♪ Satellite – Harry Styles ♪
Naast Daniël loop ik de trappen af om naar de aula te gaan en eindelijk even pauze te kunnen houden. Hij is in gesprek met Levi, die rechts van hem loopt. Het gaat over een van hun teamgenoten uit het voetbalteam, wat als gevolg heeft dat ik niet mee kan doen aan hun gesprek. Een beetje ongemakkelijk loop ik met de jongens mee.
'Ik ga alvast even naar mijn kluisje', zeg ik, waardoor Daniël middenin zijn zin naar me omkijkt en glimlacht.
'Zal ik meelopen?' stelt hij voor. Ik weet niet waarom, maar mijn hart slaat een slag over door dit aanbod.
'Oh, nee hoor, ik ben echt maar twee tellen bezig', stamel ik en glimlach. Daniëls ogen scannen mijn gezicht. 'Ik zie je wel in de aula.' Twijfelend bekijkt Daniël me.
'Is goed', zegt hij dan toch. 'Tot zo', zegt hij en knipoogt naar me. Met gesloten mond glimlach ik terug en loop dan vlug naar mijn kluisje. Op mijn weg erheen schuif ik de bedel over zijn ketting.
Het is druk op de gang, maar gelukkig weet ik makkelijk mijn weg tussen de mensen door te banen en kom ik snel bij mijn kluisje aan. Vlot wissel ik wat spullen en ga dan vlug naar de aula om zo snel mogelijk weer bij Daniël te zijn.
Bij de ingang van de aula blijf ik staan en zoek de aula af naar Daniël en de rest van mijn klasgenoten. Ik spot ze iets verderop. Mijn hart zakt in mijn schoenen zodra ik opmerk dat er geen plek naast of in de buurt van Daniël is – er is überhaupt geen plek meer aan tafel.
Zacht zucht ik en begin dan naar de tafel te lopen. Hoe ongemakkelijk gaat dit worden? Zodra ik bij de tafel aankom en Daniël met een gepanikeerde blik naar mij zie kijken, merk ik dat het niet op initiatief van Daniël zo gegaan is. Hij breekt zijn gesprek met Levi tegenover zich af.
'Sorry, er was opeens geen plek meer. Iedereen kwam tegelijkertijd aan', stamelt hij en schuift zijn stoel naar achteren. Overrompeld kijk ik hem aan.
'Ik pak wel een extra stoel en schuif wel een beetje achter aan...' stamel ik. Gehaast schuift Daniël zijn stoel nog verder naar achter, grijpt mijn pols vast en blijft me met nog altijd dezelfde paniek in zijn ogen aankijken.
'Nee, ik haal wel een stoel. Ga jij hier maar zitten', zegt hij en wil aanstalten maken om op te staan, maar wordt tegengehouden door de stem van Mirre tegenover hem.
'Jongens, doe niet zo moeilijk. Daan, Siem kan toch gewoon bij je op schoot komen zitten? Zo zwaar zal hij vast niet zijn en die sterke voetbalbenen van je kunnen dat vast wel aan', zegt Mirre, waardoor we haar beide verbaasd aankijken. Ik ben met stomheid geslagen en durf niets meer te zeggen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Daniël zich weer naar mij omdraaien, waardoor ik ook weer naar hem kijk. Ik voel mijn wangen licht rood kleuren.
'Vind je dat oké?' vraagt hij en bijt op zijn lip. Oh mijn God, hoe moet ik hier ooit "ja" op zeggen zonder het raar over te laten komen? Daniël schuift zijn stoel nog iets naar achteren als uitnodiging, maar ik kan aan zijn blik zien dat hij ook nerveus is. Ik zie de afdruk van zijn ketting door zijn shirt heen.
'Tuurlijk', stamel ik en schuif mezelf dan ongemakkelijk tussen de tafel en Daniël. Ik kijk naar achter met kleine twijfel, waarop Daniël als antwoord naar me knikt. Voorzichtig ga ik op zijn rechterbovenbeen zitten, probeer mijn gewicht niet te veel op één punt te concentreren. Ik voel een kriebel door mijn buik schieten wanneer ik Daniëls arm om mijn middel voel en hij me tegen zijn bovenlichaam aan trekt.
'Zo,' stamelt hij onder zijn adem, 'dat zit iets beter.' Zwijgend blijven we even zitten. 'Is dit oké zo?' vraagt hij. Overrompeld knik ik klein.
'Ja, tuurlijk', stamel ik. Hij verlost zijn grip om mijn middel en rust zijn arm heel lichtjes over mijn bovenbenen, geeft me zo de optie om altijd op te kunnen staan uit zijn schoot.
Het doet me denken aan onze omhelzing in zijn bed. Zijn borst die tegen mijn rug aan gedrukt zit doet me denken aan het wakker worden in zijn armen.
