Zawgi
_______
အငွားအိမ္အကူကဖုန္းနဲ႕ဆက္သြယ္လာျခင္းေၾကာင့္ အိမ္ကကားနဲ႕
RuMe ပုဂၢလိဂေဆးေပးခန္းသို႔အျမန္ေျပးရေတာ့သည္။ အိမ္ကဒရိုင္ဘာအား အရွိန္တင္ေမာင္းဖို႔ေျပာရင္းအတင္းေလာလံမိသည္။
အိမ္အကူေျပာသြားသည့္စကားမ်ားအနက္" ဂ်ိဳးဇက္ေလးဆီကိုေမာ္ဒယ္ဗန္တီလိုင္လာေရာက္လာတယ္" တဲ့။ စိုးထိတ္သြားတဲ့ရင္ေတြကစည္းခ်က္မညီတဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္။
ကြၽန္ေတာ္ကလြဲ၍တျခားသူစိမ္းလာေတြ႕ပါလွ်င္အေၾကာင္းၾကားဟုေျပာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သူမလိုက္နာတာကိုသိေပမဲ့ ေမာင္ဆိုေသာဝကၤဘာငယ္ကထိုကေလးငယ္ဆီေရာက္လာေခ်ၿပီ။
မွတ္မိသြား၍ေျမလွန္ရွာခဲ့သည္လားမေတြးဝံ့။ ေမာင္သာအလိုရွိမည္ဆိုပါကလက္ေျဖာက္ကေလးတစ္ခ်က္တီးလိုက္႐ုံနဲ႕အရာရာျဖစ္နိုင္သည္။
ကားရပ္တာနဲ႕ေဆးေပးခန္းအတြင္းဒုန္းဆိုင္းေျပးဝင္သြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာဝန္ေတြႏွင့္လူနာ၊လူနာေစာင့္မ်ားကထူးဆန္းသလိုၾကည့္သည္။ ဒီအၾကည့္ေတြကိုအေရးတယူလုပ္မေနနိုင္ေတာ့တဲ့အထိကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြပူေလာင္ေန၏။
အဲဒီကေလးကိုလ်ိဳ႕ဝွက္ထားတာရက္ပိုင္းသာရွိေသးေပမဲ့အခုေတာ့ျဖင့္ေမာင္နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေလၿပီ။ အိမ္အကူေျပာခဲ့သည့္အခန္းဘက္ေရာက္ေသာ္ တံခါးပိတ္မထားတဲ့အတြက္ကေသာကေရာဝင္လာလိုက္သည္။
တဒုန္းဒုန္းေျပးသံေၾကာင့္ၾကည့္လာသည့္လူမ်ားထဲေမာင့္ရဲ႕အံ့ဩတႀကီးအၾကည့္ေတြပါ,ပါသည္။ ဘာမွမေျပာနိုင္ေသး ၊ အသက္ရႉသံေတြမူမွန္ဖို႔ရာထိန္းသိမ္းေနရသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ထံေလွ်ာက္လာသည့္ေျခလွမ္းေတြ၊ ခပ္စူးစူးၾကည့္ေနေသာမီးခိုးေရာင္မ်က္ဝန္းေတြကအခုခ်က္ခ်င္းပင္ေခြလဲက်သြားေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုင္သည္။
ရွင္းျပခ်င္သည္၊ အရာအားလုံးေမာင့္အတြက္ခ်ည္းေတြးၿပီးအတၱဆန္မိတာမလို႔ ေမာင္တို႔ခ်စ္ျခင္းကိုခြဲတာမဟုတ္ေၾကာင္းရွင္းျပခ်င္၏။
ေရွ႕တည့္တည့္မွာလာရပ္သည့္အခါႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြထက္အားယူလိုက္ေပမဲ့...။
" အစ္ကိုေဂ်ာင္ဂု ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ေဆးေပးခန္းအထိဆိုေတာ့အေမနဲ႕အေဖတစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား။"
" ဟ..ဟင္"
" ဒုန္းဆိုင္းဝင္လာလို႔ေလ"
သာမန္တိုက္ဆိုင္သလိုအေျပာေၾကာင့္ ရင္ထဲကအပူလွိုင္းေတြေလ်ာ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ လိုက္ကာမ်ားကာထားေသာေဆးေပးခန္းကုတင္အတြင္းမွထြက္လာသည့္အိမ္အကူအမ်ိဳးသမီးကေဂ်ာင္ဂုဆီေရာက္လာသည္။
ေဘးကိုေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ထယ္ေယာင္းကိုရယ္ျပရင္းသြားကိုစိလို႔ေဂ်ာင္ဂုအနားကိုတိုးတိုးကပ္ေျပာလာ၏။
" ေတြ႕လားအစ္ကိုေလး...နာမည္ႀကီးေမာ္ဒယ္ဗန္တီလိုင္လာပါဆို။ "
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့သူတို႔ေျပာေနၾကသည့္၊အျပင္မွာသိပ္ေတြ႕ဖူးခ်င္ေနၾကသည့္ေမာ္ဒယ္ဗန္တီလိုင္လာဟာ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ်သူ႕မ်က္ႏွာေလးကိုေမာ္ဖူးခြင့္ရသူျဖစ္တဲ့အတြက္အဆန္းမဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး အႏုပညာရွင္တို႔၏မိသားစုအစုံကိုလူမႈကြန္ယက္တြင္ေဖာ္ျပမထားၾကသည္မို႔ကြၽန္ေတာ္ဟာေမာင့္ရဲ႕မိသားစုဝင္ဆိုတာလည္းသိမည္မထင္။
ဒါေတြအသာထားေစဦးေတာ့ ဟိုကေလးကိုမေတြ႕ရေသးသလို ေမာင့္ရဲ႕အလိုမက်တဲ့အၾကည့္ေတြအားရလိုက္သည္။
ဘာလို႔လဲ...အၾကာႀကီးေနမွေမာင့္ဆီကဒီလိုအၾကည့္မ်ိဳး၊ခံစားခ်က္ေတြနစ္မြန္းေနေသာအၾကည့္ကိုျပန္ရလိုက္ျခင္းကအေပ်ာ္တစ္ဝက္ ေသာကတစ္ဝက္ျဖစ္သည္။ အက်င့္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္အိမ္အကူအမ်ိဳးသမီးရဲ႕အနားကေနခပ္ခြာခြာေနလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ျငား အနားကိုပိုတိုးကပ္ကာေလွ်ာက္လာသည့္ေမာင္က သူ႕ရဲ႕အျဖဴေရာင္ေနကာအကၤ်ီရွည္အားခြၽတ္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ပခုံးေပၚၿခဳံေပးသည္။
မရိုးအီနိုင္ေသာရင္ခုန္ျခင္းေတြအစျပဳလာသည့္အခါ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြကိုေမာ့ၾကည့္မိ၏။
" ၿခဳံထား.....ဘယ္ရည္းစားဘာျဖစ္လို႔ေရာက္လာလဲမသိေပမဲ့ေနာက္တစ္ခါအျပင္ထြက္ရင္ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးဝတ္မလာခဲ့နဲ႕.....သတိေပးတာ။"
ေမာင္ေျပာမွကိုယ့္ကိုယ္ကိုငုံ႕ၾကည့္မိသည္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ လိေမၼာ္ေရာင္ခ်ိဳင္းျပတ္စြပ္က်ယ္ႏွင့္အတူ အနက္ေရာင္ pantအတိုကိုဝတ္လာမိျခင္းျဖစ္၍ ေျခညွပ္ဖိနပ္ကိုေတာင္လဲမစီးနိုင္ခဲ့သည့္အေျခအေနပင္။
" အာ...အင္း ေက်းဇူးပဲ"
" ဘယ္သူဘာျဖစ္လို႔လဲ"
" အစ္ကိုေလးရဲ႕ညီ__ အြန္း! "
ျဖတ္ေျပာေတာ့မယ့္အိမ္အကူအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ပါးစပ္ကိုအျမန္ပိတ္လိုက္ရသည္။ မဟုတ္ပါက ဒီကေလးနဲ႕အစကတည္းကသိေနတာလား၊ ဘာလို႔သီးသန့္ထားတာလဲ၊စသည္ျဖင့္ေမးခြန္းတို႔ကိုေမးနိုင္တာေၾကာင့္ မခ်ိၿပဳံးႏွင့္သာျပန္ေျဖလိုက္သည္။
