Unicode
ကျန်းဝေသည် စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် မျက်ရည်စက်လက်ကျကာ၊ ပြုတ်ကျခါနီး အိတ်များကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည် :
"အစ်ကိုဖက်တီး၊ အစ်ကိုက တကယ်ကို ကျွန်တော့် အစ်ကိုကြီးပဲ!"
ဖက်တီးဝမ်သည် ကျန်းဝေကို ဘေးသို့ ကန်ထုတ်ရန် သူ၏ခြေထောက်ကို မလိုက်ပြီး ဒေါသတကြီး ပြောလိုက်သည် : "ငါ့ မျိုးရိုးနာမည်က ဝမ်!"
နှစ်ယောက်သား မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ပစ္စည်းအစုံလိုက်ဖြင့် သယ်သွားကြသည်။ လင်းချင်းယင်၏အိမ်ရှိ ရေခဲသေတ္တာသည် ကြီးကြီးမားမား မဟုတ်သော်လည်း ဗလာဖြစ်နေသည်။ အထဲတွင် ဘာကိုမှ မမြင်နိုင်ပေ။
ကျန်းဝေနှင့် ဖက်တီးဝမ်တို့သည် ရေခဲသေတ္တာထဲသို့ သစ်သီးဖျော်ရည်များကို ထည့်ပြီး၊ သူတို့၏ပါးစပ်ထဲသို့ ရေခဲမုန့်ကို ထည့်ရန် အတူတကွ လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ ကျန်းဝေသည် လင်းချင်းယင်ကို အကောင်းဆုံးတစ်ခု ရွေးချယ်၍ ကူညီရန် မမေ့ခဲ့ပေ။ ၎င်းကို ထုပ်ပိုးပြီးသည်နှင့် သူ(မ)ကို ပေးလိုက်၏။
လင်းချင်းယင်က ရေခဲမုန့်ကို လှမ်းယူပြီး ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ သူ(မ)သည် အေးစိမ့် ချိုမြိန်သော နို့အရသာကို မြည်းစမ်းကြည့်သောအခါတွင်၊ သူ(မ)၏ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည် :
"ဒါက တကယ်ကို အရသာရှိတာပဲ!"
ကျန်းဝေသည် လင်းချင်းယင်၏ မျက်လုံးများကို ကြည့်ပြီး အံ့သြသွားသည်။ သူသည် ဆရာသခင်၏ ဗေဒင်ဟောစွမ်းရည်ကို မကြည့်လျှင်၊ သူ(မ)သည် အလွန် ချစ်စရာကောင်းလှသည်။
*
နေ့ခင်းဘက်အတွင်း သင်ခန်းစာများကို သင်ကြားပြီး၊ ညဘက်အချိန်တွင် အိမ်စာများကို လုပ်ပြီးနောက်၊ လင်းချင်းယင်သည် မနက်စောစောထ၍ ကျင့်ကြံသည်။ လင်းချင်းယင်သည် ကျင့်ကြံခြင်း၌ ကျန်ရှိသော နွေရာသီအားလပ်ရက်အားလုံးကို အသုံးပြုရန် မစောင့်နိုင်ပေ။ အချိန် တစ်မိနစ်တောင် မဖြုန်းချင်ခဲ့ပါ။
ကျန်းဝေသည် အထက်တန်းကျောင်း ပထမနှစ်အတွက် သင်္ချာစာအုပ်ကို အပြီးသတ်ရန် ၃ ရက်ခွဲ အချိန်ယူခဲ့ရသည်။ သူသည် လင်းချင်းယင်ကို သင်ခန်းစာများ လေ့ကျင့်ပေးပြီး ကူညီရန် အစွမ်းကုန်ကြိုးစားခဲ့သည်။
သင်္ချာစာအုပ်ကို ပိတ်ပြီးနောက်၊ ကျန်းဝေသည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ၊ ကျန်ရှိနေသော ဖတ်စာအုပ်များကို ရှာဖွေလိုက်သည် : "ကျွန်တော်တို့ နေ့လည်မှာ ဘာကို လေ့လာကြမလဲ"
