♪ Head Over Heels – Tears For Fears ♪
Wanneer de bel gaat, sta ik samen met Simon op van onze plekken vooraan in de klas en loop met hem de gang op. Ik voel de rug van zijn hand langs mijn hand strijken. Voorzichtig kijk ik ernaar.
Dinsdag heeft Simon me gezoend voor de gymzaal, heeft zo onze relatie aan heel de klas bekend gemaakt. Het is te merken dat dit nieuwtje zich als een lopend vuurtje door de school verspreidt, sinds we steeds meer nagestaard worden en er overal rondom ons gefluisterd wordt.
Heel voorzichtig breng ik mijn hand rond Simons vingers, wil zo zijn hand in de mijne nemen. Wanneer hij geschrokken wegtrekt, kijk ik moeilijk naar hem op.
'Alles oké?' vraag ik zacht, trek mijn hand een beetje terug. Simons blik is lastig. Klein slik ik. Schichtig kijkt hij om zich heen en kijkt me dan weer aan.
'Daniël, we lopen in een overvolle gang. Je kan niet zomaar mijn hand vasthouden', zegt hij zacht. Mijn hart maakt een dipje in mijn borst. Het breekt mijn hart dat Simon er zo bang voor is. Voorzichtig tik ik met mijn wijs- en middelvinger tegen de palm van zijn hand.
'De school is langzaamaan te weten aan het komen dat we samen zijn', zeg ik zacht en houd mijn hand open voor hem. Klein schudt hij zijn hoofd, zijn ogen gevuld met angst.
'Sorry', stamelt hij en duwt zich tussen de mensen door.
'Simon', roep ik hem na en probeer hem te volgen, maar weet geen pad tussen de mensen te vinden. Met een steek in mijn hart kijk ik toe hoe hij wegvlucht van me, zijn handen genesteld in zijn haar. Shit.
Ik begin sneller te lopen en duw een weg door de mensen voor me, maar Simon is sneller en weet zich beter een weg te banen tussen de tientallen leerlingen. Pas in de aula weet ik hem bij te halen en schuif bij hem aan, op kleine afstand van een groep leerlingen die ik niet ken.
Bezorgd kijk ik naar hem, leg licht mijn hand op zijn rug. Ik zie hoe hij hyperventileert. Het breekt mijn hart dat het zo eng is voor hem. Ik wil niet dat hij bang is om verliefd op me te zijn, mijn vriendje te zijn – maar ik begrijp het zo goed.
'Adem kort in', zeg ik zacht. Simon knikt klein en volgt mijn voorbeeld. Na een paar keer synchroon adem gehaald te hebben, kijkt Simon me verward aan.
'Sorry, Simon', zeg ik zacht. Hij fronst.
'Waarvoor?'
'Ik had je hand niet vast moeten pakken', zeg ik zacht en kantel mijn hoofd een beetje. Hij glimlacht moeilijk.
'Nee, het is niet jouw schuld. Ik vind het gewoon eng', zegt hij. Ik knik en leg licht mijn hand op zijn bovenbeen.
'Ik snap het. En ik zal het niet meer doen tot jij er klaar voor bent', zeg ik. Simon lacht moeilijk en leunt zijn voorhoofd tegen mijn schouder. Behoed streel ik zijn rug.
'Gaat het een beetje?' vraag ik zacht. Hij knikt en komt omhoog van mijn schouder.
'Ja, bedankt', zegt hij en kijkt me met een brede glimlach aan. Oh wauw, hij is echt zo mooi. Het is zo lastig om niet te laten merken dat ik echt helemaal verzot op hem ben. Ik zou hem nu zo graag kussen.
Plotseling schuift er iemand tegenover ons aan, waardoor ik mijn hand van Simon haal om hem minder opgelaten te laten voelen. Verbaasd schieten mijn wenkbrauwen omhoog wanneer ik zie dat het Samantha is.
'Hey', groet ze ons enthousiast en laat haar blauwe ogen over ons gaan, veegt een blonde pluk haar achter haar oor. Ik ga recht zitten.
'Hoi', groet ik haar terug.
'Hallo', zegt Simon zacht. Onder de tafel tik ik zacht met mijn vingers op zijn bovenbeen, waardoor hij blozend naar beneden kijkt. Ik hoop dat hij weet dat het waar is wat ik over haar heb gezegd.
'Hoe is het met jullie?' vraagt ze. Simon slikt klein en ik zie de tranen in zijn ogen opdrogen.
