♪ Cat People (Putting Out Fire) – David Bowie ♪
Ik heb heus wel door waar Simon mee bezig is. Maandag werd ons verteld wat de zevende opdracht van het experiment is en sindsdien is hij me gaan negeren en ontlopen. Het is ondertussen woensdag en daarmee de derde dag dat het zo gaat. Zelfs bij mijn berichtjes reageert hij alleen op de dingen die belangrijk zijn.
En het breekt me dat hij dit doet, maar ik begrijp het. Ik ben vrijdag eindelijk zelf achter mijn gevoelens gekomen, maar misschien had Simon het al veel langer door. Hij heeft me zelf verteld dat hij niet homoseksueel is, dus tuurlijk wil hij de opdracht niet doen.
Misschien had ik hem er meer mee moeten confronteren, maar ik had al lang Simons Duits-verslag zien liggen op het bureau van de docent. Ik was te overrompeld door de smoes om er iets van te zeggen.
Ergens zou het me niet uit moeten maken dat ik verliefd ben geworden op Simon – dat was immers het doel van het experiment – maar het hoort niet. Simon is mijn beste vriend zo lang als ik me kan herinneren. Ik zou niet verliefd moeten zijn op hem.
Toch snap ik niet dat hij het op deze manier aanpakt. Hij zou het er op z'n minst toch met mij over kunnen hebben? Hij hoeft me niet te negeren. Nu lijkt het net alsof hij me bij het afval dumpt. Dit is niet hoe ik wil dat onze vriendschap eindigt – ik wil sowieso niet dat onze vriendschap eindigt.
'Daniël', schrikt me op uit mijn gedachten. Betrapt haal ik mijn hoofd van mijn hand, ga rechtop zitten en kijk naar de docent. 'Ga jij ook weer aan het werk? Je hebt wel weer lang genoeg zitten dagdromen.'
'Ja, sorry', stamel ik en probeer me op mijn werk te focussen.
Sorry dat Simon me ontloopt en ik daardoor afgeleid ben. Dat ik afgeleid ben door het ontdekken van mijn eigen gevoelens. Het is niet compleet mijn eigen schuld.
Niet veel later is de les afgelopen. Ik doe mijn boeken in mijn rugzak en sta op. Wachtend kijk ik naar Simon, die nog bezig is met opruimen. Schichtig kijkt hij naar me om, maar staat dan toch op en volgt me.
Voor het eerst deze week lopen we samen het lokaal uit. Mijn hart begint sneller te kloppen. Aan de ene kant maakt het me blij dat we eindelijk weer samen lopen, maar aan de andere kant breekt het mijn hart dat ik hier zo blij om ben. Ik zou niet opgelucht moeten zijn dat Simon me niet ontwijkt.
Maar het ergste is dat ik niet boos op hem kan worden ervoor. Ik snap dat hij me niet wil kussen. Ik snap dat hij niet hetzelfde voelt voor mij. Ik snap dat hij niet weet wat hij hiermee aan moet. Dit is zijn manier van ermee omgaan, hoe pijnlijk hij ook is.
'Kan je vandaag wel afspreken?' vraag ik toch. Wanhopig kijkt Simon me aan. Mijn hart breekt.
'Uh...' stamelt hij kort. Oh God, ik wil kotsen. Hij wil me werkelijk niet onder ogen komen.
'Nee, ik wil alvast wat voorbereidingen doen voor de eindrepetitie van scheikunde', antwoordt hij uiteindelijk. Mijn hart brokkelt in stukjes.
'Oh, maar daar kan ik wel mee helpen', zeg ik wanhopig.
'Nee, ik wil het graag zelf doen. Op de toets moet ik het zelf ook kunnen', kapt hij mijn aanbod snel af. Mijn hart zakt in mijn borst. Al de vorige keren wilde hij juist zo graag dat ik hielp.
'Oké', stamel ik beduusd en kijk zwijgend voor me. Dit deed pijn, ontzettend veel pijn.
Snel loop ik door en laat Simon zo alleen achter in de gang. Tranen prikken in mijn ogen en dat mag hij niet zien. Stil ga ik het lokaal in en pak mijn boeken erbij. Snel probeer ik te werken, maar mijn gedachten dwalen steeds af.
