♪ Every Little Thing She Does Is Magic – The Police ♪
De volgende ochtend word ik wakker met Simon in mijn armen. Hij heeft zichzelf ook stevig aan mij vastgeklampt. Suf wrijf ik door mijn ogen en kijk richting de deur om te zien wie het licht aan heeft gedaan.
'Wakker worden, slaapkoppen', zegt Sven met een grijns en verdwijnt dan uit de deuropening.
Ik kijk naar Simon en zie hoe zijn ogen net opengaan. Slaperig kijkt hij naar me op. Geschrokken maak ik mezelf snel los van hem, niet wetende of hij dit wel wil.
'Sorry', stamel ik en kruip overeind. Simon kruipt ook overeind en wrijft door zijn ogen.
'Goedemorgen', zeg ik met een kleine glimlach.
'Goedemorgen', mompelt Simon. Hij legt de teddybeer naast zich neer en gaapt dan, rekt zich uit. Ik kijk toe hoe zijn ketting glinstert op zijn smalle lichaam. Dan sta ik snel op.
'Heb je een beetje kunnen slapen?' vraag ik. Suf knikt Simon.
'Ja hoor. Jij ook?' vraagt hij.
'Jap', zeg ik en glimlach opnieuw. Ondertussen loop ik naar mijn klerenkast. 'Ik zal wat schone kleren voor je pakken. Je moet maar even meekijken, want jouw stijl is heel anders dan die van mij', zeg ik. Ik trek mijn kastdeuren open terwijl Simon naast me komt staan. Ik pak alvast een schone onderbroek en een schoon paar sokken voor zowel Simon als mij.
'Je mag alles pakken wat je wil', zeg ik, waarop Simon als reactie door mijn spullen begint te zoeken. Hij pakt een wat chiquere broek van me en een dunne, gebreide, beige trui. Klein glimlach ik naar hem wanneer hij naar me opkijkt.
'Is dit oké?' vraagt hij.
'Tuurlijk', zeg ik. Snel pak ik de schone onderbroek en het paar sokken van mijn bureau af. 'Hier, dan ben je compleet', zeg ik. Dan pak ik zelf een spijkerbroek, een shirt en een flannel uit mijn kast.
'Ik kleed me wel om in de badkamer, dan kan jij je hier even omkleden', zeg ik. Simon glimlacht.
'Bedankt', zegt hij. Ik pak de andere onderbroek en sokken van mijn bureau af en ga dan de badkamer in. Snel kleed ik me om. Ik doe mijn haren een beetje in model en loop dan weer richting mijn slaapkamer. Zacht klop ik op de deur.
'Kom maar', klinkt Simon. Ik open de deur en glip snel naar binnen. Simon staat al gekleed in mijn kleren. Het staat hem goed. Het ziet er schattig uit, mijn kleding veel te groot voor zijn lichaam.
'Hier,' zeg ik terwijl ik begin te rommelen in mijn klerenkast, 'heb je een riem. Dan zakt je broek niet af', zeg ik en geef hem een leren riem aan.
'Bedankt', zegt Simon en doet de riem in zijn broek. Blozend kijkt hij naar me op. 'Daan?'
'Ja?' Strak trekt hij me in een knuffel, waardoor ik hem verbaasd ook omhels.
'Gefeliciteerd', klinkt Simon gedempt tegen mijn borst. Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op, zelf al bijna vergeten dat het mijn verjaardag is vandaag. Ik lach terwijl ik begin te blozen.
'Bedankt', zeg ik en breng mijn armen iets strakker om hem heen. Dan breekt hij van me los. Fronsend kijk ik toe hoe hij naar zijn rugzak loopt en er een cadeautje uit haalt.
'Voor jou', zegt hij terwijl hij het me geeft.
'Hoe lang heb je dit al in je tas zitten?' vraag ik verbaasd. Simon haalt zijn schouders op.
'Een paar dagen. Ik was bang dat ik het anders zou vergeten mee te nemen', zegt hij.
'Je had dit echt niet hoeven doen', stamel ik en steek het cadeau terug naar hem.
