Өдөр бүр яг л цутгачихсан аятай нэгэн хэвийн хэмнэлээр өнгөрдөг байлаа.
Өглөө босоод, хоолоо идээд, унтаад л...
Долоон настайгаасаа хойш гэвэл арван жил гэрээсээ гараагүй надад амьдралын маань хэвшил ч энгийн мэт санагддаг байсан юм.
Өдөр болгон л ийм...
Гэвч түүнтэй тодорхой нэршил байхгүй ч дотно гэж хэлэхэд хилсдэхгүй харилцаанд орж эхэлсэн мөчөөс амьдралын минь хэмнэл алдагдсан.
Цаг мөч бүрд түүнийг хүсдэг болж, төсөөлөлдөө ч галзуурах шахаад...
Багш нэрээр гэрт орж ирээд л хүслээ гүйцэлдүүлдэг тэр...
Цааргалалгүй хүлээж авдаг би ч тэр...
Хаалганы цаана л бидний хүсэл, шунал, бузар, булхай оршдог байв...