Ik denk aan hoe ik bij de date die grens van hem zoenen al twee keer bijna over ben gegaan, maar mezelf tegen wist te houden. Het is goed dat ik mezelf in heb weten te houden, maar ik wil het meer dan wat dan ook. Ik moet weten hoe het voelt om die lijn te overschrijden. Ik moet weten hoe het voelt aan de andere kant.
Misschien is Simons doel wel om zo gemeen tegen me te zijn dat ik hem niet meer leuk kan vinden. Maar ik weet dat het niet zal werken, want ik weet dat Simon achter dat schild de fantastische Simon is zoals ik hem al jaren ken.
Ik moet manieren zien te bedenken om over Simon heen te komen en zo onze vriendschap te sparen. Dit kan zo namelijk niet langer. Misschien moet ik Simons advies maar eens opvolgen en achter Samantha aan gaan.
Na school fiets ik in mijn eentje naar huis. Als Friekman deze opdracht niet had opgedragen, was ik nu met Simon naar huis gefietst om samen aan scheikunde te zitten.
Ik krijg de neiging om te huilen. Hoe graag ik ook zou willen dat het "maar een kusje" is voor het experiment, toch betekent het zoveel meer dan dat voor me.
Ik fiets de stoep voor mijn huis op en zie Samantha bij haar fiets staan, druk bezig met haar tas van haar bagagedrager af te halen. Ik denk aan mijn brainstorm van vanochtend.
'Hoi', groet ik haar, waardoor ze naar me opkijkt. Ze glimlacht breed naar me. '...Hey.'
'Hey!' zegt ze enthousiast terug.
'Alles goed?' vraag ik. Samantha knikt enthousiast.
'Jazeker. Met jou?' vraagt ze terug.
'Ja hoor', lieg ik. Hoe kan het dat ik opeens niet meer weet hoe ik moet flirten?
Omdat ik weet dat het niet oprecht is en ik het op dit moment alleen maar probeer om mezelf af te leiden van Simon.
'Ik heb Simon trouwens al een tijdje niet meer gezien?' merkt ze op. Terwijl mijn hart in mijn borst zakt voel ik mijn keel dichtklappen.
'Klopt...' is het enige wat ik uit weet te brengen, beduusd door haar vermelding van Simon.
'Hoe komt het?' vraagt ze terwijl ze haar hoofd wat kantelt. Oh alsjeblieft, vraag niet verder, anders barst ik dadelijk nog in tranen uit.
'Ja, gewoon, druk met school en dat soort dingen', herhaal ik zijn eigen leugens. Iets in haar blauwe ogen geeft me aan dat ze mij net zo min gelooft als ik Simon geloof.
'Aha', zegt ze en scant me nog even. 'Maar goed, ik zie je morgen wel weer op school', zegt ze en loopt naar haar voordeur.
'Wacht', stoot ik uit, waardoor ze verbaasd omdraait. 'Vind je het anders nog even leuk om mee naar mij te komen?' stamel ik verward. Ik moet toch ooit over Simon heen zien te komen.
'Ja, is goed', zegt Samantha met een lichte twijfel en komt mijn kant op. We gaan naar binnen en gaan de woonkamer in na onze jassen opgehangen te hebben. Daar zit Sven achter zijn laptop.
'Hallo', groeten Samantha en ik hem.
'Hoi', zegt hij terug en wisselt een blik tussen ons. De blik die hij mij gunt, is kil. Ik denk aan zijn waarschuwing over Samantha van een tijdje terug. Wist hij maar dat Simon juist degene is die mij pijn doet op het moment.
'Wil je iets drinken?' vraag ik snel aan Samantha en loop met haar de keuken in.
'Doe maar wat water', zegt ze. Ik schenk het drinken voor ons in en ga dan met haar naar boven. Op mijn kamer nemen we plaats op mijn bed, waar we wat bijkletsen tijdens het gamen.
En hoe graag ik zou willen dat Samantha me af zou leiden, toch blijven mijn gedachten de hele tijd bij Simon. Ik wil met hem zijn, niet met Samantha. Hoewel het mijn doel was om met Samantha's aanwezigheid Simon uit mijn gedachten te krijgen, versterkt het mijn bewustzijn van zijn afwezigheid alleen maar meer.
