Unicode
"ဖေဖေ……"
"ဗျ……"
သားကိုထမင်းခူးကျွေးဖို့ပြင်နေတုန်းအနားရောက်လာတဲ့သားကြောင့် ပြုံးကာအလိုက်သင့်ပြန်ထူးမိပေမယ့်သားဆီကိုတော့အကြည့်မရောက်မိသေး။ မှိုင်းညှို့အနားကိုတိုးကပ်လာတဲ့သားက မဝံ့မရဲလေးမို့သားကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာမေးအသာဆတ်ပြမိတော့ သားကခေါင်းငုံ့ထားဆဲ။
"ဘာဖြစ်လို့လဲသား……"
"ဟို…ဟိုလေ……"
ထစ်ငေါ့ထစ်ကေါ့လေးနှင့်မျက်နှာငယ်လေးလုပ်ကာငေးကြည့်နေတဲ့သားကိုစိတ်ပူမိပေမယ့်လို့ ဘာဆိုတာတကယ်ပဲခန့်မှန်းလို့မရတာတော့အမှန်။
ဟူး……ဒီအချိန်မှာမြတ်သဝဏ်သာရှိနေရင်သေချာပေါက်သိမှာပဲ……။
မြတ်သဝဏ်ကငယ်ငယ်ကတည်းကသားကိုအရိပ်တကြည့်ကြည့်နေလာခဲ့တဲ့သူမဟုတ်လား။ သားမျက်နှာမကောင်းရင်သူကပဲအရင်သိပြီးမှိုင်းညှို့ကိုလာလာပြောနေကျ။ ပြီးတော့ဖအေအရင်းဖြစ်တဲ့မှိုင်းညှို့ထက်တောင်သူကသားရဲ့စိတ်ကိုပိုခန့်မှန်းတတ်သေးတာမျိုး။
"သား…သားသားဒယ်ဒီ့အကြောင်းမေးချင်လို့……"
စကားဆုံးသည်နှင့်ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြန်တဲ့သားကသူ့ကိုဆူမှာကြောက်နေသည့်ပုံပင်။ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်ပါရဲ့……ဒီပတောအတွင်းမြတ်သဝဏ်အကြောင်းပြောမိတိုင်းသားကိုဆူခဲ့မိသည်ပဲ……။
"မေးလေသားသားရဲ့……"
သားရဲ့ဆံပင်လေးတွေကိုခပ်ဖွဖွဖိသပ်ပေးရင်းပြောလိုက်မိတော့သားကအံ့သြသလိုငေးကြည့်လာတယ်။
"သားသားလေ ဒီနေ့ဒယ်ဒီနဲ့တူတဲ့ကိုကို့ကိုတွေ့ခဲ့တယ်……"
"ဟော……ဒါဆိုဦးဦးကိုတွေ့ခဲ့တာလား…ဘယ်မှာတွေ့ခဲ့တာလဲသားရဲ့……"
"ဟုတ်ဘူး……သားသားပြောတာက ဟိုလိုမျိုးတူတာမဟုတ်ဘူး…ဒယ်ဒီဂရုစိုက်ပေးတာမျိုးနဲ့တူတယ်ပြောတာ……"
မှိုင်းညှို့မှာတော့သားရဲ့စကားသံကိုကြားတစ်ချက်မကြားတစ်ချက်။ လက်ထဲကဖုန်းကိုသာတွေတွေလေးငေးရင်း စိတ်အာရုံတွေကလည်းပျံ့နှံ့နေမိတယ်။
ဖုန်းscreenမှာပေါ်နေတဲ့messageတစ်ကြောင်းကဒီလောက်အထိစိတ်ဒုက္ခရောက်စေမှန်းမသိခဲ့တာအမှန်ပါ။
မွမ်းကျပ်နေတဲ့စိတ်ကိုခဏထိန်းချုပ်ကာလက်ချောင်းတွေကိုအလုပ်ပေး၍ယစ်ဆီmessageတစ်စောင်ပြန်ပို့မိသည်။
' မင်းအိမ်ပြန်မအိပ်တာဘယ်နှရက်ရှိလဲ ယစ်…… '
ပို့လိုက်မိတဲ့စာကရောက်သွားပေမယ့်လို့တုံ့ပြန်မှုကတော့ရှိမလာတာကြောင့်ဝမ်းနည်းစိတ်ကလှိုက်ခနဲ။
ငါ့ကိုဂရုမစိုက်တော့ဘူးလားယစ်ရယ်……။
ငါလေ မင်းနဲ့ကျမှပဲစကားတစ်ခွန်းကနာကျင်စေတတ်မှန်းလည်းသိခဲ့ပြီ။ အပြုအမူတစ်ခုကဘယ်လောက်အထိသက်ရောက်စေသလဲဆိုတာလည်းသိခဲ့ပြီ။
ပါးပြင်ပေါ်လှိမ့်ဆင်းလာတဲ့မျက်ရည်စတွေကိုစားမမြင်အောင်လို့ ထမင်းစားခန်းထဲကနေအမြန်ထွက်ကာအိပ်ခန်းဆီသို့ဦးတည်လိုက်ရသည်။ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့်မခိုင်ချင်တော့တဲ့ခြေထောက်တွေကြောင့်လူကကုတင်ပေါ်လှဲချမိလျှက်သား။ ခေါင်းအုံးကိုခပ်တင်းတင်းပွေ့ဖက်ကာငိုချပစ်မိရင်းတမ်းတမိတာကတစ်ချိန်ကဂရုတစိုက်နှင့်အမြဲတမ်းအနားမှာရှိပေးခဲ့ဖူးသူကိုပင်။ ထိုသူကမှိုင်းညှို့ဘယ်လောက်ပဲဆိုးခဲ့ဆိုးခဲ့အပြုံးတစ်ပွင့်နဲ့ပဲတုံ့ပြန်ပေးခဲ့ဖူးတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲဒေါသထွက်ပြီးရိုက်နှက်ခဲ့မိပါစေ သူကတော့ဒေါသပြေတဲ့အထိငြိမ်ငြိမ်လေးအရိုက်ခံပေးခဲ့ဖူးတယ်။ အချိန်တိုင်းစိတ်တိုင်းမငြိုမငြင်လုပ်ပေးတတ်တဲ့သူကိုမှတကယ်ပဲလျစ်လျူရှုခဲ့မိတာပဲ။