"ငါ မင်းကို နေ့လည်ခင်းမှာ အားလပ်ရက် ပေးလိုက်မယ်။ မနက်ဖြန် မင်း ဒီကို လာစရာ မလိုဘူး"
လင်းချင်းယင်က အိမ်စာ စာအုပ်နှစ်အုပ်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ဆီ ပေးလိုက်သည် :
"ကျောင်းမဖွင့်ခင် ငါ့အိမ်စာတွေ မပြီးနိုင်ဘူးလို့ ထင်တယ်။ ဒီစာအုပ်နှစ်အုပ်ကို မင်းရဲ့ဂရုစိုက်မှုအောက်မှာ ငါ ထားခဲ့လိုက်မယ်။ သဘက်ခါမှာ ဒါရဲ့ အဖြေမှန်ကို ရေးနိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်"
ကျန်းဝေသည် လင်းချင်းယင်က သူ့ဆီကို အတင်းအကြပ် ထည့်ပေးလိုက်သော အိမ်စာများကို ကြည့်ပြီး သူ(မ)ကို မယုံနိုင်လောက်အောင် ကြည့်လိုက်မိသည် :
"ဆရာသခင်ပဲ သင်ခန်းစာတွေကို လေ့လာပြီး ကူညီဖို့ ပြောခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။ ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ အိမ်စာတွေ ပေးနေတာလဲ"
လင်းချင်းယင်က သူ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး : "မင်း အဖေက သဘောတူထားတယ်လေ"
ကျန်းဝေသည် ဒေါသတကြီးဖြင့် သူ၏ဖခင် ပြောခဲ့သော စကားများကို သတိရပြီး၊ စာအုပ်များကို အင်တင်တင်ဖြင့် လက်ခံခဲ့သည် :
"ဒါက ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန် ဖခင်ရဲ့အကြွေးနဲ့ သားရဲ့ပြန် ပေးဆပ်ခြင်းလို့ ခေါ်တာလား"
လင်းချင်းယင်က ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး :
"ဒီနားလည်မှုက မှန်တာပဲ။ လွန်ခဲ့တဲ့ရက် အနည်းငယ်အတွင်း မင်းရဲ့ကြိုးစားအားထုတ်မှုအတွက် ငါ မင်းကို ဗေဒင်ဟောပေးမယ်။ မနက်ဖြန် မင်း မိဘရဲ့အိမ်မှာပဲနေ ... အပြင်မထွက်ဖို့ သတိရပါ"
ကျန်းဝေ၏နှလုံးသား တုန်လှုပ်သွားသော်လည်း သူ၏အမူအရာမှာ ပို၍ လေးနက်လာခဲ့သည် :
"ချန်ယွီချန်က ကျွန်တော်တို့ အိမ်တံခါးဆီကို လာမှာလား။ သွေးညှစ်ထုတ်တာလိုမျိုး ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုတွေ လုပ်ထားရမလား။"
လင်းချင်းယင်သည် ကျန်းဝေ အနီးတစ်ဝိုက်ရှိ အနီရောင်နှင့် အဝါရောင် ဝိညာဉ်စွမ်းအင်များကို ဖမ်းယူရန် သူ(မ)၏လက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီး၊ သူ၏ ဘဝနန်းတော်တွင် မမြင်နိုင်သော အဆောင်လက်ဖွဲ့တစ်ခုကို ရေးဆွဲလိုက်သည် :
"မင်း ဘာမှလုပ်စရာမလိုပါဘူး။ ဒီအတိုင်း သူကိုယ်တိုင် ဘယ်လိုသေမလဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်ပါ"
လင်းချင်းယင်က သူ၏နဖူးကို ထိလိုက်ပြီးနောက်၊ ကျန်းဝေသည် ရုတ်တရက် ပို၍ သက်တောင့်သက်သာရှိသလို ခံစားလိုက်ရ၏။
*
