Unicode
"အပြင်သွားစရာရှိတယ်……ခင်ဗျားလိုက်ခဲ့……"
အခန်းကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေတုန်းရှိသေးသူအပြင်သွားဖို့ကိုလိုက်ခဲ့ခိုင်းနေပြန်တဲ့ရဏသဝဏ်ကြောင့်မှိုင်းညှို့အတော်လေးစိတ်အချဉ်ပေါက်သွားရသည်။ ဘယ့်နှယ့်သူ့ဆီမှာအလုပ်ပြန်ဝင်တာတစ်ပတ်ပဲရှိသေးတယ် ၊ အရင်ကcompanyရဲ့ရာထူးရာခံရှိတဲ့လူဆိုတဲ့မျက်နှာမှမထောက် အောက်ခြေသိမ်းကအစအကုန်ကိုခိုင်းနေတော့တာ။ ပြီးရင်လည်းအလုပ်တွေကိုဘယ်ကဘယ်လိုရှာထားသလဲမသိ ၊ ထောင့်ကိုစေ့နေတာပဲ။
"သွားမယ်……ချိန်းတဲ့ကိစ္စနောက်ကျသွားရင်ခင်ဗျားပြန်အလျော်ပေးနိုင်မှာမို့လို့လား……"
"လိုက်ခဲ့မှာပေါ့ သွားနှင့်လေ……"
ဘုဆတ်ဆတ်လေသံနဲ့ပြန်ပြောမိတော့ တစ်ချက်သာပြန်စိုက်ကြည့်လာပြီးလှည့်ထွက်သွားသည်။ ခပ်ဝဲဝဲလှုပ်ခတ်သွားသည့်မီးခိုးရင့်ရောင်ဆံပင်တွေကမိမိုက်နေပေမယ့်လို့ ပိုင်ရှင်ကြောင့်ထင်ပါရဲ့ကြည့်လို့ကိုမရဘူး။
လက်ထဲကကြက်မွှေးကိုဖြစ်သလိုပစ်ချထားခဲ့လိုက်ပြီး companyထဲကထွက်ခဲ့လိုက်တော့ကားပါကင်မှာအဆင်သင့်စောင့်နေတဲ့ပြိုင်ကားအပြာလေး။ ကားပေါ်အမြန်ဝင်ထိုင်ပြီးမှသတိရသည် ၊ မှိုင်းညှို့ဖုန်းယူဖို့မေ့ခဲ့တာပဲ။
ဟူး……အဲ့ဒါရဏသဝဏ်ကြောင့်…အလုပ်လုပ်ရင်ဘယ်တော့မဆိုအလောသုံးဆယ်နဲ့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုကိုမရှိဘူး……။
_____________________________________________
"ကိုကို……"
"ခွပ်!……"
လင်းလက်တစ်ယောက် လူနာတွေရဲ့ဆေးမှတ်တမ်းကိုစစ်ဆေးနေတုန်းရုတ်တရက်အနားကပ်ပြီးခေါ်လိုက်တဲ့အသံတစ်သံကြားလိုက်ရတာကြောင့်လန့်ဖြန့်ကာလက်သီးဖြင့်ထိုးလိုက်မိခြင်း။ ထိုးလိုက်မိပြီးမှသေချာကြည့်မိတယ် ၊ မျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့ကာရပ်နေတဲ့သူကတခြားသူမဟုတ်ဘဲထူးထက်စေ……။
"ကိုကိုကျွန်တော့်ကိုအဲ့ဒီ့လောက်တောင်မုန်းတာလားဟင်…ကျွန်တော့်အသံကြားရုံနဲ့အဲ့ဒီ့လောက်တောင်ဒေါသထွက်တာလား……"
အမှတ်တမဲ့ဆိုပေမယ့်ထိုးလိုက်မိတဲ့အားကမနည်းမှန်းသိတာကြောင့်ဘယ်နားထိသွားသလဲလိုက်ကြည့်နေမိတုန်းရှိသေး ၊ မျက်ရည်တွေဝဲကာပြောလာပြန်တဲ့သူကြောင့်လူကအားနာမိရပြန်သည်။
"မဟုတ်ဘူးလေ……မင်းကရုတ်တရက်ကြီးခေါ်လိုက်တော့ ငါကလန့်သွားတာ……အဲ့ဒီ့တော့ယောင်ပြီး……ကျစ်! ငါတောင်းပန်ပါတယ်…အရမ်းနာသွားလား……"
သွေးစတစ်ချို့ကပ်ငြိနေတဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကိုခပ်ဖွဖွထိတွေ့ကာမေးမိတော့ပြုံးလာတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့အတူလက်ကိုပြန်အုပ်ကိုင်လာတဲ့လက်တစ်ဖက်။
နူးညံ့လိုက်တာ……ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့လက်ကအဲ့ဒီ့လောက်တောင်နူးညံ့ဖို့လိုလို့လား……။
"ရပါတယ်ကိုကိုရဲ့……ကျွန်တော်နည်းနည်းပဲနာတာပါ……"
မျက်ဝန်းထဲစိုက်ကြည့်ကာပြောလာသည်မို့အနေခက်ကာလက်ကိုပြန်ရုတ်မိတော့ မျက်လုံးမှေးစဉ်းသွားသည်အထိပြုံးပြလာပြန်သည်။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိပေမယ့် ကြာလေကြာလေထူးထက်စေရဲ့ပုံစံကတကာ့်ကလေးလေးနဲ့တူလာသလိုပဲ။
"ကိုကို……ကျွန်တော်ဗိုက်ဆာတယ်……"
"ဟမ်……ဗိုက်ဆာရင်သွားစားပေါ့…ငါကထမင်းဆိုင်ဖွင့်ထားတာမှမဟုတ်တာ……"
"ကျွန်တော်အရမ်းဗိုက်ဆာနေလို့ပါကိုကိုရဲ့……မနက်ကတည်းကနေအခုထိဘာမှမစားရသေးဘူး……"