'Wel oké, hoor', zegt hij zacht.
'Met jou?' vraag ik. Ze knikt enthousiast.
'Ja, goed hoor! Vanmiddag weekend, dus het kan niet beter!' antwoordt ze. Klein glimlach ik. 'Ik heb jullie echt al een tijdje niet meer gesproken. Hebben jullie nog iets speciaals meegemaakt?' vraagt ze. Voorzichtig kijk ik om naar Simon.
Heel het experiment zowat, onze zoen, mijn fiasco met de drinkglazen, onze dramatische bekentenis aan elkaar, de kus in de gymzaal... moet ik doorgaan?
'Nee, niet echt', antwoordt Simon terwijl hij zijn schouders ophaalt. Ik besluit met hem mee te gaan, blijkbaar niet in staat om aan Samantha te vertellen wat er tussen ons gebeurd is.
'Zo'n spectaculair leven hebben we niet', zeg ik tegen haar en zie Simon me dankbaar bekijken via mijn ooghoeken. Ik leun met mijn elleboog op Simons rugleuning, zie hem met zijn ketting spelen. 'Jij?'
'Nou, mevrouw Praat had weer een hele uitbarsting omdat niemand het boek goed gelezen had en meneer Boon heeft mensen weer het lokaal uit gestuurd, dus de dagelijkse dingen, I guess', antwoordt Samantha en Simon en ik lachen.
'Docenten zijn rare wezens', zegt Simon hierop. Om een of andere reden gaan mijn gedachten meteen naar mevrouw Friekman.
'Kun je vanmiddag anders afspreken?' vraagt ze dan aan me. Zoekend kijk ik naar Simon, die minuscuul naar me knikt.
'Ja, is goed. Ben je ook het achtste uit?' vraag ik.
'Yes. Dan zie ik je wel op de afrit', zegt Samantha en staat op. 'Fijne dag nog en tot straks', zegt ze.
'Doei', zeggen Simon en ik in koor.
Niet veel later gaat de bel. Samen lopen Simon en ik de trappen op. Achter ons kan ik wat mensen horen praten.
'Kijk, dat zijn die gore homo's uit Sandra's klas', zegt een jongen. Kwaad kijk ik om, zie dat het de jongen is die Simon eerder heeft lastiggevallen bij zijn kluisje.
'Houd je zelf je bek of moet ik hem voor je dicht slaan?' zeg ik bot. De jongen kijkt me verstomd aan. 'Dat dacht ik al.'
Voorzichtig leg ik mijn hand op Simons onderrug en begeleid hem zo door de menigte heen. Blozend kijkt hij naar me. Met een kleine glimlach kijk ik naar hem om.
'Sorry', zeg ik en haal mijn hand bij hem weg.
'Nee, bedankt', stamelt hij. We wachten voor het lokaal. Ik laat mijn ogen over Simon gaan.
'Ik wil je zo graag kussen', gooi ik eruit. De woorden hebben mijn mond verlaten voordat ik er erg in heb. Zowel Simons hoofd als mijn hoofd kleuren rood.
'Doe dat maar een andere keer', zegt hij en giechelt terwijl hij met zijn ketting speelt. Ik knipoog naar hem.
'Komt goed.'
Twijfelend kijk ik hem aan. Zijn gezicht draagt een scheve grijns.
'Zou je...' begin ik, maar weet niet goed hoe ik het moet vragen zonder Simon voor het blok te zetten. Ik stap iets dichter naar hem toe, zodat omstandigers ons niet kunnen horen. 'Zou je het oké vinden als ik Samantha vanmiddag eventueel vertel dat je mijn vriendje bent? Eerlijk zeggen', vraag ik zacht. Simons wangen kleuren roze.
'Ja. Wil je haar dat vertellen?' vraagt hij verbaasd. Verward kijk ik hem aan.
'Tuurlijk wil ik dat. Waarom niet?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Dan weet ze de situatie en helpt het jou hopelijk om haar minder als een concurrente te zien. Want dat is ze absoluut niet, Simon.' Hij giechelt verlegen en kijkt van me weg.
'Oké', zegt hij zacht.
Na school fiets ik de fietsenstalling uit met Simon naast me. Op de oprit staat Samantha al, die begint te fietsen zodra ze ons ziet. Met een kleine glimlach kijk ik om naar Simon.
'Doei', zeg ik en knipoog naar hem. Hij glimlacht.
