Hi! May words akong tinanggal sa Chapter 50, yung part na kasama ng mga hunghang yung magulang nila. At may naiintindihan pa ba kayo sa sinusulat ko hahaha ako kasi wala na.
FAYE
"Kairus..."
Anong ginagawa niya rito? Sinundan ba niya ako?
Hindi niya ako pinansin at basta nalang umupo sa katabi kong swing. Bastos pa rin talaga siya hanggang ngayon? Bakit kasi sobrang kapal ng mukha niya?
Hindi ko alam pero meron sa puso ko na umaasang hihingi siya ng tawad kaya siya nandito. Pero naisip ko—itong lalaking 'to? Hihingi ng tawad—natigilan ako dahil naalala ko nung nasa hospital ako.
Humingi siya ng tawad.
Napayuko ako at mahina ulit na ginalaw ang swing na kinauupuan ko. Wala pa rin nagsasalita sa amin kaya medyo nakakaramdam ako nang pagka-ilang lalo na't hindi ko pala siya maalala kahit magkakilala na kami mula noon. Pakiramdam ko, hindi kami magkakilala.
"How are you?" he suddenly asked.
Napalingon ako sa kaniya pero nasa harap lang ang tingin niya at wala yatang balak na tumingin sa akin.
Muli kong binaling sa harap ang tingin ko. "A-Ayos lang naman."
Pagkatapos non ay muli na naman kaming natahimik na dalawa. Muli na naman kaming binalot ng katahimikan.
I smiled bitterly. If he talks to me, it's like he doesn't know me. He acts like he doesn't know me... like I am nothing to him.
Natawa ako sa isip ko. Of course! Hindi niya alam. Wala siyang alam na ako si—
"Faye..." Napatigil ako nang tawagin niya ako sa first name ko. Napalunok ako sa hindi malamang dahilan. "I know it's you..."
"W-What do you mean?" tanong ko at napalunok. Hindi ako lumingon sa kaniya kahit ramdam na ramdam ko ang titig niya sa akin na tumatagos yata hanggang kaluluwa ko.
"Faye Katherine... " banggit niya sa pangalan ko at mahinang natawa. "The day you entered our section, which was your first day, I felt different about you. I feel like I've known you for a long time, and I remember Erin from you. And when you introduced yourself to us as Faye Katherine Allister, I didn't know what to say. Because you and the girl I love, who I've been waiting and looking for for a long time, have the same name."
Natigilan ako at hindi makapag-salita dahil sa sinabi niya. Hindi ko alam kung saan ako hahanap ng salita para masagot siya.
Napayuko nalang ako at iniwas ang tingin sa kaniya dahil hindi ko kayang tapatan ang tingin na binibigay niya sa akin ngayon.
"I removed my thoughts and suspicions about you because I knew it was impossible. But when I saw your necklace, all my suspicions returned. Hindi ko alam kung bakit pati sa kwintas na bigay ko ay magkamukha kayo. I wonder if it's all a coincidence," sabi niya at bahagyang ngumisi. "Until it was announced on TV that Kin had an accident. I could clearly see your reaction, especially when the Vejias came up in our conversation. At doon sigurado na ako."
Napaangat ang tingin ko. Tumingin ako sa kaniya at nakitang nakatingin pa rin siya sa akin.
"Regarding the plan I made, I stopped it for a long time because of the people who woke me up to the fact that what I did was wrong. I'm so sorry. I regret it so much." Napayuko siya. "If you ask me why I did it anyway, even though I feel that you are familiar to me and I feel different about you, maybe it's because I'm angry because I see her in you? Because I feel like you're imitating her. And one more thing, we've all been fooled by a girl."
Mapait siyang napangiti. "I know. I admit that I am so immature. I just make a decision and don't even think it through. I regret what I did."
Tumayo siya at nagulat ako ng bigla siyang pumunta sa harapan ko at ang mas kinagulat ko pa ay bigla siyang lumuhod!
He looked directly into my eyes. "I will not ask for your forgiveness. Accepting my apology is fine with me. I'm sorry for pushing you away." Napabuntong hininga siya at muling nagsalita. "I just don't want them to say something to me that I don't have a word for. I plan on it, but I can't even stand it. I know that my reason is not enough to hurt you."
He shook his head. "Instead of protecting you like my best friend did, I hurt you and pushed you away."
