Note: Hi, it's been a while! I am thankful for your patience. Maraming salamat sa pagtangkilik at paghihintay, Rebels! ❤️❤️
•••|•••
[ C H A P T E R 15 ]
LATISHA VALENTINE
Ngayon ang balik namin sa Duchy. The Duke was serious about what he said: he came to return me back to where I belong. Although, I am hesitant to come back after everything, I have to settle for it. Kailan kong iasa muna kay Blessime at ang nawawala niyang kapatid na si Magnus sa huling mga plano. Ewan ko ba kung nasaan ang lalaking 'yon. Simula ng dumating ang Duke, hindi na siya bumalik.
Blessime has no choice but to come along since she can't leave me. Kanina pa nga umaga hindi nawawala ang ngisi ni Cyan at halos pumutok naman ang ugat sa ulo ni Blessime kakatimpi sa lalaki.
Wince is acting weird these past few days. Hindi ko batid kung bakit siya umiiwas pero tuwing nakikita ko siya ay may mga bagay agad na pumapasok sa utak ko. Mga tanong ang ilan sa mga 'yon. Parati din siyang wala at kasama si Laphel minsan. Si Erwan naman ay buntot ng buntot kay Roshan, habang si Logan ang nauuna na umalis para siguraduhin na ligtas ang paligid namin.
Napahawak na naman ako sa aking tiyan ng bigla ulit itong sumakit. Ilang araw ko ng nararamdaman ang sakit na parang pinupunit ang kalamnan ko. Hindi ko na sinabi kay Blessime dahil mas malala ang reaksyon niya kaysa sa akin. I managed to stay chill despite my unsettling discomfort.
"Are you okay? Do you want us to stop so that you can grasp for air?" Roshan asked as he held my hand. Nasa loob kami ng Karwahe at isa ang sasakyan sa dahilan kung bakit masama ang pakiramdam ko. Nahihilo ako, gusto kong masuka, gusto kong humilata o matulog. Marami akong gusto pero hindi ko sinasabi.
"I'm fine, and we can't risk to stop the carriage in the middle of nowhere. We have to arrive before nightfall, too," sagot ko para imbsan ang pag-aalala niya. Napaigtad ako ng maramdaman ko ang kanyang mga kamay sa aking likod. "Itigil mo 'yang mga kamay mo, Roshan."
"I just want to make sure you're okay," he said.
"I am fine," mabilis na saad ko.
Napaigtad ako muli ng hinahagod niya ang aking likod na parang alam niya na doon ako hindi komportable. Hindi talaga ako komportable umupo ng pormal dahil mabigat ang tiyan ko. Isa pa, nahulog ako kagabi, malamang tiyak akong may pasa sa likod ko.
Bigla akong napadaing ng tumama ang kamay niya sa parte kung saan ko nararamdaman ang sakit. I grasped his hand tightly before I close my eyes. It's damn painful!
"Erwan, stop the carriage!" sigaw ni Roshan.
Agad tumigil ang karwahe pero hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ko. I felt Roshan's trembling hands secured my body but I collapse from the pain that I felt.
"Y-your grace," nanginginig ang mga labing saad ko. Bumaba ako sa upuan at gusto ko na lang humilata sa sahig para ibsan ang nadarama ko. "Call Blessime, please..."
I heard him scream again to express his order. Parang pinipiga ko ang kamay ni Roshan dahil hindi na lamang ang aking likod ang masakit, kundi sumasabay naman ang aking tiyan.
"Ah!" I crumpled in pain.
"Wife, h-hang on."
I heard the door open and Blessime's voice speaking my name entered my ears. Lumapit siya sa akin at marahas na sinira ang damit ko para lumandad ang aking likod at malaman niya kung ano ang nangyayari. She scoffed and glare at me. "Shit, ang galing mo talagang magtago ng sakit, babae!"
"What happened?" Roshan asked. He must have looked at my back and was baffled at what he was seeing. "Both of you said no casualties, why is my wife has a sore bruise?!"
"Itanong mo sa magaling mong asawa hindi sa akin," Blessime spat as her eyes widen. Napapikit siya ng mariin at bumuntong hininga "your grace..."
"Your grace," Erwan said outside the carriage. "We are 47 miles away from the next town. We can't return either, since the blizzard just hit the town after we left."
Narinig ko ang malutong na mura ni Roshan at ramdam na ramdam ko ang paghigpit ng yakap niya. I'm sweating from the pain but I tried to conceal how it affects me more than what I was showing.
"Ready the horses!" he ordered.
"Are you sure about that, your grace?" biglang sambit ni Blessime. "The risk of exposure is high if you ride a horse! My cousin is in pain and it's fucking cold outside. Would you really give her more pain——"
"Bless..." I cut her off. "Nuggets..."
I saw how her eyes widened. Sa bilis niyang makaintindi sa sinabi ko ay bigla na lang siyang umalis sa loob. I heard her scream echoed outside and that made Roshan baffled.
"Did she know something I don't know?"