'Doei', zeggen Samantha en Simon tegelijkertijd. Onderweg naar huis doet Samantha verslag over haar schooldag. Ik hum af en toe, om te doen alsof ik luister, maar mijn gedachten raken steeds overmeesterd door Simon.
Zal hij nu net zo balen dat ik niet met hem af kan spreken? Er is absoluut niets mis met Samantha, maar ik wil zo graag tijd doorbrengen met Simon. Alles voelt zo goed als ik bij hem ben. Bij hem voel ik me het fijnst.
'Het is trouwens echt een puinhoop bij mij thuis. Mijn ouders dachten dat het een briljant plan was om nu de muren opnieuw te gaan schilderen, nu alles eindelijk op zijn plek staat', zegt Samantha opeens. Ik lach.
'Dan gaan we wel naar mijn huis', zeg ik. In stilte fietsen we door. Binnen aangekomen vertel ik Samantha alvast naar boven te gaan terwijl ik wat drinken inschenk. Ik groet Sven in de woonkamer en vertrek dan met twee glazen drinken naar boven.
Op mijn slaapkamer plof ik naast Samantha neer op mijn bed en drink wat. Samantha begint weer te praten, maar ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik wil beginnen over Simon en mij, maar weet geen aanknooppunt te vinden.
'Wat ben je stil?' merkt ze na een tijdje op. Ik voel mijn hoofd rood worden.
'Ja, ik heb niet zo heel veel te vertellen', stamel ik. Ergens vind ik het misschien ook eng om het aan haar te vertellen en daarmee dus uit de kast te komen. Wanhopig kijk ik naar Samantha's blauwe ogen, die over mijn gezicht dwalen. Misschien is dit toch het moment om erover te beginnen.
Mijn hart stopt met kloppen wanneer ik zie dat haar ogen op mijn lippen blijven hangen. Ze glimlacht klein en leunt in. Even ben ik overdonderd, waardoor ik toekijk hoe ze dichterbij komt.
Ik houd haar tegen door mijn handen op haar schouders te plaatsen, haar hoofd nog geen decimeter dichterbij gekomen. Verbaasd kijkt ze naar me op.
'Misschien heb ik toch iets te vertellen', stamel ik. Samantha fronst. 'Ik, uh... Ik heb al een relatie.' Haar verbazing verandert in nieuwsgierigheid.
'Oh, sorry!' zegt ze en trekt snel van me weg. Ik schud mijn hoofd.
'Nee, geeft niet. Ik heb het nooit echt duidelijk tegen je gezegd', zeg ik. Ze knikt.
'Is het Simon?' vraagt ze voorzichtig. Mijn keel klapt dicht. Wat nou als Samantha hetzelfde zal reageren als Sandra? Ik slik klein.
'Ja...' antwoord ik zacht. Samantha krijgt een brede glimlach op haar gezicht, balt haar vuist en trekt hem naar zich toe alsof ze een overwinning heeft behaald.
'Yes!' zegt ze enthousiast, waardoor ik haar verdwaasd aankijk. Ze probeert me net te zoenen, maar reageert blij dat ik met Simon heb? 'Dus de geruchten op school zijn waar?'
'Uhm, ik heb nog niet echt iets gehoord, maar ik denk het..?' stamel ik. Samantha lacht. Het lucht me op dat ze er enthousiast op reageert.
'Toen ik jullie hier voor het eerst samen zag, hoopte ik al dat jullie een stelletje zouden zijn', zegt ze. Mijn wangen kleuren rood. 'Ik gun het jullie echt van harte. Jullie passen zo goed bij elkaar.'
'Bedankt', stamel ik. Samantha kantelt haar hoofd wat.
'Moesten jullie samen het experiment doen?'
'Uh, ja, klopt', antwoord ik. Ze knikt.
'Ik dacht het al. Ik wist dat jij in de klas van het experiment zat en heb dat vragenblad natuurlijk hier gezien, maar ik zag je nooit samen met een meisje. Er werd altijd gesproken over twee jongens die het experiment samen moesten doen, maar het klikte pas laat dat Simon en jij dat waren.'
'Ja, maar Simon wilde dan ook niet echt meedoen', antwoord ik. Samantha haalt haar schouders op.
'Kan ik me voorstellen. Toch heeft het gewerkt', zegt ze en knipoogt naar me. Blozend kijk ik van haar weg.
'Dat heeft het zeker', zeg ik en denk aan Simon, voel mezelf nog roder worden.