"သဘက်ခါ ညနေ ၃ နာရီမှာ မင်း ငါ့ကို ဒီမှာ စောင့်နေပါ"
ယခုရက်ပိုင်းအတွင်း လင်းချင်းယင်၏ စကားများသည် ကျန်းကျန်ကော်၏ နားထဲတွင် တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေသေးသည်။
တကယ်တော့ သူ၏မိသားစုက အများပြည်သူပန်းခြံ အနီးတွင် နေထိုင်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ အခုတလော သူက အိပ်မပျော်နိုင် ဖြစ်လျက်။
သူ၏ ကျန်မိသားစုဝင်များကို မထိခိုက်စေရန်အတွက် ကျန်းကျန်ကော်သည် အရုဏ်မတက်ခင် အမြဲတမ်း အပြင်ထွက်သွားပြီး၊ မနက် ၇ နာရီ သို့မဟုတ် ၈ နာရီလောက်တွင် အိမ်သို့ ပြန်လာ၏။
ထိုနေ့တွင် သူသည် အများပြည်သူပန်းခြံကို ဖြတ်သွားပြီး လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။
ပန်းခြံတွင် ခဏလောက် လှည့်ပတ်ပြီးနောက်မှာတော့၊ သူသည် သစ်ပင်အိုကြီးတစ်ပင်ကို တွေ့ခဲ့သည်။ ထိုတွင် လူသုံးယောက်ကို လူတစ်စုက ဝိုင်းထားလျက်။
သူသည် စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် စောင့်ကြည့်ရန် ရောက်လာပြီး ဗေဒင်ဟောနေသည့် မိန်းမငယ်လေး တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ပထမတော့ သူက အလေးအနက်မထားခဲ့ပေ။
သူ့ဘဝတွင် ဗေဒင်ဆရာများစွာကို မြင်တွေ့ဖူးသော်လည်း၊ အများစုမှာ အသက် ၄၀ သို့မဟုတ် ၅၀ လောက်ဖြစ်ကြသည်။ ဒါဆို မိန်းမငယ်လေး တစ်ယောက်က ဘာကို ခန့်မှန်းနိုင်မလဲ?
ဒါပေမဲ့ ခဏလောက်ကြည့်ပြီးနောက်တွင်၊ ကျန်းကျန်ကော်သည် အနည်းငယ် အံ့သြသွား၏။ မိန်းမငယ်လေးက အခြေခံအားဖြင့် ဘာကိုမှ မမေးခဲ့ပေ။
သူ(မ)သည် ရေးထားသော စာလုံးကိုကြည့်ပြီး၊ သူတို့ရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ရုံဖြင့် တစ်ဖက်သူက တွက်ချက်ချင်သည့် အရာကို ပြောပြနိုင်သည်။ သူ သိသော ဗေဒင်ဆရာများသည် သူမနှင့် မတူပေ။
မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း သူ(မ)သည် ချိန်းဆိုထားသည့် လူ ၁၀ ဦးကို ဗေဒင်ဟောပြီးသွားသည်။ နောက်လာမည့် ဗေဒင်ဟောခြင်း အစည်းအဝေးကို ၇ ရက်အကြာတွင် ကျင်းပမည်ဖြစ်သည်။
သူ့ဘေးနားရှိ လူများက အပြေးအလွှား လာတက်ကြမည်။ သူသည် တုံ့ဆိုင်းနေချိန်တွင် ဆရာသခင်ငယ်လေးက သူ့အား လက်ညိုးထိုးပြီး၊ နောက်နေ့ နေ့လည် ၃ နာရီမှာ တွေ့ရန် ပြောခဲ့သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ထိုအချိန်တွင် ကျန်းကျန်ကောနှင့် ဆရာသခင်ငယ်လေးတို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်နေကြသည်။ တစ်ဖက်သူ၏ မျက်လုံးများသည် အလွန်ကြည်လင်နေသော်လည်း၊ သူ(မ)သည် သူ့အား ဖြတ်မြင်နိုင်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။