" သူေလ...သူကငါ့သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒါသူ႕သား႐ုတ္တရက္ေနမေကာင္းေတာ့ေငြလို,လို႔ဆိုၿပီးဖုန္းဆက္လို႔ငါေရာက္လာတာ။ ဟုတ္တယ္မလားသူငယ္ခ်င္း။"
ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားဆဲအိမ္အကူအမ်ိဳးသမီးထံအံႀကိတ္ေသာေလသံျဖင့္ေျပာသည့္အခါသူမလည္းအေယာင္ေယာင္အနနျဖင့္လိုက္ေခါင္းညိတ္သည္။ ဒီေတာ့မွလႊတ္ေပးလိုက္တဲ့အတြက္အိမ္အကူအမ်ိဳးသမီးမွာေမာဟိုက္လို႔။
" သူ႕ရဲ႕သား?.....ခင္ဗ်ားနဲ႕တူတဲ့ကေလးေလးကလား။"
"အင္း....ဟုတ္..တယ္ေလ၊ ဘာလို႔လဲ။"
ထပ္ေမးလာျပန္သည့္ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ အေျဖမ်ားကအထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့။ ေခါင္းကိုေစာင္းၿပီးမ်က္လုံးေမွးစင္းကာအကဲခက္သည့္ေမာင္ကတစ္စုံတစ္ခုကိုေလးေလးနက္နက္ေတြးေနဟန္။
" လိုက္လာခဲ့ ခင္ဗ်ား"
" ဟင္!"
လက္ေကာက္ဝတ္ကေနဆြဲေခၚသြားတာေၾကာင့္လိုက္ပါသြားရသည္။ ေဆးေပးခန္းအထြက္၏ေထာင့္ခ်ိဳး၌ရပ္ၿပီးဆြဲကိုင္ထားရာလက္အားလႊတ္ေပး၍ဆို၏။
" ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုမွန္မွန္ေျပာ အဲဒီ့ကေလးက ခင္ဗ်ားသားလား။"
" ဟာ ဘယ္ကသားရမွာလဲ! မင္းဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။"
" အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးကခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းဆို"
" အင္း..အင္းေလ"
" ၿပီးေတာ့သူ႕သားအတြက္ေငြလိုလို႔ဆက္သြယ္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ အဲဒီကေလးကလည္းခင္ဗ်ားနဲ႕ခြၽတ္စြပ္ပဲ။"
" ငါနဲ႕တူေနတာေတာ့ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ။ နည္းနည္းပါးပါးေလးလည္းစဥ္းစားၿပီးေျပာဦး အဲဒီကေလးနဲ႕ငါကသားအဖအ႐ြယ္မွမကြာတာ။ အဲဒီကေလးသာငါ့သားဆိုရင္ ငါက၁၄,၁၅ႏွစ္နဲ႕မိန္းမယူမွရမွာ။ "
" ေတာ္ေတာ္....ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ထဲမွာမိန္းမယူေလာက္ေအာင္ထိမပါဘူး။"
လႊတ္ခနဲထြက္သြားေသာစကား၌အလိုမက်မႈတို႔ပါေနသည္။ ဘာကိုမိန္းမယူမွာလဲ ဂင္မ္ေဂ်ာင္ဂုတို႔ကေတာ့ ေျပာမယ့္ေျပာတဆုံးထိ! ။
ဒါေပမဲ့ သူ႕ဟာသူမိန္းမယူတယ္ေျပာတာငါကဘာကိစၥအလိုမက်ျဖစ္ရမွာလဲ။ က်စ္! ထယ္ေယာင္းလိုင္လာ ဒီအတိုင္းဆိုမင္းေတာ့ေဂါက္သီးျဖစ္ေတာ့မယ္။
" ထားပါေတာ့ ခင္ဗ်ားအဲဒီကေလးအတြက္ပိုက္ဆံလာေပးတာမလား။ အခုေကာင္တာမွာေငြသြားေခ်ေတာ့။"
" မင္းကေရာ"
" ကြၽန္ေတာ္က ကေလးနိုးၿပီလားသြားၾကည့္ဦးမယ္။"
" နိုးေတာ့ေရာ ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ ငါနဲ႕အတူလိုက္ခဲ့ေလေနာ္၊ငါနဲ႕တူေငြသြားေခ်မယ္။"
ဘယ္ညာယိမ္းသည့္မ်က္ဝန္းနက္ေတြကတစ္စုံတစ္ခုကိုစိုး႐ြံ႕ေနဟန္။ ဒီတစ္ခါေတာ့သူ႕ကိုခ်ီးက်ဴးမိပါ၏။ အၿမဲတေစ မတူသလိုမတန္သလိုအၾကည့္ေတြ၊အေျပာေတြပဲရွိတဲ့ေအာက္ေျခလြတ္ေနတဲ့ထိုလူက သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ကူညီေပးေဖာ္ရေသးသည္။
" လာ....ငါနဲ႕အတူလိုက္ခဲ့"
" ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းသြားေတာ့က်ားလိုက္ကိုက္မွာမလို႔လား။ အစကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ဒီကေလးကိုျမင္လို႔ဝင္လာတာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႕တူလြန္းလို႔ အိမ္ကိုခဏေခၚသြားၿပီးအေမ့ကိုျပမလို႔စဥ္းစားထားေသးတယ္။"
" ငါတစ္ေယာက္တည္းမသြားခ်င္ဘူး"
တုန္ယင္အဖ်ားခတ္သြားတဲ့စကားသံ။ဘာလို႔လဲ....ဒီအၾကည့္ေတြ၊ဒီအသံေတြကညီအစ္ကိုခ်င္းေျပာစရာလိုလို႔လားဂင္မ္ေဂ်ာင္ဂု။
ဘာအတြက္မ်ား အဲဒီအဖ်ားခတ္သြားတဲ့စကားသံကိုၾကားၿပီးရင္ဘက္တစ္ခုလုံးငလ်င္လႈပ္သလိုခံစားသြားရတာလဲ။
" ငါတစ္ေယာက္တည္းမသြားခ်င္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္.....ငါနဲ႕အတူလိုက္ခဲ့ေပးပါ။"
အခုခ်ိန္မွာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္ဆုံးစကားက " ဘာလို႔မ်ားဒီလိုမ်က္ႏွာထားနဲ႕လာေျပာေနရတာလဲ! ေနာက္ၿပီးဘာလို႔မ်ား ခင္ဗ်ားအဲဒီလိုေျပာတိုင္းရင္ထဲမွာတလွပ္လွပ္ျဖစ္သြားရတာလဲ!" ။
မိုးၿပိဳေတာ့မတတ္မ်က္ႏွာထားကိုထပ္ၿပီးၾကည့္မေနခ်င္ေတာ့တာမို႔ က်စ္သပ္ရင္းေက်ာေပးကာေျပာလိုက္သည္။
"သြားမယ္.....ကြၽန္ေတာ္ညေနပိုင္းအင္တာဗ်ဴးတစ္ခုသြားရဦးမွာ၊ခင္ဗ်ားနဲ႕ျငင္းခုန္ေနဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး။"
ထြက္ခြာသြားသည့္ေက်ာျပင္က်ယ္ကိုလြမ္းဆြတ္စြာၾကည့္မိသည္။ ကိုယ္ေပၚၿခဳံထားတဲ့ေမာင့္အကၤ်ီေလးအားဆြဲယူလ်က္ တိတ္တခိုးနမ္းရွိုက္မိပါ၏။
ေမာင့္ကိုယ္သင္းနံ႕ေလးကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္လြမ္းခဲ့ရသလဲ။ အေဝးကိုတြန္းထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ အခုလည္းႀကိဳးစားေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ တြန္းထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတိုင္းေမာင္ကငါနဲ႕ပိုနီးကပ္လာသလိုခံစားရတယ္။
" မလာပဲဘာရပ္လုပ္ေန တာလဲ!"