'Tuurlijk wel, het is je verjaardag. Maak het nou maar open', zegt hij. Twijfelend open ik het inpakpapier en gooi het op de grond. Mijn ogen worden groot zodra ik zie dat het een merch-shirt van Prince is. Een lila shirt met een witte en zwarte duif erop. Verbaasd kijk ik op naar Simon, die met een grote glimlach toekijkt.
'Simon, dit is echt weer veel te duur!' stamel ik. Wild schudt hij zijn hoofd.
'Nee, hou op!' zegt hij. Ik trek hem in een strakke knuffel. Mijn buik kriebelt.
'Echt bedankt', zeg ik terwijl ik Simons armen om me heen voel wikkelen.
'Graag gedaan', zegt Simon zacht. God, eerst die veel te dure plaat en nu dit shirt. Simon geeft echt veel te veel geld uit aan me.
'Koop alsjeblieft nooit meer zoiets duurs voor me', zeg ik dan. Simon lacht. Ik kom los uit onze omhelzing.
'Wacht', zeg ik en trek mijn flannel en shirt uit. Snel gooi ik ze op de stoel in de hoek van mijn kamer, die al beladen is met een hoop kleding. Ik voel Simons ogen op mijn lichaam terwijl ik door mijn kledingkast zoek. Ik trek Simons cadeau aan en doe er een paarse flannel over aan. Blozend kijkt hij me aan.
'Hij staat gaaf', stamelt hij. Ik glimlach en trek hem opnieuw in een knuffel.
'Dank je, ik vind hem ook echt gaaf! Echt zo ontzettend bedankt', zeg ik op zijn schouder.
'Graag gedaan', zegt hij. Dan gaan we naar beneden, waar mama en Sven aan de eettafel zitten. Ze staan tegelijkertijd op en trekken me samen in een knuffel.
'Gefeliciteerd, vent', zegt mama.
'Gefeliciteerd, Daan', zegt Sven. Ze wiegen me heen en weer, waardoor ik lach.
'Bedankt', zeg ik. Dan breken ze van me los. Sven loopt naar de eettafel en pakt er een cadeautje. Zuchtend kijk ik hem aan.
'Sven, je hoeft geen cadeaus voor me te kopen. Hoe vaak heb ik dat nou gezegd?' zeg ik. Sven haalt zijn schouders op en steekt het cadeau naar me toe.
'Het is je verjaardag. Het is toch maar iets kleins', zegt hij. Ik kan voelen dat het een boek is. Met een kleine glimlach pak ik het cadeau aan en pak het uit: "The perks of being a wallflower" van Stephen Chbosky.
'Bedankt, Sven', zeg ik en trek hem in een korte knuffel. Mama kijkt me met een tevreden grijns aan.
'Van mij krijg je vanavond pas je cadeau, als papa er ook is', zegt ze. Ik knik.
'Is goed', zeg ik. Mama trekt aan mijn shirt, waardoor ik verbaasd naar beneden kijk. Met een rood hoofd kijk ik naar haar op.
'Gaaf shirt', zegt ze. Ik glimlach.
'Ja, van Simon gehad', zeg ik. Mama knipoogt naar hem.
'Goed uitgekozen', zegt ze.
'Bedankt', zegt Simon en dan schuiven we aan tafel aan. We beginnen brood te smeren en kletsen wat. Ik voel Simons onderarm tegen die van mij, maar ik trek niet weg.
'Lekker geslapen, Siem?' vraagt mama dan. Hij knikt terwijl hij zijn hap brood doorslikt.
'Ja, hoor', antwoordt hij.
'Jij ook, Daan?' vraagt ze terwijl ze een boterham snijdt.
'Uh, ja, prima', stamel ik. Terwijl ik drink van mijn melk, zie ik mama en Sven een blik wisselen, een grijns bij beide te zien.
'Genoeg ruimte gehad?' vraagt ze terwijl ze mij weer aankijkt. Ik verslik me in mijn melk, waardoor het door mijn neus naar buiten komt. Verstrengeld kuch ik terwijl Simon op mijn rug slaat en lacht. Verdwaasd kijk ik naar mijn handen, druppelend van de melk. Met de rug van mijn hand veeg ik mijn neus af.
