♪ jealousy, jealousy – Olivia Rodrigo ♪
Terwijl ik mijn been op en neer wiebel staar ik naar de vragen van mijn scheikundetoets onder mijn neus, schuif de bedel van mijn ketting snel heen en weer over de ketting. Na nog een keer tevergeefs een antwoord proberen te geven op een van de vragen, draai ik mijn toetsblad om en leg het op de hoek van mijn tafel. Scheikunde is absoluut niet mijn beste vak. Misschien was het dan ook niet zo verstandig om de laatste dagen met Daniël doorgebracht te hebben, het leren voor de toets zo achterwege te laten.
Voorzichtig kijk ik naar rechts, waar Daniël naast me zit. Hij is nog geconcentreerd bezig met de vragen onder zijn neus. Wanneer de docent mijn toets van mijn tafel haalt, kijk ik kort naar hem op. Als antwoord op zijn vragende blik haal ik mijn schouders op, ook al weet ik wel dat mijn toets slecht ging.
Zodra de docent wegloopt, kijk ik weer naar Daniël. De kleine ruimte tussen onze tafels biedt meer afstand van hem dan wanneer we normaal in het lokaal zitten, maar ik kan zijn gezicht nog prima zien. Wiebelend met zijn pen en bijtend op zijn lip scant hij de vragen. Iets zegt me dat de toets hem ook niet zo goed afgaat.
Zijn wangen zijn lichtrood gekleurd. Op zijn kaaklijn zijn wat stoppels te zien. Het staat hem goed. Ik snap wel wat meisjes in hem zien, ook al val ik zelf niet op jongens. Een plukje van zijn bruine haar valt steeds uit model, waardoor het in Daniëls oog belandt. Keer op keer duwt hij het terug, maar het valt steeds weer in zijn oog. Na een aantal pogingen laat hij geërgerd het plukje hangen en richt hij zich op zijn toets.
Zijn groene ogen worden omlijst door zijn donkere wimpers, maar zijn blik maakt me duidelijk dat hij wanhopig is. Dit aanzicht laat me vervelend voelen en ik wil hem geruststellen.
Na een aantal minuten gaat dan eindelijk de bel. Vlug schrijft Daniël zijn zin nog af en ruimt dan zijn spullen op. Hoofdschuddend kijkt hij naar zijn vragenblad, daarna kijkt hij naar mij. Ik schud ook mijn hoofd en haal mijn schouders op. Wanneer de docent de rest van de toetsen heeft opgehaald, staan we op en lopen we het lokaal uit.
'Die toets ging zo slecht', zegt hij met een diepe zucht. Ik wil hem op z'n gemak stellen, maar weet niet hoe.
'Ja, echt niet te doen', zeg ik. 'Ik snap ook niet dat de docent na echt nog geen drie weken les al een toets moet geven.' Met een kleine glimlach kijkt Daniël naar me om. Ik zeg er niets van dat we elkaars hand niet vasthouden.
'Dan had jij de toets nog af. Ik kon de laatste vraag niet eens meer lezen', stamelt hij en loopt de trappen naar de aula af. Ik volg hem.
'Ik had niet alles ingevuld. En je stond vorig jaar beter gemiddeld dan ik, dus het komt vast wel goed. Misschien valt het wel mee', zeg ik nu en hij haalt zijn schouders op.
We gaan naast elkaar aan een tafel zitten en beginnen wat te eten. Daniël vertelt een verhaal over een bejaarde man die naakt door de sportschool liep gisteravond en het laat me lachen – het laat me het vervelende gevoel van de toets even vergeten.
'Ik was zo blij dat hij van de apparatuur afbleef. Gelukkig kwam er op een gegeven moment een instructeur die hem naar de kleedkamers bracht en hem wegstuurde', zegt hij. Ik kan er niets aan doen, maar ik schiet in de lach om het verhaal. Gelukkig begint Daniël zelf ook te lachen.
'De gezichtsuitdrukkingen van de meiden die er rondliepen waren nog wel het mooiste', lacht hij dan en ik lach mee. 'Goh, ik hoop dat ik tussen mijn benen niet zo klein en verfrommeld word als die man. Anders moet ik inderdaad maar uitgebreid gebruik maken van mijn gloriejaren zolang ik nog kan', lacht hij dan. Vliegensvlug schieten mijn ogen naar zijn kruis, maar ik weet niet hoe snel ik weg moet kijken. Ik lach zacht en voel dat ik om een of andere reden begin te blozen.
