CHAPTER 27
Stranger
PRINCE POV's
"Engineer Prince Eros Mendez Cortes, congratulations!"
Pagbati sa akin ng mga tao sa gitna ng presscon.
I smiled at them. "Thank you! It's such an honor to be recognized. I'm really grateful for all the support and encouragement I've received throughout my journey." simpleng sabi ko.
"Congratulations, Prince! You've come a long way and deserve this success. What inspired you to become an engineer?" the reporter asked.
"Thank you so much! Well, growing up, I was always fascinated by how things work. I loved taking apart gadgets and putting them back together. That curiosity led me to pursue a career in engineering, where I can design and create innovative solutions to real-world problems." ngiting sabi ko habang iniisip ang mga nangyari sa'kin sa loob ng maraming taon.
Nagtanong din ang isang reporter. "Mr. Cortes, what advice would you give to aspiring engineers?"
Tumango ako bago nagsalita. "Great question. I would say, never underestimate the power of perseverance. Engineering is a field that requires continuous learning and problem-solving skills. It's important to stay curious and adapt to new technologies and developments. Also, don't be afraid to seek help or collaborate with others because teamwork can often lead to better solutions." huminga ako ng malalim bago nagsalita uli. "Working in this kind of field is not easy. Kailangan mo ng motibasyon para kahit anong hirap na pagdaanan mo, may lakas ka na magpatuloy".
Lumakas ulit ang palakpakan dahil sa sinabi ko.
Kasama ko ang mga bigating engineer sa buong mundo. Isang araw sa isang taon lang ginaganap ang ganitong pagtitipon. And I'm proud to say that, marami akong nakikitang inhenyero'ng Pinoy dito.
"Congratulations again, Prince! What are your future plans now?" tanong ulit ng isang reporter.
"Thank you! Well, my immediate plan is to go to Philippines and be with my family." napatingin sa akin ang mga kasamahan ko sa trabaho.
Ningitian ko lang sila. Alam ng mga kasamahan ko ang hirap na pinagdaanan ko, hindi sa trabaho kundi sa paglayo ko sa aking pamilya.
Sinadya kong hindi magparamdam sa kanila ng dalawang taon. Hindi ko pinagsisisihan. Dahil may napatunayan ako sa sarili ko. Kahit ang kapalit nun ay ang tiwala ng babaeng mahal ko.
Nangako ako sa kanya pero hindi ko natupad. Alam kong kinasusuklaman na niya ako ngayon.
Ngayon araw, alam kong nakikita nila ako sa tv. Buong mundo ang makakapanood sa presscon na ito. I was still hoping, for their forgiveness. Kahit alam kong imposible.
Tumayo ako at nagpaalam sa kanila bago umalis.
I checked my watch. I still have hours for my flight.
Napahinto ako sa taong sumalubong sa akin na hinihingal. Tumakbo ba siya?
"Mr. Cortes! I want to congratulate you personally..." hinihingal nitong sabi.
"Take a deep breath first.." I chuckled softly.
Tumango siya at napatawa na rin. Isa siya sa engineer na pinakilala sa akin ng kasamahan ko sa trabaho.
"Ano yung sinabi mo kanina sa presscon? Uuwi ka ng Pilipinas?" she asked with curiosity.
I nodded. "Yeah. That's my plan."
"So, hindi ka na babalik dito sa France?" she asked again.
Walang pag-aalinlangan akong tumango. "Oo. Gusto kong tuparin yung pangako ko sa babaeng mahal ko.." bigla siyang napatawa kaya natahimik ako.
Tumigil siya. "I'm sorry, I can't help it. Iyan din sabi sakin ng kaibigan ko. Well, two years lang kitang nakilala at mas kilala ka ng babaeng mahal mo kaya wala akong laban... hehe" biglang may pagkadismaya sa boses niya.
Napailing ako. "Avery, I appreciate your kindness and feelings towards me but, you know how much I love my fiancé."
"Of course I knew it. Hindi naman kita aagawin eh. Tanggap ko na noon pa. Hindi ka nga sumasama sa amin tuwing may party eh. Focus ka talaga sa mga sinasabi ng prime minister sa inyo. That's why I admired you. Pero no worries, I already accept the fact that you couldn't reciprocate my feelings." nakangiti parin siya habang nagsasalita.
