ชายชุดดำ
ทำไงดี เกิดมาไม่เคยง้อผู้ชาย!
โลกันต์โกรธฉันเป็นจริงเป็นจังมาก ถึงขนาดไม่นั่งร่วมโต๊ะทานอาหารด้วยกัน พอฉันเดินมาถึงเขาก็คว้าจานข้าวลุกหนีไปนั่งที่โซฟาซะงั้น ไม่น่าเชื่อว่าหล่อเย็นชาแบบนั้นจะงอนเป็นเหมือนกันนะเนี่ย แต่จะว่าไปแล้วก็ไม่น่าเชื่ออยู่ดี......ที่อยู่ ๆ เขาก็บอกว่าชอบฉัน...
มันทั้งแปลกใจและดีใจปน ๆ กันบอกไม่ถูก แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าชอบเขาแบบเอ่อ...คนรักรึเปล่า?! ที่ผ่านมาฉันมีแต่ความอยากเอาชนะเลยไม่ค่อยแน่ใจความรู้สึกตัวเองเท่าไหร่ ถามว่าหึงหวงบ้างมั้ย บอกเลยว่ามี ฉันหึงแล้วก็หวงเวลาที่เม็ดนุ่นมาใกล้เขา แต่คือมันอาจจะเป็นแค่การหวงก้าง หรือไม่ฉันก็ไม่อยากให้เขายุ่งกับเม็ดนุ่นเพราะหล่อนเป็นคนไม่ดี ฉันไม่อยากใช้อารมณ์ชั่ววูบตัดสินว่าฉันชอบหรือหลงกันแน่....
"เจ๊ลิน เฮียเขาเป็นอะไรอ่ะ?" ก็งอนฉันอยู่ไงไอ้โมก
"แล้วฉันจะรู้มั้ย ว่ามันเป็นไร" พี่ลิลินดูหงุดหงิดเล็กน้อย อาจเป็นเพราะช่วงนี้เธอต้องรีบปั่นต้นฉบับเลยไม่ค่อยได้นอน หรือไม่ก็กำลังอยู่ในช่วงมนุษย์เมนส์
"เจ๊ต้องรู้แน่เลย นี่เจ๊ ๆ เห็นช่วงนี้สนิทกันหนิ เฮียเขาเป็นไรหรอ?" โมกเบะปากใส่พิ่ลิลินแล้วหันมาถามฉันแทน คือฉันต้องบอกมั้ย?!
"อยากรู้มากก็เดินไปถามเองสิ แต่ฉันว่านายเก็บปากไว้กินข้าวดีกว่านะ"
"ไม่ใช่ว่างอนกันอยู่หรอ?" โมกทำปากยื่นปากยาวล้อเลียนฉัน
ก็ไม่แปลกหรอกที่ไอ้เด็กบ้านี่จะรู้ ก็วัน ๆ ไม่เห็นจะทำอะไรนอกจากเอาหูแนบกับห้องนู้นห้องนี้ไปทั่ว ฉันเคยเตือนมันไปหลายครั้งแล้วว่าอย่าสอดรู้ให้มากนัก แต่ไอ้โมกดันบอกว่า 'เขาเรียกสอดส่องความเป็นไปของคนในบ้าน' เอาเถอะดูมันแถ เอาที่สบายใจเลยโมก!
"ไม่ยุ่งสักเรื่องจะตายมั้ยโมก กินเข้าไปข้าวน่ะ ก่อนที่จะไม่มีปากให้กิน"
ดีที่พี่ลิลินพูดขึ้นมาก่อนฉันเลยไม่ต้องต่อความยาวสาวความยืดกับไอ้เด็กกวนประสาทนี่ ฉันรู้ว่าโลกันต์ได้ยินทั้งหมดที่พวกเราคุยกัน เพราะตรงส่วนครัวกับโซฟาที่เขานั่งไม่ได้ไกลกันเลยเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ แล้วฉันก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันว่าจะเข้าหาเขายังไง....