" ! ! .....လာၿပီလာၿပီ"
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္သြားတဲ့ေမာင္ကေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကိုလက္ႏွိုက္၍လွမ္းေအာ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ကာေမာင့္ေဘးကိုအမွီလိုက္သည္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးငယ္၏ေဆးဖိုးကိုေကာင္တာမွာရွင္းေပးခဲ့၏။
" ခင္ဗ်ားျပန္ေတာ့ေလ"
" မင္လည္းျပန္ေတာ့ေလ"
" ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးသားပဲ အဲဒီကေလးကိုအိမ္ေခၚဦးမွာလို႔။"
" သူေနမေကာင္းေသးဘူး"
" ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္နိုင္တယ္"
" သူ႕အေမကထည့္မွာမဟုတ္ဘူး"
ေဆးေပးခန္းေရွ႕၌တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျငင္းခုန္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထယ္ေယာင္းႏွင့္ကေလးငယ္အားအတူထားမပစ္ခဲ့နိုင္သည့္ေဂ်ာင္ဂုကလည္းက်ားကန္ျငင္းသလို၊ ကေလးငယ္ကိုအိမ္ေခၚခ်င္ေနေသာထယ္ေယာင္းကလည္းဇြဲမေလွ်ာ့။
" သူ႕အေမကသူ႕သားကိုတအားခ်စ္တာ ေနမေကာင္းေသးပဲထည့္မွာမဟုတ္ဘူး။"
" ခင္ဗ်ားေျပာေပးရင္ျဖစ္တာပဲမလား"
" ေနပါဦး ငါနဲ႕တူတာေလးပဲရွိတာကိုဘာလို႔အတင္းေတြေခၚခ်င္ေနရတာလဲ။ လူတူမရွားနာမည္တူမရွားဆိုတာမသိဘူးလား။"
" ခြၽတ္စြပ္တူတဲ့လူကရွားတယ္။ ဒီအတိုင္းကြၽန္ေတာ့္ဟာကြၽန္ေတာ္ေခၚခ်င္ေခၚမွာေပါ့။"
" မေခၚနဲ႕"
" မေခၚနဲ႕ေျပာရေအာင္ခင္ဗ်ားကဘာႀကီးမလို႔လဲ။ အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိပဲအိမ္မွာကပ္ေနၿပီး လာဗိုလ္က်ေနတာ။ သြားပါဗ်ာ....ခင္ဗ်ားရည္းစားနဲ႕သြားအိပ္ေနလိုက္ အနည္းဆုံးေတာ့ markingေလးေတြနဲ႕ျပန္လာရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီကေလးကိုေခၚေခၚ,မေခၚေခၚစိတ္ဝင္စားမေနနဲ႕ဟုတ္ၿပီလား။"
အနိုင္လိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္အနည္းငယ္က်ယ္သြားသည့္အသံက ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မ်က္စိက်ေစတဲ့အထိျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ္ရဲ႕ Model image လည္းရွိေသးတာမို႔ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ၿပီးအရွက္ေျပေခ်ာင္းဟန့္လိုက္၏။
သို႔ေသာ္လည္း အေရွ႕ရွိထိုလူ႕အားၾကည့္မိခ်ိန္၌ အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္အတူမ်က္ဝန္းနက္ေတြထဲျပည့္လွ်ံလာသည့္မ်က္ရည္စမ်ားေၾကာင့္ပါးစပ္အနည္းငယ္ဟမိသည္အထိ။
သူအနိုင္လိုခ်င္၍ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္လို႔ဒီေလာက္ထိစိတ္ဆိုးသြားမယ္ထင္မထားေခ်။
" ဟို...ကြၽန္ေတာ္က"
" ေရာ့! အဲဒီမွာမင္းအကၤ်ီ ငါ့ရည္းစားအကၤ်ီမဟုတ္ပဲၿခဳံထားရတာ ႆနလို႔။ သူေပးတဲ့ Marking ေတြကိုမင္းအကၤ်ီေၾကာင့္မျမင္ရေတာ့မွာစိုးလို႔ျပန္ယူသြား။"
" ဟိုဟာ__"
" ၿပီးေတာ့ ငါကမင္းေျပာသလိုအလုပ္မရွိအကိုင္မရွိပဲ။ တစ္သက္လုံးအန္ကယ္လိုင္လာ့လုပ္စာထိုင္စားေနမွာမလို႔ မေက်နပ္လည္းမတတ္နိုင္ဘူး။ ငါလုပ္နိုင္တဲ့အလုပ္ဆိုလို႔.....ခႏၶာကိုယ္ေရာင္းစားတာပဲရွိတယ္။"
တိမ္ဝင္စြာေျပာသြားသည့္ေနာက္ဆုံးစကားသံက တစ္စုံတစ္ရာအားမေက်မနပ္ျဖစ္ေစသည္။ ဘာကိုမေက်မနပ္ျဖစ္မိလည္းကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိ။ အကၤ်ီကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း ထြက္သြားသည့္ေက်ာျပင္ငယ္ကိုသာခပ္ေတြေတြၾကည့္ေနမိသည္။
ဒီတစ္ခါကိုယ္တိုင္လြန္ကဲသြားတာျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ကေလးငယ္ကိုေခၚသြားမယ့္အစီစဥ္ကိုဖ်က္ကာ ထိုလူ႕ေနာက္ကိုေျပးလိုက္သြားသည္။ ကေလးငယ္၏မိခင္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းေတြလို႔ေျပာခဲ့သည္ေၾကာင့္ေနာက္မွေအးေအးေဆးေဆးေမးလည္းျဖစ္ပါသည္။
" ဂင္မ္ေဂ်ာင္ဂု....အစ္ကိုေဂ်ာင္ဂု!"