Tumango ako. "Thanks for your understanding. You know, there's someone for you there who's just waiting. Remember, choose a man not a boy. Okay?" ngumiti siya at napatawa ulit.
"My gosh, Mr. Cortes! Ang galing mo talaga eh noh? Kaya sige, gagawin ko yang sinabi mo. At... heto pala..." may kinuha siya sa loob ng kanyang bag.
Dali-dali ko iyong kinuha. "Saan mo 'to nakita?"
"Hayst! Hindi mo na ba naalala? Tinapon mo yan sa basurahan two years ago. Buti na lang nakuha ko agad at tinago ng mabuti."
Diko napigilan ang sarili kong tumalon sa tuwa. "Thank you! Sinadya ko itong tinapon pero noong binalikan ko, wala na. Kinuha mo pala"
"Oh, wala akong kasalanan diyan ah! Pasalamat ka kinuha ko."
I tapped her shoulder. "Thanks, Avery."
"Oo nga pala, may grand party mamaya sa palace. Ayaw mong pumunta?"
Umiling ako. "Sapat na sakin na pumunta sa presscon. Babalik na ako ng Pilipinas." ngiting sabi ko.
"Alright, mag-ingat ka sa biyahe. Kapag nakarating ka doon, tumawag ka kay Mr. Blanco kasi kasamahan mo yun"
"Sure. Ingat ka rin." paalam ko bago tuluyang umalis ng building.
Habang naglalakad, nasa lumang cellphone ko ang aking tingin. Hindi pa ito gumagana.
"Princeeee!" napa-angat ako ng tingin.
Nasapo ko ang aking noo. Agad kong nilagay sa aking bulsa ang cellphone.
'Damn. Nandito mga kasamahan ko sa trabaho...'
"Are you going home to the Philippines now?" tanong ng Pranses kong kasamahan.
I nodded. "Yes, I need to be with them. You'll know how much I want to see them."
Lumapit sila sa akin at tinapik ang aking balikat. "We will miss you bro"
Ginulo ng isa ang buhok ko. "Bro, damn it!"
Tumawa siya. "Sei ancora bello" pagbibiro nito gamit ang sariling wika.
Kaibigan kong Italiano, si Kris. Ang sabi, gwapo parin daw ako.
'Wala namang pinagbago...'
"Goodbye friend. Until next time. I hope you can imagine coming back here with the woman you love." tumango ako sa sinabi ni Moulin.
"It's an honor for me to work with great engineers around the world like you guys"
Isa-isa silang lumapit sa akin at niyakap ako.
"Yakap tayong lahat!" ngiting sabi ko.
"Huh? What?"
"Group hug!" tawa kong sabi.
Tumawa silang lahat. "We promise to learn your language so that we can visit you in Philippines"
"Well me, I've learned some! Just like, Pogi ako HAHAH that means I'm handsome, right Prince?" tanong ni Erik.
I nodded. "Yeah HAHAH. Goodbye brothers!" pumasok na ako sa loob ng kotse.
"If you want someone to talk to, and someone to pay your bill or whatsoever, just call us. Okay?" napatawa ako sa sinabi nila.
"Alright, alright. Goodbye, see you soon!" paalam ko bago pinaandar ang sasakyan.
Kumaway sila sa akin at ganoon din ako sa kanila.
Sa loob ng dalawang taon, sila ang lagi kong nakakasama. Kinukwento ko sa kanila ang buhay ko kasama si Scarlet. Kaya alam nila kung gaano ko gustong makita si Scarlet.
Naisipan ko munang huminto sa may repair shop para ipaayos ang luma kong cellphone.
"You are so familiar" saad nito sa akin.
Tumawa lang ako at nakaramdam ng pagka-ilang.
"Dad, he's the engineer in the presscon" pagsingit ng anak nitong lalaki na nag-aayos din ng mga cellphone.
"Oh yeah! You're truly handsome in person"
Napakamot ako ng batok. "Haha thanks"
"Mr. Your phone is too old at the same time, it's cold. Is this your old phone?" tanong ng matanda sa akin.