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောလာတဲ့ထူးထက်စေရဲ့ပုံစံကနည်းနည်းတော့သနားစရာကောင်းသလိုလို။ လက်ကနာရီကိုကြည့်မိတော့ အချိန်က၃နာရီခွဲ။
ဒီအချိန်အထိတကယ်ပဲဘာမှမစားရသေးဘူးလား……။
"ကိုကို့သဘောပါ……ကျွန်တော်ကရပါတယ်……"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြန်တာကြောင့်သနားရတဲ့လူကလည်းဒီလူပါပဲ။
"အဟမ်း!……ငါဒီနေ့ထမင်းပိုထည့်လာမိလို့…နည်းနည်းစားရင်စားသွားပေါ့……"
"ဟီး……"
သွားတန်းဖြူဖြူလေးတွေပေါ်သည်အထိရယ်ပြလာတဲ့သူကြောင့်လင်းလက်တစ်ယောက်နည်းနည်းတောင်သွေးတိုးချင်သွားသလိုလို။
အထူအပါးမညီတဲ့ညိုတိုတိုနှုတ်ခမ်းတစ်စုံကဘာဖြစ်လို့ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်လို့ထင်နေရတာပါလိမ့်။
ဟူး……စိတ်ထိန်းစမ်း ရောင်ခြည်လင်းလက်……မင်းကstraightနော်……။
"ဒေါက်တာ…ဒေါက်တာ!!……"
အနားကိုအသည်းအသန်ပြေးလာတဲ့nurseလေးကတစ်ခုခုကိုအလျှင်လိုနေဟန်ရတာမို့မေးအသာဆတ်ပြလိုက်တော့ ခွဲစိတ်ခန်းဘက်ကိုလက်ညှိုးတထိုးထိုးနှင့်ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့စကားဆိုလာတယ်။
"လူနာတစ်ယောက်…ခွဲခန်းထဲဝင်ခါနီးမှဆုံးသွားတယ်ဒေါက်တာ……အဲ့ဒါကို…အဲ့ဒါကိုလူနာရှင်ကတာဝန်ကျဆရာဝန်ကိုပြဿနာရှာနေတယ်……"
"ကျစ်!……"
ကြားကြားချင်းခွဲစိတ်ခန်းဘက်ကိုအပြေးလာခဲ့လိုက်ပေမယ့် မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့်ခြေလှမ်းတွေကလေးလံကာရပ်တန့်သွားမိသည်။ လေးငါးနှစ်အရွယ်ကလေးလေးကိုပွေ့ထားပြီးအော်ဟစ်ငိုယိုနေရှာတဲ့အမျိုးသားတစ်ယောက်။ ပြောရရင်ဖခင်တစ်ယောက်။ နိုးမလာနိုင်တော့ကလေးကိုနှိုးရင်းဘေးကလူတွေကိုအတင်းရန်ရှာနေတဲ့ထိုလူကလင်းလက်အတွက်တော့ဒေါသထွက်စရာမကောင်းဘဲသနားစရာသာကောင်းနေသည်။
"စိတ်မကောင်းပေမယ့်…လူနာကဆုံးသွားပါပြီ……ပြီးတော့ ဒီ့ထက်သာစောစောရောက်လာခဲ့မယ်ဆိုရင်ကျွန်တော်တို့ဘက်ကသေချာပေါက်ကယ်တင်ပေးနိုင်ခဲ့မှာပါဗျ……"
"မလိုချင်ဘူး……ငါ့သားကိုရအောင်ကယ်ပေး……ကယ်ပေးလို့ပြောနေတယ်လေ!!……"
ရုတ်တရက်စကားစလာတဲ့ဆရာဝန်တစ်ယောက်ရဲ့ဂျူတီကုတ်ကိုအတင်းဆွဲပြီးအော်ဟစ်နေတဲ့လူက တကယ့်ကိုသားဇောကပ်နေတဲ့ပုံပင်။ လင်းလက်ဒီအခြေအနေကိုနားလည်ပါတယ်။ ပြီးတော့မိဘချင်းလည်းကိုယ်ချင်းစာတယ်။ သူနေမကောင်းဖြစ်ရင်တောင်မေမေကစိတ်ပူပြီးငိုနေရှာတာလေ။ အခုဒီလူသာဆို မိဘတစ်ယောက်အနေနဲ့ဘယ်လောက်တောင်ခံစားနေရလိုက်မလဲ။
"စိတ်ထိန်းပါအစ်ကိုရယ်……"
အရူးတစ်ပိုင်းဖြစ်နေတဲ့ထိုသူကလင်းလက်ကိုမြင်တာနဲ့ ပခုံးကိုအတင်းဆုပ်ကိုင်ကာအော်ဟစ်ပြောဆိုလာတော့သည်။
မျက်ရည်တွေကျကာပြောနေတဲ့ထိုလူနာရှင်ကသူ့ကိုယ်သူဘာလုပ်နေမိလဲတောင်သိပုံမပေါ်ပေ။
"ခင်ဗျားဒါဘာလုပ်တာလဲ!!……"
ရုတ်တရက်ထိုလူကိုဆောင့်တွန်းလိုက်တဲ့လက်တစ်ဖက်။ လင်းလက်အရှေ့ကနေကာရပ်ပြီးထိုလူကိုဒေါသတကြီးအော်ဟစ်ပြောဆိုနေတဲ့ထူးထင်စေကတကယ့်ကိုစာနာစိတ်မရှိတာလား ။ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ်ချင်းစာတရားခေါင်းပါးလွန်းတာလား။
"မင်းငါနဲ့လိုက်ခဲ့စမ်း……"
လက်ကိုအတင်းဆုပ်ကိုင်ကာဆွဲခေါ်လာတော့အလိုက်တသင့်ပါလာသည်။ တစ်နေရာရောက်မှလွှတ်ပေးလိုက်ရင်း
"မင်းဦးနှောက်မရှိဘူးလား……လူနာရှင်ကစိတ်ထိခိုက်နေတာလေ အဲ့ဒီ့လိုစွားပြောလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ……"
"ဒါပေမယ့် သူကကိုကို့ကိုလာထိတာကို……"
လေသံတိုးတိုးလေးနှင့်မရဲတရဲလေးပြောနေပေမယ့်လင်းလက်ဒီတစ်ခါတော့အလျှော့မပေးမိသလို ၊ မသနားမိ။