'Wie weet, wie weet', lach ik.
'We zullen er vanzelf achter komen', zegt Daniël dan. Ik lach, maar voel nog steeds het blosje op mijn wangen terwijl ik met mijn ketting speel.
'Mag dat nog lang duren', stamel ik. 'Even iets heel anders, maar zou je me misschien een keer kunnen helpen met scheikunde? Ik krijg het echt niet voor elkaar om het te begrijpen', breng ik vlug het onderwerp op iets anders.
'Ja, natuurlijk. Je had het best eerder mogen vragen', zegt hij en glimlacht lief naar me. Ik knik en kijk toe hoe hij een koekje in zijn mond propt. Ik begin erom te lachen en fronsend kijkt Daniël me aan.
'Poeh, als je zo eet bij de dames, zou je je charmes nog eens moeten overwegen', lach ik en Daniël grijnst.
'Oh, maar daar heb ik voorlopig geen last van met jou als mijn vriendje', zegt hij. Er borrelt iets in me.
'Oh, hou toch op', zeg ik, maar lach nog zacht en ga dan bezig op mijn mobiel, pak de bedel van mijn ketting licht vast. Ook Daniël gaat bezig met zijn mobiel.
Na een aantal minuten is de pauze voorbij en moeten we weer naar de les. Daniël wacht naast zijn stoel op me, tilt zijn open hand een beetje op en kijkt me vragend en hoopvol aan.
Natuurlijk wil ik niet toestemmen, maar iets in zijn blik doet me bezwijken. Ik trek mijn mond in een strakke lijn en pak zijn hand vast, boos op mezelf dat ik Daniël toesta me zo gek te maken en me te dwingen aan het experiment mee te doen.
Maar ik weet dat het fout is om dit te denken. Hoe graag Daniël ook wil meedoen aan het experiment, merk ik toch dat hij me niet werkelijk zou dwingen dit samen met hem te doen. Hoe erg hij ook aan me laat merken dat hij het experiment interessant vindt, toch zal hij me er niet van weerhouden werkelijk niet meer mee te doen.
Het is allemaal een optie, en ik weet het dondersgoed. Daniël zou me niet dwingen iets te doen wat ik niet wil. Daarom verbaast het me zo dat ik het experiment nog niet af heb weten te kappen.
Voor ons op de trappen lopen Gijs en Hilde hand in hand. Ik kijk toe hoe ze elkaar een kusje geven. Ongelofelijk dat ze al met elkaar naar bed zijn geweest. Daniël en ik zijn niet eens verder gekomen dan handen vasthouden – niet dat dat raar is, aangezien we elkaars beste vriend zijn. Ik had Hilde er echt niet voor aangezien om er op in te gaan en dus zo ver te gaan.
Voorzichtig kijk ik naar Daniël. Stel je voor dat we wel verder waren gegaan dan handjes vasthouden en ook met elkaar het bed in gedoken waren.
Oké, wow, dat was een rare gedachte.
Nog een keer kijk ik voorzichtig naar Daniël terwijl ik me probeer voor te stellen als het echt zo was geweest, een flashback van mijn snelle blik op zijn kruis die de gedachte bijwoont.
Beschaamd kijk ik weg zodra er meer beelden naar boven komen. Daniël en ik zijn maar vrienden, natuurlijk zullen we zoiets niet doen. Sterker nog, Daniël en ik zijn hetero. Echt een absurde gedachte, Simon. Ongemakkelijk probeer ik mijn hand uit Daniëls grip te krijgen.
'Hé, is er iets?' vraagt Daniël en kijkt verbaasd maar bezorgd naar me om. Ik voel mijn wangen vuurrood kleuren en weet niet of ik nou juist weg moet trekken of door moet blijven lopen met mijn hand in de zijne. Met mijn kaken hard op elkaar geklemd kijk ik hem aan en zwijg. Er speelt nog een verbeelding op, onze lichamen tegen elkaar – naakt.
Godver, ik haat dit experiment.
'Simon, alles oké?' vraagt Daniël nu bezorgd en ik knik stom. Hoe zou ik dit ooit uit moeten leggen?
'Ja hoor', stamel ik. Het doet me denken waar we het gisteren met mam over hebben gehad. Alleen voelen.