ကျန်းကျန်ကောသည် အရင်ကတည်းက ပိုက်ဆံကို ပြင်ဆင်ခဲ့သော်လည်း၊ သူသည် တုံ့ဆိုင်းနေပြီး၊ ချိန်းထားသည့်အချိန်ရောက်လျှင် သွားရမလားဆိုတာ မသိတော့ပေ။
အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ကျန်းကျန်ကောသည် တီဗီ တင်ထားသော ဗီရိုပေါ်ရှိ သူ့မြေးမလေး၏ ဓာတ်ပုံများကို ကြည့်လိုက်ပြီး၊ နောက်ဆုံးတွင် သူသည် စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ ထို့နောက် သူ ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည့် အိတ်ကို ကိုင်ကာ ထွက်သွားလေသည်။
ဩဂုတ်လ၏ နေ့လယ် ၃ နာရီအချိန်သည် အပူဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။ လူများ၏ဦးရေပြားသည် နေရောင်အောက်တွင် ပူသည်ဟု ခံစားခဲ့ရပေမဲ့၊ အများပြည်သူပန်းခြံတွင် လူ အများအပြား ရှိနေဆဲ။
ကျန်းကျန်ကောသည် အရိပ်ထဲတွင် ပုန်းမနေချင်ခဲ့ပေ။ သူ၏ခေါင်းကို ငုံ့ကာ ခြေဖဝါးအောက်ရှိ အုတ်ခဲများကို ရေတွက်နေခဲ့သည်။ သူသည် သစ်ပင်အိုကြီးအောက်ကို ရောက်သောအခါတွင်၊ သူ၏ လက်ကောက်ဝတ်ပေါ်မှ နာရီကို မသိစိတ်အရ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အတိအကျကို ညနေ ၃ နာရီလောက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။
လင်းချင်းယင်သည် မြေပြင်ပေါ်တွင် တင်ပျဉ်ခွေထိုင်နေသေးသည်။ သူ(မ)တွင် ဖြူဖွေးနုပျိုသော အသားအရည်ရှိပြီး၊ သူ(မ)သည် အမှန်တကယ် ဗေဒင်ဆရာဖြစ်မှန်း မည်သူမျှ မထင်မိပေ။
"အဲဒါကို စဉ်းစားဖို့ ကျွန်မ ရှင့်ကို အချိန်အလုံအလောက် ပေးထားပြီးပြီ။ ရှင် ကိစ္စတွေကို တွေးပြီးပြီလား"
လင်းချင်းယင်၏ ရှင်းလင်းပြတ်သားသော အသံသည် ကျန်းကျန်ကော၏ နှလုံးသားကို တိုက်ရိုက် ထိမှန်ခဲ့ပြီး သူ့အား ပြန်လည် သတိဝင်လာစေသည်။
ကျန်းကျန်ကောသည် လင်းချင်းယင်ကို တုံ့ဆိုင်းစွာဖြင့် ကြည့်ပြီး ခဏအကြာတွင် ပြောလိုက်သည် :
"ကျွန်တော့်မိသားစုက အခုတလော ပြဿနာတွေ ကြုံနေရတယ်။ တစ်စုံတစ်ခုက ကျွန်တော်တို့ကို နှောင့်ယှက်နေသလားဆိုတာ သိချင်ပါတယ်"
လင်းချင်းယင်သည် သူ(မ)၏လက်ထဲရှိ လိပ်ခွံလေးကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပြီး၊ သူ့အား အပြုံးဖြင့် ကြည့်လိုက်သည် :
"သေဆုံးမှုတစ်ခု၊ ဒဏ်ရာတစ်ခုနှင့် နာမကျန်းမှုတစ်ခု... အရာတွေက တကယ်ကို ကောင်းကောင်း မသွားနိုင်ဘူးပဲ။"
....................