ဒီကောင့်ကိုပြောမှကိုဖြစ်မှာ……။
"ငါ့ကိုထိတော့ရောဘာဖြစ်လဲ……မင်းနဲ့ငါနဲ့ကဘာဆိုင်လို့လဲ……"
ခပ်တွေတွေလေးဖြစ်သွားတဲ့မျက်ဝန်းတွေကြောင့်အားနာမိပေမယ့် ဒေါသအရှိန်မပြေသေးတာမို့လက်သီးတင်းတင်းဆုပ်ကာ
"မင်းမှာနှလုံးသားမရှိဘူးလားထူးထက်စေ……မင်းမိဘချင်းကိုယ်ချင်းမစာတတ်ဘူးလား…သားသမီးတစ်ယောက်လုံးကိုဆုံးရှုံးသွားတဲ့မိဘကဘယ်လောက်တောင်ခံစားရမလဲမတွေးမိဘူးလား……မိဘမေတ္တာကိုမင်းနားလည်သင့်တာပေါ့ကွ……"
ခေါင်းငုံ့ထားပေမယ့်ကွက်ခနဲပျက်သွားတဲ့မျက်နှာကိုလင်းလက်မြင်ဖြစ်အောင်မြင်လိုက်ပါသေးသည်။ ဒေါသလည်းနည်းနည်းတော့ပြေသွားပြီမို့ တောက်တစ်ချက်ခေါက်ကာမျက်နှာလွှဲနေလိုက်တော့ အနည်းငယ်တုန်ယင်နေတဲ့အသံလေးကတိုးဖွဖွထွက်ပေါ်လာပြန်တယ်။
"တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကို……ကျွန်တော်…ကျွန်တော်ကကိုကို့ကိုပဲစိတ်ထဲထားမိလိုက်တာကြောင့်ပါ……ပြီးတော့ ကျွန်တော်က…ကျွန်တော်ကမိဘမဲ့မို့ ဒါတွေနားမလည်မိလိုက်တဲ့အတွက်တကယ်ပဲတောင်းပန်ပါတယ်……"
စကားဆုံးသည်နှင့်ထွက်သွားရှာတဲ့ကျောပြင်ကျယ်ကိုငေးကြည့်ရင်းလင်းလက်စိတ်ထဲတစ်ခုခုလစ်ဟာသွားသလိုလို။ မရည်ရွယ်ဘဲပြောလိုက်မိတဲ့စကားတစ်ခွန်းကသူ့ကိုအရမ်းများထိခိုက်သွားစေသလားတွေးရင်း အကြောင်းအရာတစ်ခုကသာထပ်ကာတလဲလဲအတွေးထဲဝင်ရောက်နေရာယူနေသည်။
သူက ' မိဘမဲ့ ' တဲ့……။
_____________________________________________
ချိန်းထားတဲ့ကိစ္စရှိတယ်ဆိုပြီးပန်းခြံကိုခေါ်လာတဲ့ရဏသဝဏ်ကြောင့်မှိုင်းညှို့မှာအံ့သြမှုပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်ပါပင်။ ဘာကိစ္စနဲ့လာတယ်ဆိုတာလည်းမပြောသလို ၊ တစ်လမ်းလုံးလည်းဘာစကားမျှမပြော။ အခုလည်းဘာမပြောညာမပြောနှင့်ကားပေါ်ကနေဆင်းသွားပြန်တာကြောင့်ထိုင်ခုံခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာအနောက်ကနေအမြန်ပြေးလိုက်လာရသည်။
"ဒီမှာဘာအလုပ်ကိစ္စရှိလို့လဲ……"
"ခင်ဗျားပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်းပါ……"
ဘေးကနေလာမေးနေတဲ့သူကိုပိတ်ဟောင်လိုက်တော့မှငြိမ်ကျသွားသည်။ ဒါတောင်ဦးမှိုင်းညှို့ရွှေဘုံတို့ကအကျင့်အရပွစိပွစိပြောနေသေး။
အတော်လေးလျှောက်လာပြီးတဲ့နောက်မှပန်းခြံရဲ့တစ်နေရာမှာမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းတစ်ခုကြောင့်ကျေနပ်ပြုံးတစ်ပွင့်ကလှစ်ခနဲ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့လက်တွဲပြီးပြုံးပျော်နေပုံရတဲ့ခက်ထန်ယစ်ရဲ့ပုံစံကသဝဏ့်အတွက်တကယ့်ကိုအချိန်ကိုက်ပင်။ ဘေးကလူကိုတစ်ချက်ငဲ့စောင်းကာကြည့်မိတော့ငြိမ်သက်ပြီးမလှုပ်မယှက်ငေးကြည့်နေရှာသည်။ ငေးကြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေမှာမျက်ရည်စတစ်ချို့ကြောင့်စိုစွတ်လာပေမယ့်ဦးမှိုင်းညှို့ရွှေဘုံကဆက်ငေးကြည့်နေဆဲ။
"မ…မဟုတ်ဘူး……"
တိုးဖွဖွထွက်ပေါ်လာတဲ့အသံကြောင့်သဝဏ့်အပြုံးကပိုမိုပီပြင်လို့လာသည်။ မဲ့ပြုံးပြုံးရင်းဘေးကလူကိုစိုက်ကြည့်နေမိတော့ ခုံတန်းရှည်တစ်ခုဆီကိုခပ်ဖြေးဖြေးလေးလျှောက်သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကတကယ့်ကိုစိတ်ကျေနက်စရာကောင်းလွန်းတယ်။
ခင်ဗျားနာကျင်နေရတာနည်းနည်းလေးလိုနေသေးတော့…ကျွန်တော်ကလောင်စာထပ်ဖြည့်ပေးရမှာပေါ့……။