Kort kijkt Daniël me met een frons aan. 'Oké, maar je kan het altijd over alles hebben met me.'
Mijn hart slaat een slag over. Dit is waarom Daniël zo geweldig is. Alles is bij hem een optie. Hij vraagt niet verder. Niet als hij ziet dat je er echt geen behoefte aan hebt. Alleen als hij ziet dat het echt nodig is, dan pas zal hij erop aandringen dat je praat. Sommige mensen moeten eens een voorbeeld aan Daniël nemen en gewoon hun mond leren houden – zoals Friekman, toen ze over het experiment begon.
Ik kijk weer voor me, waar ondertussen ook Felix en Bente in mijn zicht zijn gekomen. Felix speelt ongemakkelijk met de koordjes van zijn armbandje terwijl Bente op haar telefoon bezig is. Felix lijkt niet helemaal zeker te zijn of hij blij moet zijn dat ze een deel van de opdracht zo overslaan. Het kan me alleen maar aan Daniëls woorden laten denken.
Voor hen lopen Mirre en Levi, die wel elkaars handen vasthouden. Ik weet niet of dat Daniël gelijk had toen hij zei dat ze bij me zou passen. Levi en Mirre lijken een vrij sterke match.
Dan kijk ik naar de meisjes om ons heen, die ons allemaal nagapen – ons, maar voornamelijk Daniël. Zacht hoor ik twee meisjes fluisteren.
'Is hij homo?' vraagt de ene verbaasd.
'Dat hadden we aan kunnen zien komen. Alle knappe en verzorgde jongens zijn gay', reageert de ander hierop.
'Balen, maken we geen kans meer bij hem.'
Zacht lach ik en schud mijn hoofd. Het is net alsof alle meisjes opeens jaloers op me zijn. Stel je voor, jaloers op mij, omdat ik verkering met Daniël heb. Het is maar een experiment. Daniël en ik zijn maar vrienden.
En ondanks dit, laat het me toch ergens een beetje trots voelen. Mijn ogen glijden naar Daniël, naar het silhouet van zijn ketting onder zijn shirt. Mijn ketting is open en bloot te zien.
Daniëls hoofd draait naar me toe, waardoor ik van zijn afdruk opkijk naar zijn ogen. Hij glimlacht naar me, waardoor ik terug glimlach.
'Hé, vieze tering homo!' roept een jongen dan opeens, waardoor ik verstijf en wegkijk van Daniël, mijn hand uit zijn grip trek. Daniël grijpt hem echter meteen weer vast en voorkomt een tweede poging om weg te trekken.
'Kom op, Siem, hier moeten we boven staan', fluistert hij zacht en met lichte tegenzin houd ik zijn hand vast.
'Flikker toch op met je kut vriendje! Faggots!' klinkt de jongen nogmaals en mijn hart klopt in mijn keel. Gelukkig zijn we snel het hoekje van de gang om en kan de jongen ons niet meer zien. Het valt stil. Daniël knijpt zacht in mijn hand, waardoor mijn wangen rood kleuren. Verbaasd kijk ik naar hem op.
'Je bent niet kut, hoor', zegt hij. Verward kijk ik hem aan. 'Helemaal niet, zelfs', zegt hij en ik lach.
'Oh, ik dacht dat ze het over jou hadden', probeer ik luchtig te zeggen, maar speel ondertussen zenuwachtig met mijn ketting, mijn blosje nog steeds aanwezig. We lachen.
'Laat ze maar lullen', zegt hij dan en ik knik, kijk beschaamd weg naar de grond.
Na de laatste les kunnen we eindelijk naar huis. Met Daniël naast me ben ik bezig mijn spullen uit mijn kluisje te halen. Zijn aanwezigheid stelt me gerust, maar ergens laat het me juist ook apart voelen – alsof er elk moment iets kan gebeuren.
Een zachte meisjesstem achter ons schrikt ons beide op.
'Hey', klinkt er en ik kijk tegelijk met Daniël om. Achter ons staat Samantha, en haar zo zien doet me herinneren hoe knap ze is. Tegenover haar bied ik totaal geen concurrentie.
'Hoi', groeten Daniël en ik haar tegelijkertijd. Ze glimlacht liefjes.