ကားေတြရပ္ထားသည့္ပလပ္ေဖာင္းေဘးေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕လက္ကိုဖမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပုတ္ထုတ္ခံရ၍ လွည့္ၾကည့္လာသည့္မ်က္ဝန္းေတြကက်လဳဆဲဆဲမ်က္ရည္မ်ားကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားပုံရသည္။
" ကြၽန္ေတာ္လြန္သြားတာ....ေတာင္းပန္တယ္"
" မင္းမမွားဘူး၊ ေတာင္းပန္စရာလည္းမလိုတာမလို႔ငါ့ေနာက္ဆက္လိုက္မလာခဲ့နဲ႕။"
" ဒါဆိုအိမ္ကိုေျခလ်င္ျပန္မလို႔လား"
" တကၠစီေတြကဘာလုပ္ဖို႔ထား,ထားတာလဲ"
" ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူျပန္မယ္"
" မျပန္ဘူး "
တစ္ဖန္ထပ္ထြက္သြားေတာ့မယ့္အလုပ္လက္ေကာက္ဝတ္ကိုဆြဲလိုက္ေပမဲ့ သူ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုသာမွီလိုက္တဲ့အတြက္ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္တို႔ၾကားယွက္ႏႊယ္လ်က္သားျဖစ္သည္။ ငဲ့ၾကည့္လာေသာမ်က္ဝန္းေတြကထိတ္လန့္သြားပုံရ၏။
ဘာေတြဒီေလာက္ေတာင္အသည္းငယ္ေနမွန္းမသိေပမဲ့ ထပ္႐ုန္းျပန္တဲ့လက္ေတြကိုအားပါပါဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာမွၿငိမ္က်သြားသည္။
" လႊတ္!"
" ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူျပန္......သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလည္းမသြားခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔လုပ္ထားတာဘယ္သြားရင္ေကာင္းမလဲအႀကံေပးဦး။"
"..........."
" သြားမယ္"
ျပန္မေျဖလာတာေၾကာင့္လက္ကိုဆြဲၿပီးကားရွိရာေခၚသြားသည္။ မ်က္ႏွာငယ္ႏွင့္ပါလာသည့္အတြက္စိတ္မေကာင္းတာေတာ့အမွန္။ အထူးသျဖင့္ ' ငါလုပ္နိုင္တာဆိုလို႔ခႏၶာကိုယ္ေရာင္းစားတာပဲရွိတယ္' ဟူေသာစကား၌ရင္ထဲေအာင့္တက္သြားသည္မွာက်ိန္ဆိုျပစရာမလိုတဲ့အမွန္တရားတစ္ခုျဖစ္၏။
ဘာေၾကာင့္မ်ားဒီလိုစကားကိုလြယ္လြယ္ေျပာထြက္နိုင္ရတာလည္းမသိေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ထံမွထိုကဲ့သို႔စကားမ်ိဳးၾကားရျခင္းမွာစိမ္းသက္ေနသည္။ ေနာက္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုဆီကမလို႔ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။
" ဒါျပန္ဝတ္ထား အတိုအျပတ္နဲ႕အဝတ္ေတာင္မလဲနိုင္ပဲထြက္လာခဲ့တာကို"
ကားအတြင္းေရာက္သည္တိုင္မတုန္မလႈပ္ရွိသူအားခါးပတ္ပါ ပတ္ေပးရင္းေနကာအေပၚဝတ္ကိုထပ္ဝတ္ေပးလိုက္သည္။
" ခင္ဗ်ားေျပာၾကည့္ ဘယ္သြားရင္ေကာင္းမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္အျပင္မထြက္ရတာၾကာၿပီ။"
".............."
" ေမွ်ာ္စင္ဘက္သြားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ Butte Montmartre?။ အခုခ်ိန္ဆို အဲ့ဘက္ကအသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ။ ဒီေန႕ပိတ္ရက္မဟုတ္ေတာ့အတြဲေတြလည္းရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို FA ေတြမ်က္စိေနာက္စရာမျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။"
ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုFAနဲ႕ေတာင္ေနေသးတာ။ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္ မင္းကမွDouble relationship သမားဆိုၿပီး။
ထိုသို႔ျဖင့္ Butte Montmartre သို႔ဦးတည္ေသာကားေလးသည္ ေမာင့္ရဲ႕ေလခြၽန္သံမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနလ်က္ရွိသည္။ Butte Montmartre က အတြဲေတြ Dateလို႔ေကာင္းမယ့္ coffeeဆိုင္မ်ားႏွင့္ လွပေသာလမ္းၾကားေလးမ်ားရွိရာျဖစ္သည္။
ဒါေၾကာင့္ အၿပဳံးမမည္ေသာအၿပဳံးအားပန္ဆင္မိပါ၏။ ေမာင္နဲ႕ငါသာတေသြးတည္းသားခ်င္းမဟုတ္ပါလွ်င္ ဒီလိုေန႕ေလးေတြမွာၾကားလူကိုေတြးေနစရာမလိုပဲ အတူေလွ်ာက္လည္လို႔ရမည္။
Butte Montmartre ရဲ႕ လမ္းၾကားေလးမွာစြဲမက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေမာင့္အနမ္းေတြကိုခံယူရင္းေလေျပေလးေတြကိုလည္းခံစားနိုင္သည္။
သို႔ေပမဲ့ခုမ်ားေတာ့ ေမာင္နဲ႕အတူနီးကပ္ေနရေသာ္ျငား ဘယ္အခ်ိန္ေမာင့္ရဲ႕အတိတ္ေတြတန္ျပန္လာမလဲ၊ အေမကဘယ္ေတာ့မ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုအေဝးတြန္းပို႔မလဲဆိုတာခ်ည္းေခါင္းထဲထည့္ေနရသည္။
ေမာင္ကြၽန္ေတာ့္ကိုခါးခါးသီးျဖစ္ေအာင္အထိသ႐ုပ္ေဆာင္မေကာင္းခဲ့တာေတာ့လက္ခံပါ၏။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကမင္းသားတစ္လက္မဟုတ္သလို ကံၾကမၼာကလည္းထိုမွ်ေလာက္အထိကြၽန္ေတာ့္အေပၚမရက္စက္တာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။
