သူတို႔ရြာျပန္ေရာက္ဖို႔ေတာထဲကေနႏွစ္နာရီခြဲေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရမည္
နာရီဝက္ေလာက္ေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့မိုးက႐ုတ္တရက္ရြာခ်လာတယ္
"မိုးကႀကီးမယ္ထင္တယ္ က်ဳပ္တို႔မိုးခိုဖို႔ေနရာရွာသင့္တယ္"
ထို႔ေနာက္မိုးခိုဖို႔သူတို႔အနည္းငယ္က်ယ္ဝန္းတဲ့ေက်ာက္ဂူႀကီးကိုသြားေတြ႕သည္
အထဲဝင္လိုက္ေတာ့သစ္ကိုင္းေျခာက္အနည္းငယ္ပုံထားၿပီးမီးစာကုန္ေနေသာျပာပုံကိုေတြ႕ရတယ္
ၾကည့္ရတာဒီဂူကအမဲလိုက္တဲ့မုဆိုးေတြတည္းခိုေနၾကဂူျဖစ္ႏိုင္သည္
မိုးကလည္းအလြန္သည္းထန္စြာရြာေနၿပီးေအးစိမ့္စိမ့္အေငြ႕ေတြထုတ္လႊတ္ေနသည္
"က်ဳပ္မီးေမႊးလိုက္မယ္ ေအးေနတယ္မဟုတ္လား "
ေမွာင္ရိပ္ဝင္ေနတဲ့ဂူထဲေစာေမႊးလိုက္ေသာမီးေၾကာင့္အလင္းေရာင္ႏွင့္အေႏြးဓါတ္ကိုရသည္
အေစာကသူအလုပ္သူလုပ္ၿပီးတာႏွင့္တိတ္ဆိတ္သြားတာေၾကာင့္...
"အေစာ.."
"အင္း.."
"သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္လား.."
ေစာမ်က္ခုံးေတြပင့္သြားသည္
ေတာထဲမွာသီခ်င္းအတြက္ဘာအရာဝတၳဳမွရွိမေနဘူး
ဧကန္နဒီေကာင္ေလးကိုယ္တိုင္သီခ်င္းဆိုျပမလို႔လား
"ဟင္ နားေထာင္ခ်င္လားလို႔အေစာရဲ႕..."
"အင္း..."
သိပ္မၾကာခင္ဘဲဂူထဲမွာခင္ေမာင္တိုး၏ဝတ္မႈန္သီခ်င္းအား
စီးခ်က္က်က်သီဆိုသံထြက္ေပၚလာသည္
"ေတးသြားခ်ိဳသီကာက်ဴးတဲ့ ေက်းငွက္ကိုလွမ္းလို႔ၾကည့္ကာ
ပန္းကေလးကေျပာလိုက္တယ္ေလာကရဲ႕အလွအပဟာ
တို႔ပြင့္မွျပည့္စုံတာတဲ့ ......
ပန္းခ်စ္သူပ်ားကၿပဳံးတယ္
ေတာက္ပတဲ့အဆင္းလဲရွိတယ္ လိုက္ဖက္တဲ့ေမႊးရနံ႔ဆို
ဝတ္မႈံရယ္ နင္နဲ႔ႏႈိင္းရင္ရႈံးၾကမွာဘဲ
ရင္ထဲရွိ ရွိသမွ်ေျပာျပရရင္တစ္ကယ္လွတယ္
မင္သူတကာေငးေငးေလာက္ေအာင္လွရက္သူ
ခ်ဴလိုသူေတြလက္ထဲမွာ.............ပန္းကေလးလိုလွတဲ့ခ်စ္သူရယ္"
စက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လုံးကိုဝင္းပပလွလြန္းသည့္အေစာမ်က္ႏွာအားစိုက္ၾကည့္ကာသီဆိုခဲ့သည္
အေစာကေတာ့သူ့မ်က္ႏွာအားၾကည့္မေနခဲ့ပါ
ေစာကလည္းမိမိမ်က္ႏွာအားစိုက္ၾကည့္ခံေနရသည္ကိုခံစားမိေနတာေၾကာင့္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးထူပူကာနီရဲလာၿပီး
စက္မ်က္ႏွာကိုရဲရဲမၾကည့္ရဲေတာ့ေပ....
"ဒီညေတာ့က်ဳပ္တို႔ဒီမွာဘဲအိပ္ရမယ္ အခုက်ဳပ္အိပ္ေတာ့မယ္"
ေစာသစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးနဲ႔နည္းနည္းပါးပါးလွည္းက်င္းၿပီးစက္ကို ေက်ာခိုင္းကာအိပ္လိုက္ေတာ့သည္
စက္ဘယ္လိုက်န္ေနခဲ့သလဲဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ေပ....