Samantha stuntelt door het spel heen, waardoor we beide moeten lachen. Ik film het op mijn Snapchat en kijk naar het filmpje terwijl Samantha door speelt. Mijn personage wordt keer op keer vermoord zonder enige weerstand, ikzelf te afgeleid om op het spel te letten.
Dit zou degene moeten zijn op wie ik verliefd moet zijn. Niet Simon.
Twijfelend stuur ik de video naar een aantal mensen, waaronder Sven en Simon. Deels stuur ik hem naar Simon om hem aan te geven dat ik over hem heen kan komen als ik dat wil, om onze vriendschap te redden, maar ook deels om hem te steken dat Samantha wel met me af wil spreken.
Hierna leg ik mijn telefoon weer weg en ga door met gamen. Hoe kan het dat mijn interesse voor Samantha opeens zo gedoofd is? Waarom kan ik haar niet meer zien als meer dan een goede vriendin? Hoe moet ik van mijn gevoelens voor Simon af komen?
'Simon zei dat jullie laatst naar de bioscoop waren gegaan', klinkt Samantha opeens. Met een rood hoofd kijk ik naar haar om. Hij heeft verteld over onze date?
'Ja, klopt', zeg ik en kijk snel weer naar het scherm.
'Ik wist niet dat er hier een bioscoop was.'
'Oh, die is er niet. Je moet echt minstens twintig minuten rijden voordat je er bij eentje bent en daar draaien ze echt zelden nieuwe films. Het is een prima bioscoop, hoor, maar het moet je ding zijn', antwoord ik. Ik had haar voor kunnen stellen dat ik haar er een keer mee naartoe neem, maar dat wil ik niet. Een bezoek aan die bioscoop zal nooit meer hetzelfde zijn als toen met Simon.
'Ah, oké. Nogal onhandig', zegt ze.
'Tja, de gevolgen van in een kleine stad wonen', zeg ik. Samantha knikt. Niet veel later is het potje afgelopen.
'Ik moet gaan. Ik had mijn moeder beloofd dat ik zou koken vandaag', zegt Samantha en geeft me haar controller.
'Oh, oké', zeg ik en sta op. 'Dan loop ik even met je naar beneden.'
Samen gaan we mijn kamer uit. Ik kijk toe hoe Samantha haar jas aantrekt, maar kan alleen Simon voor me zien die zijn jas aantrok voordat we vrijdag in de auto stapten. Hoe hij zijn jas verder dicht deed nadat de film was afgelopen, altijd koud.
'Ik vond het gezellig', zeg ik. Samantha glimlacht breed.
'Ja, ik ook', zegt ze. Kort twijfel ik om haar te zoenen, maar het voelt nog niet eens het kleinste beetje juist, dus laat ik haar de voordeur openen zonder in te grijpen.
'Tot op school', zegt ze.
'Ja, tot snel', zeg ik. Samantha zwaait en gaat dan snel bij haar eigen huis naar binnen. Na een diepe zucht sluit ik de deur en controleer mijn telefoon. Simon heeft het filmpje geopend, maar heeft er niets op gereageerd.
Zwak slik ik. Ook al had ik mijn vlam voor Simon moeten doven door deze interactie met Samantha, heeft het op een of andere manier juist alleen maar voor meer olie op het vuur gezorgd. Ik had moeten weten dat ik met deze interactie het vuur zou proberen te doven met benzine. Ik heb als geen ander door dat ik met Simon wil zijn, niet met Samantha.
Verward loop ik de woonkamer in. Sven kijkt me achterdochtig aan.
'Ik dacht dat ik had gezegd dat je voorzichtig moest zijn met Samantha?' zegt hij meteen en klikt het filmpje open op zijn telefoon. Mijn hart zakt in mijn schoenen.
'Nou ja, Simon lijkt op het moment ook niet echt veel rekening te houden met mijn gevoelens', mompel ik.
'Hoezo dat nou weer?' vraagt hij. Ik loop de keuken in en schenk wat te drinken in. Tranen prikken voor de zoveelste keer vandaag in mijn ogen.
'Niets', stamel ik en schraap mijn keel. Na mijn glas leeggedronken te hebben, loop ik naar de woonkamer. Verward kijkt Sven me aan.
'Wat is er gaande tussen jullie?' vraagt hij. Ik slik een keer. Durf ik het hem te vertellen? Mijn hart klopt in mijn keel.
