបន្តនៅរ៉ូស៊ីរហូតដល់រៀនចប់សកលវិទ្យាល័យនិងបានបន្តទៅអាមេរិកពីរឆ្នាំសម្រាប់រៀនពីរការគ្រប់គ្រងសេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារ។ការសប្បាយស្នាមញញឹមនិងភាពកក់ក្តៅក៏រលាយបាត់នៅពេលនោះដូចគ្នាវាសល់ត្រឹមតែអនុស្សាវរីយ៍ប៉ុណ្ណោះគឺខ្សែករូបខ្លាឃ្មុំដែលអាល្អិតបានអោយនៅពេលដែលយ៉ុនហ្គីរៀនចប់ថ្នាក់បឋមនៅពេលនោះនាយនៅតែរក្សាវាទុកហើយក៏ពាក់តាមខ្លួនដូចគ្នា។វាអាចនឹងច្រេះប៉ុន្តែទ្រង់មិនអោយវាច្រេះឡើយទ្រង់បានអោយជាងកែនឹងជ្រលក់កម្ទេចប្រាក់អោយមើលទៅជារបស់មានតម្លៃតាមពិតវាគ្រាន់តែជាខ្សែកសាមញ្ញមានបន្តោងខ្លាឃ្មុំធម្មតាប៉ុណ្ណោះ។
*ឥឡូវ
ទ្រង់បានតែញញឹមស្រាលពេលនឹកដល់អាល្អិតកំពូលរពឹសនោះហើយទ្រង់ក៏ស្ទាបខ្សែកនៅលើករបស់ទ្រង់ពិតជានឹកអាល្អិតកូនខ្មោចនោះណាស់មិនដឹងថាពេលនេះគេធំប៉ុណ្ណាហើយមានរូបរាងបែបណាសង្ហារឬក៏ស្រស់ស្អាតទៅតើមានរពឹសដូចពេលនៅតូចដែរទេ។ទ្រង់
គិតហើយក៏ផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ចាកចេញទៅក្រៅដោយមិនអោយនរណាទៅជាមួយទ្រង់បើកឡានខ្លួនឯង។យ៉ុនហ្គីបឆនបើករកមើលតាមផ្លូវព្រោះតែនាយចាកចេញពីទីនេះតាំងពីអាយុ10ឆ្នាំពេលនេះនាយអាយុ25ឆ្នាំហើយនិយាយទៅ15ឆ្នាំដែលនាយរស់នៅក្រៅប្រទេសម្នាក់ឯងគ្មានមិត្ត គ្មាននរណាមានតែដាមអីលចាំមើលថែកំដររហូតមក។ទីបំផុតទ្រង់ក៏បានឃើញសាលាមួយនោះទើបប្រញាប់ចតឡានចុះចេញមកមើល
"ទីនេះប្រែប្រួលច្រើនណាស់"នាយសម្លឹងមើលទៅទីធ្លាសាលាដែលធំទូលាយមានក្មេងរត់លេងយ៉ាងច្រើន
វាជាសាលាឯកជនមួយដែលធំហើយមានតម្លៃថ្លៃសម្រាប់ពួកអភិជនប៉ុន្តែក៏មានសិស្សធម្មតាចូលរៀនបានតាមការស្នើសុំពីខាងមណ្ឌលកុមារកំព្រានិងមានឧបម្ថត្ភសម្រាប់ក្មេងរៀនផងដែរ
"តើឯងដែលមកលេងទីនេះទេ?មាននឹកយើងដែរទេ?"
នាយសួរសំណួរក្នុងចិត្តគិតថាប្រហែលជាគេមិនចាំនាយនោះទេតែនាយបែរជាចាំគេទៅវិញព្រោះតែគេជាមិត្តតែម្នាក់របស់នាយនៅទីនេះវាធ្វើអោយនាយចងចាំនឹងចង់ជួបគេយ៉ាងខ្លាំង
"ហ្ហឹម"នាយដកដង្ហើមធំមុននឹងចូលក្នុងឡានបើកទៅរាជវាំងវិញទាំងនឹកមុខសោកសៅប៉ុន្តែនៅតែមាំមិនប្រែប្រួលអាចនិយាយបានថាមុខនាយទោះស្ថានភាពបែបណាក៏នៅតែស្មើមាំដដែលមិនយំមិនសើចដូចជាអ្នកដទៃទូទៅដែលប្រើមនោសញ្ចេតនាក្នុងការប្រតិកម្មនោះទេ
+ថ្ងៃថ្មី
ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដែលអង្គរក្សថ្មីចំនួន5នាក់ដែលបានជ្រើសរសើចូលរាជវាំងក៏បានមកដល់។
"នរណាដែលត្រូវតាមការពាររាជបុត្រ?"ដាមអីលត្រូវបានព្រះអង្គអោយមកទទួលអង្គរក្សដែលនឹងត្រូវតាមការពាររាជបុត្រទើបនាយមកដើម្បីមើលហើយក៏ដូចជាយកគេទៅជាមួយដើម្បីបានស្គាល់រាជបុត្រ
"ខ្ញុំបាទ"ជីមីនលើកដៃទាំងញញឹមតបដាមអីលឯនាយក៏សម្កឹងមើលជីមីនរួចក៏អោយគេដើរមកមុខមុននឹងសម្លឹងមើលហើយវិភាគជុំវិញគេពីជុំហើយក៏តេស្តភាពរហ័សរបស់គេមើលឃើញថាជីមីនគឺរហ័សណាស់
"ឯងប្រកួតបានលេខ1មែនទេ?"