Zawgyi
က်န္းေဝသည္ စိတ္လွုပ္ရွားစြာျဖင့္ မ်က္ရည္စက္လက္က်ကာ၊ ျပဳတ္က်ခါနီး အိတ္မ်ားကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္ :
"အစ္ကိုဖက္တီး၊ အစ္ကိုက တကယ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုႀကီးပဲ!"
ဖက္တီးဝမ္သည္ က်န္းေဝကို ေဘးသို႔ ကန္ထုတ္ရန္ သူ၏ေျခေထာက္ကို မလိုက္ၿပီး ေဒါသတႀကီး ေျပာလိုက္သည္ : "ငါ့ မ်ိဳးရိုးနာမည္က ဝမ္!"
ႏွစ္ေယာက္သား မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ပစၥည္းအစုံလိုက္ျဖင့္ သယ္သြားၾကသည္။ လင္းခ်င္းယင္၏အိမ္ရွိ ေရခဲေသတၱာသည္ ႀကီးႀကီးမားမား မဟုတ္ေသာ္လည္း ဗလာျဖစ္ေနသည္။ အထဲတြင္ ဘာကိုမွ မျမင္နိုင္ေပ။
က်န္းေဝႏွင့္ ဖက္တီးဝမ္တို႔သည္ ေရခဲေသတၱာထဲသို႔ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္မ်ားကို ထည့္ၿပီး၊ သူတို႔၏ပါးစပ္ထဲသို႔ ေရခဲမုန႔္ကို ထည့္ရန္ အတူတကြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ က်န္းေဝသည္ လင္းခ်င္းယင္ကို အေကာင္းဆုံးတစ္ခု ေရြးခ်ယ္၍ ကူညီရန္ မေမ့ခဲ့ေပ။ ၎ကို ထုပ္ပိုးၿပီးသည္ႏွင့္ သူ(မ)ကို ေပးလိုက္၏။
လင္းခ်င္းယင္က ေရခဲမုန႔္ကို လွမ္းယူၿပီး ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ သူ(မ)သည္ ေအးစိမ့္ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ နို႔အရသာကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ေသာအခါတြင္၊ သူ(မ)၏ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားသည္ :
"ဒါက တကယ္ကို အရသာရွိတာပဲ!"
က်န္းေဝသည္ လင္းခ်င္းယင္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသြားသည္။ သူသည္ ဆရာသခင္၏ ေဗဒင္ေဟာစြမ္းရည္ကို မၾကည့္လၽွင္၊ သူ(မ)သည္ အလြန္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။
*
ေန႔ခင္းဘက္အတြင္း သင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားၿပီး၊ ညဘက္အခ်ိန္တြင္ အိမ္စာမ်ားကို လုပ္ၿပီးေနာက္၊ လင္းခ်င္းယင္သည္ မနက္ေစာေစာထ၍ က်င့္ႀကံသည္။ လင္းခ်င္းယင္သည္ က်င့္ႀကံျခင္း၌ က်န္ရွိေသာ ေႏြရာသီအားလပ္ရက္အားလုံးကို အသုံးျပဳရန္ မေစာင့္နိုင္ေပ။ အခ်ိန္ တစ္မိနစ္ေတာင္ မျဖဳန္းခ်င္ခဲ့ပါ။
က်န္းေဝသည္ အထက္တန္းေက်ာင္း ပထမႏွစ္အတြက္ သခၤ်ာစာအုပ္ကို အၿပီးသတ္ရန္ ၃ ရက္ခြဲ အခ်ိန္ယူခဲ့ရသည္။ သူသည္ လင္းခ်င္းယင္ကို သင္ခန္းစာမ်ား ေလ့က်င့္ေပးၿပီး ကူညီရန္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
သခၤ်ာစာအုပ္ကို ပိတ္ၿပီးေနာက္၊ က်န္းေဝသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ၊ က်န္ရွိေနေသာ ဖတ္စာအုပ္မ်ားကို ရွာေဖြလိုက္သည္ : "ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔လည္မွာ ဘာကို ေလ့လာၾကမလဲ"
"ငါ မင္းကို ေန႔လည္ခင္းမွာ အားလပ္ရက္ ေပးလိုက္မယ္။ မနက္ျဖန္ မင္း ဒီကို လာစရာ မလိုဘူး"