တောင်းပန်ပါတယ်မြတ်သဝဏ်……တစ်ဖက်တည်းကိုပဲကြည့်ခဲ့မိတဲ့အတွက်တကယ်ပဲတောင်းပန်ပါတယ်။ ပြန်မရနိုင်တော့တဲ့မင်းကိုအခုမှတမ်းတမိတဲ့အတွက်လည်းတောင်းပန်ပါတယ်။ ပြီးတော့…ပြီးတော့ မင်းငါ့ဆီပြန်မလာနိုင်အောင်ဖန်တီးခဲ့မိတဲ့သူကလည်းငါပဲဖြစ်နေလို့တောင်းပန်ပါတယ်။
အကယ်၍……အကယ်၍မင်းသာအခုအချိန်ပြန်လာနိုင်သေးမယ်ဆိုရင် ငါ့မှာမင်းကိုတောင်းပန်စရာတွေအများကြီးပဲ…တကယ့်ကိုအများကြီးရှိနေတာ။
_____________________________________________
ဆက်တိုက်မြည်နေတဲ့ဖုန်းသံကျယ်ကျယ်ကအိပ်ပျော်နေတဲ့မှိုင်းညှို့ကိုအတင်းနှိုးနေသယောင်။ ညကအချိန်အတော်ကြာသည်အထိငိုပြီးမှအိပ်လိုက်မိတာကြောင့်ထင် ၊ လူကခေါင်းတွေလည်းထိုးကိုက်ကာ နေလို့ကလည်းသိပ်မကောင်း။ သို့သော်ရပ်မသွားတဲ့ဖုန်းသံကြောင့်လှဲနေရာကနေအမြန်ထထိုင်ပြီးမှန်တင်ခုံပေါ်ကဖုန်းကိုလှမ်းယူကာနံပါတ်တောင်မကြည့်ဘဲကောက်ကိုင်လိုက်ရသည်။
"Hello……"
"Hello…အစ်ကိုမှိုင်းညှို့ companyမှာအရေးပေါ်အစည်းအဝေးလုပ်နေလို့အမြန်လာခဲ့ပါအုံး……"
ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတဲ့စကားသံကြောင့်လူကခေါင်းကိုက်နေတာတောင်ဘယ်ရောက်လို့ရောက်သွားမှန်းမသိတော့။ ဖုန်းမှာရေးမှတ်ထားမိတဲ့နံပါတ်ကိုပြန်ကြည့်မိတော့မှ ထူးထက်စေဆီကပင်။
"နေစမ်းပါအုံး……အစည်းအဝေးကဘယ်သူခေါ်တာလဲ…ယစ်companyရောက်နေလို့လား……"
clubမှာအိပ်တဲ့ညတွေဆိုရင်ယစ်ကဒီအချိန်လောက်နဲ့ပြန်ရောက်တတ်တဲ့သူမျိုးမဟုတ်မှန်းသိနေပေမယ့် မျှော်လင့်တကြီးနဲ့သာမေးလိုက်မိသည်။
အစည်းအဝေးဆိုတာကမှိုင်းညှို့နဲ့ယစ်မှမဟုတ်ရင်ဘယ်သူကမှစခေါ်စရာအကြောင်းကိုမရှိတာ……။
"မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုမှိုင်းညှို့……အစ်ကိုမှိုင်းညှို့သာမြန်မြန်လာခဲ့ပါ……"
စကားဆုံးသည်နှင့်ဖုန်းချသွားတဲ့ထူးထက်စေကြောင့် မှိုင်းညှို့လည်းကုတင်ပေါ်ကနေအမြန်ဆင်းကာအဝတ်အစားလဲပြီးcompanyဆီသို့ဦးတည်ရတော့သည်။
ဘာတွေကဘယ်လိုဖြစ်ကုန်ရတာလဲ……။
_____________________________________________
companyသို့ရောက်သည်နှင့်အစည်းအဝေးခန်းဆီကိုသာခပ်မြန်မြန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အစည်းအဝေးခန်းထဲဝင်လိုက်သည်နှင့်တွေ့လိုက်ရတာက ရှယ်ယာရှင်တွေအကုန်လုံးစုံညီနေတဲ့အပြင် CEOနေရာမှာအေးအေးဆေးဆေးခြေထောက်ချိတ်ကာထိုင်နေတဲ့ရဏသဝဏ်။
"ဒါကဘယ်သူစလိုက်တဲ့အစည်းအဝေးလဲ……ဒီcompanyရဲ့ရှယ်ယာအများဆုံးနဲ့ဥက္ကဌဖြစ်တဲ့ဦးခင်ထန်ယစ်ကိုတောင်အသိမပေးရအောင်…ဘယ်သူကများဒီလိုအတင့်ရဲရတာလဲ……"