I nodded. "Yeah"
"I see. Well, there is nothing wrong with your cellphone. It only needs to be charged for five hours. You have powerbank?"
"Yes. Thank you. How much is the...."
"No need. There is nothing wrong. No need to repair this." nakangiti nitong sabi.
Tumango ako at ngumiti. "Thank you so much!" kinuha ko ang cellphone at umalis.
Hinanap ko agad ang powerbank pagpasok ko sa loob ng kotse.
Pinaandar ko na ang sasakyan.
Tatanggapin ko ang lahat ng sasabihin nang pamilya ko sa akin lalo na ang sasabihin ni Scarlet at nang pamilya niya. I failed them. I failed Scarlet. I broke my promise. I broke her trust.
Pinaalam ko na sa mga kaibigan ko ang plano ko noon pa man. Una kong sinabihan si Marky. Nagalit siya sa akin at hindi na ako kinausap. Naintindihan ko siya. Kapatid niya si Scarlet at ayaw niyang masaktan ko ito. Pero nagawa ko paring saktan.
Noong sinabi sa akin ni scarlet na kailangan niya ng isang buwan na wala ako sa tabi niya, iyon ang araw na dapat magpapaalam ako sa kanya para umalis at pumunta dito sa France. Nangako akong babalik pero hindi ko magawa. Kailangan ako dito.
Noong panahong iyon, sinadya kong itapon ang cellphone ko para makapag focus dito. Pero nagkamali ako. Iyon ang malaking pagkakamali ko, ang hindi pagkontak sa kanila.
Kung hindi ko iyon ginawa, hindi ko makakamit ang tagumpay sa career ko. Kaya para makabawi, babalik ako ng Pilipinas at hindi na kailan man aalis pa. Itatama ko lahat ng pagkakamali ko.
I called Zander habang bumababa ng sasakyan.
"Where are you?"
"I'm inside. Look at here!" tumingin-tingin ako sa paligid.
Nakita ko siyang kumakaway sa di kalayuan. I waved my hands back.
Nag travel lang si Zander dito sa France at napag-isipan niyang sumabay sa akin pauwi ng Pilipinas. Himala, dahil wala siyang kasamang babae ngayon.
Naglakad ako papalapit sa kanya bitbit ang aking bagahe.
"Ey! You're 20 mins late. Kanina pa ako naghintay dito."
"I've attended the presscon. May importante rin akong inasikaso bago pumunta dito." diretsong sabi ko.
"Nakita pala kita sa live ng presscon niyo. Wow, sikat na engineer ka na nga talaga! So proud" saad niya.
"Thanks" tanging nasabi ko.
"Pero grabe din, two years kang nawala. You ghosted your parents and your fiance para lang sa career mo---"
"Shut up bro. You know my reasons. Kaya nga ako babalik para itama lahat ng mali ko." mahinahong sabi ko.
"Dapat lang Prince. Mahirap ibalik ang tiwala" he tapped my shoulder.
I just nodded and sighed.
Nang nakapasok kami sa loob ng VIP seat. Dali-dali akong umupo at binuksan ang lumang cellphone.
'Still one percent...'
"What's that?" tanong ni Zander.
"Old phone"
"Itapon mo na yan. Marami kang pera pwede ka bumili ng bago"
Umiling ako. "This is special. Natapon ko na ito noon kaya pahahalagahan ko 'to ngayon"
"Wow, you're being sentimental..."
Hindi ko na siya pinansin. Umupo ako ng maayos habang nagbabasa ng newspaper.
"Red wine please" utos niya sa flight attendant na pumasok.
"Make it two" pagsingit ko rito.
"Okay sir. Anything else?" tanong nito sa amin.
"None" saad ko.
Tumango ito at umalis.
Biglang tumawa si Zander habang nakatingin sa akin.
"Prince, masyado ka namang makaluma. Sa newspaper ka nagbabasa? Ayaw mo sa social media? Malay mo marami kang malalaman" ngiting sabi niya.
Umiling ako. "We all have different taste when it comes to reading. I am more on news hindi sa chismis dala ng social media" giit ko.