ให้จีบยังง่ายกว่าง้อ พูดเลย!
ออดดด ออดดด
เสียงกริ่งประตูที่หน้าบ้านดังขึ้น โมกเลยลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปเปิดประตู แต่โลกันต์ชิ่งเดินไปก่อนทำให้ไอ้เด็กบ้านี่เกาหัวแล้วนั่งลงอย่างเก้อ ๆ เพราะปกติแล้วหน้าที่เปิดประตูเป็นของมันไง ถ้าเขาเดินไปเปิดเองแบบนี้แสดงว่าคนกดกริ่งคือเม็ดนุ่นแน่นอน เพราะเขาบอกเองว่าวันนี้นัดยัยนั่นมาที่บ้าน
เขาพาหล่อนเดินเข้ามาในบริเวณที่พวกเรานั่งกินข้าวอยู่ วันนี้ยัยเม็ดเน่าแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีหวาน แต่ก็แอบอ่อยนะยะโดยเฉพาะสายเดี่ยวที่ใส่มา สายนี่ย้อนลงไปจะถึงนมอยู่แล้ว กระโปรงบาน ๆ นั้นก็ไม่รู้จะสั้นไปไหน หึ...กะมาให้ท่าโลกันต์ของฉันเต็มที่เลยสินะ!
"สวัสดีค่ะทุกคน" เม็ดนุ่นส่งยิ้มมาราวกับว่าเธอได้เป็นนางงามมิตรภาพ น่าหมั่นไส้จนฉันต้องเบะปากใส่ คนอะไรเสแสร้งเก่งนัก
"ทานอะไรมารึยังครับ" โลกันต์หันไปถามเธอ ก็แบบคงจะถามตามมารยาทแหละ
"เรียบร้อยแล้วค่ะ"
"งั้นไปข้างบนกัน" ก็คงชวนไปงั้น...
เห้ยย ทำไมต้องข้างบน.....คุยกันที่โซฟาข้างล่างไม่ได้หรือไงกัน ฉันไม่ได้หึงโลกันต์หรอกนะ แค่ไม่ไว้ใจยัยดัดจริตนั่นไม่รู้จะมาไม้ไหน ถ้าโลกันต์ตามหล่อนไม่ทันจะเป็นยังไง! โอ้ย แค่คิดก็หงุดหงิดแล้ว ไม่ได้การณ์ต้องรีบหาวิธีง้อโลกันต์ให้เร็วที่สุด ถึงฉันจะยังไม่แน่ใจความรู้สึกแต่เรื่องอะไรจะปล่อยให้เหยื่อหลุดมือล่ะ จริงมั้ย...?!
ตื้อ ดึ่ง...
มันเป็นเสียงไลน์ของฉันเอง หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นมาบนห้องเพื่อหาวิธีง้อคุณหมอขี้งอน นอนพลิกไปพลิกมาจนมีข้อความในไลน์เด้งขึ้นมา
มาริน: แกรรร เกิดอะไรขึ้นที่ผับเมื่อคืนอ่ะ
เนเน่: อะไรยังไงคะ ไหนเม้าๆ
มาริน: ก็แอลโจน่ะ พูดไปทั่วว่าโดนยัยแพรตีหัวเลือดอาบเลย
ข่าวไวซะจริงเขียวแต่เลือดอาบคือ...โอเวอร์ไปหน่อยมั้ง ฉันแค่ตีให้สลบเท่านั้นเองไม่มีเลือดออกสักกะหยด พวกนี้ก็จริง ๆ ใส่สีตีไข่ซะมันเลย
แพรลีน: ก็แค่ตีให้สลบเอง ทำเวอร์ไป
มาริน: !!!