ဒေါသသံစွတ်နေတဲ့သူ့အသံကြောင့်တခြားရှယ်ယာရှင်တွေအကုန်လုံးကလှည့်ကြည့်လာပြီးမျက်နှာပျက်သွားကြပေမယ့်လို့ ရဏသဝဏ်ကတော့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတစ်ဖက်ကွေးညွတ်၍ပြုံးပြကာဂရုမစိုက်သလိုမျက်နှာပေးဖြင့်သာပြန်တုံ့ပြန်လာသည်။
နဂိုကတည်းကထွက်နေတဲကဒေါသကြောင့် ရဏသဝဏ်အနားကိုတိုးကပ်သွားလိုက်ပြီးခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်ပေးလိုက်တော့မျက်ခုံးပင့်ပြလာတဲ့ပုံစံကိုကတကယ်ပဲရိုက်ချင်စရာ။
"မင်းကဘာကိစ္စဒီမှာထိုင်နေရတာလဲ……"
ထိုကောင့်ပုံစံကြောင့်မှိုင်းညှို့လည်းယဉ်ကျေးမနေနိုင်တော့ဘဲခပ်ရိုင်းရိုင်းသာပြောမိတော့သည်။ သို့ပေမယ့်ထိုကောင်ကဖြုံသည့်ပုံမပေါ်ပခုံးအသာတွန့်ပြရင်းပြုံးတောင်ပြုံးပြနေသေး။
"ကျုပ်ဘာဖြစ်လို့ဒီမှာထိုင်နေသလဲဆိုတာသိချင်တယ်ပေါ့……"
ထိုင်နေရာကနေထကာမှိုင်းညှို့ကိုစူးစိုက်ကြည့်လာတဲ့မျက်ဝန်းတွေ။ အရပ်ကွာခြားချက်ကြောင့်မှိုင်းညှို့ကအနည်းငယ်နိမ့်နေပေမယ့်လို့ တန်ပြန်ပို့လွှတ်မိတဲ့အကြည့်စူးစူးတွေကြောင့် နှစ်ဦးသားရဲ့မျက်ဝန်းတွေကဆက်နွယ်လျက်ရှိသည်။
"ကောင်းပြီလေ……ကဲ သိချင်တယ်ဆိုမှတော့လည်း……"
အသံကိုဆွဲပြောရင်းမျက်ရိပ်ပြလိုက်တော့ ထူးထက်စေကခေါင်းအသာညိတ်ပြလာပြီးချက်ချင်းဆိုသလိုသူ့ရဲ့Laptopကနေတစ်ဆင့်projectorမှာfileတစ်ခုကိုပြောင်းလဲလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့်……ဘာဖြစ်လို့ထူးထက်စေက ရဏသဝဏ်ပြောသလိုလိုက်လုပ်နေရတာလဲဆိုတာကိုတော့မှိုင်းညှို့တစ်ယောက်နားမလည်မိလိုက်တာအမှန်……။
"ဒါကတော့……ကျွန်တော့်companyကGM ( general manager ) နဲ့ဖောက်ပြန်ပြီး…ဦးခက်ထန်ယစ်ကcompanyရဲ့အချက်အလက်တွေကိုခိုးယူထားတဲ့သက်သေပါ……နောက်ထပ်တစ်ခုကတော့ projectအတွက်ကျွန်တော့်ဘက်ကလွှဲပေးထားတဲ့ငွေတွေကိုအလွဲသုံးစားလုပ်ထားကြောင်းသက်သေပါ……နောက်ထပ်တစ်ခုက……"
"မဖြစ်နိုင်ဘူး!……"
သက်သေတွေကိုတစ်ခုပြီးတစ်ခုရှင်းပြနေတဲ့ရဏသဝဏ်ရဲ့စကားမဆုံးခင်ပင်ဖြတ်ပြောလိုက်မိသည်။ တကယ်လည်းဘယ်လောက်ပဲသက်သေခိုင်လုံနေပါစေ……မှိုင်းညှို့မယုံဘူး…မဟုတ်ဘူး မယုံချင်ဘူး……။
"ယစ်က…ယစ်ကဘယ်တော့မှအဲ့ဒီ့လိုလုပ်မှာမဟုတ်ဘူး……"
"အဟက်!……"
သူ့စကားကိုလှောင်ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးကာအနားတိုးကပ်လာတဲ့ရဏသဝဏ်ကိုသတိမထားသလို ၊ ဂရုလည်းမစိုက်မိ။ အခုအချိန်သူ့ခေါင်းထဲမှာရှိနေတာကယစ်ကဒီလိုမလုပ်လောက်ပါဘူးဆိုတဲ့ငြင်းဆန်မှုတွေပဲရှိတာပင်။
"နောက်ဆုံးတစ်ခုကတော့……ဦးခက်ထန်ယစ်က သူပိုင်ဆိုင်တဲ့ရှယ်ယာတွေကို…ကျွန်တော့်ဆီမှာရောင်းသွားခဲ့တဲ့ဆိုတာပါပဲ……"
မှိုင်းညှို့မျက်နှာကိုစေ့စေ့ကြည့်ကာပြောသွားပြီးမှတစ်ဖက်ကိုအကြည့်ပြန်လွှဲသွားတဲ့သူရဲ့မျက်နှာမှာအောင်နိုင်သူအပြုံးတစ်ပွင့်ကိုပင်ချိတ်ဆွဲထားဟန်။
"ဒီတော့……ကျွန်တော့်companyရဲ့သတင်းအချက်အလက်တွေကိုခိုးယူခဲ့တဲ့ ဦးခက်ထန်ယစ်ကိုcompanyဘက်ကတရားစွဲဆိုမှာပါ……နောက်ပြီးတော့ ဒီcompanyရဲ့ရှယ်ယာအများဆုံးဖြစ်တဲ့ကျွန်တော်က…ဒီခုံမှာထိုင်သင့်တယ်မဟုတ်ဘူးလား……"