ယခု၌လည္းခႏၶာကိုယ္ကသာေမာင့္ေဘးနားရွိေနေပမဲ့စိတ္ေတြကေတာ့ဟိုတစ္စဒီစတစ္စ။ အခုကေလးငယ္ဆီကေနေမာင့္ကိုေခၚထုတ္လာလို႔ရခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဒါေတြဟာဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ။
မနက္ျဖန္ထိေတာင္မေသခ်ာတဲ့ကိစၥအတြက္ကြၽန္ေတာ့္ဦးႏွောက္ေတြထုံထိုင္းေနၿပီျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ပိုင္းထပ္တင္ထားေသးတယ္ေနာ္အသဲတို႔ အားေဆးေလးေတြေတာ့ ေပးသင့္တယ္ ဟြန့္😗
Unicode
_________
အငှားအိမ်အကူကဖုန်းနဲ့ဆက်သွယ်လာခြင်းကြောင့် အိမ်ကကားနဲ့
RuMe ပုဂ္ဂလိဂဆေးပေးခန်းသို့အမြန်ပြေးရတော့သည်။ အိမ်ကဒရိုင်ဘာအား အရှိန်တင်မောင်းဖို့ပြောရင်းအတင်းလောလံမိသည်။
အိမ်အကူပြောသွားသည့်စကားများအနက်" ဂျိုးဇက်လေးဆီကိုမော်ဒယ်ဗန်တီလိုင်လာရောက်လာတယ်" တဲ့။ စိုးထိတ်သွားတဲ့ရင်တွေကစည်းချက်မညီတဒိတ်ဒိတ်ဖြင့်။
ကျွန်တော်ကလွဲ၍တခြားသူစိမ်းလာတွေ့ပါလျှင်အကြောင်းကြားဟုပြောခဲ့ခြင်းကြောင့်သူမလိုက်နာတာကိုသိပေမဲ့ မောင်ဆိုသောဝင်္ကဘာငယ်ကထိုကလေးငယ်ဆီရောက်လာချေပြီ။
မှတ်မိသွား၍မြေလှန်ရှာခဲ့သည်လားမတွေးဝံ့။ မောင်သာအလိုရှိမည်ဆိုပါကလက်ဖြောက်ကလေးတစ်ချက်တီးလိုက်ရုံနဲ့အရာရာဖြစ်နိုင်သည်။
ကားရပ်တာနဲ့ဆေးပေးခန်းအတွင်းဒုန်းဆိုင်းပြေးဝင်သွားတဲ့ကျွန်တော့်ကို ဆရာဝန်တွေနှင့်လူနာ၊လူနာစောင့်များကထူးဆန်းသလိုကြည့်သည်။ ဒီအကြည့်တွေကိုအရေးတယူလုပ်မနေနိုင်တော့တဲ့အထိကျွန်တော့်ရင်တွေပူလောင်နေ၏။
အဲဒီကလေးကိုလျို့ဝှက်ထားတာရက်ပိုင်းသာရှိသေးပေမဲ့အခုတော့ဖြင့်မောင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီးလေပြီ။ အိမ်အကူပြောခဲ့သည့်အခန်းဘက်ရောက်သော် တံခါးပိတ်မထားတဲ့အတွက်ကသောကရောဝင်လာလိုက်သည်။
တဒုန်းဒုန်းပြေးသံကြောင့်ကြည့်လာသည့်လူများထဲမောင့်ရဲ့အံ့ဩတကြီးအကြည့်တွေပါ,ပါသည်။ ဘာမှမပြောနိုင်သေး ၊ အသက်ရှူသံတွေမူမှန်ဖို့ရာထိန်းသိမ်းနေရသည်။
ကျွန်တော့်ထံလျှောက်လာသည့်ခြေလှမ်းတွေ၊ ခပ်စူးစူးကြည့်နေသောမီးခိုးရောင်မျက်ဝန်းတွေကအခုချက်ချင်းပင်ခွေလဲကျသွားအောင်စွမ်းဆောင်နိုင်သည်။
ရှင်းပြချင်သည်၊ အရာအားလုံးမောင့်အတွက်ချည်းတွေးပြီးအတ္တဆန်မိတာမလို့ မောင်တို့ချစ်ခြင်းကိုခွဲတာမဟုတ်ကြောင်းရှင်းပြချင်၏။
ရှေ့တည့်တည့်မှာလာရပ်သည့်အခါနှုတ်ခမ်းဖျားတွေထက်အားယူလိုက်ပေမဲ့...။
" အစ်ကိုဂျောင်ဂု ဘာဖြစ်လို့လဲ။ ဆေးပေးခန်းအထိဆိုတော့အမေနဲ့အဖေတစ်ခုခုဖြစ်လို့လား။"
" ဟ..ဟင်"
" ဒုန်းဆိုင်းဝင်လာလို့လေ"
သာမန်တိုက်ဆိုင်သလိုအပြောကြောင့် ရင်ထဲကအပူလှိုင်းတွေလျော့ချင်ချင်ဖြစ်သွားသည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ လိုက်ကာများကာထားသောဆေးပေးခန်းကုတင်အတွင်းမှထွက်လာသည့်အိမ်အကူအမျိုးသမီးကဂျောင်ဂုဆီရောက်လာသည်။
ဘေးကိုရောက်လာတဲ့အချိန်ထယ်ယောင်းကိုရယ်ပြရင်းသွားကိုစိလို့ဂျောင်ဂုအနားကိုတိုးတိုးကပ်ပြောလာ၏။
" တွေ့လားအစ်ကိုလေး...နာမည်ကြီးမော်ဒယ်ဗန်တီလိုင်လာပါဆို။ "
ကိုယ့်အတွက်တော့သူတို့ပြောနေကြသည့်၊အပြင်မှာသိပ်တွေ့ဖူးချင်နေကြသည့်မော်ဒယ်ဗန်တီလိုင်လာဟာ နေ့စဥ်နဲ့အမျှသူ့မျက်နှာလေးကိုမော်ဖူးခွင့်ရသူဖြစ်တဲ့အတွက်အဆန်းမဟုတ်။ နောက်ပြီး အနုပညာရှင်တို့၏မိသားစုအစုံကိုလူမှုကွန်ယက်တွင်ဖော်ပြမထားကြသည်မို့ကျွန်တော်ဟာမောင့်ရဲ့မိသားစုဝင်ဆိုတာလည်းသိမည်မထင်။
ဒါတွေအသာထားစေဦးတော့ ဟိုကလေးကိုမတွေ့ရသေးသလို မောင့်ရဲ့အလိုမကျတဲ့အကြည့်တွေအားရလိုက်သည်။
ဘာလို့လဲ...အကြာကြီးနေမှမောင့်ဆီကဒီလိုအကြည့်မျိုး၊ခံစားချက်တွေနစ်မွန်းနေသောအကြည့်ကိုပြန်ရလိုက်ခြင်းကအပျော်တစ်ဝက် သောကတစ်ဝက်ဖြစ်သည်။ အကျင့်ဖြစ်နေသည့်အတွက်အိမ်အကူအမျိုးသမီးရဲ့အနားကနေခပ်ခွာခွာနေလိုက်သည်။
သို့သော်ငြား အနားကိုပိုတိုးကပ်ကာလျှောက်လာသည့်မောင်က သူ့ရဲ့အဖြူရောင်နေကာအင်္ကျီရှည်အားချွတ်ပြီးကျွန်တော့်ပခုံးပေါ်ခြုံပေးသည်။
မရိုးအီနိုင်သောရင်ခုန်ခြင်းတွေအစပြုလာသည့်အခါ မောင့်မျက်ဝန်းတွေကိုမော့ကြည့်မိ၏။
" ခြုံထား.....ဘယ်ရည်းစားဘာဖြစ်လို့ရောက်လာလဲမသိပေမဲ့နောက်တစ်ခါအပြင်ထွက်ရင်ဒီလိုပုံစံမျိုးဝတ်မလာခဲ့နဲ့.....သတိပေးတာ။"
မောင်ပြောမှကိုယ့်ကိုယ်ကိုငုံ့ကြည့်မိသည်။ အိမ်နေရင်းမို့ လိမ္မော်ရောင်ချိုင်းပြတ်စွပ်ကျယ်နှင့်အတူ အနက်ရောင် pantအတိုကိုဝတ်လာမိခြင်းဖြစ်၍ ခြေညှပ်ဖိနပ်ကိုတောင်လဲမစီးနိုင်ခဲ့သည့်အခြေအနေပင်။
" အာ...အင်း ကျေးဇူးပဲ"
" ဘယ်သူဘာဖြစ်လို့လဲ"
" အစ်ကိုလေးရဲ့ညီ__ အွန်း! "