เนเน่: อุต๊ะ!! ไหนเล่าสิคะ อยากรู้จนสั่นไปหมดแล้ววว
แพรลีน: เรื่องมันยาว เอางี้พวกแกมาหาฉันที่บ้านโลกันต์นะ
ฉันคิดว่าบางทีเพื่อนสนิททั้งสองคนอาจจะช่วยฉันหาวิธีง้อโลกันต์ได้ อีกอย่างจะได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังเพราะมันยาวมาก ๆ เล่าในไลน์จะไปได้อรรถรสเท่าเล่าต่อหน้าได้ยังไง เนเน่กับมารินตกลงว่าจะมาโดยที่ฉันบอกแผนที่ในการเดินทางให้ บ้านพี่ลิลินไม่ได้อยู่ในซอยลึกลับอะไรเลย หาง่ายมาก ๆ เพราะเลี้ยวเข้าซอยมานิดเดียวจากถนนใหญ่ก็เจอแล้ว แถมตัวบ้านมีสไตล์โดดเด่นแบบนี้ หาง่ายเวอร์ ๆ
ฉันลงมาเตรียมตัวที่ห้องรับแขกพร้อมทั้งขออนุญาตพี่ลิลินด้วยเพราะอาจจะมีปาร์ตี้เล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งพี่ลินเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะกำลังจะออกไปธุระข้างนอกพอดี ฉันเลยชวนโมกออกไปซุปเปอร์มาเก็ตใกล้บ้านเพื่อซื้อขนมและเครื่องดื่มนิดหน่อย ไม่ใช่แอลกอฮอลอะไรหรอก พวกน้ำผลไม้น่ะ
"เจ๊ ดูพวกนั้นดิ่ มาด้อม ๆ มอง ๆ อะไร ท่าทางไม่น่าไว้ใจ" ระหว่างที่เราสองคนเดินออกจากบ้านโมกกระซิบบอกฉันพร้อมกับทำคอยื่นคอยาวมองชายชุดดำสอง สามคนที่ดูแล้เหมือนกำลังเฝ้ามองอะไรบางอย่างในละแวกนี้
"มาเก็บเงินกู้มั้ง อย่าไปสนใจเลย"
ท่าทางชายชุดดำพวกนั้นดูน่ากลัวใช่เล่น ถ้าไปยุ่งเรื่องของพวกมันความซวยอาจมาเยือน ฉะนั้นเลี่ยงไว้ก่อนเป็นดีขืนเข้าไปยุ่งอาจจะเจอลูกหลงได้ ฉันก็ไม่เคยเป็นหนี้นอกระบบหรอกแต่ก็เคยได้ยินมาว่าพวกนี้มันโหดมาก หึ้ย..แค่คิดก็สยอง
ไม่นานนักเราสองคนก็ถึงซุปเปอร์มาเก็ตฉันไปเลือกพวกน้ำผลไม้ส่วนโมกเดินไปเลือกขนมอย่างคล่องแคล่ว แบ่งหน้าที่กันแบบนี้ฉันกับโมกเลยใช้เวลากันแค่แปบเดียวก็กลับมาถึงบ้าน ซึ่งตอนนี้ยัยเม็ดเน่าก็ยังอยู่ในห้องของผู้ชายขี้งอนคนนั้น ป่านนี้หล่อนจะทำอะไรโลกันต์บ้างนะ โอ้ยย แค่คิดก็อยากจะพังประตูเข้าไปให้รู้แล้วรู้รอด!
ออดดด ออดดด
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นอีกครั้ง แน่นอนว่าต้องเป็นยัยเพื่อนตัวดีของฉันแน่ ๆ โมกทำหน้าที่เดินไปเปิดประตูให้เพราะฉันกำลังจัดเตรียมขนมและน้ำอยู่ในครัว
"ว๊ายย บ้านพี่หมอมีหนุ่มหล่อน่ากินด้วยอ่ะ" ยัยเนเน่แผดเสียงจัดเต็ม เปิดเผยมากเกินไปรึเปล่ายะ! โมกทำหน้าขยาดใส่พร้อมกับพาเนเน่และมารินมานั่งที่โซฟา
"แถมนี้มีปล่อยเงินกู้เหรอแก เห็นมีชายชุดดำท่าทางน่ากลัวอยู่แถวหน้าบ้านด้วย" มารีนถามขึ้นมาอย่างสงสัย
"น่ากลัวอะไรกันยะ น่าซั่มมากกว่านะคะ แอร๊ยย" ยัยเนเน่ก็เป็นแบบนี้ทุกที!
