MAGO'S POV
Panibagong mga katanungan ang bumalot sa isipan ko. Baka sa kanya nanggagaling yung amoy? Binabae pala 'to? Kailan pa tinamad si Jace mag-drive? Nangangailangan ba 'to ng extra income kaya pinasok ang pagiging driver?
Kita kong mamahalin ang suot nitong all-black suit na kumikinang pa na akala mo'y aattend ng hearing, pero pasado na sa pagiging driver. Driver ng limo.
I was the one who break the deafening silence surrounded us.
"Ryo? Anong ginagawa mo dito sa kotse ni Jace?" takhang tanong ko kay Ryo.
Mabilis na umarko ang isang kilay ni Ryo sa tanong ko. "Jace?"
"Jace Selvestre. Hindi mo kilala?" tanong ko uli.
"I do know him... But what should I care about his car?" angil niya at humalukipkip.
"Nasa loob ka ng sasakyan niya tapos tinatanong mo kung bakit ka dapat may paki? Papasok-pasok ka bilang driver tapos 'di mo alam kung sinong amo mo? Naka drugs ka ba? Ang lakas ng tama mo!"
Hindi makapaniwalang umiwas ako sa kanya ng tingin. Pinanganak ba siyang blurred? Ang labo kausap e!
"Excuse me?"
Hinuli ni Ryo ang mga mata ko at salubong ang mga kilay niyang tinitigan ako. Kinabahan naman agad ako sa klase ng titig niya. Parang any seconds now ay papatayin ako.
"Seryoso hindi mo alam na kay Jace itong kotse?" kabadong usap ko.
"Wait. Are you telling me that I look like Jace's driver?" naaaliw niyang wika. Alanganin akong tumango. "Well, guess what. I'm not and this is my car."
Literal na napahiya ako. Nanlalaki pa ang mga matang napatitig kay Ryo, sinusuri kung hindi ba niya ako binibiro tulad noong una kaming magkakilala.
"I'm not lying... kung yan man ang iniisip mo," he said.
Ngumisi siya sa paraan na mababasa mo paring seryoso siya, senyas na nagsasabi nga siya ng totoo. As if naman isang mayaman na katulad niya ang mangangailangan pa ng extra income.
"I'm so sorry. I didn't know. Parehas kasi kayo ng kotse," saad ko sabay lalabas na sana ng sasakyan niya kung hindi lang sana niya ako pinigilan.
Wala sa sariling nabawi ko ang braso ko mula sa kanya nang mataranta bigla dahil sa kuryenteng gumapang sa sistema ko.
I hurriedly smiled at him with an apologetic look etched on my face.
Kapagkuwan mabilis akong lumabas sa sasakyan bagaman may gusto pang sabihin si Ryo sa akin.
"Wait, Miss. You dropped something."
Naghuramentado ang puso ko sa kaba nang bumukas ang pintuan sa driver seat at iniluwa noon si Ryo. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko at walang ano-ano'y bigla na lang ako tumakbo at nag-tago sa likod ng malaking trash bin.
Nagsama sa dibdib ko ang hingal at bilis ng tibok ng puso ko.
Ilang sandali ang lumipas bago ko naisipang sumilip. Bumalatay sa akin ang gulat pagkakita kong nandoon parin si Ryo, palinga-linga ito.
Mayamaya ay napakamot ito sa batok nang walang 'ako' siyang nakita saka matunog na ngumiti dahilan para pamulahan ako ng pisngi.
His smile is the definition of serenity. It's so warm, beautiful and innocent, making me smile too. Tila ngayon lang siya ngumiti ng gano'n.
"What are you doing?" Bigla akong napatalon at napasigaw sa gulat.
Muntik pa akong makita ni Ryo nang mapadako ang tingin niya sa trash bin. 'Buti na lang mabilis kong naitago ang kalahati ng mukha kong nakasilip at pumihit paharap. Sumenyas ako na 'wag maingay sa babaeng naka yellow summer dress na pinatungan ng denim jacket bago pinahinga ang likod at ulo sa trash bin.
Ilang minuto ang lumipas at wala namang Ryo ang nag-pakita sa 'min kaya nakahinga ako ng maluwag.
"Sorry. May tinataguan lang—" Pinutol ako ng babaeng kaharap sa pamamagitan ng pagbuga ng usok sa pagmumukha ko galing sa sigarilyong hawak.
Sunod-sunod akong napaubo.
What the fuck?! Is she trying to kill me?