'Jawel, hoor. Daniëls bed is groot genoeg', antwoordt Simon terwijl ik naar de keuken loop om mijn handen te wassen.
'Mooi zo', hoor ik mama zeggen. 'Nou, fijne dag heren. Ik ga naar mijn werk. Tot vanavond. Siem, je mag mee eten als je wil. We eten pizza voor Daans verjaardag.'
'Gezellig', zegt Simon hierop.
'Uh, mam, kunnen we macaroni eten?' vraag ik snel. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Simon met zijn ketting spelen en ik voel hoe zijn ogen in me branden.
'Ook prima! Tot straks!' roept mama.
'Tot straks', zeggen we alle drie hierop en ik schuif weer aan bij Simon en Sven. Sven staat net op.
'Ik ga me alvast klaarmaken', zegt hij en zet zijn bord weg in de keuken. Simon en ik eten ons brood nog op en smeren dan brood voor de lunch. Ik snijd wat fruit terwijl Simon de boterhammen in twee zakjes doet. Zacht lacht hij, waardoor ik naar hem omkijk.
'Het is nu net of we een echt koppeltje zijn', zegt hij. Ik frons. 'Samen in één bed slapen, samen ontbijten, samen lunch klaarmaken', zegt hij en ik zie zijn hoofd rood worden. Wanneer hij de zakjes dicht geknoopt heeft, pakt hij de bedel van zijn ketting vast en kijkt naar mij.
'Ja', lach ik.
Stil denk ik na. Ik heb gisteren dan wel tegen Sven gezegd dat Simon niet mee wil doen aan het experiment, maar het begint er steeds meer op te lijken dat dit niet meer zo is. Het knuffelen lijkt hij zonder problemen uit te voeren, terwijl het juist de meest intieme opdracht is tot nu toe. En nu zegt hij dit. In de eerste week van het experiment zou hij het echt nóóit gezegd hebben.
'Kom, dan maken we ons ook even klaar boven', zeg ik. We doen onze gevulde broodtrommels in onze rugzak en vertrekken dan naar de badkamer. We poetsen onze tanden, ik scheer me en dan doen we ons haar.
Nadat Simon en ik ons klaar hebben gemaakt, zitten we op de fiets naar school. Sven was al eerder vertrokken, dus zijn we maar met ons tweetjes. We zijn stil, maar de stilte wordt overstemd door het geratel van mijn fiets.
'Hallo!' klinkt er opeens enthousiast achter ons. Geschrokken kijken Simon en ik om, zien Samantha daar fietsen. Voorzichtig glimlach ik.
'Hallo', groet ik haar.
'Hoi', groet Simon haar. Hij gaat wat naar links, waardoor Samantha tussen ons in kan fietsen. God, wat zal ze wel niet denken nu ze Simon en mij naast elkaar ziet fietsen? Ze weet dat Simon niet bij ons in de buurt woont, maar juist van de andere kant van de stad moet komen. Grote kans dat ze zijn fiets bij ons heeft zien staan.
'Hoe is 'ie met jullie?' vraagt ze.
'Goed hoor', antwoordt Simon, laat zichzelf een beetje terugzakken. Ik knik.
'Met jou?' vraag ik terug. Voorzichtig kijk ik naar Simon, kijk hem diep aan. Hij lijkt de hint te begrijpen en blijft naast ons fietsen.
'Prima, ondanks dat ik natuurlijk geen zin heb in school', zegt ze. Ik lach. Dan kijkt Samantha met een verwarde blik naar Simon, dan naar mij en dan weer terug. Dit doet ze nog een keer.
'Hoezo fietsen jullie eigenlijk samen?' vraagt ze. Diep adem ik in. Ik wist dat ze het zou merken. Zoekend kijk ik Simon aan.
'Uh', stamel ik. Simon knikt. 'Simon is bij mij blijven slapen', antwoord ik eerlijk. Simons hoofd wordt rood; Samantha glimlacht.
'Oh, gezellig!' roept ze enthousiast. Ik knik.
