♪ Lights Up – Harry Styles ♪
In de woonkamer zit ik een boek te lezen. Het is donderdagmiddag en daarmee bijna het einde van de schoolweek. Ongelofelijk dat Simon straks de vijfde week van het experiment met me heeft voltooid.
Ik voel me schuldig dat Simon vandaag is lastiggevallen op school. Toen hij alleen naar zijn kluisje was vertrokken, vond ik dat hij verdacht lang wegbleef. Het moment dat ik me realiseerde dat ook Sandra nergens in de aula was, wist ik niet hoe snel ik hem moest vinden om te zien of ze hem niet lastigviel. Waarop ik stuitte, was nog erger dan ik had verwacht.
Ik was witheet van woede en moest mezelf echt in bedwang houden om de jongen niet meteen in elkaar te slaan. Simon was zo angstig en het is mijn schuld. Door mij doet hij het experiment en krijgt hij dit gezeik over zich heen.
Misschien was de jongen een stomp verkopen niet de beste oplossing, maar op dat moment wist ik niets anders te doen. Hopelijk heeft hij hiervan geleerd en zal hij zich niet nog eens laten zien.
Ik herinner me hoe we daar in de gang stonden, Simons gezicht in mijn handen. Zijn ogen waren vol angst, onzekerheid, ongeloof. Ik herinner me wat ik dacht.
De manier waarop ik hem vasthield, het was net of ik hem vasthield voordat ik hem zou zoenen...
Alsof hij mijn gedachten kon horen, trok hij zijn hoofd uit mijn grip. Ik weet nog hoe ongemakkelijk ik me voelde, door de gedachte maar ook door het idee dat Simon mijn gedachtestroom aan mijn blik had kunnen zien.
Simon is boven aan het gamen. Omdat ik me niet goed kan concentreren met veel achtergrondgeluid, ben ik beneden gaan zitten. Ook deels door mijn schuldgevoel ontloop ik hem.
Wanneer ik mijn hoofdstuk uitgelezen heb, ga ik naar boven om Sven iets te vragen. Met mijn boek in mijn hand loop ik de trap op. Door de badkamerdeur heen kan ik horen dat iemand aan het douchen is.
'Sven?' roep ik vragend.
'Ja', klinkt gedempt vanachter de deur.
'Sven', zeg ik nog een keer wanneer ik de badkamerdeur open. Mijn stem galmt na, maar ik schrik me kapot wanneer ik niet Sven maar Simon onder de douche zie staan.
'Oh, shit, sorry!' roep ik geschrokken terwijl hij de schuifwand van de douche geschrokken sluit, maar het is al te laat: ik heb alles van hem al gezien.
'Kak! Sorry, ik dacht dat ik de deur op slot had gedaan!' roept Simon wanhopig terwijl hij de schuifdeur verder sluit en zijn andere hand voor zijn kruis slaat, zijn hoofd knalrood.
Gepanikeerd draai ik me om en sluit de deur. Zoekend naar adem leun ik met mijn achterhoofd tegen de gesloten badkamerdeur aan.
Mijn gedachten gaan naar Simon onder de douche. Zijn blonde haren donkerder door het water, geplakt tegen zijn voorhoofd. Het water druppelend over zijn smalle lichaam. Zijn lichaam glanzend door de zeep. Zijn goudkleurige ketting glinsterend op zijn blote borst. Ik denk aan hoe ik alles van hem kon zien, maar dan ook echt alles. Ik kon het niet eens tegenhouden, ook al had ik het zo hard geprobeerd. Mijn ogen schoten automatisch naar beneden.
En ik weet niet waarom, maar het beeld van Simon onder de douche zorgt ervoor dat er meer bloed naar mijn edele delen stroomt. Gefrustreerd zucht ik en kijk naar beneden.
'Fuck', mompel ik onder mijn adem.
'Daan?' klinkt dan door de deur direct naast die van de badkamer. Jezus, Sven was helemaal niet in de badkamer, maar zat op zijn slaapkamer.