I wanted to answer his question but I end up giving in to darkness as the pain became more painful than I can take. Hindi ko na alam ang kasunod na nangyari, subalit nagigising ako ng ilang segundo bago ako muli nawawalan ng malay.
I know Roshan carried me to a horse, and he ordered for it to gallop fast. I know the rest followed and the snow wasn't thick. Nang bumukas muli ang aking mga mata ay nakikita ko ang mukha ng aking asawa. He was worried as his focus was on the way. Everything felt slow, his breathing, the horse neighing, and even the drop of snowflakes felt so slow.
The sky started to drop some snowflakes again and the air became colder than usual. Mabilis ang takbo ng kabayo kaya nahihilo ako at agad akong nawalan na naman ng malay. When I open my eyes again, wala na ako sa bisig ng aking asawa. I heard a scream and men grunting as if there's a fight. May humila sa akin at napadaing ako sa sakit ng pagkakahila, subalit agad iyon natigil. Hindi ko na maintindihan ang nangyayari, pero tiyak akong may kalaban.
"Roshan..."
I tried to fight my consciousness from being eaten up again by the darkness. Ramdam ko ang hininga niya sa aking leeg ng yakapin niya ako.
"What happened?" I continued.
His breathing sharpen. Mukha siyang galit at bago paman ako makatingin sa kanya ng diretso, agad siyang umikot at tinaas ang kanyang espada para paslangin ang dumating na kalaban.
My eyes widened and it was the cue to snap my brain from thinking about sleeping. Napako ang tingin ko sa paligid at doon ko napagtanto ang buong pangyayari. Kanya-kanyang hugot ng espada ang mga kasama namin at sinalungat ang pag-atake. At this point, I don't even know if I should focus on my body pain or worry about the next second we stay in this place.
"Are you okay?" his soft sullen voice echoed in my ears, and then his strong arms circled on my small body. Napako na ang tingin ko sa kanya at bumukas ang takot sa sistema ko ng matamaan ang kanyang sugat sa pisngi. "Is your back okay? Do you feel any pain other than that?"
Tinatanong niya ako kung okay lang ba ako pero hindi ba siya nakakaramdam ng sakit sa sugat niya? I use the edge of my sleeve to wipe the blood falling from it.
"What happened?" I asked.
"Answer my question first," he replied.
I heaved a sigh. "A little but it's bearable."
He let out a sigh of relief. "We are ambushed as you can see. It's truly a risk to get you out of the carriage but I fear you'll die if I don't act, wife. I can't bear to see you feel hurt anymore. I'm sorry."
"Let's get out of here," I said.
Agad siyang sumang-ayon at sabay kaming humarap sa pilegro. The white snow got splatter of blood and it's not a very good design nor pleasing to the eyes. I held my husband's hand, and without a second thought, we both fought for our lives.
~~~***•••***~~~
"Aw, dahan-dahan naman!"
Rinig kong daing ni Logan nang dampian ng bulak ni Blessime ang sugat niya sa ulo. Blessime let out a growl before she glared at the Four Clover Knight. Natahimik naman agad si Logan at napanguso dahil tiyak akong hindi magiging mabait si Blessime kung puputak na naman ang bibig niya.
Cyan and Laphel are with the Duke. Ang sabi lang ay sasalubungin nila ang reinforcement pero hindi nila sinabi kung sino. Nasa isang pinagtagpi-tagpi na kubo kami at tanging si Logan, Blessime, Erwan at Wince ang kasama ko, saka ilan sa mga sugatan na mga kabalyero.
Ilang malalalim na hininga ang pinakawalan ko dahil sumasakit na naman ang aking puson. Damn it, kailangan ko atang mag-ingat dahil hindi na maganda ang pakiramdam ko. My worries is being accompanied by fear for my child and that is not helping me to express a calm act.
"Your grace..."
Napako ang aking tingin sa nagsalita. It was Wince. Napasimangot ako ng makita ko ang mukha niya. Itong mukhang 'to ay iniiwasan ako ng ilang araw tapos ngayon babalik na parang walang nangyari? Hindi niya pa sinabi anong nakain niya at talagang naiinis ako hanggang ngayon.
"Follow me," he added. He handed his palm for me to take if I agreed to his term. Sinamaan ko siya ng tingin bago ko kinuha ang kamay niya at tumayo. Nagpaalam kami kay Blessime at lumabas ng kubo. Agad din akong napayakap sa aking sarili ng dumaan ang malamig na simoy ng hangin.
"Saan mo 'ko dadalhin?" tanong ko.
Hindi siya nagsalita at nagpatuloy lamang sa paglalakad. I am not used to this type of Wince. Kwelo ang kilala kong Wince at hindi isang seryoso at malalim ang tingin na kabalyero. Gusto ko man itanong, subalit nanatili kong sinunod ang lakad niya.
"We are here," he said.
My eyes landed on the surroundings. Nasa gubat kami kaya hindi na bago sa paningin ko ang mga puno, at dahil taglamig, may mga nyebe ang bawat sanga, pati na rin ang lupa.