'Ik heb vrijdag Simon geprobeerd te kussen na de film', gooi ik er in één keer uit en haal gepanikeerd adem. Sven kijkt me met een scheve grijns aan.
'Geprobeerd?'
'Ja, maar ik durfde niet meer verder te gaan toen mama aan kwam rijden', stamel ik. Svens grijns is niet te ontkennen. Het voelt raar om het aan iemand verteld te hebben.
'Weet Simon het dat je het probeerde?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en kijk verlegen naar de grond.
'Geen idee. Ik leunde wel een beetje op hem in, maar kwam niet verder dan dat', zeg ik.
Ergens denk ik dat hij het wel weet.
De stilte die valt is pijnlijk en kort.
'En nu ontwijkt hij me, want Friekman heeft als opdracht opgedragen dat we moeten kussen', zeg ik en onderdruk een snik. 'Alles gaat verpest worden vanaf nu.'
'Ik snap het niet. Waarom ontwijkt hij je?' vraagt Sven. Verbaasd kijk ik naar hem op. Heeft hij wel gehoord wat ik net zei?
'Omdat we moeten zoenen voor het experiment. Hij wil dat niet', zeg ik en schud mijn hoofd. Snel haal ik een keer mijn neus op. Al onze jaren vriendschap, om uiteindelijk zo te eindigen.
'Tuurlijk wil hij dat wel', zegt Sven met een diepe frons op zijn voorhoofd.
'Wat?' stoot ik verward uit. Mijn hart bonst opnieuw in mijn keel. Ik zou Simon zo graag zoenen.
'Daniël, vind je het niet een beetje overduidelijk dat hij je leuk vindt?' zegt hij nu. Mijn hart klopt nog sneller. Sven is altijd al een soort Cupido geweest, maar ik durf hem niet te geloven.
'Wil je weten hoe vaak we ruzie hebben gehad over het experiment? En hoe vaak hij tegen me heeft gezegd dat ik iets met Samantha moet beginnen? Hij is niet homoseksueel, dat heeft hij zelf gezegd', stamel ik nu bot. Sven mag me geen valse hoop geven. Sven lacht honend.
'Goede manieren om te verbergen dat je verliefd bent, vind je niet?' Zwijgend kijk ik hem aan. 'Geloof me, Simon wil je maar al te graag zoenen, dus bespaar het hem niet.'
'Ik ga naar boven', stamel ik en vlucht de woonkamer uit.
Ik plof languit neer op mijn bed en staar duizelig naar mijn plafond. Ongelofelijk dat ik net aan Sven heb verteld dat ik Simon heb geprobeerd te kussen. Ik kon echter niet over mijn lippen krijgen dat dit was omdat ik hem echt heel erg leuk vind.
Ik pak mijn telefoon en kijk naar de foto van Simon die ik gemaakt had nadat ik hem ziek had ondergestopt, Flip strak tegen zich aan geklemd. Toen kuste ik zijn voorhoofd, nu wil ik zijn lippen kussen – nu moet ik zijn lippen kussen, en hij de mijne.
En ik snap mezelf niet helemaal meer. Bij mijn vriendinnetjes vond ik kussen leuk, maar bij Simon verlang ik ernaar en ik snap niet helemaal waar het verschil ontstaan is.
Simon is de enige op wie mijn lichaam ooit zo heftig heeft gereageerd. Simon is de enige wie mijn hele lichaam heeft laten bruisen, samen in mijn bed. Simon is de enige bij wie het juist voelt.
Simon is de enige bij wie ik werkelijk meer zou willen en kunnen.
Maar ik kom niet eens verder dan stap één.
Mijn hart bonst in mijn keel. Stel je voor, Simon die me graag zou zoenen. Diep zucht ik en voel een traan langs mijn oor naar beneden vallen.
Ik wil deze gevoelens niet. Ze zullen nooit beantwoord worden.
Het is oneerlijk. Mensen zeggen altijd dat je over je gevoelens heen kan groeien, maar ze laten het makkelijker klinken dan dat het werkelijk is. Over iets heen groeien is een heel proces, net zoals groeien zelf.
Mensen beweren altijd dat je gevoelens kan verliezen, kwijt kan raken. Maar dat is niet hoe het werkt. Iets verliezen of kwijtraken is makkelijk, maar dat is dit absoluut niet. Het is niet eerlijk.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)
Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)