ဖြတ်ပြောတော့မယ့်အိမ်အကူအမျိုးသမီးရဲ့ပါးစပ်ကိုအမြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။ မဟုတ်ပါက ဒီကလေးနဲ့အစကတည်းကသိနေတာလား၊ ဘာလို့သီးသန့်ထားတာလဲ၊စသည်ဖြင့်မေးခွန်းတို့ကိုမေးနိုင်တာကြောင့် မချိပြုံးနှင့်သာပြန်ဖြေလိုက်သည်။
" သူလေ...သူကငါ့သူငယ်ချင်း။ အဲဒါသူ့သားရုတ်တရက်နေမကောင်းတော့ငွေလို,လို့ဆိုပြီးဖုန်းဆက်လို့ငါရောက်လာတာ။ ဟုတ်တယ်မလားသူငယ်ချင်း။"
ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားဆဲအိမ်အကူအမျိုးသမီးထံအံကြိတ်သောလေသံဖြင့်ပြောသည့်အခါသူမလည်းအယောင်ယောင်အနနဖြင့်လိုက်ခေါင်းညိတ်သည်။ ဒီတော့မှလွှတ်ပေးလိုက်တဲ့အတွက်အိမ်အကူအမျိုးသမီးမှာမောဟိုက်လို့။
" သူ့ရဲ့သား?.....ခင်ဗျားနဲ့တူတဲ့ကလေးလေးကလား။"
"အင်း....ဟုတ်..တယ်လေ၊ ဘာလို့လဲ။"
ထပ်မေးလာပြန်သည့်မေးခွန်းတွေကြောင့် အဖြေများကအထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့။ ခေါင်းကိုစောင်းပြီးမျက်လုံးမှေးစင်းကာအကဲခက်သည့်မောင်ကတစ်စုံတစ်ခုကိုလေးလေးနက်နက်တွေးနေဟန်။
" လိုက်လာခဲ့ ခင်ဗျား"
" ဟင်!"
လက်ကောက်ဝတ်ကနေဆွဲခေါ်သွားတာကြောင့်လိုက်ပါသွားရသည်။ ဆေးပေးခန်းအထွက်၏ထောင့်ချိုး၌ရပ်ပြီးဆွဲကိုင်ထားရာလက်အားလွှတ်ပေး၍ဆို၏။
" ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုမှန်မှန်ပြော အဲဒီ့ကလေးက ခင်ဗျားသားလား။"
" ဟာ ဘယ်ကသားရမှာလဲ! မင်းဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ။"
" အဲဒီ့အမျိုးသမီးကခင်ဗျားသူငယ်ချင်းဆို"
" အင်း..အင်းလေ"
" ပြီးတော့သူ့သားအတွက်ငွေလိုလို့ဆက်သွယ်တယ်၊ နောက်ထပ် အဲဒီကလေးကလည်းခင်ဗျားနဲ့ချွတ်စွပ်ပဲ။"
" ငါနဲ့တူနေတာတော့ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ နည်းနည်းပါးပါးလေးလည်းစဥ်းစားပြီးပြောဦး အဲဒီကလေးနဲ့ငါကသားအဖအရွယ်မှမကွာတာ။ အဲဒီကလေးသာငါ့သားဆိုရင် ငါက၁၄,၁၅နှစ်နဲ့မိန်းမယူမှရမှာ။ "
" တော်တော်....ကျွန်တော်ပြောတဲ့ထဲမှာမိန်းမယူလောက်အောင်ထိမပါဘူး။"
လွှတ်ခနဲထွက်သွားသောစကား၌အလိုမကျမှုတို့ပါနေသည်။ ဘာကိုမိန်းမယူမှာလဲ ဂင်မ်ဂျောင်ဂုတို့ကတော့ ပြောမယ့်ပြောတဆုံးထိ! ။
ဒါပေမဲ့ သူ့ဟာသူမိန်းမယူတယ်ပြောတာငါကဘာကိစ္စအလိုမကျဖြစ်ရမှာလဲ။ ကျစ်! ထယ်ယောင်းလိုင်လာ ဒီအတိုင်းဆိုမင်းတော့ဂေါက်သီးဖြစ်တော့မယ်။
" ထားပါတော့ ခင်ဗျားအဲဒီကလေးအတွက်ပိုက်ဆံလာပေးတာမလား။ အခုကောင်တာမှာငွေသွားချေတော့။"
" မင်းကရော"
" ကျွန်တော်က ကလေးနိုးပြီလားသွားကြည့်ဦးမယ်။"
" နိုးတော့ရော ဘာလုပ်မလို့လဲ။ ငါနဲ့အတူလိုက်ခဲ့လေနော်၊ငါနဲ့တူငွေသွားချေမယ်။"
ဘယ်ညာယိမ်းသည့်မျက်ဝန်းနက်တွေကတစ်စုံတစ်ခုကိုစိုးရွံ့နေဟန်။ ဒီတစ်ခါတော့သူ့ကိုချီးကျူးမိပါ၏။ အမြဲတစေ မတူသလိုမတန်သလိုအကြည့်တွေ၊အပြောတွေပဲရှိတဲ့အောက်ခြေလွတ်နေတဲ့ထိုလူက သူငယ်ချင်းကိုတော့ကူညီပေးဖော်ရသေးသည်။
" လာ....ငါနဲ့အတူလိုက်ခဲ့"
" ခင်ဗျားတစ်ယောက်တည်းသွားတော့ကျားလိုက်ကိုက်မှာမလို့လား။ အစကတည်းက ကျွန်တော်ဒီကလေးကိုမြင်လို့ဝင်လာတာ။ ခင်ဗျားနဲ့တူလွန်းလို့ အိမ်ကိုခဏခေါ်သွားပြီးအမေ့ကိုပြမလို့စဥ်းစားထားသေးတယ်။"
" ငါတစ်ယောက်တည်းမသွားချင်ဘူး"
တုန်ယင်အဖျားခတ်သွားတဲ့စကားသံ။ဘာလို့လဲ....ဒီအကြည့်တွေ၊ဒီအသံတွေကညီအစ်ကိုချင်းပြောစရာလိုလို့လားဂင်မ်ဂျောင်ဂု။
ဘာအတွက်များ အဲဒီအဖျားခတ်သွားတဲ့စကားသံကိုကြားပြီးရင်ဘက်တစ်ခုလုံးငလျင်လှုပ်သလိုခံစားသွားရတာလဲ။
" ငါတစ်ယောက်တည်းမသွားချင်ဘူး၊ အဲဒါကြောင့်.....ငါနဲ့အတူလိုက်ခဲ့ပေးပါ။"
အခုချိန်မှာ အော်ဟစ်လိုက်ချင်ဆုံးစကားက " ဘာလို့များဒီလိုမျက်နှာထားနဲ့လာပြောနေရတာလဲ! နောက်ပြီးဘာလို့များ ခင်ဗျားအဲဒီလိုပြောတိုင်းရင်ထဲမှာတလှပ်လှပ်ဖြစ်သွားရတာလဲ!" ။
မိုးပြိုတော့မတတ်မျက်နှာထားကိုထပ်ပြီးကြည့်မနေချင်တော့တာမို့ ကျစ်သပ်ရင်းကျောပေးကာပြောလိုက်သည်။
"သွားမယ်.....ကျွန်တော်ညနေပိုင်းအင်တာဗျူးတစ်ခုသွားရဦးမှာ၊ခင်ဗျားနဲ့ငြင်းခုန်နေဖို့အချိန်မရှိဘူး။"
ထွက်ခွာသွားသည့်ကျောပြင်ကျယ်ကိုလွမ်းဆွတ်စွာကြည့်မိသည်။ ကိုယ်ပေါ်ခြုံထားတဲ့မောင့်အင်္ကျီလေးအားဆွဲယူလျက် တိတ်တခိုးနမ်းရှိုက်မိပါ၏။
မောင့်ကိုယ်သင်းနံ့လေးကိုဘယ်လောက်တောင်လွမ်းခဲ့ရသလဲ။ အဝေးကိုတွန်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားခဲ့တယ်၊ အခုလည်းကြိုးစားနေဆဲပါ။ ဒါပေမဲ့ တွန်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားတိုင်းမောင်ကငါနဲ့ပိုနီးကပ်လာသလိုခံစားရတယ်။
" မလာပဲဘာရပ်လုပ်နေ တာလဲ!"