"And? Anong gagawin natin dito?" prangka na tanong ko.
I looked at Wince to get the answers in his eyes, but he was looking forward. Wala naman akong nakikitang kakaiba kaya umusbong agad ang pagtataka ko. Ano na naman trip ng lalaking 'to?
"Your grace," he said to gain my attention again. "Naalala mo ba noong sinabi ko na may hinihintay ako?"
"Bakit? Hindi na ba siya bumalik?" my voice was more sarcastic than my mind does. Ang insensitive ko pero naiinis ako sa lalaking 'to.
"We got separated after the war ended," sagot niya.
Napakunot ang aking noo kasabay ng pagkrus ng aking mga braso. I didn't interrupt the momentum of his speech.
"She has to help you," he added. Finally, Wince looked at me and his face became cheerless that I never used to. "Dahil sa ginawa mo, hindi ko alam kung babalik ba siya ngayon o hindi. Sinabi niya sa 'yo na magkikita kayo hindi ba? Nagpakita na ba siya?"
"Hindi ko maintindihan ang sinasabi mo, Wince."
Wince let out a sad smile. "I am talking about the goddess of time."
Nanlaki ang aking mga mata. Tila parang nabuhusan ako ng malamig na tubig dahil sa sinabi niya. My lips parted as I finally understood what he just said. Bakas sa mata ni Wince ang pagsaad ng katotohanan na akala ko ay hindi ko matatanggap.
"Who are you for real?" I asked.
"The god of love," he replied.
My palms immediately covered my mouth. "Ibig sabihin hindi ka nagsisinungaling na gusto mong ipagtagpo lahat ng mga taong tinaghana para sa isa't isa?!"
"Tangina mo, Madame. Tingin mo trip ko lang gawin 'yon? Malamang oo, pero trabaho ko 'yon kaya hindi."
Gago, nakakabanas ang sagot ng lalaking 'to. Hindi ko alam kung maniniwala ba ako, pero sobrang seryoso ng mukha niya at parang pinapakita ng kanyang mga mata na hindi siya nagsisinungaling. Tinitigan ko ng ilang segundo ang mukha niya pero wala pa rin nagbago.
"Putangina," bulalas ko. "Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Saan ba ako mag-uumpisa? Gaano kalalim ang alam mo? Kakontyaba ka ba ng dyosang 'yon?!"
"Madame, we are the one who helped you," saad niya. "She's a goddess of time, and by her power, she can travel back and forth in any fixed timelines. Binalik niya tayo sa nakaraan para tuparin ang huli mong hiling bago ka namatay dati."
Napakunot muli ang aking noo. "Huli kong hiling?"
"You said that what you regret the most is not being able to spend your life with the Duke, and she responded to that regret. Ikaw lang dapat ang ibabalik niya, pero sinama ako para tulungan kang iayos ang relasyon niyong mag-asawa. Pero bakit parang habang tumatagal, mas lalo ka lamang lumalayo sa gusto mo, at tinatahak mo pa rin ang parehong landas?"
"Does it mean you know the future?!" asik ko.
"We both came from there, of course!" sagot niya. "Pero 'yon ba talaga ang gusto mong pagtuunan ng pansin? Paano naman 'yong hiling mo? Look at you, you are carrying his child. This is already a chance to build the ducal couple's foundation together, but instead, you are running away. Hindi ko maintindihan ang gusto mong mangyari."
"Paano mo nalaman na buntis ako?"
"Kasi narinig ko kayo ng pinsan mo nag-usap sa kusina," sagot niya agad. It now means he stayed there longer before he barged in. "Madame, your regression is the reason for this rebirth and not because you have to take the chance of freedom. Kaya hindi siya bumabalik, kasi hindi mo sinusunod ang rason kung bakit ka nandito. I missed her, your grace. She's somewhere in the Empire, but I don't know where she is or the time she is stuck with."
"What does that mean?" tanong ko.
"If a goddess of time uses its power on another, the recoil will hit them and they'll be sent to another timeline. They can only return once the person they helped achieved what is agreed upon," paliwanag nito. "It's the law of time, and if the chance has been missed, it's a punishment for the goddess."
Mas lalo lamang akong naguguluhan sa mga naririnig ko. I kept my eyes on him while my entire system tried to digest what he said. He is cupid—- the real god of love. Buong akala ko nagjo-joke lang talaga si Wince sa sinasabi niya dati, pero totoo pala?
"Your grace," he uttered.
Napabuntong hininga ako. "Don't worry, Wince or whoever you truly are. Hindi lang ang pagmamahal ko sa Duke ang pinanghinayangan ko dati, pati na rin ang buhay ko. I regret that I was blinded by fake love, that is why this time, I want to attain genuine happiness. Yet, it's not easy to achieve it if I won't make a sacrifice."
"Anong gagawin mo?" tanong niya.
"I want to end the rebel's reign and be the Duchess of Riedensteigh," sagot ko sa kanyang tanong.
*~*~*~*
VOTE ~ COMMENT ~ SHARE
are very much appreciated. arigatou!