"បាទ"ជីមីនញញឹមតប
"គ្រាន់បើ"ដាមអីលសរសើរព្រោះថានាយក៏ជាអតីតអង្គរក្សលេខ1ដូចគ្នាគ្រាន់តែថាគេមានរាងតូចសាច់ដុំតូចៗប៉ុន្តែមានសមត្ថភាពកាលជំនាន់នាយម្នាក់ៗមានមាឌឌាំងៗហើយមានមើលទៅមានកម្លាំងណាស់បើសិនជារាជបុត្រឃើញប្រហែលគិតដូចជានាយចឹង។
"អរគុណលោក?"
"យើងជាជំនិតរាជបុត្រដំណែងធំជាងអង្គរក្ស"នាយដូចជាអ្នកគ្រប់គ្រងមើលការខុសត្រូវរាជបុត្រ
"អរគុណលោកជំនិត"
"ហៅយើងថាបងប្រុសក៏បានយើងមិនប្រកាន់"
"បាទបងប្រុស"ជីមីនញញឹមអោនគោរពឃើញទេថាគេរួសរាយថែមទាំងចូលចិត្តញញឹមគ្រាន់តែមកដល់ក៏ស្និតស្នាលជាមួយអ្នកនៅទីនេះទៅហើយ
"ឯងមកតាមយើងឯអ្នកដទៃទៅជាមួយស៊ូហូទៅ"ដាមអីលនិយាយហើយក៏ចាកចេញទៅដោយមានជីមីនអោនគោរពអ្នកដទៃហើយក៏ទៅតាមនាយ។
"ពួកយើងទៅណា?សុំទោសដែលខ្ញុំសួរច្រើនព្រោះតែវាជាទម្លាប់របស់ខ្ញុំហិហិ"
"យើងនាំឯងទៅរាជបុត្របន្ទាប់មកនឹងនាំឯងទៅកន្លែងសម្រាក"
"ត្រូវគេងនៅទីនេះមែនទេ?"
"ត្រូវហើយ!ឯងជាអង្គរក្សរាជវាំងដូច្នេះត្រូវសម្រាកនៅទីនេះមិនអាចទៅផ្ទះវិញទេ"គេមិនបានដឹងពីច្បាប់ទម្លាប់ឬក៏ធ្លាប់ឮពីមុនមកទេឬ?