" ! ! .....လာပြီလာပြီ"
ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်သွားတဲ့မောင်ကဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲကိုလက်နှိုက်၍လှမ်းအော်သည်။ ထို့ကြောင့်ခပ်သွက်သွက်လျှောက်ကာမောင့်ဘေးကိုအမှီလိုက်သည်။ ပြီးတဲ့နောက် ကလေးငယ်၏ဆေးဖိုးကိုကောင်တာမှာရှင်းပေးခဲ့၏။
" ခင်ဗျားပြန်တော့လေ"
" မင်လည်းပြန်တော့လေ"
" ကျွန်တော်ပြောပြီးသားပဲ အဲဒီကလေးကိုအိမ်ခေါ်ဦးမှာလို့။"
" သူနေမကောင်းသေးဘူး"
" ကျွန်တော်သေချာဂရုစိုက်နိုင်တယ်"
" သူ့အမေကထည့်မှာမဟုတ်ဘူး"
ဆေးပေးခန်းရှေ့၌တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ငြင်းခုန်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထယ်ယောင်းနှင့်ကလေးငယ်အားအတူထားမပစ်ခဲ့နိုင်သည့်ဂျောင်ဂုကလည်းကျားကန်ငြင်းသလို၊ ကလေးငယ်ကိုအိမ်ခေါ်ချင်နေသောထယ်ယောင်းကလည်းဇွဲမလျှော့။
" သူ့အမေကသူ့သားကိုတအားချစ်တာ နေမကောင်းသေးပဲထည့်မှာမဟုတ်ဘူး။"
" ခင်ဗျားပြောပေးရင်ဖြစ်တာပဲမလား"
" နေပါဦး ငါနဲ့တူတာလေးပဲရှိတာကိုဘာလို့အတင်းတွေခေါ်ချင်နေရတာလဲ။ လူတူမရှားနာမည်တူမရှားဆိုတာမသိဘူးလား။"
" ချွတ်စွပ်တူတဲ့လူကရှားတယ်။ ဒီအတိုင်းကျွန်တော့်ဟာကျွန်တော်ခေါ်ချင်ခေါ်မှာပေါ့။"
" မခေါ်နဲ့"
" မခေါ်နဲ့ပြောရအောင်ခင်ဗျားကဘာကြီးမလို့လဲ။ အလုပ်မရှိအကိုင်မရှိပဲအိမ်မှာကပ်နေပြီး လာဗိုလ်ကျနေတာ။ သွားပါဗျာ....ခင်ဗျားရည်းစားနဲ့သွားအိပ်နေလိုက် အနည်းဆုံးတော့ markingလေးတွေနဲ့ပြန်လာရတာပေါ့။ ကျွန်တော်အဲဒီကလေးကိုခေါ်ခေါ်,မခေါ်ခေါ်စိတ်ဝင်စားမနေနဲ့ဟုတ်ပြီလား။"
အနိုင်လိုချင်စိတ်ကြောင့်အနည်းငယ်ကျယ်သွားသည့်အသံက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မျက်စိကျစေတဲ့အထိဖြစ်သွားသည်။ ကိုယ်ရဲ့ Model image လည်းရှိသေးတာမို့ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ပြီးအရှက်ပြေချောင်းဟန့်လိုက်၏။
သို့သော်လည်း အရှေ့ရှိထိုလူ့အားကြည့်မိချိန်၌ အနည်းငယ်တုန်ယင်နေသောနှုတ်ခမ်းများနှင့်အတူမျက်ဝန်းနက်တွေထဲပြည့်လျှံလာသည့်မျက်ရည်စများကြောင့်ပါးစပ်အနည်းငယ်ဟမိသည်အထိ။
သူအနိုင်လိုချင်၍ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်လို့ဒီလောက်ထိစိတ်ဆိုးသွားမယ်ထင်မထားချေ။
" ဟို...ကျွန်တော်က"
" ရော့! အဲဒီမှာမင်းအင်္ကျီ ငါ့ရည်းစားအင်္ကျီမဟုတ်ပဲခြုံထားရတာ ဿနလို့။ သူပေးတဲ့ Marking တွေကိုမင်းအင်္ကျီကြောင့်မမြင်ရတော့မှာစိုးလို့ပြန်ယူသွား။"
" ဟိုဟာ__"
" ပြီးတော့ ငါကမင်းပြောသလိုအလုပ်မရှိအကိုင်မရှိပဲ။ တစ်သက်လုံးအန်ကယ်လိုင်လာ့လုပ်စာထိုင်စားနေမှာမလို့ မကျေနပ်လည်းမတတ်နိုင်ဘူး။ ငါလုပ်နိုင်တဲ့အလုပ်ဆိုလို့.....ခန္ဓာကိုယ်ရောင်းစားတာပဲရှိတယ်။"
တိမ်ဝင်စွာပြောသွားသည့်နောက်ဆုံးစကားသံက တစ်စုံတစ်ရာအားမကျေမနပ်ဖြစ်စေသည်။ ဘာကိုမကျေမနပ်ဖြစ်မိလည်းကိုယ်တိုင်တောင်မသိ။ အင်္ကျီကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း ထွက်သွားသည့်ကျောပြင်ငယ်ကိုသာခပ်တွေတွေကြည့်နေမိသည်။
ဒီတစ်ခါကိုယ်တိုင်လွန်ကဲသွားတာဖြစ်တဲ့အလျောက် ကလေးငယ်ကိုခေါ်သွားမယ့်အစီစဥ်ကိုဖျက်ကာ ထိုလူ့နောက်ကိုပြေးလိုက်သွားသည်။ ကလေးငယ်၏မိခင်နှင့်သူငယ်ချင်းတွေလို့ပြောခဲ့သည်ကြောင့်နောက်မှအေးအေးဆေးဆေးမေးလည်းဖြစ်ပါသည်။
" ဂင်မ်ဂျောင်ဂု....အစ်ကိုဂျောင်ဂု!"