လင္းခ်င္းယင္က အိမ္စာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ဆီ ေပးလိုက္သည္ :
"ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ငါ့အိမ္စာေတြ မၿပီးနိုင္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ဒီစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို မင္းရဲ့ဂ႐ုစိုက္မွုေအာက္မွာ ငါ ထားခဲ့လိုက္မယ္။ သဘက္ခါမွာ ဒါရဲ့ အေျဖမွန္ကို ေရးနိုင္မယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္"
က်န္းေဝသည္ လင္းခ်င္းယင္က သူ႔ဆီကို အတင္းအၾကပ္ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ အိမ္စာမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သူ(မ)ကို မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကည့္လိုက္မိသည္ :
"ဆရာသခင္ပဲ သင္ခန္းစာေတြကို ေလ့လာၿပီး ကူညီဖို႔ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ အိမ္စာေတြ ေပးေနတာလဲ"
လင္းခ်င္းယင္က သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး : "မင္း အေဖက သေဘာတူထားတယ္ေလ"
က်န္းေဝသည္ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ သူ၏ဖခင္ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို သတိရၿပီး၊ စာအုပ္မ်ားကို အင္တင္တင္ျဖင့္ လက္ခံခဲ့သည္ :
"ဒါက ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ဖခင္ရဲ့အေႂကြးနဲ႔ သားရဲ့ျပန္ ေပးဆပ္ျခင္းလို႔ ေခၚတာလား"
လင္းခ်င္းယင္က ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး :
"ဒီနားလည္မွုက မွန္တာပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ အနည္းငယ္အတြင္း မင္းရဲ့ႀကိဳးစားအားထုတ္မွုအတြက္ ငါ မင္းကို ေဗဒင္ေဟာေပးမယ္။ မနက္ျဖန္ မင္း မိဘရဲ့အိမ္မွာပဲေန ... အျပင္မထြက္ဖို႔ သတိရပါ"
က်န္းေဝ၏ႏွလုံးသား တုန္လွုပ္သြားေသာ္လည္း သူ၏အမူအရာမွာ ပို၍ ေလးနက္လာခဲ့သည္ :
"ခ်န္ယြီခ်န္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တံခါးဆီကို လာမွာလား။ ေသြးညႇစ္ထုတ္တာလိုမ်ိဳး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွုေတြ လုပ္ထားရမလား။"
လင္းခ်င္းယင္သည္ က်န္းေဝ အနီးတစ္ဝိုက္ရွိ အနီေရာင္ႏွင့္ အဝါေရာင္ ဝိညာဥ္စြမ္းအင္မ်ားကို ဖမ္းယူရန္ သူ(မ)၏လက္ကို ဆန႔္ထုတ္ၿပီး၊ သူ၏ ဘဝနန္းေတာ္တြင္ မျမင္နိုင္ေသာ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕တစ္ခုကို ေရးဆြဲလိုက္သည္ :
"မင္း ဘာမွလုပ္စရာမလိုပါဘူး။ ဒီအတိုင္း သူကိုယ္တိုင္ ဘယ္လိုေသမလဲဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ပါ"
လင္းခ်င္းယင္က သူ၏နဖူးကို ထိလိုက္ၿပီးေနာက္၊ က်န္းေဝသည္ ႐ုတ္တရက္ ပို၍ သက္ေတာင့္သက္သာရွိသလို ခံစားလိုက္ရ၏။
*