'Heb jij nog iets meegemaakt de afgelopen dagen?' vraag ik snel, hopend haar af te leiden van het onderwerp.
'Ja! Meneer Boon van biologie werd echt helemaal gek in de les! Een paar jongens uit mijn klas hadden zo'n nep snor op het skelet in het lokaal geplakt, waardoor ze zich moesten melden in het straflokaal', zegt ze. Simon en ik lachen.
'Meneer Boon heeft echt ergens een stekker los', zeg ik. Simon gniffelt en zelf moet ik ook lachen. Samantha lacht met ons mee.
'Je moet hem vooral niet het eerste uur hebben. Dan heeft hij nog last van zijn ochtendhumeur en is de koffie nog niet ingewerkt', zeg ik dan.
'Ik zal bidden dat ik hem nooit het eerste uur krijg', zegt Samantha hierop. Ik lach.
'Wij zijn er gelukkig vanaf. Wij hadden hem in de eerste altijd het eerste uur. Nu hebben we mevrouw Friekman, veel beter', zegt Simon.
'Gelukkig! Friekman is die van dat experiment, toch?' zegt Samantha. Geschrokken kijkt Simon me aan.
'Ja, klopt, dus het is nog maar net de vraag hoeveel beter ze werkelijk is', stamelt hij. Samantha lacht.
'Nou, ik denk dat alles beter is dan motherfucking Boon', zegt ze, waardoor we alle drie lachen.
'Zeker waar', zeg ik. Niet veel later komen we aan op school. In de fietsenstalling zetten we onze fietsen weg. Samen met Simon en Samantha loop ik de school in. Ik voel meerdere ogen op ons. Onze weg scheidt met die van Samantha, die naar haar eigen kluisje gaat.
Simon en ik gaan naar mijn kluisje, waar Simon een beetje stil is. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn onderrug.
'Is er iets?' vraag ik bezorgd. Geschrokken kijkt Simon naar me op. Zijn ogen dwalen over mijn gezicht.
'Nee, ik heb gewoon niet zo'n zin in school. Ik zou veel liever in bed liggen nu', zegt hij. Ik lach.
'Wie niet?' zeg ik en sluit dan mijn kluisje. We lopen door naar Simons kluisje.
'Ze feliciteerde je trouwens niet', zegt hij zacht terwijl hij zijn kluisje opent. Ik haal mijn schouders op.
'Ze zal mijn verjaardag wel niet onthouden hebben. Zolang jij hem maar weet, dan vind ik het genoeg', zeg ik. Verlegen kijkt Simon naar me om. Ik knipoog. Vlug gaat hij door met het wisselen van zijn boeken – waarvan een groot deel thuis ligt door ons logeerpartijtje – en loopt dan met me de aula in.
Ik voel ogen over me gaan vanaf verschillende tafels, maar ik let er niet op. Samen met Simon schuif ik aan bij de rest van de klas, waar ik door mijn medeleerlingen keer op keer gefeliciteerd word. Met mijn arm over Simons rugleuning luister ik naar de gesprekken aan tafel.
Mijn aandacht wordt echter opgeëist door een gesprek aan een andere tafel, waar ik een paar flarden van opvang zodra ik mijn naam hoor.
'Is Daniël met dat nieuwe meisje samen?' hoor ik een meisje zeggen. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog.
'Ze is zijn buurmeisje', zegt iemand anders. In mijn ooghoeken zie ik Simon voorzichtig omkijken, maar ik houd mijn ogen gericht op de mensen voor me om niet te laten merken dat ik ze hoor.
'Oh mijn God, stel je voor dat je zijn buurmeisje kan zijn. Dan kan je gewoon elke dag naar hem kijken', hoor ik het eerste meisje zeggen.
'Samantha is wel echt super knap en lief, ze zouden echt goed bij elkaar passen', hoor ik iemand zeggen. Zacht zucht ik.
'Zijn ze samen?' klinkt dan iemand.