"นี่ ๆ ฉันเตรียมขนมกับน้ำผลไม้ไว้ให้น่ะ"
ฉันบอกพร้อมกับยกถาดไซส์ยักษ์ที่มีน้ำและขนมมาวางไว้ที่โต๊ะ ดูมารีนจะสนใจบรรยากาศโดยรอบเป็นพิเศษ เห็นมองไปทั่วห้องเลย ส่วนอิกระเทยควายก็เอาแต่มองโมกเหมือนคนหิวกระหายอยากจะกลืนกิน...
"บ้านพี่โลกันต์แต่งได้ชิคมากเลยแก"
"บ้านพี่สาวโลกันต์น่ะมาริน" เพื่อนสาวพยักหน้าแทนคำตอบ
"แล้วน้องคนนี้ ชื่ออะไรอ่ะคะ?" เนเน่หันไปทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่โมก
"โมกครับ"
"อุ้ยย โม้กกก" ฉันแทบจะสำลักน้ำออกมาเมื่อยัยกระเทยหมีควายมันเรียกชื่อไอ้เด็กโมก!
"ผมชื่อโมกครับเจ๊ โมกก ไม่มีไม้โท โอเคนะ?"
"แหม โมก ๆ โม้ก ๆ ก็คล้ายกัน ๆ นั่นแหละ"
ยัยเนเน่ไม่พูดเปล่าทำท่าเลียปากอีกต่างหาก กรี๊ดดด นี่ฉันมีเพื่อนเป็นอิตุ๊ดโรคจิตหรอเนี่ย น่าสงสารโมกน้อยหอยสังข์ที่ทำหน้าตื่นตะลึงกึ่งช็อค สัยสัยจะไม่เคยโดนกระเทยรุกมาก่อน
"เออผมนึกขึ้นได้ว่ามีการบ้านนี่หว่า งั้นขอตัวก่อนนะเจ๊" โมกทำท่าลุกลี้ลุกลนรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน ฉันว่ามันไม่ได้มีการบ้านหรอก คงกลัวยัยเนเน่จะกินมากกว่า
"บอกแล้วให้เก็บอาการไว้บ้าง เป็นไงล่ะไก่ตื่นเลย" มารีนพูดอย่างเอิอมระอา
"แหมม ก็น้องโมกเขาหล่อขนาดนี้ ใครจะเก็บอาการไว้ล่ะยะ ไม่เหมือหล่อนอยาจะตายทำเป็นนิ่ง แรดเงียบนะคะลูกสาว"
"เดี๋ยวขุ่นแม่จะโดนตบปากค่ะ"
มารินทำท่าเงื้อมือจะตบ ยัยเนเน่ก็รับมุขยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ฉันละเพลียยัยเพื่อนสองคนนี้จริง ๆ นี่ฉันเรียกมาปรึกษานะไม่ได้ให้มาทะเลาะกัน!
"หยุดเลยพวกแก ฉันเรียกมาช่วยกันคิดนะยะไม่ใช่ให้มาตีกันเรื่องผู้ชาย"
"เออ แล้วพี่หมอของแกไม่อยู่หรอ?" มารีนถามขึ้นแล้วมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง
"อยู่สิ แต่อยู่ในห้องกับเม็ดนุ่นน่ะ"
"เห้ยยย ใครกันๆๆ อะไรยังไงเม็ดนุ่นเป็นใครแล้วไปอยู่กับพี่หมอสองต่อสองได้ไงยะ" หน้าตาตอนนี้ของเนเน่บ่งบอกว่าอยากเผือกจนทนไมไหว
"นั่นสิ แกเล่ามาให้หมดเลยนะ"
"มันยาวหน่อยนะ เรื่องเป็นอย่างนี้...."
ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองคนฟังตั้งแต่เรื่องของเม็ดนุ่นว่าเป็นใครเกี่ยวข้องยังไง จนกระทั่งเรื่องของชินกรและเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทั้งมารีนและเนเน่เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ฉันจึงเล่าให้ฟังอย่างหมดเปลือก ที่ปิดบังไว้ในตอนแรกเพราะฉันไม่อยากจะขุดคุ้นปมของตัวเองขึ้นมา แต่ตอนนี้ฉันไม่กลัวอีกแล้วเพราะถ้าฉันไม่ลุกขึ้นมาต่อสู้ความกลัวในใจก็จะไม่หมดไป และมันจะหลอกหลอนฉันไปตลอดชีวิต
"แกนะแก มีเรื่องขนาดนี้เก็บเอาไว้ได้ไม่ยอมบอก"
"นั่นสิยะ ใช่สิพวกฉันมันไม่สำคัญ เป็นอากาศธาตุใช่มั้ยคะชะนี ตอบ!"
เนเน่กับมารินพากันทำท่าปั้นปึงใส่ ใช่ว่าฉันอยากจะปิดบังก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากพูดถึง แต่นี่มันไม่ใช่เวลาที่พวกหล่อนจะมาโกรธฉันนะ แค่โลกันต์งอนคนเดียวก็รับมือยากแล้ว
"พวกแกอย่างอนเลยน่า มันเป็นเรื่องที่ฉันอยากจะลืม เล่าแล้วมันสะเทือนใจใครอยากจะพูดล่ะ"
"แต่เกิดเรื่องขนาดนี้แกก็น่าจะบอกกันบ้างสิ เกือบโดนไอ้รุ่นพี่บ้านั่นข่มขืนแล้วนะ!" มารีนทำหน้าดุใส่
"ฉันขอโทษ ไม่โกรธนะมาริน น๊า เนเน่เพื่อนรักก"
"ทีหลังมีอะไรต้องบอกรู้มั้ยคะ ไม่งั้นฉันจะไม่นับแกเป็นเพื่อน เช๊อะ" เนเน่สะบัดหน้าใส่อย่างงอน ๆ
"โอเค ๆ ต่อไปฉันจะบอกให้หมดเลย แต่ว่าตอนนี้พวกแกช่วยฉันหาวิธีง้อหมอนั่นก่อนเถอะ" ฉันร้อนใจจนนั่งแทบไม่ติด กระวนกระวายมากบอกตรง
"แกไม่อยากรู้หรอว่าสองคนนั่นทำอะไรกัน โดยเฉพาะยัยเม็ดนุ่นอ่ะ ไม่กลัวนางจะอ่อยพี่หมอหรอ"
"อ่อยชัวร์ แต่ไม่กลัวหรอกเพราะฉันเชื่อใจโลกันต์"
"โอ้โหห เด็ดมากค่ะบอกเลย แค่เขาบอกว่าชอบ แกก็พร้อมจะเชื่อโดยไม่ต้องสงสัย" เนเน่ปรบมือให้ แต่ฉันควรจะภูมิใจมั้ย?!
"เออน่า ช่วยกันคิดหน่อย"
ฉันไม่ได้เชื่อเพราะคำบอกชอบของเขาหรอก แต่เพราะเขาไม่มีอะไรบิดบังต่างหาก นัดเม็ดนุ่นมาทำอะไรเขาก็บอกอยู่ ถ้าคนไม่บริสุทธิ์ใจจะมาบอกทำไม แล้วหลายสิ่งหลายอย่างในตัวเขา มันทำให้ฉันไว้ใจและเชื่อใจ แม้ว่าเขาจะหื่นใส่ฉันหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาเกินเลยแบบหยุดตัวเองไม่ได้ มันแสดงให้เห็นว่า 'ฉันมีค่าสำหรับเขา'
"พี่โลกันต์เขาชอบผู้หญิงแบบไหนอ่ะ" แบบฉันไงยะ!