Ito ang isa sa dahilan kung bakit ayaw kong mag-sigarilyo kahit anong pilit ng mga toxic kong cof dati e. Bukod sa nakakasira ito sa baga, iba ang nagagawa nito sa 'kin. Hindi lang kasi ako allergy sa bulaklak na lilac kundi sa cigarettes and wildfire smokes. Kundi ako ubo ng ubo na halos isuka ko na lalamunan ko, pantal naman ang inaabot ko.
"Why did you do that?!" Pinaningkitan ko ang babaeng binugahan ako ng usok sa mukha.
"That's my signature move when I don't want someone talk to me." Nag-poker face ito.
"E, nagtanong ka! Syempre sasagutin ko! Gago ka ba?" mariin na singhal ko sa kanya.
'Pag talaga inaatake ako ng allergies ko e hindi ko napipigilan ang sarili kong sumabog. Sino ba naman hindi 'di ba? Tapos sinadya niya pa kaysa naman yung pabango ni Damon na coincidence lang!
"I don't care."
Napairap na lang ako sa nakakaasar na ngising nakaukit sa labi niya, tuwang-tuwa yata siya na nanggagalaiti ako sa inis.
"Don't care mo mukha mo! D'yan ka na nga! Siraulo! Ang lakas ng trip mo!" Iritadong-iritado ako na lumisan doon.
Mabuti at wala na si Ryo sa pwesto niya kanina kasama ang sasakyan niya kaya dire-diretso akong nakalapit kanila Jace at Noreen na nag-aalala.
Napatayo sila ng tuwid sa pagkakasandal sa hamba ng kotse ni Jace pagkakita sa akin.
"Sa'n ka galing?" ani Noreen.
"Nauna ka na bang kumain? Sana hinintay mo na kaming matapos sa pag-aaway para sabay sabay na tayong kumain. Panget mo namang kabonding, Mago!" si Jace. Bumuntong-hininga ako, hindi pa rin nawawala ang init ng ulo sa babae.
Tumango lang ako sa kanila at inaya silang sa villa na lang nila Jace sila mag-lunch.
Nagpapahinga na ako sa kwarto na inihanda para sa 'kin ng Mayordoma nila dito. Pero nasa isip ko parin yung babae.
I swear kapag nakita ko ulit ang babaeng 'yon na hindi na ako allergy sa usok, siya naman bubugahan ko, yung sigarilyo na ng kapre para sakupin lahat ng butas sa mukha niya! Gago!
RYO'S POV
My brows rose in surprise at what my older brother, Reiko, just said on the other line. I couldn't believe at first that she's in the airport we own; I own. But I drove there as soon as I processed what is happening.
Pinaglalapit kami ng tadhana.
I smiled involuntarily and my eyes sparkled the moment I saw her laughing with her friends. It's like the world is in slow motion. Her eye smiles are addicted to stare. All parts of her face actually, especially the softness and natural glossy of her lips where I surrendered my first kiss.
Naglaho lamang ang ngiti ko nang dumapo ang paningin ko sa kasama ni Mago na lalaki. It's Jace.
He's smiling from ear to ear while staring at Mago. Maliwanag ang ekspresyon nito 'di tulad kapag kaharap niya ako na kundi malamig ay blangko.
Bagaman malayo ang kinaroroonan ko sa kanila, napaarko ang isang kilay ko matapos kong makita na inakbayan ni Jace si Mago. Hindi pa ito nakuntento hinagkan pa niya sa sentido ang dalaga.
"I miss you," Jace mouthed while Mago just chuckled in response, nudging his waist.
My jaw clenched.
"Fuck!" I cursed under my breath. Jealousy shrouded my entire being. I couldn't stand the sight so I immediately looked away. My grip on the steering wheel tightened.
"Palagi ko na lang ba kaagaw si Jace?" bulong ko sa sarili.
I heaved a deep breath to stop myself from shouting in anger. Mariin pa akong pumikit para kalimutan ang nasaksihan. But that doesn't help at all. My anger at Jace only got worse when what I saw played in my mind like a broken plaque. Para akong magkakaroon ng migraine.
I just calmed down as I saw Mago's smiling face. Ewan ko kung anong nangyari sa 'kin pero naramdaman ko na lang na lumiwanang ang buong paligid.
"Hello?" I was startled.
Puta. "Don't you know how to knock?!" sigaw ko kay Runa; ang kakambal ni Riki na nauna sa akin, pagkatapos kong buksan ang window sa tabi ko.
"I just knocked. 'Wag kang feeling na hindi," mataray ngunit kalmado niyang tugon. "What are you doing here? I thought you're busy? Did you not receive Father's message that we are having a family lunch meeting?" she asked, arching a brow.
"I didn't receive 'cause I read it on my schedule. There's a difference. Stupid!" masungit kong sagot.
She just scoffed.