စကားဆုံးသည်နှင့်မှိုင်းညှို့ကိုခပ်ပြုံးပြုံးစိုက်ကြည့်လာတာမြင်မိပေမယ့်ဘာဆိုဘာမှမတုံ့ပြန်နိုင်။ မဟုတ်သေးဘူး……တုံ့ပြန်ဖို့အတွက်အင်အားမရှိတာဆိုပိုမှန်မယ်။
တဖြည်းဖြည်းအသက်ရှူရခက်လာသလို မျက်လုံးတွေလည်းပြာဝေလာသည်။ အစကတည်းကထိုးကိုက်နေတဲ့ခေါင်းကအခုမှပိုပြီးဆိုးရွားလာတာမို့ထိန်းကိုင်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့်အင်အားမရှိတော့။ အားမရှိတဲ့ခြေထောက်တွေကိုထိန်းမထားနိုင်တဲ့အဆုံး………။
"အစ်ကိုမှိုင်းညှို့……"
ထူးထက်စေကလဲကျသွားတဲ့ဦးမှိုသ်းညှို့ရွှေဘုံအနားကိုပြေးလာခဲ့ပေမယ့် ခြေလှမ်းအနည်းငယ်မျှအကွာအဝေးမှာရှိနေတဲ့သဝဏ်ကတော့မလှုပ်မယှက်သာရပ်ကြည့်နေလေသည်။ ခံစားချက်မဲ့သလို ၊ တည်ငြိမ်အေးစက်တဲ့မျက်ဝန်းတွေနှင့်သာကြမ်းပြင်ပေါ်လဲကျနေတဲ့သူကိုကြည့်ရင်းသူဟာဘာဆိုဘာမှတုံ့ပြန်မှုမရှိ။
"အစ်ကိုမှိုင်းညှို့ကဖျားနေတဲ့ပုံပဲboss……"
"ဟုတ်လား……"
သဝဏ်ဂရုမစိုက်မိပါ။ စိတ်လည်းမပူသလို ၊ ဘာဆိုဘာမှလည်းမခံစားရတော့ဘူး။
အိမ်း……တစ်ချိန်ကဆိုရင်တော့ ရူးမတတ်ပျာပျာသလဲဖြစ်နေမှာမှန်ပေမယ့်အခုအချိန်မှာတော့ခင်ဗျားနဲ့ပက်သက်ရင်ကျုပ်မှာဘာခံစားချက်မှကိုမရှိတော့တာပဲ……။
"ကောင်လေး ကိုယ်……"
အနားရောက်လာတဲ့ဒေါက်တာ့ကိုခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်ပေးလိုက်မှသာခေါင်းလေးငုံ့ကာငြိမ်သွားသည်။
"ဆေးရုံပို့ပေးလိုက်ပေါ့……ရော့ ငါ့ကားယူသွားလိုက်……"
ကားသော့ကိုလှမ်းပစ်ပေးလိုက်ပြီးမဆိုင်သလိုသာနေနေလိုက်သည်။ ဦးမှိုင်းညှို့ရွှေဘုံကိုပွေ့ချီပြီးခေါ်သွားကြတာတော့မြင်လိုက်ပေမယ့်ကျန်တာဘာဆိုဘာမှစိတ်မဝင်စားတော့တာကြောင့်လိုက်လည်းမကြည့်ဖြစ်။ အစည်းအဝေးပြန်စဖို့နေရာကိုပြန်ဦးတည်လိုက်စဉ်အနားမှာအူတူတူလေးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ဒေါက်တာနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံမိလာတာမို့
"သူ့ကိုတခြားသူတွေကုပေးလိမ့်မယ်လေ…ဒီနိုင်ငံမှာဆရာဝန်တွေအများကြီးရှိနေတာပဲ……ဒေါက်တာက ကျွန်တော့်တစ်ယောက်တည်းကိုပဲကုသပေးရမယ့်သူ……"
#################################
Zawgyi
"ေဖေဖ……"
"ဗ်……"
သားကိုထမင္းခူးေကြ်းဖို႕ျပင္ေနတုန္းအနားေရာက္လာတဲ႕သားေၾကာင့္ ျပံဳးကာအလိုက္သင့္ျပန္ထူးမိေပမယ့္သားဆီကိုေတာ့အၾကည့္မေရာက္မိေသး။ မွိဳင္းညိွဳ႕အနားကိုတိုးကပ္လာတဲ႕သားက မဝံ႕မရဲေလးမို႕သားကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာေမးအသာဆတ္ျပမိေတာ့ သားကေခါင္းငံု႕ထားဆဲ။
"ဘာျဖစ္လို႕လဲသား……"
"ဟို…ဟိုေလ……"
ထစ္ေငါ့ထစ္ေကါ့ေလးႏွင့္မ်က္ႏွာငယ္ေလးလုပ္ကာေငးၾကည့္ေနတဲ႕သားကိုစိတ္ပူမိေပမယ့္လို႕ ဘာဆိုတာတကယ္ပဲခန္႕မွန္းလို႕မရတာေတာ့အမွန္။
ဟူး……ဒီအခ်ိန္မွာျမတ္သဝဏ္သာရွိေနရင္ေသခ်ာေပါက္သိမွာပဲ……။