'Sorry voor de gemengde signalen die ik je heb gegeven', zeg ik dan zacht en kijk voorzichtig op naar haar. Ze glimlacht lief. 'Ik snapte zelf nog niet helemaal wat er gaande was en probeerde het te ontkennen door zo op jou te reageren.'
'Geeft niets. Ik begrijp het', zegt ze. Dan duwt ze zacht tegen mijn schouder. 'Sorry dat ik jou heb proberen te kussen.'
'Geeft niets', zeg ik nu. En op een of andere manier voelt alles nu veel beter met Samantha dan het deed de dag toen ze naast me kwam wonen. Iets zegt me dat ze anders is dan verwacht.
'Zou je het misschien wel voor jezelf kunnen houden?' test ik voorzichtig. 'Simon is nog niet klaar om uit de kast te komen, en als er nog meer geruchten rondgaan straks, zal hij zich steeds meer gedwongen voelen dit wel te moeten doen.'
'Tuurlijk! Als jullie niet willen dat anderen het weten, houd ik mijn mond. Maak je maar geen zorgen', stelt ze me gerust. Dankbaar glimlach ik naar haar.
'Bedankt', zeg ik.
'Nou, dan ga ik maar. Dan kan je met je vriendje afspreken', zegt ze, knipoogt naar me en staat op.
'Nee, je mag best blijven', zeg ik verward.
'Er wacht een berg huiswerk op me. Ik vond het fijn om even bijgepraat te hebben', zegt ze.
'Ja, ik ook', stamel ik.
'Doe de groeten aan Simon', zegt ze tot slot en verlaat mijn kamer. Fronsend kijk ik naar mijn slaapkamervloer.
Na een paar tellen pak ik mijn telefoon en staar naar mijn scherm. Wat is er net gebeurd? Het voelt als een gekke dagdroom. Ik bel Simon op.
'Hey', klinkt hij in mijn oor. Automatisch kruipt een glimlach op mijn gezicht.
'Hey', groet ik hem terug.
'Waarom bel je? Is Samantha er niet?' vraagt hij.
'Ze is al weg', antwoord ik. Kort blijft het stil aan Simons kant.
'Oh...' klinkt hij uiteindelijk. 'Reageerde ze slecht?'
'Nee, gelukkig is Samantha geen Sandra. Kan ik naar je toe komen? Dan vertel ik alles', zeg ik.
'Tuurlijk', zegt hij.
'Fijn. Tot zo', zeg ik enthousiast.
'Tot zo', klinkt Simon nieuwsgierig. Ik hang op en verlaat mijn slaapkamer. Beneden roep ik naar Sven dat ik naar Simon ben, trek mijn jas aan en fiets richting Simon.
Na twintig minuten fietsen kom ik bij Simon aan. Wanneer ik aanbel, duurt het niet lang voordat de deur geopend wordt.
'Hey', groet ik hem en druk een kusje op zijn wang wanneer ik naar binnen stap.
'Hey', zegt hij en sluit de deur achter me. Samen lopen we de trap op en gaan zijn kamer in. Knuffelend vallen we op zijn bed, zijn hoofd rustend op mijn borst.
'Ik moet alvast sorry tegen je zeggen', zeg ik tegen hem. Verbaasd en geschrokken komt hij omhoog.
'Hoezo?' vraagt hij.
'Het kwam op een andere manier ter sprake dan ik had verwacht', zeg ik. Hij knikt klein. 'Ze maakte een zet om me te gaan kussen, maar ik heb haar snel gestopt.'
'Oh', zegt Simon zacht. Ik streel zijn wang.
'Toen heb ik haar verteld dat ik al een relatie heb. Zonder iets te zeggen, raadde ze dat jij het was.'
'Oh', zegt Simon, zijn toon nu heel anders. Hij fronst klein.
'Ze zei dat ze vanaf het begin al hoopte dat we een stelletje waren. En dat ze op een gegeven moment doorhad dat wij samen aan het experiment bezig waren', zeg ik. Simon knikt klein.
'Ze was echt enthousiast om te horen dat we samen waren', zeg ik, waardoor we beide lachen. 'Gelukkig heel anders dan Sandra', zeg ik dan en kus Simon.
'Mooi zo', zegt hij zacht.
'En ik heb haar gevraagd het aan niemand te vertellen, omdat jij je daar nog niet klaar voor voelt. Dat wilde ze zonder problemen doen', stel ik hem dan gerust. Hij legt zijn hoofd op mijn borstkas.
'Bedankt', zegt hij.
'Daar hoef je geen dankjewel voor te zeggen', zeg ik en kus zijn kruin.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)
Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)