'Ik denk het', reageert iemand hierop. Ik rol met mijn ogen. Ik heb letterlijk dagen geen contact meer met haar gehad en ik loop één keer toevallig met haar de school in en er wordt meteen van uitgegaan dat we samen zijn? Dat ik hier praktisch met mijn arm om Simon heen zit, zien ze blijkbaar niet?
'Ongelofelijk dat mensen over zoiets kunnen roddelen terwijl geen een van hen ons lijkt te kennen. Ze weten toch van het experiment? Zien ze ons niet zitten? Is één keer ons samen spotten genoeg bewijs dat Samantha en ik samen zijn?' zeg ik tegen Simon. Het irriteert me meer dan verwacht. Misschien wil Samantha deze roddels ook helemaal niet. Wie zegt dat ze interesse in me heeft?
'Blijkbaar', stamelt Simon en schuift nerveus zijn bedel over zijn ketting heen. Ik leun iets dichter naar hem toe.
'Zal ik ze vertellen dat ik vannacht in één bed heb gelegen met mijn vriendje, lepeltje-lepeltje? Kijken hoe ze dan reageren?' fluister ik in zijn oor. Ik zie heel Simons hoofd rood worden terwijl hij verlegen lacht.
'Nee, doe maar niet', zegt hij. Ik lach ook.
Met Simon naast me zit ik aan de eettafel, mama en Sven tegenover ons en papa aan het hoofd van de tafel. Er staat zacht muziek op en gezellig kletsen we terwijl we allemaal van onze macaroni eten.
Wanneer we klaar zijn met eten, komt papa met een grote doos de woonkamer in. Verbaasd kijk ik om.
'Je hebt nog een cadeautje tegoed, Daan', zegt hij en zet met een zware kreun de doos op de grond. 'Pak maar uit.'
Verbaasd sta ik op en maak de doos open. Een set nieuwe speakers komt tevoorschijn, waardoor ik verwonderd opkijk.
'Wat?!' stoot ik verbaasd uit.
'Je platenspeler kan wel een betere set speakers gebruiken, vind je niet?' zegt papa. Enthousiast sta ik op en trek hem in een knuffel, trek mama erbij.
'Bedankt!' zeg ik. Mama breekt als eerste van me los.
'Ga ze maar snel installeren voordat je zo naar de training moet', zegt ze.
'Moet ik niet eerst mee opruimen?' zeg ik terwijl ik mezelf losbreek van papa.
'Nee, ga maar snel naar boven', zegt ze. Breed glimlach ik en kijk Simon aan. Met een bescheiden glimlach heeft hij toegekeken.
'Kom!' roep ik, pak de doos op en ga met Simon achter me aan de trap op. In mijn kamer pak ik de speakers uit. Ik koppel de andere los en koppel de nieuwe aan mijn platenspeler met behulp van Simon.
Samen luisteren we op mijn bed wat naar muziek door de nieuwe speakers. De muziek klinkt zoveel beter nu.
Na iets meer dan een halfuur moet ik me klaarmaken voor de training. Normaal kleed ik me op de club om, maar nu doe ik het thuis om een paar kleine extra minuten met Simon mee te sprokkelen.
Terwijl ik me omkleed, kijkt Simon toe vanaf het bed. Wanneer ik klaar ben, staat hij op. Ik trek hem in een knuffel, maar bied hem ruimte om uit mijn armen te stappen. Hij doet het echter niet en legt zijn hoofd tegen mijn schouder aan. Licht wrijf ik over zijn rug.
'Echt bedankt voor alles vandaag, Simon', zeg ik zacht.
'Geen probleem. Ik vond het gezellig', zegt hij tegen mijn schouder. Ik glimlach.
'Ik ook', zeg ik. Dan stapt hij uit mijn omhelzing.
'Je mag mee komen kijken bij de training', zeg ik. Simon schudt twijfelend zijn hoofd.
'Nee, ik ga denk ik even scheikunde leren', zegt hij. Ik knik.
'Heel goed', zeg ik. Simon glimlacht. 'Ik zie je morgen', zeg ik dan.
'Ja, tot morgen', stamelt hij. Met een licht gevoel inmijn buik vertrek ik naar de voetbalclub. Ik kan niet wachten tot het morgen is.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)
Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)