'Zeg, Daniël, heb je tijd om af te spreken vandaag?' vraagt ze. Daniël kijkt eerst mij vragend aan voordat hij zich weer op Samantha richt. Ik haal mijn schouders op. Alsof hij mijn toestemming nodig heeft om iets met haar te gaan doen.
'Tuurlijk', antwoordt hij en glimlacht zelfverzekerd naar haar. De glimlach op het knappe gezicht van Samantha wordt groter en het maakt haar nog aantrekkelijker.
'Gezellig! Ik ga snel naar mijn fiets, want ik denk dat mijn sleutel nog in het slot zit. Tot zo!' zegt ze enthousiast en loopt dan vlug de school uit.
Met een scheve glimlach kijk ik naar Daniël en stoot hem aan. Hij glimlacht terug en haalt zijn schouders op. Zijn zelfverzekerde blik irriteert me en vrolijkt me op tegelijkertijd.
Ik sluit mijn kluisje en draai me naar hem toe terwijl ik mijn jas aantrek. Daarna hang ik mijn rugzak over mijn schouder. Zwijgend staan we tegenover elkaar. Met mijn bruine ogen kijk ik in zijn groene ogen. Aan de kleine rimpeltjes naast zijn ogen kan ik zien dat hij begint te glimlachen.
Mijn ogen schieten naar zijn lippen, waar inderdaad een glimlach te zien is. Wanneer ik weer opkijk naar zijn ogen, zie ik dat ze op mijn mond gericht zijn. Terwijl mijn hart tegen mijn ribbenkast bonst en mijn wangen beginnen te branden, kijk ik weer terug naar Daniëls lippen.
Ze zien er roze en zacht uit, een beetje vettig door de lippenbalsem die hij gebruikt. Ze zien eruit alsof ze geweldig zullen voelen als je contact met ze maakt, als je met ze zoent. Er stroomt een warm gevoel door mijn lijf. Daniëls mondhoeken krullen wat verder omhoog, maar zakken dan weer terug naar hun normale staat. Zacht bijt hij op zijn mondhoek, waardoor ik opkijk naar zijn ogen om zijn blik verder te kunnen lezen.
Wanneer ik zie dat zijn ogen al niet meer op mijn mond gericht zijn, wil me beschaamd wegdraaien.
'Ik moet gaan', zegt hij met een pijnlijk glimlachje. Ik knik.
'Is goed', stamel ik. 'Veel plezier en tot morgen.'
'Bedankt', zegt hij met een glimlach en loopt de school uit. Ik draai me niet om, op een of andere manier niet in staat om hem te zien vertrekken met Samantha. 'Doei', klinkt hij nog en dan sta ik alleen in de gang. Terwijl ik diep ademhaal, voel ik aan mijn ketting.
Zuchtend hijs ik mijn rugzak iets beter op mijn rug. Wat was dat nou weer? En waarom voel ik me zo beroerd?
Jaloers.
Ik ben jaloers, ja.
En ik denk niet zozeer omdat Daniël afspreekt met Samantha, maar juist andersom. Ik wil bij hem zijn. Stel nou dat er iets gebeurt tussen hen, dan heb ik er geen controle over. Ik denk niet dat Daniël iets laat gebeuren, omdat hij wil zich aan het experiment houden, maar toch.
Stel nou dat ze iets krijgen. Blijf ik dan alleen achter? Ik hoop zo erg van niet, want ik wil Daniël absoluut niet kwijt.
--------------------
Wil je sneller verder kunnen lezen? "20 leerlingen in één klas" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! In het hoofdstuk "Het boek kopen" vind je eventueel meer informatie. De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464925821 en/of ISBN 9789464925838. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je verder leest. :)
Heb je iets meer geduld? Dan kan je elke dinsdag en elke donderdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
Op "20 leerlingen in één klas" volgt ook de spin-off "40 seconden met één jongen". Ook "40 seconden met één jongen" is te koop via Brave New Books, verschillende webshops en boekenwinkels! De boeken zijn makkelijk te vinden met ISBN 9789464926026 en/of ISBN 9789464926033. Door het boek te kopen kun je helemaal zelf bepalen wanneer je aan het vervolg begint! :)
Voor "40 seconden met één jongen" kan je elke woensdag en elke vrijdag een nieuw hoofdstuk verwachten!
(Als je de verhalen nog niet kent, zou ik niet aan "40 seconden met één jongen" beginnen voordat je "20 leerlingen in één klas" hebt gelezen!)