ျမတ္သဝဏ္ကငယ္ငယ္ကတည္းကသားကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနလာခဲ႕တဲ႕သူမဟုတ္လား။ သားမ်က္ႏွာမေကာင္းရင္သူကပဲအရင္သိျပီးမွိဳင္းညိွဳ႕ကိုလာလာေျပာေနက်။ ျပီးေတာ့ဖေအအရင္းျဖစ္တဲ႕မွိဳင္းညိွဳ႕ထက္ေတာင္သူကသားရဲ႕စိတ္ကိုပိုခန္႕မွန္းတတ္ေသးတာမ်ိဳး။
"သား…သားသားဒယ္ဒီ႕အေၾကာင္းေမးခ်င္လို႕……"
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ေခါင္းေလးငံု႕သြားျပန္တဲ႕သားကသူ႕ကိုဆူမွာေၾကာက္ေနသည့္ပံုပင္။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါရဲ႕……ဒီပေတာအတြင္းျမတ္သဝဏ္အေၾကာင္းေျပာမိတိုင္းသားကိုဆူခဲ႕မိသည္ပဲ……။
"ေမးေလသားသားရဲ႕……"
သားရဲ႕ဆံပင္ေလးေတြကိုခပ္ဖြဖြဖိသပ္ေပးရင္းေျပာလိုက္မိေတာ့သားကအံ႕ၾသသလိုေငးၾကည့္လာတယ္။
"သားသားေလ ဒီေန႕ဒယ္ဒီနဲ႕တူတဲ႕ကိုကို႕ကိုေတြ႕ခဲ႕တယ္……"
"ေဟာ……ဒါဆိုဦးဦးကိုေတြ႕ခဲ႕တာလား…ဘယ္မွာေတြ႕ခဲ႕တာလဲသားရဲ႕……"
"ဟုတ္ဘူး……သားသားေျပာတာက ဟိုလိုမ်ိဳးတူတာမဟုတ္ဘူး…ဒယ္ဒီဂရုစိုက္ေပးတာမ်ိဳးနဲ႕တူတယ္ေျပာတာ……"
မွိဳင္းညိွဳ႕မွာေတာ့သားရဲ႕စကားသံကိုၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္။ လက္ထဲကဖုန္းကိုသာေတြေတြေလးေငးရင္း စိတ္အာရံုေတြကလည္းပ်ံ႕ႏွံ႕ေနမိတယ္။
ဖုန္းscreenမွာေပၚေနတဲ႕messageတစ္ေၾကာင္းကဒီေလာက္အထိစိတ္ဒုကၡေရာက္ေစမွန္းမသိခဲ႕တာအမွန္ပါ။
မြမ္းက်ပ္ေနတဲ႕စိတ္ကိုခဏထိန္းခ်ဳပ္ကာလက္ေခ်ာင္းေတြကိုအလုပ္ေပး၍ယစ္ဆီmessageတစ္ေစာင္ျပန္ပို႕မိသည္။
' မင္းအိမ္ျပန္မအိပ္တာဘယ္ႏွရက္ရွိလဲ ယစ္…… '
ပို႕လိုက္မိတဲ႕စာကေရာက္သြားေပမယ့္လို႕တံု႕ျပန္မွဳကေတာ့ရွိမလာတာေၾကာင့္ဝမ္းနည္းစိတ္ကလွိဳက္ခနဲ။
ငါ့ကိုဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူးလားယစ္ရယ္……။
ငါေလ မင္းနဲ႕က်မွပဲစကားတစ္ခြန္းကနာက်င္ေစတတ္မွန္းလည္းသိခဲ႕ျပီ။ အျပဳအမူတစ္ခုကဘယ္ေလာက္အထိသက္ေရာက္ေစသလဲဆိုတာလည္းသိခဲ႕ျပီ။
ပါးျပင္ေပၚလွိမ့္ဆင္းလာတဲ႕မ်က္ရည္စေတြကိုစားမျမင္ေအာင္လို႕ ထမင္းစားခန္းထဲကေနအျမန္ထြက္ကာအိပ္ခန္းဆီသို႕ဦးတည္လိုက္ရသည္။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္မခိုင္ခ်င္ေတာ့တဲ႕ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္လူကကုတင္ေပၚလွဲခ်မိလွ်က္သား။ ေခါင္းအံုးကိုခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ကာငိုခ်ပစ္မိရင္းတမ္းတမိတာကတစ္ခ်ိန္ကဂရုတစိုက္ႏွင့္အျမဲတမ္းအနားမွာရွိေပးခဲ႕ဖူးသူကိုပင္။ ထိုသူကမွိဳင္းညိွဳ႕ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးခဲ႕ဆိုးခဲ႕အျပံဳးတစ္ပြင့္နဲ႕ပဲတံု႕ျပန္ေပးခဲ႕ဖူးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲေဒါသထြက္ျပီးရိုက္ႏွက္ခဲ႕မိပါေစ သူကေတာ့ေဒါသေျပတဲ႕အထိျငိမ္ျငိမ္ေလးအရိုက္ခံေပးခဲ႕ဖူးတယ္။ အခ်ိန္တိုင္းစိတ္တိုင္းမျငိဳမျငင္လုပ္ေပးတတ္တဲ႕သူကိုမွတကယ္ပဲလ်စ္လ်ဴရွဳခဲ႕မိတာပဲ။