Met mijn leesboek voor mijn kruis geslagen open ik zijn slaapkamerdeur en kijk om het hoekje.
'Wat is er?' vraagt hij. Dan pas herinner ik me dat ik met een reden de badkamer binnenstormde.
'Oh, ik wilde weten of je nog iets nodig had van de bibliotheek', stamel ik. Hij schudt zijn hoofd.
'Nee, ik leen altijd bij de mediatheek', zegt hij. Ik knik. Svens ogen gaan over mijn lichaam. Hij scant me van top tot teen. Nerveus bijt ik op mijn lip en wil weglopen. Zijn ogen blijven hangen op het boek voor mijn kruis. Met een tevreden grijns kijkt hij naar me op. Nu voel ik ook meer bloed naar mijn wangen stromen, met als gevolg dat ze knalrood worden.
'Alles oké?' vraagt hij met dezelfde grijns.
'Ja, waarom niet?' probeer ik nonchalant over te komen. Ik stap naar achteren en sluit zijn deur wat verder. 'Ik ga weer lezen.' Snel sla ik de deur dicht en ga mijn eigen kamer in. Daar plof ik neer op mijn bed en gooi mijn boek neer op de bobbel in mijn broek. Snel stop ik mijn ketting terug onder mijn shirt.
Ik gooi mijn hoofd in mijn nek en zucht diep. Ik probeer mijn eigen ademinstructies van twee dagen geleden te volgen en voel mezelf weer rustig worden.
Niet veel later komt Simon mijn slaapkamer ingelopen. Hij is aangekleed, maar is nog druk bezig met het afdrogen van zijn haren. Nog een keer flitst het beeld van hem onder de douche aan mijn ogen voorbij, maar ik schud het van me af.
'Sorry dat ik zo binnen kwam stormen', weet ik met een zacht lachje te zeggen. 'Ik dacht dat Sven onder de douche zou staan.'
'Het geeft niet', zegt hij en legt de handdoek bij de wasmand. Voorzichtig kijk ik op van mijn boek en kijk hem aan in zijn bruine ogen.
'Misschien had ik ook wel even moeten zeggen dat ik ging douchen', zegt hij dan.
'Nee, tuurlijk hoeft dat niet. Het was absoluut mijn fout. Sorry', ratel ik. Simon lacht. Hij kijkt naar het boek op mijn schoot.
'Is het boek goed?' vraagt hij. Ik til het op en gooi het naar hem toe.
'Voor zover Nederlandse literatuur goed kan zijn', zeg ik en we lachen. Kort leest Simon de achterkant. 'Het is te doen. Je kan hem lezen voor je lijst. Dan leen ik hem wat langer bij de bieb', zeg ik. Simon glimlacht breed naar me.
'Is goed', zegt hij.
'Zullen we gamen? Dat is namelijk wat ik dacht dat je aan het doen was', stel ik voor. Simon lacht en knikt. Samen beginnen we een potje.
Na een aantal potjes ga ik naar beneden om iets te drinken te halen voor ons. Daar zit Sven aan de eettafel, bezig met zijn huiswerk.
'Wil jij ook wat te drinken?' vraag ik.
'Cola, alsjeblieft', zegt hij zonder op te kijken van zijn laptop. Ik schenk het drinken voor ons in en loop dan met drie glazen drinken naar de eettafel. Ik zet het glas cola voor Sven neer.
'Wat was dat net?' vraagt hij, waardoor ik geschrokken opkijk. Mijn oren worden rood.
'Niets', stamel ik en wil weglopen.
'Zeg dat maar tegen die geschrokken blik in je ogen', hoor ik Sven sluw zeggen. Verbaasd kijk ik naar hem om.
'Waar heb je het over?' vraag ik.
'Ik ben niet stom, Daniël. Dat boek voor je kruis en je knalrode hoofd vertellen genoeg. Denk maar niet dat je kan voorkomen dat je door de mand valt bij mij', zegt hij en kijkt met een sluwe grijns naar zijn laptopscherm. Snel ga ik de woonkamer uit en ga terug naar mijn kamer.