"သဘက္ခါ ညေန ၃ နာရီမွာ မင္း ငါ့ကို ဒီမွာ ေစာင့္ေနပါ"
ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း လင္းခ်င္းယင္၏ စကားမ်ားသည္ က်န္းက်န္ေကာ္၏ နားထဲတြင္ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနေသးသည္။
တကယ္ေတာ့ သူ၏မိသားစုက အမ်ားျပည္သူပန္းၿခံ အနီးတြင္ ေနထိုင္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ အခုတေလာ သူက အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ ျဖစ္လ်က္။
သူ၏ က်န္မိသားစုဝင္မ်ားကို မထိခိုက္ေစရန္အတြက္ က်န္းက်န္ေကာ္သည္ အ႐ုဏ္မတက္ခင္ အျမဲတမ္း အျပင္ထြက္သြားၿပီး၊ မနက္ ၇ နာရီ သို႔မဟုတ္ ၈ နာရီေလာက္တြင္ အိမ္သို႔ ျပန္လာ၏။
ထိုေန႔တြင္ သူသည္ အမ်ားျပည္သူပန္းၿခံကို ျဖတ္သြားၿပီး လမ္းေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
ပန္းၿခံတြင္ ခဏေလာက္ လွည့္ပတ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့၊ သူသည္ သစ္ပင္အိုႀကီးတစ္ပင္ကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ ထိုတြင္ လူသုံးေယာက္ကို လူတစ္စုက ဝိုင္းထားလ်က္။
သူသည္ စူးစမ္းလိုစိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ေရာက္လာၿပီး ေဗဒင္ေဟာေနသည့္ မိန္းမငယ္ေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ပထမေတာ့ သူက အေလးအနက္မထားခဲ့ေပ။
သူ႔ဘဝတြင္ ေဗဒင္ဆရာမ်ားစြာကို ျမင္ေတြ႕ဖူးေသာ္လည္း၊ အမ်ားစုမွာ အသက္ ၄၀ သို႔မဟုတ္ ၅၀ ေလာက္ျဖစ္ၾကသည္။ ဒါဆို မိန္းမငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ဘာကို ခန႔္မွန္းနိုင္မလဲ?
ဒါေပမဲ့ ခဏေလာက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္တြင္၊ က်န္းက်န္ေကာ္သည္ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြား၏။ မိန္းမငယ္ေလးက အေျခခံအားျဖင့္ ဘာကိုမွ မေမးခဲ့ေပ။
သူ(မ)သည္ ေရးထားေသာ စာလုံးကိုၾကည့္ၿပီး၊ သူတို႔ရဲ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္႐ုံျဖင့္ တစ္ဖက္သူက တြက္ခ်က္ခ်င္သည့္ အရာကို ေျပာျပနိုင္သည္။ သူ သိေသာ ေဗဒင္ဆရာမ်ားသည္ သူမႏွင့္ မတူေပ။
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း သူ(မ)သည္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ လူ ၁၀ ဦးကို ေဗဒင္ေဟာၿပီးသြားသည္။ ေနာက္လာမည့္ ေဗဒင္ေဟာျခင္း အစည္းအေဝးကို ၇ ရက္အၾကာတြင္ က်င္းပမည္ျဖစ္သည္။
သူ႔ေဘးနားရွိ လူမ်ားက အေျပးအလႊား လာတက္ၾကမည္။ သူသည္ တုံ႔ဆိုင္းေနခ်ိန္တြင္ ဆရာသခင္ငယ္ေလးက သူ႔အား လက္ညိဳးထိုးၿပီး၊ ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ ၃ နာရီမွာ ေတြ႕ရန္ ေျပာခဲ့သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္းက်န္ေကာႏွင့္ ဆရာသခင္ငယ္ေလးတို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ တစ္ဖက္သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အလြန္ၾကည္လင္ေနေသာ္လည္း၊ သူ(မ)သည္ သူ႔အား ျဖတ္ျမင္နိုင္သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။