ေတာင္းပန္ပါတယ္ျမတ္သဝဏ္……တစ္ဖက္တည္းကိုပဲၾကည့္ခဲ႕မိတဲ႕အတြက္တကယ္ပဲေတာင္းပန္ပါတယ္။ ျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ႕မင္းကိုအခုမွတမ္းတမိတဲ႕အတြက္လည္းေတာင္းပန္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့…ျပီးေတာ့ မင္းငါ့ဆီျပန္မလာနိုင္ေအာင္ဖန္တီးခဲ႕မိတဲ႕သူကလည္းငါပဲျဖစ္ေနလို႕ေတာင္းပန္ပါတယ္။
အကယ္၍……အကယ္၍မင္းသာအခုအခ်ိန္ျပန္လာနိုင္ေသးမယ္ဆိုရင္ ငါ့မွာမင္းကိုေတာင္းပန္စရာေတြအမ်ားၾကီးပဲ…တကယ့္ကိုအမ်ားၾကီးရွိေနတာ။
_____________________________________________
ဆက္တိုက္ျမည္ေနတဲ႕ဖုန္းသံက်ယ္က်ယ္ကအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႕မွိဳင္းညိွဳ႕ကိုအတင္းနွိဳးေနသေယာင္။ ညကအခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိငိုျပီးမွအိပ္လိုက္မိတာေၾကာင့္ထင္ ၊ လူကေခါင္းေတြလည္းထိုးကိုက္ကာ ေနလို႕ကလည္းသိပ္မေကာင္း။ သို႕ေသာ္ရပ္မသြားတဲ႕ဖုန္းသံေၾကာင့္လွဲေနရာကေနအျမန္ထထိုင္ျပီးမွန္တင္ခံုေပၚကဖုန္းကိုလွမ္းယူကာနံပါတ္ေတာင္မၾကည့္ဘဲေကာက္ကိုင္လိုက္ရသည္။
"Hello……"
"Hello…အစ္ကိုမွိဳင္းညိွဳ႕ companyမွာအေရးေပၚအစည္းအေဝးလုပ္ေနလို႕အျမန္လာခဲ႕ပါအံုး……"
ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ႕စကားသံေၾကာင့္လူကေခါင္းကိုက္ေနတာေတာင္ဘယ္ေရာက္လို႕ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့။ ဖုန္းမွာေရးမွတ္ထားမိတဲ႕နံပါတ္ကိုျပန္ၾကည့္မိေတာ့မွ ထူးထက္ေစဆီကပင္။
"ေနစမ္းပါအံုး……အစည္းအေဝးကဘယ္သူေခၚတာလဲ…ယစ္companyေရာက္ေနလို႕လား……"
clubမွာအိပ္တဲ႕ညေတြဆိုရင္ယစ္ကဒီအခ်ိန္ေလာက္နဲ႕ျပန္ေရာက္တတ္တဲ႕သူမ်ိဳးမဟုတ္မွန္းသိေနေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႕သာေမးလိုက္မိသည္။
အစည္းအေဝးဆိုတာကမွိဳင္းညိွဳ႕နဲ႕ယစ္မွမဟုတ္ရင္ဘယ္သူကမွစေခၚစရာအေၾကာင္းကိုမရွိတာ……။
"မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုမွိဳင္းညိွဳ႕……အစ္ကိုမွိဳင္းညိွဳ႕သာျမန္ျမန္လာခဲ႕ပါ……"
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ဖုန္းခ်သြားတဲ႕ထူးထက္ေစေၾကာင့္ မွိဳင္းညိွဳ႕လည္းကုတင္ေပၚကေနအျမန္ဆင္းကာအဝတ္အစားလဲျပီးcompanyဆီသို႕ဦးတည္ရေတာ့သည္။
ဘာေတြကဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ရတာလဲ……။
_____________________________________________
companyသို႕ေရာက္သည္ႏွင့္အစည္းအေဝးခန္းဆီကိုသာခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အစည္းအေဝးခန္းထဲဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရတာက ရွယ္ယာရွင္ေတြအကုန္လံုးစံုညီေနတဲ႕အျပင္ CEOေနရာမွာေအးေအးေဆးေဆးေျခေထာက္ခ်ိတ္ကာထိုင္ေနတဲ႕ရဏသဝဏ္။
"ဒါကဘယ္သူစလိုက္တဲ႕အစည္းအေဝးလဲ……ဒီcompanyရဲ႕ရွယ္ယာအမ်ားဆံုးနဲ႕ဥကၠဌျဖစ္တဲ႕ဦးခင္ထန္ယစ္ကိုေတာင္အသိမေပးရေအာင္…ဘယ္သူကမ်ားဒီလိုအတင့္ရဲရတာလဲ……"
ေဒါသသံစြတ္ေနတဲ႕သူ႕အသံေၾကာင့္တျခားရွယ္ယာရွင္ေတြအကုန္လံုးကလွည့္ၾကည့္လာျပီးမ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကေပမယ့္လို႕ ရဏသဝဏ္ကေတာ့ႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတစ္ဖက္ေကြးညြတ္၍ျပံဳးျပကာဂရုမစိုက္သလိုမ်က္ႏွာေပးျဖင့္သာျပန္တံု႕ျပန္လာသည္။