Ik geef een van de glazen drinken aan Simon en plof neer op mijn bureaustoel. Simon kijkt me lief aan.
'Dankjewel', zegt hij en drinkt wat.
'Graag gedaan', zeg ik en drink zelf ook. 'Zullen we zo huiswerk maken?'
'Ja, goed plan', zegt Simon en kruipt van het bed af. Hij komt naast me zitten en pakt zijn schoolspullen erbij.
Samen gaan we ijverig bezig aan ons huiswerk. Af en toe schiet ik een blik naar Simon, die geconcentreerd is op zijn schoolwerk. Hij is schattig wanneer hij gefocust is.
Na een paar uur worden we geroepen voor het eten. Met Simon naast me schuif ik aan bij Sven, mama en papa. Vanaf de overkant van de tafel stuurt Sven me af en toe doordachte blikken, wat me bang maakt dat hij iets gênants zal zeggen.
Mama krijgt op een gegeven moment door dat er iets aan de hand is. Vragend kijkt ze me aan en legt haar mes neer.
'Is er iets, Daan?' vraagt ze. Geschrokken kijk ik haar aan en schud kauwend mijn hoofd. Nu voel ik ook Simons ogen op me – iedereens ogen zijn gevestigd op mij.
'Nee hoor', mompel ik met volle mond, maar voel een warme blos vanuit mijn nek omhoog komen naar mijn wangen.
'Hij bloost!' roept Sven triomfantelijk en wijst zijn vork naar me. Nog feller begin ik te blozen en richt betrapt mijn ogen naar mijn bord. Onder de tafel voel ik licht Simons been tegen me aan, maar ik durf niet om te kijken naar hem.
'Hou maar even op, Sven', zegt mama bezorgd en legt haar hand op zijn arm om hem te stoppen. Al snel valt het stil en is alleen het getikt van bestek op borden te horen.
'Ik heb geen honger meer', stamel ik en sta op. Chagrijnig en beschaamd loop ik de trap op en trek mezelf terug in mijn kamer.
Er klinkt een zacht klopje op mijn deur. Ik weet niet of ik bereid ben met iemand te praten. Zonder te wachten op antwoord, opent degene de deur. Mama komt tevoorschijn. Lastig glimlach ik naar haar.
'Daan, gaat het?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. Ze loopt mijn kamer in en gaat naast me op het bed zitten.
'Is er iets?'
'Sven doet gewoon irritant. Hij bemoeit zich de laatste tijd zo veel met me, dat ben ik gewoon beu. Het werkt een beetje op mijn zenuwen', antwoord ik. Mama knikt.
'Oké, ik zal hem er op aanspreken', zegt ze. Zacht zucht ik. 'Dan zal ik je nu ook even met rust laten', zegt ze en verlaat mijn kamer. Zodra ze de deur opent, is een verlegen wachtende Simon te zien. Hij lijkt bezorgd.
'Kom maar, hoor', zeg ik met een uitnodigende glimlach. Simon glimlacht en loopt snel mijn kamer in, sluit de deur achter zich. We gaan door met ons huiswerk zonder verder nog te spreken over wat er net aan tafel is gebeurd.
Het is niet veel later wanneer Simon en ik ons klaar staan te maken voor bed. Ik sta naast hem mijn tanden poetsen en ik moet er alles aan doen om niet de beelden van vanmiddag in mijn gedachten naar boven te krijgen, maar het is verdomd lastig met de douche in mijn ooghoeken.
Ik weet dat ik de sfeer erdoor ongemakkelijk maak tussen Simon en mij, maar ik kan er niets aan doen. Mijn eigen reactie overdonderde en verwarde me zo, dat ik het niet kan laten gaan.
Ik kan Simon naar me voelen kijken via de spiegel, maar ik durf zijn ogen niet te ontmoeten. Alles laat me vrezen dat ik weer dezelfde lichaamsreactie zal krijgen.