Beschaamd ga ik bezig op mijn mobiel, niet in staat om ook maar iemand aan de tafel aan te kijken of aan te spreken. Ik pak lichtjes de bedel van mijn ketting vast.
'Maar goed, Kevin vindt dus dat hij jouw positie moet krijgen omdat hij zichzelf een betere speler vindt', gaat Levi zijn gesprek verder.
'Maat, Kevin is echt zo veel te vol van zichzelf', hoor ik Felix zeggen, die aan het hoofd van de tafel zit. Bente zit rechts van ons, Mirre en Levi tegenover ons. De rest van de klas zit verder verspreid over de tafel.
'Als hij echt een betere speler dan Daniël was geweest, waarom heeft hij dan niet al drie keer aangeboden gekregen om naar het hogere voetbalteam te gaan en Daan wel?' zegt Felix. Ik voel Daniël kort zacht trommelen met zijn vingers op mijn bovenbeen, wat voor tintelingen zorgt. Zenuwachtig begin ik te spelen met mijn ketting terwijl ik sneller begin te scrollen op mijn telefoon.
'Ach joh, maak je er niet te druk om. Laat die jongen dromen over zichzelf', zegt Daniël kalm en ik voel mijn buik kriebelen om hoe dichtbij zijn stem klinkt, om hoe ik zijn stem letterlijk tegen me aan kan voelen trillen. Ik druk de bedel van mijn ketting tegen mijn lip.
'Ja, ik weet niet, ik kan dat soort mensen echt gewoon niet uitstaan', zegt Felix. Ik voel Daniël zijn schouders ophalen. Dan lacht Felix opeens.
'What the fuck ben jij nou weer aan het opzoeken, Siem?' Het horen van mijn naam doet me schrikken en ik laat de bedel los. Felix' lach vult de aula. Hij kantelt voorzichtig mijn telefoon meer naar zich toe, waardoor ik beschaamd mijn voorhoofd op de tafel laat vallen. Misschien was het ook niet zo slim om naar bollen wol voor mijn oma te zoeken in een overvolle aula.
'"Betsies naaiatelier?"' leest hij op van mijn schermpje en schatert het uit van het lachen. Ook Daniël, Levi, Mirre en Bente schieten in de lach.
Met een rood hoofd kom ik omhoog van de tafel en neem mijn telefoon terug van Felix. Net wanneer ik uit wil leggen wat ik aan het doen was, begint Felix te praten.
'Heb jij ook een naaiatelier?' vraagt hij lachend, waardoor de rest ook een beetje begint te lachen. Ik voel mijn oren rood kleuren van schaamte.
'Oh, uh, nee, daarvoor moet je bij Daniël zijn', kaats ik terug. Ik voel hem ongemakkelijk onder me schuiven, zijn grip op me verlossen.
'Oh, is dat zo?' vraagt Felix en kijkt Daniël voldaan aan. Ik ben blij dat de aandacht van mij af is. Daniël schuift nog wat onder me, probeert comfortabel te gaan zitten. Ik schuif wat mee en verplaats mijn gewicht een beetje, hoop hem zo te helpen.
'Ja man, je zou mijn kelder eens moeten zien', zegt hij hierop en probeert verwaand over te komen, maar ik merk aan hem dat het onderwerp hem ongemakkelijk heeft laten voelen. Ik ben de enige die het lijkt te merken, gezien de rest in de lach schiet. Daniëls arm lijkt niet meer goed te weten waar hij heen moet, schuift heen en weer over mijn bovenbenen, maar uiteindelijk rust hij losjes waar hij net al lag.
'Poeh hé, ik zou je maar schrap zetten, Siem', zegt Felix en ik voel heel mijn hoofd rood kleuren.
'Nou, ik denk niet dat Daniël en ik zo ver komen tenzij Friekman ons ertoe dwingt met het experiment', zeg ik hierop en schuif een keer snel mijn bedel over zijn ketting.
'Ja, zou je het dan doen?' vraagt Felix met een grijns. Oh God, waarom heb ik dit in hemelsnaam gezegd?
'Ik, uh... nou... ik, ik... nee, ik... w-w-... Wie... Natuurlijk, wie zou Daniël nou niet willen verslinden..?' stotter ik ongemakkelijk, niet wetende hoe ik op deze ongemakkelijke situatie moet reageren. Ik voel Daniëls pink ongemakkelijk op mijn bovenbeen tikken. 'De meiden zijn dol op hem. Zou jij het niet doen dan?' probeer ik Felix terug op zijn plek te zetten. Daniël ademt diep in achter me, om vervolgens traag maar gehoord uit te ademen.
'Nee, ik zou denk ik voor Levi gaan', kaatst Felix terug terwijl hij zijn om-en-om rood- en blauwgelakte nagels inspecteert met een grijns. Ik lach zacht en ongemakkelijk, wetende dat ik Felix nooit zal kunnen verslaan in gesprekken zoals deze.