"မႈိင္း......မႈိင္းထေတာ့ မိုးလင္းေနၿပီ"
"ဟင္မိုးလင္းေနၿပီလား"
အေစာရဲ႕ႏႈိးသံေၾကာင့္စက္ႏိုးလာသည္
ညကအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အေစာမ်က္ႏွာလွလွအားထိုင္ၾကည့္ေနမိတာမို႔ညဥ့္နက္မွသူအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာ
"ထျပန္ၾကရေအာင္ ..."
"ေကာင္းပါၿပီ"
ထို႔ေနာက္ေစာတို႔ရြာဆီတေရြ႕ေရြ႕ျပန္လာခဲ့ၾကသည္
"အေဖ....."
ရြာထိပ္မွာအေဖ ညီမေလးနဲ႔ရြာသားအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ေစာစိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္
ဒါေပမဲ့စက္ကိုစိတ္ပူေနတာေၾကာင့္ထြက္ေစာင့္ေနၾကတာျဖစ္လိမ့္မယ္ဟုေတြးလိုက္သည္
"ငါ႔ကိုအေဖလို႔မေခၚနဲ႔အယုတ္တမာေကာင္! ေျဖာင္း!!"
႐ုတ္တရက္အေဖ့ဆီမွၾကမ္းၾကမ္းတမ္းအေျပာခံရၿပီးပါးအ႐ိုက္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္
ေစာမွာရွက္သြားရသည္
"ဘာလို႔အေစာကို႐ိုက္ရတာလဲ!"
စက္သည္သူအျမတ္တႏိုးနမ္းခ်င္သည့္ပါးအား႐ိုက္ခ်လိုက္သည့္ဦးဘေကာင္းကိုစူးရဲလြန္းသည့္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္ကာေအာ္ဟစ္လိုက္သည္
"ကိုယ့္အဆင့္ကိုယ္မသိတဲ့ေကာင္ကကြၽန္မခင္ပြန္းေလာင္းရွင့္ကိုလုယူဖို႔ႀကိဳးစားေနလို႔အေဖကဆုံးမလိုက္တာေလ"
ဆုဆုေထြးေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္စက္ကရြဲ႕ရယ္သည္
"အဟက္! ငါကမင္းခင္ပြန္းေလာင္းလို႔ဘယ္သူေျပာလဲ!"
"ရွင္..ရွက္ြၽန္မတို႔ဆီမွာေနတာကြၽန္မနဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ေလ"
"စိတ္ကူးမယဥ္ေနနဲ႔ငါကေတာရြာဓေလ့ကိုေလ့လာခ်င္လို႔လာခဲ့တာဘဲ"
ဆုဆုေထြးအရွက္ရသြားတာေၾကာင့္မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္
ဦးဘေကာင္းကလည္း
"ေမာင္ရင္ဒီအေၾကာင္းကိုေနာက္မွေျပာတာေပါ႔ အခုဒီေကာင့္ကိုဆုံးမရမယ္ ရာရာစစကိုနဲ႔အေျခအေနမတူတဲ့လူကိုမွန္းရဲတယ္"
ဖခင္ရဲ႕အညႇာအတာမဲ့ေသာစကားေတြေၾကာင့္ေစာမ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္တို႔က်လာသည္
အေဖကသူ့ကိုသားသမီးလို႔ေရာသေဘာထားရဲ႕လား
စက္ အေစာရဲ႕လက္အားခပ္တင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"အေစာကကြၽန္ေတာ္ကိုျမႇဴဆြယ္ခဲ့တာမရွိဘူး ကြၽန္ေတာ္ကသာအေစာကိုလိုခ်င္ခဲ့တာ!"
"ေမာင္ရင္!"
ဦးဘေကာင္းကေဒါသထြက္စြာေအာ္လိုက္သည္
ဒီေကာင္ကသူတို႔သားအဖအေပၚထပ္ကာထပ္ကာအရွက္ရေအာင္လုပ္ေနတယ္
စက္သူႀကီးရဲ႕ေဒါသတႀကီးေအာ္ဟစ္သံကိုလ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္အားလုံးေရွ႕မွာေျပာမက္ြၽန္ေတာ္အေစာကိုခ်စ္တယ္အေစာကကြၽန္ေတာ့္လူဘယ္သူမွထိဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔"