♪ It Won't Always Be Like This – Inhaler ♪
Met mijn handen diep in mijn jaszakken gestoken loop ik het schoolgebouw uit, huiverend door de kou. Ik haal mijn fiets van zijn slot af en ga de fietsenstalling uit, waar Samantha al op me staat te wachten. Ik glimlach naar haar en stap op mijn fiets.
'Klaar om te gaan?' vraag ik, maar ergens voel ik mezelf nog niet klaar om te gaan. Ik heb Simon alleen achtergelaten op de gang en ergens voel ik me schuldig. Het voelt alsof ons afscheid niet compleet was en alsof ik hem aan het verraden ben door met Samantha af te spreken. Samantha knikt met een glimlach.
'Helemaal', antwoordt ze en samen fietsen we weg. Ik kijk nog een keer om in de hoop Simon te zien, maar hij is nergens te bekennen.
Kom op, Daniël, voel je niet schuldig. Hij wil zelf niet eens meedoen aan het experiment.
Het is lastig om toe te geven, maar ik ben nerveus om met Samantha af te spreken – hoe graag ik ook zelfverzekerd over wil komen bij haar. Wat nou als ik het verknal? Wat als ik Simon hiermee boos maak?
'Hoe is het met je?' vraag ik om de stilte te verbreken. Ik voel me ietwat ongemakkelijk, wat niet meehelpt met mezelf goed op de kaart te zetten.
'Ja, prima', antwoordt ze met een glimlach.
'Bevalt school een beetje nu je er eventjes op zit?' vraag ik.
'Ja hoor, maar het blijft natuurlijk altijd school', zegt ze en ik lach.
'Oké, true.'
'Maar ik heb echt een geweldige klas! Iedereen is zo aardig! Natuurlijk zijn er wel een paar meiden die een beetje bitchy lijken, maar ik ken ze nog niet goed genoeg om er werkelijk over te kunnen oordelen', zegt ze en ik knik. Op een of andere manier komt Sandra als eerste in mijn gedachten, ook al kent ze haar helemaal niet. 'En er zijn natuurlijk een paar jongens die goed irritant en oversekst zijn, maar voor de rest zijn ze wel aardig', zegt ze dan en ik lach. Samantha lacht zachtjes mee.
'Zo'n jongen ken ik ook', zeg ik, denkend aan Felix. 'Wen er maar vast aan, want ik denk niet dat die jongens veel zullen veranderen', zeg ik en we lachen beiden.
'Weet ik', zegt ze. We slaan de hoek om en komen zo in onze straat. Samantha fietst haar oprit op en zet haar fiets weg terwijl ik mijn fiets wegzet op mijn eigen oprit. Ik wil naar haar voordeur lopen, maar stop met lopen zodra ze begint te praten.
'Ik ga even zeggen dat ik bij jou ben', zegt ze en verdwijnt naar binnen.
'Oké', stamel ik en krab op mijn achterhoofd. Nodigt ze zichzelf nou bij mij uit? Ik ben niet echt gewend dat het meisje degene is die de leiding neemt. Ik vind het aantrekkelijk dat Samantha zo is.
Wanneer ze weer naar buiten komt, open ik de voordeur en laat haar voor me naar binnen gaan. Samantha trekt haar jas uit en kijkt me verbaasd aan zodra ik mijn hand uitsteek, als aanbod om haar jas aan te nemen en op te hangen. Met een verlegen glimlach geeft ze hem aan en kijkt toe hoe ik hem ophang.
'Dankjewel', zegt ze en ik glimlach als antwoord. Dan leg ik mijn rugzak neer en hang mijn eigen jas op. Samantha volgt me de woonkamer in, waar Sven en Collin samen aan de eettafel zitten, druk bezig met Svens laptop. Beide jongens kijken op en laten hun ogen over de prachtmeid gaan.
'Hoi', zeggen ze.
'Hoi', reageert Samantha.
'Hallo', begroet ik hen tegelijkertijd. Svens ogen blijven op mij hangen, zijn blik kil. Collin kijkt daarentegen verward naar Samantha. Ik frons klein naar Sven en richt me dan maar snel op Samantha.
'Wil je iets drinken?' vraag ik haar.
'Heb je ranja?' vraagt ze en ik knik als antwoord. 'Dan ranja, alsjeblieft', zegt ze en ik glimlach en laat haar me volgen naar de keuken.
'Sven en Collin, willen jullie iets drinken?' roep ik.