'Ik heb geen naaiatelier, hoor', zegt Levi hierop terwijl hij op zijn nagel bijt.
'Oh, dat komt nog wel, hoor', zegt Felix nu. Ongemakkelijk ga ik weer door op mijn telefoon en probeer me af te zonderen van het gesprek. Gelukkig gaat het door zonder mij.
'Als je nog goedkope sites zoekt, Siem, weet ik er nog wel een paar. Veel sites waarop ik mijn materiaal koop, verkopen ook wol en dergelijke', zegt Mirre. Smal glimlach ik naar haar.
'Bedankt', zeg ik en richt me snel weer beschaamd op mijn schermpje.
'Er zaten wel goede kleuren voor een scooter tussen. Dat lichtblauwe bijvoorbeeld', zegt Felix en wijst naar een van de bolletjes op mijn scherm.
'Nee, geel zou beter bij jou passen', zegt Levi nu.
'Nee, die rode zijn mooi. Dat past denk ik het beste bij jou', mengt Bente zich in de discussie.
'Nee, ik ben het met Felix eens. Blauw past het beste bij hem. Kijk eens naar zijn nagellak', zegt Mirre nu. In mijn ooghoeken zie ik Felix verlegen aan zijn blauwe nagellak friemelen.
'Hij draagt toch ook rood?' protesteert Bente.
Ik voel Daniëls arm weer iets strakker om me heen, maar er is altijd nog genoeg ruimte voor me om op te staan. Het zondert me af van de rest van de discussie.
Ik voel mijn hart tegen mijn ribbenkast aan bonzen zodra ik Daniëls bovenlichaam dichter tegen dat van mij voel, zijn hoofd langs dat van mij voel strijken. Hij kijkt over mijn schouder mee naar mijn mobiel, waar nog altijd de bollen wol op het scherm staan.
'Wat was je aan het doen?' fluistert hij, waardoor ik kippenvel over heel mijn nek krijg. Ik draai mijn hoofd een beetje naar hem en kijk hem aan via mijn ooghoeken, speel weer met mijn ketting. Zijn gezicht is zo dichtbij...
'Mijn oma had gevraagd of ik van een specifiek merk wol een bepaalde kleur voor haar kon bestellen, dus ik was aan het kijken waar het het goedkoopst was', stamel ik. Daniël glimlacht en strijkt licht met zijn hand over mijn bovenbeen.
'Lief', zegt hij en leunt weer naar achteren. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Hilde naast Mirre opstaan en de aula uitlopen, maar mijn ogen blijven gericht op Daniël. Dan kantelt hij zijn hoofd een beetje. 'Maar wat een saai naaiatelier heb jij', zegt hij, waardoor we beide lachen.
'Tja, niet iedereen kan zo'n uitgebreid naaiatelier als jij hebben', zeg ik triomfantelijk, waar Daniël als reactie nerveus op zijn onderlip bijt. Zijn blik verandert nu traag van speels naar ietwat serieus
'Ik–'
'Oh, Siem, er is nu hier plek om te gaan zitten', schrikt Mirre ons beide op, waardoor we onze focus op elkaar naar haar richten. Beschaamd voel ik mijn hoofd rood worden. Oh mijn God, waarom ben ik niet meteen opgestaan zodra ik Hilde de aula uit zag lopen? Wat zal Daniël wel niet denken nu? Heb ik zijn lichaamstaal niet duidelijk opgemerkt? Gaf hij niet aan dat er ruimte voor me was om op te staan?
'Oh, ja, tuurlijk', stamel ik en zet me schrap om op te staan. Daniëls strakkere grip om mijn bovenbenen houdt me echter tegen en verrast kijk ik naar hem om.
'De pauze is bijna voorbij, je kan nog wel even blijven zitten', zegt hij en verlost zijn grip dan weer. Zijn ogen scannen mijn gezicht. 'Als je wil, natuurlijk.'
'Je hebt gelijk, de pauze is bijna over. Wat maken die paar minuten nog uit?' stamel ik blozend en kan een glimlach ook niet onderdrukken. Voorzichtig pak ik mijn ketting weer vast en ga door met het scrollen tussen de bollen wol. Daniël kijkt over mijn schouder mee.
Wanneer ik eindelijk de kleur heb gevonden die mijn oma wil, gaat de bel. Snel sta ik op en werk me tussen de tafel en Daniël uit. Blozend kijk ik naar hem om, waardoor hij glimlacht. Wanneer we richting de trappen beginnen te lopen, krijg ik de neiging om zijn hand vast te pakken en zo samen door te lopen – net als in de eerste twee weken van het experiment.
Verward schud ik mijn hoofd en steek verstrooid mijn handen in mijn broekzakken. In stilte lopen we naar het lokaal.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)
Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)