နဂိုကတည္းကထြက္ေနတဲကေဒါသေၾကာင့္ ရဏသဝဏ္အနားကိုတိုးကပ္သြားလိုက္ျပီးခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္ေတာ့မ်က္ခံုးပင့္ျပလာတဲ႕ပံုစံကိုကတကယ္ပဲရိုက္ခ်င္စရာ။
"မင္းကဘာကိစၥဒီမွာထိုင္ေနရတာလဲ……"
ထိုေကာင့္ပံုစံေၾကာင့္မွိဳင္းညိွဳ႕လည္းယဥ္ေက်းမေနနိုင္ေတာ့ဘဲခပ္ရိုင္းရိုင္းသာေျပာမိေတာ့သည္။ သို႕ေပမယ့္ထိုေကာင္ကျဖံဳသည့္ပံုမေပၚပခံံုးအသာတြန္႕ျပရင္းျပံဳးေတာင္ျပံဳးျပေနေသး။
"က်ဳပ္ဘာျဖစ္လို႕ဒီမွာထိုင္ေနသလဲဆိုတာသိခ်င္တယ္ေပါ့……"
ထိုင္ေနရာကေနထကာမွိဳင္းညိွဳ႕ကိုစူးစိုက္ၾကည့္လာတဲ႕မ်က္ဝန္းေတြ။ အရပ္ကြာျခားခ်က္ေၾကာင့္မွိဳင္းညိွဳ႕ကအနည္းငယ္နိမ့္ေနေပမယ့္လို႕ တန္ျပန္ပို႕လႊတ္မိတဲ႕အၾကည့္စူးစူးေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသားရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကဆက္ႏြယ္လ်က္ရွိသည္။
"ေကာင္းျပီေလ……ကဲ သိခ်င္တယ္ဆိုမွေတာ့လည္း……"
အသံကိုဆြဲေျပာရင္းမ်က္ရိပ္ျပလိုက္ေတာ့ ထူးထက္ေစကေခါင္းအသာညိတ္ျပလာျပီးခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုသူ႕ရဲ႕Laptopကေနတစ္ဆင့္projectorမွာfileတစ္ခုကိုေျပာင္းလဲလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္……ဘာျဖစ္လို႕ထူးထက္ေစက ရဏသဝဏ္ေျပာသလိုလိုက္လုပ္ေနရတာလဲဆိုတာကိုေတာ့မွိဳင္းညိွဳ႕တစ္ေယာက္နားမလည္မိလိုက္တာအမွန္……။
"ဒါကေတာ့……ကြ်န္ေတာ့္companyကGM ( general manager ) နဲ႕ေဖာက္ျပန္ျပီး…ဦးခက္ထန္ယစ္ကcompanyရဲ႕အခ်က္အလက္ေတြကိုခိုးယူထားတဲ႕သက္ေသပါ……ေနာက္ထပ္တစ္ခုကေတာ့ projectအတြက္ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကလႊဲေပးထားတဲ႕ေငြေတြကိုအလြဲသံုးစားလုပ္ထားေၾကာင္းသက္ေသပါ……ေနာက္ထပ္တစ္ခုက……"
"မျဖစ္နိုင္ဘူး!……"
သက္ေသေတြကိုတစ္ခုျပီးတစ္ခုရွင္းျပေနတဲ႕ရဏသဝဏ္ရဲ႕စကားမဆံုးခင္ပင္ျဖတ္ေျပာလိုက္မိသည္။ တကယ္လည္းဘယ္ေလာက္ပဲသက္ေသခိုင္လံုေနပါေစ……မွိဳင္းညိွဳ႕မယံုဘူး…မဟုတ္ဘူး မယံုခ်င္ဘူး……။
"ယစ္က…ယစ္ကဘယ္ေတာ့မွအဲ႕ဒီ႕လိုလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး……"
"အဟက္!……"
သူ႕စကားကိုေလွာင္ျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးကာအနားတိုးကပ္လာတဲ႕ရဏသဝဏ္ကိုသတိမထားသလို ၊ ဂရုလည္းမစိုက္မိ။ အခုအခ်ိန္သူ႕ေခါင္းထဲမွာရွိေနတာကယစ္ကဒီလိုမလုပ္ေလာက္ပါဘူးဆိုတဲ႕ျငင္းဆန္မွဳေတြပဲရွိတာပင္။
"ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့……ဦးခက္ထန္ယစ္က သူပိုင္ဆိုင္တဲ႕ရွယ္ယာေတြကို…ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာေရာင္းသြားခဲ႕တဲ႕ဆိုတာပါပဲ……"
မွိဳင္းညိွဳ႕မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာေျပာသြားျပီးမွတစ္ဖက္ကိုအၾကည့္ျပန္လႊဲသြားတဲ႕သူရဲ႕မ်က္ႏွာမွာေအာင္နိုင္သူအျပံဳးတစ္ပြင့္ကိုပင္ခ်ိတ္ဆြဲထားဟန္။