"ก็...ผู้หญิงเรียบร้อย ไม่แต่งตัวโป๊"
"มันตรงกันข้ามกับหล่อนเลยนะยะชะนี" เออก็จริงแบบที่เนเน่พูด ฉันไม่ได้เรียบร้อยสักหน่อย แถมแต่งตัวก็โป๊มาก ก.ไก่ ล้านตัว
"นั่นไง แกก็ทำตามที่เขาชอบสิ แต่งตัวเรียบร้อยมาง้อจบปิ๊งง" มารินเสนอไอเดียที่ดีงามมาก
"เออออ ทำไมฉันคิดไม่ได้เนี่ย งั้นเดี๋ยวฉันกลับไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดก่อน แล้วก็แวะไปส่งพวกแกด้วย ไปๆๆ ลุกๆ ตุ๊ดอ้วนลุกค่ะ" ฉันดึงอิเพื่อนกระเทยที่ทำท่าอิดออดไม่อยากไป
"ยังไม่ได้บอกลา โม้กสักที..." !! นางต้องการจะสื่ออะไร!
"มันชื่อโมกอินี่ก็ติดเรทตลอด เร็ว ๆ เข้าฉันรีบ"
ฉันมองขึ้นไปข้างบนอย่างยิ้มกระหย่อง ปล่อยให้ยัยเม็ดนุ่นย่ามใจคิดว่าชนะ ให้หล่อนคิดว่าตัวเองเหนือกว่าฉันไปก่อน ถึงเวลาเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันจะฉุดยัยนั่นให้ดิ่งลงเหวเลยคอยดู
เราสามคนเดินออกมาที่รถ ระหว่างทางก็เห็นชายชุดดำยังป่วนเปี้ยนอยู่ เหมือนทำท่าหลบใคร แต่พอเห็นว่าเป็นพวกเราก็ทำเป็นเดินไปเดินมา เดินไปส่องบ้านอื่นเหมือนมาเก็บเงินกู้....แต่ช่างมันเถอะ ฉันเรียกเนเน่และมารินขึ้นรถเพื่อไปส่งพวกเธอก่อนจะกลับไปที่คอนโด
M Condo
ไม่ได้กลับมาซะนานแต่สภาพห้องก็ยังเหมือนเดิม จะมีต่างไปเล็กน้อยก็ตรงห้องนอนเล็กที่ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี้สุด ๆ คงเป็นเพราะ 'ชานยอล' หิ้วสาวมานอนแน่ ๆ เลย อย่างที่เคยบอกไปแหละว่าฉันกับเขาค่อนข้างจะสนิทกันมากแล้วฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรในการให้เขายืมห้อง
ฉันกลับมาที่ห้องแต่งตัวเพื่อเลือกเสื้อผ้าสองสามชุดที่ดูเรียบร้อยสุด ๆ หึ...เห็นเปรี้ยวแบบนี้เมื่อก่อนก็เคยเรียบร้อยนะคะบอกเลย คุณแม่ฉันมีน้องสาวทำงานอยู่ในวัง เรียกง่าย ๆ ก็อานั่นแหละ แม่ฉันเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยแบบกุลสตรีโบราณ ฉะนั้นฉันเลยถูกเลี้ยงดูแบบสาวชาววังเลยล่ะ