He chuckles. "Pinagsabihan na kita ah. Nga pala, wala ka bang balita kay Scarlet?" he asked.
Natahimik ako.
Marami akong nalamang balita tungkol sa kanya. Napalago niya ang Scarlet Beauty at mas lalo itong sumikat. Sobrang saya ko para sa kanya. Nagawa niya ang lahat sa kabila ng mga nangyari.
"Well, she's obviously fine" tanging tugon ko.
"Are you sure? Nasasabi mo lang iyan kasi, iyan yung nasa balita. Do you think, tatanggapin ka parin niya? Pagkatapos ng ginawa mong pag-iwan?" tanong niya ulit.
I smiled a bit. "Whatever happens, happens. Kung hindi niya ako tatanggapin sa buhay niya, gagawa ako ng paraan para mapatawad niya ako." buntong hiningang sabi ko.
"Here is your red wine, sir."
"Thank you"
Nang maka-alis ito, nagsalita ulit si Zander.
"Okay, sabihin nating napatawad ka. Paano kung hindi ka tatanggapin?"
Napatingin ako sa kanya ng diretso.
"Ayos lang. Basta mapatawad niya ako."
Lahat ng tanong ni Zander, napag-isipan ko na iyon. Hihingi parin ako ng tawad. Sa loob ng dalawang taon, alam kong mahal parin ako ni Scarlet.
Isang oras na kaming nasa loob. Nakatulala lang ako habang nag-iisip ng mga bagay-bagay. Habang si Zander naman, kung ano-ano na ang pinagsasabi habang umiinom.
'Buti na lang, ngayon ko lang ito nakasama...'
"Grabeee! Mga babae nga naman" rinig kong sinasabi nito habang nakapikit ang mga mata.
Binuksan ko ang luma kong cellphone at nakita ko agad ang limang porsyentong battery nito. Kailangan full charged bago tuluyang buksan.
Kinuha ko ang litrato na nasa loob ng aking pitaka. Hinalikan ko ang mukha ni Scarlet sa litrato naming dalawa.
'I can't wait to see you...'
Malaking pera ang naipon ko sa bangko dahil sa pagtatrabaho. Kaya mabibigyan ko siya ng magandang buhay at bubuo kami ng masayang pamilya.
Tatlong oras na ang nakalipas, si Zander naman ngayon ay tulog mantika na ang hitsura. Wala akong magawa kaya naisipan kong hanapin sa social media ang pangalan ni Lisa. Pati ang pamilya ko, hindi ko na nakontak.
I want to surprise them. Pero baka, ibang sorpresa ang maabot ko sa kanila dahil alam kong galit din sila sa akin.
I searched her name.
Nakita ko at pinindot.
"Wtf. She's in a relationship with Kayzer?! Sht." diko napigilang hindi magmura.
I personally messaged Kayzer.
: In a relationship with my sister? When!? (sent)
(Kayzer Chan typing....)
: Long time, no chat kuys!
: You're with my sister right now? (sent)
(Kayzer Chan typing...)
: Nope, I'm with my sister in law. Babysitting my pamangkin.
Napatigil ako sa pag reply.
May asawa na si Kiefer?! At may anak na?!
: May anak na pala kuya mo? Naks. (sent)
(Kayzer Chan typing...)
: Yeah. How are you by the way? Lahat sila galit sa'yo dito.
: Uuwi na ako. Wag mong sabihin sa kanila.
(Kayzer Chan typing...)
: Alright. Take care.
: (You sent a like)
Papatayin ko sana ang cellphone ko nang bigla itong nag chat ulit.
: May batang inalagaan si Lisa. Dalawa sila.
Dali-dali akong nag reply.
: Kaninong anak? Sinong mga bata?
(Kayzer Chan active 1 min ago.)
: Loko, mag reply ka!
Isang oras akong naghintay pero wala na itong reply.
'Kaninong anak ang inaalagaan ni Lisa?...'
Naisipan kong hanapin ang social media ni Scarlet. Curious lang ako sa mga ginagawa niya. I'm scrolling to her Instagram posts.
Still no new post. Huling post niya lang ay diaper ng bata.
I didn't like her post. Baka magtaka siya kung sino ako. My username is anonymous. Ayaw kong malaman niya na ako ito.