Wanneer we klaar zijn, gaan we samen mijn slaapkamer in. Ik laat Simon de deur sluiten en het licht uitdoen.
'Ik ben zo blij dat mevrouw Friekman de klas op haar plek heeft gezet', zeg ik om mezelf een houding te geven en kruip onder de dekens. Simon komt naast me liggen.
'Ja, ik ook. Maar wie zou dit nou ook bedenken om uit de kast te komen?' zegt hij.
'Ik zou het wel bedacht kunnen hebben, Simon', zeg ik grappend, in de hoop de ongemakkelijke sfeer voor de rest van de avond weg te houden. Simon lacht.
'Ja, maar jij bent ook gewoon dom en raar', zegt hij tot mijn opluchting speels terug.
'Hé! Stoot ik verontwaardigd uit en geef hem een duwtje. Lachend duwt hij me terug.
'Dat ik de waarheid spreek, hoeft nog niet te betekenen dat jij gewelddadig hoeft te worden', lacht Simon.
'Nou zeg, lul!' lach ik en kietel hem. Zijn huid voelt zacht onder mijn vingers. Lachend schiet Simon weg, valt net niet van het bed af. Snel trek ik hem naar het midden van het bed, zodat hij dadelijk niet alsnog van het bed valt. Diep kijk ik hem aan terwijl ik dit doe en voel een shock door mijn lichaam schieten. Shit, waarom voelde dat zo goed? De manier waarop hij onder me ligt, hij ligt perfect gepositioneerd om hem te zoenen...
Beschaamd hang ik over hem heen en kietel zijn zij, bang dat hij aan mijn blik zou kunnen zien wat ik dacht – net als vanmiddag.
'Stop!' lacht hij. En ook al weet ik dat ik eigenlijk zou moeten stoppen, toch ga ik stug door. Simon mag mijn blik niet lezen.
Mijn hele lichaam kriebelt. Simons smalle lichaam ziet er geweldig uit en zijn huid voelt fantastisch. Zijn giechel klinkt magisch.
Verbaasd kijk ik hem aan wanneer hij me omduwt en mijn rol overneemt. Met hem bovenop mijn kruis laat ik hem me kietelen. Ik kom niet meer bij van het lachen. Snel trek ik een vinger over zijn ruggengraat, waardoor een rilling over zijn lichaam schiet.
'Ah, nee, stop!' roept hij en valt lachend op mijn bovenlichaam. Lachend sla ik mijn armen om zijn smalle lichaam, bloot bovenlichaam tegen bloot bovenlichaam. Beide zoekend naar adem blijven we zo liggen.
Wanneer we een beetje op adem zijn gekomen, begin ik Simon opnieuw te kietelen. Ik wil de kriebels blijven voelen die zijn giechel bij me oplevert. Lachend rolt Simon van me af.
'Daan, stop', lacht hij. Behoed ga ik op zijn schoot zitten, mijn benen ieder aan een eigen kant van zijn lichaam. Mijn handen kietelen hem waar ik hem kietelen kan – zijn licht gekromde zij, zijn oksels, zijn nek vlakbij zijn schattige krulletjes en zijn platte buik. Zijn gouden ketting ziet er daverend uit op zijn blote borst. Alles maakt Simon ontzettend hard aan het lachen, wat vervolgens heel mijn lichaam weer laat kriebelen, waardoor ik ongestoord blijf glimlachen.
'Stop', lacht Simon. Ondeugend kijk ik hem aan en stop niet met kietelen. De euforie die zijn lach veroorzaakt neemt de overhand. Mijn lichaam slaat op tilt. 'Daan', smeekt Simon lachend. Maar ik ben mijn rem kwijt. 'Daniël', zegt hij nu iets harder. Mijn handen dalen kietelend af naar zijn onderbuik. Het kippenvel op zijn huid zien zorgt voor tintelingen door heel mijn borst. 'Daniël', komt er als een kreun uit zijn mond.