งงอ่ะดิ่ ฉันแหวกสไตล์ตัวเองมาแต่งเปรี้ยวได้ไง ลองนึกย้อนดูก็ตลกดีเหมือนกันนะ ตอนเริ่มแต่งตัวใหม่ ๆ ฉันเข้าขั้นประหลาดเลยล่ะ แฟชั่นอะไรไม่รู้ไม่ได้เข้ากันสักนิด หน้านี่ยิ่งไปกันใหญ่ แต่หน้าไม่เป็นค่ะเลยกว่าเป็นน่ากลัวมากกว่าสวย แต่เพราะฉันได้รู้จักพี่สาวข้างบ้านซึ่งปัจจุบันเธอเป็นสไตล์ลิสให้กับชานยอลด้วย สกิลการแต่งหน้าแต่งตัวเลยพัฒนาขึ้น เมื่อก่อนนั้นค่อนข้างลำบากเลยล่ะ จะแต่งตัวแต่งหน้าทีก็ต้องมาทำที่ห้างสรรพสินค้า ออกจากบ้านนี่เป็นคุณป้าสุดเชยเลย
แล้วสาเหตุที่ทำให้ฉันลุกขึ้นมาเปลี่ยนตัวเองคงรู้กันดีอยู่แล้วเน๊อะ ว่าเป็นเพราะอะไร....แต่กว่าจะเริ่มเป็นผู้เป็นคนได้ฉันก็เสียเวลาหมกมุ่น จมปรักกับตัวเองไม่กล้าเจอหน้าใครเลย 1 ปีเต็ม จนพ่อแม่คิดว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้า พวกท่านกังวลมากกลัวว่าฉันจะฆ่าตัวตาย แต่ฉันก็ไม่ได้เล่าถึงสาเหตุให้พวกท่านฟังหรอกนะ ไม่อยากให้ท่านทุกข์ใจไปกว่านี้
หลังจากนั้นฉันก็ทำตัวให้สดใสขึ้นจนคุณพ่อคุณแม่คิดว่าฉันเป็นปกติ ฉันเลยขอออกมาอยู่คอนโด แบบว่ามันสะดวกในหลาย ๆ อย่างน่ะ ขืนแม่รู้ว่าฉันเปรี้ยวจี๊ดขนาดนี้มีหวังเป็นลมตายแน่เลย
โอเค ฉันคิดว่าได้สิ่งที่ต้องการครบแล้ว ต่อไปก็ต้องรีบบึ่งรถกลับบ้านจากนั้นก็รอให้เม็ดนุ่นกลับไปก่อน ฉันค่อยเข้าไปง้อโลกันต์ นี่เป็นแผนที่ฉันเตรียมไว้ แต่พอฉันจอดรถเสร็จกำลังจะเดินเข้าบ้าน ก็เห็นร่างคนหมดสตินอนจมกองเลือดอยู่ ฉันเดินเข้าไปใกล้อย่างระแวดระวัง เพราะร่างที่นอนอยู่นั้นคุ้นตาเหลือเกิน....
ละ โลกันต์!!
ฉันตกใจหน้าถอดสีจนซีดเผือกนั่งลงมองเขาด้วยตัวสั่นเทา ไม่รู้ว่าจะจับตรงไหนดีมือมันสั่นไปหมด ใบหน้าเขามีแต่รอยฟกช้ำและคราบเลือดที่ไหลย้อยออกมาซึมลงสู่พื้นถนนเป็นวงกว้าง หัวใจฉันกระตุบวาบ วูบหนึ่งฉันคิดว่าเขากำลังจะตายเพราะนอนแน่นิ่งไม่ได้สติ ความกลัวทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก สมองฉันชาเบลอไปด้วยความหวาดหวั่น ฉันพยายามเรียกสติกลับมาเพื่อช่วยเหลือเขา
"โมก!!! ไอ้โมก โมกๆๆ" ฉันวิ่งเข้าไปในบ้านแล้วตะโกนเรียกโมกอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้ลงมาช่วย
"โหยย เจ๊อะไรเนี่ย คนกำลังนอน" มันเปิดประตูออกมาอย่างงัวเงีย
"โลกันต์ถูกทำร้ายอยู่หน้าบ้าน!!"