အနားကိုတိုးသွားလိုက်တော့ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရလာတဲ့မျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်စတွေ။ ရင်ဘတ်ကအင်္ကျီစကိုဆုပ်ကိုင်ထားပုံအရတော့ရင်ထဲမွမ်းကျပ်ပြီးအတော်လေးခံစားနေရပုံပဲ။
"နာကျင်ရတယ်မလား……"
မော့ကြည့်လာတဲ့မျက်နှာလေးကမျက်ရည်စတွေရွှဲနစ်နေပေမယ့် သုတ်ပေးဖို့တော့စိတ်ကူးမရှိပါလေ။
ခင်ဗျားနာကျင်ရတယ်ဆိုတာ…ကျွန်တော့်နာကျင်မှုကိုမမှီသေးပါဘူး။
ဘယ်လိုခံစားရလဲ။ လုပ်ရက်လိုက်လေခြင်းဆိုပြီးယူကျုံးမရဖြစ်ရတဲ့ခံစားချက်ကဘယ်လိုနေလဲ။ တော်တော်မှခံစားလို့ကောင်းရဲ့လား။
"ငါ…ငါ……"
"ကျွန်တော်ကြားဖူးတာရှိတယ်……လူတစ်ယောက်ရဲ့ချစ်မေတ္တာတွေကိုစော်ကားမိရင်…မေတ္တာစူးပြန်စူးတတ်တယ်တဲ့……"
နောက်ဆုံးစကားလုံးကိုတစ်လုံးချင်းဖိပြောလိုက်တော့တစ်ခုခုကိုသတိရသွားသလိုတွေဝေသွားတဲ့မျက်နှာထားလေး။ ဆက်နွယ်နေမိတဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံကိုရှောင်ဖယ်ကာကောင်းကင်ကြီးဆီအကြည့်ပြန်လွှဲလိုက်ရင်း
"တစ်ခါတစ်လေကျပြန်တော့လည်း……ဝဋ်ပြန်လည်တတ်တာမျိုးလည်းဖြစ်တတ်ပါတယ်……"
သဝဏ့်ကိုတောင်မကြည့်တော့ဘဲမြက်ခင်းပြင်ကိုသာတွေတွေလေးငေးနေတဲ့သူကိုလျစ်လျူရှုကာကားဆီကိုပြန်လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ တစ်ချိန်ကခံစားချက်တွေကြောင့် စူးနင့်လာတဲ့နှလုံးသားတစ်နေရာကမွမ်းကျပ်လာမှုကမျက်ရည်တစ်ချို့ကိူပါဖန်တီးလာတာကြောင့်လက်သီးတင်းတင်းဆုပ်ကာအောက်နှုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်ထားမိတယ်။
နာကျင်မှုတွေအကုန်ပုံချလိုက်မိလို့ထင်ပါရဲ့။ ဖိကိုက်ထားမိတဲ့နှုတ်ခမ်းသားကတဖြည်းဖြည်းစိမ့်ထွက်လာတဲ့သွေးစက်တွေ။ သို့သော်သဝဏ်ကတော့သွေးစတို့စွန်းပေနေသည့်နှုတ်ခမ်းပါးထောင့်စွန်းတစ်ဖက်ပင့်သက်အောင်ပြုံးလိုက်မိသည်။
မငိုဘူး……တစ်ချိန်ကလိုပျော့ညံ့ပြီးအရှုံးပေးလွယ်တဲ့မြတ်သဝဏ်မဟုတ်တော့တဲ့အတွက်မို့။
ခင်ဗျားကြောင့်နဲ့ခင်ဗျားလိုလူအတွက်နဲ့……ကျုပ်ဘယ်တော့မှမငိုတော့ဘူး။
မုန်းတယ်အစ်ကို……
ခင်ဗျားကိုလည်းမုန်းတယ်……
ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်လည်းမုန်းတယ်……
အရာအားလုံးရဲ့အစဖြစ်တဲ့
ကျွန်တော်တို့ရဲ့တွေ့ဆုံခြင်းကိုလည်းမုန်းတယ်……
အမုန်းဆုံးကတော့
ခင်ဗျားကိုချစ်ခဲ့မိတဲ့ကျွန်တော့်နှလုံးသားကိုပါပဲ……
#################################
updateတွေမမှန်ဖြစ်နေတာသိပါတယ်ဗျ။ မျှော်နေမယ့်readerလေးတွေကိုလည်းတကယ်ပဲတောင်းပန်ပါတယ်။
ဒီရက်ပိုင်းကျွန်တော်အလုပ်တွေအရမ်းရှုပ်နေလို့ပါ။
updateအတွက်တကယ်ပဲတောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။
Zawgyi
"အျပင္သြားစရာရွိတယ္……ခင္ဗ်ားလိုက္ခဲ႕……"
အခန္းကိုသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးေနတုန္းရွိေသးသူအျပင္သြားဖို႕ကိုလိုက္ခဲ႕ခိုင္းေနျပန္တဲ႕ရဏသဝဏ္ေၾကာင့္မွိဳင္းညိွဳ႕အေတာ္ေလးစိတ္အခ်ဥ္ေပါက္သြားရသည္။ ဘယ့္နွယ့္သူ႕ဆီမွာအလုပ္ျပန္ဝင္တာတစ္ပတ္ပဲရွိေသးတယ္ ၊ အရင္ကcompanyရဲ႕ရာထူးရာခံရွိတဲ႕လူဆိုတဲ႕မ်က္နွာမွမေထာက္ ေအာက္ေျခသိမ္းကအစအကုန္ကိုခိုင္းေနေတာ့တာ။ ျပီးရင္လည္းအလုပ္ေတြကိုဘယ္ကဘယ္လိုရွာထားသလဲမသိ ၊ ေထာင့္ကိုေစ့ေနတာပဲ။
"သြားမယ္……ခ်ိန္းတဲ႕ကိစၥေနာက္က်သြားရင္ခင္ဗ်ားျပန္အေလ်ာ္ေပးနိုင္မွာမို႕လို႕လား……"
"လိုက္ခဲ႕မွာေပါ့ သြားႏွင့္ေလ……"