"K-Kairus... " Napalunok ako dahil hanggang ngayon ay hindi ko alam kung saan kukuha ng salita bilang tugon sa kaniya. "T-Tumayo ka nga!"
Umiling siya at ngumiti sa akin. "You don't deserve the hurtful words I threw at you. You don't deserve the pain I caused you."
Hindi ko alam pero nagiinit ang sulok ng mga mata ko. Pakiramdam ko ay maiiyak ako kaya umiwas ako ng tingin sa kaniya.
"F-Forgive me for everything I've d-done and for all the p-pain I've caused y-you. I r-regret it so much. I'm s-sorry, Faye Katherine." Napatingin ako sa kaniya at tumulo ang luha ko ng makitang nakayuko siya habang nagtataas baba ang balikat.
Ewan ko ba pero bigla nalang akong tumayo at niyakap siya. Naramdaman kong napatigil siya dahil sa ginawa ko pero agad ko rin naramdaman ang mga kamay niyang nakapulupot sa akin.
Rinig na rinig ko ang mga hikbi niya at paulit-ulit siyang humihingi ng tawad sa akin. Ilang segundo pa kaming magkayakap bago ako saglit na humiwalay sa kaniya mula sa pagkakayakap.
Marupok na ba ako nito?
Tumingin ako ng diretso sa kaniya at kitang kita ko ang namumula niyang mata at ilong dahil sa pag iyak.
"Tayo na..."
Hindi siya nakinig sa akin at nanatiling nakaluhod. I'm not used to seeing him like this.
"Do you know I was with you the day you were hit by a car?" tanong niya habang nakatingin sa akin. "Yung araw na nasa Ferrer Enterprise tayo kasama ang magulang natin pero tumakas tayong dalawa para bumili lang ng ice cream."
Natigilan naman ako dahil sa tanong niya. Naalala ko iyon nung bata ako, nangyari 'yon bago ako mapunta sa kamay ng mga Vejia. Naaalala ko nga nabangga ako at may kasama akong batang lalaki pero bukod doon wala na. Hanggang doon lang ang naaalala ko at isa pa, malabo ang mukha ng lalaki.
At hindi ko rin inaasahan na si Kairus 'yon. Pero bakit gano'n? Malabo? Wala akong maalala? May amnesia ba ako? Pero wala namang silang sinasabi sa akin na meron.
"Because of that, you got amnesia," dugtog niya kaya napatigil ako. "Uncle Chad said, "It's only temporary," but why did it take so long?"
"I used to blame myself for what happened to you. I was with you, but I couldn't even save you. " Muling bumagsak ang luha niya kaya napaiwas siya ng tingin sa akin. "I... I-I thought that what happened to you was nothing to hurt, but there is more."
Muli siyang tumingin sa akin at malungkot akong tiningnan. Kitang kita ko iyon sa mga mata niya kahit hindi niya sabihin.
"Y-You forgot about m-me. There are many things you can forget, b-but why me? All of people..... w-why me? Dahil ba ako ang k-kasama mo kaya a-ako ang n-nakalimutan mo?" nahihirapang tanong niya na kahit ako ay hindi alam ang sagot.
"I.. I-I kept coming back to the hospital to take care of you, hoping that you might remember me, but nothing happened; you still don't remember me. I don't want to force you to remember me because I don't want you to get hurt even more. So what I did was I told you about us, even though I know you won't remember, but that's okay because the important thing is that I told you, right? I enjoyed telling you about our memories together," he smiled at me, but his smile was fake. I know that smile very well.
Because that's my job, to fake a smile to show that I'm fine.
"Honestly, I was hurt because you remember them; you remember Hiro, but I don't. I.. I-I was j-jealous. But it's okay because I understand your situation," dugtong niya pa kaya hindi ko na naman mapigilan ang luha ko dahil sa bawat pagsasalita niya ay ramdam ko roon ang sakit.
"Bibisitahin sana ulit kita ilang linggo pagkatapos mong makalabas ng hospital pero nalaman ko nalang sa magulang ko na kinuha kayong dalawa ni Hiro ng mga Vejia," sabi niya pa at kitang kita ko ang unting pag-kuyom ng mga kamao niya. "At nung araw na nahanap na kayo at maiiligtas na parang nabunutan ako ng tinik. You don't know how happy I was when you were saved."