က်န္းက်န္ေကာသည္ အရင္ကတည္းက ပိုက္ဆံကို ျပင္ဆင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ သူသည္ တုံ႔ဆိုင္းေနၿပီး၊ ခ်ိန္းထားသည့္အခ်ိန္ေရာက္လၽွင္ သြားရမလားဆိုတာ မသိေတာ့ေပ။
အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ က်န္းက်န္ေကာသည္ တီဗီ တင္ထားေသာ ဗီရိုေပၚရွိ သူ႔ေျမးမေလး၏ ဓာတ္ပုံမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူသည္ စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူ ျပင္ဆင္ထားခဲ့သည့္ အိတ္ကို ကိုင္ကာ ထြက္သြားေလသည္။
ဩဂုတ္လ၏ ေန႔လယ္ ၃ နာရီအခ်ိန္သည္ အပူဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လူမ်ား၏ဦးေရျပားသည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပူသည္ဟု ခံစားခဲ့ရေပမဲ့၊ အမ်ားျပည္သူပန္းၿခံတြင္ လူ အမ်ားအျပား ရွိေနဆဲ။
က်န္းက်န္ေကာသည္ အရိပ္ထဲတြင္ ပုန္းမေနခ်င္ခဲ့ေပ။ သူ၏ေခါင္းကို ငုံ႔ကာ ေျခဖဝါးေအာက္ရွိ အုတ္ခဲမ်ားကို ေရတြက္ေနခဲ့သည္။ သူသည္ သစ္ပင္အိုႀကီးေအာက္ကို ေရာက္ေသာအခါတြင္၊ သူ၏ လက္ေကာက္ဝတ္ေပၚမွ နာရီကို မသိစိတ္အရ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ အတိအက်ကို ညေန ၃ နာရီေလာက္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။
လင္းခ်င္းယင္သည္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ေနေသးသည္။ သူ(မ)တြင္ ျဖဴေဖြးႏုပ်ိဳေသာ အသားအရည္ရွိၿပီး၊ သူ(မ)သည္ အမွန္တကယ္ ေဗဒင္ဆရာျဖစ္မွန္း မည္သူမၽွ မထင္မိေပ။
"အဲဒါကို စဥ္းစားဖို႔ ကၽြန္မ ရွင့္ကို အခ်ိန္အလုံအေလာက္ ေပးထားၿပီးၿပီ။ ရွင္ ကိစၥေတြကို ေတြးၿပီးၿပီလား"
လင္းခ်င္းယင္၏ ရွင္းလင္းျပတ္သားေသာ အသံသည္ က်န္းက်န္ေကာ၏ ႏွလုံးသားကို တိုက္ရိုက္ ထိမွန္ခဲ့ၿပီး သူ႔အား ျပန္လည္ သတိဝင္လာေစသည္။
က်န္းက်န္ေကာသည္ လင္းခ်င္းယင္ကို တုံ႔ဆိုင္းစြာျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ေျပာလိုက္သည္ :
"ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုက အခုတေလာ ျပႆနာေတြ ၾကဳံေနရတယ္။ တစ္စုံတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေႏွာင့္ယွက္ေနသလားဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္"
လင္းခ်င္းယင္သည္ သူ(မ)၏လက္ထဲရွိ လိပ္ခြံေလးကို ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ၿပီး၊ သူ႔အား အျပဳံးျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္ :
"ေသဆုံးမွုတစ္ခု၊ ဒဏ္ရာတစ္ခုႏွင့္ နာမက်န္းမွုတစ္ခု... အရာေတြက တကယ္ကို ေကာင္းေကာင္း မသြားနိုင္ဘူးပဲ။"
....................