'Nee', krijg ik als eensgezind antwoord. Ik pak twee glazen en maak er ranja in. Eén van de glazen geef ik aan Samantha.
'Ik hoop dat hij niet te zoet is', zeg ik met een glimlach en Samantha neemt een slok. Ze schudt klein haar hoofd.
'Hij is perfect', zegt ze.
'Mooi zo', zeg ik en loop dan de keuken uit, ga voor de tafel staan waar Sven en Collin zitten.
'Zullen we naar boven gaan?' stel ik voor. Samantha knikt.
'Is goed', zegt ze. Ik voel een paar ogen in me branden, waardoor ik omkijk naar Sven. De blik in zijn ogen is donker en nog altijd kil. Ze kijken me waarschuwend aan.
Zonder me er iets van aan te trekken, begeleid ik Samantha de woonkamer uit, de trap op, mijn slaapkamer in. Daar ga ik op mijn bed zitten terwijl Samantha plaatsneemt op mijn bureaustoel.
'Wat zou je willen doen?' vraag ik, waarop ze als antwoord haar schouders ophaalt. Ik weet zelf ook niet wat ik zou willen doen. Het ijs breken blijft altijd lastig.
'Maakt me niet uit', zegt ze en draait zich naar mijn bureau, waar een hoop papieren als een rotzooi over verspreid liggen.
'Sorry, ik had even op moeten ruimen', stamel ik beschaamd. Had Simon toch weer gelijk met mijn slechte eigenschap.
'Geeft niets, mijn kamer is ook een rotzooi', zegt Samantha hierop terwijl ze een blad uit de stapel trekt.
'Ja, maar jij hebt net een verhuizing achter de rug', lach ik. Samantha lacht nu ook. Ze scant het blad en kijkt dan vragend naar me op.
'Wat is dit?' vraagt ze. Ik leun dichter naar haar toe en pak het vast om te kunnen lezen wat erop staat. Mijn hart zakt in mijn schoenen zodra ik zie dat het de vragenlijst van het experiment is. Shit, ik had écht beter op moeten ruimen. God, ik had niet verwacht dat Samantha er zo snel achter zou komen.
'Oh, dat is een vragenblad voor een sociaal experiment', probeer ik rustig over te komen, maar mijn bloed bruist door mijn lichaam. Ik voel mijn oren rood worden. Samantha draait het blad weer naar zich toe en kijkt er nog eens naar. Het is Simons handschrift waar ze naar staart, zijn zwierige letters die mij beschreven hebben zoals geen ander had kunnen doen.
'Oh?' klinkt Samantha. 'Wat voor experiment?' Ze klinkt nieuwsgierig. Oh jongens, ik had er echt niet op zitten wachten om met haar het experiment te moeten bespreken, al helemaal niet tijdens een van de eerste keren die we afspreken.
'Het is van mijn biologiedocente, mevrouw Friekman. Het gaat over liefde en deze vragenlijst diende om je partner beter te leren kennen', zeg ik moeilijk. Vragend kijkt ze naar me op. Nee, ik wil niet meer vertellen.
'De klas is met een even aantal leerlingen, dus iedereen is aan een andere leerling gekoppeld en moet het experiment volgen door elke week een andere opdracht te doen.' Samantha knikt.
'Ik heb erover gehoord, ja.'
Ik zal maar niet benoemen dat ik meedoe – met Simon bovendien. Dadelijk denkt ze dat ik homo ben en neemt ze daarom afstand van me. Het is sowieso beter om niet over het experiment te praten met haar. Dadelijk pikt ze het verkeerd op en ziet ze me als bezet.
Praktisch gezien ben ik ook bezet door het experiment, maar toch telt dat op een of andere manier anders. Simon en ik zijn maar vrienden.
'Grappig', zegt ze dan. Ik knik enkel als antwoord. Ze draait zich weer om naar mijn bureau en scheurt dan een leeg blad uit een van mijn rondslingerende schriften. 'Wanneer ben je jarig?' Het is de eerste vraag van het vragenblad. Verbaasd val ik stil.
'Veertien oktober', zeg ik, maar het antwoord kan ze al lezen op het vragenblad. Ik had nooit zo blij kunnen zijn met de manier waarop Simon en ik de opdracht hebben gedaan, anders had nu hier mijn vragenblad met zijn antwoorden gelegen en was Samantha waarschijnlijk gaan vragen aan wie de antwoorden toebehoren. Dan had ik het haar alsnog uit moeten leggen.