Geschrokken slaat Simon zijn hand voor zijn mond terwijl ik spontaan stop met kietelen. Mijn wangen kleuren knalrood en ik voel mezelf bevriezen. Mijn God, waarom maakte mijn buik een salto zodra ik die klanken uit Simons keel hoorde komen? Is het normaal als mijn lichaam zo reageert?
Hijgend kijken we elkaar aan. Mijn hart raast als een dolle door mijn borstkas heen. Mijn hoofd voelt wazig.
Simon heeft een erectie, waarvan ik elke millimeter kan voelen tegen mijn kont.
Verward kijk ik hem aan. Ik zou willen zeggen dat ik het droom, omdat ik me niet voor kan stellen dat dit het geval is bij Simon, maar de sensatie voelt te echt tegen mijn kont om het überhaupt te overwegen.
Simons lichaam reageert ook zo op mij? Ik ben niet de enige die dit ongemakkelijke zaakje gaande krijgt in zijn broek? Het zorgt ervoor dat mijn maag opnieuw een salto besluit te maken en mijn hart een paar slagen sneller gaat kloppen.
Waarom voelt het zo juist? Waarom is het uitgerekend dit moment dat mijn lichaam niet ongemakkelijk reageert, maar bij mijn exen wel? Waarom voelt het uitgerekend nu op zijn plek?
Ik zie Simon nog roder worden en nu voel ik ook mezelf nog roder worden. Mijn oren branden.
Alles wat ik nu tegen me aan voel, heb ik vanmiddag nog naakt gezien onder de douche.
Zwijgend en hijgend kijken we elkaar zo aan. Mijn ogen kijken zoekend in zijn bruine ogen. Zou het raar zijn als ik hem nu zoen? Ik wil hem niet het verkeerde idee geven. Ik wil hem niet voor het blok zetten.
Ik zie hem zenuwachtig met zijn ketting beginnen te spelen. Ondertussen zie ik zijn ogen naar mijn eigen borst gaan, wetende dat hij naar mijn ketting kijkt op mijn snel rijzende en dalende borstkas.
Overdonderd val ik om op het bed wanneer Simon me weer begint te kietelen, laat hem zo het moment compleet vermorzelen. Ik merk dat hij weigert onze lichamen daaronder nog een keer in contact te laten komen. Met hem half over me heen hangend probeer ik hem terug te kietelen, maar Simon verbreekt de kans door mijn handen vast te pakken en ze stevig naar beneden te drukken naast mijn hoofd. Verbijsterd kijk ik hem aan. Zal hij nu omgekeerd een poging doen om me te zoenen?
'Nee! Serieus, stop', lacht hij nerveus. Warrig en buiten adem kijk ik hem aan. Oké, blijkbaar ben ik de enige die er zo over dacht. Het laat mijn hoofd knalrood kleuren.
Maar Simon – ik wil hem nog een keer zo tegen me aan voelen en ik begrijp het niet. Waarom reageert mijn lichaam nu zo zonder erover na te hoeven denken, terwijl het bij mijn vriendinnetjes zo'n moeite had?
Overdonderd kijk ik toe hoe hij mijn rood aangelopen gezicht scant. Zou hij kunnen zien wat ik denk? Mijn hart hamert tegen mijn ribben wanneer ik zijn ogen zie blijven hangen op mijn lippen. Mijn ademhaling wordt weer gehaast. Mijn hoofd duizelt terwijl Simon naar mijn lippen blijft kijken.
Opnieuw vermorzelt Simon het moment door op zijn rug te vallen en de dekens over zich heen te trekken. Beduusd kijk ik toe hoe hij zijn rug naar me toe draait.
'Welterusten', zegt hij kortaf. Beduusd kijk ik nog kort naar zijn blonde krulletjes en doe dan het licht uit.
'Welterusten', stamel ik en dan valt het stil.
Het is overduidelijk dat Simon niet wil dat zijn lichaam zo reageert.
Dus mijn lichaam zou het ook niet mogen. Het laat me nog beschaamder over vanmiddag voelen.
Die avond slaap ik slecht.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)
Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)