ဘုဆတ္ဆတ္ေလသံနဲ႕ျပန္ေျပာမိေတာ့ တစ္ခ်က္သာျပန္စိုက္ၾကည့္လာျပီးလွည့္ထြက္သြားသည္။ ခပ္ဝဲဝဲလွဳပ္ခတ္သြားသည့္မီးခိုးရင့္ေရာင္ဆံပင္ေတြကမိမိုက္ေနေပမယ့္လို႕ ပိုင္ရွင္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ၾကည့္လို႕ကိုမရဘူး။
လက္ထဲကၾကက္ေမႊးကိုျဖစ္သလိုပစ္ခ်ထားခဲ႕လိုက္ျပီး companyထဲကထြက္ခဲ႕လိုက္ေတာ့ကားပါကင္မွာအဆင္သင့္ေစာင့္ေနတဲ႕ျပိဳင္ကားအျပာေလး။ ကားေပၚအျမန္ဝင္ထိုင္ျပီးမွသတိရသည္ ၊ မွိဳင္းညိွဳ႕ဖုန္းယူဖို႕ေမ့ခဲ႕တာပဲ။
ဟူး……အဲ႕ဒါရဏသဝဏ္ေၾကာင့္…အလုပ္လုပ္ရင္ဘယ္ေတာ့မဆိုအေလာသံုးဆယ္နဲ႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳကိုမရွိဘူး……။
_____________________________________________
"ကိုကို……"
"ခြပ္!……"
လင္းလက္တစ္ေယာက္ လူနာေတြရဲ႕ေဆးမွတ္တမ္းကိုစစ္ေဆးေနတုန္းရုတ္တရက္အနားကပ္ျပီးေခၚလိုက္တဲ႔အသံတစ္သံၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္လန္႕ျဖန္႕ကာလက္သီးျဖင့္ထိုးလိုက္မိျခင္း။ ထိုးလိုက္မိျပီးမွေသခ်ာၾကည့္မိတယ္ ၊ မ်က္ႏွာၾကီးရွံဳ႕မဲ႕ကာရပ္ေနတဲ႕သူကတျခားသူမဟုတ္ဘဲထူးထက္ေစ……။
"ကိုကိုကြ်န္ေတာ့္ကိုအဲ႕ဒီ႕ေလာက္ေတာင္မုန္းတာလားဟင္…ကြ်န္ေတာ့္အသံၾကားရံုနဲ႕အဲ႕ဒီ႕ေလာက္ေတာင္ေဒါသထြက္တာလား……"
အမွတ္တမဲ႕ဆိုေပမယ့္ထိုးလိုက္မိတဲ႕အားကမနည္းမွန္းသိတာေၾကာင့္ဘယ္နားထိသြားသလဲလိုက္ၾကည့္ေနမိတုန္းရွိေသး ၊ မ်က္ရည္ေတြဝဲကာေျပာလာျပန္တဲ႕သူေၾကာင့္လူကအားနာမိရျပန္သည္။
"မဟုတ္ဘူးေလ……မင္းကရုတ္တရက္ၾကီးေခၚလိုက္ေတာ့ ငါကလန္႕သြားတာ……အဲ႕ဒီ႕ေတာ့ေယာင္ျပီး……က်စ္! ငါေတာင္းပန္ပါတယ္…အရမ္းနာသြားလား……"
ေသြးစတစ္ခ်ိဳ႕ကပ္ျငိေနတဲ႕ႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးကိုခပ္ဖြဖြထိေတြ႕ကာေမးမိေတာ့ျပံဳးလာတဲ႕မ်က္ႏွာေလးနဲ႕အတူလက္ကိုျပန္အုပ္ကိုင္လာတဲ႕လက္တစ္ဖက္။
နူးညံ႕လိုက္တာ……ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ကအဲ႕ဒီ႕ေလာက္ေတာင္ႏူးညံ႕ဖို႕လိုလို႕လား……။
"ရပါတယ္ကိုကိုရဲ႕……ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းပဲနာတာပါ……"
မ်က္ဝန္းထဲစိုက္ၾကည့္ကာေျပာလာသည္မို႕အေနခက္ကာလက္ကိုျပန္ရုတ္မိေတာ့ မ်က္လံုးေမွးစဥ္းသြားသည္အထိျပံဳးျပလာျပန္သည္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမယ့္ ၾကာေလၾကာေလထူးထက္ေစရဲ႕ပံုစံကတကာ့္ကေလးေလးနဲ႕တူလာသလိုပဲ။
"ကိုကို……ကြ်န္ေတာ္ဗိုက္ဆာတယ္……"
"ဟမ္……ဗိုက္ဆာရင္သြားစားေပါ့…ငါကထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတာမွမဟုတ္တာ……"
"ကြ်န္ေတာ္အရမ္းဗိုက္ဆာေနလို႕ပါကိုကိုရဲ႕……မနက္ကတည္းကေနအခုထိဘာမွမစားရေသးဘူး……"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေျပာလာတဲ႕ထူးထက္ေစရဲ႕ပံုစံကနည္းနည္းေတာ့သနားစရာေကာင္းသလိုလို။ လက္ကနာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ အခ်ိန္က၃နာရီခြဲ။
ဒီအခ်ိန္အထိတကယ္ပဲဘာမွမစားရေသးဘူးလား……။
"ကိုကို႕သေဘာပါ……ကြ်န္ေတာ္ကရပါတယ္……"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ေခါင္းေလးငံု႕သြားျပန္တာေၾကာင့္သနားရတဲ႕လူကလည္းဒီလူပါပဲ။
"အဟမ္း!……ငါဒီေန႕ထမင္းပိုထည့္လာမိလို႕…နည္းနည္းစားရင္စားသြားေပါ့……"
"ဟီး……"
သြားတန္းျဖဴျဖဴေလးေတြေပၚသည္အထိရယ္ျပလာတဲ႕သူေၾကာင့္လင္းလက္တစ္ေယာက္နည္းနည္းေတာင္ေသြးတိုးခ်င္သြားသလိုလို။
အထူအပါးမညီတဲ႕ညိဳတိုတိုနွဳတ္ခမ္းတစ္စံုကဘာျဖစ္လို႕ဆြဲေဆာင္မွဳရွိတယ္လို႕ထင္ေနရတာပါလိမ့္။