'Jij?' vraag ik haar terug. Ik ben stomverbaasd dat ze niet verder vraagt over het experiment en hoe het precies zit – wie mijn partner is.
'Vijf februari', antwoordt ze. Zo gaan we de hele vragenlijst af en leren we elkaar wat beter kennen. Ze is erg leuk, maar ze is totaal anders dan Simon.
Samantha komt naast me zitten terwijl we het nog wat over de vragen hebben. Stil kijk ik naar haar gezicht terwijl ze een van haar antwoorden nog wat verder uitbreidt. Ik kijk naar haar blauwe ogen, die stralen van enthousiasme. Naar haar appeltjeswangen. Naar haar volle, roze lippen met een klein laagje lipgloss op zich. Voorzichtig glimlach ik. Ik voel dat Samantha ook naar mijn mond kijkt.
Plotseling voel ik mijn mobiel trillen in mijn kontzak, waardoor ik en hem eruit haal om te zien wie me iets stuurt. Een appje van Simon komt omhoog in mijn vergrendelscherm.
Siemplantje: Wanneer heb je tijd om naar scheikunde te kijken?
Ik let er verder niet op en steek mijn telefoon weer in mijn kontzak. Ik kijk weer op naar Samantha, die me met een bescheiden glimlach terug aankijkt.
'Zal ik je anders een beetje rondleiden door de buurt?' stel ik voor. Samantha's gezicht begint te stralen.
'Ja, dat lijkt me erg leuk', zegt ze. Meteen sta ik op van het bed.
'Kom, dan gaan we', zeg ik. Samantha staat ook op en loopt voorop mijn kamer uit. In de gang haal ik haar jas van de kapstok en help haar met het aantrekken. Daarna trek ik mijn eigen jas aan en open de deur naar de woonkamer.
'We gaan even een rondje door de buurt doen', zeg ik, waardoor Sven en Collin naar me opkijken. Svens gezicht is vlak.
'Is goed', zegt hij. Ik knik en verlaat de woonkamer weer snel. Wanneer Samantha en ik het huis verlaten en ik via het raam naar binnen kijk, zie ik Sven ons nakijken. Ik schud het van me af en richt me tot Samantha.
'Ik denk dat het leuk is om door het wandelparkje te gaan en daarna het centrum in te lopen. Dan kijken we daarna wel waar we dan heen gaan', stel ik voor en Samantha knikt.
'Klinkt goed', zegt ze en volgt me dan de straten over.
'Je hebt nog niet echt de stad verkend, of wel?' begin ik dan een gesprek. Samantha schudt haar hoofd, waardoor haar blonde haren heen en weer golven.
'Nee, het enige waar ik ben geweest is de supermarkt en de bouwmarkt', zegt ze.
'Nou, dat zijn wel echt de hotspots waar je moet wezen hier', zeg ik sarcastisch en we lachen.
'Ja, dat dacht ik al', zegt Samantha. Het is nu gelukkig minder koud dan toen we van school weggingen. Al snel komen we in het wandelparkje aan. Het is rustig, maar dat vind ik alleen maar fijn.
'Het is echt maar klein en kneuterig, maar dat maakt het juist schattig', zeg ik. Samantha kijkt rond terwijl we het pad opgaan. Er ligt een vijvertje en er staan wat bankjes en boompjes. 'Als je geluk hebt, zie je wel eens een konijntje lopen.'
'Ik vind het schattig', zegt Samantha.
'Hoe was de plaats waar je eerst woonde?' vraag ik. Samantha haalt haar schouders op.
'Niet spectaculair. Het was een grotere stad dan hier, maar niets daverends of zo. Het was prima voor wat het was.' We lopen via het bruggetje het vijvertje over, blijven even op het midden staan om naar de eendjes te kijken.
'Ga je het missen?' vraag ik. Opnieuw haalt Samantha haar schouders op. Mijn ogen glijden over haar gezicht. Ze is zo mooi.
'Het is het enige wat ik gekend heb. Ik heb er heel mijn leven gewoond, dus ik ga het in het begin zeker missen. Maar niets mis met een nieuwe start', zegt ze en kijkt me dan aan. Ik voel dat ik heel licht bloos. Haar manier van denken is aantrekkelijk.