"Wait. What are you also doing here, by the way? Are you going to pick up Reiko and his wife?"
"Ate Tina, brother." Pinalatakan niya ako because hindi ko na naman maalala ang pangalan ng babae kahit wala naman akong paki. "Anyway, I'm not their driver, Ryo. I'm Kuya's stepsibling. Pick themselves up. Why should I care!" Runa added, chewing something.
"I recorded that," pananakot ko sa kanya.
"So?" Tinaasan niya ako ng kilay. "Like I said, why should I care?"
I shrugged at Runa.
"Alis na nga! May gagawin pa ako. Panira ka ng moment masyado!" I commanded after gesturing my left hand to shoo Runa away.
"Since when did you have time for that?"
"None of your damn business, sister."
"Like I care."
She disappeared from my sight after rolling her eyes at me. I just hissed and let out a chuckle. Masyado yata akong masaya ngayon para hindi siya bigyan ng cold shoulder.
I then closed the window.
I was about to start the engine to catch up with our family lunch meeting dahil hindi pwedeng wala ako doon when I froze in my seat.
Mago just ride in the back of my Porsche Macan!
While staring at her up this close, makes my heart happy and go wild.
I thought the day we kissed was the last day I'll see her. I never thought that she will go here to study for college.
Mabilis akong nasaktan nang pagkamalan niya akong driver ni Jace. Tsk. He wish. I will never work with him as a driver!
"Mabuti pang ikaw Mago. Kahit walang sweldo, araw-araw lang kita makita, okay na."
Gusto kong sabihin sa kanya but I would not because she might get uncomfortable like the first time we met na prinangka ko siya.
Ilang beses kong pinigilan ang sarili kong ngumiti at ipakitang nananabik akong makita siyang muli. Pero hindi na ako nakapagpigil nang akmang bababa siya ng sasakyan. Hindi ko alam kung naramdaman niya rin ang kakaibang kuryente na naramdaman ko sa pagdikit ng kamay ko at braso niya.
Nagulat nga lang ako nang tumakbo siya sa kung saan. Ngumuso ako. May iaabot sana ako e.
Napatawa na lang ako habang nakatingin sa bagay na nasa palad ko at iling-iling na sumakay sa kotse saka nagmaneho paalis.
"On time," my father told me as soon as I nodded to greet him and sat in my chair in the dining hall.
"Where have you been?" may diin namang tanong ni Father sa kakapasok pa lang na si Riki.
"Galing mo talaga, Dad! 'Pag si Ryo mo, okay lang. Tapos 'pag ako, saan agad nanggaling? Lupit ah!"
'Yon ang inaasahan kong sasagutin ni Riki sa aming ama pero hindi kapani-paniwala na walang imik lang itong umupo sa pwesto niya sa hapagkainan. Kahit ang mga tao sa hapag ay gulat na gulat din na nakasunod lang ng tingin kay Riki.
Lumipat kalaunan ang tingin ni Tita Liya sa bagong pasok pa lang sa dining hall na si Runa.
"Iha, kanino ka sumabay?"
"Ryo," tipid na ani Runa sa kanyang ina.
I didn't complained on that because although we treat each other like we're not siblings, I always got her back.
Tita Liya looked at me, asking for conformation. Bahagya lamang akong tumango sa kanya.
"Thank you, Iho," she said.
Hindi nakatakas sa aking paningin ang matalim na tinging pinupukol sa 'kin ni Riki. Mas minabuti ko na lang 'yon ignorahin kaysa pukulan din siya ng malamig na tingin.
"Since we are all here," panimula ni Dad ng makumpleto kami. "Let us pray first before the announcement."
I already know what he will going to announce. Ito ay tungkol sa lumalagong business niya sa Italy na plano niya ng ilipat sa akin tulad lang ng organisasyon at iba pang business na pinamumunuan niya dati. Pinag-usapan na namin 'yon no'ng isang araw. It was the first time I said no to him because I know, the moment he will say that in front of our family, may magagalit. Not that I care but ever since that kiss happened, wala na akong ibang inisip kundi ang pagiging kuntento sa kung ano man ang meron ako ngayon... Mago is the only thing missing.
Wala sa sariling napangiti ako habang nakatitig sa plato ko nang maalala ulit ang nakangiting mukha nito. It was as if she's the source of my happiness.
My stares turned cold in an instant as scenario from fifteen years ago flashed inside my mind.
Kung dati ay tutol ang lahat sa pagmamahal na meron ako para sa kanya, ngayon I will do everything in my power to stop anyone from taking what's mine.
A/N:
Hello to my silent readers. Good evening. Please be advised that this story is focused on female and male lead's POV. But Ryo's POV will be limited.
Thank you for reading.