ဟူး……စိတ္ထိန္းစမ္း ေရာင္ျခည္လင္းလက္……မင္းကstraightေနာ္……။
"ေဒါက္တာ…ေဒါက္တာ!!……"
အနားကိုအသည္းအသန္ေျပးလာတဲ႕nurseေလးကတစ္ခုခုကိုအလွ်င္လိုေနဟန္ရတာမို႕ေမးအသာဆတ္ျပလိုက္ေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းဘက္ကိုလက္ညိွဳးတထိုးထိုးႏွင့္ထစ္ေငါ့ထစ္ေငါ့စကားဆိုလာတယ္။
"လူနာတစ္ေယာက္…ခြဲခန္းထဲဝင္ခါနီးမွဆံုးသြားတယ္ေဒါက္တာ……အဲ႕ဒါကို…အဲ႕ဒါကိုလူနာရွင္ကတာဝန္က်ဆရာဝန္ကိုျပႆနာရွာေနတယ္……"
"က်စ္!……"
ၾကားၾကားခ်င္းခြဲစိတ္ခန္းဘက္ကိုအေျပးလာခဲ႕လိုက္ေပမယ့္ ျမင္လိုက္ရတဲ႕ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ေျခလွမ္းေတြကေလးလံကာရပ္တန္႕သြားမိသည္။ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးေလးကိုေပြ႕ထားျပီးေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနရွာတဲ႕အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ ေျပာရရင္ဖခင္တစ္ေယာက္။ ႏိုးမလာနိုင္ေတာ့ကေလးကိုႏွိဳးရင္းေဘးကလူေတြကိုအတင္းရန္ရွာေနတဲ႕ထိုလူကလင္းလက္အတြက္ေတာ့ေဒါသထြက္စရာမေကာင္းဘဲသနားစရာသာေကာင္းေနသည္။
"စိတ္မေကာင္းေပမယ့္…လူနာကဆံုးသြားပါျပီ……ျပီးေတာ့ ဒီ႕ထက္သာေစာေစာေရာက္လာခဲ႕မယ္ဆိုရင္ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘက္ကေသခ်ာေပါက္ကယ္တင္ေပးနိုင္ခဲ႕မွာပါဗ်……"
"မလိုခ်င္ဘူး……ငါ့သားကိုရေအာင္ကယ္ေပး……ကယ္ေပးလို႕ေျပာေနတယ္ေလ!!……"
ရုတ္တရက္စကားစလာတဲ႕ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဂ်ဴတီကုတ္ကိုအတင္းဆြဲျပီးေအာ္ဟစ္ေနတဲ႕လူက တကယ့္ကိုသားေဇာကပ္ေနတဲ႕ပံုပင္။ လင္းလက္ဒီအေျခအေနကိုနားလည္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မိဘခ်င္းလည္းကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ သူေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ေမေမကစိတ္ပူျပီးငိုေနရွာတာေလ။ အခုဒီလူသာဆို မိဘတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံစားေနရလိုက္မလဲ။
"စိတ္ထိန္းပါအစ္ကိုရယ္……"
အရူးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတဲ႕ထိုသူကလင္းလက္ကိုျမင္တာနဲ႕ ပခံုးကိုအတင္းဆုပ္ကိုင္ကာေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုလာေတာ့သည္။
မ်က္ရည္ေတြက်ကာေျပာေနတဲ႕ထိုလူနာရွင္ကသူ႕ကိုယ္သူဘာလုပ္ေနမိလဲေတာင္သိပံုမေပၚေပ။
"ခင္ဗ်ားဒါဘာလုပ္တာလဲ!!……"
ရုတ္တရက္ထိုလူကိုေဆာင့္တြန္းလိုက္တဲ႕လက္တစ္ဖက္။ လင္းလက္အေရွ႕ကေနကာရပ္ျပီးထိုလူကိုေဒါသတၾကီးေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနတဲ႕ထူးထင္ေစကတကယ့္ကိုစာနာစိတ္မရွိတာလား ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေခါင္းပါးလြန္းတာလား။
"မင္းငါနဲ႕လိုက္ခဲ႕စမ္း……"
လက္ကိုအတင္းဆုပ္ကိုင္ကာဆြဲေခၚလာေတာ့အလိုက္တသင့္ပါလာသည္။ တစ္ေနရာေရာက္မွလႊတ္ေပးလိုက္ရင္း
"မင္းဦးေႏွာက္မရွိဘူးလား……လူနာရွင္ကစိတ္ထိခိုက္ေနတာေလ အဲ႕ဒီ႕လိုစြားေျပာလို႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ……"
"ဒါေပမယ့္ သူကကိုကို႕ကိုလာထိတာကို……"
ေလသံတိုးတိုးေလးႏွင့္မရဲတရဲေလးေျပာေနေပမယ့္လင္းလက္ဒီတစ္ခါေတာ့အေလွ်ာ့မေပးမိသလို ၊ မသနားမိ။
ဒီေကာင့္ကိုေျပာမွကိုျဖစ္မွာ……။
"ငါ့ကိုထိေတာ့ေရာဘာျဖစ္လဲ……မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ကဘာဆိုင္လို႕လဲ……"