เท่านั้นแหละไอ้โมกทำหน้าตื่นตะลึงรีบวิ่งตามฉันมาที่หน้าบ้านทันที ฉันกลับมาที่ร่างไร้สติของโลกันต์แล้วกดเรียกรถพยาบาลให้มารับผู้ป่วยฉุกเฉิน
"นะ นายอย่าเป็นอะไรนะ" ฉันจับมือเขาไว้แน่น
โลกันต์ไร้การตอบสนองเขายังนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง เลือดจากปากเริ่มซึมออกมาเรื่อย ๆ ยิ่งเห็นฉันก็ยิ่งเจ็บปวดจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ฉันกลัวว่าเขาจะตาย....
"ใครทำเฮียแบบนี้วะ ฮึก" โมกนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ ฉัน
"นายอดทนไว้นะ รถพยาบาลจะมาแล้ว" ฉันบีบมือเขาไว้แน่นกว่าเดิมสัมผัสได้ถึงชีพจรที่ยังเต้นอยู่ แต่ก็เริ่มอ่อนลงทุกที
ความหวาดกลัวคือทั้งหมดของตอนนี้ที่ฉันรู้สึก มันประหวั่นสั่นคลองไปทั้งใจเมื่อคิดว่าฉันกำลังจะเสียเขาไป ใจมันร้าวจนแตกออกเป็นเสียง ๆ เหมือนเศษแก้วทิ่มตำทุกส่วนของร่างกาย แค่คิดว่าจะไม่มีโลกันต์อีกแล้วฉันก็แทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ มันเจ็บเกินกว่าที่ฉันจะทนรับไหว
ไม่นานรถพยาบาลก็มาพาร่างของเขาขึ้นรถเข็นอย่างระมัดระวัง โดยมีฉันและโมกนั่งไปกับรถด้วย ระหว่างทางโมกโทรไปบอกข่าวกับพี่ลิลิน ส่วนฉันนั่งจับมือเขาไปตลอดจนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน
"เจ๊ เฮียจะตายมั้ย ฮือออ"
"ไอ้ปากเสีย ตายเติยไร โลกันต์น่ะเข้มแข็งไม่ตายง่าย ๆ หรอก"
ฉันหันไปดุมันทั้ง ๆ ที่ใจในก็หวั่นอยู่ไม่น้อย เพราะสภาพเขาบอบช้ำมากจริง ๆ คนเล่นงานกะเอาถึงตายเลย ใครกันน่ะที่ทำแบบนี้! ฉันหวนนึกไปถึงชายชุดดำ....ปกติแล้วแถวบ้านไม่มีคนแปลกหน้ามาป้วนเปี้ยนถ้าเป็นชายชุดดำจริงล่ะก็ มันเป็นคนของใคร.....โลกันต์ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นเขาไม่น่าจะมีศัตรู
"โลกันต์เป็นยังไงบ้าง!" พี่ลิลินรีบวิ่งหอบหน้าตื่นมาที่ห้องฉุกเฉิน สีหน้าตื่นตะหนกพอ ๆ กับฉันตอนที่เห็นโลกันต์นอนจมกองเลือด
"หมอกำลังรักษาอยู่ค่ะ"
"แล้วโลกันต์โดนทำร้ายได้ยังไง ใครเห็นเหตุการณ์บ้างมั้ย..."
ฉันเล่ารายละเอียดทั้งหมดที่เห็นให้พี่ลิลินฟัง รวมถึงเรื่องชายชุดดำด้วย ซึ่งพี่ลิลินเองก็บอกว่าเห็นเหมือนกันตอนออกไปข้างนอกแต่ไม่ได้เอะใจอะไร ฉันค่อนข้างแน่ใจเลยล่ะว่าเป็นฝีมือของชายชุดดำพวกนั้นเพราะว่าตอนที่กลับมาบ้านอีกครั้งก็ไม่เห็นคนพวกนั้นแล้ว
*****เหลืออีก 3 วันจะปิดพรีแล้วนะค๊าา ใครอยากเป็นเจ้าของพี่หมอโลกันต์สั่งซื้อได้ตามลิ้งค์ค่ะ http://goo.gl/forms/XwtmZJJ8W6 ***