Bigla ako nakaramdam ng antok kaya naisipan ko munang matulog.
Pagkagising ko, mukha ni Zander agad ang bumungad.
"The fvck bro! Lumayo ka nga!"
He laughs. "Mukhang maganda ang panaginip mo ah"
"Shut up."
"Bro, tatlong oras na lang... Makakauwi na tayo pftt"
"I know"
"Bakit parang nawala excitement mo?"
"Just stop asking." malamig kong giit.
"Fine. No worries, kung hindi ka tatanggapin sa bahay niyo, pwede ka naman doon sa hotel ko magstay"
"Okay" walang ganang sabi ko.
Tumayo siya. "Ewan ko sa'yo. Basta may kapalit lahat ng tulong ko sa'yo. Tandaan mo yan"
Tumango lang ako.
Kinakabahan lang ako sa maaring mangyari sa pagkikita namin ni Scarlet. Lalo na ngayong marami ang gumugulo sa isip ko.
Nagbabasa lang ako ng mga libro habang nakikinig ng musika. Kinuha ni Zander ang headphones ko.
"Ano?"
"Bro, panoorin mo kaya 'yan!" sabay turo sa tv screen.
"Sino yan?" tanong ko.
Nilakasan niya ang volume. "Makinig kang mabuti"
"Yes. I am Danielle Villaflor the chairman of VillZine. I'm proud to say that, I am the new partner of Miss Scarlet Imperial." nakangiti pa nitong wika.
Nakaramdam ako ng inis.
Biglang nagtanong ang reporter sa kanya. "Sa lahat ng naging business partner mo bakit ibang-iba si Miss Scarlet?"
"Well, noong una ko siyang nakita, I really admired her for being she is. That's why till now, I am hoping to be with her forever."
Binalot ng tawa ang buong cabin. "HAHAHAHAH! Napaka ano naman ng lalaking yan HAHAHHA!"
"Shut up or else..." natahimik si Zander.
Nilakasan ko pa ang volume.
"Congratulations in advance, Mr. Villaflor. Ang tanong ng karamihan, nakapag move-on na ba si Miss Scarlet sa past relationship niya? Balita kasi, hindi pa sila naghiwalay"
Mga media talaga. Napaka chismosa.
Bigla akong nagka-interest sa pinaguusapan.
Napatingin ako sa lalaki. Hindi siya gaano makatitig sa camera.
'Kasi hindi pa nakapag move on si Scarlet!..'
"Well, ayaw kong manghimasok sa relationship niya pero dahil, dalawang taon na ang dumaan, siguro dapat kalimutan na lang natin." may pangiti-ngiti pa nitong sabi.
"Napagkwentuhan niyo rin po ba ang tungkol sa lovelife ng isa't-isa?" tanong ulit ng reporter rito.
"Yeah sometimes. Lalo na pag hindi kami busy. Naalala ko noong bumisita ako sa bahay—"
Hindi ko napigilang patayin ang tv.
"The fvck bro! Nanonood yung tao!" pagrereklamo ni Zander.
"Subukan mong manood. Sisirain ko 'yan."
Nakaramdam ako ng selos at galit. Walang hiya ang Danielle na iyon. Babawiin ko si Scarlet. Hindi ako papayag na makatuluyan ni Scarlet ang taong iyon. Sa hitsura pa lang mukha nang babaero.
"Man, easy ka lang. Kasalanan mo 'yan." tinapon ko kay Zander ang remote na nasalo niya naman.
"Hindi ako papayag. Scarlet is mine."
"Noon, oo. Pero ngayon? Ewan ko na lang." saad niya pa.
"Bro, ginugulo mo lang utak ko eh."
Tumawa ulit siya. "Ghoster ka kasi."
Hindi ko na lang siya pinansin.
Mas lalong gumulo ang isip ko dahil sa sinasabi ng Zander na 'to.
**** ARRIVAL ****
"Welcome back, sir!" salubong ng secretary ni Zander.
"Zach, where is Ziana?" tanong niya rito.
"Naka leave siya ngayon. Babalik siya next week"
Tumango naman si Zander. "By the way, kamusta naman ang ZandMall?"