ခပ္ေတြေတြေလးျဖစ္သြားတဲ႕မ်က္ဝန္းေတြေၾကာင့္အားနာမိေပမယ့္ ေဒါသအရွိန္မေျပေသးတာမို႕လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္ကာ
"မင္းမွာႏွလံုးသားမ႐ွိဘူးလားထူးထက္ေစ……မင္းမိဘခ်င္းကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ဘူးလား…သားသမီးတစ္ေယာက္လံုးကိုဆံုးရွံဳးသြားတဲ႕မိဘကဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံစားရမလဲမေတြးမိဘူးလား……မိဘေမတၲာကိုမင္းနားလည္သင့္တာေပါ့ကြ……"
ေခါင္းငံု႕ထားေပမယ့္ကြက္ခနဲပ်က္သြားတဲ႕မ်က္ႏွာကိုလင္းလက္ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ပါေသးသည္။ ေဒါသလည္းနည္းနည္းေတာ့ေျပသြားျပီမို႕ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာမ်က္ႏွာလႊဲေနလိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနတဲ႕အသံေလးကတိုးဖြဖြထြက္ေပၚလာျပန္တယ္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကို……ကြ်န္ေတာ္…ကြ်န္ေတာ္ကကိုကို႕ကိုပဲစိတ္ထဲထားမိလိုက္တာေၾကာင့္ပါ……ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က…ကြ်န္ေတာ္ကမိဘမဲ႕မို႕ ဒါေတြနားမလည္မိလိုက္တဲ႕အတြက္တကယ္ပဲေတာင္းပန္ပါတယ္……"
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ထြက္သြားရွာတဲ႕ေက်ာျပင္က်ယ္ကိုေငးၾကည့္ရင္းလင္းလက္စိတ္ထဲတစ္ခုခုလစ္ဟာသြားသလိုလို။ မရည္ရြယ္ဘဲေျပာလိုက္မိတဲ႕စကားတစ္ခြန္းကသူ႕ကိုအရမ္းမ်ားထိခိုက္သြားေစသလားေတြးရင္း အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကသာထပ္ကာတလဲလဲအေတြးထဲဝင္ေရာက္ေနရာယူေနသည္။
သူက ' မိဘမဲ႕ ' တဲ႕……။
_____________________________________________
ခ်ိန္းထားတဲ႕ကိစၥရွိတယ္ဆိုျပီးပန္းျခံကိုေခၚလာတဲ႕ရဏသဝဏ္ေၾကာင့္မွိဳင္းညိွဳ႕မွာအံ႕ၾသမွဳေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ပါပင္။ ဘာကိစၥနဲ႕လာတယ္ဆိုတာလည္းမေျပာသလို ၊ တစ္လမ္းလံုးလည္းဘာစကားမွ်မေျပာ။ အခုလည္းဘာမေျပာညာမေျပာနွင့္ကားေပၚကေနဆင္းသြားျပန္တာေၾကာင့္ထိုင္ခံုခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ကာအေနာက္ကေနအျမန္ေျပးလိုက္လာရသည္။
"ဒီမွာဘာအလုပ္ကိစၥရွိလို႕လဲ……"
"ခင္ဗ်ားပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္းပါ……"
ေဘးကေနလာေမးေနတဲ႕သူကိုပိတ္ေဟာင္လိုက္ေတာ့မွျငိမ္က်သြားသည္။ ဒါေတာင္ဦးမွိဳင္းညိွဳ႕ေရႊဘံုတို႕ကအက်င့္အရပြစိပြစိေျပာေနေသး။
အေတာ္ေလးေလွ်ာက္လာျပီးတဲ႕ေနာက္မွပန္းျခံရဲ႕တစ္ေနရာမွာျမင္လိုက္ရတဲ႕ျမင္ကြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ေက်နပ္ျပံဳးတစ္ပြင့္ကလွစ္ခနဲ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕လက္တြဲျပီးျပံဳးေပ်ာ္ေနပံုရတဲ႕ခက္ထန္ယစ္ရဲ႕ပံုစံကသဝဏ့္အတြက္တကယ့္ကိုအခ်ိန္ကိုက္ပင္။ ေဘးကလူကိုတစ္ခ်က္ငဲ႕ေစာင္းကာၾကည့္မိေတာ့ျငိမ္သက္ျပီးမလွဳပ္မယွက္ေငးၾကည့္ေနရွာသည္။ ေငးၾကည့္ေနတဲ႕မ်က္ဝန္းေတြမွာမ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္စိုစြတ္လာေပမယ့္ဦးမွိဳင္းညိွဳ႕ေရႊဘံုကဆက္ေငးၾကည့္ေနဆဲ။
"မ…မဟုတ္ဘူး……"
တိုးဖြဖြထြက္ေပၚလာတဲ႕အသံေၾကာင့္သဝဏ့္အျပံဳးကပိုမိုပီျပင္လို႕လာသည္။ မဲ႕ျပံဳးျပံဳးရင္းေဘးကလူကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့ ခံုတန္းရွည္တစ္ခုဆီကိုခပ္ေျဖးေျဖးေလးေလွ်ာက္သြားတဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကတကယ့္ကိုစိတ္ေက်နက္စရာေကာင္းလြန္းတယ္။