ကားတွေရပ်ထားသည့်ပလပ်ဖောင်းဘေးရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့တစ်ယောက်သောသူရဲ့လက်ကိုဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ချက်ချင်းပုတ်ထုတ်ခံရ၍ လှည့်ကြည့်လာသည့်မျက်ဝန်းတွေကကျလုဆဲဆဲမျက်ရည်များကိုထိန်းချုပ်ထားပုံရသည်။
" ကျွန်တော်လွန်သွားတာ....တောင်းပန်တယ်"
" မင်းမမှားဘူး၊ တောင်းပန်စရာလည်းမလိုတာမလို့ငါ့နောက်ဆက်လိုက်မလာခဲ့နဲ့။"
" ဒါဆိုအိမ်ကိုခြေလျင်ပြန်မလို့လား"
" တက္ကစီတွေကဘာလုပ်ဖို့ထား,ထားတာလဲ"
" ကျွန်တော်နဲ့အတူပြန်မယ်"
" မပြန်ဘူး "
တစ်ဖန်ထပ်ထွက်သွားတော့မယ့်အလုပ်လက်ကောက်ဝတ်ကိုဆွဲလိုက်ပေမဲ့ သူ၏လက်ချောင်းများကိုသာမှီလိုက်တဲ့အတွက် လက်ချောင်းသွယ်သွယ်တို့ကြားယှက်နွှယ်လျက်သားဖြစ်သည်။ ငဲ့ကြည့်လာသောမျက်ဝန်းတွေကထိတ်လန့်သွားပုံရ၏။
ဘာတွေဒီလောက်တောင်အသည်းငယ်နေမှန်းမသိပေမဲ့ ထပ်ရုန်းပြန်တဲ့လက်တွေကိုအားပါပါဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာမှငြိမ်ကျသွားသည်။
" လွှတ်!"
" ကျွန်တော်နဲ့အတူပြန်......သူငယ်ချင်းတွေဆီလည်းမသွားချင်လို့ လျှောက်လည်ဖို့လုပ်ထားတာဘယ်သွားရင်ကောင်းမလဲအကြံပေးဦး။"
"..........."
" သွားမယ်"
ပြန်မဖြေလာတာကြောင့်လက်ကိုဆွဲပြီးကားရှိရာခေါ်သွားသည်။ မျက်နှာငယ်နှင့်ပါလာသည့်အတွက်စိတ်မကောင်းတာတော့အမှန်။ အထူးသဖြင့် ' ငါလုပ်နိုင်တာဆိုလို့ခန္ဓာကိုယ်ရောင်းစားတာပဲရှိတယ်' ဟူသောစကား၌ရင်ထဲအောင့်တက်သွားသည်မှာကျိန်ဆိုပြစရာမလိုတဲ့အမှန်တရားတစ်ခုဖြစ်၏။
ဘာကြောင့်များဒီလိုစကားကိုလွယ်လွယ်ပြောထွက်နိုင်ရတာလည်းမသိပေမဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်ယောကျာ်းတစ်ယောက်ထံမှထိုကဲ့သို့စကားမျိုးကြားရခြင်းမှာစိမ်းသက်နေသည်။ နောက်ပြီးကျွန်တော့်အစ်ကိုဆီကမလို့ပိုစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတယ်ထင်ပါရဲ့။
" ဒါပြန်ဝတ်ထား အတိုအပြတ်နဲ့အဝတ်တောင်မလဲနိုင်ပဲထွက်လာခဲ့တာကို"
ကားအတွင်းရောက်သည်တိုင်မတုန်မလှုပ်ရှိသူအားခါးပတ်ပါ ပတ်ပေးရင်းနေကာအပေါ်ဝတ်ကိုထပ်ဝတ်ပေးလိုက်သည်။
" ခင်ဗျားပြောကြည့် ဘယ်သွားရင်ကောင်းမလဲ။ ကျွန်တော်အပြင်မထွက်ရတာကြာပြီ။"
".............."
" မျှော်စင်ဘက်သွားမလား၊ ဒါမှမဟုတ် Butte Montmartre?။ အခုချိန်ဆို အဲ့ဘက်ကအသင့်တော်ဆုံးပဲ။ ဒီနေ့ပိတ်ရက်မဟုတ်တော့အတွဲတွေလည်းရှိမှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့လို FA တွေမျက်စိနောက်စရာမဖြစ်တော့တာပေါ့။"
ကျွန်တော်တို့လိုFAနဲ့တောင်နေသေးတာ။ ပြောလိုက်ချင်သေးတယ် မင်းကမှDouble relationship သမားဆိုပြီး။
ထိုသို့ဖြင့် Butte Montmartre သို့ဦးတည်သောကားလေးသည် မောင့်ရဲ့လေချွန်သံများနှင့်ပြည့်နှက်နေလျက်ရှိသည်။ Butte Montmartre က အတွဲတွေ Dateလို့ကောင်းမယ့် coffeeဆိုင်များနှင့် လှပသောလမ်းကြားလေးများရှိရာဖြစ်သည်။
ဒါကြောင့် အပြုံးမမည်သောအပြုံးအားပန်ဆင်မိပါ၏။ မောင်နဲ့ငါသာတသွေးတည်းသားချင်းမဟုတ်ပါလျှင် ဒီလိုနေ့လေးတွေမှာကြားလူကိုတွေးနေစရာမလိုပဲ အတူလျှောက်လည်လို့ရမည်။
Butte Montmartre ရဲ့ လမ်းကြားလေးမှာစွဲမက်ဖို့ကောင်းတဲ့ မောင့်အနမ်းတွေကိုခံယူရင်းလေပြေလေးတွေကိုလည်းခံစားနိုင်သည်။
သို့ပေမဲ့ခုများတော့ မောင်နဲ့အတူနီးကပ်နေရသော်ငြား ဘယ်အချိန်မောင့်ရဲ့အတိတ်တွေတန်ပြန်လာမလဲ၊ အမေကဘယ်တော့များကျွန်တော့်ကိုအဝေးတွန်းပို့မလဲဆိုတာချည်းခေါင်းထဲထည့်နေရသည်။
မောင်ကျွန်တော့်ကိုခါးခါးသီးဖြစ်အောင်အထိသရုပ်ဆောင်မကောင်းခဲ့တာတော့လက်ခံပါ၏။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ကျွန်တော်ကမင်းသားတစ်လက်မဟုတ်သလို ကံကြမ္မာကလည်းထိုမျှလောက်အထိကျွန်တော့်အပေါ်မရက်စက်တာလည်းဖြစ်နိုင်သည်။
ယခု၌လည်းခန္ဓာကိုယ်ကသာမောင့်ဘေးနားရှိနေပေမဲ့စိတ်တွေကတော့ဟိုတစ်စဒီစတစ်စ။ အခုကလေးငယ်ဆီကနေမောင့်ကိုခေါ်ထုတ်လာလို့ရခဲ့ပြီ။ သို့သော် ဒါတွေဟာဘယ်အချိန်ထိလဲ။
မနက်ဖြန်ထိတောင်မသေချာတဲ့ကိစ္စအတွက်ကျွန်တော့်ဦးနှောက်တွေထုံထိုင်းနေပြီဖြစ်သည်။
နောက်တစ်ပိုင်းထပ်တင်ထားသေးတယ်နော်အသဲတို့ အားဆေးလေးတွေတော့ ပေးသင့်တယ် ဟွန့်😗