"Binalik ka nga sakin ng buhay pero si Hiro..." Natawa siya at napahilamos nang mukha. "My best friend.. was returned to me lifeless. He was returned to me, dead and lifeless."
He looked up and smiled painfully. His tears continued to flow down his cheeks.
"I am so mad at what they did to the two most important people in my life. I was even more mad because you were traumatized because of them. I want to destroy them, but I don't want to do that with my anger." Nanatili akong tahimik na nakikinig sa kaniya kahit sa loob ko ay unting-unti na ako nawawasak sa bawat salita na binibitawan niya.
Hindi ko na naman napigilan ang luha ko na muling tumulo. Napaawang labi ko nang bigla niya tinaas ang dalawang kamay niya papunta sa pisngi ko para punasan ang luha ko.
"Ayokong nakikita kita umiiyak lalo na kung ako ang dahilan ng pag-iyak mo." Biglang sabi niya habang pinupunasan ang luha ko.
Muli na naman akong napaluha kaya napailing siya at akto niyang pupunasan muli ang luha ko nang bigla ko siyang dambahan ng yakap.
Natigilan siya pero agad din nakabawi dahil naramdaman kong yumakap din siya sa akin.
"S-Sorry..." sabi ko habang patuloy na umiiyak sa balikat niya. "Sorry kung nakalimutan kita. Sorry kung hanggang ngayon ay hindi kita maalala."
"It's okay, baby. If you really don't remember me anymore, we will make the memories together that we made when we were kids," mahinahong aniya habang hinihimas ang buhok ko. "But we can make new memories again, but this time you won't forget because I won't let you forget again. I won't let you this time."
I can feel his sincerity in every word that comes out of his mouth.
"You don't deserve the pain, suffering, and cruelty of this world," he whispered. "You deserve happiness. You deserve peace."
Parang ibang Kairus ang kausap ko. Siguro kung ganito na siya noon sakin, baka una ko siyang naging crush kesa kay Trace.
Even when he is not doing anything, this man always makes my heart race. Even just hearing his words had my heart racing.
"But do you know the day you ran away? I don't know where to find you; I don't know where to start. I'm waiting for you to come back like I waited for your memory to come back until you became our new classmate," sabi niya pa.
Kumalas ako mula sa pagkakayakap sa kaniya at tiningnan siya. "Y-You waited for me?" tanong ko habang sumisinghot.
Hindi ko alam kung bakit iyon ang lumabas sa bibig ko.
"Handa naman ako lagi na hintayin ka," he answered.
Pakiramdam ko biglang uminit ang pisngi ko sa narinig. Tangina, huwag ka ngang marupok!
Tumayo ako at pinunasan ko ang luha ko. Dinaan ko sa tawa ang sinabi niya kahit na bumibilis na naman ang tibok ng puso ko dahil sa kaniya.
"Ang tagal mo ng naghihintay sa akin," sabi ko. "Hindi ka ba napapagod?"
Tumayo rin siya kagaya ko at pinunasan din ang luha niya. Hinarap niya ako bago umiling.
"Sa tagal kong naghihintay sayo, hindi ko man lang naisip na mapagod. At sa tagal kong naghintay, ngayon pa ba ako susuko gayong nasa nahanap na kita at nasa mismong harapan ko?" sabi niya.
Natigilan ako dahil sa sinabi niya at napaiwas nalang nang tingin.
"Ayaw mo bang hintayin kita?" tanong niya pa.
Hindi ko siya sinagot dahil hindi ko alam at wala rin naman akong masasagot sa kaniya. Parang naubusan ako ng salita.
"Alright, then." Nangunot ang noo ko dahil sa sinabi niya kaya napataas ang kilay ko. "Hihintayin pa rin kita."
Napaiwas ako nang tingin. "As for my forgiveness, I don't know if I can forgive you now..."
Tumango siya at bahagyang ngumiti. "I understand. I told you, I will wait for you."
Napatango nalang ako dahil sa sinabi niya. What I said is true, hindi ko pa siya kayang patawarin ngayon. Sariwa pa rin ang lahat sa akin kahit pa sabihin natin na matagal na niyang tinigil ang plano na 'yon at narinig ko pa, masakit pa rin.
I need more time.
"I can still wait, Faye Katherine. I still can," he said, causing my heart to beat fast again. "I waited for you even though there was no certainty."