'Mooi dat je er zo over denkt', zeg ik. Samantha knikt. 'Kom, dan gaan we naar het centrum. Dan kan je een terrasje uitkiezen en trakteer ik je op een drankje', zeg ik en hierom begint Samantha te blozen. Ik begeleid haar het parkje uit en al snel zijn we in de stad. We komen op het pleintje met restaurants aan, waar de terrassen goed gevuld zijn.
'Kies maar uit wat je gezellig lijkt', zeg ik. Samantha kijkt rond en kiest het restaurant uit waar de meeste mensen op het terras zitten. Ik schuif haar stoel voor haar aan en neem dan ook plaats. We bestellen wat te drinken bij de serveerster en kletsen ondertussen wat. Zodra ons drinken op tafel staat, hef ik mijn glas naar haar op. Samantha lacht en tikt haar glas tegen dat van mij terwijl ze me diep aankijkt.
'Op dat je je thuis gaat voelen hier', zeg ik en Samantha bloost.
'Proost', zegt ze en we nemen beide een slok.
'Hoe was je vorige school?' vraag ik.
'De school zelf was niet zo geweldig, maar ik had er wel erg veel vrienden en vriendinnen die ik achter heb moeten laten', antwoordt ze.
'Ook een vriendje?' vraag ik. Lekker direct, Daniël.
'Nee, ik heb al een tijdje geen vriendje meer gehad.' Ik knik.
'Waarom hebben je ouders niet gewacht met verhuizen tot je je examens had gedaan? Vervelend dat je je laatste schooljaar ergens anders moet afmaken', zeg ik. Samantha haalt haar schouders op.
'Ik weet het, maar ik had er niet echt inspraak op. Het maakt me eigenlijk ook niet zo heel veel uit. Hier gaat het ook vast lukken.' Opnieuw voel ik mijn telefoon trillen, maar ik laat hem in mijn broekzak zitten.
We kletsen nog wat. Zodra onze drankjes op zijn, stel ik haar voor nog een drankje te doen, maar ze stelt voor nog wat verder te lopen. Ik betaal de drankjes en dan gaan we verder de stad door. Ondertussen beginnen we aan de terugweg naar onze straat.
Wanneer we bijna terug zijn, klinkt er opeens een telefoon. Samantha pakt haar mobiel uit haar jaszak en kijkt naar wie haar belt.
'Sorry', zegt ze voordat ze opneemt. Ik glimlach naar haar om aan te geven dat het niet erg is. 'Hallo... Ik ben net op weg naar huis, dus ik ben er zo... Ja, ik heb even met Daniël door het centrum gelopen... Is goed, tot zo', het gesprek is kort. Ondertussen kijk ik op mijn mobiel om te zien wat ik gemist heb.
Siemplantje: Heb je deze week tijd?
Siemplantje: Hoe gaat het met Samantha?
Siemplantje: Reageer please
Ik wacht nog even met het antwoorden van zijn appjes tot ik weer thuis ben. We zijn er nu toch bijna en het klonk alsof Samantha niet veel tijd meer had.
'Dat was mijn moeder. Ze vroeg of ik zo het eten alvast aan kon zetten, dus ik moet zo helaas meteen naar huis', zegt ze.
'Geen probleem', zeg ik. Wanneer we in onze straat zijn, loop ik met Samantha mee naar haar voordeur. Ze opent hem traag.
'Dankjewel, Daniël', zegt ze.
'Graag gedaan. Ik vond het gezellig', zeg ik en knipoog.
'Ik ook', zegt ze en geeft me een korte knuffel. Voorzichtig sla ik mijn armen ook om haar heen, durf het niet te stevig te doen – ik heb nog altijd het experiment waar ik aan meedoe en op een of andere manier voelt dit als verraad. 'Ik zie je snel weer.'
'Tot snel', zeg ik en loop dan naar mijn eigen huis. Ik ga naar binnen en plof neer op de bank.
'Was het leuk?' vraagt Collin.
'Ja, natuurlijk', zeg ik, maar ergens ben ik opgelucht dat het voorbij is. Een goede indruk maken vergt veel tijd en energie. Het voelt alsof ik veel harder moet proberen leuk te zijn bij Samantha. Bij Simon heb ik dat probleem niet meer.
Wanneer mijn gedachten opnieuw overschieten naar Simon, herinner ik me dat ik nog op hem moet reageren.
Ik: Vanavond heb ik geen tijd, heb training
Ik: Maar morgen kan ik denk ik wel ;)
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)
Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)