ခင္ဗ်ားနာက်င္ေနရတာနည္းနည္းေလးလိုေနေသးေတာ့…ကြ်န္ေတာ္ကေလာင္စာထပ္ျဖည့္ေပးရမွာေပါ့……။
အနားကိုတိုးသြားလိုက္ေတာ့ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရလာတဲ႕မ်က္ႏွာေပၚကမ်က္ရည္စေတြ။ ရင္ဘတ္ကအက်ီ ၤစကိုဆုပ္ကိုင္ထားပံုအရေတာ့ရင္ထဲမြမ္းက်ပ္ျပီးအေတာ္ေလးခံစားေနရပံုပဲ။
"နာက်င္ရတယ္မလား……"
ေမာ့ၾကည့္လာတဲ႕မ်က္ႏွာေလးကမ်က္ရည္စေတြရႊဲနစ္ေနေပမယ့္ သုတ္ေပးဖို႕ေတာ့စိတ္ကူးမရွိပါေလ။
ခင္ဗ်ားနာက်င္ရတယ္ဆိုတာ…ကြ်န္ေတာ့္နာက်င္မွဳကိုမမွီေသးပါဘူး။
ဘယ္လိုခံစားရလဲ။ လုပ္ရက္လိုက္ေလျခင္းဆိုျပီးယူက်ံဳးမရျဖစ္ရတဲ႕ခံစားခ်က္ကဘယ္လိုေနလဲ။ ေတာ္ေတာ္မွခံစားလို႕ေကာင္းရဲ႕လား။
"ငါ…ငါ……"
"ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာရွိတယ္……လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ေမတၲာေတြကိုေစာ္ကားမိရင္…ေမတၲာစူးျပန္စူးတတ္တယ္တဲ႕……"
ေနာက္ဆံုးစကားလံုးကိုတစ္လံုးခ်င္းဖိေျပာလိုက္ေတာ့တစ္ခုခုကိုသတိရသြားသလိုေတြေဝသြားတဲ႕မ်က္ႏွာထားေလး။ ဆက္ႏြယ္ေနမိတဲ႕မ်က္ဝန္းတစ္စံုကိုေရွာင္ဖယ္ကာေကာင္းကင္ၾကီးဆီအၾကည့္ျပန္လႊဲလိုက္ရင္း
"တစ္ခါတစ္ေလက်ျပန္ေတာ့လည္း……ဝဋ္ျပန္လည္တတ္တာမ်ိဳးလည္းျဖစ္တတ္ပါတယ္……"
သဝဏ့္ကိုေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘဲျမက္ခင္းျပင္ကိုသာေတြေတြေလးေငးေနတဲ႕သူကိုလ်စ္လ်ဴရွဳကာကားဆီကိုျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ႔လိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္ကခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ စူးနင့္လာတဲ႕ႏွလံုးသားတစ္ေနရာကမြမ္းက်ပ္လာမွဳကမ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႕ကိူပါဖန္တီးလာတာေၾကာင့္လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္ကာေအာက္ႏွဳတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ထားမိတယ္။
နာက်င္မွဳေတြအကုန္ပံုခ်လိုက္မိလို႕ထင္ပါရဲ႕။ ဖိကိုက္ထားမိတဲ႕ႏွဳတ္ခမ္းသားကတျဖည္းျဖည္းစိမ့္ထြက္လာတဲ႕ေသြးစက္ေတြ။ သို႕ေသာ္သဝဏ္ကေတာ့ေသြးစတို႕စြန္းေပေနသည့္ႏွဳတ္ခမ္းပါးေထာင့္စြန္းတစ္ဖက္ပင့္သက္ေအာင္ျပံဳးလိုက္မိသည္။
မငိုဘူး……တစ္ခ်ိန္ကလိုေပ်ာ့ညံ႕ျပီးအရွံဳးေပးလြယ္တဲ႕ျမတ္သဝဏ္မဟုတ္ေတာ့တဲ႕အတြက္မို႕။
ခင္ဗ်ားေၾကာင့္နဲ႕ခင္ဗ်ားလိုလူအတြက္နဲ႕……က်ဳပ္ဘယ္ေတာ့မွမငိုေတာ့ဘူး။
မုန္းတယ္အစ္ကို……
ခင္ဗ်ားကိုလည္းမုန္းတယ္……
ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္လည္းမုန္းတယ္……
အရာအားလံုးရဲ႕အစျဖစ္တဲ႕
ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ေတြ႕ဆံုျခင္းကိုလည္းမုန္းတယ္……
အမုန္းဆံုးကေတာ့
ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္ခဲ႕မိတဲ႕ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားကိုပါပဲ……
#################################
updateေတြမမွန္ျဖစ္ေနတာသိပါတယ္ဗ်။ ေမွ်ာ္ေနမယ့္readerေလးေတြကိုလည္းတကယ္ပဲေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဒီရက္ပိုင္းကြ်န္ေတာ္အလုပ္ေတြအရမ္းရွဳပ္ေနလို႕ပါ။
updateအတြက္တကယ္ပဲေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။