"ဒီေတာ့……ကြ်န္ေတာ့္companyရဲ႕သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကိုခိုးယူခဲ႕တဲ႕ ဦးခက္ထန္ယစ္ကိုcompanyဘက္ကတရားစြဲဆိုမွာပါ……ေနာက္ျပီးေတာ့ ဒီcompanyရဲ႕ရွယ္ယာအမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ႕ကြ်န္ေတာ္က…ဒီခံုမွာထိုင္သင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား……"
စကားဆံုးသည္ႏွင့္မွိဳင္းညိွဳ႕ကိုခပ္ျပံဳးျပံဳးစိုက္ၾကည့္လာတာျမင္မိေပမယ့္ဘာဆိုဘာမွမတံု႕ျပန္နိုင္။ မဟုတ္ေသးဘူး……တံု႕ျပန္ဖို႕အတြက္အင္အားမရွိတာဆိုပိုမွန္မယ္။
တျဖည္းျဖည္းအသက္ရွဴရခက္လာသလို မ်က္လံုးေတြလည္းျပာေဝလာသည္။ အစကတည္းကထိုးကိုက္ေနတဲ႕ေခါင္းကအခုမွပိုျပီးဆိုးရြားလာတာမို႕ထိန္းကိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားေပမယ့္အင္အားမရွိေတာ့။ အားမရွိတဲ႕ေျခေထာက္ေတြကိုထိန္းမထားနိုင္တဲ႕အဆံုး………။
"အစ္ကိုမွိဳင္းညိွဳ႕……"
ထူးထက္ေစကလဲက်သြားတဲ႕ဦးမွိဳသ္းညိွဳ႕ေရႊဘံုအနားကိုေျပးလာခဲ႕ေပမယ့္ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္မွ်အကြာအေဝးမွာရွိေနတဲ႕သဝဏ္ကေတာ့မလွဳပ္မယွက္သာရပ္ၾကည့္ေနေလသည္။ ခံစားခ်က္မဲ႕သလို ၊ တည္ျငိမ္ေအးစက္တဲ႕မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္သာၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်ေနတဲ႕သူကိုၾကည့္ရင္းသူဟာဘာဆိုဘာမွတံု႕ျပန္မွဳမရွိ။
"အစ္ကိုမွိဳင္းညိွဳ႕ကဖ်ားေနတဲ႕ပံုပဲboss……"
"ဟုတ္လား……"
သဝဏ္ဂရုမစိုက္မိပါ။ စိတ္လည္းမပူသလို ၊ ဘာဆိုဘာမွလည္းမခံစားရေတာ့ဘူး။
အိမ္း……တစ္ခ်ိန္ကဆိုရင္ေတာ့ ရူးမတတ္ပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္ေနမွာမွန္ေပမယ့္အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ခင္ဗ်ားနဲ႕ပက္သက္ရင္က်ဳပ္မွာဘာခံစားခ်က္မွကိုမရွိေတာ့တာပဲ……။
"ေကာင္ေလး ကိုယ္……"
အနားေရာက္လာတဲ႕ေဒါက္တာ့ကိုခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္မွသာေခါင္းေလးငံု႕ကာျငိမ္သြားသည္။
"ေဆးရံုပို႕ေပးလိုက္ေပါ့……ေရာ့ ငါ့ကားယူသြားလိုက္……"
ကားေသာ့ကိုလွမ္းပစ္ေပးလိုက္ျပီးမဆိုင္သလိုသာေနေနလိုက္သည္။ ဦးမွိဳင္းညိွဳ႕ေရႊဘံုကိုေပြ႕ခ်ီျပီးေခၚသြားၾကတာေတာ့ျမင္လိုက္ေပမယ့္က်န္တာဘာဆိုဘာမွစိတ္မဝင္စားေတာ့တာေၾကာင့္လိုက္လည္းမၾကည့္ျဖစ္။ အစည္းအေဝးျပန္စဖို႕ေနရာကိုျပန္ဦးတည္လိုက္စဥ္အနားမွာအူတူတူေလးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ႕ေဒါက္တာနဲ႕အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိလာတာမို႕
"သူ႕ကိုတျခားသူေတြကုေပးလိမ့္မယ္ေလ…ဒီနိုင္ငံမွာဆရာဝန္ေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတာပဲ……ေဒါက္တာက ကြ်န္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲကုသေပးရမယ့္သူ……"
#################################