"គ្មាននរណាប្រាប់ខ្ញុំសោះចុះផ្ទះជួលរបស់ខ្ញុំ"ជីមីនពេបមាត់ព្រោះតែផ្ទះគេទើបតែបន្តការជួល
"បញ្ឃប់ការជួលទៅព្រោះតែឯងត្រូវមកនៅទីនេះរហូតទៅ"ជីមីនបានតេពេបមាត់តិចៗស្តាយលុយដែលខំរកមកបែរជាត្រូវខាតបង់។
ដើរមិនយូរប៉ុន្មានក៏បានមកដល់មុខបន្ទប់រាជបុត្រដាមអីលគោះទ្វាប៉ុន្តែទ្រង់មិនព្រមបើកទើបនាយសុំការអនុញ្ញាតិរួចក៏រុញទ្វាចូលទៅ។
"នៅខាងក្នុងតើហេតុអីមិនព្រមឆ្លើយ?ក្រអើតក្រទមពេកហើយ"ជីមីនគិតក្នុងចិត្តទាំងសម្លឹងទៅរាជបុត្រដែលអង្គុយគងទាក់ខ្លាលើសាឡុងអានសៀវភៅធ្វើមិនដឹង
"សូមគោរពរាជបុត្រ"ជីមីនឃើញដាមអីលធ្វើគេរហ័សធ្វើតាម
"មានការអី?"នាយសួរទាំងមិនដកភ្នែកចេញពីសៀវភៅទាល់តែសោះធ្វើអោយជីមីនចង់ឃើញមើលមុខនាយខ្លាំងណាស់ថាមានមុខមាត់យ៉ាងមិចសម្តីមហាអស្ចារ្យកាយវិការវិញឡើងមានតែឯងតែម្តង
"ទូលបង្គំនាំអង្គរក្សថ្មីមកជួបរាជបុត្រ"
"យើងមិនត្រូវការ"
"តែព្រះអង្គចាត់អោយមានអង្គរក្សតាមការពារសុវិត្ថភាពទ្រង់"
"យើងអាចការពារខ្លួនឯងបានមិនចាំបាច់មានអង្គរក្ស"
"ប៉ុន្តែរាជបុត្រនៅកូរ៉េមិនមែននៅអាមេរិកទេក្រាបទូលទ្រង់ក៏ជ្រាបថាទីនេះគ្មានសុវិត្ថភាពសូម្បីកាលនៅអាមេរិកក៏ធ្លាប់មានអ្នកតាមទ្រង់នៅទីនេះវាមានលើសពីនោះទៀតទ្រង់ត្រូវតែមានអង្គរក្សតាមការពារ"នាយស្តាប់ហើយគិតបន្តិចទើបដកសៀវភៅចេញពីមុខរួចក៏សម្លឹងរកមើលអង្គរក្ស
"ឯណាទៅអង្គរក្ស?"
"នេះក្រាបទូល"ដាមអីលក្រោកក៏ណែនាំជីមីនអោយរាជបុត្របានស្គាល់និងទតដូចគ្នា
"ក្រាបទូលរាជបុត្រទូលបង្គំផាក ជីមីនជាអង្គរក្សថ្មីដែលនឹងត្រូវមកតាមការពារសុវិត្ថភាពថ្វាយទ្រង់"ជីមីនញញឹមស្រស់ណែនាំខ្លួនតែបែរជានាំអោយអ្នកទល់មុខជ្រួញចិញ្ចើមមកនពេញចិត្តនឹងស្នាមញញឹមរបស់គេ
"មិនចាំបាច់រៀបរាប់!!ហើយកុំមកញញឹមដាក់យើង!!"
"សូមរាជទានទោសរាជបុត្រ"ដោយមើលទៅនាយហាក់មិនពេញចិត្តទើបជីមីនអោនខាំមាត់សុំទោសទាំងមិនហ៊ានងើបមុខ។រាជបុត្រម៉ាកអីទៅនេះឬក៏ព្រះអង្គទម្រើសពេកដល់ខូចមនុស្សម្នាអស់?
"អង្គរក្សនៅកូរ៉េរាងបែបនឹងមែនទេ?ដូរថ្មីទៅ"
"ប៉ុន្តែរាជបុត្រគេគឺជាអង្គរក្សដែលប្រកួតជម្រុះយកមកទានគេពូកែជាងគេក្នុងជំរុំទើបអាចបានមកដល់ទីនេះ"
"រាងបែបណាទើបអាចធ្វើអង្គរក្សបានទៅក្រាបទូល?"ដោយទ្រាំមិនបានក៏ងើបសួរនាយតែម្តងនេះមើលងាយគ្នាអោយច្បាស់ក្រឡែតប្រកួតមួយស្មើហី
"អង្គរក្សគួរតែមានរាងកាយមាំមួនមិនមែនតូចតែមួយកម្ពស់ក៏ទាបមុខស្លើៗដូចឯងទេ"នេះដៀលមែនទេ?
"បើទ្រង់គិតថាទូលបង្គំតូចទ្រង់ហ៊ានប្រកួតជាមួយទូលបង្គំទេ?"ចាំមើលមនុស្សទាបរាងតូចដូចគេវាយអារាជបុត្រមុខងាប់នេះអោយសន្លប់តែម្តង។ឯថាមអីលបើកភ្នែកធំៗនេះក្លាហានដល់ហើយអង្គរក្សថ្មីនេះ
"បាន!!"នាយឆ្លើយដោយមកនស្ទាក់ស្ទើរ នាយមានដែលទៅខ្លាចមកពីណាស្លាប់ហើយសម្បត្តិត្រឹមមាឌតូចកម្ពស់ទាបនាយអោយស្ពៃ។
ចាំមើលស្ពៃមិនស្ពៃគង់តែដឹងទេពូ🤣
To be continued.....
សរសេរដោយ៖ រ៉ាជេក៍🫶