"Everything is fine. No need to worry about."
"That's good." lumapit siya sa akin. "Ihahatid ka namin sa inyo. Mukha kasing wala pa yung iba mong kaibigan."
"Hindi nila alam na dumating ako." diretsong sabi ko.
Tumango lang siya.
"Hintayin niyo na lang ako sa may sasakyan. Bibili lang ako ng iced coffee." paalam ko sa kanila.
"Okay sir" may halong pang aasar sa boses ni Zander.
Kinuha ko ang eyeglasses ko at sinuot iyon. Medyo lumalabo na ang paningin ko, hindi na gaanong malinaw.
"One ice macchiato please"
"Okay sir. How about you, ma'am?" tanong nito sa babaeng nasa may likuran ko.
"One iced caramel latte please." napatingin ako sa nagsalita.
The intensity of this moment overwhelmed me, almost taking my breath away. This is Scarlet. Kagaya parin ng dati, lumalakas parin ang tibok ng puso ko sa kanya.
Napatingin siya sa akin. Kita ko sa mga mata niya ang pagtataka.
'Hindi niya ako nakilala?...'
"Sir, yung coffee mo." nabigla ako sa sinabi niya.
"Scarlet? Hindi mo ba ako----"
"Excuse me? Kilala ba kita?" she asked sarcastically.
Parang piniga ang dibdib ko sa sinabi niya.
Magsasalita na sana ako ng bigla siyang lumapit sa counter. "Thank you, keep the change!" diretsong sabi niya bago umalis.
Dali-dali kong kinuha ang in-order ko. "Keep the change na rin." at dali-daling sinundan si Scarlet palabas.
Nagmamadali siyang umalis kaya ibig sabihin, kilala niya ako.
Bigla siyang nawala sa paningin ko paglabas ng coffee shop. Kaya dali-dali akong tumakbo sa may parking lot.
"Scarlet! Please!"
"Hey? Who are you? Why are you shouting?" tanong sa akin ng matandang babae.
"May nakita po ba kayong babae na mataas ang buhok, naka puting jacket. Simple lang po ang suot niya at sobrang ganda?"
"Nawawala ba?"
Umiling ako. "No. Kung hindi niyo nakita, sige ayos lang..." dali-dali akong pumunta sa kabilang parking lot.
"Scarlet! Hindi ako tatahimik hangga't hindi kita nakakausap!" pagsisigaw ko.
Biglang may kotseng pinaandar. Nakita ko ang mukha niya sa may bintana kaya dali-dali akong tumakbo papunta roon.
*BEEEP! BEEEP!*
"What's wrong with you?!"
"Are you insane!?"
"Or just crazy?!"
"Magpapakamatay ka ba?!"
Pagsisigaw niya. Lumapit ako sa may bintana.
"Let's talk, Scarlet." pakiusap ko habang hinihingal.
She's laughing mischievously. "Talk to your promises! Bakit bumalik ka pa? Doon ka na lang sana tumira!"
"Scarlet, alam kong malaki ang kasalanan ko. Please sana pakinggan mo----"
She cut me off. "Nagpapatawa ka ba? Nakalimutan mo na siguro lahat ng pangako mo. Oh well, that's okay. Past na iyon eh. Ngayon, iisipin ko na lang na hindi kita nakita."
"Pero scar—" napatigil ako dahil may tumawag sa cellphone niya.
"Yes Dan. Papunta na. Natagalan lang ako dahil sa taong nagpatulong kung nasaan ang tamang daan pabalik sa pinanggalingan niya. Yeah haha no worries, he's just a stranger. Crazy! Bye! See yah!"
"Stranger? I'm a stranger to you now?" hindi makapaniwala kong tanong.
"Mas maganda kung iyan ang isipin mo. Dahil bumalik ka na, alam kong magkikita ulit tayo. Well, I don't care. Okay, ingat." diretsong sabi niya bago tuluyang umalis.
Sobrang sakit ng sinabi niya. Ramdam ko rin na sobrang nasaktan siya. Parang bigla ko na lang naramdaman na hindi na ako espesyal sa kanya, parang kahit sino na lang akong tao sa buhay niya.